Φιλοσοφικά Κείμενα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Νessa]

(σσ Τελικά η σχέση νιτσε-ναζισμού ήταν μονο στο μυαλό των ναζι)

Πες το χρυσοστομε...

[apostolos1986]

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Αν μιλήσουμε...

... με όρους αγοραίους, ο καπιταλισμός είναι άραγε κι αυτός ένα προϊόν υπερτιμημένο, όπως τόσα άλλα που βλέπουμε γύρω μας; Αυτό το ερώτημα βάζει στην εφημερίδα «Λος Άντζελες Τάιμς» ο Μπέντζαμιν Μπάρμπερ, καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Ο καταναλωτικός καπιταλισμός, λέει ο καθηγητής, θριαμβεύει παντού: το «προτεσταντικό ήθος» που εκφραζόταν από τη στάση ζωής «εργαζόμαστε σκληρά σήμερα για να δρέψουμε τους καρπούς της δουλειάς μας αργότερα» έχει αντικατασταθεί από το ήθος της εύκολης πίστωσης και της εμμονής στην κατανάλωση. Αυτό το νέο ήθος, πιστεύει ο καθηγητής, εκθέτει σε κινδύνους όχι μόνο το σύστημα της αγοράς αλλά και την ίδια τη δημοκρατία.

Η αρετή...

... του καπιταλισμού, όπως την έβλεπαν οι κλασικοί υποστηρικτές του, ήταν ότι παρήγε αγαθά και υπηρεσίες που ανταποκρίνονταν σε πραγματικές καταναλωτικές ανάγκες και που εξασφάλιζαν ένα κέρδος για τους παραγωγούς. Σήμερα, όμως, στις ανεπτυγμένες χώρες, οι βασικές ανάγκες έχουν ήδη ικανοποιηθεί. Στις ελάχιστες ανάγκες που υπολείπονται, αντιστοιχεί μια πληθώρα αγαθών. Όμως, για να επιβιώσει, ο καπιταλισμός απαιτεί από εμάς να χρειαζόμαστε όλα όσα παράγει. Έτσι, συνεχίζει να κατασκευάζει ανάγκες για τους εύπορους, ενώ την ίδια ώρα αδιαφορεί για τις ανάγκες αυτών που χρειάζονται πραγματικά τα αγαθά του. Η παγκόσμια ανισότητα, όπως τη βλέπει ο καθηγητής Μπάρμπερ, είναι σήμερα αυτή: ενώ οι πλούσιοι έχουν πια πάρα πολύ λίγες ανάγκες, αυτοί που έχουν ακόμη ανάγκες έχουν πάρα πολύ λίγα πλούτη.

Τα παιδιά...

... προτού καν προφέρουν την πρώτη τους λέξη, έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τις μάρκες και ξέρουν τι θέλουν να ψωνίσουν προτού καν κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέχρι το σούπερ μάρκετ. Κι εμείς οι μεγάλοι δουλεύουμε σκληρά, αλλά δουλεύουμε για να μπορούμε να πληρώνουμε για τον χρόνο που δεν δουλεύουμε. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο καπιταλισμός προσπαθεί σήμερα να λύσει το πρόβλημά του: ότι δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλά αγαθά που αντιστοιχούν σε πάρα πολύ λίγες ανάγκες. Ο καπιταλισμός κάνει την κατανάλωση πανταχού παρούσα και μετατρέπει τα ψώνια σε έναν εθισμό που επιτείνεται από τον εύκολο βερεσέ. Ας θυμηθούμε για λίγο πώς ήταν κάποτε η κεντρική πλατεία σε μια τυπική δυτική πόλη και πώς είναι σήμερα. Άλλοτε, ένα σχολείο, το δημαρχείο, ένα κατάστημα, ένας κινηματογράφος, μια εκκλησία, κατοικίες ­ μια αληθινή γειτονιά ανθρώπων που δεν είχαν για μοναδικό σκοπό τους την κατανάλωση. Τώρα, οι κεντρικές πλατείες έχουν μετατραπεί σε πελώρια εμπορικά κέντρα.

Υπάρχει...

... όμως και ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Όταν η πολιτική τρυπώνει παντού στη ζωή του ανθρώπου, αυτό το ονομάζουμε ολοκληρωτισμό. Όταν η θρησκεία επιβάλλεται στα πάντα, αυτό το ονομάζουμε θεοκρατία. Πώς μπορούμε όμως να ονομάζουμε δημοκρατικό ένα σύστημα που δεν ικανοποιεί πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες; Ο καπιταλισμός κινδυνεύει να «αυτοκαταναλωθεί», λέει ο Μπέντζαμιν Μπάρμπερ, αν δεν επιστρέψει σε αυτές τις ανάγκες.


