Φιλοσοφικά Κείμενα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[fugiFOX]

Εδώ αναγράφονται διάφορες φιλοσοφικές αναζήτήσεις

[Nessa NetMonster]

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και άρχισαν να γεμίζουν τα κενά μεταξύ των πετρών.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο.Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά, γέλασαν και είπαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή σας, όπως οι
σπουδές, η δουλειά σας, το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά στη ζωή σας. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χώρος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως, να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.

Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
* Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
* Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι
....ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ !!

[aliakmwn]

Πριν απο αρκετα χρονια, ειχα βρει εντελως τυχαια καπου στο internet το πειραμα των "πιθηκων στο κλουβι με τις μπανανες". Το διαβασα καπως επιπολαια, νομιζοντας οτι προκειται για κανενα χαζοκειμενο που γραφτηκε στην πλακα, αλλα οταν τελειωσε εμεινα με το στομα ανοιχτο, και δεν μπορουσα να βρω λεξεις για να εκφρασω το θαυμασμο μου!
Αρχικα το θεωρησα μια ωραιοτατη περιγραφη των δομων του καπιταλιστικου συστηματος... Τελικα, ομως, κατεληξα στο να το θεωρω περιγραφη των ανθρωπινων κοινωνιων συνολικα, ανεξαρτητα απο το οικονομικο ή πολιτικο συστημα που κυριαρχει... Παραθετω το κειμενο, δυστυχως χωρις να θυμαμαι πού ακριβως το βρηκα, αλλα ουτε και ποιος ειναι ο αρχικος του συγγραφεας:



Εχουμε, λοιπον, ενα μεγαλο κλουβι, μεσα στο οποίο βαζουμε 10 πιθηκους, τους οποίους αφηνουμε νηστικους για μια μερα.

Κρεμαμε στο κλουβι ενα τσαμπι μπανανες. Οπως ειναι φυσικο, ολοι οι πιθηκοι ορμανε να πιασουν το τσαμπι. Ενας απο τους πιθηκους, ο πιο γρηγορος, φτανει πρωτος στο τσαμπι. Εκεινη τη στιγμη, καταβρεχουμε με πολλη πιεση τους υπολοιπους που εχουν μεινει πισω. Αυτος που ετρεξε πρωτος και επιασε το τσαμπι, τρωει τις μπανανες και το ευχαριστιεται πολυ! Οι υπολοιποι, προσπαθουν να στεγνωσουν και να ξεπερασουν το σοκ απο το καταβρεγμα.

Μετα απο 1-2 ωρες, η κατασταση της ομαδας των πιθηκων επανερχεται στο φυσιολογικο. Βεβαια, οι 9 που εφαγαν το καταβρεγμα (και δεν εφαγαν μπανανες) κοιτουν με καποια ζηλια τον εναν που καί τις μπανανες εφαγε, καί το καταβρεγμα γλιτωσε.

Επαναλαμβανουμε την ιδια ενεργεια, δηλαδη κρεμαμε ενα τσαμπι μπανανες στο κλουβι. Και παλι τρεχουν ολοι, αλλα ο ιδιος πιθηκος, ο οποίος οπως ειπαμε ειναι ο γρηγοροτερος, καταφερνει και παλι να φτασει πρωτος στο τσαμπι. Εμεις ξανακαταβρεχουμε με πολλη πιεση τους υπολοιπους, ενω ο πρωτος τρωει επιδεικτικα τις μπανανες που "κερδισε δικαια", αφου ηταν ο γρηγοροτερος.

Επαναλαμβανουμε το ιδιο 2-3 φορες.

Καποια φορα, καθως ο γρηγορος ξεκιναει να πιασει το τσαμπι που τοποθετησαμε εκ νεου, τον πιανουν οι υπολοιποι 9 και τον πλακωνουν στο ξυλο!!! Περναει, λοιπον, καποια ωρα, το τσαμπι ειναι ακομα στη θεση του, και δεν συμβαινει τιποτα. Καποια στιγμη, ο γρηγορος ξαναπροσπαθει να τρεξει προς το τσαμπι, αλλα οι υπολοιποι τον ξαναπλακωνουν στο ξυλο, γιατι φοβουνται το καταβρεγμα. Μετα απο μερικα ξυλοφορτωματα, ο γρηγορος "μαθαινει το μαθημα του" και δεν ξαναπροσπαθει. Μπορει να προσπαθησει καποιος αλλος, αλλα το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο: Ξυλο απο τους υπολοιπους...

Και εδω ξεκιναει το ενδιαφερον της υποθεσης:

Βγαζουμε απο το κλουβι 1 απο τους 9 πιθηκους, απο αυτους δηλαδη που καταβρεχαμε και οχι αυτον που εφτανε πρωτος στο τσαμπι, και βαζουμε στη θεση του εναν καινουργιο πιθηκο, αντικαταστατη. Ο καινουργιος πιθηκος, με το που βλεπει το τσαμπι με τις μπανανες, το οποίο φυσικα δεν ακουμπαει πλεον κανενας απο τους "εμπειρους" της ομαδας, ορμαει, οπως ειναι φυσικο, να το πιασει. Οι υπολοιποι 9, συμπεριλαμβανομενου και του παλιου "γρηγορου", τον βουτανε και τον κανουν μαυρο στο ξυλο. Ο παλιος "γρηγορος" μαλιστα μπορει και να χαιρεται που τρωει και καποιος αλλος ξυλο. Ο καινουργιος δεν ξερει γιατι τρωει το ξυλο, μια και δεν ειχε την εμπειρια του καταβρεγματος! Μαθαινει ομως πολυ γρηγορα πως αν ξεκινησει να πιασει το τσαμπι, αυτο συνεπαγεται αυτοματα ξυλο απο τους υπολοιπους! Ετσι, ξαναβρισκομαστε σε μια κατασταση "ισορροπιας" μεσα στο κλουβι, δηλαδη υπαρχει ενα τσαμπι με μπανανες το οποίο δεν παει να πιασει κανεις.

Ξανα-αλλαζουμε εναν απο τους παλιους 8 πιθηκους (οχι τον παλιο "γρηγορο", ουτε τον νεο ξυλοφορτωμενο) με εναν αντικαταστατη. Οπως καταλαβαινετε, επαναλαμβανεται η ιδια ιστορια της προηγουμενης παραγραφου, μεχρι να τους αλλαξουμε ολους (τελευταιο βγαζουμε τον παλιο "γρηγορο", αυτον που που εφαγε πρωτος ξυλο στην αρχη της ιστοριας).

Τι εχουμε λοιπον? Εχουμε ενα τσαμπι μπανανες, μεσα σε ενα κλουβι με 10 νηστικους πιθηκους, απο τους οποίους κανεις δεν τρεχει να το πιασει, και κανεις δεν ξερει γιατι (δεδομενου οτι κανενας τους δεν ηταν στην αρχικη ομαδα που εφαγε το καταβρεγμα)!!!

Ετσι ακριβως ξεκιναει να δημιουργειται η εταιρικη κουλτουρα...


http://genesis.ee.auth.gr/forum/viewtopic.php?p=1538#1538

[apostolos1986]

Για άλλους Ρομ, για άλλους γύφτοι

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Είναι από τις πιο καταπιεσμένες ευρωπαϊκές μειονότητες. Και επιπλέον εκείνη που γνώρισε τα περισσότερα κρούσματα ρατσιστικών διακρίσεων και βίας από τότε που η Ευρωπαϊκή Ενωση διευρύνθηκε προς Ανατολάς.

Οι Ρομ ή Ρομά, οι γνωστοί Αθίγγανοι, όπως αποκάλεσαν την ινδικής καταγωγής φυλή οι μοναχοί του Αγίου Ορους, όταν κατά τον 11ο αιώνα τους πρωτοσυνάντησαν, είναι πρώτοι στον κατάλογο των εθνικών κοινοτήτων που υφίστανται εκδηλώσεις ξενοφοβίας από τους συμπολίτες τους και διακρίσεις από τις κυβερνήσεις των χωρών όπου κατοικούν.

Το επιβεβαιώνει η ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας, που παρουσιάστηκε στο 1ο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Φόρουμ των Ρομ και των Νομαδικών Πληθυσμών, που πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο την περασμένη εβδομάδα με τη συμμετοχή πέντε διεθνών οργανώσεων Ρομ και εκπροσώπων των κοινοτήτων 42 ευρωπαϊκών χωρών.

Στην έκθεση επισημαίνεται πως «σε αρκετά από τα νέα μέλη της Ε.Ε. όταν ανακύπτουν ζητήματα ρατσισμού και διακρίσεων αφορούν συνήθως την κοινότητα των Ρομ, μολονότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε θέσει ως προϋπόθεση ένταξης την κατοχύρωση των δικαιωμάτων και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους».

Παρόντες σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο της Γηραιάς Ηπείρου (ακόμη και στη Σιβηρία υπάρχουν μικρές κοινότητές τους), σε πολλές χώρες (όπως τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία) αποτελούν ακόμη και το 10% του πληθυσμού, αλλά αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας και σε κάθε τους βήμα συναντούν προκαταλήψεις και διακρίσεις: από τη στέγαση και την εργασία έως την υγεία και την εκπαίδευση.

* Σύμφωνα με την έκθεση, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, έχουν προσδόκιμο ζωής κατά 15 χρόνια μικρότερο από το μέσο όρο των υπόλοιπων κατοίκων των χωρών τους και τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στην Ευρώπη.

* Οι αρχές των χωρών τους τους εξοστρακίζουν συνήθως σε γκέτο στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, όπου συχνά δεν έχουν νερό ή ηλεκτρισμό, όπως κατήγγειλε στο συνέδριο ο Μάικλ Γκε, επικεφαλής του Τμήματος Ρομ και Νομαδικών Πληθυσμών Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ενώ ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ελβετία και η Ολλανδία συχνά η πολιτεία επιχειρεί να τους αποτρέψει ακόμη και να εγκαταστήσουν τα τροχόσπιτά τους στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους κάμπινγκ.

* Ο ρατσιστικός διαχωρισμός στην εκπαίδευση αποτελεί καίριο πρόβλημα, ιδιαίτερα έντονο σε χώρες όπως την Τσεχία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Ουγγαρία ή τη Βουλγαρία, όπου τα παιδιά των Ρομ με διάφορες προφάσεις αποκλείονται από τα κανονικά σχολεία και στοιβάζονται σε τάξεις ειδικών σχολείων με το στίγμα των «ανεπίδεκτων μαθήσεως», καταδικασμένα σε μια παιδεία δεύτερης διαλογής.

* Η πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας είναι ελλιπής, ενώ συχνά η περίθαλψή τους γίνεται αδύνατη λόγω της γραφειοκρατίας και της πληθώρας πιστοποιητικών που τους ζητούν. Επιπλέον, ακραίες ρατσιστικές πρακτικές έχουν απομακρύνει τους Ρομ από το υγειονομικό σύστημα.

Η περίπτωση των 76 γυναικών Ρομ που πέρυσι μήνυσαν δημόσιο νοσοκομείο της Οστράβα στην Τσεχία γιατί τις στείρωσε εν αγνοία τους δεν είναι μεμονωμένη, καθώς αντίστοιχα κρούσματα υπήρξαν στη Σλοβακία το 2002 και παλαιότερα σε άλλες ανατολικές χώρες.

* Θύματα της λογικής της εθνοκάθαρσης, οι Ρομ δεν καταδιώχθηκαν μόνο από τους ναζί (στη διάρκεια του πολέμου πέθαναν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Εκατοντάδες χιλιάδες βίωσαν την προσφυγιά και την εξορία με τον πόλεμο στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90.

«Η κατάσταση είναι κρίσιμη στο Κόσοβο, όπου μας έδιωξαν, μολονότι είμαστε απολύτως ξένοι στη διένεξη που σάρωσε την περιοχή. Ολοι οι πρόσφυγες και εκτοπισμένοι πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους χωρίς διακρίσεις και ρατσιστική βία», τόνισε ο Ρούντκο Καβζίνσκι, πρόεδρος του Φόρουμ. «Η Ευρώπη της πολυπολιτισμικότητας πρέπει να διασφαλίσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας. Δεν θέλουμε και δεν είμαστε πια διατεθειμένοι να είμαστε οι μεγάλοι χαμένοι της Ε.Ε.».

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Περίληψη:Στο συγκεκριμένο άρθρο περιγράφονται οι ρατσιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην ανατολική ευρώπή έναντι των ρομα(αθιγγάνων) ,για την Ελλάδα δε γίνεται αναφορά αλλά πάνω κάτω τα ίδια συμβαίνουν , αποκλεισμός από την εκπαίδευση ,την υγειονομική περίθαλψη ,καμία συμμετοχή στην κρατική μηχανή κ.α.
Η Ε.Ε. έχει θέσει όρους για τη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα , αλλά φυσικά δεν τηρούνται σχεδόν πουθενά!

[apostolos1986]

Aλήθειες που παρακάμπτονται με χάρη

Της Μαριλιας Παπαθανασιου

Τον «έψησαν», στις αρχές της εβδομάδας, τον Νοτιοκορεάτη επιστήμονα Xουάνγκ Γου-Σουκ οι ανακριτικές αρχές της Σεούλ. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να έχεις εξαπατήσει τη χώρα σου με το υποτιθέμενο έργο σου, χάρη στο οποίο η Νότιος Κορέα θα γίνει το αντίβαρο της Αμερικής στην επιστημονική έρευνα για τα βλαστοκύτταρα. Ο Xουάνγκ και η ομάδα του που είχαν λάβει περί τα 45 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση ισχυρίζονταν ότι κλωνοποίησαν βλαστοκύτταρα απολύτως συμβατά με ασθενείς. Επρόκειτο για μια επαναστατική πρόοδο που όμως… δεν συντελέστηκε ποτέ. Τώρα ο εκπεσών επιστήμων δίνει εξηγήσεις στις αρχές. Ωστόσο, η ζημιά έγινε. Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια κηλίδα στην επιστημονική ζωή της Νοτίου Κορέας. Είναι μια θλιβερή υπόθεση που εμπνέει μεγαλύτερη ανησυχία γιατί κλόνισε την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας στην επιστήμη. Αν φτάσαμε στο σημείο να λένε τέτοια σκανδαλώδη ψέματα οι επιστήμονες, τότε τι μας περιμένει ακόμη, διερωτώνται δικαίως οι κάτοικοι του παγκόσμιου χωριού.

Η αναζήτηση της αλήθειας αποτελεί την εμμονή της εποχής μας, γράφει ο Βιθέντε Βερντού, αρθρογράφος της ισπανικής εφημερίδας El Pais. Η αλήθεια είναι τόσο δυσεύρετη όπως ο καθαρός αέρας και οι χυμοί χωρίς συντηρητικά. Μήπως όμως η αλήθεια, ακόμη και όταν είναι μπροστά μας, βρίσκει αντίθετο ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που είτε δεν είναι έτοιμο να τη δεχτεί, είτε προτιμά να την παρακάμψει με χάρη; Στις αρχές Ιανουαρίου, στις ΗΠΑ, η αυτοβιογραφία του Τζέιμς Φρέι με τίτλο «A million little pieces» ήταν ήδη μπεστ σελερ με 3,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Αποδείχθηκε όμως ότι ο συγγραφέας της είχε διανθίσει το βιβλίο με ψευδή περιστατικά. Και λοιπόν; Η Οπρα Γουίνφρεϊ, η διασημότερη Αμερικανίδα τηλεπαρουσιάστρια, η οποία είχε συστήσει επίση το πόνημα στο κοινό της, έδωσε άφεση αμαρτιών στον Φρέι και είπε στην εκπομπή της ότι το βιβλίο αξίζει τα λεφτά του ακόμη και αν ο συγγραφέας είπε κάνα δυο ψεματάκια. Δεν γνωρίζουμε αν οι πωλήσεις του βιβλίου έπεσαν κατακόρυφα. Ο Φρέι όμως δεν έχασε τον ύπνο του. Και γιατί άλλωστε, με τόσα εκατομμύρια αντίτυπα στο ενεργητικό του. Επιπλέον, δεν ήταν ο πρώτος που είχε επινοήσει το βιβλίο της ζωής του. Εδώ κοτζάμ Λίλιαν Χέλμαν, από τις σπουδαιότερες μορφές των αμερικανικών γραμμάτων, και είχε κατηγορηθεί ότι είχε «μαγειρέψει» την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Pentimento».

Το προσφορότερο ασφαλώς πεδίο για την αμφισβήτηση της αλήθειας είναι η πολιτική. Oμως παρότι φράσεις όπως «οι πολιτικοί λένε ψέματα» με τις οποίες λιβανίζουμε τους γύρω μας, παίρνουν χαρακτήρα αξιώματος, από παράδοξη διαστροφή ή απτόητη αισιοδοξία, ξαναεμπιστευόμαστε τους πολιτικούς, τους συγχωρούμε. Ακόμη και σε οφθαλμοφανείς περιπτώσεις. Γιατί πόσο δύσκολο είναι, για παράδειγμα, να αντιληφθούν οι Ιταλοί ότι δεν πρέπει να ξαναεμπιστευτούν τη διακυβέρνηση της χώρας τους στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στις εκλογές της 9ης Απριλίου; Η Ιταλία σείεται από σκάνδαλα, η οικονομία της δεν πάει καλά, η χώρα έχει χάσει από καιρό το διεθνές κύρος της. Ο πρωθυπουργός της επιδίδεται σε έναν άνευ προηγουμένου λαϊκισμό προκειμένου να ξανακερδίσει την εξουσία. Και όμως η ψαλίδα ανάμεσα στον Μπερλουσκόνι και τους αντιπάλους τους της Κεντροαριστεράς φαίνεται, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι κλείνει υπέρ του καβαλιέρε. Σύμφωνοι, μια νέα νίκη του Μπερλουσκόνι δεν θα προκαλέσει μαζικά κύματα μετανάστευσης αγανακτισμένων Ιταλών. Οσοι τον ψηφίσουν όμως δεν θα έχουν καμιά δικαιολογία επικαλούμενοι ότι δεν γνώριζαν την αλήθεια, ότι δεν βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους τα τελευταία χρόνια. Εκτός και αν ζουν σε παράπλευρο σύμπαν.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

[apostolos1986]

H εποχή της αντίδρασης

Δεκάδες πολίτες μιας χώρας, μεταξύ των οποίων η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι τα τηλέφωνά τους παρακολουθούνται. Ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης της ίδιας χώρας κατηγορείται για «αντεθνική προπαγάνδα» επειδή συναντήθηκε με έναν ξένο αξιωματούχο. Την ίδια ώρα, χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν στον μουσουλμανικό κόσμο επειδή μια μικρή εφημερίδα της Σκανδιναβίας δημοσίευσε σκίτσα που κατά την άποψή τους είναι προσβλητικά. Καλά, σε ποιον αιώνα ζούμε; Μήπως αντί να προοδεύουμε, μιμούμαστε τον βηματισμό του κάβουρα;

Ο Ουμπέρτο Έκο δεν γνώριζε ασφαλώς τα παραπάνω γεγονότα όταν έγραφε το τελευταίο του βιβλίο (Εκδ. Bompiani). Όταν εκείνος έδινε τον τίτλο «Στα βήματα του κάβουρα», εννοούσε την αμφισβήτηση της θεωρίας της εξέλιξης όχι πλέον από μερικούς φανατικούς των μεσοδυτικών αμερικανικών πολιτειών, αλλά από τον ίδιο τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιταλίας. Ο διάσημος σημειολόγος είχε στο μυαλό του την επαναφορά της άμβλωσης ως σημείου αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας του. Την ψήφιση του νόμου που επιτρέπει στους πολίτες να πυροβολούν εναντίον των διαρρηκτών. Την επιστροφή της Ιταλίας στην προπολεμική περίοδο, με την Εκκλησία να αμφισβητεί τους νόμους του Κράτους. Όλον αυτόν τον αφόρητο και γενικευμένο λαϊκισμό, χειρότερο κι από τους χειρότερους λαϊκισμούς της Λατινικής Αμερικής.

Γιατί όμως η Ιστορία πηγαίνει προς τα πίσω; Γιατί επιστρέφουμε σε φαινόμενα που νομίζαμε πως τα έχουμε ξεπεράσει; Σε όλες τις φάσεις της Ιστορίας που χαρακτηρίζονταν από βίαιες επιταχύνσεις - λέει ο Έκο σε συνέντευξή του στο Λ' Εσπρέσσο - παρατηρούνταν ένα φαινόμενο δράσης-αντίδρασης. Από εδώ άλλωστε προκύπτει ο όρος «αντιδραστικός». Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, είχαμε μερικές δεκαετίες παλινόρθωσης. Ο εικοστός αιώνας ήταν ο κατ' εξοχήν αιώνας της ταχύτητας και των επιταχύνσεων. Ορισμένες τάσεις που σιγόβραζαν για αιώνες, ήλθαν ξαφνικά με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια: αρκεί να σκεφτεί κανείς την απελευθέρωση καταπιεσμένων λαών, το φεμινιστικό κίνημα, τις διεκδικήσεις του προλεταριάτου, την αποτίναξη της κυριαρχίας των γονιών από τα παιδιά. Όλες αυτές οι «απελευθερώσεις» επήλθαν σχεδόν αστραπιαία - και σημαντικά στρώματα της κοινωνίας δεν τις αποδέχθηκαν στην πραγματικότητα ποτέ. Ήταν αρκετό λοιπόν κάποια δύναμη να δώσει φωνή σε αυτά τα σύνδρομα άρνησης (ο Μπους στην Αμερική, ο Χάιντερ στην Αυστρία, ο Μπερλουσκόνι και η Λέγκα στην Ιταλία) για να ξεκινήσει η επιστροφή στο παρελθόν.

Με τον θρίαμβο της νεοσυντηρητικής σκέψης, τονίζει ο Έκο, γυρίσαμε σ' ένα όραμα ιμπεριαλιστικό και αποικιοκρατικό. Με την ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας, γυρίσαμε στην παλιά αναρχική λογική της βόμβας στην πλατεία. Μόνο που αυτή η πλατεία είναι αχανής και δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

[apostolos1986]

Mακριά από τις «μάζες»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας, το ταξικό σύστημα αναπαράγεται αυτές τις ημέρες στα αεροδρόμια. Πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο και γλιτώνεις τις ουρές.

Στο αεροδρόμιο: πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο και γλιτώνεις τις ουρές

H Μέρι Ντεγέφσκι είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ». Ταξιδεύει πολύ για τη δουλειά της, συνήθως στην business class (χωρίς να γκρινιάζει, σαν τον Κάρολο, ότι τα καθίσματα είναι άβολα). Στο τελευταίο ταξίδι της, όμως, διέκρινε μια μεγάλη αλλαγή. Ήταν Κυριακή πρωί και στο «Χήθροου» υπήρχε πολύς κόσμος. Έκανε τσεκ-ιν, πήρε το διαβατήριό της και την κάρτα επιβίβασης και κατευθύνθηκε στον έλεγχο ασφαλείας. Ουρές υπήρχαν παντού, αλλά εδώ η κατάσταση ήταν αφόρητη. Τουλάχιστον 200 άνθρωποι, με τον αέρα τής παραίτησης στα πρόσωπά τους, περίμεναν να περάσουν από τον έλεγχο. H δημοσιογράφος υπολόγισε ότι η αναμονή θα κρατούσε πάνω από μία ώρα. Και τότε της πέρασε μια ιδέα από το μυαλό: μήπως στο σαλόνι της business class η διαδικασία θα τελείωνε ταχύτερα; Πράγματι. Έδειξε το εισιτήριό της και την πήγαν για έλεγχο από άλλους διαδρόμους, μακριά από τις «μάζες», χωρίς καθόλου κόσμο. Σε λίγα λεπτά είχε τελειώσει και απελάμβανε τον καφέ της.

Στο ταξίδι της επιστροφής, και ενώ το αεροπλάνο πλησίαζε στον προορισμό του, της έδωσαν μια κάρτα που της έδινε το προνόμιο να περάσει από έλεγχο εισιτηρίων «ταχείας κυκλοφορίας». Κατάλαβε τότε ότι έχουν δημιουργηθεί στα βρετανικά αεροδρόμια δύο κατηγορίες πολιτών. Αυτοί που περνούν γρήγορα απ' όλους τους ελέγχους κι εκείνοι που πρέπει να περιμένουν. Οι επιβάτες των οποίων ο χρόνος θεωρείται πολύτιμος, αφενός, κι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να κάθονται στις ουρές, αφετέρου. To πρόβλημα, γράφει στον δικτυακό τόπο «OpenDemocracy», δεν είναι ότι υπάρχουν πιο ακριβές θέσεις που επιτρέπουν ένα πιο άνετο ταξίδι. Ακόμη και η διάκριση που κάνει ένα κράτος στον έλεγχο διαβατηρίων ανάμεσα στους δικούς του υπηκόους και τους ξένους είναι κατανοητή. Δεν είναι δυνατόν όμως να υπάρχει διακριτική μεταχείριση στους ελέγχους, με βάση την τιμή του εισιτηρίου. Αρχή κάθε δημοκρατικού κράτους είναι ότι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και ότι κάθε ψήφος είναι ίση με οποιαδήποτε άλλη.

H διακριτική αυτή μεταχείριση, σημειώνει η Ντεγέφσκι, έχει τρεις συνέπειες.

Πρώτον, η παροχή καλύτερων υπηρεσιών για τους λίγους σημαίνει αυτομάτως χειρότερες υπηρεσίες για τους πολλούς. Αν γινόταν καλύτερη κατανομή των υπαλλήλων στους ελέγχους, οι ουρές αυτομάτως θα μειώνονταν.

Δεύτερον, η μέριμνα τού να ικανοποιείται η μειοψηφία που πληρώνει καλά ευνοεί εκείνους που είναι πιθανότερο να διαμαρτυρηθούν εάν αφεθούν να περιμένουν. Όταν οι πιο ισχυροί και πιο γνωστοί είναι χαρούμενοι, τα παράπονα της «πλέμπας» μπορούν άνετα να αγνοηθούν. Και τότε το επίπεδο των υπηρεσιών προς την πλειοψηφία θα πέσει.

Τρίτον, η απαλλαγή των ταξιδιωτών της business class από την καθημερινή ταλαιπωρία που υφίστανται οι «μάζες» διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Το επόμενο βήμα είναι να ταξιδεύουν και χωριστά.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

[abbis]

Τι γεννά τη βία και τι τη θρέφει

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων» κατά τον Ισαάκ Ασίμοφ, «η φτωχή λύση για κάθε πρόβλημα, που χρησιμοποιείται μόνο από μικρά παιδιά και από μεγάλα έθνη» κατά τον Ντέιβιντ Φρίντμαν.
 
Η βία «χρησιμοποιείται όταν δεν υπάρχει ισχύς ή όταν η ισχύς κινδυνεύει», έχει πρόσωπο, το βλέπουμε συχνά, το αντικρίσαμε προχθές στην Τούμπα, στην εισβολή αγνώστων στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Υπάρχει σε ύψιστο βαθμό στον πόλεμο, αλλά και στους «μικρούς πολέμους της καθημερινής ζωής». Στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο, στον αθλητισμό, στις φυλακές και τέλος στο ίδιο το άτομο όταν εκδηλώνει τάσεις αυτοκαταστροφής.

Πώς πυροδοτείται η βία, υπάρχει κρίση αξιών, συμβάλλει σε αυτό η έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς και ιδεολογίες;

Στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπου έχουν υποχωρήσει πολύ ο σεβασμός και η ισχύς των σχέσεων που ρυθμίζουν τη συλλογική ζωή και η ισχύς των σχέσεων που οργανώνουν τους θεσμούς, η μόνιμη απογοήτευση μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην έκρηξη της βίας, ιδιαίτερα σε ομάδες ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο.

«Εκδηλώνεται παντού»

«Η βία εκδηλώνεται παντού και μερικοί μπορεί να τη θεωρήσουν ακόμη και δημιουργική», μας λέει ο Αντώνης Δ. Μαγγανάς, καθηγητής στον Τομέα Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. «Αν ήμουν καθαρός κοινωνιολόγος θα έλεγα ότι τα αίτια της βίας είναι κατά 90% κοινωνικοπολιτικά, σχετιζόμενα άμεσα με την κρίση των αξιών που βιώνουμε. Αν ήμουν γιατρός θα έλεγα ότι βρίσκονται στη γονιδιακή προδιάθεση. Επανειλημμένως, ειδικοί επιστήμονες σε ιατρικά συνέδρια έχουν ανακοινώσει ότι υπάρχει η γονιδιακή προδιάθεση προς τη βία. Ως εγκληματολόγος, η επιστημονική δεοντολογία με υποχρεώνει να παραδεχθώ ότι υπάρχει αλήθεια και στις δύο απόψεις. Εχουμε δει πολλές περιπτώσεις που ένα άτομο επιβαρημένο γονιδιακά αν ζήσει σ' ένα ήπιο και πολιτισμένο περιβάλλον μπορεί να μην εκδηλώσει ποτέ βίαιη συμπεριφορά, ενώ αντίθετα κάποιος που έζησε σ' ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στην αρχή της ζωής του και λόγω των συνθηκών δέχτηκε και δέχεται συνεχείς προσβολές, εξευτελισμούς και υποβιβασμούς είναι πολύ πιθανό να εκδηλώσει βίαιη συμπεριφορά. Θυμάμαι όταν ο διευθυντής μιας φυλακής ανηλίκων μάς είχε αναφέρει ότι το πρωί όταν ξυπνούν οι τρόφιμοι έπειτα από μια βραδιά κλεισμένοι στα κελιά τους σπάζουν ό,τι βρούνε μπροστά τους, ξύλα, σίδερα, και συμπλέκονται με τους άλλους με συνέπεια σοβαρούς τραυματισμούς... Υστερα από μερικά λεπτά όλα ηρεμούν και επέρχεται η εκτόνωση... Το ότι, όμως, είναι όλο οι ίδιοι που συμμετέχουν σ' αυτά τα επεισόδια σημαίνει ότι εκτός από τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης υπάρχει και η ιδιαίτερη ιδιοσυστασία του ατόμου».

 
«Το ατομικό συμφέρον»

Στον τομέα της προδιάθεσης μιλάμε όλο και περισσότερο για τα προγράμματα θεραπείας των σεξουαλικά επικίνδυνων εγκληματιών, αυτών που κακοποιούν τις συντρόφους τους ή ακόμη για τα προγράμματα ελέγχου του θυμού. Τι γίνεται όμως στην πλευρά των κοινωνικών αξιών; Εκεί, δυστυχώς, η χειροτέρευση είναι ραγδαία.

«Βασικές κοινωνικές αξίες, όπως η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η αγάπη και η αλληλεγγύη, έχουν αντικατασταθεί, βίαια, από τον εγωκεντρισμό και την επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος», συμπληρώνει ο Αντώνης Μαγγανάς. «Αν για το πρώτο σκέλος η Ιατρική και η Ψυχολογία μπορούν να βοηθήσουν, στο δεύτερο σκέλος τα πράγματα δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Τι αξίες, αλήθεια, θα μεταδοθούν στα παιδιά και ποιος θα τις μεταδώσει; Η οικογένεια, που είναι η μεγάλη απούσα για τα σύγχρονα παιδιά; Το σχολείο, όπου οι δάσκαλοι προσπαθούν, με κόπο, να μεταδώσουν την υποχρεωτική ύλη; Η τηλεόραση, όπου τα αμερικανικά σίριαλ και βιντεοκλίπ βγάζουν στην επιφάνεια ό,τι πιο σκάρτο έχει ο ψυχισμός του ανθρώπου; Η Εκκλησία, που έχει ξεφύγει σε πάρα πολλές περιπτώσεις από τα χριστιανικά πρότυπα, ή οι πολιτικοί, που μόνο στόχο έχουν πώς να επανεκλεγούν και να εκμεταλλευθούν στο έπακρο αυτά που τους προσφέρει η πρόσκαιρη θητεία τους; Ποιος από τους παραπάνω θεσμούς;

Η τελευταία μου πρόθεση είναι να κάνω τον ηθικολόγο. Απλώς διαπιστώνω μια κατάσταση που εξελίσσεται πολύ γρήγορα ενώ εμείς έχουμε χάσει κάθε έλεγχο πάνω της».

Οι μορφές βίας που υπάρχουν στην κοινωνία βρίσκονται συνήθως σε σχέση αλληλεπίδρασης και μπορούν να εκδηλωθούν σε άμεσες πράξεις βίας κάτω από ειδικές -όχι ακραίες- συνθήκες.

«Οταν η δομική βία είναι θεσμοποιημένη και η πολιτισμική έχει εσωτερικευθεί, τότε αυξάνει ο κίνδυνος ενίσχυσης και εξάπλωσης της προσωπικής και άμεσης βίας», σημειώνει η Εφη Λαμπροπούλου, καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. «Η βία στους χώρους του αθλητισμού και η μεταφορά της σε συναφείς χώρους δεν πρέπει να θεωρείται ειδικό φαινόμενο συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, αλλά συνάρτηση του κοινωνικού πλαισίου στο οποίο διαδραματίζεται. Η βία δεν είναι επίδειξη δύναμης αυτών που την ασκούν, αλλά μια μέθοδος, μια έκφραση αδυναμίας αυτών που δεν την έχουν. Η βία συνδέεται με την πολιτική και τις σχέσεις εξουσίας και ισχύος (ή δύναμης). Η φιλόσοφος Hannah Arendt γράφει ότι δεν υπάρχουν περάσματα, ούτε ποσοτικές ή ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στη βία και τη δύναμη. Η δύναμη πρέπει να ενισχύεται συμβολικά, να "σκηνοθετείται" με σημαίες και επετείους, παρελάσεις και τελετές. Δύναμη είναι ακόμη και η αποφυγή της χρήσης της, δηλαδή το να συμπεριφέρεται κάποιος σαν να μην υπάρχει, σαν να μην την έχει, με το να αρκεί η απειλή και να αποφεύγονται οι κυρώσεις. Είναι ενδιαφέρον ότι η κατοχή, η νομιμοποίηση και η πρόσβαση στις πηγές ισχύος παραμένουν αόριστες και μυστηριώδεις, διαδιδόμενες όμως και ανακυκλούμενες με την επικοινωνία. Η άλλη πλευρά, ο αποδέκτης, είναι πάντα μέτοχος στο παιχνίδι».

Η βία δεν είναι α-πολιτικό φαινόμενο, αλλά παράλληλα δεν είναι σκόπιμη και η υπερ-θεωρητικοποίηση κάθε γεγονότος βίας. «Για να το θέσουμε και πιο συγκεκριμένα, όταν πολιτικοί, κόμματα και κυβερνήσεις στο όνομα της εξασφάλισης και διατήρησης της ισχύος τους καλλιεργούν σύγχυση στο κοινωνικό σύνολο και έλλειψη εμπιστοσύνη σε άλλους πολιτικούς και κόμματα και κυβερνήσεις, βάλλοντας όχι μόνο εναντίον τους αλλά και εναντίον θεσμών, υπερτιμούν τις αντοχές της κοινωνίας», συνεχίζει η Εφη Λαμπροπούλου. «Σ' αυτό ενισχύονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που για δικούς τους λόγους δίνουν έμφαση στις παραβιάσεις των κοινωνικών κανόνων και βοηθούν στη διάδοση και την αναπαραγωγή της είδησης. Και αυτά όμως υπερτιμούν τις αντοχές της κοινωνίας, στην αμφισβήτηση της ισχύος των κανόνων. Από τις ερμηνείες που προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διαδικασία επικοινωνίας, προκύπτουν αυτόνομες αξίες, οι οποίες θεωρείται ότι εξασφαλίζουν κοινωνική σταθερότητα και έλεγχο των εκδηλώσεων αμφισβήτησης, όπως είναι η συλλογική βία, όχι όμως πάντα με επιτυχία».

Συνθετικό δεδομένο
«Η βία αποτελεί συνθετικό δεδομένο, εν δυνάμει, όλων των σχέσεων του ανθρώπου με τον εαυτό του, δεύτερον με τους άλλους και την κοινωνία και, τρίτον, με τη Φύση. Η οποιαδήποτε σχέση, όταν κατά την ανάπτυξη ή την πραγματοποίησή της δημιουργήσει απογοήτευση, πικρία ή και έντονη ματαίωση, είναι βέβαιο ότι μετατρέπεται άμεσα σε σχέση βίας», εξηγεί ο Αντώνης Παπαρίζος, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Η κοινωνία, οι άλλοι δηλαδή άνθρωποι είναι που μέσα από την παγίωση συγκεκριμένων σχέσεων και τρόπων σκέψης και πράξης περιορίζουν και μετατρέπουν την εν δυνάμει βία σε δημιουργικότητα, βεβαιότητα, αναγνώριση και καταξίωση του ανθρώπου. Οταν ο πάγιος χαρακτήρας των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών τρόπων σκέψης και πράξης ανατρέπεται ή παύει να ισχύει ή ισχύει λιγότερο, τότε είναι βέβαιο ότι η βίαιη δυνατότητα της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο θα κινητοποιήσει τους ανθρώπους και θα καθορίσει τόσο στιγμιαίες αντιδράσεις όσο και επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ο πάγιος χαρακτήρας των σχέσεων του ανθρώπου με τους άλλους είνα
ι αυτός που δημιουργεί τους θεσμούς. Οταν η πάγια αυτή ισχύς μειώνεται οι άνθρωποι επιδίδονται σε πράξεις βίας ευκολότερα».

Και η βία αυτή, εκτός από ιδιαίτερες στιγμές έκρηξης κάποιων ομάδων εκδηλώνεται και με πάγιες συμπεριφορές αδιαφορίας για τα κοινά ή με πάγιες συμπεριφορές προβολής και ικανοποίησης των ατομικών συμφερόντων έναντι και εναντίον των συλλογικών.

«Η επιτρεπτικότητα και η αίσθηση ατιμωρησίας σε μια κοινωνία είναι δυνατόν να οδηγήσει επίσης στην εντύπωση για κάποιες ομάδες ότι μπορούν να επιδίδονται σε πράξεις βίας όχι μόνον ενδεχομένως για να εκδικηθούν τα "κακώς έχειν" στην κοινωνία τους, αλλά ασυνείδητα, και να απολαύσουν τη βία ως αγαθό: να απολαύσουν την απουσία φραγμού και τιμωρίας, να χαρούν τις πράξεις βίας ως τέτοιες. Η κατάρρευση των αξιών θα μπορούσε να εκληφθεί ως μία αιτία της βίας. Συνήθως όμως έχουμε υπερίσχυση των ατομικών απολαύσεων και αξιών έναντι των συλλογικών και η υπερίσχυση αυτή είναι που οδηγεί στη βία. Το ζήτημα βέβαια μόλις το ανοίξαμε», προσθέτει ο Αντώνης Παπαρίζος.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/02/2006

http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=43277480

[apostolos1986]

Π. Κ. ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ*

«Iδιαίτερη» ή «κανονική» χώρα;

ΦΑΙΝΕΤΑΙ να ανασύρεται και πάλι στην επιφάνεια από διάφορους κύκλους, επίσημους και ανεπίσημους, το σύνδρομο που θεωρεί την Ελλάδα ως μία εντελώς «ιδιαίτερη χώρα» στον πλανήτη, με ξεχωριστά δικαιώματα, αποστολή και προνόμια (αλλά χωρίς και ιδιαίτερες ίσως υποχρεώσεις). Κάθε χώρα προσδιορίζεται λίγο-πολύ ως «κάτι ξεχωριστό» σε σχέση με το «άλλο». Υπάρχουν, όμως, τέσσερις - νομίζω - χώρες στον πλανήτη που υποφέρουν από το «σύνδρομο της ιδιαιτερότητας» ως κατάσταση που (θεωρούν ότι) τους προσδίδει μια ιδιαίτερη θέση, αποστολή, προνόμια και δικαιώματα στο διεθνές σύστημα. Πρόκειται για τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ), το Ισραήλ και την Ελλάδα. Πρόκειται για το σύνδρομο που στη διεθνή βιβλιογραφία ονομάζεται «exceptionalism» (ιδιαιτερότητα ή «εξαιρετικότητα»). Για διαφορετικούς λόγους (ιστορικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς κ.λπ.), οι χώρες αυτές θεωρούν ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση και αποστολή στη διεθνή σκηνή. Θεωρούν πάνω απ' όλα ότι έχουν μια εντελώς ξεχωριστή, ιστορική διαδρομή και έναν ασύγκριτα ξεχωριστό πολιτισμό, τον οποίο θα πρέπει να μεταδώσουν σε όλον τον κόσμο, σε ορισμένες δε περιπτώσεις (ΗΠΑ) έστω και διά της επιβολής με βίαια, στρατιωτικά μέσα. Το σύνδρομο είναι εξόχως επικίνδυνο. Πρώτα απ' όλα γιατί εμποδίζει τις χώρες αυτές να προσαρμοσθούν στις σύγχρονες πραγματικότητες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος και να αποδεχθούν τη λογική και τις συνέπειες της πολιτιστικής και επικοινωνιακής ολοκλήρωσης. Μπροστά στα φαινόμενα αυτά, περιέρχονται σε «κρίση ταυτότητας» (η περίπτωση της Γαλλίας είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική). Δεύτερον, οι χώρες αυτές θεωρούν εαυτές, η κάθε μία ξεχωριστά, ως περίπου το «κέντρο του κόσμου», ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται ή οφείλει να περιστρέφεται γύρω από αυτές. H Ελλάδα είναι εδώ η υποδειγματική περίπτωση. Ο «ομφαλός της γης». Όλη η ανθρωπότητα, μεγάλες ή μικρές δυνάμεις, οφείλουν να γνωρίζουν και να ασχολούνται σχεδόν καθημερινά με τα ελληνικά προβλήματα, πραγματικά ή φαντασιακά, τις ελληνικές εμμονές ή έστω υπερβολές. Για πάρα πολλά χρόνια, το προσφιλές μας επιχείρημα (ή άλλοθι) στις διεθνείς συναντήσεις ήταν αυτό της «ιδιαιτερότητας». Κάποια στιγμή (με την είσοδό μας στο ευρώ κ.λπ.), φθάσαμε να θεωρούμεθα «κανονική χώρα». Ας μη διολισθήσουμε ξανά στην «ιδιαιτερότητα»...

*Ο Π. K. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Δ.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ.


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

[emmanuel]

Ένας στους δέκα μισθωτούς καταναλώνει υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ και το 20% των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας οφείλονται σε αυτό το προϊόν: αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα έρευνας που πραγματοποίησε η γαλλική Ένωση Πρόληψης του Αλκοολισμού και του Εθισμού στη Βρετάνη και τα Πυρηναία. «Το φαινόμενο εντείνεται λόγω των συνθηκών εργασίας στους επαγγελματικούς κύκλους, όπου η ταυτότητα βασίζεται στην απόδοση», παρατηρεί ένας γιατρός εργασίας. Αλλά αυτή είναι η ορατή πλευρά του προβλήματος. Εκτός από τα μεθύσια και τα ατυχήματα που συνδέονται με αυτά, υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός εργαζομένων που καταναλώνουν νόμιμα ή παράνομα ναρκωτικά, χωρίς να δημιουργούν οποιοδήποτε πρόβλημα και χωρίς κανείς να μιλάει γι' αυτούς. Είναι ανησυχητικό: τα ναρκωτικά είναι πιο διαδεδομένα απ' ό,τι νομίζουμε. Είναι όμως ταυτόχρονα και καθησυχαστικό: τα ναρκωτικά δεν οδηγούν κατ' ανάγκην στο περιθώριο.

Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, η Γαλλίδα εθνολόγος Αστρίντ Φονταίν συνάντησε τακτικούς χρήστες κάνναβης, κοκαΐνης, ηρωίνης, αλκοόλ και φαρμάκων που ασκούν μια κανονική επαγγελματική δραστηριότητα. Μίλησε με ερευνητές στη Σορβόννη και γραμματείς, με επιστήμονες και ανώτατους αξιωματούχους, με δημοσιογράφους και εμπόρους. Όπως γράφει στο βιβλίο της, «Διπλή ζωή. Ναρκωτικά και εργασία», το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε μια ηλικιακή κατηγορία: βρίσκει κανείς νέους 25-30 ετών, μάλλον ευκατάστατους, που πηγαίνουν συχνά σε πάρτι και συχνάζουν σε καλλιτεχνικούς κύκλους, καθώς και ανθρώπους 40 έως 60 ετών που είχαν και συνεχίζουν να έχουν μια σταθερή επαφή με τα ναρκωτικά. Όλοι χαρακτηρίζονται «αξιοσέβαστοι» πολίτες, προσέχουν την εικόνα τους και ελέγχουν σχολαστικά τις ποσότητες ψυχοτρόπων ουσιών που καταναλώνουν. Οι περισσότεροι προσπαθούν να διαχωρίσουν την επαγγελματική από την προσωπική τους ζωή. Κάποια στιγμή, όμως, επιτρέπουν στον εαυτό τους μια εξαίρεση, μια μικρή ποσότητα κοκαΐνης στη δουλειά για να ξεπεράσουν την κούραση.

Αυτή είναι η μία κατηγορία χρηστών: άνθρωποι που δουλεύουν πάρα πολύ και έχουν ανάγκη να χαλαρώσουν μετά το γραφείο. H άλλη κατηγορία, λέει η Αστρίντ Φονταίν στο περιοδικό Λ' Εξπρές, είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν ψυχοτρόπες ουσίες για την καλύτερη ένταξή τους στον χώρο εργασίας. H τακτική χρήση κοκαΐνης ή ηρωίνης μπορεί παραδόξως να συμβάλει στη διατήρηση μιας φαινομενικής ομαλότητας, όπως συμβαίνει με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Ένας πενηντάχρονος ηρωινομανής, με τον οποίο μίλησε εκτενώς η συγγραφέας, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα στη δουλειά του - εκτός από τις περιόδους που προσπαθούσε να σταματήσει τη χρήση.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο; Δύσκολα, και σίγουρα όχι με κατασταλτικά μέτρα. Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά προϊόντα που «σκεπάζουν» τις επιπτώσεις των ψυχοτρόπων ουσιών. H χρήση τους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις Ηνωμένες Πολιτείες - στη χώρα όπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν χάπια Ritaline για να «γιατρέψουν» μια ασθένεια που λέγεται απώλεια συγκέντρωσης...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
LINK: http://diastaseis.blogspot.com

[apostolos1986]

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Από το 2001...

... το Νταβός και το Πόρτο Αλέγκρε ήταν οι δίδυμες πόλεις της παγκοσμιοποίησης. Στο ελβετικό θέρετρο του Νταβός, μία φορά τον χρόνο, μια παγκόσμια ελίτ μάνατζερ πολιτικών και διασημοτήτων προσπαθεί να μας πείσει - και να πεισθεί - πως η παγκοσμιοποίηση κάνει καλό. Στο υποτροπικό Πόρτο Αλέγκρε, μια αντιελίτ κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης προσπαθεί να μας πείσει - και να πεισθεί - πως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν είναι η αναπόδραστη μοίρα μας. Τα τελευταία χρόνια, το Πόρτο Αλέγκρε έχει χάσει κάτι από την αρχική ορμή του. Τι απέγιναν άραγε τα αστέρια του;

Μερικά...

... από αυτά έχουν μετακομίσει στο Νταβός, διαπιστώνει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Τον τόνο στις ετήσιες συναντήσεις του Νταβός τον δίνουν τώρα κάποιοι επιχειρηματίες που αυτοαποκαλούνται ειρωνικά «φιλελεύθεροι κομμουνιστές» και που δεν δέχονται πια πως υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο Νταβός και το Πόρτο Αλέγκρε. Υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποιημένη πίτα του καπιταλισμού φτάνει για όλους. Και ότι δεν χρειάζεται πια το Πόρτο Αλέγκρε: το Νταβός μπορεί να γίνει Πόρτο Νταβός. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι φιλελεύθεροι κομμουνιστές; Οι συνήθεις ύποπτοι: ο Μπιλ Γκέιτς και ο Τζορτζ Σόρος, οι διευθυντές του Google, της ΙΒΜ, της Intel και του eBay, καθώς και μερικοί «θεωρητικοί» τους, όπως ο Τόμας Φρίντμαν. Το δόγμα των φιλελεύθερων κομμουνιστών, λέει ο Ζίζεκ στο περιοδικό «Λόντον Ριβιού οβ Μπουκς», είναι μια νέα, μεταμοντέρνα εκδοχή του «αόρατου χεριού» του Άνταμ Σμιθ: η αγορά και η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους, μπορούν να συνδυασθούν για το κοινό καλό. Ή, όπως το λέει ο Φρίντμαν, δεν χρειάζεται να είναι κανείς «κακός» για να κάνει μπίζνες στην εποχή μας: η συνεργασία με τους εργαζομένους, ο διάλογος με τους πελάτες, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η διαφάνεια, είναι τα κλειδιά της επιτυχίας.

