Φιλοσοφικά Κείμενα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[Wanderer]

Άντε να δημοσιεύσω και εγώ κάτι για τον Νίτσε. Ένα κείμενο που πρωτοάκουσα σε μια εκμπομπή φιλοσόφων, δεν θυμάμαι το όνομά της (νομίζω στην ΕΡΤ3)

"Όταν ο Ζαρατούστρα έφτασε στην πιο κοντινή πόλη που συνόρευε με το δάσος, βρήκε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στην αγορά, επειδή είχε ανακοινωθέι οτι ένας σχοινοβάτης θα έκανε επίδειξη. Και ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι στους ανθρώπους: Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί. Τι έχετε κάνει για να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Όλα τα όντα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει κάτι πέρα από τον εαυτό τους: κι εσείς θέλετε να είστε η άμπωτη αυτής της μεγάλης παλίρροιας, και θα προτιμούσαμε να ξαναγυρίσετε στο κτήνος παρά να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Τι είναι ο πίθηκος προς τον άνθρωπο; Ένα περιγέλασμα, ένα επόνειδο πράμα. Και το ίδιο ακριβώς θα είναι ο άνθρωπος προς τον Υπεράνθρωπο: ένα περιγέλασμα, ένα πράμα της ντροπής.

Έχετε προχωρήσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο, και πολύ ακόμα μέσα σας είναι του σκουληκιού. Κάποτε ήσασταν πίθηκοι, κι όμως ακόμα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από οποιονδήποτε πίθηκο. Ακόμα κι οι πιο σοφοί ανάμεσά σας είναι μόνο μια δυσαρμονία και μείγμα φυτού και φαντάσματος. Σας ζητάω όμως να γίνετα φυτά και φαντάσματα; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο! Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της γης. Αφήστε τη βούλησή σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης!

Σας εξορκίζω, αδελφοί μου, μείνετε αληθινοί στη γη, και μην πιστεύετε αυτούς που σας μιλάνε για υπεργήινες ελπίδες! Δηλητηριαστές είναι, είτε το ξέρουνε είτε όχι. Καταφρονητές της ζωής είναι, παρακμάζοντες και δηλητηριασμένοι οι ίδιοι, τους οποίους έχει βαρεθεί η γη: έτσι αφήστε τους να πάνε! Κάποτε βλασφημία ενάντια στο Θεό ήταν η μεγαλύτερη βλασφημία. Αλλά ο Θεός πέθανε, και μαζί και εκείνοι οι βλάσφημοι. Το να βλασφημήσεις τη γη είναι τώρα η πιο τρομερή αμαρτία, και το να επιτιμήσεις την καρδιά του μη γνωστέου υψηλότερο κι απ' το νόημα της γης! Κάποτε η ψυχή κοίταζε με περιφρόνηση το σώμα, και τότε αυτή η περιφρόνηση ήταν το ανώτερο πράγμα:- η ψυχή επιθυμούσε το σώμα να είναι αδύναμο, χλωμό, και πεινασμένο. Έτσι σκέφτηκε να ξεφύγει από το σώμα κι απ' τη γη. Ω, αυτή η ψυχή ήταν η ίδια αδύναμη, χλωμή, και πεινασμένη, και σκληρότητα ήταν η απόλαυση αυτής της ψυχής! Αλλά εσείς, επίσης, αδελφοί μου, μου λέτε: Τι λέει το σώμα σου για την ψυχή σου; Δεν ειναι η ψυχή σου φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια; Αληθινά, ένα μολυσμένο ρέμα είναι ο άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος.

Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι εκείνη η θάλασσα, σ' αυτόν μπορεί η μεγαλύτερη περιφρόνησή σας να βυθιστεί. Ποιό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να ζήσετε; Είναι η ώρα της μεγάλης περιφρόνησης. Η ώρα στην οποία ακόμα και η ευτυχία σας σας γίνεται μισητή, και το ίδιο η λογική και η αρετή. Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η ευτυχία! Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια. Μα η ευτυχία μου έπρεπε να δικαιολογεί την ίδια την ύπαρξη!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η λογική! Λαχταράει τη γνώση όπως το λιοντάρι την τροφή του; Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η αρετή! Ακόμα δεν με έχει κάνει παθιασμένο. Πόσο έχω βαρεθεί το καλό και το κακό μου! Είναι όλα φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η δικαιοσύνη! Δε βλέπω να είμαι πυρετός και φωτιά! Οι δίκαιοι, όμως, είναι πυρετός και φωτιά!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η συμπόνοια! Δεν είναι η συμπόνοια ο σταυρός στον οποίο καρφώθηκε αυτός που αγάπησε τον άνθρωπο; Αλλά η συμπόνοια μου δεν είναι σταύρωση." Έχετε μιλήσει ποτέ έτσι; Έχετε φωνάξει ποτέ έτσι; Α! μακάρι να σας είχα ακούσει να φωνάζετε έτσι! Δεν είναι δικό σας αμάρτημα- είναι η αυτοϊκανοποίησή σας που φώναξε στους ουρανούς, αυτή η ίδια σας η αποφυγή της αμαρτίας φώναξε στους ουρανούς! Πού είναι η αστραπή να σας γλύψει με τη γλώσσα της; Πού είναι η φρενίτιδα με την οποία έπρεπε να είστε εμβολιασμένοι; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι αυτή η αστραπή, αυτός είναι η φρενίτιδα!-

Όταν ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι, ένας από το πλήθος φώναξε: "Έχουμε ως τώρα ακούσει αρκετά για τον σχοινοβάτη, είναι καιρός να τον δούμε!" Και όλος ο κόσμος γέλασε με τον Ζαρατούστρα. Αλλά ο σχοινοβάτης, που νόμισε οτι τα λόγια ίσχυαν γι' αυτόν, ξεκίνησε την επίδειξή του.

4.

Ο Ζαρατούστρα, όμως, κοίταξε το πλήθος και θαύμασε. Μετά μίλησε έτσι: Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον Υπεράνθρωπο- ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. Ένα επικίνδυνο πέρασμα, ένα επικίνδυνο ταξίδεμα, μια επικίνδυνη ματιά προς τα πίσω, ένα επικίνδυνο τρεμούλιασμα και σταμάτημα. Το σπουδαίο στον άνθρωπο είναι οτι είναι μια γέφυρα και όχι ένας στόχος: το αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι οτι είναι υπερβάτης και καταβάτης.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι' αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει το Θεό του, επειδή αγαπάει το Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σα βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Να, είμαι ένας προάγγελος της αστραπής, και μια βαριά σταγόνα από το μαύρο σύννεφο: η αστραπή, όμως, είναι ο Υπεράνθρωπος.- "
...............................................

Τελικά όμως απέδωσε ο Νίτσε στον Υπεράνθρωπο "απόσ
τολη" να εξαφανίσει κάθε "αδύναμο" (κατα τον Νίτσε) άνθρωπο (ανάπηρο, αισθηματία, θρησκευόμενο, καλοσυνάτο κ.λ.π.) ή όχι;

[Karaμazoβ]

Τελικά όμως απέδωσε ο Νίτσε στον Υπεράνθρωπο "απόστολη" να εξαφανίσει κάθε "αδύναμο" (κατα τον Νίτσε) άνθρωπο (ανάπηρο, αισθηματία, θρησκευόμενο, καλοσυνάτο κ.λ.π.) ή όχι;

Τι είναι η ζωή;

Η ζωή - αυτό σημαίνει: να πετάς διαρκώς μακριά σου καθετί που θέλει να πεθάνει. Ζωή - αυτό σημαίνει: να σαι σκληρός και ανελέητος για καθετί που γερνάει και αδυνατίζει μέσα μας - και όχι μόνο μεσα μας. Ζωή - αυτό σημαίνει επίσης: να μη λυπάσαι καθόλου τους ετοιμοθάνατους, τους εξαθλιωμένους και τους γέρους; Να σαι συνεχώς δολοφόνος; - Κι όμως ο γερο-Μωυσής είπε : "Ου φονεύσεις!"

Friedrich Nietzsche - Χαρουμενη Επιστημη (26)




Βέβαια ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί οπως θέλει τα παραπανω - απο το να πάρεις ένα όπλο και να καθαρίζεις τους ζητιάνους ως να τους αγνοείς πλήρως...

[Wanderer]

σίγουρα μετά την ανω-κατω τελεία οι προτάσεις είναι σε μορφή ερώτησης (δηλαδή με ερωτηματικά στο τέλος);

[Karaμazoβ]

σίγουρα μετά την ανω-κατω τελεία οι προτάσεις είναι σε μορφή ερώτησης (δηλαδή με ερωτηματικά στο τέλος);

Ετσι τα αντέγραψα απο το βιβλίο...αν έχει χτυπήσει ο δαίμων του τυπογραφειου ας ενημερώσει καποιος...

