Οδηγός του καλού Φασίστα για το Internet

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[electroSOK]

Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν έρχεται με εκλογές φίλτατε... ποτέ.

Καλά, μην είσαι και τόσο απόλυτος. Εκτός από την δικτατορία του προλεταριάτου, υπάρχει και η άποψη του "δημοκρατικού σοσιαλισμού" (δηλ. διεκδίκηση της εξουσίας μεσω των αστικοδημοκρατικών εκλογών και όχι μέσω βίαιης επανάστασης). Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν: Αλιέντε Χιλή 1973 και τώρα Τσάβες Βενεζουέλα.

Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύω ότι είναι εκφραστές του τρίτου δρόμου. Καμία σχέση με τις φοβίες του χάμπου ότι εάν εκλεγεί το ΚΚΕ δεν θα έχουμε εκλογές.


Εκτός αν πιστεύεις ότι ο Τσάβες (και ο Αλιέντε αν είχε την ευκαιρία) δεν θα επιτρέψει στον λαό να τον "εκθρονίσει"...

Τωρα αν λεγεται Τριτος Δρομος ή Τεταρτος ή Τριακοστός Πέμπτος δεν ξέρω, απλά αναφέρω ότι υπάρχει και αυτή η τάση μέσα στην σοσιαλιστική πολιτική σκέψη. Ο Τσάβες μέχρι στιγμής δεν κατήργησε τις εκλογές, ο λαός της Βενεζουέλας είχε μέρχι στιγμής 3 φορές τη δυνατότητα μέσω εκλογών να τον καθαιρέσει από πρόεδρο της χώρας και όχι μόνο δεν το κανε, αλλά κάθε φορά αύξανε τα ποσοστά του και παρά το ότι η πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι στα χέρια της αντιπολίτευσης. Τώρα, για το τι θα πράξει στο μέλλον δεν ξέρω. Θα το δούμε, ας μην προδικάζουμε, είναι και αυτό ένα πείραμα (όπως πείραμα ήταν και η ΕΣΣΔ, γι'αυτό ας μην είμαστε γενικά τόσο απόλυτοι ότι αυτά που γίνανε στην ΕΣΣΔ θα ξαναγίνουν και σε οποιαδήποτε άλλη μελλοντική εφαρμογή του σοσιαλισμού).

[apostolos1986]

Τρίτος Δρόμος δε λέγεται σίγουρα...Τρίτος Δρόμος ονομάτηκε ένα "κίνημα" που προσπάθησαν να στήσουν ο Σρέντερ , ο Κλίντον , ο Μπλερ κι ο Ντ'Αλέμα....

[Turambar]

Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν έρχεται με εκλογές φίλτατε... ποτέ.

Καλά, μην είσαι και τόσο απόλυτος. Εκτός από την δικτατορία του προλεταριάτου, υπάρχει και η άποψη του "δημοκρατικού σοσιαλισμού" (δηλ. διεκδίκηση της εξουσίας μεσω των αστικοδημοκρατικών εκλογών και όχι μέσω βίαιης επανάστασης). Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν: Αλιέντε Χιλή 1973 και τώρα Τσάβες Βενεζουέλα.

Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύω ότι είναι εκφραστές του τρίτου δρόμου. Καμία σχέση με τις φοβίες του χάμπου ότι εάν εκλεγεί το ΚΚΕ δεν θα έχουμε εκλογές.


Εκτός αν πιστεύεις ότι ο Τσάβες (και ο Αλιέντε αν είχε την ευκαιρία) δεν θα επιτρέψει στον λαό να τον "εκθρονίσει"...

Τωρα αν λεγεται Τριτος Δρομος ή Τεταρτος ή Τριακοστός Πέμπτος δεν ξέρω, απλά αναφέρω ότι υπάρχει και αυτή η τάση μέσα στην σοσιαλιστική πολιτική σκέψη. Ο Τσάβες μέχρι στιγμής δεν κατήργησε τις εκλογές, ο λαός της Βενεζουέλας είχε μέρχι στιγμής 3 φορές τη δυνατότητα μέσω εκλογών να τον καθαιρέσει από πρόεδρο της χώρας και όχι μόνο δεν το κανε, αλλά κάθε φορά αύξανε τα ποσοστά του και παρά το ότι η πλειοψηφία των ΜΜΕ είναι στα χέρια της αντιπολίτευσης. Τώρα, για το τι θα πράξει στο μέλλον δεν ξέρω. Θα το δούμε, ας μην προδικάζουμε, είναι και αυτό ένα πείραμα (όπως πείραμα ήταν και η ΕΣΣΔ, γι'αυτό ας μην είμαστε γενικά τόσο απόλυτοι ότι αυτά που γίνανε στην ΕΣΣΔ θα ξαναγίνουν και σε οποιαδήποτε άλλη μελλοντική εφαρμογή του σοσιαλισμού).

Άρα αλλάζω την δήλωση μου σε:


Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν έχει έρθει ποτέ μ
εσω εκλογών...


εντάξει?
(αν και δε νομίζω, προσωπική εκτίμηση, ότι θα πάψει να εφαρμόζει δημοκρατικές διαδικασίες που εφαρμόζονται ήδη στην χώρα του)



@Απόστολος1986:
μάλλον μιλάμε για άλλο πράγμα απόστολε. θα το ψάξω και θα επιστρέψω.

[chabos4]

Στη Ρωσία παίχτηκε σκηνικό.

[aliakmwn]

Για πες μας Χαμπε, τι σκηνικο παιχτηκε?

[Turambar]

Στη Ρωσία παίχτηκε σκηνικό.

[malakiamode]

4 λέξεις, μεστές, μες το τες.....

[/malakiamode]

[Vulcan]

Το ξεσκίσατε κι αυτό το τόπικ....
Είναι όμως άκρως ενδιαφέρουσα η εξέλιξη.
α) Είναι ακριβής εφαρμογή όσων περιγράφονται στα τρία πρώτα ποστ!
Πώς θα ... καταστρέψει ο ακροδεξιός ή ο κρυφοφασίστας τη συζήτηση.
Αν προσέξετε βήμα προς βήμα την ανταλλαγή μυνημάτων θα δείτε ... αυτά που περιγράφονται αρχικά.
β) Δείχνει τις εκπληκτικές δυνατότητες άρθρωσης πολιτικού λόγου από την ομήγυρη

Ας συνεχίσουμε όμως, να δούμε πόσο προβλέψιμοι είστε.
Κουοτάρω τον εαυτό μου αφού είναι τόσο δύσκολο να διαλέξω από τον πλούτο των απόψεών σας...

Περιτριγυρίζουμε κάθε φορά γύρω από τις απόψεις ανθρώπων που είναι γνωστοί, η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο τους.
http://en.wikipedia.org/wiki/Vasilis_Christidis#National_Orthodox

Πράγματι, η Θεσσαλονίκη μάλλον πρωτεύει χρονικά και ποσοτικά στην παραγωγή ακροδεξιών, ακροδεξιού λόγου  αλλά και ... άκροδεξιού εγκλήματος.
Είναι κάτι φυσικό αυτό; Μια προσέγγιση του Κλεάνθη Γρίβα που παραθέτω δίνει μια πρώτη γεύση
................................................. ................................................. ................................................. ......

Τι θρυμματίστηκε μετά τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη
Του ΚΛΕΑΝΘΗ ΓΡΙΒΑ

Aπό την απελευθέρωσή της μέχρι το 1967 η Θεσσαλονίκη αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα των πολιτικών δολοφονιών και των οξύτερων ταξικών συγκρούσεων, κυρίως εξαιτίας της καθαρότητας της ταξικής της διαστρωμάτωσης.
Ολες οι πολιτικές δολοφονίες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη ήταν προϊόν της συνεργασίας της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο, από την οποία γεννήθηκε το παρακράτος, ένας ιδιότυπος «θεσμός» που δραστηριοποιείται πέραν των ορίων της νομιμότητας (με καθοδηγητικά όργανα που απαρτίζονται από κρατικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά όργανα που στρατολογούνται από τον υπόκοσμο) και λειτουργεί ως εγγυητής της υφιστάμενης εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων.

H ελληνική ιστορία των δύο πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών σφραγίστηκε ανεξίτηλα από δύο πολιτικές δολοφονίες: Tη δολοφονία του Aμερικανού δημοσιογράφου Tζορτζ Πολκ (8 Mαΐου 1948) και τη δολοφονία του Eλληνα βουλευτή της Aριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη (22 Mαΐου 1963).

H δολοφονία του Πολκ σηματοδότησε την αρχή μιας διεργασίας που οδήγησε στην εμπέδωση της αμερικανοκρατίας και του μετεμφυλιακού κράτους του τρόμου στην Eλλάδα. H δολοφονία του Λαμπράκη σήμανε την έναρξη της διαδικασίας του ξεφτίσματος αυτού του καθεστώτος υποτέλειας και καταπίεσης. H δολοφονία του Πολκ διέγραψε το πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο διαμορφώθηκε η πρώτη μεταπολεμική γενιά και η δολοφονία του Λαμπράκη προσδιόρισε την πολιτική της ενηλικίωση.

Στις 22 Mαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της Iατρικής, βαλκανιονίκης, μαχητικός ειρηνιστής και ανεξάρτητος βουλευτής της Aριστεράς, δολοφονήθηκε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με την εναρμονισμένη δράση του κράτους, του παρακράτους και του υποκόσμου.

Kατά τις εκατό ώρες του ψυχορραγήματος του Γρηγόρη Λαμπράκη στο νοσοκομείο AXEΠA ο ελληνικός λαός ξεπέρασε τους φόβους που του καλλιεργούσε μεθοδικά επί 15 χρόνια η συνδυασμένη δράση των ορατών (συνταγματικών) και των αόρατων (εξω-συνταγματικών) κέντρων εξουσίας: Tης αμερικανικής πρεσβείας, του υποτελούς «ελληνικού» κράτους και του παρακράτους.

Eκείνες τις ώρες, που βιώθηκαν ως «στιγμή της αλήθειας», η υπό αποικιοκρατική κυριαρχία ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να διεκδικήσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή και την ελευθερία, ενάντια στο πολύμορφο πλέγμα των αμερικανοκρατούμενων θεσμών και μηχανισμών που επιδίωκαν να την καθηλώσουν στο ρόλο μιας τριτοκοσμικής αποικίας. Kάτω από την επίδραση αυτής της συλλογικής συνειδητοποίησης ήταν φανερό ότι οποιαδήποτε τρομοκρατική δράση του κράτους και του παρακράτους θα αναβίωνε γεγονότα παρόμοια μ' αυτά του Mάη του 1936.

H δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε εσωτερικές πολιτικές διεργασίες που καθιστούσαν αδύνατη τη συνέχιση της ύπαρξης του ιδιότυπου ημιφασιστικού αυταρχικού μετεμφυλιακού κράτους που εξασφάλιζε τον αποικιακό έλεγχο της χώρας από τις HΠA. Mέσω αυτών των διεργασιών η ελληνική κοινωνία διεκδίκησε το ξεπέρασμα των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου (που της επέβαλαν οι «προστάτες» της) και τον εκδημοκρατισμό της. Kαι η Ουάσιγκτον απάντησε με την καταφυγή στην ανοικτή στρατιωτική δικτατορία, δοκιμάζοντας το «χιλιανό μοντέλο» σε μια ευρωπαϊκή χώρα, έξι χρόνια πριν το εφαρμόσει στη Xιλή.

Οι πρωταγωνιστές του κράτους και του παρακράτους που δολοφόνησαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, είχαν δύο κοινά χαρακτηριστικά που καθόριζαν το βαθμό της ομοιότητας και της αλληλεξάρτησής τους:

1) Ολοι τους σχεδόν είχαν σταδιοδρομήσει στο κλίμα του δωσιλογισμού: Eίχαν υπηρετήσει τους κατακτητές και διασώθηκαν από τις ποινικές και ηθικές συνέπειες της προδοσίας τους μόνο χάρη στο γεγονός ότι με ευθύνη των ξένων δυνάμεων και του ελληνικού πολιτικού κόσμου η Eλλάδα σύρθηκε σ' έναν ανθρωποβόρο εμφύλιο πόλεμο, απ' τον οποίο αναδείχθηκε η αμερικανοκρατία ως κυρίαρχο στοιχείο στο διακανονισμό των υποθέσεων του τόπου. Kι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είναι «δικαιωμένο» αφ' εαυτού οτιδήποτε γινόταν στο όνομα του «αντικομμουνισμού».

2) Ολοι τους είχαν αναγάγει την εθνικοφροσύνη σε χρυσοφόρα δραστηριότητα, η οποία τους επέτρεπε να μεταμορφώνουν το προδοτικό και δωσιλογικό παρελθόν τους σε ύψιστη εθνική «προσφορά» και διά του επαγγελματικού αντικομμουνισμού να διασφαλίζουν τα προς το ζην και να μετέχουν στη νομή της εξουσίας σε διάφορα επίπεδα.

Οπως επισήμανε ο αείμνηστος εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας, κατά την αγόρευσή του στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη, το Δεκέμβριο 1966:

[«Οι μηχανισμοί που δολοφόνησαν τον Λαμπράκη αποτελούνται] «από κατάλοιπα υποπροϊόντων του Xίτλερ, από γιγαντοκύτταρα δωσιλογικής λευχαιμίας... από κακοποιούς διαφόρων βαθμών και ειδών, από ιδεολογικούς σκηνίτες και από άλλους φτωχούς διαβόλους... Aπό τέτοια κοινωνικά βυθοκορήματα αναμενόταν βοήθεια και σ' αυτά θα ανετίθετο σε ώρα κρίσης η ενίσχυση των Σωμάτων Aσφαλείας και η μεγάλη και άγια υπόθεση ``της υπερασπίσεως της Πατρίδος και του Eλληνοχριστιανικού Πολιτισμού παντού, πάντοτε και δι' όλων των μέσων'', κατά τους σκοπούς της οργάνωσης του Γιοσμά που αναγράφονται πίσω από την ταυτότητα του Γκοτζαμάνη... Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δωσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται (προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς) ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Kέρβερος του νόμου και της τάξης. Tι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ' αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;».

Mετά τον πόλεμο και την αναπόφευκτη κατάρρευση της παραδοσιακής αποικιοκρατίας, η ανατέλλουσα αμερικανική νεο-αποικιοκρατία, προκειμένου να επιβάλλει και να εμπεδώσει την κυριαρχία της στη ζώνη της επιρροής της, έπρεπε:

1) Nα εξουδετερώσει τα ευρέα λαϊκά στρώματα που είχαν χειραφετηθεί μέσα από την εμπειρία της συμμετοχής τους στην Aντίσταση.

