Τα Σκόπια και το όνομα Μακεδονία

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[xristoforos_]

ΕΤΣΙ «ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ» Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

 

Οι δέκα μύθοι του «Σκοπιανού»
 

Τα 'παμε τόσες φορές, που σε λίγο θα τα πιστέψουμε κι οι ίδιοι. Για την εθνική προπαγάνδα περί Μακεδονικού ο λόγος, που ανασύρεται πάλι από τα χρονοντούλαπα για να στηρίξει την πολιτική αμηχανία των δεκαπέντε τελευταίων χρόνων.

 

Δώδεκα χρόνια μετά την κυνική προφητεία του Κων/νου Μητσοτάκη για τις αντοχές του εθνικού μας μνημονικού, το «Σκοπιανό» επανεμφανίζεται στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας.

Με αφορμή τις προτάσεις Νίμιτς και την εκκρεμή εξέταση του αιτήματος εισδοχής της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε., οι ατυχήσαντες μακεδονομάχοι της περασμένης δεκαετίας ξανασηκώνουν κεφάλι, επιδιώκοντας να ξαναγίνουν ρυθμιστές της εξωτερικής πολιτικής. Επιστέγασμα της διαφαινόμενης στροφής αποτελούν οι νύξεις (ή διπλωματικές απειλές) για δημοψήφισμα, όπου ο ελληνικός λαός θα αποφανθεί για το όνομα και την ευρωπαϊκή προοπτική των γειτόνων μας.

Αφήνοντας κατά μέρος την προβληματική δημοκρατικότητα μιας τέτοιας ενέργειας, αναρωτιέται κανείς με ποια κριτήρια θα κληθεί ο ελληνικός λαός να κρίνει υπέρ ή κατά της όποιας προτεινόμενης λύσης.

Με δεδομένο το μοντέλο των τηλεοπτικών παραθύρων, που αποκλείει οποιαδήποτε ψύχραιμη κι εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», το πιθανότερο είναι να κληθούμε απλώς να επικυρώσουμε τα στερεότυπα που επιβλήθηκαν πριν από μία δεκαετία σε συνθήκες εθνικιστικής υστερίας, πατριδοκάπηλης μικροκομματικής πλειοδοσίας, κατευθυνόμενης πληροφόρησης και δικαστικών διώξεων των αντιφρονούντων. Στερεότυπα που ποτέ δεν συζητήθηκαν σοβαρά (έξω από τους κύκλους των επαγγελματιών επιστημόνων) και ως εκ τούτου εξακολουθούν ν' αποτελούν «κτήμα» (και να καθορίζουν τις επιλογές) της κοινής γνώμης.

Γιατί η ουσία του «Σκοπιανού» είναι ακριβώς αυτή: η εικόνα που διαμορφώθηκε γι' αυτό στην ελληνική κοινωνία, σφυρηλατημένη το 1991-92 με μεθόδους «Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης», στηρίζεται σε «ανιστόρητα στερεότυπα» κι «ένα μείγμα από παραχαραγμένα ιστορικά στοιχεία και μισές αλήθειες», όπως διαπιστώνει ο επίσημος κρατικός μακεδονολόγος, Ευάγγελος Κωφός. Με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε πραγματιστικής πολιτικής ή ακόμα και τη διεθνή γελοιοποίηση.

Ας δούμε όμως από κοντά τα βασικά συστατικά στοιχεία αυτής της πρόσφατης «εθνικής μας τύφλωσης».

Μύθος 1ος

Η ονομασία «Μακεδόνες» των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο.

Στην πραγματικότητα η επίμαχη ονομασία χρησιμοποιείται ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι., όταν πρώτη φορά ετέθη δημόσια το ζήτημα του εθνικού χαρακτήρα των σλαβόφωνων χριστιανών της ευρύτερης Μακεδονίας. Οι τελευταίοι δηλώνουν «Μακεδόνες» την ίδια στιγμή που διαπραγματεύονται την υποστήριξή τους στην ελληνική, βουλγαρική ή σερβική εθνική ιδέα.

Τυπικό δείγμα, το κήρυγμα του (πρώην κομιτατζή και εν συνεχεία μακεδονομάχου) καπετάν Κώττα προς τους προεστούς των Κορεστίων, όπως καταγράφηκε από τον αυτόπτη Παύλο Μελά: «Ημείς οι Μακεδόνες διά ν' αποκτήσωμεν ελευθερίαν έχομεν δύο δρόμους ν' ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν, ο άλλος πηγαίνει εις την Ελλάδα» (Ναταλία Μελά, «Παύλος Μελάς», Αθήνα 1964, σ. 242). Καθώς η παραπάνω ομιλία έγινε στη γλώσσα που ο ίδιος ο Μελάς αποκαλεί «μακεδονικά», οι κατά Κώτταν «Μακεδόνες» αυτοαποκαλούνταν -προφανώς- «Μακεντόντσι».

Δεν πρόκειται για τη μοναδική καταγραφή του είδους. Κατά την είσοδό τους στις ΗΠΑ, την πρώτη δεκαετία του 20ού αι., πολλοί σλαβόφωνοι μετανάστες απαντούν στο ερώτημα ποια είναι η «φυλή» ή ο «λαός» τους με τη λέξη «Μακεδόνας». Οι σχετικές καταχωρήσεις είναι ηλεκτρονικά προσπελάσιμες, στην πρωτότυπη μορφή τους, στην ιστοσελίδα του Ελις Αϊλαντ.

Ενδιαφέρουσα είναι η προβολή αυτού του αυτοπροσδιορισμού από την ελληνική προπαγάνδα της εποχής, που από τη «μακεδονικότητα» των σλαβοφώνων έσπευδε να συναγάγει την «ελληνικότητά» τους. «Και αυταί αι παραδόσεις των βουλγαροφώνων Ελλήνων εισίν ελληνικαί, ως και το παρ' αυτοίς αίσθημα της εθνότητος, διότι αυτοί εαυτούς Μακεδόνας ονομάζουσιν, ουδέποτε δε χρώνται τη λέξει Βούλγαρος» διαβάζουμε, π.χ. στον εθνογραφικό χάρτη του Στάνφορντ (1877), που είχε συνταχθεί από τον έλληνα διπλωμάτη Ιωάννη Γεννάδιο. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Δημήτριος Φιλιππίδης τονίζει κι αυτός ότι «οι χριστιανοί κάτοικοι, άνευ διακρίσεως οι τε Ελληνες και οι σχισματικοί, ονομάζουσιν εαυτούς υπό το γενικόν όνομα "Μακεδόνας"» («Η Μακεδονία», Εν Αθήναις 1906, σ. 30).

Το 1905, τέλος, ο επίσημος χαρτογράφος του ελληνικού μηχανισμού λοχαγός Πάτροκλος Κοντογιάννης, εισηγείται υπηρεσιακά την ενιαία χρήση του όρου «Μακεδόνες» για τους σλαβόφωνους χριστιανούς της ευρύτερης περιοχής, αναφερόμενος σε «Μακεδόνας ελληνίζοντας» και «Μακεδόνας βουλγαρίζοντας» και υποστηρίζοντας ότι «η εθνότης είναι η αυτή και εις τας δύο ταύτας κατηγορίας, ήτοι η Μακεδονική» (βλ. «Ιός» 5.6.05).

Η τάση διακριτού αυτοπροσδιορισμού ενισχύθηκε προοδευτικά ως απάντηση στις αιματηρές προσηλυτιστικές εκστρατείες Βουλγάρων, Ελλήνων και Σέρβων. Η πρώτη πανηγυρική διατύπωση της συγκρότησης ενός σύγχρονου, σλαβικού «μακεδονικού έθνους» γίνεται το 1903 από τον (γεννημένο στην Πέλλα των Γιαννιτσών) Κάρστε Μισίρκωφ. Για τις αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις στη βάση των τοπικών κοινωνιών, αποκαλυπτική είναι η διαπίστωση του Στράτη Μυριβήλη το 1917: «Αυτοί εδώ οι χωριάτες», γράφει για τους οικοδεσπότες του στη Βελούσινα, «δε θέλουν νάναι μήτε "Μπουλγκάρ", μήτε "Σρρπ", μήτε "Γκρρτς". Μοναχά "Μακεντόν ορτοντόξ"» («Η ζωή εν τάφω», 1η έκδοση [1924], επανέκδ. Αθήνα 1991, σ. 104-5).


Ολα αυτά, μερικές δεκαετίες τουλάχιστον πριν ο Τίτο κάνει τη δημόσια εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή των Βαλκανίων.

Μύθος 2ος

Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός «ιστορικής» Μακεδονίας.

Στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος ο εθνικός μας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος επισημαίνει σε υπηρεσιακή έκθεσή του το 1885, ολόκληρη η σημερινή ΠΓΔΜ περιλαμβάνεται στα όρια της αρχαίας Μακεδονίας (επί Φιλίππου). Η πολυδιαφημισμένη διάκριση της μείζονος Μακεδονίας σε «γεωγραφική» και «ιστορική» δεν είναι αντίθετα παρά ένα τέχνασμα του τότε ελληνικού υπ.Εξ., με σκοπό την αυθαίρετη ταύτιση της Μακεδονίας με «το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών». Την αποκαλυπτική αυτή έκθεση εντοπίσαμε στα αρχεία του υπ.Εξ. και δημοσιεύσαμε αυτούσια παλιότερα («Ε» 24.2.2001).

Ο Παπαρρηγόπουλος αρνήθηκε να δεχτεί τις σχετικές εισηγήσεις, τονίζοντας πως «επ' ουδεμιάς ιστορικής βάσεως δυνάμεθα να στηρίξωμεν νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν» και προειδοποιώντας ότι «ουδείς ήθελε αποδεχθή» διεθνώς τον «νέον γεωγραφικόν όρον» που κατασκεύασε η ελληνική πολιτική ηγεσία για τις βορειότερες μακεδονικές περιοχές. Παρ' όλο που τότε δεν ακούστηκε, η Ιστορία έμελλε να τον δικαιώσει: η μετονομασία της Βόρειας Μακεδονίας σε «Δαρδανία» παρέμεινε ένα σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς οποιοδήποτε αντίκρισμα στη διεθνή επιστημονική και διπλωματική σκηνή -ούτε καν καθολική αποδοχή από τους εν Ελλάδι μακεδονολογούντες.

Μύθος 3ος

Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι «Βαρντάρσκα Μπανοβίνα».

Στην πραγματικότητα, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε απ' το γιουγκοσλαβικό κράτος 12 χρόνια όλα κι όλα (1929-1941) και μάλιστα κάτω από συνθήκες που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον τεχνητό χαρακτήρα της.

Οταν η στρατιωτική δικτατορία του βασιλιά Αλέξανδρου επιχείρησε το 1929 να εξαλείψει τις εθνότητες της χώρας συγχωνεύοντάς τις σε ένα ενιαίο «γιουγκοσλαβικό» έθνος υπό σερβική ηγεμονία, όλες οι «ιστορικές» περιφέρειες της Γιουγκοσλαβίας αντικαταστάθηκαν από Διοικήσεις («Μπανοβίνες») με τα ονόματα των τοπικών ποταμών. Η αλλαγή παγιώθηκε με το σύνταγμα του 1931 (άρθρο 83) και αντιμετωπίστηκε ειρωνικά από το διεθνή τύπο της εποχής.

Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη διοικητική διαίρεση, τότε εκτός από (γιουγκοσλαβική) Μακεδονία δεν υπάρχουν επίσης Σλοβενία (αλλά «Ντράβσκα» Μπανοβίνα), Κροατία («Σάβσκα» και «Πριμόρσκα» Μπανοβίνα), Μαυροβούνιο («Ζέτσκα» Μπανοβίνα), Βοσνία-Ερζεγοβίνη («Ντρίνσκα» και «Βρμπάσκα» Μπανοβίνα), Βοϊβοδίνα («Ντουνάβσκα» Μπανοβίνα) και -φυσικά- ούτε Σερβία («Μοράβσκα» Μπανοβίνα). Η γελοιότητα του όλου επιχειρήματος, που προπαγανδίστηκε κι από επίσημα χείλη (βλ. επιστολή Παπαθεμελή, «Ε» 17.3.01), είναι παραπάνω από προφανής.

Μύθος 4ος

Ονομασία των βορείων γειτόνων μας ως «Μακεδονία» συνεπάγεται αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος της Ελληνικής Μακεδονίας.

Στην πραγματικότητα, οι παλιότερες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της ελληνικής Μακεδονίας ουδέποτε στηρίχτηκαν σε «ονοματολογικές» παρανοήσεις. Κεντρικό επιχείρημα της Βουλγαρίας και της τιτοϊκής Γιουγκοσλαβίας (πριν από το 1950) ήταν η συνεχιζόμενη παρουσία μιας συμπαγούς σλαβόγλωσσης μειονότητας σε περιοχές της ελληνικής Μακεδονίας ή τα «ιστορικά δίκαια» που (υποτίθεται ότι) συνεπαγόταν η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους και την εγκατάσταση των προσφύγων της Μικρασίας.

Ακόμη κι αν η ΠΓΔΜ μετονομαζόταν «Δαρδανία», αυτό δεν θα εξαφάνιζε τις αναφορές των εκεί εθνικιστών σε «αλύτρωτους Δαρδανούς» της Β. Ελλάδας. Στη δε χώρα μας, θα γινόμασταν απλώς μάρτυρες της μετάλλαξης των «σλαβόφωνων Ελλήνων» σε «δαρδανόφωνους».

Της μόδας μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε επίσης η «γεωπολιτική» επιχειρηματολογία («δικαίωμα» των εθνών να «αναζητήσουν» καλλιεργήσιμα εδάφη, θαλάσσιες οδούς κ.λπ.). Παρόμοια επιχειρήματα πρόβαλε τότε κι η επίσημη Αθήνα, ζητώντας επέκταση των ελληνικών συνόρων προς βορρά. Σήμερα, τέτοιοι ισχυρισμοί θεωρούνται από το Διεθνές Δίκαιο απαράδεκτοι, ενώ η ύπαρξη και προστασία των κατά τόπους μειονοτήτων έχει πλήρως αποσυνδεθεί από εδαφικές «διευθετήσεις».

Μύθος 5ος

Η (φαντασιακή) σχέση των Σλαβομακεδόνων με τους αρχαίους Μακεδόνες είναι μια ιστορική πλαστογραφία που χαλκεύθηκε από τα Σκόπια στα μεταπολεμικά χρόνια.

Στην πραγματικότητα, η υποτιθέμενη καταγωγή των σλαβόφωνων από τους αρχαίους Μακεδόνες υπήρξε αγαπημένο θέμα της ελληνικής προπαγάνδας, ήδη από τα μέσα του ΙΘ' αι.

Το πιστοποιούν σλαβόγλωσσα έντυπα που οι μακεδονομάχοι μοίραζαν στον τοπικό πληθυσμό, όπως η «Διακήρυξη του Ελληνομακεδονικού Συλλόγου της Αθήνας για τους αδελφούς μας Μακεδόνες» (1905) ή οι υποτιθέμενες «Προφητείες του Μεγαλέξανδρου» (1907). Ανάλογες θεωρίες συναντάμε και σε προφορικά κηρύγματα προς τους σλαβόφωνους χωρικούς (Στ. Ράπτης «Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος», Εν Αθήναις 1910, σ. 168). Πασίγνωστη είναι τέλος η αναγόρευση της σλαβομακεδονικής σε μετεξέλιξη της «ομηρικής» γλώσσας των αρχαίων Μακεδόνων από λογίους της εποχής (Τσιούλκας, Μπουκουβάλας κ.ά.), τα πονήματα των οποίων βρίσκουν μέχρι σήμερα ανταπόκριση σε ελληνικούς εθνικιστικούς κύκλους.

Εξίσου παλιά είναι η οικειοποίηση αυτής της «ιστορικής» επιχειρηματολογίας από τους ίδιους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες -είτε αυτοί συντάσσονταν με τον ελληνικό εθνικισμό είτε όχι. Προξενική έκθεση του 1871 καταγράφει το στολισμό του «σλαβοβουλγαρικού» βιβλιοπωλείου των Βιτωλίων με την εικόνα του Μεγαλέξανδρου, ενώ το 1902 κομιτατζήδες κηρύσσουν πως «θέλουν να αναζωώσουν τον Μέγαν Αλέξανδρον» και το κράτος του. Την ίδια χρονιά, σλαβόφωνος πράκτορας του ελληνικού μηχανισμού καυτηριάζει δημόσια τους συμπατριώτες του που «πλανώνται πλάνην μεγάλην φρονούντες ότι είνε δυνατόν να είνε απόγονοι συγχρόνως τε του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Κρούμου» (Γ. Π. Κώνστας, «Ενέργειαι και δολοφονικά όργια του βουλγαρικού κομιτάτου», Εν Αθήναις 1902, σ. ιθ').

Παρά την οφθαλμοφανή αυθαιρεσία του, το όλο «γενεαλογικό» σχήμα έχει συνεπώς τη δική του προϊστορία. Στο κάτω κάτω, τι φταίνε αυτοί αν πήραν τοις μετρητοίς όσα τους κανοναρχούσαν οι «δικοί μας» φωστήρες;

Διαφορετικής τάξης ζήτημα αποτέλεσε η υιοθεσία του «Ηλιου της Βεργίνας» ως εθνικού εμβλήματος της ΠΓΔΜ το 1992. Ευθύς εξαρχής ήταν προφανές πως επρόκειτο για (εσπευσμένη) κατασκευή ενός διαπραγματευτικού χαρτιού προς ανταλλαγή, ενόψει μελλοντικού διακανονισμού. Το αποδεικνύει όχι μόνο η άνετη απεμπόλησή του το 1995, αλλά και η προνοητικότητα της ηγεσίας των Σκοπίων να απεικονίσει έναν διαφορετικό «ήλιο» στα κέρματα που έκοψε το 1993.

Μύθος 6ος

Το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισόν αιώνα για τις κινήσεις των Σκοπίων.

Στην πραγματικότητα, όπως εξηγεί σε απολογιστικό του κείμενο ο επίσημος ιστορικός του Μακεδονικού (κι εμπειρογνώμονας του ΥΠΕΞ επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες), Ευάγγελος Κωφός, «για τη διπλωματική μας Υπηρεσία, το θεωρούμενο από πολλούς ως "ανύπαρκτο θέμα" ήταν ένα πολύ υπαρκτό και ακανθώδες πρόβλημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες το 50% των εισερχομένων ημερησίως εγγράφων στο αρμόδιο Βαλκανικό Τμήμα του Υπουργείου αναφέρονταν άμεσα ή έμμεσα στο Μακεδονικό».

Η σχετική παρανόηση οφείλεται στην επιλογή της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να θεωρεί το θέμα επισήμως «ανύπαρκτο», επιβάλλοντας αυτή τη γραμμή στα ελληνικά ΜΜΕ.

Ο Κων/νος Καραμανλής (ο παλιότερος) δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να εξηγήσει το 1980 στο γιουγκοσλάβο ομόλογό του, Μιγιάτοβιτς, πώς υποχρέωσε τον ελληνικό τύπο ν' αποσιωπήσει την απάντηση του γιουγκοσλαβικού ΥΠΕΞ σε ερώτηση «ενός δικού μας ανόητου δημοσιογράφου για το Μακεδονικό» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 12ος, σ. 61).

Η αιτία αυτής της διατεταγμένης αυτολογοκρισίας δεν είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Χάρη στη (μυστική) ελληνογιουγκοσλαβική «συμφωνία κυρίων» του 1962 για εκατέρωθεν αποχή από οποιαδήποτε δημόσια ανακίνηση του Μακεδονικού, το ελληνικό κράτος μπόρεσε να οργανώσει -χωρίς διεθνείς περιπλοκές- ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αφομοίωσης της σλαβόφωνης μειονότητας του βορειοελλαδικού χώρου. Σε αντάλλαγμα αποδέχθηκε de facto την ύπαρξη της Σ. Δ. Μακεδονίας, όπως πιστοποιεί η αναγραφή της ονομασίας σε ΦΕΚ όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων.

Μύθος 7ος

Η ηγεσία των Σκοπίων υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο ζήτημα του ονόματος, απορρίπτοντας κάθε συμβιβαστική λύση.

Στην πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να απορρίψει πρώτη όλες τις εκδοχές σύνθετης ονομασίας που πρότειναν το 1992-93 οι μεσολαβητές της Ε.Ε. και του ΟΗΕ, όπως «Νέα Μακεδονία» (1.4.92) και «Nova Makedonija» (28.5.93).

Η δεύτερη απορρίφθηκε επίσημα (και) από τον Γκλιγκόροφ, μια μέρα όμως μετά το Μητσοτάκη.

Το ίδιο συνέβη και με τις βολιδοσκοπήσεις σε διμερές επίπεδο. Το Μάρτιο του 1992, κατά τη συνδιάσκεψη «Ελσίνκι-2» της ΔΑΣΕ, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ Μάλεφσκι παρέδωσε σε μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας κατάλογο με πέντε εκδοχές σύνθετης ονομασίας («Μακεδονία του Βαρδάρη», «Βόρεια Μακεδονία» κ.λπ.) παροτρύνοντας σε άμεση από κοινού επίλυση του προβλήματος. Η ελληνική πλευρά απέρριψε το διάβημα με τη δικαιολογία ότι «η στιγμή δεν ήταν κατάλληλη». Τις ίδιες μέρες κλιμακώθηκε η εκστρατεία του (τότε) έλληνα ΥΠΕΞ, Αντώνη Σαμαρά, για αποτροπή οποιουδήποτε συμβιβασμού με το «ψευδοκράτος» - με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στα σημερινά αδιέξοδα.

Μύθος 8ος

Οι εθνικιστικοί κύκλοι της ΠΓΔΜ απειλούν άμεσα την ασφάλεια κι εδαφική ακεραιότητα της Β. Ελλάδας.

