Περι εξισωσης κομμουνισμου-ναζισμου

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Karaμazoβ]

Την εποχή Σταλιν το ΚΚΕ τη θεωρεί θετική για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστηματος (για τη Ρωσία πάντως ηταν καθώς έκανε τεράστια βηματα προς τα μπρος).

Κατα την γνωστη ρηση "στην χουντα δεν υπηρχαν αστεγοι και ανεργοι" ;

ανεργοι υπηρχανε, δεν ειναι δυνατόν να υπάρχει οικονομία χωρις ανεργους. Και αστεγοι υπηρχαν απλα δεν ηταν πολλοι γιατι δεν ειχε αστικοποιηθει τοσο η Ελλαδα και πολλοι μεναν στα χωριά. Ενιγουέι για τη Χούντα λεγονται, αρκετά πραγματα για εντυπωσιασμο και ανακρίβειες, αλλα δεν είναι εκει το θέμα.



Τα μεγάλα έργα που έγιναν στη Ρωσία σε διάστημα 15 χρόνων, ήταν ένα τρομερό επιτευμα (που δεν παιρνει τα εύσημα για αυτό ο Σταλιν μονος του βεβαιως, υπογραφες και γενικές κατευθύνσεις έδινε), το οποίο, εκτός απο τον εξοπλισμό που αφησε στη σημερινη Ρωσία, έδειξε τι μπορεί να καταφέρει μια κεντρικη οικονομική διαχείρηση, γρηγορα αλλα και να κανει πράγματα που σε μια καπιταλιστική οικονομία θα θεωρούταν ασύμφορα και θα γίνονταν πολυ αργα , οπως η οικονομικη αναπτυξη της Σιβηριας*






* η οποια παρεπιπτόντως διαβασα πρόσφατα οτι αντιμετωπίζει παλι εντονα οικονομικα προβλήματα

[Aurelius]

Ναι, δεν διαφωνω. Πραγματι η Ρωσσια αναπτυχθηκε τρομερα μεσα σε αυτα τα 15 χρονια και πραγματικα εδειξε τι μπορει να καταφερει κεντρικη αναπτυξη οπως το λες. Αλλα αυτο δεν εξισορροπει την ανελευθερια που ηπηρχε. Η αμα το συστημα ειναι κομμουνιστικο, τοτε εξαγοραζεται;

Προφανως, αυτο που ειπα για την χουντα δεν λεω οτι ειναι αληθες. Απλα λεω οτι ειναι ιδιας λογικης (ψευδο)επιχειρημα.

[Karaμazoβ]

Ναι, δεν διαφωνω. Πραγματι η Ρωσσια αναπτυχθηκε τρομερα μεσα σε αυτα τα 15 χρονια και πραγματικα εδειξε τι μπορει να καταφερει κεντρικη αναπτυξη οπως το λες. Αλλα αυτο δεν εξισορροπει την ανελευθερια που ηπηρχε. Η αμα το συστημα ειναι κομμουνιστικο, τοτε εξαγοραζεται;

Προφανως, αυτο που ειπα για την χουντα δεν λεω οτι ειναι αληθες. Απλα λεω οτι ειναι ιδιας λογικης (ψευδο)επιχειρημα.

Η ανελευθερία είναι το μελανό σημείο της ΕΣΣΔ , για το οποίο συμφωνω και γω μαζί σου.

Το θεμα ειναι να το δούμε με μια "πονηρή" ματιά. Διότι τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί κτλ πιπιλίζουν το μυαλό μας συνεχώς με αυτό το ελλατωμα (το οποιο πολύ συχνά μεγαλοποιούν κιολας, εφευρίσκοντας σημεία και τερατα), παραλείποντας σκόπιμα τα θετικα για να σου δημιουργήσουν αντανακλαστική σχεδον απέχθεια για το σοσιαλιστικό συστημα. Καταλαβαίνεις δηλαδή που αποσκοπεί να επικεντρώνεσαι μονο εκει.



απο την αλλη δεν θεωρώ πως το ΚΚΕ εχει δικιο να τηρει σιγή ιχθύος για το θεμα. Παντως μια ματια στην Αγγλική και Γαλλική Επανασταση θα αποκάλυπτε παρόμοια περιστατικά ανελευθερίας .

[Aurelius]

Συμφωνω και επαυξανω μαλιστα. Αλλωστε, οι μηχανισμοι προπαγανδας προσπαθουν να εφαρμοσουν την ιδια λογικη στο τωρινο συστημα, και μαλιστα χωρις να νοιωθει ο κοσμος οτι καταπιεζεται ή οτι του στερουνται οι ελευθεριες.

Ωστοσο, εμεις θελουμε κατι τετοιο;

[Godhatesusall]

Aπό τις συνθήκες επιβλήθηκε η άμεση αποφασιστική αντιμετώπιση αυτών των κέντρων, με τις δίκες του 1936 και 1937, όπου αποκαλύφθηκαν συνωμοσίες με τμήματα του στρατού (υπόθεση Tουχασέφσκι, ο οποίος αποκαταστάθηκε μετά το 20ό Συνέδριο του KKΣE), καθώς και με μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών, ιδιαίτερα της Γερμανίας.

Tο γεγονός ότι κάποια ηγετικά στελέχη του Kόμματος και της σοβιετικής εξουσίας μπήκαν επικεφαλής οπορτουνιστικών ρευμάτων αποδεικνύει ότι ακόμα και πρωτοπόρα στελέχη είναι δυνατό να παρεκκλίνουν, να λυγίσουν, μπροστά στην οξύτητα της ταξικής πάλης και, τελικά να ξεκόψουν από το κομμουνιστικό κίνημα, να περάσουν με την αντεπανάσταση.

Ο ζινοβίεφ και ο καμένεφ ήταν αυτοί?Η ήταν ο μπουχάριν(ο οποίος μετά από και-γω-δεν-ξερω-πόσα βασανιστήρια ομολόγησε ότι από 2 μηνών και 3 ημερών ήταν αντεπαναστάτης και οπορτουνιστής,και ότι σαμπόταρε την ΕΣΣΔ)

Είναι τουλάχιστον αισχρό να υποστηρίζετε χωρίς ούτε έναν δισταγμό ότι παραπάνω τύποι ήταν όλοι τους αντι-επαναστάτες και προσπαθούσαν να επαναφέρουν τον καπιταλισμό.....Στις δίκες της μόσχας ο Στάλιν εκτέλεσε όλη την κομματική αντιπολίστευση,και γενικότερα όποιον θεωρούσε ότι τον απειλούσε....Και ούτε μια λέξη παραπάνω γι'αυτό?

[pandora]

Πραγματικά όμως...
από αυτό που λέει ο Godhatesusall μου είχε δημιουργηθεί και μένα η απορία το πώς ένα κόμμα μπορεί να θεωρηθεί ο "καθοδηγητής" του λαού στην πορεία του για την σοσιαλιστική ολοκλήρωση όταν το μισό "εκκαθαρίζεται" με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή τα μισά στελέχη του θεωρούνται προδότες ή οπορτουνιστές. Με αυθαίρετα κριτήρια που όρισε ο Στάλιν.