2) Nα διαμορφώσει ένα νέο πλέγμα ντόπιων αποικιακών διαχειριστών, πράγμα που προϋπέθετε την παλινόρθωση της παλιάς πολιτικής τάξης (που η Aντίσταση είχε βάλει στο περιθώριο), τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων που είχαν συνεργαστεί με τους κατακτητές και τη συνεργασία με τον υπόκοσμο.

Στην κατεύθυνση αυτή μεθοδεύτηκε η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών και του οργανωμένου εγκλήματος, που οι δραστηριότητές τους αλληλοεπικαλύπτονται στ' όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Kι αυτό συντέλεσε στον αμοιβαίο μετασχηματισμό τους: Mέσα απ' αυτή τη συνεργασία, το οργανωμένο έγκλημα πολιτικοποιείται διαμέσου της εξυπηρέτησης πολιτικών στόχων που του τίθενται από τις μυστικές υπηρεσίες (όπως τ
ο σπάσιμο των απεργιών, οι βιαιότητες σε βάρος της Aριστεράς και η διάπραξη πολιτικών δολοφονιών) και οι μυστικές υπηρεσίες εγκληματοποιούνται, χρησιμοποιώντας τα μέσα του οργανωμένου εγκλήματος.

Οπως συνέβη κατά την πρώτη μεταπολεμική περίοδο σε όλες τις εξαρτημένες χώρες, έτσι και στην Eλλάδα (που πέρασε εν μια νυκτί από την αγγλοκρατία στην αμερικανοκρατία) η νέα τάξη πραγμάτων οργανώθηκε έχοντας ως πυρήνα της την αμερικανική πρεσβεία στην Aθήνα, γύρω από την οποία ενεργοποιούνταν οι δοτές εξουσίες των Aνακτόρων, της κυβέρνησης (Aλέξ. Παπάγος, Kων/νος Kαραμανλής), του κρατικού μηχανισμού, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, των μυστικών υπηρεσιών, των παρακρατικών συμμοριών και του υπόκοσμου.

Ολο αυτό το πλέγμα της εξάρτησης και της ανομίας θρυμματίστηκε στις 22 Mαΐου 1963 με την άναδρη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Aριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη από το σκοτεινό μηχανισμό που συγκροτούσαν τα «κοινωνικά βυθοκορημάτα», η ηγεσία της χωροφυλακής και οι επαγγελματίες φονιάδες της «Eπιχείρησης Stay Behind» της CIA (που εξειδικεύτηκε στα καθ' ημάς ως «Eπιχείρηση Kόκκινη Προβιά»).

http://www.hri.org/E/1998/98-05-21.dir/stiles/analisi.htm

[Cyberkat]

Οι δικτατορίες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Αν η 21η Απριλίου 1967 αιφνιδίασε τη διεθνή κοινή γνώμη, η εγκαθίδρυση μιας στρατιωτική δικτατορίας, για τον ελληνικό λαό, ήταν από καιρό, ένα γεγονός ευεξήγητο και μάλιστα ενδεχόμενο.
Είναι αναγκαίο να ξεκινήσουμε από την διαμόρφωση της νεώτερης Ελλάδας του 19ου αιώνα. Ο σχηματισμός ενός σύγχρονου αστικού κράτους μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, τα επιτεύγματα του κόμματος των Φιλελευθέρων και η εξωτερική του πολιτική, βασισμένη κυρίως στην σύσφιξη των δεσμών με τη Μεγάλη Βρετανία –που ήταν ήδη στέρεοι- προσδιορίζουν το πλαίσιο της πολιτικής πάλης της Δεξιάς και των ανερχόμενων λαϊκών δυνάμεων. Η λαίλαπα του 1944-1949 μπορεί να εξηγήσει αληθινά τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Οι ήττες της Αριστεράς το 1944, και σε συνέχεια το 1949, δεν είχαν σαν μόνο αποτέλεσμα τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, προσδιόρισαν επίσης τα συγκεκριμένα σχήματα που έμελλε να πάρει το μεταπολεμικό καθεστώς, του ιδεολογικούς και πνευματικούς προσανατολισμούς, την εξάρτηση από το εξωτερικό, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, και επομένως και τους τρόπους εξέλιξης των εσωτερικών πολιτικών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου οδηγεί, είκοσι χρόνια αργότερα, στην 21 Απριλίου 1967. Η απροκάλυπτη υποστήριξη από τις ΗΠΑ αποτελεί, προφανώς, τη μόνη σταθερή βάση του νέου καθεστώτος.
Τα γεγονότα των τελευταίων ετών, ιδιαίτερα μετά τις νόθες εκλογές τις οργανωμένες υπό το καθεστώς Καραμανλή, το 1961, απέδειξαν ότι η Ελλάδα ήταν ώριμη για ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα ευρωπαϊκού τύπου. Οι πληγές του εσωτερικού εμφυλίου πολέμου είχαν γιατρευτεί, η παραδοσιακή Δεξιά, καθοριστικά και μόνιμα, αντιπροσώπευε πλέον μια μειοψηφία. Οι πολιτικές δυνάμεις είχαν απελευθερωθεί από το αναγκαστικό πλαίσιο του μεταπολέμου, υπήρχε ισχυρή Δεξιά στην εξουσία, το Κέντρο υποχείριο και διακοσμητικό και η Αριστερά συνταγμένη αλλά απομονωμένη. Ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα θα εμφανιζόταν αργά ή γρήγορα και ο ιδιάζων χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνικο-οικονομικής δομής έδειχνε ότι το αστικό μεταρρυθμιστικό κίνημα οδηγείται προς έναν ριζοσπαστισμό ο οποίος πραγματικά έθετε υπό αίρεση το σύστημα των δημιουργημένων συμφερόντων, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η 21 Απριλίου απέδειξε ότι αυτές οι ενδείξεις ενός ρεύματος προσανατολισμένου αορίστως προς την πολιτική δημοκρατία και τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό είχαν σωστά ερμηνευθεί από τους παρατηρητές.
Μόνη της, η ύπαρξη της 21 Απριλίου δεν αρκεί για να καταλύσει τις δυνάμεις που παραπάνω υποδείξαμε αλλά μπορεί κάλλιστα να τις συγκρατήσει για πολύν καιρό. Το νέο καθεστώς είναι η εκδήλωση μιας τεχνικής δυνατότητας που διαθέτουν όλες οι σύγχρονες κοινωνίες. Χάρη σε ένα σύστημα εξαναγκασμού υπερβολικά ανεπτυγμένο και τελειοποιημένο, ένα σύγχρονο ολοκληρωτικό κίνημα, μη δημοκρατικής εμπνεύσεως, όταν απολαμβάνει διεθνούς προστασίας, δεν έχει απαραιτήτως ανάγκη αυτό από το οποίο τα προπολεμικά αντίστοιχα συστήματα εξαρτούσαν την κατάκτηση και την διατήρηση της εξουσίας, δηλαδή μια σημαντική λαική βάση, πολιτικά συνειδητή, και οργανωμένη σε κομματικά πλαίσια. Η απλή αδράνεια των μαζών, που είναι το αποτέλεσμα ταχυδακτυλουργικών επιδείξεων, ή της καταπίεσης, ή και των δύο, αρκεί για να διατηρήσει στην εξουσία μια μικρή ομάδα, εφόσον αυτή ελέγχει έναν αποφασιστικό οργανισμό που κατέχει τα υλικά μέσα καταναγκασμού. Ένα τελειοποιημένο σύστημα καταναγκασμού μπορεί βάσιμα να ελπίζει ότι θα ελέγχει κάθε εκδήλωση δυσαρέσκειας, όσο αυτή δεν φτάνει στο επίπεδο λαικής εξέγερσης.
Μια σειρά μέτρων που πήρε το καθεστώς δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτό ασχολείται σοβαρά με τη θεμελίωση ενός μηχανισμού που θα του επιτρέψει να διατηρηθεί μόνιμα στην εξουσία. Ο εκ των άνω έλεγχος όλων των συνδικάτων και των συνεταιριστικών οργανώσεων, η νέα διόγκωση του ρόλου των εκκλησιαστικών εξουσιών, που επισήμως αναλαμβάνουν να κατασκευάζουν ιδεολογίες που επιδοκιμάζονται από το κράτος, ο διορισμός κυβερνητικών «επιτρόπων» στις δημόσιες υπηρεσίες και σε μερικές ιδιωτικές επιχειρήσεις, η ανάθεση αποφασιστικής εξουσίας στους «εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων», που φυσικά είναι διορισμένοι από την κυβέρνηση, όλα αυτά θυμίζουν το γνωστό συντεχνιακό κράτος του Μουσολίνι και του Σαλαζάρ.
Πιο ενδιαφέρουσα ακόμη είναι η νέα «συνταγματική» διάταξη για τις Ένοπλες Δυνάμεις που τις τοποθετεί υπεράνω του πολιτικού κόσμου και διαιωνίζει τη θέση τους σαν εγγυητές του καθεστώτος.
Βρισκόμαστε λοιπόν ακόμη μια φορά, μπροστά σε δύο σχήματα εμφανώς αντιφατικά: το ένα είναι ότι το πεπρωμένο του ελληνικού λαού του ανήκει και το άλλο ότι η διακυβέρνηση της χώρας επηρεάζεται είτε το θέλουν οι κυβερνώντες είτε όχι από εκείνες τις ξένες δυνάμεις που η επιρροή τους είναι ισχυρότερη. Μακροπρόθεσμα, το πρώτο σχήμα είναι, εξ ορισμού, αποφασιστικό. Αλλά βραχυπρόθεσμα, το δεύτερο μπορεί να έχει το πλεονέκτημα της ευκαμψίας και της ταχύτητας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ, Πρόλογος
Κώστας Τσουκαλάς
Γράφτηκε το φθινόπωρο του 1968

Το παραπάνω κείμενο παρουσιάζει μερικές ασυνέχειες γιατί είναι (λίγο πρόχειρη... ) συρραφή τμημάτων του προλόγου του βιβλίου. Δεν έβαλα τα σχετικά σηματάκια [...] γιατί λόγω συχνής χρήσης τους, θα έκαναν το κείμενο δυσανάγνωστο.
Το παρέθεσα επειδή γράφτηκε στην διάρκεια και όχι μετά την χούντα κι επειδή αναφέρει τα καρκινώματα που δημιούργησε το καθεστώς της 21 Απριλίου στον πολιτικό και κοινωνικό ιστό της χώρας, κατάλοιπα των οποίων αντιμετωπίζουμε και σήμερα. Η τεράστια οπισθοδρόμηση της επταετίας δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την γέννηση των νεοφασιστών τύπου Λιακόπουλου, για την σημερινή εκκλησιοκρατία και το φαινόμενο Παρασκευαϊδη, κατασκεύασε την σημερινή μεγαλοαστική τάξη, η οποία πλούτισε με τις ευλογίες των συνταγματαρχών, και σήμερα καθορίζει μαζί με τους εκάστοτε προτέκτορές μας, την πορεία της χώρας. Τέλος, το παρακράτος της δεξιάς, μπορεί να έχει φθίνει, δεν έχει όμως εκλείψει από τις οργανωτικές δομές της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτό που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, και δεν ξεκαθαρίζεται ούτε στο άρθρο του Γρίβα, είναι το γιατί η Θεσσαλονίκη αποτελεί το προπύργιο του νεοφασισμού. Λογικά η σχετική διείσδυση των απολιθωμάτων της χούντας στις τοπικές κοινωνίες είναι η ίδια σε όλες τις ελληνικές πόλεις, τουλάχιστον στις 4-5 μεγαλύτερες. Γιατί το παρακράτος και ο υπόκοσμος που το στήριξε, ήταν ισχυρότερο εδώ? Και το κυριότερο, γιατί παραμένει? Δεν νομίζω ότι η Θεσσαλονίκη σήμερα έχει καθαρότερη ταξική διαστρωμάτωση από την Αθήνα για παράδειγμα. Γιατί εξακολουθούν αυτά τα φαινόμενα να ευδοκιμούν εδώ? Και δεν είναι μόνο ο Λιακόπουλος και ο Καρατζαφέρης, είναι και ο Ψωμιάδης.

[JAE]

Το ξεσκίσατε κι αυτό το τόπικ....
Είναι όμως άκρως ενδιαφέρουσα η εξέλιξη.
Πώς θα ... καταστρέψει ο ακροδεξιός ή ο κρυφοφασίστας τη συζήτηση.
Αν προσέξετε βήμα προς βήμα την ανταλλαγή μυνημάτων θα δείτε ... αυτά που περιγράφονται αρχικά.
β) Δείχνει τις εκπληκτικές δυνατότητες άρθρωσης πολιτικού λόγου από την ομήγυρη

Ειναι πολυ ωραιο που σε καθε μια συζητηση ο καθενας μπορει να εκφρασει την γνωμη του.
Ειναι και μαλιστα πολυ αριστουργηματικο που οποιος δεν συμβαδιζει με την γνωμη του ΚΚΕ
μερικοι (οχι εσυ) τον χαρακτηριζουν φασιστα.

Η πολιτικη συνειδηση του καθενος ειναι απορροια πολλων πραγματων.
Για παραδειγμα μιας και αναφερθηκε η Β.Ελλαδα ως κεντρο ακροδεξιου λογου, ο Ν. Πελλης χαλαρα εχει τα σκιπτρα στους βασιλο-χουντικους (απο προσωπικη εμπειρια μιλαω και οχι απο στατιστικες). Οι συνθηκες οι οποιες εχουν διαμορφωσει αυτο το κλιμα ειναι γνωστες. Ο Παπαδοπουλος χαρισε τα χρεη στους αγροτες εκανε δρομους και γενικα σε μια εποχη που δεν νομιζω να ηταν και η καλυτερη για την υπαιθρο εδωσε στους αγροτες πνοη. Αυτα ο κακομοιρης ο αγροτης δεν τα ξεχναει.Και τα ακουγα απο το ιδιους μου τους συγγενεις ακομα  και πριν απο λιγα χρονια.

Απο την αλλη εχουμε και την περιπτωση των χουντικων στην Θεσσαλονική.Αυτο που γινεται και πραγματικα δεν μου αρεσει ειναι οτι ολα εξισωνονται.Δηλαδη για παραδειγμα ο διορισμενος απο την χουντα δ/ντης στο λιμανι βοηθησε πολυ τους λιμενεργατες και το ελεγε ο πατερας μου(που ηταν αριστερος).Εχω γνωρισει αξιωματικους τις χουντας που υπηρετουσαν στου διαολου την μανα εκεινη την μαυρη εποχη και τους ξυλωσανε γιατι το μονο κακο ηταν οτι υπηρετουσαν την Ελλαδα. Μου εχουν πει ιστοριες για τωρινους ψευτο-αριστερους που βγαινουν στα καναλια και δηθεν ευαγγελιζονται τον σοσιαλισμο και βοηθουσαν συγκρεντρωνοντας πληροφοριες για την χουντα.