Η ύπαρξη εθνικιστών σε οποιαδήποτε χώρα είναι κάτι το αυτονόητο. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η πραγματική επικινδυνότητά τους. Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ, πολύς λόγος έγινε το 1991-93 για την αλυτρωτική συνθηματολογία του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος της χώρας, του ΒΜΡΟ. Στην πραγματικότητα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα από τον τοπικό τύπο, η ηγεσία του ΒΜΡΟ ήδη από το 1992 βρισκόταν σε επαφή με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες -και συγκεκριμένα με τον ειδικό απεσταλμένο του Μητσοτάκη, στρατηγό Γρυλλάκη («Ιός» 22.12.2001).

Οταν το 1998 το ΒΜΡΟ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ, ακολούθησε έτσι πιο «ενδοτική» πολιτική απ' ό,τι οι προκάτοχοί του (ξεπούλημα στρατηγικών βιομηχανιών στο ελληνικό κεφάλαιο, κ.λπ.). Σύμφωνα με το «Βήμα» (3.6.2001), σύμβουλος του «εθνικιστή» πρωθυπουργού Γκεοργκίεφσκι «στις διαβουλεύσεις με την Αθήνα για την ονομασία» δεν ήταν άλλος από το Σταμάτη Μαλέλη -τον ίδιο άνθρωπο που, ως υπάλληλος του ελληνικού προξενείου, είχε ξεκινήσει το 1992 τις επαφές Γρυλλάκη-ΒΜΡΟ!

Απομένει το ζήτημα των εθνικιστικών αναφορών σε σχολικά βιβλία της ΠΓΔΜ. Κάποιες είναι όντως αλυτρωτικές, ενώ άλλες απλώς διαφέρουν από τη δική μας εικόνα για την ιστορία της περιοχής. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, που έχει ευρύτερες βαλκανικές διαστάσεις, υπάρχουν διακρατικές επιτροπές επιφορτισμένες με την αμοιβαία εκκαθάριση των σχολικών βιβλίων από κηρύγματα μίσους και σοβινιστικές υπερβολές.

Προϋπόθεση της δουλειάς τους συνιστά, ωστόσο, η απουσία έντασης μεταξύ των ενδιαφερόμενων χωρών.

Μύθος 9ος

Στην επικράτεια της ΠΓΔΜ ζει μια ευμεγέθης ελληνική μειονότητα.

Πρόκειται για ανυπόστατη κατασκευή που δεν στηρίζεται σε κανένα πραγματικό δεδομένο. Το αρχικό έναυσμα δόθηκε από μια σφυγμομέτρηση του περιοδικού «PULS» (1991) κατά την οποία, σε περίπτωση διάλυσης της ΠΓΔΜ, ένα 10,88 % των ερωτηθέντων θα προτιμούσε να ζήσει στην Ελλάδα κι όχι σε κάποια άλλη γειτονική χώρα -προτίμηση που από ελληνικά ΜΜΕ (και το Α2 του ΓΕΣ) ερμηνεύθηκε σαν εκδήλωση ελληνικής εθνικής συνείδησης!

Ακολούθησε η πανηγυρική υποδοχή της προκήρυξης μιας «Οργάνωσης Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας» (19.2.93), που σύντομα αποδείχθηκε κατασκεύασμα του εγχώριου «Στόχου». Οπως επισημαίνει και ο Κωφός, η όλη παραφιλολογία (στην οποία μετείχε ακόμη και η υφυπουργός Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού, ανεβάζοντας μάλιστα το ποσοστό της «ελληνικής μειονότητας» σε 18,6) «ενίσχυε την εντύπωση σε τρίτους ότι η Ελλάδα αναζητεί ή κατασκευάζει ερείσματα για επέμβαση στη γειτονική χώρα».

Μύθος 10ος

Η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια υπήρξε σταθερά ενδοτική και καθόλου απειλητική.

Στην πραγματικότητα, ο ελληνικός εθνικισμός φλέρταρε σοβαρά με την ιδέα της διάλυσης του «ψευδοκράτους». Εκτός από χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας ζητώντας «σπάσιμο των συνόρων» και «σύνορα με τη Σερβία» (10.12.92), τη «στρατιωτική πίεση» και το διαμελισμό της ΠΓΔΜ υποστήριξαν επίσης δημόσια προσωπικότητες όπως ο Στέλιος Παπαθεμελής, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Κων/νος Βακαλόπουλος, ο Σαράντος Καργάκος, ο Χρήστος Πασσαλάρης ή ο τέως πρόεδρος Χρήστος Σαρτζετάκης. Στον αθηναϊκό τύπο δημοσιεύθηκαν σενάρια προέλασης του ελληνικού στρατού στο έδαφος της ΠΓΔΜ («Βήμα» 15.12.91 και 31.5.92), ακόμη και χάρτης με τις προτάσεις του ΓΕΕΘΑ για τα νέα σύνορα της Ελλάδας («Εθνος» 7.12.92).

Σ' ένα άλλο επίπεδο, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς βάσισε μεγάλο μέρος της στρατηγικής του στην προοπτική αποσύνθεσης και κατάρρευσης του «κρατιδίου» (χάρη και στο πρώτο άτυπο ελληνικό εμπάργκο του 1992), ενώ γνωστές είναι οι διαβουλεύσεις με τους Μιλόσεβιτς και Ντράσκοβιτς για ελληνοσερβική «μοιρασιά» της ΠΓΔΜ.

Τέλος, διαφορετικής τάξης σχεδιασμοί για την «προληπτική» κατάληψη μιας «υγειονομικής ζώνης» εντός της ΠΓΔΜ σε περίπτωση επέκτασης των εκεί διακοινοτικών ταραχών συζητήθηκαν επίσημα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τον Αύγουστο του 2001.



Οι διαμορφωτές της εθνικής γνώμης

Μια σχεδόν ξεχασμένη πτυχή της εθνικιστικής υστερίας του 1991-94 αφορά την πολιτική ταυτότητα των «ειδημόνων» που ανέλαβαν να διαφωτίσουν εν μία νυκτί την εγχώρια κοινή γνώμη για την προϊστορία, τη φύση και τις πραγματικές διαστάσεις ενός ζητήματος που μέχρι τότε εθεωρείτο «ανύπαρκτο» από το επίσημο κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του.

Την κάλυψη του πολιτικού, ιδεολογικού και βιβλιογραφικού κενού που παρήγαγε η διατεταγμένη κρατική σιωπή (αλλά και η αδιαφορία της τότε αριστεράς και προοδευτικής διανόησης για παρόμοια ζητήματα) ανέλαβαν να καλύψουν οι εκπρόσωποι κι οργανικοί διανοούμενοι της μετεμφυλιακής και χουντικής εθνικοφροσύνης που μετά τη Μεταπολίτευση του 1974 είχαν μπει στο περιθώριο.

*Συντάκτης της ιδρυτικής διακήρυξης (17.1.92) της «Επιτροπής Μακεδόνων» που οργάνωσε το πρώτο εθνικιστικό συλλαλητήριο (Θεσσαλονίκη 14.2.92), δίνοντας τον τόνο και αποκρυσταλλώνοντας την επιχειρηματολογία της «λαϊκής διπλωματίας» της περιόδου, ήταν ο Νικόλαος Μέρτζος, συγγραφέας του βιβλίου «Εμείς οι Μακεδόνες» (Αθήνα 1986), σύμβουλος του Μητσοτάκη για τα «εθνικά ζητήματα» αλλά και αντιπρόεδρος επί χούντας της (διορισμένης από τον Παπαδόπουλο) «Συμβουλευτικής».

*Συγγραφέας του best seller «Οι Ελληνες Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας» (Αθήνα 1991), ο Ιωάννης Χολέβας υπήρξε γενικός γραμματέας του υπουργείου Β. Ελλάδος επί ΕΡΕ αλλά και υπουργός Ναυτιλίας επί χούντας.

*Συμπληρωματικό ρόλο έπαιξαν «Η συνωμοσία κατά της Μακεδονίας» (Αθήνα 1987) του κατοχικού νομάρχη Τρικάλων και χουντικού υφυπουργού Εσωτερικών Θεόδωρου Σαράντη και το κλασικό μετεμφυλιακό εγχειρίδιο του Γεωργίου Λεβέντη «Η εναντίον της Μακεδονίας βουλγαροκομμουνιστική επιβουλή» (Αθήνα 1963 και 1966).

*Για πιο σκληρά γούστα, ανακαλύφθηκε ξανά ο «φίρερ» της 4ης Αυγούστου, Κώστας Πλεύρης. Τρεις μέρες πριν από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, κλήθηκε να διαφωτίσει για το Μακεδονικό τους μαθητές του 4ου Γυμνασίου Χαλανδρίου. Σύμφωνα με το δελτίο ειδήσεων του Tele-City, γύριζε τότε «από σχολείου εις σχολείον, μπας και ξυπνήσουμε τον εθνικό μας οίστρο» («Ε» 12.2.92).

*Η δραστηριότητά του αυτή δεν έμεινε απαρατήρητη από τους υπόλοιπους λάτρεις της εθνικής αφύπνισης. Αρθρο της «Καθημερινής» διαφημίζει π.χ. τον «καθηγητή» Πλεύρη σαν «διαπρεπή αναλυτή, σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο, ιστορικό, φιλόλογο και νομικό», που «παρουσιάζει κατά τρόπο μοναδικό τις αξίες της αρχαιοελληνικής μας κληρονομιάς, τον κλασικό μας πλούτο, τις μεγάλες μορφές της Φιλοσοφίας, της Τέχνης και της πολιτικής των προχριστιανικών χρόνων, με ιδιαίτερη πάντα αναφορά στους Ελληνες Μακεδόνες Φίλιππο, Αριστοτέλη και Μέγα Αλέξανδρο» (16.2.92).

Σαφώς πιο απειλητική για την ελευθερία του λόγου, αλλά κι ενδεικτική του κλίματος των ημερών, ήταν η επιστράτευση του ίδιου «φίρερ» από τον εισαγγελέα ως βασικού μάρτυρα κατηγορίας σε μία από τις βασικές διώξεις αντιφρονούντων της εποχής. Αντικείμενο της δίωξης ήταν το βιβλίο της Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση «Η κρίση στα Βαλκάνια, το Μακεδονικό και η εργατική τάξη» και η κατηγορία αφορούσε τα εμφυλιοπολεμικά αδικήματα της «διασποράς ψευδών ειδήσεων», της «πρόκλησης πολιτών σε διχόνοια» και της «διατάραξης των σχέσεων της χώρας με φιλικά κράτη». Ο Πλεύρης κλήθηκε να καταθέσει με την ιδιότητα του «ειδήμονος περί τα εθνικά θέματα» και, φυσικά, έσπευσε να στηρίξει την κατηγορία.

*Μια άλλη ακροδεξιά παρέα, η «Εθνική Σταυροφορία» (με αρχηγό έναν ιδιοκτήτη πορνομάγαζου καταδικασμένο για μαστροπεία), συνέβαλε κι αυτή στις διώξεις των αντιφρονούντων, «τεκμηριώνοντας» με τις επιδρομές της την «πρόκληση διχόνοιας» που (υποτίθεται ότι) προκαλούσε η δημόσια διαφωνία με την υστερία.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της ζύμωσης ήταν να χαθεί πλήρως ο έλεγχος της κατάστασης, ακόμη κι από τους αρχικούς εμπνευστές της όλης καμπάνιας. Οταν στις αρχές του 1993 ο Μέρτζος αρθρογράφησε πρώτη φορά υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης στο ζήτημα του ονόματος, εισέπραξε τη γενική κατακραυγή. Το τζίνι είχε βγει απ' το μπουκάλι και θα περνούσε καιρός μέχρι να τιθασευτεί.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Athena Skoulariki
«Au nom de la nation. Le discours publique en Greece sur la question macedonienne et le role des medias (1991-1995)» (αδημοσίευτη διδακτορική διατριβή, Universite Paris ΙΙ, Μάρτιος 2005).
Εξαιρετική ανατομία του δημόσιου λόγου κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης για το «Σκοπιανό».

Evangelos Kofos
«Greece's Macedonian Adventure: the Controversy over FYROM's Independence and Recognition» (στο συλλογικό «Greece and the New Balkans», Ν. Υόρκη 1999, εκδ. Pella).
Εντονα κριτικός απολογισμός της κρίσης του 1991-95 από τον μέχρι τότε εμπειρογνώμονα του ΥΠΕΞ για το Μακεδονικό.

Τάσος Κωστόπουλος
«Η απαγορευμένη γλώσσα. Κρατική καταστολή των σλαβικών διαλέκτων στην ελληνική Μακεδονία» (Αθήνα 2000, εκδ. «Μαύρη Λίστα»).
Περιγραφή της εσωτερικής διάστασης του Μακεδονικού, με βάση δεκάδες ντοκουμέντα διπλωματικών και άλλων υπηρεσιών.

Γιάννης Βαληνάκης - Σωτήρης Ντάλης
«Το ζήτημα των Σκοπίων. Επίσημα κείμενα 1990-1996» (Αθήνα 1996, εκδ. «Ι. Σιδέρης»).
Τα βασικά επίσημα ντοκουμέντα της διαμάχης. Ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρωχημένη ψυχροπολεμική επιχειρηματολογία του ελληνικού μνημονίου στον ΟΗΕ (25.1.93) και σχετικής εγκυκλίου του ΥΠΕΞ (7.3.94).

Θεόδωρος Σκυλακάκης
«Στο όνομα της Μακεδονίας» (Αθήνα 1995, εκδ. «Ελληνική Ευρωεκδοτική»).
Η εκδοχή Μητσοτάκη για το «Σκοπιανό».

Αλέξανδρος Τάρκας
«Αθήνα-Σκόπια. Πίσω από τις κλειστές πόρτες» (Αθήνα 1995, εκδ. «Λαβύρινθος»).
Η εκδοχή Σαμαρά για το ίδιο θέμα.

Μιχ. Παπακωνσταντίνου
«Το ημερολόγιο ενός πολιτικού. Η εμπλοκή των Σκοπίων» (Αθήνα 1994, εκδ. «Εστία»).
Αυτοβιογραφική εξιστόρηση από το διάδοχο του Σαμαρά στο ΥΠΕΞ.

http://www.iospress.gr/ios2005/ios20051023.htm

[xristoforos_]

Οι μύθοι του «Ιού» που είναι αλήθειες

 

 

Απάντηση του κ. Χ. Σωτηρόπουλου στον "Ιό" για τους Δέκα μύθους του 'Σκοπιανού'.

 

 

Oι συντάκτες του «Ιού» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (23-10-05) χαρακτηρίζουν σαν μύθους δέκα πτυχές του γνωστού, με την γειτονική αυτή χώρα, προβλήματος. Όμως οι μύθοι του «Ιού» είναι, στην πραγματικότητα, αλήθειες, όπως περιληπτικά απαριθμούνται παρακάτω.

 

Αλήθεια 1η

 

Η ονομασία «Μακεδόνες» των Σλάβων του κρατιδίου των Σκοπίων εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1943-44 από τον Τίτο, με τη διαφορά ότι αυτός την επέλεξε από το 1937, όταν έγινε γραμματέας του Κ.Κ. Γ/βίας. Τότε δεν τόλμησε να ανακοινώσει τις σκέψεις του, για την ομοσπονδιακή συγκρότηση του Γ/βικού κράτους (ηνωμένο βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων) διότι θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την περί βαλκανικής ομοσπονδίας θέση του Βούλγαρου Δημητρώφ την οποία είχε αποδεχθεί και ο πατερούλης Στάλιν. Φανέρωσε τις επιλογές του το 1943 όταν πλέον ο Δημητρώφ είχε χάσει την εύνοια της Μόσχας και ο ίδιος ο Τίτο ήταν ο αδιαφιλονίκητος αντάρτης των Βαλκανίων, χαϊδεμένο παιδί του πατερούλη. Βάφτισε τους Σκοπιανούς Μακεδόνες και όχι Σλαβομακεδόνες που θα ήταν η πραγματική τους ονομασία, επιδιώκοντας ταυτόχρονα δύο στόχους. Να ενισχύσει το έντονο τοπικιστικό συναίσθημα των σλαβοφώνων κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι αυτοαπεκαλούντο Μακεδόνες ανέκαθεν, όπως για παράδειγμα οι Κρητικοί, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί αλλά και οι Κύπριοι, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση προσδιορισμό εθνικής ταυτότητας, και να τους απομακρύνει από την επιρροή των Ελλήνων και των Βουλγάρων, εθνότητες με τις οποίες συνήθως εταυτίζοντο κατά την περίοδο της διαμάχης στον μακεδονικό χώρο. Ταυτόχρονα ονόμασε και το νότιο τμήμα της Σερβίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (2-8-1944). Αν υπήρχε Μακεδονικό έθνος κάπου θα ήταν καταγραμμένο. Ολες όμως οι στατιστικές καταγράφουν στην Μακεδονία Τούρκους, Βουλγάρους, Σέρβους, Αλβανούς κλπ πλην Μακεδόνων. Το κήρυγμα του καπετάν Κώττα, «ημείς οι μακεδόνες έχουμε δυο δρόμους να ακολουθήσωμεν. Ο ένας πηγαίνει εις την Βουλγαρίαν και ο άλλος εις την Ελλάδα», που αναφέρει η Ναταλία Μελά, απευθυνόταν στους γηγενείς της Μακεδονίας και μάλιστα στους σλαβοφώνους (βουλγαροφώνους ουσιαστικά), που άλλοι αισθανόντουσαν Έλληνες (πατριαρχικοί) και άλλοι Βούλγαροι (Σχισματικοί). Ένα έθνος δεν πέφτει από τον Ουρανό ξαφνικά και μάλιστα σε ευρωπαϊκό χώρο. Βέβαια οι Σκοπιανοί έχουν το δικαίωμα να ανήκουν σε ένα έθνος και αυτό δεν θα το προσδιορίσουμε εμείς. Όμως δεν είναι δικαίωμά τους να επιλέγουν ονομασίες που ανήκουν και σε άλλους και κυρίως περικλείουν διεκδικήσεις ιστορικών δικαιωμάτων άλλων, τα οποία καταγράφηκαν στην ιστορία πριν καν εμφανισθούν Σλάβοι στην περιοχή που ζουν σήμερα.

Τα παραμύθια ότι οι Σκοπιανοί δεν έχουν διεκδικήσεις προς Νότον και Ανατολάς καταρρίπτονται αυτόματα αν ρίξει κανείς μια ματιά στα όσα προβάλλονται στα ιστορικά τους μουσεία, στα μαθητικά βιβλία, στα σύμβολά τους και κυρίως στα επιστημονικά τους συγγράμματα. Τι νήμα έχει ο υπερμεγέθης ανδριάντας του Μ. Αλεξάνδρου που στήνουν στα Σκόπια, μήπως για να τιμήσουν την ελληνικότητά του; Μέχρι και το 1955 περίπου κανένας σλαβόφωνος μετανάστης, από το χώρο της Μακεδονίας, στην Αμερική και τον Καναδά δεν δήλωσε ποτέ ότι είναι μακεδονικής εθνότητας. Βούλγαροι και Έλληνες δήλωναν οι άνθρωποι και Βουλγαρικές και ελληνικές κοινότητες και εκκλησίες εδημιουργούσαν, ανεξάρτητα αν τις ονόμαζαν βουλγαρομακεδονικές ή ακόμα και μακεδονικές. Αυτό φαίνεται ολοφάνερα από τα όσα εγράφοντο τότε, ακόμα και σήμερα, στις εφημερίδες και τα περιοδικά τους. Μόνο από το 1955 περίπου ιδρύθηκαν στον Καναδά (Τορόντο) εκκλησίες, οργανώσεις και κοινότητες φιλικές προς τα Σκόπια, ύστερα από μεγάλες προσπάθειες των Σκοπιανών.

 

Αλήθεια 2η

 

Τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας δεν ήσαν πάντοτε τα ίδια. Άλλη μακεδονική περιοχή προσδιορίζεται από τον Όμηρο, κατοικουμένη από διάφορα Πελασγικά και Ελληνικά φύλα ανέκαθεν. Διαφορετική η μακεδονική περιοχή επί εποχής Περδίκα και μάλιστα πολύ μικρή, μετά βίας μέχρι την σημερινή Ειδομένη. Μεγαλύτερη επί Φιλίππου. Περιελάμβανε ακόμα και την Δαρδανία και ακόμα μεγαλύτερη κατά την περίοδο του Μεγ. Αλεξάνδρου. Από εκεί και πέρα αρχίζει η παρακμή μέχρι και την εξαφάνιση κάθε αναφοράς σε μακεδονικό χώρο. Με βάση τις ιστορικά βεβαιωμένες αυξομειώσεις της μακεδονικής περιοχής, καταλήγει η επιστήμη στην άποψη ότι η αρχαία Μακεδονία επεκτείνεται κάτι παραπάνω από τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Η αρχαία Δαρδανία δεν αποτελεί σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, ήταν για κάποιο διάστημα όντως μία από τις είκοσι περίπου επαρχίες της Μακεδονίας. Εκεί ήταν και τα Σκόπια.

Η σύγχρονη Μακεδονική περιοχή εμφανίζεται κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας και προσδιορίζεται από τα βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου, ενώ τα Σκόπια παραμένουν εκτός μακεδονικής περιοχής στο βιλαέτιο Κοσσόβου (τουρκική διοικητική διαίρεση). Με βάση αυτό τον γεωγραφικό χώρο διεξάγονται από το 1870 περίπου οι ελληνοβουλγαρικές, κατά βάση, διαμάχες για την επικυριαρχία της περιοχής.

 

Αλήθεια 3η

 

Η περιοχή του κρατιδίου των Σκοπίων και μόνον αυτή ποτέ δεν λεγόταν Μακεδονία. Μακεδονία ήταν και λεγόταν ολόκληρος ο μακεδονικός χώρος. Δεν υποστηρίζει κανείς σοβαρά ότι το πραγματικό όνομα της ΠΓΔΜ πρέπει να είναι ‘Βαρντάρσκα Μπανόβινα’. Το σωστό και δίκαιο θα ήταν η ονομασία της ΠΓΔΜ να είναι Σλαβομακεδονική Δημοκρατία και μάλιστα στα σλαβικά, ώστε να προσδιορίζεται και η εθνική ταυτότητα της πλειοψηφίας του λαού της, Σλαβομακεδόνες, και να μην υπάρχουν υποκρυπτόμενες διεκδικήσεις σε βάρος γειτονικών χωρών, αλλά και σφετερισμός ιστορικών γεγονότων άλλων λαών από το ψευδομακεδονικό κατασκεύασμα του Τίτο.

 

Αλήθεια 4η

 

Οι συντάκτες του «Ιού» αν μπορούσαν να διαβάσουν τα ιστορικά εκπαιδευτικά βιβλία σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης των Σκοπιανών θα διαπιστώσουν, εκτός αν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, ότι αμφισβητούν πλήρως την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων, αλλά και ισχυρίζονται ότι αυτοί, κατελθόντες από το βορρά, αναμείχθηκαν με τους υπάρχοντες στην Μακεδονία Μακεδόνες και κατέστησαν συνεχιστές της ιστορίας των. Κατ’ αυτούς κανένα δικαίωμα δεν έχουν οι Έλληνες στην Μακεδονία. Δεν ομιλούν μόνο για ύπαρξη μειονότητας στον δικό μας μακεδονικό χώρο. Ακόμα και στο προΰμνιο [sic] του Συντάγματός τους, το οποίον δεν άλλαξαν, διατυπώνουν απαιτήσεις σε βάρος μας. Όσον αφορά την ύπαρξη ή μη μειονότητος Σκοπιανών στο δικό μας χώρο, βεβαίως και υπάρχει υποχρέωσή μας να την αναγνωρίσουμε, αν όντως υπάρχει, αλλά όχι σαν μακεδονική, διότι Μακεδόνες αυτοαποκαλούνται όλοι οι έλληνες της Μακεδονίας μας, αλλά σαν Σλαβομακεδόνες. Τίποτε πιο απλό και ξεκάθαρο. Δεν παίζουμε με τις λέξεις, αλλά εκεί υπάρχει η ουσιαστική διαφορά μας. Προς τι η επιμονή τους στον όρο Μακεδόνες και Μακεδονία; Πότε είχαν ιστορικά βεβαιωμένους αυτούς τους όρους δικούς τους; Ο νονός Τίτο τους βάφτισε έτσι, στοχεύοντας σε ολόκληρη τη Μακεδονία.

 

Αλήθεια 5η

 

Σε όλα σχεδόν τα εκπαιδευτικά τους βιβλία τονίζεται ευθέως ότι είναι πολύ φυσικό οι Σλάβοι που κατοίκησαν στην Μακεδονία να διαδεχθούν τους αρχαίους Μακεδόνες και να κληρονομήσουν την ταυτότητά τους, λόγω επιμειξίας με αυτούς. Αυτή τη φόρμουλα διδασκαλίας επέβαλε το σχέδιο Τίτο από το 1945 και εντεύθεν, στα πλαίσια του εκμακεδονισμού των πάντων. Με τις νέες γενιές των Σλαβομακεδόνων των Σκοπίων έγινε ό,τι έκαναν οι Τούρκοι, στην τουρκοκρατία, για να φτιάξουν τους γενίτσαρους. Ούτε τα Σκοπιανόπουλα ούτε οι γενίτσαροι έφταιξαν σε τίποτα. Απλά έγιναν ότι ακριβώς επεδίωξαν οι νονοί τους. Όμως πολλά από αυτά που πιστεύουν είναι δημιουργήματα άλλων και ανήκουν σε άλλους. Η ιστορία πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Σαμουήλ ήταν Μακεδόνας τύπου Σκοπίων και το κράτος του μακεδονικό. Θα τρίζουν τα κόκαλά του. Όμως οι Σκοπιανοί αυτό υποστηρίζουν, το πιστεύουν και δεν δέχονται άλλη θέση.

 

Αλήθεια 6η

 

Δεν είναι μύθος ότι το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισό αιώνα για τις δραστηριότητες των Σκοπίων. Είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Αυτή η αδιαφορία, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αναφέρομαι στη διεξαγόμενη σκοπιανή προπαγάνδα, αποτέλεσε το μέγα όπλο και ουσιαστικά την αιτία της αποδοχής των Σκοπιανών θέσεων διεθνώς. Όχι μόνο αδιαφόρησε το ελληνικό κράτος, αλλά κοιμόταν ολόκληρο. Είναι αλήθεια ότι οι διπλωματικές υπηρεσίες και όχι μόνο εδέχοντο, επί σειράν ετών, βομβαρδισμό πληροφοριών για την δράση της σκοπιανής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο, ακόμα και μέσα στο δικό μας μακεδονικό χώρο. Η αδιαφορία αυτή δεν ήταν γνώρισμα μόνο των δικών μας υπηρεσιών αλλά και ολόκληρου του επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Στα χιλιάδες πολυτελή έντυπα των διαφόρων ιδρυμάτων των Σκοπίων, κανένα αντίστοιχο ελληνικό δεν υπήρξε ποτέ, με μια μικρή εξαίρεση την ισχνή δράση του ΙΜΧΑ και της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, ιδρύματα όμως που δεν είχαν ούτε τους μισθούς των υπαλλήλων τους να πληρώσουν και ούτε σήμερα έχουν τα αναγκαία.

Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της αδιαφορίας μας. Όταν την περίοδο έξαρσης του προβλήματος (1990-93) ξένοι δημοσιογράφοι, ερχόμενοι από τα Σκόπια και εφοδιασμένοι με πολυτελείς εκδόσεις των Σκοπίων για το πρόβλημα, ζητούσαν να ενημερωθούν και για τις ελληνικές θέσεις, οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν είχαν τίποτα το αξιόλογο να τους δώσουν. Τότε τυπώθηκαν μερικά διαφωτιστικά έντυπα για τη Μακεδονία, στα γρήγορα και κατ’ οικονομία.

 

Αλήθεια 7η

 

Δεν είναι μύθος ότι η ηγεσία των Σκοπίων, όποια και αν ήταν, υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο θέμα του ονόματος. Από πουθενά δεν βεβαιώνεται ότι πρότειναν ή αποδέχθηκαν ονομασία διάφορη από αυτή που αναφέρεται στο σύνταγμά τους. Το μόνο που δέχονται ουσιαστικά είναι η Ελλάδα να τους αποκαλεί όπως θα ήθελε, αλλά διεθνώς θα είναι «Δημοκρατία της Μακεδονίας», λες και αυτοί κατέχουν το μέγιστο του μακεδονικού χώρου και όχι μόνο το 35%. Οι αναφερόμενες στον «Ιό» βολιδοσκοπήσεις του Μέλεφσκι δεν επιβεβαιώνονται, αλλά και αν έγιναν δεν απέβλεπαν σε επίλυση του προβλήματος, διότι αν κάτι τέτοιο ήθελαν τα Σκόπια θα μπορούσαν να το κάνουν από μόνα τους, ακόμα και τώρα, με έναν απλό τρόπο, αλλάζοντας το αναφερόμενο στο σύνταγμά τους όνομα. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο γι’ αυτούς διότι θα τους περιορίσει πρακτικά και θεωρητικά μόνο στο δικό τους μακεδονικό χώρο και θα τους αποκόψει από το σύνολο της Μακεδονίας που είναι ο στόχος τους, όπως τον καθόρισε ο νονός τους Τίτο.

Βέβαια ήταν μεγάλο λάθος οι κινητοποιήσεις στην περίοδο Σαμαρά, όχι αυτές καθ’ εαυτές αλλά σχετικά με συνθηματολογία. Λάθος είναι και σήμερα τα συνθήματα ότι η Μακεδονία είναι ελληνική κλπ τέτοιες ανοησίες, διότι δεν έχουν απήχηση στο εξωτερικό. Επιπλέον οι ξένοι, ιδίως της εποχής εκείνης, δεν ήταν δυνατόν να κατανοήσουν πώς μπορούν τα μικρά και απολύτως αδύναμα Σκόπια να απειλούν την Ελλάδα. Τα συνθήματα και οι κινητοποιήσεις, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να αναφέρονται στα απαράδεκτα σημεία της σκοπιανής προπαγάνδας και σε ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα.

 

Αλήθεια 8η

 

Η επεκτατική πολιτική των Σκοπίων, όπως καθορίστηκε από τον Τίτο, παραμένει αμετάβλητη μέχρι τις μέρες μας και δεν είναι γνώρισμα ή στόχος εθνικιστικών κύκλων της χώρας αυτής. Τέτοια ερμηνεία είναι μεγάλο λάθος. Αυτή η πολιτική εκφράζει το σύνολο της πολιτικής, επιστημονικής, εκκλησιαστικής ηγεσίας αλλά και του σλαβομακεδονικού πληθυσμού. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία προς τούτο. Αρκεί μια ματιά μόνο στα λεγόμενά τους και στα έργα τους.

 

Αλήθεια 9η

 

Η παρουσία Ελλήνων στο κρατίδιο των Σκοπίων δεν είναι ανυπόστατη κατασκευή αλλά πραγματικότητα. Οταν η περιοχή περιήλθε το 1913 στη Σερβική κατοχή, στο Μοναστήρι με πληθυσμό 42.000 οι 14.000 ήταν Έλληνες έναντι 15.930 Τούρκων, 7.900 Βουλγάρων, 6.000 περίπου Εβραίων και άλλων. Το Μεγάροβο με πληθυσμό 2.410 κατοίκων ήταν εξ ολοκλήρου ελληνικό, όπως και η Μιλόβιστα με 2.150 κατοίκους, καθώς και η Νιζόπολις με 1.890 κατοίκους, το Τύρνοβο με 2.430, το Μπούκοβο με 1.474 Έλληνες, το Ντράγκος με 717, η Ρέσνα με 1.000 Έλληνες, το ηρωικό Κρούσοβο με 3.218 Έλληνες επί πληθυσμού 4.918 και τόσες άλλες περιοχές. Αυτοί οι Έλληνες που αποκόπηκαν εντός της προπολεμικής Σερβίας δεν μετακινήθηκαν ποτέ επίσημα προς την Ελλάδα (ανταλλαγές πληθυσμών) όπως συνέβη με τους Έλληνες της Τουρκίας αλλά και όσους είχαν απομείνει στη Βουλγαρία. Επίσης δεν εφαρμόστηκε εις βάρος τους σκληρός διωγμός, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν από μόνοι τους λόγω κυρίως της κατάργησης όλων των προνομίων που απολάμβαναν επί τουρκοκρατίας (κυρίως σχολεία, γλώσσα, σύλλογοι κλπ). Τελικά αρκετοί έμειναν στους τόπους που γεννήθηκαν και έζησαν σ’ αυτούς και ζουν ακόμα και σήμερα, συνήθως κρυπτόμενοι και μη δυνάμενοι να εκδηλώσουν τα πραγματικά τους φρονήματα.

Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που μου αφηγήθηκε ο πρόεδρος ενός παραμεθόριου ελληνικού χωριού (δεν αναφέρω ονόματα) το οποίο έζησε ο ίδιος και ο ψάλτης της εκκλησίας αυτού του χωριού. Κατά τη διάρκεια της ελευθεροεπικοινωνίας που ίσχυε για μερικά χρόνια μετά το 1959, από περιέργεια πήγαν σ’ ένα απέναντι χωριό. Μπήκαν στην εκκλησία που ήταν στην είσοδο του χωριού όπου μέσα ήταν μερικές γερόντισσες και γέροντες. Από συνήθεια κυρίως και σεβασμό ο ψάλτης άρχισε να σιγοψέλνει, όταν διαπίστωσε ότι μια γερόντισσα έφυγε βιαστικά από την εκκλησία. Σκέφτηκε ότι πάει να ειδοποιήσει τις σκοπιανές αρχές. Είπε τη σκέψη του και στον πρόεδρο αλλά δεν σταμάτησε να ψέλνει σιγανά. Μετά από λίγο η εκκλησία γέμισε από ανθρώπους του χωριού, άνδρες γυναίκες και παιδιά και στο τέλος όλοι μαζί έψελναν δυνατά και ελληνικά, με δάκρυα στα μάτια, το ‘υπέρ, μάχω [sic] στρατηγώ…’.

Χαρακτηριστικές ήταν οι κινήσεις των κρυπτοελλήνων της περιοχής στις πρώτες ημέρες της χούντας. Πίστεψαν ότι ο ελληνικός στρατός θα βάδιζε προς βορράν και άρχισαν να βγάζουν από τις κρύπτες ελληνικές σημαίες, ό,τι ακριβώς έκαναν και οι βορειοηπειρώτες κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, υποδεχόμενοι τα προελαύνοντα ελληνικά στρατεύματα.

Ασφαλώς και υπάρχουν Έλληνες στην ΠΓΔΜ. Δεν έχει σημασία αν είναι 18% του πληθυσμού ή λιγότεροι. Σημασία έχει ότι δεν τολμούν να δηλώσουν το εθνικό τους φρόνημα, γιατί οι σκοπιανοί καραδοκούν. Τρανό δείγμα του σεβασμού των μειονοτήτων, για μια χώρα που διεκδικεί την είσοδό της στην Ε. Ένωση.

 

Αλήθεια 10η

 

Βεβαίως και ήταν ενδοτική η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια. Οταν λέμε Αθήνα εννοούμε την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από την απελευθέρωση και μετά. Από την μια πιστεύαμε το παραμύθι του Τίτο ότι το Βελιγράδι δεν εναρμονίζεται με τις εκδηλώσεις των σκοπιανών, αλλά αναγκάζεται να δείχνει χαλαρή στάση λόγω εσωτερικών αναγκών και προβλημάτων. Από την άλλη υποχωρούσαμε στις υποδείξεις των Αμερικανών να μη δημιουργούμε προβλήματα στον Τίτο με αντιδράσεις μας για το μακεδονικό, επειδή ο στρατάρχης ήταν ο πρώτος αποστάτης του σοβιετικού στρατοπέδου. Για να μας χρυσώνουν το χάπι μεθόδευαν, κάθε τόσο, άκαπνες δηλώσεις πολιτικών τους παραγόντων και αποφάσεις της Γερουσίας που, αν όντως τις πίστευαν, ακόμα και σήμερα, θα τις τιμούσαν έναντι των απαράδεκτων αλλά και προκλητικών δηλώσεων των Σκοπίων. Απεναντίας, εξυπηρετώντας τα σχέδιά τους στον βαλκανικό χώρο, προσφέρουν και σήμερα πλουσιοπάροχα στους σκοπιανούς, ενώ ταυτόχρονα μεθοδεύουν, ευθέως ή εμμέσως, εκβιασμούς προς την υπνώττουσα ελληνική πλευρά, η οποία, σαν κυβέρνηση ή αντιπολίτευση και σαν επιστήμη και διανόηση ή και δημοσιογραφία ασχολείται με μικροκομματικές κονταρομαχίες και αντιπαραθέσεις πεζοδρομίου, δυστυχώς για τη μοίρα της ταλαίπωρης αυτής πατρίδας.

 

Χαράλαμπος Σωτηρόπουλος

πρώην Διευθυντής του Τμήματος Εθνικών Θεμάτων της ΚΥΠ, νυν ΕΥΠ (1956-1986)

http://www.iospress.gr/letters/letter20051204.htm

[xristoforos_]

Ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

 

Διάλογος με την ΚΥΠ
 

Μέρα που είναι σήμερα, είπαμε να δώσουμε το λόγο σε έναν τυπικό εκπρόσωπο της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης. Αλλωστε ο κ. Σωτηρόπουλος ήταν ο μόνος που -αν και συνταξιούχος- είχε τα υπηρεσιακά κότσια να επιμείνει στους κατασκευασμένους μύθους της εθνικής προπαγάνδας για το Μακεδονικό.

 

Πριν από μερικές εβδομάδες, στον απόηχο της παραφιλολογίας περί δημοψηφίσματος για το «Σκοπιανό», ασχοληθήκαμε με τους δέκα μύθους που έχουν επιβληθεί επ’ αυτού στην ελληνική κοινή γνώμη («Ιός» 23.10.2005). Στόχος μας ήταν να δείξουμε το μέγεθος της παραπληροφόρησης που διοχετεύθηκε στην ελληνική κοινωνία το 1992-93, με την αναβίωση των προπαγανδιστικών μηχανισμών της μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης και την ανεξέλεγκτη προσφυγή στα «μυστικά κονδύλια» της «υπηρεσίας ενημέρωσης» του ΥΠΕΞ (και όχι μόνο).

Από τους τότε υπεύθυνους, ο μόνος που μπήκε στον κόπο να μας απαντήσει ήταν η ...ΚΥΠ. Με εξασέλιδο δακτυλογραφημένο κείμενό του, ο πρώην τομεάρχης της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Χαράλαμπος Σωτηρόπουλος επιχειρεί να ανασκευάσει τα επιχειρήματά μας και να στηρίξει την αντίστοχη «εθνική γραμμή». Για λόγους χώρου, η επιστολή του δημοσιεύεται εδώ με κάποιες περικοπές, που δεν θίγουν την ουσία των ισχυρισμών του. Οσοι αναγνώστες ενδιαφέρονται, μπορούν ν' αναζητήσουν το πλήρες κείμενο στην ιστοσελίδα του «Ιού».

Παλιός γνώριμος της στήλης (βλ. «Ιός» 4.8.1996), ο επιστολογράφος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται, πάνω απ' όλα, η συνέχεια της κρατικής πολιτικής. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1956, ως πολιτικός υπάλληλος του νεοσύστατου τότε «Τμήματος Εθνικών Θεμάτων» της ΚΥΠ, τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε το 1969. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1986, όταν η ΚΥΠ μετονομάστηκε σε ΕΥΠ. Η υπηρεσιακή του ενασχόληση με το Μακεδονικό ολοκληρώθηκε το 1991-93, όταν χρημάτισε «ειδικός σύμβουλος» του ΥΠΕΞ για το θέμα. Το κείμενό του ισοδυναμεί ως εκ τούτου με υπεράσπιση της γραμμής τού 1991-93 από ένα βασικό συντελεστή της.

Σε διπλανή στήλη ασχολούμαστε με το πρώτο σημείο, που θίγει το κεντρικό ζήτημα της ονομασίας των γειτόνων μας. Για τα υπόλοιπα, οι απαντήσεις μας είναι αναγκαστικά συνοπτικές.

Σε δυο σημεία (2 & 3) ο κ. Σωτηρόπουλος επιβεβαιώνει ουσιαστικά την ανάλυσή μας, επιχειρώντας ταυτόχρονα τον εξωραϊσμό των αντίστοιχων μύθων.

Ισχυρίζεται π.χ. ότι η Δαρδανία ήταν απλώς τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας. Ομως η ταύτισή της (από την εθνική επιχειρηματολογία) με τη σημερινή ΠΓΔΜ έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Το ξεκαθαρίζει το ΥΠΕΞ, όταν εν έτει 1884 κάλεσε τον Παπαρρηγόπουλο να στηρίξει την «νέαν της Μακεδονίας οριοθέτησιν», ώστε τα όριά της να συμπίπτουν «προς το μέρος εκείνο της χώρας ταύτης εις το οποίον ο Ελληνισμός δύναται να παρασταθή επικρατών». Με βάση το ίδιο σκεπτικό οι ημιεπίσημοι εκφραστές της εθνικής γραμμής παρότρυναν κατά καιρούς τους γείτονές μας να μετονομάσουν τη χώρα τους σε «Δαρδανία» («Μακεδονική Ζωή» 9.1971). Κάποιοι τέλος πήραν φόρα και, ξεχνώντας ότι οι Σλάβοι κατέβηκαν στα Βαλκάνια τον 6ο αιώνα μ.Χ., προσέδωσαν στο επιχείρημα εθνολογικές διαστάσεις: στο «Βήμα» της 9.2.1992 ομάδα διαπρεπών πανεπιστημιακών, μ' επικεφαλής τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Μιχ. Σακκελαρίου, κατατροπώνει τους «Σκοπιανούς» με τη θεωρία ότι είναι «απόγονοι των κατοίκων της αρχαίας Δαρδανίας», δηλ. των «πανάρχαιων εχθρών» των αρχαίων Μακεδόνων!

Προβληματικότερη είναι η απόφανση του κ. Σωτηρόπουλου ότι «κανείς δεν υποστηρίζει σοβαρά πως το πραγματικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι 'Βαρντάρσκα Μπανοβίνα'». Να υποθέσουμε ότι δεν έχει διαβάσει το σχετικό κείμενο του κ. Παπαθεμελή («Ε» 17.3.01) ή τις δεκάδες σχετικές επιστολές που κατακλύζουν τακτικά τον αθηναϊκό Τύπο;

Σε δυο άλλα κρίσιμα σημεία, ο επιστολογράφος μας σιωπά: για τον προσεταιρισμό των σλαβομακεδόνων εθνικιστών του ΒΜΡΟ από το δίκτυο του στρατηγού Γρυλλάκη (αρ.8) και για τα σχέδια «διάλυσης» ή «διαμελισμού» του «ψευδοκράτους» (αρ.10). Εξίσου διακριτικά παρακάμπτει τη συμβολή του ελληνικού εθνικισμού στην καλλιέργεια της ιδέας ότι οι σλαβόφωνοι κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες (αρ.5). Θεωρεί βολικότερο να σκιαμαχήσει με την «μακεδονοποίηση» του μεσαιωνικού τσάρου Σαμουήλ. Αν και είναι άσχετο με το άρθρο μας, τον πληροφορούμε πως -κι εδώ- οι «Σκοπιανοί» αντέγραψαν απλώς την ημέτερη βιβλιογραφία: τον «μακεδονικό» χαρακτήρα του κράτους του Σαμουήλ πρώτοι υποστήριξαν, για «εθνικούς» πάντοτε λόγους, διαπρεπείς έλληνες συγγραφείς όπως ο διευθυντής του ΥΠΕΞ Βασίλειος Κολοκοτρώνης («La Macedoine et l' Hellenisme», Παρίσι 1919, σ.206-31) και -διακριτικότερα- ο πανεπιστημιακός Κων/νος Αμαντος («Οι βόρειοι γείτονες της Ελλάδος», Εν Αθήναις 1923, σ.34).

Συζητήσιμος είναι επίσης ο ισχυρισμός ότι το προοίμιο του Συντάγματος της ΠΓΔΜ «διατυπώνει απαιτήσεις σε βάρος μας» (αρ.4). Πρόκειται για αναφορά σε δυο ιστορικές διακηρύξεις του σλαβομακεδονικού εθνικού κινήματος (του 1903 και του 1944!), που από την ελληνική διπλωματία θεωρήθηκαν «αλυτρωτικές» και με την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 η ΠΓΔΜ αποκήρυξε πανηγυρικά κάθε τέτοια ερμηνεία τους. Ενδιαφέρουσα είναι αντίθετα η τοποθέτηση του πρώην ηγετικού στελέχους της ΚΥΠ σχετικά με την αναγνώριση σλαβομακεδονικής μειονότητας (αρ.4), όπως και η αποδοκιμασία από μέρους του των συλλαλητηρίων του 1992-94 (αρ.7).

Για το ζήτημα της αόρατης ελληνικής μειονότητας, επισημαίνουμε απλώς ότι η παράθεση κάποιων αριθμών του 1910 δεν αποδεικνύει τίποτα για το σήμερα. Επίσημες πηγές δέχονται ότι «το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων» της Σερβικής Μακεδονίας (5.000 άτομα) μετανάστευσε στην Ελλάδα το 1913 (Α.Α. Πάλλης, «Στατιστική μελέτη περί των φυλετικών μεταναστεύσεων Μακεδονίας και Θράκης», Αθήναι 1925, σ.6). Ούτε είναι σοβαρό στοιχείο οι αναφορές ΚΥΠατζήδων περί θετικής απήχησης του ...πραξικοπήματος του 1967 στους «κρυπτοέλληνες» της Γιουγκοσλαβίας. Οσο για τις συγκρίσεις με την (υπαρκτή και ευδιάκριτη) ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, καλύτερα να μην τις σχολιάσουμε.

Οπως επισημαίνει ο επί τρεις δεκαετίες εμπειρογνώμων του ΥΠΕΞ, Ευάγγελος Κωφός, «αφότου άρχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο το Γενικό Προξενείο Σκοπίων, κανείς από τις περίπου δυο δεκάδες προξένους που υπηρέτησαν εκεί δεν κατέγραψε ελληνική μειονότητα παρόμοιων διαστάσεων στην περιοχή. Υπήρχαν μερικά απομεινάρια Ελλήνων Βλάχων, αν και οι περισσότεροι ή είχαν 'μακεδονοποιηθεί' ή προέβαλλαν χωριστή 'βλάχικη' ταυτότητα» («Αντί» 3.1.1997). Η εικόνα αυτή δεν άλλαξε μέχρι σήμερα. Οι μόνοι πολίτες της ΠΓΔΜ που διεκδικούν δημόσια τη σχέση τους με την Ελλάδα, είναι οι σλαβόφωνοι πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου που, ως «μη Ελληνες το γένος», αποκλείστηκαν από τον ελεύθρο επαναπατρισμό του 1982.

Αφήσαμε για το τέλος το σημαντικότερο (αρ.6). Πολύ λογικό, ένα πρώην στέλεχος της ΚΥΠ να αισθάνεται ότι το επίσημο κράτος, οι διπλωμάτες κι η επιστημονική κοινότητα «αδράνησαν» επί δεκαετίες, «αδιαφορώντας» για τον «βομβαρδισμό πληροφοριών» (και -υποθέτουμε- υποδείξεων) εκ μέρους του ίδιου και της υπηρεσίας του. Αυτό που δεν είναι καθόλου προφανές, ωστόσο είναι η «ισχνότητα» της ελληνικής απάντησης. Αρκεί μια βόλτα σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες για να διαπιστώσει κανείς το ακριβώς αντίθετο.

Αν ο κ. Σωτηρόπουλος βρέθηκε το 1992 χωρίς προπαγανδιστικό υλικό, αυτό μάλλον οφειλόταν στην απότομη, ριζική ανατροπή της εθνικής στοχοθεσίας που σημειώθηκε επί των ημερών του: πώς να μοιράσει τα (πολυτελή) φυλλάδια της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και του Κέντρου Απόδημων Μακεδόνων, που είχαν τυπωθεί το 1988 αναφερόμενα σε «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία» και «Σλαβομακεδόνες», όταν η νέα γραμμή διεκδικούσε την ελληνική αποκλειστικότητα τόσο πάνω στην επίμαχη λέξη όσο και στα «παράγωγά» της;

 

 
"Οι μύθοι είναι αλήθειες"

Οι μύθοι του «Ιού» είναι, στην πραγματικότητα, αλήθειες, όπως περιληπτικά απαριθμούνται παρακάτω.

Αλήθεια 1η
Η ονομασία «Μακεδόνες» των Σλάβων του κρατιδίου των Σκοπίων εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1943-44 από τον Τίτο, με τη διαφορά ότι αυτός την επέλεξε από το 1937, όταν έγινε γραμματέας του Κ.Κ. Γ/βίας. Τότε δεν τόλμησε να ανακοινώσει τις σκέψεις του, για την ομοσπονδιακή συγκρότηση του Γ/βικού κράτους (Ηνωμένο βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων) διότι θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την περί Βαλκανικής ομοσπονδίας θέση του Βούλγαρου Δημητρώφ την οποία είχε αποδεχθεί και ο πατερούλης Στάλιν. Φανέρωσε τις επιλογές του το 1943 όταν πλέον ο Δημητρώφ είχε χάσει την εύνοια της Μόσχας και ο ίδιος ο Τίτο ήταν ο αδιαφιλονίκητος αντάρτης των Βαλκανίων, χαϊδεμένο παιδί του πατερούλη. Βάφτισε τους Σκοπιανούς Μακεδόνες και όχι Σλαβομακεδόνες που θα ήταν η πραγματική τους ονομασία, επιδιώκοντας ταυτόχρονα δύο στόχους. Να ενισχύσει το έντονο τοπικιστικό συναίσθημα των σλαβοφώνων κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι αυτοαπεκαλούντο Μακεδόνες ανέκαθεν, όπως για παράδειγμα οι Κρητικοί, οι Ηπειρώτες, οι Θεσσαλοί αλλά και οι Κύπριοι, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμιά περίπτωση προσδιορισμό εθνικής ταυτότητας, και να τους απομακρύνει από την επιρροή των Ελλήνων και των Βουλγάρων, εθνότητες με τις οποίες συνήθως εταυτίζοντο κατά την περίοδο της διαμάχης στον μακεδονικό χώρο. Ταυτόχρονα ονόμασε και το νότιο τμήμα της Σερβίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (2-8-1944).
Αν υπήρχε Μακεδονικό έθνος κάπου θα ήταν καταγραμμένο. Ολες όμως οι στατιστικές καταγράφουν στην Μακεδονία Τούρκους, Βουλγάρους, Σέρβους, Αλβανούς κλπ πλην Μακεδόνων. [...] Ενα έθνος δεν πέφτει από τον Ουρανό ξαφνικά και μάλιστα σε ευρωπαϊκό χώρο. Βέβαια οι Σκοπιανοί έχουν το δικαίωμα να ανήκουν σε ένα έθνος και αυτό δεν θα το προσδιορίσουμε εμείς. Ομως δεν είναι δικαίωμά τους να επιλέγουν ονομασίες που ανήκουν και σε άλλους και κυρίως περικλείουν διεκδικήσεις ιστορικών δικαιωμάτων άλλων, τα οποία καταγράφηκαν στην ιστορία πριν καν εμφανισθούν Σλάβοι στην περιοχή που ζουν σήμερα. [...]
Μέχρι και το 1955 περίπου κανένας σλαβόφωνος μετανάστης στην Αμερική και τον Καναδά δεν δήλωσε ποτέ ότι είναι μακεδονικής εθνότητας. Βούλγαροι και Ελληνες δήλωναν οι άνθρωποι και Βουλγαρικές και ελληνικές κοινότητες και εκκλησίες εδημιουργούσαν, ανεξάρτητα αν τις ονόμαζαν βουλγαρομακεδονικές ή ακόμα και μακεδονικές. Αυτό φαίνεται ολοφάνερα από τα όσα εγράφοντο τότε, ακόμα και σήμερα, στις εφημερίδες και τα περιοδικά τους. Μόνο από το 1955 περίπου ιδρύθηκαν στον Καναδά (Τορόντο) εκκλησίες, οργανώσεις και κοινότητες φιλικές προς τα Σκόπια, ύστερα από μεγάλες προσπάθειες των Σκοπιανών.

Αλήθεια 2η
Τα όρια της αρχαίας Μακεδονίας δεν ήσαν πάντοτε τα ίδια. [...] Με βάση τις ιστορικά βεβαιωμένες αυξομειώσεις της μακεδονικής περιοχής, καταλήγει η επιστήμη στην άποψη ότι η αρχαία Μακεδονία επεκτείνεται κάτι παραπάνω από τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Η αρχαία Δαρδανία δεν αποτελεί σόφισμα για εσωτερική κατανάλωση, ήταν για κάποιο διάστημα όντως μία από τις είκοσι περίπου επαρχίες της Μακεδονίας. Εκεί ήταν και τα Σκόπια. [...]

Αλήθεια 3η
Η περιοχή του κρατιδίου των Σκοπίων και μόνον αυτή ποτέ δεν λεγόταν Μακεδονία. Μακεδονία ήταν και λεγόταν ολόκληρος ο μακεδονικός χώρος. Δεν υποστηρίζει κανείς σοβαρά ότι το πραγματικό όνομα της ΠΓΔΜ πρέπει να είναι 'Βαρντάρσκα Μπανόβινα'. Το σωστό και δίκαιο θα ήταν η ονομασία της ΠΓΔΜ να είναι Σλαβομακεδονική Δημοκρατία και μάλιστα στα σλαβικά [...].

Αλήθεια 4η
Τα ιστορικά εκπαιδευτικά βιβλία των Σκοπιανών αμφισβητούν πλήρως την ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων. [...] Δεν ομιλούν μόνο για ύπαρξη μειονότητας στον δικό μας μακεδονικό χώρο. Ακόμα και στο προΰμνιο [sic] του Συντάγματός τους, το οποίον δεν άλλαξαν, διατυπώνουν απαιτήσεις σε βάρος μας. Οσον αφορά την ύπαρξη ή μη μειονότητος Σκοπιανών στο δικό μας χώρο, βεβαίως και υπάρχει υποχρέωσή μας να την αναγνωρίσουμε, αν όντως υπάρχει, αλλά όχι σαν μακεδονική, διότι Μακεδόνες αυτοαποκαλούνται όλοι οι έλληνες της Μακεδονίας μας, αλλά σαν Σλαβομακεδόνες. Τίποτε πιο απλό και ξεκάθαρο.

Αλήθεια 5η
Σε όλα σχεδόν τα εκπαιδευτικά τους βιβλία τονίζεται ευθέως ότι είναι πολύ φυσικό οι Σλάβοι που κατοίκησαν στην Μακεδονία να διαδεχθούν τους αρχαίους Μακεδόνες και να κληρονομήσουν την ταυτότητά τους, λόγω επιμειξίας με αυτούς. [...]
Πολλά από αυτά που πιστεύουν είναι δημιουργήματα άλλων και ανήκουν σε άλλους. Η ιστορία πουθενά δεν αναφέρει ότι ο Σαμουήλ ήταν Μακεδόνας τύπου Σκοπίων και το κράτος του μακεδονικό. Θα τρίζουν τα κόκαλά του. Ομως οι Σκοπιανοί αυτό υποστηρίζουν, το πιστεύουν και δεν δέχονται άλλη θέση.

Αλήθεια 6η
Δεν είναι μύθος ότι το ελληνικό κράτος αδιαφόρησε επί μισό αιώνα για τις δραστηριότητες των Σκοπίων. Είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Αυτή η αδιαφορία, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αναφέρομαι στη διεξαγόμενη σκοπιανή προπαγάνδα, αποτέλεσε το μέγα όπλο και ουσιαστικά την αιτία της αποδοχής των Σκοπιανών θέσεων διεθνώς. Οχι μόνο αδιαφόρησε το ελληνικό κράτος, αλλά κοιμόταν ολόκληρο. Είναι αλήθεια ότι οι διπλωματικές υπηρεσίες και όχι μόνο εδέχοντο, επί σειράν ετών, βομβαρδισμό πληροφοριών για την δράση της σκοπιανής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο, ακόμα και μέσα στο δικό μας μακεδονικό χώρο. Η αδιαφορία αυτή δεν ήταν γνώρισμα μόνο των δικών μας υπηρεσιών αλλά και ολόκληρου του επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Στα χιλιάδες πολυτελή έντυπα των διαφόρων ιδρυμάτων των Σκοπίων, κανένα αντίστοιχο ελληνικό δεν υπήρξε ποτέ, με μια μικρή εξαίρεση την ισχνή δράση του ΙΜΧΑ και της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, ιδρύματα όμως που δεν είχαν ούτε τους μισθούς των υπαλλήλων τους να πληρώσουν και ούτε σήμερα έχουν τα αναγκαία.
Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της αδιαφορίας μας. Οταν την περίοδο έξαρσης του προβλήματος (1990-93) ξένοι δημοσιογράφοι, ερχόμενοι από τα Σκόπια και εφοδιασμένοι με πολυτελείς εκδόσεις των Σκοπίων για το πρόβλημα, ζητούσαν να ενημερωθούν και για τις ελληνικές θέσεις, οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν είχαν τίποτα το αξιόλογο να τους δώσουν. Τότε τυπώθηκαν μερικά διαφωτιστικά έντυπα για τη Μακεδονία, στα γρήγορα και κατ’ οικονομία.

Αλήθεια 7η
Δεν είναι μύθος ότι η ηγεσία των Σκοπίων, όποια και αν ήταν, υπήρξε σταθερά αδιάλλακτη στο θέμα του ονόματος. Από πουθενά δεν βεβαιώνεται ότι πρότειναν ή αποδέχθηκαν ονομασία διάφορη από αυτή που αναφέρεται στο σύνταγμά τους. [...] Οι αναφερόμενες στον «Ιό» βολιδοσκοπήσεις του Μάλεφσκι δεν επιβεβαιώνονται, αλλά και αν έγιναν δεν απέβλεπαν σε επίλυση του προβλήματος, διότι αν κάτι τέτοιο ήθελαν τα Σκόπια θα μπορούσαν να το κάνουν από μόνα τους, ακόμα και τώρα, με έναν απλό τρόπο, αλλάζοντας το αναφερόμενο στο σύνταγμά τους όνομα. [...]
Βέβαια ήταν μεγάλο λάθος οι κινητοποιήσεις στην περίοδο Σαμαρά, όχι αυτές καθ' εαυτές αλλά σχετικά με συνθηματολογία. Λάθος είναι και σήμερα τα συνθήματα ότι η Μακεδονία είναι ελληνική κλπ τέτοιες ανοησίες, διότι δεν έχουν απήχηση στο εξωτερικό. Επιπλέον οι ξένοι, ιδίως της εποχής εκείνης, δεν ήταν δυνατόν να κατανοήσουν πώς μπορούν τα μικρά και απολύτως αδύναμα Σκόπια να απειλούν την Ελλάδα. Τα συνθήματα και οι κιντοποιήσεις, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να αναφέρονται στα απαράδεκτα σημεία της σκοπιανής προπαγάνδας και σε ιστορικά και επιστημονικά δεδομένα.

Αλήθεια 8η
Η επεκτατική πολιτική των Σκοπίων, όπως καθορίστηκε από τον Τίτο, παραμένει αμετάβλητη μέχρι τις μέρες μας και δεν είναι γνώρισμα ή στόχος εθνικιστικών κύκλων της χώρας αυτής. Αυτή η πολιτική εκφράζει το σύνολο της πολιτικής, επιστημονικής, εκκλησιαστικής ηγεσίας αλλά και του σλαβομακεδονικού πληθυσμού. [...]

Αλήθεια 9η
Η παρουσία Ελλήνων στο κρατίδιο των Σκοπίων δεν είναι ανυπόστατη κατασκευή αλλά πραγματικότητα. Οταν η περιοχή περιήλθε το 1913 στη Σερβική κατοχή, στο Μοναστήρι με πληθυσμό 42.000 οι 14.000 ήταν Ελληνες [...]. Το Μεγάροβο με πληθυσμό 2.410 κατοίκων ήταν εξ ολοκλήρου ελληνικό, όπως και η Μιλόβιστα με 2.150, καθώς και η Νιζόπολις με 1.890, το Τύρνοβο με 2.430, το Μπούκοβο με 1.474 Ελληνες, το Ντράγκος με 717, η Ρέσνα με 1.000 Ελληνες, το ηρωικό Κρούσοβο με 3.218 Ελληνες επί πληθυσμού 4.918 και τόσες άλλες περιοχές. Αυτοί οι Ελληνες που αποκόπηκαν εντός της προπολεμικής Σερβίας δεν μετακινήθηκαν ποτέ επίσημα προς την Ελλάδα (ανταλλαγές πληθυσμών) όπως συνέβη με τους Ελληνες της Τουρκίας αλλά και όσους είχαν απομείνει στη Βουλγαρία. Επίσης δεν εφαρμόστηκε εις βάρος τους σκληρός διωγμός, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν από μόνοι τους λόγω κυρίως της κατάργησης όλων των προνομίων που απολάμβαναν επί τουρκοκρατίας (κυρίως σχολεία, γλώσσα, σύλλογοι κλπ). Τελικά αρκετοί έμειναν στους τόπους που γεννήθηκαν και έζησαν σ’ αυτούς και ζουν ακόμα και σήμερα, συνήθως κρυπτόμενοι και μη δυνάμενοι να εκδηλώσουν τα πραγματικά τους φρονήματα. [...]
Χαρακτηριστικές ήταν οι κινήσεις των κρυπτοελλήνων της περιοχής στις πρώτες ημέρες της χούντας. Πίστεψαν ότι ο ελληνικός στρατός θα βάδιζε προς βορράν και άρχισαν να βγάζουν από τις κρύπτες ελληνικές σημαίες, ό,τι ακριβώς έκαναν και οι βορειοηπειρώτες κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, υποδεχόμενοι τα προελαύνοντα ελληνικά στρατεύματα.
Ασφαλώς και υπάρχουν Ελληνες στην ΠΓΔΜ. Δεν έχει σημασία αν είναι 18% του πληθυσμού ή λιγότεροι. Σημασία έχει ότι δεν τολμούν να δηλώσουν το εθνικό τους φρόνημα, γιατί οι σκοπιανοί καραδοκούν. Τρανό δείγμα του σεβασμού των μειονοτήτων, για μια χώρα που διεκδικεί την είσοδό της στην Ε. Ενωση.

Αλήθεια 10η
Βεβαίως και ήταν ενδοτική η στάση της Αθήνας απέναντι στα Σκόπια. Οταν λέμε Αθήνα εννοούμε την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από την απελευθέρωση και μετά. Από την μια πιστεύαμε το παραμύθι του Τίτο ότι το Βελιγράδι δεν εναρμονίζεται με τις εκδηλώσεις των σκοπιανών, αλλά αναγκάζεται να δείχνει χαλαρή στάση λόγω εσωτερικών αναγκών και προβλημάτων. Από την άλλη υποχωρούσαμε στις υποδείξεις των Αμερικανών να μη δημιουργούμε προβλήματα στον Τίτο με αντιδράσεις μας για το μακεδονικό, επειδή ο στρατάρχης ήταν ο πρώτος αποστάτης του σοβιετικού στρατοπέδου. Για να μας χρυσώνουν το χάπι μεθόδευαν, κάθε τόσο, άκαπνες δηλώσεις πολιτικών τους παραγόντων και αποφάσεις της Γερουσίας που, αν όντως τις πίστευαν, ακόμα και σήμερα, θα τις τιμούσαν έναντι των απαράδεκτων αλλά και προκλητικών δηλώσεων των Σκοπίων. Απεναντίας, εξυπηρετώντας τα σχέδιά τους στον βαλκανικό χώρο, προσφέρουν και σήμερα πλουσιοπάροχα στους σκοπιανούς, ενώ ταυτόχρονα μεθοδεύουν, ευθέως ή εμμέσως, εκβιασμούς προς την υπνώττουσα ελληνική πλευρά, η οποία, σαν κυβέρνηση ή αντιπολίτευση και σαν επιστήμη και διανόηση ή και δημοσιογραφία ασχολείται με μικροκομματικές κονταρομαχίες και αντιπαραθέσεις πεζοδρομίου, δυστυχώς για τη μοίρα της ταλαίπωρης αυτής πατρίδας.

Χαράλαμπος Σωτηρόπουλος
πρώην Διευθυντής του Τμήματος Εθνικών Θεμάτων της ΚΥΠ, νυν ΕΥΠ (1956-1986)


 


Η γενεαλογία των «ανύπαρκτων»

Η σπονδυλική στήλη της επιστολής του κ. Σωτηρόπουλου σχετίζεται με τα χαρακτηριστικά της (σλάβο)μακεδονικής εθνογένεσης. Οπως εξηγούσαμε στις 23.10.05, τόσο ο αυτοπροσδιορισμός «Μακεδόνες» (Μακεντόντσι) όσο και η πρόταξη διακριτής εθνικής ταυτότητας απέναντι σε Ελληνες, Σέρβους και Βουλγάρους από μέρους μιας μερίδας (τουλάχιστον) του επίμαχου πληθυσμού χρονολογούνται αρκετές δεκαετίες πριν από την εμφάνιση του Τίτο, που υποτίθεται ότι «κατασκεύασε» το όλο ζήτημα.