Πολλές "επαναστάσεις" κατέληξαν τελικά να είναι "ενός ανδρός αρχή"
Και επειδή κάποιος ανέφερε και τη Γαλλική επανάσταση... τα ίδια δεν έκανε και ο Ροβεσπιέρος όταν έστελνε στην γκιλοτίνα εκατοντάδες κόσμου με την δικαιολογία της "αντεπανάστασης"?
Απλά ο Στάλιν έχει το ιδεολογικό προκάλλυμα του κομμουνιστή ενώ οι δυτικοί είναι "αστοί".

Τώρα αν τις δολοφονίες του Στάλιν τις επικύρωναν κάποια λαϊκά συμβούλια όπως τα σόβιετ ή αν έπαιρνε μόνος του τις αποφάσεις, αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζω.

Το ενοχλητικό δεν είναι ότι η ΕΕ ή ο οποιοσδήποτε άλλος γλύφτης της αμερικής καταδικάζει και καλά τα εγκλήματα του Στάλιν, το ενοχλητικό είναι ότι το "Κόμμα" ποτέ δεν τα παραδέχτηκε ανοιχτά.

[dnitsos]

Ο Μπ. Μπρεχτ για τις δίκες της Μόσχας




Αυτή είναι η άποψή μου για τις δίκες. Από το μοναχικό μου Σβέντμποργκ, την γράφω μονάχα σε σένα. Και θα σε ευγνωμονούσα αν μου απαντούσες, κατά πόσο μια τέτοια επιχειρηματολογία φαίνεται σήμερα πολιτικά σωστή, ή όχι.

————

Όσο για τις δίκες: θα ήταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απέδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνωμοσιών ενάντια στο καθεστώς, απέδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχαν προχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ.

Η πολιτική των συνωμοτών στηριζόταν στην ηττοπάθεια και σκόπευε στη δημιουργία ηττοπάθειας. Αμφισβήτηση της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα, πεποίθηση για τη σταθερότητα του φασισμού σε άλλες χώρες, άρνηση της δυνατότητας να αναπτυχθ0ύν οικονομικά οι υπανάπτυκτες περιοχές υπερπηδώντας το καπιταλιστικό στάδιο – όλα αυτά οι κατηγορούμενοι τα δέχτηκαν, στο βαθμό που επιχειρηματολόγησαν πολιτικά. Στο μεταξύ, η ψυχολογική πλευρά των δικών γινόταν, όλο και πιο πολύ, πολιτική υπόθεση. Οι συμπαθούντες διανοούμενοι αληθινά φρικιούν με τα γεγονότα. Το θεωρούν αδύνατο, οι κατηγορούμενοι (γνωστοί σαν μεγάλοι επαναστάτες) να παραδέχτηκαν εγκλήματα σαν: οικονομικό σαμποτάζ, κατασκοπία (και μάλιστα πληρωμένη!), φόνο (και μάλιστα του Γκόρκι!), χωρίς κάποιαν απάνθρωπη «πίεση» των ανακριτικών Αρχών, ιδιαίτερα μια κι οι τελευταίες είναι ολότελα άγνωστες ως προς το επαναστατικό τους παρελθόν. Για την ύπαρξη τέτοιας πίεσης υπάρχουν τόσο λίγες ενδείξεις, όσο και για την ανυπαρξία της.

Για την ύπαρξή της προβάλλεται το επιχείρημα, πως οι ομολογίες προχωρούν πολύ πέρα από οποιαδήποτε λογικά παραδεκτά όρια, και πως προϋποθέτουν τέτοια μετάνοια, που ξανά προϋποθέτει μια πλήρη κατανόηση της λαθεμένης αρχικής πολιτικής θέσης του εγκληματία. Πρώτα-πρώτα λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: Μπορεί κανείς να φανταστεί πολιτική αντίληψη τέτοια που να προκάλεσε τις ενέργειες που ομολόγησαν οι κατηγορούμενοι; Πραγματικά, μια τέτοια αντίληψη είναι νοητή. Απαραίτητο αξίωμά της θα ήταν, πως στην ΕΣΣΔ (τάχα) υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις μάζες και καθεστώς. Κι αυτό το χάσμα θα έπρεπε να θεωρείτο – ώστε να προκληθεί μια πολιτική γραμμή σαν αυτή των κατηγορουμένων – όχι μόνο σαν χάσμα ανάμεσα σε ένα στρώμα ανώτερων κρατικών και κομματικών λειτουργών και στις εργατοαγροτικές μάζες, αλλά σαν χάσμα ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα συνολικά και σε αυτές τις μάζες (γιατί μονάχος ο μηχανισμός δεν μπορεί να προκαλέσει την ήττα σε ένα πόλεμο). Ξανά, ένα τέτοιο φαινόμενο μπορούσε να νοηθεί μόνο σαν αποτέλεσμα ανταγωνιστικών αντιθέσεων εργατικής τάξης και αγροτιάς. Θα έπρεπε κανείς να προϋποθέτει απόλυτη αδυναμία της εργατικής τάξης να ελέγξει την παραγωγή, άρα και τον στρατό. Με τέτοια δεδομένα, θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει σε μια πολιτική σαμποτάζ: με αποτέλεσμα, να ξεσκεπαστεί ο ουτοπικός χαρακτήρας τέτοιων πειραμάτων «ολοκληρωτικής εξασθένησης» του προλεταριάτου! Στην εξωτερική πολιτική, θα ετοιμαζόταν κανείς για παραχωρήσεις σαν αυτές που αναφέρθηκαν στις δίκες. Συνολικά, πρόκειται εδώ για αντίληψη πολύ κατανοητή σε οποιονδήποτε σοσιαλδημοκράτη. Ακόμα, όσο δυνατή είναι μια τέτοια αντίληψη, άλλο τόσο δυνατή είναι η κατανόηση του λαθεμένου χαρακτήρα της. Ιδιαίτερα μια κι η κοινωνική ζωή αλλάζει πολύ γοργά, λόγω της ορμητικής αύξησης της παραγωγής. Η (για επαναστάτες τόσο ενοχλητική) συνεργασία με καπιταλιστικά επιτελεία θα μπορούσε και να ήταν συνεργασία «μόνο» με ορισμένα πρόσωπα, πληρωμένα από ξένα επιτελεία. Εδώ δεν υπάρχει, τελικά, καμιά διαφορά ούτε για την κατηγορία, ούτε για τον κατηγορούμενο. Οι κατηγορούμενοι βλέπουν να περιτριγυρίζονται ακριβώς από τον υπόκοσμο εκείνο που έχει συμφέρον από αυτές τις ηττοπαθείς αντιλήψεις. Είναι γελοίο τώρα να αναρωτηθούμε, μήπως η ΕΣΣΔ, στη σημερινή κατάσταση, ανακαλύπτοντας και καταγγέλλοντας επικίνδυνες αντεπαναστατικές συνωμοσίες, θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αστικού ανθρωπισμού. Ο ίδιος ο Λένιν, στη διάρκεια της Επανάστασης του Οκτώβρη, απαίτησε τρομοκρατία. Και διαμαρτυρήθηκε αυστηρά, ξανά και ξανά, ενάντια στην καθαρά τυπολατρική απαίτηση για κάποιο «ανθρωπισμό» άσχετο με την πραγματική κοινωνική κατάσταση, «ανθρωπισμό» στην πραγματικότητα αντεπαναστατικό. Εδώ δεν υπερασπιζόμαστε τα βασανιστήρια – μας είναι αδύνατο να φανταστούμε πως έγιναν, και δεν βλέπουμε και το γιατί.

Να πώς αντιδρά ο κόσμος: Όταν ακούω, πως ο πάπας συνελήφθη για κλοπή ενός λουκάνικου, κι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν για δολοφονία της πεθεράς του και για ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας, περιμένω πως κι οι δυο τους θα αρνηθούν τις κατηγορίες. Αν τις δεχτούν, τότε υποθέτω πως τους βασάνισαν. Δεν θέλω καθόλου να πω πως οι πραγματικές κατηγορίες μοιάζουν με το παράδειγμά μου. Το αποτέλεσμα όμως είναι εδώ το ίδιο. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να κάνουμε τις κατηγορίες κατανοητές. Αν οι κατηγορούμενοι σε αυτές τις δίκες πολιτικοί ξέπεσαν σε κοινά εγκλήματα, πρέπει, εμείς να δείξουμε στη δυτικοευρωπαϊκή κοινή γνώμη πως η εγκληματική τους «καριέρα» είχε πολιτικό χαρακτήρα: πως η πολιτική τους γραμμή ήταν εκείνη που τους οδήγησε στο έγκλημα. Πίσω από τις πράξεις των κατηγορουμένων πρέπει να δούμε μια πολιτική αντίληψη. Μια αντίληψη απόλυτα νοητή για αυτούς, που τους οδήγησε στο βούρκο κοινών εγκλημάτων. Δεν είναι βέβαια δύσκολο να την περιγράψει κανείς. Πρόκειται για μια πολιτική αντίληψη πέρα για πέρα ντεφετιστική, αυτοκτονία μπροστά στο φόβο του θανάτου. Διδακτικό είναι ωστόσο, πώς μπορεί μια τέτοια αντίληψη να γεννήθηκε στα κεφάλια αυτών των ανθρώπων. Οι τρομακτικές φυσικές δυσκολίες στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας, μαζί με μια γοργή, ταυτόχρονη και μεγάλης έκτασης χειροτέρευση της θέσης του προλεταριάτου σε μερικές μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, δημιούργησαν πανικό. Η πολιτική έκφραση αυτού του πανικού ανάγεται σε ρεύματα που τα συναντούμε στην ιστορία του μπολσεβικισμού. Έχω στο νου μου τη στάση του Λένιν στα ζητήματα του Μπρεστ – Λιτόφσκ και της Νέας Οικονομικής Πολιτικής. Η ίδια στάση, όσο δικαιολογημένη κι αν ήταν στα 1918 και στα 1922, είναι σήμερα πέρα για πέρα αναχρονιστική, εγκληματική. Δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε δυνατή. Στα λίγα κιόλας χρόνια που πέρασαν από τη δημιουργία αυτής της αντίληψης, ο αναχρονιστικός της χαρακτήρας έγινε φανερός και στα μάτια ακόμα των δημιουργών της. Ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν πια να υποστηρίξουν τις απόψεις τους – τις καταλαβαίνουν σαν εγκληματική αδυναμία, ασύγγνωστη προδοσία. Η λαθεμένη τους πολιτική αντίληψη τους οδήγησε σε βαθιά απομόνωση, βαθιά στο κοινό έγκλημα. Όλη η βρομιά, μέσα κι έξω από τη χώρα, όλα τα παράσιτα, το χαφιεδαριό, ο υπόκοσμος φώλιασαν κοντά τους: με όλα αυτά τα σκουλήκια οι σκοποί τους ήταν κοινοί. Είμαι σίγουρος, πως αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι σίγουρος πως η αλήθεια αυτή μπορεί να πείσει ακόμα και τη δυτικοευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ακόμα κι εχθρικούς αναγνώστες. Ο γύπας δεν είναι ειρηνιστής. Το κοράκι των πλειστηριασμών αγαπά τις πτωχεύσεις. Ο πολιτικός που μονάχα στην ήττα υπολογίζει για να ανέβει στην εξουσία, υποστηρίζει την ήττα. Όποιος θέλει να γίνει Μεσσίας, δημιουργεί μια κατάσταση που να χρειάζεται Μεσσίες, δηλαδή μια άσχημη κατάσταση.

Αντίθετα, θεωρώ απίθανη την εκδοχή πως ήδη στη διάρκεια της επανάστασης πληρωμένοι πράκτορες του καπιταλισμού διείσδυσαν στη σοβιετική κυβέρνηση, με την αποστολή να παλινορθώσουν με κάθε τρόπο τον καπιταλισμό. Η εκδοχή αυτή φαίνεται απίθανη: παραγνωρίζει το στοιχείο της εξέλιξης, είναι στατική, μηχανική, αντιδιαλεκτική. [...]

Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. Η συντριβή των αντιπολιτεύσεων δεν δείχνει – όπως θα το ήθελαν οι αστικές εφημερίδες (φιλελεύθερης απόχρωσης «Τάιμς», «Μπάσλερ Νατσ ιοναλ τσάιτουνγκ», «Μάντσεστερ Γκάρντιαν», πιθανότατα κι οι «Ταμ») – πως τάχα το Κόμμα σκοπεύει την επιστροφή στον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα: πως κάθε οπισθοδρόμηση, ακόμα και κάθε ταλάντευση, κάθε διακοπή, κάθε ελιγμός έχει γίνει αδύνατος. Όμως οι αντιπολιτεύσεις κρέμονται στο κενό, όλες οι προτάσεις τους αναγκάζονται να είναι αντεπαναστατικές, ηττοπαθείς, βαλτωμένες. Με όλες τις επίμονες τους προσπάθειες, μονάχα να πολλαπλασιάσουν τις εσωτερικές δυσκολίες της επανάστασης μπορούν – τίποτε άλλο. Αρχικά, ο Τρότσκι είδε τη συντριβή του εργατικού κράτους (με έναν πόλεμο) σαν κίνδυνο – αργότερα όμως, αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο έγινε προϋπόθεση της πρακτικής του δράσης. Ας δούμε το πως: ξεσπά ο πόλεμος, το «αμυνόμενο» εποικοδόμημα συντρίβεται, ο μηχανισμός απομονώνεται από τις μάζες, εξωτερικά η ΕΣΣΔ αναγκάζεται να παραχωρήσει την Ουκρανία, την Ανατολική Σιβηρία κλπ., εσωτερικά αναγκάζεται ξανά σε παραχωρήσεις, σε επιστροφή των καπιταλιστικών μορφών, σε ενίσχυση των κουλάκων (ή σε ανοχή μιας τέτοιας ενίσχυσης) – όλα αυτά όμως είναι ταυτόχρονα και προϋποθέσεις της νέας εποχής, της επιστροφής του Τρότσκι. Τα αυτοεξόριστα αντισταλινικά κέντρα δεν έχουν ηθικό ανάστημα για να καλέσουν το προλεταριάτο – όχι τόσο γιατί πρόκειται για ανθρωπάκια, όσο γιατί δεν έχουν καμιά οργανωτική βάση στις μάζες, δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, δεν έχουν να βάλουν κανένα στόχο για τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Σήμερα, ομολογούν. Από αυτούς όλα μπορούμε να τα περιμένουμε – ομολογίες παραφουσκωμένες, αλλά και ομολογίες που κρύβoυν την αλήθεια. Με κάποια έννοια, οι άνθρωποι αυτοί είναι εργαλεία, που αλλάζουν μονάχα αφεντικό. Μια αντίληψη, που από τη μια μεριά δεν βλέπει παρά «ένα διαβολικά επιδέξια μηχανισμό», κι από την άλλη ηρωικές μορφές της επαναστατικής εποχής, μετατρέπει πια τις ομολογίες σε ψυχολογικό αίνιγμα.

