Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[Appelsinpiken]

το προηγουμενο σουρεαλ αριστουργημα του δεν συγκρινεται μουχαχαχα

τω οντι.

"η νυχτα που γαμησα το ξυπνητηρι" ηταν ....
δε χωρανε λογια.

[Appelsinpiken]

Sonnet 17
William Shakespeare


Who will believe my verse in time to come,
If it were fill'd with your most high deserts?
Though yet, heaven knows, it is but as a tomb
Which hides your life and shows not half your parts.
If I could write the beauty of your eyes
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say 'This poet lies:
Such heavenly touches ne'er touch'd earthly faces.'
So should my papers yellow'd with their age
Be scorn'd like old men of less truth than tongue,
And your true rights be term'd a poet's rage
And stretched metre of an antique song:
But were some child of yours alive that time,
You should live twice; in it and in my rhyme.



 

Special thanks to the Angel outside the Rijksmuseum

[Appelsinpiken]

θυμαμαι αυτο το ποίημα σε μιά σελίδα του βιβλίου εκθεσης της 3ης λυκείου

Jaques Prevert

και το πουλί-λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδάει
κι ο καθηγητής φωνάζει:
"Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!"
Μα όλα τ' άλλα παιδιά
ακούν τη μουσική
κι οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα
και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιάλι
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.

[meltemi]

  christine....

[komninos]

Από το "Εμβατήριο του Ωκεανού"   (Γιάννης Ρίτσος)


Οι γέροι ναυτικοί
που δεν έχουν καϊκι, που δεν έχουν πια δίχτυα
κάθονται στο βράχο
και καπνίζουν στην πίπα τους
ταξίδια, σκιά και μετάνοια.
Όμως εμείς
δεν ξέρουμε τίποτα
απ' τη στάχτη στη γεύση του ταξιδιού.
Ξέρουμε το ταξίδι
και το γλαυκό ημικύκλιο του ορίζοντα
που 'ναι σαν τ' άγριο φρύδι
θαλασσινού Θεού.
Πηδάμε στις βάρκες
λύνουμε τα σκοινιά και τραγουδάμε τη θάλασσα
κοιτώντας το ασημένιο σύννεφο στο ανοιξιάτικο φεγγάρι.
Ποιά διαμαντένια πολιτεία
κοιμάται πίσω απ' τα βουνά;
Ποιά φώτα τρέμουν πέρα στη νύχτα
και μας φωνάζουν;
Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας
και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.
Μητέρα,
μη μου κρατάς το χέρι.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(...)

Θάλασσα, θάλασσα
τα βιβλία δεν φράζουν το ερώτημα,
το ερώτημα δεν φράζει την πληγή.
Απ΄την πληγή ξεκινάει το πέλαγος.

Το ταξίδι ονειρεύεται στην τελευταία καμπύλη των δακρύων.

Ποιός εξορίζει τον ήλιο απ΄τα μαλλιά των παιδιών
κι απ΄την μεγάλη καρδιά μας;

Άνοιξε τα πανιά
σήκωσε την άγκυρα.

Εμπρός και τα παλιά λιμάνια φεύγουν
εμπρός κ΄ή αυγή αστράφτει
                   μ' όλα τα δάκρυα των προγόνων μας.

Χαλκάς δεν στέκει στους αστραγάλους της θάλασσας
χαλκάς δε στέκει στη θαλασσινή καρδιά μας.

Αντίο αγάπες και πατρίδες.

Πελαγίσια πουλιά στο φώς
και στην αλμύρα όνειρα ταξιδιών,
μεγάλα ιστία τ΄αυτιά μας ασφράγιστα
στις φωνές των Σειρήνων τα μάτια μας άγρυπνα.
Δεν υπάρχει καπνός μήτε Ιθάκη.
Άλλον ορίζοντα δεν έχουν πιά οι ορίζοντες...

Το αιώνιο τραγούδι του πόντου απαντά στο κενό
και γεμίζει το μηδέν με καρδιά και με ήλιο.

Ω νύχτες καταιγίδων,
μαστίγωμα λαμπρών ανέμων
οι αφροί των κυμάτων στα τζάμια
οι καπνισμένες λάμπες των ψαράδικων σπιτιών
οι τρόμοι των θλιμένων κοριτσιών που μπαλώνουν τις κάλτσες των ξενητεμένων
οι άγρυπνοι φάροι με τα μάτια των μανάδων
κ' η θάλασσα ανοικτίρμονη κι απέραντη σαν την σκέψη του Θεού,
έξαλη τρυφερή κι αδάμαστη σαν την καρδιά των ποιητών.