Ο επιστολογράφος μας παραδέχεται πως «οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της περιοχής αυτοαπεκαλούντο ανέκαθεν Μακεδόνες», απορρίπτει όμως το ενδεχόμενο αυτός ο όρος να είχε εθνικό χαρακτήρα πριν από το 1944. Δεν φταίμε αν εντελώς διαφορετική ήταν η υπηρεσιακή εκτίμηση -εν έτει 1905- του επίσημου χαρτογράφου του ελληνικού μηχανισμού, που παραθέτουμε στο άρθρο μας.

Ταυτόχρονα, ο κ. Σωτηρόπουλος υποστηρίζει ότι «μέχρι το 1955 περίπου, κανένας σλαβόφωνος μετανάστης από το χώρο της Μακεδονίας, στην Αμερική και τον Καναδά δεν δήλωσε ποτέ ότι είναι μακεδονικής εθνότητας». Πρόκειται για χοντρό λάθος, όπως μπορεί να διαπιστώσει επισκεπτόμενος την ιστοσελίδα του μουσείου του Ελις Αϊλαντ και «ξεφυλλίζοντας» τις σχετικές καταστάσεις της αμερικανικής υπηρεσίας μετανάστευσης (www.ellisisland.org). Μέσα στις πρώτες 100 ημέρες του 1904, π.χ., 323 νεοαφιχθέντες μετανάστες στο ερώτημα «φυλή ή λαός» απάντησαν «Μακεδόνας».

Aπό τη σχετική ιστορική έρευνα γνωρίζουμε επίσης ότι η αποδοχή της συγκεκριμένης ταυτότητας αποτέλεσε εκείνη την εποχή αντικείμενο ενδοϋπηρεσιακού προβληματισμού των αρμόδιων υπηρεσιών των ΗΠΑ. Το σχετικό «Λεξικό» της Επιτροπής Μεταναστεύσεως, που εκδόθηκε το 1911, αποφαινόταν π.χ. λακωνικά ότι «Μακεδόνας ίσον Βούλγαρος» (Keith Brown, "Friction at the Archives: Nations and Negotiations on Ellis Island, 1904-10", Σικάγο 1996). Ανάλογες παλινδρομήσεις συναντάμε και στις επίσημες οδηγίες της Στατιστικής Υπηρεσίας προς τους απογραφείς: το 1910 δεν αποδέχονται την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας (όπως δεν δέχονται ούτε «τσέχικη», «ουκρανική» ή «κουτσοβλάχικη» - η τελευταία θεωρείται απλά ρουμανική») ενώ το 1920 την συγκαταλέγουν ρητά μεταξύ των «βασικών ξένων γλωσσών» που μιλιούνται στις ΗΠΑ.

Αυτά όσον αφορά το -όντως λεπτό και συχνά διφορούμενο- ζήτημα του αυτοπροσδιορισμού των Σλαβομακεδόνων σε παλιότερες εποχές. Περισσότερο απλά είναι τα πράγματα με τις βαλκανικές στατιστικές. Οι ελληνικές, βουλγαρικές και σερβικές στατιστικές που κυκλοφόρησαν πριν από το 1912 αποτελούσαν τμήμα του προπαγανδιστικού οπλοστασίου των αντίστοιχων κρατών κι όχι αποτύπωση του όποιου αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων. Οι επίσημες οθωμανικές απογραφές, πάλι, κατέγραφαν όχι «έθνη» αλλά «μιλέτια» -επίσημα αναγνωρισμένες δηλαδή θρησκευτικές κοινότητες, βάσει των οποίων οργανωνόταν η υπαγωγή των κατοίκων της Αυτοκρατορίας στην κρατική εξουσία. Βουλγαρικό μιλέτι δεν υπήρχε πριν από το 1870, ούτε σερβικό πριν από το 1903. «Μακεδονικό» μιλέτι ουδέποτε αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη και, κατ' επέκταση, ουδέποτε καταγράφηκε.

Από ένα επιτελικό στέλεχος ασχολούμενο κατ' επάγγελμα με τα «σλαβοκομμουνιστικά» ήδη από τη δεκαετία του '50, όπως ο επιστολογράφος μας, θα περιμέναμε τέλος λιγότερα λάθη πάνω στο κύριο αντικείμενό του. Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται λ.χ. ότι η ονομασία «Μακεδόνες» επιλέχθηκε για πρώτη φορά από τον Τίτο το 1937 κι υιοθετήθηκε από τον Στάλιν μόλις το 1943, ξεχνώντας ότι η ύπαρξη αυτοτελούς μακεδονικού έθνους είχε αναγνωριστεί πανηγυρικά από την Κομμουνιστική Διεθνή ήδη από το Φεβρουάριο του 1934; Αν μη τι άλλο, η εν λόγω απόφαση αποτελεί το πρώτο από τα ντοκουμέντα που επιστρατεύθηκαν για να στηρίξουν την εθνική επιχειρηματολογία στο «Σκοπιανό» («Η επεκτατική πολιτική των Σκοπίων», εκδ. ΙΜΧΑ, Θεσ/νίκη 1993, σ.27-8). Την εποχή, ακριβώς, που ο κ. Σωτηρόπουλος ήταν ειδικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ για το ζήτημα...
 


ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Χαράλαμπου Κ. Σωτηρόπουλου, «Αι σλαβικαί οργανώσεις και η ανθελληνική των προπαγάνδα»

(Αθήναι, Αύγουστος 1960). Χαρτογράφηση των σλαβομακεδονικών οργανώσεων της διασποράς από τον επιστολογράφο μας, χωρίς αναφορά στην ιδιότητά του ως στελέχους της ΚΥΠ. Αναλυτική ταξινόμηση των οργανώσεων με βάση τον πολιτικό τους προσανατολισμό («κομμουνιστικαί»-«εθνικιστικαί») ή τον εθνικό τους χαρακτήρα («αυτονομιστικαί»-«μεγαλοβουλγαρικαί»).

Χαράλαμπου Κ. Σωτηρόπουλου, «Η ανθελληνική προπαγάνδα των Σλάβων και το 'Μακεδονικόν Ζήτημα'»

(Αθήναι 1961). Υπηρεσιακή επισκόπηση του Μακεδονικού από τον ίδιο, με δεδηλωμένο σκοπό «την αποκάλυψιν εις την κοινήν γνώμην της κακοβούλου εκμεταλλεύσεως η οποία γίνεται επί ενός ανυπάρκτου θέματος» από τους «ανικανοποίητους» βόρειους γείτονές μας. «Αφ’ ής τεχνηέντως και υπό τρίτων αφυπνίσθησαν εκ του χρονίου ληθάργου των και εδημιουργήθησαν ως κράτη ανεξάρτητα, υπακούοντες εις τα κελεύσματα των κυρίων των και εις τα ίδια αυτών αρπακτικά ένστικτα», υποστηρίζει, Βούλγαροι και Γιουγκοσλάβοι «μετέρχονται παν μέσον ίνα επιτύχουν την απόσπασιν των εδαφών της Μακεδονίας μας, τα οποία ανέκαθεν υπήρξαν Ελληνικά και εις τα οποία ήνθιζεν ο Ελληνικός πολιτισμός όταν οι σημερινοί διεκδικηταί των έζων εις τας στέπας του Βορρά και ετρέφοντο με ρίζες δένδρων και ωμόν κρέας ζώων». Ολόκληρο κεφάλαιο είναι, τέλος, αφιερωμένο στον εσωτερικό εχθρό: «Παραλλήλως θα αποκαλύψωμεν και το μέγεθος της προδοσίας των Ελλήνων κομμουνιστών, η διαστροφή και η πόρωσις των οποίων έφθασε μέχρι του σημείου να αρνούνται και αυτό το ιστορικώς αποδεδειγμένον πλέον γεγονός, ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική και κατοικείται μόνον από Ελληνες» (σ.9).

Evangelos Kofos, «Greece’s Macedonian Adventure: the Controversy over FYROM’s Independence and Recognition»

(στο συλλογικό «Greece and the New Balkans», Ν. Υόρκη 1999, εκδ. Pella). Εντονα κριτικός απολογισμός της κρίσης του 1991-95 από τον επί τρεις δεκαετίες (1963-95) εμπειρογνώμονα του ΥΠΕΞ για το Μακεδονικό.
 

http://www.iospress.gr/ios2005/ios20051204.htm

[xristoforos_]

όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, ανεξαρτήτως τι πιστεύειμ, και αφιερώσει ένα μισάωρο να τα διαβάσει, θα ωφεληθεί πολύ...

ixic_

[SarumaN]

άσχετα με την επικόλληση DhP, τελευταία ξεσκόνιζα τη συλλογή μου για το μακεδονικό...

θα επικολλήσω τρία ενδιαφέροντα (το ένα έχει ξαναμπεί από τον αλιάκμονα νομίζω),,,
και τα τρια είναι του ιού...

ιχιψ_

Όπως ανέλυσα και προηγουμένως το άρθρο για τους 10 μύθους του Μακεδονικού είναι του Bulgarmak, δηλαδή ενός νεοφασιστικού site που έχει ως στόχο την προσάρτηση της Θράκης στη Βουλγαρία και την αυτονομία της Μακεδονίας (κάτι σαν να λέμε η Χρυσή Αυγή της Βουλγαρίας) http://www.bulgarmak.org/propaganda.htm. Τώρα το κατά πόσο θεωρείτε αξιόπιστο αυτό το site και τα γραφόμενα του αυτό είναι δικό σας θέμα (δείτε μόνο μερικά χαρακτηριστικά βίντεο του bulgarmak στο youtube http://www.youtube.com/results?search_query=bulgarmak+&search_type=) εγώ πάντως αρνούμαι να κάτσω να συζητήσω στα σοβαρά έστω και για μία γραμμή απ' αυτά που λέει

Και επειδή  το site του bulgarmak ήταν πεσμένο της τελευταίες μέρες, έχω αποθηκεύσει καλού - κακού σε ένα rar το επίμαχο άρθρο και το κάνω attach για να το δουν και οι υπόλοιποι

[aliakmwn]

εγώ πάντως αρνούμαι να κάτσω να συζητήσω στα σοβαρά έστω και για μία γραμμή απ' αυτά που λέει

Εσυ.. "αρνουσαι" να συζητησεις εστω και μια σειρα απο οτιδηποτε παει κοντρα σ' αυτα που πιστευεις.

[xristoforos_]

εν πρώτοις,,,αν μπορείς,,,απαντάς με επιχείρηματα...τα κείμενα παραθέτουν κάποια στοιχεία...με λογική σειρά...που στοιχειοθετούν με βάση πηγές...αν θες να πεις κάτι πάνω σε αυτά έχει καλώς...τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού (όχι ...όχι στάθη...δεν αναφέρομαι στο κκε...)

εγώ πάντως αρνούμαι να κάτσω να συζητήσω στα σοβαρά έστω και για μία γραμμή απ' αυτά που λέει

να μιλήσεις σοβαρά?!??!!....μη με απειλείς εμένα!!!!

πάντως όπως να χει...σ ευχαριστούμε για τη σιωπή σου....αν μπορείς να τη κρατήσεις και για πολύ καιρό...ακόμα καλύτερα...

αναφορικα με το άρθρο...
ο τύπος των aegiantimes είναι γνωστός φτωχομπινές που στο παρελθόν ο ιός είχε ξεφτυλλίσει όπως και του άρμοζε...έψαχνε λοιπόν...να πάρει την εκδίκησή του...

κάποιος παρατηρητικός αναγνώστης του bulgarmak, όπως η αφεντιά μου, καθ' ότι είμαι γνωστός κρυφοσκοπιανός και φιλοβούλγαρος...θα πρόσεχε το εξής...

αυτός που συντηρει το bulgarmak...δεν ξέρει μία από ιστοσελίδες...οι αισθητική τους άλλωστε το μαρτυρά αυτό...ο τρόπος που κολλάνε γιατί είναι μπουκωμένες με feeds και φωτογραφίες κλπ τσιριτσάντζουλα...

δεν είναι αυτό το θέμα μας...το θέμα μας είναι οτι δεν ξέρει να φτιάχνει ιστοσελίδες...

έτσι την υπογραφή που έχει για copyright...δεν την έχει ως footer...να είναι μια κι ενιαία σε όλη την ιστοσελίδα...αλλά είναι κομμάτι του κάθε κειμένου...κοινώς τη γράφει κάθε φορά που ποστάρει...ενίοτε ...δεν τη γράφει και καθόλου...

αυτό μας βοηθά πολύ στο να χρονολογήσουμε τις σελίδες του...

παράδειγμα...βλέπουμε στην εξής σελίδα...
http://66.102.9.104/search?q=cache:984tNuqsDxYJ:www.bulgarmak.org/karamanlis.htm+%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C+site:bulgarmak.org&hl=el&ct=clnk&cd=10&gl=gr&client=firefox-a
(είναι από το google γιατί το site έχει πέσει)

ότι έχει copyright (μη του κλέψουμε τη πνευματική ιδιοκτησία τρομάρα του)...2002-2007...εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι το εν λόγω κομμάτι του site ανανεώθηκε τελευταία φορά το 2007...και έκτοτε ποτέ...αλλιώς θα είχε αλλάξει το copyright...

σε αυτό το κομμάτι πάλι...
http://66.102.9.104/search?q=cache:PtRSQ6Bc5CkJ:www.bulgarmak.org/mak.htm+%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C+site:bulgarmak.org&hl=el&ct=clnk&cd=5&gl=gr&client=firefox-a
ξέχασε να βάλει copyright...(φαίνεται δεν του φάνηκαν αυτά που έγραφε και τόσο αξιολόγα...οπότε σου λέει...ας το πάρει το ποτάμι)

σε αυτή την ιστοσελίδα
http://66.102.9.104/search?q=cache:AidEkhmXg2MJ:www.bulgarmak.org/custom.htm+2008+site:bulgarmak.org&hl=el&ct=clnk&cd=3&gl=gr&client=firefox-a
που αναφέρεται σε επικαιρο γεγονός...
2 φεβ 2008
έχει copyright 2002-2008 (λογικό)

ε και στην ιστοσελίδα που έχει copy paste το άρθρο του ιού
http://66.102.9.104/search?q=cache:pix-ePDNs8UJ:www.bulgarmak.org/propaganda.htm+%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1+site:bulgarmak.org&hl=el&ct=clnk&cd=1&gl=gr&client=firefox-a
έχει copyright, 2002-2008...

επίσης είναι τραγικό να πιστεύει κανείς ότι ο ιός αντέγραψε από το bulgarmak...
απλά διαβάζοντας τα κείμενα, ένα οποιοδήποτε γραμμένο από τον τυπάκο του bulgarmak, κι αυτό...καταλαβαίνει αμέσως τη διαφορά...

επίσης το bulgarmak κρατά λεπτομερές αρχείο της ελευθεροτυπίας...και τη quotarei όπου χρειάζεται για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του...για να μη σχολιάσουμε το ανθολόγιό του άλλων ελληνικών εφημερίδων...

επίσης...πριν το 2005...(μιας και τότε δημοσιεύθηκε το άρθρο στην ελευθεροτυπία, ενώ αυτός το είχε γράψει πρωτύτερα)...ο bulgarmakarios...(καμία σχέση με τον κύπριο) ...όντας διορατικός...βλέποντας έτη φωτός μπροστά...βροντοφώναζε σε ένα πρόχειρο να banneraki που έφτιαξε..."makedonija bo nato" (η μακεδονία στο νάτο)...ενώ αν πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια του blog που παραθέτεις...ότι το άρθρο του mak γράφτηκε το 2002...o bulgarmakarios θα μπορούσε να κάνει καριέρα και ως μέντιουμ...μιας και είχε προβλέψει και τον πόλεμο "απελευθερωτικό" πόλεμο των αμερικανών στο ιράκ...και στο ίδιο μπανεράκι...βροντοφώναζε.... "sloboda za irak" (λευτεριά για το ιρακ)...πριν καν αρχίσει ο πόλεμος...

ακόμα πιο τραγική είναι η λεπτομέρεια...
ότι ο ιός...αναφέρει πηγές...εννοώ έχει παράρτημα στο τέλος με βιβλία...και τα σχετικά...
αλλά ο makis...όχι...

δλδ...αντέγραψε ο ιός....έχει πηγές...αλλά το πρωτότυπο δεν έχει...

ααααααααααααααα....
ε! μπάστα!

έτσι σάρουμαν...
για άλλη μια φορά φαίνεται...ότι όποιος βγάλει μια πίπα που ευχαριστεί τα αυτιά κάποιων...άκριτα τη δέχονται...

με γεια σας...
εμείς...θα επιμένουμε ...δυνατά...και φιλοβουλγαρικά!
(τι ελοχίμ και παπαριές...)

ixic)

[xristoforos_]

η μόνη λογική ένσταση που μπορεί να αναφέρει κάποιος...είναι..."εεε...νταξ...έφτιαξε μια σελίδα το 2002...την ανανέωσε το 2008...τσουπ...να το copyright"...

αλλά αυτό...αν συνυπολογιστεί με όλα τ άλλα...ακούγεται αστείο...

συν τις άλλοις, πως βγάζεις το συμπέρασμα ότι είναι από το 2002...επειδή λέει το copyright 2002-2008...? γιατί μόνο εκεί στηρίζεται η μεγκουλίνα...τόσο τη κόβει...

εκτός..αν όλα τα άρθρα του...που έχουν υπογραφή 2002-2008...είναι γραμμένα το 2002...

επίσης...το site του είναι πραγματικά μουσείο στο χρόνο....άμα δεις τις πρώτες του σελίδες...και τις τελευταίες...παρατηρείς μεγαλειώδη διαφορά...το ίδιο και σ αυτή τη σελίδα...

άντε πολλά είπα πάλι...

τσάο σαρουμαν...και κράτα την υπόσχεσή σου...

ixic_

[Turambar]

Δυστυχώς ο Σάρουμαν έχει δεσμευτεί ότι δεν θα μιλήσει για ούτε μια γραμμή του Ιού...

Εντυπωσιακός χριστόφορε...

[xristoforos_]

LOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO OOOOOOOOOOOOOOOOLLLL

στο blog που ακολουθεί αναπαράγεται η είδηση του aegean...
http://hygropyr.blogspot.com/2008/03/bulgarmak.html

και απαντάει ένας τυπάκος:

"Monikas είπε...

    min asxolise allo filos to site to riksa me ddos to mono pou me lipei einai oti edw kai 6 xronia to site itan up xoris kapios na kanei kati e kai gw otan to da tsatistika kai to kana down de tha ksana anevei teliose "

μπαοκ ξερω γω κε νταξ...

ixic_/TELOS

[Nessa NetMonster]

Μια συζήτηση στη φιλοσοφική το 1992, τότε που είχαμε τις προηγούμενες εθνικιστικές εξάρσεις για το Μακεδονικό.

"Ελληνικός εθνικισμός - Μακεδονικό ζήτημα - η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας"

Περιμένω απάντηση από pandora

[Nessa NetMonster]

Και επειδή δεν περιμένω να με πάρει κανείς στα σοβαρά χωρίς πηγές...

[pandora]

Νεσσα, το είδα 
αλλά κάποια στιγμή που θα χω χρόνο....

(αν και θεωρώ ότι έχω εξαντλήσει επιχειρηματολογία σε αυτό το τόπικ...)

[tioakeim]

Παραθέτω ένα κείμενο που απαντά στην προπαγάνδα του Ιού/bulgarmak που πόσταρε ο Χριστόφορος παραπάνω, κυρίως σε αυτά που αφορούν την αρχαία Μακεδονία. Για τα υπόλοιπα όποιος ενδιαφέρεται ας κοιτάξει αυτό το  faq: http://www.macedonia.info/FAQ.htm

ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΟ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ"

ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ Α. ΤΕΜΠΛΑΡ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΝΙΝΑΣ ΓΚΑΤΖΟΥΛΗ - ΥΠΑΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ

 

Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν εσφαλμένες αντιλήψεις  λόγω αγνοίας περί του "Μακεδονικού Θέματος".  Το πρόβλημα έχει παροξυνθεί με τη συστηματική προπαγάνδα η οποία πηγάζει από την πρώην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία, τη σημερινή πΓΔΜ και την ακραία και αδιάλλακτη διασπορά της.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #1

Οι κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ) είναι εθνικώς Μακεδόνες, άμεσοι απόγονοι, ή συγγενείς των αρχαίων Μακεδόνων.

 

Πραγματικότητα #1

Οι κάτοικοι της πΓΔΜ είναι επί το πλείστον Σλάβοι, Βούλγαροι και Αλβανοί.  Δεν έχουν τίποτε το κοινό με τους αρχαίους Μακεδόνες.  Ιδού μερικές δηλώσεις από επισήμους κρατικούς λειτουργούς της πΓΔΜ:

 

Α.        Ο  πρώην Πρόεδρος της πΓΔΜ, Κίρο Γκλήγκοροφ  είπε: «Είμαστε Σλάβοι και ήρθαμε στην περιοχή τον έκτο αιώνα…  Δεν είμαστε απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων.»

(Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικού, Ημερήσια Αναφορά, 26 Φεβρουαρίου 1992, σελίδα 35).

 

Β.         Επίσης ο κύριος Γκλήγκοροφ δήλωσε: «Δεν είμαστε Μακεδόνες, αλλά Σλάβοι. Αυτοί είμαστε! Δεν έχομε καμιά συγγένεια με τον Αλέξανδρο τον Έλληνα και με τη Μακεδονία του… Οι πρόγονοί μας κατέφτασαν εδώ τον πέμπτο και έκτο αιώνα» (Τορόντο Στάρ, 15 Μαρτίου 1992).

