Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[τσαι-borg]

There are many cumbersome ways to kill a man.
You can make him carry a plank of wood
to the top of a hill and nail him to it. To do this
properly you require a crowd of people
wearing sandals, a cock that crows, a cloak
to dissect, a sponge, some vinegar and one
man to hammer the nails home.

Or you can take a length of steel,
shaped and chased in a traditional way,
and attempt to pierce the metal cage he wears.
But for this you need white horses,
English trees, men with bows and arrows,
at least two flags, a prince, and a
castle to hold your banquet in.

Dispensing with nobility, you may, if the wind
allows, blow gas at him. But then you need
a mile of mud sliced through with ditches,
not to mention black boots, bomb craters,
more mud, a plague of rats, a dozen songs
and some round hats made of steel.

In an age of aeroplanes, you may fly
miles above your victim and dispose of him by
pressing one small switch. All you then
require is an ocean to separate you, two
systems of government, a nation's scientists,
several factories, a psychopath and
land that no-one needs for several years.

These are, as I began, cumbersome ways
to kill a man. Simpler, direct, and much more neat
is to see that he is living somewhere in the middle
of the twentieth century, and leave him there
(breton)



Because of you, in gardens of blossoming flowers I ache from the
perfumes of spring.
   I have forgotten your face, I no longer remember your hands;
how did your lips feel on mine?
   Because of you, I love the white statues drowsing in the parks,
the white statues that have neither voice nor sight.
   I have forgotten your voice, your happy voice; I have forgotten
your eyes.
   Like a flower to its perfume, I am bound to my vague memory of
you. I live with pain that is like a wound; if you touch me, you will
do me irreparable harm.
   Your caresses enfold me, like climbing vines on melancholy walls.
   I have forgotten your love, yet I seem to glimpse you in every
window.
   Because of you, the heady perfumes of summer pain me; because
of you, I again seek out the signs that precipitate desires: shooting
stars, falling objects.
(neruda)

[Appelsinpiken]

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

[provataki]

Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[vag]

OH YES - CH. BUKOWSKI

there are worse things than
being alone
but it often takes decades
to realize this
and most often
when you do
it's too late
and there's nothing worse
than
too late.

[Karaμazoβ]

!

[Karaμazoβ]

Κι ήθελε ακόμη

Κι ήθελε ακόμη πολύ φώς να ξημερώσει
Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα
Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής : Θα πέσει η πόλις.



Εκεί προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη.
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια τους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου, και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω



Μανόλης Αναγνωστάκης

[provataki]

Ελάφι

Ξυπνώ με τη θέρμη της γλώσσας ενός ελαφιού
ανάμεσα στα πόδια μου,
με το απογευματινό φως να εισβάλλει οριζόντια στο χώρο
μέσα από πόρτες ανοιγμένες.
Αυτό το ελάφι, απαλά μου θωπεύει το στήθος και με γλείφει,
με την ολόθερμη τραχιά του γλώσσα αχόρταγα γλείφει
τον κεντρικό μου χώρο, το στήθος, το πρόσωπο.
Η μυρωδιά του με μεθά – χώμα, βρύα, φόβος, αποσύνθεση –
η ακατέργαστη οσμή του ενστίκτου.
Ξαπλώνει δίπλα μου αγγίζοντας την εύθραυστη κοιλιά μου,
κι ενώ περνώ τα δάχτυλα στ’ ανάκατα μαλλιά του
σηκώνει το κεφάλι του περήφανα και ατενίζει μακριά μου βαθιά μέσα
στο δάσος.
Το γυμνό του πέος κοκκινίζει στις σκιές του σούρουπου.

Ο χρόνος πυκνώνει. Ψαύοντας το σκοτάδι συναντώ ένα σώμα
αντρικό.
Ο πόθος μου κορυφώνεται αστραπιαία και φλέγομαι.
Μου κάνει έρωτα. Ευθέως. Με απλότητα. Με σφίγγει στην αγκαλιά του.
Κρατάει στις παλάμες του τον βόρειο και τον νότιο άνεμο.
Ποτάμια και ωκεανοί διατρέχουν το κορμί του.
Το φιλί του ζεστό και υγρό σαν καλοκαιρινή βροχή.
Το δωμάτιο είναι γεμάτο τραγούδια της γης, μιας γης πέρα από τη δική μας.
Είναι κάτι στιγμές που μια λάμψη σεληνόφωτος αποκαλύπτει το πρόσωπό του.
Δεν με κοιτάζει στα μάτια, με προστατεύει από τον ίδιο του τον
εαυτό.

Κάποιες φορές με κάνει να χάνω το έδαφος από τα πόδια μου.
Ο πόθος λιμνάζει στον αφαλό του σαν κρυστάλλινο νερό πηγής
ενώ άλλοτε ρέει ξερνώντας λάβα.
Ποτέ δεν με πληγώνει.
Με απεριόριστη φροντίδα ξαπλώνεται στην πλάτη μου και όταν
μου δαγκώνει το λαιμό και μυρίζω την παθιασμένη του ανάσα γνωρίζω
πόσο ευάλωτη είμαι.

Με τον ερχομό της αυγής ανιχνεύω μικρές κεράτινες αιχμές
κάτω από τα μαλλιά του.
Αναπτύσσει γούνα από το κεφάλι ως τους γλουτούς,
στην κοιλιά του αναπάντεχους θυσάνους αγριόχορτου,
αποκτά κεφάλι ελαφιού με τα μάτια του επάνω μου μετά βίας
ανθρώπινα.

Αφηρημένος, με βλέμμα από έναν κόσμο πέρα από τα δικά μας σύνορα
με χέρια κοκάλινα με χαϊδεύει κι έτσι παρατηρώ τα κέρατά του
να μπουμπουκιάζουν και να εξαπλώνονται.

Το άρωμα της νέας μέρας κατακλύζει την καλύβα, ορθώνεται να φύγει.
Στέκομαι μπροστά στην πόρτα. Μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και
καθώς κόβομαι στα δύο σωριάζομαι φλεγόμενη στο έδαφος.
Τότε ακούω τις αιχμηρές οπλές του στον καλπασμό της φυγής του και
αισθάνομαι το πώς τα καμένα μου κομμάτια οδηγούνται σε άνθιση.

Barbara Korun

[Karaμazoβ]

OZYMANDIAS

I met a traveller from an antique land
Who said: Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown
And wrinkled lip, and sneer of cold command
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them and the heart that fed.
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye Mighty, and despair!"
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.


Percy Shelley

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

Ο πληθυντικός αριθμός

Κική Δημουλά (συλλογή Ποιήματα, 1998)

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

[τσαι-borg]

 Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)




Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία

[Karaμazoβ]

Ασπίδι μεν Σαΐων τις αγάλλεται, ήν παρά θάμνω
έντος αμώμητος κάλλιπον ούκ εθέλων
αυτός δ' εξέφυγον θανάτου τέλος ασπίς εκείνη
ερρέτω εξαύτις κτήσομαι ού κακίω.

Αρχίλοχος

Η ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΑΣΠΙΔΑ

Κάποιος απο τους Σάιους χαίρεται την ασπίδα μου, όπλον αψεγάδιαστο,
που τήνε πέταξα στα θάμν' αθέλητά μου. Όμως εγώ
γλίτωσα το θάνατο. Ας πάει στο διάολο η ασπίδα. Θ' αγοράσω
άλλην καλύτερη.

(Μετάφραση: Κ. Βάρναλης)

[ectoras]

 

gamato

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Σε θυμάμαι λίγο. Όταν κάποια καλοκαιρινά
απογεύματα ερχόσουν στο γειτονικό μας σπίτι.
Αγαπημένη θεία θείας μου.

Θυμάμαι να περπατάς αργά κατά το μέρος μου
χαμογελαστή, χαρούμενη· και να μου λες:
«Τι κάνουν τα όμορφα νιάτα!»

Σ’ άρεσε να κάθεσαι στη δροσιά όταν ο ήλιος
έπεφτε και να παίζεις κανένα χαρτάκι...

«Έλα μια μέρα σπίτι να σε κεράσω ωραίο γλυκό
του κουταλιού — σύκο, το φτιάχνω μόνη...»

Μόνη.
Ναι βέβαια...
Το γνώριζα αυτό.

Μόνο που... τα νιάτα κάποιες φορές, δεν αντέχουν
μόνα μ’ ένα μαραμένο τριαντάφυλλο.—

Πάνε χρόνια τώρα που έφυγες.
Κι ίσως τώρα να σε συμπαθώ ακόμη πιο πολύ.
Όμως,
αυτό το γλυκό του κουταλιού νομίζω ότι πάλι δεν
θα το τρωγα...
Είναι βλέπεις που... – δεν φταις εσύ –
δεν είχες τίποτα να πεις.
Μόνη όπως ζούσες
δεν είχες τίποτα περισσότερο να δώσεις
από ένα γλυκό του κουταλιού σύκο...

Συγχώρεσέ με.
Σε συμπαθώ...
Γλυκιά ανάμνηση είσαι.
Μα... τα τριαντάφυλλα για ν’ ανθίσουν
θέλουν, κάτι περισσότερο.

[inco]

πίσω από τα μάτια μου
ένα καμμένο χωράφι

[Karaμazoβ]

Γιαννης Ρίτσος

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα "κάτω οι τύραννοι"

Ήταν καλός ο Ντικ