ΤΑ ΝΕΑ

[Karaμazoβ]

Για την κριτική των αγίων

Για να χεις μια αρετή, πρέπει πράγματι να θέλεις να την έχεις με την πιο κτηνώδη μορφή της - όπως το 'θελαν και το χρειάζονταν οι χριστιανοί άγιοι. Αυτοί δεν μπορούσαν να αντέξουν τη ζωή παρα μόνο με τη σκέψη ο,τι το θέαμα της αρετής τους θα γεννούσε αυτοπεριφρόνηση σ' όποιον τους έβλεπε. Μια αρετή που έχει τετοιο αποτέλεσμα εγώ την ονομάζω κτηνώδη.

Η Χαρούμενη Γνωση (150)

[Karaμazoβ]

Χριστιανός και Αναρχικός

Όταν ο αναρχικός, ως φερέφωνο των παρακμάζοντων στρωμάτων της κοινωνίας, απαιτεί, με λεπτή αγανάκτηση το "σωστό" , τη "δικαιοσύνη", τα "ισα διακαιώματα", βρίσκεται απλώς κάτω απο την πίεση της απαιδευσίας του, που δεν μπορεί να καταλάβει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο υποφέρει - που είναι το ότι ειναι φτωχός σε ζωή...Ένα αιτιώδες ένστικτο είναι πανίσχυρο μέσα του: κάποιος άλλος πρέπει να φταίει που βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση...

Επίσης, η ίδια η "λεπτή αγανάκτηση" τον καθησυχάζει. Ο καυγάς είναι ηδονή για όλους τους φτωχοδιαβόλους, δίνει μια ελαφριά αλλα και μεθυστική αίσθηση δύναμης. Ακόμη και τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες μπορούν να δώσουν στη ζωή μια χάρη που να την κάνει υποφερτή: υπάρχει μια λεπτή δόση εκδικητικότητας στο παράπονο, φωρτώνει κανείς την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, και, σ' ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και την κακότητα του, σ' εκείνους που είναι διαφορετικοί, σαν να ήταν μια αδικία, ένα απαγορευμένο προνόμιο. "Αν εγώ είμαι κανάγιας, τότε πρέπει να σαι και συ" - μ' αυτή τη λογική γίνονται οι επαναστάσεις.

Τα παραπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα: προέρχονται απο την αδυναμία. Το να φορτώνεις την κακοτυχία σου σε άλλους (αυτό κανει ο σοσιαλιστής) δεν διαφέρει καθόλου απο το να την φορτώνεις στον εαυτό σου (όπως κανει ο χριστιανός). Το συνηθισμένο και ανάξιο λόγου πράγμα ειναι το οτι υποτείθεται πως κάποιος φταίει  όταν υποφέρει κάποιος άλλος, κοντολογίς, το οτι εκείνος που υποφερει συστηνει στον εαυτό του κατά των βασάνων του, σαν φάρμακο, το μέλι της εκδικητικότητας. Τα αντικείμενα τουτης της ανάγκης για εκδίκηση, ως αναγκης για ηδονη, ειναι απλές ευκαιρίες. Εκείνος που υποφέρει βρίσκει παντού ευκαιρίες για να πάρει την μικρή του εκδίκηση. Αν ειναι χριστιανός τις βρίσκει στον εαυτό του. Ο χριστιανός και ο αναρχικός είναι και οι δύο παρακμιακοί. Όταν ο χριστιανός καταδικάζει, συκοφαντεί και κηλιδώνει τον "κοσμο"   , το ενστικτό του είναι ίδιο μ' εκείνο που ωθεί τον σοσιαλιστή εργάτη να καταδικάσει, να συκοφαντήσει και να κηλιδώσει την κοινωνία. Η "Δευτέρα Παρουσία" είναι η γλυκειά παρηγοριά της εκδίκησης - η Επανάσταση, την οποια περιμένει ο σοσιαλιστής εργάτης, τοποθετημένη όμως λίγο αργότερα. Το "επέκεινα" : ο "άλλος κόσμος" είναι μόνο ένα μέσο για να κηλιδωθεί "τουτος εδώ" ο κόσμος...




Friedrich Nietzsche - Το Λυκόφως των Ειδώλων (34)

[Karaμazoβ]

Παρόλο που το παρακάτω κείμενο γράφτηκε Πρωτοχρονιά, ας ελπίσουμε οτι μπορούμε να κάνουμε μια αντιστοίχιση με το νεο ακαδημαικό έτος που έρχεται...

Για τον καινούριο χρόνο

Ακόμα ζω, ακόμα σκέφτομαι: Πρέπει να ζήσω ακόμα, γιατί πρέπει να σκέφτομαι. Sum, ergo cogito: Cogito, ergo sum. Σήμερα ο καθένας επιτρέπει στο εαυτό του να εκφράζει την επιθυμία του και την πιο αγαπημένη σκέψη του, γι αυτό κι εγώ θα πω τι επιθυμώ για τον εαυτό μου σήμερα, και ποιά ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε μεσα απ' την καρδιά μου αυτόν το χρόνο - θα πω ποια σκέψη πρόκειται να γίνει λόγος, εγγύηση και γλύκα της ζωής μου απο δω και πέρα. Θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερο να βλέπω σαν ωραίο ο,τι είναι αναγκάιο στα πράγματα: έτσι θα γίνω ένας απο κείνους που κάνουν ωραία τα πράγματα. Amor fati (=η αγάπη της μοίρας) : ας είναι αυτή η αγάπη μου απο δω και πέρα! Δεν θέλω να κυρρήξω πόλεμο εναντίον αυτού που είναι άσχημο. Δε θέλω να κατηγορώ, δε θέλω να κατηγορώ εκείνους που κατηγορούν. Να κοιτάω μακρια: αυτή θα ναι η μόνη μου άρνηση! Και άπαξ και δια παντός: θέλω να γίνω κάποτε ένας άνθρωπος που λέει Ναι.


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (276)

[Ex_Mechanus]

Γαμώτο, το νιώθω ότι κάποτε πρέπει να τον τελειώσω τον ριμάδα τον Ζαρατούστρα...

(αυτό το ριμάδι το PC μου έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά από 'τι είχα φανταστεί)

Και σαν τίτλοι με προσελκύουν οι "Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο" και "Πέρα από το καλό και το κακό".

Εσύ ποιό προτείνεις ω σοφέ Καραμαζόβ;

[Karaμazoβ]

Γαμώτο, το νιώθω ότι κάποτε πρέπει να τον τελειώσω τον ριμάδα τον Ζαρατούστρα...

(αυτό το ριμάδι το PC μου έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά από 'τι είχα φανταστεί)

Και σαν τίτλοι με προσελκύουν οι "Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο" και "Πέρα από το καλό και το κακό".

Εσύ ποιό προτείνεις ω σοφέ Καραμαζόβ;

Τι "σοφος" ρε, μας δουλέυεις ?!


Δεν τα χω διαβάσει αυτά, δυστυχώς. Εχω διαβάσει το "Χαρουμενη Επιστήμη", το "Ο Αντιχριστος" και το "Λυκόφως των Ειδώλων", και τα 3 μου άρεσαν. Τωρα κάνω ... διαλειμμα.    Γενικώς, πολυ ενδιαφέρον φιλοσοφος ο Νιτσε... Νομίζω οτι το "Περα απο το Καλο και το Κακό" το έγραψε ως αναλυση πανω στο "Ταδε Εφη Ζαρατουστρα".

δες κι εδω:
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=6622.0

[Karaμazoβ]

Στην "Χαρούμενη Επιστήμη" ο Νίτσε για πρώτη φορά αναφέρει την ιδέα της Αιώνιας Επιστροφής , μια ιδεα με παγανιστικές ρίζες την οποιά θα αναπτύξει στα επομενα έργα της μεσης περιόδου του.

Το Μεγαλύτερο Βάρος

 Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική μοναξιά σου και σου έλεγε: " Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες τώρα, θα την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες ακόμα φορές, και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτήν, αλλα κάθε πόνος και κάθε χαρά  και κάθε σκέψη και στεναγμός, και κάθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα ξανάρθει σε σένα, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη και αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής γυρίζει ακατάπαυστα πάνω κάτω και μαζί της και συ, κόκκε σκόνης!"

 Δεν θά πεφτες κατάχαμα, δεν θά τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν που θα σου μιλούσε έτσι; Ή μηπως έχεις ζήσει μια φοβερή στιγμή που θα του απαντούσες: "Είσαι Θεός και ποτέ δεν άκουσα τίποτε πιο θεεικό!" Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη θα σε μεταμόρφωνε κι ίσως να σε μηδένιζε. Και θα αναρωτιοσουν για το καθετί : "Το θέλεις αυτό αλλη μια φορά κι αναρίθμητες φορές ακόμα;" Κι αυτό το ερώτημα θα ήταν το μεγαλύτερο βάρος που θα βάραινε τις πράξεις σου! Ή, αντίθετα, πόσο καλοδιάθετος θα πρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στη ζωή  ώστε να μην ποθείς τίποτε περισσότερο  απ αυτήν την έσχατη αιώνια επιβεβαίωση και σφραγίδα!


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (341)

[Ex_Mechanus]

Το Μεγαλύτερο Βάρος

 Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική μοναξιά σου και σου έλεγε: " Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες τώρα, θα την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες ακόμα φορές, και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτήν, αλλα κάθε πόνος και κάθε χαρά  και κάθε σκέψη και στεναγμός, και κάθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα ξανάρθει σε σένα, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη και αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής γυρίζει ακατάπαυστα πάνω κάτω και μαζί της και συ, κόκκε σκόνης!"

 Δεν θά πεφτες κατάχαμα, δεν θά τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν που θα σου μιλούσε έτσι; Ή μηπως έχεις ζήσει μια φοβερή στιγμή που θα του απαντούσες: "Είσαι Θεός και ποτέ δεν άκουσα τίποτε πιο θεεικό!" Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη θα σε μεταμόρφωνε κι ίσως να σε μηδένιζε. Και θα αναρωτιοσουν για το καθετί : "Το θέλεις αυτό αλλη μια φορά κι αναρίθμητες φορές ακόμα;" Κι αυτό το ερώτημα θα ήταν το μεγαλύτερο βάρος που θα βάραινε τις πράξεις σου! Ή, αντίθετα, πόσο καλοδιάθετος θα πρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στη ζωή  ώστε να μην ποθείς τίποτε περισσότερο  απ αυτήν την έσχατη αιώνια επιβεβαίωση και σφραγίδα!


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (341)

 

Στην "Χαρούμενη Επιστήμη" ο Νίτσε για πρώτη φορά αναφέρει την ιδέα της Αιώνιας Επιστροφής , μια ιδεα με παγανιστικές ρίζες την οποιά θα αναπτύξει στα επομενα έργα της μεσης περιόδου του.

Ινδουιστικές για την ακρίβεια, μιας και είναι προγενέστερες.

Ο όρος παγανιστικές αφορά κυρίως θρησκείες με κεντρικό σημείο λατρείας την μητέρα γη. Αν και η καταγωγή τους κατά κύριο λόγο αποδίδεται σε αφρικανικές φυλές, υπάρχουν διάσπαρτοι πολιτισμοί στη Γη με ανάλογη θρησκευτική δομή, από την Λαπωνία, μέχρι την Αμερική και την Ιαπωνία.

[Ex_Mechanus]

Ο Νίτσε δεν μίλησε για τον υπεράνθρωπο που εξαλείφει τους αδύναμους; Για το ότι οι αρετές είναι αδυναμία του ανθρώπου, και το υποστήριξε αυτό λέγοντας ότι είναι γένους θηλυκού, και από εκεί φαίνεται πως είναι για τους αδύναμους; Σε καμιά περίπτωση δε θα πω ότι είναι κραυγή στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων.

Δες μια ψιλοσχετική συζήτηση που έγινε εδώ (αν και προσωρινά έχει διακοπεί): http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=18865.45

Λίγα πράγματα στην ζωή σε κάνουν να συνειδητοποιείς πραγματικά πόσο μικρός είσαι, αλλά πόσο μεγάλος μπορείς να γίνεις...

(αυτά και να εκτιμάτε)

[Karaμazoβ]

Στην "Χαρούμενη Επιστήμη" ο Νίτσε για πρώτη φορά αναφέρει την ιδέα της Αιώνιας Επιστροφής , μια ιδεα με παγανιστικές ρίζες την οποιά θα αναπτύξει στα επομενα έργα της μεσης περιόδου του.

Ινδουιστικές για την ακρίβεια, μιας και είναι προγενέστερες.

Ο όρος παγανιστικές αφορά κυρίως θρησκείες με κεντρικό σημείο λατρείας την μητέρα γη. Αν και η καταγωγή τους κατά κύριο λόγο αποδίδεται σε αφρικανικές φυλές, υπάρχουν διάσπαρτοι πολιτισμοί στη Γη με ανάλογη θρησκευτική δομή, από την Λαπωνία, μέχρι την Αμερική και την Ιαπωνία.

Να σου πω την άποψη μου...

Mε τον όρο "παγανισμός" εννοούσα τις Παλαιές Θρησκείες των Αρχαίων Ελληνων, των Βικινγκ κ.ο.κ. Γενικώς σε πολλές πολυθεειστικές θρησκείες  (που μήπως "οι θεοί" δεν αντιπροσωπεύουν τπτ άλλο απο φυσικές δυνάμεις και ανθρώπινες ιδιότητες??) υπάρχει αυτή η έννοια των Κύκλων στην αθρώπινη φυση και ιστορία. Οι Εβραίοι - οι 1οι μονοθειστές - απο την άλλη ήταν αυτοί που διέδωσαν, μεσω του Χριστιανισμού, την ιδέα μιας "γραμμικής" ιστορίας, με αρχή , εξέλιξη και τέλος.

Μεγαλη συζήτηση εχει γινει εδω και αιώνες για το ποια θεωρία είναι "επιστημονική"... Η Αιώνια Επιστροφή φαντάζει η πιο λογική για μένα , αλλα και συνάμα η πιο πεσσιμιστικη...

[Karaμazoβ]

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ



Χάμω σερνόταν μπροστά στα μάτια όλων, ατιμασμένη η ανθρώπινη ζωή, πλακωμένη από το βάρος της θρησκείας που απ΄ τα ουράνια πρόβαλλε την τρομερή της όψη και απειλούσε τους θνητούς.
Τότε, πρώτος ένας Έλληνας τόλμησε να υψώσει τα μάτια του τα θνητά κατά πάνω της και να της αντισταθεί.
Αυτον δεν τον σταμάτησαν μήτε οι κεραυνοί μήτε το απειλητικό μουρμουρητό του ουρανού μήτε τα παραμυθία των θεών.
Ίσα-ίσα που δυνάμωσαν το θάρρος της ψυχής του και τη θέληση ν΄ αποτινάξει, πρώτος αυτός, τις κλειδωνιές που σφράγιζαν τα μυστικά της φύσης.
Κι η ζωντανή ορμή του νου θριάμβευσε και διάβηκε τους φλογισμένους φράκτες του ουρανού και περπάτησε το απέραντο Σύμπαν με λογισμό και πνεύμα.
Και ξανάρθε νικητής για να μας πει τι μπορεί να γίνει και τι όχι, και πως ορίζεται, με νόμους ακλόνητους, η δύναμη στο κάθε τι.
Ετσι με τη σειρά της, ποδοπατημένη συντρίβεται η θρησκεία, κι εμάς η νίκη του μας υψώνει στα ουράνια.

[Λουκρήτιος - Περί της Φύσεως των Όντων]

[Karaμazoβ]

fragmentum B 30

κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.


Ηράκλειτος


σε μια προσπάθεια μετάφραση δικιάς μου :

"Αυτόν τον κόσμο, και όλα σ αυτον, ουτε καποιος απο τους θεούς ουτε απο τους ανθρώπους τον έφτιαξε, αλλα υπήρχε παντα και υπάρχει και θα υπάρχει: σα φωτιά , αλλοτε φουντώνει άλλοτε σιγοσβήνει , καίει πάντα.

[Christina8]

Ουμπέρτο Εκο - «Το Εκκρεμές του Φουκώ»



“…. Λοιπόν. Στον κόσμο υπάρχουν οι ####, οι ανόητοι, οι βλάκες και οι τρελοί".
"Εξαιρείται κανείς;"
"Ναι, εμείς οι δυο. Ή τουλάχιστον, δίχως να θέλω να σας προσβάλω, εγώ. Τέλος πάντων, όμως, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι ανήκουν σε κάποια απ αυτές τις κατηγορίες. Ολοι μας κάθε τόσο είμαστε ####, ανόητοι, βλάκες και τρελοί. Ας πούμε ότι φυσιολογικός άνθρωπος ειν' εκείνος που συνδυάζει σε λογικό ποσοστό όλα αυτά τα συστατικά, τους ιδανικούς τύπους".
"Idealtypen".
"Μπράβο. Ξέρετε και γερμανικά;"
"Κουτσά στραβά για τις βιβλιογραφίες".
"Στην εποχή μου, όποιος ήξερε γερμανικά δεν έπαιρνε πτυχίο. Περνούσε τη ζωή του ξέροντας γερμανικά. Νομίζω ότι σήμερα το ίδιο συμβαίνει με τα κινέζικα".
"Δεν τα ξέρω αρκετά καλά κι έτσι θα πάρω πτυχίο. Ας γυρίσουμε και πάλι όμως στην τυπολογία σας. Τι είναι η μεγαλοφυία, ο Αινστάιν, ας πούμε;".
"Μεγαλοφυής είναι αυτός που επιστρατεύει ένα απ’ αυτά τα συστατικά κατά ιλιγγιώδη τρόπο, τρέφοντας το με τα υπόλοιπα".
Ηπιε. Είπε: "Καλησπέρα κούκλα. Ακόμα δεν αποπειράθηκες ν αυτοκτονήσεις;".
"Όχι", απάντησε η κοπέλα που περνούσε, "τώρα ανήκω σε μια ομάδα".
"Μπράβο", της είπε ο Μπέλμπο. Στράφηκε προς το μέρος μου: "Μπορούν να γίνουν και ομαδικές αυτοκτονίες, δεν νομίζετε;".
"Οι τρελοί όμως;".
"Μη νομίσετε ότι η θεωρία μου είναι πανάκεια. Δεν πάω να τακτοποιήσω το σύμπαν. Λέω τι σημαίνει τρελός για έναν εκδοτικό οίκο. Η θεωρία μου είναι ad hoc, εντάξει;".
"Εντάξει. Σειρά μου να κεράσω".
"Σύμφωνοι. Πυλάδη, σας παρακαλώ, λιγότερο πάγο. Αλλιώς μπαίνει αμέσως στην κυκλοφορία. Λοιπόν. Ο %%%% δεν μιλάει καν, σαλιαρίζει, είναι σπαστικός. Κοπανάει το παγωτό στο κούτελο του από έλλειψη συντονισμού. Μπαίνει στην περιστροφική πόρτα από την αντίθετη πλευρά".
"Πώς γίνεται;".
"Αυτός τα καταφέρνει. Γι αυτό είναι %%%%. Δεν μας ενδιαφέρει, τον αναγνωρίζουμε αμέσως, και δεν εμφανίζεται σε εκδοτικούς οίκους. Ας τον αφήσουμε εκεί που είναι".
"Ας τον αφήσουμε".
"Το να είσαι ανόητος είναι πιο περίπλοκο. Είναι κοινωνική συμπεριφορά. Ανόητος είναι αυτός που δεν πετυχαίνει ποτέ το ποτήρι".
"Τι εννοείτε;".
"Αυτό". Σημάδεψε με το δείκτη το τον πάγκο δίπλα στο ποτήρι. "Σκοπεύει να μιλήσει γι αυτό που υπάρχει μες στο ποτήρι αλλά, όπως και να 'χει, πέφτει έξω. Αν θέλετε, για να το πούμε απλά, είναι αυτός που κάνει γκάφες, που ρωτάει τι κάνει η ωραία σας κυρία στον τύπο που μόλις τον εγκατέλειψε η γυναίκα του. Καταλαβαίνετε;".
"Καταλαβαίνω. Τους ξέρω".
"Ο ανόητος είναι περιζήτητος, ιδίως στις κοσμικές συγκεντρώσεις. Φέρνει τους πάντες σε αμηχανία, μα προσφέρει ευκαιρίες για σχόλια. Στη θετική μορφή του είναι διπλωματικός. Μιλάει εκτός θέματος ακόμη και για τις γκάφες των άλλων, στρέφοντας αλλού τη συζήτηση. Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει, δεν είναι ποτέ δημιουργικός, μηρυκάζει, επομένως ποτέ δεν έρχεται να φέρει χειρόγραφα σ έναν εκδοτικό οίκο. Ο ανόητος δεν λέει ότι η γάτα γαβγίζει, μιλάει για τη γάτα όταν οι άλλοι μιλούν για το σκύλο. Λαθεύει στους κανόνες της συζήτησης, κι όταν λαθεύει ωραία είναι υπέροχος. Νομίζω ότι πρόκειται για απειλούμενο είδος, είναι φορέας κυρίως αστικών αρετών. Του χρειάζεται ένα σαλόνι Βερντυρέν, ή μάλλον μια οικία Γκερμάντ. Τα διαβάζετε ακόμη αυτά εσείς οι φοιτητές;".
"Εγώ ναι".
"Ανόητος είναι ο Ιωακείμ Μουρά που επιθεωρεί τους αξιωματικούς του και ανάμεσα τους βλέπει έναν από τη Μαρτινίκα γεμάτο παράσημα. "Vous etes negre?", τον ρωτά. Κι εκείνος: "Oui, mon general". Κι ο Μουρά: "Bravo, bravo, continuez!" (-Είστε νέγρος; -Μάλιστα στρατηγέ μου –Μπράβο, μπράβο, συνεχίστε!) Και ούτω καθ' εξής. Με παρακολουθείτε; Συγγνώμη αλλ απόψε γιορτάζω μια ιστορική απόφαση της ζωής μου. Εκοψα το ποτό. Ένα ακόμη; Δεν απαντάτε, με κάνετε να νιώθω ένοχος. Πυλάδη!".
"Και ο βλάκας;".
"Α! Ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν. Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι".
"Πράγμα που ισχύει".
"Ναι, αλλά συμπτωματικά. Ο βλάκας μπορεί να πει και κάτι σωστό, όμως για λανθασμένους λόγους".
"Μπορούμε να πούμε λανθασμένα πράγματα, αρκεί οι λόγοι να είναι σωστοί".
"Κατ ανάγκην. Αλλιώς γιατί να πασχίζουμε τόσο να είμαστε έλλογα όντα;".
"Ολοι οι μεγάλοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι κατάγονται από κατώτερες μορφές ζωής, οι άνθρωποι κατάγονται από κατώτερες μορφές ζωής, άρα όλοι οι άνθρωποι είναι μεγάλοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι".
"Αρκετά καλά. Φτάσαμε ήδη στο κατώφλι όπου υποπτεύεστε ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως χρειάζεται λίγη δουλειά για ν αποδείξετε τι και γιατί. Ο βλάκας είναι παμπόνηρος. Τον ανόητο τον αναγνωρίζουμε αμέσως (κι ας μη μιλήσουμε για τον κρετίνο), ενώ ο βλάκας κάνει συλλογισμούς περίπου σαν τους δικούς μας, εκτός από κάτι απειροελάχιστο. Είναι δεξιοτέχνης των παραλογισμών. Ενας επιμελητής εκδόσεων δεν έχει σωτηρία, πρέπει ν ασχολείται μαζί τους ως τον αιώνα τον άπαντα. Εκδίδονται πολλά βιβλία από βλάκες γιατί εκ πρώτης όψεως μας πείθουν. Ο επιμελητής εκδόσεων δεν έχει εκπαιδευτεί ν αναγνωρίζει τους βλάκες. Αφού δεν το κάνει η Ακαδημία των Επιστημών, γιατί να το κάνουν οι εκδόσεις;".
"Δεν το κάνει ούτε η φιλοσοφία. Ο οντολογικός συλλογισμός του Αγίου Ανσέλμου είναι βλακώδης. Ο Θεός οφείλει να υπάρχει επειδή μπορώ να τον συλλάβω ως ον που διαθέτει παν το τέλειο, συμπεριλαμβανομένης και της ύπαρξης. Συγχέει το υπάρχον στη σκέψη με το υπαρκτό στην πραγματικότητα".
"Ναι, αλλά είναι βλακώδης και η ανασκευή του Γκονιλόν. Μπορώ να σκεφτώ ένα νησί στη θάλασσα ακόμα κι αν αυτό το νησί δεν υπάρχει. Συγχέει τη σκέψη του ικανού με τη σκέψη του αναγκαίου".
"Διαμάχη μεταξύ βλακών".
"Βεβαίως, κι ο Θεός διασκεδάζει με την ψυχή του. Θέλησε να παραμείνει ασύλληπτος απλώς για να δείξει ότι ο Ανσέλμος και ο Γκονιλόν ήταν βλάκες. Τι υπέρτατος σκοπός της δημιουργίας, τι λέω, της ίδιας της πράξης χάριν της οποίας απαιτείται ο Θεός. Τα πάντα να στοχεύουν στην καταγγελία της βλακείας του κόσμου".
"Περιστοιχιζόμαστε από βλάκες".
"Δεν υπάρχει διαφυγή. Ολοι είναι βλάκες, εκτός από εμάς τους δυο. Ή μάλλον, μην προσβληθείτε, εκτός από σας".
"Νομίζω ότι εδώ υπεισέρχεται η απόδειξη του Γκέντελ".
"Δεν ξέρω, είμαι %%%%. Πυλάδη!"
"Μα είναι η σειρά μου".
"Θα τα μοιράσουμε στο τέλος. Ο Επιμενίδης ο Κρης λέει ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες. Αν το λέει αυτός που είναι Κρης, και γνωρίζει καλά τους Κρήτες, τότε είναι αλήθεια".
"Αυτό είναι βλακώδες".
"Απόστολος Παύλος. Επιστολή προς Τίτον. Ακούστε κι αυτό: όλοι όσοι πιστεύουν ότι ο Επιμενίδης είναι ψεύτης δεν μπορεί παρά να πιστέψουν τους Κρήτες, οι Κρήτες όμως δεν πιστεύουν τους Κρήτες διότι ουδείς Κρης πιστεύει ότι ο Επιμενίδης είναι ψεύτης".
"Αυτό είναι βλακώδες ή όχι;".
"Σκεφτείτε το μόνος σας. Σας είπα ότι ο βλαξ δύσκολα εντοπίζεται. Ενας βλάκας μπορεί να πάρει ακόμα και το βραβείο Νόμπελ".
"Αφήστε με να σκεφτώ. Μερικοί απ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες δεν είναι φονταμενταλιστές, όμως ορισμένοι φονταμενταλιστές πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες, επομένως όλοι όσοι δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες δεν είναι φονταμενταλιστές. Είναι βλακώδες ή όχι;".
"Θεέ μου – είναι η ώρα να το πω… Δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε;"
"Οπωσδήποτε είναι, έστω κι αν είναι αληθές. Καταπατά έναν από τους νόμους των συλλογισμών. Δεν συνάγονται καθολικές προτάσεις από δύο επιμέρους".
"Κι αν είστε εσείς ο βλάκας;".
"Τότε θα είχα καλή και αιώνια συντροφιά".
"Ε, ναι, η βλακεία μας περιβάλλει. Κι ίσως χάρη σ ένα λογικό σύστημα, διαφορετικό από το δικό μας, η βλακεία μας να είναι δική τους σοφία. Ολόκληρη η ιστορία της λογικής αποτελεί εξ ορισμού μια έννοια ευάλωτη στη βλακεία. Παραείναι αχανής. Κάθε μεγάλος στοχαστής είναι ο βλάκας κάποιου άλλου".
"Η σκέψη ως συνεκτική μορφή βλακείας".
"Όχι. Η βλακεία μιας σκέψης είναι η ασυναρτησία μιας άλλης σκέψης".
"Εμβριθέστατο. Είναι δύο η ώρα, σε λίγο ο Πυλάδης κλείνει και δεν φτάσαμε ακόμα στους τρελούς".
"Κοντεύω. Τον τρελό τον αναγνωρίζεις αμέσως. Είναι ένας βλάκας που δεν ξέρει τα κόλπα. Ο βλάκας προσπαθεί να αποδείξει τη θέση του, έχει λογική αλλήθωρη, ωστόσο έχει λογική. Ο τρελός, αντίθετα, δεν νοιάζεται για τη λογική, προχωρεί με βραχυκυκλώματα. Γι αυτόν, το καθετί αποδεικνύει τα πάντα. Ο τρελός έχει μια έμμονη ιδέα και οτιδήποτε βρει του κάνει για να την υποστηρίξει. Τον τρελό τον αναγνωρίζεις από τις ελευθερίες που παίρνει μπροστά στο καθήκον της απόδειξης, από την ευκολία με την οποία δέχεται επιφοιτήσεις. Και θα σας φανεί παράξενο, αλλά ο τρελός, αργά ή γρήγορα, ξεφουρνίζει τους Ναίτες".
"Πάντα;".
"Υπάρχουν και τρελοί χωρίς Ναίτες αλλά οι τρελοί με τους Ναίτες είναι οι πιο πονηροί. Στην αρχή δεν τους αναγνωρίζεις, νομίζεις ότι μιλούν φυσιολογικά, έπειτα, ξαφνικά…" Εγνεψε για να ζητήσει εν ακόμα ουίσκι, το ξανασκέφτηκε και ζήτησε το λογαριασμό. "Μια που λέμε για τους Ναίτες. Τις προάλλες ένας τύπος μου άφησε ένα δακτυλογραφημένο κείμενο γι αυτό το θέμα. Είμαι σίγουρος ότι είναι τρελός, μα έχει ανθρώπινη όψη. Το κείμενο του αρχίζει με ήσυχο τρόπο. Θέλετε να του ρίξετε μια ματιά;".
"Ευχαρίστως. Μπορεί να βρω κάτι που θα μου χρειαστεί".
"Δεν νομίζω. Αν όμως έχετε μισή ώρα καιρό, κάντε μια βόλτα. Οδός Σιντσέρο Ρενάτο, αριθμός ένα. Περισσότερο θα ωφελήσει εμένα παρά εσάς. Θα μου πείτε αμέσως αν η εργασία σας φανεί αξιόπιστη".
"Γιατί μ εμπιστεύεστε;".
"Ποιός είπε ότι εμπιστεύομαι; Αν όμως τύχει, εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι την περιέργεια".

[Verminoz]

[...]
Η στάση μας προς τον "εσωτερικό εχθρό" δεν είναι διαφορετική: κι εδώ έχουμε πνευματικοποίησει την εχθρότητα. Κι εδώ έχουμε καταλάβει την αξία της. Το τίμημα της γονιμότητας είναι το νά σαι πλούσιος σε εσωτερικές αντιθέσεις. Παραμένεις νέος μόνο όσο η ψυχή σου δεν γίνεται ελαστική και δεν ποθεί την ειρήνη... Τίποτε δεν έχει γίνει πιο ξένο σ'εμάς από εκείνο το ποθούμενο άλλων εποχών, δηλαδή από την "ειρήνη της ψυχής", το χριστιανικό ποθούμενο. Δεν υπάρχει τίποτα που να ζηλεύουμε λιγότερο από την ηθικολόγο αγελάδα και την παχυλή ευτυχία της καλής συνείδησης. Όταν απαρνιέται κανείς τον πόλεμο απαρνιέται και την μεγάλη ζωή...
[...]

Friedrich Nietzsche, Το Λυκόφως των Ειδώλων, Η ηθική ως αντι-φύση (3)