Φαντάσματα των ναυαγισμένων καπετάνιων
με τις πίπες ακόμα στα χείλη,
πάνω στους φωτισμένους ίππους των αστραπών...
Βυθισμένα καράβια,
που επιστρέφουν στα λιμάνια της νύχτας τα χαμένα πληρώματα
που στέκονται έξω από τις κλεισμένες πόρτες
κρατώντας εικόνες τροπικές γαλάζιες πεδιάδες
με πελώριους κρίνους και με γυμνές εβένινες γυναίκες...

[komninos]

(...)

απόψε η νύχτα είναι γλυκιά
σαν φάρμακο, σαν χάδι
και σέρνει ο αέρας ως εδώ
μια μυρωδιά από στάχτη

Ποιος καίγεται απόψε
και μύρισε η πόλη αγάπη;


(Γιάννης Αγγελάκας)

[pandora]

Αυτός ο άνθρωπος  πηγαίνει κλαίγοντας
Κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
Κάποτε νομίζουν πως είναι  οι χαμένες αγάπες
Σαν αυτές που μας βασανίζουνε τόσο

Στην ακροθαλασσιά  το καλοκαίρι  με τα γραμμόφωνα
Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
Ατέλειωτα χαρτιά, παιδιά που μεγαλώνουν
Γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
Κι αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
Σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
Και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών


Πηγαίνει μέσα στους δρόμους, ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
Για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
Για σπασμένες μορφές  μέσα στους καθρέφτες
Που δε μπορεί  να συναρμολογήσει πια κανείς
Άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
Εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
Πρόσωπα ανυπόφορα απ' τη στοργή


Τον συνηθίσαμε,  είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
Μονάχα που πηγαίνει, κλαίγοντας ολοένα
Σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ' το τρένο
Ξυπνώντας άσκημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε,  δεν αντιπροσωπεύει τίποτε
Σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
Και σας μιλώ γι' αυτόν,  γιατί δε βρίσκω τίποτα
Που να μην το συνηθίσατε

ποίηση : Γιώργος Σεφέρης

Αφήγηση

[Social_waste]

Τ᾿ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ

Τ᾿ ἀδέρφια μου ποὺ χάθηκαν ἐδῶ κάτω στὸν κόσμο
εἶναι τ᾿ ἀστέρια ποὺ τώρα ἀνάβουν ἕνα ἕνα στὸν οὐρανό

καὶ νὰ ὁ μεγαλύτερος
μὲ μιὰ ἀνοιξιάτικη μαύρη γραβάτα
ποῦ χάθηκε μέσα σὲ σπηλιὲς θεόστραβες
καθὼς κυλοῦσε παίζοντας
πάνω σὲ ἀνεμῶνες κόκκινες
γλίστρησε
μέσ᾿ τοῦ θηρίου τ᾿ ἄγριου τὸ ματωμένο στόμα

ὕστερα ὁ ἄλλος μου ἀδερφὸς ποὺ κάηκε
πουλοῦσε κίτρινα βεγγαλικὰ
πουλοῦσε κι ἄναβε κίτρινα βεγγαλικὰ
- Ὅταν ἀνάβουμε - ἔλεγε - φωτιὰ
θὰ διώξουμε ἀπὸ τοὺς κήπους τὰ φαντάσματα
θὰ πάψουν νὰ μολύνουν τοὺς κήπους τὰ φαντάσματα
- Ὅταν ἀνάβουμε - ἔλεγε - κίτρινα βεγγαλικὰ
μιὰ μέρα θ᾿ ἀνάψει ὁ οὐρανὸς γαλάζιος

κι ὕστερα ὁ τρίτος ὁ πιὸ μικρὸς
ποὺ ἔλεγε πὼς εἶναι νυχτερίδα
γι᾿ αὐτὸ ἀγαποῦσε τὰ φεγγάρια
καὶ τὰ φεγγάρια μία νύχτα τὸν ἐζώσανε
κόλλησαν γύρω-γύρω καὶ τὸν ἔκλεισαν
κόλλησαν γύρω-γύρω καὶ τὸν ἔπνιξαν
τὸν ἕλιωσαν γύρω-γύρω τὰ φεγγάρια

Τ᾿ ἀδέρφια μου ποὺ χάθηκαν ἐδῶ κάτω στὸν κόσμο
εἶναι τ᾿ ἀστέρια ποὺ τώρα ἀνάβουν ἕνα ἕνα στὸν οὐρανό

[Appelsinpiken]

τι υπέροχο...

Σαχτούρης? σωστά νομίζω?

[Social_waste]

oui.

