Υπερρεαλισμός

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Karaμazoβ]

Τζίμης Πανούσης - Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών

Έβαλα στοίχημα μια τουλούμπα
να κάνω τούμπα στην Άνω Τούμπα
με ένα γκαρσόνι από την Τρούμπα
που η αδελφή του χορεύει ρούμπα

Παίζω κιθάρα και παίζεις τούμπα,
και ντάπα ντούμπα, και ντάπα ντούμπα

Ένας φαντάρος έκανε λούφα
μα τον επιάσαν -ήτανε λούμπα
και τον περάσαν στρατοδικείο
και τον σκότωσαν σαν τον Λουμούμπα

Κι εγώ παίζω κιθάρα κι εσύ παίζεις τούμπα,
και ντάπα ντούμπα, και ντάπα ντούμπα

Παίζω κιθάρα και παίζεις τούμπα,
και ντάπα ντούμπα, και ντάπα ντούμπα

Παίζω μπιλιάρδο στην Κεϋλάνη
με ένα χαμάλη απ' το λιμάνι
Μα εκείνος έκανε χαρακίρι
γιατί είχε χάσει το τεμπεσίρι

Κι εγώ παίζω κιθάρα κι εσύ παίζεις τούμπα,
και ντάπα ντούμπα, και ντάπα ντούμπα

Παίζω κιθάρα και παίζεις τούμπα,
και ντάπα ντούμπα, και ντάπα ντούμπα

[Appelsinpiken]

Το χρονικό μιας ντουλάπας

Οι δυό μαστόροι δούλευαν. Ο τρίτος, ανεπρόκοπος,
ολημερίς έξω απ' το ξυλουργείο, χάζευε τα κύματα.
"Εγώ θα φτιάξω μια ντουλάπα με καθρέφτη για τη θάλασσα", έλεγε.
Κι αλήθεια που την έφτιαξε, μεγάλη, ανοικονόμητη, - δε χωρούσε στα σπίτια -

πελάτης δε βρέθηκε. Η ντουλάπα απόμεινε έξω,
μπροστά στο ξυλουργείο, καθρεφτίζοντας νυχτοήμερα τη θάλασσα
ακίνδυνη πιά, διαβατή, ματαιόδοξη, γερνώντας μέρα με τη μέρα
αδελφικά συντονισμένη με τους προκομμένους και τους ανεπρόκοπους.

Ωσπου
τα κύματα, μια νύχτα, την τραβήξανε στη θάλασσα. Δεν την ξανάδαμε.

Γιάννης Ρίτσος

[Karaμazoβ]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=6PQ9K0gRbL0" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=6PQ9K0gRbL0</a>

[Karaμazoβ]

Η Ύδρα ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ    

Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ’ στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ’ ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ’ αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ’ όσ’ αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ’ αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν’ ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν’ ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν’ αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ’ αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ’ άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν’ αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέση τη μορφή των πουλιών.


 Nίκος Εγγονόπουλος


http://www.youtube.com/watch?v=RemD6TySUuU

[Karaμazoβ]

Λένα Πλάτωνος - Τι νεα ψιψίνα;

Σήμερα η τηλεόραση πρόεβλεψε ανέμους ασθενείς,
Έκανες αυτοσυντήρηση;
Έβαψα τη βεράντα μ’ αυτό που μετατρέπεται
σε λαδομπογιά από αίμα σε λαδομπογιά σπασμένη φλέβα
προς το στερέωμα μαρκαδόρος δορυφόρος
ανυπότακτος στην επιτήρηση, μάρτυρας ειλικρινής,
Τι νέα ψιψίνα;

Σήμερα η τηλεόραση, έδειξε νοήμονες ανθρώπους
που συντηρούν στην Ελβετία, lνδούς φιλσσόφους
κρυφή η αιτία, λίγο πριν κοιμηθούν
μήπως τον άλλο μήνα, αύριο πουν
''από αύριο ορίζω τη ζωή μου''
κι έτσι τους φεύγει η αϋπνία και το χρήμα
Τι νέα ψιψίνα;

