THMMY.gr

Εδώ αναγράφονται διάφορες φιλοσοφικές αναζήτήσεις

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και άρχισαν να γεμίζουν τα κενά μεταξύ των πετρών.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο.Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά, γέλασαν και είπαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη. Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή σας, όπως οι
σπουδές, η δουλειά σας, το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά στη ζωή σας. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα. Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χώρος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως, να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.

Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
* Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
* Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι
....ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ !!

Πριν απο αρκετα χρονια, ειχα βρει εντελως τυχαια καπου στο internet το πειραμα των "πιθηκων στο κλουβι με τις μπανανες". Το διαβασα καπως επιπολαια, νομιζοντας οτι προκειται για κανενα χαζοκειμενο που γραφτηκε στην πλακα, αλλα οταν τελειωσε εμεινα με το στομα ανοιχτο, και δεν μπορουσα να βρω λεξεις για να εκφρασω το θαυμασμο μου!
Αρχικα το θεωρησα μια ωραιοτατη περιγραφη των δομων του καπιταλιστικου συστηματος... Τελικα, ομως, κατεληξα στο να το θεωρω περιγραφη των ανθρωπινων κοινωνιων συνολικα, ανεξαρτητα απο το οικονομικο ή πολιτικο συστημα που κυριαρχει... Παραθετω το κειμενο, δυστυχως χωρις να θυμαμαι πού ακριβως το βρηκα, αλλα ουτε και ποιος ειναι ο αρχικος του συγγραφεας:



Εχουμε, λοιπον, ενα μεγαλο κλουβι, μεσα στο οποίο βαζουμε 10 πιθηκους, τους οποίους αφηνουμε νηστικους για μια μερα.

Κρεμαμε στο κλουβι ενα τσαμπι μπανανες. Οπως ειναι φυσικο, ολοι οι πιθηκοι ορμανε να πιασουν το τσαμπι. Ενας απο τους πιθηκους, ο πιο γρηγορος, φτανει πρωτος στο τσαμπι. Εκεινη τη στιγμη, καταβρεχουμε με πολλη πιεση τους υπολοιπους που εχουν μεινει πισω. Αυτος που ετρεξε πρωτος και επιασε το τσαμπι, τρωει τις μπανανες και το ευχαριστιεται πολυ! Οι υπολοιποι, προσπαθουν να στεγνωσουν και να ξεπερασουν το σοκ απο το καταβρεγμα.

Μετα απο 1-2 ωρες, η κατασταση της ομαδας των πιθηκων επανερχεται στο φυσιολογικο. Βεβαια, οι 9 που εφαγαν το καταβρεγμα (και δεν εφαγαν μπανανες) κοιτουν με καποια ζηλια τον εναν που καί τις μπανανες εφαγε, καί το καταβρεγμα γλιτωσε.

Επαναλαμβανουμε την ιδια ενεργεια, δηλαδη κρεμαμε ενα τσαμπι μπανανες στο κλουβι. Και παλι τρεχουν ολοι, αλλα ο ιδιος πιθηκος, ο οποίος οπως ειπαμε ειναι ο γρηγοροτερος, καταφερνει και παλι να φτασει πρωτος στο τσαμπι. Εμεις ξανακαταβρεχουμε με πολλη πιεση τους υπολοιπους, ενω ο πρωτος τρωει επιδεικτικα τις μπανανες που "κερδισε δικαια", αφου ηταν ο γρηγοροτερος.

Επαναλαμβανουμε το ιδιο 2-3 φορες.

Καποια φορα, καθως ο γρηγορος ξεκιναει να πιασει το τσαμπι που τοποθετησαμε εκ νεου, τον πιανουν οι υπολοιποι 9 και τον πλακωνουν στο ξυλο!!! Περναει, λοιπον, καποια ωρα, το τσαμπι ειναι ακομα στη θεση του, και δεν συμβαινει τιποτα. Καποια στιγμη, ο γρηγορος ξαναπροσπαθει να τρεξει προς το τσαμπι, αλλα οι υπολοιποι τον ξαναπλακωνουν στο ξυλο, γιατι φοβουνται το καταβρεγμα. Μετα απο μερικα ξυλοφορτωματα, ο γρηγορος "μαθαινει το μαθημα του" και δεν ξαναπροσπαθει. Μπορει να προσπαθησει καποιος αλλος, αλλα το αποτελεσμα ειναι παντα το ιδιο: Ξυλο απο τους υπολοιπους...

Και εδω ξεκιναει το ενδιαφερον της υποθεσης:

Βγαζουμε απο το κλουβι 1 απο τους 9 πιθηκους, απο αυτους δηλαδη που καταβρεχαμε και οχι αυτον που εφτανε πρωτος στο τσαμπι, και βαζουμε στη θεση του εναν καινουργιο πιθηκο, αντικαταστατη. Ο καινουργιος πιθηκος, με το που βλεπει το τσαμπι με τις μπανανες, το οποίο φυσικα δεν ακουμπαει πλεον κανενας απο τους "εμπειρους" της ομαδας, ορμαει, οπως ειναι φυσικο, να το πιασει. Οι υπολοιποι 9, συμπεριλαμβανομενου και του παλιου "γρηγορου", τον βουτανε και τον κανουν μαυρο στο ξυλο. Ο παλιος "γρηγορος" μαλιστα μπορει και να χαιρεται που τρωει και καποιος αλλος ξυλο. Ο καινουργιος δεν ξερει γιατι τρωει το ξυλο, μια και δεν ειχε την εμπειρια του καταβρεγματος! Μαθαινει ομως πολυ γρηγορα πως αν ξεκινησει να πιασει το τσαμπι, αυτο συνεπαγεται αυτοματα ξυλο απο τους υπολοιπους! Ετσι, ξαναβρισκομαστε σε μια κατασταση "ισορροπιας" μεσα στο κλουβι, δηλαδη υπαρχει ενα τσαμπι με μπανανες το οποίο δεν παει να πιασει κανεις.

Ξανα-αλλαζουμε εναν απο τους παλιους 8 πιθηκους (οχι τον παλιο "γρηγορο", ουτε τον νεο ξυλοφορτωμενο) με εναν αντικαταστατη. Οπως καταλαβαινετε, επαναλαμβανεται η ιδια ιστορια της προηγουμενης παραγραφου, μεχρι να τους αλλαξουμε ολους (τελευταιο βγαζουμε τον παλιο "γρηγορο", αυτον που που εφαγε πρωτος ξυλο στην αρχη της ιστοριας).

Τι εχουμε λοιπον? Εχουμε ενα τσαμπι μπανανες, μεσα σε ενα κλουβι με 10 νηστικους πιθηκους, απο τους οποίους κανεις δεν τρεχει να το πιασει, και κανεις δεν ξερει γιατι (δεδομενου οτι κανενας τους δεν ηταν στην αρχικη ομαδα που εφαγε το καταβρεγμα)!!!

Ετσι ακριβως ξεκιναει να δημιουργειται η εταιρικη κουλτουρα...


http://genesis.ee.auth.gr/forum/viewtopic.php?p=1538#1538

Για άλλους Ρομ, για άλλους γύφτοι

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Είναι από τις πιο καταπιεσμένες ευρωπαϊκές μειονότητες. Και επιπλέον εκείνη που γνώρισε τα περισσότερα κρούσματα ρατσιστικών διακρίσεων και βίας από τότε που η Ευρωπαϊκή Ενωση διευρύνθηκε προς Ανατολάς.

Οι Ρομ ή Ρομά, οι γνωστοί Αθίγγανοι, όπως αποκάλεσαν την ινδικής καταγωγής φυλή οι μοναχοί του Αγίου Ορους, όταν κατά τον 11ο αιώνα τους πρωτοσυνάντησαν, είναι πρώτοι στον κατάλογο των εθνικών κοινοτήτων που υφίστανται εκδηλώσεις ξενοφοβίας από τους συμπολίτες τους και διακρίσεις από τις κυβερνήσεις των χωρών όπου κατοικούν.

Το επιβεβαιώνει η ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας, που παρουσιάστηκε στο 1ο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Φόρουμ των Ρομ και των Νομαδικών Πληθυσμών, που πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο την περασμένη εβδομάδα με τη συμμετοχή πέντε διεθνών οργανώσεων Ρομ και εκπροσώπων των κοινοτήτων 42 ευρωπαϊκών χωρών.

Στην έκθεση επισημαίνεται πως «σε αρκετά από τα νέα μέλη της Ε.Ε. όταν ανακύπτουν ζητήματα ρατσισμού και διακρίσεων αφορούν συνήθως την κοινότητα των Ρομ, μολονότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε θέσει ως προϋπόθεση ένταξης την κατοχύρωση των δικαιωμάτων και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους».

Παρόντες σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο της Γηραιάς Ηπείρου (ακόμη και στη Σιβηρία υπάρχουν μικρές κοινότητές τους), σε πολλές χώρες (όπως τη Ρουμανία ή τη Βουλγαρία) αποτελούν ακόμη και το 10% του πληθυσμού, αλλά αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας και σε κάθε τους βήμα συναντούν προκαταλήψεις και διακρίσεις: από τη στέγαση και την εργασία έως την υγεία και την εκπαίδευση.

* Σύμφωνα με την έκθεση, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, έχουν προσδόκιμο ζωής κατά 15 χρόνια μικρότερο από το μέσο όρο των υπόλοιπων κατοίκων των χωρών τους και τα μεγαλύτερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στην Ευρώπη.

* Οι αρχές των χωρών τους τους εξοστρακίζουν συνήθως σε γκέτο στις περιφέρειες των μεγάλων πόλεων, όπου συχνά δεν έχουν νερό ή ηλεκτρισμό, όπως κατήγγειλε στο συνέδριο ο Μάικλ Γκε, επικεφαλής του Τμήματος Ρομ και Νομαδικών Πληθυσμών Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ενώ ακόμη και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ελβετία και η Ολλανδία συχνά η πολιτεία επιχειρεί να τους αποτρέψει ακόμη και να εγκαταστήσουν τα τροχόσπιτά τους στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους κάμπινγκ.

* Ο ρατσιστικός διαχωρισμός στην εκπαίδευση αποτελεί καίριο πρόβλημα, ιδιαίτερα έντονο σε χώρες όπως την Τσεχία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Ουγγαρία ή τη Βουλγαρία, όπου τα παιδιά των Ρομ με διάφορες προφάσεις αποκλείονται από τα κανονικά σχολεία και στοιβάζονται σε τάξεις ειδικών σχολείων με το στίγμα των «ανεπίδεκτων μαθήσεως», καταδικασμένα σε μια παιδεία δεύτερης διαλογής.

* Η πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας είναι ελλιπής, ενώ συχνά η περίθαλψή τους γίνεται αδύνατη λόγω της γραφειοκρατίας και της πληθώρας πιστοποιητικών που τους ζητούν. Επιπλέον, ακραίες ρατσιστικές πρακτικές έχουν απομακρύνει τους Ρομ από το υγειονομικό σύστημα.

Η περίπτωση των 76 γυναικών Ρομ που πέρυσι μήνυσαν δημόσιο νοσοκομείο της Οστράβα στην Τσεχία γιατί τις στείρωσε εν αγνοία τους δεν είναι μεμονωμένη, καθώς αντίστοιχα κρούσματα υπήρξαν στη Σλοβακία το 2002 και παλαιότερα σε άλλες ανατολικές χώρες.

* Θύματα της λογικής της εθνοκάθαρσης, οι Ρομ δεν καταδιώχθηκαν μόνο από τους ναζί (στη διάρκεια του πολέμου πέθαναν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Εκατοντάδες χιλιάδες βίωσαν την προσφυγιά και την εξορία με τον πόλεμο στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90.

«Η κατάσταση είναι κρίσιμη στο Κόσοβο, όπου μας έδιωξαν, μολονότι είμαστε απολύτως ξένοι στη διένεξη που σάρωσε την περιοχή. Ολοι οι πρόσφυγες και εκτοπισμένοι πρέπει να επιστρέψουν στις εστίες τους χωρίς διακρίσεις και ρατσιστική βία», τόνισε ο Ρούντκο Καβζίνσκι, πρόεδρος του Φόρουμ. «Η Ευρώπη της πολυπολιτισμικότητας πρέπει να διασφαλίσει τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά μας. Δεν θέλουμε και δεν είμαστε πια διατεθειμένοι να είμαστε οι μεγάλοι χαμένοι της Ε.Ε.».

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Περίληψη:Στο συγκεκριμένο άρθρο περιγράφονται οι ρατσιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στην ανατολική ευρώπή έναντι των ρομα(αθιγγάνων) ,για την Ελλάδα δε γίνεται αναφορά αλλά πάνω κάτω τα ίδια συμβαίνουν , αποκλεισμός από την εκπαίδευση ,την υγειονομική περίθαλψη ,καμία συμμετοχή στην κρατική μηχανή κ.α.
Η Ε.Ε. έχει θέσει όρους για τη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα , αλλά φυσικά δεν τηρούνται σχεδόν πουθενά!

Της Μαριλιας Παπαθανασιου

Τον «έψησαν», στις αρχές της εβδομάδας, τον Νοτιοκορεάτη επιστήμονα Xουάνγκ Γου-Σουκ οι ανακριτικές αρχές της Σεούλ. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να έχεις εξαπατήσει τη χώρα σου με το υποτιθέμενο έργο σου, χάρη στο οποίο η Νότιος Κορέα θα γίνει το αντίβαρο της Αμερικής στην επιστημονική έρευνα για τα βλαστοκύτταρα. Ο Xουάνγκ και η ομάδα του που είχαν λάβει περί τα 45 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση ισχυρίζονταν ότι κλωνοποίησαν βλαστοκύτταρα απολύτως συμβατά με ασθενείς. Επρόκειτο για μια επαναστατική πρόοδο που όμως… δεν συντελέστηκε ποτέ. Τώρα ο εκπεσών επιστήμων δίνει εξηγήσεις στις αρχές. Ωστόσο, η ζημιά έγινε. Δεν πρόκειται όμως μόνο για μια κηλίδα στην επιστημονική ζωή της Νοτίου Κορέας. Είναι μια θλιβερή υπόθεση που εμπνέει μεγαλύτερη ανησυχία γιατί κλόνισε την εμπιστοσύνη της διεθνούς κοινότητας στην επιστήμη. Αν φτάσαμε στο σημείο να λένε τέτοια σκανδαλώδη ψέματα οι επιστήμονες, τότε τι μας περιμένει ακόμη, διερωτώνται δικαίως οι κάτοικοι του παγκόσμιου χωριού.

Η αναζήτηση της αλήθειας αποτελεί την εμμονή της εποχής μας, γράφει ο Βιθέντε Βερντού, αρθρογράφος της ισπανικής εφημερίδας El Pais. Η αλήθεια είναι τόσο δυσεύρετη όπως ο καθαρός αέρας και οι χυμοί χωρίς συντηρητικά. Μήπως όμως η αλήθεια, ακόμη και όταν είναι μπροστά μας, βρίσκει αντίθετο ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που είτε δεν είναι έτοιμο να τη δεχτεί, είτε προτιμά να την παρακάμψει με χάρη; Στις αρχές Ιανουαρίου, στις ΗΠΑ, η αυτοβιογραφία του Τζέιμς Φρέι με τίτλο «A million little pieces» ήταν ήδη μπεστ σελερ με 3,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Αποδείχθηκε όμως ότι ο συγγραφέας της είχε διανθίσει το βιβλίο με ψευδή περιστατικά. Και λοιπόν; Η Οπρα Γουίνφρεϊ, η διασημότερη Αμερικανίδα τηλεπαρουσιάστρια, η οποία είχε συστήσει επίση το πόνημα στο κοινό της, έδωσε άφεση αμαρτιών στον Φρέι και είπε στην εκπομπή της ότι το βιβλίο αξίζει τα λεφτά του ακόμη και αν ο συγγραφέας είπε κάνα δυο ψεματάκια. Δεν γνωρίζουμε αν οι πωλήσεις του βιβλίου έπεσαν κατακόρυφα. Ο Φρέι όμως δεν έχασε τον ύπνο του. Και γιατί άλλωστε, με τόσα εκατομμύρια αντίτυπα στο ενεργητικό του. Επιπλέον, δεν ήταν ο πρώτος που είχε επινοήσει το βιβλίο της ζωής του. Εδώ κοτζάμ Λίλιαν Χέλμαν, από τις σπουδαιότερες μορφές των αμερικανικών γραμμάτων, και είχε κατηγορηθεί ότι είχε «μαγειρέψει» την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Pentimento».

Το προσφορότερο ασφαλώς πεδίο για την αμφισβήτηση της αλήθειας είναι η πολιτική. Oμως παρότι φράσεις όπως «οι πολιτικοί λένε ψέματα» με τις οποίες λιβανίζουμε τους γύρω μας, παίρνουν χαρακτήρα αξιώματος, από παράδοξη διαστροφή ή απτόητη αισιοδοξία, ξαναεμπιστευόμαστε τους πολιτικούς, τους συγχωρούμε. Ακόμη και σε οφθαλμοφανείς περιπτώσεις. Γιατί πόσο δύσκολο είναι, για παράδειγμα, να αντιληφθούν οι Ιταλοί ότι δεν πρέπει να ξαναεμπιστευτούν τη διακυβέρνηση της χώρας τους στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στις εκλογές της 9ης Απριλίου; Η Ιταλία σείεται από σκάνδαλα, η οικονομία της δεν πάει καλά, η χώρα έχει χάσει από καιρό το διεθνές κύρος της. Ο πρωθυπουργός της επιδίδεται σε έναν άνευ προηγουμένου λαϊκισμό προκειμένου να ξανακερδίσει την εξουσία. Και όμως η ψαλίδα ανάμεσα στον Μπερλουσκόνι και τους αντιπάλους τους της Κεντροαριστεράς φαίνεται, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι κλείνει υπέρ του καβαλιέρε. Σύμφωνοι, μια νέα νίκη του Μπερλουσκόνι δεν θα προκαλέσει μαζικά κύματα μετανάστευσης αγανακτισμένων Ιταλών. Οσοι τον ψηφίσουν όμως δεν θα έχουν καμιά δικαιολογία επικαλούμενοι ότι δεν γνώριζαν την αλήθεια, ότι δεν βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους τα τελευταία χρόνια. Εκτός και αν ζουν σε παράπλευρο σύμπαν.

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_161904_01/02/2006_171974)

Δεκάδες πολίτες μιας χώρας, μεταξύ των οποίων η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι τα τηλέφωνά τους παρακολουθούνται. Ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης της ίδιας χώρας κατηγορείται για «αντεθνική προπαγάνδα» επειδή συναντήθηκε με έναν ξένο αξιωματούχο. Την ίδια ώρα, χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν στον μουσουλμανικό κόσμο επειδή μια μικρή εφημερίδα της Σκανδιναβίας δημοσίευσε σκίτσα που κατά την άποψή τους είναι προσβλητικά. Καλά, σε ποιον αιώνα ζούμε; Μήπως αντί να προοδεύουμε, μιμούμαστε τον βηματισμό του κάβουρα;

Ο Ουμπέρτο Έκο δεν γνώριζε ασφαλώς τα παραπάνω γεγονότα όταν έγραφε το τελευταίο του βιβλίο (Εκδ. Bompiani). Όταν εκείνος έδινε τον τίτλο «Στα βήματα του κάβουρα», εννοούσε την αμφισβήτηση της θεωρίας της εξέλιξης όχι πλέον από μερικούς φανατικούς των μεσοδυτικών αμερικανικών πολιτειών, αλλά από τον ίδιο τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιταλίας. Ο διάσημος σημειολόγος είχε στο μυαλό του την επαναφορά της άμβλωσης ως σημείου αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας του. Την ψήφιση του νόμου που επιτρέπει στους πολίτες να πυροβολούν εναντίον των διαρρηκτών. Την επιστροφή της Ιταλίας στην προπολεμική περίοδο, με την Εκκλησία να αμφισβητεί τους νόμους του Κράτους. Όλον αυτόν τον αφόρητο και γενικευμένο λαϊκισμό, χειρότερο κι από τους χειρότερους λαϊκισμούς της Λατινικής Αμερικής.

Γιατί όμως η Ιστορία πηγαίνει προς τα πίσω; Γιατί επιστρέφουμε σε φαινόμενα που νομίζαμε πως τα έχουμε ξεπεράσει; Σε όλες τις φάσεις της Ιστορίας που χαρακτηρίζονταν από βίαιες επιταχύνσεις - λέει ο Έκο σε συνέντευξή του στο Λ' Εσπρέσσο - παρατηρούνταν ένα φαινόμενο δράσης-αντίδρασης. Από εδώ άλλωστε προκύπτει ο όρος «αντιδραστικός». Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, είχαμε μερικές δεκαετίες παλινόρθωσης. Ο εικοστός αιώνας ήταν ο κατ' εξοχήν αιώνας της ταχύτητας και των επιταχύνσεων. Ορισμένες τάσεις που σιγόβραζαν για αιώνες, ήλθαν ξαφνικά με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια: αρκεί να σκεφτεί κανείς την απελευθέρωση καταπιεσμένων λαών, το φεμινιστικό κίνημα, τις διεκδικήσεις του προλεταριάτου, την αποτίναξη της κυριαρχίας των γονιών από τα παιδιά. Όλες αυτές οι «απελευθερώσεις» επήλθαν σχεδόν αστραπιαία - και σημαντικά στρώματα της κοινωνίας δεν τις αποδέχθηκαν στην πραγματικότητα ποτέ. Ήταν αρκετό λοιπόν κάποια δύναμη να δώσει φωνή σε αυτά τα σύνδρομα άρνησης (ο Μπους στην Αμερική, ο Χάιντερ στην Αυστρία, ο Μπερλουσκόνι και η Λέγκα στην Ιταλία) για να ξεκινήσει η επιστροφή στο παρελθόν.

Με τον θρίαμβο της νεοσυντηρητικής σκέψης, τονίζει ο Έκο, γυρίσαμε σ' ένα όραμα ιμπεριαλιστικό και αποικιοκρατικό. Με την ενίσχυση της διεθνούς τρομοκρατίας, γυρίσαμε στην παλιά αναρχική λογική της βόμβας στην πλατεία. Μόνο που αυτή η πλατεία είναι αχανής και δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (http://diastaseis.blogspot.com/2006/02/h_11.html)

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας, το ταξικό σύστημα αναπαράγεται αυτές τις ημέρες στα αεροδρόμια. Πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο και γλιτώνεις τις ουρές.

Στο αεροδρόμιο: πληρώνεις ακριβότερο εισιτήριο και γλιτώνεις τις ουρές

H Μέρι Ντεγέφσκι είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ». Ταξιδεύει πολύ για τη δουλειά της, συνήθως στην business class (χωρίς να γκρινιάζει, σαν τον Κάρολο, ότι τα καθίσματα είναι άβολα). Στο τελευταίο ταξίδι της, όμως, διέκρινε μια μεγάλη αλλαγή. Ήταν Κυριακή πρωί και στο «Χήθροου» υπήρχε πολύς κόσμος. Έκανε τσεκ-ιν, πήρε το διαβατήριό της και την κάρτα επιβίβασης και κατευθύνθηκε στον έλεγχο ασφαλείας. Ουρές υπήρχαν παντού, αλλά εδώ η κατάσταση ήταν αφόρητη. Τουλάχιστον 200 άνθρωποι, με τον αέρα τής παραίτησης στα πρόσωπά τους, περίμεναν να περάσουν από τον έλεγχο. H δημοσιογράφος υπολόγισε ότι η αναμονή θα κρατούσε πάνω από μία ώρα. Και τότε της πέρασε μια ιδέα από το μυαλό: μήπως στο σαλόνι της business class η διαδικασία θα τελείωνε ταχύτερα; Πράγματι. Έδειξε το εισιτήριό της και την πήγαν για έλεγχο από άλλους διαδρόμους, μακριά από τις «μάζες», χωρίς καθόλου κόσμο. Σε λίγα λεπτά είχε τελειώσει και απελάμβανε τον καφέ της.

Στο ταξίδι της επιστροφής, και ενώ το αεροπλάνο πλησίαζε στον προορισμό του, της έδωσαν μια κάρτα που της έδινε το προνόμιο να περάσει από έλεγχο εισιτηρίων «ταχείας κυκλοφορίας». Κατάλαβε τότε ότι έχουν δημιουργηθεί στα βρετανικά αεροδρόμια δύο κατηγορίες πολιτών. Αυτοί που περνούν γρήγορα απ' όλους τους ελέγχους κι εκείνοι που πρέπει να περιμένουν. Οι επιβάτες των οποίων ο χρόνος θεωρείται πολύτιμος, αφενός, κι εκείνοι που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να κάθονται στις ουρές, αφετέρου. To πρόβλημα, γράφει στον δικτυακό τόπο «OpenDemocracy», δεν είναι ότι υπάρχουν πιο ακριβές θέσεις που επιτρέπουν ένα πιο άνετο ταξίδι. Ακόμη και η διάκριση που κάνει ένα κράτος στον έλεγχο διαβατηρίων ανάμεσα στους δικούς του υπηκόους και τους ξένους είναι κατανοητή. Δεν είναι δυνατόν όμως να υπάρχει διακριτική μεταχείριση στους ελέγχους, με βάση την τιμή του εισιτηρίου. Αρχή κάθε δημοκρατικού κράτους είναι ότι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και ότι κάθε ψήφος είναι ίση με οποιαδήποτε άλλη.

H διακριτική αυτή μεταχείριση, σημειώνει η Ντεγέφσκι, έχει τρεις συνέπειες.

Πρώτον, η παροχή καλύτερων υπηρεσιών για τους λίγους σημαίνει αυτομάτως χειρότερες υπηρεσίες για τους πολλούς. Αν γινόταν καλύτερη κατανομή των υπαλλήλων στους ελέγχους, οι ουρές αυτομάτως θα μειώνονταν.

Δεύτερον, η μέριμνα τού να ικανοποιείται η μειοψηφία που πληρώνει καλά ευνοεί εκείνους που είναι πιθανότερο να διαμαρτυρηθούν εάν αφεθούν να περιμένουν. Όταν οι πιο ισχυροί και πιο γνωστοί είναι χαρούμενοι, τα παράπονα της «πλέμπας» μπορούν άνετα να αγνοηθούν. Και τότε το επίπεδο των υπηρεσιών προς την πλειοψηφία θα πέσει.

Τρίτον, η απαλλαγή των ταξιδιωτών της business class από την καθημερινή ταλαιπωρία που υφίστανται οι «μάζες» διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Το επόμενο βήμα είναι να ταξιδεύουν και χωριστά.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ  (http://diastaseis.blogspot.com/2006/02/m_24.html)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων» κατά τον Ισαάκ Ασίμοφ, «η φτωχή λύση για κάθε πρόβλημα, που χρησιμοποιείται μόνο από μικρά παιδιά και από μεγάλα έθνη» κατά τον Ντέιβιντ Φρίντμαν.
 
Η βία «χρησιμοποιείται όταν δεν υπάρχει ισχύς ή όταν η ισχύς κινδυνεύει», έχει πρόσωπο, το βλέπουμε συχνά, το αντικρίσαμε προχθές στην Τούμπα, στην εισβολή αγνώστων στην Πολυτεχνική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Υπάρχει σε ύψιστο βαθμό στον πόλεμο, αλλά και στους «μικρούς πολέμους της καθημερινής ζωής». Στον δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο, στον αθλητισμό, στις φυλακές και τέλος στο ίδιο το άτομο όταν εκδηλώνει τάσεις αυτοκαταστροφής.

Πώς πυροδοτείται η βία, υπάρχει κρίση αξιών, συμβάλλει σε αυτό η έλλειψη εμπιστοσύνης σε θεσμούς και ιδεολογίες;

Στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπου έχουν υποχωρήσει πολύ ο σεβασμός και η ισχύς των σχέσεων που ρυθμίζουν τη συλλογική ζωή και η ισχύς των σχέσεων που οργανώνουν τους θεσμούς, η μόνιμη απογοήτευση μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην έκρηξη της βίας, ιδιαίτερα σε ομάδες ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο.

«Εκδηλώνεται παντού»

«Η βία εκδηλώνεται παντού και μερικοί μπορεί να τη θεωρήσουν ακόμη και δημιουργική», μας λέει ο Αντώνης Δ. Μαγγανάς, καθηγητής στον Τομέα Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. «Αν ήμουν καθαρός κοινωνιολόγος θα έλεγα ότι τα αίτια της βίας είναι κατά 90% κοινωνικοπολιτικά, σχετιζόμενα άμεσα με την κρίση των αξιών που βιώνουμε. Αν ήμουν γιατρός θα έλεγα ότι βρίσκονται στη γονιδιακή προδιάθεση. Επανειλημμένως, ειδικοί επιστήμονες σε ιατρικά συνέδρια έχουν ανακοινώσει ότι υπάρχει η γονιδιακή προδιάθεση προς τη βία. Ως εγκληματολόγος, η επιστημονική δεοντολογία με υποχρεώνει να παραδεχθώ ότι υπάρχει αλήθεια και στις δύο απόψεις. Εχουμε δει πολλές περιπτώσεις που ένα άτομο επιβαρημένο γονιδιακά αν ζήσει σ' ένα ήπιο και πολιτισμένο περιβάλλον μπορεί να μην εκδηλώσει ποτέ βίαιη συμπεριφορά, ενώ αντίθετα κάποιος που έζησε σ' ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στην αρχή της ζωής του και λόγω των συνθηκών δέχτηκε και δέχεται συνεχείς προσβολές, εξευτελισμούς και υποβιβασμούς είναι πολύ πιθανό να εκδηλώσει βίαιη συμπεριφορά. Θυμάμαι όταν ο διευθυντής μιας φυλακής ανηλίκων μάς είχε αναφέρει ότι το πρωί όταν ξυπνούν οι τρόφιμοι έπειτα από μια βραδιά κλεισμένοι στα κελιά τους σπάζουν ό,τι βρούνε μπροστά τους, ξύλα, σίδερα, και συμπλέκονται με τους άλλους με συνέπεια σοβαρούς τραυματισμούς... Υστερα από μερικά λεπτά όλα ηρεμούν και επέρχεται η εκτόνωση... Το ότι, όμως, είναι όλο οι ίδιοι που συμμετέχουν σ' αυτά τα επεισόδια σημαίνει ότι εκτός από τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης υπάρχει και η ιδιαίτερη ιδιοσυστασία του ατόμου».

 
«Το ατομικό συμφέρον»

Στον τομέα της προδιάθεσης μιλάμε όλο και περισσότερο για τα προγράμματα θεραπείας των σεξουαλικά επικίνδυνων εγκληματιών, αυτών που κακοποιούν τις συντρόφους τους ή ακόμη για τα προγράμματα ελέγχου του θυμού. Τι γίνεται όμως στην πλευρά των κοινωνικών αξιών; Εκεί, δυστυχώς, η χειροτέρευση είναι ραγδαία.

«Βασικές κοινωνικές αξίες, όπως η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η αγάπη και η αλληλεγγύη, έχουν αντικατασταθεί, βίαια, από τον εγωκεντρισμό και την επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος», συμπληρώνει ο Αντώνης Μαγγανάς. «Αν για το πρώτο σκέλος η Ιατρική και η Ψυχολογία μπορούν να βοηθήσουν, στο δεύτερο σκέλος τα πράγματα δεν επιτρέπουν αισιοδοξία. Τι αξίες, αλήθεια, θα μεταδοθούν στα παιδιά και ποιος θα τις μεταδώσει; Η οικογένεια, που είναι η μεγάλη απούσα για τα σύγχρονα παιδιά; Το σχολείο, όπου οι δάσκαλοι προσπαθούν, με κόπο, να μεταδώσουν την υποχρεωτική ύλη; Η τηλεόραση, όπου τα αμερικανικά σίριαλ και βιντεοκλίπ βγάζουν στην επιφάνεια ό,τι πιο σκάρτο έχει ο ψυχισμός του ανθρώπου; Η Εκκλησία, που έχει ξεφύγει σε πάρα πολλές περιπτώσεις από τα χριστιανικά πρότυπα, ή οι πολιτικοί, που μόνο στόχο έχουν πώς να επανεκλεγούν και να εκμεταλλευθούν στο έπακρο αυτά που τους προσφέρει η πρόσκαιρη θητεία τους; Ποιος από τους παραπάνω θεσμούς;

Η τελευταία μου πρόθεση είναι να κάνω τον ηθικολόγο. Απλώς διαπιστώνω μια κατάσταση που εξελίσσεται πολύ γρήγορα ενώ εμείς έχουμε χάσει κάθε έλεγχο πάνω της».

Οι μορφές βίας που υπάρχουν στην κοινωνία βρίσκονται συνήθως σε σχέση αλληλεπίδρασης και μπορούν να εκδηλωθούν σε άμεσες πράξεις βίας κάτω από ειδικές -όχι ακραίες- συνθήκες.

«Οταν η δομική βία είναι θεσμοποιημένη και η πολιτισμική έχει εσωτερικευθεί, τότε αυξάνει ο κίνδυνος ενίσχυσης και εξάπλωσης της προσωπικής και άμεσης βίας», σημειώνει η Εφη Λαμπροπούλου, καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. «Η βία στους χώρους του αθλητισμού και η μεταφορά της σε συναφείς χώρους δεν πρέπει να θεωρείται ειδικό φαινόμενο συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, αλλά συνάρτηση του κοινωνικού πλαισίου στο οποίο διαδραματίζεται. Η βία δεν είναι επίδειξη δύναμης αυτών που την ασκούν, αλλά μια μέθοδος, μια έκφραση αδυναμίας αυτών που δεν την έχουν. Η βία συνδέεται με την πολιτική και τις σχέσεις εξουσίας και ισχύος (ή δύναμης). Η φιλόσοφος Hannah Arendt γράφει ότι δεν υπάρχουν περάσματα, ούτε ποσοτικές ή ποιοτικές διαφορές ανάμεσα στη βία και τη δύναμη. Η δύναμη πρέπει να ενισχύεται συμβολικά, να "σκηνοθετείται" με σημαίες και επετείους, παρελάσεις και τελετές. Δύναμη είναι ακόμη και η αποφυγή της χρήσης της, δηλαδή το να συμπεριφέρεται κάποιος σαν να μην υπάρχει, σαν να μην την έχει, με το να αρκεί η απειλή και να αποφεύγονται οι κυρώσεις. Είναι ενδιαφέρον ότι η κατοχή, η νομιμοποίηση και η πρόσβαση στις πηγές ισχύος παραμένουν αόριστες και μυστηριώδεις, διαδιδόμενες όμως και ανακυκλούμενες με την επικοινωνία. Η άλλη πλευρά, ο αποδέκτης, είναι πάντα μέτοχος στο παιχνίδι».

Η βία δεν είναι α-πολιτικό φαινόμενο, αλλά παράλληλα δεν είναι σκόπιμη και η υπερ-θεωρητικοποίηση κάθε γεγονότος βίας. «Για να το θέσουμε και πιο συγκεκριμένα, όταν πολιτικοί, κόμματα και κυβερνήσεις στο όνομα της εξασφάλισης και διατήρησης της ισχύος τους καλλιεργούν σύγχυση στο κοινωνικό σύνολο και έλλειψη εμπιστοσύνη σε άλλους πολιτικούς και κόμματα και κυβερνήσεις, βάλλοντας όχι μόνο εναντίον τους αλλά και εναντίον θεσμών, υπερτιμούν τις αντοχές της κοινωνίας», συνεχίζει η Εφη Λαμπροπούλου. «Σ' αυτό ενισχύονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που για δικούς τους λόγους δίνουν έμφαση στις παραβιάσεις των κοινωνικών κανόνων και βοηθούν στη διάδοση και την αναπαραγωγή της είδησης. Και αυτά όμως υπερτιμούν τις αντοχές της κοινωνίας, στην αμφισβήτηση της ισχύος των κανόνων. Από τις ερμηνείες που προσφέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διαδικασία επικοινωνίας, προκύπτουν αυτόνομες αξίες, οι οποίες θεωρείται ότι εξασφαλίζουν κοινωνική σταθερότητα και έλεγχο των εκδηλώσεων αμφισβήτησης, όπως είναι η συλλογική βία, όχι όμως πάντα με επιτυχία».

Συνθετικό δεδομένο
«Η βία αποτελεί συνθετικό δεδομένο, εν δυνάμει, όλων των σχέσεων του ανθρώπου με τον εαυτό του, δεύτερον με τους άλλους και την κοινωνία και, τρίτον, με τη Φύση. Η οποιαδήποτε σχέση, όταν κατά την ανάπτυξη ή την πραγματοποίησή της δημιουργήσει απογοήτευση, πικρία ή και έντονη ματαίωση, είναι βέβαιο ότι μετατρέπεται άμεσα σε σχέση βίας», εξηγεί ο Αντώνης Παπαρίζος, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Η κοινωνία, οι άλλοι δηλαδή άνθρωποι είναι που μέσα από την παγίωση συγκεκριμένων σχέσεων και τρόπων σκέψης και πράξης περιορίζουν και μετατρέπουν την εν δυνάμει βία σε δημιουργικότητα, βεβαιότητα, αναγνώριση και καταξίωση του ανθρώπου. Οταν ο πάγιος χαρακτήρας των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών τρόπων σκέψης και πράξης ανατρέπεται ή παύει να ισχύει ή ισχύει λιγότερο, τότε είναι βέβαιο ότι η βίαιη δυνατότητα της ανθρώπινης παρουσίας στον κόσμο θα κινητοποιήσει τους ανθρώπους και θα καθορίσει τόσο στιγμιαίες αντιδράσεις όσο και επαναλαμβανόμενες πράξεις. Ο πάγιος χαρακτήρας των σχέσεων του ανθρώπου με τους άλλους είνα
ι αυτός που δημιουργεί τους θεσμούς. Οταν η πάγια αυτή ισχύς μειώνεται οι άνθρωποι επιδίδονται σε πράξεις βίας ευκολότερα».

Και η βία αυτή, εκτός από ιδιαίτερες στιγμές έκρηξης κάποιων ομάδων εκδηλώνεται και με πάγιες συμπεριφορές αδιαφορίας για τα κοινά ή με πάγιες συμπεριφορές προβολής και ικανοποίησης των ατομικών συμφερόντων έναντι και εναντίον των συλλογικών.

«Η επιτρεπτικότητα και η αίσθηση ατιμωρησίας σε μια κοινωνία είναι δυνατόν να οδηγήσει επίσης στην εντύπωση για κάποιες ομάδες ότι μπορούν να επιδίδονται σε πράξεις βίας όχι μόνον ενδεχομένως για να εκδικηθούν τα "κακώς έχειν" στην κοινωνία τους, αλλά ασυνείδητα, και να απολαύσουν τη βία ως αγαθό: να απολαύσουν την απουσία φραγμού και τιμωρίας, να χαρούν τις πράξεις βίας ως τέτοιες. Η κατάρρευση των αξιών θα μπορούσε να εκληφθεί ως μία αιτία της βίας. Συνήθως όμως έχουμε υπερίσχυση των ατομικών απολαύσεων και αξιών έναντι των συλλογικών και η υπερίσχυση αυτή είναι που οδηγεί στη βία. Το ζήτημα βέβαια μόλις το ανοίξαμε», προσθέτει ο Αντώνης Παπαρίζος.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 28/02/2006

http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=43277480

Π. Κ. ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ*

ΦΑΙΝΕΤΑΙ να ανασύρεται και πάλι στην επιφάνεια από διάφορους κύκλους, επίσημους και ανεπίσημους, το σύνδρομο που θεωρεί την Ελλάδα ως μία εντελώς «ιδιαίτερη χώρα» στον πλανήτη, με ξεχωριστά δικαιώματα, αποστολή και προνόμια (αλλά χωρίς και ιδιαίτερες ίσως υποχρεώσεις). Κάθε χώρα προσδιορίζεται λίγο-πολύ ως «κάτι ξεχωριστό» σε σχέση με το «άλλο». Υπάρχουν, όμως, τέσσερις - νομίζω - χώρες στον πλανήτη που υποφέρουν από το «σύνδρομο της ιδιαιτερότητας» ως κατάσταση που (θεωρούν ότι) τους προσδίδει μια ιδιαίτερη θέση, αποστολή, προνόμια και δικαιώματα στο διεθνές σύστημα. Πρόκειται για τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ), το Ισραήλ και την Ελλάδα. Πρόκειται για το σύνδρομο που στη διεθνή βιβλιογραφία ονομάζεται «exceptionalism» (ιδιαιτερότητα ή «εξαιρετικότητα»). Για διαφορετικούς λόγους (ιστορικούς, πολιτιστικούς, πολιτικούς κ.λπ.), οι χώρες αυτές θεωρούν ότι κατέχουν ξεχωριστή θέση και αποστολή στη διεθνή σκηνή. Θεωρούν πάνω απ' όλα ότι έχουν μια εντελώς ξεχωριστή, ιστορική διαδρομή και έναν ασύγκριτα ξεχωριστό πολιτισμό, τον οποίο θα πρέπει να μεταδώσουν σε όλον τον κόσμο, σε ορισμένες δε περιπτώσεις (ΗΠΑ) έστω και διά της επιβολής με βίαια, στρατιωτικά μέσα. Το σύνδρομο είναι εξόχως επικίνδυνο. Πρώτα απ' όλα γιατί εμποδίζει τις χώρες αυτές να προσαρμοσθούν στις σύγχρονες πραγματικότητες του παγκοσμιοποιημένου συστήματος και να αποδεχθούν τη λογική και τις συνέπειες της πολιτιστικής και επικοινωνιακής ολοκλήρωσης. Μπροστά στα φαινόμενα αυτά, περιέρχονται σε «κρίση ταυτότητας» (η περίπτωση της Γαλλίας είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική). Δεύτερον, οι χώρες αυτές θεωρούν εαυτές, η κάθε μία ξεχωριστά, ως περίπου το «κέντρο του κόσμου», ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται ή οφείλει να περιστρέφεται γύρω από αυτές. H Ελλάδα είναι εδώ η υποδειγματική περίπτωση. Ο «ομφαλός της γης». Όλη η ανθρωπότητα, μεγάλες ή μικρές δυνάμεις, οφείλουν να γνωρίζουν και να ασχολούνται σχεδόν καθημερινά με τα ελληνικά προβλήματα, πραγματικά ή φαντασιακά, τις ελληνικές εμμονές ή έστω υπερβολές. Για πάρα πολλά χρόνια, το προσφιλές μας επιχείρημα (ή άλλοθι) στις διεθνείς συναντήσεις ήταν αυτό της «ιδιαιτερότητας». Κάποια στιγμή (με την είσοδό μας στο ευρώ κ.λπ.), φθάσαμε να θεωρούμεθα «κανονική χώρα». Ας μη διολισθήσουμε ξανά στην «ιδιαιτερότητα»...

*Ο Π. K. Ιωακειμίδης είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Δ.Σ. του ΕΛΙΑΜΕΠ.


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18479&m=N06&aa=3)

Ένας στους δέκα μισθωτούς καταναλώνει υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ και το 20% των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας οφείλονται σε αυτό το προϊόν: αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα έρευνας που πραγματοποίησε η γαλλική Ένωση Πρόληψης του Αλκοολισμού και του Εθισμού στη Βρετάνη και τα Πυρηναία. «Το φαινόμενο εντείνεται λόγω των συνθηκών εργασίας στους επαγγελματικούς κύκλους, όπου η ταυτότητα βασίζεται στην απόδοση», παρατηρεί ένας γιατρός εργασίας. Αλλά αυτή είναι η ορατή πλευρά του προβλήματος. Εκτός από τα μεθύσια και τα ατυχήματα που συνδέονται με αυτά, υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός εργαζομένων που καταναλώνουν νόμιμα ή παράνομα ναρκωτικά, χωρίς να δημιουργούν οποιοδήποτε πρόβλημα και χωρίς κανείς να μιλάει γι' αυτούς. Είναι ανησυχητικό: τα ναρκωτικά είναι πιο διαδεδομένα απ' ό,τι νομίζουμε. Είναι όμως ταυτόχρονα και καθησυχαστικό: τα ναρκωτικά δεν οδηγούν κατ' ανάγκην στο περιθώριο.

Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, η Γαλλίδα εθνολόγος Αστρίντ Φονταίν συνάντησε τακτικούς χρήστες κάνναβης, κοκαΐνης, ηρωίνης, αλκοόλ και φαρμάκων που ασκούν μια κανονική επαγγελματική δραστηριότητα. Μίλησε με ερευνητές στη Σορβόννη και γραμματείς, με επιστήμονες και ανώτατους αξιωματούχους, με δημοσιογράφους και εμπόρους. Όπως γράφει στο βιβλίο της, «Διπλή ζωή. Ναρκωτικά και εργασία», το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε μια ηλικιακή κατηγορία: βρίσκει κανείς νέους 25-30 ετών, μάλλον ευκατάστατους, που πηγαίνουν συχνά σε πάρτι και συχνάζουν σε καλλιτεχνικούς κύκλους, καθώς και ανθρώπους 40 έως 60 ετών που είχαν και συνεχίζουν να έχουν μια σταθερή επαφή με τα ναρκωτικά. Όλοι χαρακτηρίζονται «αξιοσέβαστοι» πολίτες, προσέχουν την εικόνα τους και ελέγχουν σχολαστικά τις ποσότητες ψυχοτρόπων ουσιών που καταναλώνουν. Οι περισσότεροι προσπαθούν να διαχωρίσουν την επαγγελματική από την προσωπική τους ζωή. Κάποια στιγμή, όμως, επιτρέπουν στον εαυτό τους μια εξαίρεση, μια μικρή ποσότητα κοκαΐνης στη δουλειά για να ξεπεράσουν την κούραση.

Αυτή είναι η μία κατηγορία χρηστών: άνθρωποι που δουλεύουν πάρα πολύ και έχουν ανάγκη να χαλαρώσουν μετά το γραφείο. H άλλη κατηγορία, λέει η Αστρίντ Φονταίν στο περιοδικό Λ' Εξπρές, είναι άνθρωποι που χρησιμοποιούν ψυχοτρόπες ουσίες για την καλύτερη ένταξή τους στον χώρο εργασίας. H τακτική χρήση κοκαΐνης ή ηρωίνης μπορεί παραδόξως να συμβάλει στη διατήρηση μιας φαινομενικής ομαλότητας, όπως συμβαίνει με τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Ένας πενηντάχρονος ηρωινομανής, με τον οποίο μίλησε εκτενώς η συγγραφέας, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα στη δουλειά του - εκτός από τις περιόδους που προσπαθούσε να σταματήσει τη χρήση.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο; Δύσκολα, και σίγουρα όχι με κατασταλτικά μέτρα. Στην αγορά κυκλοφορούν πολλά προϊόντα που «σκεπάζουν» τις επιπτώσεις των ψυχοτρόπων ουσιών. H χρήση τους είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στις Ηνωμένες Πολιτείες - στη χώρα όπου 7 εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν χάπια Ritaline για να «γιατρέψουν» μια ασθένεια που λέγεται απώλεια συγκέντρωσης...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
LINK: http://diastaseis.blogspot.com

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Από το 2001...

... το Νταβός και το Πόρτο Αλέγκρε ήταν οι δίδυμες πόλεις της παγκοσμιοποίησης. Στο ελβετικό θέρετρο του Νταβός, μία φορά τον χρόνο, μια παγκόσμια ελίτ μάνατζερ πολιτικών και διασημοτήτων προσπαθεί να μας πείσει - και να πεισθεί - πως η παγκοσμιοποίηση κάνει καλό. Στο υποτροπικό Πόρτο Αλέγκρε, μια αντιελίτ κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης προσπαθεί να μας πείσει - και να πεισθεί - πως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση δεν είναι η αναπόδραστη μοίρα μας. Τα τελευταία χρόνια, το Πόρτο Αλέγκρε έχει χάσει κάτι από την αρχική ορμή του. Τι απέγιναν άραγε τα αστέρια του;

Μερικά...

... από αυτά έχουν μετακομίσει στο Νταβός, διαπιστώνει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Τον τόνο στις ετήσιες συναντήσεις του Νταβός τον δίνουν τώρα κάποιοι επιχειρηματίες που αυτοαποκαλούνται ειρωνικά «φιλελεύθεροι κομμουνιστές» και που δεν δέχονται πια πως υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο Νταβός και το Πόρτο Αλέγκρε. Υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποιημένη πίτα του καπιταλισμού φτάνει για όλους. Και ότι δεν χρειάζεται πια το Πόρτο Αλέγκρε: το Νταβός μπορεί να γίνει Πόρτο Νταβός. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι φιλελεύθεροι κομμουνιστές; Οι συνήθεις ύποπτοι: ο Μπιλ Γκέιτς και ο Τζορτζ Σόρος, οι διευθυντές του Google, της ΙΒΜ, της Intel και του eBay, καθώς και μερικοί «θεωρητικοί» τους, όπως ο Τόμας Φρίντμαν. Το δόγμα των φιλελεύθερων κομμουνιστών, λέει ο Ζίζεκ στο περιοδικό «Λόντον Ριβιού οβ Μπουκς», είναι μια νέα, μεταμοντέρνα εκδοχή του «αόρατου χεριού» του Άνταμ Σμιθ: η αγορά και η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους, μπορούν να συνδυασθούν για το κοινό καλό. Ή, όπως το λέει ο Φρίντμαν, δεν χρειάζεται να είναι κανείς «κακός» για να κάνει μπίζνες στην εποχή μας: η συνεργασία με τους εργαζομένους, ο διάλογος με τους πελάτες, ο σεβασμός στο περιβάλλον, η διαφάνεια, είναι τα κλειδιά της επιτυχίας.

Οι φιλελεύθεροι...

... κομμουνιστές λατρεύουν τον Μάη του 1968. Τι έκρηξη νεανικής ενέργειας! Τι συντριβή της γραφειοκρατίας! Όμως, είναι βέβαιοι πως ο Μαρξ θα έλεγε σήμερα πως όλες οι διαδηλώσεις κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι τίποτα μπροστά στην εφεύρεση του Ίντερνετ. Το πρόσωπο των φιλελεύθερων κομμουνιστών είναι διπλό, λέει ο Ζίζεκ. Τα δυο πρόσωπα του Μπιλ Γκέιτς είναι ίδια ακριβώς με τα δυο πρόσωπα του Τζορτζ Σόρος: από τη μια μεριά ένας ανελέητος επιχειρηματίας που καταστρέφει ή εξαγοράζει τους ανταγωνιστές του για να γίνει μονοπώλιο και από την άλλη ένας μεγάλος φιλάνθρωπος που λέει: «Τι τα θέλουμε τα κομπιούτερ, όταν ο κόσμος δεν έχει να φάει;». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Τζορτζ Σόρος. Ο ίδιος άνθρωπος που δίνει εκατομμύρια σε εκπαιδευτικά προγράμματα, καταστρέφει χιλιάδες ζωές με τη κερδοσκοπία του.

Το όνειρο...

... των φιλελεύθερων κομμουνιστών είναι να «εξαγάγουν» ολόκληρη την εργατική τάξη σε έναν αόρατο τρίτο κόσμο.

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18503&m=N61&aa=3)

Διαστάσεις

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Δύο αντιφατικά μηνύματα έστειλε η χθεσινή ημέρα. Στη Γαλλία ηττήθηκαν το αμερικανικό οικονομικό μοντέλο, η αλαζονεία και ο αυταρχισμός. Στην Ιταλία, ήλθαν ουσιαστικά ισόπαλες η χυδαιότητα με την ανικανότητα. Τα διδάγματα είναι πολλαπλά.

Ο κανόνας είναι: ελεύθεροι ποντικοί σε ελεύθερη αγορά (του Αλτάν, από το Εσπρέσσο)

Ο Κλάουντιο είναι ένας 27χρονος πτυχιούχος πανεπιστημίου που εργάζεται στο τμήμα μάρκετινγκ μιας πολυεθνικής του Μιλάνου. Κερδίζει 1.028 ευρώ τον μήνα, αλλά θα χάσει τη δουλειά του μόλις ολοκληρωθεί το πρότζεκτ για το οποίο προσλήφθηκε. Στη συνέχεια μπορεί να υπογράψει στην ίδια επιχείρηση μια καινούργια σύμβαση ή να αναζητήσει δουλειά αλλού. Μένει σε ένα προάστιο του Μιλάνου, μαζί με άλλα τρία άτομα που προσπαθούν κι αυτοί να τα βγάλουν πέρα με ένα ανάλογο εισόδημα. Είναι η λεγόμενη «γενιά των χιλίων ευρώ», και πρωταγωνιστεί σ' ένα βιβλίο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο Διαδίκτυο (www.generazione1000.com). Σ' αυτήν τη γενιά ανήκουν και οι δύο συγγραφείς. Ο 30χρονος Αλεσάντρο Ριμάσα δηλώνει ότι δεν έχει κερδίσει ποτέ πάνω από 1.000 ευρώ εδώ και έξι χρόνια που τελείωσε την Αρχιτεκτονική. Για τον Αντόνιο Ινκόρβια, που είναι έναν χρόνο μεγαλύτερος, ο Κλάουντιο αντιπροσωπεύει εκατομμύρια νέων ανθρώπων που αισθάνονται αόρατοι και υποτιμημένοι, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν εισβάλει τον τελευταίο καιρό δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης. Στη Γαλλία, πέτυχαν μια σημαντική νίκη με την απόσυρση του νόμου για εύκολη πρόσληψη - εύκολη απόλυση, που γίνεται ακόμα σημαντικότερη αν σκεφτεί κανείς ότι είχαν απέναντί τους όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του διεθνούς Τύπου. Ο εξευτελισμός των εμπνευστών αυτού του νόμου ήταν τόσο μεγάλος, ώστε δύσκολα θα αποτολμήσει κάποιος στο προσεχές μέλλον να προχωρήσει σε ανάλογη πρόκληση. Στην Ιταλία, ο Κλάουντιο και η παρέα του ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους ανθρώπους που εξακολουθούν να διεκδικούν την αξιοπρέπεια και την κοινή λογική, με σκοπό να απομακρύνουν από την εξουσία έναν πρωθυπουργό που την τελευταία τετραετία είδε τα κέρδη της αυτοκρατορίας του να αυξάνονται κατά 56%.

H Κεντροαριστερά ήλπιζε να επωφεληθεί από αυτές τις εξελίξεις. Αλλά το παιχνίδι είναι πιο πολύπλοκο απ' ό,τι νομίζει. Όπως επισημαίνει ο Μαρκ Λαζάρ στη Ρεπούμπλικα, οι Γάλλοι σοσιαλιστές μπορεί να τάχθηκαν καθαρά τις τελευταίες εβδομάδες με το μέρος των φοιτητών, δεν έχουν ξεκαθαρίσει όμως τι μεταρρυθμίσεις θα προωθήσουν οι ίδιοι αν έλθουν στην εξουσία. Πώς θα συμβιβάσουν την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη με την ανάγκη για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας; Πώς θα συμφιλιώσουν τις εσωτερικές τους αντιθέσεις ώστε να μπορέσουν να ακολουθήσουν μια πολιτική με συνοχή και αποτελέσματα; Όσο για την Ιταλία, η εναντίωση σ' έναν αδίστακτο άνθρωπο αποδείχθηκε ότι δεν είναι αρκετή για να φέρει μια καθαρή εκλογική νίκη. Εκτός από την άρνηση χρειάζονται και θέσεις. Εκτός από τις καταγγελίες, χρειάζεται και όραμα.

Ο αγώνας της «γενιάς των χιλίων ευρώ» συνεχίζεται.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (http://diastaseis.blogspot.com/2006/04/h.html)

"Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;». Διαβάζω τη στήλη σας εδώ και καιρό γι' αυτό αποφάσισα να σας γράψω. Αφορμή στάθηκε ένα ταξίδι στην Αλεξανδρούπολη, όπου έμαθα πράγματα σχετικά με τους λαθρομετανάστες τα οποία με συγκλόνισαν... Πριν από τρεις εβδομάδες λοιπόν ταξίδεψα στην Αλεξανδρούπολη για επαγγελματικούς λόγους. Ανάμεσα στα άλλα βρήκα την ευκαιρία να συναντήσω έναν παλαιό μου φίλο και συνάδελφο. Ενώ τα λέγαμε, σε κάποια ταβέρνα, ανάμεσα στα εξαίσια μαγειρευτά, το κρασί και τις αναμνήσεις της νιότης μας, η κουβέντα ήρθε στους μετανάστες... Τότε, ο φίλος μου, αναφέρθηκε σε κάποια «επιχείρηση μεταφοράς τεμαχίων» στον Έβρο, που σημαίνει επαναπροώθηση λαθρομεταναστών, από την Ελλάδα στην Τουρκία... Είχα ακούσει για λαθραία μετανάστευση. Ήταν η πρώτη φορά όμως που μάθαινα πως υπάρχει και λαθραία επαναπροώθηση... Έμαθα επίσης πως κάτι τέτοιο είναι σε γνώση των αρχών και των κατοίκων της περιοχής: όπως λέμε «ο κόσμος το 'χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι»...
Επειδή το θέμα μου φάνηκε άκρως «ενδιαφέρον», δεν στάθηκα απλώς στις αφηγήσεις του φίλου μου και το έψαξα παραπέρα. Ήρθα σε επαφή με γνωστό μου αξιωματικό, που υπηρετεί στην περιοχή, ο οποίος όχι μόνο μου επιβεβαίωσε την «είδηση», αλλά προσέθεσε αρκετές λεπτομέρειες, εφόσον είχε συμμετάσχει και ο ίδιος σε «μεταφορά τεμαχίων». Κατέγραψα τη μαρτυρία του όπως μου τη διηγήθηκε: «δυο φορές τον μήνα, περίπου, κατεβαίνουμε στο ποτάμι (τον Έβρο), αρματωμένοι φαντάροι, αξιωματικοί και αρματωμένοι αστυνομικοί της φύλαξης, οι οποίοι την ημέρα που γίνεται η "μεταφορά τεμαχίων" δεν έχουν υπηρεσία... Έρχεται μια βάρκα και περιμένει και σε κάποια στιγμή καταφτάνουν 80-90 "τεμάχια". "Τεμάχια" λέγονται οι λαθρομετανάστες. Είναι άνδρες και γυναίκες, που έχουν περάσει μέρες ή εβδομάδες στα κρατητήρια των A.T. των γύρω περιοχών. H πλειοψηφία πάντως είναι άντρες, προερχόμενοι από την Ανατολία και έχουν συλληφθεί αφού πέρασαν λαθραία από την Τουρκία στην Ελλάδα... Μαζί τους δεν έχουν ούτε φαγητό, ούτε τίποτα. Έχουν μόνο τα ρούχα και τα χαρτιά τους... Τα "τεμάχια" τα μεταφέρουν εκεί σε ειδικές κλούβες, που αν δεν προσέξεις ότι στην πινακίδα έχουν το σήμα της ΕΛ.ΑΣ. μάλλον για φορτηγό που μεταφέρει ξύλα θα το περάσεις. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πώς χωράνε εκεί μέσα. Προφανώς δεν είναι και πολύ άνετα... Αφού φθάνουν λοιπόν τα "τεμάχια", παρατηρούμε αν έρχεται κάποιο περίπολο από απέναντι και αν όχι τα φορτώνουμε ανά εικοσάδες και τα περνούμε απέναντι. Όποιος από τα "τεμάχια" δεν ανεβαίνει με το καλό στη βάρκα, τότε ανεβαίνει με το κακό... Παρεμπιπτόντως, έχει πέσει στα χέρια μου έγγραφο ή του ταξίαρχου ή του στρατηγού, δεν θυμάμαι καλά, που επισημαίνει οι μεταφορές να γίνονται χωρίς να ασκείται βία στα πρόσωπα αυτά διότι είχαν παρατηρηθεί κρούσματα ξυλοδαρμών... H βάρκα φθάνει απέναντι και τότε σπρώχνουμε τα "τεμάχια" σε τουρκικό έδαφος και η βάρκα γυρίζει πίσω για την επόμενη μεταφορά. Το τι γίνονται τα "τεμάχια" από εκεί και πέρα ουδείς γνωρίζει...».
Αυτά λέει ο γνωστός μου αξιωματικός. Ψάχνοντας περισσότερο το θέμα έμαθα πως απέναντι, στην τουρκική πλευρά, βρίσκεται το χωριό Καραγιόσοφλου, το οποίο είναι ένα απο τα κέντρα της τουρκικής μαφίας, της διακίνησης λαθρομεταναστών και γυναικών... Οι μαρτυρίες αναφέρουν ξυλοδαρμούς των «τεμαχίων» στην τουρκική πλευρά και βιασμούς γυναικών. Θα είχε ενδιαφέρον εάν οι συνάδελφοί σας δημοσιογράφοι έψαχναν λίγο περισσότερο το θέμα... Εγώ αυτά είχα να σας πω. Πράγματι, αυτοί οι άνθρωποι εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα, εξακολουθούν όμως να είναι άνθρωποι, όχι «τεμάχια» που πετιούνται σαν σκουπίδια απέναντι, στο έλεος της (κακής) τύχης και του κάθε λαθρέμπορου...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Ευθύμης Ευθυμιάδης, δικηγόρος Θεσσαλονίκης "

Γκαζμέντ Καπλάνι για την αντιγραφή

ΠΗΓΗ:http://gazikapllani.blogspot.com/ (http://gazikapllani.blogspot.com/2006/04/blog-post.html)

Χτές έπεσε στα χέρια μου το cogito, ένα νέο περιοδικό στον τομέα της Φιλοσοφίας, και πολύ πιο ελκυστικό σε σχέση με το "ΝΕΥΣΙΣ" το οποίο παρά το άψογο επιπεδό του, δεν ενδείκνυται για χομπίστες και νεαρούς μάλιστα του είδους. Αυτό μάλλον θα σκέφτηκε και η ομάδα της Νεύσεως και δημιούργησε το νέο αυτό περιοδικό. Το φινίρισμα πολύ προσεγμένο, κεφάτο, με πολύ καλή θεματολογία:Στο τεύχος Φεβρουαρίου είχε άρθρα για την Φυσική και τεχνητή νοημοσύνη, τον J.S.Mill, ποιητικό αφιέρωμα στον Spinoza καθώς και συνέντευξη απο τον Απόστολο Δοξιάδη. Απολαυστικό δε το αφιέρωμα στο εστιατόριο "Βαρούλκο" το οποίο όμως περιελάμβανε και μια φανταστική Φιλοσοφική συζήτηση δημιουργημένη  απο τον ειδικό γευσιγνώστη και Φιλόσοφο καταπώς φαίνεται, συνεργάτη του περιοδικού. Επίσης αξιολογότατος ο ορισμός της Φιλοσοφίας απο τον κύριο Άρη Κουτούγκο, καθώς και όλα τα υπόλοιπα άρθρα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα σε όλους, αφού διατίθεται και σε πολύ χαμηλή τιμή!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ", Τρίτη 30 Μαίου 2006, σελ.13     

                                       
                       ΣΑΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ  ,   του Παύλου Τσίμα

Ήταν 1972, ήμασταν πρωτοετείς φοιτητές και στους χώρους του Πανεπιστημίου ανακαλύπταμε μια όαση ελευθερίας και ευθύνης. Εκεί, στα σκαλιά της Νομικής, γνώρισα τον Στέλιο Αλεξανδρόπουλο. Του χρωστάω, εν πολλοίς, το βάπτισμα του πολιτικού πυρός.
Ο Στέλιος επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο. Δάσκαλος αυτή τη φορά. Στο Πανεπιστήμιο θέλησε να βρει έναν χώρο έκφρασης που θα του επέτρεπε να μείνει συνεπέστερος προς τις αρχικές κινητήριες αρχές που τον έσπρωξαν στο δημόσιο χώρο, από ό,τι η κομματική πολιτική στην οποία θήτευσε και την οποία εγκατέλειψε.Και το Πανεπιστήμιο έγινε ο θύτης του.
Βρέθηκε νεκρός, λίγη ώρα μετά τη σύγκρουση με τους συναδέλφους που τον έθεταν υπό διωγμόν, επειδή επέμενε να καταγγέλει κρούσματα διαφθοράς και να ζητά αλήθεια.
Θα μπορούσε η ζωή του να είναι το νουάρ μυθιστόρημα της γενιάς μας, αυτής της γενιάς που πήρε την άχαρη ταμπέλα "του Πολυτεχνείου". Της γενιάς που ανακάλυψε τον εαυτό της σε ένα Πανεπιστήμιο, που το μετέτρεψε εκείνη σε χώρο αμφισβήτησης και στη συνέχεια, όταν το πήρε υπό την εξουσία της, το μετέτρεψε από ανοιχτό πεδίο ελευθερίας σε ένα κλειστό κύκλωμα συναλλαγής ανάμεσα σε συντεχνιακές μετριότητες και κομματικές πελατείες.Της γενιάς που θέλησε να πετάξει στον ουρανό και κατέληξε αιχμάλωτη στο κλουβί του μεταπολιτευτικού πολιτικού κομφορμισμού.Μα που δεν τελείωσε άδοξα τη διαδρομή της, όχι ακόμη τουλάχιστον- αφού έστω κι ένας εκπρόσωπός της, σε μια ζωντανή γωνιά της αραχνιασμένης ελληνικής "ακαδημίας", αρνήθηκε μέχρι τέλους να παραιτηθεί, αν όχι από το όνειρο, τουλάχιστον από μια απαίτηση αξιοπρέπειας και συνέπειας προς το ηθικό αίτημα από το οποίο όλα ξεκίνησαν.Κι αφού θα βρεθούν κάποιοι να τον τιμήσουν και να απαιτήσουν τη δικαίωση του αιτήματός του για αλήθεια. Απόψε, στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.

  :'(

Είμαστε στο ΕΜΕΙΣ και όχι στο ΕΓΩ- εκεί να παραμείνουμε!!!    ::)

ΥΓ: Δίπλα ακριβώς σ' αυτό το άρθρο αναφέρει για τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις φοιτητών- πανεπιστημιακών

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Λέγονται Μπενζαμέν Φρεμώ και Κλεμαντίν Μαρκοβισί, είναι 25 ετών και αποφοίτησαν από την περίφημη Σχολή Μεταλλειολόγων του γαλλικού Πολυτεχνείου. Το σημαντικότερο απ' όλα, όμως, είναι ότι τα παιδιά αυτά έχουν χιούμορ.

«Μπορώ να σας διακόψω;». «Παρακαλώ: έλεγα ένα σωρό βλακείες!» (του Αλτάν, από το Εσπρέσσο)

Το θέμα της πτυχιακής τους εργασίας ήταν φιλόδοξο: «H γέννηση μιας μόδας στη στρατηγική». Αλλά η προσπάθειά τους να το επεξεργαστούν με την κλασική μέθοδο δεν τους ικανοποιούσε. Όλοι οι πρόεδροι επιχειρήσεων, διευθυντές στρατηγικής και σύμβουλοι τους οποίους ρώτησαν με ποιον τρόπο έχουν επηρεαστεί από τα «μεγάλα ρεύματα της στρατηγικής σκέψης» απαντούσαν με κλισέ και ξύλινη γλώσσα. Οι δύο απόφοιτοι σκέφτηκαν τότε να αλλάξουν τρόπο προσέγγισης. Συνέταξαν ένα κείμενο 13 σελίδων για μια νέα, ριζοσπαστική θεωρία του μάνατζμεντ και το έστειλαν σε εκατό ανθρώπους, στους οποίους περιλαμβάνονταν σύμβουλοι, ερευνητές και δημοσιογράφοι. H θεωρία αυτή, τους έγραψαν, λέγεται «Strategic Alignment» (Στρατηγική Ευθυγράμμιση) και την επινόησαν δύο εξέχοντες Αμερικανοί ερευνητές του Harvard Business School, ο Τζόρνταν Άιζενμαν και ο Τόμας Σίγκελ. H κεντρική της ιδέα είναι η ερμηνεία της επιχείρησης με βάση τρεις πόλους: την Ύπαρξη, τον Λόγο και την Πράξη. Πριν από τη λήψη κάθε απόφασης, πρέπει να εξασφαλίζεται ότι οι πόλοι αυτοί βρίσκονται σε αρμονία. Και, φυσικά, η target zone να είναι πολύ προσεκτικά καθορισμένη.

H ανταπόκριση ήταν ενθουσιώδης: το 57% των ανθρώπων που έλαβαν το σημείωμα απάντησαν με εκτεταμένα σχόλια, σκέψεις και προτάσεις, μαζί με λεπτομερείς βιβλιογραφικές αναφορές. Όλοι πρόσεξαν άλλωστε ότι η θεωρία αυτή έχει ήδη δοκιμαστεί με επιτυχία σε μια μεγάλη αμερικανική εταιρεία, την John L. Botsan Company, που εδρεύει στη Νότια Ντακότα. Πολλοί διευθυντές επιχειρήσεων έκριναν σκόπιμο να αναφερθούν σε παραδείγματα από τη δική τους εμπειρία. Το υλικό που είχαν στα χέρια τους ο Μπενζαμέν και η Κλεμαντίν ήταν πλούσιο, η εργασία τους θα ήταν πλήρης. Οι καθηγητές, οι σύμβουλοι και οι διευθυντές μεγάλων βιομηχανικών ομίλων που συγκεντρώθηκαν την περασμένη Τετάρτη στο Πολυτεχνείο για να παρακολουθήσουν την «υποστήριξη» της εργασίας ήταν βέβαιο ότι θα έμεναν ικανοποιημένοι.

Αλλά οι δύο απόφοιτοι τούς επιφύλασσαν μια έκπληξη: η περίφημη θεωρία τους δεν έχει υπάρξει παρά μονάχα στα κεφάλια τους. Εκείνοι την κατασκεύασαν για να προσδώσουν ενδιαφέρον στην εργασία τους και την «έντυσαν» με πολλούς αγγλικούς όρους για να κάνουν μεγαλύτερη φιγούρα. Το κοινό δεν έδειξε πάντως να ενοχλείται από την αποκάλυψη της φάρσας. Κάποιος είπε ότι έλαβε το κείμενο την ώρα που ετοίμαζε μια στρατηγική μελέτη για μια μεγάλη τράπεζα και ότι η κεντρική ιδέα της θεωρίας τού φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμη. «Τίποτα δεν χάνεται, τίποτα δεν δημιουργείται», σχολίασε κάποιος άλλος, εμπνεόμενος προφανώς από τον Λαβουαζιέ. «Όλα μετατρέπονται σε κάτι άλλο - στην περίπτωση αυτή, σε ένα πηγαίο γέλιο».

Διαστάσεις (http://diastaseis.blogspot.com/2006/06/blog-post_20.html)

Aπεργια Πεινας στη Φοιτητικη Εστια του Πανεπιστημιου Πατρων μιας εργαζομενης της οποιας η συμβαση εργασιας ληγει σημερα. Ακολουθει η ανακοινωση που τοιχοκολλησε.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ

-Ειμαι εργαζομενη στο εστιατοριο της Φοιτητικης Εστιας του Πανεπιστημιου Πατρων.

-Ζητω μονιμη και σταθερη εργασια

-Να μη μου συμπεριφερεται το κρατος σαν αναλωσιμο υλικο

-Να ειναι συνταξιμα τα χρονια που ημουν ανεργη χωρις να εχω εγω καμια ευθυνη


https://www.fep.upatras.gr/fora/viewtopic.php?t=157

(http://www.nadir.org/nadir/initiativ/agp/free/genova/images/carlo.jpg)
(http://img89.imageshack.us/img89/3595/pza20carlo20giulianiwl9.jpg)
(http://www.nadir.org/nadir/initiativ/agp/free/genova/images/0720shot12.jpg)

το ακριβες σκηνικο με φωτογραφιες.
http://www.nadir.org/nadir/initiativ/agp/free/genova/pics3a.htm

http://www.piazzacarlogiuliani.org/carlo/index_gr.php


CARLO VIVE...

Δεν έχετε ακούσει για τον τρελό που κρατώντας ένα φανάρι μέρα μεσημέρι,γυρόφερνε τρέχοντας την πλατεία της αγοράς και δεν σταματούσε στιγμή να ξεφωνίζει: "Γυρεύω τον Θεό; Πού είναι ο Θεός;" Στις κραυγές του αντιλάλησαν γέλια, καθώς πολλόι απο όσους στέκονταν τριγύρω δεν πίστευαν στο Θεό. Μην έχασε τον δρόμο του; ρώτησε ένας. Μην το έβαλε στα πόδια σαν παιδί; ρώτησε καποιος άλλος. Ή μήπως κρύβεται; Μήπως μας φοβάται; Μήπως μπάρκαρε; Λες να μετανάστευσε; Φωνές και γέλια πολλά ακούγονταν ακατάπαυστα.  Ο τρελός όρμησε στο μέσο της πλατείας και κάρφωσε τα μάτια του πάνω τους. "Που είναι ο Θεός" τους φώναξε. "Θα σας πω εγώ. Τον σκοτώσαμε-εσεις κι εγώ! Εμείς είμαστε όλοι οι φονιάδες του. Πως μπορέσαμε όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο; Πως μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα; Ποιός μας έδωσε το σφουγγάρι για να σβήσουμε ολόκληρο τον ορίζοντα; Δεν καταλαβαίναμε τι κάναμε οταν σπάγαμε τις αλυσίδες της γής για να την απελευθερώσουμε απο τον ήλιο; Και τώρα πού να πάει;Κι εμείς προς τα πού οδεύουμε; Μακριά απο όλους τους ήλιους; Έχουμε εκσφεντονισθεί ολοταχώς προς τα κάτω; Παραπλανιόμαστε προς τα κάτω, προς τα πίσω,πλάγια,εμπρός, προς όλες τις κατευθύνσεις; Υπάρχει ακόμα άραγε κάτι που έιναι επάνω και κάτι που είναι κάτω; Μήπως δεν έχουμε παρασυρθεί μέσα στο άπειρο κενό; Μηπως το κενό δεν αφήνει την αναπνοή του επάνω μας; Μήπως δε χρειαζόμαστε αναμμένα φανάρια για να βλέπουμε το πρωί; Μήπως έχουμε παραμείνει κουφοί στον ήχο των σκαφτιάδων που ανοίγουν τον τάφο του Θεού; Μήπως η μυρουδιά της θεϊκής σήψης δεν έχει αγγίξει ακόμα τα ρουθούνια μας; Ακόμα κι οι Θεοί σαπίζουν. Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός έχει μείνει νεκρός! Εμείς τον σκοτώσαμε! Με ποιο τρόπο θα καταφέρουμε να παρηγορηθούμε, εμείς οι πιο αισχροί απο όλους τους φονιάδες; Το πιο ιερό και δυνατό πλάσμα στον κόσμο ξεψύχησε αιμορραγώντας κάτω απο τις μύτες των σπαθιών μας - ποιος θα μπορέσει να μας καθαρίσει απο το αίμα του; Ποιο νερό θα μπορούσε να μας εξαγνίσει; Τι γιορτές εξιλέωσης, τι εόρτασμούς μετανοίας πρέπει να εφεύρουμε; Μήπως δεν μας αρκεί το μεγαλείο αυτής της πράξης; Μήπως πρέπει να γίνουμε θεοί για να αποδειχθούμε άξιοι γι' αυτό; Ποτέ άλλοτε δεν έγινε άλλη πιο μεγαλιώδης πράξη απο αυτή, και όποιοι γεννηθούν μετά απο εμάς, θα ζήσουν, εξαιτίας αυτής της πράξης, μα πιο μεγαλοπρεπής ιστορία απο ότι έχει συμβεί ως τα τώρα."

Έπειτα ο τρελός σώπασε και κοίταξε ένα γύρω τους θεατές του. Παρέμειναν κι αυτοί σιωπηλοί, σαστισμένοι, με καρφωμένα τα μάτια τους πάνω του. Στο τέλος πέταξε το φανάρι στο έδαφος, με τόση δύναμη που έγινε ενας σωρός από θρύψαλα κι έσβησε. "Ήρθα πολύ νωρίς", είπε. "Δεν έχει έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Αυτή η τρομερή μαρτυρία έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να φτάσει στα αυτιά των ανθρώπων. Ο κεραυνός και η αστραπή χρειάζονται χρόνο, το φώς των αστεριών χρειάζεται χρόνο, οι πράξεις χρειάζονται χρονο, ακόμα και αφού γίνουν για να φανούν και να ακουστούν. Αυτή την πράξη, την πιο απόμακρη κι απο τους πιο μακρινούς αστερισμούς - είναι αλήθεια οτι την έχουν κάνει αυτοί οι ίδιοι!"

