Ποίηση

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Ποίηση (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Ποίηση

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 66

Author

Topic: Ποίηση (Read 151792 times)

τιρκουαζ στοκος

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 570

respect se kathe alitossa

Re: Ποίηση

« Reply #915 on: December 16, 2014, 02:59:05 am »

Le pont Mirabeau

Sous le pont Mirabeau coule la Seine
Et nos amours
Faut-il qu'il m'en souvienne
La joie venait toujours après la peine

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

Les mains dans les mains restons face à face
Tandis que sous
Le pont de nos bras passe
Des éternels regards l'onde si lasse

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

L'amour s'en va comme cette eau courante
L'amour s'en va
Comme la vie est lente
Et comme l'Espérance est violente

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

Passent les jours et passent les semaines
Ni temps passé
Ni les amours reviennent
Sous le pont Mirabeau coule la Seine

Vienne la nuit sonne l'heure
Les jours s'en vont je demeure

~Guillaume Apollinaire~


	Logged

hmmy-ksirafaki

nohponex

Administrator
Μόνιμος κάτοικος ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 2176

Re: Ποίηση

« Reply #916 on: December 21, 2014, 00:46:45 am »

Κλείνω τα μάτια μου και στο μυαλό μου τρέχει η εικόνα από το σώμα της
το βλέπω μπροστά μου με όλες τις λεπτομέρειες
κάθε ατέλεια δικιά της όπως λέει είναι ένα σημάδι τελειότητας πάνω στην εικόνα αυτή.

Είναι όλα τόσο αληθινά που και τώρα που έχω τα μάτια μου ανοιχτά το βλέπω,
μπορώ να το αγγίξω αλλά δεν μπορώ να μιλήσω,
επειδή ξέρω ότι δεν θα μου απαντήσει,
μένω αμίλητος και απλά θαυμάζω την τελειότητα μπροστά μου.

Στα μάτια μου εναλλάσσεται η εικόνα της και οι γραμμές με το στυλό,
που τρέχει και αποτυπώνει με λόγια αυτό που βλέπω,
αλλά δεν μπορεί, είναι πράγματα που δεν περιγράφονται,
αυτή όλη η εικόνα έχει συγκεντρωμένη όλη την ιστορία.

Γυρίζει ακόμα στο κεφάλι μου ακόμα και τώρα,
παρόλο που ξέρω την συνέχεια της ιστορίας,
η εικόνα και μόνο μου δίνει μια απειροστή χαρά που με γεμίζει.

Δεν φεύγει από το μυαλό μου,
όλα είναι ακόμη εκεί,
ζω την αμηχανία,
είμαι έτοιμος να πυροδοτήσω το χαμόγελο μου μόλις μου χαμογελάσει,
αφού επίμονα κοιτάζω τα μάτια της
και περιμένω την παραμικρή ανταπόκριση.

Είναι όλα ακόμη εκεί,
τίποτα δεν άλλαξε.

Έχει περάσει ώρα και όμως είμαι ακόμη εκεί και την κοιτάζω.
η σκέψη και μόνο ότι θα ανταποδώσει με γαληνεύει...
Αλλά αυτή ανέκφραστη μέσα στην εικόνα μου.

Σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω για να της τραβήξω την προσοχή,
πως θα την κάνω να νιώσει ωραία και να απελευθερωθεί,
τι είναι αυτό που θα την σώσει από την ακινησία και τον λήθαργο της κατάστασης της…

Με πεθαίνει η σκέψη,
μα είμαι χαρούμενος που είναι ακόμη μπροστά μου,
δεν θέλω να φύγει,
θέλω να μείνει εδώ μαζί μου,
ούτε εγώ θα φύγω από εκεί,
θα περιμένω να αντιδράσει,
θα μείνω με ένα χαζό χαμόγελο εκεί περιμένοντας να χαμογελάσει.

Спафаров 06/13


« Last Edit: December 22, 2014, 17:07:27 pm by nohponex »	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #917 on: February 10, 2015, 02:15:16 am »

Δωριείς

Μπορούσα βέβαια να βρίσκομαι πρώτος
ανάμεσα στους οπλισμένους Δωριείς

ντυμένος την περιλάλητη αμφίεσή τους
όπως εκείνος που ποζάριζε σ’ ένα μουσείο
ακίνητος – θυμίζοντας ένδοξους καταρράκτες –
μπορούσα βέβαια
κι όχι τυχαία.