[Wanderer]

Δε βγάζει νόημα να έχει ερώτηση εκεί. Νομίζω πως μπαίνει τελεία.

Στα αγγλικά (και στα Γερμανικά έχω την εντύπωση) το ελληνικό ερωτηματικό χρησιμοποιείται ως ανω-κάτω τελεία. Ίσως από αυτό μπερδεύτηκε ο μεταφραστής.

[Νessa]

Είναι δυνατόν ο μεταφραστής να μην ήξερε αυτό το απλό πράγμα;

[fugiFOX]

εσύ μπορείς να εμπιστευτείς την μεταφραση ότι έιναι σωστή;

[Karaμazoβ]

Υπάρχει το ενδεχόμενο να έχει χτυπήσει ο "δαιμων του τυπογραφείου", δεν είναι απαραίτητο να φταιει ο μεταφραστής, αν πραγματι δεν βγάζει νόημα.

[Wanderer]

Από ποιό βιβλίο είναι παρμένο αυτό το απόσπασμα;

edit:ουπς, ξέχνα το, το έχεις γράψει

[Karaμazoβ]

Εχει ποσταριστεί και στο τοπικ με τον "Πατριώτη", αλλα το βάζω κι εδώ γιατί ταιριάζει...

Εμείς οι απάτριδες

Ανάμεσα στους σημερινούς Ευρωπαίους δε λείπουν εκείνοι που έχουν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται απάτριδες με μια χαρακτηριστική και τιμητική έννοια - σ' αυτούς ακριβώς συνιστώ την μυστική μου σοφία και gaya scienza (=Χαρούμενη Επιστήμη) . Γιατί η μοίρα τους είναι σκληρή, οι ελπίδες τους αβέβαιες, χρειάζεται πραγματικά μαεστρία για να επινοήσει κανείς μια παρηγοριά για αυτούς - αλλά τι βοηθάει αυτό; Εμείς, τα παιδιά του μέλλοντος, πως είναι δυνατόν να νιώσουμε  σαν στο σπίτι μας μέσα σ αυτό το σήμερα; Νιώθουμε αντιπάθεια για όλα τα ιδανικά τα οποία μπορούν να κάνουν κάποιον να νιώσει σαν το σπίτι του ακόμη και σ αυτήν την εύθραυστη, ασταθή μεταβατική περίοδο. Όσο για τις "πραγματικότητές" της, δεν πιστεύουμε πως θα έχουν διάρκεια. Ο πάγος που κρατάει ακόμα τους ανθρώπους σημερα έχει γίνει πολύ λεπτος. Ο άνεμος που λιώνει τον πάγο έχει αρχίσει να φυσάει. Εμείς οι ίδιοι που έιμαστε απάτριδες αποτελούμε μια δύναμη που σχίζει τον πάγο κι άλλες πολύ λεπτές "πραγματικότητες".

Δεν "διατηρούμε" τίποτα, ούτε θέλουμε να επιστρέψουμε σε κάποια παλιά εποχή. Δεν είμαστε κατα κανένα τρόπο "φιλελεύθεροι", δεν δουλεύουμε για την "πρόοδο". Δεν έχουμε την ανάγκη να βουλώνουμε τα αυτιά μας για να μην ακούμε τις σειρήνες του μέλλοντος στην αγορά: το τραγούδι τους για "ίσα δικαιώματα", για την "ελεύθερη κοινωνία", για το "όχι πια αφεντικά και δούλοι", δε μας δελεάζει καθόλου! Απλώς, δεν θεωρούμε επιθυμητό να εδραιωθεί στη γη ένα βασίλειο δικαιοσύνης και ομόνοιας (γιατί, ασφαλώς, θα ήταν το βασίλειο της βαθύτερης ισοπέδωσης και chinoiserie (=κινεζισμός, η απόλυτη σταθερότητα στη κοινωνία) ), χαιρόμαστε μ όλους εκείνους που αγαπούν , σαν και μας τον κίνδυνο, τον πόλεμο και τις περιπέτειες, που αρνούνται να συμβιβαστούν, να αιχμαλωτιστούν, να συμφιλιωθούν, να ευνουχιστούν. Κατατάσσουμε τους εαυτούς μας στην κατηγορία των κατακτητών, σκεφτόμαστε για την αναγκαιότητα νεων τάξεων πραγμάτων, και μιας νέας δουλείας επίσης - γιατί κάθε ενίσχυση και ανύψωση του τύπου "ανθρωπος" συνεπάγεται και ένα νέο είδος υποδούλωσης. Έτσι - δε συμφωνείτε; - είναι πολύ δύσκολο να νιώθουμε σα στο σπίτι μας σε μια εποχή που της αρέσει να περιφανεύεται οτι είναι πιο ανθρώπινη, η πιο ήπια, η πιο δίκαιη εποχή απ' όσες είδε μέχρι τώρα ο ήλιος. Τι κακό να μας δημιουργούν τις χειρότερες υποψίες αυτά ακριβώς τα ωραία λόγια! Τι κακό να βλέπουμε σ' αυτά μόνο την έκφραση - και τη μασκαράτα - μιας βαθειάς εξασθένισης, κόπωσης, γηρατειών, εξαντλημένης ενέργειας! Τι  μας ενδιαφέρουν τα μπιχλιμπίδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο άρρωστος για να κρύψει την αδυναμία του! Ας τον αφήσουμε να τα επιδεικνύει σαν να ναι η αρετή του, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η αδυναμία σε κάνει ήπιο, τόσο ήπιο, τόσο δίκαιο, τόσο άκακο, τόσο "ανθρώπινο" !

Η "θρησκεία του οίκτου", στην οποία θέλουν να μας μυήσουν - αχ, ξέραμε αρκετά τα υστερικά μικρά αρσενικα και θηλυκά που χρειάζονται αυτήν την θρησκεία για πέπλο και για ψιμυθιο. Δεν είμαστε φιλάνθρωποι, δεν θα τολμούσαμε ποτέ να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να μιλήσει για  την "αγάπη του για την ανθρωπότητα"! Δεν είμαστε αρκετά θεατρίνοι για να κάνουμε κατι τέτοιο! Ούτε αρκετά σενσιμονιστές ( Ο Σεν-Σιμον ήταν μια απο τις ηγετικές μορφές του γαλλικού ουτοπικού σοσιαλισμού ) , ούτε αρκετά Γάλλοι. Πρέπει να προσβληθεί κανείς πράγματι απο μια γαλατική υπερβολή ερωτικής οξυθυμίας και ερωτευμένης  ανυπομονησίας, για να μπορέσει να πλησιάσει με πόθο την ανθρωπότητα...

Η ανθρωπότητα! Υπήρξε τάχα ποτέ πιο ειδεχθής γριά ανάμεσα σε όλες τις ειδεχθείς γριές (εκτός ίσως απο την "αλήθεια" : αυτό ειναι ένα ερώτημα για τους φιλοσόφους); Όχι, εμείς δεν αγαπάμε την ανθρωπότητα, απο την άλλη δεν είμαστε αρκετά "Γερμανοί" - με την έννοια με την οποία χρησιμοποείται συνεχώς  σήμερα η λέξη "Γερμανος" - ώστε να μπορούμε να γίνουμε συνήγοροι εθνικισμού και του φυλετικού μίσους  και να χαιρόμαστε με την εθνικιστική ψώρα της καρδιάς και του δηλητηριασμού του αίματος, που κάνουν σήμερα τους λαούς της Ευρώπης να στήνουν σύνορα και να οχυρώνονται σαν να πρόκειται για καραντίνα. Γι'αυτό το πράγμα είμαστε πολύ ανοιχτόμυαλοι, πολύ κακοί, πολύ καλά πληροφορημένοι , πολυ "ταξιδεμένοι": προτιμούμε να ζούμε σε βουνά, χώρια, "παράκαιρα", σε περασμένους ή μελλοντικούς αιωνες, εστω και για να γλυτώσουμε απο τη βουβή λύσσα στην οποία θα μας οδηγούσε το θέαμα μιας πολιτικής που ερημώνει το γερμανικό πνεύμα, το κάνει  μάταιο, και που είναι, άλλωστε, μικροπολιτική : προκειμένου να κρατήσει το ίδιο της το δημιούργημα έτσι ωστε  να μην γκρεμιστεί αμέσως αυτό, δεν της είναι απαραίτητο να το φυτέψει ανάμεσα σε δυο θανάσιμα μίση; Δεν είναι αναγκασμένη να θέλει τη διαιώνιση του χωρισμού της Ευρώπης σε πολλά μικρά κράτη;