Λέγεται ακόμη πως την ίδια μέρα ο τρελός μπήκε σε διάφορες εκκλησίες όπου έψαλλε το Requiem aeternam deo του. Κι ενώ τον έβγαζαν έξω και του ζητούσαν το λόγο, πάντα απαντούσε λέγοντας το ίδιο πράγμα: "Μα τι άλλο είναι αυτές οι εκκλησίες εκτός απο τάφοι και μαυσωλεία του Θεού";


Χαρούμενη Επιστήμη - 125
Friedrich Nietzsche   

Πάουλο Κοέλο:
"Οι φίλοι του πολεμιστή του Φωτός τον ρωτούν από πού προέρχεται η ενεργητικότητά του.
Αυτός απαντά: "Από το μυστικό εχθρό"
Οι φίλοι του τον ρωτούν ποιός είναι.
Ο πολεμιστής λέει: "Κάποιος που δεν μπορούμε να τραυματίσουμε".
Μπορεί να είναι ένα παιδί που τον νίκησε ατά τη διάρκεια ενός καβγά στα παιδικά του χρόνια, το κορίτσι που αγαπούσε και που τον άφησε στα έντεκά του, ο δάσκαλος που τον αποκαλούσε "γαϊδούρι". Όταν είναι κουρασμένος, ο πολεμιστής θυμάται πως δεν είδε ακόμα το θάρρος του.
   Δε σκέφτεται την εκδίκηση, επειδή ο μυστικός εχθρός δεν ανήκει πλέον στην ιστορία του. Σκέφτεται μόνο πώς θα βελτιώσει την ικανότητά του, ώστε η φήμη των εγχειρημάτων του να κάνει το γύρο του κόσμου και να φτάσει στ'αυτιά όσων τον πλήγωσαν στο παρελθόν.
   Ο πόνος του χτες είναι η δύναμη του Πολεμιστή του Φωτός."

 :-[ :-[

Μπράβο Wanderer

Ευχαριστώ Μελτεμάκι, αλλά ο Πάουλο Κοέλο το έγραψε, όχι εγώ!

Μπράβο που πόσταρες Πολεμιστή ρε  :D (πολύ ρε λέω τελευταία ^eatpaper^)

παλιότερα κοσμούσε τη χαζοϋπογραφή μου  :P

Και εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το βιβλίο!

Όντως λες πολύ "ρε" τελευταία, μήπως ακούς πολύ Μπαχ (τοκάτα και φούγκα σε ρε ελάσσονα---όποιος δεν το έχει ακούσει, έχει χάσει πολλά). :D

Ο Πάουλο έχει ωραίο τρόπο γραφής και σε γενικές γραμμές καλές ιδέες, αλλά οι θρησκευτικές του απόψεις λίγο, πώς να το πω, μου ξενίζουν...

Ένα ακόμη απόσπασμα από τον Πολεμιστή προς τιμήν σου :)

"Κάθε Πολεμιστής του Φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός πρόδωσε και είπε ψέμματα στο παρελθόν.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι Πολεμιστής του Φωτός.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός αμέλησε τα πνευματικά του καθήκοντα.
Κάθε Πολεμιστής του Φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.
  Γι'αυτό είναι Πολεμιστής του Φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος.

:-[

(thanks so much)

Γιατί είσαι  :-[;

Μήπως νομίζεις ότι δε σου αξίζει τέτοια τιμή; ::)

i am moved  :-[

due to the excerpt mainly  ;)
but it was very kind of you  :)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ

Δε θέλουμε να μας λυπούνται οι χειρότεροι εχθροί μας, ούτε κι εκείνοι πού από καρδιάς αγαπούμε. Αφήσετέ με, λοιπόν, να σας πω την αλήθεια!
Αδελφοί μου εν πολέμω, σας αγαπώ από καρδιάς, είμαι και ήμουν όμοιός σας.
Και είμαι επίσης κι ο χειρότερος εχθρός σας. Αφήστε με, λοιπόν, να σας πω την αλήθεια!
Ξέρω το μίσος και τον φθόνο πού έχετε στην καρδιά σας. Δεν είσαστε αρκετά μεγάλοι, ώστε να μη γνωρίζετe το μίσος και τον φθόνο. Ας είστε, λοιπόν, αρκετά μεγάλοι, που να μη ντρέπεστε γι? αυτό!
Κι αφού δεν μπορείτε να είστε άγιοι της γνώσης, γίνετε τουλάχιστον οι πολεμιστές της. Αυτοί είναι οι σύντροφοι κι οι πρόδρομοι τέτοιας αγιοσύνης.
Βλέπω πολλούς στρατιώτες: θέλω να δω πολλούς πολεμιστές! Ομοιόμορφη είναι η στολή που φοράνε: ας μην ήταν ομοιόμορφο ό,τι κρύβουν μ? αυτήν!
Πρέπει να είστε σαν εκείνους που το μάτι τους γυρεύει αδιάκοπα έναν εχθρό, τον εχθρό σας. Και μερικοί από σας εμπνέουν το μίσος από την πρώτη ματιά.
Πρέπει να ζητάτε τον εχθρό σας, και πρέπει να αρχίσετε τον πόλεμό σας και τον πόλεμο για τις ιδέες σας! Κι αν νικηθεί η ιδέα σας, η τιμιότητά σας πρέπει να καλεί ακόμα το θρίαμβο!
Ν? αγαπάτε την ειρήνη σα μέσον για καινούργιους πολέμους. Και τη σύντομη ειρήνη πιο πολύ από τη μακρόχρονη.
Δε σας συμβουλεύω να εργάζεστε, μα να πολεμάτε. Δε σας συμβουλεύω την ειρήνη, μα τη νίκη. Η δουλειά σας να ?ναι ένας αγώνας κ? η ειρήνη σας να ?ναι μια νίκη!
Μπορεί κανείς να σωπαίνει και να ?ναι ήσυχος μόνο όταν έχει τόξο και σαΐτες: αλλιώς φλυαρεί και λογομαχεί. Η ειρήνη σας να ?ναι μια νίκη!
Λέτε πως ο καλός σκοπός αγιάζει και τον πόλεμο ακόμα; Εγώ σας λέω: Ο καλός πόλεμος είναι αυτό που αγιάζει κάθε σκοπό.
Ο πόλεμος και το θάρρος έχουν κατορθώσει πολύ μεγαλύτερα πράγματα παρ? όσο η αγάπη προς τον πλησίον. Δεν είναι ο οίκτος σας, παρά η γενναιότητά σας που έσωσε ως τα τώρα τα θύματα.
«Τι ?ναι καλό;» ρωτάτε. Το να ?ναι γενναίος κανείς, να τι είναι καλό. Αφήσετε τα κοριτσόπουλα να λένε: «Καλό είναι ό,τι είναι ωραίο και συγκινητικό μαζί.»
Σας λένε άκαρδους: μα η καρδιά σας είναι καθαρή και μ? αρέσει η ντροπαλοσύνη της εγκαρδιότητάς σας. Ντρέπεστε για τη φουσκονεριά σας, κι άλλοι ντρέπονται για τη φυρονεριά τους.
Είστε άσκημοι; Πολύ καλά, αδερφοί μου! Τυλιχτείτε, τότε, τον υπέροχο μανδύα της ασχήμιας!
Κι όταν μεγαλώνει η ψυχή σας, τότε γίνετε υπερβολικά ζωηροί, και στο μεγαλείο σας υπάρχει κακία. Σας ξέρω.
Στην κακία συναντιούνται ο υπερβολικά ζωηρός με τον ασθενικό. Μα δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Σας ξέρω.
Πρέπει να έχετε μόνο εχθρούς για να τους μισείτε, όχι όμως εχθρούς για να τους περιφρονείτε. Πρέπει να είστε περήφανοι για τους εχθρούς σας: τότε οι επιτυχίες του εχθρού σας θα είναι δικές σας επιτυχίες.
Επανάσταση ? αυτή είναι η ευγένεια του σκλάβου. Ας είναι η ευγένειά σας η υποταγή! Ας είναι κι η ίδια η προσταγή σας μια υποταγή!
Στ? αυτιά ενός πολεμιστή το «οφείλεις» αντηχεί πιο ευχάριστα από το «θέλω». Και κάθε τι που σας είναι αγαπητό πρέπει να κατορθώσετε να σας το προστάξουν.
Η αγάπη σας για τη ζωή ας είναι αγάπη για τη μεγαλύτερη ελπίδα σας, ας είναι η μεγαλύτερη σκέψη της ζωής!
Μα τη μεγαλύτερη σκέψη σας πρέπει να μ? αφήσετε να σας την προστάξω ?κι είναι τούτη εδώ: ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί.
Ζείτε, λοιπόν, τη ζωή της υποταγής και του πολέμου! Τι σημασία έχει η μακρά ζωή! Ποιος πολεμιστής θέλει να τον λυπηθούν!
Δε σας λυπούμαι, σας αγαπώ από καρδιάς, εν πολέμω αδερφοί μου!
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.



Τάδε έφη Ζαρατούστρα
Friedrich Nietzsche

Το topic πήρε μια επική,πολεμική τροπή,οπότε θα συνεισφέρω και εγώ μια ιστορία του Jorge Luis Borges,ενός λογοτέχνη που φιλοσοφεί(με αφορμή το προηγούμενο κείμενο ενός φιλοσόφου που λογοτεχνίζει!).

---------------------------------------------------

O γενναιόψυχος εχθρός

Το 1102,ο Μάγκνους Μπάρφοντ ηγήθηκε της εκστρατείας για την κατάκτηση όλων των βασιλείων της Ιρλανδίας.Λένε πως ,την παραμονή του θανάτου του,έλαβε αυτόν το χαιρετισμό από τον Μούρχερταχ,βασιλιά του Δουβλίνου:

Είθε στα στρατεύματά σου να βασιλέψει το χρυσάφι και η καταιγίδα,Μάγκνους Μπάρφοντ.
Είθε αύριο να πετύχεις τα πεδία του βασιλείου μου.
Είθε τα τρομερά βασιλικά σου χέρια να πλέξουν του σπαθιού σου τον ιστό.
Είθε όσοι στο σπαθί σου αντισταθούν,βορά του κόκκινου κύκνου να γενούν.
Είθε αύριο ,στη μάχη, να είσαι πιο γενναίος από ποτέ.
Είθε όλοι οι θεοί να σε χορτάσουν δόξα,να σε χορτάσουν αίμα.
Είθε να νικήσεις την αυγή, βασιλιά που πάτησες την γη της Ιρλανδίας.
Είθε, απ'τις πολλές σου μέρες, καμιά να μην έχει λάμψει όσο η αυριανή.
Γιατί η αυριανή μέρα θα 'ναι η τελευταία σου. Αυτό, σ'τ' ορκίζομαι , βασιλιά Μάγκνους.
Γιατί, προτού σβηστεί το φως της, εγώ θα σε νικήσω και θα σε σβήσω, Μάγκνους Μπάρτφοντ.

Καλό... ;)








Δεν κατάλαβα αυτο το "X. Γκέρινγκ"... O γνωστός Γκέρινγκ ??? :o 

Σύμφωνα με το ευρετήριο ο Hugo Gering(1847-1925) είναι "Γερμανός λόγιος και ιστορικός,μεσαιωνοδίφης,μεταφραστής στα γερμανικά πολλών σκαδιναβικών σάγκα".

Το γεγονός ότι το όνομα παραπέμπει στον Hermann Göring είναι μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση(ή μήπως όχι??).

Πάντως γενικά το κείμενο είναι εξολοκλήρου του μπόρχες.Το παραπλανητικό σχόλιο στο τέλος είναι και αυτό μέρος της ιστορίας.

Εντυπωσιακή συμπτωση! :D :D Απο δώ και μπρος γράφε και το μικρό όνομα... :P



Ενδιαφέρουσα τεχνική, αλλα εχω υπόψιν μου ελαχιστους που την κανουν... Δίνει μια αίσθηση οτι το κείμενο ειναι όντως πραγματικό...

Δεν αντέχω να περάσει μέρα και να μην γίνω λίγο...προβοκάτορας. Να η σημερινή μου "προβοκάτσια":

Ωραία όλα τα κείμενα που αναρτώνται εδώ. Λογοτεχνικά, κοινωνιολογικά, θεολογικά και άλλα. Αλλά, αν εξαιρέσουμε τον Νίτσε, την Φιλοσοφία που την είδατε? Γιατί πολλά απο όσα γράφονται εδώ, κατά την αυστηρή Φιλοσοφία, είναι απλά α-νόητα. Στερούνται δηλαδή νοήματος, όπως θα έλεγε ο θείος Frege και θα συγκατένευε και ο φίλος μας ο Wittgenstein.

Πολύ βιασμένη έννοια αυτή η ρημάδα η Φιλοσοφία...

Ο καθένας αντιλαλβάνεται την έννοια της φιλοσοφίας διαφορετικά. Γιατί, τα κείμενα του Πάουλο Κοέλο έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα αυτά του Νίτσε; Ή το "Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός" θεωρείς πως δεν είναι φιλοσοφικό κείμενο;

Ε, αν είναι έτσι, τότε η Φιλοσοφία δεν είναι Επιστήμη, αφου μια επιστήμη έχει σαφή όρια, κανόνες, μεθοδολογίες κλπ. Δεν αποκλείεται η ύπαρξη "σχολών" στους κόλπους μιας επιστήμης, οι οποίες ακολουθούν διαφορετικές μεθόδους, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Το να μιλάω αλληγορικά, να "περνάω" υψηλά νοήματα και να χρησιμοποιώ ωραίες λέξεις ή φράσεις, δεν με κάνει Φιλόσοφο, ούτε αυτά που γράφω τα κάνει Φιλοσοφικά κείμενα. Με κάνει λογοτέχνη, συγγραφέα, ποιητή,  αλλά πάντως όχι Φιλόσοφο.
Ο Νίτσε έχει γράψει και καλύτερα κείμενα απο αυτά που παρατίθενται. Αυτά που έχετε εδώ, είναι ίσως τα πιο γνωστά, αλλά ίσως όχι τα πιο Φιλοσοφικά.

Προτείνω σαν εισαγωγή για όποιον θέλει να μελετήσει Φιλοσοφία, το "Principles of Human Knowledge" του George Berkeley, τον "Θεαίτητο ή περί επιστήμης" του Πλάτωνα, τα "Ηθικά Νικομάχεια" του Αριστοτέλη, το "Η δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων" του Thomas Kuhn, τον "Tractatus" του Ludwig Wittgenstein, το "Criticism and Growth of Knowledge"  του Imre Lakatos.

Αξιοσημείωτα είναι και τα κείμενα του Frege, ο οποίος θέτει τα θεμέλια της αριθμητικής, ορίζοντας το μηδέν, το ένα και μετά τους υπόλοιπους αριθμούς. Εκεί βλέπει κανείς και ένα λαμπρό παράδειγμα α-νοησίας, αφού ενώ όλοι χρησιμοποιούσαν αριθμούς, κανείς δεν τους είχε θεμελιώσει λογικά, και η Αριθμητική οριζόταν περίπου ώς "αυτό που κάνουν οι μαθηματικοί".

Κλείνω εδώ, και παραθέτω ένα απο τα πολλά κείμενα που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο του Imre Lakatos, Φινλανδού Φιλοσόφου, ο οποίος εισήγαγε την έννοια του επιστημονικού προγράμματος, πότε είναι προοδευτικό, πότε εκφυλισμένο και πότε παύει να υπάρχει:
http://www.stephenjaygould.org/ctrl/lakatos_prediction.html (http://www.stephenjaygould.org/ctrl/lakatos_prediction.html)

^superconfused^ τώρα σοβαρά μιλάς; Ειδικά στη Φιλοσοφία το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου το ίδιο.

Βέβαια, αφού η Φιλοσοφία σε πολύ λίγα έχει καταλήξει σε κάποιο τελικό αποτέλεσμα...!

Αν μιλούσα Λακασιανά, θα έλεγα πως είναι ένα Πρόγραμμα εν εξελίξει, και αυτοδικαίως προοδευτικό, αφού ενώ μεταβάλλεται το πλέγμα των ιδεών, ο πυρήνας του παραμένει ο ίδιος.

Να και το απόλυτο link φιλοσοφίας(πραγματικής):

http://plato.stanford.edu (http://plato.stanford.edu)
Blow your mind...

(Σμηνία μου άνοιξες τα μάτια με την αναφορά σου στον Frege!!)

οκ, μάλλον το παρερμήνευσα, αν και θα έπρεπε τότε να πεις: ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος και όχι πως το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Σε ποιό επίπεδο? Είχες διαβάσει και δεν το πολυκατάλαβες? Αναρωτιώσουν πως θεμελιώνεται λογικά η αριθμητική?

Κρίμα που δεν είστε Αθήνα. Κάθε Παρασκευή 3-6 έχουμε διάλεξη στο Ε.Μ.Π. στην πατησίων για αυτά τα θέματα απο τον κ. Μπαλτά, ο οποίος θεωρείται κορυφαίος του είδους...


Εντάξει, μην κλάψεις κι όλας...έτσι είναι η Φιλοσοφία...άπιαστη!!! 8)

Είναι μια σκέψη ταξιδιάρα και πλανεύτρα μελωδία...(αυτή η φράση είναι copyright ενός φίλου που είχα γνωρίσει κάποτε)

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Το χάσμα...

... που χωρίζει τη γερμανική πολιτική από τον γερμανικό λαό ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερο στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Forsa για λογαριασμό του περιοδικού «Στερν», 82% των Γερμανών νιώθουν απογοητευμένοι από την πολιτική. Και ολοένα και περισσότεροι αμφιβάλλουν ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει με εκλογές.

Τα γερμανικά...

... κόμματα χάνουν συνεχώς μέλη. Το 2006, την τελευταία φορά που μετρήθηκαν τα μέλη της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, βρέθηκε πως ήταν 561.070. Δηλαδή κατά ένα τρίτο λιγότερα από όσα το 1991, λίγο μετά τη γερμανική ενοποίηση, όταν είχαν φτάσει τα 750.000. Ακόμη πιο εντυπωσιακές είναι οι απώλειες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Το 1998, όταν το κόμμα συγκυβερνούσε με τους Πράσινους υπό την ηγεσία του Γκέρχαρντ Σρέντερ, είχε 755.000 μέλη. Στα τέλη της χρονιάς που έφυγε, δεν είχαν απομείνει παραπάνω από 561.000. Και στα δύο μεγάλα γερμανικά κόμματα τα περισσότερα μέλη είναι άνθρωποι που έχουν ξεπεράσει την ηλικία των 60 ετών.

Γνωστή...

... τηλεοπτική εκπομπή στη Γερμανία με πολιτική θεματολογία ασχολήθηκε με αυτό το ζήτημα την περασμένη εβδομάδα. Η παρουσιάστρια Σαμπίνε Κρίστιανσεν έθεσε το θέμα: «ʼραγε η πολιτική παίρνει τους πολίτες στα σοβαρά;». Όπως είπαν οι καλεσμένοι της, υπάρχει κάτι που έμεινε απαράλλαχτο και στους δύο συνασπισμούς που τα τελευταία χρόνια κυβέρνησαν τη χώρα: η αδιαφορία για τα κοινωνικά ζητήματα. Από το 1998 μέχρι το 2005, μια πρωτοφανής αναδιανομή του πλούτου σάρωσε τη χώρα. Στους εργοδότες παραχωρήθηκαν φοροαπαλλαγές δισεκατομμυρίων, ενώ στους εργαζομένους και ιδιαίτερα στους ανέργους έγιναν «γενναίες» περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα. Όταν εκδηλώθηκαν ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις γι' αυτά τα μέτρα, ο Σρέντερ διέλυσε τη Βουλή και ανέλαβαν οι Χριστιανοδημοκράτες. Έκτοτε, οι προεκλογικές υποσχέσεις του 2005 έχουν μπει στο ράφι και νέα μέτρα απογοητεύουν καθημερινά τον λαό: 3% αύξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας, αύξηση κατά δύο χρόνια του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, φοροαπαλλαγές των βιομηχάνων. Δεν είναι να απορεί κανείς που η γερμανική βιομηχανία ξανάγινε την περασμένη χρονιά η «ατμομηχανή» της Ευρώπης. Με τόσο περιορισμό του κόστους της εργασίας, έχει τεράστια περιθώρια για κέρδη. Πόσα όμως από αυτά τα κέρδη θα αποδοθούν σε εκείνους που υποβάλλονται στις θυσίες;

Στην εκπομπή...

... της Σαμπίνε ο Γκρεγκόρ Γκίζι, αρχηγός του νεοσύστατου Αριστερού Κόμματος, έκανε την παρατήρηση ότι αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια για το πολιτικό σύστημα. Ο Γκίζι είπε στους συναδέλφους του Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες ότι είναι δική τους ευθύνη «να ξανακάνουν τη δημοκρατία γοητευτική». «Στην Ελβετία», είπε, «ισχύει μια παμπάλαια αρχή: οι εκατομμυριούχοι δεν χρειάζονται τη σύνταξη, αλλά το σύστημα των συντάξεων χρειάζεται τους εκατομμυριούχους». Το κακό είναι πως, όταν τους χρειάζεται κανείς, είναι δύσκολο να τους βρει.


ΤΑ ΝΕΑ (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18742&m=N51&aa=3)

Το μοντέλο καταρρέει.

Τα διπολικά αντιπροσωπευτικά (ολιγαρχία της εικόνας) καθεστώτα θα αντικατασταθούν από λαϊκιστικές κυριαρχίες (δικτατορία της εικόνας) τύπου μπερλουσκόνι.


Τα μπερλουσκονοειδή δεν έχουν δείξει ακόμα τα δόντια τους. Ευτυχώς τουλάχιστον στην Ιταλία παρά ήταν ο τύπος βλάκας.


Για να δούμε όμως.
Η συνέχεια επί της κεφάλας μας.

[...]

Είδε κάποιον που ξαπόσταινε δίπλα στο μονοπάτι που διάβαινε - ήταν ένας ψηλός, μαυροφορεμένος άνδρας με ξερακιανό κάτωχρο πρόσωπο - η εικόνα του τού ήταν αποκρουστική. Στράφηκε προς την καρδιά του και της είπε: "Αλίμονο,εδω μπροστά μου στέκεται μεταμφιεσμένη η ίδια η θλίψη, που μου δίνει την εντύπωση πως μοιάζει με παπά. Τι να θέλει στο βασίλειο μου;..."

"Όποιος κι αν είσαι οδοιπόρε" είπε,"βοήθησε έναν άνδρα που έχασε το δρόμο του, ένα αναζητητή, ένα γέρο άνδρα που εύκολα θα μπορούσε να πάθει κάποιο κακό εδώ.
Για μένα τούτος ο κόσμος είναι παράξενος και μακρινός.ʼκουσα τα ουρλιαχτα των άγριων ζώων κι αυτός που θα μπορούσε να με προστατέψει δεν υπάρχει πια.
Γύρευα τον τελευταίο ευσεβή άνδρα, έναν άγιο ερημιτη που ζώντας 'απομωνομένος μες το δάσος του' δεν έχει ακούσει τίποτα απο αυτό που γνωρίζει πια ολάκερος ο κόσμος".

"Και τι είναι αυτό που ξέρει όλος ο κόσμος;" ρώτησε ο Ζαρατούστρα. "Μη θες να πείς πως ο παλιός Θεός που σε αυτόν πιστευε ο κόσμος όλος, δεν υπάρχει πιά;"

"Το είπες και μόνος σου οδοιπόρε", αποκρίθηκε ο γέρος άνδρας με βαριά καρδιά."Και να ξέρεις οτι εγω υπηρέτησα αυτόν τον παλιό Θεο μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Τωρα πια δεν έχω εργασία, δεν έχω αφέντη, αλλα δεν είμαι ελεύθερος και μήτε στάλα ευτυχισμένος παρα μόνο όταν βυθίζομαι στις αναμνήσεις μου.
Γι'αυτό σκαρφάλωσα σε τούτα τα βουνα, μήπως μπορέσω να κάμω μια γιορτή  και να προσφέρω στον εαυτό μουαυτό που αρμόζει στο παλιό Πάπα και πατέρα της εκκλησίας - έχε στο νου οτι ειμαι ο τελευταίος Πάπας- επιθυμώ μια γιορτή ευλαβικών αναμνήσεων και θείας λειτουργίας"...

"Τον υπηρέτησες ως το τέλος;" ρώτησε ο Ζαρατούστρα σκεπτικός, μετά απο μια μακρόπνοη σιωπή."Γνωρίζεις πώς πέθανε; Είναι αλήθεια όσα λένε οτι τον έπνιξε ο οίκτος- ότι είδε πώς παραδόθηκε ο άνθρωπος στο σταυρό και δεν μπόρεσε να το αντέξει, οτι η αγάπη του για την ανθρωπότητα ήταν η κόλαση που έγινε στο τέλος ο θάνατός του;"

Αντί όμως να απαντήσει με λόγια ο παλιος Πάπας άφησε το βλέμμα του να απλωθεί στον ορίζοντα καθώς το πρόσωπο του σκοτείνιασε απο θλίψη.

"Ασ΄τον να φύγει", είπε ο Ζαρατούστρα αφού συλλογίστηκε για ώρα κοιτώντας επίμονα τα μάτια του γέρου άνδρα.
"ʼφησε τον, έτσι κι αλλιώς έχει πεθάνει.Και παρόλο που σε τιμά να τον επαινείς αυτόν  τον πεθαμένο, ξέρεις καλά, όπως κι εγώ το ξέρω, ποιό ήταν το ποιόν του και τι παράξενους δρόμους ακολούθησε".

"Μόνο τρία μάτια πρέπει να μείνουν μάρτυρες αυτού που θα πώ", αποκρίθηκε ο γέρος Πάπας με ευδιάθετο τόνο(γιατί ήταν τυφλός απο το ένα μάτι), " αλλά γνωρίζω πολύ καλύτερα κι από τον ίδιο το Ζαρατούστρα το ποιόν του Θεού, και με το δίκιο μου.
Η αγάπη μου ηταν στην διάθεσή του για αμέτρητα χρόνια, η θέλησ'η του ήταν θέλησή μου. Ένας καλός υπηρέτης όμως ξέρει τα πάντα και πολλά περισσότερα ακομα που ο κύριος του τα κρύβει κι απο τον ίδιο του τον εαυτό.
Ήταν ένας μυστικός Θεός και μυστήριο καλυπτε όλη του την ύπαρξη. Αληθινά, ακόμα και ο τρόπος που απέκτησε το γιό του ήταν δόλιος. Στην πύλη της θρησκείας του στέκεται η μοιχεία.
Οσοι τον λατρεύουν ως Θεό της αγάπης υπονομεύουν την αξία της αγάπης. Μην δεν ήθελε ο Θεός αυτός να είναι και κριτής; Οταν αγαπά ομως κανείς, δεν λογαριάζει ανταμοιβή και τιμωρία.
Ως νέος αυτός ο Θεός απο την Ανατολή ήταν σκληρός και εκδικητικός.και έχτισε μια κόλαση για να διασκεδάζουν οι ευνοούμενοί του.
Με τα χρόνια όμως γέρασε, έγινε μαλακός, συγκαταβατικός και ευσπλαχνικός, και θύμιζε περισσότερο παππού παρά πατέρα, και πιότερο ακόμα μια ανήμπορη γριά γιαγιά που δεν μπορεί να σύρει τα πόδια της.
Μαζεύτηκε έτσι ανίσχυρος και κακομοίρης στη γωνιά του τζακιού του, παραδομένος στη δυσφορία που του προκαλούσε η αδυναμία των ποδιών του, χωρίς σταγόνα πλεον ενδιαφέροντος και υπομονής για τον κόσμο, αποκαμωμένος χωρίς ίχνος θέλησης για δράση, μέχρι που τον έπνιξε ασφυκτικά η υπέρμετρη ψυχοπόνια του".

[...]

Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, Μέρος Τέταρτο "Εκτός Υπηρεσίας"

 

Για τον Νιτσε,τελικά, ισχύει η παροιμία "Παπά παιδί, διαόλου εγγόνι" ... :D :P

Κοινωνική θέση. Για όλους τους ντρόου δεν υπάρχει λέξη πιο σημαντική από αυτήν. Είναι το κάλεσμα της θρησκείας τους -που είναι και δική μου-, η λέξη που κεντρίζει ακατάπαυστα τις βαθύτερες προσδοκίες. Η φιλοδοξία υπερισχύει της κοινής λογικής και στο άκουσμά της η συμπόνοια εξαφανίζεται, όλα στο όνομα τη Λοθ, της Βασίλισσας Αράχνης.
   Στην κοινωνία των ντρόου η αναρρίχηση στην εξουσία είναι μια απλή διαδικασία δολοφονιών. Η Βασίλισσα Αράχνη είναι θεότητα του χάους. Αυτή και οι μεγάλες ιέρειές της -αυτές που κυβερνούν πραγματικά τον κόσμο των ντρόου- βλέπουν με ευμένεια τα φιλόδοξα άτομα που χρησιμοποιούν τα δηλητηριασμένα τους μαχαίρια.
   Υπάρχουν φυσικά κανόνες συμπεριφοράς. Κάθε κοινωνία πρέπει να είναι υπερήφανη για τους κανόνες της. Το πρόσχημα της δικαιοσύνης είναι απαραίτητο για τους απροκάλυπτους φόνους ή την πρόκληση πολέμου και οι ποινές που επιβάλλονται στο όνομα της δικαιοσύνης είναι ανελέητες. Το να καρφώσεις ένα μαχαίρι στην πλάτη του αντιπάλου σου μέσα στο χάος μιας γενικότερης μάχης ή κρυμμένος στις σκιές σ'ένα ερημικό δρομάκι είναι πάντως αποδεκτό και μάλιστα επικροτείται. Η έρευνα δεν είναι από τα δυνατά χαρτιά της δικαιοσύνης των ντρόου. Κανείς δεν νοιάζεται τόσο, ώστε να μπει στον κόπο.
   Η κοινωνική θέση είναι το όπλο της Λοθ, είναι η φιλοδοξία που δωρίζει για να εξαπλώσει το χάος, για να κρατήσει τα "παιδιά" της, τους ντρόου, στην επιβεβλημένη πορεία του αυτοεγκλεισμού. Παιδιά της; Πιόνα πείτε το καλύτερα, άψυχες κούκλες για τη Βασίλισσα Αράχνη, μαριονέτες που κινούνται με τα αόρατα αλλά απρόσβλητα νήματα που πλέκει το δίχτυ της. Όλοι ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της Βασίλισσας Αράχνης, όλοι κυνηγούν για τη δική της ευχαρίστηση και όλοι υποκύπτουν σε αυτούς που κυνηγούν για την ευχαρίστησή της.
   Η κοινωνική θέση είναι το παράδοξο στον κόσμο του λαού μου, ο περιορισμός της δύναμής μας μέσα από τα όρια της δίψας μας για δύναμη. Κερδίζεται ύπουλα και πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα όσοι την κερδίζουν. Αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη εξουσία στην Μεντζομπεράντζαν περνούν το χρόνο τους κοιτώντας πίσω τους, αμυνόμενοι απέναντι στα μαχαίρια που μπορεί να καρφωθούν στην πλάτη τους.
   Ο θάνατος τους βρίσκει συνήθως από μπροστά.

                                                       -----Ντριτζτ Ντο Έρντεν-----

Στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που είναι δειλοί απέναντι στα συναισθήματά τους πρέπει να ξέρουμε να υποκρινόμαστε.Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ξαφνικό μισος για όποιον τους τσακώνει να βρίσκονται μέσα σε ένα τρυφερό, ενθουσιώδες ή υψηλόφρων συναίσθημα, σα να χε δεί τα μυστικά τους.Αν θέλετε να τους κάνετε να νιώσουν καλά τέτοιες στιγμές, πρέπει να τους κανετε να γελάσουν ή να ξεστομίσετε κάποιον ψυχρό αλλα έξυπνο σαρκασμό: τότε  το συναίσθημά τους παγώνει και συνέρχονται πάλι. Αλλά δίνω το ηθικό δίδαγμα πριν πώ την ιστορία.

Κάποτε είμασταν τόσο κοντά στη ζωή που τίποτα δεν φαινόταν να φέρνει εμπόδια στη φιλία και στην αδελφοσύνη μας, και μόνο ένα μικρό γεφυράκι μας χώριζε. Ακριβώς τη στιγμή που πήγαινες να βάλεις το πόδι σου πάνω του σε ρώτησα: "Θέλεις να περάσεις το γεφυράκι και να 'ρθείς σε μενα;" - και τότε έπαψες πια να το θέλεις, και όταν σε ξαναρώτησα εμεινες στη σιωπή. Από τότε βουνά κι ορμητικοί ποταμοί κι ο,τι άλλο χωρίζει κι αποξενώνει μπήκαν ανάμεσά μας.Δεν ήταν πια δυνατόν να συναντηθούμε ακόμα κι αν το θέλαμε. Μα σαν σκέφτηκα τώρα εκείνο το μικρό γεφυράκι δεν σου'ρχονται πια λόγια - μόνο λυγμοί και απορίες.


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη(16)

Ο Νίτσε έχει πει και πολύ ωραία πράγματα.

Είναι μεγάλος φιλοσοφος και τώρα μόλις αρχισα να τον ανακαλύπτω...Κάπου είχα διαβάσει οτι η φιλοσοφία του ειναι μια κραυγή στη βαθιά νυχτα των ανθρώπων. Πολύ μου άρεσε αυτός ο χαρακτηρισμός, εύστοχος θα έλεγα...

Να υποθέσω οτι διαφωνείς μαζί του, ε?

Ο Νίτσε δεν μίλησε για τον υπεράνθρωπο που εξαλείφει τους αδύναμους; Για το ότι οι αρετές είναι αδυναμία του ανθρώπου, και το υποστήριξε αυτό λέγοντας ότι είναι γένους θηλυκού, και από εκεί φαίνεται πως είναι για τους αδύναμους; Σε καμιά περίπτωση δε θα πω ότι είναι κραυγή στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων.

Φυσικά δεν διαφωνώ σε όλα μαζί του. Αλλιώς δε θα έλεγα ότι:

Κοίτα και εδώ:
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=6622.0

Ο "Υπεράνθρωπος" του Νίτσε έχει παρερμηνευθεί πολλές φορες, αλλα να ξέρεις οτι ο υπεράνθρωπος ειναι ο ανθρωπος που θα ξεπεράσει τον εαυτό του και τις αδυναμίες του πρώτα απο όλα.

Ο Νιτσε αμφισβήτησε τις καθιερωμένες αξίες, και ιδιαίτερα του Χριστιανισμού και του Πλάτωνα θεωρώντας τις υστερόβουλες και οτι είναι ενάντια στη ζωτικότητα των ενστικτων του ανθρώπου. Επίσης, έκανε μια τρομακτική σκέψη: οτι ίσως η υπαρξη του ανθρώπου δεν έχει προφανές νόημα, οτι οι άνθρωποι ζουν χωρις Θεό στις ανεπτυγμένες χώρες και δεν φαινεται να τους τρομάζει οσο θα περίμενε κανείς ή θα πρεπε(σε παραπέμπω στο πρώτο κειμενο του Νιτσε στο τόπικ).

έγραψε ο νίτσε στο τόπικ....?

ουάου! ήξερα ότι στο φόρουμ γράφουν πολλοί... αυτό όμως...

πολυ καλο :)

 :P :P :D

Ναι βρε, που όμως αδυναμίες θεωρούσε και τις αρετές συν τοις άλλοις, και μάλιστα έλεγε ότι αυτό φαίνεται και από το ότι αυτές είναι γένους θηλυκού.

Έχω διαβάσει τέτοια αποσπάσματα. Πάντως σε αυτά που λέει υπάρχουν αντίθετες γνώμες εξίσου λογικά τεκμηριωμένες.
Βασικά δεν είδα το τόπικ που λες, θα το δω όταν θα έχω χρόνο (τώρα καίγομαι!)

Ένας φιλόσοφος μιλάει για ένα άλλο φιλόσοφο... Το κείμενο δεν έιναι και τοσο φιλοσοφικό, το ομολογω... :)



Ναι, είμαι περήφανος που αντιλαμβάνομαι τον χαρακτήρα του Επίκουρου πολύ διαφορετικά απ' όλους τους άλλους ίσως. Μ' ό,τι ακούω ή διαβάζω απ' αυτόν γεύομαι την ευτυχία του απομεσήμερου της αρχαιότητας. Βλέπω τα μάτια του να πλανιώνται σε μια πλατιά, άσπρη θάλασσα,πάνω σε βράχια οπου ξαπλώνει ο ήλιος, ενώ μεγάλα και άσπρα ζώα παίζουν μέσα στο φως του, σίγουρα ήρεμα σαν το φως και τα μάτια του. Τέτοια ευτυχία μπορούσε να βρεθεί μόνο απο έναν άνθρωπο που υπέφερε διαρκώς. Είναι η ευτυχία των ματιών που είδαν που είδαν τη θάλασσα της ύπαρξης να γαληνεύει και που δεν χορταίνουν πια να βλέπουν την επιφάνεια της, αυτήν την λέπτη, τρυφερή επιδερμίδα της που ανατριχιάζει. Ποτέ πριν δεν ήταν τόσο μετριοπαθής η φιληδονία.


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (45)

Aν και το έχω ξαναδιαβάσει αρκετές φορές, προκαλεί πάντα σχεδόν στην ίδια ένταση αυτή την περίεργη αίσθηση ταύτισης

Ταύτιση με τα λεγόμενα του Νιτσε ή με την σταση του Επίκουρου?

Aναμενόμενη ερώτηση.. ε προφανώς με τα λεγόμενα του πρώτου και κατ' επέκταση με τη στάση του δευτέρου...

Ένας Πολεμιστής του Φωτός ξέρει πως μερικές στιγμές επαναλαμβάνονται.
Συχνά βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα και καταστάσεις που έχει ήδη αντιμετωπίσει. Τότε νιώθει στενοχώρια και σκέφτεται πως είναι ανίκανος να κάνει προόδους στη ζωή του, αφού οι δύσκολες στιγμές παρουσιάζονται ξανά.
"Αυτό το έχω ήδη περάσει", παραπονιέται στην καρδιά του.
"Αλήθεια είναι, το έχεις ζήσει", απαντάει η καρδιά του. "Αλλά δεν το ξεπέρασες ποτέ".
Τότε ο πολεμιστής κατανοεί πως η επανάληψη των εμπειριών του έχει έναν και μοναδικό στόχο: να τον διδάξει αυτό που δεν εννοεί να μάθει.

Από τον Paulo Coelho δεν είναι?  :)

ναι

[...]

