Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Ex_Mechanus]

Ήταν ωραία ως σύνολο τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχρωμες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας έδιναν τα φευγαλέα της χείλη...

Tο μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για νά 'μπει σαν κυρία
η Tρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Tώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.

Tο λογικό, τα αισθήματα μας είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Kρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στο χέρι του Θεού.

Mια κωμωδία η πλάση Tου σαν είναι φρικαλέα,
Eκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
―ω, κωμωδία!― το θάμπωμα, τ' όνειρο, την αχλύ.

...Kι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.

[komninos]

Prospero's Speech

Now my charms are all o'erthrown,
And what strength I have's mine own,
Which is most faint. Now 'tis true
I must be here confined by you
Or sent to Naples. Let me not,
Since I have my dukedom got,
And pardoned the deceiver, dwell
In this bare island by your spell;
But release me from my bands
With the help of your good hands.
Gentle breath of yours my sails
Must fill, or else my project fails,
Which was to please. Now I want
Spirits to enforce, art to enchant;
And my ending is despair
Unless I be relieved by prayer,
Which pierces so, that it assaults
Mercy itself, and frees all faults.
As you from crimes would pardoned be,
Let your indulgence set me free

(Epilogue 1-20).

http://en.wikipedia.org/wiki/Prospero

[Appelsinpiken]

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ARxNbklxGmc" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=ARxNbklxGmc</a>

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

θα φύγουμε ρε, θα πάμε αλλού

http://www.youtube.com/watch?v=y410SQD2mz8

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα


ενα μικρο:
Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γης τονε τρομάσσει
κι η πλάκα τον ανατριχιά που θα τονε σκεπάσει
γιατί-ν-εκεί που κείτεται λόγια αντρειωμένα λέγει:
--- Να 'χεν η γης πατήματα κι ο ουρανός κερκέλια,
να πάτουν τα πατήματα, να 'πιανα τα κερκέλια,
ν' ανέβαινα στον ουρανό, να διπλωθώ να κάτσω,
να δώσω σείσμα τ' ουρανού!

[pmousoul]

Ξημερώματα

Και όπως παλιά, τα ξημερώματα
να ψάχνεις να βρεις απαντήσεις,
να σε σπρώξουν, να κάνεις το σωστό.

Τελικά ποιο είναι το σωστό,
αφού τα ποιήματα που 'χες γράψει,
τα έσκισες γιατί μεγάλωσες.

Με λίγο φως, με μουσική,
ξανά αρχινάς να γράφεις,
την ψυχή σου μπας και συναντήσεις.

[Nessa NetMonster]

Epitaph to a Dog

    Near this Spot
    are deposited the Remains of one
    who possessed Beauty without Vanity,
    Strength without Insolence,
    Courage without Ferosity,
    and all the virtues of Man without his Vices.

    This praise, which would be unmeaning Flattery
    if inscribed over human Ashes,
    is but a just tribute to the Memory of
    BOATSWAIN, a DOG,
    who was born in Newfoundland May 1803
    and died at Newstead Nov. 18, 1808.

    When some proud Son of Man returns to Earth,
    Unknown by Glory, but upheld by Birth,
    The sculptor’s art exhausts the pomp of woe,
    And storied urns record who rests below.
    When all is done, upon the Tomb is seen,
    Not what he was, but what he should have been.
    But the poor Dog, in life the firmest friend,
    The first to welcome, foremost to defend,
    Whose honest heart is still his Master’s own,
    Who labours, fights, lives, breathes for him alone,
    Unhonoured falls, unnoticed all his worth,
    Denied in heaven the Soul he held on earth –
    While man, vain insect! hopes to be forgiven,
    And claims himself a sole exclusive heaven.

    Oh man! thou feeble tenant of an hour,
    Debased by slavery, or corrupt by power –
    Who knows thee well must quit thee with disgust,
    Degraded mass of animated dust!
    Thy love is lust, thy friendship all a cheat,
    Thy tongue hypocrisy, thy words deceit!
    By nature vile, ennoble but by name,
    Each kindred brute might bid thee blush for shame.
    Ye, who perchance behold this simple urn,
    Pass on – it honors none you wish to mourn.
    To mark a friend’s remains these stones arise;
    I never knew but one – and here he lies.

