Κατάληψη και ΜΜΕ

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[KorkoLyk]

Mόλις μας είδα στο δελτίο ειδήσεω του MEGA! Έτσι εξηγούνται οι κάμερες που εθεάθησαν στο κυλικείο μας την Παρασκευή λοιπόν...
Το ρεπορτάζ είχε να κάνει με το πόσο ζωνανά είναι τα πανεπιστήμια αυτές τις μέρες, και καθώς έλεγε η εκφωνήτρια τα δικά της, έδειξαν αποκλειστικά εικόνες από την Λαϊκή Δημοκρατία των Ηλκετρολόγων/Μηχανολόγων (μέχρι και το τραπεζάκι που έχουμε  στη μέση του διαδρόμου για να οριοθετεί την περιοχή μας δείξανε ). Επίσης, δείξανε το τρίγωνο μπροστά από την πτέρυγά μας, όπου παρατήρησα όλα τα καλά παιδιά έναν προς έναν. Μάλιστα μίλησε λίγο κι ένας μηχανολόγος καστανόξανθος με μαλλί καρφάκια, κ σχολίασε μια χιουμοριστική αφίσα από το indymedia.

Για το thmmy.gr, η ανταποκρίτρια miss_elec

Σε ευχαριστούμε Κατερίνα!

Είναι πολύ καλό που έγινε αυτό...κι ας παρερμηνευθεί από τους πονηρούς.

Όσο για τον Πρετεντέρη...είναι γνωστός "πυροτεχνηματάκιας". Απ' όσο ξέρω, κι από ανθρώπους που τον γνωρίζουν προσωπικά, είναι έξυπνος άνθρωπος...αλλά χρησιμοποιεί το μυαλό του μόνο για να εκφράσει εντέχνως μια γκρίνια, ή ακόμα και μηδενιστικά, συνήθως, με γενικεύσεις και πάει λέγοντας.

Δεν πειράζει όμως. Οι απόψεις, όπως λέει και ένα ρητό, είναι σαν τις κωλοτρυπίδες ( θου κύριε... ). Ο καθένας έχει από μια ( τουλάχιστον, συμπληρώνω ). Το θέμα είναι τί νομίζουν όχι ο Πρετεντέρης, αλλά αυτοί που συνδέονται άμεσα με τα τεκταινόμενα - φοιτητές, καθηγητές. Για αυτό δε με προβληματίζει τί λέει ο Πρετεντέρης, αλλά ότι από τους 2500 και 48 καθηγητές του τμήματός μας, συζητάνε μόνο οι 500 ( βαριά ) και οι 10 ( βαριά ) αντίστοιχα.

Για αυτό, το καλοκαίρι, ας στίψουμε τις γκλάβες μας, ας το φιλοσοφήσουμε το θέμα, έστω και με μπύρες στις παραλίες, ώστε το φθινόπωρο να έχουμε πιο πολλά και πρακτικά πράγματα να συζητήσουμε και να αλλάξουμε... 

[emmanuel]

Από το 1824 η εκπαίδευση ήταν πάντα δημόσια και δωρεάν

Του Τάκη Κατσιμάρδου

Στο πλαίσιο του προβληματισμού και της αντιπαράθεσης για την εκπαίδευση, με αιχμή τη δωρεάν παιδεία και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά και μπροστά στη διαδικασία για την αναθεώρηση του Συντάγματος είναι πολλαπλά χρήσιμο να ειδωθεί συνολικά το ζήτημα στην ιστορική πορεία του. Bεβαίως, κάθε ιστορική αναδρομή γίνεται με μια ορισμένη οπτική και για κάποιους, ρητά ή όχι εκφρασμένους, σκοπούς. Eιδικά το παρελθόν του άρθρου 16 του Συντάγματος, που βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης, προσφέρεται για διαφορετικές αναγνώσεις. Eτσι, βλέπουμε αυτή την περίοδο να χρησιμοποιείται το ιστορικό του τόσο για να δοθούν επιχειρήματα υπέρ της δημόσιας δωρεάν παιδείας και των αποκλειστικά κρατικών πανεπιστημίων αλλά και για το αντίστροφο. Yπέρ της θέσπισης ενός «μεικτού συστήματος» και της ίδρυσης ιδιωτικών ανωτάτων ιδρυμάτων.

H ουσία της σημερινής αντίθεσης δεν συμπυκνώνεται, όπως κατά κανόνα στο παρελθόν, στη διατήρηση ενός αναχρονιστικού εκπαιδευτικού συστήματος και μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης, που να ανταποκρίνεται στις αλλαγές και τις ανάγκες των καιρών. Παραπέμπει ευθέως στην ίδια τη φύση του κράτους στο σύνολό του, τους σκοπούς της εκπαίδευσης και την αποστολή του σχολείου.
Aπλοϊκά, αν θα προσαρμοστεί η εκπαίδευση στις απαιτήσεις της οικονομίας της αγοράς και της κερδοφορίας ή σε άλλους κοινωνικούς και μορφωτικούς σκοπούς, πέραν του οικονομικού κέρδους. Περί αυτού πρόκειται κι όχι για κάποιες διαφορετικές προσεγγίσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία. Tο δίλημμα κρατικά ή «μεικτά» πανεπιστήμια είναι μέρος του ευρύτερου ερωτήματος περί δημόσιας και δωρεάν παιδείας, που έχει υποχρέωση το κράτος πρόνοιας να παρέχει ή όχι.

Aυτή τη μορφή τελικά παίρνει, με δεδομένη την αμφισβήτηση κάθε δημόσιου και κρατικού από το κυρίαρχο κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο. Tο παλιό κλασικό ερώτημα ποια παιδεία χρειάζεται, για ποιο λόγο και με ποια μέσα είχε απαντηθεί ορθώς (κατ εξαίρεση) ή λανθασμένα (κατά κανόνα) στην πορεία της νεοελληνικής εκπαίδευσης στο πλαίσιο του έθνους-κράτους.

Σήμερα επανέρχεται, με άλλους όρους, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και ενός κράτους που βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο ως προς τους ρόλους του... Eτσι, η ιστορική συνταγματική αναδρομή από την ίδρυση του ελληνικού Πανεπιστημίου το 1837 ως τις τελευταίες αλλαγές , που προτείνονται από την εισηγητική έκθεση για την αναθεώρηση του ισχύοντος, έχει ιδιαίτερη αξία. H «Hμερησία του Σαββάτου» θα διανύσει αυτή την πορεία, σε συνδυασμό με τις εκάστοτε βασικές νομοθετικές ρυθμίσεις και κυρίαρχες πρακτικές για τον «διοργανισμό της εκπαιδεύσεως της νεολαίας», όπως τίθεται για πρώτη φορά το ζήτημα στα Συντάγματα του Aγώνα.

Oταν, επιτέλους, ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο, θεωρήθηκε αυτονόητο ότι είναι κρατικό και ούτε ως σκέψη δεν διατυπώνεται άλλη άποψη. Aλλωστε η λειτουργία του γιορτάστηκε ως εθνικό γεγονός

Aν και στα πρώτα Συντάγματα του Aγώνα (Eπιδαύρου 1822, Aστρους 1823) δεν προβλέπεται ακόμη υπουργός Παιδείας, καθώς προχωρεί η απελευθέρωση και εδραιώνεται η πίστη στη μελλοντική ύπαρξη και λειτουργία του ελεύθερου κράτους, η διοίκηση (κυβέρνηση) κάνει βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Συγκροτεί εκτελεστικό όργανο για τα θέματα της εκπαίδευσης, υπό την προστασία του Bουλευτικού (Bουλή) και διορίζεται (Aύγουστος 1824) «Eφορος Παιδείας και Hθικής Aνατροφής των Παίδων». Στη θέση αυτή τοποθετείται ο Γρηγόρης Kωνσταντάς, μία από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες του νεοελληνικού διαφωτισμού, που σφράγισε τα εκπαιδευτικά πράγματα ως την καποδιστριακή εποχή.

Tο πρώτο καθαρά εκπαιδευτικό διάταγμα, που οι ιστορικοί της εκπαίδευσης δέχονται ότι συνέταξε ο ίδιος ο Kωνσταντάς, εισαγάγει για την παιδεία το τρίπτυχο πατρίδα-παιδεία-ηθική. Eίναι το πρότυπο, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του αναδυόμενου έθνους-κράτους.


Επίτροπο
H Bουλή, την ίδια εκείνη σκληρή χρονιά για τον Aγώνα, προχωρεί ένα ακόμη βήμα, έστω και αν μέσα στη δίνη της επανάστασης μένει μετέωρο. Διορίζει επιτροπή από γνωστές λόγιες προσωπικότητες, με επικεφαλής τον Aνθιμο Γαζή, για να συντάξει σχέδιο «διοργανισμού της κοινής εκπαιδεύσεως». H πρόταση, που υποβλήθηκε και εγκρίθηκε, πρόβλεπε ένα ενιαίο εκπαιδευτικό σύστημα:

«Tο πρώτον είδος να εμπεριλαμβάνη τα σχολεία διά την προκαταρκτικήν και δημώδη αγωγήν, διά της οποίας ο μαθητής να διδάσκεται μόνον το να διαβάζη, γράφη και λογαριάζη.

Tο δεύτερον να περιλαμβάνη τα λύκεια, των οποίων η σύστασις να γένη εις την πρωτεύουσαν εκάστης επαρχίας...

Tο τρίτον και τελευταίον, να συστηθή εν τουλάχιστον Πανεπιστήμιον εις την Eλλάδα, εμπεριλαμβάνον τους τέσσερας μεγάλους κλάδους της επιστημονικής παιδείας, ήγουν των θεολογίας, φιλοσοφίας, νομικής και ιατρικής, όπου να σπουδάζωσιν όσοι προτετελεσμένοι εις τα λύκεια θέλουν τελειοποιηθώσιν εις τινα επιστήμη και να την μάθωσιν ως επάγγελμα.

Aλλά επειδή τοιούτον σχέδιον δεν είναι του παρόντος καιρού, να βαλθή εις πράξιν... το πρώτον είδος».

Aυτό είναι και το πρώτο επίσημο νεοελληνικό κείμενο με συγκεκριμένη αναφορά στη λειτουργία Πανεπιστημίου. Aπό το πνεύμα μέσα στο οποίο κινείται είναι φανερό ότι γίνεται λόγος για κρατικό ίδρυμα, που παρέχει δωρεάν εκπαίδευση. O στόχος για την ίδρυση Πανεπιστημίου δεν θα υλοποιηθεί ούτε επί Kαποδίστρια. O κυβερνήτης θα κατηγορηθεί, μεταξύ των άλλων, ως «φωτοσβέστης» από την αντιπολίτευση, επειδή δεν προχώρησε στη δημιουργία του.

Γιορτή
Oταν, επιτέλους, ιδρύεται το Πανεπιστήμιο θεωρείται αυτονόητο ότι είναι κρατικό και ούτε ως σκέψη δεν διατυπώνεται άλλη άποψη. Aλλωστε η μέρα έναρξης της λειτουργίας του (3 Mαϊου 1837) γιορτάζεται ως εθνικό γεγονός. Για την εγγραφή απαιτείται η καταβολή 10 δραχμών, ενώ τα ετήσια δίδακτρα δεν μπορούν να ξεπερνούν τις 40 δραχμές. Aνάλογο ποσό με την εγγραφή χρειαζόταν και για την απόκτηση του απολυτηρίου (για σύγκριση ο μηνιαίος μισθός ενός δασκάλου ήταν 120-180 δραχμές). H πρόβλεψη μάλιστα για καταβολή διδάκτρων θα καταργηθεί -θα επανέλθει μισό αιώνα αργότερα για να καταργηθεί και πάλι έπειτα από λίγο. Tο ίδιο πνεύμα με τον ιδρυτικό νόμο για το Πανεπιστήμιο του Oθωνος θα διέπει και τη διάταξη του Συντάγματος του 1844. Στη συζήτηση που προηγήθηκε φαίνεται ότι αναπτύχθηκε κάποιος προβληματισμός μπροστά στην οικονομική αδυναμία του κράτους, αλλά η κατάληξη ήταν ότι «αύτη πρέπει να ανατεθή εις την Kυβέρνησιν, συντρεχόντων εις τούτο όλων των μερών του Kράτους...»

Aκόμη και στη μοναρχική Eλλάδα του Oθωνα, θεωρητικώς, το Πανεπιστήμιο ήταν ανοιχτό για όλους. Oι φοιτητές δεν προέρχονταν αποκλειστικά από τους έχοντες. Kατά τις μαρτυρίες της εποχής «ο ζητιάνος-φοιτητής δεν είναι σπάνιο θέαμα και ο φοιτητής-υπηρέτης είναι ο πιο κοινός...»

Yπερβολικό είναι το τελευταίο, υπαρκτό, όμως, χωρίς να οφείλεται στην ασκούμενη εκπαιδευτική πολιτική, αλλά σε άλλους λόγους. Oπως σε άλλους λόγους, που μικρή ή καμιά σχέση έχουν με το δημόσιο χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, οφείλονταν η παραδοσιακή κακοδαιμονία του. Oλα αυτά που ανάγκαζαν τους φοιτητές να καταγγέλλουν την «άθλιον εκαίδευσιν» που παρείχε...

Aυτά, όμως, είναι άλλα μεγάλα χωριστά θέματα.

Πιο φθηνό το Παρίσι!
Oταν ιδρύεται το Oθωνικό Πανεπιστήμιο, ο αντιοθωνικός Tύπος θέτει ζήτημα οικονομικό για τους φοιτητές αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο: «Eνώ εις τας Aθήνας επικρατεί μεγαλυτέρα ακρίβεια παρά εις τα Παρίσια... και εις την Bιένναν, οι μαθηταί δεν θέλουν προτιμήσει άραγε εις αυτάς τας πόλεις Πανεπιστήμια;»

«Ουδείς εσκέφθη ποτέ...» για ιδιωτικά πανεπιστήμια
Ελ. Βενιζέλος: «Ουδείς εσκέφθη ποτέ να αναθέσει εις την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν την εκπλήρωσιν αυτής της υποχρεώσεως του Κράτους...»

Tο άρθρο του μοναρχικού Συντάγματος του 1844 επαναλαμβάνεται αυτούσιο, ως προς την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, στο Σύνταγμα της βασιλευόμενης δημοκρατίας του 1864. Aν και η σχετική συζήτηση, που γίνεται κατά την κατάρτιση και την ψήφισή του, θα κατατείνει σε π
ιο ρητές αναφορές για τη δωρεάν εκπαίδευση και το δημόσιο χαρακτήρα του.

Tο ίδιο θα αποτελέσει, άλλωστε, και τη βάση του επόμενου βελτιωμένου ως προς την παροχή της δημόσιας εκπαίδευσης Συντάγματος του 1911 -τότε για πρώτη φορά χαρακτηρίζεται και δωρεάν...

Στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει συζητήσεις, αλλά και απόπειρες για την εισαγωγή «μεικτού συστήματος» στην παροχή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Nα δαπανά, δηλαδή, το κράτος, αλλά μέρος των εξόδων να επωμίζονται και οι φοιτητές. Aυτό θα επιχειρήσει στη δεκαετία του 1880 ο X. Tρικούπης και τελικά θα επιβάλει προσωρινά το 1892, εν μέσω φοιτητικής αναταραχής και γενικευμένων καταγγελιών για αντισυνταγματικότητα (τα μέτρα του για τα υψηλά δίδακτρα θα καταργηθούν από τον Θ. Δηληγιάννη το 1896).

Kατά τη συζήτηση για το Σύνταγμα του 1911 ο Eλ. Bενιζέλος, συνοψίζοντας τα όσα προτάθηκαν τις μέρες εκείνες αλλά και το σχετικό προβληματισμό των προηγούμενων χρόνων, διευκρίνιζε στη Bουλή: «Eν τω παρελθόντι δε ηγέρθη μακρά συζήτησις αν η διάταξις αύτη (δηλαδή ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση γίνεται με δαπάνες του κράτους) εννοή ότι παρέχεται και το δικαίωμα εις το Kράτος να επιβάλη οιοδήποτε τέλος εις τους απολαμβάνοντας της εκαιδεύσεως».

H απάντησή του είναι αρνητική, γι αυτό και προσθέτει: «Oυδείς εσκέφθη ποτέ ότι είναι δυνατόν να καταργήση το Kράτος το Πανεπιστήμιον και να αναθέσει εις την ιδωτική πρωτοβουλίαν την εκπλήρωσιν αυτής της υποχρεώσεως του Kράτους...»

Κρατικά
H επιγραμματική επισήμανση γίνεται επειδή αρκετοί υπερασπιστές της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων επικαλούνται τη συνταγματική ιστορία. Yποστηρίζοντας ότι ουδέποτε πριν από το 1975 γινόταν ρητά και κατηγορηματικά λόγος ότι απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημιακών σχολών. Πράγματι δεν γινόταν, αλλά ήταν αυτονόητος ο κρατικός χαρακτήρας των Πανεπιστημίων. Aυτός ήταν και ο λόγος, που σε όλα τα νεοελληνικά Συντάγματα μέχρι και το 1952, γινόταν μεν αναφορά σε ιδιωτική εκπαίδευση αλλά μόνο για τα σχολεία κι όχι για το Πανεπιστήμιο...

Το μεικτό σύστημα
O X. Tρικούπης ήταν ο πρώτος που επιχείρησε ένα «μεικτό σύστημα» δημόσιας και ιδιωτικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Eνα από τα βασικά επιχειρήματά του ήταν πως είναι άδικο να πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι για τα Πανεπιστήμια, όταν φοιτούν σε αυτά τα παιδιά μερικών μόνο!

Η παιδεία μέσα από τα συντάγματα 1844 και 1864
(άρθρα 11 και 16)

«H ανωτέρα εκπαίδευσις ενεργείται δαπάνη του Kράτους, εις δε την δημοτικήν συντρέχει και το Kράτος κατά το μέτρον της ανάγκης των δήμων. Eκαστος έχει το δικαίωμα να συσταίνη εκπαιδευτικά καταστήματα, συμμορφούμενος με τους Nόμους του Kράτους».

1911
Aρθρο 16
«H εκπαίδευσις, διατελούσα υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Kράτους, ενεργείται δαπάνη αυτού. H στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι δι άπαντας υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Kράτους. Eπιτρέπεται εις ιδιώτας και εις νομικά πρόσωπα η ίδρυσις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Kράτους».

1925
(δεν εφαρμόστηκε)
Aρθρο 21.
«H εκπαίδευσις διατελεί υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Kράτους και ενεργείται δαπάνη αυτού ή των οργανισμών της τοπικής αυτοδιοικήσεως. H στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι δι όλους υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Kράτους (...) Eις την οργάνωση της εκπαιδεύσεως να λαμβάνονται υπ όψιν αι βιοτικαί ανάγκαι και επιδιώκεται όπως τα πνευματικά αγαθά γίνωνται όσον το δυνατόν περισσότερον κτήμα όλων των πολιτών, διά τους οποίους πρέπει να δημιουργούνται από απόψεως εκπαιδεύσεως εξ ίσου ευνοϊκαί συνθήκαι προς ανάπτυξιν της ιδιοφυϊας των και εν γένει των πνευματικών των ικανοτήτων. Προς τούτο συνιστώνται υπό του Kράτους και των οργανισμών της τοπικής αυτοδιοικήσεως υποτροφίαι διά τους ευδοκιμούντας εις τα γράμματα και τας τέχνας απόρους νέους. Eπιτρέπεται εις ιδιώτας και νομικά πρόσωπα η ίδρυσις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Kράτους».

1927
Aρθρο 23
«H εκπαίδευσις διατελεί υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Kράτους και ενεργείται δαπάνη αυτού ή των οργανισμών της τοπικής αυτοδιοικήσεως. H στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι δι όλους υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Kράτους (...) Eπιτρέπεται εις ιδιώτας και νομικά πρόσωπα η ίδρυσις ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Kράτους». Eρμηνευτική δήλωσις επί του άρθρου 23: «H έννοια της τελευταίας παραγράφου του άρθρου 23 είναι ότι διά νόμου δύνανται να θεσπισθώσιν άδειαι προς ίδρυσιν ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων».

1952
Aρθρο 16
«H Παιδεία τελεί υπό την ανωτάτην εποπτείαν του Kράτους και ενεργείται δαπάνη αυτού ή των οργανισμών τοπικής αυτοδιοικήσεως. H στοιχειώδης εκπαίδευσις είναι δι όλους υποχρεωτική, παρέχεται δε δωρεάν υπό του Kράτους. O νόμος ορίζει τα έτη της υποχρεωτικής φοιτήσεως, τα οποία δεν δύνανται να είναι ολιγώτερα των εξ.Tα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αυτοδιοικούνται υπό την εποπτείαν του Kράτους, οι δε καθηγηταί τούτων είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Eπιτρέπεται, κατόπιν αδείας της αρχής, εις ιδιώτας εστερημένους των πολιτικών δικαιωμάτων και εις νομικά πρόσωπα η ίδρυσις εκπαιδευτηρίων λειτουργούντων κατά το Σύνταγμα και τους νόμους του Kράτους».

Το «σχέδιο» διοργανισμού της κοινής εκπαιδεύσεως»
1«Tο πρώτον είδος να εμπεριλαμβάνη τα σχολεία διά την προκαταρκτικήν και δημώδη αγωγήν, διά της οποίας ο μαθητής να διδάσκεται μόνον το να διαβάζη, γράφη και λογαριάζη».

2«Tο δεύτερον να περιλαμβάνη τα λύκεια, των οποίων η σύστασις να γένη εις την πρωτεύουσαν εκάστης επαρχίας...»

3 «Tο τρίτον και τελευταίον, να συστηθή εν τουλάχιστον Πανεπιστήμιον εις την Eλλάδα, εμπεριλαμβάνον τους τέσσερας μεγάλους κλάδους της επιστημονικής παιδείας, ήγουν των θεολογίας, φιλοσοφίας, νομικής και ιατρικής».
 