 

Γ.         Στις 22 Ιανουαρίου 1999, η Πρέσβης της πΓΔΜ στην Washington D.C., κυρία Λιούμπιτσα Ατσέφσκα, σε ομιλία της επί της προσφάτου καταστάσεως στα Βαλκάνια , τόνισε: «Δεν απαιτούμε να μας αναγνωρίζουν ως απογόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος εμπορικός συνεταίρος της ‘Μακεδονίας’ [πΓΔΜ] και ο ύπ' αριθμόν ένα επενδυτής. Αντί να εκλέξουμε εχθροπραξίες, έχουμε επιλέξει την διαιτησία των Ηνωμένων Εθνών, σε επίπεδο πρεσβευτών υπό την αιγίδα των κυρίων Βανς και Νέμιτζ. Σε απάντηση ερωτήσεως επί της εθνικής προελεύσεως των κατοίκων της πΓΔΜ, η Πρέσβης Ατσέφσκα απάντησε: «Είμαστε Σλάβοι και μιλούμε Σλαβική γλώσσα».

 

Δ.         Στις 24 Φεβρουαρίου 1999, ο Πρέσβης της πΓΔΜ στον Καναδά Γυόρδαν Βεσελίνοφ, σε μια συνέντευξή του με την εφημερίδα «Πολίτης» της Οτάβας, παραδέχτηκε: «Δεν έχουμε συγγένεια με τους βορείους Έλληνες οι οποίοι έχουν επιδείξει ηγέτες σαν τον Φίλιππο και τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Είμαστε Σλάβοι και η γλώσσα μας συγγενεύει στενά με τη Βουλγαρική. Υπάρχει κάποια σύγχυση με την ταυτότητα του λαού της πατρίδος μου».

 

Ε.         Στις 29 Δεκεμβρίου 2001, ο Υπουργός Εξωτερικών της πΓΔΜ Σλομπόταν Τσάσουλε, σε συνέντευξή του με την εφημερίδα Ουτρίνσκι ανέφερε ότι είπε στον Βούλγαρο Υπουργό Εξωτερικών, Σολομών Πάσι ότι ανήκουν «στην ίδια Σλαβική φυλή».

 

Εσφαλμένη αντίληψη #2

Οι Έλληνες Μακεδόνες ανήκουν στην ίδια εθνική ομάδα με αυτήν των "Μακεδόνων" της πΓΔΜ.

 

Πραγματικότητα #2

Οι Έλληνες Μακεδόνες δεν ανήκουν στην ίδια εθνική ομάδα με αυτήν των «Σλαβο-Μακεδόνων» της πΓΔΜ. Οι Έλληνες Μακεδόνες είναι ακριβώς αυτό, Έλληνες που κατοικούν, ή προέρχονται από τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας.  Είναι οι μόνοι οι οποίοι λόγω κληρονομικότητας έχουν δικαίωμα να ονομάζονται ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ.

 
Εσφαλμένη αντίληψη #3

Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν φυλή συγγενείς με την των Ελλήνων, αλλά δεν ήταν Έλληνες.

 

Πραγματικότητα #3

Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια εκ των πλέον των 230 φυλών, υποφυλών και οικογενειών του Ελληνικού Έθνους, οι οποίες φυλές μιλούσαν πλέον των 200 διαλέκτων.  Για επιπρόσθετες πληροφορίες διαβάστε Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Τίτο Λίβιο, Νεβιίμ, Κετουβίμ, Απόκρυφα (Μακκαβαίοι Ι, 1-2). Ο Ελληνισμός των Μακεδόνων άρχισε να αμφισβητείται από τους Σλάβους το 1945 για καθαρά επεκτατικούς λόγους.

 
Εσφαλμένη αντίληψη #4

Η αρχαία Ελλάς ήταν κράτος, μια νόμιμη υπόσταση όπως ακριβώς αντιλαμβανόμεθα τον όρο σήμερα.

 

Πραγματικότητα #4

Όχι, η Ελλάς αναγνωρίστηκε ως κράτος, ως νόμιμη υπόσταση όπως εμείς καταλαβαίνουμε τον όρο σήμερα, το 1830.  Από την αρχή της υπάρξεώς της έως το 1830, ο όρος Ελλάς δεν ήταν άλλος παρά μια γεωγραφική ορολογία, μια διοικητική περιοχή της οποίας τα σύνορα άλλαζαν ανάλογα με τις ανάγκες της Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #5

Υπήρχε μία αρχαία Ελληνική γλώσσα. Οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν Μακεδονικά και όχι Ελληνικά.

 

Πραγματικότητα #5

Γλωσσολογικώς δεν υπάρχει πραγματική διάκριση  μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας χωρίς έναν ορισμένο παράγοντα.  Ο κόσμος συνήθως λαμβάνει υπ' όψιν τον πολιτικό παράγοντα για να διακρίνει γλώσσα από διάλεκτο.  Εφ' όσον η Πανελλαδική περιοχή αποτελείτο από πολλές μικρές περιοχές (Αττική, Λακεδαίμων, Κόρινθος, κλπ.), και μεγαλύτερες περιοχές (Μολοσία, Θεσπρωτία, Μακεδονία, Ακαρνανία, Αιτωλία, κλπ) οι Έλληνες νόμιζαν ότι μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, ενώ στην πραγματικότητα όλες αυτές οι γλώσσες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά παραλλαγές της Ελληνικής γλώσσας Η πιο εξελιγμένη όλων αυτών των Ελληνικών διαλέκτων ήταν η διάλεκτος των Αθηνών, η λεγομένη Αττική διάλεκτος. Όταν ο κοινός κόσμος αναφέρεται στην «αρχαία Ελληνική γλώσσα» εννοεί την Αττική διάλεκτο και οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ της Μακεδονικής διαλέκτου και της αρχαίας Ελληνικής, είναι στην πραγματικότητα σύγκριση μεταξύ Αττικής και Μακεδονικής. Η διαφορά μεταξύ της Μακεδονικής και Αττικής διαλέκτου είναι παρόμοια με τη διαφορά μεταξύ κατωτέρας και ανωτέρας Γερμανικής γλώσσας.  Κανείς δεν αμφιβάλλει πως και οι δυο διάλεκτοι είναι Γερμανικής προελεύσεως, αν και διαφέρουν μεταξύ τους. Ένα άλλο πολυδιαλεκτικό παράδειγμα είναι το γλωσσολογικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στην Ιταλία. Η επίσημος γλώσσα της χώρας είναι η της Φλωρεντίας, αλλά ο λαός ακόμη μιλά τις διαλέκτους του. Δύο άτομα από διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας δεν μπορούν να επικοινωνήσουν εάν μιλούν τις αντιστοίχους διαλέκτους, αλλά και οι δυο τους μιλούν την Ιταλική γλώσσα.  Γιατί η αρχαία Ελληνική τυγχάνει διαφορετικής μεταχειρήσεως;

 

Εκείνη την εποχή οι Έλληνες μιλούσαν περισσότερες από 200 Ελληνικές διαλέκτους ή γλώσσες, όπως τις ονόμαζαν.  Οι πιο γνωστές από τις διαλέκτους είναι η Ιωνική, Αττική, Δωρική, Αιολική, Κυπριακή, Αρκαδική, Αιτωλική, Ακαρναϊκή, Μακεδονική και Λοκρική. Επιπλέον γνωρίζουμε πως οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τους Μακεδόνες ως Ελληνόφωνες.  Ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος γράφει «…οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης,  ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν…» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίον ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ).   Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβητήτως Ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει: «…(Ο Στρατηγός Paulus) κάθισε στο επίσημο κάθισμά του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων…οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius…». Εάν το πλήθος των Μακεδόνων σ' αυτή τη συγκέντρωση δεν μιλούσε Ελληνικά, γιατί  οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά; (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. ΧLV, παρ. ΧΧΙΧ).

 

Η Μακεδονική διάλεκτος ήταν Αιολική διάλεκτος και ανήκε στο σύνολο των Δυτικών Ελληνικών γλωσσών (Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 193).  Όλες αυτές οι διάλεκτοι διαφέρουν η μια από την άλλη, αλλά όχι τόσο ώστε δυο άτομα τα οποία προέρχονται από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο.  Η Στρατιωτική Γιουγκοσλαβική Εγκυκλοπαίδεια, έκδοση 1974 (Γράμμα Μ. Σελ. 219), μια πολύ ανθελληνικώς προκατειλημμένη έκδοση, αναφέρει: «…u doba rimske invazije, njihov jezik bio grcki, ali se dva veka ranije dosta razlikovao od njega, mada ne toliko da se ta dva naroda nisu mogla sporazumevati». (…τον καιρό της Ρωμαϊκής εισβολής, η γλώσσα τους ήταν Ελληνική, αλλά δύο αιώνες πριν, ήταν αρκετά διαφορετική, αλλά όχι τόσο ώστε οι δύο λαοί να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον).

 

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η κατάσταση στην απέραντη αυτοκρατορία άλλαξε σε μια νέα πραγματικότητα.  Ο Φαραώ της Αιγύπτου, Πτολεμαίος ΙΙ, ο Φιλάδελφος (308-246 π.Χ.), αντελήφθη πως η ενοποίηση των Ελλήνων και η απεραντοσύνη της Αυτοκρατορίας απαιτούσαν τη σταθεροποίηση  της ήδη καθομιλουμένης γλώσσας, της Κοινής. Η Ελληνική ήταν η καθιερωμένη γλώσσα του αχανούς Ελληνιστικού κόσμου των τεσσάρων βασιλείων των Διαδόχων.  Αν και ήταν η ομιλούμενη γλώσσα, δεν υπήρχε όμως κοινό αλφάβητο, αλλά ούτε γραμματική είχε επινοηθεί.

 

Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στα 280 π.Χ. ήταν ήδη το Πολιτιστικό Κέντρο της Αυτοκρατορίας. Ο Πτολεμαίος Β’ ανέθεσε στον Αριστέα, έναν Αθηναίο λόγιο, να δημιουργήσει τη γραμματική της νέας γλώσσας, ούτως ώστε όχι μόνον οι Έλληνες κάτοικοι θα μπορούσαν να μιλήσουν, αλλά όλοι γενικώς οι υπήκοοι της Αυτοκρατορίας. Έτσι λοιπόν, ο Αριστέας χρησιμοποίησε την Αττική διάλεκτο ως βάση της νέας γλώσσας.  Επιπλέον ο Αριστέας και οι λόγιοι που τον βοηθούσαν στη δημιουργία της, αφαίρεσαν τις Αττικές ιδιοσυγκρασίες της γλώσσας, προσέθεσαν νέες λέξεις, καθώς και γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, κυρίως από τη Δωρική, Ιωνική και Αιολική διάλεκτο.  Τίποτε δεν συμπεριλήφθηκε από τη Σπαρτιατική Δωρική (βλέπε Τσακωνική διάλεκτος).  Έτσι λοιπόν σταθεροποίησαν την Ελληνική γλώσσα, την ονομαζόμενη ΚΟΙΝΗ.

 

Η γλώσσα όμως δεν είχε τελειοποιηθεί. Οι μη Έλληνες αντιμετώπιζαν δυσκολίες στο διάβασμα, εφ' όσον δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ λέξεων, προτάσεων και παραγράφων. Τα γράμματα ήταν συνεχόμενα, το ένα δίπλα στο άλλο. Επιπλέον δεν μπορούσαν να εκφράσουν τα αισθήματά τους και δεν υπήρχε τόνος ομιλίας στο γραπτό λόγο. Εκείνη την εποχή η καθομιλουμένη Ελληνική ήταν μελωδική γλώσσα, περισσότερο μελωδική απ' ότι είναι η Ιταλική σήμερα. Το σύστημα των παραγράφων, προτάσεων, και μερικών συμβόλων και σημείων στίξεως όπως ~.;`!, ήταν αποτέλεσμα συνεχούς βελτιώσεως και τελειοποιήσεως της γλώσσας, με συμβολή πολλών λογίων Ελλήνων σε παγκόσμιο επίπεδο.

 

Την εποχή εκείνη, διάφορες Ελληνικές πόλεις χρησιμοποιούσαν διαφορετικά αλφάβητα τα οποία  περιείχαν γράμματα τα οποία αντιπροσώπευαν φθόγγους της συγκεκριμένης διαλέκτου.  Υπήρχαν δύο κυρίως κατηγορίες, τα Ανατολικά και Δυτικά αλφάβητα.  Το πρώτο επίσημο αλφάβητο παρέλειψε γράμματα που δεν χρησιμοποιούνταν πλέον ( σαμπί,  κόππα,  δίγαμμα το οποίο είναι επίσης γνωστό και ως  στίγμα [στ’] στους Ελληνικούς αριθμούς) και παρουσίασε ένα αλφάβητο με 24 γράμματα για την νέα Κοινή γλώσσα. Η συμπερίληψη όμως μικρών γραμμάτων στο γραπτό λόγο δεν έγινε αμέσως, αλλά πήρε μερικούς αιώνες κατόπιν της σταθεροποιήσεως της Κοινής.

 

Εφ' όσον η καινούργια γλώσσα τελειοποιήθηκε με τα σύμβολά της, οι Εβραίοι της Αιγύπτου θεώρησαν πως ήταν ευκαιρία να μεταφράσουν τα θρησκευτικά τους βιβλία στην Ελληνική γλώσσα, αφού ήταν η γλώσσα της Εβραϊκής Διασποράς.  Λοιπόν, στο νησί Φάρος, στη είσοδο του λιμένος της Αλεξανδρείας , απομονώθηκαν 72 Εβραίοι λόγιοι και μετέφρασαν τα ιερά τους βιβλία (Τοράχ, Νεβι’ίμ, Κετουβίμ, κλπ) από την αραμαϊκή  και εβραϊκή στην νεοδημιουργημένη Ελληνική Κοινή γλώσσα. Η μετάφραση αυτή είναι γνωστή ως η των Εβδομήκοντα.  Η Κοινή εν τω μεταξύ εξελίχθη και μέσα σε δύο με τρεις αιώνες κατέληξε να διαμορφωθεί στη γλώσσα την οποία διάφοροι λόγιοι ονομάζουν Βιβλική Ελληνική.  Είναι γεγονός πως μόνον άτομα που έχουν μελετήσει την Αττική διάλεκτο μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά μεταξύ της Ελληνικής των Εβδομήκοντα και της Ελληνικής της Καινής Διαθήκης.

 

Αν και η Κοινή ήταν η επίσημος γλώσσα, σε γενικές γραμμές, οι απλοϊκοί άνθρωποι συνέχισαν να χρησιμοποιούν τις δικές τους διαλέκτους κι εδώ κι εκεί μπορούσε κάποιος να επισημάνει στοιχεία της Αττικής διαλέκτου, όπως π.χ. στην Καινή Διαθήκη.  Το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψη είναι έγγραφα γραμμένα σε τέλεια Αττική. Τα άλλα τρία Συνοπτικά Ευαγγέλια γράφτηκαν στην Κοινή με προσθήκες σημιτικών γραμματικών εννοιών (π.χ. η Εβραϊκή Γενική) και επινοημένο λεξιλόγιο (π.χ. ο επιούσιος).

 

Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές παραλλαγές στην ομιλία, όχι όμως σε βαθμό που δυο άτομα δεν μπορούν να καταλάβουν ο ένας τον άλλο.  Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν διαφορές στην ομιλούμενη γλώσσα.  Σήμερα η επίσημη Ελληνική γλώσσα αποδέχεται μόνον την Τσακωνική, η οποία είναι φυσική εξέλιξη της αρχαίας Δωρικής διαλέκτου της Σπάρτης.  Η Δημοτική είναι εξέλιξη της Δωρικής, ενώ η Καθαρεύουσα, η οποία είναι μια κατασκευασμένη γλώσσα, βασίζεται στην Κλασσική ή Αττική διάλεκτο. Σήμερα η ομιλία στην Ελλάδα διαφέρει από τόπο σε τόπο και πολλές φορές ένα ανεκπαίδευτο αυτί μπορεί να αντιμετωπίσει δυσκολία κατανοήσεως τοπικών διαλέκτων. Η ποντιακή και η κυπριακή είναι δύσκολες διάλεκτοι για άτομα που δεν είναι εξοικειωμένα με Ελληνικές διαλέκτους.  Η Τσακωνική, η απόγονος της Σπαρτιατικής Δωρικής, γίνεται σχεδόν ακατανόητη διάλεκτος για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τη διάλεκτο αυτή.

 

Η Μακεδονία έφερε διάφορα ονόματα.  Στην αρχή οι Μακεδόνες της έδωσαν το όνομα Ημαθία (από τον αρχηγό τους Ημαθίων).  Ετυμολογικώς προέρχεται από τη λέξη άμαθος, αμαθόεις και σημαίνει άμμος, αμμώδης. Από τώρα και στο εξής όλα τα ονόματα που προσδιορίζουν αυτό το χώρο είναι Ελληνικά.  Αργότερα ονομάστηκε Μακετία ή Μακέσσα και τελικά Μακεδονία.  Η τελευταία ονομασία προέρχεται από τη Δωρική/Αιολική λέξη "μάκος" (στην Αττική "μήκος") η οποία σημαίνει μήκος, μάκρος (βλ. Ομήρου, Οδύσσεια, VII, 106) και έτσι η λέξη Μακεδνός σημαίνει τον μακρύ, τον ψηλό, αλλά και τον ορεσίβιο, τον βουνίσιο (Ορέσται, Έλληνες).

 

Στην πόλη Όπη, κοντά στη Βαβυλώνα όταν οι Μακεδόνες στρατιώτες στασίασαν εναντίον του Αλεξάνδρου, ο Μέγας Αλέξανδρος  απευθύνθηκε στο Μακεδονικό στρατό του, μιλώντας τους στην Ελληνική (Αρριανός, Ανάβαση του Αλεξάνδρου, VII, 9,10). Οι στρατιώτες του ακούγοντας τον Αρχηγό τους να τους μιλά με αυτόν τον τρόπο έμειναν άναυδοι. Είχαν αναστατωθεί.  Αμέσως μόλις ο Αλέξανδρος μπήκε στο παλάτι του απαίτησαν να μπουν κι αυτοί στο παλάτι για να του μιλήσουν.

 

Ο Αλέξανδρος αμέσως βγήκε έξω μόλις άκουσε πως οι στρατιώτες του ήθελαν να του μιλήσουν.  Τους είδε στενοχωρημένους και πολλοί έκλαιγαν και θρηνούσαν. Όταν ο Αλέξανδρος αντίκρισε τους οδυρόμενους στρατιώτες του και αυτός με τη σειρά του δάκρυσε. Προσπάθησε να τους μιλήσει, αλλά αυτοί άρχισαν να εκλιπαρούν τον στρατηγό τους.  Ένας μάλιστα, ονομαζόμενος Καλλύνης, ο οποίος ήταν πιο ηλικιωμένος από τους λοιπούς στρατιώτες   και κατείχε δεσπόζουσα θέση στο Ιππικό των Εταίρων, είπε «Ω βασιλεύ, αυτά που προξενούν λύπην εις τούς Μακεδόνας είναι το ότι συ τώρα έχεις ως ομοτίμους σου ορισμένους Πέρσας και οι Πέρσαι αποκαλούνται συγγενείς του Αλεξάνδρου και σε φιλούν. ουδείς δε εκ των Μακεδόνων απήλαυσε μέχρι σήμερον την τιμήν ταύτην».(Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, VII, 8-10).

 

Η άνωθεν ιστορία φανερώνει καθαρώς ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά εφ' όσον μπορούσαν να καταλάβουν τι τους έλεγε ο Αλέξανδρος. Υπήρχαν χιλιάδες Μακεδόνες στρατιώτες και όχι μόνον μερικοί που έτυχε να μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Θα ήταν αλήθεια εκτός πραγματικότητας αν ο Αλέξανδρος τους μιλούσε σε γλώσσα που υποτίθεται δεν καταλάβαιναν.  Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς πως οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν συγκινηθεί τόσο πολύ σε σημείο που να κλαίγουν και να οδύρονται ακούγοντας τα λόγια του αρχηγού τους σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαιναν.  Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση πως οι Μακεδόνες στρατιώτες είχαν πάρει μαθήματα Ελληνικής και έμαθαν τη γλώσσα σε είκοσι λεπτά ταυτοχρόνως καθώς τους μιλούσε ο Αλέξανδρος.

 

Επιπλέον οι Μακεδόνες φορούσαν ένα χαρακτηριστικό καπέλο, την "καυσία" (Πολύβιος IV 4,5, Ευστάθιος 1958, Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις, VII 22, Στουρζ, Η Μακεδονική Διάλεκτος, 41) που τους ξεχώριζε από τους λοιπούς Έλληνες.  Η λέξη "καυσία" προέρχεται από την Ελληνική λέξη για καύση, ζέστη, εξ ου και καύσων.  Γι αυτό το λόγο οι Πέρσες τους αποκαλούσαν "yauna takabara", που εννοεί «Έλληνες οι οποίοι φορούν το καπέλο». Το Μακεδονικό καπέλο ήταν πολύ πιο διαφορετικό από τα καπέλα που φορούσαν οι υπόλοιποι Έλληνες στρατιώτες, αλλά οι Πέρσες δεν ξεχώριζαν τους Μακεδόνες, και αυτό γιατί η Μακεδονική ομιλία ήταν επίσης Ελληνική ομιλία (Hammond, Η Μακεδονική Πολιτεία, σελ. 13, J. M. Balcer Ιστορία, 37 [1988] 7).

 

Στις βουνοπλαγιές των Ιμαλαΐων και του Ινδικού Καυκάσου και υπό Πακιστανή και Αφγανή δικαιοδοσία, ζει μια φυλή που αποκαλείται Καλάς.  Οι Καλάς ισχυρίζονται πως είναι οι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το Μεγάλο Στρατηλάτη στις καινούργιες εκστρατείες του, και παρέμειναν στα βάθη της Ασίας. Μη έχοντας επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο για περίπου 23 αιώνες, είναι αρκετά διαφορετικοί από τους άλλους γειτονικούς λαούς. Ανοιχτόχρωμοι με γαλανά μάτια ανάμεσα σε σκουρόχρωμους γείτονες, με γλώσσα η οποία αν και έχει επηρεαστεί από τις πολλές Μουσουλμανικές γλώσσες λαών οι οποίοι περιβάλλουν τους Καλάς, ακόμη διατηρεί στοιχεία λεξιλογίου της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.  Υποδέχονται τους επισκέπτες τους με τη λέξη "ισπάντα" από το Ελληνικό ρήμα "ασπάζομαι" και τους προειδοποιούν για τον "χεμάν" από το αρχαίο Ελληνικό ουσιαστικό, "χειμών".  Οι  Καλάς ακόμη πιστεύουν στους δώδεκα Ολυμπίους θεούς και η αρχιτεκτονική τους μοιάζει πολύ με την Μακεδονική αρχιτεκτονική (Εθνικός Κήρυκας "Ένα Σχολείο για τους Καλάς από τους Έλληνες", 11 Οκτωβρίου, 1996).

 

Ο Μάικλ Γουντς, ο Βρετανός ιστοριοδίφης στο βιβλίο του Στα Ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου (σελ. 8), παραθέτει την κάτωθι δήλωση ενός ατόμου της φυλής Καλάς, ονομαζόμενος Kazi Khushnawaz:

 

Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, πριν από την εποχή του Ισλάμ, ο Σικάντερ ε Ααζεμ ήρθε στην Ινδία. Αυτός που φορούσε δύο κέρατα και τον οποίο εσείς οι Βρετανοί ονομάζετε Μεγάλο Αλέξανδρο. Αυτός ήταν που κυρίευσε τον κόσμο και ήταν σπουδαίος άνθρωπος, γενναίος και ατρόμητος και στους ανθρώπους του γενναιόδωρος.  Όταν έφυγε για να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα, μερικοί από τους άνδρες του δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν και προτίμησαν να παραμείνουν εδώ.  Ο αρχηγός τους ήταν ο στρατηγός που λεγόταν Σαλακάς (Σέλευκος).  Αυτός και μερικοί από τους αξιωματούχους του ήρθαν σ' αυτές τις πεδιάδες,  παντρεύτηκαν με εντόπιες γυναίκες και έτσι έμειναν εδώ. Εμείς οι Καλάς, οι Μαύροι Άπιστοι των Ινδοκουχ, είμαστε οι απόγονοι των παιδιών τους.  Ακόμη μερικές από τις λέξεις μας είναι παρόμοιες με τις δικές τους, η μουσική μας και οι χοροί μας επίσης.  Λατρεύουμε τους ίδιους θεούς. Γι αυτό το λόγο πιστεύουμε πως οι Έλληνες είναι οι πρώτοι μας πρόγονοι…

 

(Ο Σέλευκος ήταν ένας από τους Στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου.  Γεννήθηκε στα 358 ή 354 π.Χ. στην Εύρωπο της Μακεδονίας και απεβίωσε στον Γορπιαίον (Αύγουστος/Σεπτέμβριος) του 281 π.Χ., κοντά στη Λυσιμάθια της Θράκης).

 

Οι Καλάς σήμερα πιστεύουν στους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, ιδιαίτερα στον Ντι Ζαου (Δίας Ζευς), τον θεό του ουρανού.  Δυστυχώς η γλώσσα τους έχει χαθεί κατά την διάρκεια των Μουσουλμανικών κατακτήσεων. Αυτά είναι επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία ότι οι Μακεδόνες και οι λοιποί Έλληνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν την ίδια θρησκεία και μοιράζονταν τα ίδια ήθη και έθιμα.

 

Οι κατηγορίες πως οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι άρχισαν στην Αθήνα και ήταν κατασκεύασμα πολιτικής υφής βασισμένο στον τρόπο ζωής των αρχαίων Μακεδόνων, και όχι στην εθνικότητά τους και στη γλώσσα τους (Casson, Μακεδονία, Θράκη και Ιλλυρία,σελ. 158, Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 4). Ο Δημοσθένης ταξίδεψε στη Μακεδονία δυο φορές και παρέμεινε εκεί συνολικά εννέα μήνες.  Ήξερε πάρα πολύ καλά τι γλώσσα μιλούσαν οι Μακεδόνες. Διακρίνουμε την ίδια στάση και στον Θρασύβουλο ο οποίος αναφέρει ότι οι Ακαρνάνες ήταν βάρβαροι μόνον όταν οι Αθηναίοι αντιμετώπιζαν ανταγωνισμούς πολιτικής υφής από τους Ακαρνάνες.  Ο Μακεδονικός τρόπος ζωής διέφερε από τον τρόπο ζωής της Νοτίου Ελλάδος, όμως αυτό ήταν κάτι πολύ κοινό μεταξύ των κατοίκων της Δυτικής Ελλάδος, όπως οι Χάονες, οι Μολοσσοί, οι Θεσπρωτείς, οι Ακαρνάνες και οι Μακεδόνες (Errington, Μια Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 4). Τα Μακεδονικά ιδρύματα διοικήσεως ήταν παρόμοια με αυτά των Μυκηνών και της Σπάρτης (Wilken, Αλέξανδρος ο Μέγας, σελ. 23). Όσον αφορά τις δηλώσεις του ρήτορας Δημοσθένους πως ο Φίλιππος ήταν «βάρβαρος», ακόμη και ο Badian που εναντιώνεται πολύ προς την Ελληνικότητα των Μακεδόνων, παραδέχεται: «Οι κατηγορίες του Δημοσθένους εναντίον του Φιλίππου δεν έχουν καμιά ιστορική σημασία, αλλά πρόκειται για περίπτωση προσωπικής αντιπάθειας ρήτορας προς τους προσωπικούς εχθρών του» (E. Badian, Μελέτες στην Ιστορία Τέχνης, Τόμος 10: Μακεδονία και Ελλάς στα Τελευταία Στάδια της Κλασσικής Εποχής, Αρχές Ελληνιστικής Εποχής, Έλληνες και Μακεδόνες).

 

Εσφαλμένη Αντίληψη #6

Η Αρχαία Μακεδονία ήταν ενιαίο Κράτος.

 

Πραγματικότητα #6

Πριν της εποχής του Φιλίππου Β', η Μακεδονία ήταν διαιρεμένη σε πόλεις, έχοντας υιοθετήσει την ίδια υφή αστικής δομής με τις νότιες Ελληνικές πόλεις. Κάθε Μακεδονική πόλη ή περιοχή είχε την δική της πρωτεύουσα και κυβέρνηση.  Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β' ένωσε όλες τις Μακεδονικές πόλεις εδραιώνοντας έτσι μία διοίκηση βασιλείου Ομηρικού τύπου, διατηρώντας όμως τη δομή των μικρών πόλεων με κάθε πόλη να έχει τον βασιλιά της. Όλοι όμως οι βασιλείς πλήρωναν φόρους στο Βασιλέα ολοκλήρου της Μακεδονίας. Αυτά μας έγιναν γνωστά από το γεγονός πως σε κάποια εποχή βασιλιάς της Λυνκυστίδος (σημερινό Μοναστήρι - Φλώρινα) ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι το γεγονός πως καθένας ήταν νομιμόφρων περισσότερο στην δική του πόλη και περιοχή, παρά στο Βασιλιά της Μακεδονίας (Hammond, Το Μακεδονικό Κράτος, σελ. 9).

 

Εσφαλμένη Αντίληψη #7

Με το κύλισμα του χρόνου οι αρχαίοι Μακεδόνες εξαφανίσθηκαν.

 

Πραγματικότητα #7

Υπό την επίδραση της Κοινής γλώσσης, οι αρχαίοι Μακεδόνες συγχωνεύθηκαν με τους υπόλοιπους Έλληνες.

 

Εσφαλμένη Αντίληψη #8

Εάν οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, γιατί ο βασιλεύς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος Α', ονομάστηκε Φιλέλλην (ο αγαπών τους Έλληνες); Αυτός ο τίτλος απονέμεται μόνον στους ξένους.

 

Πραγματικότητα #8

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας, Αλέξανδρος Α' ονομάστηκε Φιλέλλην από το Θηβαίο ποιητή Πίνδαρο για τον ίδιον λόγο ο Ιάσων των Φερών και ο Ευαγόρας της Κύπρου ονομάστηκαν Φιλέλληνες (Ισοκράτης 107Α, 199Α).  Ο τίτλος «Φιλέλλην» στην αρχαία εποχή σήμαινε Φιλόπατρις ή αλλιώς μπορούμε να πούμε πιο απλά «πατριώτης» (Πλάτωνας, Πολιτικά, 470Ε, Ξενοφών Αγησίλαος, 7, 4).  Αυτός είναι ο λόγος που ο Μέγας Αλέξανδρος δεν πείραξε το πατρογονικό σπίτι του Πινδάρου όταν διέταξε τους στρατιώτες του να κάψουν τη Θήβα.

 

Εσφαλμένη Αντίληψη #9

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Μακεδόνες, καταστρέφοντας τις Ελληνικές πόλεις, απέδειξαν ότι δεν ήταν Έλληνες.

 

Πραγματικότητα #9

Η Ελλάδα είναι μια περιοχή η οποία στερούμενη γεωγραφικής συνέχειας ευνόησε την απομόνωση των διαφόρων φυλών όχι μόνον στην γενική έννοια, αλλά επίσης και σε πολύ περιορισμένη έννοια της λέξεως. Αυτό εξηγεί τον λόγο που οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κοινή εθνική συνείδηση και πολλές φορές πολεμούσαν ο ένας τον άλλον. Οι Μακεδόνες κατέστρεφαν ή έκαιγαν πόλεις που ανήκαν σε άλλους Έλληνες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που και οι Αθηναίοι, και οι Θηβαίοι και οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν αναμεταξύ τους.

 

Ήξεραν πως κατά κάποιο τρόπο υπήρχε δεσμός αναμεταξύ τους, αλλά η τοπική συνείδηση υπερίσχυε της Πανελληνικής συνειδήσεως.  Οι αρχαίοι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν ενωμένοι όταν αντιμετώπιζαν έναν κοινό εχθρό ο οποίος απειλούσε την κοινή ελευθερία και ευζωία.  Αυτό εκδηλωνόταν κάθε φορά που οι Πέρσες επιτίθονταν κατά των Ελληνικών περιοχών.  Οι Έλληνες όμως της Ιωνίας και Αιολίας (τα σημερινά Αιγιακά παράλια της Τουρκίας), συμμαχούσαν ως επί το πλείστον με τους Πέρσες και συχνά ερχόταν αντιμέτωποι των Ελλήνων της ηπειρωτικής Ελλάδος.

 

Ήταν κοινός θεσμός οι διάφορες Ελληνικές πόλεις να δημιουργούν πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες αναμεταξύ τους και έναντι η μια της άλλης, αλλά ποτέ δεν καλλιέργησαν εθνικές συνεργασίες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα τέτοιων συμμαχιών στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο.

 

Πέρασαν μερικοί αιώνες έως ότου οι Έλληνες αποχτήσουν εθνική συνείδηση. Ο Ελληνισμός αναμφίβολα καλλιέργησε και πραγματοποίησε εθνική συνείδηση την εποχή που ο Ιουστινιανός εστέφθη Αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Λιγοστά ήταν τα άτομα των Ελλήνων, όπως ο Περικλής, ο Δημοσθένης και ο Φίλιππος Β', οι οποίοι είχαν τη διορατικότητα να δουν μια ενωμένη Ελλάδα. Καθένας τους όμως ήθελε την δική του περιοχή ηγεμονεύουσα σε μια τέτοια συνένωση. Ο Περικλής ονειρεύτηκε αυτή τη συνένωση, ο Δημοσθένης την υπερασπίστηκε, αλλά ο Φίλιππος Β' την πραγματοποίησε.

 

Εσφαλμένη Αντίληψη #10

Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μια από τις Ιλλυρικές φυλές.

 

Πραγματικότητα #10

Παρά το γεγονός πως υπάρχουν πολλά αποδεικτικά στοιχεία (τα πιο πολλά έμμεσα) όσο αφορά τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, υπάρχει απόδειξη από τον Πολύβιο στο βιβλίο XXVIII, παράγραφοι 8 και 9, όπου αναφέρεται πως οι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν μεταφραστές στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τους Ιλλυρίους. Αυτό σημαίνει πως οι Μακεδόνες και οι Ιλλύριοι δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Παραδείγματος χάρη, ο Μακεδών βασιλιάς Περσεύς, έστειλε τον Αδαίο της Βεροίας (ο οποίος μιλούσε μόνον Ελληνικά) και τον Pleuratus τον Ιλλύριο, ως μεταφραστή (διότι αυτός μιλούσε την γλώσσα των Ιλλυρίων) σε αποστολή στον Ιλλύριο βασιλέα Genthius (169 π.Χ.). Ο Pleuratus ήταν εξόριστος και έμεινε στο παλάτι του Περσέως. Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Ιλλύριοι και οι Μακεδόνες ήταν άσπονδοι εχθροί.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #11

Πολλοί από τους Έλληνες που κατοικούν στην Ελληνική Μακεδονία είναι πρόσφυγες οι οποίοι κατέφτασαν στη Μακεδονία κατά την περίοδο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ 1920 και 1930, από τα μέρη της Τουρκίας, της Μέσης Ανατολής, της Γεωργίας, της Ρωσίας, Ουκρανίας και Βουλγαρίας.

 

Πραγματικότητα #11

Είναι αληθές  πως ένας ορισμένος αριθμός Ελλήνων οι οποίοι ζουν στην Ελληνική Μακεδονία είναι πρόσφυγες από διάφορες Μεσανατολικές χώρες.  Είναι όμως εξ ίσου αληθές το γεγονός ότι αυτοί οι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, συμπεριλαμβάνοντας και τους αρχαίους Μακεδόνες, οι οποίοι δημιούργησαν Ελληνικές αποικίες στις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Ρωσία, Ουκρανία, Γεωργία, Βουλγαρία, Τουρκία, ή μέρη της Μέσης Ανατολής. Μερικοί δε από αυτούς ακολούθησαν το Μεγάλο Στρατηλάτη, το Μέγα-Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ανατολή.  Αυτοί λοιπόν οι Έλληνες των αποικιών απλώς ξαναγύρισαν στη Μητέρα Ελλάδα κατόπιν απουσίας τουλάχιστον δυόμισι χιλιετερίδων, αφού πρώτα σκόρπισαν το Ελληνικό πνεύμα, τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα.  Η Μητέρα Ελλάδα καλοδέχτηκε τα παιδιά της που έλειπαν τόσον καιρό.  Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει. Άλλωστε είχαν κάθε δικαίωμα να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους, όπως ακριβώς και οι Εβραίοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους και ακόμη επιστρέφουν.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #12

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος ήταν Σλάβοι και αυτή είναι η αιτία γιατί ονομάζονται "οι Απόστολοι των Σλάβων".

 

Πραγματικότητα #12

Ο όρος «οι Σλάβοι Απόστολοι» ή «οι Απόστολοι των Σλάβων» δεν σημαίνει ότι τα δύο αδέλφια ήταν Σλάβοι.  Ο Άγιος Θωμάς καλείται «ο Ινδός Απόστολος» αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ήταν Ινδός.  Απλώς διέδωσε το Χριστιανισμό στους Ινδούς.  Οι Έλληνες αδελφοί από τη Θεσσαλονίκη δίδαξαν το Χριστιανισμό στους Σλάβους, τους έδωσαν το αλφάβητο (το οποίο τώρα ονομάζεται Κυριλλικό), και μετέφρασαν την Ιερά Γραφή και την Χριστιανική λειτουργική υμνολογία στην Παλαιά Σλαβωνική γλώσσα, ή όπως αλλιώς είναι γνωστή στην Παλαιά Βουλγαρική.

 

Ο Πάπας Ιωάννης Β' στις Εγκυκλίους του της 31ης Δεκεμβρίου 1980 και 2 Ιουνίου 1985, μνημονεύοντας τους δύο αδελφούς, επιβεβαίωσε το γεγονός πως και οι δύο ήταν Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη. 

 

Οι καθηγητές Πανεπιστημίου Ivan Lazaroff, Plamen Pavloff, Ivan Tyutyundzijeff  και  Milko Palangurski της Σχολής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στο Μεγάλο Τύρναβο της Βουλγαρίας στο βιβλίο τους Kratka istoriya na bulgarskiya narod (Βραχεία Ιστορία του Βουλγαρικού Έθνους, σελ. 36-38), λεπτομερώς αναφέρουν ότι οι δυο αδελφοί, Κύριλλος και Μεθόδιος, ήταν Έλληνες από τη Θεσσαλονίκη. Ο αείμνηστος Όσκαρ Χαλέτσκι, καθηγητής Ιστορίας Μελετών Ανατολικής Ευρώπης, στο βιβλίο του Σύνορα του Δυτικού Πολιτισμού, Ιστορία της Κεντροανατολικής Ευρώπης, (Κεφάλαιο, Πολιτεία της Μοραβίας και οι Απόστολοι των Σλάβων) συμφωνεί με τους συγγραφείς του Kratka istoriya na bulgarskiya narod.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #13

Το υπάρχον έμβλημα της πΓΔΜ είναι το λιοντάρι. Είναι δε το ίδιο λιοντάρι του οποίου η δορά απεικονίζεται σε μερικά νομίσματα εις του Μέγα Αλέξανδρου το κεφάλι.

 

Πραγματικότητα #13

Δεν υπάρχει τίποτε το κοινό μεταξύ του λέοντος της πΓΔΜ και της λεοντής που απεικονίζεται να φορεί ο Αλέξανδρος σε μερικά νομίσματα. Ο λέων της πΓΔΜ είναι στην πραγματικότητα το λιοντάρι το οποίο απεικονίζεται στο έμβλημα της Βουλγαρίας. 

 

Η λεοντή που φορεί ο Μέγας Αλέξανδρος είναι η λεοντή τού λέοντος της Νεμέας, ένα από τα 12 κατορθώματα του μυθολογικού ήρωα. Η δορά που φορεί ο Μέγας Αλέξανδρος συμβολίζει την οικογενειακή συγγένειά του με τον Ηρακλή. Υπάρχει μια ανέκδοτη επιγραφή ενός Ξάνθου του τρίτου αιώνος π.Χ. (cf. Robert, Amyzon, 1, 162, n 31) όπου οι Πτολεμαίοι αναφέρονται στους προγόνους τους και τους αποκαλούν «Ηρακλείδας Αργεάδας» (Errington, Ιστορία της Μακεδονίας, σελ. 265, 6).

 

Εσφαλμένη αντίληψη #14

Σε άλλα νομίσματα βλέπουμε τον Αλέξανδρο να φέρει δύο κέρατα στο κεφάλι του και αυτό συμβολίζει την κακία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 

Πραγματικότητα #14

Παραδοσιακά στη Μέση Ανατολή ο κερατοφόρος άνδρας θεωρείται πανίσχυρος. Ο Δαρείος, απευθυνόμενος προς τον Αλέξανδρο στις επιστολές του τον αποκαλούσε Ζουλ-Αλ-Κουρνάϊν, που σημαίνει άνθρωπος με δύο κέρατα.  Έτσι λοιπόν, τα κέρατα στο κεφάλι του Μεγάλου Αλέξανδρου σημαίνει ότι αναγνωρίστηκε ως παντοδύναμος.

 

Εσφαλμένη αντίληψη #15

Μετά τη μάχη του Γρανικού, ο Αλέξανδρος έστειλε ως δώρο στους Αθηναίους 300 Περσικές πανοπλίες, με την ακόλουθη αφιέρωση:  «Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην των Λακεδαιμονίων, αφιερώνουν αυτά τα άρματα»…  Ο J.R. Hamilton αναφερόμενος σ' αυτό το γεγονός, λεει: "Λαμβάνοντας υπ’ όψη τον μικρό ρόλο που έπαιξαν οι Έλληνες στρατιώτες στη μάχη (με καμία αναφορά στους Μακεδόνες) πρέπει να θεωρηθεί ως προμελετημένη προπαγάνδα προς τους Έλληνας συμμάχους του.  Ο Αλέξανδρος δεν αφήνει την ευκαιρία να τονίσει την απουσία των Σπαρτιατών.»

 

Πραγματικότητα #15

Η θεωρία του J.R. Hamilton δεν είναι καθόλου πειστική. Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε ανάγκη να ευχαριστήσει κανέναν διότι ο αριθμός των στρατιωτών από τη Νότιο Ελλάδα ανήρχετο μόνον στους 9,400 άνδρες, και όπως ακριβώς ο ίδιος παραδέχεται, οι 9,400 στρατιώτες έπαιξαν μόνον μικρό ρόλο στην εξέλιξη της μάχης. Εφ όσον αυτός ήταν ο στρατηλάτης της εκστρατείας, εάν ο Αλέξανδρος παραμελούσε τους Μακεδόνες στρατιώτες του και εκθείαζε τους «ξένους» Έλληνες, τότε θα αντιμετώπιζε τους ίδιους οργισμένους Μακεδόνες τους οποίους αντιμετώπισε στην Όπη όταν διώρισε ξένους (Πέρσες και Μήδους) σε υψηλές θέσεις της στρατιωτικής διοικήσεως. Αυτό που πρέπει να τονισθεί όμως είναι το γεγονός πως κανείς από τους Μακεδόνες δεν παραπονέθηκε για την προαναφερθείσα επιγραφή ύστερα από τη μάχη του Γρανικού, διότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους συμπεριλαμβανομένους.