Κοίταξε να συνηθήσεις στην ιδέα οτι ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας, επειδ'η κάθε καλό και κακό βρίσκεται στις αισθήσεις, ενώ ο θάνατος είναι να στερηθείς την αίσθηση. Γι' αυτό η σωστή γνώση οτι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για εμάς, κάνει να χαρούμε την πρόσκαιρη ζωή μας, όχι επειδή μας φορτώνει ατελείωτα χρόνια, αλλα επειδή μας αφαιρεί τον κόπο της αθανασίας. Γιατι δεν υπάρχει τίποτα φοβερό στη ζωή του ανθρώπου αν εχει καταλάβει οτι δεν υπάρχει τίποτα φοβερό γι' αυτόν που παύει να ζει. Επομένως ανόητος είναι εκείνος ο οποίος λέει οτι φοβάται το θάνατο όχι γιατι θα τον κάνει να υποφέρει οταν θα έρθει αλλα γιατί τον στεναχωρεί το ότι θα έρθει. Γιατί εκείνο που μας ενοχλεί όταν είναι μπροστά μας, άδικα μας στεναχωρεί όταν το περιμένουμε. Το πιο φρικιαστικό, λοιπόν , απο τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτα για εμάς, γιατί ακριβώς, όταν εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος δεν υπάρχει. Όταν όμως ο θάνατος είναι παρών τότε εμείς δεν υπάρχουμε. Επομένως, ούτε με τους ζωντανούς έχει σχέση ούτε μετους πεθαμένους, γιατί ακριβώς για τους ζωντανούς δεν υπάρχει (ο θάνατος), οι δε πεθαμένοι δεν υπάρχουν (όταν έλθει). Ο πολύς κόσμος άλλωτε αποφεύγει το θάνατο σαν μέγιστο κακό, κι άλλωτε τον επιδιώκει ως ανάπαυση των δυσκολιών της ζωής. Ο σοφός όμως ούτε εγκαταλείπει τη ζωή, ούτε φοβάται το να μη ζει, γιατι δεν θεωρεί κακό το να μη ζει, ούτε του είναι πόθος το να ζει. Γιατί όπως το φαγητό δεν διαλέγει το περισσότερο, αλλα το πιο νόστιμο, έτσι και στην ζωή δεν ζητάει τον περισσότερο χρόνο αλλα τον πιο ευχάριστο. Αυτός δε που παραγγέλει στον νέο να ζει καλά, ενώ στον γέροντα να έχει καλά γεράματα είναι ανόητος, όχι μόνο γιατί η ζωή έχει τις χαρές της αλλα και γιατί αυτές είναι η μελετη του να ζεί κανείς καλά και να πεθαίνει καλά. Αλλά πολύ χειρότερος εκείνος που λέει:

Γιατί αν αυτό το λέει επειδή το πιστεύει, πώς δεν φεύγει απο τη ζωή; Γιατί αυτό του είναι εύκολο, αν το χει πάρει απόφαση. Εάν όμως το λέει κοροιδεύοντας, είναι απερίσκεπτος σε πράγματα που δεν επιδέχονται αστεία. Πρέπει να θυμόμαστε οτι το μέλλον ούτε είναι εξ ολοκλήρου δικό μας, ούτε δεν είναι. Ωστε να μην περιμένουμε οτι σίγουρα θα είναι δικό μας, ούτε εξ ολοκλήρου να απελπιζόμαστε οτι δεν θα είναι.

[...]

Επίκουρος - Επιστολή προς Μενοικέα (απόσπασμα)

 :)

Έχει διαβάσει κανείς το Ημερολόγιο ενός Μάγου, του Πάουλο Κοέλο;

Ναι, και από τότε δεν ξαναδιάβασα κοέλο :P

Πολύ...αλχημιστής ο τύπος στο γράψιμό του ;D

Ναι, το έχω αφήσει μισό
Το διάβαζα και στα ισπανικά, ακόμα χειρότερα δηλ  ;D

[...]

Πρώτα πρώτα, τον Θεό να τον θεωρείς ον  άφθαρτο και μακάριο, όπως μας τον παρουσιάζει η κοινή σε όλους παράσταση του Θεού, και να μην του φορτώνεις τίποτα ξένο προς την αφθαρσία του και αταίριαστο στη μακαριότητα του.Αντίθτα να φρονείς γι'αυτόν κάθε τι που μπορεί να διαφυλάξει τη μακαριότητά και την αφθαρσία του. Διότι οι θεοί υπάρχουν, εφ'όσον οι γνώση που έχουμε γι'αυτούς είναι ολοκάθαρη. Δεν είναι όμως τέτοιοι όπως τους φαντάζεται ο πολύς κόσμος, διότι δεν κρατά ακέραιη την αρχική παράσταση για τους θεούς. Ασεβής δεν είναι εκέινος που δεν παραδέχεται τους θεούς των πολλών, αλλα εκείνος που αποδίδει στους θεούς τις δοξασίες των πολλών. Ό,τι φρονούν οι πολλοί για τους θεούς δεν είναι γνώση αλλά προλήψεις, από όπου, στους κακούς προκαλούνται απο τους θεούς οι μεγαλύτερες βλάβες και οι ωφέλειες στους καλούς, γιατί επειδή οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τις δικές τους αρετές αποδέχονται όλους τους ομοίους και θεωρούν ξένο κάθε τι που δεν είναι τέτοιο.

[...]


Επίκουρος - Επιστολή προς Μενοικέα (απόσπασμα)


Σχόλια:

Εδώ αναλύεται η επικούρεια θεολογία απο την ηθική της σκοπιά, στον βαθμό που επηρεάζει τους ανθρώποους. Είναι βεβαιο οτι οι θεοί υπάρχουν, διοτι η γνώση γι'αυτούς προέρχεται απο άμεσες (νοητικές) αντιληψεις, που είναι κοινές σε όλους τους ανθρώπους. Οι θεοί ειναι επίσης, οπως θεωρεί η κοινη γνώμη, ευδαίμονες και αθάνατοι, η θρησκεία όμως,σφάλλει καθώς τους αποδίδει τη διοίκηση του κόσμου και συναισθήματα θυμού και αγάπης προς τους ανθρώπους, πράγματα διαμετρικά αντίθετα με την ευδαιμονία τους. Ζουν πέρα απο τον κόσμο και δεν τους αφορούν οι τύχες του. Από επίσκεψη, όμως, των "εικόνων" τουςο άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει να μετέχει στην αταραξία τους και γι 'α αυτό και μόνο το λόγο υπάρχει στους ανθρώπους θεση για τη θρησκεία. Η απάλοιφή , επομένως, του φόβου και η συμμετοχή  στην αταραξία τους, συνεισφέρουν στην ευδαίμονα ζωή.   

Εμένα καλό μου φάνηκε...αν εξαιρέσεις αυτήν την τελετή επίκλησης που συνιστά :o Όταν αντελήφθην την παρουσία της μέσα στο βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι οι απόψεις του Κοέλο κλίνουν προς τον πνευματισμό και το New Age, όπως είχα διαισθανθεί διαβάζοντας άλλα βιβλία του.

Πάντως, στη ιστοσελίδα του αναφέρει πως αυτή η τελετή δεν πρέπει να γίνεται για κανέναν λόγο και υπο καμία συνθήκη.

 :o :o :o


Αν και δεν έχω διαβάσει Κοέλο (πλην της μόνιμης στηλης στον Ταχυδρόμο), τον έχω για σοβαρό άτομο... Οχι πως θα γίνει τιποτα με τετοιες τελετές, δεισιδαιμονιες είναι, αλλα δεν μπορει ενας διακέκριμένος συγγραφεας εν ετει 2000 να ασχολείται με μαγείες!!  Ρε, μήπως η τελετή αυτή ειναι στα πλαίσια μυθιστορήματος???

Eγώ έχω διαβάσει μόνο τον Αλχημιστή του Κοέλο και μου παραφάνηκε...easy-writing.
Tα δε περί 'σύμπαντος που συνωμοτεί κλπ' μου φαίνονται πιασιάρηκες ατάκες σαν κι αυτές που λένε οι ...personal trainers,ντεμέκ ψυχολόγοι κλπ :P

Στην ιστοσελίδα του λέει ότι τέτοιες τελετές δεν θα επιφέρουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα, επομένως λογικά την αναφέρει απλά στα πλαίσια του μυθιστορήματος, όπως είπες. Και γενικότερα κάνει συμβολικές (κατα πάσα πιθανότητα) αναφορές σε μεταφυσικά φαινόμενα, όπως την Αστρική Προβολή και την επικοινωνία με τους νεκρούς.
Όπως επίσης στο εν λόγω βιβλίο αναφέρει για προσπάθεια μετακίνησης ενός μεγάλου ξύλινου σταυρού με τηλεπάθεια.
Αλλά δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα, ούτε και με νοιάζει να σου πω την αλήθεια. Πάντως εγώ από αυτά που έχω διαβάσει τον κόβω για άτομο που κλίνει προς το New Age. Αυτό το λέω με επιφύλαξη βέβαια.

(Να κάνω και μια διευκρίνηση: Αυτοί που ασχολούνται με New Age, δεν θεωρούν τέτοιες επικλήσεις μαγείες, απλά μια άγνωστη ικανότητα της ψυχής. Σύμφωνα με τις θεωρίες τους, αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και πολλοί πνευματιστές δεν πιστεύουν καν στις μαγείες.)

Είναι πάντως ένα βιβλίο πάρα πολύ έξυπνα γραμμένο. Και σίγουρα όχι easy-writting.
Εσύ μπορείς να γράψεις κάτι παρόμοιο; ;)

Στο ότι είναι κορυφαίος στα best-seller δεν διαφωνώ καθόλου! Θέλει τέχνη αυτό...

Κάποιος πήγε ένα νέο σε ένα σοφό και του 'πε : "Να κάποιος που πρόκειται να διαφθαρεί απ' τις γυναίκες". Ο σοφός κούνησε το κεφάλι του και χαμογέλασε. "Οι άνδρες", είπε, "είναι εκείνοι που διαφθείρουν τις γυναίκες. Κι όλες οι ελλείψεις των γυναικών πρέπει να πληρώνονται απο τους άνδρες και να καλύπτονται απο τους ίδιους τους άνδρες. Γιατί ο άνδρας δημιουργεί για τον εαυτό του την εικόνα της γυναίκας, και η γυναίκα διαμορφώνει τον εαυτό της σύμφωνα με τουτη την εικόνα".

"Είσαι πολύ καλός με τις γυναίκες", είπε κάποιος απο τους παρευρισκόμενους, "δεν τις ξέρεις καλά". Ο σοφός απάντησε: "Η θέληση είναι ο τρόπος του άνδρα, η προθυμία ο τρόπος της γυναίκας. Αυτός είναι ο νόμος των φύλων - στ'αληθεια, νόμος σκληρός για τις γυναίκες. Όλη η ανθρωπότητα είναι αθώα για την ύπαρξη του νόμου αυτού. Οι γυναίκες όμως είναι διπλά αθώες. Ποιός θα χε αρκετό λάδι για νατις μαλακώσει, ποιός θα δινε αρκετή καλοσύνη για να τις καταπραύνει ;"

"Τι λάδι! Τι καλόσύνη!" φώναξε κάποιος άλλος μέσα απο το πλήθος: "πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε καλύτερα τις γυναίκες !" - "Οι άνδρες πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν καλύτερα", είπε ο σοφός, κι έκανε νόημα στο νέο να το ακολουθήσει. - Εκείνος όμως δεν τον ακολούθησε...

Friedrich Nietzsche - Χαρούμενη Επιστήμη (68)

To τελευταίο έργο του Νίτσε είναι το Ecce Homo (=Ιδέ ο ʼνθρωπος). Στο κεφάλαιο "Γιατί Είμαι το Πεπρώμένο", παρατηρώτας την αποσύνθεση της παλιάς ηθικής στη Δυση κάνει μια ζοφερή "προφητεία" για το μελλον, πραγματα που συνεβησαν στον επόμενο αιωνα (20ο): Η κατάρευση των παλαιών μοναρχιών, η μελλοντική σύνδεση του ονόματος του Νιτσε με το ναζισμό, οι Παγκόσμιοι Πολεμοι, οι τιτάνιες ιδεολογικές διαμάχες.

Βέβαια ως αλαζονικός χαρακτήρας, που κατέληξε στο τελος της ζωής του, πιστεύει οτι είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για όλα αυτά.





Θα έρθει μια μέρα που το όνομά μου θα συνδεθεί με κάτι καταστροφικό - μια τέτοιου είδους κρίση δεν θα έχει υπάρξει ξανά στη γη, η πιο βαθιά σύγκρουση της συνείδησης. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, είμαι δυναμίτης...Όταν η αλήθεια θα αρχίσει να μάχεται με τα ψέματα της χιλιετίας, θα συμβούν βίαιες αναταραχές, ένα ξέσπασμα σεισμών, ένα εκτόπισμα βουνών και πεδιάδων τοσο κοσμογονικό που δεν χωρεί στο μυαλό κανενός...Η έννοια της πολιτικής θα αφομοιωθεί ολοκληρωτικά σε ένα ιδεολογικό πόλεμο, όλες οι παλιές δομές εξουσίας θα ανατιναχτούν - γιατι όλα αυτά ειναι θεμελιωμένα σε ψέματα. Θα γίνουν πόλεμοι που όμοιοι τους δεν έχουν γινει ποτέ ξανά στη γη.

Friedrich Nietzsche - Ecce Homo, "Γιατί Είμαι το Πεπρωμένο"(1)

Άντε να δημοσιεύσω και εγώ κάτι για τον Νίτσε. Ένα κείμενο που πρωτοάκουσα σε μια εκμπομπή φιλοσόφων, δεν θυμάμαι το όνομά της (νομίζω στην ΕΡΤ3)

"Όταν ο Ζαρατούστρα έφτασε στην πιο κοντινή πόλη που συνόρευε με το δάσος, βρήκε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στην αγορά, επειδή είχε ανακοινωθέι οτι ένας σχοινοβάτης θα έκανε επίδειξη. Και ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι στους ανθρώπους: Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί. Τι έχετε κάνει για να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Όλα τα όντα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει κάτι πέρα από τον εαυτό τους: κι εσείς θέλετε να είστε η άμπωτη αυτής της μεγάλης παλίρροιας, και θα προτιμούσαμε να ξαναγυρίσετε στο κτήνος παρά να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Τι είναι ο πίθηκος προς τον άνθρωπο; Ένα περιγέλασμα, ένα επόνειδο πράμα. Και το ίδιο ακριβώς θα είναι ο άνθρωπος προς τον Υπεράνθρωπο: ένα περιγέλασμα, ένα πράμα της ντροπής.

Έχετε προχωρήσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο, και πολύ ακόμα μέσα σας είναι του σκουληκιού. Κάποτε ήσασταν πίθηκοι, κι όμως ακόμα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από οποιονδήποτε πίθηκο. Ακόμα κι οι πιο σοφοί ανάμεσά σας είναι μόνο μια δυσαρμονία και μείγμα φυτού και φαντάσματος. Σας ζητάω όμως να γίνετα φυτά και φαντάσματα; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο! Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της γης. Αφήστε τη βούλησή σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης!

Σας εξορκίζω, αδελφοί μου, μείνετε αληθινοί στη γη, και μην πιστεύετε αυτούς που σας μιλάνε για υπεργήινες ελπίδες! Δηλητηριαστές είναι, είτε το ξέρουνε είτε όχι. Καταφρονητές της ζωής είναι, παρακμάζοντες και δηλητηριασμένοι οι ίδιοι, τους οποίους έχει βαρεθεί η γη: έτσι αφήστε τους να πάνε! Κάποτε βλασφημία ενάντια στο Θεό ήταν η μεγαλύτερη βλασφημία. Αλλά ο Θεός πέθανε, και μαζί και εκείνοι οι βλάσφημοι. Το να βλασφημήσεις τη γη είναι τώρα η πιο τρομερή αμαρτία, και το να επιτιμήσεις την καρδιά του μη γνωστέου υψηλότερο κι απ' το νόημα της γης! Κάποτε η ψυχή κοίταζε με περιφρόνηση το σώμα, και τότε αυτή η περιφρόνηση ήταν το ανώτερο πράγμα:- η ψυχή επιθυμούσε το σώμα να είναι αδύναμο, χλωμό, και πεινασμένο. Έτσι σκέφτηκε να ξεφύγει από το σώμα κι απ' τη γη. Ω, αυτή η ψυχή ήταν η ίδια αδύναμη, χλωμή, και πεινασμένη, και σκληρότητα ήταν η απόλαυση αυτής της ψυχής! Αλλά εσείς, επίσης, αδελφοί μου, μου λέτε: Τι λέει το σώμα σου για την ψυχή σου; Δεν ειναι η ψυχή σου φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια; Αληθινά, ένα μολυσμένο ρέμα είναι ο άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος.

Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι εκείνη η θάλασσα, σ' αυτόν μπορεί η μεγαλύτερη περιφρόνησή σας να βυθιστεί. Ποιό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να ζήσετε; Είναι η ώρα της μεγάλης περιφρόνησης. Η ώρα στην οποία ακόμα και η ευτυχία σας σας γίνεται μισητή, και το ίδιο η λογική και η αρετή. Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η ευτυχία! Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια. Μα η ευτυχία μου έπρεπε να δικαιολογεί την ίδια την ύπαρξη!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η λογική! Λαχταράει τη γνώση όπως το λιοντάρι την τροφή του; Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η αρετή! Ακόμα δεν με έχει κάνει παθιασμένο. Πόσο έχω βαρεθεί το καλό και το κακό μου! Είναι όλα φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η δικαιοσύνη! Δε βλέπω να είμαι πυρετός και φωτιά! Οι δίκαιοι, όμως, είναι πυρετός και φωτιά!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η συμπόνοια! Δεν είναι η συμπόνοια ο σταυρός στον οποίο καρφώθηκε αυτός που αγάπησε τον άνθρωπο; Αλλά η συμπόνοια μου δεν είναι σταύρωση." Έχετε μιλήσει ποτέ έτσι; Έχετε φωνάξει ποτέ έτσι; Α! μακάρι να σας είχα ακούσει να φωνάζετε έτσι! Δεν είναι δικό σας αμάρτημα- είναι η αυτοϊκανοποίησή σας που φώναξε στους ουρανούς, αυτή η ίδια σας η αποφυγή της αμαρτίας φώναξε στους ουρανούς! Πού είναι η αστραπή να σας γλύψει με τη γλώσσα της; Πού είναι η φρενίτιδα με την οποία έπρεπε να είστε εμβολιασμένοι; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι αυτή η αστραπή, αυτός είναι η φρενίτιδα!-

Όταν ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι, ένας από το πλήθος φώναξε: "Έχουμε ως τώρα ακούσει αρκετά για τον σχοινοβάτη, είναι καιρός να τον δούμε!" Και όλος ο κόσμος γέλασε με τον Ζαρατούστρα. Αλλά ο σχοινοβάτης, που νόμισε οτι τα λόγια ίσχυαν γι' αυτόν, ξεκίνησε την επίδειξή του.

4.

Ο Ζαρατούστρα, όμως, κοίταξε το πλήθος και θαύμασε. Μετά μίλησε έτσι: Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον Υπεράνθρωπο- ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. Ένα επικίνδυνο πέρασμα, ένα επικίνδυνο ταξίδεμα, μια επικίνδυνη ματιά προς τα πίσω, ένα επικίνδυνο τρεμούλιασμα και σταμάτημα. Το σπουδαίο στον άνθρωπο είναι οτι είναι μια γέφυρα και όχι ένας στόχος: το αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι οτι είναι υπερβάτης και καταβάτης.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι' αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει το Θεό του, επειδή αγαπάει το Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σα βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Να, είμαι ένας προάγγελος της αστραπής, και μια βαριά σταγόνα από το μαύρο σύννεφο: η αστραπή, όμως, είναι ο Υπεράνθρωπος.- "
...............................................

Τελικά όμως απέδωσε ο Νίτσε στον Υπεράνθρωπο "απόσ
τολη" να εξαφανίσει κάθε "αδύναμο" (κατα τον Νίτσε) άνθρωπο (ανάπηρο, αισθηματία, θρησκευόμενο, καλοσυνάτο κ.λ.π.) ή όχι;

Η ζωή - αυτό σημαίνει: να πετάς διαρκώς μακριά σου καθετί που θέλει να πεθάνει. Ζωή - αυτό σημαίνει: να σαι σκληρός και ανελέητος για καθετί που γερνάει και αδυνατίζει μέσα μας - και όχι μόνο μεσα μας. Ζωή - αυτό σημαίνει επίσης: να μη λυπάσαι καθόλου τους ετοιμοθάνατους, τους εξαθλιωμένους και τους γέρους; Να σαι συνεχώς δολοφόνος; - Κι όμως ο γερο-Μωυσής είπε : "Ου φονεύσεις!"

Friedrich Nietzsche - Χαρουμενη Επιστημη (26)




Βέβαια ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί οπως θέλει τα παραπανω - απο το να πάρεις ένα όπλο και να καθαρίζεις τους ζητιάνους ως να τους αγνοείς πλήρως...

σίγουρα μετά την ανω-κατω τελεία οι προτάσεις είναι σε μορφή ερώτησης (δηλαδή με ερωτηματικά στο τέλος); :???:

Ετσι τα αντέγραψα απο το βιβλίο...αν έχει χτυπήσει ο δαίμων του τυπογραφειου ας ενημερώσει καποιος...

Δε βγάζει νόημα να έχει ερώτηση εκεί. Νομίζω πως μπαίνει τελεία.

Στα αγγλικά (και στα Γερμανικά έχω την εντύπωση) το ελληνικό ερωτηματικό χρησιμοποιείται ως ανω-κάτω τελεία. Ίσως από αυτό μπερδεύτηκε ο μεταφραστής.

Είναι δυνατόν ο μεταφραστής να μην ήξερε αυτό το απλό πράγμα;

εσύ μπορείς να εμπιστευτείς την μεταφραση ότι έιναι σωστή;

Υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει χτυπήσει ο "δαιμων του τυπογραφείου", δεν είναι απαραίτητο να φταιει ο μεταφραστής, αν πραγματι δεν βγάζει νόημα.

Από ποιό βιβλίο είναι παρμένο αυτό το απόσπασμα;

edit:ουπς, ξέχνα το, το έχεις γράψει :-X

Εχει ποσταριστεί και στο τοπικ με τον "Πατριώτη", αλλα το βάζω κι εδώ γιατί ταιριάζει...




Ανάμεσα στους σημερινούς Ευρωπαίους δε λείπουν εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται απάτριδες με μια χαρακτηριστική και τιμητική έννοια - σ' αυτούς ακριβώς συνιστώ την μυστική μου σοφία και gaya scienza (=Χαρούμενη Επιστήμη) . Γιατί η μοίρα τους είναι σκληρή, οι ελπίδες τους αβέβαιες, χρειάζεται πραγματικά μαεστρία για να επινοήσει κανείς μια παρηγοριά για αυτούς - αλλά τι βοηθάει αυτό; Εμείς, τα παιδιά του μέλλοντος, πως είναι δυνατόν να νιώσουμε  σαν στο σπίτι μας μέσα σ αυτό το σήμερα; Νιώθουμε αντιπάθεια για όλα τα ιδανικά τα οποία μπορούν να κάνουν κάποιον να νιώσει σαν το σπίτι του ακόμη και σ αυτήν την εύθραυστη, ασταθή μεταβατική περίοδο. Όσο για τις "πραγματικότητές" της, δεν πιστεύουμε πως θα έχουν διάρκεια. Ο πάγος που κρατάει ακόμα τους ανθρώπους σημερα έχει γίνει πολύ λεπτος. Ο άνεμος που λιώνει τον πάγο έχει αρχίσει να φυσάει. Εμείς οι ίδιοι που έιμαστε απάτριδες αποτελούμε μια δύναμη που σχίζει τον πάγο κι άλλες πολύ λεπτές "πραγματικότητες".

Δεν "διατηρούμε" τίποτα, ούτε θέλουμε να επιστρέψουμε σε κάποια παλιά εποχή. Δεν είμαστε κατα κανένα τρόπο "φιλελεύθεροι", δεν δουλεύουμε για την "πρόοδο". Δεν έχουμε την ανάγκη να βουλώνουμε τα αυτιά μας για να μην ακούμε τις σειρήνες του μέλλοντος στην αγορά: το τραγούδι τους για "ίσα δικαιώματα", για την "ελεύθερη κοινωνία", για το "όχι πια αφεντικά και δούλοι", δε μας δελεάζει καθόλου! Απλώς, δεν θεωρούμε επιθυμητό να εδραιωθεί στη γη ένα βασίλειο δικαιοσύνης και ομόνοιας (γιατί, ασφαλώς, θα ήταν το βασίλειο της βαθύτερης ισοπέδωσης και chinoiserie (=κινεζισμός, η απόλυτη σταθερότητα στη κοινωνία) ), χαιρόμαστε μ όλους εκείνους που αγαπούν , σαν και μας τον κίνδυνο, τον πόλεμο και τις περιπέτειες, που αρνούνται να συμβιβαστούν, να αιχμαλωτιστούν, να συμφιλιωθούν, να ευνουχιστούν. Κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στην κατηγορία των κατακτητών, σκεφτόμαστε για την αναγκαιότητα νεων τάξεων πραγμάτων, και μιας νέας δουλείας επίσης - γιατί κάθε ενίσχυση και ανύψωση του τύπου "ανθρωπος" συνεπάγεται και ένα νέο είδος υποδούλωσης. Έτσι - δε συμφωνείτε; - είναι πολύ δύσκολο να νιώθουμε σα στο σπίτι μας σε μια εποχή που της αρέσει να περιφανεύεται οτι είναι πιο ανθρώπινη, η πιο ήπια, η πιο δίκαιη εποχή απ' όσες είδε μέχρι τώρα ο ήλιος. Τι κακό να μας δημιουργούν τις χειρότερες υποψίες αυτά ακριβώς τα ωραία λόγια! Τι κακό να βλέπουμε σ' αυτά μόνο την έκφραση - και τη μασκαράτα - μιας βαθειάς εξασθένισης, κόπωσης, γηρατειών, εξαντλημένης ενέργειας! Τι  μας ενδιαφέρουν τα μπιχλιμπίδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άρρωστος για να κρύψει την αδυναμία του! Ας τον αφήσουμε να τα επιδεικνύει σαν να ναι η αρετή του, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η αδυναμία σε κάνει ήπιο, τόσο ήπιο, τόσο δίκαιο, τόσο άκακο, τόσο "ανθρώπινο" !

Η "θρησκεία του οίκτου", στην οποία θέλουν να μας μυήσουν - αχ, ξέραμε αρκετά τα υστερικά μικρά αρσενικα και θηλυκά που χρειάζονται αυτήν την θρησκεία για πέπλο και για ψιμυθιο. Δεν είμαστε φιλάνθρωποι, δεν θα τολμούσαμε ποτέ να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μιλήσει για  την "αγάπη του για την ανθρωπότητα"! Δεν είμαστε αρκετά θεατρίνοι για να κάνουμε κατι τέτοιο! Ούτε αρκετά σενσιμονιστές ( Ο Σεν-Σιμον ήταν μια απο τις ηγετικές μορφές του γαλλικού ουτοπικού σοσιαλισμού ) , ούτε αρκετά Γάλλοι. Πρέπει να προσβληθεί κανείς πράγματι απο μια γαλατική υπερβολή ερωτικής οξυθυμίας και ερωτευμένης  ανυπομονησίας, για να μπορέσει να πλησιάσει με πόθο την ανθρωπότητα...

Η ανθρωπότητα! Υπήρξε τάχα ποτέ πιο ειδεχθής γριά ανάμεσα σε όλες τις ειδεχθείς γριές (εκτός ίσως απο την "αλήθεια" : αυτό ειναι ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους); Όχι, εμείς δεν αγαπάμε την ανθρωπότητα, απο την άλλη δεν είμαστε αρκετά "Γερμανοί" - με την έννοια με την οποία χρησιμοποείται συνεχώς  σήμερα η λέξη "Γερμανος" - ώστε να μπορούμε να γίνουμε συνήγοροι εθνικισμού και του φυλετικού μίσους  και να χαιρόμαστε με την εθνικιστική ψώρα της καρδιάς και του δηλητηριασμού του αίματος, που κάνουν σήμερα τους λαούς της Ευρώπης να στήνουν σύνορα και να οχυρώνονται σαν να πρόκειται για καραντίνα. Γι'αυτό το πράγμα είμαστε πολύ ανοιχτόμυαλοι, πολύ κακοί, πολύ καλά πληροφορημένοι , πολυ "ταξιδεμένοι": προτιμούμε να ζούμε σε βουνά, χώρια, "παράκαιρα", σε περασμένους ή μελλοντικούς αιωνες, εστω και για να γλυτώσουμε απο τη βουβή λύσσα στην οποία θα μας οδηγούσε το θέαμα μιας πολιτικής που ερημώνει το γερμανικό πνεύμα, το κάνει  μάταιο, και που είναι, άλλωστε, μικροπολιτική : προκειμένου να κρατήσει το ίδιο της το δημιούργημα έτσι ωστε  να μην γκρεμιστεί αμέσως αυτό, δεν της είναι απαραίτητο να το φυτέψει ανάμεσα σε δυο θανάσιμα μίση; Δεν είναι αναγκασμένη να θέλει τη διαιώνιση του χωρισμού της Ευρώπης σε πολλά μικρά κράτη;

Εμείς οι απάτριδες είμαστε πολύ πολύμορφοι και ανάμεικτοι ως προς τη φυλή και την καταγωγή μας και γι'αυτό δεν νιώθουμε τον πειρασμό να συμμετάσχουμε στον ψευδόλογο φυλετικό αυτοθαυμασμό και απρέπεια που επιδεικνύονται σήμερα στη Γερμανία σαν σύμβολο του γερμανικού τρόπου σκέψης, και που είναι διπλά ψεύτικες και αποτρόπαιες στο λαό της "ιστορικής αίσθησης" (σσ Τελικά η σχέση νιτσε-ναζισμού ήταν μονο στο μυαλό των ναζι) . Είμαστε με μια λέξη - κι ας είναι αυτή λόγος τιμής μας- καλοί Ευρωπαίοι, κληρονόμοι της Ευρώπης , οι πλούσιοι, αυτοί που έχουν πάρει τα περισσότερα εφόδια, αλλα και έχουν αναλάβει τις περισσότερες υποχρεώσεις, οι κληρονόμοι των χιλιάδων χρόνων του ευρωπαικού πνεύματος. Σαν τέτοιοι, έχουμε ξεπεράσει το Χριστιανισμό και νιώθουμε απέχθεια γι αυτον - επειδή ακριβώς μεγαλώσαμε με αυτόν, επειδή οι πρόγονοί μας ήταν Χριστιανοί αφωσιομένοι πλήρως στον χριστιανισμό τους: για την πίστη τους θυσίαζαν πρόθυμα το αίμα τους και την περιουσία τους, τη θέση και την γή των πατέρων τους. Εμείς - κάνουμε το ίδιο. Αλλα γιατί; Για την απιστία μας; Για κάθε είδος απιστίας; Όχι, ξέρετε κάτι καλύτερο απ αυτό , φίλοι! Το κρυμμένο Ναι μέσα σας είναι πιο δυνατό απ ολα τα Οχι και Ίσως που προσβάλλουν εσάς και την εποχή σας σαν αρρώστια. Κι όταν πρέπει να πάρετε τις θάλασσες , εσείς μετανάστες, κι εσάς επίσης σας αναγκάζει να το κάνετε αυτό μια  πίστη !


Friedrich Nietzsche - Χαρούμενη Επιστημη 377

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος "Ο σύγχρονος άνθρωπος"

"Η ανθρωπιά είναι κυριότατα βούληση, δεν είναι γνώση, δεν είναι μόνο γνώση. Και δεν είναι λόγος, είναι πράξη. Είναι ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος, τελειωμένος, που ακτινοβολεί παντού. Η ανθρωπιά αποκλείει τη μισαλλοδοξία, την καταφρόνεση του άλλου ανθρώπου. Είναι συγγνωμονική, καθώς θα έλεγε ο αρχαίος, είναι επιεικής και μειλίχια. Περιέχει πολλή συγκατάβαση και πολύ κατανόηση. Και όχι, φυσικά, αυτή τη σύγχρονη κατανόηση, που είναι μόνο ανοχή ή συνενοχή, σιωπηρή συγκατάθεση στο αμάρτημα. Μου έλαχε πολλές φορές να συναναστραφώ στη ζωή μου πρόσωπα, που η κοινή φήμη τα θεωρούσα υποδείγματα ανθρωπιάς. Και ξαφνιάστηκα ανακαλύπτοντας, πόσα σκοτάδια έτρεφαν μέσα τους. Με πόση σβελτάδα, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι <<ανθρωπιστές>>, μόλις τους άγγιζες λίγο, μόλις τους αντιγνωμούσες, ξεθηκάρωναν από τα έγκατά τους το θηρίο που λούφαζε μέσα τους. Η ανθρωπιά είναι κυκλική παρουσία. Δεν βρίσκεται στραμμένη προς ένα μονάζα σημείο του ορίζοντα. Εκείνος που είναι αληθινά ανθρώπινος, όχι δεν έχει το δικαίωμα, όχι έχει το χρέος, δεν μπορεί να μην είναι σε κάθε περίσταση ανθρώπινος. Η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας. Είναι απάρνηση. Πρέπει πολλά να αρνηθείς, για να κερδίσεις τα ουσιωδέστερα. Αλλά δεν είναι και παθητική κατάσταση. Ολωσδιόλου αντίθετα, αποτελεί μορφή αδιάκοπης ενέργειας. Όσοι μηρυκάζουν ολοένα τον όρο τούτο είναι πολύ δύσκολο να νιώσουν με τί φωτιά παίζουν. Είναι πολύ ευκολόερο να γίνεις "μέγας ανήρ" παρά να γίνεις "μεγάλος άνθρωπος". Η Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα μεγάλων ανδρών. Αλλά έχει πολύ λίγους "ανθρώπους" να παρουσιάσει. Και δεν είναι απίθανο οι περισσότεροι αληθινοί "άνθρωπο" να μην έφτασαν ποτέ στο προσκήνιο, να επέρασαν απαρατήρητοι, να μήν κατόρθωσαν να κάνουν αισθητή τη φωνή τους μέσα σε μια Ιστορία πλασμένη από τον ορυμαγδό των μαχών και την οιμωγή των θυμάτων. Το μέγεθος ανταποκρίνεται σε ποσότητα. Η ανθρωπιά σε ποιότητα. Για τούτο συμβαίνει να είμαστε μονάχα κατα ένα ποσοστό άνθρωποι. Ή και να μην είμαστε καθόλου.
Πολλοί μιλούν για "υπερανθρωπισμό", όχι για τον ανθρωπισμό του καιρού μας. Ο νους συλλαμβάνει καταπληκτικά σχέδια και η τεχνική πρόοδος τα πραγματοποιεί. Ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος στην τελειότερη σύγχρονη μορφή του, δηλαδή η μηχανή "Γάμμα 60", επιλύει προβλήματα, που θα απαιτούσαν ανάλωση ζωής και όχι ενός, πολλών ανθρώπων--και θαυμαστά προικισμένων. Κάθε μέρα εισάγουμε νέα εφευρήματα στην καθημερινή μας ζωή. Και τόσ πια μας φαίνεται φυσικό, ώστε σπανιότατα αποφασίζουμε να συλλογισθούμε, πώς έγιναν, πώς γίνονται όλα αυτά τα θαυμαστά και στην κοινή γνώση απλησίαστα. Ζούμε σε έναν χώρο τεχνικής μαγείας. Αλλά κάποτε θα πρέπει, νομίζω, να σταθούμε σε τούτο το απλό ερώτημα: Μήπως ζητώντας να γίνουμε υπεράνθρωποι ελησμονήσαμε στο αναμεταξύ να γίνουμε άνθρωποι; Μήπως η ανθρωπιά θα είναι στο μέλλον ο "ελλείπων κρίκος" στην ανέλιξη των ιδιοτήτων μας; Δεν θα το θεωρήσω καθόλου παράδοξο, αν έτσι θα συμβαίνει.

Που τον έχω ξανακούσει αυτόν?  :???:


Τεσπά, πολύ ηθικολόγος ο τυπάς... Άνθρωπος είναι αυτός που ζει βασει των ενστίκτων,των συναισθημάτων και της λογικής του, οχι αυτός που ακολουθεί ηθικολογίες περι ανθρωπιάς. Όλα αυτά προκαλούν μια τελειομανία. Είναι δυνατό ένας άνθρωπος να είναι ποτέ ετσι οπως τον περιγράφει το κείμενο? Θα κάνει λάθη και με αυτά πάλι κερδίζει γιατι ξεπερνάει τον εαυτό του συνειδητοποιώντας τα ("Υπερανθρωπος" δηλαδή)...

Δίκιο έχεις Karaμazoβ, αλλά το θέμα είναι κάποιος να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει τα λάθη του, ώστε να τα διορθώσει. Αν και εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ υποκειμενικό.

Είναι μαλακία να κάνεις 2 φορές το ίδιο λάθος!

Υπάρχουν τόσα πολλά για να κάνεις! Γιατί να μένεις στα ίδια;  ;D

Και αν αυτό το λάθος είναι μια "γλυκιά αμαρτιά"; ^innocent^

Πες το χρυσοστομε...

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Αν μιλήσουμε...

... με όρους αγοραίους, ο καπιταλισμός είναι άραγε κι αυτός ένα προϊόν υπερτιμημένο, όπως τόσα άλλα που βλέπουμε γύρω μας; Αυτό το ερώτημα βάζει στην εφημερίδα «Λος Άντζελες Τάιμς» ο Μπέντζαμιν Μπάρμπερ, καθηγητής της Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Ο καταναλωτικός καπιταλισμός, λέει ο καθηγητής, θριαμβεύει παντού: το «προτεσταντικό ήθος» που εκφραζόταν από τη στάση ζωής «εργαζόμαστε σκληρά σήμερα για να δρέψουμε τους καρπούς της δουλειάς μας αργότερα» έχει αντικατασταθεί από το ήθος της εύκολης πίστωσης και της εμμονής στην κατανάλωση. Αυτό το νέο ήθος, πιστεύει ο καθηγητής, εκθέτει σε κινδύνους όχι μόνο το σύστημα της αγοράς αλλά και την ίδια τη δημοκρατία.

Η αρετή...