Κοινως σε αυτο που θελω να καταληξω ειναι οτι μερικες φορες ο ανθρωπος δεν θα πρεπει να κρινεται απο τις ταμπελες που κουβαλαει αλλα και ως ανθρωπος. Δεν μπορω να διανοηθω οτι επειδη δεν ανηκω σε καποιο κομμα και δεν με νοιαζει προσωπικα το πολιτικο μελλον της Ελλαδας οτι πρεπει να απολογουμαι σε καποιον.

Αυτα απο μενα και δεν απεθυνομαι στον Vulcan αλλα μιλαω γενικα.

[Cyberkat]

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ

Το Τριώδιο της ακροδεξιάς
 
Δεν μπορούσαν να διαλέξουν καλύτερη εποχή για τις νέες τους πολιτικές και ιδεολογικές αναζητήσεις οι μικροί και μεγάλοι ηγέτες της ακροδεξιάς. Η περίοδος της Αποκριάς είναι η πιο κατάλληλη για να ντυθεί καθένας με όποιο κοστούμι θέλει. Δυστυχώς όμως για τους μεταμφιεσμένους, ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα.

 
Την ώρα που τελείωνε το συνέδριο του ΛΑΟΣ, το προηγούμενο Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, και όλοι όρθιοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο, η τηλεοπτική κάμερα συνέλαβε έναν σύνεδρο να υψώνει το δεξί του χέρι στον γνωστό φασιστικό χαιρετισμό. Αμέσως φάνηκαν κάποια άλλα χέρια να τον εμποδίζουν. Το χέρι κατέβηκε, για να ξαναϋψωθεί και πάλι, αυτή τη φορά όμως με σφιγμένη γροθιά. Ετσι μονομιάς ο φασίστας μεταμφιέστηκε σε κομμουνιστή!

Αυτή η εικόνα (που μεταδόθηκε από τον Alter το ίδιο βράδυ) εικονογραφεί με τον καλύτερο τρόπο την αγωνία του πολιτικού αυτού χώρου να πείσει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που υποδηλώνει η ιστορία του, η συγκρότησή του και η πολιτική δράση των στελεχών του. Ο αρχηγός του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, μίλησε για προβοκάτσια και υπαινίχθηκε ότι το επεισόδιο ήταν στημένο από την κυβέρνηση για να συκοφαντηθεί η υποψηφιότητά του για τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Το σίγουρο είναι ότι ο γνήσιος ή γιαλαντζί φασίστας ένιωσε σαν στο σπίτι του. Κανείς δεν τον μπαγλάρωσε, όπως θα συνέβαινε σε όλα τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα. Απλώς, με την παρότρυνση κάποιων διπλανών του μετέτρεψε το φασιστικό χαιρετισμό σε... κομμουνιστικό.

Αυτή είναι η μέθοδος που ακολουθεί και ο ίδιος ο κ. Καρατζαφέρης. Οταν τον στριμώχνουν για τους ακροδεξιούς που στελεχώνουν το κόμμα του, εκείνος επικαλείται την αγάπη του για τον Τσε ή τον Κάστρο.

Είναι αλήθεια ότι εδώ και λίγους μήνες σημειώνονται πολιτικές διαφοροποιήσεις στον χώρο της ακροδεξιάς, με κινήσεις κυρίως συμβολικού χαρακτήρα. Πρωταγωνιστής στην προσπάθεια να εμφανιστεί αυτός ο χώρος ως κάτι άλλο, κάτι ξένο προς την παραδοσιακή ακροδεξιά, είναι αναμφίβολα ο Γιώργος Καρατζαφέρης.

Η έλλειψη «ιδεολογικής συγκρότησης» του αρχηγού του ΛΑΟΣ που επεσήμαιναν ορισμένοι αρθρογράφοι την επαύριο της επιτυχίας του στις νομαρχιακές του 2002 (Λυγερός, ,Καθημερινή», 18/10/02) και η αρχική πολιτική του στήριξη από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αναδεικνύονται πολιτικά πλεονέκτηματά του. Γιατί του δίνουν τη δυνατότητα να ελίσσεται με πειστικότητα μεταξύ εντελώς αντιφατικών πολιτικών προτάσεων, με μοναδικό στόχο την προσέλκυση οπαδών που έλκονται από το επικοινωνιακό χάρισμα του αρχηγού ή τον θεωρούν απλώς κατάλληλο υποδοχέα της ψήφου διαμαρτυρίας τους.

Η μέθοδος Καρατζαφέρη

Αυτή τη δυνατότητα ελιγμών δεν την έχει κανένας από τους αρχηγίσκους του ιδεολογικοπολιτικού αυτού χώρου. Ούτε ο Βορίδης (που μπήκε στην πολιτική ως πουλέν των χουντικών στη Νεολαία ΕΠΕΝ και ανακάλυψε στον Λεπέν τον ευρωπαίο μέντορά του), ούτε ο Πλεύρης (με τα γνωστά τεταρταυγουστιανά και εθνικοσοσιαλιστικά οράματα και τη χουντική δράση), ούτε ο ναζιστής χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος. Οσο για τον φιλοβασιλικό και παπαδοπουλικό Γρηγόρη Μιχαλόπουλο, η ενασχόλησή του με τα κοινά διακόπηκε απότομα, με την πρωτόδικη βαριά καταδίκη του για την υπόθεση των εκβιασμών και τον προσωρινό εγκλεισμό του στον Κορυδαλλό.

Ο κ. Καρατζαφέρης επιχειρεί σήμερα να κάνει κάτι περισσότερο. Ενθαρρυμένος από την ευμενή υποδοχή των μέσων ενημέρωσης, που ανακάλυψαν την ευφράδειά του και το ιδιότυπο χιούμορ του, επιδιώκει κι αυτός να υπερβεί το κατώφλι της περιθωριακής ελληνικής Ακροδεξιάς και να διεκδικήσει τα σημαντικά εκλογικά ποσοστά που πετυχαίνουν οι ευρωπαίοι ομοϊδεάτες του.

Η αλήθεια είναι ότι στη μεταστροφή του αυτή έπαιξε ρόλο και το στραπάτσο στην Ευρωβουλή, όταν αμέσως μετά την εκλογή του το 2004 αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ομάδα UEN (Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών), στην οποία μετείχε ως παρατηρητής. Πληροφορήθηκε ότι θα του ζητηθεί να απαντήσει στις κατηγορίες διεθνών οργανισμών ανθρώπινων δικαιωμάτων ότι διακηρύσσει ρατσιστικές και αντισημιτικές ιδέες και, προκειμένου να αποφύγει την ταπεινωτική διαδικασία, προτίμησε να ενταχθεί στην ομάδα IND/DEM (Ανεξάρτητοι Δημοκράτες).

Από τότε ο κ. Καρατζαφέρης αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να βάλει λίγο (δημοκρατικό) νερό στο κρασί του, αν επιθυμούσε να διεκδικήσει τη δόξα ενός Λεπέν, ενός Χάιντερ και ενός Φίνι. Και δεν έχασε τον καιρό του. Μέσα σε λίγες μέρες από πατενταρισμένος αντισημίτης μεταβλήθηκε στον καλύτερο προστάτη των εβραίων και υποστηρικτή του Ισραήλ (βλ. «Οι νέοι "φίλοι" του Ισραήλ», «Ιός», 20/2/05 ), από διώκτης των ομοφυλόφιλων μεταμορφώθηκε σε επίσημο συνομιλητή των οργανώσεών τους και από παραδοσιακός αντικομμουνιστής σε θαυμαστή του Τσε Γκεβάρα και του ΚΚΕ.

Αυτό το τρίπολο κάθε καλού ακροδεξιού (κατά των εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των κομμουνιστών) που ξορκίζει σήμερα στα λόγια ο κ. Καρατζαφέρης το χρησιμοποιούσε κατά κόρον στις δημόσιες εμφανίσεις του μέχρι την επιτυχία του στις νομαρχιακές: «Πρώτον: Δεν είμαι εβραίος. Ας το πει αυτό κι ο πρωθυπουργός. Δεύτερον: Δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό κι ο κ. Καραμανλής. Τρίτον: Δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορεί να το πούνε πολλοί» (ομιλία στην Κόρινθο, 28/5/02). Ολα αυτά τώρα πρέπει να τα ξεχάσουμε.

Ομως τα πράγματα δεν είναι απλά. Δεν αρκεί να τα ξεχάσουμε εμείς. Πρέπει να τα ξεχάσουν και οι οπαδοί του ΛΑΟΣ. Δεν φτάνει να θέλεις εσύ, πρέπει και να μπορείς να μετατρέψεις τον λεγόμενο ακροδεξιό χώρο σε ένα ασαφές μόρφωμα που θα υπερίπταται των κομματικών διαχωρισμών και θα διεμβολίζει όλους τους πολιτικούς χώρους. Για να το κατορθώσει, ο κ. Καρατζαφέρης χρησιμοποιεί εύληπτους συμβολισμούς. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Ε» ο κ. Καρατζαφέρης χαρακτήρισε με τα σκληρότερα λόγια τον άνθρωπο που θαύμαζε μέχρι πριν από λίγα χρόνια: «Ο Λεπέν εκφράζει μια ιδιάζουσα φασιστική νοοτροπία, την οποία εγώ θεωρώ εχθρό της κοινωνίας και της δημοκρατίας».

Ομως μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία άλλα μας έλεγε: «Και τι άσχημο είπε ο Λεπέν; Κι εμείς τα ίδια δεν λέμε από 'δω; Ο Λεπέν είναι το φιλότιμο των Γάλλων και θέλω να ελπίζω ότι το φιλότιμο των Ελλήνων δεν θα είναι υποδεέστερο από το φιλότιμο των Γάλλων» (22/4/02). Και ετοιμαζόταν να πάει στο Παρίσι για να στηρίξει στον δεύτερο γύρο αυτόν που θεωρεί σήμερα φασίστα.

Απαντώντας σε παρασκήνιο του «Ιού», όπου του υπενθυμίζαμε ότι έχει δεξί του χέρι τον εκπρόσωπο του Λεπέν στην Ελλάδα, τον κ. Βορίδη, και μάλιστα τον ετοιμάζει για υποψήφιο υπερνομάρχη, ο κ. Καρατζαφέρης αναδιπλώθηκε με δύο επιχειρήματα: ότι ο Βορίδης προσήλθε στο κόμμα ως άτομο και ότι δεν έχει αποφασιστεί η υποψηφιότητά του. Με δυο λόγια, άδειαζε τον υποψήφιο υπαρχηγό του πριν καλά καλά τον εντάξει στο κόμμα του.

Αλλά το κακό για τον κ. Καρατζαφέρη είναι ότι τα γεγονότα τον διαψεύδουν. Ο Βορίδης δεν προσχώρησε μόνος του στον ΛΑΟΣ. Στην 6η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος (22/10/05) ο κ. Καρατζαφέρης ξεκίνησε την ομιλία του «καλωσορίζοντας τα 10 νέα μέλη που προέρχονται από το Ελληνικό Μέτωπο». Αυτούσια δηλαδή η ηγεσία των ελλήνων λεπενικών συγχωνεύθηκε στον ΛΑΟΣ. Οσο για την άρνησή του ότι είχε προτείνει τον Βορίδη για υπερνομάρχη Αθήνας, κι αυτή διαψεύδεται από δική του συνέντευξη στην «Αυριανή» (14/8/05), αλλά και από τις δηλώσεις του στην ίδια συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής, όπου εξήγγειλε «δυναμική πορεία προς τις δημοτικές εκλογές με υποψήφιο υπερνομάρχη τον Μάκη Βορίδη».

Αυτούς τους ανθρώπους, που τώρα τους καλοδέχεται, τους στόλιζε με τα χειρότερα λόγια την επαύριο της επιτυχίας του στις νομαρχιακές: «Να τους κόψουν τα πόδια (σ.σ.: στους ακροδεξιούς), να τους αποκεφαλίσουν, να τους βγάλουν τα μάτια. Ποσώς με ενδιαφέρει. Ας τη γρατσουνίσουν, ας τη λασπώσουν, είναι κάτι που δεν μου ανήκει. Αν θέλουν να βρουν Ακροδεξιά ας ψάξουν στο 0,8% του κ. Βορίδη. Αυτός είναι στην ομάδα του κ. Λεπέν. Εγώ ανήκω στην ευρωπαϊκή Δεξιά...» («Τύπος της Κυριακής», 20/
10/02).

Για να αποσείσει ο κ. Καρατζαφέρης τον χαρακτηρισμό του ακροδεξιού επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι πολιτικά φιλελεύθερος (ή δεξιός) και κοινωνικά σοσιαλιστής (ή και κομμουνιστής). Αλλά αυτό είναι αυτούσιο σύνθημα του Λεπέν! Δεν αρκεί, λοιπόν, το σύνθημα. Πρέπει να υπάρξει και κάποιο αντίβαρο. Στην ομιλία του το προηγούμενο Σάββατο και για να αποδείξει ότι το κόμμα του δεν εντάσσεται στην Ακροδεξιά ο κ. Καρατζαφέρης είπε ότι έχει από τη μια μεριά τον Πλεύρη και τον Βορίδη και ως αντίβαρο από την άλλη τον παπα-Τσάκαλο, ο οποίος εκπροσωπεί την Αριστερά! Καλά, τον ρώτησε τον παπα-Τσάκαλο αν διαφωνεί σε τίποτα με τον Πλεύρη;

Η μέθοδος Βορίδη

Για τον κ. Βορίδη τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσε τη σχέση του με τον Λεπέν για να συγκροτήσει ένα πανομοιότυπο κόμμα και να συσκοτίσει τη δική του προσωπική ιστορία, που ξεκίνησε από την ηγεσία της δυναμικής Νεολαίας ΕΠΕΝ. Ως και τον τίτλο της οργάνωσής του εμπνεύστηκε από τον γάλλο πρωτομάστορα του ευρωπαϊκού ξενοφοβικού και ρατσιστικού ρεύματος. Πώς είναι δυνατόν να τίθεται τώρα υπό την αρχηγία κάποιου που δημόσια δηλώνει ότι ο Λεπέν είναι φασίστας;

Ο μόνος τρόπος είναι να κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι ο νέος του αρχηγός, ο Καρατζαφέρης, αποκαλεί τον χτεσινό του ηγέτη φασίστα και επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Η δημόσια αυτή ταπείνωση είναι για τον κ. Βορίδη η δική του κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου θα ξεπλύνει το γνωστό ακροδεξιό του παρελθόν.

