Κινητοποιήσεις Εκπαιδευτικών & Πανεκπαιδευτικό Μέτωπο

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[electroSOK]

Από τον χτεσινό Στάθη στην Ελευθεροτυπία:

--------------------------------------------------------------------------------

 
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=76216452
...........................
Η αύξηση λοιπόν που διεκδικούν οι δάσκαλοι δεν είναι ούτε 45% ούτε 40%, αλλά αρκετά μικρότερη, που, με τις διαπραγματεύσεις (αν γίνουν), θα είναι ακόμα μικρότερη (αν την λάβουν)...

Είσθε τώρα ευχαριστημένοι, όσοι ολίγιστοι (όχι κατά τον αριθμόν μόνον) που παίρνετε

λιγότερα απ' όσα παίρνουν οι δάσκαλοι, διεκδικώντας περισσότερα εκείνοι και τη μιζέρια όλων μας εσείς;

Για όσους επίσης ολίγιστους (όχι μόνον κατά τον αριθμόν) που, ενώ οι ίδιοι βγάζουν λεφτά με το καντάρι, ανησυχούν μήπως «η οικονομία δεν αντέξει» τους δασκάλους, η στήλη δεν έχει τίποτα να πει.

Εχει όμως να πει για τους καλόπιστους (κι όχι μόνον για το 74% των πολιτών που «πιστεύουν ότι έχουν δίκιοι οι εκπαιδευτικοί», χθεσινή «Ε», γκάλοπ της ΚΑΠΑ Research στην Αττική), ότι εις ό,τι

αφορά αυτό το περίφημο 40% της διεκδικούμενης αύξησης υπάρχει προηγούμενο (προς δόξαν των τηλεαστέρων που επί μέρες διακηρύσσουν απ' τους μιναρέδες τους ότι τέτοιες απαιτήσεις είναι «χωρίς προηγούμενο»)!

Οπως μου έλεγε λοιπόν ο αναγνώστης μας, κύριος Κ. Μπ., συνταξιούχος φιλόλογος και συγγραφέας, ετών 66 -να τα χιλιάσει!- (και να αγιάσει το στόμα του) -πως όταν

ο ίδιος διορίσθηκε, το 1963, ελάμβανε μισθόν, τότε, δραχμές 1.600. Ηταν η

εποχή τού «τρεις κι εξήντα»

και οι 1.600 δραχμές τον μήνα έφταναν για να φτιάξει ένας δάσκαλος ένα κουστούμι για μια εικοσαετία· να πηγαίνει στο σχολείο να διδάσκει αξιοπρεπής - δάσκαλοι που αγόρασαν σ' όλην τους τη ζωή τέσσερις γραβάτες. Τότε,

Ιανουάριος του 1963 οι δάσκαλοι έκαναν την πρώτη τους μεγάλη μεταπολεμική απεργία με σύνθημα «ή τώρα ή ποτέ!», δάσκαλοι και καθηγητές μαζί. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1963 η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ τούς επιστράτευσε - και τα σκυλιά δεμένα.

Το 1964, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, προχωρώντας στην (πραγματική) εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περίφημης «δωρεάν Παιδείας» που έδωσε αξιοπρέπεια σε πολύ κόσμο μέσω της πρόσβασης στη μόρφωση, έδωσε ταυτοχρόνως και αύξηση στους θεράποντες της νέας εποχής των προσδοκιών, τους δασκάλους, από 1.600 δραχμές σε 2.200! Δηλαδή 40%!

Περιέργως η (ασθενέστατη τότε) οικονομία μας το άντεξε...



ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.Χ.2006 Stathis@enet.gr



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/10/2006

[electroSOK]

1) Δεν νομίζω να βοηθά την καλή συζήτηση μια ισοπεδωτική λογική του τύπου "Οι τάδε δάσκαλοι που είχα στο σχολείο ήταν τεμπέληδες, άρα και όλοι οι δάσκαλοι που κάνουν απεργία είναι τεμπέληδες".
 
2) Ας μην ξεχνάμε ότι τα αιτήματα των δασκάλων δεν αφορούν μόνο το μισθολογικό τους αλλά αφορούν και ολόκληρη την εκπαίδευση και μάλιστα κάποια από αυτά ήταν και αιτήματα που είχαμε και μεις κατά τις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις μας (πχ. αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την Παιδεία, που παρεπιπτόντως, σύμφωνα με το προσχέδιο του προυπολογισμού που κατατέθηκε πρόσφατα, μειώνεται αντί να αυξάνεται και να πιάνει την προεκλογική υπόσχεση του 5% του ΑΕΠ...). Όπως το γραψε και ο Παναγιώτης ο Μουσουλιώτης στην λίστα οι δάσκαλοι δεν διαμαρτύρονται μόνο για το μισθολογικό τους. Διαμαρτύρονται κυρίως για ολόκληρη την στάση της κυβέρνησης που απαξιώνει την Δημόσια Εκπαίδευση και τους λειτουργούς της. Αυτή ήταν και η βασική αιτία και των δικών μας πρόσφατων φοιτητικών κινητοποιήσεων. Και αυτό νομίζω είναι που ενοχλεί τον οποιονδήποτε νοιάζεται και αγαπά την εκπαίδευση. Γιατί όταν αγαπάς κάτι δεν δέχεσαι να έρχεται ο άλλος (και μάλιστα ο υπουργός) και να το απαξιώνει. Λογικό δεν είναι?

3) Δυστυχώς στην κοινωνία μας πλεόν ο σύγχρονος άνθρωπος είναι τόσο κυνικός που συγκρίνει την αμοιβή αυτού που φτιάχνει την βρύση με αυτού που του μορφώνει το παιδί.
 
Νομίζω αυτή η φράση τα λέει όλα. Όπως ακριβώς η παιδεία δεν είναι εμπόρευμα*** και συνεπώς δεν μπορεί να μετρηθεί απόλυτα με χρήματα ή με credits (=πόντους), έτσι ακριβώς και ο δάσκαλος δεν είναι υπάλληλος αλλά λειτουργός, διαμορφώνει χαρακτήρες. Αν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να τα κρίνουμε, να τα αξιολογήσουμε και να τα συγκρίνουμε όλα με βάση το χρήμα και τις αμοιβές. Τι ισοπεδωτική λογική είναι αυτή? Υπάρχουν αξίες της ζωής που δεν γίνεται να μετρηθούν με χρήματα και όποιος προσπαθεί να το κάνει έχει μια εντελώς ισοπεδωτική αντίληψη για την ζωή (κρίμα, δεδομένου ότι η ζωή μας είναι πεπερασμένη και καλό είναι να μην την απαξιώνουμε). Το χρήμα ο άνθρωπος το εφηύρε για να τον εξυπηρετεί στις συναλλαγές του και όχι για να τον υποδουλώσει. 
 
***=η παιδεία δεν είναι μόνο η απόκτηση κάποιων επιστημονικών γνώσεων. Είναι και η διαμόρφωση του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και της κριτικής σκέψης. Και αυτά δεν μετρώνται με χρήματα. Ούτε μπορούν να συγκριθούν με τις υπηρεσίες που προσφέρουν άλλοι εργαζόμενοι για να στέκει μετά μια λογική σύγκρισης των μισθών.
 
 
Παραθέτω και τα ακόλουθα άρθρα από την Ελευθεροτυπία:
 
 
Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, στο πλευρό των απεργών
 
Στο πλευρό των εκπαιδευτικών τάσσονται διανοούμενοι και καλλιτέχνες διακινώντας, μάλιστα «Κείμενο συμπαράστασης στην απεργία», το οποίο έχει ήδη συγκεντρώσει δεκάδες υπογραφές συγγραφέων, ζωγράφων, πανεπιστημιακών, ηθοποιών κ.ά.

«Οι δάσκαλοι έχουν δίκιο», δηλώνουν σαφώς οι συγγραφείς και υποστηρικτές του κειμένου και εξηγούν: «Τους συμπαραστεκόμαστε γιατί παλεύουν για το απαραίτητο: να γίνει το σχολείο χώρος άσκησης του καθολικού μορφωτικού δικαιώματος, να μη μετατραπεί η γνώση σε εμπόρευμα». Αλλά και διότι «οι δάσκαλοι πρέπει να δουλεύουν ελεύθερα για τη μόρφωση όλων των μαθητών τους και σε χώρους και με μέσα που να σέβονται αυτούς και τους μαθητές τους».

Τον αγώνα των δασκάλων που είναι «όχι μόνο δίκαιος αλλά και αναγκαίος» στηρίζουν με την υπογραφή τους ανάμεσα σε άλλους οι συγγραφείς, Μάρω Δούκα, Αλκη Ζέη, Μάνος Κοντολέων, Ζωρζ Σαρρή, Ξένια Καλογεροπούλου, πλήθος πανεπιστημιακών από όλα σχεδόν τα Ιδρύματα της χώρας κ.ά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/10/2006
 

 
Συνομοσπονδία Γονέων: Η κυβέρνηση δεν θέλει να μορφωθούν τα παιδιά


Υποστηρικτές των εκπαιδευτικών εμφανίζονται οι γονείς των μαθητών, στο επίπεδο τουλάχιστον της εκπροσώπησής τους από την Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ), αφού στην ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας στο Internet αναρτήθηκε κείμενο συμπαράστασης στις κινητοποιήσεις τους και επικριτικό για τις αποφάσεις της κυβέρνησης.


«Η κυβέρνηση δεν θέλει να μορφωθούν τα παιδιά! Το βλέπουμε όλοι, το ζούμε καθημερινά», αναφέρεται στο κείμενο.

- «Για δύο χρόνια η αύξηση στους εργαζόμενους γονείς είναι 0,77 λεπτά την ημέρα και οι μισθοί μας δεν φτάνουν να θρέψουν οικογένειες.

- Κάνει την εκπαίδευση πανάκριβη, αυξάνει τους εξεταστικούς φραγμούς, κάνει αποκρουστική τη διαδικασία της μάθησης.

- Λιγοστεύει τη χρηματοδότηση της Παιδείας στο νέο προϋπολογισμό, αρνείται την αύξηση στους δασκάλους.

Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η εκπαίδευση θα πάψει να είναι δημόσια λειτουργία. Αυτά καταλαβαίνουν οι γονείς και κατανοούν τον αγώνα των δασκάλων».