 

Η αλήθεια είναι πως ο Μέγας Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του και τους Μακεδόνες του, Έλληνες. Η μητέρα του διεκδικούσε γενεαλογική καταγωγή από τον Αχιλλέα, και από την πατρική πλευρά από τον Ηρακλή. Ο πρόγονός του, Αλέξανδρος Α', δήλωσε πως ήταν Έλληνας (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, V, 20,22 - VIII, 137 - IX, 45).
http://www.panmacedonian.info/FALLACIESANDFACTSGREEK.htm
 Bibliography:

1                     Αλεξίου, Ι., Αρχιμανδρίτης, Κύριλος και Μεθόδιος, οι Ιεαραπόστολοι, Αθήναι

2                     Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Γ. Ε. Σ., Δ/νσις  Στρατιωτικών Εκδόσεων, Αθήναι, 1971

3                     Auty,  R., Handbook of Old Slavonic, University of London, 1977

4                     Botsford, G. W., Hellenic History, New York, 1956

5                     Casson, S., Macedonia, Thrace and Illyria, Westport, CT, 1971

6                     Cohen, E., The Athenian Nation, 2003

7                     Crampton, R. J., A Concise History of Bulgaria,  2000

8                     Δασκαλάκης, A., Ο Ελληνισμός της Αρχαίας Μακεδονίας, Αθήναι, 1960

9                     Δημόπουλος, Δ. Π., Η Καταγωγή των Ελλήνων, 1995

10                  Dvornik, F., Byzantine Missions Among the Slavs: Ss. Constantine-Cyril and Methodius,  1970

11                  Errington, R. M., A History of Macedonia, 1990

12                  Ferluga, J., Byzantium on the Balkans, Amsterdam 1976

13                  Halecki, O., Borderlands of Western Civilization, A History of East Central Europe, 2001

14                  Hammond, N. G. L., A History of Greece, 1959

15                  Hammond, N. G. L., The Macedonian State, 1989

16                  Hammond, N. G. L., The Genius of Alexander the Great, 1997

17                  Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Γ. Ε. Σ., Δ/νσις  Στρατιωτικών Εκδόσεων, Αθήναι, 1971

18                  Jardé, A., The Formation of the Greek People, New York, 1970

19                  Лазаров, И., Павлов., П. Тютюнджиев, Палангурски, М.,  Кратка история на бьлгарския народ,

20                   София, 1993

21                  Liddell, H. G., and Scott, R., The Great Lexicon of the Hellenic Language, Athens, 2001

22                  Ναλτζάς, Χ. Α., Φίλιππος ο Μακεδών, Ενωτής των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη, 1970

23                  Obolensky, O., The Byzantine Commonwealth, London, 2000

24                  O’Brien, J. M. Alexander the Great, London, 1994

25                  Παπαγεωργίου, A. Β., Η Αρχαία Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 1988

26                  Papazoglu, F., The Central Balkan Tribes in Pre-Roman Times, Amsterdam, 1978, English Edition.

27                  Папазоглу, Ф., Македонски градови у римско доба, Жива антика, Скопље, 1957

28                  Mario Pei, The Story of Language, Scarborough, Ontario, 1966

29                  Rufus, Q. C., Alexander the Great, Bolchazy-Carducci Publishers, Wauconda, Il 1991

30                  Schuster, M. L.,  A Treasury of the World’s Great Letters, New York, NY 1968

31                  Smith, Ј., S. J., Biblical Greek, Rome, 1990, English Edition.

32                  Συνοπτική Ιστορία των ΙΙας  και VΙης  Μεραρχιών, Β’ Σ.Σ./3ον  Ε.Γ., Βέροια,1965

33                  Θουκιδίδης, Ιστορία του Πελοπονησιακού Πολέμου, Γ. Ε. Σ., Δ/νσις  Στρατιωτικών Εκδόσεων, 1971

34                  Vasiliev, А. А., History of the Byzantine Empire, The University of Wisconsin Press, 1980

35                  Wilcken, U., Alexander the Great, New York, 1967

36                  Warren, P., The Aegean Civilizations, New York, 1989

37                  Wood, M., In the Footsteps of Alexander the Great, 1997

[tioakeim]

Μια συζήτηση στη φιλοσοφική το 1992, τότε που είχαμε τις προηγούμενες εθνικιστικές εξάρσεις για το Μακεδονικό.

"Ελληνικός εθνικισμός - Μακεδονικό ζήτημα - η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας"

Μια συζήτηση στο φόρουμ του thmmy το 2008, τώρα που έχουμε τις τωρινές εθνικιστικές εξάρσεις για το Μακεδονικό.

"Βουλγαρικός εθνικισμός - Μακεδονικό ζήτημα - η ιδεολογική χρήση της Ιστορίας
Εγκλήματα Βούλγαρων κομιτατζήδων στην Μακεδονία κατά τη διάρκεια της κατοχής"

Executions
Part I

On October 16, 1941, at Ano Porroia, 60 Greeks, who were being held in the village of Livadia, were executed by a Bulgarian
squad.

On October 3 and 4, 1941, 18 youths were executed in the village square at Neos Skopos. Their bodies were taken and cast into
the River Struma in the pres­ence of their relatives. In addition, the following persons were executed in this village:

1. Two brothers, john and Eleutherios Bakintzis, 2. Two sons of Constantine Hamazis, 3. Alexander Trigeras, 4. Andromides,
and 5.Capsalis. The executions and massacres continued up to October 6. On October 2, 1941, 15 youths were executed at Neos Skopos, 150 persons were shot at the villages of Tholos and Gazaron, and about 20 at Chomos. In the district of Serres the place usually chosen for the mass execution was the village Elaton.

Reports show that from October 1 to 3, 1941, in the Serres district alone, the number of persons executed or done to death by the Bulgarians amounted to 3,000. At a date subsequent to October 1, 1941, 17 persons were shot at Angista, among them the preceptor Cachramanides, the butcher Michalis, the baker Antonis, and one Manousarides. During October, 1941, at Ano Kerdylton and Kato Kerdylion, there was a mass shooting of 400 vilIagers.

Murders
In September 10, 1941, four prominent citizens were arrested in Kava II a and were sentenced to death and executed. The pretext given was that Bulgarian sol­diers had been found shot in the environs of the city.
In September 29, 1941, G. Samaras, an employee of the tobacco dealer Petrides, and another employee whose identity was not ascertained were executed in Kavalla.
In October, 1941, in Kavalla, Lieut. Vamvetsos and a sergeant major of the gendarmerie, Kyriakopoulos by name, who were accused of assisting the British, were sentenced to death and executed.
On June 22, 1941, the Archimandrite Synesios Demetriades was arrested and sent for trial by court-martial. On the way, he was murdered by his escort of Bul­garian soldiers.
On October 10, 1941, four persons were murdered by the Bulgarian soldiers between Ano Porroia and Kato Porroia.
On September 30, 1941, the village of Megalokampos was attacked by Bulgarian soldiers, gendarmes and irregulars, who carried out a general massacre of the inhabitants and then set fire to the village.
During a period of seven days from September 29, 1941 the Bulgarians made extensive arrests in the district of Siderokastro, followed by wholesale massacres. The number of persons missing is estimated at 400.
During October 1941, a number of inhabitants of the village of Meletopoulo, near Serres, were immured in the village school and burned to death.
On September 29, 1941, the Bulgarians issued an order forbidding the inhabitants of Drama, and in particular those of Kratika quarter. Simultaneously heavy gunfire was directed from the barracks to the centre of the city. At noon Bulgarian army cars made a tour of the house; the male population was arrested and mur­dered at random. The massacres continued on the two following days. Five hun­dred women and children, who had taken refuge on those days in the church of Aghia Trias, met a terrible death under its ruins; those of them who sought to es­cape from the burning building were mown down by the bullets of the comitadjis. During the period a further 600 persons were executed in Drama, 300 by shooting, and hanging.
In September, 1941, a 15-year old boy, G. Ioannou by name, was beaten to death in Drama by Bulgarian comitadjis. In the same month the mutilated bodies of five demobilized Greek soldiers were found in Kalliphytos-street, Drama. Women and Children Victims.
On September 30, 1941, the surviving inhabitants of the Kratika and Gyftika quarters were assembled in the centre of Drama; they were taken thence and massacred. Women and children on their way to buy bread were fired upon and killed by persons in the prefecture building itself. Wives visiting the places where their husbands were detained before execu­tion were themselves included in the numbers of the victims. Children, wandering completely destitute through the streets of Drama were ruthlessly done to death. Employees on their way to work as, for example three employees of the Melissa Mineral Water Company, were shot at and killed by the Bulgarians.
Seventeen persons in Drama were killed when a hand grenade was thrown into a stable where they were being detained.
The horror caused by the massacres was such that many of the survivors lost their reason. Among such cases are those of Constantine David, a merchant, and Alanopoulis, a dentist. Thirty-one refugees from Pontus were killed for wearing the Greek costumes of Pontus on the occasion of a holiday. The village of Pormani was burned to the ground. All the inhabitants perished. In Drama an additional method of massacring the inhabitants was employed. They were summoned at night to the police stations for examinations. Those who were allowed to return to their homes were set upon and murdered indiscrimi­nately by the Bulgarian night patrols. The number of victims in the Drama-Kavalla district (9/29/41-10/1/41) is esti­mated at over 9,000 so far as can at present be established. In the village of Karmitsa, soon after October 1, 1941, the Bulgarians as­sembled all the inhabitants in the village square and the church, and killed them with hand grenades and machine gun fire. More than 187 persons are reported to have been killed in this manner.
On September 30, 1941, the town of Protostani was bombarded from early morning by three batteries of field artillery posted on either side of the Granitos defile. As the inhabitants left the town they were attacked and decimated by the Bulgarian peasants, who had come down from the villages of Goriani and Kallithea. A group of survivors were murdered on the Alistrati-Drama road by Bul­garian soldiers traveling in motor transport. Bulgarian soldiers and comitadjis dis­patched any peasants who had chanced to survive. All the villages in the Granitos and Panghaen defile, running between Mount Menikos, were razed to the ground. The inhabitants were slaughtered. As in the case of Serres and Drama, so too in Kavalla. During the three days September 29 to October 1, 1941, the Bulgarians pillaged and massacred on a wide scale.
On September 30, 1941, the industrial Hadjimoisiades was murdered by Bul­garians at a distance of 100 yards from his house On the same day, 17 tobacco workers were murdered on the way to their work, and 10 others as they were leaving their houses. Likewise, the following two persons were murdered on that day: Seidaris, a chemist, and Simantov, em­ployee of the tobacco merchant Bevenisis.

Part II
The village of Doxato, near Kava II a, was a particular target for the Bulgarians' savage wrath.

On September 29, 1941, detachments at the Bulgarian army assembled its population, men, women, and children, in the village school, to which they set fire at four points, while an airplane circled overhead machine-gunning the vil­lage. In another part of Doxato the inhabitants were bound together in groups of ten, and were then led to an adjacent ravine, into which they were hurled under the fire of machine-guns. The Bulgarians thus rounded off their deeds of 1913. Ac­cording to the most conservative estimates, the number of victims of these two crimes amounted to 1,200.

On October 2, 1941, in the village of Kyrghia, the Bulgarians murdered the fol­lowing persons: (in addition to many others unidentified) Theodore Raghides, aged 80; G. Aslanides, aged 86; Ignatiades, aged 85; and his wife Stamatina, aged 70.

On the same day 70 inhabitants of this village who had escaped to the moun­tains were treacherously murdered by the Bulgarians after they had been invited to return to their homes. Known names of some of the innocent victims include the following; Stavros Papadopoulos; Alecos Aslanides, lawyer; Constantine Markides, grocer; Athanasius Voutsas, grocer. Included in the general massacre were the inhabitants of the villages of Platanovryst, Ptelca and Kouslouki. During 1942, the Bulgarians murdered Dr. Kopsidas in the Drama district. During 1941, the Bulgarians murdered four persons in a prison between Serres and German-occupied Macedonia who endeavored to escape into the latter district.

On September 10, 1941, a parrots and four civilians whose names have not yet been ascertained were executed at Karkani, near Serres. They were accused of illegally possessing firearms. Acts of Violence and Pillage

During a period of three days, July 24 - 27, 1941, Bulgarians entered the vil­lage of Eptamili, near Serrres, and plundered the houses. They assaulted the vil­lage priest, Papanicolaou by name, and subjected him to various indignities.

The vicar of the village of Provata, Serres, was ordered to stop the service in his church because he failed to include the Bulgarian Metropolitan in his prayers. Both he and the village treasurer were fined 15,000 drs. each; in addition, the priest was deported.

Between April 20 and July 20, 1941, the Monastery of St. Prodromos, at Stavropegiaki, Serres, was ransacked and pillaged by one Karat Zoff, the represen­tative of the Bulgarian Metropolitan.

Constantine Apostolides, a merchant, accompanied by two of his colleagues was transporting goods to Salonica by car.
At the river Struma he and his compan­ions were arrested; the cars, with their loads of merchandise, were driven off to­wards  Bulgaria in the charge of Bulgarian drivers. This is but one example of the systematic pillaging practiced by the Bulgarians. Equally indicative of Bulgarian methods is the experience of Michael Chasapis, the owner of a cinema. Comitadjis proposed to him that he should take them into partnership, and that a legal agreement should be drawn up, but that no monetary consideration should be paid by themselves. Chasapis protested to the German authorities, but was dismissed without a hearing. Fearing that his life would therefore be in danger  he left his home and fled to an unknown destination. In Serres, a form of head tax was imposed on persons of 15 years of age and over, while those of 13 years of age and over were required to compulsory labor for the cleaning of the roads.

In the district of Serres a part of the crops was confiscated and dispatched to Bulgaria. Next, the balance was requisitioned without payment on pretest that crops were being concentrated. To justify these acts of robbery it was stated that payment would be made to the villagers subsequently by redemption of the agri­cultural loans which they had obtained from the banks. Simultaneously, however, the banks' books were seized, and the Bulgarians compelled the villagers to repay agricultural loans direct to them.T he towns of KavaIla, Drama and Serres suffered particularly heavily in the period of September 29 to October 1, 1941. Bulgarian armed forces covered by aircraft roamed the streets, firing at random. The inhabitants shut themselves in their houses, night and day; arrests were made, assaults and murders committed among every class of the population indiscriminately. Doctors, lawyers, and other professional men were arrested and subjected to indignities and maltreatment for days on end. Most of the male inhabitants between the ages of 19 and 50 years were taken as hostages to Bulgaria. During Easter week 1941, the village of Aghios loannis suffered the same fate as the village of Eptamili, being plundered and pillaged by the Bulgarians. In a village in the Drama area, the leading member of the community was harnessed to a cart and forced to draw it through the streets amid jeers and physical maltreatment; Greek flags and other national emblems had been fixed to the cart. On June 23, 1941, the Archimandrite Demetrius Nicolaides, of Micropolis, near Drama, was taken to the garrison headquarters; he was there beaten and kicked savagely, and dragged along the ground by his beard. Later, he was con­ducted to Kato Vrontous, where a Bulgarian lieutenant confiscated a sum of 6,00 drs. which he was carrying on his person. At Micropolis he found ten other Greeks suffering similar treatment at the garrison headquarters at Kato Vrountas.

Part III
On May 29, 1941, the Bulgarian mayor of Elioupolis, accompanied by two Bulgarian police officers, went to the monastery of Eikosifonissa, which they occu­pied in the name of Bishop Boris. They seized everything they could lay their hands on, down to the personal possessions of the monks and expelled the abbot of the monastery, Parthenios Joannides. On June 6, they also expelled the Archimandrite Averkios Vamvakas.

In the Drama area there was an incursion into the farmlands by Bulgarian peasants, who harvested and seized the crops in the fields as also all domestic animals, thus compelling the farmers to abandon their homes. The campaign of systematic pillaging was, however, not alone, where Bulgarian peasants have es­tablished themselves as though they were the rightful owners of the farmlands. It extended to the town of Drama itself. With the organized military assistance of the Bulgarians, traders and other business men were seizing the property of the Greek inhabitants.

During Easter week 1941, the villages of Palaiokastron Christon and Lefkon suffered particularly at the hands of the Bulgarian military forces. In all three places robberies and outrages were committed in the homes of the villagers.

In October, 1941, a prominent inhabitant of Micropolis, Papaioannou and his wife Mary, were ruthlessly beaten and maltreated, and a sum of money in their possession, 17 gold pounds and 25,000 drs. were confiscated. Demosthene Mertzekis was put to a most cruel torture for refusing to sign a declaration that he was voluntarily leaving his home. Michael Papavasiliou, a priest living in Kavalla was taken to Pentalofon, where he was confronted by a crowd of jeering Bulgarian officers. For a period of two days he was mocked at and maltreated. His shoes and vestments were taken from him; he was tied to a bed, and had his fingernails removed with pincers.
Papageorgios Papachristodoulou, a priest living in Kato Lakaeovikion, wasbeaten and his beard torn out on July 20, 1941.

On October 1, 1941, the Bulgarian arrested in Drama a doctor, Procopiou by name, and a merchant, Palakides by name. They were subjected to physical mal­treatment and then released.

                                                                             Outrages

In October 1941, Bulgarian officers and soldiers confined the male population of Dete-pali, near Serres, in the school building and then outraged the women of the village.

On April 1, 1941, in the Arabatzi-Machala district of Serres, a Bulgarian of­ficer, accompanied by a corporal, entered the house of Abraham Marangos. They confined him in a part of his house, and then violated his wife.

On July 20, 1941, in the village of Kato Lakaeoyikion Bulgarian soldiers and gendarmes violated the wife and 14-year-old daughter of the village priest, Papageorgios Papachristodoulou.                                                                                                      .

                                                           Deportations and Expulsions

        On June 5, 1941, the Metropolitan Constantine of Serres was deported on the entry of the Bulgarian forces into his diocese. During the period April 20, to July 27, 1941, G. Avramides, a priest, was de­ported to Nigrita after the Bulgarians had staged  the following scene: They planted a bomb in his house and then made a pretense of discovering it in order to accuse him of secreting arms and ammunition.

Two priests of Serres, John Kappos and Panaghiotes Hadjithomas were like­wise deported to Nigrita for having included in their prayers during a church ser­vice the name of the Greek Metropolitan.

In addition the following priests were deported from the Serres district: Demetrius Papadopoulos, of Evanghelistra; Theodosius Theodosiades, of Peotapolis; Athanasius Pharmacopoulos of Lefkin.

At the beginning of May, 1941, the abbot of the monastery of St. Prodromos Ignatius Papamichail and a monk, Vicentius, were deported from Stavropegiaki.

                                                                               Part IV

On Easter Day, 1941, the Metropolitan Basil of Siderokastro was brought un­der escort of a squad of lancers before the Bulgarian military governor. The latter ordered him to leave Siderokastro, together with all the priests of the Metropolis, before noon on the following day.

The Metropolitan was removed to Serres in a heavy rainstorm. On May 31, 1941, he was expelled from Serres, with two of his priests. At the moment of his expulsion his vestments were taken from him, as also a sum of 3,500 drs. The Bulgarian escort robbed him of all his personal effects. Eight other priests were expelled from
the metropolis of Serres. Those who have remained have been compelled to retire into private life.

On May 12, 1941, the Metropolitan Alexander of Zychne was expelled. His property was seized, as also that of the Metropolis, which had been surrounded by detachments of Bulgarian soldiers.

Reports show that up to the end of June, 1941, 1,200 persons had left their homes by reason of the seizure of their property and the threat to their personal safety. The abandonment of their homes was accompanied by countless scenes of horror. For example, it is reported that a woman was killed by her relatives in order that she might not be subjected to the criminal assaults of the Bulgarian soldiers.

      On October 6, 1941, Dr. Pro Despotides of Siderokastro, was arrested and de­

ported across the River Struma after undergoing terrible torture and maltreatment.

During May, 1941, the Archimandrite Hieronymos Yamalakis was compelled to leave the town of Drama under pressure from the Bulgarian archbishop's representa­tive. He was not permitted to take with him even his personal correspondence. Likewise, towards the end of July, 1941, two other priests were expelled from Drama because of their vocation.

The following priests were also expelled; Makarios Papadopoulos and G. Alexides, of Kokkinogheton;
Spyros Xanthopoulos and K. Valavanis of Petroussa; Gregory Mavrides and D. Nakos of Protostani;
Dionysius Klavdianos, of Kallifyton. They were jeered at and stripped of their possessions. In addition,
the priest Th. Zikmides was expelled from Xipotamo.

      The fate of the priests in the villages of Trigonon and Paranestion is unknown, no trace of them having been found.
      It is reported that of mass expulsion of some 100 youths took place.

      During September 1941, 72 professional men-doctors, lawyers, etc., were ordered to leave Drama within 48 hours. Towards the end of June, 1941, a priest whose name has not yet been ascer­tained was expelled from Eleftheroupolis because of his vocation. For those same reasons three priests, whose names are also unknown, were expelled at that time from Siderokastron.

Among the persons expelled during 1941 was the Mayor of Xanthi. The Greek Metropolitan of Kavalla was expelled on June 14, 1941. He was forbidden to take with him any of his possessions.

During the year 1941, 65,000 persons left their homes in the districts of East­ern Macedonia for parts of Greece not occupied by the Bulgarians. Of their num­ber, 15,000 were ordered by the Germans to make their way to Central Greece. The remaining 50,000 persons were left homeless and starving outside Salonica, being forbidden to stay in the towns of Central Macedonia.

During September and October, 1941, the Bulgarians deported to Bulgaria among others, the
following numbers of inhabitants from various villages: 20 from Protostani, 8 from Choriste, 7 from Kokkinogheia, 12 from Platanion, 5 from Photoleivos, 9 from Pyrgos, 10 from Xirotanion, 11 from Perithorion, 13 from Kyrgheia, 9 from Kalabaka, as also 15 from the hamlet of Doxato.

On September 29, 1941, the town of Alistrati was bombed and machine-gunned by Bulgarian airplanes. Many of the inhabitants were killed; the remain­der fled to the town, terror stricken. According to the admission of a German em­ployee of the jurgenfahl Tobacco Company, the victims numbered 3,500 men and women, and on a journey made two days after the massacre, from Alistrati to Protostani, his car was passing over corpses in the roadway.
During the same period, in September 1941, a whole district, comprising the villages of Minare, Photoleivos, Sylandri, Kalos Agros, Protostani, was being burned  by the Bulgarians. The inhabitants were robbed, tortured and murdered.

On October, 1941, in Photoleivos, the Bulgarians burnt to the ground the Caucasian quarter of the village, the only one to survive from a previous act of terrorism.
http://www.macedonia.info/atrocities.htm