Και όμως δεν έχουν περάσει ούτε τέσσερα χρόνια από τότε που ο Βορίδης απευθυνόταν στη συγκέντρωση του γαλλικού Εθνικού Μετώπου για την επίσημη ανακήρυξη της υποψηφιότητας του Λεπέν για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, με τα παρακάτω λόγια:

«Ολα αυτά τα χρόνια, και έχουν περάσει ήδη 20 χρόνια, οι Ελληνες πατριώτες είχαμε τη χαρά και την τιμή να σταθούμε πάντοτε στο πλευρό του Λεπέν και του Front National. Από το 1984 που η ΕΠΕΝ, το M.S.I. του αείμνηστου Τζόρτζιο Αλμιράντε και ο Λεπέν έφτιαξαν την ομάδα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Ετσι και τώρα, στηρίζουμε τον Λεπέν στην υποψηφιότητά του για την προεδρία της Γαλλίας. Και είμαστε βέβαιοι ότι μία νίκη του Λεπέν δεν θα είναι μόνο μία νίκη για τη Γαλλία μα μία νίκη για ολόκληρη την Ευρώπη. Ευχόμαστε λοιπόν κάθε επιτυχία στον πρόεδρο Λεπέν και στο Front National για μία Ευρώπη χωρίς μετανάστευση, χωρίς τρομοκρατία, κοντά στον πολιτισμό και στις παραδόσεις της, για την Ευρώπη των Λαών και των Εθνών» (16/2/02).

Πέρυσι τέτοιες μέρες μας έφερε μάλιστα τον Λεπέν και στην Αθήνα ο κ. Βορίδης. Πρώτα πρώτα για να μας διαφωτίσει περί ξένων, Τούρκων κ.λπ., αλλά κυρίως για να παραστεί επικεφαλής ολόκληρης αντιπροσωπείας του Front National, στον γάμο (ποιου άλλου;) του ίδιου του Βορίδη. Κουμπάρος δεν ήταν άλλος παρά «ο στενός του φίλος (σ.σ.: του Βορίδη) και αντιπρόεδρος του Front National Καρλ Λανγκ» (από επίσημη ανακοίνωση της οργάνωσης του κ. Βορίδη).

Η μέθοδος Μιχαλολιάκου

Αφού αποκήρυξε τον Λεπέν ο περσινός κουμπάρος του Front National, ο κ. Βορίδης, και αφού ο Καρατζαφέρης τον θεωρεί φασίστα, βρήκαν την ευκαιρία να καπαρώσουν τα πνευματικά δικαιώματά του για την Ελλάδα οι ατόφιοι ρατσιστές, οι αμετανόητοι χουντικοί και οι εθνικοσοσιαλιστές. Μόνο που κι αυτοί βρίσκονται σε μια περίοδο αλλαγών και ανακατατάξεων. Κόμματα ανοίγουν και κλείνουν, εφημερίδες κλείνουν και ανοίγουν, ενώ και οι αρχηγοί εναλλάσσονται.

Μετά το φιάσκο με τη φασιστική πανευρωπαϊκή κατασκήνωση, που είχε εξαγγελθεί για το περασμένο φθινόπωρο και δεν έγινε ποτέ, και αφού παραδόθηκε στις αρχές ο καταζητούμενος επί χρόνια υπαρχηγός της, η Χρυσή Αυγή «ανέστειλε τη δράση της». Στην ουσία μετονομάστηκε απλώς «Πατριωτική Συμμαχία» και άλλαξε αρχηγό. Ο Μιχαλολιάκος παρέδωσε στον Ζαφειρόπουλο. Είναι καταφανής η προσπάθεια και αυτής της ομάδας του χώρου της Ακροδεξιάς να ξεπεράσει το περιθώριο της δυναμικής ναζιστικής γκρούπας.

Οχημα για τη μεταμόρφωση δεν είναι άλλο παρά το χρίσμα του Λεπέν. Επισκέφθηκαν λοιπόν οι μεταμορφωμένοι Χρυσαυγίτες τον γάλλο πολιτικό και σύμφωνα με τα λεγόμενά τους τον έπεισαν να αναλάβουν την αντιπροσωπεία του για την Ελλάδα. Διηγείται ο παπαδοπουλικός Σπύρος Ζουρνατζής:

«Στη συνάντησή μας πρώτο θέμα ήταν, κατ' αξίωσίν του, η ανθρώπινη νότα, δηλαδή πώς τελείωσε ο Παπαδόπουλος, ποία είναι η τύχη των συνεργατών του, πώς είναι η υγεία του Χρύσανθου Δημητριάδη. Αμέσως μετά η ενημέρωση για το μένος του Καρατζαφέρη να κινήσει γη και ουρανό με τον Γάλλο αντίπαλό του Βιλιέ, να εμποδίσουν τη συγκρότηση Ομάδος στο ευρωκοινοβούλιο από τον Λεπέν. Και γιατί ο μέχρι πέρυσι εκλεκτός του Πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου Βορίδης, για τη γαμήλια τελετή του οποίου ήλθε ο ίδιος από το Παρίσι, έσπευσε να διαλύσει το Κόμμα και τη συνεργασία τους για να ενταχθεί στον ΛΑΟΣ. Κατόπιν και για δυόμισι ώρες, επακολούθησε ανταλλαγή απόψεων για τις πολιτικές αξίες και προτεραιότητες των αυθεντικών Εθνικιστικών Κινημάτων στην σημερινή Ευρώπη».

Τελικά, όπως γράφει στον «Ελεύθερο Κόσμο» ο κ. Ζουρνατζής (15/1/06), ο Λεπέν πείσθηκε να δώσει το χρίσμα.

Η δυσκολία όλων των πρωταγωνιστών του χώρου της Ακροδεξιάς να φορέσουν ένα κατάλληλο νέο κοστούμι είναι παραπάνω από εμφανής. Το πολιτικό παρελθόν των βασικών στελεχών του χώρου δεν μπορεί να διαγραφεί. Αλλά πρέπει να συνυπολογίσει κανείς ότι ανάλογα με τις δικές τους σκοπιμότητες, τα μεγάλα κόμματα και κυρίως τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης είναι έτοιμα να κλείσουν τα μάτια στις κακότεχνες μεταμφιέσεις και να κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται την κοροϊδία.

Το ζήσαμε στις αρχές του μήνα, με την κακόγουστη υπερπροβολή του Γκλίξμπουργκ από το «Βήμα», με την τεράστια πολυήμερη συνέντευξη-λιβανωτό. Ακολούθησε η σχεδόν καθημερινή εμφάνιση του Καρατζαφέρη στα δελτία ειδήσεων με κάθε ευκαιρία. Και μόνο όταν η Νέα Δημοκρατία αντιλήφθηκε ότι σοβαρολογεί για την κάθοδό του στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισε να θυμηθεί ότι έχει «φασίστες» στο κόμμα του.

Αλλά είναι πολύ αργά τώρα που φωνάζουν «λύκος» οι κυβερνητικοί τοπάρχες της βόρειας Ελλάδας. Ποιος να πιστέψει τον κ. Ψωμιάδη, τώρα που θυμήθηκε ότι είναι κακό πράγμα ο φασισμός; Οταν έδινε την ευλογία της νομαρχίας στο ετήσιο αντάμωμα των ακροδεξιών που ξεκίνησε η Χρυσή Αυγή στην παραλία της Θεσσαλονίκης, δεν γνώριζε ποιοι ήταν; Και όταν μέχρι χτες αντάλλασσε κομπλιμέντα με τον Καρατζαφέρη, πώς είναι δυνατόν να αμφισβητεί σήμερα τη δημοκρατικότητά του; Ο νομάρχης Θεσσαλονίκης προδίδεται και από τα λόγια του. Οταν εκλήθη να σχολιάσει τον φασιστικό χαιρετισμό στο συνέδριο του ΛΑΟΣ, μίλησε για «ονειροπόλους φασίστες». Το μόνο που βρήκε να προσάψει στους φασίστες είναι δηλαδή η ιδιότητα του ονειροπόλου!

Το χειρότερο είναι ότι όλη η κριτική στους Καρατζαφέρη-Βορίδη-Πλεύρη-Μιχαλολιάκο περιορίζεται σε ορισμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά της πολιτικής τους δράσης. Αυτά ακριβώς που εύκολα φτιασιδώνονται. Κανείς δεν διανοείται να θίξει την ουσία των αντιδραστικών πολιτικών προτάσεών τους, για τα εθνικά θέματα, τους μετανάστες, την εγκληματικότητα, την παιδεία. Είναι χαρακτηριστικά τα κολακευτικά σχόλια εκδοτών και διευθυντών εφημερίδων που απέσπασε πριν από μια βδομάδα με την ευκαιρία της συμπλήρωσης επτά χρόνων η κομματική εφημερίδα του Καρατζαφέρη «Αλφα Ενα». Ο Γιώργος Αυτιάς (Alpha) εξαίρει τον «δυναμισμό» της εφημερίδας που τον «συντροφεύει κάθε Σαββατοκύριακο», ο Γιώργος Κύρτσος («City Press») μιλάει για μια «δυναμική φωνή που κινείται εκτός πλαισίου του εκδοτικού κατεστημένου», ο Γιώργος Κουρής («Αυριανή») για «ανεξάρτητη φωνή», ο Νίκος Κακαουνάκης («Καρφί») επαινεί τη «δυναμικότητα και τη μαχητικότητα» του Καρατζαφέρη, ο Γιάννης Παπαγιάννης (Extra 3) ξεχωρίζει ότι η εφημερίδα «ξεσκεπάζει τα σκάνδαλα του πολιτικού κατεστημένου», ενώ ο Αντώνης Πίκουλας («Αξία»), που ξεκίνησε από το κανάλι του Καρατζαφέρη, εκτιμά ότι η «Αλφα Ενα» «κινείται αντισυμβατικά, απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία, απέναντι στους ισχυρούς και το ολιγοπώλιο του πλούτου». Πιο ενθουσιώδης από όλους ο Δημήτρης Ρίζος («Αδέσμευτος») δεν αρκείται στην ευχή να διπλασιάσει τις πωλήσεις της η εφημερίδα, αλλά εύχεται και στον Καρατζαφέρη «να διπλασιάσει τις ψήφους του»!

Χωρίς να υποτιμούμε την κα
λή διάθεση των δημοσιογράφων και των εκδοτών, που θέλουν να πουν έναν καλό λόγο για συναδέλφους τους, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που εξαίρουν είναι τα εξωτερικά γνωρίσματα κάθε καλής και σύγχρονης Ακροδεξιάς: δυναμισμός, ανεξαρτησία, σκανδαλολογία, πόλεμος στο «κατεστημένο» των εκδοτών και του πλούτου. Καλύτερη διαφήμιση δεν θα μπορούσε να κάνουν στον ΛΑΟΣ και τον αρχηγό του. Κι ας ξεχάσουμε τα κηρύγματα ρατσιστικού μίσους, τις θεωρίες συνωμοσίας, τον αντισημιτισμό, την ανοιχτή προπαγάνδα υπέρ των χουντικών κ.λπ.

Στο κάτω κάτω της γραφής, Απόκριες έχουμε.



Ο ρατσισμός στο εδώλιο

Την ώρα που μικρά και μεγάλα κόμματα της ελληνικής ακροδεξιάς επιδιώκουν όπως όπως να σκεπάσουν τις μαύρες κηλίδες του παρελθόντος τους, εντείνεται από ορισμένες ακροδεξιές ομάδες η ανοιχτή ρατσιστική προπαγάνδα. Αλλά για πρώτη φορά φαίνεται ότι κινείται ο δικαστικός μηχανισμός για τον έλεγχο της δράσης αυτών των οργανώσεων.

Οπως πληροφορούμαστε από το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ), αυτές τις μέρες έχει σχηματιστεί δικογραφία και διενεργείται προανάκριση για τα ρατσιστικά και ναζιστικά συνθήματα της «Χρυσής Αυγής» στην Αθήνα και στο Αργοστόλι. Ο εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ Παναγιώτης Δημητράς κλήθηκε για κατάθεση στις 16/2/06. Σε αυτή προσκόμισε έγχρωμες φωτογραφίες των συνθημάτων στην Αθήνα, στο Αργοστόλι και στην εθνική οδό Αθήνας-Τρίπολης (σε μερικά από τα σημεία της τελευταίας τα συνθήματα ξαναγράφτηκαν και υπήρχαν τουλάχιστον στις 11/2/06). Προσκόμισε επίσης έγγραφο του Α.Τ. Αργοστολίου προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Κεφαλληνίας για τα συνθήματα στο Αργοστόλι, που οδήγησε στο σχηματισμό από την τελευταία αυτεπάγγελτης δικογραφίας κατά της Χρυσής Αυγής (ΑΒΜ Α05/1692). Ζητήθηκε ο συσχετισμός των δύο δικογραφιών. Προσκομίστηκε επίσης η ανάλυση του αντιρατσιστικού νόμου 927/79 από το σημερινό εφέτη Λάρισας Γεώργιο Αποστολάκη («Η Ποινική Καταστολή των Φυλετικών, Εθνικών και Θρησκευτικών Διακρίσεων», Ποιν. Δικ. 11/2002, σ. 1184-9). Τέλος, προσκομίστηκαν κείμενα με ξενοφοβικές και αντισημιτικές θέσεις, ανάλογες των συνθημάτων στους τοίχους, από τις ιστοσελίδες της οργάνωσης Χρυσή Αυγή και της μετωπικής οργάνωσής της Πατριωτική Συμμαχία.

Σύμφωνα με το ΕΠΣΕ «προκύπτει από την επίσημη προπαγάνδα των δύο οργανώσεων πως αυτές και άρα τα στελέχη τους διαπνέονται από εχθρότητα και μίσος προς τους ξένους και τους Εβραίους και επιδιώκουν την εξαφάνισή τους. Με βάση όλα αυτά, το ΕΠΣΕ ζήτησε να διωχθούν τουλάχιστον τα κατονομαζόμενα ηγετικά στελέχη των δύο οργανώσεων».

Πρόκειται για την πρώτη απόπειρα αυτεπάγγελτης εφαρμογής του νόμου 927/1979 (όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 24 του ν. 1419/1984 και το άρθρο 39, 4 του ν. 2910/2001), ο οποίος προβλέπει την τιμωρία «μελών οργανώσεων των οποίων η προπαγάνδα και οι δραστηριότητες τείνουν σε φυλετικές διακρίσεις» (άρθρο 2,1). Μέλη της Χρυσής Αυγής έχουν διωχθεί μέχρι σήμερα μόνο μετά από μηνύσεις πολιτών για συγκεκριμένες πράξεις βίας και τραμπουκισμού, με σημαντικότερη τη δολοφονική επίθεση κατά του Δημήτρη Κουσουρή στις 16 Ιουνίου 1998. Για την επίθεση αυτή αναγνωρίστηκε μεταξύ των δραστών ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής Αντώνης Ανδρουτσόπουλος (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Περίανδρος»), ο οποίος καταδικάστηκε ερήμην και τελικά παραδόθηκε μετά από επτά χρόνια, στις 13/9/05. Τα πρώτα χρόνια οι «συναγωνιστές» του τον θυμούνταν και τον τιμούσαν ως «αδίκως διωκόμενο». Τώρα στο πλαίσιο της ακροδεξιάς «περεστρόικα» έχει κι αυτός εγκαταλειφθεί στη μοίρα του.




ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Γιάννης Ηλία Κολοβός
«Ακρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά» (εκδόσεις «Πελασγός», Αθήνα 2005)
Προσπάθεια ψύχραιμης επιστημονικής καταγραφής της σύγχρονης νεοελληνικής ακροδεξιάς που τελικά αποτυγχάνει διότι περιορίζεται να συγκρίνει προγραμματικές θέσεις κομμάτων και οργανώσεων που χαρακτηρίζονται κυρίως από τη δράση τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα προλογικά σημειώματα του χουντικού τεταρταυγουστιανού Δημόπουλου, του καρατζαφερικού Γεωργιάδη και του νεο-καρατζαφερικού Βορίδη, στα οποία επιχειρείται να αμφισβητηθεί η ταυτότητα της ακροδεξιάς για το ήδη διαλυμένο Ελλληνικό Μέτωπο και το ΛΑΟΣ. Πρόκειται για εσωτερικές αντιθέσεις του «χώρου», εφόσον τόσο ο συγγραφέας όσο και ο εκδότης ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής στην οργάνωση του Βορίδη.

Pierre Milza
«Οι μελανοχίτωνες της Ευρώπης» (μετ. Γιάννης Καυκιάς, επιμ. Νικόλας Βουλέλης, εκδ. «Scripta», Αθήνα 2004)
Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά από το 1945 μέχρι σήμερα.

Paul Hainsworth (επιμ.)
«Η Ακροδεξιά. Ιδεολογία, πολιτική, κόμματα» (μετ. Θανάσης Αθανασίου, επιμ. Βασιλική Γεωργιάδου, εκδ. «Παπαζήση», Αθήνα 2004)
Το φαινόμενο του νέου δεξιού εξτρεμισμού σε Δυτική και Ανατολική Ευρώπη.


ΔΕΙΤΕ

«SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr Strangelove or how Ι learned to stop worrying and love the bomb) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1963)
Κλασική σάτιρα του ψυχρού πολέμου. Πολύ επίκαιρη η σκηνή με τον παλιό ναζί που έχει περάσει στους Αμερικάνους, αλλά τον προδίδει το χέρι του που υψώνεται μηχανικά σε φασιστικό χαιρετισμό.


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

www.alpha1.gr
Η εφημερίδα του Καρατζαφέρη, με κομμένα τα παλιά...

www.meandros.net
Το portal της ακροδεξιάς.

www.xrushaugh.org
Το ανανεωμένο (και περικομμένο) site της Χρυσής Αυγής.

www.symmaxia.gr
Το μετωπικό σχήμα χουντικών-ναζιστών.

[Cyberkat]

ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Οι γαμπροί του Θερμαϊκού

Η ιστορία του Μαύρου Πύργου


Μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά είναι γεγονός. Ο Σπυρίδων Κουτρουμάνης, Αστυνομικός Διευθυντής, Διευθυντής ΔΑΕ Θεσσαλονίκης, μηνύει τους συντάκτες του "Ιού", καθώς και τους υπεύθυνους της "Ελευθεροτυπίας" για τη δημοσιοποίηση της περιβόητης κασέτας με το χουντικό γλέντι των ΕΚΑΜ στη Θέρμη της θεσσαλονίκης.
Η μήνυση έχει ήδη απαντηθεί με αποστομωτικό τρόπο από το πόρισμα των 1400 σελίδων που έχει συνταχθεί με ευθύνη του υπαρχηγού της ΕΛΑΣ κ. Μητρόπουλου, μετά από σχετική παραγγελία του υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Ρωμαίου. Προκαλεί, όμως, εντύπωση ο αριθμός και οι ιδιότητες των μαρτύρων που προτείνει προς υπεράσπισή του ο κ. Κουτρουμάνης. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο "πιστολέρο" της Θέρμης επικαλείται τη μαρτυρία ολόκληρης της τοπικής ηγεσίας των σωμάτων ασφαλείας και κάποιων αξιωματικών του στρατού ξηράς. Τι άραγε θα μπορούσαν να πουν όλοι αυτοί για τις σκηνές που προκάλεσαν φρίκη στους τηλεθεατές όλης της χώρας το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου; Και ποια συναδελφική αλληλεγγύη θα τους υποχρέωνε να μας βγάλουν όλους τυφλούς και κουφούς (μαζί και τους ανωτέρους τους που συνέταξαν το καταδικαστικό πόρισμα για τον Κουτρουμάνη και την παρέα του);
Οι εικόνες από το χουντικό γλέντι έφεραν στο νου των παλιότερων τη βαριά κληρονομιά μερίδας των σωμάτων ασφαλείας και του (πάρα)κρατικού μηχανισμού στη θεσσαλονίκη. Φυσικά η υπόθεση της Θέρμης είναι μια απλή "καρφίτσα", αν συγκριθεί με τη δραστηριότητα ακροδεξιών και παρακρατικών οργανώσεων που μεσουράνησαν στη συμπρωτεύουσα από την απελευθέρωσή της μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60.
Ηδη από το 1912 η Θεσσαλονίκη αντιμετωπίζεται από την αθηναϊκή εξουσία ως "ειδική περίπτωση". Η εθνική ανομοιογένεια του πληθυσμού και η αδυναμία της ελληνικής κοινότητας στην πόλη, συνδυασμένες με την πρωτοποριακή οργάνωση των εργατών στη μαζική Φεντερασιόν, υποχρεώνει τους πρώτους διοικητές της Μακεδονίας να παίρνουν σκληρά και ανορθόδοξα μέτρα καταστολής. Η συμπλήρωση των επίσημων οργάνων με παρακρατικούς μηχανισμούς "εθνικοφρόνων" είναι σ' αυτό το πλαίσιο καλοδεχούμενη. Και δεν ήταν δύσκολο να στρατολογηθούν μέλη σ' αυτές τις οργανώσεις. "Η εμφάνιση φασιστικών οργανώσεων στη Θεσσαλονίκη δεν είναι φαινόμενο δυσεξήγητο", παρατηρεί ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος, αναφερόμενος στις δεκαετίες του '20 και του '30. "Η διαφορετική θρησκεία και γλώσσα, στην περίπτωση των Εβραίων, ή η διαφορετική ιδεολογία, στην περίπτωση των κομμουνιστών, μπορούσε να τους κάνει στόχο επιθετικότητας από μια μάζα που έβρισκε στο ρόλο του φρουρού μιας φανταστικής παραδοσιακής τάξης το αντιστάθμισμα και το κύρος που της αφαιρούσε η υλική της αθλιότητα στην καθημερινή ζωή."
"Μέχρι το 1928 ιδρύθηκαν δέκα περίπου σύλλογοι με αντικομμουνιστικούς σκοπούς", σημειώνει ο Αλέξανδρος Δάγκας και απαριθμεί τις "Λεγεώνες Εθνικής Σωτηρίας", την "Εθνική Ενωσι Ελλάς", την "Αντικομμουνιστική Ενωσι η Πατρίς", κ.ά. Η δράση αυτών των οργανώσεων θα κορυφωθεί στο πογκρόμ του εβραϊκού συνοικισμού του Κάμπελ. Και το Μάη του 1936, η μεγάλη απεργία και η εξέγερση των εργατών της πόλης πνίγεται στο αίμα με τη μεταφορά ειδικών δυνάμεων της χωροφυλακής και τη συνδρομή των εγχώριων τραμπούκων. "Μας κατηγορούσαν τότε ότι είχαμε συμμαχήσει με τους Εβραίους για να παραδώσουμε την πόλη στους Βουλγάρους", θυμάται σήμερα ένας καπνεργάτης συνδικαλιστής (ΝΕΤ, 1.5.98).
Η δικτατορία του Μεταξά αξιοποιεί τα στελέχη των οργανώσεων στην ΕΟΝ και την κρατική δομή. Ορισμένα απ' αυτά θα τα βρούμε αργότερα στο πλάι των κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση, παρόμοιες οργανώσεις ξαναεμφανίζονται, αλλά δεν υιοθετούν τα εξωτερικά φασιστικά γνωρίσματα, επειδή είναι πρόσφατος ο πόλεμος και το ισχυρό το λαϊκό μίσος για τα σύμβολα του Αξονα. "Σκοπός των παρακρατικών φασιστικών οργανώσεων είναι να σπρώξουν τη χώρα στον εμφύλιο", γράφει ο Αρης Χολέβας ("Τι είναι και τι θέλουν οι παρακρατικές", περ. Ελληνική Αριστερά, τ. 1, Αύγουστος 1963). "Μόλις η Ελλάδα μπήκε στο μαχόμενο αυτό δρόμο εξαφανίζονται. Δεν χρειάζονται πια σαν τέτοιες. Αλλες δυνάμεις τους σκορπάνε, και άλλες τρυπώνουν στον κρατικό μηχανισμό."
Θα τις ξαναβρούμε στα τέλη της δεκαετίας του '50. Στο σημείωμα του Βασίλη Βασιλικού για το ντοκιμαντέρ "100 ώρες του Μάη" (γύρω από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη) διαβάζουμε: "Το 1957 ήταν ένας σταθμός για τις παρακρατικές οργανώσεις. Κοντά στις παλιές, που είχαν ατονήσει, προστέθηκαν τώρα καινούργιες: Η ΑΣΕ. Η Πανελλήνιος Εθνική Σταυροφορία. Η Εθνική Κοινωνική Εξόρμησις. Η Εθνική Κοινωνική Δράσις. Κοινό τους γνώρισμα: οι σχέσεις τους με την Ασφάλεια. Κοινό τους σύνθημα: όλα για την Πατρίδα."
Με το τέλος της δικτατορίας οι παρακρατικοί πυρήνες αυτοδιαλύονται στους συγγενείς κρατικούς θυλάκους για να γλιτώσουν τη λαϊκή απαίτηση της αποχουντοποίησης. "Προδομένοι" από τους παλιούς τους ηγέτες, οι βετεράνοι παρακρατικοί υποχρεώνονται να συμμορφωθούν. Οι σκληρότεροι λουφάζουν και περιμένουν. Η πολιτική κρίση του 1989 και η παλίρροια του εθνικισμού τους ξεβράζει στην παραλία του Θερμαϊκού. Στα συλλαλητήρια πρωτοστατούν αυτοδικαίως οι θιασώτες της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών. Ο παλιός αρχιεκοφίτης Λάκης Ιωαννίδης, ο υμνητής και συνεργάτης της χούντας, αναδεικνύεται σε "εθνικό παράγοντα". Και ο Ιωάννης Χολέβας, ο σύνδεσμος κυβέρνησης και παρακράτους στη Θεσσαλονίκη την εποχή της δολοφονίας Λαμπράκη και μετέπειτα χουντικός "υπουργός Ναυτιλίας" γίνεται δεκτός ως σοφός "μακεδονολόγος".
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, τον Απρίλιο του 1993, μια μικρή ομάδα επίλεκτων αστυνομικών, αντλεί το κέφι και την ανδρεία της από τα τσάμικα του Παπαδόπουλου και από τα κασκέτα με το πουλί της χούντας. Γιατί πρέπει να εκπλαγούμε;


Τα δηλητηριώδη 3 Ε του Εθνους


Σπονδυλική στήλη του εγχώριου φασισμού στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου ήταν μια οργάνωση που γεννήθηκε και "ανδρώθηκε" στη Θεσσαλονίκη: η "Εθνική Ενωσις Ελλάς" (ΕΕΕ), γνωστότερη σαν "τα Τρία Εψιλον" ή "οι Χαλυβδόκρανοι". Ιδρύθηκε το 1927 με στόχο της την "άμυνα του έθνους" απέναντι σε όλα εκείνα τα νεωτερικά ρεύματα που χαλούσαν την "προαιώνια τάξη" του τυπικού μικροαστού νοικοκύρη -όπως "η από του παγκοσμίου και εντεύθεν παρατηρουμένη έκλυσις των ηθών, η εν μέρει τάσις αρνήσεως της θρησκείας, η συνεχής υπονόμευσις της οικογενείας και πλήρης σχεδόν αδιαφορία περί την Εθνικήν υπόστασιν της Πατρίδος μας, ως επίσης και η εν Θεσ/νίκη και εν Μακεδονία εν γένει παρατηρηθείσα τάσις πάντων των οπωσδήποτε εγκατεστημένων ξένων στοιχείων, προς υπονόμευσιν παντός του Ελληνικού και εξυπηρέτησιν πάσης φύσεως ξένων συμφερόντων". Στους βασικούς εχθρούς συγκαταλεγόταν, φυσικά, και ο ταξικός συνδικαλισμός: οι "τριεψιλίτες" εργάτες αναλάμβαναν, διαβάζουμε, την υποχρέωση "απολύτου πειθαρχίας προς τας διαταγάς της διευθύνσεώς τους" και, γι' αυτό το λόγο, απολάμβαναν την εμπιστοσύνη των εργοδοτών της πόλης ("Εκθεσις συνοπτική επί των σκοπών και της δράσεως της Εθνικής Ενώσεως Ελλάς", Αρχείο Φίλιππου Δραγούμη (Γενάδειος Βιβλιοθήκη), φ.7.3, εγγρ.132γ). Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του πολιτικού λόγου της ΕΕΕ ήταν όμως ο αντισημιτισμός -έκφραση σε μεγάλο βαθμό της διάθεσης των ελλήνων εμπόρων της πόλης να εκτοπίσουν από την πιάτσα τους εβραίους ανταγωνιστές τους. Πρόεδρος της οργάνωσης ήταν ο έμπορος Γ. Κοσμίδης, γραμματέας ο τραπεζικός Δ. Χαριτόπουλος και βασικός προπαγανδιστής της ο αρχισυντάτης της εφημερίδας "Μακεδονία", Νίκος Φαρδής.
Σύμφωνα με την ομολογία των ίδιων των Τριών Εψιλον, το αρχικό ενθοσωτήριο κάλεσμα ελάχιστη ανταπόκριση βρήκε στον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης, μέχρι τη στιγμή που οι Χαλυβδόκρανοι
άρχισαν τις μαζικές επιδείξεις δύναμης: παρελάσεις συγκροτημένων τμημάτων στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, εξορμήσεις στην επαρχία (τα εγκαίνια του Παραρτήματος Φλωρίνης λχ θα γίνουν "διά της μεταβάσεως εκ Θεσ/νίκης υπερπεντακοσίων μελών μετά του Προεδρείου"), πρακτική εφαρμογή των αντισημιτικών κηρυγμάτων. Το καθοριστικό σημείο τομής στην ανάπτυξη της οργάνωσης θα έρθει τον Ιούνιο του 1931, με την πυρπόληση της εβραϊκής φτωχογειτονιάς του Κάμπελ. "Πριν από το Κάμπελ", δηλώνει ανενδοίαστα ο συνήγορος της οργάνωσης στη δίκη των ηγετών της τον Απρίλιο του 1932, "η ΕΕΕ είχε 12 παραρτήματα και 3.000 μέλη, τώρα έχει 27 παραρτήματα κι 7.000 μέλη". Εξίσου, αν όχι περισσότερο αποφασιστική γι' αυτή την εξέλιξη, φαίνεται πως υπήρξε η αμέριστη συμπαράσταση των κρατικών αρχών προς τους "εθνικιστές" προασπιστές του νόμου και της τάξης. "Οι τοπικές ελληνικές αρχές φαίνεται ότι κατά κανόνα επιδείκνυαν ανοχή απέναντι στην ΕΕΕ, αν δεν συνεργάζονταν μαζί της, κυρίως στα πλαίσια της αντικομουνιστικής δράσης", διαβάζουμε στην κλασική μελέτη του Γ. Μαυρογορδάτου για την εποχή ("Stillborn Republic", Μπέρκλεϊ 1983, σ.258-9).
Το αρχείο του Φίλιππου Δραγούμη, πολιτευτή της Βόρειας Ελλάδας και Γενικού Διοικητή Μακεδονίας εκείνα τα χρόνια, είναι αρκετά διαφωτιστικό για τις σχέσεις του εγχώριου φασισμού με το κράτος και τον επίσημο πολιτικό κόσμο. Σε επιστολή του πχ προς το Δραγούμη (8/2/32), ο διευθυντής των Παραρτημάτων της ΕΕΕ Αναστάσιος Νταλίπης αναφέρει ότι "διάφορα κονδύλια εψήφισαν ο Δήμος Θεσ/νίκης, το υπουργείον Προνοίας & άι Τράπεζαι Εθνική & Εκδοτική" · επειδή όμως "άι ανάγκαι είναι μεγάλαι" και "τα παραρτήματα του εσωτερικού ζητούν σχεδόν όλα ενίσχυσιν από το κέντρον", υποβάλλει αίτηση για πρόσθετη χρηματοδότηση από τα αποθέματα των πατριωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων: "Σκέφθηκα πως η Πάγκειος θα μπορούσεν ίσως να μας διαθέσει ένα ποσόν. (...) Να μη μου προτείνετε τας ταμειακάς δυσκολίας που έχει τώρα. Οι σκοποί της οργανώσεως είναι οι αυτοί με τους της Παγκείου Επιτροπής & με κάθε σωματείο που έχει εθνικιστικούς σκοπούς" (φ.7.3, εγγρ.131). Ως αντάλλαγμα, προτείνεται διακριτικά η υποστήριξη της ΕΕΕ προς το "Εθνικό Αγροτικό Κόμμα" που έχει στα σκαριά ο Δραγούμης. Πρόταση που γίνεται δεκτή υπό όρους: "Η οργάνωσις αυτή φαντάζομαι πως μόνο στες πόλεις θα μπορούσε να μας φανή χρήσιμη. Δεν αποκρούω να μας υποστηρίξη, αλλά δε νομίζω συμφέρουσα την εμφάνισή της φανερά μαζί μας, ιδίως εις τα χωριά. Καθώς αντιλαμβάνομαι, η οργάνωση αυτή δεν είναι πολιτική και δεν επιδιώκει να πολιτευθή ενεργώς ως κόμμα, αλλά αφανώς να υποστηρίζη άτομα ή κόμματα που συμφωνούν προς το πρόγραμμά της. Αν είναι έτσι, μας συμφέρει απολύτως η αφανής συνεργασία" (Δραγούμης προς Νταλίπη 4/2/32, όπ. παρ, εγγρ. 130).
Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η κεντρική αλληλογραφία της ΕΕΕ με τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας το 1934. Εχει μεσολαβήσει το μεσουράνημα της οργάνωσης, με την εντυπωσιακή κάθοδο 3.000 Χαλυβδόκρανων στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1933 ("η προς Αθήναις πορεία" την αποκαλεί στα γράμματά του ο Νταλίπης, συσχετίζοντάς τη με τη μουσολινική "πορεία προς τη Ρώμη") και η πανηγυρική υποδοχή τους από τον αστικό πολιτικό κόσμο της πρωτεύουσας. Μεσουράνημα που θα σημάνει και την αρχή του τέλους, καθώς η ηγεσία της ΕΕΕ βιάζεται να αξιοποιήσει την επιτυχία της και εξαγγέλλει το μετασχηματισμό της παρακρατικής οργάνωσης σε πολιτικό κόμμα. Ακολούθησε η διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης και ραγδαία διαρροή των μελών της προς διάφορες κατευθύνσεις. Μετανιωμένο κι επικαλούμενο, μεταξύ άλλων, "την υποστήριξιν την οποίαν είχεν κατά το παρελθόν παρά τε των Στρατιωτικών και Πολιτικών αρχών", το κεντρικό διοικητικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης θα αναδιπλωθεί κατόπιν εορτής, ανακοινώνοντας "την αναβίωσιν της ΕΕΕ ως Σωματειακής Οργανώσεως με γραμμήν την συνέχισιν των παλιών κατευθύνσεων αυτής, διατηρούντες αυστηρώς την εκτός κομμάτων θέσιν της" (φ.19.1, εγγρ.93α). Οι επίδοξοι Ντούτσε είναι σαφέστεροι κατ' ιδίαν: "Θέλωμεν να πιστεύσωμεν", γράφουν δουλοπρεπώς στις 20/1/34 προς τον εκπρόσωπο της Πολιτείας στη Β. Ελλάδα, "ότι επανερχόμενοι προς τας υγιείς αρχάς μας θα τύχωμεν της υμετέρας ενισχύσεως εξ ής απεστερήθημεν συνεπεία της επ' εσχάτων παρεκκλίσεως της ΕΕΕ των αρχικών αυτής κατευθύνσεων, εξ ής προήλθεν και η κατά της οργανώσεων ημών δυσμένεια της Σεβαστής Κυβερνήσεως"...



Αποφασίζομεν και ξεαποφασίζομεν

Τριανταπέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος της συμπρωτεύουσας, ένα πράγμα είναι σαφές: η θανατηφόρα "αντισυγκέντρωση" των "υγιώς σκεπτομένων εθνικοφρόνων", εκείνο το απόγευμα της 22ας Μαϊου 1963, δεν ήταν ένα έκτακτο φαινόμενο αλλά μια αρκετά συνηθισμένη εκδοχή "αγώνα" ενάντια στους "εθνοπροδότες" της τότε εποχής και τις παραφυάδες τους. Το αποδεικνύει καλύτερα απ' οτιδήποτε άλλο μια μικρή λεπτομέρεια, που πέρασε στα "ψιλά" της σχετικής ιστοριογραφίας. Πρόκειται για την επίσημη τοποθέτηση της τότε στρατιωτικής ιεραρχίας, όπως κωδικοποιήθηκε στο σχετικό "ενημερωτικό" σήμα του ΓΕΣ προς όλες τις μονάδες της χώρας.
Ο βουλευτής της ΕΔΑ ψυχορραγούσε ακόμα όταν, το μεσημέρι της 24ης Μαϊου 1963, το 2ο Γραφείο του ΓΕΣ έστειλε το εν λόγω σήμα (Φ.281.3/9/424648) με την ένδειξη "κατεπείγον" και τον τίτλο "Ο κομμουνισμός προκαλεί". Πρόκειται για μια ανενδοίαστη υπεράσπιση της δυναμικής καταστολής των "ερυθρών πρακτόρων" από τους "αγανακτισμένους πολίτες": "Οι υπό το προσωπείον των `Φίλων της Ειρήνης' κομμουνισταί μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεως εις Αθήνας, δια της περιβοήτου πορείας ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτω εγκατασταθέντες, προχθές, εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα, ήρχισαν δια της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν τους διερχομένους πολίτας. Ως ήτο φυσικόν, η προκλητικότης αύτη των κομμουνιστών επροκάλεσεν την αγανάκτησιν των διερχομένων πολιτών, οίτινες και απεδοκίμασαν τους εκτρεπομένους ερυθρούς πράκτορας, διασωθέντας τελικώς εκ της δικαίας οργής του αγανακτισμένου λαού χάρις εις την άμεσον κινητοποίησιν ισχυράς δυνάμεως Χωροφυλακής. Ο λαός της Θεσσαλονίκης, προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων, έδωσε την απάντησίν του, διότι είναι πλέον γνωστόν ότι σκοπός των δήθεν φιλειρηνιστών δεν είναι ο αγών δια την ειρήνην αλλά η προπαγάνδα δια την συνθηκολόγησιν και την παράδοσιν εις τους επιβουλευομένους την ελευθερίαν της χώρας μας ερυθρούς τυράννους". Το σήμα (το πρωτότυπο του οποίου βρίσκεται στο Αρχείο του Φίλιππου Δραγούμη, υπουργού Αμυνας τους αμέσως επόμενους μήνες), φέρει την υπογραφή του συνταγματάχη Ζαλαχώρη, διευθυντή του 2ου Γραφείου.
Ομως τα πράγματα κάπου στράβωσαν. Ο Λαμπράκης ξεψύχησε, η υπόθεση πήρε τις διαστάσεις που γνωρίζουμε, η αστυνομική ηγεσία της Θεσσαλονίκης βρέθηκε στον πάγκο του κατηγορούμενου ως ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Σαν καλοί δημόσιοι λειτουργοί, οι καραβανάδες φρόντισαν να τα μαζέψουν: ένα λακωνικό σήμα, το μεσημέρι της 27/5/63, ενημέρωνε τους παραλήπτες του προηγούμενου ότι η περισπούδαστη ανάλυση περί του μαθήματος που δόθηκε στους ερυθρούς πράκτορες "ακυρούται" (Φ.281.3/10/424687). Ούτε γάτα, ούτε ζημιά. "Η ατυχέστατη διατύπωσις του πρώτου σήματος διωρθώθη δια της ακυρώσεως αυτού", διαβάζουμε στην επίσημη ενημέρωση του υπουργού Αμυνας προς το νέο πρωθυπουργό Π. Πιπινέλη (7/7/63). "Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να επισημαίνωνται και να επεξηγούνται οι κίνδυνοι εκ των ανατρεπτικών του κοινωνικού καθεστώτος ενεργειών, καθώς και εκ των υπονομευτικών κατ' αυτού προπαγανδών και να μη δίδωνται σαφείς και επιτακτικαί οδηγίαι διά την διαφώτισιν και την προληπτικήν προφύλαξιν του στρατεύματος, της ασφαλείας της χώρας και της δημοσίας τάξεως απ' αυτών"...



Τα χνάρια της ΕΚΟΦ

Θεσσαλονίκη, 1 Απριλίου 1998: Βράδυ των φοιτητικών εκλογών και τα αίματα στο αμφιθέατρο του Ανατομείου έχου
ν ανάψει. Ολοκληρώνεται η καταμέτρηση των ψήφων για το νέο ΔΣ της Ιατρικής και οι πανηγυρισμοί της ΔΑΠ και των περί αυτήν φουντώνουν: "Ο Καλαμπόκας γαμάει τις μάνες σας", "γαμιέται ο Τεμπονέρας κι η μάνα του", είναι τα ευφάνταστα συνθήματα που κυριαρχούν. Η ευθυμία των νικητών μετατρέπεται σε ντελίριο, όπως καταγγέλλει η Ριζοσπαστική Παρέμβαση Ιατρικής, όταν στην αίθουσα κάνει τη θριαμβευτική της εμφάνιση η σημαία με το δικέφαλο, την οποία οι πιο θερμόαιμοι είχαν -κατά δήλωσή τους- προμηθευτεί από τον ναζιστικό "Στόχο". Στο τσακίρ κέφι οι μέλλοντες γιατροί της ΔΑΠ, προσπαθούν να πείσουν ότι είναι σε θέση να αναβιώσουν τις παραδόσεις της ΕΚΟΦ...

Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 1960. Μέσα σε κλίμα έντασης και απροκάλυπτων τραμπουκισμών, το Γ' Πανσπουδαστικό Συνέδριο οδηγείται σε διάσπαση. Οι σύνεδροι που αποχωρούν καταγγέλλουν τη νεολαία της ΕΡΕ για πολιτική εκμετάλλευση του συνεδρίου και για συνειδητή προσπάθεια φίμωσης των εκπροσώπων των φοιτητών. Αποκαλύπτουν ότι το συνέδριο προετοιμάστηκε "μυστηριωδώς", ότι οι εισηγήσεις ανατέθηκαν μεροληπτικά μόνο σε φίλους της κυβερνητικής παράταξης, ότι οι ακροατές όφειλαν να επιδεικνύουν στην είσοδο δελτία που μοιράζονταν από τα γραφεία της ΕΡΕ, ότι το προεδρείο επιβλήθηκε και δεν ψηφίστηκε από τους συνέδρους κ.ο.κ. Κυρίως, όμως, δηλώνουν την άρνησή τους να συμμετάσχουν σε διαδικασίες που φιμώνουν τους συνέδρους σε σημείο να καταγράφονται τα ονόματα εκείνων που τολμούσαν να καταψηφίσουν τις προτάσεις της πλειοψηφίας με τη ρητή διαβεβαίωση ότι σύντομα "θα κανονισθούν".
Την παραμονή των Χριστουγέννων, μεγάλη ομάδα φοιτητών της ΕΡΕ και της ΕΚΟΦ μπουκάρουν στην αντικαραμανλική "Μακεδονία", σπάνε τζάμια και επιτίθενται στους συντάκτες. Αιτία τα δημοσιεύματα της εφημερίδας για τα αίσχη που σημειώθηκαν στο Πανσπουδαστικό Συνέδριο. Την επομένη, τους τραμπουκισμούς καταδικάζουν όλα ανεξαιρέτως τα αντιπολιτευτικά κόμματα, οι νεολαίες και οι δημοσιογραφικές ενώσεις. Και ενώ ο υπουργός Βορέίου Ελλάδος τηρεί σιγήν ιχθύος, ο περιβόητος αστυνομικός διευθυντής Μήτσου κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να υποβαθμίσει το συμβάν. Οπως έγινε αργότερα γνωστό, μεταξύ των "διαμαρτυρομένων" ήταν και ο γιος του. Κάτω από τη γενική κατακραυγή ότι "οι τεντιμπόιδες της ΕΡΕ και της ΕΚΟΦ" παραμένουν ασύλληπτοι, η αστυνομία αναγκάζεται και συλλαμβάνει στην αρχή τρεις, αργότερα άλλους πέντε από τους πρωταίτιους. Ετσι, στις 28 Δεκεμβρίου οδηγούνται στην εισαγγελία οι οκτώ νεαροί κατηγορούμενοι για τους βανδαλισμούς κατά της "Μακεδονίας". Ανάμεσά τους και κάποια ονόματα γνωστά και από τη μετέπειτα πολιτική δράση τους. Εναντίον τους απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες της εξύβρισης, της απλής σωματικής βλάβης και της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας σε συνδυασμό με το νόμο 4.000 (περί τεντιμποϊσμού), της παράνομης βίας, της απειλής και της διατάραξης της κοινής ησυχίας. Στη δίκη, οι κατηγορούμενοι ζήτησαν συγγνώμη από την εφημερίδα και έτσι απηλλάγησαν (1/4/61).
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της "Μακεδονίας", οι φοιτητές που προκάλεσαν τα επεισόδια είχαν τις ευλογίες της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού. τον οποίο είχαν επισκεφθεί προτού "εκστρατεύσουν" στη Θεσσαλονίκη. Σε φωτογραφία που δημοσίευσε η εφημερίδα στις 29 Δεκεμβρίου, ο Κ. Καραμανλής περιστοιχίζεται από αρκετούς από τους συλληφθέντες της Θεσσαλονίκης. Αντιγράφουμε από τη λεζάντα: 1) Δημ. Καρέλας, αντιπρόεδρος του συνεδρίου, μέλος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 2) Αγγελος Μπρατάκος, εκ των ηγετών της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 3) Φωτ. Παπαγεωργίου, πρόεδρος του συνεδρίου. 4) Χάρης Καρατζάς, στέλεχος της ΕΚΟΦ, συλληφθείς. 5) Παύλος Μανωλόπουλος, πρόεδρος της ΕΚΟΦ. 6) Αχιλλέας Καραμανλής. 7). Γ. Βλάχος, στέλεχος νεολαίας ΕΡΕ.  Γ. Αλεφαντάκης. Στη φωτογραφία διακρίνονται επίσης οι Χ. Φύσσας, γενικός γραμματέας του συνεδρίου και Ν. Κατσαρός, μέλος του ΔΣ της ΕΚΟΦ.
 

ΣΤΟ ΟΡΙΟ


1906. Η πρώτη κίνηση για τη συγκρότηση του εθνικόφρονος παρακράτους στη συμπρωτεύουσα έγινε πριν ακόμα αυτή περιέλθει στην ελληνική επικράτεια. Πρόκειται για την "Οργάνωση Θεσσαλονίκης" που ιδρύθηκε το Μάϊο του 1906 και διέθετε ειδικό "εκτελεστικό" τμήμα. "Συγκροτούμενον ως εκ του είδους της υπηρεσίας του από πρόσωπα της κατωτάτης κοινωνικής τάξεως, αποβράσματα συνήθως των χαρτοπαικτείων και οινοπωλείων", διαβάζουμε σε έκθεση του τοπικού συντονιστή του Μακεδονικού Αγώνα, υπολοχαγού Δημ. Κάκκαβου (7/3/1908), "προώρισται να υποχρεοί τους ημετέρους να σέβονται τας αποφάσεις του Ανωτάτου Συμβουλίου της Οργανώσεως, να επιδιώκη την αυστηράν όσον ένεστιν εφαρμογήν του οικονομικού πολέμου και την εκτέλεσιν φόνων προς αντεκδίκησιν, οσάκις τούτο κριθή αναγκαίον" (Ξ. Λευκοπαρίδης (επιμ) "Αρχείον στρατηγού Π.Γ.Δαγκλή", Αθήναι 1965, τ.Α', σ.344).

1921. Σημειώνονται αλεπάλληλα αιματηρά γεγονότα σε βάρος συνδικαλισμένων εργατών. "Στις 2,4 και 10.4.1921 ένστολοι έφεδροι, εργάτες, με την κάλυψη μυστικών του 6ου ΑΤ και αξιωματικών του φρουραρχείου, κακοποίησαν αρτεργάτες. Οπλοφόροι αρτεργάτες, μέλη της Μακεδονικής Νεολαίας ( μοναρχικοί), ξυλοκόπησαν επίσης το γενικό γραμματέα του ΕΚΘ Γρηγόιο Παπανικολάου -σε συνεργασία με το χαφιέ Χαράλαμπο Σοκόλη" (Αλ. Δάγκα, "Ο χαφιές").

1960. "Το 1960 ο κ. Φον Γιοσμάς μεταφέρει το αρχηγείο του στο συνοικισμό Τριανδρία, στη Θεσσαλονίκη" -γράφει για έναν από τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Λαμπράκη, ο Βασίλης Βασιλικός στο "Εκτος των Τειχών"( Θεμέλιο, 1966)- "Το στρατηγείο του Συνδέσμου εδρεύει στο κέντρο 'Τα Εξι Γουρουνάκια,. Το ιδεολογικό του όργανο είναι η εφημερίδα 'Εξόρμησις των Ελλήνων'. Στο μαχητικό του τμήμα ανήκει ο κ. Γκοτζαμάνης, μεταφορεύς το επάγγελμα, ο οδηγός της υπ' αριθ. 49981 τρίκυκλης μοτοσυκλέττας. Μαζί με τον κουμπάρο του κ. Ε Εμμανουηλίδη, πρόσωπο με υπολογίσιμο Ποινικό Μητρώο και συνεπιβάτη του στο τρίκυκλο την ώρα του ατυχήματος, κατηγορείται σαν φυσικός αυτουργός του εγκλήματος".

1967. Λίγο πριν το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, με έναυσμα την παραπομπή στο πειθαρχικό 49 φοιτητών, ξέσπασαν δυναμικές κινητοποιήσεις. Η παρακρατικοί αντεπιτέθηκαν. Η ΕΚΟΦ την ημέρα της συνεδρίασης του πειθαρχικού (31.3) κατέρχεται με καδρόνια για να διαλύσει τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ. Η παρακρατική δράση εντείνεται. "Αίμα στη Θεσσαλονίκη. Εφηρμόσθη η μέθοδος δολοφονίας Λαμπράκη. Αποτέλεσμα: 70 τραυματίαι (3 σοβαρώς)", γράφει το πρωτοσέλιδο του "Εθνους" (7.4.1967). "ΕΚΟΦίτες και τη ΦΕΑΠΦ ήρχισαν να πετροβολούν τους φοιτητάς της ΕΦΕΕ και τα επεισόδια μεταξύ των εγενικεύθησαν. Οταν άρχισαν να υποοχωρούν οι δεξιοί φοιτηταί, η Χωροφυλακή, δια να τους προστατεύση προφανώς, επέτέθη εναντίον των δημοκρατικών με γκόμπς και δακρυγόνους βόμβας. Η επίθεσις έγινε μέσα εις τον πανεπιστημιακόν χώρον.". Η αντιπολίτευση μιλάει ανοιχτά για κατευθυνόμενο παρακρατικό μηχανισμό που ενεργοποιείται στην συμπρωτεύουσα με υπεύθυνο τον πρωθυπουργό Π. Κανελλόπουλος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει: "Ο θλιβερός τοποτηρητής του Ψυχικοί και του Τατοϊου εξαπέλυσε τις δυνάμεις του παρακράτους -στυλ δολοφονίας Λαμπράκη- εναντίον της φοιτητικής νεολαίας της Θεσσαλονίκης. Η βία εκδηλώθηκε. Και ας μη τους φανεί παράξενο, αν την επομένη φορά υπάρξη σκληρή απάντηση. στη βία θα αντιτάξουμε την αντιβία".

1997. Υποψίες υπήρχαν. Και ενδείξεις πολλές. Ηδη από την "εποποιϊα" των πρόσφατων μακεδονικών συλλαλητηρίων η πόλη ένιωθε την οσμή του παρακράτους. Και έφτασε η 30 Οκτωβρίου 1997. Τότε που οι "υπερπατριώτες" ήθελαν να διαλύσουν την ελληνοτουρκική συνάντηση. "Εξτρεμιστές επιτέθηκαν σε Ελληνες και Τούρκους επιχειρηματίες. Ευθύνες στην Αστυνομία. Παραστρατιωτική οργάνωση πίσω από τα επεισόδια", γράφει το "Εθνος" της επομένης. Ενώ στο κύριο άρθρο της η "Εξουσία" (31.10) σημειώνει: "Χθες το πρωί φανατικοί υπερπατριώτες της Θεσσαλονίκης (ακροδεξιά στοιχεία, χουλιγκάνοι του εθνικισμού και σιτιζόμενοι διαφόρων εθνικοπατριωτικών σωματείων) προπηλάκισαν τον κ. Γιάννη Μπουτάρη και άλλους συμμετέχοντες στο συνέδριο&
quot;. Με την δημοσιοποίηση της γνωστής βιντεοκασέτας με τους χουντικούς αστυνομικούς, άρχισαν και οι αποκαλύψεις για τη σχέση τους με την ακροδεξιά. Στις 17.11 ο ίδιος ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Γ. Ρωμαίος παραδέχεται ότι στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν "διασυνδέσεις ΕΚΑΜιτών με τη 'Χρυσή Αυγή'".




ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αντώνη Λιάκου "Οι εμφάνιση των νεανικών οργανώσεων" (εκδ. Λωτός, Αθήνα 1988). Η ανακοίνωση του ιστορικού στο διεθνές συνέδριο "Ιστορικότητα της παιδικής ηλικίας" έχει ειδικές αναφορές στις φασιστικές οργανώσεις νεολαίας στη Θεσσαλονίκη του μεσοπολέμου.

Αλέξανδρος Δάγκας "Ο χαφιές" (Αθήνα 1995, εκδ. Ελληνικά Γράμματα). Λεπτομερής παρουσίαση των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών καταστολής στη Θεσσαλονίκη (και την υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα) του Μεσοπολέμου.

Μαρία Βασιλικού "Εθνοτικές αντιθέσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου: η περίπτωση του εμπρησμού του Κάμπελ" (περ. Ιστωρ, τχ.7, Δεκέμβριος 1994). Η δράση των ΕΕΕ στη Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου και η συμμετοχή τους στο πογκρόμ του 1931. Περιγραφή των γεγονότων με βάση τα δημοσιεύματα της εποχής και ανάλυση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας.

Γιάννη Βούλτεψη "Υπόθεση Λαμπράκη" (εκδ. Αλκυών, Αθήνα 1988). Επανέκδοση του βιβλίου-ντοκουμέντου που πολτοποίησε η χούντα, με προσθήκη ένα δεύτερο τόμο που εκδίδεται για πρώτη φορά.

Παύλος Πετρίδης (επιμ) "Δολοφονία Λαμπράκη. Ανέκδοτα ντοκουμέντα (1963-1966)", Αθήνα 1995, εκδ. Προσκήνιο). Συλλογή των κυριότερων εγγράφων της δικογραφίας, με εκτενή αποσπάσματα από την εισαγγελική έκθεση και τα πρακτικά της δίκης που κατέληξε στην αθώωση των ηθικών αυτουργών του εγκλήματος.

Κώστας Παπαϊωάννου "Πολιτική δολοφονία. Θεσσαλονίκη '48 - Θεσσαλονίκη '63", (2 τόμοι, Αθήνα 1993, εκδ. Το Ποντίκι). Εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική παρουσίαση των δυο πολύκροτων υποθέσεων που συνδέονται με τη δράση του αντικομμουνιστικού παρακράτους της συμπρωτεύουσας (δολοφονίες Πόλκ & Λαμπράκη). Εκτενής αναφορά στο πολιτικό κλίμα των ημερών και έμφαση στις προσπάθειες συγκάλυψης από την πλευρά του κρατικού μηχανισμού.


ΔΕΙΤΕ

Μάης του Τάσου Ψαρρά (1976). Η αιματηρή απεργία των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης το 1936, τα δραματικά γεγονότα που προηγήθηκαν και ο μηχανισμός που προετοίμασε τη δικτατορία του Μεταξά.

Ζ του Κώστα Γαβρά (1969). Το πασίγνωστο πολιτικό θρίλερ για τη δολοφονία του Λαμπράκη, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού.

Οι 100 ώρες του Μάη των Δήμου Θέου & Φώτου Λαμπρινού (1963). Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για το ίδιο θέμα, γυρισμένο αμέσως μετά τη δολοφονική επίθεση των παρακρατικών και πριν ακόμη ο Λαμπράκης ξεψυχήσει. Μέχρι το 1974 η προβολή της ταινίας ήταν απαγορευμένη από τις αρχές.

http://www.iospress.gr/ios1998/ios19980517c.htm

[aliakmwn]

Οι φασιστες απευθυνονται στην κατηγορια εκεινη των πολιτων, που οταν θα δουν μπροστα τους κειμενα σαν αυτα που παρατιθενται, θα τα προσπερασουν. Σε ανθρωπους που δεν αγαπουν το διαβασμα και την ερευνα.

Γι' αυτο αλλωστε και η προσφιλεστερη μεθοδος τους ειναι να απομονωνουν ενα πολυ μικρο κομματι, 2-3 προτασεις ή και ουτε καν ολοκληρωμενη προταση, απο τα κειμενα, και να τα σχολιαζουν, αλλοιωνοντας το νοημα τους και παρουσιαζοντας το οπως θελουν αυτοι, για να περασουν τα δικα τους "συμπερασματα" και να κερδισουν τις εντυπωσεις. Ξερουν εκ των προτερων οτι ο ακροατης τους δεν θα μπει στον κοπο να διαβασει ολοκληρο το κειμενο.

Αυτη η μεθοδος βρισκει εδαφος σε περιπτωσεις διαδοσης της προπαγανδας τους μεσω του μονολογου, δηλαδη σε βιβλια, εκπομπες τηλεορασης/ραδιοφωνου, ομιλιες... Κομματι της τακτικης αυτης, ειναι και η αυτοθυματοποιηση. Η μεθοδος αυτη πιανει κυριως σε περιπτωσεις εμμεσου διαλογου (σπανια ενας φασιστας θα κανει αμεσο διαλογο). Εκει οι φασιστες συμπεριφερονται αλλιως, και χαρακτηριστικα παραδειγματα υπαρχουν στο forum μας. Το μενου περιλαμβανει κατ' αρχην αμυνα, οπου ο φασιστας αγωνιζεται με νυχια και με δοντια να αποδειξει πως δεν ειναι φασιστας (ή ακροδεξιος ή ρατσιστης ή ναζιστης ή οτιδηποτε παρεμφερες τού αναγνωριστηκε), μεσω πυροτεχνηματων εντυπωσιασμου, υπεραναλυσεων (που δεν εχουν απαραιτητα λογικη συνοχη, απλα μπερδευουν και αποπροσανατολιζουν) ή και παλι μεσω απομονωσης φρασεων και λεξεων. (Κλασσικο παραδειγμα: "Τι ειναι ρατσιστης? Συμφωνα με το λεξικο ειναι αυτο κι εκεινο και το αλλο. Εγω ομως δεν ειπα τιποτα τετοιο! Εγω αντιθετως ειπα μπλαμπλαμπλα") Και αμεσως μετα περνανε στο σταδιο της επιθεσης, οπου χρεωνουν στο συνομιλητη τους τούς χαρακτηρισμους που μολις "απεδειξαν πως δεν τους αφορουν", παρουσιαζοντας θεατρινιστικα μια προσπαθεια "συκοφαντησης" τους...