Οι φιλελεύθεροι...

... κομμουνιστές λατρεύουν τον Μάη του 1968. Τι έκρηξη νεανικής ενέργειας! Τι συντριβή της γραφειοκρατίας! Όμως, είναι βέβαιοι πως ο Μαρξ θα έλεγε σήμερα πως όλες οι διαδηλώσεις κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι τίποτα μπροστά στην εφεύρεση του Ίντερνετ. Το πρόσωπο των φιλελεύθερων κομμουνιστών είναι διπλό, λέει ο Ζίζεκ. Τα δυο πρόσωπα του Μπιλ Γκέιτς είναι ίδια ακριβώς με τα δυο πρόσωπα του Τζορτζ Σόρος: από τη μια μεριά ένας ανελέητος επιχειρηματίας που καταστρέφει ή εξαγοράζει τους ανταγωνιστές του για να γίνει μονοπώλιο και από την άλλη ένας μεγάλος φιλάνθρωπος που λέει: «Τι τα θέλουμε τα κομπιούτερ, όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει;». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Τζορτζ Σόρος. Ο ίδιος άνθρωπος που δίνει εκατομμύρια σε εκπαιδευτικά προγράμματα, καταστρέφει χιλιάδες ζωές με τη κερδοσκοπία του.

Το όνειρο...

... των φιλελεύθερων κομμουνιστών είναι να «εξαγάγουν» ολόκληρη την εργατική τάξη σε έναν αόρατο τρίτο κόσμο.

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

[apostolos1986]

Διαστάσεις

H γενιά των χιλίων ευρώ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Δύο αντιφατικά μηνύματα έστειλε η χθεσινή ημέρα. Στη Γαλλία ηττήθηκαν το αμερικανικό οικονομικό μοντέλο, η αλαζονεία και ο αυταρχισμός. Στην Ιταλία, ήλθαν ουσιαστικά ισόπαλες η χυδαιότητα με την ανικανότητα. Τα διδάγματα είναι πολλαπλά.

Ο κανόνας είναι: ελεύθεροι ποντικοί σε ελεύθερη αγορά (του Αλτάν, από το Εσπρέσσο)

Ο Κλάουντιο είναι ένας 27χρονος πτυχιούχος πανεπιστημίου που εργάζεται στο τμήμα μάρκετινγκ μιας πολυεθνικής του Μιλάνου. Κερδίζει 1.028 ευρώ τον μήνα, αλλά θα χάσει τη δουλειά του μόλις ολοκληρωθεί το πρότζεκτ για το οποίο προσλήφθηκε. Στη συνέχεια μπορεί να υπογράψει στην ίδια επιχείρηση μια καινούργια σύμβαση ή να αναζητήσει δουλειά αλλού. Μένει σε ένα προάστιο του Μιλάνου, μαζί με άλλα τρία άτομα που προσπαθούν κι αυτοί να τα βγάλουν πέρα με ένα ανάλογο εισόδημα. Είναι η λεγόμενη «γενιά των χιλίων ευρώ», και πρωταγωνιστεί σ' ένα βιβλίο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο Διαδίκτυο (www.generazione1000.com). Σ' αυτήν τη γενιά ανήκουν και οι δύο συγγραφείς. Ο 30χρονος Αλεσάντρο Ριμάσα δηλώνει ότι δεν έχει κερδίσει ποτέ πάνω από 1.000 ευρώ εδώ και έξι χρόνια που τελείωσε την Αρχιτεκτονική. Για τον Αντόνιο Ινκόρβια, που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος, ο Κλάουντιο αντιπροσωπεύει εκατομμύρια νέων ανθρώπων που αισθάνονται αόρατοι και υποτιμημένοι, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εισβάλει τον τελευταίο καιρό δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης. Στη Γαλλία, πέτυχαν μια σημαντική νίκη με την απόσυρση του νόμου για εύκολη πρόσληψη - εύκολη απόλυση, που γίνεται ακόμα σημαντικότερη αν σκεφτεί κανείς ότι είχαν απέναντί τους όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του διεθνούς Τύπου. Ο εξευτελισμός των εμπνευστών αυτού του νόμου ήταν τόσο μεγάλος, ώστε δύσκολα θα αποτολμήσει κάποιος στο προσεχές μέλλον να προχωρήσει σε ανάλογη πρόκληση. Στην Ιταλία, ο Κλάουντιο και η παρέα του ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους ανθρώπους που εξακολουθούν να διεκδικούν την αξιοπρέπεια και την κοινή λογική, με σκοπό να απομακρύνουν από την εξουσία έναν πρωθυπουργό που την τελευταία τετραετία είδε τα κέρδη της αυτοκρατορίας του να αυξάνονται κατά 56%.

H Κεντροαριστερά ήλπιζε να επωφεληθεί από αυτές τις εξελίξεις. Αλλά το παιχνίδι είναι πιο πολύπλοκο απ' ό,τι νομίζει. Όπως επισημαίνει ο Μαρκ Λαζάρ στη Ρεπούμπλικα, οι Γάλλοι σοσιαλιστές μπορεί να τάχθηκαν καθαρά τις τελευταίες εβδομάδες με το μέρος των φοιτητών, δεν έχουν ξεκαθαρίσει όμως τι μεταρρυθμίσεις θα προωθήσουν οι ίδιοι αν έλθουν στην εξουσία. Πώς θα συμβιβάσουν την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη με την ανάγκη για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας; Πώς θα συμφιλιώσουν τις εσωτερικές τους αντιθέσεις ώστε να μπορέσουν να ακολουθήσουν μια πολιτική με συνοχή και αποτελέσματα; Όσο για την Ιταλία, η εναντίωση σ' έναν αδίστακτο άνθρωπο αποδείχθηκε ότι δεν είναι αρκετή για να φέρει μια καθαρή εκλογική νίκη. Εκτός από την άρνηση χρειάζονται και θέσεις. Εκτός από τις καταγγελίες, χρειάζεται και όραμα.

Ο αγώνας της «γενιάς των χιλίων ευρώ» συνεχίζεται.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

[apostolos1986]

Μεταφέρονται «τεμάχια»...

"Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;». Διαβάζω τη στήλη σας εδώ και καιρό γι' αυτό αποφάσισα να σας γράψω. Αφορμή στάθηκε ένα ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη, όπου έμαθα πράγματα σχετικά με τους λαθρομετανάστες τα οποία με συγκλόνισαν... Πριν από τρεις εβδομάδες λοιπόν ταξίδεψα στην Αλεξανδρούπολη για επαγγελματικούς λόγους. Ανάμεσα στα άλλα βρήκα την ευκαιρία να συναντήσω έναν παλαιό μου φίλο και συνάδελφο. Ενώ τα λέγαμε, σε κάποια ταβέρνα, ανάμεσα στα εξαίσια μαγειρευτά, το κρασί και τις αναμνήσεις της νιότης μας, η κουβέντα ήρθε στους μετανάστες... Τότε, ο φίλος μου, αναφέρθηκε σε κάποια «επιχείρηση μεταφοράς τεμαχίων» στον Έβρο, που σημαίνει επαναπροώθηση λαθρομεταναστών, από την Ελλάδα στην Τουρκία... Είχα ακούσει για λαθραία μετανάστευση. Ήταν η πρώτη φορά όμως που μάθαινα πως υπάρχει και λαθραία επαναπροώθηση... Έμαθα επίσης πως κάτι τέτοιο είναι σε γνώση των αρχών και των κατοίκων της περιοχής: όπως λέμε «ο κόσμος το 'χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι»...
Επειδή το θέμα μου φάνηκε άκρως «ενδιαφέρον», δεν στάθηκα απλώς στις αφηγήσεις του φίλου μου και το έψαξα παραπέρα. Ήρθα σε επαφή με γνωστό μου αξιωματικό, που υπηρετεί στην περιοχή, ο οποίος όχι μόνο μου επιβεβαίωσε την «είδηση», αλλά προσέθεσε αρκετές λεπτομέρειες, εφόσον είχε συμμετάσχει και ο ίδιος σε «μεταφορά τεμαχίων». Κατέγραψα τη μαρτυρία του όπως μου τη διηγήθηκε: «δυο φορές τον μήνα, περίπου, κατεβαίνουμε στο ποτάμι (τον Έβρο), αρματωμένοι φαντάροι, αξιωματικοί και αρματωμένοι αστυνομικοί της φύλαξης, οι οποίοι την ημέρα που γίνεται η "μεταφορά τεμαχίων" δεν έχουν υπηρεσία... Έρχεται μια βάρκα και περιμένει και σε κάποια στιγμή καταφτάνουν 80-90 "τεμάχια". "Τεμάχια" λέγονται οι λαθρομετανάστες. Είναι άνδρες και γυναίκες, που έχουν περάσει μέρες ή εβδομάδες στα κρατητήρια των A.T. των γύρω περιοχών. H πλειοψηφία πάντως είναι άντρες, προερχόμενοι από την Ανατολία και έχουν συλληφθεί αφού πέρασαν λαθραία από την Τουρκία στην Ελλάδα... Μαζί τους δεν έχουν ούτε φαγητό, ούτε τίποτα. Έχουν μόνο τα ρούχα και τα χαρτιά τους... Τα "τεμάχια" τα μεταφέρουν εκεί σε ειδικές κλούβες, που αν δεν προσέξεις ότι στην πινακίδα έχουν το σήμα της ΕΛ.ΑΣ. μάλλον για φορτηγό που μεταφέρει ξύλα θα το περάσεις. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς χωράνε εκεί μέσα. Προφανώς δεν είναι και πολύ άνετα... Αφού φθάνουν λοιπόν τα "τεμάχια", παρατηρούμε αν έρχεται κάποιο περίπολο από απέναντι και αν όχι τα φορτώνουμε ανά εικοσάδες και τα περνούμε απέναντι. Όποιος από τα "τεμάχια" δεν ανεβαίνει με το καλό στη βάρκα, τότε ανεβαίνει με το κακό... Παρεμπιπτόντως, έχει πέσει στα χέρια μου έγγραφο ή του ταξίαρχου ή του στρατηγού, δεν θυμάμαι καλά, που επισημαίνει οι μεταφορές να γίνονται χωρίς να ασκείται βία στα πρόσωπα αυτά διότι είχαν παρατηρηθεί κρούσματα ξυλοδαρμών... H βάρκα φθάνει απέναντι και τότε σπρώχνουμε τα "τεμάχια" σε τουρκικό έδαφος και η βάρκα γυρίζει πίσω για την επόμενη μεταφορά. Το τι γίνονται τα "τεμάχια" από εκεί και πέρα ουδείς γνωρίζει...».
Αυτά λέει ο γνωστός μου αξιωματικός. Ψάχνοντας περισσότερο το θέμα έμαθα πως απέναντι, στην τουρκική πλευρά, βρίσκεται το χωριό Καραγιόσοφλου, το οποίο είναι ένα απο τα κέντρα της τουρκικής μαφίας, της διακίνησης λαθρομεταναστών και γυναικών... Οι μαρτυρίες αναφέρουν ξυλοδαρμούς των «τεμαχίων» στην τουρκική πλευρά και βιασμούς γυναικών. Θα είχε ενδιαφέρον εάν οι συνάδελφοί σας δημοσιογράφοι έψαχναν λίγο περισσότερο το θέμα... Εγώ αυτά είχα να σας πω. Πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα, εξακολουθούν όμως να είναι άνθρωποι, όχι «τεμάχια» που πετιούνται σαν σκουπίδια απέναντι, στο έλεος της (κακής) τύχης και του κάθε λαθρέμπορου...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Ευθύμης Ευθυμιάδης, δικηγόρος Θεσσαλονίκης "

Γκαζμέντ Καπλάνι για την αντιγραφή

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com/

[sminias_hlektromhxanikos]

Χτές έπεσε στα χέρια μου το cogito, ένα νέο περιοδικό στον τομέα της Φιλοσοφίας, και πολύ πιο ελκυστικό σε σχέση με το "ΝΕΥΣΙΣ" το οποίο παρά το άψογο επιπεδό του, δεν ενδείκνυται για χομπίστες και νεαρούς μάλιστα του είδους. Αυτό μάλλον θα σκέφτηκε και η ομάδα της Νεύσεως και δημιούργησε το νέο αυτό περιοδικό. Το φινίρισμα πολύ προσεγμένο, κεφάτο, με πολύ καλή θεματολογία:Στο τεύχος Φεβρουαρίου είχε άρθρα για την Φυσική και τεχνητή νοημοσύνη, τον J.S.Mill, ποιητικό αφιέρωμα στον Spinoza καθώς και συνέντευξη απο τον Απόστολο Δοξιάδη. Απολαυστικό δε το αφιέρωμα στο εστιατόριο "Βαρούλκο" το οποίο όμως περιελάμβανε και μια φανταστική Φιλοσοφική συζήτηση δημιουργημένη  απο τον ειδικό γευσιγνώστη και Φιλόσοφο καταπώς φαίνεται, συνεργάτη του περιοδικού. Επίσης αξιολογότατος ο ορισμός της Φιλοσοφίας απο τον κύριο Άρη Κουτούγκο, καθώς και όλα τα υπόλοιπα άρθρα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους, αφού διατίθεται και σε πολύ χαμηλή τιμή!

[Optima]

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ", Τρίτη 30 Μαίου 2006, σελ.13     

                                       
                       ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ  ,   του Παύλου Τσίμα

Ήταν 1972, ήμασταν πρωτοετείς φοιτητές και στους χώρους του Πανεπιστημίου ανακαλύπταμε μια όαση ελευθερίας και ευθύνης. Εκεί, στα σκαλιά της Νομικής, γνώρισα τον Στέλιο Αλεξανδρόπουλο. Του χρωστάω, εν πολλοίς, το βάπτισμα του πολιτικού πυρός.
Ο Στέλιος επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο. Δάσκαλος αυτή τη φορά. Στο Πανεπιστήμιο θέλησε να βρει έναν χώρο έκφρασης που θα του επέτρεπε να μείνει συνεπέστερος προς τις αρχικές κινητήριες αρχές που τον έσπρωξαν στο δημόσιο χώρο, από ό,τι η κομματική πολιτική στην οποία θήτευσε και την οποία εγκατέλειψε.Και το Πανεπιστήμιο έγινε ο θύτης του.
Βρέθηκε νεκρός, λίγη ώρα μετά τη σύγκρουση με τους συναδέλφους που τον έθεταν υπό διωγμόν, επειδή επέμενε να καταγγέλει κρούσματα διαφθοράς και να ζητά αλήθεια.
Θα μπορούσε η ζωή του να είναι το νουάρ μυθιστόρημα της γενιάς μας, αυτής της γενιάς που πήρε την άχαρη ταμπέλα "του Πολυτεχνείου". Της γενιάς που ανακάλυψε τον εαυτό της σε ένα Πανεπιστήμιο, που το μετέτρεψε εκείνη σε χώρο αμφισβήτησης και στη συνέχεια, όταν το πήρε υπό την εξουσία της, το μετέτρεψε από ανοιχτό πεδίο ελευθερίας σε ένα κλειστό κύκλωμα συναλλαγής ανάμεσα σε συντεχνιακές μετριότητες και κομματικές πελατείες.Της γενιάς που θέλησε να πετάξει στον ουρανό και κατέληξε αιχμάλωτη στο κλουβί του μεταπολιτευτικού πολιτικού κομφορμισμού.Μα που δεν τελείωσε άδοξα τη διαδρομή της, όχι ακόμη τουλάχιστον- αφού έστω κι ένας εκπρόσωπός της, σε μια ζωντανή γωνιά της αραχνιασμένης ελληνικής "ακαδημίας", αρνήθηκε μέχρι τέλους να παραιτηθεί, αν όχι από το όνειρο, τουλάχιστον από μια απαίτηση αξιοπρέπειας και συνέπειας προς το ηθικό αίτημα από το οποίο όλα ξεκίνησαν.Κι αφού θα βρεθούν κάποιοι να τον τιμήσουν και να απαιτήσουν τη δικαίωση του αιτήματός του για αλήθεια. Απόψε, στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.

  :'(

Είμαστε στο ΕΜΕΙΣ και όχι στο ΕΓΩ- εκεί να παραμείνουμε!!!   

ΥΓ: Δίπλα ακριβώς σ' αυτό το άρθρο αναφέρει για τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις φοιτητών- πανεπιστημιακών