Lord Byron

http://en.wikipedia.org/wiki/Epitaph_to_a_Dog

[pandora]

 

κριμα για το σκυλάκι σου 

[Christina8]

Κώστας Βάρναλης - Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου


Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια,
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' όλα για όλα
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
― Σε καβάλησε ο Xριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.
Mη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!
― Nτράπου! Tις προγόνοι ντράπου!
― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...
― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κ' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ! είν' η ζωή),

η ψυχή μου θενά δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαΐρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο:
-"Xαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Mα με την κουβέντ' αυτή
πόρτα μού κλεισε κι αφτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσου από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου -
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο τον δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Άιντε θύμα, Άιντε ψώνιο,
Άιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη.


http://www.youtube.com/watch?v=4CsQsZ5muRw&feature=channel_page

[Καλλισθένης]

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ


Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος,
με μια εφημερίδα εμπρός ρου χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γερατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμη, και λόγο, κ'ομορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ, το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ'εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα
και πως την εμπιστεύοταν πάντα -τι τρέλλα!-
την ψεύτρα που έλεγε, "Αύριο. Εχεις πολύ καιρό"

Θυμάται ορμές που βάσταγε, και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλη του γνώσι
καθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

....Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε. Κ' αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.


Κ.Π.Καβάφης

[pandora]

έλα δε θέλω τέτοια... κι έχω και γενέθλια οσονούπω

[Tempus Fugit]

Η Επιστροφή του Γιώργη

Στον στοχασμό το έριξα, και πιάνω ένα ποτήρι,
ζητάω λίγο μουσακά δεν κάνω χαρακίρι.
 
Ο καπετάνιος σκέφτεται, να ρίξει παραγάδι,
μα ο βάτραχος δεν πήδηξε έξω απ΄το πηγάδι.
 
Βάζει λοιπόν λίγο ψηλά, το γείσο στο κεφάλι,
και ψήνει λίγο τον κιμά τον έφαγε η κραιπάλη.
 
Που πας ρε καπετάνιο μου, ξεβράκωτος στο κύμα,
ξέρω πως δεν σου άρεσε, η φρέσκια μου η ρίμα.
 
Δεν ήθελες για σένα εγώ, να γράψω δυο αράδες,
και τον κιμά τον πέταξες πριν να σε δουν κυράδες.
 
Μπουνάτσα είναι σήμερα, η βάρκα σου κουνάει,
κι εκείνης το μακρύ μαλί, την μύτη γαργαλάει.
 
Και μια που πίνω σήμερα, δεν ξέρω πια τι λέω,
των σοφιστών τα άγραφα, κι έναν κυκλο ωραίο.
 
Τον φαύλο τον συνέθεσα, εγώ δεν σας δουλεύω,
Καθώς θα δείτε σύντομα, και το αυγό κουρεύω.
 
Εμένα οι αναλύσεις μου δεν μοιάζουν με ατάκες,
ψευδόσοφων και σοφιστών, οι κλάνες και οι πλάκες.
 
Ελπίζω καταλάβατε, πως χτίζεται ο κύκλος,
εκείνος που σας μπέρδεψε, όμορφος είναι ο κύκνος.
 
Τα όμορφα τα λόγια τους, τα ψέματα μεγάλα,
για βάδισε ξυπόλητος, πάνω σε μια κροκάλα!!!

[pandora]

Η συνέχεια του αριστουργήματος που πόσταρε ο Μάης :


Μην μασουλάς κατσίκα μου, και δυο και τρεις τις τσίχλες,
κούνα λιγάκι το κωλί, γιατί βρωμούν οι μπίχλες.

Λίγο δεξά, λίγο ζερβά, λίγο πιο κει τον κάδο,
το έχυσε το γάλα της, δεν έμειν' ούτε γράδο.

Αν την αρμέξεις νηστικά, αρχίζει να μασάει,
εσύ της πιάνεις το βυζί κι εκείνη κουτουλάει.

[Appelsinpiken]

Το εκτόπισμα
της Κικής Δημουλά

Οπως γκρεμιστηκε
ακομα εκει ειναι.
Ογκους λασπης κοτρωνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μεση του στενου διαδρομου
απ οπου υποχρεωτικα περνώ
για να βγω εξω
ή να σπρωχτώ πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.

Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;

Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
ειναι που σωριαζει τόσον όγκο λύπης

Και χαρη σ αυτη τη δυσαναλογία
σωζεται το κύρος του ακατανόητου

[Appelsinpiken]

Φάτα Μοργκάνα  
του Νίκου Καββαδία

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

[fourier]

Φάτα Μοργκάνα  
του Νίκου Καββαδία

...

Τς τς τς  

FATA MORGANA

Στη Θεανώ Σουνά

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκουρίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γερνά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
'Αγια λαβίδα κι ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στη Πύλη, δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

*

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από τη Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στ' Αμανάτι
κι η τέταρτη είν' εν' αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα και τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' τη Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης τ' ασυρμάτου,
και φυλλομετρά το καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.