Όμως σε τι θα ωφελούσε την υπόθεσή μας;
όλη μου η μεγαλοπρέπεια
όλες μου οι φωνές μέσα στα τείχη;

Οι ποταμοί θα γύριζαν κύκλο στα περιθώριά μου
οι ελπίδες μου φτηνές παλιές πραμάτειες –
να υποκρίνομαι τον άθεο και τον καταλύτη
εγώ ο πιο ειλικρινής νέος με τα όνειρα
ο θερμός ανταλουσιάνος
μέσα σ’ αυτά τα απαίσια σίδερα της πανοπλίας.

Για τούτο παρέμεινα με τα κουρέλια μου
όπως με γέννησε η Γαλλική επανάσταση
όπως με γέννησε η απελευθέρωση των νέγρων
όπως με γέννησες μάνα μου Ισπανία
ένας σκοτεινός συνωμότης.

Εκείνοι το κατάλαβαν πρώτοι-
τα σιδερένια χέρια τους λέγανε προσευχές
κατέλαβαν τη μια πόλη μετά την άλλη
άφιναν φρουρούς παντού
κλείναν τις πύλες
οι πέτρινες εντολές περιφέρονταν σε λιτανεία-
ώσπου στο τέλος με ξέχασαν.

Και τώρα – απ’ έξω απ’ τα στρατεύματα
κοιτάζω την ένδοξη πόλη
όπου ξαπλώνει ράθυμα πόρνη και δυναμίτης –
κοιτάζω τούτη την πόλη που την περικύκλωσαν
τα φρούρια
αυτή που με γέννησε και δεν έχει πια όνομα
δεν έχει αναμμένη φωτιά –
κοιτάζω κ’ υψώνω θεριό τη φωνή μου
μήπως μ’ ακούσουν.

Η κίνηση μέσα στα τείχη μας είναι σημαντική.

Μιχάλης Κατσαρός


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #918 on: March 08, 2015, 00:15:20 am »

Χρόνος

Καθένας μας έχει στους ώμους του
Την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα
Την δίψα δώδεκα ωρών από ήλιο
Τον πόνο των χρόνων
Την απόφαση μιας ολόκληρης ζωής

Είναι σκληρός ο αγώνας μητέρα
Μα είναι πολλά τα αδέρφια μας
Είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα
Μη πικραίνεσαι
Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο μητέρα
Ανηφορίζοντας τον θάνατο
Μεγάλες πολιτείες θα χτίσουμε μητέρα
Μην πικραίνεσαι

Ύστερα η μεγάλη πέτρα στον ώμο
Μεγάλος ανήφορος
Μεγάλη απόφαση στην καρδιά
Μεγάλες μέρες μας περιμένουν μητέρα
Μάνα

Γιάννης Ρίτσος


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #919 on: March 19, 2015, 15:05:37 pm »

(πρεπει να ζεστάνει ο καιρός)

Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι
Στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα
Ιδρώνει ο ήλιος τρέμει το νερό
Φωτιάς σουσάμια σιγοπέφτουνε
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε τον μελαψό ουρανό.

Με χείλια μπρούντζινα κορμιά γυμνά
Τσουρουφλισμένα στο τσακμάκι του οίστρου
Εε! εε! Τραντάζοντας διαβαίνουν οι αμαξάδες
Στο λάδι της κατηφοριάς τ' αλόγατα βουλιάζουν
Τ' αλόγατα ονειρεύονται
Μια πολιτεία δροσερή με γούρνες μαρμαρένιες
Ένα τριφύλλι σύννεφο έτοιμο να χυθεί
Στους λόφους των λιγνών δέντρων που ζεματάν τ' αυτιά τους
Στα ντέφια των μεγάλων κάμπων που χοροπηδάν τις
καβαλίνες τους.

Πέρα μες στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα
Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά
Στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει
Απ' τη μασχάλη τους γλυκά στάζει το μοσχοκάρυδο
Κι η άχνα πιωμένη με βαριές χτυπιές παραπατά
Στην αζαλιά στην έλισσα και στη μοσκοϊτιά!

Οδυσσέας Ελύτης - Ήλιος ο Πρώτος, VII


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #920 on: April 02, 2015, 01:27:41 am »

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,
οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα
κι αυτά μες στ’ όνειρό τους να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους

Κώστας Βάρναλης


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #921 on: April 07, 2015, 18:04:32 pm »

Άντε λόγω των ημερών:

Ἡ Μαγδαληνή

Μέσ᾿ σὲ παλάτια, ποὺ σὰ σπήλια ἀντήχαν ἀπ᾿ τὶς μουσικὲς
κι᾿ ἀστράβαν ἀπ᾿ τὰ μέταλλα καὶ τὰ δεμένα φῶτα,
στὰ μάγουλά μου, ποὺ κανεὶς δὲν τὰ εἶδεν ἥλιος, οἱ μοσκὲς
γλίστρααν μὲ λάγγεμα πολὺ καὶ τὰ δάγκωναν σὰν ὀχιὲς
στὴν κρουσταλλένια μου φωνὴ θαμπὴ ἐγλιστροῦσε νότα.

Στὴν τεσσεροβασίλεφτη Γιουδαία ἐγώ ῾μουν ἡ Πηγή:
τοῦ κόρφου μου τ᾿ ἀμάραντα καὶ μοσκοβόλᾳ κίτρα.
Ὡσὰν τὴ φλόγα τοῦ κορμιοῦ μου ἄλλη δὲ γνώρισεν ἡ Γῆ,
σὰν τῆς ἀγκάλης μου μεστὴ καμιὰ δὲν ὑπῆρχε σιγή.
Ὁ ἔρωτάς μου νίκαγε τὴ Ρώμη τὴ νικήτρα. . .

Σκοτάδια ἤτανε μέσα μου, ξέρα μεγάλη κι᾿ ἀμμουδιὰ
καὶ στὰ γλυκὰ τὰ χείλια μου πικρὰ πολὺ τὰ γέλια.
Καὶ μοῦ τινάζαν ἄξαφνα τ᾿ ἀγνώστου φόβοι τὴν καρδιὰ
καὶ μοῦ κοβόταν ἡ ἀναπνιὰ μέσ᾿ σὲ φορέματα φαρδιά-
ἀπ᾿ τοῦ θριάμβου τὴν κορφὴ μακριὰ ῾βλεπα συντέλεια.

Δὲν ἦταν ἄξαφνη ἀστραψιά. Τοῦτο συνέβη ἀργά, σιγά. . .
Ὡραῖος δὲν ἤσουν, τίποτα δὲν εἶχες πάνω σου ἄξο!
Κοίταγες χάμου τὰ χαλίκια, ὡς μίλαγες σιγὰ κι᾿ ἀργά.
Τὴν τρίτη ἢ τέταρτη φορὰν ἄρχισε ὁ νοῦς μου νὰ ριγᾷ,
κι᾿ ὡς σήκωσες τὰ μάτια σου, δὲ βάσταα νὰ κοιτάξω.

Κι᾿ ἔνιωσα ὁρμὴ ἀσυγκράτητη στὰ πόδια σου νὰ κυλιστῶ.
Εἶδα νὰ σειέται μέσα μου ψυχὴ παρθένα ὡς τώρα.
Τὴν εὐτυχία τὴ γνώρισα στὸ δόσιμο χωρὶς μιστό,
τὴ λευτεριά-στὸ σκλάβωμα σὲ κάποιο ἰδανικὸ σωστὸ
καὶ τὴν ὑπέρτατ᾿ ἡδονὴ στὸν πόνον,-ἄξια γνώρα.

Καὶ στοὺς φτωχοὺς μοιράζοντας τὰ ὑπάρχοντά μου (ἀσημικά,
διαμαντικά, μεταξωτά, μπαξέδες καὶ παλάτια)
τὰ βήματά σου ἀκλούθησα, ποὺ κι᾿ ἂν τὰ σβηοῦσε ταχτικὰ
στὸν ἄμμ᾿ ὁ ἀγέρας τοῦ βραδιοῦ, σὰ φῶτα μένανε γλυκὰ
γιὰ πάντα σ᾿ ἄμμο καὶ ψυχῇ καὶ σ᾿ ἀκοὲς καὶ μάτια.

