Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[Appelsinpiken]

Ο Σεπτέμβρης του 1903    
του Κ.Π.Καβάφη

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.

Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.



Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877

[Appelsinpiken]

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.    
του Κ.Π. Καβάφη
 
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

[pandora]

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.    
του Κ.Π. Καβάφη
 
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·


Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—


Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Πολύ επίκαιρο βρε Christine...
και πολύ ωραίο....

[Appelsinpiken]

Πολύ επίκαιρο βρε Christine...
και πολύ ωραίο....

τι να πεις... Κάτι ξέρει ο Θανάσης (Κεχαγιάς)  και τα διαβάζει στις βραδιές ποίησης....

[Appelsinpiken]

Της αγάπης
του Κώστα Ουράνη

Νά 'ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ' έχω νοιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ' αναζητούσεν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!

Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επι τέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν' ανθήσει.

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...

[Appelsinpiken]

Η μπαλάντα του κυρ' Μέντιου
του Κώστα Βάρναλη

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!
                   
Mεροδούλι, ξενοδούλι!                   
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,                   
ούλοι: δούλοι, αφεντικό                   
και μ' φήναν νηστικό.
                   
Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,                   
παραβγαίνανε στην παίδεια                   
με κοτρόνια στα ψαχνά,                   
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
                   
Aνωχώρι, Κατωχώρι,                   
ανηφόρι, κατηφόρι,                   
και με κάμα και βροχή,                   
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.
                   
Eίκοσι χρονώ γομάρι                   
σήκωσα όλο το νταμάρι                   
κι' έχτισα, στην εμπασιά                   
του χωριού, την εκκλησιά.
                   
Kαι ζευγάρι με το βόδι                   
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)                   
όργωνα στα ρέματα                   
τ' αφεντός τα στρέμματα.
                   
Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"                   
κουβαλούσα πολυβόλα                   
να σκοτώνωνται οι λαοί                   
για τ' αφέντη το φαϊ.
                   
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη                   
εκουβάλησα τη νύφη                   
και την προίκα της βουνό,                   
την τιμή της ουρανό!
                   
Aλλά εμένα σε μια σφήνα                   
μ' έδεναν το Μαη το μήνα                   
στο χωράφι το γυμνό                   
να γκαρίζω, να θρηνώ.
                   
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του                   
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του                   
και μου μίλαε κουνιστός:                   
"Σε καβάλησε ο Χριστός!"
                   
Δούλευε για να στουμπώσει                   
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.                   
Μη ρωτάς το πώς και τί,
 να ζητάς την αρετή!
                   
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!                   
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!                   
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...                   
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"
                   
Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα                   
παρασφίξουνε τα γέρα,                   
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,                   
του θεού τ' αβασταγό!
                   
Kι' όταν ένα καλό βράδυ                   
θα τελειώσει μου το λάδι                   
κι' αμολήσω την πνοή                   
(ένα πουφ είν' η ζωή),
                   
H ψυχή μου θε να δράμη                   
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,                   
τ' άσπρα, τ' αχερένια του                   
να φιλάει τα γένια του!
                   
Γέρασα κι' ως δε φελούσα                   
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,                   
με πετάξανε μακριά                   
να με φάνε τα θεριά.
                   
Kωλοσούρθηκα και βρίσκω                   
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:                   
"Χαίρε φως αληθινόν                   
και προστάτη των κτηνών!
                   
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,                   
συ που δίδαξες αρνί                   
τον κύρ λύκο να γενή!
                   
Tο σκληρόν αφέντη κάνε                   
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."                   
Μα με την κουβέντα αυτή                   
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
                   
Tότενες το μαύρο φίδι                   
το διπλό του το γλωσσίδι                   
πίσω από την αστοιβιά                   
βγάζει και κουνάει με βιά:
                   
"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια                   
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,                   
μα θεοί κι' όξαποδώ                   
κει δεν είναι παρά δώ.
                   
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,                   
με το δίκιο του πολέμου                   
θα το βρης. Οπου ποθεί                   
λευτεριά, παίρνει σπαθί.
                   
Mη χτυπάς τον αδερφό σου-                   
τον αφέντη τον κουφό σου!                   
Και στον ίδρο το δικό                   
γίνε συ τ' αφεντικό.
                   
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο                   
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!                   
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς                   
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.
                   
Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει                   
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει                   
κι' άλλος ήλιος έχει βγη                   
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

[Daphnekasgr]

Της αγάπης
του Κώστα Ουράνη


Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ' άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν 'ανθίσει'

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
-Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ'είδα!...

  
Μ'αρέσει πολύ αυτό...

[Appelsinpiken]

ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ
του Κώστα Καρθαίου

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφθαστα θα ζητούμε
Βάλτε να πιούμε...

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε...

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε...

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε...

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε...

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε...

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε...

[adaman]

 

 

[Appelsinpiken]

Lifedance
του Charles Bukowski

the area dividing the brain and the soul
is affected in many ways by
experience---
some lose all mind and become soul:
insane.
some lose all soul and become mind:
intellectual.
some lose both and become:
accepted.

[meltemi]

 

[λήθη]

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ - Kωστας Καρυωτακης

(1)

Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία -- ευγενική
παρθένα -- που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ένα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρυσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Έπειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,
σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.



(2)

Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
-- αλίμονο! -- για να αναμετρηθεί,
για να 'βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
κει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα 'ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ' όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και πάντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα -- σαν αυτή -- πεθάνει;



(3)

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ' απομείνει.

Κατάμονη σε μι' άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα 'σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι
όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,
στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.

[Appelsinpiken]

Κοντά σου
της Μαρίας Πολυδούρη

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει
που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά
κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.



Θάρθης αργά
της Μαρίας Πολυδούρη

Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθείς και πάλι
σαν από χρόνους μακρινούς και ξένες χώρες πέρα;
Λιγόστεψε η ζωούλα μου και μέρα με τη μέρα,
ανήμπορη και τρυφερή, σβήνεται αγάλι αγάλι...

Άκου στα δέντρα πένθιμα πως τρίζουνε τα φύλλα,
μηνάνε το φθινόπωρο. Δες, τ’ ουρανού το χρώμα
το θόλωσαν τα σύννεφα... Μια κρύα ανατριχίλα
στα λουλουδάκια χύνεται... κι’ αργείς, αργείς ακόμα!

Θαρθής αργά, με τη νυχτιά και με τον κρύο χειμώνα,
με το χιονοσαβάνωμα, με του βορηά το θρήνο
και δε θα βρης ούτ’ ένα ρόδο, ούτ’ ένα αθώο κρίνο
να μου χαρίσης... ούτε καν μια πένθιμη ανεμώνα.

[Appelsinpiken]

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΑΘΟΣ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ Μ' ΕΜΑΣ.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ Μ' ΑΥΤΑ-
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΠΛΗΞΗ, ΦΟΒΟ, ΧΡΗΜΑ
ΚΑΙ ΞΕΦΤΙΣΜΕΝΗ ΕΥΦΥΙΑ.

            CHARLES BUKOWSKI

[meltemi]

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ - Kωστας Καρυωτακης

από τα πιο όμορφα