Ποίηση

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Ποίηση (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Ποίηση

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 66

Author

Topic: Ποίηση (Read 151055 times)

komninos

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 516

Re: Ποίηση

« Reply #165 on: April 21, 2007, 14:06:50 pm »

Από το "Εμβατήριο του Ωκεανού"
(Γιάννης Ρίτσος)

Οι γέροι ναυτικοί
που δεν έχουν καϊκι, που δεν έχουν πια δίχτυα
κάθονται στο βράχο
και καπνίζουν στην πίπα τους
ταξίδια, σκιά και μετάνοια.

Όμως εμείς
δεν ξέρουμε τίποτα
απ' τη στάχτη στη γεύση του ταξιδιού.

Ξέρουμε το ταξίδι
και το γλαυκό ημικύκλιο του ορίζοντα
που 'ναι σαν τ' άγριο φρύδι
θαλασσινού Θεού.

Πηδάμε στις βάρκες
λύνουμε τα σκοινιά και τραγουδάμε τη θάλασσα
κοιτώντας το ασημένιο σύννεφο στο ανοιξιάτικο φεγγάρι.

Ποιά διαμαντένια πολιτεία
κοιμάται πίσω απ' τα βουνά;
Ποιά φώτα τρέμουν πέρα στη νύχτα
και μας φωνάζουν;

Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας
και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.
Μητέρα,
μη μου κρατάς το χέρι.


	Logged

Optima

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 701

white art piano..

Re: Ποίηση

« Reply #166 on: April 21, 2007, 17:31:29 pm »

Quote from: meltemi on April 21, 2007, 03:58:00 am

Quote from: Christine on April 21, 2007, 02:30:11 am

Τέλος
της Matilda K.K.P.

Αρχίζω να αποβάλλω τις έμμονες σκέψεις μου.
Δεν ωφελούν πια.
Τίποτα δεν έχει σημασία.
Είσαι αόριστα μακριά και δεν αντέχω να βρίσκομαι άλλο με την πλάτη στον τοίχο.
Δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει για να το ξεχάσω-τα ανεκπλήρωτα ξεπερνιούνται δύσκολα-αλλά θα χω κάνει προσπάθεια.
Όλα θα είναι ουρανός και θα γλιτώσω πια απ'τις γραφές στον αέρα.
Με κουράζουν, ξέρεις.
Σα να εξατμίζομαι ή να λιώνω.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας ο σκληρός.
Είπες άραγε καμιά αλήθεια?
Απ' αυτές που κανείς δεν κρύβει?
Στο πέλαγος της μοναξιάς μου δεν είσαι νησί.
Ήσουν κάποτε
Μετά έγινες στενή λωρίδα γης
Έπειτα σκόπελος
Ύστερα ύφαλος
Τώρα?
Ούτε και γω ξέρω πια...

:'( :'( αχ ρε Χριστινουλι
ειναι τελειο (δε μου θυμιζει τιποτα, δεν το ηξερα Undecided

) και με εκφραζει πολυ αυτη τη στιγμη

τί ώρες είναι αυτές κ μου μελαγχολείτε; Undecided

.Για να καταστρέψω ακόμη μια φορά το κλίμα σας αφιερώνω ένα ποίημα που είχα γράψει στο 1ο έτος και μιλάει γι αυτό το αίσθημα της απώλειας, της μοναξιάς( Tongue

) αλλά η βαθύτερη ομορφιά του θα σας φανερωθεί μονο αν είστε σαν άτομα αρκετά ώριμα κ έτοιμα ώστε να αποκωδικοποιήσετε τα συμπυκνωμένα κοινωνικά μηνύματά του( Tongue

)

SEX MANIACS

Κορίτσια βγήκαν για σαφάρι
Βαλεντίνε κάντους χάρη
να βρεθεί κανάς καλός
γιατί δε γίνεται αλλιώς

Κι όλο ψάχνε, κι όλο πέτα
τσίχλα δυόσμου ή κ μέντα
για δροσερή αναπνοή
μπας κ δωσουμε φιλι

-Σαν αυτόν δίπλα στον πάγκο?
-Έλα ρε, πολύ το παίζει,
σαν το φίλο μου τον Βάγγο,
που κι όμως έιναι φαν της Νταίζυ

-Αλλά εκείνος πίσω πλάι;
-Α, αυτός ρε φιλενάδα
είναι σκέτο μανουλάκι
μα κάποια άλλη θα στον φάει,
αφού τον θέλει όλη η Ελλάδα!

-Ρε κορίτσια, πρώτο έτος
είναι φάση της παρέας
δε θέλω γκόμενο για φέτος!

Ε ρε πώς τα μπλεξε γαμώτο
η σημερινή νεολαία
τί καπότα, τί τσιρότο
και τάχα όλα είναι ωραία...

Και το συμπερασμα is this:
4 θεές κουκλάρες
να τις τρώει η μαρμάγκα!
και να πεις ζητούν πολλά;
έναν ψηλό, καλό και μάγκα!
Έχει αντίρρηση κανείς;

Tongue

( συγχωρήστε με για τη σαχλαμαριτσα, αλλά έτσι μου βγήκε) Tongue


	Logged

"η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν"

ανθρωποι ξετρελαμενοι στις οθονες του πολεμου με το φυσημα του ανεμου καινε πολεις και χωρια
στην καταντια της σκεψης βιαιες πραξεις να μοιραζουν ανυποστατα κεφαλια στο βωμο της μοναξιας...

λήθη

Veteran
Μόνιμος κάτοικος ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 1935

Re: Ποίηση

« Reply #167 on: April 21, 2007, 18:15:40 pm »

xaxaxa


	Logged

tsokis

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6289

Re: Ποίηση

« Reply #168 on: April 21, 2007, 23:16:44 pm »

Κορυφαίο... Cheesy


	Logged

komninos

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 516

Re: Ποίηση

« Reply #169 on: April 22, 2007, 23:16:21 pm »

Οδυσσέας Ελύτης
Από το Άξιον Εστί:
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστος Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #170 on: April 22, 2007, 23:19:20 pm »

Ωραίο komnine...
θυμάμαι το είχαμε διαβάσει σε κάποια απ τις βραδιές εκείνες στο 9όροφο...


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

komninos

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 516

Re: Ποίηση

« Reply #171 on: April 24, 2007, 22:56:09 pm »

και λίγο από Βρεττάκο


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #172 on: April 27, 2007, 21:54:58 pm »

10 Οκτώβρη 1945
του Ναζίμ Χικμέτ, (από τα "Ποιήματα των 9-10μ.μ.")

Μεθάω κοιτάζοντας στα μάτια σου.
Ευωδιές απ' το χώμα που λούζει ο ήλιος.
Χάνομαι στα στάχυα
του χωραφιού που δουλεύτηκε καλά.
Τα μάτια σου σαν την ύλη που αδιάκοπα
αλλάζει
Ατέλειωτος γκρεμός με ζοφερές
αντάυγειες

Κάθε μέρα κάτι λένε
απ' το μυστικό τους,που ποτέ όμως
δε 8α δώσουν απόλυτα...

"Να λοιπόν τι κάνω τώρα... επεξεργάζομαι όλη μέρα τα "ΤΟΠΙΑ" κι απ' τις 9 το βράδυ σκέφτομαι μόνο εσένα.
Μη νομίσεις πως τις υπόλοιπες ώρες σε ξεχνάω.
Μα απ' τις 9 και μετά εσένα μόνο σκέφτομαι και σου γράφω ποιήματα...
Απ' τις 9 ως τις 10. τους έδωσα και τίτλο: τα ποιήματα των 9-10μ.μ."

Απ' το γράμμα του Ν.Χικμέτ
στη γυναίκα του Πιραγιέ
(Φυλακές Προύσας 1945)


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #173 on: April 27, 2007, 23:18:58 pm »

Ένα ποίημα από την καταπληκτική Ρέα Γαλανάκη ....

ΕΡΩΤΑΣ

Έχουν σ'ένα καρότσι βρεφικό τον πεθαμένο τους
τριγυρισμένον από μαλακά παιχνίδια.

όταν του λένε "θα" κλείνουν τα μάτια
κι επιστρέφουν σε εξομολογήσεις και σε δάκρυα.

Χαρούμενες που δεν μπορεί να τις πληγώσει
γνωρίζουν πότε ακριβώς θα τον ταϊσουν γάλα και θα τον αλλάξουν
πότε θα κάνουν τα βαφτίσια του και θα τον ξαναβγάλουν Έρωτα.

όλες θέλουν να φύγουν μακριά
πλήν όμως δεν αντέχουν
να τραυματίσουν τη νεκρή ψυχή του λησμονώντας.

Κόβουνε τότε τα μαλλιά.
Βάφουν με σκούρο κόκκινο τα νύχια τους
με παγωνίσιο μπλέ τα βλέφαρα.
Φορούν ψηλα τακούνια και αρώματα.
Σωπάινοντας ακούν ένα σαξόφωνο.

Φεγγάρι αγάπα τες, αγάπα τες πολύ.

("Οι τρυφερές")


	Logged

komninos

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 516

Re: Ποίηση

« Reply #174 on: April 27, 2007, 23:40:01 pm »

Σονέτο 22 - (Κωνσταντίνος Θεοτόκης)

Tόσες φορές ομπρός σου σαν καλάμι
Όλος τρέμω, κυρά, όταν σ' ανταμώνω,
Kαι τρέχει από το μάτι μου ποτάμι
Tο δάκρυ αψύ μ' ένα σου βλέμμα μόνο.
Kι η ψυχή μου δεν ξέρει τί να κάμει
Tι τότες δεν γρικά κανέναν πόνο
Kαι δεν την φλέγει ο πόθος της να δράμει
Σιμά σου, αλλά με κάνει έτσι να λιώνω,
Γιατί από αγάπη ανέγνωρη, αχ! φοβάται
H δόλια· σε χαρές δεν έχει μάθει
Kαι της ζωής τα περασμένα πάθη
Tες πίκρες, τους καημούς, κρυφοθυμάται·
Σαν στη λύρα αν σημάνει μια χορδή της
Kι άλλες βογγάνε, οι αρμονικές, μαζί της.


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #175 on: April 27, 2007, 23:44:09 pm »

το ύφος του ποιήματος της Γαλανάκη μου θυμίζει πολύ ένα που έχει γράψει ο Λίνος Ιωαννίδης (ο αδερφός του Αλκίνοου)

Ο Φλεγόμενος Ποδηλάτης

Ο φλεγόμενος ποδηλάτης περνά κάθε απόγευμα
Περιστρέφει έναν ήλιο στον ένα τροχό
στον άλλο ένα μήλο

Χαμογελά στα παιδιά, στις κυρίες χαρίζει
ένα μαύρο λουλούδι
ένα φιλί στην παλάμη να μην τον ξεχνούν
κι ύστερα φεύγει

Τα παιδιά δεν τον βλέπουν μα οι κυρίες παλεύουν
ποια 8α τον σβήσει
Η αγκαλιά τους ο δρόμος νερό
και η φωτιά που κυλά στα χωράφια

Φυτρώνουν στον ήλιο πλατάνια ζεστά
κυπαρίσσια οριζόντια, κοιμητήρια μικρά
να κοιμούνται οι πόθοι
τα μεγάλα ταξίδια
κι ο φλεγόμενος ποδηλάτης
που περνά κάθε απόγευμα


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #176 on: April 27, 2007, 23:48:22 pm »

Quote from: Christine on April 27, 2007, 23:44:09 pm

+1

Το έχω σε cd....

πραγματική ποίηση....


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #177 on: April 28, 2007, 00:06:01 am »

και συνδυασμένο με τη μουσική είναι ακόμη καλύτερο...

26 Σεπτέμβρη 1945
του Ναζίμ Χικμέτ

Μας αιχμαλώτισαν,
μας φυλάκισαν
εμένα μες τους τοίχους
εσένα απ' έξω
Δεν έχει σημασία ότι μας συμβαίνει.
Χειρότερο είναι
να χεις τη φυλακή μέσα σου
είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.
Έτσι θέλουν να κάνουν τους περισσότερους ανθρώπους
εδώ μέσα,
ανθρώπους τίμιους, ανθρώπους αγαθούς,
ανθρώπους προκομμένους,
που μπορώ ν' αγαπώ, όπως αγαπώ κι εσένα...


	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #178 on: April 28, 2007, 00:17:34 am »

Ὄνειρο καλοκαιρινοῦ μεσημεριοῦ (ἀπόσπασμα)
Χτὲς βράδυ δὲν κοιμήθηκαν καθόλου τὰ παιδιά. Εἴχανε κλείσει ἕνα σωρὸ τζιτζίκια στὸ κουτὶ τῶν μολυβιῶν, καὶ τὰ τζιτζίκια τραγουδοῦσαν κάτου ἀπ' τὸ προσκεφάλι τους ἕνα τραγούδι ποὺ τὸ ξέραν τὰ παιδιὰ ἀπὸ πάντα καὶ τὸ ξεχνοῦσαν μὲ τὸν ἥλιο.

Χρυσὰ βατράχια κάθονταν στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν χωρὶς νὰ βλέπουν στὰ νερὰ τὴ σκιά τους. κι ἤτανε σὰν ἀγάλματα μικρὰ τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς γαλήνης.

Τότε τὸ φεγγάρι σκόνταψε στὶς ἰτιὲς κι ἔπεσε στὸ πυκνὸ χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο ἔγινε στὰ φύλλα.

Τρέξανε τὰ παιδιά, πῆραν στὰ παχουλά τους χέρια τὸ φεγγάρι κι ὅλη τη νύχτα παίζανε στὸν κάμπο.

Τώρα τὰ χέρια τους εἶναι χρυσά, τὰ πόδια τους χρυσά, κι ὅπου πατοῦν ἀφήνουνε κάτι μικρὰ φεγγάρια στὸ νοτισμένο χῶμα. Μά, εὐτυχῶς, οἱ μεγάλοι ποὺ ξέρουν πολλά, δὲν καλοβλέπουν. Μονάχα οἱ μάνες κάτι ὑποψιάστηκαν.

Γι᾿ αὐτὸ τὰ παιδιὰ κρύβουνε τὰ χρυσωμένα χέρια τους στὶς ἄδειες τσέπες, μὴν τὰ μαλώσει ἡ μάνα τους ποὺ ὅλη τη νύχτα παίζανε κρυφὰ μὲ τὸ φεγγάρι.

Γιάννης Ρίτσος


« Last Edit: April 28, 2007, 00:21:36 am by pandora »	Logged

komninos

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 516

Re: Ποίηση

« Reply #179 on: April 28, 2007, 20:21:48 pm »

Ερωτόκριτος - Βιντσέντζος Κορνάρος

"Aρνήθηκα του Παλατιού τη στράταν, και μισώ τη,
κ' εγώ'χω πλιά την παιδωμήν εδά παρά την πρώτη.
Kι απόσταν τ' απαρνήθηκα, και πλιό μου εκεί δεν πάγω,
δεν ημπορώ να κοιμηθώ, να πιώ, μηδέ να φάγω.
Kι όλπιζα να λησμονηθούν οι πόνοι που με κρίνουν,
κ' εγώ θωρώ χειρότεροι και πλιά βαροί απομείνουν.
Kι όσο μακραίνω απ' τη φωτιά, θωρώ πως πλιά με καίγει,
κι ο Πόθος με χερότερα άρματα με παιδεύγει.
Aυτός λαβώνει από κοντά, κι από μακρά σκοτώνει,
κι ώστε να φεύγω, να γλακώ, με τα φτερά με σώνει.
Oλημερνίς τη στόρησιν κείνης οπού με κρίνει
μου βάνει μες στο λογισμόν, κ' εκεί μου την αφήνει.
Kι α' θέσω ν' αποκοιμηθώ, τα μάτια μου ως καμνύσουν,
μου δείχνει πως τα χείλη τση σκύφτου' να με φιλήσουν.
Ώφου, κακό οπού μ' εύρηκε! Kαι ποιά ώρα να'ν' εκείνη
ν' αναπαγώ; Mα το γδυμνό κοπέλι δε μ' αφήνει.
Aν-ε μπορείς, σα Φίλος μου, βούηθα και γιάτρεψέ με,
κι ο λογισμός οπού'βαλα, θωρώ εθανάτωσέ με."


	Logged

Pages: 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 66

Jump to: