Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[Appelsinpiken]

ατε να χαθεις

λάθος paste εκανααααα  :'(

 

[pandora]

αργά χθες βράδυ ξαφνικά μες στην ομίχλη
είδα στις ράμπλας τ' ουρανού
λουλούδια και μικρά πουλιά
μάτια να λάμπουν.
κι ένα αρχαίο φιλόλογο και πάλι όρθιο
να διδάσκει άγνωστα κείμενα
σαν υποσχέσεις ή αινίγματα.
χαμογελούσε κι έγραφε
στα δάχτυλά του έλιωνε η κιμωλία του χρόνου
κι απ' τ' ανοιχτά παράθυρα οι έφηβοι
είχαν ήδη δραπετεύσει και ταξίδευαν.
αργά χθες βράδυ ξαφνικά
είδα στον μαυροπίνακα του τίποτα
για πάντα αμετάφραστη τη λέξη ελευθερία

εκεί που πήγαινα
βαρύς και μόνος με τα χρόνια μου στην Εγνατία
ανάμεσα σε χωρικούς και μαγαζάτορες
βγήκε και πάλι ξαφνικά
μέσα στα χρώματα μπροστά μου η Έφη
κι έγειρε να σκουπίσει με τα μάτια της
τη μελανιά απ' το παλιό μου μπικ στο μέτωπο.
ένα δειλό πορτοκαλί αχνοχάραζε στα χείλη της
κι ένα βαθύ γαλάζιο ξέφτι τ' ουρανού
είχε σκαλώσει στα μαλλιά της.
σφιχτά κρατώντας τα βιβλία στο λευκό πουκάμισο
η ίδια εκείνη Έφη απ' τα δεκαοχτώ
το ίδιο σκονισμένο απομεσήμερο
τα ίδια εκείνα μάτια
μέσα στη θλίψη που χαμογελούσαν

Τόλης Νικηφόρου

[pandora]

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω
με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα
μα κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ' τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυο
ως κάτω στο βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου

Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική.
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει

Γι' αυτό να μην ανησυχείτε.
Το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ' εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

Γιάννης Βαρβέρης
από τη συλλογή Πιάνο βυθού, 1991




Από την ταινία ο "Θρύλος του 1900"

[pandora]

Προσποιούμαι μνήμη
Νοσταλγώ
Σχολείο :  νότες και ανοικτές καρδιές

Aπογείωση Μνήμης
Η εφηβεία σαν πρότυπο
Τότε ονειρευόμουν
Τώρα φιλοδοξώ

Εκπόνηση προγράμματος
Αυτοκτονία Υποχρεώσεων
Ενηλικίωση

Περηφάνεια ενός γονέα που γερνά
Στην άκρη του χρόνου
καθιστός, στην αγκαλιά μιας επίπεδης οθόνης

προσποιούμαι άγνοια

πληθαίνουν οι ευτυχίες που πρέπει να παντρευτώ

Στην άκρη του χρόνου
δεν υπάρχει χρόνος
μόνο φθόνος, για το χρόνο που χάθηκε


Και όλες αυτές οι βαθιές και κοπιώδεις σκέψεις να εξαχνώνονται με ένα χαμόγελο   

Ε όχι Κύριε

Αμην λέγω υμίν, Κύριε, δεν μας τα πες καλά

Έχουμε πολλές απορίες, και μάλλον μία ζωή


http://flegomenos.blogspot.com/

[gate4]

Η παρδαλή καμήλα

με την κυρ' αλεπού

αντάμωσαν μια μέρα

κ' εγώ δεν ξέρω πού.

* * *

Διάφορ' αφού είπαν

τρεις ώρες συντροφιά

ο λόγος ήλθε τέλος

και για την ευμορφιά.

* * *

- Εγώ είμ' από σένα

πιο εύμορφη πολύ

και πιο καλοφτιαγμένη,

ψηλή και παρδαλή.

* * *

- Ομολογώ πως έχεις

το δέρμα παρδαλό,

μα 'γω την ευμορφιά μου

την έχω στο μυαλό.

* * *

Η ευμορφιά στο σώμα

τι τάχα ωφελεί,

όταν την εξυπνάδα

δεν έχ' η κεφαλή!»