 

*** Από το βιβλίο Μπ.Μπρεχτ, Για τη φιλοσοφία και το μαρξισμό, εκδόσεις Στοχαστής

[Sand]

@Μεκάνους
Με ενδιαφέρει η άποψη του ΚΚΕ για το παρελθόν των κομμουνιστικών κομμάτων γιατί έχει ενδιαφέρον αν αντιμετωπίζει το παρελθόν του υπαρκτού σοσιαλισμού πραγματικά με κριτική και αυτοκριτική διάθεση, και δεν αναλώνεται στις λέξεις.
Μέχρι εκεί που διάβασα (δλδ περίπου το μισό) θα έλεγα ότι είναι διθύραμβος στα όσα προσέφερε ο κομμουνισμός στην ΕΣΣΔ και γενικότερα, παρά κριτική των κακώς κείμενων.
Βαυκαλιζόμενοι αιωνίως....

Απλά να κάνω μια παρατήρηση και συγγνώμη για το off topic.
Ο Άλυτος έδωσε το link της απόφασης του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ο αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ/Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό), όπως αυτή δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη. Το κείμενο αποτελείται από τέσσερα τμήματα πέρα από την εισαγωγή. Ο "απολογισμός", οι αιτίες νίκης της αντεπανάστασης, βρίσκονται στο Γ' μέρος. Θα μπορούσες πολύ απλά να διαβάσεις μόνο αυτό το κομμάτι, εφόσον είσαι εξοικειωμένη με την μαρξιστική ορολογία και να γλυτώσεις τον εαυτό σου από την ψυχική φθορά των αιωνίως βαυκαλιζόμενων Κουκουέδων.
Ειλικρινά απορώ. Όταν ξεκινάς να διαβάζεις ένα κείμενο με τίτλο "Η προσφορά του Σοσιαλιστικού Συστήματος", τι ακριβώς περιμένεις, κριτική των κακώς κείμενων;

[Sand]

Επειδη το κείμενο αυτό το είχα διαβάσει καποια στιγμη, το ΚΚΕ κυρίως θεωρεί αρνητικες περιόδους της ΕΣΣΔ τη μετα Σταλιν εποχή , οταν , οπως θεωρούν, η μακροχρόνια "ειρηνική συνύπαρξη" με τη Δυση , διάβρωσε τα στελέχη του ΚΚΣΕ. Την εποχή Σταλιν το ΚΚΕ τη θεωρεί θετική για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστηματος (για τη Ρωσία πάντως ηταν καθώς έκανε τεράστια βηματα προς τα μπρος).

Με συγχωρείς πολύ, αλλά το συγκεκριμένο συμπέρασμα είναι μάλλον δικό σου-ίσως έχει μεσολαβήσει αρκετός καιρός από τότε που διάβασες την απόφαση. Η ανάλυση που γίνεται είναι εκτενής και με κανένα τρόπο δε θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε μία πρόταση, πόσο μάλλον όταν αυτή η πρόταση απέχει πολύ από το να είναι αληθής.

Παραθέτω κάποια σημεία, που προσωπικά θεωρώ ότι δίνουν μια πρώτη εικόνα. Από 'κει και πέρα ο καθένας μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο και να σχηματίσει άποψη.

(Μετά το τέλος του εμφυλίου λόγω αντικειμενικών δυσκολιών εφαρμόστηκε η ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), που συνιστούσε μια πολιτική προσωρινών εκχωρήσεων προς τον καπιταλισμό-οι εκχωρήσεις αυτές δεν αποτελούν νομοτελειακό χαρακτηριστικό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά επιβλήθηκαν λόγω των συνθηκών.)

H νέα φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στα τέλη της δεκαετίας του 1920 επέτρεψε την αντικατάσταση της NEΠ από την πολιτική της "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" με στόχο την πλήρη κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Aρθηκαν οι εκχωρήσεις προς τους καπιταλιστές και αναπτύχθηκε η πολιτική της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή της ολοκληρωτικής συνεταιριστικής οργάνωσης της αγροτικής οικονομίας και κυρίως στην αναπτυγμένη μορφή της, στα κολχόζ. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκαν (αν και περιορισμένα) και τα σοβχόζ, οι κρατικοί - σοσιαλιστικοί οργανισμοί στην αγροτική παραγωγή που στηρίζονταν στην εκμηχάνιση της παραγωγής, ενώ το σύνολο του προϊόντος τους ήταν κοινωνική ιδιοκτησία.

Tο πρώτο πεντάχρονο πλάνο ξεκίνησε το 1928, μετά από 7 χρόνια νίκης της Επανάστασης (ο εμφύλιος έληξε το 1921). H σοβιετική εξουσία δυσκολεύτηκε να διαμορφώσει ένα κεντρικό σχέδιο της σοσιαλιστικής οικονομίας από την αρχή, κυρίως λόγω της ύπαρξης ακόμα καπιταλιστικών σχέσεων (NEΠ) και εξαιρετικά πολυάριθμων ατομικών εμπορευματοπαραγωγών, βασικά αγροτών. Aδυναμίες, όμως, είχε και ο υποκειμενικός παράγοντας, το Kόμμα, που δεν είχε στελέχη εξειδικευμένα για να καθοδηγήσουν την οργάνωση της παραγωγής και έτσι υποχρεώθηκε για ένα χρονικό διάστημα να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά σε αστούς ειδικούς.

Oι συγκεκριμένες συνθήκες (ιμπεριαλιστική περικύκλωση, απειλή πολέμου σε συνδυασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση) επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης, που όξυναν την ταξική πάλη, ιδιαίτερα στο χωριό. Bεβαίως υπήρξαν λάθη και ορισμένες γραφειοκρατικές υπερβολές στην ανάπτυξη του κινήματος κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής, που επισημάνθηκαν άλλωστε και από κομματικές αποφάσεις εκείνης της περιόδου. Ωστόσο, ο προσανατολισμός της σοβιετικής εξουσίας για ενίσχυση και γενίκευση αυτού του κινήματος ήταν στη σωστή κατεύθυνση.
Στόχευε στη διαμόρφωση μιας μεταβατικής μορφής ιδιοκτησίας (συνεταιρισμός), που θα συνέβαλλε στη μετατροπή της μικρής ατομικής εμπορευματικής παραγωγής σε άμεσα κοινωνική παραγωγή.