... του καπιταλισμού, όπως την έβλεπαν οι κλασικοί υποστηρικτές του, ήταν ότι παρήγε αγαθά και υπηρεσίες που ανταποκρίνονταν σε πραγματικές καταναλωτικές ανάγκες και που εξασφάλιζαν ένα κέρδος για τους παραγωγούς. Σήμερα, όμως, στις ανεπτυγμένες χώρες, οι βασικές ανάγκες έχουν ήδη ικανοποιηθεί. Στις ελάχιστες ανάγκες που υπολείπονται, αντιστοιχεί μια πληθώρα αγαθών. Όμως, για να επιβιώσει, ο καπιταλισμός απαιτεί από εμάς να χρειαζόμαστε όλα όσα παράγει. Έτσι, συνεχίζει να κατασκευάζει ανάγκες για τους εύπορους, ενώ την ίδια ώρα αδιαφορεί για τις ανάγκες αυτών που χρειάζονται πραγματικά τα αγαθά του. Η παγκόσμια ανισότητα, όπως τη βλέπει ο καθηγητής Μπάρμπερ, είναι σήμερα αυτή: ενώ οι πλούσιοι έχουν πια πάρα πολύ λίγες ανάγκες, αυτοί που έχουν ακόμη ανάγκες έχουν πάρα πολύ λίγα πλούτη.

Τα παιδιά...

... προτού καν προφέρουν την πρώτη τους λέξη, έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τις μάρκες και ξέρουν τι θέλουν να ψωνίσουν προτού καν κάνουν τα πρώτα τους βήματα μέχρι το σούπερ μάρκετ. Κι εμείς οι μεγάλοι δουλεύουμε σκληρά, αλλά δουλεύουμε για να μπορούμε να πληρώνουμε για τον χρόνο που δεν δουλεύουμε. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο καπιταλισμός προσπαθεί σήμερα να λύσει το πρόβλημά του: ότι δηλαδή υπάρχουν πάρα πολλά αγαθά που αντιστοιχούν σε πάρα πολύ λίγες ανάγκες. Ο καπιταλισμός κάνει την κατανάλωση πανταχού παρούσα και μετατρέπει τα ψώνια σε έναν εθισμό που επιτείνεται από τον εύκολο βερεσέ. Ας θυμηθούμε για λίγο πώς ήταν κάποτε η κεντρική πλατεία σε μια τυπική δυτική πόλη και πώς είναι σήμερα. Άλλοτε, ένα σχολείο, το δημαρχείο, ένα κατάστημα, ένας κινηματογράφος, μια εκκλησία, κατοικίες ­ μια αληθινή γειτονιά ανθρώπων που δεν είχαν για μοναδικό σκοπό τους την κατανάλωση. Τώρα, οι κεντρικές πλατείες έχουν μετατραπεί σε πελώρια εμπορικά κέντρα.

Υπάρχει...

... όμως και ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Όταν η πολιτική τρυπώνει παντού στη ζωή του ανθρώπου, αυτό το ονομάζουμε ολοκληρωτισμό. Όταν η θρησκεία επιβάλλεται στα πάντα, αυτό το ονομάζουμε θεοκρατία. Πώς μπορούμε όμως να ονομάζουμε δημοκρατικό ένα σύστημα που δεν ικανοποιεί πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες; Ο καπιταλισμός κινδυνεύει να «αυτοκαταναλωθεί», λέει ο Μπέντζαμιν Μπάρμπερ, αν δεν επιστρέψει σε αυτές τις ανάγκες.


ΤΑ ΝΕΑ  (http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18810&m=N52&aa=3)

Για να χεις μια αρετή, πρέπει πράγματι να θέλεις να την έχεις με την πιο κτηνώδη μορφή της - όπως το 'θελαν και το χρειάζονταν οι χριστιανοί άγιοι. Αυτοί δεν μπορούσαν να αντέξουν τη ζωή παρα μόνο με τη σκέψη ο,τι το θέαμα της αρετής τους θα γεννούσε αυτοπεριφρόνηση σ' όποιον τους έβλεπε. Μια αρετή που έχει τετοιο αποτέλεσμα εγώ την ονομάζω κτηνώδη.

Η Χαρούμενη Γνωση (150)

Όταν ο αναρχικός, ως φερέφωνο των παρακμάζοντων στρωμάτων της κοινωνίας, απαιτεί, με λεπτή αγανάκτηση το "σωστό" , τη "δικαιοσύνη", τα "ισα διακαιώματα", βρίσκεται απλώς κάτω απο την πίεση της απαιδευσίας του, που δεν μπορεί να καταλάβει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο υποφέρει - που είναι το ότι ειναι φτωχός σε ζωή...Ένα αιτιώδες ένστικτο είναι πανίσχυρο μέσα του: κάποιος άλλος πρέπει να φταίει που βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση...

Επίσης, η ίδια η "λεπτή αγανάκτηση" τον καθησυχάζει. Ο καυγάς είναι ηδονή για όλους τους φτωχοδιαβόλους, δίνει μια ελαφριά αλλα και μεθυστική αίσθηση δύναμης. Ακόμη και τα παράπονα και οι διαμαρτυρίες μπορούν να δώσουν στη ζωή μια χάρη που να την κάνει υποφερτή: υπάρχει μια λεπτή δόση εκδικητικότητας στο παράπονο, φωρτώνει κανείς την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, και, σ' ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και την κακότητα του, σ' εκείνους που είναι διαφορετικοί, σαν να ήταν μια αδικία, ένα απαγορευμένο προνόμιο. "Αν εγώ είμαι κανάγιας, τότε πρέπει να σαι και συ" - μ' αυτή τη λογική γίνονται οι επαναστάσεις.

Τα παραπονα δεν αξίζουν ποτέ τίποτα: προέρχονται απο την αδυναμία. Το να φορτώνεις την κακοτυχία σου σε άλλους (αυτό κανει ο σοσιαλιστής) δεν διαφέρει καθόλου απο το να την φορτώνεις στον εαυτό σου (όπως κανει ο χριστιανός). Το συνηθισμένο και ανάξιο λόγου πράγμα ειναι το οτι υποτείθεται πως κάποιος φταίει  όταν υποφέρει κάποιος άλλος, κοντολογίς, το οτι εκείνος που υποφερει συστηνει στον εαυτό του κατά των βασάνων του, σαν φάρμακο, το μέλι της εκδικητικότητας. Τα αντικείμενα τουτης της ανάγκης για εκδίκηση, ως αναγκης για ηδονη, ειναι απλές ευκαιρίες. Εκείνος που υποφέρει βρίσκει παντού ευκαιρίες για να πάρει την μικρή του εκδίκηση. Αν ειναι χριστιανός τις βρίσκει στον εαυτό του. Ο χριστιανός και ο αναρχικός είναι και οι δύο παρακμιακοί. Όταν ο χριστιανός καταδικάζει, συκοφαντεί και κηλιδώνει τον "κοσμο"   , το ενστικτό του είναι ίδιο μ' εκείνο που ωθεί τον σοσιαλιστή εργάτη να καταδικάσει, να συκοφαντήσει και να κηλιδώσει την κοινωνία. Η "Δευτέρα Παρουσία" είναι η γλυκειά παρηγοριά της εκδίκησης - η Επανάσταση, την οποια περιμένει ο σοσιαλιστής εργάτης, τοποθετημένη όμως λίγο αργότερα. Το "επέκεινα" : ο "άλλος κόσμος" είναι μόνο ένα μέσο για να κηλιδωθεί "τουτος εδώ" ο κόσμος...




Friedrich Nietzsche - Το Λυκόφως των Ειδώλων (34)

Παρόλο που το παρακάτω κείμενο γράφτηκε Πρωτοχρονιά, ας ελπίσουμε οτι μπορούμε να κάνουμε μια αντιστοίχιση με το νεο ακαδημαικό έτος που έρχεται...


Ακόμα ζω, ακόμα σκέφτομαι: Πρέπει να ζήσω ακόμα, γιατί πρέπει να σκέφτομαι. Sum, ergo cogito: Cogito, ergo sum. Σήμερα ο καθένας επιτρέπει στο εαυτό του να εκφράζει την επιθυμία του και την πιο αγαπημένη σκέψη του, γι αυτό κι εγώ θα πω τι επιθυμώ για τον εαυτό μου σήμερα, και ποιά ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε μεσα απ' την καρδιά μου αυτόν το χρόνο - θα πω ποια σκέψη πρόκειται να γίνει λόγος, εγγύηση και γλύκα της ζωής μου απο δω και πέρα. Θέλω να μαθαίνω όλο και περισσότερο να βλέπω σαν ωραίο ο,τι είναι αναγκάιο στα πράγματα: έτσι θα γίνω ένας απο κείνους που κάνουν ωραία τα πράγματα. Amor fati (=η αγάπη της μοίρας) : ας είναι αυτή η αγάπη μου απο δω και πέρα! Δεν θέλω να κυρρήξω πόλεμο εναντίον αυτού που είναι άσχημο. Δε θέλω να κατηγορώ, δε θέλω να κατηγορώ εκείνους που κατηγορούν. Να κοιτάω μακρια: αυτή θα ναι η μόνη μου άρνηση! Και άπαξ και δια παντός: θέλω να γίνω κάποτε ένας άνθρωπος που λέει Ναι.


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (276)

Γαμώτο, το νιώθω ότι κάποτε πρέπει να τον τελειώσω τον ριμάδα τον Ζαρατούστρα...

(αυτό το ριμάδι το PC μου έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά από 'τι είχα φανταστεί)

Και σαν τίτλοι με προσελκύουν οι "Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο" και "Πέρα από το καλό και το κακό".

Εσύ ποιό προτείνεις ω σοφέ Καραμαζόβ;

Τι "σοφος" ρε, μας δουλέυεις ?! :P


Δεν τα χω διαβάσει αυτά, δυστυχώς. Εχω διαβάσει το "Χαρουμενη Επιστήμη", το "Ο Αντιχριστος" και το "Λυκόφως των Ειδώλων", και τα 3 μου άρεσαν. Τωρα κάνω ... διαλειμμα.  :P  Γενικώς, πολυ ενδιαφέρον φιλοσοφος ο Νιτσε... Νομίζω οτι το "Περα απο το Καλο και το Κακό" το έγραψε ως αναλυση πανω στο "Ταδε Εφη Ζαρατουστρα".

δες κι εδω:
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=6622.0

Στην "Χαρούμενη Επιστήμη" ο Νίτσε για πρώτη φορά αναφέρει την ιδέα της Αιώνιας Επιστροφής , μια ιδεα με παγανιστικές ρίζες την οποιά θα αναπτύξει στα επομενα έργα της μεσης περιόδου του.




 Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική μοναξιά σου και σου έλεγε: " Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες τώρα, θα την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες ακόμα φορές, και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτήν, αλλα κάθε πόνος και κάθε χαρά  και κάθε σκέψη και στεναγμός, και κάθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα ξανάρθει σε σένα, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη και αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής γυρίζει ακατάπαυστα πάνω κάτω και μαζί της και συ, κόκκε σκόνης!"

 Δεν θά πεφτες κατάχαμα, δεν θά τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν που θα σου μιλούσε έτσι; Ή μηπως έχεις ζήσει μια φοβερή στιγμή που θα του απαντούσες: "Είσαι Θεός και ποτέ δεν άκουσα τίποτε πιο θεεικό!" Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη θα σε μεταμόρφωνε κι ίσως να σε μηδένιζε. Και θα αναρωτιοσουν για το καθετί : "Το θέλεις αυτό αλλη μια φορά κι αναρίθμητες φορές ακόμα;" Κι αυτό το ερώτημα θα ήταν το μεγαλύτερο βάρος που θα βάραινε τις πράξεις σου! Ή, αντίθετα, πόσο καλοδιάθετος θα πρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στη ζωή  ώστε να μην ποθείς τίποτε περισσότερο  απ αυτήν την έσχατη αιώνια επιβεβαίωση και σφραγίδα!


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (341)

 ::)


Ινδουιστικές για την ακρίβεια, μιας και είναι προγενέστερες.

Ο όρος παγανιστικές αφορά κυρίως θρησκείες με κεντρικό σημείο λατρείας την μητέρα γη. Αν και η καταγωγή τους κατά κύριο λόγο αποδίδεται σε αφρικανικές φυλές, υπάρχουν διάσπαρτοι πολιτισμοί στη Γη με ανάλογη θρησκευτική δομή, από την Λαπωνία, μέχρι την Αμερική και την Ιαπωνία.

Δες μια ψιλοσχετική συζήτηση που έγινε εδώ (αν και προσωρινά έχει διακοπεί): http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=18865.45

Λίγα πράγματα στην ζωή σε κάνουν να συνειδητοποιείς πραγματικά πόσο μικρός είσαι, αλλά πόσο μεγάλος μπορείς να γίνεις...

(αυτά και να εκτιμάτε)

Να σου πω την άποψη μου...

Mε τον όρο "παγανισμός" εννοούσα τις Παλαιές Θρησκείες των Αρχαίων Ελληνων, των Βικινγκ κ.ο.κ. Γενικώς σε πολλές πολυθεειστικές θρησκείες  (που μήπως "οι θεοί" δεν αντιπροσωπεύουν τπτ άλλο απο φυσικές δυνάμεις και ανθρώπινες ιδιότητες??) υπάρχει αυτή η έννοια των Κύκλων στην αθρώπινη φυση και ιστορία. Οι Εβραίοι - οι 1οι μονοθειστές - απο την άλλη ήταν αυτοί που διέδωσαν, μεσω του Χριστιανισμού, την ιδέα μιας "γραμμικής" ιστορίας, με αρχή , εξέλιξη και τέλος.

Μεγαλη συζήτηση εχει γινει εδω και αιώνες για το ποια θεωρία είναι "επιστημονική"... Η Αιώνια Επιστροφή φαντάζει η πιο λογική για μένα , αλλα και συνάμα η πιο πεσσιμιστικη... :-\

ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ

(http://sfrang.com/photogr/blog4/epicurus.jpg)

Χάμω σερνόταν μπροστά στα μάτια όλων, ατιμασμένη η ανθρώπινη ζωή, πλακωμένη από το βάρος της θρησκείας που απ΄ τα ουράνια πρόβαλλε την τρομερή της όψη και απειλούσε τους θνητούς.
Τότε, πρώτος ένας Έλληνας τόλμησε να υψώσει τα μάτια του τα θνητά κατά πάνω της και να της αντισταθεί.
Αυτον δεν τον σταμάτησαν μήτε οι κεραυνοί μήτε το απειλητικό μουρμουρητό του ουρανού μήτε τα παραμυθία των θεών.
Ίσα-ίσα που δυνάμωσαν το θάρρος της ψυχής του και τη θέληση ν΄ αποτινάξει, πρώτος αυτός, τις κλειδωνιές που σφράγιζαν τα μυστικά της φύσης.
Κι η ζωντανή ορμή του νου θριάμβευσε και διάβηκε τους φλογισμένους φράκτες του ουρανού και περπάτησε το απέραντο Σύμπαν με λογισμό και πνεύμα.
Και ξανάρθε νικητής για να μας πει τι μπορεί να γίνει και τι όχι, και πως ορίζεται, με νόμους ακλόνητους, η δύναμη στο κάθε τι.
Ετσι με τη σειρά της, ποδοπατημένη συντρίβεται η θρησκεία, κι εμάς η νίκη του μας υψώνει στα ουράνια.

[Λουκρήτιος - Περί της Φύσεως των Όντων]

fragmentum B 30

κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.

(http://sfrang.com/historia/graphics/site2/images/akad-04.jpg)
Ηράκλειτος


σε μια προσπάθεια μετάφραση δικιάς μου :P :

"Αυτόν τον κόσμο, και όλα σ αυτον, ουτε καποιος απο τους θεούς ουτε απο τους ανθρώπους τον έφτιαξε, αλλα υπήρχε παντα και υπάρχει και θα υπάρχει: σα φωτιά , αλλοτε φουντώνει άλλοτε σιγοσβήνει , καίει πάντα.

Ουμπέρτο Εκο - «Το Εκκρεμές του Φουκώ»



“…. Λοιπόν. Στον κόσμο υπάρχουν οι ####, οι ανόητοι, οι βλάκες και οι τρελοί".
"Εξαιρείται κανείς;"
"Ναι, εμείς οι δυο. Ή τουλάχιστον, δίχως να θέλω να σας προσβάλω, εγώ. Τέλος πάντων, όμως, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι ανήκουν σε κάποια απ αυτές τις κατηγορίες. Ολοι μας κάθε τόσο είμαστε ####, ανόητοι, βλάκες και τρελοί. Ας πούμε ότι φυσιολογικός άνθρωπος ειν' εκείνος που συνδυάζει σε λογικό ποσοστό όλα αυτά τα συστατικά, τους ιδανικούς τύπους".
"Idealtypen".
"Μπράβο. Ξέρετε και γερμανικά;"
"Κουτσά στραβά για τις βιβλιογραφίες".
"Στην εποχή μου, όποιος ήξερε γερμανικά δεν έπαιρνε πτυχίο. Περνούσε τη ζωή του ξέροντας γερμανικά. Νομίζω ότι σήμερα το ίδιο συμβαίνει με τα κινέζικα".
"Δεν τα ξέρω αρκετά καλά κι έτσι θα πάρω πτυχίο. Ας γυρίσουμε και πάλι όμως στην τυπολογία σας. Τι είναι η μεγαλοφυία, ο Αινστάιν, ας πούμε;".
"Μεγαλοφυής είναι αυτός που επιστρατεύει ένα απ’ αυτά τα συστατικά κατά ιλιγγιώδη τρόπο, τρέφοντας το με τα υπόλοιπα".
Ηπιε. Είπε: "Καλησπέρα κούκλα. Ακόμα δεν αποπειράθηκες ν αυτοκτονήσεις;".
"Όχι", απάντησε η κοπέλα που περνούσε, "τώρα ανήκω σε μια ομάδα".
"Μπράβο", της είπε ο Μπέλμπο. Στράφηκε προς το μέρος μου: "Μπορούν να γίνουν και ομαδικές αυτοκτονίες, δεν νομίζετε;".
"Οι τρελοί όμως;".
"Μη νομίσετε ότι η θεωρία μου είναι πανάκεια. Δεν πάω να τακτοποιήσω το σύμπαν. Λέω τι σημαίνει τρελός για έναν εκδοτικό οίκο. Η θεωρία μου είναι ad hoc, εντάξει;".
"Εντάξει. Σειρά μου να κεράσω".
"Σύμφωνοι. Πυλάδη, σας παρακαλώ, λιγότερο πάγο. Αλλιώς μπαίνει αμέσως στην κυκλοφορία. Λοιπόν. Ο %%%% δεν μιλάει καν, σαλιαρίζει, είναι σπαστικός. Κοπανάει το παγωτό στο κούτελο του από έλλειψη συντονισμού. Μπαίνει στην περιστροφική πόρτα από την αντίθετη πλευρά".
"Πώς γίνεται;".
"Αυτός τα καταφέρνει. Γι αυτό είναι %%%%. Δεν μας ενδιαφέρει, τον αναγνωρίζουμε αμέσως, και δεν εμφανίζεται σε εκδοτικούς οίκους. Ας τον αφήσουμε εκεί που είναι".
"Ας τον αφήσουμε".
"Το να είσαι ανόητος είναι πιο περίπλοκο. Είναι κοινωνική συμπεριφορά. Ανόητος είναι αυτός που δεν πετυχαίνει ποτέ το ποτήρι".
"Τι εννοείτε;".
"Αυτό". Σημάδεψε με το δείκτη το τον πάγκο δίπλα στο ποτήρι. "Σκοπεύει να μιλήσει γι αυτό που υπάρχει μες στο ποτήρι αλλά, όπως και να 'χει, πέφτει έξω. Αν θέλετε, για να το πούμε απλά, είναι αυτός που κάνει γκάφες, που ρωτάει τι κάνει η ωραία σας κυρία στον τύπο που μόλις τον εγκατέλειψε η γυναίκα του. Καταλαβαίνετε;".
"Καταλαβαίνω. Τους ξέρω".
"Ο ανόητος είναι περιζήτητος, ιδίως στις κοσμικές συγκεντρώσεις. Φέρνει τους πάντες σε αμηχανία, μα προσφέρει ευκαιρίες για σχόλια. Στη θετική μορφή του είναι διπλωματικός. Μιλάει εκτός θέματος ακόμη και για τις γκάφες των άλλων, στρέφοντας αλλού τη συζήτηση. Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει, δεν είναι ποτέ δημιουργικός, μηρυκάζει, επομένως ποτέ δεν έρχεται να φέρει χειρόγραφα σ έναν εκδοτικό οίκο. Ο ανόητος δεν λέει ότι η γάτα γαβγίζει, μιλάει για τη γάτα όταν οι άλλοι μιλούν για το σκύλο. Λαθεύει στους κανόνες της συζήτησης, κι όταν λαθεύει ωραία είναι υπέροχος. Νομίζω ότι πρόκειται για απειλούμενο είδος, είναι φορέας κυρίως αστικών αρετών. Του χρειάζεται ένα σαλόνι Βερντυρέν, ή μάλλον μια οικία Γκερμάντ. Τα διαβάζετε ακόμη αυτά εσείς οι φοιτητές;".
"Εγώ ναι".
"Ανόητος είναι ο Ιωακείμ Μουρά που επιθεωρεί τους αξιωματικούς του και ανάμεσα τους βλέπει έναν από τη Μαρτινίκα γεμάτο παράσημα. "Vous etes negre?", τον ρωτά. Κι εκείνος: "Oui, mon general". Κι ο Μουρά: "Bravo, bravo, continuez!" (-Είστε νέγρος; -Μάλιστα στρατηγέ μου –Μπράβο, μπράβο, συνεχίστε!) Και ούτω καθ' εξής. Με παρακολουθείτε; Συγγνώμη αλλ απόψε γιορτάζω μια ιστορική απόφαση της ζωής μου. Εκοψα το ποτό. Ένα ακόμη; Δεν απαντάτε, με κάνετε να νιώθω ένοχος. Πυλάδη!".
"Και ο βλάκας;".
"Α! Ο βλάκας δεν κάνει λάθη συμπεριφοράς. Κάνει λάθος συλλογισμούς. Είναι αυτός που λέει ότι όλοι οι σκύλοι είναι κατοικίδια και όλοι οι σκύλοι γαβγίζουν, όμως και οι γάτοι είναι κατοικίδια ζώα, επομένως γαβγίζουν. Ή ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι θνητοί, όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι θνητοί, επομένως όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά είναι Αθηναίοι".
"Πράγμα που ισχύει".
"Ναι, αλλά συμπτωματικά. Ο βλάκας μπορεί να πει και κάτι σωστό, όμως για λανθασμένους λόγους".
"Μπορούμε να πούμε λανθασμένα πράγματα, αρκεί οι λόγοι να είναι σωστοί".
"Κατ ανάγκην. Αλλιώς γιατί να πασχίζουμε τόσο να είμαστε έλλογα όντα;".
"Ολοι οι μεγάλοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι κατάγονται από κατώτερες μορφές ζωής, οι άνθρωποι κατάγονται από κατώτερες μορφές ζωής, άρα όλοι οι άνθρωποι είναι μεγάλοι ανθρωπόμορφοι πίθηκοι".
"Αρκετά καλά. Φτάσαμε ήδη στο κατώφλι όπου υποπτεύεστε ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως χρειάζεται λίγη δουλειά για ν αποδείξετε τι και γιατί. Ο βλάκας είναι παμπόνηρος. Τον ανόητο τον αναγνωρίζουμε αμέσως (κι ας μη μιλήσουμε για τον κρετίνο), ενώ ο βλάκας κάνει συλλογισμούς περίπου σαν τους δικούς μας, εκτός από κάτι απειροελάχιστο. Είναι δεξιοτέχνης των παραλογισμών. Ενας επιμελητής εκδόσεων δεν έχει σωτηρία, πρέπει ν ασχολείται μαζί τους ως τον αιώνα τον άπαντα. Εκδίδονται πολλά βιβλία από βλάκες γιατί εκ πρώτης όψεως μας πείθουν. Ο επιμελητής εκδόσεων δεν έχει εκπαιδευτεί ν αναγνωρίζει τους βλάκες. Αφού δεν το κάνει η Ακαδημία των Επιστημών, γιατί να το κάνουν οι εκδόσεις;".
"Δεν το κάνει ούτε η φιλοσοφία. Ο οντολογικός συλλογισμός του Αγίου Ανσέλμου είναι βλακώδης. Ο Θεός οφείλει να υπάρχει επειδή μπορώ να τον συλλάβω ως ον που διαθέτει παν το τέλειο, συμπεριλαμβανομένης και της ύπαρξης. Συγχέει το υπάρχον στη σκέψη με το υπαρκτό στην πραγματικότητα".
"Ναι, αλλά είναι βλακώδης και η ανασκευή του Γκονιλόν. Μπορώ να σκεφτώ ένα νησί στη θάλασσα ακόμα κι αν αυτό το νησί δεν υπάρχει. Συγχέει τη σκέψη του ικανού με τη σκέψη του αναγκαίου".
"Διαμάχη μεταξύ βλακών".
"Βεβαίως, κι ο Θεός διασκεδάζει με την ψυχή του. Θέλησε να παραμείνει ασύλληπτος απλώς για να δείξει ότι ο Ανσέλμος και ο Γκονιλόν ήταν βλάκες. Τι υπέρτατος σκοπός της δημιουργίας, τι λέω, της ίδιας της πράξης χάριν της οποίας απαιτείται ο Θεός. Τα πάντα να στοχεύουν στην καταγγελία της βλακείας του κόσμου".
"Περιστοιχιζόμαστε από βλάκες".
"Δεν υπάρχει διαφυγή. Ολοι είναι βλάκες, εκτός από εμάς τους δυο. Ή μάλλον, μην προσβληθείτε, εκτός από σας".
"Νομίζω ότι εδώ υπεισέρχεται η απόδειξη του Γκέντελ".
"Δεν ξέρω, είμαι %%%%. Πυλάδη!"
"Μα είναι η σειρά μου".
"Θα τα μοιράσουμε στο τέλος. Ο Επιμενίδης ο Κρης λέει ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες. Αν το λέει αυτός που είναι Κρης, και γνωρίζει καλά τους Κρήτες, τότε είναι αλήθεια".
"Αυτό είναι βλακώδες".
"Απόστολος Παύλος. Επιστολή προς Τίτον. Ακούστε κι αυτό: όλοι όσοι πιστεύουν ότι ο Επιμενίδης είναι ψεύτης δεν μπορεί παρά να πιστέψουν τους Κρήτες, οι Κρήτες όμως δεν πιστεύουν τους Κρήτες διότι ουδείς Κρης πιστεύει ότι ο Επιμενίδης είναι ψεύτης".
"Αυτό είναι βλακώδες ή όχι;".
"Σκεφτείτε το μόνος σας. Σας είπα ότι ο βλαξ δύσκολα εντοπίζεται. Ενας βλάκας μπορεί να πάρει ακόμα και το βραβείο Νόμπελ".
"Αφήστε με να σκεφτώ. Μερικοί απ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες δεν είναι φονταμενταλιστές, όμως ορισμένοι φονταμενταλιστές πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες, επομένως όλοι όσοι δεν πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες δεν είναι φονταμενταλιστές. Είναι βλακώδες ή όχι;".
"Θεέ μου – είναι η ώρα να το πω… Δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε;"
"Οπωσδήποτε είναι, έστω κι αν είναι αληθές. Καταπατά έναν από τους νόμους των συλλογισμών. Δεν συνάγονται καθολικές προτάσεις από δύο επιμέρους".
"Κι αν είστε εσείς ο βλάκας;".
"Τότε θα είχα καλή και αιώνια συντροφιά".
"Ε, ναι, η βλακεία μας περιβάλλει. Κι ίσως χάρη σ ένα λογικό σύστημα, διαφορετικό από το δικό μας, η βλακεία μας να είναι δική τους σοφία. Ολόκληρη η ιστορία της λογικής αποτελεί εξ ορισμού μια έννοια ευάλωτη στη βλακεία. Παραείναι αχανής. Κάθε μεγάλος στοχαστής είναι ο βλάκας κάποιου άλλου".
"Η σκέψη ως συνεκτική μορφή βλακείας".
"Όχι. Η βλακεία μιας σκέψης είναι η ασυναρτησία μιας άλλης σκέψης".
"Εμβριθέστατο. Είναι δύο η ώρα, σε λίγο ο Πυλάδης κλείνει και δεν φτάσαμε ακόμα στους τρελούς".
"Κοντεύω. Τον τρελό τον αναγνωρίζεις αμέσως. Είναι ένας βλάκας που δεν ξέρει τα κόλπα. Ο βλάκας προσπαθεί να αποδείξει τη θέση του, έχει λογική αλλήθωρη, ωστόσο έχει λογική. Ο τρελός, αντίθετα, δεν νοιάζεται για τη λογική, προχωρεί με βραχυκυκλώματα. Γι αυτόν, το καθετί αποδεικνύει τα πάντα. Ο τρελός έχει μια έμμονη ιδέα και οτιδήποτε βρει του κάνει για να την υποστηρίξει. Τον τρελό τον αναγνωρίζεις από τις ελευθερίες που παίρνει μπροστά στο καθήκον της απόδειξης, από την ευκολία με την οποία δέχεται επιφοιτήσεις. Και θα σας φανεί παράξενο, αλλά ο τρελός, αργά ή γρήγορα, ξεφουρνίζει τους Ναίτες".
"Πάντα;".
"Υπάρχουν και τρελοί χωρίς Ναίτες αλλά οι τρελοί με τους Ναίτες είναι οι πιο πονηροί. Στην αρχή δεν τους αναγνωρίζεις, νομίζεις ότι μιλούν φυσιολογικά, έπειτα, ξαφνικά…" Εγνεψε για να ζητήσει εν ακόμα ουίσκι, το ξανασκέφτηκε και ζήτησε το λογαριασμό. "Μια που λέμε για τους Ναίτες. Τις προάλλες ένας τύπος μου άφησε ένα δακτυλογραφημένο κείμενο γι αυτό το θέμα. Είμαι σίγουρος ότι είναι τρελός, μα έχει ανθρώπινη όψη. Το κείμενο του αρχίζει με ήσυχο τρόπο. Θέλετε να του ρίξετε μια ματιά;".
"Ευχαρίστως. Μπορεί να βρω κάτι που θα μου χρειαστεί".
"Δεν νομίζω. Αν όμως έχετε μισή ώρα καιρό, κάντε μια βόλτα. Οδός Σιντσέρο Ρενάτο, αριθμός ένα. Περισσότερο θα ωφελήσει εμένα παρά εσάς. Θα μου πείτε αμέσως αν η εργασία σας φανεί αξιόπιστη".
"Γιατί μ εμπιστεύεστε;".
"Ποιός είπε ότι εμπιστεύομαι; Αν όμως τύχει, εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι την περιέργεια".

[...]
Η στάση μας προς τον "εσωτερικό εχθρό" δεν είναι διαφορετική: κι εδώ έχουμε πνευματικοποίησει την εχθρότητα. Κι εδώ έχουμε καταλάβει την αξία της. Το τίμημα της γονιμότητας είναι το νά σαι πλούσιος σε εσωτερικές αντιθέσεις. Παραμένεις νέος μόνο όσο η ψυχή σου δεν γίνεται ελαστική και δεν ποθεί την ειρήνη... Τίποτε δεν έχει γίνει πιο ξένο σ'εμάς από εκείνο το ποθούμενο άλλων εποχών, δηλαδή από την "ειρήνη της ψυχής", το χριστιανικό ποθούμενο. Δεν υπάρχει τίποτα που να ζηλεύουμε λιγότερο από την ηθικολόγο αγελάδα και την παχυλή ευτυχία της καλής συνείδησης. Όταν απαρνιέται κανείς τον πόλεμο απαρνιέται και την μεγάλη ζωή...
[...]

Friedrich Nietzsche, Το Λυκόφως των Ειδώλων, Η ηθική ως αντι-φύση (3)

"Every war is the result of a difference of opinion. Maybe the biggest questions can only be answered by the greatest of conflicts."

JC Denton

 ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^

Επίκουρε, τους θεούς αποτίναξες αλλά.... είσαι θεός!!!!

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι το αποφασιστικό γεγονός για ένα πνεύμα προορισμένο να φέρει μιά μέρα τον τύπο του "ελεύθερου πνεύματος" στον πλήρη βαθμό ωρίμανσης και γλυκύτητας θα ήταν μια μεγάλη αποδέσμευση, και ότι πριν απ' αυτήν δεν θα ήταν παρά ένα δεσμευμένο πνέυμα, και θα έμοιαζε αλυσσοδεμένο για πάντα στη γωνία του, στο πόστο του.

Τι δένει πιο σφιχτά; Ποιά σχοινιά είναι σχεδόν αδύνατο να κοπούν; Σε ανθρώπους υψηλού και διαλεχτού είδους, είναι τα καθήκοντα: εκείνος ο σεβασμός που χαρακτηρίζει τους νέους, εκείνη η δειλία και η λεπτότητά τους απέναντι σε καθετί εκτιμώμενο και εξυμνούμενο από παλιά, εκείνη η ευγνωμοσύνη για το χώμα που τους μεγάλωσε, για το χέρι που τους οδήγησε, για το ιερό όπου διδάχτηκαν τη λατρεία - οι ίδιες οι ύψιστες στιγμές τους τους δένουν πιο σφιχτά, τους δεσμεύουν πιο πολύ.

Γι' αυτούς τους δεσμώτες ανθρώπους η μεγάλη αποδέσμευση έρχεται ξαφνικά, σα σεισμός: η νεανική ψυχή με μιας τραντάζεται, αποσπάται, ξεριζώνεται - ούτε που καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Μια παρόρμηση, μια πίεση, την κυβερνά και την εξουσιάζει σα διαταγή' μια θέληση και επιθυμία ξυπνάει, να φύγει μακριά, οπουδήποτε, με κάθε τίμημα' μια βίαιη, επικίνδυνη περιέργεια για έναν κόσμο που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα ανάβει και πάλλεται σ' όλες τις αισθήσεις της. "καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω εδώ" - αυτό λέει η επιτακτική και γοητευτική φωνή: κι αυτό το "εδώ", αυτό το "στο σπίτι μου" είναι ό,τι έχει αγαπήσει μέχρι τώρα!

Ένας ξαφνικός φόβος και υποψία απέναντι σ' ό,τι αγαπούσε, μια λάμψη περιφρόνησης για ό,τι ήταν "καθήκον" της, μια στασιαστική, δεσποτική, ηφαιστιώδης επιθυμία για πλάνητα βίο, για τα ξένα, για αποξένωση, κρύωμα, διώξιμο της μέθης, πάγωμα' ένα μίσος για την αγάπη, ίσως ένα ιερόσυλο χέρι και βλέμμα προς τα πίσω, εκεί που βρίσκονταν ως τότε η αγάπη της και η λατρεία της' ίσως ένα κοκκίνισμα από ντροπή γι΄αυτό που μόλις έκανε, αλλά ταυτόχρονα μια αγγαλίαση που το έκανε' μια μεθυσμένη, μύχια, χαρούμενη ανατριχίλα, η οποία προδίδει μια νίκη. Μια νίκη; Πάνω σε τι; Πάνω σε ποιόν; - Μια νίκη αινιγματική, αμφισβητήσιμη, ερωτηματική, αλλά πρώτη νίκη: τέτοια κακά και οδυνηρά πράγματα ενυπάρχουν στην ιστορία της μεγάλης αποδέσμευσης.

Αυτή η πρώτη έκρηξη δύναμης και θέλησης για αυτοκαθορισμό, για αυτοαξιολογήσεις, αυτή η θέληση για ελεύθερη θέληση είναι και αρρώστεια που μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο. Και πόση αρρώστεια εκφράζεται από τις άγριες προσπάθειες και ιδιαιτερότητες με τις οποίες ο απελευθερωμένος, αποδεσμευμένος άνθρωπος επιχειρεί στο εξής να αποδείξει την κυριαρχία του πάνω στα πράγματα! Περιφέρεται άγρια ένα γύρο, με ανικανοποίητη λαγνεία' η λεία του πρέπει να πληρώσει για την επικίνδυνη ένταση της έπαρσής του' καταξεσκίζει ό,τι τον προσελκύει. Μ' ένα κακό γέλιο αναποδογυρίζει ό,τι βρίσκει καλυμμένο, διαφυλαγμένο ως εκείνη τη στιγμή από κάποια αιδώ' εξετάζει πως φαίνονται αυτά τα πράγματα όταν αναποδογυρίζονται.

Είναι αυθαιρεσία και ευχαρίστηση με την αυθαιρεσία το αν αυτός δείχνει τώρα την εύνοιά του σ' ότι είχε κακή φήμη μέχρι τούτη τη στιγμή - το αν γλυστράει τώρα γεμάτος περιέργεια και επιθυμία για δοκιμή κοντά στο πιο απαγορευμένο. Πίσω από την παγανία και την περιπλάνησή του (επειδή βρίσκεται στο δρόμο ανήσυχος και δίχως σκοπό, όπως σε μια έρημο) στέκει το ερωτηματικό μιας περιέργειας ολοένα και πιο επικίνδυνης. "Δεν μπορεί κανείς να αναποδογυρίσει όλες τις αξίες; Και μήπως είναι το καλό κακό; Και ο Θεός μόνο μια επινόηση και πονηριά του διαβόλου; Μήπως είναι το καθετί σε τελευταία ανάλυση ψεύτικο; Κι αν είμαστε εξαπατημένοι, δεν είμαστε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο και απατεώνες; Δεν πρέπει να είμαστε και απατεώνες;"

Τέτοιες σκέψεις τον οδηγούν και τον αποπλανούν, όλο και πιο μακριά, όλο και πιο πέρα. Η μοναξιά τον περιβάλλει, τον περικυκλώνει, απειλώντας τον, πνίγοντας τον, σφίγγοντας την καρδιά του ολοένα και περισσότερο, θεά φοβερή και mater saeva cupidinum¹ - αλλά ποιός ξέρει σήμερα τι είναι η μοναξιά;


1. Άγρια μητέρα των παθών.

Πολύ δυνατό το παραπάνω κείμενο. Ex_Mechanus μπορείς να αναφέρεις την πηγή του;
Ευχαριστώ

Είναι το 3ο μέρος από τα 8 συνολικά, του προλόγου στο "Ανθρώπινο, πολύ Ανθρώπινο" του Νίτσε. Η πρώτη έκδοση ήταν το 1878, που στην θέση του προλόγου είχε ένα χωρίο από τον Λόγο περί της μεθόδου του Ντεκάρτ. Ο συγκεκριμένος προστέθηκε το 1886.

Δεν μπόρεσα να το βρω στα ελληνικά στο internet, εδώ (http://www.geocities.com/thenietzschechannel/human1.htm) είναι η αγγλική έκδοση, την οποία δεν συστήνω, γιατί αφενός η ελληνική έκδοση έχει πολύ καλή μετάφραση (Ζήσης Σαρίκας), αφετέρου όσο καλοί γνώστες αγγλικών και αν είστε, τα λεπτότερα των νοημάτων θα σας διαφεύγουν.

Απλά για όσους εξάφθηκε το ενδιαφέρον και δεν επιστημονίζουν.

so real, it hurts..

ποταμοῖς τοῖς αὐτοῖς ἐμβαίνομέν τε καὶ οὐκ ἐμβαίνομεν, εἶμέν τε καὶ οὐκ εἶμεν.
   
Στα ίδια ποτάμια και μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, και είμαστε και δεν είμαστε.


Ηράκλειτος

Έχει κανείς να προτείνει καποια έργα του Άρθουρ Σοπενάουερ (τα οποια και έχει διαβάσει προφανώς) για κάποιον που κάνει τα πρώτα βηματα σε αυτον τον φιλόσοφο ;;

αν και θα σε παραξενεψουν τα επομενα του εργα στην περιπτωση που θα ξεκινησεις μ'αυτο,νομιζω οτι το "εριστικη διαλεκτικη" ειναι καλο.

με μια πρόχειρη έρευνα στο internet, μένω εκπληκτος ποσο λιγα βιβλία του Σοπενχάουερ έχουν μεταφραστεί στα ελληνικα...

Aν ο Θεός υπάρχει, όλα επιτρέπονται

του Μιχάλη Μητσού


«Λακανιστής, ορθόδοξος σταλινικός, δογματικός και εχθρός του διαλόγου»: έτσι χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. Και εκθέτει τους στόχους του, διόλου ταπεινούς, είναι αλήθεια.

ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. «Το κύρος που απολαμβάνει τα τελευταία χρόνια η Χάνα Άρεντ αποτελεί τη σαφέστερη ένδειξη της ήττας της Αριστεράς»: η φράση αυτή ανήκει σε έναν φιλόσοφο που απορρίπτει την ταύτιση του ριζοσπαστισμού με τον ολοκληρωτισμό και διαμαρτύρεται για την εξίσωση της πολιτικής με τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Ο ίδιος δεν φοβάται να δηλώνει ριζοσπάστης, γιατί θεωρεί πως το να σκέπτεσαι σημαίνει να τα σκέπτεσαι όλα από την αρχή. Απορρίπτει τον διάλογο στο όνομα του λενινισμού: ο Ισπανός πρωθυπουργός, για παράδειγμα, δεν έκανε διάλογο με τις πολιτικές δυνάμεις ούτε περίμενε «να ωριμάσουν οι συνθήκες» προτού επιβάλει ποσοστώσεις στη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική ζωή. Δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι ο καπιταλισμός θα συνεχίσει να κυριαρχεί: σε όσους υποστηρίζουν ότι μια μεγάλη οικολογική καταστροφή θα φέρει το τέλος του καπιταλισμού, απαντά ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο, αφού θα ανοίξουν τότε νέες αγορές για επενδύσεις. Στο περιθώριο αυτού του παντοδύναμου καπιταλισμού ζητεί ο Σλαβόι Ζίζεκ να επανιδρυθεί η Αριστερά. «Δεν προτείνω να δημιουργηθεί ένα νέο επαναστατικό κόμμα», λέει σε συνέντευξή του στην Ελ Παΐς. «Λέω απλώς πως πρέπει να έχουμε ανοιχτό μυαλό και να μη θεωρούμε υπέρτατες αξίες την ανοχή, το κοινωνικό κράτος και τους Τρίτους Δρόμους».

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΗΘΙΚΗΣ. Ο 57χρονος φιλόσοφος δεν συμφωνεί με τον Χάμπερμας ότι υπάρχει ένα όριο στην ευγονική που δεν μπορούμε να το υπερβούμε. Σήμερα μπορούμε να εμφυτεύσουμε ένα τσιπάκι σ' ένα ποντίκι και να το τηλεκατευθύνουμε. Αύριο θα γίνει το ίδιο με τον άνθρωπο. Οι Κινέζοι πειραματίζονται ήδη με τον εξ αποστάσεως έλεγχο του εγκεφάλου. Και αυτό τρομάζει πολύ τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Σε ένα πρόσφατο συνέδριο, ένας επίσκοπος είπε ότι ο εγκέφαλος είναι η τηλεόραση και η ψυχή ο αποκωδικοποιητής, άρα οποιοσδήποτε πειραματισμός είναι άτοπος και απαράδεκτος. Ενδιαφέρον επιχείρημα, αλλά λανθασμένο, λέει ο Ζίζεκ. Αν ένα φάρμακο μπορεί να με κάνει πιο γενναίο, πιο διαυγή, πιο γενναιόδωρο, πού υπεισέρχεται η ηθική;

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ. Ο Ντοστογιέφσκι είχε πει ότι αν ο Θεός δεν υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται. Το κυριότερο μάθημα της σύγχρονης τρομοκρατίας, γράφει ο Ζίζεκ στη Χέραλντ Τρίμπιουν, είναι ότι αν ο Θεός υπάρχει, τότε όλα επιτρέπονται, συμπεριλαμβανομένης της ανατίναξης χιλιάδων αθώων περαστικών. Οι φονταμενταλιστές κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό για να ικανοποιήσουν τη θέληση του Θεού και να κερδίσουν τη σωτηρία. Οι άθεοι το κάνουν όχι για να κερδίσουν την εύνοια του Θεού, αλλά επειδή σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορούν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.


ΤΑ ΝΕΑ - 29/3/2006 (http://diastaseis.blogspot.com/2006/03/blog-post_29.html)

Τι "ορθόδοξος σταλινικός" και μαλακίες, θα τρίζουν τα κόκκαλα του πατερούλη ρε πούστη μου...

Περιπου τα ιδια λεει και ο γαλλος φιλοσοφος Michel Onfray στην Πραγματεια περι Αθεολογιας...

Αν το καλοσκεφτεις δεν υπαρχει σωστο/λαθος, θεμιτο/αθεμιτο αλλα μονο διαφορετικα συμφεροντα διαφορετικων ανθρωπινων ομαδων... Τρανο παραδειγμα αποτελει η οικονομια ( ειναι και επικαιρο ) Αυτο που φαινεται σωστο/θεμιτο στον εργοδοτη φαινεται λαθος/αθεμιτο στον εργαζομενο...

Το θεμα ειναι να γινονται καθε φορα οι καταλληλοι συμβιβασμοι για να μπορουν να συνυπαρχουν ολοι ( ή οι περισσοτεροι τελος παντων ) και να ειναι και ευτυχισμενοι...

Όχι.
Το θέμα είναι να γίνονται κάθε φορά οι κατάλληλες συγκρούσεις για να μπορούν οι κάτω να τρώνε τους πάνω και να είναι ευτυχισμένοι. Με το συμβιβασμό οι πάνω τρώνε τους κάτω - και ο συμβιβασμός είναι βεβαίως και αυτός μια σύγκρουση, αλλά με το λεξιλόγιο του από πάνω.

Ναι, ετσι οπως το θετεις.

διάβασε τώρα τον ινστρούκτορα, και άσε τα από τα κάτω

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6810
https://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=35373.0
http://www.lacan.com/ziny.htm

Μήπως βλάπτουμε την αρετή εμείς οι αμοραλιστές; Τη βλάπτουμε τοσο λίγο όσο βλάπτουν τους ηγεμόνες οι αναρχικοί. Μόνο όταν πυροβολούνται οι πρώτοι κάθονατι πάλι με σιγουριά στους θρόνους τους. Ηθικο δίδαγμα: πρεπει να πυροβολούμε την ηθική.

Φρειδερίκος Νίτσε - Αφορισμός 36 - Το Λυκόφως των Ειδώλων

Εμπειρισμός στη φιλοσοφία ονομάζεται η θεωρία που υποστηρίζει πως η πηγή και τα συστατικά της ανθρώπινης γνώσης προέρχονται από την εμπειρία που αποκτάται μέσω των αισθήσεων. Αυτές μπορεί να είναι είτε οι πέντε (5) παραδοσιακές αισθήσεις (ακοή, όραση, αφή, οσμή, γεύση) ή εσωτερικές αισθήσεις όπως ο πόνος και η ευχαρίστηση.

Αν και στοιχεία του εμπειρισμού συναντώνται από την εποχή της διδασκαλίας του Αριστοτέλη και σε σημαντικό βαθμό στο έργο του Τόμας Χομπς, η κλασσική εμπειριστική θεώρηση συνδέεται κυρίως με τον Άγγλο εμπειριστή Τζων Λοκ, κατά τον οποίο ο ανθρώπινος νους παρομοιάζεται με άγραφο πίνακα (tabula rasa), αποκλείοντας κάθε προϋπάρχουσα (a priori) σκέψη. Οι θέσεις του εμπειρισμού, εξελίχθηκαν υπό μια συνεχιζόμενη διαμάχη με τον Σκεπτικισμό, όπου έγινε εντονότερη με τους διαδόχους του, Μπέρκλεϊ και Ντέιβιντ Χιουμ. Αυτό οδήγησε στην κριτική θεώρηση των θέσεων του εμπειρισμού από τον Εμμάνουελ Καντ και μετέπειτα, κατά τον 20ο αιώνα, από τον Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν στον τομέα της Λογικής.

Ο εμπειρισμός έχει τις ρίζες του στην ιδέα πως οτιδήποτε γνωρίζουμε για τον κόσμο, είναι αυτά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε οι αισθήσεις μας και είναι επαληθεύσιμα μέσω της εμπειρικής απόδειξης. Στηρίζεται στην a posteriori γνώση, δηλαδή στην μη ύπαρξη έμφυτων αλλά ύστερων κατακτήσιμων ιδεών, και διακρίνει την εξωτερική αίσθηση μέσω της οποίας λαμβάνουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα και την εσωτερική αίσθηση, μέσω της οποίας τα επεξεργαζόμαστε και δημιουργούμε τις έννοιες και στη συνέχεια τις γνώσεις.

Ιστορικά αντιπαραβάλλεται με τον ρασιοναλισμό, κατά τον οποίο ο νους πρέπει να θεωρείται πηγή γνώσης και όχι οι αισθήσεις που μπορεί να μας εξαπατούν. Στις μέρες μας αυτός ο διαχωρισμός θεωρείται απλουστευτικός εξαιτίας της αποδοχής των κλασσικών ορθολογιστών (Ντεκαρτ, Σπινόζα, Λάιμπνιτς) της εμπειρικής απόδειξης, όπως επίσης και της διαισθητικής γνώσης και χρήσης της λογικής των εμπειριστών για διάφορες έννοιες (όπως πχ. η ύπαρξη του Θεού). Σε αντιδιαστολή είναι και ο λογικισμός, κατά τον οποίο η γνώση αποδίδεται στο λογικό συμπέρασμα.

Κύριοι εκπρόσωποι του Εμπειρισμού είναι ο Τόμας Χομπς, ο Τζων Λοκ και ο Ντενί Ντιντερό. Ο Εμπειρισμός συγγενεύει επίσης με την Αισθησιαρχία ή Αισθησιοκρατία.

...

Η αισθησιαρχία, αισθησιοκρατία ή σενσουαλισμός (από το Λατινικό sensus = αίσθηση) είναι συγγενής με το θετικισμό και κατά κάποιο τρόπο με τον υλισμό φιλοσοφική κατεύθυνση που δέχεται ως αποκλειστική πηγή της γνώσης, και γενικά όλου του ψυχικού κόσμου, τις αισθήσεις και οτιδήποτε γίνεται αντιληπτό από τη λειτουργία αυτών. Για την αισθησιαρχία η γνώση είναι μια απλή απεικόνιση της αντίληψης. H αισθησιαρχία σχετίζεται επίσης με τον εμπειρισμό και τον κριτικισμό, των οποίων όμως ουσιαστικά προηγείται.

Γενικά όμως, η αισθησιαρχία δε λαμβάνει υπόψη ότι τα αισθήματα είναι άπειρα και χρειάζονται κακτοποίηση, ούτε την απάτη των αισθήσεων που την ανακαλύπτει η νόηση, και σ'αυτά έγκειται η απλοϊκότητά της.

Αισθησιοκράτες ήταν κατά την αρχαιότητα οι Κυρηναϊκοί και Επικούρειοι φιλόσοφοι. Η αισθησιαρχία ως φιλοσοφική θεωρία, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα από τους Γάλλους αισθησιοκράτες του Διαφωτισμού, ενώ στη σύγχρονη φιλοσοφία θεμελιώθηκε από τον Τζον Λοκ με τη φράση "Δεν υπάρχει τίποτα στο νου, που να μην ήταν πριν στις αισθήσεις"(nihil est in intellectu, quod non prius in sensu).

http://goo.gl/mev9y
http://goo.gl/772Rt

Η επιβίωση της αριστεράς - Thomas Sowell

http://www.forbes.com/forbes/1997/0908/6005128a.html

"Darwinian adaptation to environment applies not only to nature but also to society. Just as you don't find eagles living in the ocean or fish living on mountain tops, so you don't find leftists concentrated where their ideas have to stand the test of performance."

Έχει δίκιο. Μόνο που ο άνθρωπος είναι έλλογο και ενσυνείδητο ον. Και μπορεί να επιλέξει τι να "ξεσκαρτάρει" στην βάση του τι είναι "εξελικτικά προτιμητέο". Δυστηχώς για τον κύριο το μέλλον δεν δίνει πολλές ευκαιρίες στην διατήρηση των γονιδίων του.

κατι αλλο που εχει ενδιαφερον, εκτος απο τη νεκρανασταση του κοινωνικου δαρβινισμου, ειναι το ειδος του επιχειρηματος που προσπαθει να αναπτυξει ο φιλος.

οι αριστεροι τεινουν να συσσωρευονται στις κοινωνικες/ανθρωπιστικες επιστημες γιατι γνωριζουν (με την ευρεια εννοια, οχι απαραιτητα συνειδητα, με δαρβινικο τροπο) οτι οι ιδεες τους δε δουλευουν. και σε αυτους τους χωρους μπορουν να επιβιωνουν χωρις να απορριπτονται οι ιδεες τους που ειναι (εχμ,) λαθος.

αλλα βεβαια, ακομα και αν θεωρησουμε τα δεδομενα του για τη συγκεντρωση αριστερων στην ακαδημια σωστα (πραγμα που ειναι αμφιβολο αν πρεπει να κανουμε), το συμπερασμα που βγαζει δεν ειναι το μονο πιθανο. ενα αλλο θα ηταν οτι οι ανθωποι, οταν ασχολουνται συστηματικα με τη μελετη της κοινωνιας τεινουν να γινονται αριστεροι. σε αντιθεση με την περιπτωση επιστημων που ασχολουνται με συστηματα αφαιρεσεων οπως στα μαθηματικα και τη φυσικη, η την επιλυση συγκεκριμενων προβληματων σε λιγο η πολυ δεδομενες συνθηκες οπως η μηχανικη. οι οποιοι εχουν την ταση να περιοριζονται στο, σχετικα κλειστο απο τη φυση του, πεδιο τους και να χανουν επαφη με τον κοσμο.

συνοπτικα ενας μαθηματικος μπορει να μη μιλησει, και ισως να μη σκεφτει ποτε για την κοινωνικη αλλαγη. μπορει να κανει το ιδιο ενας κοινωνιολογος?

(η προσπαθεια παντως να ενταχθουν στην ιδια κατηγορια ο σταλιν και το deconstruction ειναι μαλλον ενδεικτικη των οριων του συγγραφεα)

Ο κρατισμός δεν κάνει καλό. Το είδαμε στη Σοβιετική Ένωση, το είδαμε και στην πασοκική Ελλάδα. Αυτό που προβληματίζει τον κο Sowell είναι ότι ενώ υπάρχουν απτές αποδείξεις ότι ένα σύστημα δεν λειτουργεί, υποστηρικτές του εν λόγω συστήματος συνεχίζουν να υπάρχουν και συγκεκριμένα να συσσωρεύονται εκεί όπου οι ιδέες δεν καλούνται να δοκιμαστούν στην πραγματικότητα.

Ως προς τα όρια του συγγραφέα, θα πρότεινα να τον googlαρεις.

δυο πραγματα. πρωτα τα απτα στοιχεια, ειναι ατιμα πραγματα και μπορουν να ερμηνευτουν με διαφορους τροπους. πχ αν η σοβιετικη ενωση απετυχε, αυτο μπορει να σημαινει διαφορα πραγματα. off the top of my head, οτι πρεπει να ξαναπροσπαθησουμε διδασκομενοι απο τα λαθη μας. η οτι δεν θα πρεπει να ξαναπροσπαθησουμε σε καμια περιπτωση. η οτι θα πρεπει να προσπαθησουμε μεν να υπερβουμε τον καπιταλισμο αλλα με ενα διαφορετικο προταγμα. απο αυτη την αποψη λοιπον αυτο που θα ηταν περιεργο θα ηταν ισως ο συγγραφεας (η εσυ πχ) να ειναι αριστερος επειδη αυτο θα ηταν αντιφατικο με την ερμηνεια που δινει στα στοιχεια. αλλα δεν ειναι νομιζω τοσο περιεργο να υπαρχει καποιος που δε δινει αυτη την ερμηνεια.

μετα, το να μπερδευουμε τη σοβιετικη ενωση, το πασοκ και τον γενικο και αοριστο κρατισμο ειναι κακο επιχειρημα. αν θελεις, τι συμπερασματα θα μπορουσαμε να βγαλουμε απο αυτο? οτι δεν πρεπει να αυξανουμε τη βιομηχανικη παραγωγη οπως την αυξησε η εσσδ επι σταλιν? οτι δεν πρεπει να δινουμε αβερτα συνταξεις και επιδοματα οπως ο ανδρεας παπανδρεου? οτι δεν πρεπει να φτιαξουμε ειδικες οικονομικες ζωνες οπως η κινα (οπου ο κρατισμος δουλευει μια χαρα ομως, οπως και στη ρωσια πχ)?

για το αν οι αριστεροι συσσωρευονται στην ακαδημια νομιζω οτι σου απαντησα παραπανω.

(αναφερομαι στα ορια του συγγραφεα στο πλαισιο του συγκεκριμενου αρθρου. γενικα θα πρεπει να τον γκουγκλαρω οπως λες.)

Ο κρατισμός δεν είναι καθόλου αόριστος, είναι πολύ συγκεκριμένος. Όσο περισσότερο επεμβαίνει το κράτος στην οικονομία της χώρας, τόσο περισσότερο εφαρμόζεται πολιτική κρατισμού. Αν η Κίνα εφαρμόζει κρατισμό τότε γιατί όλοι οι "κακοί" ιδιώτες επιχειρηματίες μεταφέρουν τις επενδύσεις τους εκεί; Μάλλον εφαρμόζει ακριβώς το αντίθετο, αλλά δε νομίζω να έχεις ως πρότυπο τους μισθούς των Κινέζων.

Η Σοβιετική Ένωση και η πασοκική Ελλάδα έχουν ένα κοινό. Και στις δύο περιπτώσεις, οι άνθρωποι περίμεναν από το κράτος να οργανώσει την οικονομία και να τους δίνει ένα μισθό. Όχι στον ίδιο βαθμό βεβαίως αλλά ισχύει και για τους δύο, αλλά και για πολλές άλλες χώρες που πεινάνε σήμερα. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Οι εφαρμογές του πειράματος κάθε άλλο παρά λίγες. Το αποτέλεσμα είναι παντού το ίδιο. Όπου το κράτος αποφάσισε να επέμβει σε υπερβολικό βαθμό και να κάνει αναδιανομή πλούτου ακολούθησε χρεοκοπία.

Ο λόγος είναι πολύ απλός. Όλοι οι θεωρητικοί κρατιστές ασχολούνται αποκλειστικά με το αντικείμενο της αναδιανομής του πλούτου. Θεωρούν ότι ο πλόυτος είναι μια πεπερασμένη ποσότητα που απλά βρίσκεται τριγύρω, και εμείς οι ενάρετοι ηγέτες πρέπει να τη μοιράσουμε δίκαια. Ξεχνούν όμως, ότι ο πλούτος μπορεί να δημιουργηθεί οπουδήποτε χάρη στην πρωτοβουλία του ατόμου. Αρκεί η πρωτοβουλία αυτή να μήν καταπιέζεται ασύστολα από το κράτος.

Οι πρωτοβουλιες μου καταπιεζονται ασυστολα απο οικονομικες ελιτ που δρουνε σαν μαφιες.

Μήπως είναι και κρατικοδίαιτες οι συγκεκριμένες ελίτ;

Οχι οι κρατικοδιαιτες ελιτ ειναι απλα υπαλληλοι τους....

 Για να λεμε την αληθεια αυτοι που γουσταρουν ελευθερη αγορα και μη παρεμβαση του κρατους δεν ειναι ιδεολογοι οι περισσοτεροι και ειναι οτι αρπαξει ο κολος μας κοινως. Ολοι ξερουμε τους τροπους που δρουνε στην Ελλαδα και εξω απο την Ελλαδα που δεν ειπανε οχι σε ρευστοτητα απο το κρατος την ωρα που κατερρεαν... Εγω δεν καταλαβαινω γιατι να υπαρχουν ιδιωτικες τραπεζες που ευαγγελιζουν την ελευθερη αγορα και να πρεπει να τους δινω ενεσεις ρευστοτητας αντι να δημιουργησω με τα ιδια λεφτα μια δημοσια που θα δινει δανεια για να κινηθει η οικονομια (Btw τις ενεσεις τις πηρανε για να δωσουν δανεια ωστε να κινηθει η οικονομια και δανεια δεν δινουν)  Ισως γιατι οι οικονομικες ελιτ γουσταρουν ιδιωτικη πρωτοβουλια στα κερδη αλλα στην χασουρα θελουν και συνεταιρο το κρατος....

(http://www.bipps.org/wp-content/uploads/2012/07/3965809597_f5f38e74d9.jpg)



Οι καλοί επενδυτές μεταφέρουν εκεί τα λεφτά τους γιατι θα προτιμήσουν να πληρώσουν τον εργαζόμενο 2$ τη μέρα αντί για 20 ευρώ. Τελεία.
Από εκεί και πέρα θα προτιμήσουν κράτη με loose νομοθεσία, μικρό συνδικαλισμό και διαφθορά.

Ύστερα, δε μπορείς να εξισώνεις ΕΣΣΔ και Ελλάδα επειδή απλά η Ελλάδα δεν είναι πρωτοπόρος στον καπιταλισμό, όπως το έχεις στο μυαλό σου.
Το δόγμα ότι η αγορά πρέπει να είναι ελεύθερη και ότι θα βρεί το σημείο ισορροπίας της όπως ένα οικοσύστημα αποδεικνύεται εκτός τόπου και χρόνου όπου και αν εφαρμόζεται.
Όπου απορρυθμίστηκε η αγορά, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε. Η ποιότητα ζωής έπεσε. Βλ. ΗΠΑ του Ρεηγκαν, Αγγλία με Θάτσερ. Εν γένει ζημιώθηκε το δημόσιο συμφερον.

Δεν είπαμε να μηδενίσουμε την "ιδιωτική πρωτοβουλία", προφανώς,
αλλά δε νομίζω ότι αυτό που έχουμε τώρα μπορεί να περιγραφεί ως κρατικισμός,

Επίσης, εγώ δεν είδα καμία τράπεζα, ούτε την Τράπεζα της Ελλάδας, να ελέγχεται από κρατικά ή δημόσια χέρια.
Γιατί αν θες να πάμε στον πυρήνα της οικονομίας θα πρέπει να κοιτάξεις και εκεί.

Με αυτό που λές για τους τραπεζίτες συμφωνώ 100%. Κάποια τμήματα της οικονομίας, όταν βρίσκονται σε χέρια ιδιώτη μπορεί να δώσουν άδικο πλεονέκτημα σε βάρος των υπολοίπων. Ένα από αυτά είναι οι τράπεζες. Αλλά δεν είναι όλα άσπρο μάυρο.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα το '70 ήταν μια ισχυρή οικονομία γεμάτη μικρομεσαίες επιχειρήσεις των 10-20 υπαλλήλων. Μετά ήρθε ο Αντρέας με τους φόρους και την κοινωνική πολιτική του, και αυτές οι επιχειρήσεις σήμερα δεν υπάρχουν, και ο κόσμος είναι άνεργος.

αλλα ο κρατισμος ετσι οπως τον περιγραφεις εχει ενα και μονο χαρακτηριστικο. δεν θετει
περιορισμους στην επιχειρηματικοτητα. ετσι το κινεζικο κρατος μπορει να ειναι οσο καταπιεστικο
χρειαζεται με τους πολιτες του, να περιοριζει τη συνδικαλιστικη δραση η το internet κτλ αλλα αν επιτρεπει
σε καποιους επιχειρηματιες να δουλευουν με ορους που συμφερουν τοτε ειναι ενα ελευθεριακο
(η μη κρατιστικο ξερω γω) κρατος. που βεβαια ειναι πολυ κακος ορισμος.

απο κει και περα, εκτιμηση μου ειναι οτι η διατυπωση 'η σοβιετικη ενωση κατερρευσε γιατι το κρατος επενεβη
στην οικονομια' ειναι απλουστευση της απλουστευσης. παραβλεπει για παραδειγμα οτι η εσσδ, με τον κρατισμο που λες,
μετατραπηκε σε ελαχιστα χρονια απο μισοφευδαρχικη χωρα σε υπερδυναμη. η την επιδραση των μεγαλων πολεμων που
περασε.


θα ειχε επισης ενδιαφερον να εξηγησεις λιγο αυτο. ποιον ακριβως εχεις στο μυαλο σου?

Kοιτα το τι εγινε τοτε και πως εγινε και το πληρωνουμε τωρα νομιζω ειναι πολυ σκιωδες και θολο για να βγαλουμε απλουστευτηκα συμπερασματα σαν τα δικα σου. Δηλαδη θα μπορουσαμε να βαλουμε πολλα πραγματα στην εξισωση οπως γιατι σε εναν κρατισμο αφου πηγαιναν ολα κατα διαολου δεν κανανε κατι για να αλλαξουν την κατασταση. Ακομα και αν αυτοι ηταν μαλακες γιατι η ΕΕ δεν εκανε κατι αλλιως βλεποντας την κατασταση. Η ΕΕ βοηθησε την ελλαδα εκεινη την περιοδο και αργοτερα ή την χαντακωσε περισσοτερο?

 Κοιτα μην με παρεξηγεις δεν ειμαι κανενας hardcore κομμουνιστης, αλλα συγχωρεσε με, απο την δεξια πτερυγα δεν ειδα ποτε καποιο ατομο που να ειναι ιδεολογος(δηλαδη να μην προσπαθει να λαικισει και να εξαπατησει) και να εχει σοβαρα και στερεα επιχειρηματα. Πως να παρεις καποιον σοβαρα οταν του μιλας με λογικα επιχειρηματα οτι η πολιτικη του δεν βγαινει και στο γυρναει στην πτωση της ΕΣΣΔ, στο Παπανδρεικο ΠΑΣΟΚ του 80 και την αριστερη χουντα που κατσικωθηκε στην Ελλαδα.

Πιστεύω να συμφωνείς ότι η "Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας" αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή.

Για την ΕΣΣΔ δε νομίζω ότι είναι σκόπιμο να το αναλύσουμε αλλά πιστέυω και πάλι να συμφωνείς ότι για να γέμισε ο πλανήτης με ιερόδουλες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, μάλλον δεν τα πήγε και πολυ καλά η οικονομία τους.

Επίσης ο Β'ΠΠ δεν ήταν η μόνη φορά που οι Ρώσοι έσκισαν κώλους. 130 χρόνια νωρίτερα οι Γάλλοι είχαν πικρή εμπειρία όταν τα έβαλαν με τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Γενικά η Ρωσία έχει μεγάλο στρατηγικό βάθος και αυθονία σε ανθρώπινο δυναμικό και φυσικούς πόρους. Συνδιασμός που δε νικιέται.

@Grecs

Η Νέα Δημοκρατία του Κωστάκη Καραμανλή ήταν το ίδιο άθλια ή και χειρότερη από τον πασοκικό καρκίνο αφού για να απολαύσει της ίδιας δημοφιλίας έγινε ίδια και χειρότερη σε διορισμούς και κρατικές σπατάλες. Σε τελική ανάλυση προφανώς δεν φταίει μόνο ο Ανδρέας, φταίνε οι πανηλίθιοι που τον ψήφιζαν, αλλά και το δειλό ενοχικό δεξιό κόμμα που έγινε πασοκ στη θέση του πασοκ.

Από κει και πέρα, νομίζω έχει γίνει πλέον αυτονόητο ότι όταν δεν ελέγχεις το νόμισμά σου δεν είσαι κράτος. Η δε ΕΕ έχει δείξει επανηλειμένα την αδιαφορία της για τα Ελληνικά συμφέροντα. Πώς θα αντιδρούσε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ άν η μεξικάνικη αεροπορία παραβίαζε τον εναέριο χώρο της Florida; Πώς αντιδρά η Ευρώπη όταν οι Τούρκοι κάνουν το ίδιο εις βάρος της χώρας μας; Η ευρωπαϊκή ένωση με τη μορφή που έχει σήμερα είναι ένα ανέκδοτο.

για μενα η λδκ προφανως δεν ειναι παραδειγμα προς μιμηση.
ομως απο τη σκοπια της εναντιωσης στον κρατισμο, οπως τον περιεγραψες,
πρεπει να υποθεσουμε οτι ειναι ο παραδεισος επι γης.

απο την αλλη, βγαινοντας απο τον εμφυλιο το 22 η εσσδ εστελνε ανθρωπους
στο διαστημα to 61. πραγματι δεν ειναι σκοπιμο να μιλησουμε αναλυτικα (γιατι θα παω να κοιμηθω),
και για το ενα τετοιο θεμα ολα τα σχολια της μιας γραμμης ειναι απλουστευσεις. και μαλλον
ατσαλες τετοιες.

τελος για τους πολεμους δεν εννοουσα οτι ηταν γαματοι και νικουσαν. εννοουσα
οτι η καταρευση εγινε αρκετα χρονια και δυο μεγαλους πολεμους μετα. οποτε το
να μιλας για την κρατικη παρεμβαση σαν καθοριστικο παραγοντα ειναι μαλλον
προβληματικο.

(τεχνικα το θεμα ειναι οτι η τουρκια δεν αναγνωριζει τον εναεριο χωρο των 10 μιλιων που
ζηταει η ελλαδα.)

Παίζεις με τις λέξεις χωρίς να αντιπροτείνεις κάτι επί της ουσίας. Το γεγονός είναι ότι η ΕΣΣΔ κατέρρευσε οικονομικά. Εγώ λέω ότι ο κρατισμός ως κύριο χαρακτηριστικό της μαρξιστικής πολιτικής έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Εσύ το αρνείσαι αλλά αδυνατείς να δώσεις κάποια άλλη ουσιαστική αιτιολόγηση.

Και για να μιλήσουμε για κρατισμό στην Ελλάδα επί της ουσίας, θεωρώ άδικο και ηλίθιο το να πληρώνει μια επιχείρηση 40% άμεσο φόρο και 23% ΦΠΑ για να τα τρώει ένα διεφθαρμενο κράτος ενώ αυτά τα χρήματα θα μπορούσε να τα χρησιμοποιεί η ίδια η επιχείρηση για να έχει επιπλέον θέσεις εργασίας, που είναι και το πραγματικό ζητούμενο για κάθε οικονομία.

Καληνύχτα!

το τεστ της "τριπλής διύλισης".


Μια μέρα, εκεί που ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη,
συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό
που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.


Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να κάνουν το τεστ της "τριπλής διύλισης".

"- Τριπλή διύλιση;"   ρώτησε με απορία ο γνωστός του.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό
να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις.

- Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας.  
Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
 
- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

-Μάλιστα, άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα.

- Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης.
Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου
 αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο γνωστός του έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορείς ακόμα να περάσεις το τεστ
 γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο.

Το τρίτο φίλτρο της χρησιμότητας.
Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί xρήσιμο σε κάτι;

- Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό, ούτε χρήσιμο,
 γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο γνωστός του έφυγε ντροπιασμένος,
έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα...

Μήπως είναι καιρός
να βάλουμε κι εμείς
αυτό το σοφό τεστ
στη ζωή μας;

Ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου...

Όταν ρώτησαν το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου,
δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων.

«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...

«Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές...
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους...
7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»
Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

Συμφέρον, ανιδιοτέλεια και πολιτική

part1 (http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8921.html)
part2 (http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7318.html)
part3 (http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4263.html)

Η ζωή του ανθρώπου αιωρείται όπως το εκκρεμές , ανάμεσα στο πόνο και την πλήξη , αυτά είναι τα δύο έσχατα στοιχεία της. Οι άνθρωποι καταφεραν να το εκφράσουν αυτό με έναν παραξενο τρόπο: αφού έκαναν την κόλαση τόπο διαμονής όλων των παθών και όλων των ταλαιπωριών, τί απέμεινε για τον ουρανό; Ακριβώς η πλήξη.

[...]

Βούληση σημαίνει ουσιαστικά οδύνη και καθώς ζωή σημαίνει βούληση , κάθε ζωή είναι ουσιαστικά πόνος. Όσο ανώτερο είναι ένα πλάσμα, τόσο πιο πολυ υποφέρει... Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι πάρα μια πάλη για την ύπαρξη με τη βεβαιότητα ότι θα ηττηθεί... Η ζωή είναι ένα αδιάκοπο κυνήγι όπου οι άνθρωποι, άλλοτε κυνηγοι και άλλοτε καταδιωκόμενοι, ερίζουν για τα απομεινάρια μιας άθλιας σκυλοτροφής. Μια φυσική  ιστορία του πόνου που συνοψίζεται ως εξής: βούληση χωρίς λόγο, διαρκής οδύνη, συνεχής πάλη και έπειτα ο θάνατος και ούτω καθεξής στους αιώνες των αιώνων, εως ότου ο πλανήτης μας ξεφτίσει και γίνει θρύψαλα.


Α. Σοπενχάουερ (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%A3%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81)

https://www.youtube.com/watch?v=dZXr5WegQmQ

Τί μιζέρια είναι αυτή :P

εξαρτάται πως θα χειριστείς αυτήν την πληροφορία :P

Άρθουρ Σοπενάουερ. Ο Ιδεαλισμός στα καλύτερά του.

(http://historiadoreshistericos.files.wordpress.com/2010/09/schopenhauer.jpg?w=595)



Όταν μια εξωτερική αιτία ή εσωτερική διαθεση ξαφνικά μας ανασύρει έξω απο την ατελείωτη ροή της Βούλησης (Wille zum Leben) και αντλεί γνώση απο την σκλαβιά της Βουλησης, η προσοχή πλεον δεν κατευθύνεται προς τα κίνητρα της Βουλησης, αλλα κατανοεί τα πράγματα απαλλαγμένα απο τη σχέση τους με την Βουληση. Ως εκ τουτου θεωρεί τα πράγματα αδιάφορα, χωρίς υποκειμενικότητα, απολύτως αντικειμενικα, εγκαταλείπεται σε  αυτά, στον βαθμό που είναι απλώς αναπαραστάσεις και οχι κίνητρα. Τότε, εντελώς ξαφνικά η γαλήση που παντα αναζητούσαμε αλλα πάντα μας διέφευγε σ αυτό το πρώτο μονοπάτι της Βούλησης, ερχεται σε μας με δική της συναίνεση και όλα ειναι παντα καλα για εμάς. Αυτή είναι η ανώδυνη κατασταση την οποία ο Επίκουρος θεωρεί ως το υπέρτατο και θείο αγαθό, γιατι εκείνη τη στιγμή είμαστε απαλλαγμένοι απο την εναγώνια πίεση της Βουλησης. Γιορτάζουμε μια ημέρα αναπαυσης απο τον καταναγκασμό της Βουλησης: ο Τροχός του Ιξίωνα σταματά να γυρίζει.

[...]


Η ενδοσκοπική διαθεση, η υπεροχή της Γνωσης πανω στην Βουληση μπορούν να επηρεάσουν αυτήν την κατάσταση σε οποιοδηποτε περιβάλλον. Τουτο μας παρουσιάζεται απο εκεινουν τους αξιοθαυμαστους Ολλανδούς ζωγράφους που αποτύπωσαν με απόλυτοα αντικειμενική εναίσθηση τα πιο ασήμαντα αντικείμενα και που δημιούργησαν έτσι ενα μνημείο αντικειμενικότητας και πενυματικη΄ς γαλήνης μέσα απο τους πίνακές τους με θέμα τη νεκρή φυση.


Ο Κόσμος ως Βουληση και ως Παρασταση (Die Welt als Wille und Vorstellung)

http://en.wikipedia.org/wiki/Absurdism

"Όταν ο Ζαρατούστρα έφτασε στην πιο κοντινή πόλη που συνόρευε με το δάσος, βρήκε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στην αγορά, επειδή είχε ανακοινωθέι οτι ένας σχοινοβάτης θα έκανε επίδειξη. Και ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι στους ανθρώπους: Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί. Τι έχετε κάνει για να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Όλα τα όντα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει κάτι πέρα από τον εαυτό τους: κι εσείς θέλετε να είστε η άμπωτη αυτής της μεγάλης παλίρροιας, και θα προτιμούσαμε να ξαναγυρίσετε στο κτήνος παρά να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Τι είναι ο πίθηκος προς τον άνθρωπο; Ένα περιγέλασμα, ένα επόνειδο πράμα. Και το ίδιο ακριβώς θα είναι ο άνθρωπος προς τον Υπεράνθρωπο: ένα περιγέλασμα, ένα πράμα της ντροπής.

Έχετε προχωρήσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο, και πολύ ακόμα μέσα σας είναι του σκουληκιού. Κάποτε ήσασταν πίθηκοι, κι όμως ακόμα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από οποιονδήποτε πίθηκο. Ακόμα κι οι πιο σοφοί ανάμεσά σας είναι μόνο μια δυσαρμονία και μείγμα φυτού και φαντάσματος. Σας ζητάω όμως να γίνετα φυτά και φαντάσματα; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο! Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της γης. Αφήστε τη βούλησή σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης!

Σας εξορκίζω, αδελφοί μου, μείνετε αληθινοί στη γη, και μην πιστεύετε αυτούς που σας μιλάνε για υπεργήινες ελπίδες! Δηλητηριαστές είναι, είτε το ξέρουνε είτε όχι. Καταφρονητές της ζωής είναι, παρακμάζοντες και δηλητηριασμένοι οι ίδιοι, τους οποίους έχει βαρεθεί η γη: έτσι αφήστε τους να πάνε! Κάποτε βλασφημία ενάντια στο Θεό ήταν η μεγαλύτερη βλασφημία. Αλλά ο Θεός πέθανε, και μαζί και εκείνοι οι βλάσφημοι. Το να βλασφημήσεις τη γη είναι τώρα η πιο τρομερή αμαρτία, και το να επιτιμήσεις την καρδιά του μη γνωστέου υψηλότερο κι απ' το νόημα της γης! Κάποτε η ψυχή κοίταζε με περιφρόνηση το σώμα, και τότε αυτή η περιφρόνηση ήταν το ανώτερο πράγμα:- η ψυχή επιθυμούσε το σώμα να είναι αδύναμο, χλωμό, και πεινασμένο. Έτσι σκέφτηκε να ξεφύγει από το σώμα κι απ' τη γη. Ω, αυτή η ψυχή ήταν η ίδια αδύναμη, χλωμή, και πεινασμένη, και σκληρότητα ήταν η απόλαυση αυτής της ψυχής! Αλλά εσείς, επίσης, αδελφοί μου, μου λέτε: Τι λέει το σώμα σου για την ψυχή σου; Δεν ειναι η ψυχή σου φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια; Αληθινά, ένα μολυσμένο ρέμα είναι ο άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος.

Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι εκείνη η θάλασσα, σ' αυτόν μπορεί η μεγαλύτερη περιφρόνησή σας να βυθιστεί. Ποιό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να ζήσετε; Είναι η ώρα της μεγάλης περιφρόνησης. Η ώρα στην οποία ακόμα και η ευτυχία σας σας γίνεται μισητή, και το ίδιο η λογική και η αρετή. Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η ευτυχία! Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια. Μα η ευτυχία μου έπρεπε να δικαιολογεί την ίδια την ύπαρξη!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η λογική! Λαχταράει τη γνώση όπως το λιοντάρι την τροφή του; Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η αρετή! Ακόμα δεν με έχει κάνει παθιασμένο. Πόσο έχω βαρεθεί το καλό και το κακό μου! Είναι όλα φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η δικαιοσύνη! Δε βλέπω να είμαι πυρετός και φωτιά! Οι δίκαιοι, όμως, είναι πυρετός και φωτιά!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η συμπόνοια! Δεν είναι η συμπόνοια ο σταυρός στον οποίο καρφώθηκε αυτός που αγάπησε τον άνθρωπο; Αλλά η συμπόνοια μου δεν είναι σταύρωση." Έχετε μιλήσει ποτέ έτσι; Έχετε φωνάξει ποτέ έτσι; Α! μακάρι να σας είχα ακούσει να φωνάζετε έτσι! Δεν είναι δικό σας αμάρτημα- είναι η αυτοϊκανοποίησή σας που φώναξε στους ουρανούς, αυτή η ίδια σας η αποφυγή της αμαρτίας φώναξε στους ουρανούς! Πού είναι η αστραπή να σας γλύψει με τη γλώσσα της; Πού είναι η φρενίτιδα με την οποία έπρεπε να είστε εμβολιασμένοι; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι αυτή η αστραπή, αυτός είναι η φρενίτιδα!-

Όταν ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι, ένας από το πλήθος φώναξε: "Έχουμε ως τώρα ακούσει αρκετά για τον σχοινοβάτη, είναι καιρός να τον δούμε!" Και όλος ο κόσμος γέλασε με τον Ζαρατούστρα. Αλλά ο σχοινοβάτης, που νόμισε οτι τα λόγια ίσχυαν γι' αυτόν, ξεκίνησε την επίδειξή του.

4.

Ο Ζαρατούστρα, όμως, κοίταξε το πλήθος και θαύμασε. Μετά μίλησε έτσι: Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον Υπεράνθρωπο- ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. Ένα επικίνδυνο πέρασμα, ένα επικίνδυνο ταξίδεμα, μια επικίνδυνη ματιά προς τα πίσω, ένα επικίνδυνο τρεμούλιασμα και σταμάτημα. Το σπουδαίο στον άνθρωπο είναι οτι είναι μια γέφυρα και όχι ένας στόχος: το αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι οτι είναι υπερβάτης και καταβάτης.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι' αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει το Θεό του, επειδή αγαπάει το Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σα βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Να, είμαι ένας προάγγελος της αστραπής, και μια βαριά σταγόνα από το μαύρο σύννεφο: η αστραπή, όμως, είναι ο Υπεράνθρωπος.


Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους; Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"; Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς; Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους; Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για 'περιφρόνηση' των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο Τελευταίος Άνθρωπος!"

Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους; Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"; Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς; Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους; Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για 'περιφρόνηση' των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο Τελευταίος Άνθρωπος!"


Κι έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα στο λαό· "ήρθε η ώρα για τον άνθρωπο να θέσει για τον εαυτό του ένα στόχο. Ήρθε η ώρα για τον άνθρωπο να φυτέψει το σπόρο της υψηλότερής του ελπίδας. Το έδαφός του είναι ακόμα αρκετά γόνιμο. Αλλά μια μέρα, το έδαφος αυτό θα είναι φτωχό και εξημερωμένο, και δεν θα μεγαλώνει ψηλό δέντρο επάνω του. Αλίμονο, έρχεται ο καιρός που ο άνθρωπος δεν θα εκτοξεύει πια το βέλος του πόθου του πέρα από τον άνθρωπο, και που η χορδή του τόξου του θα έχει ξεχάσει πώς να πάλλεται!

"Σας λέω: Πρέπει κάποιος να έχει το χάος μέσα του για να γεννήσει ένα άστρο που χορεύει. Σας λέω: έχετε ακόμα το χάος μέσα σας.

"Αλίμονο, έρχεται ο καιρός που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί πια να γεννήσει ένα άστρο. Αλίμονο, έρχεται ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου, αυτού που δεν μπορεί πια να περιφρονήσει τον εαυτό του. Ιδού, σας δείχνω τον Τελευταίο Ανθρωπο." 'Τι είναι η αγάπη; Τι είναι η δημιουργία; Τι είναι ο πόθος; Τι είναι το άστρο;'· έτσι ρωτά ο τελευταίος άνθρωπος και ανοιγοκλείνει τα μάτια.

"Η γη έγινε μικρή, και πάνω της χοροπηδά ο Τελευταίος Άνθρωπος, που τα κάνει όλα μικρά. Η φάρα του δεν μπορεί να εξαλειφθεί, είναι σαν του ψύλλου. Ο Τελευταίος Άνθρωπος ζει περισσότερο από όλους.

" 'Εφήυραμε την ευτυχία' λέει ο Τελευταίος Άνθρωπος, και ανοιγοκλείνει τα μάτια. Άφησαν τις περιοχές όπου η ζωή είναι δύσκολη, γιατί χρειάζεται ζέστη. Αγαπά κανείς τον γείτονά του και τρίβεται μαζί του, γιατί χρειάζεται ζέστη.

"Η αρρώστια και η καχυποψία είναι αμαρτίες για αυτούς: προχωρά κανείς με προσοχή. Ένας τρελός, οποιοσδήποτε σκοντάφτει στις πέτρες ή στα ανθρώπινα όντα! Λίγο φαρμάκι πότε-πότε: σου δημιουργεί ευχάριστα όνειρα. Και πολύ φαρμάκι στο τέλος, για έναν ευχάριστο θάνατο.

Δουλεύουν ακόμη, γιατι η δουλειά είναι διασκέδαση. Φροντίζουν όμως ωστε η διασκέδαση να μην είναι κουραστική.

Δεν γίνονται πια πλούσιοι ή φτωχοί: και τα δύο είναι πολύ επώδυνα. Ποιος θέλει ακόμη να κυβερνά; Ποιος θέλει ακόμη να υπάκούει; Και τα δύο είναι πολύ επώδυνα.

"Υπάρχει ένα κοπάδι, αλλά κανείς βοσκός! Όλοι θέλουν το ίδιο, όλοι είναι το ίδιο: όποιος νιώθει διαφορετικά, μπαίνει εθελοντικά στο τρελάδικο.

"'Κάποτε όλος ο κόσμος ήταν τρελός' λένε οι πιο εκλεπτυσμένοι και ανοιγοκλείνουν τα μάτια.

"Είναι κανείς έξυπνος και γνωρίζει όλα όσα έγιναν: οπότε δεν υπάρχει τέλος στην περιφρόνηση. Καυγαδίζει ακόμα κανείς, αλλά τα βρίσκει γρήγορα -- αλλιώς μπορεί να χαλάσει η χώνεψη.

"Απολαμβάνει κανείς την μικρή του απόλαυση για τη μέρα και τη μικρή του απόλαυση για τη νύχτα: αλλά παίρνει στα σοβαρά την υγεία.

"'Εφήυραμε την ευτυχία,' λένε οι Τελευταίοι Άνθρωποι, και ανοιγοκλείνουν τα μάτια."

Και εδώ τέλειωσε η πρώτη ομιλία του Ζαρατούστρα, που την έλεγαν επίσης "Πρόλογο." Διότι στο σημείο αυτό διεκόπη από την φασαρία και την αγαλλίαση του πλήθους. "Δώσε μας αυτόν τον Τελευταίο Άνθρωπο, ω Ζαρατούστρα", φώναζαν. "Κάνε μας τους Τελευταίους αυτούς Ανθρώπους! Τότε θα σου δωρήσουμε τον Υπεράνθρωπο!" Και όλοι πανηγύριζαν και σφύριζαν επιδοκιμαστικά.


Ο Ζαρατούστρα όμως καταθλιφτηκε και είπε στην καρδιά του:

"Δεν με καταλαβαίνουν: δεν είμαι το στόμα γι αυτά τα αυτιά. Πολύ καιρό έζησα στο βουνό, πολύ καιρό άκουσα τα ρυάκια και τα δέντρα: και τώρα τους μιλώ σαν σε γιδοβοσκούς.

Ακίνητη είναι η ψυχή μου και φωτεινή σαν το βουνό το πρωί. Αυτοι όμως νομίζουν πως είμαι ψυχρός και με θεωρούν χλευαστή που κανει φριχτά χωρατά.

Και τώρα με κοιτούν και γελούν: και καθώς γελούν, με μισούν κιόλας: υπαρχει πάγος στο γέλιο τους."

"Τωρα προχωρώ μόνος, ω μαθητές μου. Και σείς τώρα προχωρείστε μόνοι. Έτσι θέλω να γίνει.

Φύγετε μακριά απο μένα και φυλαχτείτε απο τον Ζαρατούστρα!
Κι ακόμα καλύτερα: να ντρέπεστε γι αυτόν! Ίσως σας ξεγέλασε.

Ο άνθρωπος της γνώσης δεν πρεπει μόνο να αγαπάει τους εχθρούς του, αλλα και να μισεί τους φίλους του.

Ανταμοίβει κανείς άσχημα το δάσκαλο όταν μένει πάντα μαθητής.
Και γιατί δεν θέλετε να αποσπάσετε τον στέφανό μου;

Με σεβεστε, τι γίνεται όμως αν μια μέρα καταρρεύσει ο σεβασμός σας; Προσέξτε μη σας λιώσει ένα άγαλμα.

Λέτε πως πιστευετε στον Ζαρατούστρα; Μα τι σημασία έχει ο Ζαρατούστρας;
Είστε πιστοί μου - μα τι σημασία έχουν όλοι οι πιστοί;

Δεν ψαξατε ακόμη να βρείτε τους εαυτούς σας, και βρήκατε εμένα.
'Ετσι κανουν όλοι οι πιστεύοντες, γι αυτό είναι τόσο ασήμαντη καθε πίστη.

Τώρα σας προστάζω να με χάσετε και να βρείτε τους εαυτούς σας, και μονο οταν όλοι μ' αρνηθείτε θα ρθω πάλι κοντα σας..."




"Αληθινά, με άλλα μάτια, αδελφοί μου, θα ψάξω εκείνους που έχασα. Με αλλη αγάπη θα τους αγαπήσω τότε.

Και μια μερα θα ξαναγίνετε φίλοι μου και παιδιά μιας ελπίδας: τότε θα ξανάρθω για τρίτη φορά κοντά σας για να γιορτάσω μαζί σας το μεγάλο μεσημέρι.

Και το μεγάλο μεσημέρι είναι η στιγμή όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στη μέση της πορείας του ανάμεσα στο ζώο και στον Υπεράνθρωπο και όπου γιορτάζει τον δρόμο προς το δειλινό ως την ύψιστη ελπίδα του: γιατι είναι ο δρόμος προς ένα καινούριο πρωινό.

Τότε, εκείνος που δύει θα ευλογήσει τον εαυτό του, γιατι θα είναι ένας που περνά απέναντι, και ο ήλιος της γνώσης θα μεσουρανει τότε επάνω του.

"Νεκροί είναι όλοι οι θεοι: τώρα θέλουμε να ζήσει ο Υπεράνθρωπος" - ας είναι αυτό η εσχατη θέληση μας στο μεγάλο μεσημέρι!"




Έτσι μίλησε ο Ζαρατουστρα.

και μία κριτική στον Νίτσε ή τουλάχιστον σε ένα συγκεκριμένο τρόπο κατανόησης της σκέψης του Νίτσε:



Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2013

Ο νανοειδής Νίτσε: Ο μικροαστικός αντικομφορμισμός ως φασισμός


Κάποτε, στα τέλη του 19ου αιώνα, έγραφε στην Γερμανία κάποιος με το όνομα Φρίντριχ Νίτσε. Ενσάρκωσε, ανάμεσα σε άλλα, το πρότυπο του διανοουμένου που τα βάζει με όλους ανεξαιρέτως, που απορρίπτει τους πάντες και τα πάντα: τη Γερμανία αλλά και την Ευρώπη ευρύτερα, τον πασιφισμό αλλά και τον παραδοσιακό μιλιταρισμό, την αστική τάξη και τον σοσιαλισμό, τον υλισμό του χρήματος αλλά και την χριστιανική ηθική. Είναι ο άνθρωπος- "αντί", ο άνθρωπος ως αντί: ο αντι-Βάγκνερ, ο αντι-Παύλος, ο αντι-Καντ, ο αντι-Χέγκελ, ο αντί-Χριστος. Αυτή του η εχθρότητα προς κάθε έκφανση της εποχής ανεξαίρετα βασίζεται, στο τέλος, σε μια ατέλειωτη δύναμη κατάφασης του εαυτού, σε ένα διονυσιακό ντελίριο αυτοκατάφασης: σε τελική ανάλυση, στον "υπεράνθρωπο" που προσπάθησε να είναι ο ίδιος ο Νίτσε για τον εαυτό του πληρώνοντας, τελικά, το βαρύ αντίτιμο της τρέλας.

Πάντοτε μου έκανε εντύπωση η τεράστια απήχηση του έργου του Νίτσε στην Ελλάδα· φαντάζομαι ότι κάποιοι θα θεωρούν ότι οφείλεται στην μεγάλη απήχηση του Καζαντζάκη, αλλά αναρωτιέμαι αν τα πράγματα δεν έχουν στην πραγματικότητα την ανάστροφη μορφή, και αν η δημοφιλία του Καζαντζάκη δεν οφείλεται στην πρότερη απήχηση όχι τόσο του Νίτσε ως φιλοσόφου, αλλά του είδους αντίληψης για τον κόσμο και τον εαυτό που αυτός θεμελίωσε για ένα ακροατήριο που ταξικά βρίσκεται στους αντίποδες του φαντασιακού του αριστοκρατισμού: τους μικροαστούς.

Η δημοφιλία αυτή μου φαίνεται αποκαλυπτική όχι για τον Νίτσε, αλλά για την ελληνική κοινωνία των τελευταίων 50 περίπου ετών: υπάρχει μια ενστικτώδης τάση της μικροαστικής ιδεολογίας στην Ελλάδα να "αναγνωρίζει" τον εαυτό της στο έργο του Γερμανού. H καθολική του εχθρότητα σε όλες τις τάξεις και τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής του διαμεσολαβεί την επιθυμία του μικροαστού για μια εξιδανικευμένη ανεξαρτησία από τις σχέσεις παραγωγής και από τις άλλες τάξεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η αντικειμενική εξάρτηση του μικροαστού από το κεφάλαιο και η απειλή που νιώθει από την οργάνωση και τις διεκδικήσεις των "κάτω", τόσο πιο σφοδρή και εμμονική είναι η τάση του να ταμπουρώνεται πίσω από κίβδηλες διακηρύξεις ανεξαρτησίας από το χρήμα και το κέρδος, από τα "οργανωμένα συμφέροντα" και τα "λόμπι."

Η καχυποψία του Νίτσε για τα πάντα, για όλες τις αξίες και αρχές που πηγάζουν από μια κοινωνία που έχει φτάσει να φαίνεται εντελώς εξωγενής και αυθαίρετη, η ευαίσθητή του μύτη για κάθε τι το σάπιο και υποκριτικό στις ιδέες της εποχής του, προσφέρει στον μικροαστό την ψευδαίσθηση ότι είναι η πηγή και έκφραση ενός διαβρωτικού, σχεδόν επαναστατικού κυνισμού· δίνει στην νοητική μιζέρια του και την μικρόνοιά του μια λάμψη ρομφαίας, αν όχι λυτρωτικής, τουλάχιστον αρκούντως εκδικητικής. Η πίστη του Γερμανού στην δύναμη του εαυτού του ως μοναδική πηγή της κατάφασης που απαιτεί η υπέρβαση της εποχής γίνεται για τον μικροαστό μιας πρώτης τάξεως απολογητική για τον αντικοινωνικό αυτισμό του. Και τέλος, η ηρωϊκή πόζα του μοναχικού και παρεξηγημένου εχθρού της εποχής τον εμπνέει με κάθε είδους φαντασιώσεις μοναδικότητας και αντικομφορμιστικού σθένους, επιτρέποντάς του να αναποδογυρίσει τον κόσμο ως είδωλο μέσα στο κεφάλι του, μετατρέποντας έτσι την πραγματικότητα της ταξικής του ανασφάλειας σε θρίαμβο κατά των νεφελωδών και αδιευκρίνιστων εχθρών της επικράτησης και δικαίωσής του.

Πριν πολλά χρόνια, ο μεγάλος αυστριακός πεζογράφος Χέρμαν Μπροχ αποκάλυψε πως αυτός ο μπάσταρδος, εκφυλισμένος νιτσεϊσμός αποτελεί στην ουσία το γόνιμο έδαφος της --μετά βαϊων και κλάδων δικής του κοπής-- παράδοσης του μικροαστού στην φασιστική σαγήνη. Ο δάσκαλος γυμνασίου Ζαχαρίας αυτοκολακεύεται πως είναι φορέας μιας φωτισμένης καχυποψίας απέναντι στις δεσπόζουσες αντιλήψεις της εποχής του την στιγμή που στην ουσία είναι ο ίδιος ο απόλυτος κομφορμιστής, ένας άνθρωπος βαθιά διαβρωμένος από το μίσος και την ορμή θανάτου που του εμπνέει η αντικειμενική διάβρωση των πνευματικών έστω προνομίων δια των οποίων θεωρούσε πως εξασφάλιζε την ταξική του θέση.

Σας παρουσιάζω σήμερα έναν σύγχρονο Ζαχαρία, τον δικό μας Ζαχαρία, το δικό μας πορτραίτο νανοειδούς νιτσεϊσμού. Είναι βέβαια "διανοούμενος" και ονομάζεται Γιώργος Διαλεγμένος -- θεατρικός συγγραφέας το επάγγελμα. Η γενιά μου τον ξέρει ως "ρηξικέλευθο" και "ανατρεπτικό". Αλλά αυτά τα μυαλά κουβάλαγε η γενιά μου:

«Γκιλοτίνα! Για όλους αυτούς που φέραν' τη χώρα σε αυτό το χάλι έπρεπε να είχαν στηθεί γκιλοτίνες στο Σύνταγμα. Για όλους όσοι περάσαν' στη Βουλή απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά. Δεν υπάρχει άνθρωπος καλός εκεί μέσα. Αν υπήρχε θα έλεγε «συγγνώμη, έκανα λάθος. Φεύγω». Ολοι είναι στο κόλπο. Και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος. Αν ήταν στην Κίνα, θα τους είχαν εκτελέσει. Θέλουν εκτέλεση. Ούτε καν φυλακή». Ακραίος, προκλητικός, για πολλούς τρελός. Παρ' όλο που περνούν τα χρόνια, ο Γιώργος Διαλεγμένος δεν φαίνεται να ησυχάζει. Κι ας δηλώνει «παραιτημένος», «τουρίστας» στη χώρα του και «συνταξιούχος διαδηλωτής», που θέλει «δυο-τρεις ακόμη διαδηλώσεις για να πάρει και το επικουρικό του».

Η«Ε» τον συνάντησε στο «κελί του Λουδοβίκου», ένα ασφυκτικό δώμα που έφτιαξε ολομόναχος. Η πρόσκληση ήταν δική του. Γιατί χάρηκε που ξανακυκλοφόρησε η «Ελευθεροτυπία» («μπορεί να γίνει η πρώτη εφημερίδα», λέει) και γιατί ολοκλήρωσε αισίως έπειτα από «επτά χρόνια ψυχαναγκασμού» το νέο του θεατρικό έργο. Κυρίως, γιατί θεωρεί επικίνδυνη τη Δημοκρατία μας. «Είναι ασυδοσία. Προσωπικά, αυτή τη Δημοκρατία τη χέζω πατόκορφα. Το λίκνο η Βουλή! Και καμιά φορά λένε και "το μπουρδέλο η Βουλή". Επειδή εγώ έχω μανία με τα μπουρδέλα και πηγαίνω και ρωτάω τις τιμές, κάνουν λάθος που λένε μπουρδέλο τη Βουλή. Αμα μπουν σε μπουρδέλο θα ντραπούν βλέποντας πόσο οργανωμένο και καθαρό είναι. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η χώρα να γίνει κράτος. Είμαστε απ' το DNA μας σκάρτοι. Είμαστε σκάρτοι. Το λέω αυτό και στενοχωριέμαι».

- Είστε στενοχωρημένος; Οχι αγανακτισμένος;

«Οχι. Ξέρω σε τι τόπο ζω. Πηγαίναν' στο Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι πολίτες. Αγάπη μου, αφού εσύ τον ψήφισες, τι αγανακτείς; Τον ψήφισες ξανά και ξανά και ξανά! Και αν θέλει γιαούρτωμα ο βουλευτής και ο υπουργός, το εκλογικό σώμα θέλει σκατά στη μούρη. Διότι αφού βλέπεις ότι σε κοροϊδεύουν, γιατί εσύ τρέχεις και τους ξαναψηφίζεις; Μην πας! Κλείσου σπίτι σου, όπως κλείστηκες όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Αλλά ο Ελληνας δεν μπαίνει σε καλούπια. Στο Αγκίστρι ερχόταν το ΣΔΟΕ και έλεγε «"Παναγιωτάκη, τι μας έχεις σήμερα;". "Σας έχω δυο τσιπούρες παιδιά και δυο αστακουδάκια". Εγώ καθόμουν στο διπλανό τραπέζι και τ' άκουγα. Τρώγανε καλά καλά και μετά πηγαίνανε στο διπλανό εστιατόριο. Υποτίθεται ότι κάνανε έλεγχο και μαζεύαν' φόρους!».

- Καταγγέλλετε τους άλλους. Εσείς δεν έχετε κάνει παρανομία στη ζωή σας;

«Βεβαίως κι έχω κάνει. Καταρχάς, δεν πληρώνω στη συγκοινωνία. Οπου μπορώ την "κάνω" κι εγώ. Αφού έτσι έχω μάθει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο στο χαμό αυτό το ποσοστό που πήρε η Χρυσή Αυγή. Είναι γέννημα αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κλαδί με αγκάθια που το κρατάς γιατί αν το αφήσεις θα πέσεις. Δεν μπορείς όμως να τη βάλεις στην παρανομία, όπως κάναν' στον κομμουνισμό. Εξακόσιες χιλιάδες άτομα την ψηφίσαν'. Τι ήταν η Χρυσή Αυγή; Κάτι από την παλιά ΕΠΕΝ. Για το οποίο γελάγαμε. Και ξαφνικά φτάνει στο 12%».

- Η εγκληματική βία της εναντίον των μεταναστών δεν σας προκαλεί;

«Εχουμε ανάγκη 500 μετανάστες; Ορίστε, περάστε από γιατρούς και ελάτε. Οπως έκαναν σε εμάς οι Γερμανοί. Οι υπόλοιποι "κόβονται". Δεν είχαμε ανάγκη να φορτώσουμε τη χώρα με δολοφόνους, Καλάσνικοφ, πουτάνες και μαστροπούς».

- Παρουσιάζετε τα πράγματα σαν να μην είχαμε κι εμείς τους δικούς μας.

«Μας φτάνανε οι πουτάνες μας. Πουτάνες, όπλα, κλέφτες είχαμε αρκετούς. Δεν θέλαμε άλλους!».

- Οσα πρεσβεύετε ακούγονται πολύ ρατσιστικά, πολύ φασιστικά...

«Ας ακούγονται. Επειδή αγαπώ τη χώρα μου είμαι φασίστας; Ας οργανωθούμε ως κράτος κι ας είναι κι ο Κουλουβαρδόπουλος αρχηγός - δεν είπα η Χρυσή Αυγή. Δεν αντέχουμε το φασισμό, αλλά έχουμε ασυδοσία στη Δημοκρατία. Βλέπω έναν που σπάει το δέντρο και του λέω "ρε φίλε, το έσπασες". "Γιατί, δικό σου είναι;". Λέω σε έναν άλλο "μην παρκάρεις εκεί πέρα, δεν περνάμε, θα πάρεις 40 ευρώ πρόστιμο". "Αφού και στο γκαράζ 40 δίνω. Εντάξει, μέσα στα 11 εκατομμύρια υπάρχουν και γύρω στις 300 χιλιάδες που σκέφτονται κανονικά».

- Οταν λέτε σκέφτονται κανονικά, τι εννοείτε;

«Εννοώ αγαπάνε τη φύση, αγαπάνε τη χώρα. Εδώ πέρα κανένας δεν αγαπά τη χώρα του. Κοιτάζει μόνο πώς θα βολευτεί. Ετσι έμαθε. Γι' αυτό και θα έπρεπε όταν μεγαλώνει το παιδί να το παίρνει το κράτος και να το απομονώνει από την οικογένεια. Διαφορετικά, διαιωνίζεται ο Ελληνας κομπιναδόρος και λαμόγιο».

- Εχετε δηλώσει υπέρμαχος της θανατικής ποινής. Η φυλακή είναι ημίμετρο;

«Στη φυλακή θα τρώει, θα παίζει μπάσκετ, θα περνά καλά μέχρι να περάσουν 20 χρονάκια και να βγει πάλι έξω. Ενώ σου έχει σκοτώσει δυο παιδιά. Δεν είναι άδικο; Μιλώντας για αδικία, θυμήθηκα τη Λιάνη. Γιατί να παίρνει σύνταξη αυτή; Γιατί να έχει όλα αυτά τα σπίτια που της άφησε ο Παπανδρέου; Πού είναι το κράτος να της πει: Ελα εδώ, κυρία μου, στο δρόμο! Ολοι όσοι τα φάγανε, στο δρόμο, όπως αυτοί που ζητιανεύουνε στους τεκενέδες. Κι ο Τσοχατζόπουλος! Ούτε κρεβάτι να μην έχουν... Δεν σηκώνουν αυτά δίκες. Οι δίκες γίνονται για να την κοπανήσουν. Νόμος περί ευθύνης των υπουργών! Ούτε στην Ουγκάντα δεν έχουν τέτοιους νόμους. Αλλά για ποιο κράτος μιλάμε όταν ο άλλος έκανε τη χώρα μπάχαλο και πάει να κάνει τον καθηγητή στο Χάρβαρντ...».

- Υπάρχει κράτος όταν σας έρχεται το μπιλιετάκι με το νέο χαράτσι.

«Αυτό είναι ληστεία. Κανονικά, ο κόσμος έπρεπε να είχε ένα περίστροφο και να λέει "τι είναι αυτό; Δεν έχω να το πληρώσω". Μπαπ, ρίχτου. Εκδίκηση, ρε παιδί μου. Για να μπορείς να πεις "κι εγώ, ρε κερατά, σε έφαγα". Τα Καλάσνικοφ τα έχουν και κάνουνε ληστείες αντί να μπουκάρουν στη Βουλή και να τους καθαρίσουν όλους. Και τους 300. Θα μου πεις, μετά τι θα γίνει; Ασε το μετά. Για να χτίσεις ένα γερό σπίτι πρέπει να γκρεμίσεις πρώτα το παλιό. Κάποιοι αυτοκτονούν! Αφού, βρε ηλίθιε, θέλεις να αυτοκτονήσεις πάρε και κανά δυο υπουργούς μαζί σου. Είμαστε σάπιοι -κι εγώ έχω κάνει τις σαπίλες μου. Αλλά πλέον ούτε αγανακτώ. Ούτε με νοιάζει. Εγώ σε 10 χρόνια, πλούσια πλούσια, "φεύγω". Εχω και τον τάφο μου έτοιμο. Και λέω στη Σοφία "τζάμπα τα έξοδα". Πήγα στο γιατρό και δεν έχω τίποτα!».

- Είναι πραγματικά τόσο καλή η σχέση σας με το θάνατο ή μας κοροϊδεύετε;

«Από 7 ετών. Αυτό το οφείλω στην κυρά Κατίνα, τη Διαλεγμένου. Της είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί το παιδί και πήγε και πήρε ένα άλλο παιδί που το λέγαν' Γιώργο. Εμένα. Γιατί αν με λέγαν' Νίκο, θα ήμουν ακόμα μέσα. Και με πήγαινε κάθε μέρα στο νεκροταφείο. Οι πρώτες μου εντυπώσεις απ' το βρεφοκομείο ήταν στο νεκροταφείο».

- Βλέπατε και κηδείες;

«Κηδείες; Τα πάντα! Εβλεπα να ξεθάβουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν μπάλα. Γι' αυτό και σε όλα μου τα έργα υπάρχει ο θάνατος με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο. Η κορύφωση, βέβαια, ήταν η "Νύχτα της Κουκουβάγιας". Εχω απόλυτη επαφή με το θάνατο».

- Με τον Θεό συνομιλείτε;

«Μόνο με τον Χριστό και την Παναγία. Συγκεκριμένα πράγματα.Τι είναι Θεός; Οποιος ξέρει ας έρθει και να μου πει. Κάθε βράδυ κάνω την προσευχή μου βάζοντας σφήνα και πρόσωπα που αγαπάω. Και πάντα σταυρώνω τη Σοφία».

- Ησασταν πάντα χριστιανός;

«Πίστευα στον Χριστό και στην Παναγία. Δεν ήμουν φανατικός με την Εκκλησία».

- Πιστεύετε στην άλλη ζωή;

«Οχι. Θα πάμε πιστεύω εκεί που ήμασταν πριν. Στο πουθενά. Στο τίποτα».

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/01/blog-post_5594.html

Ωραία η ενημέρωση για την ύπαρξη ενός γεροξεκούτη αλλά ο Νίτσες τι φταίει  και που ακριβώς κολλάει δεν το κατάλαβα...
Ο γραφών. μου έδωσε την εντύπωση .ότι είχε 2 σχεδόν ανεξάρτητα θέματα στο μυαλό του .Τον νίτσε και τα μπλεξίματα του με τους εθνικοσοσιαλισμούς κτλπ και την αντιπάθεια του για τον εν λόγο "διανοούμενο" (διανόηση και κακό) και κάπως με το ζόρι απλά τα παρέθεσε μαζί ...

Αυτά , γνωρίζοντας ελάχιστα τα γραπτά του Νίτσε και καθόλου τον άλλον τον θεατροσυγγραφέα .


εδιτ:Το ξανασκέφτομαι λίγο και πιστεύω ότι είναι τραβηγμένο άπειρα και μόνο κάτι λίγο παραπάνω απο τύχη ,εξασφαλίζει μια επιφανειακή ομοιογένεια στην ανάπτυξη του θέματος.

εδιτ2:Μετά απο μια συνέντευξη του στο youtube που μόλις είδα, αποφασίζω ότι κερδίζει άξια μια θέση στο τοπ5 τηςπροσωπικής μου κατάταξης εμετών.

"σε μια ατέλειωτη δύναμη κατάφασης του εαυτού, σε ένα διονυσιακό ντελίριο αυτοκατάφασης"

"η καθολική του εχθρότητα σε όλες τις τάξεις και τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής του διαμεσολαβεί την επιθυμία του μικροαστού για μια εξιδανικευμένη ανεξαρτησία από τις σχέσεις παραγωγής και από τις άλλες τάξεις"

" η πίστη του στην δύναμη του εαυτού του ως μοναδική πηγή της κατάφασης που απαιτεί η υπέρβαση της εποχής γίνεται για τον μικροαστό μιας πρώτης τάξεως απολογητική για τον αντικοινωνικό αυτισμό του"

και για να δούμε τον δρόμο επιστροφής του στον Νίτσε, τελικά τι περισσότερο χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεση του μικροαστού πέρα από την κληρονομημένη αδυναμία του να εμπιστευτεί έμπρακτα, και την στιγμή της συνολικής κατάρρευσης να εξακολουθεί να δρα εξατομικευμένα, χωρίς καν υπόννοια επιθυμίας για συλλογική επιβολή στα συντελλούμενα

οκ δε διαφωνώ πως ο γράφων θέτει δύο ζητήματα. Κυρίως δημοσίευσα το κείμενο για το πρώτο: κατα πόσο μια ερμηνεία της φιλοσοφίας του Νίτσε μπορεί να οδηγήσει στο "κοινωνικό αυτισμό", με συνέπεια την διαλυση καθε συλλογικού κοινωνικού κινηματος ή την διαδοση μιας "εθνικοσοσιαλιστικης" νοοτροπίας.


Οι υπόνοιες σύνδεσης του Νιτσε με το ναζισμό δεν είναι καινούριες, νομίζω οτι κυρίως η κομμουνιστική αριστερά το επιχειρεί συνηθως κατι τέτοιο. Απο όσα βιβλια του Νιτσε έχω διαβάσει απορρίπτει ρητά τον εθνικισμό και το νεωτερικό κρατος. Το πρόβλημα του όμως είναι και αυτό που αναφέρει ο γράφων: όντως ο Νίτσε απορρίπτει καθε "ηθική", σχημα συμπεριφοράς, "ειδωλο" που έχει προέλθει απο την διάθρωση της κοινωνίας. Αυτό που έχω καταλάβει οτι προτείνει τελικά είναι το άτομο να θέτει το ίδιο τους κανόνες και την ηθική του, απορρίπτοντας όμως ρητά καθε τάση προς σοσιαλισμό ή ακόμα και καποιο αναρχισμό, γιατι βασίζεται στην "ισότητα", "στη δύναμη της μάζας", που θα οδηγήσει στον Τελευταίο Άνθρωπο. Επομένως, το μόνο που μένει είναι οι νεοι αριστοκράτες οι Υπεράνθρωποι που θα χουν "την ηθική του αφέντη" οι οποιοι όμως δεν μπορούν να υπαρξουν χωρίς εκείνους που έχουν "την ηθική του σκλαβου".


Παντως καθε προσπάθεια ερμηνείας του εργου του Νίτσε είναι παρακινδυνευμένη γιατι είναι "αντι- όλα" και πολλές φορές αναιρεί και τον εαυτό του. Δηλαδή απορρίπτει τον εθνικισμό απο τη μία, απο την αλλη αποδίδει στο Ecce Homo εγγενή χαρακτηριστικά στους λαούς απο το περιβάλλον και την τοπική κουζίνα (!) .






ΥΓ

η φωτό γαμάει :D

(http://6.asset.soup.io/asset/4037/7366_61d1.jpeg)

(http://static.neatoshop.com/images/product/89/5089/Nietzsches-Will-to-Power-Bar_22912-l.jpg?v=22912)


Βλέπετε Νιτσεισμό και ερμηνεία στα παραπάνω ??? Οχι μάλλον.(Εστω ότι) Βλέπετε όμως "νανοειδή Νιτσεισμό" και ερμηνείες .... Εγώ (θέλω να) βλέπω καπιταλισμό σκέτο πάντως και αν γίνεται ψυχολογία ,κοινωνιολογία και γενικά επιστήμη ως προσέγγιση του θέματος.

Θυμάμαι Καραμαζοβ, ότι είχες πει πως ο κόσμος δεν μπορεί να βλέπει εχθρικά τον διαλεκτικό υλισμό καθώς δεν τον γνωρίζει.Με την ίδια λογική ο κόσμος δεν μπορεί να βλέπει φιλικά τον Νίτσε καθώς επίσης δεν τον γνωρίζει.Και δεν μας νοιάζουν καθόλου οι υποτιθέμενες διανοούμενες εξαιρέσεις που συσσωρεύουν γνώση,λες και είναι μικρά πολύτιμα όμορφα αντικειμενάκια .Οι εξαιρέσεις αυτές  διαβάζουν τον εαυτό τους εκεί μέσα...Τι πιο σιχαμερό απο το να διαβάζεις την σκέψη του Νίτσε για να τονώνεσαι ,ενώ δίπλα σου ο Μαρξ μπορεί να σου λέει με απλά λόγια το πόσο σκουλίκι είσαι ...
Πόσο νιτσεικό είναι αυτό ? Εγώ υποστηρίζω καθόλου, γιατί δεν θέλω να είναι καθόλου.Ο "νανοειδής Νιτσεισμός" δεν μπορεί να είναι καθόλου νιτσεισμός αλλά επιλογή θέσης  απέναντι στον νιτσεισμό και μόνο τέτοια για μένα.
Εχει νόημα να δεχτείς οτι ο διαλεκτικός υλισμός έχει εχθρούς ακόμα και αν οι εχθροί του δεν τον γνωρίζουν καλά η και καθόλου .Το ίδιο νόημα έχει όμως να παραδεχτείς φίλους του Νίτσε με α πριόρι  επηρέπεια στην σκέψη του ?
Το αν θα αναφέρεις ότι ο μικροαστός είναι εχθρικός η φιλικός σε κάτι.Και τελικά πως αυτό το κάτι ,στην συνέχεια τον μεταβάλει, φυσικά επειδή απο την αρχή ήταν φιλικός η εχθρικός σε αυτό, με αποτέλεσμα αυτό να μπορεί να τον μεταβάλει , είναι θέμα καθαρά δικό σου και του ΘΕΛΩ σου.Η ψυχολόγηση, στην συγκεκριμένη του Νίτσε, είναι σαν την αναφορά του, σαν ιδεαλιστή ή του Μαρξ σαν πλούσιου εβραίου * (το πρώτο δεν έχει καν νόημα στο μυαλό μου ..είναι κενό) .Δεν λέει σχεδόν τίποτα για το έργο του που να αξίζει να ειπωθεί ,για να ενισχύσει την κριτική του υπάρχοντως ,σχεδόν δεν λέει και τίποτα για τον ίδιο.