[pandora]

Ο ποιητής είναι αθώος

Ο ποιητής υποφέρει ...Ο ποιητής υποφέρει
Γιατί έχει χάσει το δρόμο και πού πηγαίνει δεν ξέρει
Και περπατά δίχως μνήμη σ' αυτή τη χώρα τού νότου
Ενώ ένα μαύρο ποτάμι μπαίνει συχνά στ' όνειρό του

Ο ποιητής δεν γνωρίζει μόνο αγρυπνά και δακρύζει
Σαν να τον κράζουν οι ρίζες υπόγειους κήπους σκαλίζει
Και μέρα νύχτα τα ερείπια της ύπαρξής του ανασκάβει
Κι ένα σκυλί σκοτωμένο μέσα στα τρόχαλα θάβει

Κι άλλοτε πάλι μονάχος κωπηλατεί σε μια λίμνη
Και λυπημένος κοιτάζει την άδεια θέση στην πρύμνη
Κι ενώ απ' τα βάθη των χρόνων ένα παιδί τον φωνάζει
Νιώθει που η βάρκα του γέρνει κι αγάλι αγάλι βουλιάζει

Κι ακούει μια μάνα να λέει την ίδια πάντα ιστορία
Κρυμμένη πίσω από ράφια και σκονισμένα βιβλία
Κι όπως η νύχτα ζυγώνει και το σκοτάδι πυκνώνει
Βλέπει -απ' αλλού- το κορμί του να το σκεπάζει το χιόνι

Ορέστης Αλεξάκης

Από τη συλλογή Μου γνέφουν (2000)

Ο σωματικός μέσος όρος


Η εκπλήρωση ενός στόχου απαιτεί ελάχιστη αμφιβολία.

Είναι να μπορείς να πλένεις τα ήδη πλυμμένα πιάτα με το ίδιο πάθος που τα 'πλενες όταν ήσαν βρώμικα.

Κι όταν θα του μιλάς, δεν θα κοιτάζεις αλλού.

http://flegomenos.blogspot.com/

[Jaegger]

Ποτέ δε θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου.
Ποτέ δε θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα.
Ποτέ δε θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρια μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου...Δε θα το μάθεις.
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω από τα χείλη μου και δε θα το μάθεις. Κι αν οι λέξεις χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.
Θα ξέρεις πως ήσουν για μένα μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου...


apo ta Mystika tis Edem

[komninos]

(...)

από την καταχνιά τη μεγαλούπολης
στην επόμενή της καταχνιά.
συν ένα, συν ένα, ξανά πάλι
μια συνήθεια που έγινε
της πόλης ο Νόμος.

και μετά συναντάς τον Φίλο,
αυτόν που σου φέρνει την ημέρα
-έτσι θες να νομίζεις-
και με μια του λέξη
και με ένα χαμόγελό του
σου γνέφει την Ανατολή

Το σύννεφο ακόμη είναι χαμηλά
και ο ήλιος της αυγής το χρυσαφίζει
και η καρδιά ξαφνιάζεται
μα εσύ είσαι έτοιμος να σκιστείς
για πρώτη φορά στα δύο.

όσο ανεβαίνει πιο ψηλά,
και την πόλη φωτίζει
και τον αέρα ζεσταίνει
μα τίποτα πια δεν είναι το ίδιο...
και εσύ ανατριχιάζεις, εσύ καίγεσαι.

όσο είναι πρωινό χαίρεσαι
γιατί ελπίζεις μες το Φως
γιατί ζεσταίνεσαι από το Φως
μα κάτι πάλι σου ξέφυγε
κάτι δεν πάει καλά

ο ήλιος που ανέβηκε ψηλά
απότομα πέφτει πίσω
εκεί από όπου ανέβηκε -αργά και γλυκά-
και ξαναπέφτει η νύχτα
αλλά πια μπορείς να δεις
τα πάντα καθαρά τριγύρω σου

στον τόπο που το πρωτόνιωσες
το σύννεφο δεν θα ξανάρθει
γιατί προτιμά να πέσει κάπου αλλού
γιατί ξέρει πως θα το αναζητήσεις
και η ειρωνία είναι πως το ξέρεις κι εσύ επίσης.

(...)

[Ex_Mechanus]

If I make the lashes dark
And the eyes more bright
And the lips more scarlet,
Or ask if all be right
From mirror after mirror,
No vanity's displayed:
I'm looking for the face I had
Before the world was made.

What if I look upon a man
As though on my beloved,
And my blood be cold the while
And my heart unmoved?
Why should he think me cruel
Or that he is betrayed?
I'd have him love the thing that was
Before the world was made.

[komninos]

Αρχαία αιγυπτιακά ποιήματα (3000 ετών):


She is one girl, there is no one like her.
She is more beautiful than any other.

Look, she is like a star goddess arising
at the beginning of a happy new year;

brilliantly white, bright skinned;
with beautiful eyes for looking,
with sweet lips for speaking;
she has not one phrase too many.
With a long neck and white breast,
her hair of genuine lapis lazuli;
her arm more brilliant than gold;
her fingers like lotus flowers,
with heavy buttocks and girt waist.

Her thighs offer her beauty,
with a brisk step she treads on ground.
She has captured my heart in her embrace.
She makes all men turn their necks
to look at her.
One looks at her passing by,
this one, the unique one.

--------------------------------------------------------

I wish I were your mirror
so that you always looked at me.

I wish I were your garment
so that you would always wear me.

I wish I were the water that washes
your body.

I wish I were the unguent, O woman,
that I could annoit you.

And the band around your breasts,
and the beads around your neck.

I wish I were your sandal
that you would step on me!

[Karaμazoβ]

Καρτερεμα- Γιαννης Ριτσος

Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες
που το τραγούδι ρίζωσε και ψήλωσε σα δέντρο.

Κι αυτοί μες απ’τα σίδερα, μανούλα, κι αυτοί μακριά στα ξένα
κάνουν πικρό να βγάλουν το “αχ”, μανούλα, και βγαίνει φύλλο λεύκας.

[provataki]

Κρίση ΙV

Ο σουρεαλισμός πάνω στη γη
βρίσκει εφαρμογή στα τροπικά δάση
γιατί εκεί
πολύχρωμοι παπαγάλοι πετούν
 τριγύρω
καθώς Eσύ μιλάς.

[Christina8]

Κλαμπ Κόλαση, 1942


το επόμενο μπουκάλι ήταν το μόνο πράγμα
που είχε σημασία.
στο διάολο και το φαγητό, στο διάολο και
το νοίκι
το επόμενο μπουκάλι ήταν η λύση
για όλα
κι αν μπορούσες να έχεις δύο ή
τρία ή τέσσερα μπουκάλια καβάτζα
τότε η ζωή ήταν στ' αλήθεια ωραία.


κατάντησε να μας γίνει συνήθεια,
τρόπος ζωής.

πού θα μπορούσαμε να βρούμε άραγε το επόμενο
μπουκάλι;
μας έκανε επινοητικούς, πονηρούς,
τολμηρούς.
κάποτε κάναμε ακόμα και βλακείες
και πιάναμε δουλειά για 3 ή 4 μέρες
ή και για καμιά βδομάδα ακόμη.


το μόνο που θέλαμε να κάνουμε ήταν να καθόμαστε
ένα γύρο και να συζητάμε για
βιβλία και λογοτεχνία
και να βάζουμε στα ποτήρια μας
κι άλλο κρασί.
ήταν το μόνο πράγμα που είχε κάποιο
νόημα για μας.
είχαμε, βέβαια, και
τις περιπέτειές μας:
τρελές φιλενάδες, καβγάδες, τις
απελπισμένες σπιτονοικοκυρές, την
αστυνομία.


προκόψαμε με το ποτό και
με την τρέλα και με τη
συζήτηση.
όταν άλλοι άνθρωποι χτύπαγαν
κάρτα
εμείς συχνά δεν ξέραμε καν
ποια μέρα ή ποια βδομάδα ήταν.


είχαμε αυτή τη μικρή συμμορία,
όλοι νέοι, και διαρκώς άλλαζε
έτσι που κάποια μέλη απλώς
εξαφανίζονταν, άλλοι επιστρατεύονταν,
μερικοί σκοτώθηκαν στον πόλεμο
μα συνεχώς νέοι οπαδοί
κατέφθαναν.


ήταν το Κλαμπ από την Κόλαση
κι εγώ ήμουν ο Πρόεδρος τού
Συμβουλίου.


* * *
 
τώρα πίνω μόνος μες στο ήσυχο
δωμάτιό μου στο
δεύτερο πάτωμα που βλέπει το λιμάνι
του San Pedro .
είμαι άραγε εγώ ο τελευταίος των
τελευταίων;
αρχαία φαντάσματα αιωρούνται μέσα και έξω απ'
αυτό το δωμάτιο.
μόλις που μισοθυμάμαι τα πρόσωπά τους.
με κοιτάζουν, οι γλώσσες τους
κρέμονται έξω.
σηκώνω το ποτήρι μου προς το μέρος τους.
παίρνω ένα πούρο, το κολλάω στη
φλόγα του αναπτήρα
μου.
ρουφάω βαθιά
και να μια λάμψη γαλάζιου
καπνού καθώς
στο λιμάνι
ένα πλοίο βαράει τη
σειρήνα του.

μοιάζουν όλα με μια καλή παράσταση, καθώς αναρωτιέμαι πάλι:
τι γυρεύω εγώ
εδώ;


-Charles Bukowski

[pandora]

nice....

[Karaμazoβ]

Ανδρέας Κάλβος - Αι Ευχαί (απόσπασμα)

Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν.
 

Στην στεριάν, στα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας.
 

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες
 

Παρά προστάτας να 'χωμεν.