Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[Appelsinpiken]

αυτο κατι μου θυμιζει... 

[Social_waste]

"O where ha you been, Lord Randal, my son?
And where ha you been, my handsome young man?"
"I ha been at the greenwood; mother, mak my bed soon,
For I'm wearied wi hunting, and fain wad lie down."

"An wha met ye there, Lord Randal, my son?
And wha met ye there, my handsome young man?"
"O I met wi my true-love; mother, mak my bed soon,
For I'm wearied wi huntin, and fain wad lie down."

"And what did she give you, Lord Randal, My son?
And wha did she give you, my handsome young man?"
"Eels fried in a pan; mother, mak my bed soon,
For I'm wearied wi huntin, and fein wad lie down."

"And what gat your leavins, Lord Randal my son?
And wha gat your leavins, my handsome young man?"
"My hawks and my hounds; mother, mak my bed soon,
For I'm wearied wi huntin, and fein wad lie down."

"And what becam of them, Lord Randal, my son?
And what becam of them, my handsome young man?
"They stretched their legs out and died; mother mak my bed soon,
For I'm wearied wi huntin, and fain wad lie down."

"O I fear you are poisoned, Lord Randal, my son!
I fear you are poisoned, my handsome young man!"
"O yes, I am poisoned; mother, mak my bed soon,
For I'm sick at the heart, and fain wad lie down."

"What d'ye leave to your mother, Lord Randal, my son?
What d'ye leave to your mother, my handsome young man?"
"Four and twenty milk kye; mother, mak my bed soon,
For I'm sick at the heart, and I fain wad lie down."

"What d'ye leave to your sister, Lord Randal, my son?
What d'ye leave to your sister, my handsome young man?"
"My gold and my silver; mother mak my bed soon,
For I'm sick at the heart, an I fain wad lie down."

"What d'ye leave to your brother, Lord Randal, my son?
What d'ye leave to your brother, my handsome young man?"
"My houses and my lands; mother, mak my bed soon,
For I'm sick at the heart, and I fain wad lie down."

"What d'ye leave to your true-love, Lord Randal, my son?
What d'ye leave to your true-love, my handsome young man?"
"I leave her hell and fire; mother mak my bed soon,
For I'm sick at the heart, and I fain wad lie down."

[Ex_Mechanus]

The fountains mingle with the river
And the rivers with the Ocean,
The winds of Heaven mix for ever
With a sweet emotion;
Nothing in the world is single;
All things by a law divine
in one spirit meet and mingle.
Why not I with thine?

See the mountains kiss high Heaven
And the waves clasp one another;
No sister-flower would be forgiven
If it disdained its brother;
And the sunlight clasps the earth
And the moonbeams kiss the sea:
What are all these kissings worth
If thou kiss not me?

[pandora]

Ariel

Stasis in darkness.
Then the substanceless blue
Pour of tor and distances.

God's lioness,
How one we grow,
Pivot of heels and knees!--The furrow

Splits and passes, sister to
The brown arc
Of the neck I cannot catch,

Nigger-eye
Berries cast dark
Hooks----

Black sweet blood mouthfuls,
Shadows.
Something else

Hauls me through air----
Thighs, hair;
Flakes from my heels.

White
Godiva, I unpeel----
Dead hands, dead stringencies.

And now I
Foam to wheat, a glitter of seas.
The child's cry

Melts in the wall.
And I
Am the arrow,

The dew that flies,
Suicidal, at one with the drive
Into the red

Eye, the cauldron of morning

Sylvia Plath

[Social_waste]

But I would rather be horizontal.
I am not a tree with my root in the soil
Sucking up minerals and motherly love
So that each March I may gleam into leaf,
Nor am I the beauty of a garden bed
Attracting my share of Ahs and spectacularly painted,
Unknowing I must soon unpetal.
Compared with me, a tree is immortal
And a flower-head not tall, but more startling,
And I want the one's longevity and the other's daring.