Γενικά θέλω να πω ρε παιδί μου ότι ο τύπος είναι απλά χαμένος,μπεδεμένος,τραυματισμένος ... αρνείται να πάρει θέση και είναι αντι όλων και βγαίνει στην κάμερα και πέρνει την πιο φωτισμένη ,πραγματικά με φώτα όμως ,θέση που μπορεί ,κάνει περφόρμανς,χαίρεται διαστροφικά με το ότι το κάνει αυτό και τον προσέχουν ... δεν μπορώ να καταλάβω που υπάρχει κάν ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ του Νιτσε δηλαδή.Είναι απλά ενας μαλάκας .Μπορείς να τον αναλύσεις με τον τρόπο που ήδη αναλύεις το γιατί κάποια κάθονται στα σπίτια τους και κάποιοι προσπαθούν να συμμετέχουν και να πράττουν για την αλλαγή ( έτσι γενικά).. Γιατί να βάλεις μια παραπάνω υπόθεση που στην συγκεκριμένη δυσκολέυει αναίτια το θέμα ,του δίνει αξία ,το αντιστρέφει ίσως ? Ξυράφι του Οκαμ φάση ..Ενδέχεται να λεω και μαλακίες πάντα καθώς γράφω σχεδόν συνειρμικά.


Στα σχόλια απ'ότι βλέπω έχει εκφραστεί βέβαια αυτό που λέω  καθαρότερα.

τελείως οφφ τόπικ :
*Τις προάλλες ήμουν στην πρωτοπορία ... στον ήσυχο πάνω όροφο εγώ, μια παχουλή κυρία (μάλλον δασκάλα η τελοσπάντων κάτι δασκαλοειδές) και ο υπάλληλος. Πηγαίνω εκεί προς τα πολιτικά όπως πάντα για να ηδονιστώ με τα ονόματα τα εξώφυλλα και τους τίτλους και κοιτάω λίγο τους τόμους του κεφαλαίου όπως κάθε φορά (χωρίς ποτέ να αγοράσω έστω και έναν και να ξεκινήσω την σοβαρή ανάγνωση του  και όχι μάλλον λόγω τιμής ) .Είναι σαν μια προσευχή ,ένα είδος ιεροτελεστίας...(πως θα προσευχηθέις εξάλλου σε κάτι που γνωρίζεις ?) , γυρνάω στο ταμείο να ρωτήσω κάτι και εκείνη την στιγμή η παχουλή δασκάλα ρωτάει τον υπάλληλο αν υπάρχει πουθενά φθηνός πλούταρχος η κάποιον αρχαίο τέτοιο βαρετό τελοσπάντων...Μετά απο μια σύντομη γκρίνια του στύλ " Τι 22 ευρώ πλούταρχος λέει εδώ ? ...Α αυτό με τα 2 μάλιστα,μπορούμε να το αγοράσουμε !!!  "  πηγαίνει προς τα πολιτικά ,βλέπει το κεφάλαιο ,κοιτάει την τιμή ( αφου ρωτάει αν το ολοκλήρωσαν ?!?? ) ,γυρίζει και κοιτόντας με,λέει : " A είναι αυτό το βιβλίο που έγραψε αυτός ο πλούσιος εβραίος για τον καπιταλισμό .."  με ένα έτσι κάπως  συνωμοτικό χαμόγελο  αλλά καθόλου κρυφό, καθώς απευθυνόταν και στον υπάλληλο ...Μετά απο λίγη ώρα που ηρέμησα και δεν σκεφτόμουν τι άσχημο θα μπορούσα να της πώ  ,σκέφτηκα πως η όλη κατάσταση ήταν τραγικά ειρωνική...τελικά έφυγα με ένα Βίτγκενσταϊν γιατί είναι γοητευτικότερος (φαίνεται  8))) και πιο εξωτικός στο μυαλό μου ,κάτι που χρειάζεται κανείς εν μέσω εξεταστικής και εξάλλου δεν πολυκαταλαβαίνω και τι λέει.

ο "νανοειδής νιτσεισμός" ξαναχτυπά:



http://www.cosmo.gr/Lifestyle/Celebrities/synenteyxeis-celebrities/noths-sfakianakhs-to-paroligon-thanathforo-atuxhma-kai-h-xrysh-aygh.2131228.html

g , έτσι πολεμάς τον Wittgenstein, με έναν άλλο τρελό


https://www.youtube.com/watch?v=7CvBhbvou4c




Ηράκλειτος - Τα Αποσπάσματα

http://www.mikrosapoplous.gr/heracletus/heracletus0.html


http://nebula.lib.auth.gr/ipac20/ipac.jsp?session=V36R8686C3671.64145&menu=search&aspect=subtab24&npp=10&ipp=20&spp=20&profile=ipac_gr&ri=1&source=~!auth_library&index=.GW&term=%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1&x=0&y=0&aspect=subtab24

Ο Σωκράτης, ο Πλάτων ή ο Νίτσε είναι μερικοί μόνο από τους φιλοσόφους που «αυτοσυστήνονται» μέσα από τη νέα ψυχαγωγική, αλλά και επιμορφωτική σειρά ντοκιμαντέρ «Animated...Φιλόσοφοι».
Για πρώτη φορά η ιστορία της Φιλοσοφίας αποτυπώνεται τηλεοπτικά μέσα από μία πρωτότυπη παραγωγή που θα συνδυάζει το animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας.

(http://www.infokids.gr/wp-content/uploads/2013/02/3.-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-animation-600x337.jpg)

Κάθε επεισόδιο της σειράς, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Χατζηβασιλείου, παρουσιάζει με τρόπο απλουστευμένο, προσιτό αλλά και… χιουμοριστικό τις βασικές γραμμές από τη σκέψη ενός φιλοσόφου - σταθμού για την ιστορία της δυτικής σκέψης.
Ποια ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον φιλόσοφο; Ποιες οπτικές άνοιξε η σκέψη του; Σε ποια περίοδο έζησε; Πώς επηρεάζει πρακτικά τον σημερινό κόσμο ένας άνθρωπος που έζησε ίσως πριν από 2.000 χρόνια; Είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που η εκπομπή αναδεικνύει.
Το animation, κατέχοντας τον μισό χρόνο του προγράμματος, βρίσκεται σε ένα διαρκή «διάλογο» με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η εκπομπή φιλοξενεί ορισμένους από τους κορυφαίους Έλληνες ειδήμονες (καθηγητές & διδάκτορες Φιλοσοφίας) πάνω στον εκάστοτε φιλόσοφο.

Στον α' κύκλο εκπομπών παρουσιάζονται οι κυριότεροι Φιλόσοφοι που έζησαν από την αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα.
Η ΕΤ3 φέρνει στη μικρή οθόνη μια δυναμική τηλεοπτική παραγωγή για τη Φιλοσοφία, που χαρακτηριστικά της είναι η σύγχρονη αισθητική, ο απλός λόγος αλλά και το χιούμορ. Στόχος είναι «παλιά», ή καλύτερα διαχρονικά, πράγματα να ειπωθούν με ένα ελκυστικό και κατανοητό τρόπο!




Τα επεισόδια On-Demand

http://www.ert.gr/webtv/et3/itemlist/category/414-Animated-Filosofoi

Ατσα η ΕΡΤ

14.00 - 15.30

http://www.ert.gr/webtv/et3-enimerosi/item/11409-Parmenidhs-04-03-2013#.UVH6_jfXsy1

Μαρέσει που θεωρούν ότι όποιος θα κάτσει να τα δεί ,ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ δεν θα γουστάρει τον μαλάκα τον Χατζηγιάννη  ;D

εντάξει ρε φίλε, φιλοσοφική εκπομπή εστω και εισαγωγικη, θες να δεις, ενα αισθητικό κριτήριο πρεπει να το διαθέτεις μαλλον ;D


Guest star στον "Παρμενίδη", Παραγιώτης Θανασας (http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BD%CE%AD%CE%B1/%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%B7-%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%B8) με Χαιντεγκερ   :D

Xιουμορ μεταλλα ο τυπος.

4.1 Η πρόταση παριστάνει την ύπαρξη και τη μη υπαρξη καταστάσεων πραγματων.


4.11 Η ολοτητα των αληθών προτάσεων είναι όλη η φυσική επιστήμη  (ή η ολοτητα των φυσικών επιστημών).


4.111 Η φιλοσοφία δεν ειναι μια απο τις φυσικές επιστήμες.

         (Η λέξη "φιλοσοφία" πρέπει να σημαίνει κατι που να στέκει πάνω ή κάτω, αλλα όχι δίπλα απο τις φυσικές επιστήμες)



4.112 Σκοπός της φιλοσοφίας είναι η λογική διασάφηση των σκέψεων.
        
         Η φιλοσοφία δεν είναι διδασκαλία, αλλα δραστηριότητα.

         Ένα φιλοσοφικό έργο ουσιαστικά αποτελείται απο διευκρινίσεις.

         Το αποτέλεσμα της φιλοσοφίας δεν είναι "φιλοσοφικες προτάσεις", αλλα διασάφηση των προτάσεων.

         Η φιλοσοφία πρεπει να αποσαφηνίζει και να οριοθετεί αυστηρά τις σκέψεις που συνήθως είναι, θα λέγαμε, θολές και συγκεχυμένες.


4.1121 Η ψυχολογία δεν εχει στενότερη συγγενεια με τη φιλοσοφία απο ότι οποιαδηποτε άλλη φυσική επιστήμη.

           Η θεωρία της γνωσης είναι η φιλοσοφία της ψυχολογίας.

           Μηπως η μελετη μου για την γλώσσα των σημείων δεν αντιστοιχει στη μελέστη για τις διαδικασίες της σκέψης , που οι φιλόσοφι τη θεωρούσαν τοσο ουσιαστική για τη φιλοσοφία της λογικής; Μονο που εκεινοι μπλέκονταν τις περισσότερες φορες σε επουσιώδεις ψυχολογικές ερευνες, και ενας αναλογος κινδυνος υπαρχει και στην δική μου μέθοδο.


4.1122 Η θεωρία του Δαρβίνου δεν έχει να κάνει με τη φιλοσοφία περισσοτερο απο οποιαδηποτε αλλη υποθεση της φυσικης επιστήμης.


4.113 Η φιλοσοφία βάζει όρια στη διαφιλονικούμενη περιοχή της φυσικής επιστήμης.


4.114 Πρεπει να οριθετεί το νοητό και συνακόλουθα το μη νοητο.
        
         Πρέπει απο μέσα να βάζει όρια στο μη νοητό διαμέσου του νοητού.


4.115 Θα σημαίνει αυτό που δεν μπορούμε να πουμε, παριστάνοντας καθαρά αυτό που μπορούμε να πουμε.


4.116 Όλα όσα μπορούμε γενικά να σκεφτουμε, μπορούμε να τα σκεφτούμε καθαρά. Όλα οσα μπορούν να ειπωθουν, μπορούν να ειπωθούν καθαρα.







Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus

«Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Ανωριμότητα είναι η αδυναμία να μεταχειρίζεσαι το νου σου χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Είμαστε υπεύθυνοι γι΄αυτή την ανωριμότητα, όταν η αιτία της βρίσκεται όχι στην ανεπάρκεια του νου, αλλά στην έλλειψη αποφασιστικότητας και θάρρους να τον μεταχειριζόμαστε χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου.
Sapere Αude! Έχε θάρρος να μεταχειρίζεσαι το δικό σου νου: τούτο είναι το έμβλημα του Διαφωτισμού»


22/4/1724 - 12/2/1804

ειναι ένα βιβλίο του wittgenstein που εχουν μαζέψει διάφοροι μαθητές του σκέψεις του για την αισθητικη (δε θυμαμαι πως λεγεται , παντως θα υπάρχει στη βιβλιοθήκη ΜΝΕΣ) και ειναι μια ακατάσχετη μπουρδολογία.

δεν μας ενδιαφερει η αισθητική προβατακι

Ξέρει κανείς κανένα βιβλιοπωλείο που να μπορέσω να βρω (χωρίς παραγγελία)
το "Περί Ιδιοκτησίας" του Προυντόν?

φαινεται να το έχει η Πρωτοπορία
http://www.protoporia.gr/peri-idioktisias-p-282146.html



Για την συγκεκριμενη σειρα βιβλίων μπορείς να τσεκάρεις και στο Κεντρί στην Ναυαρίνου, και νομίζω πως πήρε τον μάτι μου έναν πάγκο με την "αναρχική βιβλιοθηκη", στην περιοχή Αριστοτέλους με Εγνατία προς Αθωνος.

Με κόβω για κανά κεντρί γιατί στην πρωτοπορία θέλουνε παραγγελία
thanx

α ναι τωρα το δα.

Δοκίμασε την τύχη σου γενικα.

τελευταία φορά το είδα βιβλιοβάρδια...

απ'ότι θυμάμαι υπάρχει και στο black tracker σε οκ scan

3.22 Το όνομα υποκαθιστά στην πρόταση το αντικείμενο.

3.221 Τα αντικείμενα μπορώ μόνο να τα ονομάζω. Τα υποκαθιστούν τα σημεία. Μπορώ μόνο να μιλάω για αυτά, τα ίδια δεν μπορώ να τα μιλήσω. Μια πρόταση μπορεί μόνο να πει πως είναι, όχι τί είναι ένα πράγμα.


Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus






(και η απόρριψη της μεταφυσικής από τον λογικό θετικισμό)

Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 Η αντίληψη ενός νέου τύπου ανθρώπου, που κατειχε σημαντική θέση στην ιδεολογική συζήτση των διάφορων φασιστικών κινημάτων , ήταν ο ώριμος καρπός τηςκρίσης του παραδοσιακού αστικού πολιτισμου, ο οποιος είχε ως ιδανικό μοντέλο των καρτεσιανό, αισιόδοξο και ορθολογιστή άνθρωπο, τον άνθρωπο που πιστεύει στην Αληθεια και στα λογικά της εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιιεί για να την κατανοήσει  και να την περιγράψει με καθαρό και διακριτό τρόπο, τον άνθρωπο που είναι σίγουρος για το πεπρωμένο του, μέσα σε έναν κόσμο που κυβερνάται απο την Λογική και απο του φυσικούς νόμους της Πρόνοιας, τον άνθρωπο που είναι προσανατολισμένος προς την πρόοδο, τη συνεχή αναπτυξη του πλούτου και του πολιτισμού. Η κρίση αυτής της κουλτούρας και οι επιθέσεις απο διάφορες πλευρές και με διάφορα κίνητρα εναντίον της ιδέας μιας αντικειμενικής και προκαθορισμένης Αλήθειας, είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την γέννηση της φασιστικής ιδεολογίας. Ως ιδεολογία, πραγματι ο φασισμός γεννήθηκε απο την κρίση του "ιστορικισμού", απο μια αντίληψη δηλαδή, του κόσμου βασισμένη στην πίστη στην Ιστορία ως αναπτυξη μιας ορθολογικής διαδικασίας σύμφωνα με την διαλεκτική του Πνεύματος και της Ύλης που στόχευε στην πραγματοποίηση του Καλού στην γη. Η εγελιανή ταύτιση πραγματικότητας και λογικής ήταν η στέρεη βάση της φιλελευθερης αστικης ιδεολογίας και του θεωρητικό κίνητρο της κομμουνιστικής επανάστασης.

Ολόκληρο το σύνολο ιδεών, μύθων, συναισθημάτων και ενεργειών που προέρχονταν απο αυτή την ταύτιση -  ο ορθολογισμός, ο οπτιμισμός, η πίστη στην καλοσύνη της ανθρώπινης φύσης και στην πρόοδο, η βεβαιότητα για την ορθολογικότητα των γεγονότων και τον ντετερμινισμό των ιστωρικών νόμων - φάνηκε στους νέους  που είχαν δοκιμαστεί στον Μεγάλο Πόλεμο, σαν αρχή και αιτία μιας πνευματικής αποδυνάμωσης του ανθρώπου, σαν μια διαστρεύλωση της ζωής προς ηθικολογικές μικροαστικές συνήθειες και χρησιμοθηρικα ιδανικά,  σαν φρένο στην ελεύθερη ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων της προσωπικότητας, της οποίας το πιο αυθεντικό μέος βρισκόταν πέρα απο το κατώφλι της λογικής. Τα καλλιτεχνικά και πολιτικά κινήματα του πρώιμου 20ου αιώνα χαρακτηρίζονταν απο αυτό το επανταστατικό πνεύμα ενάτια στη φιλελευθερη και αστική κοινωνία της εποχής της εκβιομηχάνισης. Ακόμη και ο φασισμός ήταν, αρχικά, μια έκφραση αυτού του επαναστατικού κπνεύματος που επιδίωκε την εγκαινίαση μιας νέας τάξης πραγμάτων που βασιζόταν σε ένα μετασχηματισμό αξιών. Αφού ο Νίτσε ήταν ο μεγάλος φιλόσοφος για ον 20ο αιώνα, όπως ήταν αντίστοιχα ο Έγελος για τον 19ο αιώνα, απο αυτον άντλησαν τη φιλοσοφία τους - αν και εκχυδαίζοντάς την ελαφρώς - οι ιδεολογίες που βασίζονταν στην απόρριψη του Είναι και της Λογικής καθώς και "στον ιδεαλιστικό φαινομενισμο, εκφραζοντας μια ρεαλιστική ηθική".

[...]

Η φασιστική αντίληψη του Νέου Ανθρώπου συνένωνε τις ιδέες του Νίτσε, του Παρέτο, του Λεμπόν, και του Σορέλ, τις κριτικές της επιστήμης και τις θεωρίες των προφητών της πτώσης της Δύσης και των αντι-διανοούμενων φιλοσόφων που εγκωμίαζαν τη ζωή  κα τη δράση: η "φιλοσοφία της ζωής" θριάμβευε μετά τη διαδικασία "καταστροφής της λογικής" απο την ίδια τη λογική. [...] Στις ρίζες πολλών φασιστικών ιδεολογιών βρισκόταν η ανάγκη "εξανθρωπισμού" του καπιταλισμού, ειδικά της στιγμη κατα την οποία εντατικοποιούνταν η βιομηχανική αναπτυξη που διαταρρασε τις αξιες και τις δομες της παραδοσιακής κοινωνίας.  

[...]


ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ

[...]


Ο φασισμός εδραίωσε την ιδέα του "έθνους ως μύθο", ενώ για τους εθνικιστές αυτό ηταν μια φυσική πραγματικότητα, μια παραδοσιακή αρχή ανεξαρτητη απο την βούληση των ανθρώπων, ένα παρελθον που επιβάλλεται  στο παρόν. Για τον φασισμό δεν υπήρχαν αξίες ή αντικειμενικές αρχές του παρελθόντος, a priori έγκυρες, που θα έπρεπε να υιοθετηθούν ή να γίνουν σεβαστές. Σε ένα κόσμο που θεωρούνταν οτι δεν είχε νόημα, η ανθρώπινη ζωή δεν ήταν παρα μια εκδήλωση της επιθυμίας για εξουσία χωρίς καμία μεταφυσική ή ηθικη δικαιολογία ύπαρξης. Αποδεχόμενος την ταύτιση που έκανε ο Adriano Tilgher, μεταξύ φασισμού και σχετικισμού, ο Μουσολίνι δήλωνε το 1921:

Το ιταλικό φασιστικό φαινόμενο πρέπει να είναι για τον Τίλγκχερ η πιο υψηλή και ενδιαφέρουσα έκφανση της σχετισκιστικής φιλοσοφίας. Και αν, όπως επιβεβαιώνει ο Wahinger, ο σχετικισμός ανανεώθηκε με τον Νίτσε και με το έργο του "Θεληση για Δύναμη" ["Willen zur Macht"], ο ιταλικός φασισμός ήταν και είναι η πιο θαυμαστή δημιουργία της ατομικης και εθνικής "θελησης για δύναμη".


Και ο Ντριε Λαροσέλ (Drieu La Rochelle, "Socialismo, Fasismo, Europa") επαναλαμβανε, με όχι και πολύ διαφορετικούς όρους:

Ο Νίτσε, εξηγώντας την αυτοτέλεια του ανθρώπου στο μέσο του σύμπαντος καθώς και την ανεξαρτησία της δρασης του ως αποτέλεσμα της "Θέλησης για Δύναμη", δείχνει οτι κατα συνέπεια το κύτταρο της ανθρώπινης ενέργειας, της κίνησης της κοινωνίας, είναι το άτομο που είναι ικανο να δρασει περισσότερο απο τους άλλους, δηλαδή ο εκλεκτός, ο Αρχηγός. Με αυτό τον τρόπο παρουσιάζει αναμφίβολα, το διιτο κοινωνικό στοιχείο πάνω στο οποίο είναι θεμελιωμένος ο φασισμός: τον Αρχηγό και την ομάδα που τον περιστοιχίζει.  






Emilio Gentile, Φασισμός - Ιστορία και Ερμηνεία




******************************************************



Επίσης, Το Μανιφέστο του Φουτουρισμού:

http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D

Για να μην κάνω θρέντ για βιολογία ή επιστημολογία της βιολογίας ή ίσως για την μαρξιστική-διαλεκτική στις φυσικές επιστήμες ,το εναποθέτω εδώ .Η ιδανική περιγραφή μάλλον θα ήταν : παρουσίαση κάποιων βασικών θέσεων ,των εκλαϊκευμένων βιβλίων εξελικτικής βιολογίας των Levins και Lewontin, στα οποία επιχειρείται ασπούμε περιληπτικά ,μία σύνθεση κοινωνιολογισμού και βιολογισμού μέσα απο τον διαλεκτικό υλισμό ...




« Εισαγωγικά

Ο μαρξισμός είναι κυρίως γνωστός ως μέσο ανάλυσης της κοινωνικοϊστορικής και οικονομικής ανάπτυξης. Θεωρείται συνήθως ότι στοχεύει στην καθοδήγηση μιας επαναστατικής πρακτικής. Αλλά πολλοί μαρξιστές πιστεύουν πως η διαλεκτική δυναμική της αλλαγής που αποδίδει ο μαρξισμός στην κοινωνία υπάρχει και στο φυσικό κόσμο.
(http://dimitris.webgalaxy.gr/images/science/biology-nucleus.jpg)
Έχει υπάρξει μια μακροχρόνια παράδοση της μαρξιστικής ανάλυσης της επιστήμης, κι αν και το όνομα του Engels δεν αναφέρεται ιδιαίτερα στα άρθρα που συλλέγονται στο βιβλίο «Ο διαλεκτικός βιολόγος» των Richard Levins και Richard Lewontin, οι συγγραφείς τού αφιερώνουν το βιβλίο: «Στον Frederick Engels, που έκανε λάθη συχνά, αλλά που δεν έκανε λάθη στα ζητήματα που είχαν σημασία». Από την εποχή του Engels οι ανησυχίες άλλαξαν. Την περίοδο που οι συγγραφείς του «διαλεκτικού βιολόγου» είχαν ωριμάσει στη θεώρησή τους πάνω στη βιολογία και την πολιτική, οι συνθήκες είχαν οδηγήσει σε μια αλλαγή της οπτικής. Η διαλεκτική ερμηνεία των επιστημονικών δεδομένων κι ανακαλύψεων δεν ξεκινούσε από την κοσμολογία, όπως γινόταν στη δεκαετία του '30. Αντιθέτως, δινόταν έμφαση στην κοινωνικοοικονομική βελτίωση της επιστήμης. Οι Levins και Lewontin εκπαιδεύτηκαν στη δεκαετία του '50, μια δεκαετία της οποίας ο πολιτικός τόνος τέθηκε από τον Μακαρθισμό, την ατομική βόμβα, και την άνοδο μιας συγκεκριμένης στρατιωτικής, επιστημονικής και βιομηχανικής συγκρότησης του κόσμου. Σε θέματα βιολογίας, ο τόνος τέθηκε από τον «Λυσενκισμό» (Lysenkoism) στη Σοβιετική Ένωση, την σαφέστερη μορφοποίηση της εξελικτικής βιολογίας, τη νέο-Δαρβινική «σύγχρονη σύνθεση» (modern synthesis) και την ανάπτυξη της μοριακής βιολογίας. Μέχρι τη δεκαετία του '60, μια περαιτέρω διάσταση προστέθηκε με την εμφάνιση των ελευθερωμένων περιοχών και των χωρών στον τρίτο κόσμο των οποίων η προσπάθεια να χτίσουν μια σοσιαλιστική κοινωνία περιέλαβε την ανάγκη να βρεθεί ένας επαναστατικός τρόπος γεωργικής και τεχνικής ανάπτυξης. Η σειρά των ζητημάτων που συζητούνται στο «διαλεκτικό βιολόγο» απεικονίζει αυτές τις ανησυχίες των μαρξιστών επιστημόνων.
Η τραγική αποτυχία του «Λυσενκισμού» (Lysenkoism) και η καταστολή που επέβαλε ο ψυχρός πόλεμος έπνιξε κάθε συζήτηση για τη σχέση Μαρξισμού και επιστήμης τη δεκαετία του '50. Το ριζοσπαστικό επιστημονικό κίνημα επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του '60 κατά την οποία είχε στόχους τον πόλεμο του Βιετνάμ και τις απελευθερωτικές διαπάλες. Έτσι ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις κακές εφαρμογές της επιστήμης. Οι Levins και Lewontin, που ήταν σημαντικές μορφές αυτού του κινήματος, έχουν μάθει από την ιστορική τους εμπειρία ότι δεν υπάρχει ακριβής διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας αθώας «καθαρής» επιστήμης και μιας ιστορικά ένοχης εφαρμοσμένης επιστήμης. Ένα από τα κεντρικά θέματα του «διαλεκτικού βιολόγου» είναι ότι το επιστημονικό και κοινωνικό διεισδύουν το ένα στο άλλο με έναν ιδιαίτερα περίπλοκο τρόπο, και ότι η άρνηση αυτής της αλληλοδιείσδυσης είναι από μόνη της μια πολιτική πράξη.»

http://dimitris.webgalaxy.gr/science-dialektiki-viologia.php

Όλα τα αντικείμενα της ανθρώπινης σκέψης ή έρευνας μπορούν απο την φύση τους να χωριστούν σε δύο είδη: σε Συσχετισμούς Ιδέων και Αντικειμενικών Γεγονότων. Στο πρώτο είδος ανήκουν οι επιστήμες της Γεωμετρίας, της Άλγεβρας και της Αριθμητικής: εν ολίγοις, καθε επιβεβαίωση που είναι είτε διαισθητική ή αποδεδειγμένα σίγουρη. Πως το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο καθετων πλευρών ενός ορθογωνίου τριγώνου, ειναι μια πρόταση που εκφράζει τη σχέση ανάμεσα σε αυτά τα σχήματα. Πως τρείς φορες το πέντε ισούται με το μισό του τριάντα, εκφράζει τη σχέση μεταξύ των αριθμών αυτών. Οι προτάσεις αυτού του είδους μπορούν να ανακαλυφθούν απο μια απλή λειτουργία της σκέψης, χωρίς να εξαρτώνται απο το τι υπάρχει στο οπουδήποτε στο σύμπαν. Αν και ποτε δεν υπήρξε κύκλος ή τρίγωνο στη φύση, οι αλήθειες που απέδειξε ο Ευκλείδης θα διατηρούσαν για πάντα τη βεβαιότητα και την τεκμηρίωσή τους.

Τα Αντικειμενικά Γεγονότα, τα οποία αποτελούν τα δεύτερα αντικείμενα σκέψης, δεν έχουν επιβεβαιωθεί κατα τον ίδιο τρόπο. Ούτε και η τεκμηρίωση της αλήθειας τους, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν είναι παρόμοιας φύσης με την προαναφερθείσα. Το αντίθετο κάθε πραγματικού γεγονότος παραμένει ακόμη πιθανό, γιατι δεν μπορεί ποτέ να δηλώνει αντίφαση και να εκλαμβάνεται απο το μυαλό με την ίδια ευκολία και σαφήνεια, σαν να ήταν απολυτα σύμφωνο με την πραγματικότητα. Το οτι ο ήλιος δε θα ανατείλει αύριο δεν γίνεται λιγότερο κατανοητό ως πρόταση και δεν υποδηλώνει μεγαλύτερη αντίφαση απ οτι η επικύρωση πως θα ανατείλει.


David Hume - Enquiry 25-26


---------------------------------------------------------------------------------------------------------




6.21 Η πρόταση στα μαθηματικά δεν εκφράζει καμία λογική σκέψη.

6.211 Βέβαια η μαθηματική πρόταση δεν είναι ποτέ στη ζωή αυτό που χρειαζόμαστε, χρησιμοποιουμε όμως τη μαθηματική πρόταση μόνο για να βγάλουμε συμπεράσματα απο προτάσεις, που δεν ανήκουν στα μαθηματικά, για άλλες που και αυτές δεν ανήκουν στα μαθηματικά.

[...]

6.3 Η διερεύνηση της λογικής σημαίνει διερεύνηση κάθε νομοτέλειας. Και έξω απο τη λογική καθετί είναι τυχαίο.

6.31 Ο λεγόμενος νόμος της επαγωγής δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι λογικός νομος, γιατι φανερά είναι μια πρόταση με νόημα. - Και γι αυτό δεν μπορεί να είναι και νόμος a priori.

[...]

6.363 Η διενέργεια της επαγωγής συνίσταται στο πώς αποδεχόμαστε τον απλούστατο νόμο που μπορεί να έρθει σε συμφωνία με τις εμπειρίες μας.

6.3631 Η διενέργεια αυτή δε στηρίζεται όμως λογικά, παρα μόνο ψυχολογικά.
Ειναι φανερό πως δεν υπάρχει κανενας λόγος να πιστεύει κανείς πως και το απλουστερο συμβάν θα συμβεί πραγματικά τώρα.

6.36311 Πως αύριο θα βγει ο ήλιος, είναι μια υπόθεση, και αυτό σημαίνει: Δεν ξέρουμε αν θα βγει.

Ludwig Wittgenstein - Tractatus Logico-Philosophicus














ΥΓ και αυτή ειναι απάντηση γιατι κάνουμε και γιατί πρεπει να κανουμε Μαθηματικά σε σχολή Μηχανικών. Και γιατί πρεπει να μελετάμε πριν και ενδιάμεσα του πραγματικού προβληματος , αφηρημένα θεωρητικά προβληματα (σφαίρες, κυλίνδρους κ.ο.κ.)

Αυτό σκεφτόμουν σήμερα: πόσο αφηρημένη/ό,τι να 'ναι επιστήμη είναι τα μαθηματικά σε σχέση πχ.με τη φυσική που ανήκει στην δεύτερη κατηγορία που ανέφερες.

Ναι, τα μαθηματικά λειτουργούν με παραγωγική/αναγωγική μεθοδο (νοητικές αποδείξεις), ενω οι φυσικές επιστήμες λειτουργούν με επαγωγική μεθοδο (πειράματα, παρατηρήσεις). Η αναγωγή ειναι σίγουρη και βεβαιη, η επαγωγή ειναι σε - διαφορους βαθμους - πιθανή.


Το δύσκολο ερώτημα είναι ποια η σχέση των μαθηματικών με τον φυσικό κόσμο ...

ή τουλάχιστον να μας μαθαίνουν την αναγκαιότητα των μαθηματικών που διδασκόμαστε, είτε που χρησιμοποιούνται(μακροπρόθεσμα) είτε ποια ανάγκη στάθηκε αιτία για την δημιουργία διάφορων μαθηματικών προτάσεων

μια απαντηση ίσως να είναι αυτή



δηλαδή οτι πρωτίστως χρησιμοποιούμε μαθηματικές προτάσεις για να εκφράσουμε σε "καθαρή γλώσσα" τις περίπλοκες λογικές σχέσεις μεταξύ των πραγμάτων, των γεγονότων, που έχουν προκύψει απο το πείραμα. Πχ. Ο (επαγωγικός) Νόμος του Ambere προέκυψε μετα απο πολλα πειράματα, και ο Ambere με ενα interpolation και καποιες παραδοχές, ενωσε τα σημεία και έφτιαξε μια μαθηματική σχέση που απεικονίζει τα πειράματα.


Οι αφηρημένες μαθηματικές εννοιες μπορούν να αντιστοιχηθούν σε πραγματικά προβλήματα ως μοντελα. Αυτή η αντιστοιχιση είναι αυθαίρετη, αλλα αν γίνει αυτή η παραδοχή , η αναγωγική μεθοδος των μαθηματικών μπορεί να γίνει ενα ισχυρο εργαλειο για την εξαγωγη αποτελεσμάτων/μελλοντικών συμπερασματων. Πχ. Τα καλώδια έχουν ακανόνιστο σχήμα συνήθως και εντελώς απρόβλεπτο. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, εκτος απο στατιστική. Αν όμως μοντελοποιηθούν ως κύλινδροι, μπορουν με Λογισμό και Γεωμετρία να βγουν καποια "σιγουρα" συμπεράσματα για το πως λειτουργούν: παντα όμως αυτά τα τελικά συμπεράσματα πρεπει να ελεγχονται στο τέλος με την πραγματικοτητα.

Καραμαζοβ εισαι ευλογια για το φορουμ

βαριόμουν λίγο σημερα, και δεν ήθελα να βγω Παραλία που μου λεγε ο άλλος

Κυκλοφορούνε Νιτσεϊκοί φιλο-Μεταμοντέρνοι αναμεσά μας... αυτούς πρέπει να του χτυπάμε απ όλες τις μπάντες, είτε λογικο-θετικιστικές είτε διαλεκτικές, για να μην σηκώσουνε κεφάλι:





[...]

Απόρριψη της λογικής αλήθειας

Η φιλοσοφική φλέβα των διαφόρων ειδών του σκεπτικισμού περιέχει πολλά είδη της αμφισβήτισης και απόρριψης των διαφόρων βάσεων στις οποίες στηρίζεται η λογική, όπως η ιδέα της λογικής μορφής, ο σωστός συμπερασμός, ή έννοια, συνήθως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν λογικές αλήθειες. Παρατηρήστε ότι άυτό είναι το αντίθετο στις συνήθεις απόψεις στο φιλοσοφικό σκεπτικισμό, όπου η λογική κατευθύνει την σκεπτικιστική έρευνα να αμφιβάλλει για τις θεόσταλτες σοφίες και ξεπερασμένες απόψεις, όπως στο έργο του Σέξτου του Εμπειρικού.


Ο Φρίντριχ Νίτσε προβάλλει ένα ισχυρό παράδειγμα της απόρριψης της συνήθης βάσης της λογική: η ριζική απόρριψη της εξιδανίκευσης τον οδήγησε να απορρίψει την αλήθεια ως «...ένα κινητός στρατός από μεταφορές, μετώνυμα και ανθρωπομορφισμούς - με λίγα λόγια... μεταφορές οι οποίες έχουν φθαρεί και χωρίς αισθητηριακή δύναμη. Κέρματα που έχουν χάσει το νόημά τους και πλέον έχουν σημασία ως μέταλλο, και όχι ως κέρματα». Η απόρριψη της αλήθειας δεν τον οδήγησε να απορρίψει την ιδέα του συμπερασμού ή λογικής εντελώς, αλλά πρότεινε ότι «η λογική άρχισε να λειτουργεί στο ανθρώπινο κεφάλι έξω από το παράλογο, του οποίου το πεδίο κανονικά θα έπρεπε να ήταν απέραντο. Αναρίθμητα όντα που συμπέραναν κατά τρόπο διαφορετικό από το δικό μας έχασαν τη ζωή τους». Έτσι, υπάρχει η ιδέα ότι η λογική συναγωγή έχει την χρησιμότητα της στην ανθρώπινη επιβίωση, αλλά και ότι η ύπαρξή του δεν υποστηρίζει την ύπαρξη της αλήθειας, ούτε έχει μια πραγματικότητα πέρα από την καθορισμένη: «Επίσης, η λογική, ακόμη, βασίζεται σε υποθέσεις που δεν αντιστοιχούν σε τίποτα στον πραγματικό κόσμο».

Ωστόσο, η θέση που κατέχει ο Νίτσε υπέστησε ακραία εξέταση για διάφορους λόγους. Ο ίδιος αδυνατεί να αποδείξει το βάσιμο των ισχυρισμών του και απλώς τους ισχυρίζεται ρητορικά. Παρά το γεγονός , δεδομένου ότι επικρίνει τα καθορισμένα κριτήρια ισχύος, αυτό δεν υπονομεύει τη θέση του, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η απόδειξη της ισχύος που προβλέπεται στο όνομα της λογικής είναι εξίσου βασισμένη στη ρητορική. Η θέση του έχει υποστηριχθεί ότι είναι αυτο-διαψεύσιμη από φιλόσοφους, όπως ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος κατηγόρησε το Νίτσε για το ότι δεν έχει μια συνεκτική οπτική γωνία πόσο μάλλον για μια θεωρία της γνώσης. Και πάλι, δεν είναι σαφές αν αυτή είναι μια καθοριστική κριτική για τα κριτήρια μιας συνεκτικής και συνεπής θεωρίας τα οποία είναι ακριβώς αυτά που είναι υπό αμφισβήτηση. Ο Γκέοργκ Λούκατς στο βιβλίο του The Destruction of Reason (Η καταστροφή του Λόγου) ισχυρίστηκε ότι «δεν μπορούμε να μελετήσουμε τις δηλώσεις του Νίτσε σε αυτόν τον τομέα από μια λογικο-φιλοσοφική οπτική γωνία, θα είμαστε αντιμέτωποι με το χάος των πιο μακάβριων ισχυρισμών, αυθαίρετα και βίαια ασυμβίβαστων». Παρ' όλα αυτά, από την άποψη αυτή η θεωρία του θα ήταν μια πολύ καλύτερη απεικόνιση μιας συγκεχυμένης και χαοτικής πραγματικότητας παρά μια συνεπή και συμβατή θεωρία. Ο Μπέρτραντ Ράσελ αναφέρει τις αξιώσεις του Νίτσε ως «κούφια λόγια» στο βιβλίο του A History of Western Philosophy.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE#.CE.91.CF.80.CF.8C.CF.81.CF.81.CE.B9.CF.88.CE.B7_.CF.84.CE.B7.CF.82_.CE.BB.CE.BF.CE.B3.CE.B9.CE.BA.CE.AE.CF.82_.CE.B1.CE.BB.CE.AE.CE.B8.CE.B5.CE.B9.CE.B1.CF.82