abortion....

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[Νessa]

Όταν μια γυναίκα ξέρει πως αν δεν παρεμβεί να διακόψει την κύηση, θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί: Πότε προβληματίζεται περισσότερο, όταν ξέρει πως ό,τι έγινε, έγινε με δική της συναίνεση, οπότε δεν μπορεί να πει "εγώ δεν ήθελα να βρεθώ σε αυτήν την κατάσταση", ή όταν με τη βία της επιβάλλουν να μείνει έγκυος; Προφανώς προβληματίζεται περισσότερο στην πρώτη περίπτωση.

Αναφέρεσαι προφανώς σε ενοχή.

Όμως αν αφήσεις να εξελιχθούν όλα χωρίς να παρέμβεις, θα αποκτήσει εγκέφαλο.

Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν πατίνι.

Δηλαδή, στην ουσία του στερείς το δικαίωμα να υπάρξει, ενώ φυσιολογικά θα μεταβεί κάποια στιγμή στον κόσμο της ύπαρξης.

Δεν μπορείς να ορίζεις τα δικαιώματα κάποιου με βάση μια υποθετική μελλοντική κατάσταση, αλλά με βάση την τωρινή του κατάσταση.

Και εξήγησα προηγουμένως γιατί αυτή η περίπτωση είναι διαφορετική από τη λογική του τύπου "ναι αλλά τότε θα έπρεπε να κάνω έρωτα συνέχεια για να μην πάνε χαμένα τα ωάρια μου". Διότι σε αυτήν την περίπτωση απλά απέχεις από το να φέρεις μια ύπαρξη στο περιβάλλον σου. Όμως σε αυτό που συζητάμε, εώ φυσιολογικά το παιδί θα έλθει, παρεμβαίνεις για να το εμποδίσεις να υπάρξει.

Η ενεργητική παρέμβαση γενικώς διαχωρίζεται από την παθητική; Δηλαδή το να σκοτώσω κάποιον είναι πιο ανήθικο από το να τον αφήσω αβοήθητο να πεθάνει;

Το θεωρεί φόνο, αλλά δίνει και κάποια ελαφρυντικά στη γυναίκα.

Τα ελαφρυντικά σε μια υπόθεση φόνου έχουν να κάνουν με την κατάσταση του δράστη, όχι με το τι έκανε ο ίδιος για να φτάσει σ'αυτήν την κατάσταση.

Για να το περιγράψω και με ένα παράδειγμα, αλλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν συγκρίνω την έκτρωση με αυτό, οπότε μην πεταχτεί κάποιο μέλος και πει "α, ώστε για σένα το ίδιο είναι το τάδε με το δείνα ε; ώστε έτσι...κ.λ.π.": Αν κάποιος έλθει και ξυλοκοπήσει τη μητέρα σου γιατί έτσι του ήρθε, της κάνει ό,τι χειρότερο, και εσύ πας και τον σκοτώσεις. Είναι το ίδιο με το να σκοτώσεις κάποιον επειδή σε στραβοκοίταξε;

Μα η έκτρωση δεν είναι εκδίκηση ή τιμωρία.

[Wanderer]

Αναφέρεσαι προφανώς σε ενοχή.

Καθόλου δεν αναφέρομαι σε ενοχή. σε προβληματισμό για το αν θα πρέπει να ενεργήσει με τον Α ή με τον Β τρόπο.

Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν πατίνι.

Δεν μπορείς να ορίζεις τα δικαιώματα κάποιου με βάση μια υποθετική μελλοντική κατάσταση, αλλά με βάση την τωρινή του κατάσταση.

Η ενεργητική παρέμβαση γενικώς διαχωρίζεται από την παθητική; Δηλαδή το να σκοτώσω κάποιον είναι πιο ανήθικο από το να τον αφήσω αβοήθητο να πεθάνει;

Είναι υποκειμενικό το θέμα. Επίσης η περίπτωση "να αφήσω κάποιον αβοήθητο να πεθάνει" δεν είναι το ίδιο με αυτό που συζητάμε.

Τα ελαφρυντικά σε μια υπόθεση φόνου έχουν να κάνουν με την κατάσταση του δράστη, όχι με το τι έκανε ο ίδιος για να φτάσει σ'αυτήν την κατάσταση.

Δεν είπα εγώ κάτι άλλο.

Μα η έκτρωση δεν είναι εκδίκηση ή τιμωρία.

Δεν είπα ότι είναι. Όπως ανέφερα και πριν, έδωσα μόνο ένα παράδειγμα για την περίπτωση ελαφρυντικών στοιχείων.

[Νessa]

Καθόλου δεν αναφέρομαι σε ενοχή. σε προβληματισμό για το αν θα πρέπει να ενεργήσει με τον Α ή με τον Β τρόπο.

Τότε γιατί ο προβληματισμός να είναι διαφορετικός σε κάθε περίπτωση;

Και δε μου απάντησες: Γιατί διαχωρίζεις την ενεργητική παρέμβαση από την παθητική;

Δεν είπα εγώ κάτι άλλο.

Μωρέ είπες, αλλά δεν το κατάλαβες...

Και το παράδειγμα που έδωσες ήταν ατυχές. Ο λόγος της έκτρωσης είναι πάντα ο ίδιος: Δε θέλεις να κάνεις το παιδί!

[Verminoz]

Όσο για το τι θα έκανα εγώ προσωπικά, νομίζω ότι στην φάση που έχω φτάσει τώρα θα το κρατούσα και χέστηκα για τις 'καριέρες'. Ίσως γιατί είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας.

Αυτό προσπαθώ να σου πω! Ότι αυτό λες τώρα! Αν συμβεί όμως, τότε θα σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο? Δεν νομίζω

[Wanderer]

Καθόλου δεν αναφέρομαι σε ενοχή. σε προβληματισμό για το αν θα πρέπει να ενεργήσει με τον Α ή με τον Β τρόπο.

Τότε γιατί ο προβληματισμός να είναι διαφορετικός σε κάθε περίπτωση;

Γιατί ακριβώς είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις.

Δεν είπα εγώ κάτι άλλο.

Μωρέ είπες, αλλά δεν το κατάλαβες...

Το ίδιο είπα με άλλα λόγια.

Και το παράδειγμα που έδωσες ήταν ατυχές. Ο λόγος της έκτρωσης είναι πάντα ο ίδιος: Δε θέλεις να κάνεις το παιδί!

Μιλούσαμε για τα ελαφρυντικά και πάνω σε αυτό ανέφερα το παράδειγμα.

Και δε μου απάντησες: Γιατί διαχωρίζεις την ενεργητική παρέμβαση από την παθητική;

Δεν τη διαχωρίζω γενικά. Στην συγκεκριμμένη όμως περίπτωση, πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό να γίνει τέτοιος διαχωρισμός. Στην αρχή υπάρχουν ωάρια και σπερματοζωάρια. Φυσιολογικά δεν μπορούν να δημιουργήσουν παιδί. Δεν υπάρχει φόνος. Στην πορεία το αποτέλεσμα της ένωσής τους φυσιολογικά θα εξελιχθεί σε ανθρώπινο οργανισμό. Εκεί όμως αν μπει ανθρώπινη παρέμβαση, τότε θα ανασταλεί αυτή η δημιουργία.

Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος και δεν έχω καταλήξει στο θέμα της έκτρωσης. Ίσως επειδή μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό της και να είναι πιο σίγουρη για αυτό το θέμα. Έτσι, τα παραπάνω δεν είναι απόψεις που της υποστηρίζω. Είναι γνώμες που έχουν ακουστεί και προσωπικά τις θεωρώ άξιες να προβληματιστεί κάποιος μαζί τους.
Εγώ όπως ανέφερα και πριν μάλλον (φυσικά δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά τί θα κάνω στο μέλλον) θα άφηνα την επιλογή στην κοπέλα ή γυναίκα ή κόρη μου. Όμως εννοείται ότι θα παρείχα συμβουλές και ψυχολογική υποστήριξη.

Όσο για το τι θα έκανα εγώ προσωπικά, νομίζω ότι στην φάση που έχω φτάσει τώρα θα το κρατούσα και χέστηκα για τις 'καριέρες'. Ίσως γιατί είμαι παιδί πολύτεκνης οικογένειας.

Αυτό προσπαθώ να σου πω! Ότι αυτό λες τώρα! Αν συμβεί όμως, τότε θα σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο? Δεν νομίζω

Ε εντάξει Kenny δεν το ξέρεις σίγουρα αυτό. Μπορεί η aika όντως έτσι να αισθάνεται και έτσι να πράξει και στο μέλλον.

[Νessa]

Γιατί ακριβώς είναι διαφορετικές οι περιπτώσεις.

Μονο η ενοχη διαφερει.

Το ίδιο είπα με άλλα λόγια.

Βασικα δεν καταλαβαινεις τι λες...

Μιλούσαμε για τα ελαφρυντικά και πάνω σε αυτό ανέφερα το παράδειγμα.

Το παραδειγμα ηταν ηλι8ιο και ασχετο.

Δεν τη διαχωρίζω γενικά. Στην συγκεκριμμένη όμως περίπτωση, πιστεύω ότι δεν είναι τόσο απλό να γίνει τέτοιος διαχωρισμός. Στην αρχή υπάρχουν ωάρια και σπερματοζωάρια. Φυσιολογικά δεν μπορούν να δημιουργήσουν παιδί. Δεν υπάρχει φόνος. Στην πορεία το αποτέλεσμα της ένωσής τους φυσιολογικά θα εξελιχθεί σε ανθρώπινο οργανισμό. Εκεί όμως αν μπει ανθρώπινη παρέμβαση, τότε θα ανασταλεί αυτή η δημιουργία.

Και παλι δεν καταλαβες τι ειπα.

[Wanderer]

Παρέθεσα κάποιες απόψεις που ακούγονται, τώρα αν είναι σωστές ή όχι μπορεί ο καθένας που ενδιαφέρεται να το ψάξει, εγώ δεν έχω καταλήξει.
Θέλω όμως να επαναλάβω κάτι που ειπώθηκε σε κάποιο ποστ: Το καλύτερο είναι η πρόληψη, διότι εύκολο είναι να ειπώνονται λόγια τώρα, αλλά όταν συμβεί κάτι τέτοιο τότε χρειάζεται αρκετή δύναμη, ψυχραιμία και ψυχολογική υποστήριξη για να πάρει κάποια τη σωστή απόφαση .

[λήθη]

ποσταρω ενα ενδιαφερον καιμενο του Ε.Δ. Πρωτοπαπαδάκη, Διδάκτωρα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας.



«Είναι η άμβλωση σε πρώιμο στάδιο φόνος;»


Η άμβλωση συνιστά ένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα στο χώρο της Ιατρικής Ηθικής. Παρότι το πρόβλημα έχει κατά το μάλλον ή ήττον διευθετηθεί νομικά με την θεσμοθέτηση του δικαιώματος των γυναικών στην άμβλωση, εντούτοις ως προς το ηθικό του σκέλος παραμένει εν πολλοίς ασαφές και αμφιλεγόμενο. Το γεγονός αυτό είναι απολύτως εύλογο, εάν αναλογισθεί κανείς τις εγγενείς διαφορές που διακρίνουν τον νόμο από την ηθική. Σε ότι αφορά στη νομική αντιμετώπιση του θέματος, η άμβλωση δεν συνιστά τίποτε περισσότερο από την σκόπιμη διακοπή της κύησης και την συνεπαγόμενη θανάτωση του εμβρύου. Αν εξετασθεί ηθικά, παρόλα αυτά, η άμβλωση απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ενιαία πρακτική. Διότι είναι απολύτως σαφές πως η καταφυγή στην άμβλωση μιας τρομαγμένης εφήβου θα αξιολογηθεί διαφορετικά από την απόφαση μιας ώριμης γυναίκας η οποία επιλέγει την άμβλωση φοβούμενη τις αισθητικές επιπτώσεις της εγκυμοσύνης στη σιλουέτα της. Θα ήταν, επίσης, εξαιρετικά απλουστευτικό και κοντόφθαλμο να θεωρήσουμε ταυτόσημη την άμβλωση που επιλέγεται κατόπιν ενός βιασμού ή ενώπιον της απειλής που η εγκυμοσύνη τυχόν συνεπάγεται για την ζωή της εγκύου με την περίπτωση κατά την οποία η διακοπή της κύησης συνιστά επιλογή επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Η Ιατρική Ηθική αδυνατεί να αντιμετωπίσει την άμβλωση ως αδιαφοροποίητη πρακτική.

Ακόμη περισσότερο, η άμβλωση ως ηθικό πρόβλημα αφορά έναν πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Κατ’ αρχήν, βέβαια, την ίδια την έγκυο γυναίκα, η οποία πολλές φορές βασανίζεται από το ερώτημα σχετικά με το κατά πόσον έχει το δικαίωμα να θέσει τέλος στη ζωή του εμβρύου που κυοφορεί. Κατά δεύτερον το ζήτημα αφορά τον σύντροφο, εάν υπάρχει, αφού το έμβρυο συνδέεται και μαζί του με σχέση όχι μόνο προέλευσης αλλά και εξάρτησης. Εάν η έγκυος επιλέξει την άμβλωση, έχει ο σύντροφος το δικαίωμα να αρνηθεί ή, φέρει και εκείνος το όποιο ηθικό βάρος σε περίπτωση που συναινέσει; Επιπλέον, στο πρόβλημα δεν μπορεί να μην εμπλακεί ο ιατρικός κόσμος, αφού η διακοπή της κύησης ανατίθεται στα μέλη του. Έχει ο γιατρός το ηθικό δικαίωμα να αρνηθεί την άμβλωση εάν η συνείδησή του το επιβάλλει ή είναι υποχρεωμένος να υπακούσει στη θέληση του εντολέα του; Εάν αρνηθεί και η έγκυος καταφύγει σε μη εξειδικευμένα άτομα ή σε εμπειρικές μεθόδους που θα προκαλέσουν τον θάνατό της, θα φέρει ευθύνη για την θλιβερή κατάληξη ή όχι; Εάν ο γιατρός συναινέσει στην διενέργεια της άμβλωσης, συναινεί σε φόνο; Φέρει και εκείνος την ευθύνη της πράξης, ή αυτή ανήκει αποκλειστικά στην έγκυο, η οποία έκανε και την επιλογή της διακοπής της εγκυμοσύνης;

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μερικά μόνο –τα ποιο ευλογοφανή, ίσως- από τα ηθικά προβλήματα που συνοδεύουν την άμβλωση. Όπως είναι προφανές, δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν όλα από το παρόν άρθρο. Εμείς θα επιχειρήσουμε απλώς να σκιαγραφήσουμε την σχέση άμβλωσης και φόνου, να κρίνουμε την αντιμετώπιση του εμβρύου ως φορέα αυτόνομης ζωής και παράλληλα να εξετάσουμε αν μια τέτοια αντιμετώπιση αντίκειται στην διακοπή της κύησης. Μια τέτοιου είδους εξέταση θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη, αφού μια γυναίκα που επιλέγει την άμβλωση συνήθως επωμίζεται πολυποίκιλα βάρη, με σημαντικότερο αυτό της ηθικής απαξίωσης της επιλογής της. Αυτή η ηθική απαξίωση ενίοτε λαμβάνει την μορφή ανοικτής αντίθεσης, μομφής ή και κοινωνικής κατακραυγής από την πλευρά του κοινωνικού συνόλου, ενώ δεν παύει να τύπτει την συνείδηση της γυναίκας που διέκοψε ή θα διακόψει την εγκυμοσύνη της. Ας εξετάσουμε, λοιπόν, αν μια τέτοια αντίληψη και στάση δικαιολογείται ηθικά κρίνοντας το σημαντικότερο και πλέον σύνηθες από τα επιχειρήματα των πολεμίων της άμβλωσης.

 

Η άμβλωση ως φόνος
 

          Το σημαντικότερο επιχείρημα όσων αντιτίθενται στην άμβλωση, είναι πως αυτή στην πράξη συνιστά φόνο, αφού το έμβρυο είναι ένας ζωντανός οργανισμός με λειτουργίες, ταυτότητα, προοπτικές. Βέβαια, ως τέτοιος οργανισμός θα μπορούσε να θεωρηθεί και ένα οποιοδήποτε ζώο, είτε κατοικίδιο είτε εκτρεφόμενο για την διατροφή μας. Με δεδομένο πως η θανάτωση ενός τέτοιου ζώου κατά την κρατούσα αντίληψη δεν συνιστά φόνο, θα έπρεπε πιθανότατα να αναδιατυπώσουμε τη μομφή. Η άμβλωση αφορά στην διακοπή της ζωής ενός ανθρώπινου όντος. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι το εξής: έχουμε το ηθικό δικαίωμα να θέσουμε τέλος στη ζωή ενός ανθρώπινου όντος, όταν μάλιστα αυτό είναι εντελώς αθώο και, ακόμη περισσότερο, δεν μας έχει δώσει την συγκατάθεσή του;

Το επιχείρημα των πολεμίων της άμβλωσης είναι περίπου το εξής:

 

Α: Το έμβρυο συνιστά ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη.

Β: Η θανάτωση κάθε ανθρώπινης ύπαρξης συνιστά φόνο, άρα ηθικά απαράδεκτη πράξη.

Γ: Η άμβλωση είναι φόνος, άρα είναι ηθικώς απαράδεκτη.

 

Το επιχείρημα φαίνεται ισχυρό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν γεννά ερωτηματικά και προβληματισμό. Και τούτο διότι θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν ως προς την ισχύ τους και οι δύο προκείμενες που οδηγούν στο συμπέρασμα. Η πρώτη προκείμενη αναγνωρίζει στο έμβρυο ζωή αλλά και ανθρώπινη ύπαρξη. Ισχύει όμως πράγματι αυτό;

Σε ότι αφορά στη ζωή, το ερώτημα είναι περισσότερο ιατρικό και λιγότερο ηθικό. Για να απαντηθεί επαρκώς θα απαιτούσε την ενημέρωση της ηθικής από την ιατρική επιστήμη. Ο όρος «ζωή», και μάλιστα ανθρώπινη ζωή, είναι ιδιαίτερα προβληματικός. Η ιατρική ηθική έρχεται διαρκώς αντιμέτωπη με αυτόν τόσο στην περίπτωση της ευθανασίας, όσο σε αυτήν της κλωνοποίησης ή της μεταμόσχευσης οργάνων. Συνιστά, για παράδειγμα, ανθρώπινη ζωή η ασυνείδητη ύπαρξη; Ο ασθενής που βρίσκεται σε άγρυπνο κώμα είναι εν ζωή ή όχι; Ο κλωνοποιημένος ιστός που θα παράξει βλαστοκύτταρα είναι ένα δυνάμει ανθρώπινο ον ή όχι; Το έμβρυο, αντίστοιχα, αποτελεί ζωντανό ανθρώπινο οργανισμό ή δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ζωικός ιστός με μια ορισμένη δυναμική;

 Θεωρώ πως η απάντηση που θα δοθεί δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ενιαία και αδιαφοροποίητη. Και τούτο διότι το έμβρυο κατά την τέταρτη εβδομάδα της κύησης έχει εντελώς διαφορετική μορφή και ιδιότητες σε σχέση με τον έκτο ή έβδομο μήνα ύπαρξής του. Το έμβρυο είναι ένα μόρφωμα στο οποίο σταδιακά προστίθενται ιδιότητες, μια διαδικασία της οποίας η ολοκλήρωση παράγει έναν πλήρη ανθρώπινο οργανισμό. Όμως, ακόμη και ένας ατελής ανθρώπινος οργανισμός δεν παύει να συνιστά ζώσα ανθρώπινη ύπαρξη. Το πρόβλημα, λοιπόν, έγκειται ακριβώς στο σημείο εκείνο κατά το οποίο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στο έμβρυο την ιδιότητα της ζωής. Με ποιο κριτήριο όμως θα χαράξουμε στην εξελικτική παρουσία του εμβρύου αυτή την νοητή γραμμή, πέρα από την οποία αυτό χαρακτηρίζεται ζωντανός οργανισμός, ενώ προ αυτής δεν αποτελούσε τίποτε περισσότερο από έναν εξελισσόμενο ιστό; Μήπως ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύεται από απόλυτη αυθαιρεσία;

Παρότι πολλοί ορισμοί έχουν κατά καιρούς προσπαθήσει να περιγράψουν την ουσία αυτού που ονομάζουμε ζωή, θεωρώ πως με ασφάλεια θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει μια απλή και ακλόνητη διαπίστωση: εν ζωή βρίσκεται μόνο αυτό που κάποια στιγμή μπορεί να πεθάνει. Θα ήταν αδιανόητο, για παράδειγμα, και εξωφρενικό παράλληλα, να μας ζητηθεί να σεβαστούμε την ζωή ενός βράχου. Ο βράχος δεν μπορεί να πεθάνει, ακριβώς επειδή δεν είναι εν ζωή. Μπορεί να θρυμματισθεί, να διαβρωθεί και σταδιακά να μεταβληθεί σε σκόνη ή άμμο, μπορεί να μετακινηθεί ή να καλυφθεί με βλάστηση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θανατωθεί. Το γεγονός αυτό αποτελεί επαρκή απόδειξη σχετικά με την μη ύπαρξη ζωής σε ότι τον αφορά. Ακολουθώντας την συλλογιστική αυτή θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως το έμβρυο είναι ζωντανός οργανισμός μόνο αν μπορεί να θανατωθεί, ή, καλλίτερα, από την στιγμή εκείνη της εξελικτικής του πορείας έπειτα από την οποία θα μπορούσε να πεθάνει. Δεδομένου του ότι ομιλούμε περί ενός ανθρώπινου οργανισμού, για να περιγράψουμε τον θάνατο ενός εμβρύου θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους όρους που χρησιμοποιούμε για οποιοδήποτε ανθρώπινο όν.

Είναι γνωστό πως ο ορισμός του θανάτου έχει πάρει διάφορες μορφές μέσα στον χρόνο. Εν γένει μπορεί να ορισθεί ως αναπνευστικός, εγκεφαλικός ή καρδια J. Bentham, Introduction to the Principles of Morals and Legislation, XVII, Basil Blackwell, Oxford 1948

[ii] Στην σύγχρονη βιβλιογραφία ως θάνατος περιγράφεται η «μη αναστρέψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολόκληρου του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφαλικού στελέχους», President’s Commission, for the study of ethical problems in medicine and biomedical and behavioral research, “Guidelines for the determination of death: Report of the medical consultants on the diagnosis of death”, J.A.M.A. 246:2184, 1981

[iii] «κατά τη δέκατη εβδομάδα της κύησης το έμβρυο έχει ήδη αποκτήσει μορφικά χαρακτηριστικά, διαθέτει εσωτερικά όργανα και είναι ανιχνεύσιμη εγκεφαλική δραστηριότητα», Daniel Callahan, Abortion: Law, Choice and Morality, New York, 1970

[iv] Cf. Encyclical Letter of Pope Pius XI on Christian Marriage, St. Paul Editions, Boston, σελ. 32

[v] Peter Singer, “All animals are equal”, Applied Ethics, Oxford University Press, Oxford, 1986, σελ. 224

[vi] Judith Jarvis Thomson, “A defense of abortion”, Philosophy and Public Affairs, 1:195, Princeton, 1971