Πράματα νέα δὲν ἔλεγες κι᾿ οὔτε, μὲ λόγια νέα, παλιά.
Ἀπὸ πολλοὺς κι᾿ ἀπὸ καιροὺς ὅλα ἦταν εἰπωμένα.
Μά ῾χες τὴ δύναμη ν᾿ ἀκοῦς τῶν οὐρανῶν τὴ σιγαλιὰ
κι᾿ ὅλα γιὰ σένα (κι᾿ ἄψυχα κι᾿ ἄνθρωποι) διάφανα γιαλιὰ
καὶ διάφαν᾿ ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ γιὰ σένα - καὶ γιὰ μένα!

Κανεὶς (καὶ πλήθη καὶ σοφοὶ καὶ μαθητάδες καὶ γονιοί)
δὲν ξάνοιγε τὸ σπαραγμὸ στὰ θάματά σου πίσω.
Κι᾿ ἂν πρόσμενες τὸ λυτρωμό σου ἀπὸ τὴν ἄδικη θανή,
ἐγὼ μονάχα τό ῾νιωσα, ποὺ ἤμουνα λάσπη καὶ κοινή,
πόσο, Χριστέ ῾σουν ἄνθρωπος! Κι᾿ ἐγὼ θὰ σ᾿ ἀναστήσω!

Κώστας Βάρναλης

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=zch1YAyBtvo" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=zch1YAyBtvo</a>


	Logged

Mitsos

Νεούλης/Νεούλα

Posts: 28

Re: Ποίηση

« Reply #922 on: April 16, 2015, 15:22:16 pm »

Τα κέρατα μου μέσα στη γλάστρα
συλλαλητήριο κάνουν με τ' άστρα,
μέσα στη ζέστη ψάξε και βρες τη
σαν τη Σαχάρα χωρίς νερό,
μ' έχεις πετάξει μες τον ασβέστη
μα εγώ ακόμα σε αγαπώ.

Εφόσον δε βλεπόμεθα
τι θα και τι οψόμεθα,
δως μου τη δυνατότητα
να βλέπω κλειδαρότρυπα.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=HY1wLou0jr0" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=HY1wLou0jr0</a>


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #923 on: April 22, 2015, 23:01:35 pm »

22/04/1870

Είδα τον Λένιν!

Τον είδα να τρέχει χέρι – χέρι με τη Ζωή.
Να σπρώχνει κατά τον ανήφορο με τον ώμο του την Ιστορία.
Τον είδα να λαχανιάζει και να βιάζεται.
Γιατί όλα τότε ήταν βιαστικά. Όλα.
Οι ώρες, οι σελίδες, οι στιγμές.
«Σήμερα νωρίς – αύριο θα “ν” αργά».
Η Επανάσταση κοίταξε το παιδί της στα μάτια. Ναι. Ηταν καιρός…
Το φώναξε κι η «Αβρόρα» απ” το ποτάμι.
Ηταν καιρός.
Θολός σιγόψελνε δίπλα της κι ο Νέβας.
Τον ακολούθησαν σιγοψέλνοντας και τα κανάλια.
Ηταν καιρός: Η Πόλη σώπαινε πνιγμένη στα σκότη. Και μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε.
Μόνο το «Σμόλνυ» έφεγγε σαν φανάρι.
Για να δείξει στο Μέλλον να περάσει.

Μενέλαος Λουντέμης


« Last Edit: April 22, 2015, 23:12:59 pm by Karaμazoβ »	Logged

c0ndemn3d

Veteran
Αbsolute ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 4804

Yarr!

Re: Ποίηση

« Reply #924 on: May 08, 2015, 21:54:59 pm »

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=8mNuXapSKJM" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=8mNuXapSKJM</a>


	Logged

In response, the pirates had to adhere to a doctrine of their own...
war against the world

They took my home, I can't walk away from that; can you?
Forget me, forget Teach, forget loyalty, compacts, honours, debts, all of it.
The only question that matters is this: Who are you?

boudou

Μόνιμος κάτοικος ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 1299

http://www.youtube.com/watch?v=wwgee6jN-Bo

Re: Ποίηση

« Reply #925 on: May 12, 2015, 19:53:13 pm »

Στα μαβιά κρόσσια της οδύνης
Στ' αγάλματα της αγωνίας
Στις υγρές σιωπές
Υπάρχει ένα πρόσωπο
Τόσο πολύ βγαλμένο από τα δάκρυα
Τόσο ακατανόητο

Τόσο ζεστό στο χέρι που του γνέφει
Έν' άλλο πρόσωπο

Μια οπτασία με πυρσούς που σχίζει την ερήμωση
Καβάλα η νύχτα στις οροσειρές της
Με άστρα σαν νοήματα που σφεντονίστηκαν
Άλλοτε απ' την παιδική τους ηλικία
Και δίνουνε το κατευόδιο της ζωής
Επάνω στις ανηφοριές του οίκτου.