Στο τέλος του κειμένου η ΑΣΓΜΕ καλεί τους γονείς των μαθητών να συμμετάσχουν στο σημερινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/10/2006

[electroSOK]

Εκπαιδευτικοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ


«Πάν' τα νιάτα, πάν' τα κάλλη, μας τα φάγαν' οι δασκάλοι», τραγουδούσαν παλαιότερα οι μαθητές. Αργότερα καθιερώθηκε το σουξέ της Βίσση «Τους μαθητές τούς τρώει το στρες» και το άγχος για τα πανεπιστήμια. Στις μέρες μας, το στρες τρώει και τους δασκάλους, οι οποίοι βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης λόγω της γενικευμένης απαξίωσης του ρόλου και της προσφοράς τους στην κοινωνία.


Εννιά στους δέκα εκπαιδευτικούς με παράπονο κάνουν λόγο για «έλλειψη» συνεργασίας, υλικοτεχνικής υποδομής, ουσιαστικών κέντρων επιμόρφωσης, αναγνώρισης και αποδοχής από τους αρμόδιους φορείς. Εξι στους δέκα αποδίδουν το καθημερινό στρες στην κακή οργάνωση και λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος. Εξι στους δέκα αισθάνονται εξάντληση στη διάρκεια της εργασίας, ενώ το 62% θα ήθελε να αλλάξει εάν μπορούσε επάγγελμα.

Σύμφωνα με στοιχεία έρευνας του Παντείου, οι εκπαιδευτικοί κατέχουν την πρώτη θέση στον κατάλογο επικινδυνότητας για επιρρέπεια στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης με χαρακτηριστικά το έντονο στρες, που σταδιακά τους οδηγεί σε ψυχοσωματική φθορά.

Πρόσφατη έρευνα την οποία διενήργησαν η Αλεξάνδρα Κορωναίου, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πάντειο, και η Αννα Τικταπανίδου, ψυχολόγος Υγείας και υποψήφια διδάκτωρ, σε 28 σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της ευρύτερης περιοχής της Αττικής, με ερωτηματολόγιο και συνεντεύξεις που απάντησαν πάνω από 350 εκπαιδευτικοί, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κυριαρχούν γενική επαγγελματική «κόπωση», ψυχική φθορά και βαθιά κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών οι οποίες εκδηλώνονται, όπως οι ίδιοι αναφέρουν, κυρίως με προβλήματα στο επίπεδο της συμπεριφοράς.

Προεξάρχοντα συμπτώματα είναι: ο εκνευρισμός και οι καβγάδες με τους μαθητές, το κλείσιμο στον εαυτό, η έλλειψη επαφής με τους μαθητές αλλά και η απώλεια ενδιαφέροντος -απάθεια, οι σωματικές ενοχλήσεις (ημικρανίες, πονοκέφαλοι και δερματικά προβλήματα) (ποσοστό 35,9%).

«Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο βιώνεται και συζητιέται η "κόπωση" ζητήσαμε από τους εκπαιδευτικούς να καταγράψουν τις σημαντικότερες πηγές άγχους», λέει η Αλεξάνδρα Κορωναίου.

«Σύμφωνα με τις απαντήσεις των ερωτηθέντων, παρατηρήσαμε ότι:

Πέρα από τις όποιες αναφορές σε ζητήματα που σχετίζονται με την οργάνωση, τις απαιτήσεις και τον τρόπο λειτουργίας της εργασίας (π.χ. ασάφεια και σύγχυση ως προς τον εργασιακό ρόλο, γραφειοκρατική οργάνωση, φόρτος εργασίας πολυπληθή τμήματα διδασκαλίας κ.τ.λ.) οι εκπαιδευτικοί, στη συντριπτική τους πλειοψηφία (89%) εκφράζουν ένα "παράπονο" και κάνουν λόγο για κάποιου είδους "έλλειψη". Ελλειψη στήριξης, έλλειψη συνεργασίας, έλλειψη θετικής ανατροφοδότησης, έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, έλλειψη ουσιαστικών κέντρων επιμόρφωσης, έλλειψη αναγνώρισης και αποδοχής από τους αρμόδιους φορείς αλλά και την κοινωνία. Φαίνεται, δηλαδή, να έχει μεγάλη σημασία η έλλειψη κοινωνικών και ψυχολογικών πόρων βάσει των οποίων "αποτιμάται" η αξία των εκπαιδευτικών από τους ίδιους και από την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, το επίπεδο αμοιβής θεωρείται συχνά δείκτης κοινωνικού κύρους αλλά και μέτρο μέσω του οποίου μια ομάδα μπορεί να συγκρίνει την οικονομική της κατάσταση με εκείνη άλλων ομάδων. Το ύψος της αμοιβής αποτελεί, επομένως, μια ρητή έκφραση της αξίας ενός επαγγέλματος και με τον τρόπο αυτό επηρεάζει σημαντικά το βαθμό της αξίας που αποδίδει ο κάθε εργαζόμενος στον εαυτό του. Η σύνδεση μεταξύ αμοιβής και κύρους εκτείνεται και στα κίνητρα, τη διάθεση αλλά και στην ικανοποίηση από την εργασία».