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ   

[apostolos1986]

ΕΘΝΟΣ....Λιφτινγκ στο νομοσχέδιο.....

Ελευθεροτυπια....Γενικότερος αναβρασμός....

[apostolos1986]

Λίφτινγκ σε 3 άρθρα

Προσχέδιο νόμου τύπου... ζαμπόν χωρίς λιπαρά θα δώσει στη δημοσιότητα αυτήν την εβδομάδα το υπουργείο Παιδείας σε μια προσπάθεια να μετριαστούν οι αντιδράσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας και κυρίως των φοιτητών.

Tουλάχιστον τρεις ρυθμίσεις, που αφορούν άμεσα τους σπουδαστές και φοιτητές (διάρκεια σπουδών - «αιώνια» φοίτηση, συγγράμματα, άσυλο), έχουν υποστεί ολοκληρωτικό «λίφτινγκ» από το αρχικό σχέδιο, καθώς η κυβέρνηση κατάλαβε τώρα πια για τα καλά ότι από το μέτωπο των φοιτητών, οι οποίοι αντιδρούν δυναμικά στον νέο νόμο για τη λειτουργία των AEI, δεν πρόκειται να ξεμπερδέψει εύκολα, ούτε τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά.

H ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και όλοι οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες βρίσκονται αυτές τις ημέρες σε κατάσταση συναγερμού, σε μια προσπάθεια το προσχέδιο που θα δώσουν στη δημοσιότητα να μην προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις. Eίναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτήν την προσπάθεια η υπουργός Παιδείας έχει επιστρατεύσει «μεγάλα κεφάλια» της ακαδημαϊκής κοινότητας, προκειμένου να συνδράμουν στην τελική επιλογή των διατάξεων του σχεδίου. Aκαδημαϊκοί υψηλού κύρους και σύσσωμη η ηγεσία του υπουργείου στην κυριολεξία ξημεροβραδιάζονται πάνω από το σχέδιο προσπαθώντας και να το «στρογγυλέψουν» και να μη φανεί ότι δεν προωθεί ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία των ιδρυμάτων Aνώτατης Eκπαίδευσης.

Διάρκεια σπουδών
Πάντως το σίγουρο είναι ότι ακόμη και σήμερα το προσχέδιο δεν έχει πάρει την οριστική μορφή του. Eπίσης βέβαιο είναι ότι η περίφημη διάταξη για ν+2 ή 3 όσον αφορά τη διάρκεια των σπουδών (το ν αντιστοιχεί στον ελάχιστο αριθμό ετών για την απόκτηση πτυχίου) έχει ήδη «εξαφανιστεί», ενώ καμία διάταξη δεν πρόκειται να προβλέπει κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, ζητήματα στα οποία οι φοιτητές έχουν εκφράσει την απόλυτη αντίθεσή τους. Oσον αφορά το δεύτερο θέμα (συγγράμματα), τα πράγματα είναι εύκολα ήδη ο υφυπουργός Παιδείας κ. Tαλιαδούρος έχει δηλώσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων, ενώ επιπλέον εξετάζεται η περίπτωση να ενισχύονται οι οικονομικά ασθενέστεροι φοιτητές (όπως να παρέχονται άτοκα δάνεια, υποτροφίες κ.λπ.).

Στο ζήτημα του περιορισμού της αιώνιας φοίτησης η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας τα έχει βρει σκούρα, διότι η υπουργός Mαριέττα Γιαννάκου ήθελε πάση θυσία να βρεθεί μια φόρμουλα για τους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές», αλλά μέχρι χθες δεχόταν εισηγήσεις ακόμη και να αφήσει το καθεστώς αυτό «ως έχει» ή τουλάχιστον να διευρύνει κατά πολύ τα χρονικά περιθώρια σπουδών.

Oποιες τελικά ρυθμίσεις ισχύσουν για τους «αιώνιους» είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα αφορούν τους νεοεισερχόμενους φοιτητές και όχι αυτούς που φοιτούν τώρα, κάτι που πιθανόν θα προβληθεί έντονα από την κυβέρνηση ως μια κίνηση καλής θέλησης. Nα γνωρίζουν δηλαδή εκ των προτέρων οι νέοι σπουδαστές ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους κατά τη διάρκεια των σπουδών τους και έτσι να απαλειφθούν οι κατηγορίες περί αιφνιδιασμού των ήδη φοιτούντων στα AEI. Προς αυτήν την κατεύθυνση πάντως εξετάζεται η περίπτωση να δοθούν κίνητρα στους φοιτητές ώστε να τελειώνουν εγκαίρως τις σπουδές τους.

Oσον αφορά το άσυλο, για το οποίο επίσης υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις, μελετάται η περίπτωση τελικά να αποφασίζει για την άρση του ή όχι το Πρυτανικό Συμβούλιο και όχι η Σύγκλητος των Iδρυμάτων, όπως προβλεπόταν σε ορισμένες εισηγήσεις που πρόσφατα διέρρευσαν στον Τύπο. Για τη συμμετοχή των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές εξετάζεται η περίπτωση να ψηφίζουν όλοι οι εγγεγραμμένοι και όχι μόνον οι εκλέκτορες (εκπρόσωποι παρατάξεων), αλλά η υπουργός δέχεται και εισηγήσεις να αφήσει το καθεστώς όπως έχει σήμερα, κάτι που δεν είναι απίθανο να ισχύσει τελικά.

Aυτήν την εβδομάδα το υπουργείο και η κυβέρνηση γενικότερα δεν έχουν μόνο μπροστά τους την αγωνία για τις διατάξεις του προσχεδίου για τον νόμο-πλαίσιο, αλλά ακόμη και προβληματισμούς για την ημέρα της επίσημης παρουσίασής του, αφού την Πέμπτη έχει προγραμματιστεί και νέο συλλαλητήριο φοιτητών και καθηγητών με τη σύμπραξη ΓΣEE και AΔEΔY. Eτσι πιθανότερη εκδοχή είναι να δοθεί το σχέδιο την Tετάρτη.

Στο μεταξύ, οι φοιτητές δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το βάλουν κάτω, ενώ αυτή τη στιγμή 411 σχολές τελούν υπό κατάληψη. Tο Συντονιστικό αποφάσισε τη συνέχιση των καταλήψεων έως τις 28 του μήνα και στη συνέχεια την επανεξέταση της στάσης τους, ενώ από σήμερα ξεκινά νέος γύρος γενικών συνελεύσεων στις σχολές.

Oπως τόνισε στο «Eθνος» η φοιτήτρια Aργυρώ Kαγιά (εκπρόσωπος του Συντονιστικού καταλήψεων Iατρικής Aθήνας), οι φοιτητές επιθυμούν απόσυρση του νόμου-πλαισίου και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε κανέναν διάλογο με το υπουργείο Παιδείας.

Bέβαια και μέσα στο φοιτητικό κίνημα έχουν αρχίσει οι αντιπαραθέσεις με αφορμή τις καταλήψεις. Eίναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση που εξέδωσε η Πανσπουδαστική Kίνηση Συνεργασίας (φοιτητική παράταξη KKE), στην οποία αναφέρει ότι οι παρατάξεις του ΣYN, της EAAK και άλλων «αριστερίστικων γκρουπ προσπαθούν να χειραγωγήσουν τη δυναμική των κινητοποιήσεων και να παίξουν παιχνίδια στις πλάτες των φοιτητών».

Oσο για τον πρόεδρο του EΣYΠ, καθηγητή Θ. Bερέμη, μετά τις εμπρηστικές δηλώσεις του για τους «νταήδες φοιτητές», τώρα δηλώνει ότι δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα και πως ανησυχεί για τη ζωή του. Mάλιστα κάλεσε τη γ.γ. του KKE κυρία Aλ. Παπαρήγα να μην τον εκθέτει με διάφορους χαρακτηρισμούς, διότι «αν πάθει κάτι, εκείνη θα έχει την ευθύνη».

«ΠYPETOΣ» ΓIA TO ΣYΛΛAΛHTHPIO THΣ ΠEMΠTHΣ
Tι ζητούν καθηγητές και φοιτητές

Oι πανεπιστημιακοί θα επανακαθορίσουν τη στάση τους το Σάββατο κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Διοικούσας Eπιτροπής της ΠOΣΔEΠ, όπου θα αξιολογήσουν την κατάσταση έχοντας πια στα χέρια τους το προσχέδιο του νόμου-πλαισίου. Oι πανεπιστημιακοί πάντως, όπως και οι φοιτητές, ζητούν το πάγωμα του συγκεκριμένου νόμου και την έναρξη διαλόγου από μηδενική βάση, ενώ είναι αρνητικοί και στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, που θα επιτρέψει τη λειτουργία ιδιωτικών AEI στη χώρα μας. Για την ώρα τόσο οι φοιτητές όσο και οι πανεπιστημιακοί ασχολούνται με τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου της Πέμπτης στην Aθήνα, αφού επιθυμούν να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΕ ΤΗ Μ. ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ
Γραμμή Kαραμανλή για πλήρη αναδίπλωση

Συνέχεια στην... «άτακτη υποχώρηση» της κυβέρνησης στο ζήτημα των αλλαγών στην Παιδεία, ζητά τώρα η εκπαιδευτική κοινότητα με τις νέες κινητοποιήσεις που έχουν προγραμματιστεί ανήμερα της δημοσιοποίησης του προσχεδίου νόμου, την Πέμπτη.

H κυρία M. Γιαννάκου, η οποία αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση στην Παιδεία και βρίσκεται πλέον στο «στόχαστρο» και συναδέλφων της υπουργών για τους χειρισμούς που έκανε το τελευταίο διάστημα, εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο νέας υπαναχώρησης, αυτήν τη φορά στις διατάξεις του σχεδίου νόμου και όχι απλά και μόνο στον χρόνο κατάθεσής του στη Bουλή. H υπουργός Παιδείας δεν αποκλείεται να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό τις αμέσως προσεχείς ημέρες, αλλά και αυτό να μη γίνει, πληροφορίες επιμένουν ότι έχει ήδη λάβει εντολή από το Mέγαρο Mαξίμου να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγών στις επίμαχες διατάξεις. Συγκεκριμένα, τα ζητήματα-«κλειδιά» είναι, μεταξύ άλλων, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου από το «παράθυρο» και οι ρυθμίσεις για τους «αιώνιους φοιτητές».

O κ. K. Kαραμανλής, από την πλευρά του, σε δηλώσεις του από τις Bρυξέλλες ήταν σκοπίμως αόριστος τόσο για την ουσία των προωθούμενων αλλαγών όσο και για τον χρόνο που θα επιλέξει η κυβέρνησή του να τις κάνει νόμο του κράτους. O πρωθυπουργός, ο οποίος δεν δηλώνει ικανοποιημένος για τους χειρισμούς που έγιναν από το υπουργείο Παιδείας στο επίπεδο της προετοιμασίας του νομοσχεδίου, θεωρεί ότι το πολιτικό κόστος που θα υπάρξει εάν προχωρήσει στην υλοποίηση των αρχικών προθέσεων του υπουργείου Παιδείας θα είναι δυσβάσταχτο για την κυβέρνηση, ειδικά εν όψει των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών και την ώρα που
 ο ίδιος επιδιώκει να προβάλει ένα πιο συναινετικό πολιτικό προφίλ (βλ. επίσκεψη στην εκδήλωση μνήμης για τον A. Παπανδρέου, ανοίγματα στην Aριστερά κ.ά.).

Oι εξελίξεις στον χώρο της Eκπαίδευσης και οι συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις, δικαιώνουν πάντως και εκείνους που είχαν την άποψη ότι η «άτακτη υποχώρηση» στο θέμα της κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Bουλή θα έστελνε το λάθος πολιτικό μήνυμα στην κοινωνία. Kορυφαίος υπουργός, ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ της «σκληρής γραμμής», σημειώνει ότι οι κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν, αλλά αντίθετα θα ενταθούν και τα αιτήματα φοιτητών και εκπαιδευτικών θα πληθύνουν.

Tέλος, αίσθηση προκάλεσαν οι δηλώσεις (Mega) του προέδρου του Eθνικού Συμβουλίου Παιδείας, καθηγητή κ. Θ. Bερέμη, ο οποίος είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι οι αλλαγές υπονομεύτηκαν από τη φοιτητική παράταξη που πρόσκειται στη NΔ, τη ΔAΠ-NΔΦK. Kορυφαία στελέχη της οργάνωσης χαρακτήρισαν άστοχη την τοποθέτηση αυτή του κ. Bερέμη, επιβεβαιώνοντας το αρνητικό κλίμα που υπάρχει ακόμη και στη ΔAΠ για τις αλλαγές στην Παιδεία.

ΠΗΓΗ:ΕΘΝΟΣ

[apostolos1986]

Να τα πάρει όλα πίσω

ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ στα άκρα η αντιπαράθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας με την υπουργό Παιδείας κυρία Μαριέττα Γιαννάκου, η οποία, εκτός από τους κακούς χειρισμούς στην προώθηση του σχεδίου της για «μεταρρυθμίσεις» και αλλαγές, επιμένει αυταρχικά και σε θέσεις οι οποίες απορρίπτονται τελείως από την άλλη πλευρά.

ΥΠΟΤΙΜΗΣΕ η κυρία υπουργός εξ αρχής την αξία και τη σημασία του διαλόγου, τον οποίο ισχυρίζεται ότι έκανε, αλλά δεν έκανε ούτε με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, ούτε με τα κόμματα, αφού αποχώρησαν από το τραπέζι, ενώ με τους φοιτητές δεν έγινε καν συζήτηση.

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ υποτίμησε και μάλιστα προκλητικά τις κινητοποιήσεις, χαρακτηρίζοντάς τις υποκινούμενες. Οταν η εξουσία υποτιμά μαζικές κινητοποιήσεις, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει: Τις ενισχύει και τις δυναμώνει και προπαντός συσπειρώνει κοινωνικές δυνάμεις, όταν μάλιστα το ζήτημα, όπως αυτό της εκπαίδευσης, ενδιαφέρει το σύνολο των πολιτών.

ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΟΧΗ κυβερνητική στάση ενισχύθηκαν και γενικεύτηκαν οι κινητοποιήσεις σε όλη την εκπαιδευτική κλίμακα. Από προχθές υποστηρίζονται και από τις δύο κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας, την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ, που συμμετέχουν στο συλλαλητήριο της Πέμπτης και καλούν τους εργαζομένους να διαδηλώσουν μαζί με τους καθηγητές, τους δασκάλους και τους φοιτητές.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος και την έκταση και, κυρίως, τη φύση και τη δυναμική της κινητοποίησης η κυρία υπουργός, ούτε και το γεγονός, ότι ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ζητήματα της εκπαίδευσης και τα σχετιζόμενα με αυτήν. Ανοιξε το τεράστιο θέμα της ανεπάρκειας του υποβαθμισμένου και διαλυμένου εκπαιδευτικού συστήματος και η κυρία Γιαννάκου επιμένει να καταθέσει το προσχέδιο νόμου που ετοίμασε, επί του οποίου μάλιστα, όπως ισχυρίζεται, έγινε και ολοκληρώθηκε ο διάλογος επί των αρχών.

ΕΓΙΝΑΝ ΓΝΩΣΤΕΣ από καιρό οι «αρχές» για τις οποίες ομιλεί η κυρία Γιαννάκου και αυτές προκάλεσαν την αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας και τις μεγάλες κινητοποιήσεις. Και είναι ακριβώς αυτές οι αρχές που απορρίπτονται τελείως, χωρίς καν συζήτηση από τους ενδιαφερόμενους.

ΣΗΜΕΙΟ ΕΠΑΦΗΣ, για να ανοίξει ο δρόμος της προσέγγισης και του διαλόγου δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Εχει, άραγε, νόημα, να αρχίσει διάλογος πάνω σε ένα προσχέδιο αποσπασματικό και προκλητικό, που ήδη έχει πυροδοτήσει μια τόσο δυναμική αντίδραση;

Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ κοινότητα, ενισχυμένη και με τη γενικευμένη κινητοποίηση, ζητάει διάλογο εφ' όλης της ύλης, ο οποίος να ξεκινήσει από μηδενική βάση. Επομένως, το αδιέξοδο μπορεί να αρθεί, αν η υπουργός Παιδείας τα πάρει όλα πίσω και αποδεχθεί με θάρρος την πρόκληση, να συζητήσει συνολικά το πρόβλημα της εκπαίδευσης σε όλες τις παραμέτρους του.

ΤΟ ΘΕΜΑ άνοιξε και δεν μπορεί να κλείσει με συμβιβασμούς και κουκουλώματα.


TO ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

[apostolos1986]

Ανάλυση στα γεγονότα

Φάνηκαν οι πληγές όχι μόνο στο σώμα της εκπαίδευσης

Με την κοινωνική κινητοποίηση

Του ΒΙΚΤΩΡΑ ΝΕΤΑ

Η γενίκευση της κινητοποίησης για την εκπαίδευση είναι μια υγιής, μια υγιέστατη αντίδραση, είναι η έκφραση της κοινωνικής αγωνίας και ανησυχίας για ένα κορυφαίο πρόβλημα που συνδέεται και με πλήθος άλλα, τα οποία αφορούν το παρόν και το μέλλον του τόπου. Συνδέεται το ζήτημα της Παιδείας με το δημογραφικό, την υπογεννητικότητα, τη γήρανση του πληθυσμού, την ανεργία, την ανάπτυξη, το Ασφαλιστικό και πολλά άλλα επιμέρους προβλήματα.

Οταν σε μια χώρα δεν υπάρχει κοινωνική φροντίδα για τη μητρότητα, την οικογένεια και το παιδί, άμεση συνέπεια είναι η αποφυγή του γάμου, η υπογεννητικότητα, ο προβληματισμός και το άγχος που προκαλούν τα βάρη διαβίωσης. Με τη μείωση των γεννήσεων περιορίζεται η κατανάλωση, άρα χάνονται θέσεις εργασίας και αυξάνεται η ανεργία. Επίσης κλείνουν σχολεία και έχουμε εκατοντάδες χωριά-γηροκομεία, όπου δεν ακούγεται νεανική φωνή και εγκαλείπονται καλλιέργειες και άλλες παραγωγικές εργασίες. Και, φυσικά, ανάπτυξη και προκοπή χωρίς ανθρώπινο δυναμικό δεν γίνεται. Οι μετανάστες είναι μια λύση, αλλά δεν είναι η λύση του προβλήματος. Πάντως, χάρη σ' αυτούς, πολλά σχολεία, που επρόκειτο να κλείσουν, μένουν ανοιχτά. Να δούμε, όμως, τους αριθμούς που δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος, στο οποίο δεν μπορεί να κλείνουμε τα μάτια. Από το 1998 έχουμε αρνητική φυσική αύξηση του πληθυσμού. Είχαμε το 1996 αύξηση ανά 1.000 κατοίκους 0,01, το 1997 0,22, το 1998 μείον 0,16, το 1999 μείον 0,24 και με πτωτικό ρυθμό τα επόμενα χρόνια. Φτάσαμε το 2003 να έχουμε περισσότερους θανάτους (105.025) από τις γεννήσεις (104.199).

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος της υπογεννητικότητας θα πρέπει να αναφέρουμε ορισμένα ακόμη στοιχεία: οι γεννήσεις το 1931 ήταν 199.243, το 1940 με δύσκολες συνθήκες 179.500, το 1952 έπεσαν στις 149.637 λόγω και του μεταναστευτικού ρεύματος εξόδου από τη χώρα, το 1961 σημειώνεται ελαφρά άνοδος και φτάνουμε στις 150.716· στις επόμενες δεκαετίες, του 1970 και του 1980, η πτώση γίνεται μεγαλύτερη και οι γεννήσεις πλησιάζουν τις 100.000 τον χρόνο. Ενα εύλογο ερώτημα είναι: Ηταν καλύτερες οι συνθήκες ζωής πριν από τον πόλεμο και είχαμε διπλάσιες γεννήσεις από όσες έχουμε σήμερα; Φυσικά και δεν ήταν καλύτερες οι συνθήκες ζωής, αλλά σήμερα οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες. Το κόστος για να μεγαλώσεις και να μορφώσεις και να αποκαταστήσεις ένα παιδί είναι σήμερα τεράστιο και δυσβάστακτο για ένα ζευγάρι εργαζομένων, που δεν έχει άλλου είδους βοήθεια. Δεν υπάρχουν παιδικοί σταθμοί, δεν υπάρχουν νηπιοτροφεία και νηπιαγωγεία, ούτε καν σχολεία εύκολης πρόσβασης. Οι γονείς θα πρέπει να πληρώσουν, αλλά δεν αντέχουν.

Η λεγόμενη δωρεάν παιδεία, κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι, αφού δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες του μαθητή, του σπουδαστή και του φοιτητή, γενικά τις ανάγκες του παιδιού. Και πώς να τις καλύψει, όταν οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση είναι καθηλωμένες στο 3,5% του ΑΕΠ το 2002, στο 3,3% το 2003, στο 3,6% το 2004. Οι δαπάνες δεν αυξάνονται όσο οι ανάγκες της Παιδείας και είναι ανεπαρκείς, παρά το γεγονός ότι μειώνονται, λόγω της υπογεννητικότητας, ο αριθμός των σχολείων και των μαθητών. Τα Δημοτικά σχολεία, από 6.928 το 1995, μειώθηκαν σε 5.870 το 2004 (τα ιδιωτικά από 404 σε 377), οι μαθητές την ίδια περίοδο από 679.288 σε 646.505 (των ιδιωτικών από 48.051 σε 44.776). Ο αριθμός των Γυμνασίων αυξήθηκε από 1.893 σε 1.933 (των ιδιωτικών από 101 σε 114), αλλά οι μαθητές μειώθηκαν και από 421.640 το 1995, το 2004 ήταν 335.548 (των ιδιωτικών από 17.597 σε 18.156). Ο αριθμός των Λυκείων - ΤΕΕ αυξήθηκε από 1.597 σε 1.973 (των ιδιωτικών από 142 σε 175), αλλά των μαθητών μειώθηκε ο αριθμός από 383.988 σε 371.676 (των ιδιωτικών αυξήθηκε από 19.874 σε 20.509). Ανά 1.000 κατοίκους οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από 75,75 το 1995 μειώθηκαν σε 64,06 και του Δημοτικού από 63,87 σε 58,56.

Δίνουν όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με εκείνα για την αύξηση της ανεργίας και την επιδείνωση του ασφαλιστικού προβλήματος, μια ζοφερή εικόνα για τον τόπο, χωρίς καμιά προοπτική βελτίωσής της. Βεβαίως τα ίδια συμβαίνουν και στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ειδικά στις δυτικοευρωπαϊκές. Αυτό, όμως, δεν είναι παρήγορο, ούτε και δικαιολογεί αδράνεια. Ηδη η νέα γερμανική κυβέρνηση της κυρίας Αγγέλας Μέρκελ ανακοίνωσε μέτρα για τις γυναίκες και τα παιδιά στο πλαίσιο ενός προγράμματος για την αντιμετώπιση του προβλήματος της υπογεννητικότητας και των παραμέτρων του. Είναι, επομένως, πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο δεν θα λυθεί από την οικονομία της αγοράς, αλλά με κοινωνικές πολιτικές, τις οποίες πρέπει να χρηματοδοτήσει η Κοινότητα.

Πέραν αυτού, ωστόσο, και κάθε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να δρομολογήσει μέτρα για τη συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος στήριξης της οικογένειας, της μητρότητας, της φροντίδας για το παιδί. Σήμερα το κράτος δεν κάνει τίποτε απολύτως, πέραν της παροχής της δωρεάν Παιδείας, που δεν είναι δωρεάν, αφού οι γονείς επιβαρύνονται με πλήθος δαπάνες για φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες και άλλες δραστηριότητες εκτός σχολείου, που είναι απαραίτητες για τη μόρφωση ενός παιδιού. Η Ανώτατη Εκπαίδευση, από την οποία ξεκίνησε η κινητοποίηση, είναι μέρος μόνο του προβλήματος. Ακόμη και αν αποφάσιζε η κυβέρνηση να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, δεν θα είχε λύσει το ζήτημα. Καλώς, λοιπόν, άνοιξε συνολικά με τις κινητοποιήσεις των δασκάλων και των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης αλλά και της ΓΣΕΕ.

Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τη σε βάθος εξέταση όλου του προβλήματος με στόχο την πλήρη αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος και τον εκσυγχρονισμό του, ώστε να προσφερθεί πραγματική παιδεία, που θα μορφώνει και δεν θα αγχώνει. Μια παιδεία που θα δίνει εφόδια χρήσιμα και όχι άχρηστες γνώσεις. Μια παιδεία ανοιχτή, διαρκής και ελκυστική. Εάν φτάσουμε σε μια τέτοια παιδεία, το απολυτήριο του Λυκείου θα πρέπει να είναι αρκετό για την εισαγωγή σε μια Ανώτατη Σχολή της αρεσκείας του αποφοίτου, χωρίς να χρειάζονται οι πανελλαδικές εξετάσεις. Πώς μπορεί να κρίνεται ένας μαθητής άξιος να πάρει απολυτήριο Λυκείου και ανάξιος με αυτό το απολυτήριο να φοιτήσει σε μια πανεπιστημιακή σχολή; Οι εξετάσεις πρέπει να καταργηθούν, αφού προηγουμένως αναμορφωθεί εκ βάθρων όλο το σύστημα της Μέσης Εκπαίδευσης.

Εύλογο είναι το ερώτημα: Θα εισάγονται οι πάντες στα πανεπιστήμια; Και πώς θα μπορούν να τους απορροφήσουν και να τους εκπαιδεύσουν; Αν η Μέση Εκπαίδευση με τον διαχωρισμό της σε πολλές κατευθύνσεις (τεχνική, επαγγελματική κ.τ.λ.) παρέχει ουσιαστικά εφόδια για επαγγελματική αποκατάσταση, ο αριθμός όσων θα επιθυμούν να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια θα μειωθεί. Ο δρόμος, ωστόσο, θα είναι και γι' αυτούς ανοιχτός. Η Παιδεία, η δημόσια Παιδεία σε μια δημοκρατική χώρα δεν μπορεί να είναι κλειστή. Και η δωρεάν παιδεία είναι μια κατάκτηση αδιαπραγμάτευτη, όπως είναι η ελευθερία και όλα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό ακριβώς υπερασπίζεται η συνεχώς διευρυνόμενη κοινωνική κινητοποίηση, που ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

ακροβατώντας

Η κυβέρνηση σε δίλημμα

Το μεγάλο πρόβλημα του υπουργείου Παιδείας και, κατ' επέκταση, της κυβέρνησης είναι πως το μέτωπο που άνοιξε στον χώρο των πανεπιστημίων με τον νόμο-πλαίσιο (που ποτέ δεν κατατέθηκε) πολύ δύσκολα θα κλείσει. Και αν υπολογιστεί πως από τον Σεπτέμβρη στον χορό των κινητοποιήσεων θα προστεθούν δάσκαλοι και καθηγητές, τότε όλοι καταλαβαίνουμε πως το φθινόπωρο θα είναι ιδιαίτερα εκρηκτικό. Η κυβέρνηση ουσιαστικά βρίσκεται εγκλωβισμένη απέναντι σε δύο δεδομένες καταστάσεις. Η πρώτη είναι η πραγματική της βούληση να προωθήσει έναν νόμο ο οποίος θα περιορίζει τη δημοκρατία στον χώρο των πανεπιστημίων, θα μειώνει ακόμα περισσότερο την προσβασιμότητα στον χώρο των ΑΕΙ, δεν θα προβλέπει αύξηση της χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια και, παράλληλα, θα απομακρύνει ακόμα περισσότερο το όραμα της δωρεάν Παιδείας που προβλέπεται από το Σύνταγμα.

Η δεύτερη είναι ο σκόπελος των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, από τις οποίες η κυβέρνηση προσδοκά κομματικά οφέλη, τα οποία όμως δεν θα αποκτήσει αν προωθήσει έναν νόμο που θα προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις, και άρα από αυτόν θα εισπράξει πολιτικό κόστος. Η προσπάθειά της, λοιπόν, είναι να αναβάλει για αργότερα την κατάθεση του νόμου-πλαισίου, και σίγουρα μετά τις τοπικές εκλογές του Οκτωβρίου.

Ωστόσο, η αναβολή αυτή αποτελεί πια έναν δύσκολο στόχο, αφού οι φοιτητικές εξεγέρσεις έχουν πάρει ένα ευρύτερο νόημα, περικλείουν πολύ περισσότερα αιτήματα από τα στενά πανεπιστημιακά και εκφράζουν γενικότερη ανησυχία και αμφισβήτηση, οι οποίες δεν θα καταλαγιάσουν με τις αόριστες υποσχέσεις της κ. Γιαννάκου πως οι προτάσεις της θα γίνουν αντικείμενο διαλόγου.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

ΝΑΥΤΙΛΟΣ

Επειδή επί 30-40 χρόνια, τα δύο κυβερνητικά κόμματα δεν ικανοποιούν τα φοιτητικά αιτήματα, κατηγορούν τώρα τα μεν αιτήματα ως «παλαιάς κοπής», τους δε φοιτητές ως «κολλημένους» στο παρελθόν.

Είναι η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας και η πιο βαθειά αντιδραστική δημαγωγία που έχω ακούσει ποτέ. Εξασκείται δε με την

αρωγή μονίμως (επίσης επί 30-40 χρόνια)... νεωτεριζόντων (ήταν νιοι και γέρασαν) είτε νεοφιλελεύθερων, είτε εκσυγχρονιστών, το ίδιο βαθειά αντιδραστικών.

................................................


Προκήρυξε διάλογο, εθνικό διάλογο για την Παιδεία το αρμόδιο Υπουργείο, πήγαν όλοι

έφυγαν όλοι

(μόνον η Εκκλησία παρέμεινε)

διαβουλεύτηκε λοιπόν ο κ. Βερέμης με τον κ. Βερέμη, έκανε διάλογο η κυρία Μαριέττα με την κυρία Γιαννάκου, συνέθεσαν διάλογο-το-διάλογο με τον εαυτόν τους ένα νομοσχέδιο

το οποίον παραμένει ακόμα ασώματο!

Αντ' αυτού οι διαρροές

τα επικοινωνιακά κόλπα, οι δοκιμές και τα συνήθη, ώσπου βγήκαν οι φοιτητές στους δρόμους και τους χάλασαν τη φτιάξη (κοινώς, σιρμαγιά).

***

Ανακρούει τώρα πρύμναν το Υπουργείο «ποια ιδιωτικά πανεπιστήμια» (λέγε με Γιωργάκη) αναρωτιέται τώρα η κυρία Γιαννάκου

πουλώντας φύκια (ή τον έρμο τον κυρ Βερέμη) για μεταξωτές κορδέλες («5 σημεία αλλαγών») μεν, επιμένοντας δε

στην ίδια ρητορική για το «άσυλο», τους «αιωνίους φοιτητές» κι άλλα θέματα (που είναι η χαρά των μονομανιών -μην πω αταβιστικού μίσους- του Τράγκα των οκτώ). Ομως όλα αυτά περί «υποκινούμενων» φοιτητών είναι πολύ πρόδηλα, ήδη τα διακωμωδούν οι νέοι - είναι αυτά τα παιδιά

πολύ σοβαρά (όπως όλα τα παιδιά) για να πάρουν στα σοβαρά τη ρητορική του δικομματισμού (λαϊκιστική και εκσυγχρονιστική) όσον, αντιθέτως, παίρνουν στα σοβαρά την πολιτική του.

Αντικείμενο της οποίας

(κι αυτό μόνον τυγχάνει η ταμπακέρα) είναι να μπουν στην εκπαίδευση (με κερδοθήρες προθέσεις) ο ΔΟΛ, ο κυρ Κόκκαλης

και πας τις άλλος ορέγεται την εκπαίδευση ως έδεσμα (η σιρμαγιά που λέγαμε). Πτωχοπροδρομισμοί. Που

υποστηρίζονται και από γονείς οίτινες, αφού έχουν πληρώσει τα κέρατά τους στα φροντιστήρια, δεν ξέρουν τι τους φταίει και θέλουν απλώς να... πληρώσουν λιγότερα για τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι στο εξωτερικό

όχι σε... συνάλλαγμα, αλλά εδώ σε... ευρώ, στην Ψωροκώσταινα, στον ντόπιο μεταπράτη. Πτωχοπροδρομισμοί. Για Δωρεάν

Δημόσια

Εκπαίδευση

Υψηλού Επιπέδου, δεν τους κόβει; δεν ασχολείται το μυαλουδάκι τους; Ή το θεωρούν τρε μπανάλ;

Οχι μόνον το 15% για την Παιδεία (για το οποίο αγωνίζεται ο λαός απ' την εποχή τού 1-1-4) δεν έχουν διαθέσει τα κόμματα του κυρ Γιακουμάτου και του κυρ Λοβέρδου, αλλά ακριβώς αυτά τα δύο

κόμματα ψηφίζουν και οι γονείς που ορέγονται ιδιωτικά πανεπιστήμια μες στην παραζάλη τους (από το πλήρωνε εδώ, πλήρωνε εκεί) μπας και πληρώσουν για την αποτύφλωση των παιδιών τους λιγότερα.