Σήμερα είδα την περιπτερού να κλαίει τους λαθρεπιβάτες
γιατί τους ρίξανε στους καρχαρίες
Πέρυσι το καλοκαίρι, την είχα δει πάλι να κλαίει
εγχειρίζανε τον άντρα της και δεν ήξερε τι θα του βρουν
Τι νέα ψιψίνα;

Του συστήματος η συστολή και η διαστολή
συχνά μας έχει εγκαταλείψει
σ’ ένα σταθμό με μια βαλίτσα
που όμως μέσα της υπάρχει
η κόκκινη καρφίτσα
που σύντομα θα σπάσει
του σύμπαντος την πλαστική στολή.


http://www.youtube.com/watch?v=Ts6PJ6nwvVY

[Karaμazoβ]

Όχθη    

Eίμεθα στη όχθη σαν προβλήτες
Tα χέρια μας απλώνονται στον ουρανό
Kαι κατεβάζουν τα πουλιά
Kαι τα κελεύσματα των οδοιπόρων.

Mία γυναίκα κάποτε μας σταματά
Aν δεν γελάσει πρόκειται να βρέξη.


Ανδρέας Εμπειρίκος

[Karaμazoβ]

Ο μαθητευόμενος της οδύνης

Ξεκίνησε αυγή
- χαράματα -
νά κλέψη
τ’ άστρα
ξεκίνησε
νύχτα
καί σκότωσε
όλα τά
όνειρα
αυτό το άγαλμα

- και μπλέκονταν
ως βάδιζε
τα γυμνά πόδια του
στους βάτους
και μάτωναν στ’ αγκάθια -

και τα ευγενικά ευλογημένα χέρια του
ίδια πουλιά της Άνοιξης χάιδευαν
τα γεράνια π'ονομάτιζε μια νύχτα αγάπης
και του παρθενικού ονειροκρίτη της
τις βαθιές πόρπες


                                  τις κραυγές
και των βυζιών της {     τις κόκκινες
                                  και τους κρυφούς θυσάνους




Νίκος Εγγονόπουλος



http://www.youtube.com/watch?v=2L617GT9weU

[Karaμazoβ]

Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ'
αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη.
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής
παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε
ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας
της υπάρξεώς μας.


Ανδρέας Εμπειρίκος





http://www.youtube.com/watch?v=QKm7bZ2Cd74

[Karaμazoβ]

ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε

     

        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
        έρχονται και μας βρίσκουνε
        τις νύχτες
        όταν βρέχη
        με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
        μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
        και τα κοσμούνε
        σα δάκρυα
        σαν ακρογιάλια φωτεινά
        σα ρόδια

        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
        τα πάρκα τους
        ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
        είν' τα φτερά τους
        τα φτερά αγγέλων
        τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
        οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
        ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
        τους
        μας πλησιάζουν
        κι είναι σαν μας φιλούν
        στα μάτια
        κύκνοι

        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
        στους καλαμιώνες τους
        τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
        τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
        κι ύστερα
        σαν πετούν
        τα καθρεφτίζουν
        - υπερήφανα ως ειν' -
        οι λίμνες
        κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
        που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
        τις πίκρες
        κι ως πλημμυρούν το είναι μας
        χαρά
        γαλήνη
        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
        λίμνες

        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
        στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
        τα μακρυά μαλλιά τους
        λάμπουνε
        τις νύχτες
        μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
        τη ζωή μας
        είν' οι απαλές κοιλιές τους
        ο ουράνιος θόλος
        είναι οι πόρτες μας
        τα παραθύρια μας
        οι στόλοι
        τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
        τα χρώματά τους είναι
        τα λόγια της αγάπης
        τα χείλη τους
        είναι ο
        ήλιος το φεγγάρι
        και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
        είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

        είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
        το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
        σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
        μας πλανέψουνε
        τα βήματά μας
        και χαθούμε
        τότες είν'
        ακριβώς
        που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
        και ζούμε
        κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
        ή και μας φέρνει
        ο άνεμος
        τις μουσικές και τους θορύβους
        της γιορτής
        ή τις φλογέρες του κινδύνου
        τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
        ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
        ασφαλώς μας προστατεύουν
        μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

        είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
        (μόνος σκοπός
        προορισμός
        των ωραίων καραβιών μας)
        τα μάτια τους
        είν' οι κυματοθραύστες
        οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
        της χαράς
        οι μηροί τους
        σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
        τα πόδια τους
        οι στοργικοί
        μας
        φάροι
        - οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
        είναι τα κύματά τους
        οι υπέροχες θωπείες
        οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
        μόνε
        μας
        δείχνουνε το δρόμο
        - φιλικές -
        προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

        έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
        κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
        τις κρατούμε
        με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
        στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
        τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
        με τα λευκά τους χέρια
        αυτές
        γύρω μας γαντζώνουν
        κι έρχονται όλοι οι λαοί
        τα έθνη
        και μας προσκυνούνε
        φωνάζουν
        αθάνατο
        στους αιώνες
        τ' όνομά μας
        γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
        την μεταδίνουν
        και σ' εμάς
        αυτή
        τη θεία τους
        ουσία




Νίκος Εγγονόπουλος

[Karaμazoβ]

Ανδρέας Εμπειρίκος --- Όταν οι ευκάλυπτοι θροϊζουν στις αλέες



Όσοι καμιά φορά από την Πρέβεζα περνάτε και στην υγρή κουφόβρασι στα καφενεία κάθεσθε να πιήτε έναν καφέ, ή ένα γλυκό του κουταλιού να φάτε, βαπόρι περιμένοντας ή κάποιο λεωφορείο, ακούοντας βοήν φωνών και συζητήσεων, ήχους ζαριών και επικλήσεις αυτών που σκύβουν επάνω από τα τάβλια, την μοίρα μάταια προσπαθώντας με τέχνη να παραμερίσουν, τα πούλια ζωηρά χτυπώντας, φιλώντας στις χούφτες των τα ζάρια, κουνώντας τα με δύναμιν και τέλος φωνάζοντας, καθώς τα ρίχνουν με ζέσιν ελπιζόντων: "Ντόρτια!... Δυάρες!...Εξάρες!..." όσοι, λέγω, σ' αυτά τα καφενεία κάθεσθε, στη ζέστη του καλοκαιριού, την ώρα που φέρνετε στα χείλη σας το δροσερό ποτήρι, ή, μέσα στο ψύχος του χειμώνος τον αχνιστόν καφέ, προσμένοντας κάποιαν υπουργικήν απόφασιν, μετάθεσιν, ή κάποιο κέλευσμα ανεξιχνίαστον της Μοίρας, όσοι στα καφενεία της Πρεβέζης κάθεσθε, προσμένοντας τις οίδε τι -- μην τον ξεχνάτε.

Σε όλους τους τέτοιους καφενέδες --Πρεβέζης, Αθηνών, Πατρών-- πάντα η ψυχή του θα πλανάται, όπως και εις τα στυγνά γραφεία τόσων νομαρχιών και υπουργείων, όπου ο ποιητής σε όλον του τον βίον, τις μέρες του εν μέσω τρομεράς ανίας μετρούσε σαν κομπολόι βαρετό, αυτός που έσφυζε εν τούτοις --ω, ειρωνία-- απο θεσπέσια οράματα, για πράγματα που ο κόσμος ο πολύς, ο κόσμος ο κοντόφθαλμος ή και ο χυδαίος, χίμαιρες ή ουτοπίες τα ονομάζει. Διότι αναμφιβόλως, ο ποιητής αυτός επάλλετο από τοιαύτα οράματα και αν έλεγε ο ίδιος ότι ιδανικά δεν είχε -- είχε, μα απο σεμνότητα ή απαλότητα ψυχής ή φόβον, ντρεπόταν να τα περιγράψη, ντρεπόταν να τα πη, ή να τα ονομάση, αφού ήσαν όλα εδεμικά και πίστευε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε, παρά μονάχα στα οράματά του τα απόκρυφα να τα εκφράση, να τα φθάση, ωσάν να ήτο κατηραμένος, κολασμένος ο νέος αυτός, ο τόσον (έξω από την πράξιν την στερνήν και ίσως μέσα σε αυτήν) ο τόσον πολύ εν τη ουσία ευλογημένος.

Ω , ναι, πάντα σε τέτοια μέρη --Κρανίου τόπος, Γολγοθάς ή χώρες της Στυγός-- πάντα η ψυχή του θα πλανάται. Και θα πλανάται πάντα σαν του αδικοσκοτωμένου την ψυχή, που την δικαιώσι ζητεί, σε όλα αυτά τα μέρη, καθώς και στα γραφεία εκείνα, όπου ο ποιητής αυτός, πίσω απο σωρούς εγγράφων του δημοσίου (βουνά υψηλά του χαρτοβασιλείου) και εμπρός στην ειδεχθή του κόσμου υποκρισίαν, νυχθημερόν ο ποιητής διαβιών, παρά την σκωπτικήν που κάποτε τον έπιανε μανίαν, με οίστρον σεραφεικόν και εξαίσιον τους ουρανούς της απολύτου αθωότητος ωραματίζετο.

Και ίσως να έβλεπε εκ νέου ο ποιητής τα όνειρα των παιδικών του χρόνων, εις μίαν υπέρτατην προσδοκία νοσταλγών την άλλην εκείνην Εδέμ, την της ενδομητρίου ζωής, που εγνώρισε εις την κοιλίαν της μητρός του, πριν γεννηθή, πριν να κοπή ο ομφάλιος λώρος, επιθυμών, ίσως, να βρή εκ νέου τας ηδονάς των μη ορατών πλασμάτων, των αγεννήτων την ευδαιμονίαν επιζητών, την ύπαρξη εν τη ανυπαρξία, που την oνόμαζε ο ποιητής «μηδέν» (ίσως, εννοών την ένωσή του με το Παν, ίσως ποθών μίαν αρραγή υπερατομικήν αθανασίαν) επιδιώκων την επιστροφήν του εις την καθολικήν, την αδιαφοροποίητον ύπαρξιν εκ της οποίας προήλθε, αναζητών τον όλβον των μακάρων στην χλωρασιά της μάνας γης, ένθα πάσα οδύνη απέδρα.

Μη πήτε λοιπόν ποτέ, ότι ο ποιητής αυτός δεν είχε ιδανικά, και την ύστατην πράξιν του δειλία μη την πήτε, μα πάντοτε να ενθυμήσθε, ιδίως όταν οι ευκάλυπτοι θροϊζουν στις αλέες και βλέπετε κάποιον κατάκοπον εις την σκιάν των να κοιμάται, πάντα να ενθυμήσθε ότι αυτό που λέγετε Ειμαρμένη από δρόμους πολλούς μας έρχεται και προς σημεία απροσδόκητα συχνά πηγαίνει. Και να ενθυμήσθε πάντα τις πιστολιές εκείνες (τον Μαγιακόβσκη να ενθυμείσθε, τον Τρακλ, Εσσένιν και Κρέβελ), τις πιστολιές εκείνες που τις καρδιές τρυπούν και τις φωνές σωπαίνουν, πάντα να τις ενθυμήσθε, ό,τι και αν λεν, ό,τι και αν γράφουν οι εφημερίδες που τόσα και τόσα λεν -- ως παραδείγματος χάριν : «Υπό συνθήκας αυτόχρημα δραματικάς, ο Κ.Κ δημόσιος υπάλληλος εξ Αθηνών, μετατεθείς εις Πρέβεζαν εσχάτως, έθεσε τέρμα εις την ζωήν του...Στο Λύκειον των Ελληνίδων εδόθη χτες μέγας χορός, αι νεάνιδες του Λυκείου, φέρουσαι εθνικάς ενδυμασίας, εξετέλεσαν Ελληνικούς χορούς, το φόρεμα της κυρίας Μ...από οργκαντί με ντεκολτέ πολύ μεγάλο ήτο απεριγράπτου ωραιότητος...Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως εδέχθη χθες τον πρεσβευτήν της Ιαπωνίας... Οι φορτοεκφορτωταί της Ερμουπόλεως απήργησαν... Ευρέθη νέον φάρμακον κατά της σπειροχαίτης... Εις οίκον κακόφημον του Πειραιώς, ο εκδορεύς Ιωάννης Ν... κατέσφαξε την ιερόδουλον Αναστασίαν Χ... μητέρα τριών τέκνων".

Μη πήτε, λοιπόν, ποτέ, ότι ο νέος αυτός δεν είχε ιδανικά, διότι έσκυψε πολύ στο χείλος των αβύσσων (όπως αυτοί που κυνηγούν στα αλπικά βουνά, στην άκρη-άκρη των κρημνών τα εντελβάις), ακούων με φρίκην από υψηλά τους στόνους και τας οιμωγάς της Οικουμένης, ενώ, μες στην ψυχή του αντηχούσαν ίσως νεροσυρμαί κρυστάλινοι και ήχοι θεσπέσιοι των παραδείσων. Λόγια μη πήτε που να ισοδυναμούν με ψόγον ή με καταδίκην, δια τον νέον αυτόν που εις την Πρέβεζαν εχάθη, διότι η Πρέβεζα, όπου κι αν βρίσκεσθε, πάντα κοντά σας θάναι.

Και πάντα θα σας φοβερίζη, με καταχνιές, κουφόβρασι, με σπίτια που καταρρέουν, με τοίχους λεπρούς, με σκύλους ισχνούς και ψωραλέους, με ανθρώπους και κώνωπας ανωφελείς, με ελονοσίαν, με φυματίωσιν, με αιμοπτύσεις και με φρικτήν αβάσταχτην ανίαν, με κάτι σαν πτώσιν λαιμητόμου σε νεκρικήν σιγήν, με κάτι σαν να εκσπερματίζης δίχως να έχεις οργασμόν, με κάτι σαν περμαγκανάτ ή στύψη στον αέρα, με κάτι σαν άγονες γραμμές και αναμονές, με φράσεις ως οι ακόλουθες : "Ο κύριος Νομάρχης έρχεται...δεν έρχεται...ο κύριος Νομάρχης με το λαντώ του καταφθάνει!..." και με βαθεία, βαριά μελαγχολία, καρδιοσπαράχτρα θλίψι, που φθάνει ως τους ουρανούς, πενθίμου καπνού τολύπη, πότε αργά, πότε γοργά, σαν σιγανού ή γρήγορου θανάτου λύπη, την ώρα που της καρδιάς, εν ακαρεί, ή με ανεπαισθήτως φθίνοντα βραδύ ρυθμό, σβήνουν για πάντα οι κτύποι.

Μην πείτε λοιπόν ποτέ λόγο κακόν δια τον νέον αυτόν που εις την Πρέβεζαν εχάθη.Ήτο σπουδαίος ποιητής, που από τρίχα μόλις θα έψαλλε τους οργασμούς της γης και όλους τους έρωτας των άστρων, αν Μοίρα σκληρή δεν έστεφε το μέτωπόν του με βαθυπράσινον κισσόν που εκόπη από τάφους, μα που και έτσι ακόμη είναι κισσός, φυτό σπαρμένο απ' τους θεούς, όπως και η δάφνη.

Μην τον ξεχνάτε λοιπόν, τον νέον αυτόν, το κάθετον τούτον λάβαρον της θλίψεως και του θανάτου. Τον νέον αυτόν που εις τας ακτάς του Αμβρακικού απέπτη, τον άσπρον άγγελον με τα κατάμαυρα πτερά μην τον ξεχνάτε, και, ακόμη, να τον αγαπάτε. Ήτο μεγάλος ποιητής ο νέος αυτός και ευγενής. Το λέγω και θα το ξαναπώ πολλάκις -- είναι μεγάλος ποιητής ο Κώστας Καρυωτάκης.


Αθήνα 9.12.1964

[Karaμazoβ]

Ανδρέας Εμπειρίκος - «Οι μπεάτοι ή της μη συμμορφώσεως οι Άγιοι»



Απεκρίθησαν Σιδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ, λέγοντες τω βασιλεί Ναβουχοδονόσορ. «... γνωστόν έστω σοι, βασιλεύ, ότι τοις θεοίς σου ου λατρεύομεν, και τη εικόνι τη χρυσή, η έστησας, ου προσκυνούμεν». Τότε ο Ναβουχοδονόσορ επλήσθη θυμου... και άνδρας ισχυρούς ισχύι είπε πεδήσαντας τον Σιδάχ, Μισάχ και Αβδεναγώ εμβαλείν εις την κάμινον την καιομένην... Και οι τρεις ούτοι... έπεσον εν μέσω της καμίνου... Και διεχέετο η φλοξ επάνω της καμίνου επί πήχεις τεσσαράκοντα εννέα∙ και διώδευσε και ενεπύρισεν ους εύρε περί την κάμινον των Χαλδαίων. Ο δε Άγγελος Κυρίου συγκατέβη άμα τοις περί τον Αζαρίαν εις την κάμινον, και εξετίναξε την φλόγα του πυρός της καμίνου... ως πνεύμα δρόσου διασυρίζον, και ουχ ήψατο αυτών το καθόλου το πυρ... Τότε οι τρεις, ως εξ ενός στόματος ύμνουν και ηυλόγουν και εδόξαζον τον Θεόν εν τη καμίνω...

ΔΑΝΙΗΛ




Ο Αζαρίας, ο Ανανίας και ο Μισαήλ, ο Κερουάκ, ο Γκίνσμπεργκ και ο Κόρσο καθώς και προ αυτών ο μέγας πυρσός Ανδρέας Μπρετόν και η πλειάς του, και προ αυτών ακόμη ο κύκνος του Μοντεβιδέο Ισίδωρος Ducasse, ο Arthur Rimbaud, ο Raymond Roussel, ο Alfred Jarry και ωρισμένοι άλλοι, ως ο Henry Michaux και εκτός αυτών και άλλων εθνών εκπρόσωποι και τηλαυγείς αστέρες, όπως

Ο William Blake
Ο Shelley
Ο Poe και ο Χέρμαν Μέλβιλ
Ο David Thoreau
Ο Henry Miller
Και εκείνος ο μέγας ποταμός όμοιος με δρυ βασιλική ψηλός Walt Whitman
Ο Έγελος
Ο Κίρκεγκαρντ
Ο Λέων Τολστόη, κόσμος και ήλιος θερμουργός, πατήρ θεών και ανθρώπων
Ο Sigmund Freud
Ο Άγγελος Σικελιανός
Ο Αρίσταρχος των ηδονών και ο Κ. Π. Καβάφης
Ο Μαρξ
Ο Λένιν
Ο Κροπότκιν
Ο Μπακούνιν
Ο Böhme
Ο Νίτσε
Ο Victor Hugo
Ο Μωάμεθ
Ο Ιησούς Χριστός

Και ακόμη προ ολίγων ετών οι Essenin, Μαγιακόβσκη, Block (και θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλους) ως παίδες εν τη καμίνω -έκαστος στην ιδική του γλώσσα- έστω και αν όλοι δεν συμφωνούσαν μεταξύ των, άπαντες, εν τη καμίνω έψαλλαν και σήμερον ακόμη ψάλλουν, με λόγια που μεθερμηνευόμενα -όχι από τους ορθολογιστάς- το ίδιο νόημα, κατά βάθος, έχουν, απαράλλακτα όπως οι συγγενικές -τουτέστιν οι από τα ίδια καύσιμα- φωτιές, όπου και αν καίνε, την ίδια φλόγα κάνουν.

            Και οι παίδες εξακολουθούν την μέρα και την νύκτα, (όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, μεσ’ στις ψυχές σας σκύβοντας θα τους ακούστε) οι τίμιοι παίδες εξακολουθούν να ψάλλουν.

            Και ενώ οι φλόγες της πυράς, περιδινούμεναι γύρω από τα σώματά των (ω Ιωάννα ντ’ Άρκ! ω Αθανάση Διάκο!), με κόκκινες ανταύγειες φωτίζουν τα κτίσματα των Βαβυλώνων, των παλαιών και τωρινών και τις μορφές των Ναβουχοδονοσόρων, απ’ την λερή την άσφαλτο των λεωφόρων (lâchez tout, partez suz les routes) και απ’ τις σκιές των σκοτεινών παρόδων, από τα έγκατα της γης και από τα μύχια της ψυχής, από τους κήπους με τα γιασεμιά και τους υακίνθους και από τα βάθη των δοχείων που τα δυσώδη απορρίμματα περιέχουν (lâchez tout, partez suz les routes), απ’ τις κραυγές του γλυκασμού των συνουσιαζομένων και από τους στεναγμούς της ηδονής των αυνανιζομένων, απ’ των τρελών τις άναρθρες φωνές και απ’ των βαρέων καημών τις στοναχές, ως λάβα ζεστή, ή ως σάλπιγξ μιας αενάου παρουσίας, μα προ παντός ως σπέρμα, ως σπέρμα ορμητικόν εν ευφροσύνη αναβλύζον, αναπηδούν και ανέρχονται στον ουρανόν (Αλληλούια! Αλληλούια!) με μάτια εστραμμένα προς τα επάνω, άκαυτοι και άφθαρτοι εις τον αιώνα, μπεάτοι και προφητικοί (Αλληλούια! Αλληλούια!), ερωτικοί, υψιτενείς, μεμουσωμένοι, και τώρα και πάντα (Αλληλούια! Αλληλούια!) με συνοδείαν των αγγέλων, και τώρα και πάντα, τον ερχομό και την ανάγκη (Αλληλούια! Αλληλούια!) τον ερχομό και την ανάγκη νέων Παραδείσων ψάλλουν!

Γραμμένο στη Γλυφάδα την πιο ζεστή
μέρα του καλοκαιριού, 17.8.1963.




https://www.youtube.com/watch?v=DzdtPM4ewz0

[Karaμazoβ]

Ανδρέας Εμπειρίκος - "Αφρός"

Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι
Λάμψεις του μουεζίνη στην κορφή τους
Φωτοβολίδες των κραυγών της οικουμένης
Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων
Που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σ' επαύλεις
Και τρέχουν με ποδήλατα σε κήπους
'Aλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι άλλες φορώντας
Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια
Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα
'Οπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάνε
Μες' στον αφρό της θάλασσας.

[Fantine]

ΜΑΛΛΟΝ Ή ΗΤΤΟΝ

έ! όχι και να λογίζεται
καλός ορύκτης
κείνος που καταχωνιάζει
βαθιά στα έγκατα της γης
την πάσα αλήθεια
το κάθε μυστικό
την όποια λύση!

πρέπει όλα να ειπωθούν
πρέπει τα πάντα πια να βγούνε στο φως
για να πετάξουμε απ' τα γλωσσάρια
τις δυο ασήμαντες
άχρηστες όσο και κούφιες λέξεις:
το "πάντοτε" και το "ποτές"

και να το πάρουμε τελειωτικά
απόφαση:
η σάρκα -ναι- είν΄ πρόθυμη
όμως το πνεύμα
φορές φορές
-ωιμέ-
είν' ασθενές

νεράιδες
και τα δέντρα
στην
αμφιλύκη
και στις άγκυρες
του
σαλπιγκτού

Νίκος Εγγονόπουλος

[Karaμazoβ]

Τὰ δῶρα

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής


Μίλτος Σταχτούρης



https://www.youtube.com/watch?v=Gpu1wl4hnXU

[Fantine]

Ἀμοργός   (απόσπασμα)

Πετᾶτε τοὺς νεκροὺς εἶπ᾿ ὁ Ἡράκλειτος κι εἶδε τὸν οὐρανὸ νὰ χλωμιάζει
Κι εἶδε στὴ λάσπη δυὸ μικρὰ κυκλάμινα νὰ φιλιοῦνται
Κι ἔπεσε νὰ φιλήσει κι αὐτὸς τὸ πεθαμένο σῶμα του μὲς στὸ φιλόξενο χῶμα
Ὅπως ὁ λύκος κατεβαίνει ἀπ᾿ τοὺς δρυμοὺς νὰ δεῖ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ νὰ κλάψει.
Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου;
Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του
Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του
Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει
Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις
Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει
Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου
...
Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.

Νίκος Γκάτσος