Koκκινο Topic

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[thrilikos]

Δηλώνω απλά την οπαδική μας διαφοροποίηση μέσα από λόγια Παναθηναϊκών...

[thrilikos]

Οι αγαπημένοι από τα παλιά,
Από την Αγία Σοφία και τα Μανιάτικα , τον Άγιο Δημήτρη , τα Ταμπούρια
και την Υπαπαντή.
Αδειάσανε τα καφενεία και τα σφαιριστήρια...

Από τη λέσχη του Σταύρου ήρθε ο έβδομος αδερφός του, ο Λουκάς , που
αργότερα σκοτώθηκε με το μηχανάκι , ο Μάνθος ο Τζαμπαμάγκας , το δεξί
μπακ του ΠΟΑΔ , ο κουρέας ο Λοΐζος , που παιζε τερματοφύλακας ,
ο Φιρλίγκος , ο Πιεράκος , ο Γκέλος , που πέρναγε παραμάνες στα μάγουλά
του χωρίς να ματώνει , τα αδέρφια οι Αράπηδες , ένας απ τους Κριελάκους ,
ο Πιέρος ο μποξέρ κι όσοι απ το τάγμα Τσιλιβαραίων βρέθηκαν εκεί .

Απ το καφενείο του Κοτέα ήρθε ο Βαρελάς , ο Θοδωρής , που κυνηγάει τους
πούστηδες , ο Στέλιος ο Υγρασίας , οι Γαργαλάκοι , ο Καραβάς , το σέντερ
φορ της ΠΟΑΔ , ο Τσούτας , ο Δρακούλης ο αστυφύλακας , χωρίς τη στολή ,
ο Μονέδας , ένας απ τους Μαριόληδες , ο Πηλάλης , ο Μπαμπάτσικος ,
ο Κατσίκας η Αλήτρα κι όσοι απ το τάγμα των Τσιλιβαραίων ήτανε εκεί

Απ των « Κυνηγών » ήρθε ο Τσοτσός που ταξιδεύει , ο Μαγουλάς , ο Μηνάς
κι ο γαμπρός του, ο Σπίγγος , ο Μηνάς ο νταβατζής , οι Γεωργακαράκοι ,
ο Θοδωρής το Φάντασμα , ο Γιώργος ο Τσίου , που χάθηκε τζάμπα ,
ο Μαυροειδάκος , τα Δίδυμα κι όσοι απ το τάγμα των Τσιλιβαραίων
ήτανε εκεί

Ήρθανε απ του Τσέχα , του Μπαθρέλου και του Τσαπατσάρη , Ο Βαρίτης ,
οι Μελάδες , ο Πέτρος ο Κεφάλας , ο Μιχάλης , που τον κλάψανε όλα
τα Μανιάτικα . Ήρθανε οι δυο χασάπηδες που κάνανε στην Κορέα , κάτι
παιδιά απ την Αμφιάλη , που κατεβαίνανε για μπαρμπούτι κι όσοι
απ το τάγμα των Τσιλιβαραίων δεν είχανε σειρά για ύπνο

Την άλλη μέρα έγραψε και το Φως τι έγινε εκεί :
Πως είχε σταματήσει η συγκοινωνία κάτω απ το ξενοδοχείο της Καστέλας ,
πως ανεμίζανε ασπροκόκκινες σημαίες και κασκόλ ,
ανάβανε στριμμένες εφημερίδες και κεριά κι οι πιο μικροί , με δάκρυα
στα μάτια , φωνάζανε :
- Πατέρα ! Μη φεύγεις !
Πως , όταν βγήκε ο Μπούκοβι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου να τους
ησυχάσει με τον Λάντος δίπλα του , δάκρυσε κι αυτός και έκανε και
τους μεγάλους να χτυπιούνται :
- Πατέρα ! Μη Φεύγεις, Πατέρα μη ! Μη φεύγεις !
Έγραψε για τις φωτιές που ανάψανε μετά
τους τσαμπουκάδες που γίνανε , το ξύλο που έπεσε στους γύρω δρόμους
τις σπασμένες τζαμαρίες , το διαλυμένο καφενείο
Έγραψε μερικά το Φως

Αλλά τι να καταλάβουνε αυτοί που γράφουνε !

Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο το λιμάνι, το Πασαλιμάνι και η Καστέλλα... Είναι ο Ολυμπιακός και το γήπεδο Καραϊσκάκη. Είναι οι σκληρές γειτονιές Τρούμπα, Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Καμίνια, Κοκκινιά, Πέραμα και τα άγρια Μανιάτικα σφηνωμένα ανάμεσα σε βράχια και λασπόνερα. Η πιο ζόρικη διαδρομή για τους ανυποψίαστους.



* Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα απ το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι.

[CyberCaesar]

παντως το ρεκορ στα διαρκειας ο παναθηναικος το χει κ ο παναθηναικος κανει sold out στο οακα.

κ γιατι το ποδοσφαιρο πρεπει να ειναι υπερηφανο οταν εχει φανατισμενους οπαδους???

[thrilikos]

Παίζετε σε διπλάσιο γήπεδο κι έχετε περισσότερα διαρκείας...Όσο για τις τιμές δύο διαρκείας του ΠΑΟ αξίζουν όσο ένα στο Καραϊσκάκη...

[(Stalin)^2]

Κι αυτό είναι καλό δλδ? έλεος...

[thrilikos]

ΑΠΟ ΕΝΑΝ 40αρη ΠΡΩΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΤΗΣ 7
Για μένα παιδιά αυτές οι μέρες είναι πολύ ιδιαίτερες. Νομίζω ότι το ξέρετε οι περισσότεροι εδώ μέσα. Άλλωστε είμαι από τις παλιές καραβάνες εδώ μέσα.
Στον Ολυμπιακό μου, πιτσιρικάς στα 12 μου χρόνια το 1980, οργανώθηκα για πρώτη φορά και γράφτηκα μέλος της ΣΑΦΟΠ (Σύνδεσμος Αθηναίων Φιλάθλων Ολυμπιακού) εκεί στο δωμάτιο πίσω από την Αθηνάς στο κέντρο της Αθήνας για όσους θυμούνται Αναξαγόρα 3 ήταν το γραφείο.
8 Φεβρουαρίου 1981.

Μια μέρα που σημάδεψε όχι μόνο όλους εμάς που ήμασταν εκεί αλλά όλους τους Ολυμπιακούς. Οι παλιοί γαύροι θυμόμαστε οι νέοι μαθαίνετε. Έτσι πρέπει να γίνεται για να μένει η ιστορία μας ζωντανή, όπως ζωντανές μένουν για πάντα στις καρδιές μας οι ψυχές των αγγέλων που έφυγαν από κοντά μας εκείνη τη μέρα.

Εκείνη την αποφράδα μέρα στο γήπεδο ήμουν και εγώ. Στα τσιμέντα της αγαπημένης μου θύρας. Της Θύρας 7. 13 χρονών τότε.......... κοντά στα 39 τώρα. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς........ από αυτούς που γλύτωσαν.

Όταν τελείωσε το ματς, ξεκινήσαμε όλοι να πάμε να συναντήσουμε τους ήρωές μας. Όλοι θέλαμε να πάμε να τους δούμε από κοντά. Ο κόσμος άρχισε να συνωστίζεται στο διάδρομο που οδηγούσε στα σκαλιά της θύρας 7.
Γυρνάω στα φιλαράκια μου και τους λέω. «Ρε σεις, δεν πηδάμε τα κάγκελα να βγούμε από την 8??? Εδώ γίνεται της τρελής. Θα αργήσουμε να βγούμε.........» Έτσι και κάναμε. Περάσαμε στην θύρα 8 πηδώντας τα κάγκελα και βγήκαμε έξω. «Άντε ρε σεις, άντε να προλάβουμε να πάμε από την πίσω μεριά..........» φωνάζαμε ο ένας στον άλλον. Ξεκινήσαμε να πάμε προς την θύρα από όπου θα έβγαιναν οι παίκτες μας για να τους αποθεώσουμε.

