Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[Zarathoustra]

The insane always loved me

and the subnormal.
all through grammar school
junior high
high school
junior college
the unwanted would attach
themselves to
me.
guys with one arm
guys with twitches
guys with speech defects
guys with white film
over one eye,
cowards
misanthropes
killers
peep-freaks
and thieves.
and all through the
factories and on the
bum
I always drew the
unwanted. they found me
right off and attached
themselves. they
still do.
in this neighborhood now
there's one who's
found me.
he pushes around a
shopping cart
filled with trash:
broken canes, shoelaces,
empty potato chip bags,
milk cartons, newspapers, penholders . . .
"hey, buddy, how ya doin'?"
I stop and we talk a
while.
then I say goodbye
but he still follows
me
past the beer
parlours and the
love parlours . . .
"keep me informed,
buddy, keep me informed,
I want to know what's
going on."
he's my new one.
I've never seen him
talk to anybody
else.
the cart rattles
along a little bit
behind me
then something
falls out.
he stops to pick
it up.
as he does I
walk through the
front door of the
green hotel on the
corner
pass down through
the hall
come out the back
door and
there's a cat
shitting there in
absolute delight,
he grins at
me.

---Charles Bukowski

[Appelsinpiken]

Σύννεφο με παντελόνια (Βλαδίμηρος Μαγιακοφσκι)

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια

[Zarathoustra]

The Genius Of The Crowd
 
Τhere is enough treachery, hatred violence absurdity in the average
human being to supply any given army on any given day

and the best at murder are those who preach against it
and the best at hate are those who preach love
and the best at war finally are those who preach peace

those who preach god, need god
those who preach peace do not have peace
those who preach peace do not have love

beware the preachers
beware the knowers
beware those who are always reading books
beware those who either detest poverty
or are proud of it
beware those quick to praise
for they need praise in return
beware those who are quick to censor
they are afraid of what they do not know
beware those who seek constant crowds for
they are nothing alone
beware the average man the average woman
beware their love, their love is average
seeks average

but there is genius in their hatred
there is enough genius in their hatred to kill you
to kill anybody
not wanting solitude
not understanding solitude
they will attempt to destroy anything
that differs from their own
not being able to create art
they will not understand art
they will consider their failure as creators
only as a failure of the world
not being able to love fully
they will believe your love incomplete
and then they will hate you
and their hatred will be perfect

like a shining diamond
like a knife
like a mountain
like a tiger
like hemlock

their finest art


---Charles Bukowski

[Karaμazoβ]

Ecce Homo
(="Ίδε ο άνθρωπος")

Ναι, ξέρω από που έρχομαι!
Αχόρταγος σαν φλόγα,
καίγομαι και τρώω τον εαυτό μου.
Ο,τι πιάνω γίνεται φως
ο,τι αφήνω γίνεται στάχτη:
φλόγα είμαι, σίγουρα!


Friedrich Nitzsche

[Daphnekasgr]

Ύστερα από δική σας παράκληση-απαίτηση  είμαι στην ευχάριστη θέση να ανεβάσω το σαρκαστικό ποίημα που γράψαμε και απαγγείλαμε σήμερα στη βραδιά ποίησης με την nuitari!    Βασικά παίζει ρόλο και ο τροπος τονισμου των φρασεων..ενα μισος που βγαινει σε μερικες,μια οργή,αλλά και έτσι ελπίζω να σας αρέσει οταν το διαβάσετε..Το ποστάρω εδώ!
Ευχαριστώ πολύ την ξαδερφούλα μου..ήταν πραγματικά απόλαυση η συγγραφή του!! 

Κουζίνιο άσμα ή Του νεκρού πιατόπουλου (ή και τπτ δεν αποφασίσαμε τιτλο ουσιαστικά)

Αχός βαρύς ακούγεται πιάτα ποτήρια σπάνε
μη σε μπουζούκια σπάζουνε,μήνα σε κανα γλέντι?

Μηδέ σε γλέντι σπάζουνε,μηδέ και σε μπουζούκια
μον μες της γαϊτανόφρυδης της κόρης την κουζίνα!

κι είναι της πίτας ο καημός που θρύψαλα τα κάνει.
Μοιρολογούν τα βάζα της και κλαίνε τα σερβίτσια

"Ανάθεμά σε γκόμενε και τρισανάθεμά σε
ήταν ανάγκη ψεύταρος και τόσο ΚΑΦΡΟΣ να σαι?

Τα ίδια σκατά είστε ολοι σας,ίδιες και οι γαλιφιές σας
και μια ζωή πληρώνουμε εμείς για τις πουστιές σας!"

Μα ένα μικρό πιατόπουλο δεν το σπασε ακόμα
γεμάτο φόβο της κοιτά και σιγανά της λέει:

"Κόρη,γιατί ξεσπάς σε μας που είμαστε αθώα
το άθλιο κι ελεεινό γαϊδούρι για όλα φταίει!"

ʼδικα την παρακαλά,οίκτο αυτή δε δείχνει
πάνω στον τοίχο το πετά και θρύψαλα το κάνει

Την τελευταία του πνοή αυτό καθώς αφήνει
κομμένο πια στα 18 την αποχαιρετάει

"Οι άντρες θα ναι πάντοτε αναίσθητα γουρούνια
και μια ζωή την πάρτη του καθένας τους κοιτάει

μα εμάς που σου σταθήκαμε πιστά όλα αυτά τα χρόνια
άξιζε για τα μάτια του ο κάδος να μας φάει?!"

Ο ήλιος εβασίλεψε,η κόρη ημερεύει
κι άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει

τη βιβλική καταστροφή τριγύρω της κοιτάει
κι απελπισμένη σκέφτεται.............."Αύριο που θα φάω????!"

 

[adaman]

 

[Appelsinpiken]

και γαμώ τα ζευγάρια
του Τσαρλς Μπουκόφσκι

ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια
από τ' αναψυκτικά).
μονίμως μάς έκαναν έξωση απ' το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να 'τανε ευλογημένες οι ζωές μαbarfly

του Τσάρλς Μπουκόφσκι

η Τζέην, που είναι πεθαμένη εδώ και 31 χρόνια,
δεν θα μπορούσε ποτέ
να φανταστεί ότι θα έγραφα ένα σενάριο για τις μέρες
που πίναμε μαζί
και
ότι θα γινότανε ταινία
και
ότι μια όμορφη ηθοποιός θα έπαιζε τον δικό της
ρόλο.

μπορώ ν΄ ακούσω την Τζέην τώρα: ?Μια όμορφη ηθοποιός; μα,
για όνομα του Θεού!?

Τζέην, έτσι είναι οι σώου μπίζνες, γι' αυτό πήγαινε,
αγαπημένη μου, πάλι να κοιμηθείς, γιατί
όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουνε
δεν θα μπορέσουνε να βρουν καμία ακριβώς σαν
εσένα

κι ούτε κι εγώ
θα μπορέσω.

[pmousoul]

Τελευταίος Σταθμός , Γ. Σεφέρης

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά
ρίχνοντας κάποτε σε ταραγμένους δρόμους
ποταμούς και μέλη ανθρώπων βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι και από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη τη Συρία,
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ΄λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν,
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι,
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο,
και τον βλέπεις είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση κ
ι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν,
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες,
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται
γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

             Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44

[Karaμazoβ]

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΤΑ ΠΑΘΗ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά
και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα
πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο,
με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθιο να γιορτάζει τον άλλο Σηκωμό,
τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σα σημαία,
οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες.
Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον
επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές,
πού 'λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφόδρα ταράχθηκαν.
Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το
έχει τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:
μία πήχη φωτιά κάτω απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.
Όπου μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν.
Και χτυπούσανε όπου να 'ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.
Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε.
Σα να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκερη τη γη, για να περάσει η Άνοιξη
παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της
απελπισιάς, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες,
και οι άντρες, και οι γυναίκες, και οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε πλήθος τα θηρία,
και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσανε στον τοίχο τριάντα.

[Appelsinpiken]

Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι
του Γιάννη Ρίτσου

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ναι κι από αίμα
-όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα-
μπορεί να ναι κι απ το λιόγερμα που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
κι ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ'τα κάγκελα
είναι οι φωνές των παιδιών κ το σφύριγμα του τραίνου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ'ένα κάμπο με στάχυα
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη με δέντρα
το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος- βρίσουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης. Χαμογελάμε.

[tsokis]

Και η μελοποίηση όλα τα λεφτά...
Αθάνατος Ξυλούρης..
Εύγε Christine..

[adaman]

 Christine 

[Appelsinpiken]

Ο Θάνατος
του Πάμπλο Νερούντα

Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές, απ το βάθος
των αφανισμένων αστεριών, ξαναφτιάχνοντας το νήμα της αιωνιότητας που πλήθυνα με τα χέρια μου,
και τώρα πάω να πεθάνω, χωρίς τίποτε περισσότερο,
 με χώμα πάνω στο σώμα μου, το προορισμένο να είναι χώμα.


Δεν αγόρασα ένα οικόπεδο τ ουρανού που πουλούσαν οι παπάδες
ούτε δέχτηκα σκοτάδια που ο μεταφυσικός κατασκεύαζε για τους αμέριμνους δυνατούς

Θέλω να είμαι στο θάνατο με τους φτωχούς που δεν είχαν καιρό να τον σπουδάσουν,
ενώ τους ράβδιζαν αυτοί που έχουν διαιρέσει και τακτοποιήσει τον ουρανό.

Έχω έτοιμο το θάνατό μου σα φορεσιά που με περιμένει,
απ το χρώμα π αγαπάω
απ την έκταση που ανώφελα αναζήτησα,
και απ το βάθος που έχω ανάγκη.

Όταν ο έρωτας ξοδεύεται σ ολοφάνερη ύλη
κι ο αγώνας αποδυναμώνει τα σφυριά
μέσα σ άλλα χέρια από στρατευμένη δύναμη
έρχεται να σβήσει ο θάνατος τα σημάδια
που χτίσανε τα σύνορά σου.

[pandora]

Με χάδια τρομαγμένα
με διψασμένα χάδια
του νού μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι

Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει
σου παραδίνομαι

Φωτιά μου εσύ
κι αγέρας
στο σύνορο τούτης της μέρας
τη φλόγα σου δώς μου
και γίνε μου φώς μου
χρυσόμαλλο δέρας

Φωτιά μου εσύ
κι αέρας
στο συνορο τούτης της μέρας
το γέλιο σου δώσμου
και γίνε του κόσμου
το πέρας


Μονάχη μές τους ξένους
και μές τους φίλους μόνη
να ξερα τί σε σώνει
στον πόνο στη χαρά


Γυαλί που δε ραγίζει
θαβρισκα να σου τάξω
πές μου πώς να πετάξω
με δανεικά φτερά


Της φυλακής μου πόρτα
εσύ και αντικλείδι
κι εγώ μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό


Θα πώ ένα τραγούδι
σήκω να το χορέψεις
τα μάτια να μου κλέψεις
για πάντα πρίν χαθώ


Μίλτος Πασχαλίδης

[Daphnekasgr]

Όταν ο έρωτας ξοδεύεται σ ολοφάνερη ύλη
κι ο αγώνας αποδυναμώνει τα σφυριά
μέσα σ άλλα χέρια από στρατευμένη δύναμη
έρχεται να σβήσει ο θάνατος τα σημάδια
που χτίσανε τα σύνορά σου.

   Αχ τι μας κάνεις βραδιάτικα......