Εξαιρετικής σημασίας, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, ιδιαίτερα για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού θεωρούνται και οι «αμοιβές» που ικανοποιούν τις ανώτερες ψυχολογικές ανάγκες (π.χ. αίσθημα συμβολής ως επαγγελματίες, αίσθημα αναγνώρισης της προσφοράς τους). Οι αμοιβές αυτές δεν πηγάζουν μόνον από το ίδιο το άτομο, αλλά αντανακλούν και κοινωνικές πεποιθήσεις.

Ομως στο κοινωνικό επίπεδο οι εκπαιδευτικοί επωμίζονται με το βαρύ έργο της συνέχειάς της μέσω της μετάδοσης γνώσεων και αξιών από τη μεγαλύτερη στη νεότερη γενιά, βιώνοντας συγχρόνως την απαξίωση του επαγγέλματός τους. Ετσι, λοιπόν, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού στο πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από μια σημαντική πτώση της κοινωνικο-οικονομικής θέσης του και με μια παράλληλη διεύρυνση ευθυνών και καθηκόντων τα οποία υπερβαίνουν τις τυπικές υποχρεώσεις του.

Τα στοιχεία αυτά οδηγούν σε μια απαξίωση του επαγγέλματος που είναι δυνατό να προκαλούν μια κατάσταση ψυχικής και σωματικής έντασης επηρεάζοντας αναπόφευκτα την υγεία τους.

«Η μη αναγνώριση της γενικότερης προσφοράς των εκπαιδευτικών είναι αυτονόητο ότι πλήττει την ίδια την ταυτότητα του επαγγέλματος», προσθέτει η Αννα Τικταπανίδου. «Σήμερα δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο ρόλος και η αξία του επαγγέλματος αμφισβητήθηκαν από τα ΜΜΕ, αλλά συνολικά η κοινωνία μοιάζει να αμφισβητεί τη χρησιμότητα του ρόλου του σχολείου στο βαθμό που αυτό αποτυγχάνει να ικανοποιήσει τις στοιχειώδης απαιτήσεις και τα οράματα τόσο των ίδιων των παιδιών όσο και των οικογενειών τους. Η "κόπωση" που εμφανίζουν οι εκπαιδευτικοί συνδέεται άμεσα όχι μόνο με τις αντιφάσεις μέσα στο σχολείο, αλλά με το σύνολο των κοινωνικών αντιφάσεων και με την επικρατούσα πολιτική στο χώρο της Παιδείας.

Η Παγκόσμια Οργάνωση της Εργασίας δήλωσε ότι είναι άδικο να περιμένουμε από τους εκπαιδευτικούς να απαντήσουν στις προκλήσεις των ραγδαίων αλλαγών αν δεν τους τροφοδοτήσουμε με τα κατάλληλα εφόδια».




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/10/2006

[electroSOK]

Και καταλήψεις σε 10 σχολεία

Και τώρα φαίνεται πως ήρθε η σειρά των μαθητών. Η σημαία των καταλήψεων που σηκώθηκε χθες σε 10 σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ίσως να πυροδοτήσει νέα έκρηξη στον χώρο της Παιδείας.


Οπως έγινε γνωστό, η αρχή έγινε σε Τεχνικό Επαγγελματικό Εκπαιδευτήριο της Αθήνας και ακολούθησαν καταλήψεις σε Λύκεια και σε ΤΕΕ της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας.

Τα αιτήματα των μαθητών, που προχώρησαν στις καταλήψεις των σχολείων τους σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους δασκάλους και τους καθηγητές, είναι:

* Αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ.

* Δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση.

* Αναβάθμιση της τεχνολογικής εκπαίδευσης.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/10/2006

 
ΧΙΛΙΑΔΕΣ δάσκαλοι, καθηγητές, εργαζόμενοι αλλά και γονείς και μαθητές στο συλλαλητήριο




Η μεγάλη πορεία


Της ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗ


Ηχηρό, μαζικό, ισχυρό ήταν το «όχι» στην κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική που φώναξαν, χθες, χιλιάδες εκπαιδευτικοί μαζί με χιλιάδες εργαζομένους σ' ένα από τα μεγαλύτερα και δυναμικότερα συλλαλητήρια της παρατεταμένης περιόδου διαμαρτυρίας που διανύει συνολικά ο χώρος της Παιδείας.


«Αυτή η απεργία γράφει Ιστορία, εμείς θα τη διδάξουμε μέσα στα σχολεία» αλλά και «Αυτή η απεργία γράφει Ιστορία, μόνο νικητές θα πάμε στα σχολεία» ήταν τα συνθήματα που, πριν ακόμα ξεκινήσει το ογκώδες, χθεσινό, πανεκπαιδευτικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, έδωσαν τον τόνο. Τόνος μαχητικός, τόνος αποφασιστικότητας που έδωσαν όχι μόνον οι απεργοί δάσκαλοι και καθηγητές αλλά και η πανεπιστημιακή κοινότητα (φοιτητές και διδάσκοντες παρόντες) και οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (με 24ωρη) και πολλά εργασιακά σωματεία (ΕΙΝΑΠ, ΟΤΟΕ κ.ά.) και γονείς και μαθητές (πολλοί μαθητές) και φυσικά αστυνομικοί.

Είχαν προαναγγείλει τη συμμετοχή τους, ήταν εκεί, πορεύτηκαν μαζί τους (εκπρόσωποι του ΠΟΑΣΥ).

Οπως ξεκίνησε η πορεία από το Σύνταγμα, λίγο μετά τις 12.00 το μεσημέρι, με τον παλμό και την ορμή των ομιλιών-αγωνιστικών χαιρετισμών στην τεράστια εξέδρα που είχε στηθεί στην πλατεία Συντάγματος, έτσι συνεχίστηκε στη μεγάλη της διαδρομή (από τη Φιλελλήνων στην Αμαλίας, μπροστά από τη Βουλή και μετά Προπύλαια, Ομόνοια, Σταδίου και πίσω Σύνταγμα), με τον ίδιο τρόπο ολοκληρώθηκε, πάλι μπροστά στην εξέδρα. Ηταν κάπου τρεις ώρες αργότερα και ήταν η ώρα ν' αρχίσουν τα τραγούδια. Αλλωστε, ήταν και Παγκόσμια Ημέρα του Εκπαιδευτικού χθες. Το πρώτο μέρος του εορτασμού ήταν η διαμαρτυρία, το δεύτερο η συναυλία με πλήθος καλλιτεχνών.

Ωστόσο, από τα πλέον χαρακτηριστικά σημεία της διαδήλωσης ήταν η στάση έξω από τη Βουλή. Ουδείς πλησίασε τις δυνάμεις των ΜΑΤ που -όπως πάντα- ήταν παραταγμένες (καθέτως) στη Βασ. Σοφίας. Στάθηκαν όλοι απέναντι και φώναξαν: «Οι δάσκαλοι φοράνε τον κρίκο στο αυτί, οι μπάτσοι όμως το βάζουνε στο χέρι το δεξί». Υστερα συνέχισαν για την Πανεπιστημίου τραγουδώντας «Εεε, οοο, εμείς σας κοροϊδέψαμε και πάμε από δω».

«Συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Συνεχίζουμε την απεργία την επόμενη εβδομάδα» επαναλάμβανε ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Δημήτρης Μπράτης περικυκλωμένος όχι μόνον από εκπαιδευτικούς ή εκπροσώπους από τους συμμετέχοντες φορείς αλλά και διαδηλωτές που κατέβηκαν στο συλλαλητήριο για να δείξουν απλώς και μόνον την πρόθεση συμπαράστασης. Και δεν ήταν λίγοι. Μεταξύ αυτών και πτυχιούχοι δάσκαλοι πρωτοβάθμιας. «Ηθελα να έρθω. Να ξεκινήσω τη δική μου προσπάθεια από εδώ» απάντησε μια άρτι πτυχιούχος νηπιαγωγός, που ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις στον ΑΣΕΠ.

* Κατά τη διάρκεια της πορείας έγιναν στόχος εμπρησμού εκλογικό περίπτερο του ΛΑΟΣ, στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Σίνα και επίθεσης με πέτρες κατάστημα ΟΤΕ, στην οδό Πανεπιστημίου 46.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/10/2006

[electroSOK]

Ξέχασα να πω το εξής:

Η μητέρα ενός φίλου μου από το σχολείο έτυχε να είναι και η αγαπημένη μου δασκάλα στο λύκειο. Έτσι όταν πήγαινα σπίτι τους για να δω τον φίλο μου, πιάναμε καμιά φορά τη συζήτηση με την δασκάλα μου. Μια φορά μου είπε το εξής για το λειτούργημα που επιτελούν. Προσοχή, αναφερόταν καθαρά στην παιδαγωγική πλευρά της δουλειάς της (και όχι στην πλευρά που αφορά την παράδοση και μεταφορά κάποιων επιστημονικών γνώσεων):


"Ό,τι προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά φεύγει όταν με τον γυρισμό τους στο σπίτι ανοίγουν την τηλεόραση και βλέπουν και θαυμάζουν όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που προβάλει το χαζόκουτο. Νιώθω σαν να προσπαθώ κάθε μέρα να σηκώσω έναν βράχο σε ένα λόφο και όταν τα παιδιά γυρνάμε μετά σπίτι και ανοίγουν την τηλεόραση, ο βράχος αυτός πέφτει κάτω. Και την επόμενη μέρα προσπαθώ να τον ξανασηκώσω, αλλά αυτός μετά ξαναπέφτει. Και αυτή η δουλειά γίνεται συνέχεια".


Νομίζω τα παραπάνω λόγια δείχνουν την ειδοποιό διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε ένα λειτούργημα και σε ένα επάγγελμα-υπηρεσία  (οπότε το να προσπαθούμε με βάση το εισόδημα να συγκρίνουμε την δουλειά του δασκάλου με την υπηρεσία που προσφέρει πχ. ένας υδραυλικός ή ένας μηχανικός είναι άκυρο).

[Zarathoustra]

http://e-roosters.blogspot.com/2006/10/hey-teachers-leave-our-taxes-alone.html

H ελληνική κοινωνία βιώνει σήμερα τις συνέπειες από τις απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων της δημόσιας πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εφαρμόζοντας τις ίδιες κλασικές τακτικές εντυπωσιοθηρίας, λαϊκισμού και συναισθηματικών συνθημάτων που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες από τις διάφορες κρατικοδίαιτων προσοδοθηρικών ομάδων και συνεχνίες, που έχουν οργανωθεί εδώ και δεκαετίες σε θέσεις του δημόσιου τομέα.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν θα τις προκλητικές έως εξωπραγματικές οικονομικές απαιτήσεις που προβάλλουν. Πχ. ζητούν 1400 ευρώ μισθό του πρωτοδιόριστου δάσκαλου, όταν οι περισσότεροι νέοι με παρόμοια προσόντα στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν τα υποπολλαπλάσια, δουλεύουν πολλαπλάσιες ώρες την εβδομάδα, και παίρνουν πολύ λιγότερη άδεια. Είναι προκλητικές ακόμα και για τα δεδομένα των περισσότερων άλλων δημόσιων υπαλλήλων με παρόμοια ή και περισσότερα προσόντα. Πχ. ένας συνομήλικός τους ειδικευόμενος γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο (αποτέλεσμα της υποχρέωσης του νόμου, όχι επιλογής του) πρέπει να δουλεύει σχεδόν 70 ώρες την εβδομάδα, σε επικίνδυνες συνθήκες για την προσωπική του υγεία, με τεράστιες ποινικές ευθύνες σε κάθε του πράξη και υπό ένα απαράδεκτο καθεστώς ανασφάλιστης μαύρης εργασίας στις εφημερίες, για να πλησιάσει αυτά τα λεφτά.

Πέρα όμως από τις μισθολογικές τους απαιτήσεις, που όσο και να μην τις προβάλλουν στα ΜΜΕ είναι ο κινητήριος μοχλός της απεργίας, οι δάσκαλοι υποστηρίζουν ότι αντιδρούν όχι για τα χρήματα του μισθού τους, αλλά γιατί νοιάζονται για ένα καλύτερο δημοτικό. Πράγματι, η παιδεία στην Ελλάδα υποχρηματοδοτείται και το ποσοστό του προϋπολογιμού και του ποσοστού που δαπανάται στην παιδεία πρέπει να ανέβει σημαντικά. Αλλά η υποχρηματοδότηση της παιδείας είναι το τίμημα που πληρώνουμε ως κοινωνία προκειμένου να χαρίζονται τρισεκατομμύρια δραχμές χρεών των αποτυχημένων αγροτικών συνεταιρισμών, αποτυχημένων κρατικών επιχειρήσεων, να συντηρούνται προνόμια δεκάδων διαφοτερικών προσοδοθηρικών κατηγοριών κρατικοδίαιτων συντεχνιών, να ξεκοκκαλίζονται οι προμήθειες των δημοσίων φορέων από διαπλεκόμενους, να διαλύεται κάθε προσπάθεια ανάπτυξης υπό το βάρος της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και της γραφειοκρατίας. Όλα αυτά που οι σύγχρονες κυρίαρχες ελληνικές ιδεοληψίες παρουσιάζουν και επιβάλλουν ως πολιτικές «ευαισθησίας», «αλληλεγγύης» και «πρόνοιας», στα θύματα που τα πληρώνουν: τους φορολογούμενους που δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα που οι υπόλοιποι λυμαίνονται.

Ένας σοβαρός εξορθολογισμός των κρατικών δαπανών (κάτι για το οποίο ποτέ δεν είδα κανέναν να απεργεί ή να κλείνει δρόμους σε αυτή τη χώρα), όχι μόνο θα μείωνε αυτά τα σπαταλούμενα χρήματα, αλλά θα άφηνε πολλά περισσότερα για εκεί που υπάρχει πράγματι ανάγκη σοβαρής χρηματοδότησης, όπως η παιδεία. Και αυτό δεν είναι ουτοπισμός, είναι η πραγματικότητα σε χώρες με σοβαρές φιλελεύθερες μακροχρόνιες πολιτικές. Στην Ιρλανδία, οι κρατικές δαπάνες είναι πολύ μικρότερες σε ποσοστό του ΑΕΠ από μας, οι φόροι είναι πολύ χαμηλότεροι τροφοδοτόντας την ανάπτυξη, αλλά στις δαπάνες για την παιδεία ως ποσοστό του ΑΕΠ, καταλαμβάνει μια από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο. Η παρακάτω πρόταση βελτίωσης του δημοτικού θα έπρεπε λογικά να βρίσκει σύμφωνους τους σημερινούς απεργούς, αν πραγματικά τα κίνητρά τους ήταν τόσο «αλτρουϊστικά» όσο διατείνονται, και όχι στενά συνεχνιακά.

Η κρατική χρηματοδότηση στην παιδεία πρέπει να αυξηθεί κατακόρυφα. Όχι όμως πετώντας την σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, όπου πιάνουν ελάχιστο τόπο και φέρνουν ελάχιστα χειροπιαστά αποτελέσματα, όπου η κακοδιαχείρισή της μέσα από το γραφειοκρατικό και άκαμπτο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης υπηρετεί τελικά όχι τους μαθητές και τις ανάγκες τους, αλλά τα συμφέροντα των υπαλλήλων του. Παράλληλα πρέπει να συνοδευτεί από την κατάργηση του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης και με την απόδοση των πόρων που διαθέτει το κράτος απευθείας στον πολίτη ώστε να επιλέγει ελεύθερα όποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα προτιμά. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με τα γνωστά κουπόνια εκπαίδευσης, είτε με την χρηματοδότηση των σχολείων ανάλογα με των αριθμό των μαθητών τους (οι οποίοι φυσικά είναι ελεύθεροι να επιλέξουν όποιο σχολείο προτιμούν).
 