Χαρακτηριστικο ολων αυτων: Η απομονωση. Ή καλυτερα: η τροπον τινα "εξειδικευση" πανω σε πολυ μικρα κομματια του λογου.
Η στρατηγικη του φασιστα, ειναι η εντεχνη αποτροπη καθε συλλογικης αναλυσης, καθε γενικης και συνολικης προσεγγισης των λογων του.
Και αυτο περναει και στο... πολιτικο κομματι του λογου τους, εκει δηλαδη που επιχειρουν να προπαγανδισουν την αποψη τους για τα προβληματα. Πουθενα, σε καμια πολιτικη προταση, δεν υπαρχει αναλυση των προβληματων και σαφες πλαισιο για την επιλυση τους. Το μονο που υπαρχει ειναι επικλησεις στο συναισθημα (π.χ. επιθεση εναντιον αυτων που "τα τρωνε") και θολες, ανουσιες, χωρις περιεχομενο και ουσιαστικο διαπραγματευομενο αντικειμενο διαπιστωσεις, οπως για παραδειγμα "σημερα δεν ειναι καλη η δημοκρατια μας, και για να γινει πιο καλη χρειαζεται πιο συνειδητοποιημενους πολιτες" (ψαξτε λιγα μηνυματα πιο πανω και θα το βρειτε)

Τωρα, το τι μπορει να σημαινει αυτο το "συνειδητοποιημενος πολιτης", και τι μπορει να υπονοειται ή να εννοειται πισω απο την "οχι και τοσο καλη" δημοκρατια......... αυτο το αφηνουν στην αντιληψη του ακροατη τους, ο οποιος θα σχηματισει και την εντυπωση που θελει, αναλογα με την φασιστοκατηγορια στην οποια ανηκει: Ενας ελληνοβαρεμενος αρχαιολαγνος θα οραματιστει ως καλυτερη δημοκρατια κατι σαν την "εκκλησια του δημου" (χωρις φυσικα καμια επαφη με την πραγματικοτητα και την δυνατοτητα εφαρμογης) και ως συνειδητοποιημενους πολιτες αυτους που θα κατεχουν απ' εξω κι ανακατωτα ολα τα τσιτατα των Σωκρατη, Αριστοτελη, Ηροδοτο κλπ κλπ... Ενας βυζαντινολαγνος θα βαλει μεσα στη δημοκρατια και το μεγαλειο των βυζαντινων Αυτοκρατορων, ενω στον συνειδητοποιημενο πολιτη θα κολλησει και κατι απο θρησκεια. Ο νεοναζιστης δεν θα βαλει τιποτα στο μυαλο του, γιατι δεν διαθετει τετοιο πραγμα, αλλα μια σειρα απο εκλαμψεις στο κεφαλι του, θα δημιουργησουν την εικονα (ή μαλλον τη σκια) του συνειδητοποιημενου πολιτη: ειναι αυτος που κυκλοφορει στο δρομο και δολοφονει εν ψυχρω μεταναστες, ομοφυλοφιλους, ΑΜΕΑ, κομμουνιστες, και φυσικα εβραιους!!! Ο στρατογκαυλος θα ονειρευτει στρατιωτικη δικτατορια, με εξουσιες συγκεντρωμενες στους "πεφωτισμενους αξιωματικους" και εκτελεστικα οργανα τους τοπικους ταγματαρχες και λοχαγους, ενω γι' αυτον ο συνειδητοποιημενος πολιτης ειναι αυτος που γεμιζει το σπιτι του με ελληνικες σημαιες, τραγουδαει τον εθνικο υμνο 3 φορες τη μερα, και μεγαλωνει την οικογενεια του σε στρατιωτικη πειθαρχια (απαραιτητο προσον του γιου του: να σηκωνει βαρει και να τους δερνει ολους)

Δεν εχει καμια απολυτως σημασια αν ολοι αυτοι οι τυποι ειναι εντελως διαφορετικοι μεταξυ τους... Ο φασιστας απευθυνεται σε ολους! Αλλωστε γι' αυτο το "πολιτικο προγραμμα" του (εδω γελαμε!) δεν περιλαμβανει τιποτε συγκεκριμενο. Γιατι απλουστατα, δεν μπορει να περιλαμβανει! Διοτι ο φασιστας πρεπει να τους ικανοποιει ολους: Τους 12θεϊστες που ονειρευονται το γκρεμισμα των εκκλησιων, αλλα και τους χριστιανορθοδοξους που οτιδηποτε δεν υπακουει στο δογμα και δεν παιρνει γραμμη απο τον εκαστοτε Παρασκευαιδη ειναι αιρετικο και πρεπει να καει στην πυρα. Τους ουτοπιστες της αμεσης δημοκρατιας εν ειδει αρχαιας Αθηνας (...) αλλα και τους μοναρχοχουντικους.
Μοναδικα κοινα χαρακτηριστικα του target group τους ειναι το οτι ανηκουν σε μικροαστικα στρωματα, και κουβαλανε και ολα τα συμπλεγματα, το κυριοτερο των οποιων ειναι ενας μεταφυσικος θαυμασμος για την "Ελλαδα" και τον "ελληνισμο", ασχετα αν για τον καθενα απο αυτους Ελλαδα και ελληνισμος μπορει να συμαινει οτιδηποτε, και να διαφωνουν ριζικα. Θα τα βρουν ομως, γιατι κατα βαθος ολοι τους ειναι "πατριωτες" και "θελουν το καλυτερο για τα παιδια τους". Αν μαλιστα καποιος απο αυτους κουβαλαει και μισο γραμμαριο εγκεφαλικων κυτταρων παραπανω, μπορει να μηχανευτει και καμια πυροτεχνηματικη εξυπναδιτσα και να σου πεταξει καμια αφοπλιστικη χαριτωμενια του τυπου "Ειδες? Εμεις ειμαστε κατα βαθος οι πραγματικοι δημοκρατες, γιατι βρισκουμε αυτο που μας συνδεει, την αγαπη μας για την πατριδα μας, και παραλληλα διατηρει ο καθενας τις αποψεις του"..... και αντε μετα να αποδειξεις πως δεν εισαι ελεφαντας......................

Τελος, παραθετω κομματι ενος μηνυματος μου απο αλλο topic, νομιζω πως ειναι καλο παραδειγμα:

quoting myself:
(...)
Οσο η αντιδραση των πολλων στις γελοιοτητες τους θα ειναι ικανοποιητικη, δεν εχουμε να φοβηθουμε τιποτα. Οταν ομως, ειτε απο αδιαφορια, ειτε απο συνηθεια, ειτε απο αγανακτηση, θα σταματησει η αμυνα, τοτε ο καθενας πρεπει να παιρνει τα μετρα του.

Σημειωσε εδω τις λεξεις που χρησιμοποιησα: Αδιαφορια, συνηθεια και αγανακτηση.
Αδιαφορια, γιατι "ελα μωρε, αφου ολοι ξερουν οτι ειναι μαλακες, σιγα μην ασχοληθω μαζι τους"
Συνηθεια, γιατι πλεον τους εχουμε συνηθισει κι επειδη ακριβως τα λογια τους δεν μας αγγιζουν, δεν μας απασχολουν κι ως εκ τουτου τα προσπερναμε - οπως τους ζητιανους του δρομου δηλαδη, που πλεον τους εχουμε συνηθισει, ουτε η καρδια μας ποναει οταν τους βλεπουμε ουτε και αγανακτουμε με την εξαθλιωση του συνανθρωπου
Και αγανακτηση. Λεξη κλειδι. Διοτι καποια στιγμη βαριεσαι κι εσυ, το παιρνεις αποφαση οτι ειναι μαλακες και οτι δεν θα καταφερεις τιποτα με το να τους κραζεις διαρκως, και τους αφηνεις το πεδιο ελευθερο για να κοιταξεις τη δουλιτσα σου. Κι αυτοι αλωνιζουν, και μαλιστα εκμεταλλευονται την υποχωρηση σου για να πουν οτι "ειχαν δικιο και πεισθηκες πως εισαι ανισχυρος".

Καλο θα ηταν να μελετησεις λιγο τα χαρακτηριστικα του λογου αυτων των ανθρωπων.
(...)

Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρός αντίλογος. Όλοι απαξιώνουν να απαντήσουν στον κάθε Λιακόπουλο και αυτός συνεχίζει να τραβάει τον δρόμο του.
Όταν μπορείς εύκολα να τον εκμηδενίσεις, γιατί να του δώσεις δύναμη?

Αν νομιζεις πως μπορεις να τον εκμηδενισεις ευκολα, εισαι γελασμενος - μεγαλη παγιδα! Δεν μπορεις καθολου ευκολα να τον εκμηδε
νισεις.
Η προπαγανδα του βασιζεται στην επικοινωνια. Ο αντιλογος ειναι επιστημονικος, αρα εκ των πραγματων απωθητικος.

Για σκεψου λιγο... Εχεις εναν ανθρωπο να πλεκει το εγκωμιο του ελληνισμου, να μιλαει για το "αιωνιο" ελληνικο εθνος και τα λαμπρα του επιτευγματα, να σε εκθειαζει μεσω της καταγωγης σου, βαζοντας στο μιξερ στοιχεια ιστοριας, αρχαιολογιας, θρησκειας, παραφιλολογιας και ο,τι αλλο μπορεις να φανταστεις (φυσικα τεχνηεντως διαστρεβλωμενα) σε εναν πανηγυρικο λογο που στοχευει στο συναισθημα σου.............................................. ....κι απεναντι απ' αυτα? Τι προβαλεις? Ενα κειμενο που αποδεικνυει οτι η καταταξη των ανθρωπων σε φυλες, επιστημονικα, ειναι κατι δυσκολο που ακομα δεν εχει καταληξει καπου σαφως? Μα ναι, θα σου απαντησει, "εγω δεν ειπα τιποτε για φυλες και τετοια ρατσιστικα, εγω για το πνευματικο μεγαλειο του ελληνισμου μιλαω".
Τι θα του απαντησεις τοτε?

[Nessa]

Η μικρή μου συμβολή στο τόπικ: Ο ορισμός του Τρότσκι για το φασισμό, από όσο θυμάμαι, είναι "ένα μαζικό μικροαστικό κίνημα που στοχεύει στη βίαιη διάλυση των εργατικών συνδικάτων". Ο φασισμός στηρίζεται στους μικροαστούς. Πολλές φορές παρασέρνει και καθυστερημένους εργάτες προκειμένου να πάρει την εξουσία, αλλά δε μπορεί να βασιστεί σε αυτούς, γιατί είναι φύσει αντεργατικό κίνημα και αυτό φαίνεται μόλις αποκτήσει δύναμη. Ο Χάιντερ πχ έχασε πολύ γρήγορα την εργατική στήριξη. Ένα άλλο συστατικό του φασισμού είναι η βία (τάγματα εφόδου - πχ ο Καρατζαφέρης που συνεργάζεται με χρυσαυγίτες) η οποία στρέφεται κατά των εργατών (προς το παρόν μεταναστών). Ο φασίστας είναι πάντα ρατσιστής - είναι η εθνικιστική ιδεολογία που εκφράζει τους μικροαστούς και διασπά τους εργάτες (παρασύρόντάς τους με το επιχείρημα "οι άλλοι σας παίρνουν τις δουλειές"). Ο ρατσιστής δεν είναι απαραίτητα φασίστας.

Η σημερινή ακροδεξιά φαίνεται να είναι πολύ πιο επιτυχημένη από το Χίτλερ. Ο Χίτλερ στις πρώτες εκλογές που συμμετείχε δεν πήρε τέτοια ποσοστά. Βασιζόταν σε κάτι τρελαμένους τύπου Λιακόπουλου.

[BOBoMASTORAS]

Κανενα απο τα δυο ακρα δεν θα πρεπει να θεωρειται λιγοτερο επικινδυνο απο το αλλο για την δημοκρατια.

Το κέντρο; Το κέντρο που το βάζεις; Αυτό κι αν είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τη δημόσια υγεία...
Σε όλες τις συνταγματικές κρίσεις του προηγούμενου αιώνα έπαιξε τον πιο πρόστυχο ρόλο..

όλες οι ταμπέλες που αποτρέπουν κάποιο άνθρωπο να σκέφτεται ελεύθερα χωρίς ενοχές, τον κάνουν να φοβάται να κοντραριστεί με τον ίδιο τον εαυτό του, να φοβάται την αλλαγή είναι επικίνδυνες.

[JAE]

όλες οι ταμπέλες που αποτρέπουν κάποιο άνθρωπο να σκέφτεται ελεύθερα χωρίς ενοχές, τον κάνουν να φοβάται να κοντραριστεί με τον ίδιο τον εαυτό του, να φοβάται την αλλαγή είναι επικίνδυνες.

Μπραβο ρε Μπομπο αυτο ειναι.
Καθομαστε ακομα και μιλαμε για ταμπελες και αυτος ειναι ετσι κι ο αλλος ειναι αλλιως.
Ολα τα πραγματα εχουν τρεις αιτιες, την λογική ή το όφελος ή την επιθυμια.

Ξερει κανενας κανεναν λογικό να θέλει να βλεπει παιδακια να πεθαινουν στον πολεμο;
Ξερει κανενας κανεναν λογικο να θελει να βλεπει τους εργαζομενους να παιρνουν πενταροδεκαρες και να μην τους παραχωρουνται τα νομιμα δικαιωματα;
Ξερει κανενας κανεναν λογικο να θελει να βλεπει κοπροσκυλα να χτυπουν ανθρωπους μονο και μονο επειδη ειναι απο την Αλβανια ή εχουν γεννηθει με αλλο χρωμα δερματος;
Ξερει κανενας κανεναν λογικο να θελει να βλεπει τα αλλα τα κοπροσκυλα να του καταστρεφουν τις περιουσιες που με αιμα εκανε;
Ξερει κανενας κανεναν λογικο να θελει να βλεπει τοση δυστυχια στον πλανητη;

Ρε μπας και πρεπει να μας απασχολησει τι εστι ανθρωπος, σε ποιο βαθμο εχει φτασει η αγριοτητα του και γιατι οι ανθρωποι δεν αντιδρουν σε ΟΛΑ αυτα που συμβαινουν γυρω τους;
Και ολα αυτα ομως στην σφαιρα της κοινωνιολογιας και οχι της πολιτικης.(ξερω θα μου τα συνδεσετε τα δυο αυτα.)

[off-side]
Aυτο που εχω δει στο φορουμ να λεει "Γνωρισα τους ανθρωπους κι αγαπησα τα ζωα" ειναι οτι καλυτερο εχω διαβασει τα τελευταια 28 χρονια.
[/off-side]