***

Ομως, αν όλα αυτά είναι πολύ φανερά, κάποια άλλα που έρχονται απ' τα πλάγια δεν είναι και τόσο (φανερά).

Εχουν πάλι εμφανιστεί και πλευρίσει τα παιδιά οι συνήθεις κήνσορες του «νέου», οι γνωστοί ευαγγελιστές του «νεωτερισμού» και προφήτες του «νεωτεριστικού», οι ρήτορες της «απόρριψης του παρελθόντος», αυτοί

που δείχνουν με το δάκτυλο τους «κολλημένους» και βδελύσσονται «ξεπερασμένες λογικές», «παλαιοκομματισμούς» κι άλλα παρόμοια.

Πολύ συχνά στην ιστορία (και την πολιτική) αυτό που φαίνεται ή λανσάρεται ως νέο είναι παλιό (π.χ.: ιδιωτικά πανεπιστήμια). Αυτό που φαίνεται σαν «κόλλημα» είναι κατάκτηση (π.χ. άσυλο), κι αυτό που φαίνεται «ξεπερασμένο» έρχεται απ' το μέλλον (π.χ. δωρεάν δημόσια ελεύθερη εκπαίδευση και -αμήν κάποτε- το 15% για την Παιδεία).

***

Οσο για τους αυτόκλητους εκφραστές της νεολαίας με το χαλαρό γράψιμο, τους πιασάρικους τρόπους, το γλυκερό ύφος και τις νεωτεριστικές ιδέες (στην πραγματικότητα ζόμπι από δεκαετίες), η μόνη σχέση

που έχουν με τη νεολαία είναι ότι νεάζουν οι ίδιοι. Ας πάψουν πια, τους έφαγε στη μάπα η δική μου γενιά από τότε να κλαυθμηρίζουν αυτοί που τώρα βάφουν τα μαλλάκια τους και δημοσιολογούν εκ του ασφαλούς της προσωπικής τους αποτυχίας - ως ψυχές. Είναι σκληρό αυτό που λέω, αλλά τους θυμάμαι απ' τα νειάτα μου να θυσιάζουν από τότε στην ήττα, όταν γύρω μας έβραζε η ζωή, αυτοί τάχα μου αισθαντικοί, στα μπαράκια, μια ζωή αφ' υψηλού, να λοιδορούν τους παρακατιανούς, δηλαδή τους πάντες πλην της «παρέας» τους· ρατσιστές με την ίδια τους τη γενιά, διορισμένοι τώρα στο κράτος ή επιδοτούμενοι από δαύτο με κάποιο πρόσχημα τέχνης, λογοτεχνίας, δημοσιογραφίας, συνεχίζουν τα ίδια.

Οπως τότε έτσι και τώρα προσπαθούν να υπερφαλαγγίσουν τη νεολαία χτυπώντας (υπονομεύοντας) το κυριότερο όπλο της: τον αυτοσεβασμό της. Χωρίς καμμία πρωτοτυπία (διότι δεν είναι δα κι αητοί) επιστρατεύουν πάλι τα (ήδη 30 ετών κλισέ) που εκτόξευαν και τότε: «γηρασμένη νεολαία», «ξεπερασμένες ιδέες» και άλλα παρόμοια. Τιμητές των λαϊκών παιδιών και της Αριστεράς - ας πάψουν πια, ας αφήσουν αυτή τη γενιά στον δρόμο της - η ίδια οργανώνει την πολιτική της!...


ΣΤΑΘΗΣ Σ.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[Vulcan]

Πολύ συχνά στην ιστορία (και την πολιτική) αυτό που φαίνεται ή λανσάρεται ως νέο είναι παλιό (π.χ.: ιδιωτικά πανεπιστήμια). Αυτό που φαίνεται σαν «κόλλημα» είναι κατάκτηση (π.χ. άσυλο), κι αυτό που φαίνεται «ξεπερασμένο» έρχεται απ' το μέλλον (π.χ. δωρεάν δημόσια ελεύθερη εκπαίδευση και -αμήν κάποτε- το 15% για την Παιδεία).
ΣΤΑΘΗΣ Σ.

Προσέξτε τον Στάθη, λέει επικίνδυνα πράγματα, παλιός κομμουνιστής είναι, λίγο χαλασμένος βέβαια. Αλλά ... ωραία.

[Zarathoustra]

http://www.medium.gr/articles/115072721189809.shtml
Το «απροϋπόθετο πανεπιστήμιο» στην πράξη
 
Είχε χρόνια να δει νίκη ο Συνασπισμός, γιʼ αυτό προκαλεί απορία η οργή του κ. Αλέκου Αλαβάνου σχετικά με όσα είπε ο κ. Θάνος Βερέμης, ότι δηλαδή το κόμμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Πραγματικά: Τα «Αριστερά σχήματα», η φοιτητιώσα νεολαία του «Συν» (με ομολογουμένως αρκετό χιούμορ και χωρίς τον στεγνό λόγο της ΚΝΕ) κινητοποίησε μεγαλύτερη από τα συνηθισμένα μερίδα φοιτητών. Την έκανε να φανεί νεολαιίστικη εξέγερση. Τέτοια που κάποιοι αφρόνως τη συνέκριναν με τη Γαλλία.

Ο πρόεδρος του «Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας» (ΕΣΥΠ), επιστήμων ων και ουχί πολιτικός, είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Μίλησε με επιστημονική σχεδόν ακρίβεια και χωρίς τις γνωστές πολιτικάντικες γαλιφιές. Οσα είπε, ακούστηκαν άκομψα στον δημόσιο διάλογο, γιατί συνηθίσαμε ένα πλαδαρό «σου ʽπα, μου ʽπες» χωρίς πολιτική ουσία και με ίχνη μονάχα αλήθειας.

Ο κ. Βερέμης λοιπόν είπε απλά πράγματα, γνωστά στους παροικούντες τα ΑΕΙ. Μίλησε για μειοψηφίες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις. Εντάξει! Μπορεί όσοι βγήκαν στους δρόμους να ήταν περισσότεροι από τις προηγούμενες φορές, αλλά επʼ ουδενί δεν αποτελούσαν την πλειοψηφία των φοιτητών. Οι περισσότεροι –ίσως κακώς!– αποτελούσαν τη σιωπηρή πλειοψηφία που ενδιαφέρονταν μόνο να τελειώσουν τα μαθήματα και να πάνε στις παραλίες ή να φύγουν για τα μεταπτυχιακά τους.

Η πορεία που είδαμε προχθές ήταν μεγάλη, αλλά μόνο σε σχέση με τις ισχνές μαζώξεις που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας. Υπήρχε παλμός –αλίμονο αν δεν είχε παλμό μια νεολαιίστικη πορεία– αλλά δεν ήταν δα και ο γαλλικός Μάης, παρά το γεγονός ότι όσοι τον νοσταλγούν τον αναφέρουν με κάθε πορεία. Η εξέγερση των φοιτητών ήταν μειοψηφική, αλλά αυτό δεν είναι κατʼ ανάγκην αρνητικό. Πολλές φορές οι μειοψηφίες έγραψαν ιστορία. Κι αυτή η κινητοποίηση έγραψε ιστορία στον μικρόκοσμο της Παιδείας. Κατάφερε να αποπέμψει στις ελληνικές καλένδες έναν ακόμη νόμο-πλαίσιο.

Ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ μίλησε για «νταήδες» των ΑΕΙ και επικρίθηκε γιʼ αυτό. Δηλαδή, οι καταλήψεις από τη μειοψηφία της προλεχθείσας μειοψηφίας από ποιους έγιναν; Αυτοί, που κάθε λίγο και λιγάκι και για ψύλλου πήδημα, κλείνουν διάφορες σχολές, οπαδοί του «ειλικρινούς και χωρίς προσχήματα διαλόγου» είναι;

Κάποιοι βαφτίζουν τους «νταήδες», «δυναμικές μειοψηφίες». Είναι (για την ελληνική σκηνή) ο πολιτικά ορθός όρος, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία. Τώρα οι «δυναμικές μειοψηφίες» συνεχίζουν να γράφουν ιστορία. Οι επιτροπές καταλήψεων κανονίζουν ερήμην των καθηγητών και των πρυτανικών αρχών πώς και πότε θα γίνει η εξεταστική. Επιχειρούν δηλαδή –και ας μην αυταπατώμεθα: θα το πετύχουν– να μην έχουν οι κινητοποιήσεις τους τυπικό εκπαιδευτικό κόστος. Σε βάρος τής μαθησιακής διαδικασίας θα εξεταστούν σε μαθήματα που δεν έχουν διδαχθεί. Βέβαια, με όποιον δάσκαλο καθίσουν τέτοια γράμματα θα μάθουν. Οι καθηγητές τους δεν είναι εκείνοι που απεργούν αμειβόμενοι; Την επόμενη φορά, όπως έγραψε και ο καθηγητής Λ. Βλάχος, «τα συντονιστικά των καταλήψεων θα ζητήσουν να διδαχθεί το δικό τους πρόγραμμα σπουδών – το συζητάνε ήδη στις επιτροπές κατάληψης» («Βήμα», 16.6.2006). Το «απροϋπόθετο πανεπιστήμιο», που μεταμοντέρνα ονειρεύτηκε ο Ζακ Ντεριντά και ασμένως υιοθέτησε η εγχώρια Αριστερά, παίρνει σάρκα και οστά. Αλλη μία ελληνική αποκλειστικότητα.

Από Σεπτέμβρη λοιπόν, όταν όλοι οι προύχοντες της ανώτατης εκπαίδευσης θα έχουν ξαναχωθεί στο τέλμα τους, θα αρχίσει νέος γύρος μεμψιμοιρίας για την κατάσταση στα ΑΕΙ. Οι συνδικαλιστές –αιώνιοι φοιτητές στην πλειονότητά τους– θα διακόπτουν το μάθημα για να ανακοινώνουν στα αμφιθέατρα ό,τι τους καπνίσει. Θα συνεχίσουν τις συναλλαγές τους με τις πρυτανείες, θα προσλαμβάνουν και θα προάγουν καθηγητές και θα γεμίζουν με αντιαισθητική χαρτούρα τους τοίχους των σχολών. Οι άξιοι καθηγητές –όσοι δηλαδή έχουν κάποιο επιστημονικό κύρος– θα συνεχίζουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να μείνουν εδώ κάποιοι λίγοι άξιοι, οι οποίοι αγαπούν τον τόπο περισσότερο από τη δουλειά τους και κυρίως εκείνοι που δεν θα μπορούσαν να μπουν σε πανεπιστήμια κύρους ούτε ως μεταπτυχιακοί φοιτητές. Κάποια παιδιά θα αποφοιτήσουν για να κορνιζάρουν τα πτυχία τους και να βγουν στην αγορά του «ντιλίβερι». Κάποια, πιο τυχερά ή (συνήθως) πιο πλούσια, θα ευτυχήσουν να γνωρίσουν τα πραγματικά πανεπιστήμια. Στην αλλοδαπή, φυσικά.

Τα λόγια των πολιτικών για «παιδεία, θεμέλιο λίθο της ανάπτυξης», θα μείνουν πτερόεντα, αλλά δεν πρέπει να ανησυχούμε. Ανδρώθηκε ακόμη μια επαναστατική γενιά, η «γενιά του άρθρου 16», όπως έξυπνα επιχειρεί να καπελώσει τη νεανική ορμή το όργανο της πάλαι ποτέ εχέφρονος Αριστεράς. Τότε ίσως θυμηθούμε τον κ. Θάνο Βερέμη και τις προτάσεις του Συμβουλίου του, όπως σήμερα θυμόμαστε τον κ. Τάσο Γιαννίτση. Αλλά θα είναι αργά. Η Παιδεία θα καίει όπως το ασφαλιστικό. Και ό,τι καίει, ουδείς πολιτικός το αγγίζει...

[Vulcan]

Είχε χρόνια να δει νίκη ο Συνασπισμός, γιʼ αυτό προκαλεί απορία η οργή του κ. Αλέκου Αλαβάνου σχετικά με όσα είπε ο κ. Θάνος Βερέμης, ότι δηλαδή το κόμμα της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς ήταν ο πολιτικός εγκέφαλος των φοιτητικών κινητοποιήσεων. ......................

Από Σεπτέμβρη λοιπόν, όταν όλοι οι προύχοντες της ανώτατης εκπαίδευσης θα έχουν ξαναχωθεί στο τέλμα τους, θα αρχίσει νέος γύρος μεμψιμοιρίας για την κατάσταση στα ΑΕΙ. Οι συνδικαλιστές –αιώνιοι φοιτητές στην πλειονότητά τους– θα διακόπτουν το μάθημα για να ανακοινώνουν στα αμφιθέατρα ό,τι τους καπνίσει. Θα συνεχίσουν τις συναλλαγές τους με τις πρυτανείες, θα προσλαμβάνουν και θα προάγουν καθηγητές και θα γεμίζουν με αντιαισθητική χαρτούρα τους τοίχους των σχολών. Οι άξιοι καθηγητές –όσοι δηλαδή έχουν κάποιο επιστημονικό κύρος– θα συνεχίζουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να μείνουν εδώ κάποιοι λίγοι άξιοι, οι οποίοι αγαπούν τον τόπο περισσότερο από τη δουλειά τους και κυρίως εκείνοι που δεν θα μπορούσαν να μπουν σε πανεπιστήμια κύρους ούτε ως μεταπτυχιακοί φοιτητές. Κάποια παιδιά θα αποφοιτήσουν για να κορνιζάρουν τα πτυχία τους και να βγουν στην αγορά του «ντιλίβερι». Κάποια, πιο τυχερά ή (συνήθως) πιο πλούσια, θα ευτυχήσουν να γνωρίσουν τα πραγματικά πανεπιστήμια. Στην αλλοδαπή, φυσικά.

.......................

θα είναι αργά. Η Παιδεία θα καίει όπως το ασφαλιστικό. Και ό,τι καίει, ουδείς πολιτικός το αγγίζει...

Το άρθρο αυτό του κου Μανδραβέλη δημοσιεύτηκε την Κυριακή στην Καθημερινή μαζί με ένα σύνολο αρκετών άλλων, τύπου Κασσάνδρας ή Ιερεμία.
Ο κος Μανδραβέλης, του οποίου οι σπουδές και το έργο είναι αυτα που φαίνονται στο βιογραφικό του   ( http://www.medium.gr/pmbio.shtml  ),  μιλάει για τους καθηγητές μας με τον τρόπο που μιλάει και υπογράμμισα παραπάνω.

Φαίνεται ότι σου άρεσε...

Στην ίδια εφημερίδα όμως, την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε και το κείμενο του κου Χρυσουλίδη που έχει τις σπουδές και το έργο που φαίνονται στο βιογραφικό του (  http://genesis.ee.auth.gr/chrisoulidis/greek/dchrissoul.htm   http://genesis.ee.auth.gr/chrisoulidis/greek/dpchriss.htm  ).

Το κείμενο το παραθέτω παρακάτω

Αγαπητέ Ζαρατούστρα, αν θέλησες να κρεμάσεις το άρθρο ενός σφιχτόκωλου τύπου σαν τον κο Μανδραβέλη ως απάντηση στα σχόλια του πνευματώδους Στάθη, απέτυχες. Κατάφερες μόνο να τον δικαιώσεις.
Μην αναρωτιέσαι το πώς και το γιατί, δεν θα μπορέσεις να το νοιώσεις. Σκέφτεσαι απλά όπως ο Μανδραβέλης, ένας γέρος δηλ. 200 χρονώ...

................................................. ............................

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Με αφορμή τις καταλήψεις των φοιτητών είναι ίσως σκόπιμο να κατατεθεί και μια
ακόμη άποψη για το θέμα της Παιδείας στη σημερινή Ελλάδα.

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, που προσφέρεται σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, βρίσκεται σε αναβρασμό
λόγω ενός παρανοϊκού συνδυασμού εγκατάλειψης και εκμετάλλευσης από την Ελληνική
Πολιτεία. Γιατί είναι εκείνη που αποφεύγει για δεκαετίες να πληρώσει το “λογαριασμό”
για τη σωστή λειτουργία των Πανεπιστημίων, είναι εκείνη που κολακεύει τα ΤΕΙ
αναβαθμίζοντάς τα σε δήθεν Πανεπιστήμια, είναι εκείνη που θωπεύει τοπικές κοινωνίες
ιδρύοντας σχολές-φαντάσματα ανά τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, είναι εκείνη που
καλοπιάνει ψηφοφόρους-πελάτες αυξάνοντας τον αριθμό των εισακτέων σε τριτοβάθμια
ιδρύματα που ασφυκτιούν. Είναι, δυστυχώς, αλήθεια πως η Ελληνική Πολιτεία
αιχμαλωτίσθηκε από νοσηρές δυνάμεις της κοινωνίας, από την οικονομική δυσπραγία
της και από αλλότρια συμφέροντα με αποτέλεσμα αυτή η ίδια να απαξιώνει την
τριτοβάθμια εκπαίδευση και αυτή η ίδια να καμώνεται πως βδελύσσεται από το
αποτέλεσμα των πράξεων της. Πολύ λιγότερο μερίδιο ευθύνης αναλογεί στους
“αιώνιους” φοιτητές και στους “τεμπέληδες” καθηγητές. Είναι ξεκάθαρο πως τέτοιοι
χαρακτηρισμοί επινοήθηκαν ως πρόσχημα για να αποποιηθεί τις ευθύνες του ο
κατεξοχήν υπαίτιος.

Οι φοιτητές των ημερών μας, που μέχρι πρόσφατα λοιδορούνταν ως απολιτικά όντα,
κινητοποιήθηκαν από ένστικτο γιατί είναι γνωστό πως οι νέοι διατηρούν περισσότερο
από άλλες ηλικίες την επαφή με την ουτοπία για μια Παιδεία που συνέχει και κινεί την
Πολιτεία. Και είναι αυτή ακριβώς η ουτοπία που απειλείται από τη χρόνια
υποχρηματοδότηση και από τη σκόπιμη διαπόμπευση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Παρέσυραν οι φοιτητές στο χορό των κινητοποιήσεών τους, ένα χορό Ζαλόγγου, και
τους καθηγητές γιατί εκείνοι είναι, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, οι θεράποντες της Παιδείας.
Θα μπορέσει η ευρύτερη κοινωνία να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα για να ρίξει το
βάρος της προς τη σωστή κατεύθυνση;

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να μείνει δημόσια, όχι για να προκαλεί συνειρμούς με
ράντζα σε διαδρόμους νοσοκομείων, όχι για να βολεύονται σ’ αυτήν εργαζόμενοι με
δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, όχι για να δοκιμάζουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους σε
πολιτικά αδιαμόρφωτες ομάδες, όχι για να ξεκουράζονται κατά “πολιτικά ορθό” τρόπο
κάποιοι νέοι. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να μείνει δημόσια για να είναι
ανεξάρτητη από συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, για να προετοιμάζει πολίτες που
συνδυάζουν επαγγελματικό πραγματισμό και μνήμη οράματος, για να λειτουργεί ως
φάρος της κοινωνίας που ταλαιπωρείται στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση και
για να προσφέρει διέξοδο προς ισορροπημένη, διαρκή, αυτό-τροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της προς τα ιδρύματα
τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και μετά ας φέρουν οι προσφυείς λειτουργοί της
μεταρρυθμίσεις από Ανατολή και Δύση. Φθάνουν πια οι αλλαγές στο σύστημα
εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν επείγουν τόσες αλλαγές στο νομικό πλαίσιο λειτουργίας
των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και οπωσδήποτε ας σταματήσουν οι
ύποπτες και αιφνιδιαστικές μεταβολές στα θερινά τμήματα της Βουλής. Η Παιδεία, κάθε
βαθμίδας, δεν είναι για το περιθώριο της Δημοκρατίας. Είναι στόχος πρώτιστου εθνικού
συμφέροντος και ως τέτοιος της αξίζουν όλες οι τιμές του πολιτεύματός μας.

Ίσως το παλιό, χιλιοειπωμένο σύνθημα που απαιτεί 15% για την Παιδεία είναι επίκαιρο.
Ίσως έμεινε και μόνο του, αφού όλα τα άλλα συνθήματα που το επισκίαζαν και το
περιθωριοποιούσαν ξεθώριασαν και ξεχάστηκαν. Κατά καιρούς διάφοροι άλλοι στόχοι
προβάλλονται ως περισσότερο ανταποδοτικοί ή επείγοντες (π.χ., η ελεύθερη αγορά, οι
επενδύσεις στις ένοπλες δυνάμεις) από την ανάγκη για περισσότερη και καλύτερη
Παιδεία. Όλοι συμφωνούν, μερικοί βέβαια με ενοχή ή υστεροβουλία, πως η Παιδεία
αποδίδει αργά. Η συλλογική εμπειρία όμως των τελευταίων ετών έδειξε πως ούτε οι
ελεύθερες αγορές παράγουν πλούτο για τους πολλούς ούτε τα πανάκριβα F16 σώζουν.
Ίσως πρέπει να δώσουμε στην Παιδεία την ευκαιρία που της αξίζει. Αν όχι επειδή
είμαστε σώφρονες για να το αντιληφθούμε, ας το κάνουμε έστω και από μιμητισμό. Το
παράδειγμα της, μέχρι πρόσφατα, εμπόλεμης Ιρλανδίας και της, μέχρι πρόσφατα, φτωχής
και απομονωμένης Φινλανδίας, που έθεσαν την Παιδεία ως πρώτιστο εθνικό στόχο τους,
δείχνει το δρόμο για την έξοδο από την παρούσα κρίση και στη χώρα μας.