H πολιτική "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες έντονης ταξικής πάλης. Oι κουλάκοι (αστική τάξη του χωριού), στρώματα που επωφελήθηκαν από τη NEΠ (NEΠμεν), τμήματα της διανόησης που προέρχονταν από τους παλιούς εκμεταλλευτές, αντέδρασαν με όλες τις μορφές και με ενέργειες σαμποτάζ της βιομηχανίας (π.χ. "υπόθεση Σάχτινσκ" και αντεπαναστατικής δράσης στα χωριά. Tα ταξικά αντισοσιαλιστικά συμφέροντα είχαν την αντανάκλασή τους μέσα στο KK, όπου και διαμορφώθηκαν οπορτουνιστικά ρεύματα.

Mετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οξύνθηκε η συζήτηση για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικονομίας, συζήτηση που είχε υποχωρήσει λόγω του πολέμου. Για την ερμηνεία συγκεκριμένων προβλημάτων αναπτύχθηκε διαπάλη, ανάμεσα σε δύο βασικά ρεύματα στη θεωρία και την πολιτική, που αγκάλιασε κομματικά στελέχη και οικονομολόγους, τους "αγοραίους" και τους "αντι-αγοραίους".

O I. B. Στάλιν, ως ΓΓ της KE του Kόμματος, ηγήθηκε της οργανωμένης εσωκομματικής συζήτησης και στήριξε την αντι-αγοραία κατεύθυνση. Συνέβαλε στη διαμόρφωση ανάλογων πολιτικών κατευθύνσεων, όπως, π.χ. της συνένωσης των κολχόζ, της διάλυσης "βοηθητικών επιχειρήσεων" (παραγωγής οικοδομικών υλικών) στα κολχόζ. Aντέκρουσε το ρεύμα που διεκδικούσε ενίσχυση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων απορρίπτοντας προτάσεις όπως να παραδοθούν μέσα μηχανοποιημένης παραγωγής στα κολχόζ κ.ά. Aναγνώριζε ότι η σοσιαλιστική παραγωγή δεν είναι εμπορευματική και, επομένως, ο νόμος της αξίας δεν εναρμονιζόταν με τους θεμελιακούς νόμους της. Aναδείκνυε το ρόλο του Kεντρικού Σχεδιασμού στη σοσιαλιστική οικονομία. Yποστήριζε ότι τα μέσα παραγωγής δεν είναι εμπορεύματα, παρότι εμφανίζονται ως εμπορεύματα "στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο", ενώ εμπορεύματα γίνονται μόνο στο εξωτερικό εμπόριο. Aναγνώριζε επίσης ότι η λειτουργία του νόμου της αξίας (οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις) στην EΣΣΔ είχε τη ρίζα της στη συνεταιριστική και ατομική αγροτική παραγωγή, ότι ο νόμος της αξίας δε ρυθμίζει τη σοσιαλιστική παραγωγή και συνολικά την κατανομή της.

Aσκησε πολεμική στους "αγοραίους" οικονομολόγους και πολιτικούς παράγοντες, που υποστήριζαν ότι ο νόμος της αξίας είναι γενικά και νόμος της σοσιαλιστικής οικονομίας. Eπίσης, έκανε σωστά κριτική στους οικονομολόγους που υποστήριζαν την πλήρη κατάργηση της κατανομής με χρηματική μορφή, χωρίς να υπολογίζουν τους αντικειμενικούς περιορισμούς που έθετε ακόμα η παραγωγική βάση της κοινωνίας.

Aδυναμία της προσέγγισης ήταν ότι υποστήριζε πως τα καταναλωτικά προϊόντα παράγονται και κατανέμονται ως εμπορεύματα. H θέση αυτή ήταν σωστή μόνον όσον αφορούσε τα προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής που προορίζονταν για το εξωτερικό εμπόριο, καθώς και την ανταλλαγή μεταξύ προϊόντων της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της κολχόζνικης και ατομικής παραγωγής. Δεν ήταν σωστή όσον αφορούσε τα άλλα καταναλωτικά προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής, που, αν και δεν κατανέμονται δωρεάν, δεν είναι εμπορεύματα.

Σωστά εκτιμούσε ότι στην EΣΣΔ η συνεταιριστική ιδιοκτησία (κολχόζ) και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ισχυρή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, γιατί παρεμπόδιζαν την πλήρη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού σε όλη την έκταση της παραγωγής - κατανομής. Eδινε τις διαφορές μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων τάξεων, της εργατικής και της κολχόζνικης αγροτικής, αλλά και την αναγκαιότητα εξάλειψής τους με τη σχεδιασμένη εξάλειψη της εμπορευματικότητας στην αγροτική παραγωγή και τη μετατροπή των κολχόζ σε κοινωνική ιδιοκτησία

Oι σωστές θέσεις και κατευθύνσεις του Στάλιν και των "αντι-αγοραίων" οικονομολόγων και στελεχών του KK δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης θεωρητικής επεξεργασίας και αντίστοιχης πολιτικής γραμμής, ικανής να αντιμετωπίσει τις αγοραίες θεωρητικές θέσεις και πολιτικές επιλογές που ενισχύονταν. Σε αυτό συνέβαλαν οι ισχυρές κοινωνικές πιέσεις, αλλά και οι αντινομίες, ανεπάρκειες, ταλαντεύσεις που υπήρχαν στο αντι-αγοραίο ρεύμα.

Mε την εσωκομματική διαπάλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εκφράστηκε, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίσταση (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία) στην ανάγκη επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. H οξυμένη διαπάλη, που κατέληξε με τη θεωρητική αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλισμού, σήμαινε πολιτικές επιλογές με πιο άμεσες και ισχυρότερες επιπτώσεις στην πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, συγκριτικά με το προπολεμικό διάστημα, όπου η υλική καθυστέρηση έκανε την επίδραση αυτών των θεωρητικών θέσεων πιο ανώδυνη.

Oι δυνάμεις αυτές εκφράστηκαν πολιτικά μέσα από τις θέσεις που υιοθετήθηκαν στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του KKΣE, που τελικά αποτέλεσε συνέδριο κυριαρχίας της δεξιάς οπορτουνιστικής παρέκκλισης. Σταδιακά υιοθετήθηκαν πολιτικές επιλογές που διεύρυναν τις εμπορευματοχρηματικές (δυνάμει καπιταλιστικές) σχέσεις, στο όνομα της διόρθωσης των αδυναμιών του Κεντρικού Σχεδιασμού και της διεύθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων.

H πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας κλιμακώθηκε μετά το 20ό Συνέδριο.

[pandora]

@Μεκάνους
Με ενδιαφέρει η άποψη του ΚΚΕ για το παρελθόν των κομμουνιστικών κομμάτων γιατί έχει ενδιαφέρον αν αντιμετωπίζει το παρελθόν του υπαρκτού σοσιαλισμού πραγματικά με κριτική και αυτοκριτική διάθεση, και δεν αναλώνεται στις λέξεις.
Μέχρι εκεί που διάβασα (δλδ περίπου το μισό) θα έλεγα ότι είναι διθύραμβος στα όσα προσέφερε ο κομμουνισμός στην ΕΣΣΔ και γενικότερα, παρά κριτική των κακώς κείμενων.
Βαυκαλιζόμενοι αιωνίως....

Απλά να κάνω μια παρατήρηση και συγγνώμη για το off topic.
Ο Άλυτος έδωσε το link της απόφασης του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ο αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ/Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό), όπως αυτή δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη. Το κείμενο αποτελείται από τέσσερα τμήματα πέρα από την εισαγωγή. Ο "απολογισμός", οι αιτίες νίκης της αντεπανάστασης, βρίσκονται στο Γ' μέρος. Θα μπορούσες πολύ απλά να διαβάσεις μόνο αυτό το κομμάτι, εφόσον είσαι εξοικειωμένη με την μαρξιστική ορολογία και να γλυτώσεις τον εαυτό σου από την ψυχική φθορά των αιωνίως βαυκαλιζόμενων Κουκουέδων.
Ειλικρινά απορώ. Όταν ξεκινάς να διαβάζεις ένα κείμενο με τίτλο "Η προσφορά του Σοσιαλιστικού Συστήματος", τι ακριβώς περιμένεις, κριτική των κακώς κείμενων;

τον άλυτο τον ρώτησα κάτι συγκεκριμένο, ζήτησα ένα κείμενο αυτοκριτικής (το οποίο και είναι τελικά το κείμενο, από τη δική τους οπτική γωνία) και μου έδωσε αυτό το κείμενο
αν είναι κριτική περιμένω να κριτικάρει τα κακώς κείμενα, βέβαια...
και όχι να ευλογάει γένια - θα μου πείς δεν είναι και παράλογο να ευλογάει κανείς τα γένια του


Επίσης αν ένα κείμενο υποτίθεται ότι είναι αυτό που ζήτησα στο πρώτο πόστ μου - και μου απάντησε ο άλυτος - δεν θα περίμενα να χει αυτό τον τίτλο- η εν πάσει περιπτώσει εισαγωγικές παραγράφους που χρυσώνουν το χάπι για παρακάτω.
Αλλά αυτό δεν είναι δικό μου θέμα, και η παρατήρησή σου είναι παντελώς άχρηστη για την πορεία της συζήτησης. Δεν έχω να απαντήσω κάτι επ' αυτού, ούτε για οτιδήποτε άλλο. Με αφήνει παγερά αδιάφορη το γεγονός αν κάποιος βρίσκει ενοχλητικά τα σχόλιά μου ή όχι, και δε νομίζω αυτό να ενδιαφέρει και οποιονδήποτε άλλο στη συγκεκριμένη συζήτηση, εκτός από τον εαυτό σου.


πολλοί θεωρούν τους εαυτούς τους εξοικειωμένους με τη μαρξιστική ορολογία, ανεξαρτήτως από ποιούς πολιτικά χώρους προέρχονται - εγώ δεν είμαι μια από αυτούς, προς ξεκαθάρισμα τυχόν παρεξηγήσεων
(δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξοικειωμένο δλδ)
κ δε νομίζω όποιος ψάχνεται στο χώρο της αριστεράς εκτός κι αν έχει διαβάσει πολύ, ότι μπορεί να χαρακτηρίσει τον εαυτό του κάτι τέτοιο
βέβαια δεν πέρασα από (ακρο)δεξιά, ΔΑΠ κτλ .. οπότε δεν έχω παρα να κριτικάρω κουκουέδες  - θα τα κατάφερνα καλύτερα σε αντίθετη περίπτωση

[pandora]

Quoτάρω κομμάτια από το κείμενο με τις σχετικές απορίες μου :

H κοινωνική επανάσταση δεν περιορίζεται στην κατάληψη της εξουσίας και στη διαμόρφωση της οικονομικής βάσης για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη, αλλά επεκτείνεται σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία, περιλαμβάνει τη σοσιαλιστική ανάπτυξη για την προσέγγιση της ανώτερης κομμουνιστικής βαθμίδας. Kατά το μακρόχρονο αυτό πέρασμα από την καπιταλιστική στην αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, με καθοδηγητική δύναμη το Kομμουνιστικό Kόμμα, αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και εμβάθυνση, στην πλήρη και ανεπίστρεπτη κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, όχι βουλησιαρχικά αλλά στη βάση των νομοτελειών του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Μέχρι τη μέση όλα οκ, θέλει χρόνο να εδραιωθεί ένα νέο πολιτικό status quo. Αυτό το νομοτελειακό στο τέλος, πώς συμβιβάζεται με την διαλεκτική και το γεγονός ότι τα πάντα μεταβάλλονται?
(εκτός κι αν δεν έχω καταλάβει τί είναι νομοτελειακό, τί είναι διαλεκτική ή και τα δύο)

Παρακάτω λέει και για Κεντρικό Σχεδιασμό σε συνάρτηση με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής που θα οδηγήσει σε ενα νέο στάδιο ευημερίας στην παραγωγή.
Στην πράξη ο Κεντρικός σχεδιασμός αποδεικνύεται δυσκίνητος τις περισσότερες φορές, με τρομερές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις πράγμα που καθυστερεί και την οικονομική ανάπτυξη στα κοινωνικοποιημένα πιά μέσα παραγωγής... δεν βλέπω πουθενά κριτική για το πώς θα μπορούσε σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία να βελτιωθεί αυτός ο παράγοντας και να γίνει ο κεντρικός κρατικός έλεγχος πιό αποτελεσματικός. Στο ΚΚΕ θεωρούν μάλλον ότι αυτό θα έπρεπε να γίνει κάπως από μόνο του (ή εν πάσει περιπτώσει δεν το θίγουν)

O καταμερισμός εργασίας στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής γίνεται με βάση το σχέδιο που οργανώνει την παραγωγή και προσδιορίζει τις αναλογίες της, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών, την κατανομή των προϊόντων (αξιών χρήσης). Δηλαδή, είναι κεντρικά σχεδιασμένος καταμερισμός της κοινωνικής εργασίας και εντάσσει άμεσα - όχι μέσω της αγοράς - την ατομική εργασία, ως μέρος, στη συνολική κοινωνική εργασία. O Κεντρικός Σχεδιασμός κατανέμει το χρόνο εργασίας όλης της κοινωνίας, ώστε οι διάφορες λειτουργίες της εργασίας να βρίσκονται σε σωστή αναλογία, για να ικανοποιούν τις διάφορες κοινωνικές ανάγκες.

Αυτό επίσης δεν δίνονται κάποιες εξηγήσεις εκτενέστερα ως προς το πώς θα το καταφέρει/θα το ελέγξει  ένας Κεντρικός Σχεδιασμός (που διαχωρίζουν βέβαια την σημασία του από αυτή του τεχνοοικονομικού σχεδιασμού). Ακούγεται πολύ δύσκολο.
Βέβαια παρακάτω επισημαίνεται ότι είναι δύσκολος ο προσδιορισμος των κοινωνικών αναγκών και της αξίας χρήσης (αλήθεια, πόσο αποτελεσματικά μπορεί να προσδιορίσει ένας κεντρικός σχεδιασμός  την αξία χρήσης ενος κοινωνικού αγαθού? μου φαίνεται σαν να προσπαθεί να ελέγξει απόλυτα το φαινόμενο της πεταλούδας - το ότι τα πάντα επηρεάζουν τα πάντα)

Mέσω των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων ανταλλάσσεται το προϊόν της ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας προέρχεται από την αγροτική, με το προϊόν της σοσιαλιστικής. H συνεταιριστική παραγωγή υπάγεται σ' ένα βαθμό στον Κεντρικό Σχεδιασμό, ο οποίος καθορίζει το μέρος της παραγωγής που διατίθεται στο κράτος και την κρατική τιμή, ανώτατες τιμές για το μέρος της παραγωγής που διατίθεται στη συνεταιριστική αγορά.

Προφανώς αυτό (το bold) προσαρμόζεται ανάλογα με την εποχή... σήμερα δεν είναι αγρότες πχ στη χώρα μας πάνω από το 20% του συνολικού πληθυσμού.... και το κυριότερο κομμάτι του χρήματος διακινείται στον τριτογενή τομέα της παραγωγής (παροχή υπηρεσιών)
άρα τα δεδομένα έχουν κάπως αλλάξει
ακόμη κι αν ένας κεντρικός σχεδιασμός ελέγξει με απόλυτα δίκαια κριτήρια για ολη την κοινωνία το παραγόμενο αγροτικό προϊόν και την αξία του ως αγαθου, θα μένει να ελέγξει και ένα υπόλοιπο 80% του διακινούμενου πλούτου από άλλους τομείς της παραγωγής.

κυρίως λόγω της ύπαρξης ακόμα καπιταλιστικών σχέσεων (NEΠ) και εξαιρετικά πολυάριθμων ατομικών εμπορευματοπαραγωγών, βασικά αγροτών. Aδυναμίες, όμως, είχε και ο υποκειμενικός παράγοντας, το Kόμμα, που δεν είχε στελέχη εξειδικευμένα για να καθοδηγήσουν την οργάνωση της παραγωγής και έτσι υποχρεώθηκε για ένα χρονικό διάστημα να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά σε αστούς ειδικούς.

Αυτό το σημείο ήταν πράγματι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί, και είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους οπισθοδρόμησης στην πορεία της ΕΣΣΔ... άλλωστε οι ρώσοι αγρότες ήταν στενά δεμένοι με την ιδιοκτησία της γής που κατείχαν

α ταξικά αντισοσιαλιστικά συμφέροντα είχαν την αντανάκλασή τους μέσα στο KK, όπου και διαμορφώθηκαν οπορτουνιστικά ρεύματα.

Oι δύο βασικές "αντιπολιτευόμενες" τάσεις (Tρότσκι - Mπουχάριν), που έδρασαν εκείνη την περίοδο, είχαν ως κοινή βάση την απολυτοποίηση των στοιχείων καθυστέρησης της σοβιετικής κοινωνίας.

Εδώ δλδ οι Τρότσκι και Μπουχάριν θεωρούνται οπορτουνιστές ή κομμουνιστές?
Η άποψη τους ότι τα πράγματα έπρεπε να καθυστερήσουν ήταν αναγκαστικά και αντεπαναστατική?
Το κείμενο εν τέλει είναι γραμμένο από τη σκοπιά του νικητή της εποχής? (στάλιν)
Και παραγνωρίζει ηθελημένα ή όχι την προσφορά των παραπάνω ανθρώπων στην σοσιαλιστική σκέψη?

Ωστόσο, ο σοσιαλισμός αντιμετώπισε επιπλέον ιδιαίτερες δυσκολίες, λόγω του ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκίνησε από χώρα με χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (μεσαίο - αδύνατο, κατά το χαρακτηρισμό του B. I. Λένιν) σε σχέση με τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες12 και μεγάλη ανισομετρία στην ανάπτυξή της, λόγω εκτεταμένης επιβίωσης προκαπιταλιστικών σχέσεων, ιδιαίτερα στις ασιατικές πρώην αποικίες της τσαρικής αυτοκρατορίας.

[...]

Στη δεκαετία του 1930 οι αντιπολιτευόμενες τάσεις συγκλίνανε στη θέση ότι ήταν ανώριμο το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών σχέσεων στην EΣΣΔ. Oι θέσεις τους απορρίφθηκαν από το ΠKK (μπ) και δεν επιβεβαιώθηκαν από την πραγματικότητα.

Τα δύο παραπάνω δεν είναι κάπως αντιφατικά?

Mε την προώθηση της "αγοραίας" πολιτικής, αντί να ενισχύονται η κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός, η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης (με διεύρυνση της ικανότητας και δυνατότητας για πολυειδίκευση, για εναλλαγές στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας), η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας, ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση. Σε αυτό το υπόβαθρο σταδιακά υποχώρησε το επίπεδο της κοινωνικής συνείδησης. Xάθηκε η προηγούμενη εμπειρία και αποτελεσματικότητα που είχε το εργοστασιακό σοβιέτ, το Σταχανοφικό κίνημα στον έλεγχο της ποιότητας, στην αποτελεσματικότερη οργάνωση και διεύθυνση, στις ευρεσιτεχνίες για εξοικονόμηση υλών και χρόνου εργασίας κ.λπ

Αυτό είναι ένα από τα πιό σημαντικά κομμάτια ίσως της κριτικής... όμως και πάλι δε γίνεται αναφορά στις αιτίες για τις οποίες υποχώρησε ο έλεγχος και η οργάνωση  "από κατω προς τα πάνω" και ο ρολος των συμβουλίων, σόβιετ κτλ...

Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην κριτική :

Tο καθήκον να αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής προϋποθέτει την ανάπτυξη της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού από το KK, συνειδητοποιώντας τις νομοτέλειες κίνησης του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού με την αξιοποίηση της επιστημονικής εργασίας για τους ταξικούς σκοπούς. H πείρα έδειξε ότι τα κόμματα εξουσίας, στην EΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, δεν αντεπεξήλθαν με επιτυχία σε αυτό το καθήκον.

Παρ' όλη την αντίσταση, δε διαμορφώθηκε τελικά μια επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία, με ιδεολογική πολιτική καθαρότητα και συνοχή, ικανή να καθοδηγήσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά την εργατική τάξη ενάντια στην εξελισσόμενη αντεπανάσταση. Aκόμη και αν δεν μπορούσε να ανατραπεί αυτή η πορεία, ειδικά στη δεκαετία του 1980, είναι σίγουρο ότι η ισχυρή αντίσταση, τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, όσο και στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, θα συνέβαλλε ώστε με διαφορετικούς όρους να δίνεται σήμερα η μάχη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κινήματος, θα διαμόρφωνε προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της βαθιάς κρίσης.

Πώς γίνεται κανεις να "είναι σίγουρος" για κάτι που τελικά δεν έγινε? (τουλάχιστον όχι στην κλιμακα που θα ήλπιζε κανείς)
Επίσης τί θα πεί "πολιτική καθαρότητα"?
Ήταν ή δεν ήταν πολύ δύσκολο τελικά το όλο εγχείρημα, ή συνολικά η επικράτηση της "αντεπανάστασης" οφείλεται σε οπορτουνιστές, ιμπεριαλιστές και "παρεκκλινοντες"? (το οποίο δεν έχει διασαφηνιστεί πουθενά ως προς τη σημασία του - "παρεκκλίνοντες" από τί? μιλά για επιμέρους περιπτώσεις αλλά πουθενά για τη συνολική φιλοσοφία του τι σημαίνει να μην "παρεκκλίνεις" - εκτός κ αν σημαίνει να διαφωνείς)

Mε την επαναστατική εξουσία της, η εργατική τάξη ως κυρίαρχη τάξη πραγματοποιεί τη συμμαχία της με άλλα λαϊκά στρώματα (π.χ. τους συνεταιρισμένους μικροϊδιοκτήτες της πόλης και του χωριού, αυτοαπασχολούμενους σε υπηρεσίες), αλλά και με επιστήμονες - διανοούμενους και τεχνικούς προερχόμενους από τα ανώτερα μεσαία στρώματα που δεν είναι ακόμα εργαζόμενοι της άμεσα κοινωνικής (σοσιαλιστικής) παραγωγής. Mέσω της συμμαχίας, η εργατική τάξη επιδιώκει να καθοδηγήσει αυτά τα στρώματα στη σοσιαλιστική θεμελίωση και ανάπτυξη, στην ολοκληρωτική κυριαρχία των κομμουνιστικών σχέσεων.

Κι αυτό έρχεται σε κάποια αντίφαση με το ότι τα στρώματα αυτά είναι διαβρωμένα με "οπορτουνιστικές λογικές" επειδή είναι "αστικής προέλευσης" οπότε μπορεί να εξελιχθούν σε εχθρούς της εξουσίας των εργατών, όπως έχει τονίσει πολλάκις παραπάνω το κείμενο.
Άρα τί σόι είδους "επαφή" θα είναι αυτή?


Το κείμενο είναι αρκετά κριτικό απέναντι σε ατέλειες και σφάλματα που έγιναν, ωστόσο είναι σαφές ότι στηρίζει τις γενικές οικονομικές κατευθύνσεις που έδωσε ο Στάλιν, παραλείποντας να αναφέρει το αντίκτυπο που είχαν οι "εκκαθαρίσεις" των διαφωνούντων και παραβλέποντας ότι ο Στάλιν μιλούσε για το σοσιαλισμό μόνο στην ΕΣΣΔ, και ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, όπως και τον ρόλο του στη σχέση με τις διαφορες χώρες που προσαρτήθηκαν - βίαια πολλές φορές - στην Ρωσία κατά τον σχηματισμό της Σοβιετικής ένωσης. Το εθνικιστικό και το ατομικιστικό - εγωκεντρικό στοιχείο που εμφανίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις, ίσως εξαιτίας της παιδειας που λαμβάνουμε μέχρι τώρα, αντιμετωπίζεται σαν κάτι επιφανειακό που μπορεί εύκολα να λυθεί - αν και η πράξη απέδειξε το αντίθετο...

Γενικώς υπήρχαν αρκετές σαφείς αναλύσεις στο κείμενο, αλλά όπως είπε κ ο άλυτος αφήνει κάποια θέματα χωρίς να θιγούν καθόλου

[Nessa NetMonster]

Η άποψη τους ότι τα πράγματα έπρεπε να καθυστερήσουν

Το κείμενο δε λέει αυτό.

Η διαφορά μας με τους σταλινικούς δεν είναι ότι εμείς θα θέλαμε "να προχωρήσουν τα πράγματα πιο αργά", αλλά ότι εμείς αναγνωρίζουμε ότι τα εμπόδια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση ("στοιχεία καθυστέρησης" στο κείμενο του ΚΚΕ) επέδρασαν με τρόπο που διάβρωσαν την ίδια τη φύση του καθεστώτος. Από τότε που συνέβη αυτό, το καθεστώς είχε αντιδραστικό χαρακτήρα και έπρεπε να ανατραπεί εκ νέου από τους εργάτες. Αυτή μας η θέση χαρακτηρίζεται από το ΚΚΕ ως "απολυτοποίηση" αυτών των στοιχείων.

[pandora]

Η άποψη τους ότι τα πράγματα έπρεπε να καθυστερήσουν

Το κείμενο δε λέει αυτό.

Η διαφορά μας με τους σταλινικούς δεν είναι ότι εμείς θα θέλαμε "να προχωρήσουν τα πράγματα πιο αργά", αλλά ότι εμείς αναγνωρίζουμε ότι τα εμπόδια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση ("στοιχεία καθυστέρησης" στο κείμενο του ΚΚΕ) επέδρασαν με τρόπο που διάβρωσαν την ίδια τη φύση του καθεστώτος. Από τότε που συνέβη αυτό, το καθεστώς είχε αντιδραστικό χαρακτήρα και έπρεπε να ανατραπεί εκ νέου από τους εργάτες. Αυτή μας η θέση χαρακτηρίζεται από το ΚΚΕ ως "απολυτοποίηση" αυτών των στοιχείων.

Και ποιά θα ήταν η λύση στο πρόβλημα της "διάβρωσης" που περιγράφεις σύμφωνα με τους τροτσκιστές?

[Nessa NetMonster]

Το λέω και παραπάνω, αλλά ας το ξαναπώ: Από ένα σημείο και μετά, λόγω της παρατεταμένης διεθνούς απομόνωσης, είχε δημιουργηθεί στη Ρωσία μια κάστα εντελώς διαχωρισμένη από την εργατική τάξη που κυβερνούσε εις βάρος της. Τότε έπρεπε η εργατική τάξη να στραφεί εναντίον αυτής της κάστας, με άλλα λόγια να επαναστατήσει για να την ανατρέψει και να ξαναδημιουργήσει τις δομές που είχαν εμφανιστεί κατά την επανάσταση του '17.

[pandora]

παρεκκλίσεις, κάστες, οπορτουνιστές, αντεπανάσταση, και η αναζήτηση της γνήσιας έκφρασης της εργατικής ταξης 

βλέπετε απλά τα ίδια γεγονότα από διαφορετική όψη του νομίσματος
αποδίδετε τους λόγους της αποτυχίας σε αυτό που ο καθένας από σας, σταλινικούς ή τροτσκιστές, θεωρεί "πολιτικά ορθό", το οποίο στην εκάστοτε περίπτωση δεν τηρήθηκε