Total Members: 10004
Show Posts
Η απάντηση είναι εύκολα ναι, γιατί με την υποχρηματοδότηση που έχουν όλα τα δημόσια επί ΝΔ (και άλλων), πώς μια γιατρός / ένας δάσκαλος / μια μηχανικός να αποφασίσει να πάει στο δημόσιο να παίρνει 3 και 60 μετά από 20 χρόνια ενώ αν πάει στο ιδιωτικό θα μπορεί να βγάλει τουλάχιστον τα προς το ζην?
Προφανώς δεν είναι αυτή καθ' αυτή η διατύπωση αλλά η τοποθέτηση της εντός αυτού του πλαισίου που με εντυπωσίασε - παράξενο η όχι, ενώ πάντα υποστήριζα την δημιουργία κινήτρων για ενδυνάμωση των δημόσιων θεσμών (λογικών, όμως, πάντα για την αποφυγή των λάθων του παρελθόντος) δεν είχα σκεφτεί πως είναι η ίδια η παρουσία των ιδιωτικών που προκαλεί το πρόβλημα.
Και τώρα έρχεται ο προβληματισμός μου: υπό το υπάρχον - παγκόσμιο - οικονομικό σύστημα, κάποιος ο οποίος έχει ένα προϊόν που έχει ζήτηση (συχνά οι καλύτεροι στον κάθε κλάδο, αλλά χωρίς αυτό να είναι απαραίτητη συνθήκη) έχει οικονομικό συμφέρον να κοστολογήσει την προσφορά του με τρόπο τέτοιο ώστε να μεγιστοποιηθεί το κέρδος του. Αυτό σε ανεξάρτητους επαγγελματίες, αυστηρά εγωκεντρικούς και κερδοσκοπικούς, είναι πιθανό, εις βάρος (όπως έχει αποδειχθεί και με πρόσφατο Νόμπελ Οικονομίας - The winner's curse) των πελατών, αν και οι ίδιοι δεν το "νιώθουν", γιατί α) το οικονομικό βάρος μοιράζεται μεταξύ πολλών β) θεωρούν πως αυτό που λαμβάνουν "αξίζει τα χρήματα του". Τι γίνεται, αν το κράτος, προφανώς μη κερδοσκοπικά και για το καλό της κοινωνίας, θελήσει να προσλάβει αυτούς τους διακεκριμένους επαγγελματίες; Αναγκαστικά θα πρέπει, για να υπάρξει λόγος εργασίας των εγωιστών στο κράτος, να καταβάλλει την παράλογα υψηλή πληρωμή, που οι πελάτες μπορούσαν να καταβάλλουν, ακόμα και αν αυτό δεν είναι το η πιο αποδοτική σπατάλη χρημάτων: θα άξιζε αντ' αυτού να πάρει μάλλον περισσότερους εργαζόμενους, ωστέ να μπορέσει, αν όχι στο ίδιο επίπεδο, να προσφέρει υπηρεσίες με πληρέστερη στελέχωση. (Βέβαια με την σειρά τους και εκείνοι μπορεί να έβρισκαν πιο ανταγωνιστικές προσφορές εκτός κράτους και πάει λέγοντας, μα το αγνοώ στην περίπτωση αυτή). Άρα... χωρίς δομική αλλαγή του πλαισίου (έλλειψη ανταγωνισμού προς τον κρατικό φορέα - "μείωση/διακοπή" του ιδιωτικού) δεν μπορεί @ καλύτερ@ να θέλει (χωρίς αλτρουιστικά κίνητρα) να δουλέψει για το κράτος, ούτε και το κράτος να τ@ προσλάβει. Εξ' αυτού οι καλύτερες υπηρεσίες δεδομένων των συνθηκών, δεν μπορεί παρα να συναντώνται εκτός κρατικών ιδρυμάτων.
Η ερώτηση που συνοψίζει, νομίζω, το παραπάνω είναι: Δεν είναι λάθος να λέμε ότι ο ένας τομέας υποβαθμίζει τον άλλο, όταν "το ντέρμπι είναι στημένο"; Είμαι σίγουρος ότι κάπου μπορεί να έχω κάνει κάποιο λογικό άλμα/ατόπημα και αυτό θα 'θελα να το ακούσω γιατί διαβάζοντας την συζήτηση είχα πολλές απορίες και είπα να το δοκίμαζα μία φορα.
(Παρατήρηση: ακόμα και ενώ το έγραφα συνειδητοποίησα πως είναι ένα πρόβλημα το οποίο αν αφεθεί ανοιχτό οδηγεί σε άλλες συζητήσεις, άσχετες με τον προβληματισμό μου, για αυτό και το κράτησα στο οικονομικό συμφέρον. Είναι, δηλαδή, πολύ ευρύ για να μην περιοριστεί στα οικονομικά κίνητρα του εκάστοτε ατόμου. Προφανώς και ένας υπεύθυνος πολίτης, παραδείγματος χάρη, θα λάμβανε υπόψη του και το κοινωνικό συμφέρον / κοινωνική υποχρέωση (?) του, όμως ένα σύστημα δεν σχεδιάζεται για τον ιδανικό χρήστη, καθώς δεν υπάρχουν μόνο αυτοί)
