Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[Appelsinpiken]

Ο πιλότος Νάγκελ
του Νίκου Καββαδία

                                  Στον ποιητή Ν. Ράντο

Ο Νάγκελ Χάρμπορ, Νορβηγός πιλότος στο Κολόμπο,
άμα έδινε κανονική πορεία στα καράβια
που φεύγαν για άγνωστους και μακρινούς λιμένες,
κατέβαινε στη βάρκα του βαρύς, συλλογισμένος,
με τα βαριά τα χέρια του στο στήθος σταυρωμένα,
καπνίζοντας ένα παλιό χωμάτινο τσιμπούκι,
και σε μια γλώσσα βορινή σιγά μονολογώντας
έφευγε μόλις χάνονταν ολότελα τα πλοία.

Ο Νάγκελ Χάρμπορ, πλοίαρχος σε φορτηγά καράβια,
αφού τον κόσμο γύρισεν ολόκληρο, μια μέρα
κουράστηκε κι απόμεινε πιλότος στο Κολόμπο.
Μα πάντα συλλογιζόταν τη μακρινή του χώρα
και τα νησιά που 'ναι γεμάτα θρύλους, τα Λοφούτεν.
Όμως μια μέρα επέθανε στην πιλοτίνα μέσα
Ξάφνου σαν ξεπροβόδισεν το Steamer Tank «Fjord Folden»
όπου έφευγε καπνίζοντας για τα νησιά Λοφούτεν...

[Christina8]

Νίκος Καββαδίας αφιέρωμα-μηχανή του χρόνου (alpha) 


http://www.youtube.com/watch?v=xSef7PKh1Ng&feature=PlayList&p=4C667C01CD978B38&index=0&playnext=1
http://www.youtube.com/watch?v=uqQE8TW-j1c&feature=PlayList&p=4C667C01CD978B38&index=1
http://www.youtube.com/watch?v=UMCSRUxlikQ&feature=PlayList&p=4C667C01CD978B38&index=2
http://www.youtube.com/watch?v=4Dqq6SU1rYA&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=l1qXLRs5FPY&feature=related

[pandora]

ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ Γ. Σ.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.
 
Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
 
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
 
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
 
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
 
ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού.
 
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βούλιαζαν
 
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
 
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή
 
μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
 
από τα πέρατα
 
μιας νιότης βασιλεμένης.
 
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
 
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»·
 
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
 
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
 
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο
 
με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
 
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε
 
πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
 
Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Ομονοίας»
 
«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος
 
«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».
 
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
 
δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε


ξέμπαρκοι όλοι εμείς
 
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια·
 
περιγελάμε εκείνους που τη
 
νιώθουν.
 
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
 
κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
 
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
 
δέχουνταν το
 
χέρι του γερο
-
φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
 
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του
 
όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
 
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
 
κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς»
 
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
 
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
 
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.
 
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
 
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
 
καμιά αλυσίδα
 
δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
 
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.
 
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
 
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες...
 
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.
 
Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει.
 
Καλοκαίρι 1936


Γιωργος Σεφέρης
 

[pandora]

Κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου

Λάμψεις πολύχρωμες και μαγικές κραυγές
ένα κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου

δεν βλέπω
δεν σημαίνει δεν υπάρχω
πίσω απ' την όρασή μου
ρέουν ηφαίστειοι ποταμοί
φτεροκοπούν χίλια πουλιά
υφαίνεται με θαύματα
το μαγικό χαλί του κόσμου

Στρώματα αλλεπάλληλα καλύπτουν
τα μυστικά που γεννηθήκαμε γνωρίζοντας
το άπειρο που εμπεριέχεται στο κύτταρο
το αιώνιο στο προσωρινό
η μουσική στη νότα

φως που υπερβαίνει την ταχύτητά του
ήχος που υπερβαίνει
τη μέγιστη και την ελάχιστη έντασή του
θνητός που υπερβαίνει τη φθορά του

Λάμψεις πολύχρωμες και μαγικές κραυγές
ένα κόκκινο ξέφτι στο κατώφλι του κόσμου


Τόλης Νικηφόρου

http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/

[pandora]

Μια φράση καθημερινή με τ' όνομά σου

τα φύλλα από το τίποτα όταν πρασινίζουν
ένα γέλιο που αστράφτει ξαφνικά σαν παρουσία
εκείνη η παλιά φωτογραφία που ξεθώριασε
να μας θυμάσαι
κάποιο αποτύπωμα αχνό στη δεξιά σελίδα
μια φράση καθημερινή με τ' όνομά σου
ένα κόκκινο μπαλόνι που ξεφεύγει και υψώνεται
να μας θυμάσαι
στους τοίχους μάταιες οι επικλήσεις
κι οι δρόμοι που οδηγούν, που τέμνονται
με τις σκιές, τα δέντρα τους, τα τραπεζάκια στη γωνία
στο χώμα οι δρόμοι, στη φωτιά, στον ουρανό
να μας θυμάσαι

Τόλης Νικηφόρου

http://ploigos-tou-apeirou.blogspot.com/

[pandora]

Λαθρομετανάστης εγώ


Στο εδώλιο
εγώ
Μια κλεψύδρα στο κέντρο των ορίων
κάνει να σφαδάζουν
τα όνειρα λεπρών
κι αισθήσεων

Στο κέντρο
της Αθήνας όραμα
και μεσημέρι

"Πού περπάτησε ο διάβολος την Αυγή;"
"Στο λυκαυγές του νου
στις έρημες στέγες"

Κι ο ήλιος έγειρε αλλόφρων
και μονάχος
Κι ανησύχησαν οι κολασμένοι
που χρόνισα
στον κόλπο της Ιστορίας
ιστορία να γράφω
για μας τους δυο που
κρύβουμε στη σάρκα
μαργαρίτες

Ένα δόρυ
ζωγράφισα στον κόλπο σου
αγρίμι
για ν' αποκρούσεις το
θάνατο αν χρειαστεί

Κι εγώ
θα σκίσω τον Έρωτα
να τον μοιράσω στους ανθρώπους
που έστρωσαν πάχνη στις πεθυμιές τους
γιαν' αναστήσουν
τη Γέννηση
και φώλιασαν
έντομα θανατηφόρα
κι οργισμένες ματιές που
διαστρέβλωσαν την αλήθεια

Έτσι
με συνέλαβαν ως ταραξία και
μ' εγκατέστησαν
εδώ
στο εδώλιο

Κρίμα που
δεν κατάλαβαν ότι
ήμουν εγώ από πάντα
ένας από τους λαθρομετανάστες
που ταράζουν τον ύπνο τους
στα έδρανά των
που στάζουν λάδια
όταν αυτοί απονέμουν
κόλαση

Λίτσα Πατεράκη

http://poemdrapetis.blogspot.com/

[pandora]

Πατρίδα

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=R13y0CfluTw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=R13y0CfluTw</a>

[pandora]

Έχω μια λέξη για να πω μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Γύρω μου απλώνει
Το φιλοθεάμων μου κενό σ’ ένα μονόλογο παλιό
Ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα
Ψυχή μου κλώσσα

Μου είχες πει κάποια φορά, μέσα στα λόγια τα πολλά,
Πώς πριν κατέβουμε στη γη είμαστε στ’ αστέρια
Σπασμένα χέρια
Τώρα μου δίνεις να πιαστώ και τον μικρό μου εαυτό
Μέχρι την άλλη μου ζωή θα ξεπουλάω
Σε ποιόν χρωστάω;
Σε ποιόν τη λέξη μου να πω και ποιού το χέρι τρυφερά θα την κρατήσει;
Πού έχω ζήσει;
Σε τίνος τ’ όνειρο να μπω, μια λέξη μόνο να του πω
Και να το σκάσω
Αχ, να ξεχάσω!

Λέγαν σαν ήμουνα μικρός πώς είναι ο κόσμος σκοτεινός
Μα από τα φώτα τα πολλά πώς έχω λιώσει;;;
Έχω πληρώσει
Έδωσα χώμα και νερό, μήπως οφείλω ό,τι ακριβό
έχω γνωρίσει κι ό,τι γνήσιο έχω ζήσει
Έχω ξοφλήσει

Έχω μια λέξη για να πω, μα είναι το στόμα μου κλειστό
Και την κρατάω μέσα μου να μεγαλώνει
Και με σκοτώνει
Σε ένα ισόβιο τοκετό, το ένα μου μέρος το κρυφό
Και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη
Αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη
Ευγνωμοσύνη

Αλκίνοος Ιωαννίδης

[Appelsinpiken]

αφιερωμένο στο γνωστό μελισσοκόμο.

Ένα άλογο με βαθυπράσινα μάτια
του Charles Bukowski

Βλέπετε ό,τι βλέπετε. αυτό είναι όλο.
Σπάνια τα τρελάδικα
βγαίνουν στη φόρα.

Αν υπάρχει κάποιο θαύμα

είναι, απλώς, πως ξυνόμαστε
κι ανάβουμε
τσιγάρο.

όχι οι λουόμενες καλλονές,
τα τριαντάφυλλα κι ο σκώρος.

Να κάθεσαι σ' ένα καμαράκι,
να πίνεις μπύρα
και να στρίβεις τσιγάρο
ακούγοντας Μπραμς
απ' ένα κόκκινο τρανζιστοράκι,

είναι σαν να έχεις βγει
ζωντανός
από μια χούφτα πολέμους,

καθώς οι λουόμενες καλλονές σαπίζουν
και τα μήλα, τα πορτοκάλια
κατρακυλούν και πάνε.

[Appelsinpiken]

Ό,τι ζήσαμε βυθίζεται στην άκρη του χρόνου.
Μάτια παραδομένα στα δάκρυα, κινήσεις παγωμένες δίχως πνοή καμία.
«Κάποτε θα ζήσουμε με το χαμόγελο στα μάτια και την ελπίδα ποτισμένη στην ψυχή» είπες κι έκανες την ελπίδα ένα τρένο που ταξιδεύει δίχως επιβάτες και το χαμόγελο να μοιάζει ανάμνηση παιδική, ξεθωριασμένη από την βροχή και την πολυκαιρία.
Οι δρόμοι μοιάζουν ν' αποχαιρετούν την ύπαρξη μας.
Κλείνω σ' ένα τρένο μικρό κι εγώ τις αναμνήσεις, τις σπρώχνω για το μεγάλο τους ταξίδι.
Επιστρέφοντας θ' αντικρίσω τη σιωπή σου αγκιστρωμένη πάνω σε λέξεις, φωτογραφίες, στις ζάρες των τσακισμένων σεντονιών.
Δε θυμούμαι πότε πήρα να γράφω.
Ένα πρωί μονάχα, μετά την λειτουργία, αντίκρισα ένα άγγελο, έπεφτε κατακόρυφα από τον ουρανό.
Από τότε, πιστεύω στα θαύματα.
Και Τη μοναξιά..


Ιωάννης Τσιουράκης

[Appelsinpiken]

Ιωάννης Τσιουράκης

[Turambar]

βίαιο

[pandora]

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο, το τηλέφωνο, το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά, το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου...

Κατερίνα Γώγου

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=s-1twb1bQpQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=s-1twb1bQpQ</a>

αυτό θα ναι άγριο καλοκαίρι.... 

[pandora]

Νίπτει τας χείρας του ο Θεός και μια βροχή ξεπλένει
τη σκόνη απ' τα αγάλματα
και των παιδιών τα κλάματα
μα εμένα μ' αρρωσταίνει

Πίσω απ' τα μαύρα μου γυαλιά όλα τα είδα
όμως δεν έβγαλα μιλιά
μόνο ζητούσα μια γωνιά
στην καταιγίδα

Άχρηστα τα τραγούδια μου
άχρηστα σαν πτυχία
κ ι ας καμαρώνουν οι γονείς
για την επιτυχία

Άχρηστα τα τραγούδια μου
άχρηστα σαν και μένα
βουβοί στο φόνο θεατές
με μάτια τρομαγμένα

Η μια ζωή αναβολή, ατέλειωτη θητεία
α π' το πεδίο της βολής
έρμαιο της υπερβολής
του δρόμου η μαθητεία

Ξέρω, η φλόγα καίει αλλού
αλλού είναι το θαύμα
εκεί που γλύφει ένα σκυλί
το πιο νωπό του τραύμα

Μίλτος Πασχαλίδης - Πιλάτος

[pandora]

Εκ του πλησίον (5)

*
Οι δυνάμεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τον Αύγουστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερες απ’ τις άλλες που συντρέχουν για να συντελεσθεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.

*
Άπαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα, δεν υπόκειται πλέον στη εξέλιξη, ακριβώς όπως ένας τέλειος στίχος. Μάθε ν’ αγοράζεις πάντοτε από την ίδια – όσο μεγάλη κι αν είναι – ποσότητα του ελάχιστου.

*
Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ ό, τι ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ.


Οδυσσέας Ελύτης
Εκ του πλησίον, 1998

http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/