Για να γινότανε όμως αυτό, έπρεπε να περάσουμε και έξω από την 7..........

Φτάνοντας προς τα εκεί όμως παγώσαμε. Το θέαμα που αντικρίσαμε, δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου και τα μάτια μου. Τα βογκητά και οι κραυγές πόνου και αγωνίας θα αντηχούν για πάντα στα αυτιά μου.......... Η πόρτα της 7 μισάνοιχτη. Τα πρόσωπα των παιδιών που δυστυχώς είχαν φτάσει πρώτοι στις πόρτες, στριμωγμένα πάνω στα κάγκελα. Τα φρικτά εκείνα τουρνικέ ήταν ακόμη στις θέσεις τους..........

«Ανοίχτε τις πόρτες!!! Ανοίχτε τες τις γαμημένες.......... Πεθαίνουν τα αδέρφια μας εκεί μέσα........ Ανοίχτε ρεεεεεεεεεεεε...........» φωνάζαμε. Αλλά δυστυχώς κανείς δεν μας άκουγε.

Τα παιδιά από μέσα φωνάζανε για βοήθεια. Όλοι μαζί αρχίσαμε και σπρώχναμε τα τουρνικέ για να τα ξηλώσουμε. Μέσα στον πανζουρλισμό ξαφνικά οι πόρτες άνοιξαν λίγο περισσότερο. Δεν ξέρω πως. Τα παιδιά από μέσα απλώνανε τα χέρια για βοήθεια και εμείς προσπαθούσαμε να τους τραβήξουμε για να τους βγάλουμε έξω.

Όσοι μπορούσαμε τους κουβαλάγαμε λίγο πιο πέρα και τους ακουμπάγαμε κάτω, μόνο για να ξανατρέξουμε πίσω και να τραβήξουμε έξω κάποιον άλλον.


Άρχισαν να έρχονται τα ασθενοφόρα. Δεν καταλαβαίναμε πια τι πραγματικά είχε γίνει, ή μάλλον δεν θέλαμε να το πιστέψουμε.


Οι τραυματιοφορείς σε πολλές περιπτώσεις κάλυπταν τα πρόσωπα των παιδιών που είχαν πάνω στα φορεία. Και τότε, στα παιδικά μου μάτια αποτυπώθηκε για πρώτη φορά και τόσο έντονα η φοβερή εικόνα του θανάτου.


Τότε συνηδειτοποιήσαμε τι είχε γίνει. Τα αδέρφια μας πεθαίνανε.........


Γιατί???


Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ, που ποτέ δεν απαντήθηκε ποτέ............ από κανέναν..............


Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες με πιάνει μια μελαγχολία........... Τύψεις........ γιατί να γλυτώσω εγώ....... γιατί να πεθάνουν τα αδέρφια και εγώ να ζήσω....... Κοιτάω τώρα τα παιδιά μου 6 χρονών η κόρη μου και 3 ο γιος μου και σκέφτομαι πόσο τυχερός ήμουν.........


Κάθε χρόνο ακόμα και τα 14 χρόνια που ζούσα στην Αγγλία ερχόμουν πάντα στην Ελλάδα για το μνημόσυνο.........


Στιγμές ιερές για μένα.


Ένας πολύ μικρός φόρος τιμής στα αδέλφια μου, σε εκείνα τα παιδιά που το απόγευμα εκείνο έγιναν ξαφνικά ΑΓΓΕΛΟΙ...........


Όλοι λοιπόν ραντεβού στο «Καραϊσκάκη». Όχι όμως για να γιορτάσουμε και να πανηγυρίσουμε. Έχουμε ραντεβού με ΑΓΓΕΛΟΥΣ.


Θα είναι και τα αδέρφια μας εκεί. Θα φωνάξουνε και αυτά μαζί μας ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Θα μας ακούσουνε για άλλη μια φορά να φωνάζουμε ΑΘΑΝΑΤΟΙ........


Κάποιοι από εμάς θα συγκινηθούμε, σε κάποιων τα μάτια θα κυλήσουν δάκρυα......


Τα δικά μου βουρκώνουν πρώτα από συγκίνηση που τόσα νέα παιδιά, παιδιά που δεν έζησαν τις απαίσιες εκείνες στιγμές, βρίσκονται εκεί και δηλώνουν πως δεν ξέχασαν......... και μετά τα δάκρυα τρέχουν στα μάτια μου θυμούμενος τους χαμένους φίλους μου καθώς πνίγομαι από τις τύψεις μια και εγώ είμαι ακόμα εδώ.........


Ίσως αυτή να είναι η τιμωρία μου......... Η τιμωρία μου που εκείνο το βράδυ πήδηξα τα κάγκελα της 7 και βγήκα από την 8......... να πρέπει να θυμάμαι τα αδικοχαμένα αδέρφια μου. Να θέλω και να μην μπορώ να τους δω......


Θα είμαστε όλοι εκεί, για να τιμήσουμε για άλλη μια χρονιά τα αδέρφια μας. Για να δείξουμε σε όλους ότι ο λαός του Θρύλου δεν ξεχνά.
Όμως αυτό που θα ήθελα να γίνει κάποια μέρα είνα να έβλεπα οπαδούς άλλων ομάδων να παραβρίσκονται στο μνημόσυνο. Θα ήθελα οπαδούς άλλων ομάδων με σκυμμένα κεφάλια να τιμούν τα αδικοχαμένα μας αδέρφια. Θα ήταν ένα γερό μήνυμα σε όλους τους ηλίθιους, τους ανεγκέφαλους που βρίζουν αυτά τα παιδιά στα γήπεδα.
Σε αυτούς που αφού δεν μπορούν να τα βάλουν με εμάς τα βάζουν με νεκρούς........... Ίσως κάποιοι από εσάς να διαφωνείτε.


Να λέτε "αλλόθρησκοι στο μνημόσυνό μας?????"


Όμως ρε παιδιά, για εμάς που ήμασταν μέσα θα ήταν ένας φόρος τιμής που περιμένουμε πως και πως να αποδοθεί. Βέβαια στα 20 μου και στα 25 μου, ούτε που μπορούσα να διανοηθώ πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στα 39 μου όμως θα το ήθελα πάρα πολύ..............
Οι δικές μου μάχες για την θύρα 7 τελείωσαν πριν από κάποια χρόνια, ήταν καιρός να περάσει το δικαίωμα, η τιμή αυτή σε πιο νέα παιδιά....... Και μην νομίσετε ότι ήμουνα και από τα καλύτερα παιδιά........ Μαζί με άλλα παιδιά, όπως ο Σοκολατένιος, ο Μοϊκανός ο Κώστας ο φτου φτου και άλλους τα είχαμε κάνει λίμπα αρκετές φορές. Όμως τελικά αυτό δεν είναι λύση. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς που διαβάζεται αυτές τις αράδες ξέρετε τα παιδιά αυτά, ίσως κάποιοι από εσάς να τους έχετε ακουστά μόνο. Όμως είναι άτομα που έχουν αφήσει ιστορία μέσα στους κόλπους της θύρας 7.


Άραγε θα μπορέσουν ποτέ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν πριν 25 χρόνια να δουν και τους οπαδούς άλλων ομάδων να τα τιμούν και όχι να τα βρίζουν...........


ΜΑΚΑΡΙ, ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ..............


Πρόπερσι για πρώτη της φορά παρακολούθησε το μνημόσυνο στους ώμους μου και η τότε 4χρονη κόρη μου. Της εξηγούσα από δύο μέρες πριν γιατί ήμουν στεναχωρημένος. Της εξηγούσα τι είχε γίνει χωρίς να ξέρω πόσα από αυτά καταλάβαινε. Όμως όταν στο μνημόσυνο με είδε να κλαίω μου είπε «Μπαμπά μην κλαις. Οι φίλοι σου που πέθαναν τότε, δεν θα ήθελαν να σε βλέπουν να κλαις». Πόσο δίκιο είχε. 4 χρονών και όμως είπε μεγάλη αλήθεια.


Τα παιδιά αυτά δεν θέλουν κλάματα όσο δύσκολο και αν είναι για μερικούς από εμάς να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας τις μέρες αυτές.


Τα παιδιά αυτά θέλουν να ακούνε συνθήματα. Συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα.


ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ...........


ΘΡΥΛΕ ΘΥΜΗΣΟΥ,
ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ ΣΕ ΘΕΛΟΥΝΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΟΥ............


Εμείς που επιζήσαμε εκείνη τη μέρα δεν πρέπει να θρηνούμε. Πρέπει να υμνούμε εκείνα τα παιδιά. Αυτά που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν για την αγαπημένη τους ομάδα.


ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.


Πριν 4 χρόνια, μετά το 3-0 στη Ριζούπολη περίμενα το βράδυ να βγουν οι εφημερίδες......... Τις πήρα όλες εκτός βέβαια από τις δύο του βάζελου και πήγα στο «Καραϊσκάκη». Τότε το μόνο κομμάτι που υπήρχε του γηπέδου ήταν το τμήμα της θύρας 7. Ανέβηκα στα τσιμέντα της 7, άνοιξα τις εφημερίδες και στερέωσα τις σελίδες με πέτρες από τα χαλάσματα του γηπέδου. Έμεινα εκεί αρκετή ώρα και χάζευα στο κενό. Εύχομαι οι ΑΓΓΕΛΟΙ από εκεί που είναι από το 1981 να μπορούν να διαβάζουν......... Είμαι σίγουρος ότι τους άρεσαν οι εφημερίδες που τους πήγα..........


ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ

[thrilikos]

To κεiμενο που ακολουθεi εiναι γραμμένο απo κάποιον που έζησε την τραγωδία της Θύρας 7. Το πρωτοδιάβασα πέρυσι στο bam.gr, όπου ο Μπάμπης Χριστόγλου το αναδημοσίευε από το redhunters.gr. Εγώ προσωπικά όταν το διάβασα δάκρυσα. Το αναδημοσιεύω κι εγώ σαν ύστατο φόρο τιμής στους 21 φιλάθλους (ανάμεσα στους οποίους και ένας της ΑΕΚ) που έχασαν τη ζωή τους την Κυριακή 8/2/1981 στη Θύρα 7 (και που τελικά κανείς υπεύθυνος δεν πλήρωσε για τα όσα συνέβησαν εκείνη την Κυριακή)...

Για τον Σπύρο, ο θάνατός του μέσα στο Καραϊσκάκη έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος.

«Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμία μπυρίτσα και να πειράξουμε καμία ψόφια», του έλεγα. «Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις ! Ο θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…», έλεγε. Όλοι νομίζαμε ότι είχε καιρό να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί τον Ολυμπιακό του. Οι οικογένεια του, οι φίλοι του, όλοι μας . Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί ή έστω να περάσει από το μυαλό του αυτό που θα γινότανε εκείνη την μέρα και τι παγίδα μας είχε στήσει ο θάνατος…η θύρα θανάτου. Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε , Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξη (όπως έλεγε) και να μου θυμίζει ποια είναι η θέση μας και που έπρεπε να είμαστε όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός… Το Σάββατο, στις 7/2, δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ. Μαζευτήκαμε στο λιμάνι, με μια μπύρα στο χέρι μέχρι το πρωί. Ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, είχε φάει τότε μεγάλο κόλλημα με τον Γαλάκο. Όλο για αυτόν μιλούσε, ήταν τρελός και παλαβός για εκείνον. «Αύριο θα πάω, σίγουρα πράγματα! Να τον φιλήσω, να τον ακουμπήσω απλά , και μετά δεν θα πλυθώ μέχρι την άλλη Κυριακή...», έλεγε. «Δεν με χωράνε τα παπούτσια μου όταν τον βλέπω, θέλω να τα βγάλω και να τρέξω προς το μέρος του. Είναι ο θεός ο ίδιος!» μονολογούσε. «Μη βλαστημάς ρε Σπύρο», του έλεγα εγώ ο αφελής...

Πήγαμε σπίτι με τα πόδια, θυμάμαι. Από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι, με την κουβέντα δεν καταλάβαμε τον ποδαρόδρομο. Την άλλη μέρα ο Σπύρος σήκωσε πυρετό. «Μας πήρε το αεράκι ρε Σπύρακλα», του είπα. Η κυρα Κατερίνα το θεώρησε απίθανο να σηκωθεί να πάει στον αγώνα. «Άστη να λέει, δεν χάνω τον αγώνα με τη χανούμισσα εγώ και πεθαμένος θα πάω!». Θεέ μου, τι κουβέντα...

Ξεκινήσαμε από τις 11 να κατηφορίζουμε. Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: Στο Καραϊσκάκη. Σε όλη τη διαδρομή, ο Σπύρος ήταν χαμένος, όπως πάντα πριν από κάθε αγώνα, τραγούδαγε και μίλαγε μόνος του. «Φτάσαμε Μανωλιό, φτάσαμε! Κοίτα το, κοίτα το, είναι παράδεισος! Παράδεισος για εμάς και κόλαση για τους άλλους», του είπα και μας έπιασαν τα γέλια.

Στις 12 ήμασταν ήδη μέσα, θύρα 7, όπως πάντα. Οι φωνές, τα τραγούδια, τα πανό, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα. Τίποτα, μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας και ο Χάρος θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το φαληρικό στάδιο...Όταν βγήκε η ομάδα, το γήπεδο άλλαξε μορφή. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λόγια, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά, όλων ,όλων μας... Έβλεπε ο καθένας μας στο πρόσωπο του άλλου, σαν να κοιτούσαμε μέσα από γυαλί, την αγάπη του για την ομάδα. Για τους παίκτες, το γήπεδο, για όλα. Τα πάντα για τον Ολυμπιακό.

Ο Σπύρος είχε ήδη εξαφανιστεί από δίπλα μου. Μετά από κάποια λεπτά, τον είδα πάνω στο κάγκελο να φωνάζει: «Γαλάκο είσαι ένας και μοναδικός!». Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι ζούσαμε κάτι το απίθανο. Μα ο χάρος παραμόνευε…

Τα λεπτά άρχισαν να κυλούν. Το τόπι χανότανε μέσα στα πόδια των παιχταράδων μας. Ένα γήπεδο «στο πόδι», χωρίς σταματημό, ένα γήπεδο κόλαση. Μετά από το 3ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν. Το γήπεδο πήρε φωτιά και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια. Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: «Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ»!

«Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε».

«Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε??? Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ»…

Τέλος του ημίχρονου.«Έλα να κάτσεις λίγο κάτω ρε τρελέ».«Κακομοίρη μου, αν σε δει η κ. Κατερίνα έτσι, θα σου το κόψει το γήπεδο μια και καλή! Δεν πρέπει να δει την κεφάλα σου σπασμένη ,ρε».«Καλά ρε, θα δούμε μετά τι θα κάνουμε, όχου...»

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και ο Σπύρος έμεινε τελικά μαζί μου, δεν αισθανότανε και πολύ καλά. Όταν, όμως, ο Γαλάκος ξανακάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα, ανέβηκε πάλι στα κάγκελα και χοροπήδαγε σαν το κατσίκι... «Οικονομόπουλε, να τον προσεχείς αυτόν, θα σου καρφώσει κι αλλά!», έλεγε στον τερματοφύλακα. Τα γκολ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η καρδιά μας είχε βγει από τη θέση της και έκανε και αυτή τις βόλτες της μέσα στο γήπεδο. Ο Κουσουλάκης και ο Ορφανός είχαν ήδη βάλει από ένα γκολ. Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε, γλέντι που έγινε ακόμα πιο ξέφρενο έπειτα από την τρελή κούρσα του Βαμβακούλα και το 5-0. Το Όνειρο που ζούσαμε, ένα πραγματικό γεγονός πλέον, έφτασε στην αποκορύφωση του όταν ο Μάικ Γαλάκος στο 84' έκανε το 6-0. Δεν θέλαμε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν θα έφερνε την καρδιά μας σε τέτοιο παραλήρημα. Και έτσι, ξαφνικά, όλα άρχισαν...

«Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!»

«Που πάνε όλοι, ρε Σπύρο, που να πάμε;»

«Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!»

«Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…»

Που να ακούσει... «Γαλάκο, σου ‘ρχομαι!», φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους. Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει από χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω. «Μη χαθούμε, ρε!», του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί τον είδα, ξαφνικά, να χάνεται, να πέφτει... Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές... «Ρεεεεεεεεεεεε! Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!», φώναζα. «Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!».

Η φωνή μου ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιο πολύ, χωρίς να ξέρουν ότι από κάτω βρίσκεται κόσμος.«Ανοίξτε Ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε, γαμώ το στανιό μου...ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι Ρεεεεεε...ανοίξτε μαλάκες!!! Μηηηηηηη, μην τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεεε!!!»...

Λόγια, οδύνης λόγια χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου. Είχαν πέσει από πάνω μου παιδιά και από κάτω μου άλλα να φωνάζουν σπαρακτικά. Μετά από κάποια ώρα, κατάφερα να σηκωθώ, ενώ ακόμα παλικάρια, το ένα μετά το άλλο, έπεφταν κάτω στις σκάλες…Βλέπω, μέσα στο χαλασμό, τον Σπύρο σφηνωμένο στη γωνία της πόρτας. Ένα κουβάρι να φωνάζει: «Ααααααααααααα το κεφάλι μου, το κεφαλάκι μουυυυυυ...'. Πήγα κοντά του. Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα πάνω του, δεν το αισθανόταν. Βρήκαμε ένα άνοιγμα, μια τρύπα που προσπάθησαν να ανοίξουν στην πόρτα. Βγήκαμε έξω. Έσυρα σαν τσουβάλι τον Σπύρο στον περίβολο της θύρας, και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωθε τίποτα πάνω του. Του στερέωσα το κεφάλι στο τοίχο. Έβαλα τα κλάματα.. Δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει ούτε η μανά του έτσι όπως ήταν...

«Σπύρο...μίλα ρε φίλε, ΜΙΛΑΑΑΑ!!!»

«Πονάω...το κεφάλι μου...πονάω…τι γίνεται;...Tι έγινε;...Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω...»

«Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς...σώπα...»

«Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε.»

«Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται».

Τον αφήνω, πάω προς την είσοδο να βοηθήσω. Περνάω το χέρι μου μέσα από την τρύπα, 10 άτομα το αρπάζουν. Προσπαθούσαν να γλιτώσουν, να βγουν. Δεν μπορούσα να πιάσω κανέναν. Έπιανα ένα χέρι, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω το υπόλοιπο σώμα. Μια μάζα όλα, χέρια, πόδια, μυαλά, όλα ένα...Έξω από την είσοδο κόσμος να τρέχει να βοηθήσει, πανικός κραυγές, κραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή. Όλα μια κόλαση…Τα πρώτα ασθενοφόρα έφτασαν. Έτρεξα στον Σπύρο.

«Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στο γιατρό, πάμε! Ακούς; θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς;... Κάνε υπομονή ήρθαν.»Δεν μιλούσε. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν κλειστά, δεν μίλαγε, δεν κουνιόταν. Τα έχασα...

«Όχι ρε! Όχι...Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;...ακούς Σπύρο μου;...έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε...»Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι του κρεμότανε κάτω. Τον πάω στο πρώτο ασθενοφόρο που είδα μπροστά μου, είχαν μέσα αλλά δυο παιδιά. «Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!»«Στο δίπλα, είναι άδειο. Στο δίπλα...»μου λέει ο νοσοκόμος. Πάω δίπλα, τον παίρνει ένας γιατρός, τον βάζουν στο φορείο, του περνάνε ορούς και τη μάσκα οξυγόνου και στο τέλος του φοράνε ένα κολάρο στο λαιμό. Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το Τζάνειο. Στη διαδρομή, ο νοσοκόμος του μέτραγε την πίεση και του έκανε συνέχεια ενέσεις.

«Γιατρέ τι...τι γίνεται, πες μου...πες, ζει; Θα γίνει καλά; Πες μου, σε παρακαλώ, είμαι φίλος του, πες μου!»

«Πρέπει να έχει σπάσει το λαιμό του, δύσκολα...θα δούμε...»

«Όχι ..όχι ρε Σπύρο, μη μου το κανείς αυτό, όχι...έλα, ξύπνα! Ξύπνα!!!»Με έπιασε πανικός. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον κουνάω πέρα δώθε. Του έβγαλα τον ορό από το χέρι κατά λάθος. Δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Κρύωνα, ίδρωνα, είχα πάθει σοκ. Ο γιατρός με τράβηξε μακριά, έβαλε τον ορό στον Σπύρο και μου είπε ότι δεν του κάνω καλό με αυτό τον τρόπο. Με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση. «Όχι δεν θέλω τίποτα, καλά είμαι», του είπα.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ήδη ο πανικός είχε μεταφερθεί εκεί. Βγήκαμε, πήραν τρέχοντας στην εντατική τον Σπύρο. Εγώ πήγα στα ιατρεία να μου περάσουν μια γάζα στο κεφάλι, το είχα σκίσει. Μετά βγήκα και περίμενα τα νέα για το φίλο μου. Άρχισα να κλαίω, μόλις συνειδητοποιούσα τι είχε γίνει. Ζήτησα από τους γιατρούς να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια του Σπύρου. Πήρα τηλέφωνο σπίτι του...

«Μαρία, δώσε μου τη μαμά σου...κυρία Κατερίνα...»…δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου…

«Μανωλιό, πες μου ότι είσαστε καλά! Βλέπουμε τηλεόραση, μάθαμε τι έγινε, πες μου μόνο αυτό...γιατί κλαις αγόρι μου; Μην κλαις, πέρασε τώρα...δώσε μου τον Σπύρο να ησυχάσω, δώσε μου να του μιλήσω στο τηλέφωνο...»

«κ. Κατερίνα, ελάτε από δω...δεν είναι καλά ο Σπύρος».

Η γυναίκα έπεσε, λιποθύμησε στο λεπτό. Επικράτησε πανικός. Ο θείος του πήρε το τηλέφωνο σαν πιο ψύχραιμος, ο πατέρας του είχε πεθάνει και ο θειος του ήταν σαν δεύτερος πατέρας για αυτόν. Του εξήγησα τι είχε συμβεί... Σε 15 λεπτά φτάσανε. Το χάος έξω από το νοσοκομείο επιβάρυνε την κατάσταση της κυρίας Κατερίνας, η οποία έχασε πάλι τις αισθήσεις της. Την πήγαν οι γιατροί να ξαπλώσει. Ο θείος του Σπύρου έκλαιγε ασταμάτητα...Πήγε να τον δει...Όταν βγήκε δεν μας μίλησε. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο, πήρε φόρα, και κοπάνησε τη γροθιά του στον τοίχο...

«Γιατί Θεέ μου...» Φώναξε, «ΓΙΑΤΙ; Γιατί το παλικάρι μου ρε......»

Η μικρή του αδερφή έτρεξε προς το μέρος του, του έπιασε το πόδι και άρχισε να κλαίει. Αυτή την εικόνα την έβλεπες παντού, σε κάθε γωνία μέσα στο νοσοκομείο. Στο νεκροθάλαμο μαζεύονταν συνέχεια συγγενείς προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Συνεχείς λιποθυμίες …οι γιατροί τρέχανε να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Εγώ, η μητέρα του, ο θειος του και οι αδερφές του καθόμασταν και περιμέναμε με αγωνία να έρθει κάποιος να μας πει κάτι, το παραμικρό. Νοσοκόμες και γιατροί πήγαιναν μέσα έξω συνεχώς. Δεν τις κοιτούσα ποτέ, δεν ήθελα να έρθουν προς το μέρος μας. Ένα παιδί μετά το άλλο έφευγε από τη ζωή. Όλοι μπαίνανε στον ψυχρό θάλαμο με μια ελπίδα , να μην είναι ο δικός τους άνθρωπος ένας από τα σκορπισμένα πτώματα κάτω στο δάπεδο του νεκροτομείου. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν ταυτότητα πάνω τους,οπότε έπρεπε να γίνει αναγνώριση από τους συγγενείς. Δεν υπάρχει ποιο τρομακτικό πράγμα να είσαι με την αμφιβολία να περιμένεις τη σειρά σου να μπεις σε εκείνο το δωμάτιο , μη ξέροντας αν θα βγεις με το παιδί σου νεκρό στα χέρια σου.

Η ποιο συγκλονιστική αναγνώριση ήταν του πιο μικρού παιδιού , του Παναγιωτάκη Τουμανίδη. Οι θείοι του , όταν τον αναγνώρισαν, άρχισαν με λιγνούς να του φωνάζουν «Αυτό…αυτό είναι το παλικάρι μας. Σήκω Παναγιώτη μου.. σήκω αγόρι μου να φύγουμε σήκω λεβέντη μουυυυ». Ήταν απίστευτο όλο αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε , που επιβάρυνε ακόμα ποιο πολύ την κατάσταση μας, ενώ περιμέναμε νέα από τους δικούς μας ανθρώπους. Μανάδες πέφτανε στο πάτωμα, πατεράδες ξεσπούσαν με γροθιές στους τοίχους από την οδύνη .

Ξαφνικά είδα ένα γιατρό να κατευθύνεται προς εμάς. Δεν το ήθελα, αλλά η ώρα είχε φτάσει...πλησίασε προς το μέρος μας. Το ύφος του, παγερό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο θλίψη. Η μητέρα του κατάλαβε…άρχισε να κλαίει και να φωνάζει το όνομα του παιδιού της, του Σπυράκου. «Σπύρο μουουου...αγόρι μου...όμορφε μου...». Όλοι πέσανε πάνω της να την κρατήσουν. Ο γιατρός γύρισε σε εμένα, τα μάτια μου τρέχανε, δεν έβγαλα μιλιά. Μίλησε αυτός. «Λυπάμαι, το χάσαμε το παλικάρι, λυπάμαι ειλικρινά», είπε. Έπεσα, κάθισα στο πάτωμα. «Όχι ρε Σπύρο, Όχι ρε φίλε...ΦΙΛΕ ΜΟΥ…ΚΑΛΕ…ΟΧΙ»

Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Μιας ζωής που μου χάρισε πολλά και μου πήρε αλλά τόσα. Ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός, ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από την ψυχή μου. Ο άνθρωπός μου, ο ΣΠΥΡΑΚΛΑΣ.

Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81, Ώρα θανάτου: 20:30

Τώρα, 24 χρόνια μετά, μεγάλος πια και εγώ, παντρεμένος με δύο παιδιά, τον Σπύρο και τη Νεφέλη...δεν ξεχνάω ποτέ το φίλο μου τον Σπύρο, που χάθηκε άδικα, που έφυγε από τη ζωή χαρούμενος για την ομάδα του, με το χαμόγελο στα χείλη και το όνομα του Γαλάκου μέσα στην ψυχή του. Πέθανε πάνω στο καθήκον, πέθανε για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Πέθανε όμως και εξαιτίας της απροσεξίας και της ανευθυνότητα κάποιων . Η οργή μετά από τόσα χρόνια έχει εξασθενήσει και την έχει διαδεχθεί η λύπη και η θύμηση αυτών των παιδιών. Στην κηδεία του Σπύρου ήρθε ο «μοναδικός του», Ο Μάικ Γαλάκος. Ο παίκτης που τον έκανε να τρέξει στα 'σκαλιά του θανάτου' για να τον συναντήσει. Ένα τηλέφωνο στον Ολυμπιακό αρκούσε. Σημαίες, φανέλες, κασκόλ. Τον συνόδευσε και μια φανέλα ακουμπισμένη στην κοιλιά του, με την υπογραφή του Μάικ: «Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου.»...Γαλάκος

Όταν μετά από μήνες κόπασε ο θόρυβος από όλη την ιστορία, η οικογένεια του Σπύρου είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα . Ήταν ο κύριος Νταϊφάς. Ήθελε να εκφράσει προσωπικά τη λύπη του για το θάνατο του Σπύρου. Δεν ήθελε, είπε, να πάρει πιο πριν, γιατί οι οικογένειες των παιδιών χρειαζόντουσαν ηρεμία. Όλοι οι παίκτες τότε είχαν πάθει σοκ από όλα αυτά τα γεγονότα. Επισκέπτονταν το τραυματισμένα παιδιά και τις οικογένειες των θυμάτων με δάκρυα στα μάτια. Αρκετοί από αυτούς έδωσαν προσωπικά αρκετά χρήματα στις οικογένειες. Είναι χαρακτηριστικό ότι 2 από τα 21 θύματα ήταν φίλοι του Νίκου Αναστόπουλου, ο οποίος είχε προμηθεύσει ο ίδιος τα παιδιά με τα εισιτήρια της 'μαύρης θύρας'. Ήταν ο Μιχάλης Μάρκου με την αρραβωνιαστικιά του Χαϊρατίδου Ζωγραφιά. Σκοτώθηκαν και οι δυο εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι τον Μάικ Γαλάκο, ο οποίος έλεγε ότι μια ώρα μετά το τραγικό γεγονός… καθότανε στο γήπεδο και κοιτούσε τη θύρα 7 μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Έλεγε ότι είναι απίστευτο να βάλει ο νους του πως τα παιδιά που ήταν εκεί, που τραγουδούσαν το όνομα του θρύλου, που γιόρταζαν το θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτά τα παιδιά ..ποδοπατήθηκαν από τη χαρά τους για τη μεγάλη νίκη την ίδια στιγμή που εμείς πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια το αποτέλεσμα….

Από τότε ξαναπήγα στο γήπεδο, όχι αρκετές φορές όμως. Θυμάμαι πως όταν περνούσα έξω από το Καραϊσκάκη, ο πόνος γινόταν αβάσταχτος. Προσπαθώ ακόμα και τώρα να λέω στα παιδιά μου για εκείνη τη μοιραία μέρα. Τους έχω πει τα πάντα για τον ΣΠΥΡΑΚΛΑ, ο μικρός μου γιος πήρε το όνομά του. Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από αυτό το γεγονός θέλοντας και μη. Από τότε κάθε οικογένεια ζει το δικό της δράμα. Η μοίρα έπαιξε πολύ σκληρό παιχνίδι τη μαύρη εκείνη ημέρα. Πολλές οικογένειες διαλύθηκαν , όπως η οικογένεια του 14χρονου Παναγιώτη Τουμανίδη. Μετά το θάνατο του Παναγιώτη πέθανε ο πατέρας, η γιαγιά του και η αδερφή του 26χρόνων. Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον Ολυμπιακό και το φανατισμό που είχαν αυτά τα παιδιά για την ομάδα. Δεν είναι έτσι, όμως. Ο Ολυμπιακός αυτός είναι, των μεγάλων συγκινήσεων. Δεν φταίει σε τίποτα ούτε αυτός, ούτε η αγάπη, ούτε ο φανατισμός, ούτε τίποτα. Μόνο η εγκληματική αβλεψία μερικών, οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, μα ποτέ. Αν δεν είχαν ανοίξει τη θύρα 8 ,τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα. Η θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας υπήρχε μια στοά σκοτεινή περίπου 50 μέτρα που έφτανε μέχρι την εξέδρα. Όταν έβγαινες από το γήπεδο δεν μπορούσες να δεις αν υπήρχε κόσμος στη σκάλα ή αν οι πόρτα είναι ανοιχτή. Ακόμα και τώρα, δικαιολογώ απόλυτα τα παιδιά που πήγαν ώρες μετά για να βρουν τους υπεύθυνους για όλη την τραγωδία. Δεν είχε, όμως, κανένα νόημα πλέον. Μπορεί το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους, αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν….

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δίνω το «παρών» μαζί με όλη την οικογένειά μου στο μνημόσυνο για τα 20 παιδιά και τον ένα αδερφό μου, που χάθηκαν έτσι ξαφνικά .Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ. Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν. Η θυσία αυτών των παιδιών είχε επιτέλους αντίκρισμα. Πήγα μαζί με τις αδερφές και το θείο του Σπύρου, βρεθήκαμε πάλι στο μέρος που άφησε την τελευταία του πνοή, πνοή την οποία αφιέρωσε στην αγαπημένη του ομάδα, στο ιδανικό της ζωής του. Στον Ολυμπιακό του, στον Ολυμπιακό μας.. Ήταν αβάσταχτος ο πόνος και τα δάκρια ασταμάτητα. Η φράση «Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε», τρύπησε την καρδιά μας. Μας έλειπε, μας έλειπε πολύ….

Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην κερκίδα του Τορίνο, το 2000, αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: «Θεέ μου, κάνε μου ένα χατίρι, κάνε αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, το Θρύλο μας στον τελικό». Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Δείχνει πως ο ολυμπιακός λαός, γενιά με τη γενιά, δεν ξεχνάει ούτε στιγμή αυτά τα παιδιά. Αν γυρίσω 24 χρόνια πριν, θυμάμαι ότι όλος ο αθλητικός κόσμος (ανεξάρτητα από ομάδα και χρώμα) είχε συγκλονισθεί. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσέφερε αρκετό αίμα στο νοσοκομείο , ανάμεσα σε πολλούς άλλους μαζί και όλη η ομάδα του Ολυμπιακού. Από τους πρώτους ήταν ο Κυράστας και ο Καραβίτης. Η κυρία Λόλα Νταϊφά ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, όπως επίσης και οι Σωκράτης και Πέτρος Κόκκαλης , υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική βοήθεια και η πιο αληθινή. Τότε τα χρήματα και οι 350 χιλιάδες που έδινε στις οικογένειες η κυβέρνηση ήταν ένα τίποτα. Τι να κάνουν τα λεφτά σε μια μάνα μπροστά στην απώλεια του παιδιού της;;;;;;; Δυστυχώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει υπεύθυνα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία. Η ανάκριση δεν είπε ποτέ επίσημα , αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή , μόνο εμείς που ποδοπατηθήκαμε, χάσαμε τις αισθήσεις ,για αρκετή ώρα την αναπνοή μας, πεθάναμε…ξέρουμε και είναι ντροπή μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να κρύβουμε την αλήθεια. Θύμωσα και η οργή μου ξεπερνάει τα όριά μου όταν , ακόμα και τώρα, διαβάζω σε διάφορα βιβλία ότι η πόρτα ήταν ανοικτή. Σήμερα, αυτά που βλέπουμε και ακούμε εις βάρος των θυμάτων της Θύρας 7, αυτήν την ιεροσυλία που πράττουν κάποιοι υπάνθρωποι, είναι απαράδεκτη. Ξέρω ότι κάθε ένας που βρίζει τους νεκρούς της θύρας 7, θα το βρει μπροστά του, αν δεν το έχει ήδη βρει. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι αυτό που αισθάνομαι. Καλά όλα, καλές οι ομάδες, οι οπαδοί, αλλά το σημαντικότερο είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα και ο καθένας να γυρίζει σπίτι του αρτιμελής. Να πηγαίνει, αλλά να γυρίζει κιόλας. Το σύνθημα «Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου», μας ταρακουνάει όλους.

Όταν μια διοργάνωση κατακτάται, είναι παράδοση το τρόπαιο να σηκώνεται ψηλά... Από τις 8/2/81 και έπειτα, όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού το σηκώνουν τόσο ψηλά, ώστε να μπορέσουν και τα αδέλφια μας που είναι εκεί, να το ακουμπήσουν...

Στη μνήμη του φίλου και αδερφού μου ΣΠΥΡΟΥ…….!!!!

http://coboroz.blogspot.com/2007/02/7-821981.html

[thrilikos]

Ήταν Φλεβάρης. Ο μήνας με την μικρότερη ζωή. Ο μήνας των γενεθλίων μου, αυτός δηλαδή που κάθε χρόνο με φέρνει κάθε χρόνο πιο κοντά στον σαδιστικά προδιαγραμμένο και αναπόφευκτο τελικό μου “προορισμό”. Ο μήνας που το '58 έκανε μύθο την Manchester United. Ο μήνας που επικύρωσε ως Θρύλο εκτός από τον Ολυμπιακό και τον λαό του. 21 χρόνια πριν, 21 αδέρφια μας, έγιναν οι πρώτοι μαζικοί οσιομάρτυρες αυτού που αγαπήσανε, αυτού που λατρέψανε, αυτού που είχαν την ιδεολογία και τρόπο ζωής. 21 χρόνια πριν, άφησαν την τελευταία τους αναπνοή για αυτό που τους ενέπνεε.
Ένα κείμενο σύντροφοι, το οποιοδήποτε κείμενο, που αναφέρεται στην 8/2/1981 δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τις «συμπληγάδες» του μελό και του επικήδειου. Χρέος αυτού του κειμένου είναι να το επιχειρήσει. Χρέος του είναι να προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί, όσο το δυνατό γίνεται, από το νεκρό λόγο και την ταριχευμένη γλώσσα των διαφόρων και πάσης φύσεως πολιτικαντήδων, οι οποίοι τόσα χρόνια ασελγούν στη μνήμη των νεκρών μας, κρύβοντας την υποκρισία τους και τα κροκοδείλια δάκρυα τους, έντεχνα πίσω από προσεγμένους και καλογραμμένους λόγους γεμάτους «συναίσθημα» που κάποιος λόγιος υποτακτικός τους, κατά παραγγελίαν έγραψε για μια χούφτα πεντοχίλιαρα εκπορνεύοντας το ίδιο του το είναι …
Σύντροφοι. Οι 21 δυστυχώς προδόθηκαν κι από «μέσα» και από «έξω». Από τις πρώτα κιόλας μέρες και από κει ψηλά έβλεπαν τις οικογένειές τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα, να μαραζώνουν αβοήθητες και μόνες, την ίδια στιγμή που επί της ουσίας το εταιρικό, φερόταν ως εταίρα στην καρδιά και την ψυχή. Βίωσαν πριν καλά καλά παγώσει το αίμα τους, την έσχατη προδοσία των 4αρων. Είδαν από τους 11, τον αρχηγό, τον φύλακα άγγελο της ιερής εστίας, τον σκόρερ του ενός τέρματος και τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ημέρας, αυτόν με το ΧΑΤ-ΤΡΙΚ, να υπογράφουν στον «αιώνιο δεύτερο», στον «αιώνιο εχθρό», σε αυτούς δηλαδή που από την επόμενη κιόλας μέρα του χαμού τους, εμπνεύστηκαν αρρωστημένα νεκρόλαγνα και βέβηλα στιχάκια που τραγουδούν ακόμα εν χορό ακόμα και σήμερα πίσω φυσικά από τις στιβαρές πλάτες της ένστολης και κρανοφόρας κρατικής εκτελεστικής εξουσίας…Είδαν τον γιο της κυρίας Βούλας, αυτόν που έτρεχαν κυρίως να αποθεώσουν εκείνη την ημέρα και δεν πρόλαβαν, να προσπαθεί να ξεγελάσει αυτούς, τον εαυτό του και τις ερινύες του, στέλνοντας κάθε χρόνο (αρχικά) στεφάνι, τα χρήματα των οποίων προφανώς προέρχονταν από το μισθό του, έναν μισθό που ως κύρια πηγή είχαν τα εισιτήρια, τα εισιτήρια των πράσινων «λεβεντόπαιδων» τα οποία μνημονεύσαμε παραπάνω.


Παρακολούθησαν από τον «εξώστη» την ιλαροτραγωδία «Από τον Αννα στον Καϊφά». Ένα αστυνομικό δικαστικό θρίλερ με τεράστια ακροαματικότητα και αναγνωσιμότητα. Στα αμείλικτα ερωτήματα «Ποιος άφησε τα τουρνικέ στη θέση τους;» και «Ποιος δεν άνοιξε τις πόρτες;» την απάντηση έδωσε η ίδια η τυφλή κατάτυφλη δικαιοσύνη δια μέσου κάποιων συναδέλφων του κυρίου Σακελαρόπουλου οι οποίοι αθώωσαν τον έναν μετά τον άλλον όλους τους ύποπτους…Οι 21, σύντροφοι, δεν δικαιώθηκαν και στην αγωνία τους να μην γίνουν στο μέλλον 42…Αυτό που δίδαξε ο χαμός τους δεν έγινε μάθημα στους γραβατωμένους κερακλοκένταυρους ιθύνοντες που κοπροσκυλιάζουν τζάμπα στα ασφαλή επίσημα. Δεν έγινε μάθημα σε αυτούς παρά μόνο πάθημα ξανά και ξανά στην ίδια μας οικογένεια. Στην ατελείωτη και περήφανη ερυθρόλευκη οικογένεια, των 5000000 Ελλαδίτων και άλλων τόσων μεταναστών μας, στην λεβέντικη Ολυμπιακή οικογένεια που ποτέ δεν έπιασε στο στόμα της το όνομα του συχωρεμένου Lorant, που έστειλε στεφάνι τιμώντας τον Κατσούρη και τα αδικοχαμένα παιδιά του Κορδελιού, που χειροκρότησε αυθόρμητα τον άτυχο Ξηροκώστα, που δεν έβρισε ποτέ τον άτυχο Καρνέζη.
Οι ιθύνοντες λοιπόν δεν πήραν το μήνυμα των αδελφών μας. Αποτέλεσμα: ο Όθωνας και όχι μόνο να χάσει την ζωή του, εμείς να φιλοξενούμαστε εκτός έδρας 3000 άτομα σε χώρους προδιαγραφών 1500 θέσεων, τα ένστολά γουρούνια να μας συμπεριφέρονται σε εκδρομές και ψακτικές σαν ομοσταβλούς τους χωρίς στολή κ.ο.κ., τα ψηφιακά πακέτα να ρέουν άφθονα, το μάρκετινγκ να βασιλεύει, τα εισιτήρια να ακριβαίνουν και η Λεωφόρος, Η Φιλαδέλφεια, το Χαριλάου κλπ. να εξακολουθούν επί της ουσίας ανθρωποπαγίδες θανάτου κυρίως στις εισόδους –εξόδους τους…
Φλεβάρης του 2001. 21 χρόνια μετά. Αποτίμηση: Οι 21 εκεί πάνω παρέα πλέον με πολλά από τα μέλη του στενού συγγενικού τους περιβάλλοντος, που στην πορεία του χρόνου Λύγισαν κάτω από το βάρος της θλίψης, του πόνου και του καημού. Μια πλατεϊτσα με το όνομα τους για να βγει η υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας και μόνο εσείς σύντροφοι να τους θυμάστε και να τους τιμάτε όπως τους αρμόζει και τους πρέπει…

Επίλογος: Γκριζόμαυρη φανέλα, γκριζόμαυρη ζωή, ερυθρόλευκος όμως ο παράδεισος…

Συγγραφέας: ROMAIN

[Johnny English]

Εχθρός δεν είναι ο Βάζελος.. εχθρός είναι η βλακεία που μας δέρνει.

Τα 21 παλικάρια εκεί πάνω θα το έχουν ήδη καταλάβει.. δυστυχώς τα πολύ περισσότερα εδώ κάτω δε κατάλαβαν και πολλά από το θάνατό τους..

[thrilikos]

Τα τυπικά απομένουν για να κλείσει η μεταγραφή του Τομ Χοφ στον Ολυμπιακό. Ο αρχηγός των ΗΠΑ και χρυσός Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο απάντησε θετικά στην πρόταση συνεργασίας που του είχε καταθέσει η πειραϊκή ομάδα. Πλέον απομένουν μόνο κάποιες λεπτομέρειες για να ολοκληρωθεί η μεγάλη μεταγραφή και να ουσιαστικά να κλείσει το ρόστερ της ομάδας.

Ο Χοφ αναμένεται να έρθει στην χώρα μας την Κυριακή. Η μεταγραφή του είναι πολύ σημαντική για του "ερυθρόλευκους", αφού πρόκειται για έναν εξαιρετικό μπλοκέρ και παίκτη με ηγετικές ικανότητες. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, θα παίζει με πέντε ξένους και στο πρωτάθλημα, αφού ο Κρίστιανσον θα έχει να επιλέξει ανάμεσα στους Χοφ, Μίλκοβιτς, Ούρναουντ, Ριβέρα και Μάρκες.

[thrilikos]

Ούτε την μπάλα «έκρυψαν», ούτε…μάγεψαν, ούτε «δίδαξαν», ούτε…τρομοκράτησαν, ούτε «ζωγράφισαν». Αναφέρομαι στους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και στην παρουσία τους στο γήπεδο της Ξάνθης. Τους τρεις βαθμούς όμως τους κατέκτησαν, με τρόπο ζηλευτό για κάθε ομάδα, που πάει να παίξει εκτός και δεν καταφέρνει να αποδώσει σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Σε έναν αγώνα που βάδιζε «σβηστά» στο 0- 0, οι Πειραιώτες κατάφεραν να την κάνουν την δουλίτσα τους και να αρπάξουν τη νίκη. Κι επειδή όλοι θα συμφωνείτε, πως τέτοια ματς έχουν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του πρωταθλήματος, μάλλον θα πρέπει να ομολογήσουμε, ότι έστω και στην δεύτερη αγωνιστική, οι νταμπλούχοι έβγαλαν μια δύσκολη έδρα από το πρόγραμμά τους, χωρίς να γκελάρουν.
Ο Βαλβέρδε ξεκίνησε το ματς με μια ενδεκάδα, που για να είμαστε δίκαιοι, απαιτούσαν οι περισσότεροι φίλοι του Ολυμπιακού. Ειδικά, τα πρόσωπα που αγωνίζονταν από την μέση και μπροστά, ήταν όπως ακριβώς ήθελε το μεγαλύτερο μερίδιο της κόκκινης εξέδρας. Και Ντουντού και Μπελούτσι και Λέτο και Γκαλέτι και Κοβάσεβιτς και Ντιόγο! Όλοι μέσα! Με μπόλικο ρίσκο, στο να βρει η Ξάνθη διαδρόμους και να γίνει απειλητική. Κάτι που συνέβη στο δυο- τρεις περιπτώσεις στο πρώτο εικοσάλεπτο, χωρίς όμως να χρειαστεί ο Νικοπολίδης να τα «βάψει μαύρα». Αν θέλετε τη γνώμη μου, καλά έκανε ο Βαλβέρδε και ξεκίνησε έτσι! Γιατί τόσο καιρό, αυτό ήθελαν όλοι να δουν! Και ο Βάσκος το έκανε. Όπως και ήταν μεγάλη μαγκιά του, που στο ημίχρονο, το τροποποίησε με την είσοδο του Στολτίδη, ώστε να «κόψει τον βήχα» των αντίπαλων χαφ.

Βγήκε ο Κοβάσεβιτς, ο Ντιόγο πέρασε φουνταριστός και ο Μπελούτσι πήρε μέτρα στην επίθεση. Ο Ολυμπιακός είχε ησυχάσει από τους…μπελάδες και γύρευε απλά την μια και μόνη καλή φάση. Κι αυτή ήρθε. Η σέντρα- λουκούμι από δεξιά, ο Ντιόγο στο σωστό χρόνο πήδηξε «μέσα σε όλους» και με την…βοήθεια κι ενός αμυντικού, η μπάλα αναπαύτηκε στο πλεχτό. Το 0- 1 για τον Ολυμπιακό, ήταν απλά, η ολοκλήρωση της υποχρέωσης. Άλλωστε , από την δεύτερη αγωνιστική, μην ζητάτε και πολλά πράγματα, σε μια έδρα μάλιστα, που οι περισσότεροι δυσκολεύονται. Τέτοιες νίκες, παίρνει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια, ξέρει τον τρόπο, έχει την υπομονή να διαχειρίζεται σωστά η ομάδα, αυτούς τους αγώνες. Όχι, δεν θα πάρει βραβείο ποιότητας, αλλά οι τρεις βαθμοί κατοχυρώθηκαν και κόντρα σε μια ομάδα που προερχόταν από καλή νίκη στη Νέα Σμύρνη.

Το δίδυμο Ζεβλάκοφ- Παπαδόπουλου, όσο περνούσε η ώρα «έδενε» και περισσότερο, αν και θα πρέπει σιγά- σιγά να παίρνει τον χρόνο του και ο Άντζας, αφού περιθώρια για να μένουν αδρανείς τέτοιοι ποδοσφαιριστές, δεν υπάρχουν σε καμία ομάδα. Δεν ήταν αναμέτρηση για σχολαστική ανάλυση. Πολλές οι μονομαχίες στην μεσαία γραμμή, η Ξάνθη προσπάθησε με κάποιες κάθετες μπαλιές, ενώ ο Ολυμπιακός έγειρε το παιχνίδι του περισσότερο στα αριστερά, παρά στα δεξιά. Κι αυτό όχι γιατί, ο Λέτο ήταν καλύτερος του Γκαλέτι, αλλά κυρίως γιατί ο Λεονάρντο ανέβαινε πιο γρήγορα και γινόταν περισσότερο απειλητικός σε σύγκριση με τον Πάντο ή τον Τοροσίδη. Θα ξεχαστεί σε ελάχιστα 24ωρα αυτός ο αγώνας, αλλά η επιτυχία του Ολυμπιακού ήταν οι βαθμοί.
ΥΓ. : Ο δεύτερος βοηθός, ήταν απαράδεκτος! Για να μην πω, επικίνδυνος…

του Παντελή Διαμαντόπουλου

[Guybrush]

Mιλάμε για πολύ RSS φάση..

[thrilikos]

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην οπαδική διαφοροποίηση Ολυμπιακών-Παναθηναϊκών μέσα από λόγια των ίδιων των Παναθηναϊκών παραθέτουμε επιπλέον δήλώσεις:
"ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ" ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ 29/11/95
ΜΕ ΘΕΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΤΑ
ΕΞΗΣ:ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ (ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ,ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΠΑΟ):"ΠΑΝΤΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΜΑΣ.ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΕΣ,ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΙ,ΛΟΓΙΚΟΙ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΜΟΑΙΜΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΥ ΠΑΕΙ.Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΠΑΔΟΥΣ,ΕΚΤΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ,ΕΧΕΙ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ".

"ΣΠΟΡΤΑΙΜ" ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/4/96
 Ο ΤΟΤΕ ΠΑΙΚΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ:"ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ
ΥΠΗΡΧΑΝ 40000 ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΟΜΙΖΑΜΕ ΟΤΙ ΠΑΙΖΑΜΕ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ.ΤΟ
ΟΑΚΑ ΕΜΟΙΑΖΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΙ".

"ΤΟ ΦΩΣ".ΤΡΙΤΗ 7/11/95.Α.Φ. 9769.ΣΕΛΙΔΕΣ 1-6.ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΖΕΧΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΙΟ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟ."ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.ΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ,ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΘΑ ΓΕΜΙΖΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ.ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ,ΟΙ ΦΙΛΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.ΟΤΑΝ ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΣΚΙ,ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ.ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ?...."ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΟΑΚΑ.Ο ΛΟΓΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ!ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟΣ,ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΟΣ.ΛΟΓΟΥ ΧΑΡΗ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ,ΑΛΛΑ ΔΙΨΑΝΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ.....ΔΕΝ ΖΗΛΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ,ΑΛΛΑ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΚΑΤΙ,ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ!ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΦΕΤΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ.

ΑΝ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΓΩ ΘΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΑΥΤΟ
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕ ΑΥΤΗΝ."ΦΩΣ" ΠΕΜΠΤΗ 17/10/1996,ΣΕΛΙΔΑ 9.ΜΙΛΑΕΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΤΩΝ "ATHENS FANS",Ο "ΗΡΩΑΣ" ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΑΖΕΛΟΧΟΥΛΙΓΚΑΝΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΚΑΛΤΣΑΣ.ΛΕΕΙ ΕΠΙ ΛΕΞΕΙ:"ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΚΥΡΙΛΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΕΚ!ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΦΛΩΡΟΙ!ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η
ΑΛΗΘΕΙΑ,ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΥΨΟΥΜΕ?ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΣΑΝ ΜΑΓΑΖΙ
ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΤΟ ΚΥΡΙΛΙΚΙ,ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ,ΤΟΝ ΕΛΙΤΙΣΜΟ!..Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΟΥΛΟΥΣΕ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΤΗΝ ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΑΕΚ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ,ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΑΨΑ.

[Inquirer]

στον Πειραιά οι κότες έχουν λειρί?σύμφωνα με το παρακάτω βίντεο...

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=IWmNQ2sLS4Y" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=IWmNQ2sLS4Y</a>


 

[thrilikos]

Επειδή βλέπω οτι είσαι φανατικός φαν του Τάκη μπορείς να βλέπεις όλες τις εκπομπές του εδώ:
http://www.livemovies.gr/shows/thyra7