Τα θετικά της ελευθερίας επιλογής από τον γονέα του σχολείου που προτιμά είναι πολλά. Αυξάνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των σχολείων, το εκπαιδευτικό προσωπικό αναγκαστικά χάνει την δημοσιοϋπαλληλική του νοοτροπία, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι το άτομο γίνεται απόλυτα υπεύθυνο για τις επιλογές του. Ο εκπαιδευτικός ουσιαστικά πληρώνεται με βάση την αξία και την απήχηση της δουλειάς του, κατά πόσο οι γονείς τον θεωρούν άξιο να του εμπιστευτούν τα παιδιά τους, συγκρίνοντάς τον με τους συναδέλφους του και επιλέγοντας αυτόν και το σχολείο του ελεύθερα. Ταυτόχρονα το εκπαιδευτικό σύστημα αποκτά μια πρωτοφανή ευελιξία και προσαρμοστικότητα στις νέες εξελίξεις, μιας και αποδεσμεύεται από τα κεντρικά σχεδιασμένα προγράμματα εκπαίδευσης και είναι το κάθε ίδρυμα ελεύθερο να διαλέξει το πρόγραμμα που θέλει.

Όχι μόνο ενισχύει τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, αλλά καταργεί και κάθε χρησιμοποίηση του σχολείου για την προβολή κρατικής προπαγάνδας (πχ κρατικές παραποιήσεις της ιστορικής αλήθειας) και επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να εξαφανίσουν την θρησκευτική κατήχηση και τον συστηματικό προσηλυτισμό που γνωρίσαμε όλοι. Ο ρόλος των σχολείων δεν είναι να αποτελούν όργανα προπαγάνδας αλλά δημιουργίας ανεξάρτητων, ώριμων και σκεπτόμενων ατόμων, και η ανεξαρτησία των ιδρυμάτων από κάθε πολιτική κρατική χειραγώγηση είναι κρίσιμης σημασίας γιʼαυτό (ένας από τους λόγους γιατί τα ΑΕΙ υποτίθεται έναι ανεξάρτητα και αυτοδιοικούμενα).

Αν πραγματικά οι σημερινοί δάσκαλοι ενδιαφέρονταν για την αναβάθμιση της παιδείας, θα πρότειναν οι ίδιοι την απώλεια της μονιμότητάς τους, του εξασφαλισμένου μισθού τους ως δημοσίων υπαλλήλων και του κρατικού χαρακτήρα των σχολείων τους, ώστε να είναι σε θέση οι ίδιοι να διαμορφώνουν, ο καθένας στο δικό του σχολείο, την εκπαιδευτική πολιτική και τα προγράμματα που επιθυμούν. Αν πραγματικά θέλουν να καινοτομήσουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν, αλλά και τελικά να πληρώνονται με βάση την αξία της προσφοράς τους, η αποκέντρωση των σχολείων και η απεξάρτησή τους από το κράτος είναι ο μοναδικός τρόπος να το υπολοποιήσουν. Είναι όμως διατεθιμένοι πληρώσουν το κόστος προκειμένουν να αναλάβουν ρόλο στην σχεδιασμό και την διαχείριση, και το οποίο κόστος είναι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια της μονιμότητας και της ανύπαρκτης αξιολόγησης της δουλειάς τους και πλέον να εξαρτώνται από την δική τους προσπάθεια και την αναγνώρισή της από τους γονείς;

Οι πολιτικές αποκέντρωσης και διαχωρισμού των σχολείων από την κρατική αγκάλη γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς στην Ευρώπη και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Διότι τελικά, η όλη φιλοσοφία της μετάθεσης των επιλογών από τους κρατικούς γραφειοκράτες στο άτομο όχι μόνο καθιστά πιο υπεύθυνους και τους γονείς και τους διδάσκοντες, αλλά συνολικά τους πολίτες πιο ενεργούς, πιο συμμετοχικούς και πιο ελεύθερους. Δυστυχώς όμως το μάτι των σημερινών απεργών είναι περισσότερο προσανατολισμένο στους φόρους μας, παρά στα παιδιά.

[xristoforos_]

antonaros speaking?!

[Zarathoustra]

Καμία σχέση.

[Fenix]

Το ότι θα χρησιμοποιούσε κάποιος τους όρους κρατικοδίαιτος και συντεχνία για τους δασκάλους δεν το περίμενα. Κατά τα άλλα, το πόσο κοντά είναι το άρθρο στην πραγματικότητα φαίνεται από την πρόταση εξορθολογισμού των κρατικών δαπανών στην βάση των αποδοχών των δασκάλων.