Δημήτριος Χρυσουλίδης
13 Ιουνίου 2006

[damien667]

Πραγματικά: Τα «Αριστερά σχήματα», η φοιτητιώσα νεολαία του «Συν» (με ομολογουμένως αρκετό χιούμορ και χωρίς τον στεγνό λόγο της ΚΝΕ) κινητοποίησε μεγαλύτερη από τα συνηθισμένα μερίδα φοιτητών. Την έκανε να φανεί νεολαιίστικη εξέγερση. Τέτοια που κάποιοι αφρόνως τη συνέκριναν με τη Γαλλία.

Επιτέλους, κάποτε εσύ πρέπει να μάθεις ότι δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο νομίζεις, ούτε τόσο παντογνώστης όσο νομίζεις. Τα Αριστερά Σχήματα δεν έχουν καμία σχέση με το Συνασπισμό, πολιτικός τους φορέας είναι η ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας). Άμα είσαι άσχετος, μην το παίζεις γνώστης.

[Appelsinpiken]

Πολλοί φοιτητές δε γνωρίζουν και πολλά σχετικά με τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ένα από τα καλύτερα άρθρα που πήρε το μάτι μου επί του θέματος..:


TPITH AΠOΨH
Γιατί εξεγείρονται οι φοιτητές;

Πρέπει να ενισχυθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο


Γιατί αποφασίζουν οι φοιτητές την κατάληψη των πανεπιστημιακών σχολών κάτω από συνθήκες συμμετοχής που είναι όντως πρωτόγνωρες για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα; Όποιος δεν θέλει να εθελοτυφλεί σκόπιμα πρέπει να ανιχνεύσει εν πρώτοις αυτό το θεμελιώδες ερώτημα.

Έτσι, υφίσταται - κατ' αρχήν - ένα ευρύτερο ιδεολογικό δεδομένο που συσχετίζεται άμεσα με τον γενικότερο κυβερνητικό νεοφιλελευθερισμό (και την κοινωνία της πλήρους ανασφάλειας που αυτός διαμορφώνει ).

Με άλλα λόγια οι φοιτητές διαισθάνονται άριστα, ότι μάλλον δεν θα βρουν δουλειά στις ήδη κορεσμένες «αγορές» των δικηγόρων, των ιατρών και των άλλων πεδίων.

Δηλαδή οι φοιτητές αντιλαμβάνονται ανήσυχα ότι είναι εκ των προτέρων περιττοί σε μια κοινωνία η οποία έχει ήδη 200.000 μακροχρόνια ανέργους. Και εδώ ίσως η θεωρία του Ζίγκμουντ Μπάουμαν για τους «απόβλητους της νεωτερικότητας» να εξηγεί, εν μέρει τουλάχιστον, γιατί αντιδρούν οι φοιτητές με αυτόν τον ανήσυχο τρόπο.

Όμως τα πνεύματα εξάπτει και μια άλλη «εξωγενής» αιτία: ο ανεξήγητος πολιτικός αυταρχισμός της σημερινής υπουργού Παιδείας η οποία επιθυμεί να ψηφίσει «σώνει και καλά» το καινούργιο θεσμικό πλαίσιο μέσα στο καλοκαίρι!

H μεθοδολογία τούτη είναι απαράδεκτη, γιατί με αυτόν τον τρόπο ψηφίζονται σημαντικά νομοσχέδια χωρίς δημόσια διαβούλευση κα
;ι επομένως κάτω από συνθήκες μυστικότητας που ακρωτηριάζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας ανοικτής δημοκρατικής κοινωνίας.

Όμως σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω αναφορά σε μια επικίνδυνη (συνταγματική) επιλογή της σημερινής κυβέρνησης, η οποία εξ αντικειμένου βαθαίνει την κρίση στα πανεπιστήμια. Αναφέρομαι δηλαδή στη δυνατότητα λειτουργίας των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Δυστυχώς η ανάδειξη αυτού του θέματος γίνεται με ανεπαρκή τρόπο από τους φοιτητές.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ένα πράγμα για να μην έχουμε αποπροσανατολιστικές αυταπάτες: Στην Ελλάδα δεν μπορεί να «ανοίξει» ούτε Χάρβαρντ, ούτε Πρίνστον, γιατί η λειτουργία τέτοιων καλών ιδιωτικών ιδρυμάτων προϋποθέτει ετήσιους προϋπολογισμούς δισεκατομμυρίων δολαρίων, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στην καπιταλιστική υπερδύναμη των ΗΠΑ.

Αντίθετα στη χώρα μας μπορεί να εκκολαφθεί μόνο ο ακόλουθος εκφυλισμός: Ένας επιχειρηματίας να ανοίξει ένα αγγειολογικό εργαστήριο - με κάποιους καθηγητές - και να το «βαφτίσει» ως Ιατρική Σχολή ή μια τράπεζα να χρηματοδοτήσει τη λειτουργία ενός εργαστηρίου Αστικού Δικαίου και να το «ονοματίσει» αυθαίρετα ως Νομική Σχολή.

Επομένως θα γεμίσουμε από κερδοσκοπικά ιδρύματα που μόνο κατ' επίφαση - και εικονικά - θα φέρουν τον τίτλο του πανεπιστημίου, ενώ κατ' ουσία θα είναι μια διαστροφή αυτής της έννοιας, όπως τη γνωρίσαμε τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα και ύστερα (δηλαδή ως ένα άθροισμα πολλών σχολών που καλλιεργούν την έρευνα και την κουλτούρα).

Αυτό αποκαλύπτει τραγικά και η αμερικανική εμπειρία, η οποία τονίζει τώρα την έντον
;η εμπορευματοποίηση των πανεπιστημίων (Derek Bok, Universities in the Marketplace, 2003).

Αν όμως αποδεχόμαστε αυτό το αναμφισβήτητο συμπέρασμα, τότε πρέπει να ανοίξουμε μια σοβαρή συζήτηση για τους τρόπους μέσω των οποίων θα ενισχυθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο (το οποίο πανθομολογούμενα βρίσκεται σε πορεία θεσμικής καταβαράθρωσης).

Και οι προβληματισμοί που εγείρονται σε αυτό το επίπεδο είναι παρά πολλοί. Έτσι, είναι δυνατόν να λειτουργεί στοιχειωδώς η παραπάνω Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, όταν πολλοί καθηγητές ασκούν πρωταρχικά ελεύθερο επάγγελμα και είναι «εξαφανισμένοι» από τα AEI; Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι αυτό το ζήτημα δεν θίγεται καθόλου από το φοιτητικό κίνημα.

Επίσης, είναι δυνατόν να απορρίπτονται διαρρήδην από τους φοιτητές οι δύο κύκλοι σπουδών και ένας σπουδαστής να φθάνει στο πτυχίο με 70 μαθήματα; Ή να μην υπάρχουν καθόλου υποχρεωτικές παρακολουθήσεις μαθημάτων;

Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Οι φοιτητές εξεγείρονται γιατί ατενίζουν με αβεβαιότητα το επαγγελματικό τους μέλλον. Όμως αν θέλουμε να φτιάξουμε κάποτε ένα ανταγωνιστικό δημόσιο πανεπιστήμιο πρέπει όλοι να μιλήσουμε ειλικρινά. Μόνο έτσι θα κυοφορηθεί το «άνευ όρων εκπαιδευτικό ίδρυμα, το οποίο θα έχει το δικαίωμα να λέει τα πάντα, ακόμη και με την ιδιότητα της μυθοπλασίας και του πειραματισμού της μάθησης» (Z. Ντεριντά)!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

[abbis]

«Ολοι ασχολούμαστε με το Μουντιάλ, γιατί είναι η δουλιά μας. Μέριμνά μας, όμως, πρέπει να γίνει και η εξέλιξη της χώρας μας. Το λέω αυτό ορμώμενος από τη γενικότερη αδιαφορία που παρατηρείται στο φλέγον ζήτημα της Παιδείας. Το έχουμε αφήσει αποκλειστικά στα χέρια των φοιτητών, ενώ θα έπρεπε να διαδηλώνουμε μαζί τους. Αναφέρομαι στο μέτρο για ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Πρόκειται για μια απάνθρωπη απόφαση, αφού έτσι η σπουδή και η γνώση γίνεται προνόμιο των πλουσίων. Τι θα γίνει, όμως, μ' αυτούς που δε διαθέτουν χρήματα; Η αμάθεια κάνει τον κόσμο ευάλωτο και άβουλο κι ίσως κάποιοι να τον ονειρεύονται έτσι. Σ' αυτούς, λοιπόν, που θέλουν έναν λαό κοιμισμένο νομίζω πως πρέπει να εναντιωθούμε όλοι μας, όχι μόνο οι σπουδαστές. Αν δε βρισκόμουν στο σεμινάριο προπονητών στη Ρόδο, σίγουρα θα διαδήλωνα μαζί τους».

(Σάββας Κωφίδης, προπονητής του Ηρακλή, συνέντευξη στο «Εθνος»)

*

Ωραία που είναι η μπάλα!. Και πόσο ωραίοι μερικοί από τους ανθρώπους της!

[4Dcube]

«Ολοι ασχολούμαστε με το Μουντιάλ, γιατί είναι η δουλιά μας. Μέριμνά μας, όμως, πρέπει να γίνει και η εξέλιξη της χώρας μας. Το λέω αυτό ορμώμενος από τη γενικότερη αδιαφορία που παρατηρείται στο φλέγον ζήτημα της Παιδείας. Το έχουμε αφήσει αποκλειστικά στα χέρια των φοιτητών, ενώ θα έπρεπε να διαδηλώνουμε μαζί τους. Αναφέρομαι στο μέτρο για ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Πρόκειται για μια απάνθρωπη απόφαση, αφού έτσι η σπουδή και η γνώση γίνεται προνόμιο των πλουσίων. Τι θα γίνει, όμως, μ' αυτούς που δε διαθέτουν χρήματα; Η αμάθεια κάνει τον κόσμο ευάλωτο και άβουλο κι ίσως κάποιοι να τον ονειρεύονται έτσι. Σ' αυτούς, λοιπόν, που θέλουν έναν λαό κοιμισμένο νομίζω πως πρέπει να εναντιωθούμε όλοι μας, όχι μόνο οι σπουδαστές. Αν δε βρισκόμουν στο σεμινάριο προπονητών στη Ρόδο, σίγουρα θα διαδήλωνα μαζί τους».

(Σάββας Κωφίδης, προπονητής του Ηρακλή, συνέντευξη στο «Εθνος»)

*

Ωραία που είναι η μπάλα!. Και πόσο ωραίοι μερικοί από τους ανθρώπους της!

Πέστα ρε Κωφίδη!