Εμείς οι απάτριδες είμαστε πολύ πολύμορφοι και ανάμεικτοι ως προς τη φυλή και την καταγωγή μας και γι'αυτό δεν νιώθουμε τον πειρασμό να συμμετάσχουμε στον ψευδόλογο φυλετικό αυτοθαυμασμό και απρέπεια που επιδεικνύονται σήμερα στη Γερμανία σαν σύμβολο του γερμανικού τρόπου σκέψης, και που είναι διπλά ψεύτικες και αποτρόπαιες στο λαό της "ιστορικής αίσθησης" (σσ Τελικά η σχέση νιτσε-ναζισμού ήταν μονο στο μυαλό των ναζι) . Είμαστε με μια λέξη - κι ας είναι αυτή λόγος τιμής μας- καλοί Ευρωπαίοι, κληρονόμοι της Ευρώπης , οι πλούσιοι, αυτοί που έχουν πάρει τα περισσότερα εφόδια, αλλα και έχουν αναλάβει τις περισσότερες υποχρεώσεις, οι κληρονόμοι των χιλιάδων χρόνων του ευρωπαικού πνεύματος. Σαν τέτοιοι, έχουμε ξεπεράσει το Χριστιανισμό και νιώθουμε απέχθεια γι αυτον - επειδή ακριβώς μεγαλώσαμε με αυτόν, επειδή οι πρόγονοί μας ήταν Χριστιανοί αφωσιομένοι πλήρως στον χριστιανισμό τους: για την πίστη τους θυσίαζαν πρόθυμα το αίμα τους και την περιουσία τους, τη θέση και την γή των πατέρων τους. Εμείς - κάνουμε το ίδιο. Αλλα γιατί; Για την απιστία μας; Για κάθε είδος απιστίας; Όχι, ξέρετε κάτι καλύτερο απ αυτό , φίλοι! Το κρυμμένο Ναι μέσα σας είναι πιο δυνατό απ ολα τα Οχι και Ίσως που προσβάλλουν εσάς και την εποχή σας σαν αρρώστια. Κι όταν πρέπει να πάρετε τις θάλασσες , εσείς μετανάστες, κι εσάς επίσης σας αναγκάζει να το κάνετε αυτό μια  πίστη !


Friedrich Nietzsche - Χαρούμενη Επιστημη 377

[Wanderer]

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος "Ο σύγχρονος άνθρωπος"

"Η ανθρωπιά είναι κυριότατα βούληση, δεν είναι γνώση, δεν είναι μόνο γνώση. Και δεν είναι λόγος, είναι πράξη. Είναι ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος, τελειωμένος, που ακτινοβολεί παντού. Η ανθρωπιά αποκλείει τη μισαλλοδοξία, την καταφρόνεση του άλλου ανθρώπου. Είναι συγγνωμονική, καθώς θα έλεγε ο αρχαίος, είναι επιεικής και μειλίχια. Περιέχει πολλή συγκατάβαση και πολύ κατανόηση. Και όχι, φυσικά, αυτή τη σύγχρονη κατανόηση, που είναι μόνο ανοχή ή συνενοχή, σιωπηρή συγκατάθεση στο αμάρτημα. Μου έλαχε πολλές φορές να συναναστραφώ στη ζωή μου πρόσωπα, που η κοινή φήμη τα θεωρούσα υποδείγματα ανθρωπιάς. Και ξαφνιάστηκα ανακαλύπτοντας, πόσα σκοτάδια έτρεφαν μέσα τους. Με πόση σβελτάδα, όλοι αυτοί οι σπουδαίοι <<ανθρωπιστές>>, μόλις τους άγγιζες λίγο, μόλις τους αντιγνωμούσες, ξεθηκάρωναν από τα έγκατά τους το θηρίο που λούφαζε μέσα τους. Η ανθρωπιά είναι κυκλική παρουσία. Δεν βρίσκεται στραμμένη προς ένα μονάζα σημείο του ορίζοντα. Εκείνος που είναι αληθινά ανθρώπινος, όχι δεν έχει το δικαίωμα, όχι έχει το χρέος, δεν μπορεί να μην είναι σε κάθε περίσταση ανθρώπινος. Η ανθρωπιά δεν είναι επάγγελμα, δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας. Είναι απάρνηση. Πρέπει πολλά να αρνηθείς, για να κερδίσεις τα ουσιωδέστερα. Αλλά δεν είναι και παθητική κατάσταση. Ολωσδιόλου αντίθετα, αποτελεί μορφή αδιάκοπης ενέργειας. Όσοι μηρυκάζουν ολοένα τον όρο τούτο είναι πολύ δύσκολο να νιώσουν με τί φωτιά παίζουν. Είναι πολύ ευκολόερο να γίνεις "μέγας ανήρ" παρά να γίνεις "μεγάλος άνθρωπος". Η Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα μεγάλων ανδρών. Αλλά έχει πολύ λίγους "ανθρώπους" να παρουσιάσει. Και δεν είναι απίθανο οι περισσότεροι αληθινοί "άνθρωπο" να μην έφτασαν ποτέ στο προσκήνιο, να επέρασαν απαρατήρητοι, να μήν κατόρθωσαν να κάνουν αισθητή τη φωνή τους μέσα σε μια Ιστορία πλασμένη από τον ορυμαγδό των μαχών και την οιμωγή των θυμάτων. Το μέγεθος ανταποκρίνεται σε ποσότητα. Η ανθρωπιά σε ποιότητα. Για τούτο συμβαίνει να είμαστε μονάχα κατα ένα ποσοστό άνθρωποι. Ή και να μην είμαστε καθόλου.
Πολλοί μιλούν για "υπερανθρωπισμό", όχι για τον ανθρωπισμό του καιρού μας. Ο νους συλλαμβάνει καταπληκτικά σχέδια και η τεχνική πρόοδος τα πραγματοποιεί. Ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος στην τελειότερη σύγχρονη μορφή του, δηλαδή η μηχανή "Γάμμα 60", επιλύει προβλήματα, που θα απαιτούσαν ανάλωση ζωής και όχι ενός, πολλών ανθρώπων--και θαυμαστά προικισμένων. Κάθε μέρα εισάγουμε νέα εφευρήματα στην καθημερινή μας ζωή. Και τόσ πια μας φαίνεται φυσικό, ώστε σπανιότατα αποφασίζουμε να συλλογισθούμε, πώς έγιναν, πώς γίνονται όλα αυτά τα θαυμαστά και στην κοινή γνώση απλησίαστα. Ζούμε σε έναν χώρο τεχνικής μαγείας. Αλλά κάποτε θα πρέπει, νομίζω, να σταθούμε σε τούτο το απλό ερώτημα: Μήπως ζητώντας να γίνουμε υπεράνθρωποι ελησμονήσαμε στο αναμεταξύ να γίνουμε άνθρωποι; Μήπως η ανθρωπιά θα είναι στο μέλλον ο "ελλείπων κρίκος" στην ανέλιξη των ιδιοτήτων μας; Δεν θα το θεωρήσω καθόλου παράδοξο, αν έτσι θα συμβαίνει.

[Karaμazoβ]

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

Που τον έχω ξανακούσει αυτόν? 


Τεσπά, πολύ ηθικολόγος ο τυπάς... Άνθρωπος είναι αυτός που ζει βασει των ενστίκτων,των συναισθημάτων και της λογικής του, οχι αυτός που ακολουθεί ηθικολογίες περι ανθρωπιάς. Όλα αυτά προκαλούν μια τελειομανία. Είναι δυνατό ένας άνθρωπος να είναι ποτέ ετσι οπως τον περιγράφει το κείμενο? Θα κάνει λάθη και με αυτά πάλι κερδίζει γιατι ξεπερνάει τον εαυτό του συνειδητοποιώντας τα ("Υπερανθρωπος" δηλαδή)...

[Wanderer]

Δίκιο έχεις Karaμazoβ, αλλά το θέμα είναι κάποιος να είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει τα λάθη του, ώστε να τα διορθώσει. Αν και εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ υποκειμενικό.

[Jalk]

Είναι μαλακία να κάνεις 2 φορές το ίδιο λάθος!

Υπάρχουν τόσα πολλά για να κάνεις! Γιατί να μένεις στα ίδια; 

[Wanderer]

Και αν αυτό το λάθος είναι μια "γλυκιά αμαρτιά";