Υπάρχει

Μια τρυφερή καμπύλη που χρωστά στον πόνο

Την περιπέτεια της φωτοχυσίας της
Ένας φακός που ενώνει τ' αμαρτήματα

Σαν ύπτια σπλάχνα που 'ριξεν η τύχη
Εκεί

Ένας καλός απ' τη σκιά που τον μαγεύει τοίχος
Κάνει γωνία πριν από το κλάμα

Ύστερα φτάνουν οι κορμοστασιές του ολέθρου
Δέντρα με μόνη επίπλωση τα δάχτυλα τους
Με μόνη πίστη την ξεριζωμένη τους λαλιά
Είναι καλό να μη μιλάν εκείνοι που έζησαν
Οι άλλοι βαστούν στα χέρια οιμωγές
Τρέχοντας πέρα σαν αβάφτιστες φτερούγες

Έζησαν

Ένα πηγάδι ανοίγει φόβους έπειτ' από κάθ' ελπίδα του
Γιατί να τρέμει αυτό το σύρμα
Τούτο το πουλί ποιο βλέμμα να τροφοδοτεί
Τι θέλουμε

Υπάρχει

Ένα σβησμένο πρόσωπο σε κάθε αυλαία λήθης.


	Logged

I used to want to change the world. Now I just want to leave the room with a little dignity.

Αλντεμπαράν

Veteran
Αbsolute ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 2963

גם זה יעבור

Re: Ποίηση

« Reply #926 on: May 14, 2015, 20:01:32 pm »

Οι τόποι του Νίκου Καββαδία.

http://civil2006.blogspot.gr/2012/03/blog-post_19.html


	Logged

http://de.academic.ru/pictures/dewiki/75/Kemenche-Salut_de_trebizonde-Danse_aux_sabres.jpg

Veteran
Μόνιμος κάτοικος ΤΗΜΜΥ.gr

Posts: 1580

Increscunt animi, virescit volnere virtus

Re: Ποίηση

« Reply #927 on: December 31, 2015, 21:25:08 pm »

Αποσπάσματα από την εκπομπή ''Περισκόπιο'' της ΕΤ1 αφιερωμένη στον Μίλτο Σαχτούρη

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=8ZaGLGQ-HrE" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=8ZaGLGQ-HrE</a>
το συγκλονιστικό κομμάτι βέβαια, το τελευταίο : 6.50 και μετά. Για κάποιον λόγο πιστέυω ότι
η αποκόλληση του κειμένου, απομαγνητοφωνόντας το, θα ήταν χυδαιότητα,
παρόλο που ενθουσιαμένος αφού, έχω μια τάση να προσπαθήσω να το αποδώσω.


	Logged

WebSlave
Καταστραμμένος

Posts: 5562

Bad faith

Re: Ποίηση

« Reply #928 on: January 13, 2016, 01:00:01 am »

Grief

I tell you, hopeless grief is passionless;
That only men incredulous of despair,
Half-taught in anguish, through the midnight air
Beat upward to God’s throne in loud access
Of shrieking and reproach. Full desertness,
In souls as countries, lieth silent-bare
Under the blanching, vertical eye-glare
Of the absolute heavens. Deep-hearted man, express
Grief for thy dead in silence like to death—
Most like a monumental statue set
In everlasting watch and moveless woe
Till itself crumble to the dust beneath.
Touch it; the marble eyelids are not wet:
If it could weep, it could arise and go.

Elizabeth Barrett Browning


	Logged

It was the best of times, it was the worst of times, it was the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us.

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Ποίηση

« Reply #929 on: March 15, 2016, 19:01:41 pm »

Μάρτιαι Eιδοί

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Aρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Aρτεμιδώρου.

K. Π. Καβάφης

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=MK667IOHtsw" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=MK667IOHtsw</a>

https://en.wikipedia.org/wiki/Ides_of_March


	Logged

Pages: 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 66

Jump to: