Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Appelsinpiken]

Φυγή
του Κ.Γ.Καρυωτάκη

            Ι
Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο.Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα,αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι απ'τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ'όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.

            ΙΙ
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος μες τη λάσπη. Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιες του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.


            ΙΙΙ
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι εφόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, κι επήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα από τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά επήγαινα σαν υπνοβάτης ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή εχόρευαν γύρω μου δαιμονισμένα. Εφώναζαν, εχτυπούσαν. Αλλά εγώ επήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακούγοντας την εσωτερική μου φωνή. Δυσκολότατα επροχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη Αποσταμένος, ματωμένος στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων Κι ήμουν γυμνός. Γέρνοντας βαθιά, σαν
τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.


            ΙV
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση. Που ν'αφήσω το βάρος του εαυτού μου; Δε μπορώ να συμφιλιωθώ με τους κήπους. Τα βουνά με ταπεινώνουν. Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο δημόσιο δρόμο. Δυο φορές δε θα ιδώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις. Χτυπώ το πόδι και φεύγω. Περπατώ ολόκληρες μέρες. Που πηγαίνω; Όταν γυρίσω το κεφάλι, ξέρω πως θ'αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.

[4Dcube]

Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ'όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.

Ελπίζω να τα πήγαινε καλά με την άλγεβρα

[Ex_Mechanus]

me tis vlitikes troxies ta pigene pantws

[pandora]

Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι
μέσ' στους ανθρώπους ....
τα περίπτερα πώς κρυώνουνε
απ' τις βρεμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πώς τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιό πρίν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δυό χρόνια πού βρήκες λεφτά
πώς να τα ζητήσεις
πώς τσούκου τσούκου
αργά, μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στύλ της καρέκλας....


Κατερίνα Γώγου
(από το Ιδιώνυμο)

[Social_waste]

A κύριε, κύριε Μαλακάση.
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει,
μικρόν εμέ και σας μεγάλο,
ίδια τον ένα και τον άλλο;
Τους τρόπους, το παράστημά σας,
το θελκτικό μειδίαμά σας,
το μονόκλ που σας βοηθάει
να βλέπετε μόνο από το πλάι
και μόνο αυτούς να χαιρετάτε
όσοι μοιάζουν αριστοκράται,
την περιποιημένη φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλει
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσω κάτου,
μισητό σκήνωμα θανάτου
άθυρμα συντριμένο βάζον,
εγώ, κύμβαλον αλαλάζον.
Α! κύριε, κύριε Μαλακάση,
ποιος τελευταίος θα γελάσει;

[Appelsinpiken]

Προσεχε
της Κικης Δημουλα


Οταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα

αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
αν υποσκάπτει το σκελετό
σκουλήκι

γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς

[abdel razek mahmut favala]

me tis vlitikes troxies ta pigene pantws

[Appelsinpiken]

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
πες μου ρε φίλε τότε γιατί στιγμές μου με πνίγουν
δεν άπλωσα το χέρι σ'όσα μ'είχαν προδώσει
ούτε ζήτησα απ'το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.
Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι'αλλού όσο τραγουδάνε
κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω
για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω.
Για ποιόν λαό για ποιόν θεό για ποιούς αγώνες
για ποιά αδέλφια ποιούς χειμώνες ποιές εικόνες
τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ'ονειρό μου
αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου.
Κι όσα με ξενερώνουν στο μεθύσι μου πάνω
σαν τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο
να τελειώνω δε θέλω από κανένα γιατρειά
θέλω να φύγω μακρυά.

Βρήκα νερό στο κρασί μου γι'αυτό δεν πίνω γουλιά
είναι κρυφή η πληγή μου γι'αυτό δεν βγάζω μιλιά
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πρίν μου γίνει συνήθεια θα'χω φύγει μακριά.

Και πάω στοίχημα από κει δεν θ'ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
δεν θα γιορτάζει ο φόβος με την λήθη στην άκρη
κάθε χαμένο ελιγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ.
Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
θα κάνω πλάκα στο αιώνιο σοβαρό μου
θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.
Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν'ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος.
Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ'ουρανού εκεί πάνω
τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω.
Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
να μη μ'αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει όλα όσα έχω τάξει.
Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου
τα τηνε γειάνω να μην την σέρνω έτσι μαζί μου...

[Ex_Mechanus]

Wer reitet so spät durch Nacht und Wind? Es ist der Vater mit seinem Kind; Er hat den Knaben wohl in dem Arm, Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm. "Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?" "Siehst, Vater, du den Erlkönig nicht? Den Erlenkönig mit Kron und Schweif?" "Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif." "Du liebes Kind, komm, geh mit mir! Gar schöne Spiele spiel' ich mit dir; Manch' bunte Blumen sind an dem Strand, Meine Mutter hat manch gülden Gewand." "Mein Vater, mein Vater, und hörest du nicht, Was Erlenkönig mir leise verspricht?" "Sei ruhig, bleib ruhig, mein Kind; In dürren Blättern säuselt der Wind." "Willst, feiner Knabe, du mit mir gehen? Meine Töchter sollen dich warten schön; Meine Töchter führen den nächtlichen Reihn, Und wiegen und tanzen und singen dich ein." "Mein Vater, mein Vater, und siehst du nicht dort Erlkönigs Töchter am düstern Ort?" "Mein Sohn, mein Sohn, ich seh es genau: Es scheinen die alten Weiden so grau." "Ich liebe dich, mich reizt deine schöne Gestalt; Und bist du nicht willig, so brauch ich Gewalt." "Mein Vater, mein Vater, jetzt faßt er mich an! Erlkönig hat mir ein Leids getan!" Dem Vater grauset's, er reitet geschwind, Er hält in Armen das ächzende Kind, Erreicht den Hof mit Müh' und Not; In seinen Armen das Kind war tot.

Who rides there so late through the night dark and drear? The father it is, with his infant so dear; He holdeth the boy tightly clasp'd in his arm, He holdeth him safely, he keepeth him warm. "My son, wherefore seek'st thou thy face thus to hide?" "Look, father, the Erl-King is close by our side! Dost see not the Erl-King, with crown and with train?" "My son, 'tis the mist rising over the plain." "Oh, come, thou dear infant! oh come thou with me! Full many a game I will play there with thee; On my strand, lovely flowers their blossoms unfold, My mother shall grace thee with garments of gold." "My father, my father, and dost thou not hear The words that the Erl-King now breathes in mine ear?" "Be calm, dearest child, 'tis thy fancy deceives; 'Tis the sad wind that sighs through the withering leaves." "Wilt go, then, dear infant, wilt go with me there? My daughters shall tend thee with sisterly care My daughters by night their glad festival keep, They'll dance thee, and rock thee, and sing thee to sleep." "My father, my father, and dost thou not see, How the Erl-King his daughters has brought here for me?" "My darling, my darling, I see it aright, 'Tis the aged grey willows deceiving thy sight." "I love thee, I'm charm'd by thy beauty, dear boy! And if thou'rt unwilling, then force I'll employ." "My father, my father, he seizes me fast, Full sorely the Erl-King has hurt me at last." The father now gallops, with terror half wild, He grasps in his arms the poor shuddering child; He reaches his courtyard with toil and with dread,-- The child in his arms finds he motionless, dead.

http://en.wikipedia.org/wiki/Der_Erlk%C3%B6nig

[jimmakos]

Στέκομαι εδώ
Στην ταράτσα του πατρικού μου.
Γύρω μου σκοτάδι
Παρέα με τον ουρανό
Αγκαλιά με τα αστέρια
Μόνο μου φως η καύτρα του τσιγάρου
Στέκομαι εδώ.
Πάνε δυο χρόνια που έχω να δω τον ουρανό με τα αστέρια.
Πάνε δυο χρόνια που ζω σαν ποντίκι.
Στις βρωμερές υπόγειες γκαρσονιέρες των ιδιοκτητών
Προσπαθώντας να γίνω άνθρωπος
Προσπαθώντας να σπουδάσω
Αυτό το βράδυ όλη η πόλη είναι αραδιασμένη στα πόδια μου.
Στέκομαι σαν φύλακας και προσέχω τον ύπνο τους.
Είθε να έχετε όμορφα όνειρα.
Στέκομαι μόνος και κοιτάω τ’ άστρα.
Σήμερα έχει βροχή κομητών.
Φλεγόμενες μπάλες διανύουν μια περίοπτη απόσταση.
Αφήνουν πίσω τους μια φωτεινή τροχιά
Και εξαφανίζονται μέσα στο σκοτάδι
Στέκομαι και σκέφτομαι.
Διστάζω να τα μιμηθώ
Όσο κι αν θέλω να νιώσω ελεύθερος
Όσο κι αν θέλω να πετάξω
Φοβάμαι πως απλά θα πέσω και θα εξαφανιστώ.
…Τραβάω την τελευταία τζούρα.
Καληνύχτα.

[Ariel]

Στέκομαι εδώ
Στην ταράτσα του πατρικού μου.
Γύρω μου σκοτάδι
Παρέα με τον ουρανό
Αγκαλιά με τα αστέρια
Μόνο μου φως η καύτρα του τσιγάρου
Στέκομαι εδώ.
Πάνε δυο χρόνια που έχω να δω τον ουρανό με τα αστέρια.
Πάνε δυο χρόνια που ζω σαν ποντίκι.
Στις βρωμερές υπόγειες γκαρσονιέρες των ιδιοκτητών
Προσπαθώντας να γίνω άνθρωπος
Προσπαθώντας να σπουδάσω
Αυτό το βράδυ όλη η πόλη είναι αραδιασμένη στα πόδια μου.
Στέκομαι σαν φύλακας και προσέχω τον ύπνο τους.
Είθε να έχετε όμορφα όνειρα.
Στέκομαι μόνος και κοιτάω τ’ άστρα.
Σήμερα έχει βροχή κομητών.
Φλεγόμενες μπάλες διανύουν μια περίοπτη απόσταση.
Αφήνουν πίσω τους μια φωτεινή τροχιά
Και εξαφανίζονται μέσα στο σκοτάδι
Στέκομαι και σκέφτομαι.
Διστάζω να τα μιμηθώ
Όσο κι αν θέλω να νιώσω ελεύθερος
Όσο κι αν θέλω να πετάξω
Φοβάμαι πως απλά θα πέσω και θα εξαφανιστώ.
…Τραβάω την τελευταία τζούρα.
Καληνύχτα.

υποβάλλω τα σέβη μου!!! Αριστούργημα!!! 

[Appelsinpiken]

θυμαμαι αυτο το ποίημα σε μιά σελίδα του βιβλίου εκθεσης της 3ης λυκείου

Jaques Prevert

και το πουλί-λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδάει
κι ο καθηγητής φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"
Μα όλα τ' άλλα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

Jaques Prevert - Σελίδα τετραδίου

Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι.
Μα να ένα πουλί σαν λύρα
που περνά στον ουρανό
το παιδί το βλέπει
το παιδί τ` ακούει
το παιδί του φωνάζει:
Σώσε με
πουλί
παίξε μαζί μου!
Το πουλί λοιπόν κατεβαίνει
και παίζει με το παιδί.
Δύο και δύο τέσσερα…
Επανέλαβε! Λέει ο κύριος
και το παιδί παίζει
το πουλί παίζει μαζί του…
Τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ δεκάξι
και δεκάξι και δεκάξι τι κάνουν;
Δεν κάνουν τίποτα δεκάξι και δεκάξι
και προπαντός όχι τριανταδύο
όπως και να ναι
και χάνονται από δω.
Και το παιδί έκρυψε το πουλί
κάτω από το θρανίο
κι όλα τα παιδιά
ακούνε το τραγούδι του
κι όλα τα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οχτώ κι οχτώ με τη σειρά τους φεύγουν
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο με τη σειρά τους παίρνουν πόδι
κι ένα κι ένα μια και δυο
φεύγουν το ίδιο ένα ένα.
Και το πουλί λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδά
κι ο δάσκαλος φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"

κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

[Appelsinpiken]

Τίποτα άλλο από θάλασσα
του Γ. Σταυριανού


Ηφαιστειακά πετρώματα στο καθαρότερο γεωμετρικό σχήμα καθρεφτίζονται στ’ ακίνητα νερά.
Ο ήλιος καρφωμένος στην άκρη τ' ουρανού, σημαδεύει το τέλος μιας ακόμη ζεστής, καλοκαιριάτικης μέρας.

Τίποτ' άλλο από θάλασσα... Τίποτα...

Ώρα πολύ προσπαθώ να σου γράψω, μα δε βρίσκω τις λέξεις...
Κι όμως, θαρρώ πως, όλα όσα έπρεπε να σου πω, στα είπα...

Ριπές φωτονίων χύνονται στη θάλασσα που αναρριγά...
Ανάλαφρος αναστεναγμός του απόβραδου, αφρός που σβήνει στην παραλία...

Λένε πως τίποτα δε χάνεται...
Κι η αγάπη μου για σένα πού να πήγε;

Ιλιγγιώδεις συγκρούσεις πρωτονίων σε γιγάντιους επιταχυντές θα υποχρεωθούν να κάνουν το ταξίδι της ασύλληπτης επιστροφής...

Θα τρέξουν να καούν και πάλι στην πρώτη, την άσβεστη εκείνη φλόγα, που ακόμη καίει στην καρδιά μας...

Σε μακρινό τραγούδι.. τώρα που η μέρα πια λιποθυμά...

Όλα μοιάζουν να τραγουδούν τη φοβισμένη κι αφέγγαρη αλήθεια... που κανείς δε θέλει ν’ ακούσει...
που στο βάθος όλοι ξέρουν...

Ώρα πολύ, είναι αλήθεια, προσπαθώ να σου γράψω ...
Μα δε βρίσκω σύμμαχο τις λέξεις...
Ανεπαίσθητοι θόρυβοι στραγγίζουν τη σιωπή...
Μέχρι που όλα γίνονται θάλασσα...

Τίποτ' άλλο από θάλασσα...

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=7uy29DTE2vA" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=7uy29DTE2vA</a>

[Appelsinpiken]

Το λίγο του κόσμου
της Κικής Δημουλά

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,
η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
"ποιός ξέρει τ' άλλο μου φθινόπωρο;".
Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".
Άρχισε ψύχρα.
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

[Social_waste]

Στον λεωφόρο το αυτοκίνητο
έτρεχαν αύριο σαν τρελές,
κυνηγώντας την αυτοκτόνησή τους.
Οι φιλόλογοι απαγορεύουν τα λάθη,
επειδής μισούν την παλλόμενη έκφραση.
Στεκω μπρος στο πράσινος σπίτι.
Ψιλοβρέχει.
Πλησιάζεις κρατάς την κόκκινο ομπρέλα.
Γαμώ την γραμματική σας.