[electroSOK]

Zarathoustra επειδή βλέπω προσπαθείς να παραστήσεις τον έξυπνο θα ήθελα να σε ενημερώσω για το εξής. Γιατί αν και υποστηρικτής του καπιταλισμού, μάλλον δεν γνωρίζεις βασικές λεπτομέρειες του:

Σε άλλες χώρες της Ε.Ε. όπου προσπαθούν να προσδώσουν στον καπιταλισμό έναν πιο κοινωνικό χαρακτήρα (αν μπορεί να γίνει αυτό) ισχύει το εξής:

Η μείωση της φορολογίας προς τις επιχειρήσεις δεν αφορά το συνολικό μετοχικό κεφάλαιο της επιχείρησης αλλά μόνο το κεφάλαιο εκείνο το οποίο προορίζεται για επενδύσεις. Δηλαδή εν ολίγοις φοροαπαλλαγές υφίστανται μόνο οι επιχειρήσεις που επανεπενδύουν το κεφάλαιό τους δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο υλοποιείται καλύτερα η λογική "δεν φορολογώ πολύ τις επιχειρήσεις έτσι ώστε να επανεπενδύσουν τα κεφάλαιά τους και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας". Αντίθετα στην Ελλάδα φοροαπαλλαγές παίρνουν όλες οι επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως του ότι οι περισσότερες εντέλει δεν επανεπενδύουν τα κεφάλαιά τους για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην Ελλάδα.

Αποτέλεσμα: Συγκεντρώνεται μεγάλος πλούτος στους επιχειρηματίες. Αλλά η ανεργία εξακολουθεί να είναι υψηλή και τα κρατικά έσοδα εξακολουθούν να είναι χαμηλά λόγω της χαμηλής φορολογίας των επιχειρήσεων. Και γω αναρρωτιέμαι τώρα: Υπάρχει λόγος το κράτος να φορολογεί χαμηλά μια επιχείρηση από την στιγμή που αυτή δεν θα επανεπενδύσει τα κεφάλαιά της για δημιουργία νέων θέσων εργασίας? Ποιό είναι το όφελος? Εγώ μόνο ζημία βλέπω, αφού λόγω της χαμηλής φορολογίας μειώνονται τα κρατικά έσοδα. Και ούτε αύξηση των θέσεων εργασίας βλέπουμε.

Θα πρότεινα λοιπόν στην κυβέρνηση να βρει από την φορολογία αυτών των επιχειρήσεων τα λεφτά και να τα δώσει στην Παιδεία. Και να σταματήσει τους ψευτοισχυρισμούς ότι δήθεν δεν υπάρχουν λεφτά.

[Zarathoustra]

Δεν κάνω τον έξυπνο,απλά καταθέτω μια διαφορετική άποψη που πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον.Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο συγκεκριμένο site.Η πολυφωνία σε ένα forum είναι δείγμα υγείας.

Οι φοροαπαλλαγές έχω την εντύπωση πως είναι ανεξάρτητες από την κανονική φορολογία και δίνονται επιλεκτικά σε ειδικές περιπτώσεις.
Στις χώρες που αναφέρεις υπάρχει γενικά χαμηλότερη φορολογία ΚΑΙ φοροαπαλλαγές σε κάποιες επιχειρήσεις.

[electroSOK]

Η πολυφωνία σε ένα forum είναι δείγμα υγείας.

Συμφωνώ.

Οι φοροαπαλλαγές έχω την εντύπωση πως είναι ανεξάρτητες από την κανονική φορολογία και δίνονται επιλεκτικά σε ειδικές περιπτώσεις.
Στις χώρες που αναφέρεις υπάρχει γενικά χαμηλότερη φορολογία ΚΑΙ φοροαπαλλαγές σε κάποιες επιχειρήσεις.

Τα πράγματα σχετικά με τους φόρους είναι έτσι όπως τα ανέφερα. Μάλιστα ήταν ένα από τα σημεία στα οποία αντιπαρατάθηκαν προεκλογικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε θέματα οικονομικής πολιτικής. Και αυτό που ανέφερα για την ευνοική φορολογική μεταχείριση μόνο των επιχειρήσεων που επανεπενδύουν τα κεφάλαιά τους είναι η πρόταση του ΠΑΣΟΚ, σε αντιδιαστολή με την τακτική της ΝΔ να ασκεί χαμηλή φορολογία σε όλες τις επιχειρήσεις, ανεξαρτήτως του αν αυτές επανεπενδύουν τα κεφάλαιά τους ή όχι.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω γενικώς το ΠΑΣΟΚ, ούτε θεωρώ ότι σήμερα γενικώς με εκφράζει. Ανέφερα τα παραπάνω στοιχεία για να δεις ότι αυτά που έγραψα όντως ισχύουν και μάλιστα αποτελούν σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (που προσπαθούν να προσδώσουν στον καπιταλισμό ένα κοινωνικό χαρακτήρα, αν αυτό γίνεται).

[(Stalin)^2]

Τί ηλίθια νοοτροπία, όταν αντιπολιτεύεσαι την ΝΔ να σε λένε ΠΑΣΟΚΟ...
(δεν αναφέρεται σε κάποιον, αλλά στο σχόλιο του ελεκτροσόκ:"Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω το ΠΑΣΟΚ, ούτε θεωρώ ότι σήμερα με εκφράζει" πάντα φιλικά..!@)

[electroSOK]

Ε και γω για αποφυγη παρεξηγησεων το κανα αυτο το σχολιο.

[(Stalin)^2]