Tonight, in the infinitesimal light of the stars,
The trees and the flowers have been strewing their cool odors.
I walk among them, but none of them are noticing.
Sometimes I think that when I am sleeping
I must most perfectly resemble them--
Thoughts gone dim.
It is more natural to me, lying down.
Then the sky and I are in open conversation,
And I shall be useful when I lie down finally:
Then the trees may touch me for once, and the flowers have time for me.

[Social_waste]

Ο,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι
τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Τον πυρετό στους Τροπικούς, του Ρίο τη μαλαφάντζα
την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Μανάο
Τη μαχαιριά που μου 'δωσε ο Μαγιάρος στην Κωστάντζα
και "Σε πονάει με τη νοτιά;" –Όχι αλλού πονάω.

Του τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη
Τις ξεβαμένες στάμπες μου πούχα για περηφάνεια
για σένα, που σαλπάρισες, γαλέτα αρματωμένη.

Τι να σου τάξω ατίθασο παιδί να σε κρατήσω
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Αμερική κι Ασία
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω;
Κατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

Κατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι,
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,
απόψε που αγκαλιάστηκαν Εβραίοι και Μουσουλμάνοι
και ταξιδέψαν τα νησιά στον Πόντο, τα Κανάρια.

[komninos]

Ρίτσος:

Αυγή
(μουσική:Θεοδωράκης)

Λιόχαρη μεγαλόχαρη
της άνοιξης αυγούλα
και που 'χει μάτια να σε ιδεί
να σε καλωσορίσει

Δυο κάρβουνα στο θυμιατό
και δυο κουκιά λιβάνι
κι ένας σταυρός από καπνιά
στ' ανώφλι της πατρίδας


Εδώ είναι ένα φως αδελφικό   
(πρωτοτραγουδήθηκε από τον Ξυλούρη)


Εδώ είναι ένα φως αδελφικό, απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι να 'μαι εγώ πάνω από σένα, ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι να 'ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του.

Εδώ είναι ένα φως αδελφικό, που τρέχει σαν ποτάμι δίπλα στον μεγάλο τοίχο.
Αυτό το ποτάμι το ακούμε ως και μέσα στον ύπνο μας.
Κι όταν κοιμόμαστε, το 'να μας χέρι κρεμασμένο απ' όξω απ' την κουβέρτα,
βρέχεται μέσα σε τούτο το ποτάμι.

[komninos]

ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΓΛΑΥΚΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ
(Προσανατολισμοί) ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ


Ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες πιο μακριά ως τη θύμηση
Ελυτρα χρυσά του Αυγούστου στο μεσημεριάτικο ύπνο
Με φύκια ή όστρακα. Κι εκείνο το σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, που διαβάζει ακόμη στην ειρήνη του κόλπου των νερών 
Ε χ ε ι   ο  Θ ε ό ς

Περάσανε τα χρόνια φύλλα ή βότσαλα
Θυμάμαι τα παιδόπουλα, τους ναύτες που έφευγαν
Βάφοντας τα πανιά σαν την καρδιά τους
Τραγουδούσαν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Κι είχαν ζωγραφιστούς βοριάδες μέσ' στα στήθια.

Τι γύρευα όταν έφτασες βαμμένη απ' την ανατολή του ήλιου
Με την ηλικία της θάλασσας στα μάτια
Και με την υγεία του ήλιου στο  κορμί - τι γύρευα
Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μέσ' στα ευρύχωρα όνειρα
Οπου άφριζε τα αισθήματά του ο άνεμος
Αγνωστος και γλαυκός, χαράζοντας στα στήθια   μου  το   πελαγίσιο του έμβλημα

Με την άμμο στα δάχτυλα έκλεινα τα δάχτυλα
Με την άμμο στα μάτια έσφιγγα τα δάχτυλα
Ητανε η οδύνη -
Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα  πρώτη φορά το ανθρώπινο βάρος σου
Το ανθρώπινο σώμα σου  πηλό κι αμαρτία

Οπως την πρώτη μέρα μας στη γη
Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες - Μα θυμάμαι πόνεσες
Ητανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που  χαράζεται παντοτινά του ο χρόνος


Σ' άφησα τότες
Και μια βουερή πνοή σήκωσε τ' άσπρα σπίτια
Τ' άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω
Στον ουρανό που φώτιζε μ' ένα μειδίασμα.


Τώρα θα 'χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό
Θα 'χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει
Κι εκείνα τα χέρια σου όπου θα τυραννιέται ο  Ερωτας
Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ' αντηχεί το Αιγαίο.
...

[Appelsinpiken]

Μέρες Αργίας
του Διονύση Καψάλη

(ολόκληρο το ποίημα, και μέσα σ αυτό και το απόσπασμα που έχουν μελοποιήσει τα Κρίνα )

Ι. Μέρες αργές, και πιο αργές του Οκτωβρίου αυτές οι μέρες που περνούν· επιβιώνω μετά τον έρωτα, την ποίηση, τον πόνο, με λίγες μόνο αμυχές προτέρου βίου. Κυλούν οι ώρες σ' ένα πέλαγος Κυρίου, χάρτινοι κόσμοι κυματίζουν, επανδρώνω παλιά απόρρητα γραμμένα σ' άλλο χρόνο, κάτι κρυφούς εορτασμούς εργαστηρίου, κι αύτανδρος μέσα μου βυθίζομαι. Πατέρα άλλον δεν είδα να με θέλει πιο κοντά του απ' τον απρόσιτο προσήγορο αιθέρα· κι όλα που κράτησα πατρώα και μητρώα, όσα μιλούσαν κι όσα σώπασαν αθρόα, καίνε στον ύπνο μια παράσταση θανάτου.

ΙΙ. Τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι μαύρες σκέψεις, μέσα στο λίγο που κοιμάμαι συγυρίζουν· βάζουν παράθυρα της νύχτας, ευμενίζουν κλεισμένες πόρτες - περιμένουν επισκέψεις. Κι ας διαφωνώ με τόση πένθιμη σοφία, φιλοτεχνώ πειθήνια σε κάποιο βάζο λουλούδια της γεντιανής κι επισκευάζω ημερολόγια, αισθήματα, λοφία. Λέω, θ' ανοίξει σαν αυλαία τ' όνειρό μου, και θα παιχτεί ξανά ο πρώτος εαυτός μου, θ' αποδοθεί επακριβώς και θα τελειώσει· κι αυτό το άθλιο παράπηγμα του τρόμου, αυτό το θέατρο του ειπωμένου κόσμου, με μια πνοή βρεγμένου δρόμου θα παλιώσει.

ΙΙΙ. Κάποτε θα 'φτασα ψηλα στην ομορφιά ακόμη βλέπω το κενό να κατεβάζει πυρακτωμένο φως, κι ο ύπνος αποστάζει πυρήνες κόσμου γαληνεύοντας βαθιά. Μα τόσος κόπος, τόσος θάνατος, παρείλκε: έτσι κι αλλιώς ο τόπος θα 'πιανε τραγούδι, μόλις αμίλητος στα χείλη σαν το χνούδι, κι αρκούσε λίγος Σολωμός ή λίγος Ρίλκε. Ό,τι ευτύχησα να πάθω περιττεύει, ό,τι καρπώθηκα νωρίς με καταργεί· ένα απόγευμα ζωής να με μαγεύει, μια καλοσύνη της ακάλεστης κι αργή, και το τραγούδι ανεπίδοτο θ' ανέβει μέσα σε νάρκη φθινοπώρου και σιγή.

ΙV. Ο ουρανός δεν έχει άλλες ιστορίες, άλλο σκοτάδι, φως κρυφό που δεν ειπώθη, άλλη ψυχή να του χαλάμε για να κλώθει πολέμους, έρωτες, λαμπρές εκεχειρίες. Όμως απόψε που είχε θέατρο να φύγει, πορφύρας άπλωμα για την υπόκλισή του, με πυρπολεί το φως με δάφνες του απροσίτου, όλα ισχύουν και μια δόξα τα τυλίγει. Όλα πυργώνουν, πάλι πέφτουν, και βραδιάζει στα χρονικά του έρωτα και του θανάτου, σκόνη και σκύβαλα, συντρίμματα και χνώτα ένα μικρό παιδί μες στα σκεπάσματά του ανοίγει πάλι λίγο κόσμο και διαβάζει πριν κοιμηθεί σ' ένα παράπονο από φώτα.

V. - Αλλοτε θα 'παιρνες αργόπλοα τα χρόνια   όπως ανέβαιναν του ύπνου το ποτάμι   θαμποί παράδεισοι θα 'φεγγαν απ' το τζάμι,   όχθες με λίκνισμα του θέρους και τριζόνια.   Τώρα στο βύθισμα του υπνοδότη νόμου   ακούς τη φρίκη των βωμών, όλους τους κρότους   του σαρκασμού, και στην αργή καρδιά του σκότους   μετρά τις μέρες η κραυγή του υλοτόμου. - Αλλοτε, τώρα, χρόνια μπρος και χρόνια πίσω,   ασκώ μια μάταιη χημεία· τις εικόνες   τις εμφανίζει ο ουρανός - και ποιόν θα πείσω·   όταν κοιμάμαι κι ονειρεύεσαι αιώνες,   πρώτο μου πρόσωπο κομμένο στους αγκώνες,   μαντεύω λίγο ουρανό για ν' αγαπήσω.

VΙ. Φτάνοντας, στάθηκε πριν μπει· από τις γρίλιες το ξεχασμένο φως σκορπούσε θαλπωρή έξω στο δρόμο που ξημέρωνε· μπορεί σαν από πλήκτρα τ' ουρανού ν' άκουσε τρίλιες, και σαν το θρόισμα ομήγυρης που χίλιες και μία νύχτες γιόρτασε κι αποχωρεί· κι ίσως φαντάστηκε να σβήνουν οι χοροί, οι τελευταίες - σ' ένα βύθισμα - καντρίλιες. Κάποιο σκοτάδι του σπιτιού τους είχε πάρει, σε κάποιο γύρισμα καιρού είχαν χαθεί· γιατί ανοίγοντας την πόρτα, στο βαθύ που πήρε η ημέρα να χαράζει κεχριμπάρι, είδε μεμιάς όπως αστράφτει ένα σπαθί τη δόξα όλη να 'χει φύγει και τη χάρη.

VΙΙ. Ένα συναίσθημα αργό, καθώς τελειώνει κάτι που άρχισε - δεν ξέρω πόσα χρόνια· κι είναι νωρίς ακόμη· νύχτες με τριζόνια θα 'ρθουν πολλές, και πάντα η μνήμη θ' αλλοιώνει. Είναι πολύ νωρίς, κι η μνήμη που αραδιάζει θαμπές μορφές απ' το βιβλίο των νεκρών, αποτραβιέται, σαν σε γύρισμα νερών, μ' ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει. Να 'ναι το σχήμα της θλιμμένης εποχής, να 'ναι το σπίτι στη βροχή που σαν θαλάμη μαζεύει φόβο, κι ο βυθός μιας ενοχής; Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη, και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.

VΙΙΙ. Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου ύπνος βαθύς και τον σκεπάζει ο Τειρεσίας· σαν νυχτοφύλακας σε ώρα υπηρεσίας που αποκοιμήθηκε στην άγρυπνη σκιά του. Γι' αυτό προσφεύγουμε στη λύπη των ονείρων μ' ένα υπόλοιπο ντροπής κι αθανασίας, κι ο μελανόπτερος επάνω μας σωσίας άλλοτε σκύβει λυρικός κι άλλωτε είρων. Κι όταν βραδιάζει σαν αθώωση του ασώτου, κι ο ουρανός μετεωρίζεται και παίρνει όλο το μέσα της ζωής για να νυχτώσει, είναι επόμενο να στρέφουμε με τόση πνοή στη μαντική του δύναμη, ωσότου ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει.

ΙΧ. Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι, να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου· μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου, εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι. Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει, δεν θα ρωτήσω αναιδώς, που το κεντρί σου; γονιός δεν θα 'ναι να μου πει, σήκω και ντύσου καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει. Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου, κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη, θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου· δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει, δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.

Χ. Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή· κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί, για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει. Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη, πως μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς, και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει. Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης, πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών, σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις, ο αφανής των κοσμημένων ημερών, με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας, εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παριάς.

ΧΙ. Σου γράφω μέσ' από παράθυρα κλειστά, εγώ που γιόρτασα πολύ με τους απέξω· κι ένα που έστειλες απόψε για να παίξω αγάπης φάντασμα, τι κόσμο συνιστά; Σου γράφω ξέροντας, τα λόγια λιγοστά, κλεισμένα βλέφαρα, σβησμένα μάτια - έξω βραδιάζει δίχως αυτουργούς· σε τι να φταίξω, ένας σωρός θλιμμένη σάρκα και οστά; Μαντεύω πάνω μου το σχήμα τ' ουρανού, και στο δωμάτιο πλανάται κάποιος πόνος: είναι δικός μου, είναι μήπως αλλουνού; Πριν κοιμηθώ σε συλλαβίζω επιμόνως, Αγνή, Νάστια, Καρένινα, μαντάμ Αρνού. Ποτέ δεν έμαθα να ζω τελείως μόνος.

ΧΙΙ. Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία, εκεί που έδυε το φως των ουρανών, κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν, ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία. Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία, ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών· μ' όλο το άφωνο βάρος των αδρανών μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία. Αχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου· να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ, να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου. Να 'ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα, να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer, κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα.

ΧΙΙΙ. Οι αφανείς ημέρες, πρόθυμα ωραίες, πόσο πιο δύσκολες στη μνήμη από τις άλλες, που τις ακούει το μυαλό να σκάβουν σκάλες, κι επαγρυπνούν μέσα στον ύπνο σαν κεραίες. Κι όμως αυτές αφήνουν φως, στις πιο ακραίες σιωπές του σώματος αργές όπως οι στάλες· μέρες που πέρασαν αθόρυβα μεγάλες, τόσο κοινές που δεν θα γίνουν αγοραίες. Κι όταν ο νους κρυφά τις παίρνει και τις πλάθει, όπως την ψίχα με τις άκρες των δαχτύλων, σκέφτεται κάποτε πως ίσως με τα πάθη που περισσεύουν, όταν θα 'χουν φύγει όλοι, πάνω στην τράπεζα των ξένων και των φίλων, βρεθούν μιας τέχνης του εφήμερης οι βόλοι.

ΧΙV. Κι ο ουρανός προς τι τον άρρωστο καιρό, στην τόση ένδεια του τώρα και του πέραν; Πήγαν στον άνεμο προσκυνητές και φέραν εικόνες κόσμου, κι ούτε μια σταλιά νερό. Κι αυτός ο κόπος της ζωής που καρτερώ, κι η τόση πρόγνωση εκείνων που δεν ξέραν; Όσα ποιούμε κατ' εικόνα ημετέραν και θα μιλούσαν, μια φορά κι έναν καιρό; Ο μέγας θόλος ένα βύθισμα θανάτου, ήλιοι, πλανήτες, νεφελώματα που σβήσαν, και γαλαξίες μακρινοί τα όνειρά του. Δεν λέω πέθανε, λέω αποκοιμήθη, μέσα στο έναστρο στερνό του παραμύθι, κι όλα τα πράγματα θα μείνουν όπως ήσαν.

ΧΙV.

Αυτό το δέντρο κι ο κρυφός κορυδαλλός του
κάτι πρεσβεύουν, προ καιρού συμφωνημένο·
μα εδώ που κάθομαι αιώνες, δεν προσμένω
κανένα μύνημα φυγής ή κάποιου νόστου.

Ξέρω, δεν είναι λειτουργοί μεγάλου αγνώστου,
να προφητεύουν το κυρίως δεδομένο·
θάλλουν ανάμεσα στο ίδιο και στο ξένο,
εκεί που ο κόσμος επαφίεται στο φως του.

Μα εδώ στο δέντρο που μου δίνει τη σκιά του,
ο χρόνος όλος σαν παράδεισος απλώνει,
σε μια παράξενη αναίρεση θανάτου·
πέλαγος, ψίθυροι, πλαγιές, αγέρας, κλώνοι,
επαληθεύουν, κι επιτέλους ανταμώνει
ο προ αιώνων μελωδός τη δέσποινά του.


εδιτ: ειναι μεγαααλο τελικα, αλλα προσπαθησα να το συμμαζεψω...

[pandora]

Άκουσες την ανάσα μου•
άπειρα βαγόνια με τριγμούς
στο τρένο
προς το θόλο τ’ ουρανού
Πήρα να λιώνω
στην Ίριδα.
Δίχως ντροπή
να πεταρίζω με μαεστρία
στο μισοσκόταδο του σούρουπου
Η έκφρασή σου•
νύκτια κραυγή
Η έκφρασή μου•
στακάτο στη σονάτα του δειλινού
Και τώρα,
που σκίστηκε ο ουρανός,
πες πως ήμουν μια ήχου σκιά
και μάζευα τα δόντια μου
από μαθητικό πεντάγραμμο
Να θωρακίσω τ’ άστρα μας
και να τραπούμε
σε φυγή.Όχι δειλοί .
Να αποδράσουμε από πρόστυχα
προστάγματα.


http://poemdrapetis.blogspot.com/

[pandora]

Καχύποπτη νύχτα
ιδρώνει σ' έναν ήχο,
σε τοίχο
που σέρνονται φαντάσματα

Διαδρομές σε διαλόγους
αποδημούντων πυροβατών
που στοίχειωσαν
στο χρώμα του απείρου

Και μεταλλάσσεται η νύχτα
σε κραυγή φιλήδονη
εδώ που οι μέλισες
χτίζουν με κερί
απόρθητα κάστρα

Τους ήχους ποιητών
να προστατέψουν
από φτηνά στιχάκια
κράχτη της προστυχιάς

Διασπάται και το άπειρο
καθώς
η ψυχή αντιστέκεται
στη διαστροφή των στιχοπλόκων

Κι η νύχτα
φιλήδονα σταλάζει
στην υπέρτατη αίσθηση

http://poemdrapetis.blogspot.com/

ps zitw oi bloggers - poihtes

[Appelsinpiken]

λατρεμένος Έλιοτ, για το χρόνο...

Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.

T.S. Eliot, Four Quartets

[Appelsinpiken]

Περί φιλίας

Όταν τέλειωσαν όλα
δεν είχε τη λεβεντιά
να καταλάβει πως
έρωτας ήταν και πάει
αλλά άρχισε τις διδαχές
περί φιλίας
Καθώς τον έβλεπα
μου ήρθε στο μυαλό
γαρδένια σε κρεοπωλείο
κι ακόμα
τριανταφυλλιά σε βαρέλι
δίπλα σε βενζίνες

Μαρία Καρδάτου
από τη συλλογή Αερολέσχη, 1997

[Appelsinpiken]

Θὰ σᾶς περιμένω
του Μιχάλη Κατσαρού

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

[Appelsinpiken]

Τις νυχτες, οταν στους βαθεις τους ουρανους
τ'αστερια μας γνεφουν τρεμοσβηνοντας και με τα φωτα
μοιάζουν μιας πολιτειας αγνωστης που πλέοντας τα πλοία
τη βλέπουνε στο δρόμο τους μα δεν την πλησιάζουν.

Πόσο μικρή είναι η μοναξιά του ανθρώπου μες στον κόσμο
η γη στενευει σαν κελι μιας φυλακης
και μπρος μου το αγνωστο ορθωνεται ως φρουρος βουβος μυστηριωδης
κι ειναι οι στιγμες οπου κι αυτος μακραινε - ο εαυτος μου

Τι σπαραγμός για τις ψυχές
που θέλουν ν' αγκαλιασουν όλα μαζί ερωτικά,
να μην μπορούν να πιάσουν τίποτα κι αναπόκριτη η λαχτάρα τους να μένει
να μην βρισκεται κανείς να τις καταλαβαίνει
και πάντοτες να νιώθουνε σ' όποιους κι αν πάνε
τόπους τη μοναξιά την πιο φρικτή..
κοντά εις τους ανθρώπους..

Κώστας Ουράνης