Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[chrysap]

Μιγκέλ Ερνάντεθ, Ελεγεία (μετάφραση:Γιώργος Μίχος)

(Στην Οριουέλα, το χωριό του και το δικό μου,
μου πέθανε σαν από κεραυνό
ο Ραμόν Σιτζέ, που τόσο τον αγαπούσα.)

ΘΕΛΩ κλαίγοντας να ‘μαι ο περβολάρης
της γης που τόπο πιάνεις και λιπαίνεις,
σύντροφε της ψυχής μου νωρίς τόσο.

Τρέφοντας με βροχές, με σαλιγκάρια
κι αρμόνια έναν χωρίς όργανο πόνο,
στις αποκαρδιωμένες παπαρούνες

μον’ την καρδιά σου για τροφή θα δώσω.
Τόσος ο πόνος που σωρεύει το πλευρό μου,
που απ’ τον πόνο μου πονάει ως κι η ανάσα.

Σκληρό ένα ράπισμα, χτύπημα πάγος,
μια τσεκουριά αθέατη και του φόνου,
μια άγρια σπρωξιά σ’ έχει τσακίσει.

Έκταση δεν υπάρχει πιο μεγάλη απ’ την πληγή μου,
κλαίω την τύχη την κακή μου κι όσα φέρνει
και νιώθω πιο πολύ το θάνατό σου απ’ τη ζωή μου.

Βαδίζω πάνω σε χωράφια πεθαμένων,
με κανενός τη ζέστα και την παρηγόρια
πάω από την καρδιά στα βάσανά μου.

Νωρίς σήκωσε ο θάνατος φτερούγες,
νωρίς ξημέρωσε και το ξημέρωμα,
νωρίς είσαι απ’ το χώμα κυλισμένος.

Δεν συγχωρώ τον έρωτα στο θάνατο,
δεν συγχωρώ και τη ζωή απρόσεχτη,
δεν συγχωρώ τη γη ούτε το τίποτα.

Μια θύελλα σηκώνω μες στα χέρια μου
αστραπές, πέτρες, κοφτερά τσεκούρια
με δίψα από καταστροφές και πεινασμένη.

Θέλω τη γη ν’ ανασκαλέψω με τα δόντια,
θέλω τη γη να τη χωρίσω μέρη μέρη
με δαγκωνιές ξερές και φλογισμένες.

Θέλω τη γη να ορυχέψω ώσπου να σ’ έβρω
και το ευγενές κρανίο σου να φιλήσω
και να σε ξεφιμώσω να σε φέρω πίσω.

Θα ξαναρθείς στο περιβόλι στη συκιά μου:
απ’ τα ψηλά των λουλουδιών τα ικριώματα
θα κυνηγήσει πάλι η μελισσουργός ψυχή σου

αγγελικά κεριά κι ωραίους κόπους.
Θα ξαναρθείς στων οργωμάτων το νανούρισμα
απ’ τους αγρότες τους ερωτευμένους.

Χαρά θα δώσεις στο σκοτάδι των φρυδιών μου,
και το αίμα σου θα παν σε κάθε μέρος
με τη μνηστή σου οι μέλισσες φιλονικώντας.

Και η καρδιά σου, πια βελούδο ζαρωμένο,
καλεί από κάμπο μυγδαλιές αφρό γεμάτο
αυτή μου τη φωνή του ερωτευμένου.

Στις φτερωτές ψυχές των ρόδων
της πιο όμορφης αμυγδαλιάς σε περιμένω,
κι έχουμε για πολλά να κάνουμε κουβέντα
σύντροφε της ψυχής μου, σύντροφε.

(10 Ιανουαρίου 1936)

[Karaμazoβ]

Ποιητής σα τον Βάρναλη δεν υπάρχει στην νεοελληνική λογοτεχνία: στρατευμένη, μα και διδακτική τέχνη, μαζί με τρομερή ειρωνεία, που όμως δεν οδηγεί στον κυνισμό ή στην απελπισία. Κορυφαίος.



 Κύκλος

Στον κόσμον ήρθες άνοιξη, αυγινή.
Λάμπανε κάμποι, θάλασσα, ουρανοί
και φως δεν είδες απ’ την πρώτη μέρα
ώς την πιο μαύρη και στερνή σου εσπέρα.

Μα ’χες πατρίδα, θεό και βασιλιά.
Δεν είχες, (κι όμως έλπιζες!) δουλειά.
Σκυμμένος δεν ασήκωνες κεφάλι
κι αντάμα σου σκυμμένοι ανάριθμοι άλλοι.

Σκοτώσανε στον πόλεμο τα δυο
 τα παλικάρια σου, όλο σου το βιο.
Δεν καταράστης, έρμε (θεός φυλάξοι!
τέτοια η βουλή Του κι η Παγκόσμια Τάξη!)

Δεν καταράστης κι όταν με στειλιάρι
σου σκοτώσαν τη μάνα οι «γιαννιτσάροι».
Δε μαρτυρούσε πούθε και με ποιούς
επήρες τ’ ακροβούνια κακοποιούς.

Επίστευες τα σ’ είχανε διδάξει
της Δύναμης και του Μυαλού οι πρωτάξοι.
 —«Για σένα εμείς θα πάρουμε την Πόλη.
Γλυκό για την πατρίδα σου το βόλι! . .

«Κι άμα θε νά ’ρτει βάρβαρος κουρσάρος,
γι’ αυτόνε και για σένα θα ’σαι ο Χάρος ..!»
Ήρθε! Κι οι Πρώτοι προσκυνήσαν πρώτοι
και το λαό χτυπήσαν τον προδότη.

Το λαό που τα μαύρα χρόνια εκείνα
με τ’ άρματα στο χέρι δεν προσκύνα.
Κι έμαθες τότε, αργά, πως οι πρωτάτοι
που κάναν τον ταγό και τον προστάτη,

δεν είχανε πατρίδα και θεό τους
άλλον από τον άρπαγα εαυτό τους.
Κι έμαθες τότε, αργά, πως τα παιδιά σου
με τα χιλιάδες άλλα και τη γριά σου

τους σκοτώσαν αυτοί με ξένο χέρι,
για να παραφουσκώσουν το κεμέρι.
Και τώρα με σκαμμένα τα πλεμόνια
 στα ξερονήσια ρεύε, είκοσι χρόνια!

Και μάθε τώρα αργά: χειρότερός σου
οχτρός δεν είναι από τον ντόπι’ οχτρό σου!
Και μάθε, γέρος τώρ’ : απ’ τα τσακάλια
δε γλιτώνεις μ’ ευκές ή παρακάλια.


Κώστας Βάρναλης

[boudou]

Remember the day I borrowed your brand-new car,

And I dented it?

I thought you'd kill me,

But you didn't.

And remember the time I dragged you to the beach,

And you said it would rain, and it did?

I thought you'd say, "I told you so,"

But you didn't.

Do you remember the time I flirted with all the guys to make you jealous?

And you were?

I thought you'd leave me,

But you didn't.

Do you remember the time I spilled strawberry pie all over the rug in your new car?

I thought you'd hit me,

But you didn't.

And remember the time I forgot to tell you the dance was formal,

And you showed up in jeans?

I thought you'd drop me,

But you didn't.

Yes, there were lots of things you didn't do,

But you put up with me, and you loved me, and you protected me.

There were lots of things I wanted to make up to you

When you returned from Vietnam,

But you didn't.

[Katarameno]

 

Θανάσης Βέγγος (Στέφανος Αυγερινός) από την ταινία "Τύφλα να'χει ο Μάρλον Μπράντο":

"Η κορωνίδα και το αγλάϊσμα των συναδέλφων του" ποιητών :

"Απόψε, σήμερα και χθες
όλες οι πόρτες είν' κλειστές
και γω είμαι απ' όξω
και μες στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάρριζα* να μπω
και με πετάνε ΟΞΩ
όλος ο κόσμος μ' αγνοεί
βαρέθηκα πια τη ζωή
τους φθόνους και τα μίση
αλί αλί και τρισαλί
Φωνάχτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει! "

(* παίρνω αμπάρριζα = παίρνω φόρα)
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ujwmyxhXi5w" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=ujwmyxhXi5w</a>

https://www.youtube.com/watch?v=ujwmyxhXi5w

Πολλαί προσωπικότηται έχουν τιμήσει το ένδοξον νησί μας, αλλά τοιούτος ανήρ ποτέ !
Και πετάγεται ο Βέγγος : Ε, όχι και τοιούτος 

[g]

Алекса́ндр Богда́нов (Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ)
Προλεταριακή Ποίηση
μτφρ.: Γιώργος Μπλάνας


http://www.marxists.org/archive/bogdanov/1923/proletarian-poetry.htm

[Karaμazoβ]

Μιὰ πίκρα

Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα
κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα
τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:
Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου,
δὲν γνώρισα κι ἄλλη:
Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη
καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.

Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο
κοντά μου καὶ πάλι
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Κι ἐμέ, τρισαλίμονο! μιὰ πίκρα μὲ πίκραινε,
μιὰ πίκρα μεγάλη,
καὶ δὲ μοῦ τὴ γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα
τῆς πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ἀκρογιάλι!

Ποιὰ τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
καὶ ποιὰ ἀνεμοζάλη,
ποὺ δὲ μοῦ τὴν κοίμιζες καὶ δὲν τὴν ἀνάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι;

Μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀμίλητη, μιὰ πίκρα εἶν᾿ ἀξήγητη,
μιὰ πίκρα μεγάλη,
ἡ πίκρα ποὺ εἶν᾿ ἄσβηστη καὶ μέσ᾿ τὸν παράδεισο
τῶν πρώτων μας χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι.


Κωστής Παλαμάς - 1912

[Karaμazoβ]

Η έρευνα του μηχανικού

Αριθμούς ανακατώνω στην ουσία μόνον
και κάποιους νόμους φυσικούς
βαδίζοντας στα σκοτεινά,
ακουμπώντας λίγο σε κάποιαν διαίσθηση
αναπτυγμένη απ’ τα χρόνια
με ρίζες σε χώρους Ευκλείδειους.
Έτσι, πρώτη φορά,
γίγνονται
μπροστά στα μάτια μου
πράγματα ωραία,
εξαίσιες δηλαδή μηχανές
που δουλεύουν και
το τέλος τους
πληρώνουν.


Χ.Ε.Δ. - 7/10/95

[Αλντεμπαράν]

Ηλιόπετρα - Οκτάβιο Πας*

Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.

Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.

Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.

Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.

Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.

Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.

Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.

*ουσιαστικά είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου οι στίχοι, βασισμένοι στην Ηλιόπετρα του Οκτάβιο Παζ.
Εδώ ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του αρχικού ποιήματος.

[Katarameno]

Τύφλα να ΄χει ο Μάρλον Μπράντο  Όλη η ταινία για τον ποιητή Στέφανο Αυγερινό 

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Rs6PR8Z1gTw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=Rs6PR8Z1gTw</a>

https://www.youtube.com/watch?v=Rs6PR8Z1gTw

[Karaμazoβ]

Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ'
αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής
παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε
ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας
της υπάρξεώς μας.


Ανδρέας Εμπειρίκος





http://www.youtube.com/watch?v=QKm7bZ2Cd74

[g]

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι




Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται.




Μπέρτολτ Μπρεχτ

[g]

ΛΟΡΕΛΑΗ

Δεν ξέρω ποιά να είναι η αιτία,
κι είναι το στήθος μου τόσο βαρύ.
Μια παλαιά αρχαία ιστορία
από το νου μου νά 'βγει δεν μπορεί.

Κρύα βράδια και σκοτεινοί οι κάμποι
και το ποτάμι ήσυχο περνά,
και του βουνού ψηλά η ράχη λάμπει
απ' τα φιλιά του ήλιου τα στερνά.

Στην κορυφή απάνω καθισμένη
λαμπει πεντάμορφη μια κοπελιά.
Αστράφτει όλη χρυσοστολισμένη,
χτενίζει τα χρυσά της τα μαλλιά.

Ολόχρυσο κρατεί στα χέρια χτένι
κι ένα τραγούδι αγάλια τραγουδεί...
τραγούδι που τ' ακούς και σε τρελαίνει
και λησμονάς και μάνα και παιδί.

Ο ναύτης με τη βάρκα του περνάει
τ' ακούει, μαγεύεται, χάνει το νου,
τους βράχους πού 'ναι εμπρός του δεν κοιτάει
και στην κορφή κοιτάει του βουνού.

Ψηλά κοιτάει... τον τραβά το κύμα
και τάφο του ανοίγει παρακεί,
και φταίει η πεντάμορφη -τί κρίμα!-
και η φωνή της η μαγευτική.

μετάφραση, Άγγελος Βλάχος (1838-1920)
πρωτότυπο, Χάινριχ Χάινε (1797-1856)


http://ghteytria.blogspot.gr/2008/04/blog-post_18.html

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=era5jL4wlx0" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=era5jL4wlx0</a>

[heavy melon]

παντα θα βραχυκυκλωνουμε σ αυτη την σχεση
θα πεφτει το ρευμα
θα βυθιζομαστε στο σκοταδι της υπαρξης μας
χωρις τασεις διαφυγης...

αγνωστη ηλεκτρολογα

[Karaμazoβ]

σαφείς δημάκειες επιρροές. Λειπει όμως μια χροιά ειρωνείας.

[Karaμazoβ]

In Memoriam   (16/12/1974)








Αὐτονεκρολογία

Μισὸν αἰῶνα πάλευα κι ἀπάνου
γιὰ λευτεριὰ δικιά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ὅλο πιότερο μ᾿ ἔπνιγεν ὁ βρόχος,
κι οἱ γενναῖοι, ποὺ μὲ πνίγανε, πιὸ δοῦλοι.

Μὲ μπουκῶναν μωρὸ «Μεγάλη Ἰδέα»
κρύβοντάς μου τὸν πιὸ αἱμοβόρο ὀχτρό μου:
νά ῾μαι τοῦ ξένου ὁ πάτος, νὰ μισῶ
καὶ νὰ καταφρονῶ τ᾿ ἀνόσιο πλῆθος.

Τὰ σκολειά μου τὰ κλείνανε τὰ μάτια.
Μοῦ τ᾿ ἄνοιγαν ἡ ζούγκλα τῶν Ὀλίγων
καὶ τὰ «καταραμένα» τὰ βιβλία.
Κι ὁλάνοιχτ᾿ ἀπομεῖναν ὡς τὸ τέλος.

Ὅσο τὰ χρόνια ἀσπρίζαν στὴν κορφή μου,
τόσο βαθιὰ μοῦ μάτωνεν ἡ ἐλπίδα.
Μάθαινα πὼς ἡ ἀγάπη εἶναι δειλία
κι ἡ καλοσύνη ἀγιάτρευτο κακό.

Ἥρωας δὲν ἤμουν, μ᾿ ἔκαμνεν ὁ φόβος
(ἢ θὰ σκοτώσεις ἢ θὰ σκοτωθεῖς)
νὰ μεγαλώνω τὴ γλυκιὰ πατρίδα
καὶ νὰ μικραίνω τὸ φτωχὸ λαό.

Νὰ γελιέμαι πὼς ζῶ, ξεπόρτιζα ἔξω.
Κάθε πατημασιά μου καὶ πληγή.
Πιανόμουν ἀπὸ κάγκελα καὶ πόρτες
μὴν πέσω – τὸ κουφάρι μου κι ὄχι ἐγώ!

Μ᾿ ἄφησαν ὅλοι στὰ κακὰ ὑστερνά μου:
γυναῖκες, συγγενάδια, ἄσπονδοι φίλοι.
Κανεὶς νὰ μὲ βαστάει, νὰν τοῦ μιλάω.
Μιλοῦσα μοναχὸς δίχως ν᾿ ἀκούω.

Μὲ βρήκανε στὸ τέλος ξυλιασμένον
τρεῖς μέρες στὸ ντιβάνι μου ἀπομόναχο,
μὲ τὰ μάτια ἀνοιχτὰ καὶ στηλωμένα
κατὰ σένα, ὅπως πάντα, Ἀνατολή.

Οἱ πεθαμενατζῆδες μεθυσμένοι
βλαστημοῦσαν, ὅπως μὲ κατεβάζαν
τυλιγμένον σὲ μία παλιοκουβέρτα,
ὄροφοι πέντε καὶ σκαλιὰ ἐνενῆντα!

Κι ἢ ραχοκοκαλιὰ νὰ μὴ λυγάει
γιὰ νὰ τοὺς εὐκολύνει στὴ δουλειά τους.
Δὲν τό ῾μάθε κανένας. Τ᾿ ὄνομά μου
μήτ᾿ ἐγὼ δὲν τὸ λέω καὶ δὲν τὸ γράφω.

Τὰ μπουκωμένα στόματ᾿ ἀλυχτῆσαν:
–καλότυχοι, ἕνας Βούργαρος λιγότερο!
–κακότυχοι, ποὺ δὲν τόνε προλάβαμε!
–κόβουμ᾿ ἕναν, φυτρώνουνε σαράντα!

Εὐχαριστῶ σας, γερατειὰ καὶ πόνοι,
ποὺ ἐσεῖς μὲ ξαποστείλατε, ὄχι ὁ Νόμος
(δυὸ φορὲς «ἐπ᾿ ἐσχάτῃ προδοσίᾳ»!).

Κι οὔτε μὲ πολτοποίησε στὴ λάσπη
ἕνα τρίκυκλο ἀθῷο («τροχαῖον ἀτύχημα»!).
Ρίχτε με τώρα στὰ βαθιὰ τῆς θάλασσας.
Τ᾿ ἀδούλωτα κορμιὰ δὲ βρίσκουν οὔτε
μιᾶς πιθαμῆς Ἑλλάδα νὰ ἡσυχάσουν!

Νοέμβρης 1968