[Social_waste]

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Άσπρο στο σώμα σου και κίτρινο στις τσιμινιέρες
Διότι βαρέθηκες τα βρωμερά νερά των αγκυροβολίων
Εσύ που αγάπησες τις μακρινές σποράδες
Εσύ που σήκωσες τα πιο ψηλά μπαϊράκια
Εσύ που πλέχεις ξέθαρρα στις πιο επικίνδυνες σπηλιάδες
Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ’ τις σειρήνες
Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Οι αύρες μάς εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους
Προστρέχουν κι αυτές και πλαταγίζουν οι πτυχές τους
Λευκές οι μεν και πορφυρές οι δε
Πτυχές κτυποκαρδιών πτυχές χαράς
Των μελλονύμφων και των παντρεμένων.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φωνές εδώ και φάλαινες στο πέρασμά σου πάρα κάτω
Από τα ύφαλά σου αντλούνε τα παιδιά την μακαριότητα
Από το πρόσωπό σου την ομοιότητα με σένα
Και μοιάζεις με αυτούς που εσύ κ’ εγώ γνωρίζουμε
Αφού γνωρίζουμε τι θα πη φάλαινα
Και πώς ιχνηλατούν οι αλιείς τα ψάρια.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Φυγομαχούν όσοι κρυφά σε μυκτηρίζουν
Όσοι πουλούν τα δίχτυα σου και τρώνε λίπος
Ενώ διασχίζεις τις θαλάσσιες πραιρίες
Και φθάνεις στα λιμάνια με τα πούπουλα
Και τα κοσμήματα της όμορφης γοργόνας
Πούχει στο στήθος της ακόμη τα φιλιά σου.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Είναι ο καπνός σου πλόκαμος της ειμαρμένης
Που ξετυλίγεται μέσ’ στην αιθρία κι ανεβαίνει
Σαν μαύρη κόμη ηδυπαθούς παρθένας ουρανίας
Σαν λυρική κραυγή του μουεζίνη
Όταν αστράφτει η πλώρη σου στο κύμα
Όπως ο λόγος του Αλλάχ στα χείλη του Προφήτη
Κι όπως στο χέρι του η στιλπνή κι αλάνθαστή του σπάθα.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στις τροχιές των βαθυπτύχων οργωμάτων
Που λάμπουν στο κατόπι σου σαν τροχιές θριάμβου
Αύλακες διακορεύσεως χνάρια ηδονής που ασπαίρουν
Μέσ’ στο λιοπύρι και στο φως ή κάτω από τ’ αστέρια
Όταν οι στρόφαλοι γυρνούν πιο γρήγορα και σπέρνεις
Αφρό δεξιά κι αφρό ζερβά στο ρίγος των υδάτων.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξείδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουνε στην οικουμένη
Πρόγονοι εμείς των γενεών που εκκολάπτονται ακόμη
Πλέχουμε προχωρούμε δίχως τύψεις
Κλωστήρια κ’ εργοστάσια εμείς
Πεδιάδες και πελάγη κ’ εντευκτήρια
Όπου συνέρχονται με τις νεάνιδες τα παλληκάρια
Κ’ έπειτα γράφουνε στον ουρανό τις λέξεις
Άρμαλα Πόρανα και Βέλμα.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Ανθούνε πάντα στην καρδιά μας οι μηλιές
Με τους γλυκείς χυμούς και την σκιά
Εις την οποίαν έρχονται το μεσημέρι τα κορίτσια
Για να γευθούν τον έρωτα μαζύ μας
Και για να δουν κατόπι τα λιμάνια
Με τα ψηλά καμπαναριά και με τους πύργους
Όπου ανεβαίνουν κάποτε για να στεγνώσουν
Οι στεριανές κοπέλλες τα μαλλιά τους.
 
Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

(από την Ενδοχώρα)

[Appelsinpiken]

Είμαστε κάτι...
του Κώστα Καρυωτάκη

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

[Appelsinpiken]

Απόσπασμα απ' το Psychosis 4:48
της Sarah Kane

[...]
At 4.48 when depression visits
I shall hang myself
to the sound of my lover's breathing
[...]
I am jealous of my sleeping lover and cover his induced unconsciousness
When he wakes he will envy my sleepless night of thought and speech unslurred by medication
[...]
It is myself I have never met, whose face is pasted on the underside of my mind

[pandora]

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Παίζει να ναι ο αγαπημένος μου στίχος...

[Appelsinpiken]

εγώ πάλι έχω μια αδυναμία στο στίχο με τις αντέννες
a tribute to my beloved Pedio IV

ειδικά όταν έξω απ' το παράθυρο υπάρχει ολόκληρο δάσος κεραιών...