THMMY.gr

Περί ομοφυλοφιλίας θα ξαναπώ το εξής: Είναι διαφορετικά ζητήματα το αν η ομοφυλοφιλία είναι γενετικά ή κοινωνικά προσδιοριζόμενη με το αν είναι επιλογή. Θα μπορούσε (λέμε τώρα) να ευθύνεται το οικογενειακό περιβάλλον για παράδειγμα.


Το ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί διαταραχή δε σημαίνει ότι οι ψυχίατροι δεν έχουν ασχοληθεί μαζί της και δεν έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα.

BTW η συζήτηση περί λογικής, συναισθημάτων και ενστίκτων κολλάει εδώ ή να μεταφερθεί κάπου αλλού; Γιατί από τη μια έχει πολύ ψωμί, από την άλλη δεν είναι για εδώ...

ίσως θα ήταν καλύτερα να αφήσουμε την σουπερνόβα να ανοίξει ένα τόπικ για τους οργονιστές και να στήσουμε εκεί εξαρχής την συζήτηση. :P

Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν αρκετά ιν τόπικ η συζήτηση για να την πάρουμε από εδώ μέσα.
Για να αναπτυχθεί ωραία η συζήτηση, πιστεύω αξίζει να αρχίσουμε από το μηδέν, με τις όποιες μετατοπίσεις στις θέσεις μας, και ξεκάθαρο το ζήτημα.

Είχα ένα ωραίο κειμενάκι που αποτύπωνε πολύ γλαφυρά αυτά που λέω στο thread, αλλά είναι τόπικ από μόνο του :-\

Το ανεβάζω τώρα εδώ και βλέπουμε.

Edit: Τώρα που το σκέφτομαι η περιγραφή που έδωσα για το κείμενο είναι μάλλον άστοχη... η ισχύς του είναι κυρίως αποδεικτική :)

Ναι, επιλογή δεν είναι ,αφού το σε ποιο σημείο της κλίμακας μεταξύ απόλυτης ετερο/ομο φυλοφιλίας βρίσκεται ο καθένας δεν το επιλέγει ο ίδιος συνειδητά.Καθορίζεται βιολογικά, γενετικά ,ορμονικά και με ελάχιστο τον παράγοντα του περιβάλλοντος(κυρίως μέχρι την ενηληκίωση).


Το ότι κατέληξαν δλδ στο οτι δεν είναι ψυχιατρική διαταραχή, δεν σημαίνει οτι οι ομοφυλόφιλοι τελικά δεν αποτελούν και κακώς αποτελούσαν αντικείμενο της ψυχιατρικής,άρα οι ψυχίατροι έβγαλαν αναξιόπιστα συμπεράσματα;
 
Και η εκκλησία έβγαλε συμπεράσματα και ο Αχμεντινεζάντ τα δικά του θα τα δεχτούμε όλα;Εσύ σαν ηλεκτρολόγος μπορείς να αποφανθείς για ιατρικά θέματα;

Δε νομίζω ότι πάει έτσι... δεν είναι ανάγκη να είσαι άρρωστος για να βγάλει συμπεράσματα για σένα ένας γιατρός. Μπορεί να σου δώσει διάφορες πληροφορίες για τον οργανισμό σου.

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D
Προκειμενου να υποστηριξεις τις αποψεις σου και τα χαζα συμπερασματα στα οποια καταληγεις,  ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ!!!!:

Λες: Oi ψυχιατροι ασχοληθηκαν με την ομοφυλοφιλια.
Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι αυτη δεν αποτελει ψυχικη διαταραχη.
Αρα, κατεληξαν στο συμπερασμα οτι οι ομοφυλοφιλοι δεν ειναι αρρωστοι.
Άρα οι ομοφυλοφιλοι δεν αποτελούν και κακώς αποτελούσαν αντικείμενο της ψυχιατρικής, αφου δεν ειναι αρρωστοι.
Δηλαδη:
Οι ψυχιατροι ασχοληθηκαν μαζι σου ομοφυλε και κατεληξαν οτι δεν εισαι αρρωστος
Και λες πανω σε αυτο:
Δεν ειναι αναγκη να εισαι αρρωστος, για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρος.
Μα αμα δεν αποφανθει ο ψυχιατρος οτι η ομοφυλοφιλια δεν ειναι αρρωστεια, πως θα σου πει εσενα οτι "κοιτα ομοφυλοφιλε δεν εισαι αρρωστος!"???
Αφου η πανω bold λεξη ειναι ιδια με την κατω bold λεξη, πας εσυ να της δωσεις διαφορετικη εννοια!!!!!!!!!!!!!!

οφφ τόπικ δεν είναι...

άκυρο είναι.

Αυτό που λέει η νέσσα, και που συμφωνώ απόλυτα μαζί της, είναι ότι δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι διαταραγμένος για να χρήζει ψυχιατρικής μελέτης, ή ακόμα και βοήθειας.

Η ιατρικη δεν καταπολεμα μονο ασθένειες αλλα μελετά κιολας την ανθρώπινη φυσιολογια.

MHN ΓΕΝΙΚΕΥΕΙΣ! Στο γενικο εχεις δικιο.
Η Νεσσα θελει να εχει και αυτη δικιο.
Αφου μιλαει ΕΙΔΙΚΑ για την ομοφυλοφιλια, ε δεν το χει και παιζει με τις λεξεις.

Γενικεύω...?

Η ομοφυλοφιλία είναι μια ανθρώπινη συμπεριφορά. Άρα είναι αυτούσιο αντικείμενο μελέτης για την ψυχιατρική.


Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να την αγνοεί επιδεικτικά.

Αρκετά σημαντικά πρόσωπα στην ιστορία της ψυχολογίας έχουν θεωρήσει την σεξουαλικότητα, ως βάση κάθε είδους συμπεριφοράς μας.


Επίσης. Υπάρχουν πολλοί που ακόμα πιστεύουν ότι είναι μια ψυχική διαταραχή. Ποιος θα τους αμφισβητήσει?

ΛΟΟΟΟΟΛ! Αυτό απαντά στη Supernova και στηρίζει εμένα, αν δεν το έχεις καταλάβει!

Μα την αγνοει! Λεει:
Oi ψυχιατροι ασχοληθηκαν με την ομοφυλοφιλια.
Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι αυτη δεν αποτελει ψυχικη διαταραχη.
Πάνω σε αυτο, συμπεραινει και η SN:
Άρα οι ομοφυλοφιλοι δεν αποτελούν και κακώς αποτελούσαν αντικείμενο της ψυχιατρικής.

Και πιο κατω λεει οτι ο ψυχιατρος ασχολειται τελικα με τον ομοφυλοφυλο.
Λεει δλδ οτι" Δεν ειναι αναγκη να εισαι αρρωστος(εννοει ομοφυλοφιλος), για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρος."
Μα γιατι ασχολειται???? Αφου θα επρεπε να τον αγνοει. ;)


Παιζει με τις λεξεις, καταληγωντας σε αντιφασεις, οπως και στην βουλιτσα. ;) ;)

Ναι, συμπέρασμα με το οποίο διαφώνησα.


Δεν είπα πουθενά ότι ο ομοφυλόφιλος είναι άρρωστος!

Συνεχιζεις το παιχνιδι με τις λεξεις! Μαρεσει.

Δεν αντιλεγω. ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΕΣ: Μαλιστα, ειπες:
Oi ψυχιατροι ασχοληθηκαν με την ομοφυλοφιλια.
Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι αυτη δεν αποτελει ψυχικη διαταραχη.
Άρα οι ομοφυλοφιλοι δεν ειναι αρρωστοι.

ωραια.
και τι ειπες?
" Δεν ειναι αναγκη να εισαι αρρωστος, για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρος."
Δλδ, ο ψυχιατρος θα ασχοληθει μαζι σου, ειτε εισαι αρρωστος ειτε οχι.
Εσυ ο ομοφυλοφιλος ηρθες και ειπες του ψυχιατρου: Ψυχιατρε ειμαι αρρωστος?
Σου ειπε: Δεν σχολουμαι μαζι σου, αφου η παθηση σου δεν αποτελει αντικειμενο μελετης μου.
Εσυ ομως επιβαλλεις τον γιατρο να ασχοληθει μαζι σου. Μα γιατι? Αφου ο ομοφυλοφυλος δεν ειναι αρρωστος.
Άρα κακως τον επιβαλεις οπως σου ειπε καιι η σουπερ νοβα

Κάτι που δεν ισχύει! Αποτελεί αντικείμενο μελέτης του, αυτό λέω!

Και δεν είναι πάθηση!

νεσσα θες να με τρελανεις, ε??
Αυτο εννουσες λεγοντας:
Oi ψυχιατροι ασχοληθηκαν με την ομοφυλοφιλια.
Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι αυτη δεν αποτελει ψυχικη διαταραχη. ???

Για να καταληξουν στο συμπερασμα, επρεπε να ασχοληθουν με την ομοφυλοφιλια ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ t1 !!!!!!!!
Ομως, ειπες οτι απο την χρονικη στιγμη t1 και μετα ομως, ο ψυχιατρος δεν ασχολειται μαζι σου αφου κατεληξε στο συμπερασμα οτι δεν αποτελεις εσυ ομοφυλοφυλε ψυχικη διαταραχη! (βεβαια δεν ειπες την φραση "απο την χρονικη στιγμη t1 και μετα ομως..." αλλα ειπες "Κατεληξαν στο συμπερασμα οτι αυτη δεν αποτελει ψυχικη διαταραχη."  )

ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΑΛΑΚΙΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΣΟΥ, απαντησε η σουπερ νοβα λεγοντας σου οτι "Άρα οι ομοφυλοφιλοι δεν αποτελούν και κακώς αποτελούσαν αντικείμενο της ψυχιατρικής"

Καταλαβες τωρα πως παιζεις τοσο απαραδεκτα με τις λεξεις?

Πας καλά ρε Megawatt?

Κάτι το οποίο δεν είναι διαταραχή, μπορεί έμμεσα να προκαλεί διαταραχή.

Αλλά για τελευταία φορά.



ΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ


Αυτό το πιστεύουν όσοι είναι τόσο κομπλεξικοί και φοβισμένοι ή τόσο ανενημέρωτοι.


Εδιτ: Βασικά χρειάζεται να είσαι και από τα δύο.


Εδιτ2: και ένας επιστήμονας δε μπορεί να κρίνει κάτι a priori, από οποιοδήποτε political correct πεποίθηση.
οπότε κάποιος θα πρέπει να ελέγξει και αν η ομοφυλοφιλία είναι διαταραχή ή όχι.

Ναι.

Εδώ θα πήγαινε ένα
"τι λέει ο ταραγμένος" :P

Εκτος θεματος ειναι ΟΛΟ το τοπικ απο μονο του, και αυτο το δηλώνω με το πρωτο μου ποστ εδω μεσα.

Οι ψυχολογοι ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Οι ψυχιατροι ασχολουνται ΜΟΝΟ με διαταραγμενους ανθρωπους.
Μην τους μπερδευεις. Ενημερωσου ;)
Στο παιχνιδι των λεξεων η Νεσσα χρησιμοποιησε την λεξη "ψυχιατροι"
 ::) ::) ::) 8)

και για να γίνω πιο ξεκάθαρος γιατί κάποιοι διαβάζουν ότι να'ναι.

Όποιος διαφωνεί με την παράθεση είναι τουλάχιστον ανενημέρωτος.

Πολύ πιθανό να είναι επίσης κομπλεξικός και φοβισμένος για την δική του ψυχική υγεία.

μην κβοταρεις μια φραση  σου η οποια εχει αμφισβητηθει !

για δες τι σαπαντησα πιο πανω ::)

Οι γιατροί οφείλουν να ασχολούνται μόνο με αρρώστους; Αυτό καταρχάς δεν είναι τεχνικώς δυνατόν, γιατί για να θεραπεύσεις τον άρρωστο πρέπει να έχεις μελετήσει πρώτα τον υγιή.

ναι και δες τι σου απάντησα εγώ.


Ενημερώσου πριν μιλήσεις. Σταμάτα να εκβιάσεις χαρακτηρισμούς εκδηλώνοντας μια (ελπίζω) επιτηδευμένη ασχετοσύνη.

Ποιοι γιατροι?
Εφοσον παιζουμε με τις λεξεις, να παιζεις σωστα. ;)

Οι μισοι Αμερικανοι πανε στον ψυχΟΛΟΓΟ . Αυτο ΔΕΝ σημαινει οτι ειναι αρρωστοι ολοι.
Εκεινος (ο ψυχολογος) θα τους παραπεμψει σε ψυχΙΑΤΡΟ  ΑΝ ΕΙΝΑΙ οντως ΑΡΡΩΣΤΟΙ

ΝΑΙ και για δες τι απαντησα πιο πανω ::)

Το "παιχνίδι με τις λέξεις" υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Αυτά που λες είναι παράλογα και θεωρώ ότι έχω ήδη απαντήσει.

Ο guest που μας βλεπει, εχει βγαλει τα συμπερασματα του

Σα να έχει ένα δίκιο ο μεγκα...
Από την άποψη ότι η δυτική ιατρική έχει περισσότερες μεθόδους για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα παρά να το προλάβει.

Ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός.

Κορυφαία ατάκα!

Δηλαδή συμφωνείς ότι οι ψυχίατροι ασχολούνται ΜΟΝΟ με τους άρρωστους?

Ότι κακώς η ψυχιατρική ερεύνησε την φύση της ομοφυλοφιλίας?

Το θέμα είναι ότι ένας θα πάει στον γιατρό αν νιώθει ότι έχει πρόβλημα. Δε θα πάει ο γιατρός σε κείνον.
Οι περισσότεροι ψυχίατροι σήμερα είναι και νευρολόγοι, δλδ περισσότερο του hardware.

Ε, ο γιατρός αν δει ότι μπορεί να βρει κάτι σε σένα από αυτά που μελετάει, θα ασχοληθεί μαζί σου. Αν δε βρει, θα σε ξαποστείλει. Απλά πράγματα. Γιατί κολλάτε στις λέξεις, σαν παιδάκια κάνετε, έλεος.

Σχετικά με την ομοφυλοφυλία και την ψυχιατρική.
Δε θεωρώ ότι κακώς ερευνήθηκε η φύση της. Η ψυχιατρική υπηρετεί τον άνθρωπο και μελετά κάποια πράγματα που αφορούν αυτόν. Το αντικείμενό της είναι ορισμένο, αλλά πιστεύω ότι οι ανθρώπινες συμπεριφορές είναι μέσα σε αυτό. Και όταν υπάρχει πρόβλημα σε μια κοινωνία στις συμπεριφορές προς και από ένα άτομο, νομίζω είναι δεδομένο ότι θα παρατηρηθεί και θα εξεταστεί έτσι ώστε να βγει ένα γενικότερο όφελος. Κατευθυνόμενο ίσως, από τις εκάστοτε συνθήκες.

Αγαπητοί φίλοι !

 Η επικοινωνία μου με τους αναγνώστες της ιστοσελίδας μου έθεσε την αναγκαιότητα της προβολής μερικών θεμάτων , που αφορούν την διαδικασία της ψυχοθεραπείας , τους στόχους της και , ως απαραίτητη προϋπόθεση , την ανάλυση ανθρώπινης ψυχολογίας και προσωπικότητας . Κατ’αρχήν θα έπρεπε να διευκρινίσουμε τους στόχους της ψυχοθεραπείας . Πλειονότητα των ατόμων , απευθυνόμενη στους ψυχιάτρους για ψυχοθεραπεία , έχουν μια αντίληψη διαμορφωμένη από παλιά , κλασική σχέση ασθενή – γιατρού , η οποία ριζικά διαφέρει από τη σχέση αναλυτή με αναλυόμενο  . Εάν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε  την ψυχολογική κατάσταση ενός τέτοιου ατόμου , θα δούμε ότι , μετά από αρκετά έντονη διαμάχη με των εαυτό του , επηρεασμένος από τις παλιές αντιλήψεις , ότι η ψυχιατρική ασχολείται με ψυχικές αρρώστιες , που συσχετίζονται κυρίως με τις ψυχώσεις  και σχιζοφρένια , αλλά και από καθημερινή ροή πληροφοριών σε μορφή βιβλίων , περιοδικών , κινηματογραφικών έργων , τηλεοπτικών εκπομπών , οποίες ασκούν μια έμμεση πίεση στην αντίληψη της αναγκαιότητας ψυχολογικής υποστήριξης , αποφασίζει να απευθυνθεί στον ψυχίατρο , πολλές φορές έχοντας ενδοιασμούς , κατά πόσο θα μπορούσε να βοηθηθεί από μια θεραπεία , χωρίς φάρμακα . Ως αποτέλεσμα αυτής  διαμάχης εμφανίζεται μια έντονη επιφυλακτικότητα κατά τις πρώτες επαφές του με των ψυχίατρο , η οποία δημιουργεί αρκετές δυσκολίες στην ανάπτυξη μιας ισότιμης σχέσης εμπιστοσύνης , που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχημένη έκβαση μιας αναλυτικής διαδικασίας . Η στάση του ατόμου αυτού , περιορίζεται από τα παλιά σχήματα και εμπειρίες των επαφών του με τους γιατρούς , όπου ο τελευταίος καλείται δια των ερωτήσεων να διαγνώσει την ασθένεια του πελάτη του και εν’ συνεχεία να θέσει κάποια φαρμακευτική αγωγή . Επομένως , υποσυνείδητα και μη ,   το άτομο αυτό αυτοπεριορίζει των εαυτό του στη αναφορά των συμπτωμάτων του ή των θεμάτων που συσχετίζονται με αυτά  , δημιουργώντας ένα ισχυρό ψυχολογικό φράγμα , το οποίο είναι δυνατόν να ξεπεραστεί μόνο στην περίπτωση αλλαγής μιας τέτοιας αντίληψης .


http://www.psychologia.gr/editions/psychotherapy's%20target.htm

Ωραία, και;

Αυτό που ήθελα να γράψω, αλλά δε προλάβαινα οπότε πόσταρα το παραπάνω, είναι ότι η πεποίθηση ότι η επίσκεψη στον ψυχίατρο απαιτεί ή προϋποθέτει ψυχική αρρώστια, είναι μια ξεπερασμένη αντίληψη, σχετιζόμενη με βαθύτατη προκατάληψη.

Μπαρουτι:

(Κατα τη γνωμη σας, ως -wannabe- ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ...) η ψυχιατρικη οφειλει να ασχολειται με την κτηνοβασια? Σε τι βαθμο?



edit: Οποιος τολμησει να υπονοησει οτι συνδεω με οποιονδηποτε τροπο την κτηνοβασια με την ομοφυλοφιλια θα φαει βρισιδι online...

Oποιασδήποτε προσπάθεια προσέγγισης της επιστήμης που ασχολείται με την ψυχή του ανθρώπου από άτομα μη επαρκώς και συστηματικώς ενημερώμενα πάνω στο αντικείμενό της και πολύ περισσότερο συζήτησης περί αυτής είναι εκ των προτέρων αποτυχημένη.

Οδηγεί άφευκτα σε λάθος συμπεράσματα από λάθος δρόμους, είναι κατά βάση κακοστημένη εκλαΐκευση και δεν έχει σκοπό.

Πεποίθησή μου είναι, και προκύπτει ως γενική σκέψη, ότι δεν υφίσταται λόγος να αναφερόμαστε σε ψυχικές καταστάσεις γενικώς, ως αυτές να είναι ιδιότητα συνόλου, παρά ειδικώς ως προς το άτομο που τις φέρει. Δε διαθέτουμε εξάλλου το επιστημονικό υπόβαθρο ώστε να προχωρήσουμε σε αναγωγή των συμπερασμάτων μας στο σύνολο, δηλ. στην έννοια της ψυχικής κατάστασης.
Από εδώ εξάλλου προκύπτει και το αυθαίρετο της ανάλυσής μας: βασίζεται στη γενική μας πεποίθηση. Ας αποδεχθούμε λοιπόν ότι κάθε τι που αφορά ένα άτομο είναι αυστηρά προσωπικό και δεν μπορεί να επεκταθεί.

Τα παραπάνω ενδέχεται να αναθεωρηθούν, όταν περάσει η επήρρεια του φραπέ ή να καταρριφθούν σύντομα λόγω άγνοιας. :P

Γιατί γενικεύετε και οι δυο (αλιάκμων και γκάιμπρας) στην περίπτωση που λείπουν οι γνώσεις;
Το θέμα είναι ο τρόπος που διατυπώνεται κάτι με όσες γνώσεις υπάρχουν.
Στο κάτω κάτω, η ιατρική είναι γνώσεις μη αλυσιδωτές, είναι τόσο απίθανο να γνωρίζει κάποιος ένα σχετικό κομμάτι ακόμη και αν δεν σκοπεύει να γίνει γιατρός;
Το πώς το παρουσιάζει φανερώνει και πόσο το κατέχει.
Επειδή δε διαβάζουμε όλοι κάτι με τον ίδιο τρόπο είναι που προκύπτουν διαφωνίες, κάτι που είναι κρίμα να δυσχεραίνει τη συζήτηση...

Tourambar στο κειμενο που παρεθεσες δεν αναφερεται καν ο ορος (και ο ρόλος) του ψυχολογου.
Το κειμενο σου ούτε καν τους διαχωριζει και μιλαει γενικα συγχεοντας την ψυχοθεραπεια μονο με τους ψυχιατρους :
"Πλειονότητα των ατόμων , απευθυνόμενη στους ψυχιάτρους για ψυχοθεραπεία"
Ηδη απο εδω εισαι λαθος και αρα λαθος ειναι το συμπερασμα σου:
To λαθος εδω ειναι στο επαγγελμα. "Η επισκεψη στον ψυχολογο" επρεπε να πεις και οχι "στον ψυχιατρο", αλλα σε δικαιολογω αφου παρασυρθηκες απο το κειμενο σου.

Καταρχην εχω πειστει οτι δεν εχεις ξεχωρισει ποιος ειναι ο ρολος τους.
Αλλο το επάγγελμα του ψυχολόγου
και αλλο το επαγγελμα του γιατρου ψυχιατρου.
Εχεις μπερδευτει και αρα ο ανημερωτος μεταξυ μας δεν ειμαι εγω ;)
Μια πρωτη προσπαθεια να σου δειξει την διαφορα μετξυ τους, εκανε ο Κυβος λεγοντας σου οτι "Οι περισσότεροι ψυχίατροι σήμερα είναι και νευρολόγοι, δλδ περισσότερο του hardware.....Ο ψυχολόγος δεν είναι γιατρός."
Να το πω αλλιως: Οταν εγω παραθετω κειμενα απο διαφορους γιατρους, κανω πολλους να αναρρωτιούνται: "μα καλά, υπάρχει καποιος εκτος τον mw που τα διαβαζει αυτα" ? ;D
Φαινεται λοιπον πως ούτε και εσυ τα διαβαζεις. ::)
Επειδή ποτε δεν ειναι αργα, μαθε:


Σύμφωνα με την επίσημη επιστημονική βιβλιογραφία και πρακτική ο ρόλος του συμβουλευτικού ψυχολόγου και του ψυχοθεραπευτή εναλλάσσονται κι αλληλοσυμπληρώνονται ανάλογα με τους θεραπευτικούς στόχους της ψυχολογικής θεραπευτικής παρέμβασης.

Ο συμβουλευτικός ψυχολόγος είναι ειδικά εκπαιδευμένος ψυχολόγος ο οποίος έχει μεγάλη εμπειρία στο να βοηθάει ανθρώπους να διαπραγματεύονται αποτελεσματικά τα συναισθηματικά και άλλα προσωπικά τους προβλήματα.

Αξιολογεί και αντιμετωπίζει συναισθηματικές διαταραχές, προβλήματα συμπεριφοράς, καθώς και δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο συμβουλευτικός ψυχολόγος ενδιαφέρεται κυρίως για τις κρυμμένες δυνάμεις & δυνατότητες, και το υποστηρικτικό περιβάλλον του ενδιαφερόμενου - και του συστήματος στο οποίο ανήκει αυτός (π.χ. οικογένεια καταγωγής)-, για τους τρόπους επικοινωνίας και συνδιαλλαγής του ατόμου με αυτά τα περιβάλλοντα (συστήματα), τους ρόλους, τους κανόνες, και τους στόχους που υιοθετεί, καθώς και για το στάδιο της ψυχο-κοινωνικής ανάπτυξης στο οποίο βρίσκεται.

Η διαδικασία της ψυχολογικής θεραπείας περιλαμβάνει κυρίως διάλογο και σκέψη. Ο ενδιαφερόμενος μιλάει για τον εαυτό του και το πρόβλημα που τον απασχολεί, ενώ ο συμβουλευτικός ψυχολόγος τον ενθαρρύνει να σκεφτεί πάνω σε θέματα που -κατά την άποψή του- σχετίζονται με το/τα πρόβλημα/ τα, και να επεξεργαστεί νέες λύσεις στο πρόβλημα/τα αυτό/ά.

Αυτό το πετυχαίνει συνήθως κάνοντας ερωτήσεις και σχολιάζοντας τις απαντήσεις του ενδιαφερόμενου.

Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος (ή οι ενδιαφερόμενοι) είναι αυτός που αντιμετωπίζει το πρόβλημα με την καθοδήγηση, ή την παρέμβαση του συμβουλευτικού ψυχολόγου.

Πρακτικά ζητήματα στην ψυχολογική θεραπεία

Ενώ η μέση συχνότητα των συνεδριών είναι μια συνεδρία (συνάντηση) εβδομαδιαίως, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να απαιτούνται περισσότερες ή λιγότερες συνεδρίες. Γενικά, ενώ η πρώτη (εισαγωγική) συνεδρία διαρκεί κάπως περισσότερο απ' ό,τι συνήθως, οι περισσότερες θεραπευτικές συναντήσεις έχουν διάρκεια 45΄- 60΄ λεπτά της ώρας.

Ο χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωση της ψυχολογικής θεραπείας σε άτομα, ζευγάρια, ή οικογένειες, συνήθως ποικίλει ανάλογα με τη σοβαρότητα και τις ιδιαιτερότητες του προβλήματος.

Όσον αφορά στη θεραπεία ζευγαριού ή οικογένειας, ο/η σύντροφος, ή τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν είναι απαραίτητο να συμμετέχουν πάντοτε στις συνεδρίες. Παρόλα αυτά, όταν υπάρχει ένα τουλάχιστον άτομο να συμμετέχει στη θεραπευτική διαδικασία, τότε συνήθως τα μέλη της οικογένειας που αρχικά αδιαφορούσαν εκδηλώνουν ενδιαφέρον κι εντάσσονται σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο της θεραπευτικής διαδικασίας. Σ' αυτές τις περιπτώσεις η ψυχολογική θεραπεία μπορεί να ολοκληρωθεί σε 10 - 15 συνεδρίες.



Το δίλημμα ψυχολόγος ή ψυχίατρος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχυσης που υπάρχει γύρω από τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας. Ο πιο εύκολος και συνηθισμένος τρόπος για να τους ξεχωρίζουμε είναι να λέμε ότι ο ψυχίατρος είναι για τα «βαριά« περιστατικά, ενώ ο ψυχολόγος για τα «ελαφριά». Η παρατήρηση αυτή περιέχει μία δόση αληθείας, αφού στα «βαριά» περιστατικά είναι απαραίτητη η φαρμακοθεραπεία, αλλά δεν περιγράφει ακριβώς το πώς έχουν τα πράγματα…

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι δύο αυτοί επιστήμονες κοιτάζουν το ίδιο πράγμα, τον άνθρωπο και τις ψυχικές του δυσλειτουργίες, από διαφορετική οπτική γωνία. Η διαφοροποίηση αυτή έχει να κάνει με την ιατρική ιδιότητα που έχει ο ψυχίατρος, πράγμα το οποίο λείπει από τον ψυχολόγο.

Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς επηρεάζει η ιατρική ιδιότητα: όταν κάποιος επισκέπτεται έναν ιατρό, ο τελευταίος θα τον εξετάσει, θα αναλύσει τα συμπτώματα, θα κάνει τη διάγνωση και θα χορηγήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή. Κατά τη διάγνωση, η προσοχή του ιατρού στρέφεται στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και στο σύμπτωμα που παρουσιάζεται. Ο τρόπος που ο ψυχίατρος γνωρίζει-έχει-μάθει-να-χρησιμοποιεί, βάση της ιατρικής του ιδιότητας, για να αντιμετωπιστεί η δυσλειτουργία του οργάνου (στη περίπτωση της ψυχικής υγείας μιλάμε για το κεντρικό νευρικό σύστημα) είναι η χορήγηση κάποιας χημικής ουσίας που ή θα επαναφέρει το όργανο στην αρχική του κατάσταση ή θα μπορέσει να ισορροπήσει τα αποτελέσματα της μόνιμης βλάβης του.

Η αντιμετώπιση του συμπτώματος, ως αποτέλεσμα της φαρμακολογικής αγωγής, σημαίνει απαραίτητα και εξάλειψη των αιτιών της δυσλειτουργίας; Αν για παράδειγμα κάποιος υποφέρει από άγχος, με τη χορήγηση φαρμάκων θα περιοριστεί το σύμπτωμα (ενδεχομένως το άγχος του δε θα είναι τέτοιο που να του δημιουργεί προβλήματα στη ζωή του), αλλά η αιτία που το προκαλεί και οι λανθασμένοι ψυχικοί μηχανισμοί που ωθούν κάποιον στο να βλέπει τις καταστάσεις σαν απειλητικές, θα εξακολουθούν να υπάρχουν.

Ο ψυχολόγος δεν είναι ιατρός και δεν έχει την «ιατρική ματιά». Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να MHN ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ και στο σύμπτωμα που υπάρχει, αλλά να βλέπει τον άνθρωπο που έχει μπροστά του με μια πιο γενική ματιά, σαν ένα σύνολο, το οποίο επηρεάζεται και λειτουργεί μέσα από τη συνεργία διαφόρων παραγόντων. Θεωρεί το σύμπτωμα σαν συνέπεια της δυσλειτουργίας και χωρίς να το αγνοεί, δεν περιορίζει την προσοχή του σε αυτό. Προσπαθεί λοιπόν να εντοπίσει και να λάβει υπόψη του, τους καθοριστικούς παράγοντες για τη δυσλειτουργία ή διαταραχή του πελάτη του και στη συνέχεια να δουλέψουν μαζί κατά τη θεραπεία. Σε αυτό το σημείο, πέραν της διαφορετικής προσέγγισης κατά τη διάγνωση, έρχεται στην επιφάνεια άλλη μία διαφορά, αυτή τη φορά σχετική με τον ίδιο τη θεραπεία και το ρόλο του ίδιου του θεραπευόμενου: η χορήγηση φαρμάκων θέτει σε παθητική στάση το θεραπευόμενο, αφού ο ρόλος του περιορίζεται στη σωστή και υπεύθυνη λήψη τους. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη για συμμετοχή και συνεργασία του θεραπευόμενου, απαραίτητο συστατικό κατά τη διάρκεια ψυχοθεραπειών που δε βασίζονται σε φάρμακα.

Ποιος είναι καλύτερος; Πού να πάω;

Το ερώτημα θεωρούμε ότι δεν έχει νόημα, αφού κάθε προσέγγιση, ανάλογα με την περίπτωση, προσφέρει καλύτερα αποτελέσματα. Οι προκαταλήψεις έναντι των φαρμάκων μόνο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσουν, όπως επίσης η εύκολη και ανεύθυνη χορήγησή τους. Αναλόγως, η προκατάληψη και αμφισβήτηση της ψυχοθεραπείας δίχως φαρμακευτική αγωγή, έχει σαν αποτέλεσμα τον αποκλεισμό μας από έναν αποτελεσματικό και επιστημονικό τρόπο αντιμετώπισης των ψυχικών διαταραχών.
Τα δύο επαγγέλματα αλληλοσυμπληρώνονται, συνεισφέροντας στη διαμόρφωση μιας, όσο γίνεται, ολοκληρωμένης άποψης για το πιο πολύπλοκο αντικείμενο επιστημονικής έρευνας: τον άνθρωπο και τις ψυχικές του λειτουργίες. Και τα δύο κινούνται με γνώμονα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του θεραπευόμενου και σε αρκετές περιπτώσεις, ο συνδυασμός είναι το κλειδί για την επίτευξη των στόχων του κλινικού έργου.
--------------------------------------------------------------


Και ρωτάω: Τί λεει οτι κανουν τα δυο επαγγέλματα? Αλληλοσημπληρώνονται?
Τί ειπα εγω? Δεν Ειπα:
ΑΦΟΥ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ , δλδ
αναλαμβάνει αυτους που εχουν καποιο προβληματικο οργανο, που δεν μπορει να  γινει καλα ΜΟΝΟ με τις θεραπευτικες συμβουλες του ψυχολογου

Zwischen uns gibt es einen Unterschied ::)

Όσο για την Ομοφυλοφιλία (http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=53294) :
Ενώ παλαιότερα η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν έγκλημα ή αμάρτημα, η ψυχιατρική ήταν εκείνη που την όρισε ως παθολογία. Το 1952 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία δήλωσε επίσημα ότι πρόκειται για αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας.

Από την πλευρά τους, τα κινήματα των ομοφυλόφιλων χρησιμοποίησαν τη δεκαετία του 1960 τον όρο "ομοφοβία" για να χαρακτηρίσουν ως προβληματική την εχθρική στάση απέναντί τους. Αργότερα η αποτυχία της ψυχιατρικής να "θεραπεύσει" την ομοφυλοφιλία, καθώς και τα νέα στοιχεία που δείχνουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι θέμα βιολογίας παρά προσωπική επιλογή, οδήγησαν την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία να δώσει ένα νέο ορισμό, αναφέροντας την ομοφυλοφιλία απλά ως μορφή σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Κυβε, κατα βαση το προβλημα οφειλεται σε μια ψυχοπαθολογικη κατασταση που εχουμε ολοι οι ΤΗΜΜΥδες, καταλοιπο των συνθηματων περι "αφροκρεμας", περι "καλυτερων μυαλων" και "εξυπνοτερων", χαρακτηρισμοι που πηραμε a posteriori, αφου δηλαδη γραψαμε καλα και μετα (εαν ειχαμε ενα μοριο πιο κατω και δεν μπαιναμε στη σχολη, τοτε αυτοματα θα γινομασταν κατι λιγοτερο απο "οι καλυτεροι" και θα χαναμε τη λαμψη της υπερευφυιας) και εχουμε την ταση να απολυτοποιουμε τα παντα, να κλεινομαστε στο σκληρο εγω μας, στην αποψαρα μας, και να προσπαθουμε απεγνωσμενα να την περασουμε ως σωστη, ειτε αυτη ειναι τεκμηριωμενη και βασιζεται πραγματι στην επιστημη, ειτε ειναι απλα ο,τι μας κατεβηκε και οπως μας σηκωθηκε.

Οποιος θελησει να μου την πει, θα προσθεσει πως η παραπανω παραγραφος ειναι η πεμπτουσια του "τραγικου", καθως περιγραφει.. το ιδιο της το υφος.
Ισως μαλιστα προσπαθησει, επιβεβαιωνοντας το νοημα της παραγραφου, να πεισει πως ειναι και αυτοαναιρουμενη ;D

Και οι ψυχίατροι κάνουν ψυχοθεραπεία.

End of story.

Αν εσύ ΜW μπορείς να πεις έναν άνθρωπος που έχει πχ. έντονο στρες, και χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή, διαταραγμένο, εγώ i rest my case και σε αφήνω με τα συμπλέγματα σου.




σημείωση:
Το κείμενο που παρέθεσα, όπως εξήγησα πιο μετά, ήταν για να μεταφέρω μια άποψη, όχι για να αποδείξω κάτι.

^notworthy^


Ένα λαμπρό κείμενο, που ο σχολιάζων προσπαθεί να λάβει σοβαρά υπόψη του, επί προσωπικού.


Αυτές οι a priori απαντήσεις σου στους δυνητικά σχολιαστές σου, τι είναι? νέο φρούτο? το κάνεις σε κάθε ποστ σε αυτό το τόπικ σχεδόν ;D ;D ;D

@Megawatt ο ψυχίατρος μπορεί να κάνει και τη δουλειά του ψυχολόγου. Κάποιοι πχ. είναι ψυχίατροι-ψυχοθεραπευτές (και για να το κάνουν αυτό εκπαιδεύονται κατάλληλα).

Έχει εξελιχθεί ρητορικώς ακόμη περισσότερο τελευταία το παιδί.... ;)

Παρεπιπτόντως συμφωνώ με το :  ^notworthy^

οι ακυρώτητες δεν ειναι 3, αλλά  13 σελιδες   ;D ;D

Αλιακμων ΠΡΕΠΕΙ να συμφωνησω μαζι σου! ;D ;D
:o

Ε εννοειται! Σε συνεργασια με τους ψυχολογους παντα!

Το εντονο στρες θα προκυπτει απο καποια κατασταση που βασανιζει τον ασθενη. Τα φαρμακα που του εδωσε ο ψυχΙΑΤΡΟΣ,  ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ τιποτα αμα δεν του πει ο ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ "ξεφορτωσου την βασανιστικη κατασταση"! Καταλαβες - ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ - το κειμενο που παρεθεσα?

Στην τελικη, ας παει να κανει το τεστ αγχους που ποσταρα στην καταθλιψη  ;D

Σωστο! Το πες και μονη σου. Δεν αρκει απλα το ιατρος. Πρεπει να ειναι +ψυχολογος. Υπαρχουν και αυτοι οι "μεικτοι"

Αμερικάνικος πουριτανισμός :P

Ναι, είναι οι softwareάδες, οι γνωστοί τρελάρες ^rotate^


@aliakmwn
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που λες, η ψυχοπαθολογική κατάσταση, θα μπορούσε να ηττηθεί από την απλή ανάγκη για γνώση και τη μίμηση του τρόπου με τον οποίο μεταβιβάζεται.
Επίσης, αυτό που έχω να πω ότι μετά την επέλαση του τραγικού, έρχεται η κάθαρση ;D



*ευτυχώς που δεν είμαι μοντερέιτορ για να αποφασίσω τι θα μείνει και τι θα φύγει, μουχαχααα

Η bjork μου ζήτησε να μεταφέρω το παρακάτω μήνυμα:

-------------------------------------------

O ψυχίατρος, για να γίνει ψυχίατρος, μέσα σε όλα, κάνει και την εκπαίδευση του ψυχοθεραπευτή. Το ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής είναι ειδίκευση στην ειδίκευση στην ουσία. Δεν μαθαίνει έξτρα την ιδιότητα του ψυχολόγου όπως λες.
εξ ορισμού!

το τόπικ θα διασπαστεί μεταμεσονύκτια σε

1)Απόψεις περί Ψυχοτέτοιας
2)Ομοφυλοφιλία και γενετική προδιάθεση
3)Απροσδιόριστο σπάμ

O λόγος που επέμεινα σε αυτή τη συζήτηση, ήταν για να γίνουν κάποια πράγματα ξεκάθαρα, και σε εσένα και σε αυτούς που διαβάζουν το τόπικ.

Αυτό που θέλω να γίνει ξεκάθαρο, δεν είναι ότι έχω δίκιο. Χέστηκα ποιος έχει δίκιο για τις έκφυλες, για τα ένστικτα, για τους ομοφυλόφιλους και τους κουτσομπόληδες ψυχίατρους που ασχολούνται με το τι κάνει ο καθένας με τον κώλο του.



Για να απευθυνθείς σε ψυχίατρο, δεν χρειάζεται να είσαι διαταραγμένος ή προβληματικός.
Επίσης, θεωρώ ευτυχώς, οι ψυχίατροι δεν είναι μόνο για να γράφουν συνταγές, τουλάχιστον στην Ελλάδα, παρά το φαρμακευτικό όργιο που συμβαίνει σε άλλες χώρες όπως οι ΗΠΑ.
Επίσης, για να πάρεις εν τέλη φαρμακευτική βοήθεια, πάλι δεν χρειάζεται να είσαι διαταραγμένος ή προβληματικός.


Αυτά είναι πεποιθήσεις του παρελθόντος, όταν και η ψυχιατρική ήταν κατώτερη της σημερινής. Πολλοί άνθρωποι για να νιώσουν υγιείς έχουν ανάγκη από το να αντιπαρατίθενται με τρελούς (που όντως είναι ή όχι). Ή επίσης να θέτουν όρια. Δε πάω στον ψυχίατρο άρα είμαι λογικός.


Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μικρές και μεγάλες ψυχολογικές διαταραχές. Δεν είναι παράξενο, ούτε περίεργο, ούτε κάτι που θα έπρεπε να μας ανησυχεί και να μας φοβίζει. Όπως το να βγάλουμε έναν κάλο στο πόδι, δεν θα μας τρομάξει, το ίδιο δε πρέπει να μας τρομάξει το αν για μια βδομάδα δε μπορέσουμε να κοιμηθούμε καλά.



Η δουλειά του ψυχιάτρου είναι πολύ σημαντική, και ελάχιστα μπορεί να αντιπαραβληθεί με αυτή του ψυχολόγου. Η σύγκριση άλλωστε γίνεται κυρίως από τους ψυχολόγους, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, παρουσιαζόμενοι ως κάτι διακριτό από τους ψυχίατρους στον τομέα της παροχής υπηρεσιών.



Τέλος, θεωρώ Megawatt, ότι παρουσίασες πολύ γραφικά, την χειρότερη δυνατή αντίληψη που υπάρχει για την ψυχιατρική. Βρίσκω τις απόψεις σου επικίνδυνες (αφού μπορούν να δράσουν αποτρεπτικά, για έναν άνθρωπο που μπορεί να χρειάζεται βοήθεια), ρατσιστικές και εντελώς απαρχειωμένες.
Τέτοιες απόψεις θα συγχωρούσα στη γιαγιά μου και στη γιαγιά σου. Σε ένα νέο άνθρωπο, επιστήμονα, είναι τουλάχιστον απογοητευτικές.

Μακάρι να άλλαζες άποψη. Έτσι, όχι μόνο δεν θα απέκλειες τον εαυτό σου, από μια σειρά υπηρεσιών υγείας, απαραίτητες κάποιες φορές, από φόβο να μη χαρακτηριστείς διαταραγμένος. Αλλά δεν θα απέτρεπες και τους γύρω σου, εκδηλώντας την κάκιστη αυτή ρατσιστική συμπεριφορά που όσοι μπορεί να χρειάζονται βοήθεια, φοβούνται και τους κάνει τελικά να αποφεύγουν την επαφή με την ιατρική.

Συμφωνώ με τον Turambar και χαίρομαι που εξέφρασε κι εμένα μέσα από τις καλογραμμένες απόψεις του.

Tουράμπαρ δεν πρέπει να συγχέεται το αν είναι στιγματισμένοι οι ψυχιατρικά διαταραγμένοι και το αν οι ομοφυλόφιλοι είναι ψυχιατρικά διαταραγμένοι!!
(¨οπως θα διαπίστωνε ευλόγως και η φίλτατη Νέσσα  ;D  ;D ) 

Για το δεύτερο να προσθέσω οτι ο γιατρός μελετάει μια ασθένεια(που όντως υπάρχει) για να βγάλει συμπεράσματα και να δώσει θεραπεία, ή πιθανώς και πρόληψη.

Οι ψυχίατροι κατέληξαν οτι η ομοφ/λια δεν είναι καν ασθένεια(ψυχιατρική),απέτυχαν να ερμηνεύσουν τα αίτιά της με τα μέσα που διαθέτουν και  φυσικά δεν πρότειναν  κάποια θεραπεία, ούτε  και πρόληψη .Άρα τα πολλάκις αυτοαναιρούμενα συμπεράσματά τους (και όχι οι καθαυτό έρευνες) πέρα από το οτι το θέμα δεν τους αφορά ,μόνο κακό έκαναν στην περίπτωση αυτής της κοινωνικής ομάδας(λόγω του στιγματισμού που περιγράφει ο Τουράμπαρ)

Δλδ (καλώς) ή κακώς ασχολήθηκαν αλλά δεν μπορούμε να στηριχτούμε στα συμπεράσματά τους.

Τώρα το πώς συνδέονται αυτά τα 2 που αναφέρει ο Τουράμπαρ? Οι ψυχιατρικοί ασθενείς περιθωριοποιούνταν (πολύ κακώς) και η ομοφυλοφιλία ενοχλούσε κάποιους ,οπότε το να χαρακτηριζόντουσαν ψυχιατρικά ασθενείς αυτόματα θα τους περιθωριοποιούσε.

Φυσικά και κανένας 'διαταραγμένος' δεν πρέπει να στιγματίζεται.

Όμως και στο ελαχιστο να μην συμβαίνει αυτό, γιατί να κατηγοριοποιηθεί κανείς αυθαίρετα?
οταν η 'περίπτωσή 'του δεν του δίνει χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας (πχ νευρωσική ή ψυχωσική συμπεριφιρά)ούτε 'αντιμετωπίζεται' με παρόμοιο τρόπο(πχ φαρμακευτικά όπως σε περιπτώσεις μανιοκατάθλιψης όπου τα συμπτώματα υποχωρούν)


@ ΜW : THNX για τα ποστ σου, την πρόθεση, και κυρίως για κάποια αποσπάσματα από το άρθρο που παρέθεσες  :)

1) Το ποστ μου όπου επεσύναπτα το pdf αναφερόταν στο ζήτημα περί ενστίκτων, συναισθημάτων και λογικής και δεν έχει θέση σ'αυτήν τη συζήτηση.

2) Μηνύματα όπως το τελευταίο του aliakmwn δεν προσφέρουν το παραμικρό στη συζήτηση πέρα από εξυπναδούλες και θα έπρεπε να διαγράφονται. Το προτελευταίο βρίσκεται στα όρια: Η ερώτηση για την κτηνοβασία είχε κανένα νόημα; Δεν είναι προφανής η απάντηση; Ναι, φυσικά και πρέπει να μελετηθεί! Έλεος δλδ ::)

3) Εάν οι ψυχίατροι ασχολούνται μόνο με τα "προβλήματα", τότε περιπτώσεις ανθρώπων όπως όσοι έχουν κάποιο χάρισμα (πχ στη μουσική) από ποιον θα έπρεπε να μελετηθούν; Ο αυτισμός; Η δυσλεξία;

Η ιδιοφυΐα (πχ στη μουσική), ή η μεγαλοφυΐα δεν ενέχει παθολογία όπως και η ομοφυλοφιλία και δεν είναι αντικείμενο μελέτης της ψυχιατρικής. Οι διαφορές στον εγκέφαλο μεταξύ κάποιου 'χαρισματικού' και μη ,όπως και κάποιου ομοφυλόφιλου και μη ,μελετώνται από νευροφυσιολόγους(άλλη ειδικότητα από τους νευρολόγους και τους ψυχίατρους)και οι δευτερογενείς διαφορές στη συμπεριφορά, από άλλες ειδικότητες θεωρητικών επιστημών όπως πχ η (εξελικτική!!!!) ψυχολογία σε στυλ :οι περισσότεροι ιδιοφυείς απομονώνονται,ή οι περισσότεροι ομοφυλοφιλοι είναι αντικοινωνικοί κτλ.

Τα υπόλοιπα αποτελούν αντικείμενα της ψυχιατρικής στο βαθμό πουενέχουν παθολογία.

Η ψυχιατρική δε μελετά μόνο τις παθολογικές περιπτώσεις. Μελετά την ανθρώπινη συμπεριφορά γενικά.

^mountza^ ^mountza^ ^mountza^ ^mountza^

Τώρα λέμε για το τι περιπτώσεις απασχολούν τους ψυχίατρους ή την ψυχιατρική σαν επιστήμη?
Αποφασίστε! (και αφήστε τις χειρονομίες!) :P

Ποια η διαφορά? :P

Ο ψυχίατρος είναι άνθρωπος με συγκεκριμένο χρόνο στη διάθεσή του, η ψυχιατρική είναι σαν μια femme fatale με μια μύτη ως εκεί πάνω που τραβάει όσους θέλει πίσω της.

Αχά, σκέφτηκα κάτι πιο επιστημονικό. Στους μεν έχουμε ισομορφισμό, στη δε δεν ορίζεται :P

Το σύνολο των ψυχιάτρων καλύπτουν το αντικείμενο της ψυχιατρικής, αλλά μ' αρέσει ο τρόπος που το θέτεις.

Αν βγάλουμε από τους ψυχιάτρους τη μοναδικότητα, ναι, μπορείς να πεις ότι είναι ταυτόσημοι με την επιστήμη τους.

Καλο θα ειναι να μην μιλαμε αόριστα: Για ποσο χρονο εκπαιδευεται? Ό,τι ναι λες?
Εδώ (http://www.cso.auth.gr/Greek/DrKatalogos.gr.htm) διαβάζουμε ότι:
Απαιτείται άσκηση 5 ετών. Από αυτά:

   -- 6 μήνες Παθολογία (με επικέντρωση στην "Ψυχοσωματική Θεώρηση" των νοσημάτων)
   -- 1 έτος Νευρολογία εκ του οποίου 9 μήνες Κλινική Νευρολογία και 3 μήνες Νευροφυσιολογία, Νευροχειρουργική και Νευροακτινολογία
   -- 2 έτη Κλινική Ψυχιατρική* (σε εσωτερικό Ψυχιατρικό τμήμα και σε εξωτερικά ιατρεία) εκ των οποίων όχι πάνω από 1 έτος σε κλινικές χρονίως πασχόντων
   -- 3 μήνες Ψυχιατροδικαστική
   -- 6 μήνες Ψυχιατρική Κλινική σε Γενικό Νοσοκομείο
   -- 6 μήνες Κοινοτική Ψυχιατρική (σε κοινοτικό κέντρο Ψυχικής Υγείας και σε ενδιάμεσες ψυχιατρικές δομές)
   -- 3 μήνες Παιδοψυχιατρική και Ψυχιατρική Εφήβων.

*Στα πλαίσια της άσκησης στην Κλινική Ψυχιατρική περιλαμβάνονται (εκτός από την κλινική ψυχιατρική των ενηλίκων) η Ψυχογηριατρική και οι καταστάσεις εξάρτησης από ουσίες (τοξικομανία, αλκοολισμός).

Από το β' εξάμηνο του 2ου έτους της ,ειδίκευσης, ο ειδικευόμενος πρέπει να εκπαιδεύεται παράλληλα με τη λοιπή άσκησή του, και στην Ψυχοθεραπεία.
[Όπως αναφέρεται στο Π. Δ/γμα 415/94, με ξεχωριστή τοποθέτηση.]

Συμπέρασμα:
1. Απο τα 5 χρονια της εκπαιδευσης, το μαξιμουν της ενασχολησης του ψυχιατρου με την Ψυχοθεραπεία ειναι 6 μήνες. ΟΛΟΥΣ τους αλλους υπόλοιπους μήνες ασχολειται με την ειδικοτητα του.
2. Επίσης  απο το μπολνταρισμενο "πρεπει" μεχρι το οτι "εκπαιδευεται οντως" υπαρχει καποια αποσταση  ::)
3. Έστω ομως οτι οντως εκπαιδευεται. Αλοίμονο αμα ο ψυχιατρος δεν γνωριζε εστω και στο ελαχιστο στοιχεια απο Ψυχολογια!!!! Εμεις σαν ηλεκτρολογοι, γιατι μαθαινουμε χημεια, οι μηχανολογοι γιατι εχουν ηλεκτροτεχνια κλπ???
ΟΧΙ 6 ΜΗΝΕΣ, αλλά παραπανω θα επρεπε να εκπαιδευται ο ψυχιατρος πανω στην Ψυχοθεραπεια!
Ομως με αυτην την λογικη, δεν θα χρειαζοταν να υπαρχει το επαγγελμα του ψυχολογου, αφού τελικα τα δύο επαγγέλματα (ψυχιατρου και ψυχολογου) αλληλοσυμπληρώνονται, συνεισφέροντας στη διαμόρφωση μιας, όσο γίνεται, ολοκληρωμένης άποψης για το πιο πολύπλοκο αντικείμενο επιστημονικής έρευνας: τον άνθρωπο και τις ψυχικές του λειτουργίες. Και τα δύο κινούνται με γνώμονα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του θεραπευόμενου και σε αρκετές περιπτώσεις, ο συνδυασμός είναι το κλειδί για την επίτευξη των στόχων του κλινικού έργου. 

Εσενα Νεσσα σε απαντησε πολυ καλα η SuperNova.
Επειδη την απαντηση της την διαβασε η bjork αλλα ρωταει το ιδιο πραγμα με σενα, σημαινει οτι η bjork δεν καταλαβε τι διαβασε.
Ας προσπαθήσω να εξηγήσω πώς επηρεάζει η ιατρική ιδιότητα: όταν κάποιος επισκέπτεται έναν ιατρό, ο τελευταίος θα τον εξετάσει, θα αναλύσει τα συμπτώματα, θα κάνει τη διάγνωση και θα χορηγήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή. Κατά τη διάγνωση, η προσοχή του ιατρού στρέφεται στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ και στο σύμπτωμα που παρουσιάζεται. Ο τρόπος που ο ψυχίατρος γνωρίζει-έχει-μάθει-να-χρησιμοποιεί, βάση της ιατρικής του ιδιότητας, για να αντιμετωπιστεί η δυσλειτουργία του οργάνου (στη περίπτωση της ψυχικής υγείας μιλάμε για το κεντρικό νευρικό σύστημα) είναι η χορήγηση κάποιας χημικής ουσίας που ή θα επαναφέρει το όργανο στην αρχική του κατάσταση ή θα μπορέσει να ισορροπήσει τα αποτελέσματα της μόνιμης βλάβης του.

Η αντιμετώπιση του συμπτώματος, ως αποτέλεσμα της φαρμακολογικής αγωγής, σημαίνει απαραίτητα και εξάλειψη των αιτιών της δυσλειτουργίας; Αν για παράδειγμα κάποιος υποφέρει από άγχος, με τη χορήγηση φαρμάκων θα περιοριστεί το σύμπτωμα (ενδεχομένως το άγχος του δε θα είναι τέτοιο που να του δημιουργεί προβλήματα στη ζωή του), αλλά η αιτία που το προκαλεί και οι λανθασμένοι ψυχικοί μηχανισμοί που ωθούν κάποιον στο να βλέπει τις καταστάσεις σαν απειλητικές, θα εξακολουθούν να υπάρχουMHN ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ και στο σύμπτωμα που υπάρχει, αλλά να βλέπει τον άνθρωπο που έχει μπροστά του με μια πιο γενική ματιά, σαν ένα σύνολο, το οποίο επηρεάζεται και λειτουργεί μέσα από τη συνεργία διαφόρων παραγόντων. Θεωρεί το σύμπτωμα σαν συνέπεια της δυσλειτουργίας και χωρίς να το αγνοεί, δεν περιορίζει την προσοχή του σε αυτό. Προσπαθεί λοιπόν να εντοπίσει και να λάβει υπόψη του, τους καθοριστικούς παράγοντες για τη δυσλειτουργία ή διαταραχή του πελάτη του και στη συνέχεια να δουλέψουν μαζί κατά τη θεραπεία. Σε αυτό το σημείο, πέραν της διαφορετικής προσέγγισης κατά τη διάγνωση, έρχεται στην επιφάνεια άλλη μία διαφορά, αυτή τη φορά σχετική με τον ίδιο τη θεραπεία και το ρόλο του ίδιου του θεραπευόμενου: η χορήγηση φαρμάκων θέτει σε παθητική στάση το θεραπευόμενο, αφού ο ρόλος του περιορίζεται στη σωστή και υπεύθυνη λήψη τους. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ανάγκη για συμμετοχή και συνεργασία του θεραπευόμενου, απαραίτητο συστατικό κατά τη διάρκεια ψυχοθεραπειών που δε βασίζονται σε φάρμακα.


Μεχρι εδω θα διαπιστωσες ποιοι ασχολουνται αποκλειστικα με την ανθρωπινη συμπεριφορα  ::)
Μαλιστα οι ψυχολογοι, διακρινονται και αυτοι σε δυο ειδικότητες:
του Συμβουλευτικού Ψυχολόγου
του Κλινικου Ψυχολόγου

Και συνεχιζω:
Ο ρόλος του Συμβουλευτικού Ψυχολόγου

       Οι συμβουλευτικοί ψυχολόγοι εργάζονται με πελάτες που εκτίθενται σε ένα ευρύ φάσμα συνθηκών ζωής. Έχουν δεξιότητες συμβουλευτικής κατάλληλες για άτομα, ζευγάρια, οικογένειες και ομάδες. Η εποπτεία και η διασύνδεση με συναδέλφους και επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων αποτελούν σημαντικό μέρος της δουλειάς τους. Εκπαιδεύονται για να εργαστούν τόσο ως ανεξάρτητοι επαγγελματίες σε ιδιωτικό πλαίσιο όσο και ως μέλη ιδρυμάτων / οργανώσεων και διεπιστημονικών ομάδων.

       Οι συμβουλευτικοί ψυχολόγοι είναι επαγγελματίες οι οποίοι είναι σε θέση να χρησιμοποιήσουν τα αποτελέσματα από τη συστηματική έρευνα αλλά και από τη δική τους επαγγελματική εμπειρία, για την κατανόηση των ανθρώπινων προβλημάτων, τόσο ως προς την εμφάνιση και εξέλιξη τους όσο και ως προς την επίλυσή τους. Μπορούν επίσης να ασχοληθούν με την εποπτεία των εκπαιδευόμενων ψυχολόγων καθώς και με την έρευνα προκειμένου να διευρυνθεί η γνωστική βάση της ψυχολογίας γενικότερα και της συμβουλευτικής ψυχολογίας ειδικότερα.
 
       Τρεις είναι οι πιο κεντρικοί ρόλοι τους οποίους επωμίζονται οι Συμβουλευτικοί Ψυχολόγοι: α) ο θεραπευτικός, β) ο προληπτικός, και γ) ο εξελικτικός/ εκπαιδευτικός.

       Α. Υιοθετώντας τον θεραπευτικό ρόλο, ο Συμβουλευτικός Ψυχολόγος δουλεύει με άτομα ή ομάδες (συμπεριλαμβανομένων και ζευγαριών ή οικογενειών) με σκοπό να τους βοηθήσει να θεραπεύσουν διάφορα προβλήματα.  Τέτοιου είδους θεραπεία είναι και η παρέμβαση σε φάση κρίσης. Σε αυτό το ρόλο ξεκινάμε με την άποψη ότι κάτι είναι ανησυχητικό και χρειάζεται να «διορθωθεί» ή ότι ένα πρόβλημα χρειάζεται να λυθεί.

       Β. Υιοθετώντας τον προληπτικό ρόλο, ο Συμβουλευτικός Ψυχολόγος προσπαθεί να προβλέψει, να προλάβει, και αν είναι δυνατόν να ματαιώσει δυσκολίες που μπορεί να παρουσιαστούν στο μέλλον. Προληπτικού τύπου παρεμβάσεις είναι ψυχο-εκπαιδευτικά προγράμματα που στοχεύουν να παρεμποδίσουν την τυχόν δημιουργία προβλημάτων. Ο βασικός στόχος είναι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να κάνουν αλλαγές στον εαυτό τους και στο περιβάλλον τους για να ελαχιστοποιήσουν την  πιθανότητα δημιουργίας προβλημάτων. Το προληπτικό τους έργο μπορεί να περιλαμβάνει σεμινάρια ή εργαστήρια (workshops) που έχουν όμως διαφορετική μορφή ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο απευθύνονται (π.χ., προγράμματα για την πρόληψη των ναρκωτικών, την πρόληψη των αυτοκτονιών, καθώς επίσης και συμβουλευτική σε επιχειρήσεις για τις σχέσεις μεταξύ του προσωπικού, προσωπικού και επιχείρησης, κτλ.).

       Γ. Υιοθετώντας τον εκπαιδευτικό ή/ και εξελικτικό ρόλο, ο Συμβουλευτικός Ψυχολόγος προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να κερδίσουν από τις εμπειρίες τους έτσι ώστε, μέσα από κάποιο προγραμματισμό, να βοηθηθούν να ανακαλύψουν και  να ενδυναμώσουν τις δυνατότητές τους. Δηλαδή, ο στόχος σε αυτό το ρόλο είναι η βελτίωση του ατόμου μέσω της απόκτησης ικανοτήτων ή την βελτίωση στάσεων που διευκολύνουν την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων και μεγιστοποιούν την αποτελεσματικότητα ή την ικανοποίηση. Αυτό γίνεται σε διάφορα σεμινάρια που διδάσκονται παρεμβάσεις με σκοπό την απόκτηση συγκεκριμένων ικανοτήτων, όπως ομάδες που στοχεύουν στην βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων.

Εκπαίδευση / Κατάρτιση

        Οι συμβουλευτικοί ψυχολόγοι είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν προσωπική ψυχολογική συμβουλευτική κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους και να συνεχίζουν την επαγγελματική τους κατάρτιση ακόμη και μετά το πέρας των σπουδών τους. Υπάρχει ένα εύρος θεραπευτικών προσεγγίσεων το οποίο διδάσκεται κατά την εκπαίδευση και εφαρμόζεται στην πράξη, όπου συμπεριλαμβάνονται οι βασικές σχολές: ψυχοδυναμική, γνωσιακή συμπεριφοριστική, συστημική και προσωπο-κεντρική.

       Είναι πολύ σημαντικό να προσθέσουμε ότι πρέπει να δίνεται έμφαση στην μεταπτυχιακή εκπαίδευση των Συμβουλευτικών Ψυχολόγων. Η εκπαίδευση αυτή θα πρέπει να  περιλαμβάνει θεωρία, έρευνα, εποπτευόμενη κλινική πρακτική άσκηση όπως και προσωπική ανάπτυξη. Οι στόχοι για τις δεξιότητες των μεταπτυχιακών φοιτητών θα πρέπει μεταξύ άλλων να περιλαμβάνουν και τα παρακάτω:

       (α) Να μπορούν να ενοποιούν την ψυχολογική θεωρία, την έρευνα και την πρακτική εφαρμογή.

       (β) Να αναγνωρίζουν τον κεντρικό ρόλο της θεραπευτικής σχέσης στην πρακτική της συμβουλευτικής ψυχολογίας.

       (γ) Να αναγνωρίζουν ότι οι αποφάσεις στο πλαίσιο της πρακτικής είναι πάντα περίπλοκες και λαμβάνονται κάτω από συνθήκες αβεβαιότητας. Οφείλουν επίσης να παίρνουν υπ΄ όψιν τους ότι οι αποφάσεις ηθικού περιεχομένου είναι πρωταρχικής σημασίας.

       (δ) Να κατανοούν ότι ως συμβουλευτικοί ψυχολόγοι είναι  -  να παράγουν αλλά και   να αξιοποιούν την γνώση.

       (ε) Να μπορούν να κατανοούν και να έχουν την ικανότητα να εμπλέκονται με ζητήματα που αφορούν ευρύτερα οργανωτικά και κοινωνικά πλαίσια.

       (στ) Να αναγνωρίζουν την σημαντικότητα της συνεχιζόμενης επαγγελματικής ανάπτυξης.
 
 
       Βασικά χαρακτηριστικά της εργασίας των Συμβουλευτικών ψυχολόγων που τους διαφοροποιούν από άλλες ειδικότητες
 

Εργάζονται με άτομα που αντιμετωπίζουν ένα ευρύ φάσμα ψυχολογικών προβλημάτων αλλά που δεν έχουν σοβαρά προβλήματα ψυχοπαθολογίας. Παρόλα αυτά, ένα μεγάλο μέρος των συμβουλευτικών ψυχολόγων εργάζονται σε ιδρύματα ή νοσοκομεία με άτομα που πάσχουν από ψυχιατρικές διαταραχές.


Επικεντρώνονται  στην ενίσχυση της  ψυχικής υγείας. Γι αυτό και εστιάζονται στις δυνατότητες και τις ικανότητες των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το είδος του προβλήματος ή τον βαθμό ψυχοπαθολογίας, πιστεύοντας ότι ακόμα και τα σοβαρά διαταραγμένα άτομα έχουν ικανότητες και δυνατότητες.


Χρησιμοποιούν παρεμβάσεις μικρής χρονικής διάρκειας.


Στη δουλειά τους εξετάζουν την αλληλεπίδραση του ατόμου με το περιβάλλον και όχι τον καθένα από αυτούς τους παράγοντες μεμονωμένα.


Δίνουν έμφαση στην εκπαιδευτική και επαγγελματική εξέλιξη του ατόμου καθώς και τα εκπαιδευτικά και επαγγελματικά περιβάλλοντα.
 
       Συνοπτικά, ο ρόλος και η φιλοσοφία του Συμβουλευτικού ψυχολόγου έχει ολιστικό χαρακτήρα, αφού εξετάζει  το άτομο πέρα από διαγνωστικές ταμπέλες, αλλά μέσα στο πλαίσιο της εξέλιξής του και της σχέσης του με το περιβάλλον, τους άλλους ανθρώπους και την επαγγελματική του ανάπτυξη. Στοχεύει στην εργασία με τις δυνατότητες του ατόμου για να το οδηγήσει σε προσωπική, διαπροσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και ικανοποίηση. 

Οι κλινικοι Ψυχολόγοι τώρα:

Τι είναι η Κλινική Ψυχολογία ;

Φιλοσοφία
Η εργασία των κλινικών ψυχολόγων βασίζεται στην θεμελιώδη αναγνώριση ότι όλα
τα άτομα έχουν την ίδια ανθρώπινη αξία και το δικαίωμα να τους συμπεριφέρονται
ως μοναδικές υπάρξεις. Οι κλινικοί ψυχολόγοι θ α προσεγγίσουν όλους τους
ανθρώπους – και πελάτες και συναδέλφους - με αξιοπρέπεια και σεβασμό και θα
εργαστούν μ αζί τους ως ισότιμοι σ υνεργάτες προς την επίτευξη αμοιβαία
καθορισμένων στόχων. Παράλληλα, οι κλινικοί ψυχολόγοι θα παραμείνουν πιστοί
και θα καθοδηγούνται απο τις ρητές δεοντολογικές αρχές που θεμελιώνουν την
εργασία τους.

Σκοπός
Η κλινική ψυχολογία στόχο έχει να μειώσει την ψυχολογική δυσφορία και ενόχληση
και να ενδυναμώσει και προάγει την ψυχολογική ευρυθμία μέσω της συστηματικής
εφαρμογής της γνώσης που προέρχεται απο τη θεωρία και τα δεδομένα της
επιστήμης της ψυχολογίας.

Στόχοι
Η παροχή υπηρεσιών, στο πλαίσιο της κλινικής ψυχολογίας, στόχο έχει να
καταστήσει ικανούς τους πελάτες να:
- αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες και ικανότητες για να
αντιμετωπίσουν τις συναισθηματικές ανάγκες και την καθημερινή ζωή
τους ώστε να μεγιστοποιήσουν την ψυχολογική και σωματική ευρυθμία
τους,
- αναπτύξουν και να αξιοποιήσουν την ικανότητά τους να κάνουν
συνειδητές επιλογές, ώστε να ενδυναμώσουν και να μεγιστοποιήσουν την
ανεξαρτησία και την αυτονομία τους,
- αποκτήσουν μια αίσθηση κατανόησης του εαυτού, αυτοσεβασμού και
αυταξίας,
- απολαμβάνουν τις καλές κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις και να
μοιράζονται μαζί με άλλους ανθρώπους τα ποικίλα κοινωνικά και
περιβαλλοντικά αγαθά.
Επίσης η παροχή υπηρεσιών, στο πλαίσιο της κλινικής ψυχολογίας, έχει στόχο να
καταστήσει ικανούς τους επαγγελματίες να:
- αποκτήσουν επίγνωση των ψυχολογικά προσανατολισμένων τρόπων
σκέψης,
- αξιοποιήσουν τις γνώσεις από την επιστήμη της ψυχολογίας ώστε να
ασκούν το επάγγελμά τους προς όφελος των πελατών τους,
- αυξήσουν την αίσθηση κατανόησης του εαυτού, αυτοσεβασμού και
αυταξίας
- χρησιμοποιούν τα δεδομένα της ψυχολογικής έρευνας ώστε να
συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων σε κλινικό, οργανωτικό και κοινωνικό
επίπεδο.

Πώς επιτυγχάνονται αυτοί οι στόχοι

Οι βασικές δεξιότητες ενός κλινικού ψυχολόγου είναι :
 αξιολόγηση,
 διατύπωση υποθέσεων
 παρέμβαση,
 εκτίμηση όλων των ανωτέρω
Η αξιολόγηση των ψυχολογικών φαινομένων και της συμπεριφοράς είναι μια
δεξιότητα που αποκτάται μέσα από τη θεωρία και πρακτική της ακαδημαϊκής και
εφαρμοσμένης ψυχολογίας. Διαφέρει απο άλλες δραστηριότητες όπως η διάγνωση
και περιλαμβάνει την εκτίμηση των ατομικών αλλαγών και της σταθερότητας αυτών,
καθώς και τη σύγκριση του ατόμου με ομάδες α ναφοράς. Οι διαδικασίες
αξιολόγησης περιλαμβάνουν :
 την ανάπτυξη και χρήση των ψυχομετρικών tests (π.χ. tests νοημοσύνης και
ικανοτήτων, διάθεσης, προσωπικότητας, νευροψυχολογικής λειτουργίας),
 την εφαρμογή της συστηματικής παρατήρησης και μέτρησης της
συμπεριφοράς τόσο στο φυσικό περιβάλλον όσο και σε άλλα πλαίσια (π.χ.
παρατήρηση νοσηλευτή – ασθενούς σε ένα θάλαμο μακροχρόνιας νοσηλείας,
εκπαίδευση γονέων να παρατηρούν και να εξετάζουν προσεκτικά τη
συμπεριφορά του παιδιού, εκπαίδευση των ατόμων που έχουν αναλάβει τη
φροντίδα του ασθενούς να καταγράφουν συμπεριφορές αυτο-τραυματισμού),
 την επινόηση στρατηγικών αυτο-παρατήρησης για τους ατομικούς χρήστες
υπηρεσιών (π.χ. ημερολόγια για την καταγραφή ενοχλητικών σκέψεων),
 την πραγματοποίηση τυπικών και άτυπων συνεντεύξεων με πελάτες αλλά και
με άτομα που έχουν αναλάβει τη φροντίδα αυτών.
Τα αποτελέσματα τ ης αξιολόγησης εντάσσονται στο πλαίσιο των ιστορικών και
αναπτυξιακών παραγόντων και διαδικασιών που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του
πελάτη (είτε ο πελάτης είναι άτομο, οικογένεια, ομάδα ή οργάνωση).
Οι κλινικοί ψυχολόγοι έχουν την ικανότητα να εκτιμούν την καταλληλότητα των
διαφορετικών μεθόδων αξιολόγησης σε σχέση με τον σκοπό για τον οποίο αυτή
πραγματοποιείται. Επιπλέον είναι ικανοί να επινοούν και να δοκιμάζουν
εξατομικευμένες διαδικασίες αξιολόγησης ακόμα και στις περιπτώσεις που η
αξιολόγηση πραγματοποιείται μια και μόνο φορά.

Διατύπωση υποθέσεων είναι η άθροιση και ολοκλήρωση της γνώσης που αποκτάται
από τη διαδικασία αξιολόγησης. Κατά τη διαδικασία της διατύπωσης υποθέσεων
αξιοποιούνται η θεωρία και τα δεδομένα της επιστήμης της ψυχολογίας, ώστε να
συγκροτηθεί ένα πλαίσιο περιγραφής του προβλήματος καθώς και των παραγόντων
που συνέβαλαν στην ανάπτυξη και διατήρησή του. Λόγω της ειδικής εκπαίδευσης
τους η οποία περιλαμβάνει την σύνδεση της θεωρίας με την πρακτική εφαρμογή, οι
κλινικοί ψυχολόγοι θα είναι ικανοί να αξιοποιήσουν διαφορετικά ερμηνευτικά
μοντέλα. Ως εκ τούτου η διατύπωση υποθέσεων μπορεί να περιλαμβάνει ποικίλες
προσωρινές υποθέσεις. Οι πληροφορίες που αναδύονται από τη διαδικασία αυτή,
διαμορφώνουν μια βάση για το σχεδιασμό παρεμβάσεων. Η ικανότητα προσέγγισης,
ανασκόπησης, κριτικής εκτίμησης, ανάλυσης και σύνθεσης των δεδομένων και της
γνώσης από μια ψυχολογική προοπτική, είναι μια ικανότητα μοναδική για τ ουςψυχολόγους, τόσο για αυτούς που ακολουθούν την ακαδημαϊκή ψυχολογία όσο και
για αυτούς που ακολουθούν την εφαρμοσμένη.
Η παρέμβαση, εάν είναι απαραίτητη, βασίζεται στην διατύπωση υποθέσεων. Μπορεί
να περιλαμβάνει ή όχι την εφαρμογή μιας τυπικής διαδικασίας τροποποίησης της
συμπεριφοράς (που είναι μία απο τις ψυχολογικές θεραπείες). Άλλα είδη παρέμβασης
μπορεί να περιλαμβάνουν την εκπαίδευση διαφόρων ατόμων (π.χ. επαγγελματικού
προσωπικού, συγγενών και ανθρώπων που έχουν αναλάβει τη φροντίδα ασθενών), τη
μετάδοση γνώσεων της επιστήμης της ψυχολογίας μέσω της διδασκαλίας ή την
ανάπτυξη ψυχολογικών δεξιοτήτων μέσω της εποπτείας. Όλες αυτές οι μορφές
παρεμβάσεων αποτελούν τη δοκιμή και έλεγχο των προσωρινών υποθέσεων που
συγκροτήθηκαν κατά τη διαδικασία της διατύπωσης υποθέσεων. Ως ε κ τούτου
υπόκεινται σε τροποποιήσεις υπό το φως της εμπειρίας και των νέων δεδομένων.
Η συνολική εκτίμηση όλων των ανωτέρω διαδικασιών (αξιολόγηση, διατύπωση
υποθέσεων, παρέμβαση) είναι ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς
του κλινικού ψυχολόγου. Όλες αυτές οι διαδικασίες θα πρέπει να εκτιμηθούν, τόσο
κατά τη διάρκεια της εφαρμογής τους όσο και μετά την ολοκλήρωσή τους, ώστε να
αξιολογηθεί η σταθερότητα και η διατήρηση των αλλαγών στις οποίες στοχεύει η
παρέμβαση. Για μια ακόμα φορά, η ικανότητα αξιοποίησης των μ εθόδων
αξιολόγησης και χειρισμού πολύπλοκων και δύσκολων δεδομένων είναι ικανότητες –
κλειδιά για κάθε κλινικό ψυχολόγο.
Συνοπτικά, η προσφορά βοήθειας προς τους ανθρώπους, ώστε να επιλύσουν
προσωπικά, οικογενειακά, ομαδικά, εργασιακά προβλήματα βασίζεται στο μείγμα και
τη σύνθεση των ικανοτήτων, οι οποίες οικοδομούνται στον κορμό της θεωρίας και
των δεδομένων της επιστήμης της ψυχολογίας. Τα στοιχεία αυτά κάνουν την κλινική
ψυχολογία μοναδική για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.
Οι κλινικοί ψυχολόγοι ως επιστήμονες – επαγγελματίες
Οι κλινικοί ψυχολόγοι είναι κάτι περισσότερο από ψυχολογικοί θεραπευτές. Ενώ
πολλοί ασκούν ψυχοθεραπεία, η ψυχοθεραπεία δεν είναι μια δραστηριότητα
μοναδική για τους κλινικούς ψυχολόγους, ούτε και θα πρέπει να είναι. Το θεωρητικό
υπόβαθρο και η εκπαίδευση των κλινικών ψυχολόγων έχουν τις ρίζες τους στην
επιστήμη της ψυχολογίας. Έτσι, η κλινική ψυχολογία μπορεί να θεωρηθεί ως μία απο
τις εφαρμογές της επιστήμης τ ης ψυχολογίας στην προσφορά βοήθειας για τ ην
επίλυση ανθρώπινων προβλημάτων. Η ικανότητα σχεδιασμού και εκτέλεσης
εφαρμοσμένης έρευνας ε ίναι μια δεξιότητα που αποκτάται σε έ να διδακτορικό
επίπεδο εκπαίδευσης και γίνεται όλο και περισσότερο πολύτιμη στην σύγχρονη τάση
που υποστηρίζει ότι η πρακτική άσκηση θα πρέπει να βασίζεται σε ερευνητικά
δεδομένα. Επιπρόσθετα, ένα στοιχείο της επάρκειας στην έρευνα είναι η ικανότητα
κριτικής αξιολόγησης της ερευνητικής διαδικασίας. Πρόκειται για μια ακόμη
ικανότητα που θεωρείται απαραίτητη για τους κλινικούς ψυχολόγους.
Θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η ερευνητική πράξη δεν είναι μια δραστηριότητα
αποκομμένη από τον «πραγματικό» κλινικό χώρο εργασίας. Ενώ υπάρχουν ισχυρά
δεδομένα τα οποία στηρίζουν πολλές κλινικές δραστηριότητες, υπάρχουν ακόμα
κενά στα θ εμέλια της γνώσης. Στην κάλυψη του κενού αυτού μπορούν να
συμβάλουν οι κλινικοί ψυχολόγοι, μέσω της ανάπτυξης και του ελέγχου νέων
παρεμβάσεων και δραστηριοτήτων, που βασίζονται στη θεωρία της επιστήμης της ψυχολογίας. Έτσι η κλινική πράξη θα τροφοδοτεί διαρκώς την έρευνα και θεωρία
που με τη σειρά τους επηρεάζουν την κλινική πράξη.

Συνεχιζω!
Διαφορά των συμβουλευτικών με τους κλινικούς Ψυχολόγους

       Οι κλινικοί ψυχολόγοι:

-εργάζονται με άτομα με σοβαρότερη ψυχοπαθολογία
-εστιάζονται στα παθολογικά στοιχεία του ατόμου αντί τα υγιή
-η εκπαιδευτική και επαγγελματική ανάπτυξη του ατόμου και τα αντίστοιχα περιβάλλοντα δεν αποτελεί κεντρικό μέρος της  εργασίας τους.
       Οι κλινικοί ψυχολόγοι εργάζονται συνήθως σε διάφορες υποστηρικτικές δομές και υπηρεσίες ψυχικής υγείας, όπως νοσοκομεία, ιδιωτικές κλινικές και ιδιωτικά γραφεία.

       Παρακάτω παρατίθεται η αναφορά των Brammer and Shostrom για τις διαφορές της συμβουλευτικής που ασκείται από τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους και της ψυχοθεραπείας, που ασκείται από τους κλινικούς ψυχολόγους, όταν εκπαιδεύονται σε αυτή:

Συμβουλευτική	Ψυχοθεραπεία
Υποστηρικτική δουλειά	Αναδιοργάνωση της προσωπικότητας
Εκπαιδευτική	Ανάλυση σε βάθος
Εστιασμός σε συγκεκριμένα προβλήματα και επίλυση προβλημάτων σε συνειδητό επίπεδο	Εστιασμός στην ανάλυση του ασυνείδητου
«Υγιή» άτομα	Άτομα με σοβαρή ψυχοπαθολογία

Διαφορά με τους Οργανωτικούς Ψυχολόγους

       Οι Οργανωτικοί Ψυχολόγοι:

ενδιαφέρονται για την εργασία και την απόδοση του εργαζόμενου σε αντίθεση με τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους που εξετάζουν το τι κάνει τους ανθρώπους να επιλέγουν μια συγκεκριμένη σταδιοδρομία, ποιοι παράγοντες εμποδίζουν τέτοιες αποφάσεις, και ποιες  παρεμβάσεις βοηθούν στην επαγγελματική ανάπτυξη του ατόμου.


εξετάζουν το ευρύτερο επαγγελματικό πλαίσιο σε αντίθεση με τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους που εξετάζουν μεμονωμένα άτομα.


εξετάζουν την απόδοση τόσο του ατόμου όσο και της οργάνωσης και πιθανά προβλήματα, σε αντίθεση με τους συμβουλευτικούς ψυχολόγους που εξετάζουν την γενικότερη ψυχολογική προσαρμογή του ατόμου στον εργασιακό χώρο.
 
       Διαφορά με τους Σχολικούς Ψυχολόγους

       Οι Σχολικοί Ψυχολόγοι:

       Ασχολούνται με παιδιά, εφήβους, και φοιτητές πανεπιστημίων σε σχέση με την ακαδημαϊκή τους απόδοση. Επίσης, κάνουν καθοδήγηση, συμβουλευτική, και αξιολόγηση με τους μαθητές, γονείς, και δασκάλους με στόχο να καλυτερεύσουν/ διευκολύνουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Αντίθετα, ο συμβουλευτικός ψυχολόγος κάνει συμβουλευτική στους μαθητές και τις οικογένειές τους και μπορεί να ασχολείται με προβλήματα που δεν ξεκινούν από εκπαιδευτικές δυσκολίες. Παρόλα αυτά, οι κύριες διαφορές τους βρίσκονται στους χώρους όπου εργάζονται καθώς οι σχολικοί ψυχολόγοι εργάζονται κατά κανόνα σε δημοτικά και γυμνάσια ενώ ο συμβουλευτικός ψυχολόγος μπορεί να εργάζεται σε μια μεγάλη ποικιλία δομών.

Συμπερασματικά

       Η συμβουλευτική ψυχολογία ως εξελισσόμενη ειδικότητα λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς την κλινική ψυχολογία, τη ψυχολογία της υγείας, την οργανωτική ψυχολογία και την ψυχοθεραπεία. Οι μελλοντικοί εκπαιδευόμενοι στη συμβουλευτική ψυχολογία θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει ένα ολοένα και αυξανόμενο εύρος επιλογών στη διάθεση τους. Ένα τυπικό χαρακτηριστικό που διακρίνει την εκπαίδευση στη συμβουλευτική ψυχολογία είναι η διδασκαλία σε ένα εύρος ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων, αυξάνοντας έτσι τις διαθέσιμες επιλογές των εκπαιδευομένων. 

και τελικα:

---Τι τυπικά προσόντα πρέπει να έχει ένας ψυχολόγος;
Δυστυχώς στη χώρα μας, παρότι υπάρχουν Εταιρείες και Σύλλογοι Ψυχολόγων, δεν υπάρχει καμία αρμόδια επιτροπή/επιμελητήριο που να διασφαλίζει την ύπαρξη κάποιων τυπικών προσόντων για την άσκηση του επαγγέλματος του ψυχολόγου. Ένα απαραίτητο κριτήριο για την άσκηση του επαγγέλματος στην Ελλάδα είναι η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου, για την έκδοση ωστόσο της οποίας απαιτούνται ελάχιστα τυπικά προσόντα (μόνο βασικό πτυχίο από αναγνωρισμένη σχολή ψυχολογίας). Επίσης, δεν υπάρχει κανένα σχεδόν κριτήριο που να διαχωρίζει τις ειδικότητες. Για παράδειγμα, κάποιος με εκπαίδευση στη σχολική ή γνωστική ψυχολογία μπορεί να ασκεί καθήκοντα κλινικού ψυχολόγου χωρίς περιορισμούς και κυρώσεις, παρότι δεν έχει κλινική εμπειρία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών και, κατά συνέπεια σε πολλές περιπτώσεις, την έλλειψη εμπιστοσύνης από το κοινό και τη χαμηλή εκτίμηση για το επάγγελμα. Για να κάνουμε μία σύγκριση με το εξωτερικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, για την έκδοση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος κλινικού ψυχολόγου, απαιτείται διδακτορικό (Ph.D.) στην κλινική ψυχολογία, 12-μηνη κλινική ειδικότητα (internship), 12-μηνη μετα-διδακτορική εμπειρία (post doc) που να περιλαμβάνει το ελάχιστο 1000-2000 ώρες κλινική εμπειρίας (δηλαδή απευθείας επαφή με πελάτες και ασθενείς με εποπτεία - ο αριθμός ποικίλει από πολιτεία σε πολιτεία), καθώς και επιτυχία σε γραπτό και προφορικό διαγωνισμό. Απαιτείται επίσης οι ψυχολόγοι να παρακολουθούν "σεμινάρια συνεχιζόμενης κατάρτισης" εφόρου ζωής προκειμένου να διατηρήσουν την άδειά τους.

Το σημαντικότερο τυπικό προσόν σε ότι αφορά στην κλινική ψυχολογία και τους υπο-κλάδους της είναι ο μεγάλος αριθμός ωρών κλινικής εμπειρίας με την εποπτεία έμπειρου ψυχολόγου. Ακόμα και ένας μεταπτυχιακός ή διδακτορικός τίτλος, παρότι επιθυμητός, δε διασφαλίζει την κλινική εμπειρία με εποπτεία καθώς πολλά μεταπτυχιακά/διδακτορικά προγράμματα περιορίζονται στην παρακολούθηση μαθημάτων ή την εκπόνηση βιβλιογραφικών ή ερευνητικών εργασιών. Είναι σημαντικό ο ψυχολόγος να δραστηριοποιείται επαγγελματικά στα πλαίσια της εμπειρίας και των αρμοδιοτήτων του και να αναλαμβάνει μόνο περιστατικά από τα οποία έχει προηγούμενη εμπειρία με εποπτεία. Πολλοί ψυχολόγοι στην Ελλάδα προβάλουν κάποια προσόντα τα οποία είναι επιθυμητά αλλά δεν πιστοποιούν κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις καθώς είναι ανοιχτά σε όλους όσους έχουν ένα βασικό πτυχίο ψυχολογίας ή πληρώνουν ετήσια συμμετοχή (π.χ. τη συμμετοχή ως μέλος σε Ελληνικούς ή διεθνείς επιστημονικούς συλλόγους, ή τη συμμετοχή σε "listservεs" - ομάδες συζήτησης θεμάτων ψυχολογίας στο διαδίκτυο).

Άρα, τι να του μαθουν του ψυχιατρου οι 6 μηνες  που εκπαιδευεται πάνω στην ψυχολογια??   8)

lol Megawatt...


Μπράβο!

Αν πιστεύεις ότι κατέρριψες αυτά που λέμε τόση ώρα λέω συγχαρητήρια.



Πάντως ως τελευταία λύση, θα σου πρότεινα να πας να δεις ένα ψυχίατρο. Όχι για να σε κοιτάξει, αλλά για να σου μιλήσει για την επιστήμη του. Άντε γεια! Έχουμε και δουλειές.

Ξεχασα να βαλω τα λινκ - πηγες ::)


http://clin.psych.uoa.gr/index.php?name=Downloads&req=viewdownload&cid=4
 http://www.counselingpsychology.gr/index.php?option=com_frontpage&Itemid=79
http://www.neuropsychologia.gr/gr/faq.asp

Η ψυχιατρική είναι εφαρμοσμένη επιστήμη που ανήκει στον κλάδο της ιατρικής.
Ο ψυχίατρος σα γιατρός ασχολείται με μια ασθένεια,αναλύει συμπτώματα κάνει διάγνωση προτείνει θεραπεία κτλ

Μελετούν γενικά την ανθρώπινη συμπεριφορά επιστήμες όπως η ψυχολογία,η κοινωνιολογία κτλ


Ρε συ Τουράμπαρ ,αν έχεις κόμπλεξ με λέξεις όπως μανιοκαταθλιπτικός ή σχιζοφρενής
πρόβλημά σου ,εγώ δεν έχω κανένα πάντως....

;D ;D ;D ;D
Και τί δουλειες εχεις? Να δεις το ντοκυμαντερ με τον Μακακα, ε? ;D ;D ;D ;D

Ε, συγνώμη ρε MW.. εχω διαβάσει μεγάλα και μεγάλα ποστ..

Εσύ καταρρίπτεις τα ρεκόρ του αλιάκμονα!!

Αυτό δε διαβάζεται (κι όχι λόγο ώρας και πονοκεφάλου).

Τα έχουμε ξαναπεί εκατοντάδες φορές.

1ον Η ιατρική δεν ασχολείται ΜΟΝΟ με τις ασθένειες.
2ον Η ένσταση μου ήταν στο ποιοι άνθρωποι χρειάζονται την βοήθεια ψυχιάτρου.

Εσύ πιστεύεις ότι χρειάζεται να έχει κάποιος μανιοκατάθλιψη ή σχιζοφρενής για να πάει σε ψυχίατρο.
Διαφωνώ κάθετα και συμβουλέψου έναν ψυχίατρο, σε ποια θέματα ΜΠΟΡΕΙ να βοηθήσει έναν άνθρωπο.

Αν εσύ εν τέλη, δεν θες να πας ποτέ σε ψυχίατρο, αυτό είναι πρόβλημα σου.
Το να χαρακτηρίζεις όμως ανθρώπους και να τους αποτρέπεις από το να απευθυνθούν σε έναν επιστήμονα, είναι ρατσιστικό και επικίνδυνο αντίστοιχα.



Θα μπορούσα να σου πω 2-3 δουλειές που έχω, αλλά δεν θα το έπαιρνες στην πλάκα.
:P :D

Και έτσι επιστρέφω ξανά στη σιωπή μου.

::)
 ;D

Τι μαλακιες λες παλι και πριν που με κατηγορεις
Καταλαβαινεις ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ???? Διαβασε ξανα αργα και με ψυχραιμια το reply #60

Μα δεν θα παει στον γιατρο! Μπορει να μην εχει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! (οταν λεω οργανα εννοω τα ψυχονευρωτικα του οπως εχει ο σχιζοφρενης)
Αυτος που εχει καταθλιψη θα γινει καλα απο τον ψυχολογο. Επειδη δεν εχει ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Θα γινει καλα με θεραπευτικες συμβουλες.
Αυτος που εχει σχιζοφρενεια, ειναι αρρωστος και χρειαζεται γιατρο. Ποιον γιατρο? ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ !

ΚΑι στην τελικη:

Ο γιατρος δεν θα παει στον αρρωστο!!!
Ο αρρωστος θα παει στον γιατρο.
Αφου ο γιατρος (δλδ ο ψυχιατρος) θελει αρρωστους για να δουλεψει. Τους υπολοιπους δηλαδη εμας, μας αναλαμβανει και ο ψυχολογος.

Ετσι που το ειπα, τουλαχισατον το καταλαβες καλυτερα???

Και εσυ bjork, αν δεν καταλαβες αυτο:
διαβασε το reply #60 (το μεγαλο ποστ μου δηλαδη)

Οποιαδηποτε συνεχεια σε αυτη την βλακεια των αποψεων σας, σημαινει οτι δεν διαβασατε το μεγαλο ποστ ή δεν επισκεφτεικατε τα λινκ. ::)

@Juan, διαβαζεται ρε αμα εκτυπωθει πρωτα :D

Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να είσαι άρρωστος για να πας σε ψυχίατρο.

Και αν νιώθεις την ανάγκη για συμβουλές σχετικά με την ψυχολογία σου, καλύτερα να πας σε κάποιον ψυχίατρο, παρά σε ψυχολόγο. Αλλά αυτό στην τελική είναι στην ευχέρεια του καθενός να επιλέξει.

Μα και τα τεστ της καταθλιψης που ποσταρα χθες, ψυχιατρρος τα εγραψε!
Δεν τα εγραψε ψυχολογος! Απο τον δευτερο θα τα περιμενα και οχι τοσο απο τον πρωτο.
Αυτο και μονο αποτελει δειγμα πως τα δυο επαγγελματα συνεργαζονται, οπως λεω πιο πανω.

Εγω παλι σου λεω, οτι ο ψυχολογος ειναι ενα ειδος "φιλτρου". Φιλτραρει οσους δεν εχουν βλαβη (στο hardware που λεει και ο κυβος) και προσπαθει να τους κανει καλα (software - ικα). Οσοι ομως εχουν βλαβη, τους παραπεμπει στον ψυχιατρο. Ο τελευταιος ασχολειται με τους αρρωστους σε συνεργασια παντα με εναν ψυχολογο ή σε συνεργασια με τις ιδιες τις γνωσεις του περι ψυχολογιας  που πηρε απο την 6μηνη εκπαιδευση.(!*)


* --> αναφερεται στο μεγαλο ποστ κατω-κατω που λεει:
Για να κάνουμε μία σύγκριση με το εξωτερικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες, για την έκδοση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος κλινικού ψυχολόγου, απαιτείται διδακτορικό (Ph.D.) στην κλινική ψυχολογία, 12-μηνη κλινική ειδικότητα (internship), 12-μηνη μετα-διδακτορική εμπειρία (post doc) που να περιλαμβάνει το ελάχιστο 1000-2000 ώρες κλινική εμπειρίας (δηλαδή απευθείας επαφή με πελάτες και ασθενείς με εποπτεία - ο αριθμός ποικίλει από πολιτεία σε πολιτεία), καθώς και επιτυχία σε γραπτό και προφορικό διαγωνισμό. Απαιτείται επίσης οι ψυχολόγοι να παρακολουθούν "σεμινάρια συνεχιζόμενης κατάρτισης" εφόρου ζωής προκειμένου να διατηρήσουν την άδειά τους.

Βλέπω τα στρατόπεδα ορίζονται από ζευγάρια...
Έτσι, όλοι προσδοκούμε τη σαλάτα, τι να λέει :P :P :P

Τουράμπαρ ο ψυχίατρος είναι γιατρός.

Η καρδιολογία , σαν ειδικότητα μελετάει την καρδιά όπως είναι υγιής και στη συνέχεια παρατηρεί ασθένειες (αποκλίσεις από τη φυσιολογική λειτουργία όπως πχ η καρδιακή ανεπάρκεια, οι οποίες μπορεί να είναι επιζήμιες για τον ασθενή),παρατηρεί τα συμπτώματα, προσπαθεί να βρει τα αίτια ,να δώσει θεραπεία, να συστήσει πρόληψη.

Αντίστοιχα η ψυχιατρική μελετά αρχικά την υγιή συμπεριφορά και στη συνέχεια παρατηρεί ασθένειες(αποκλίσεις από τη φυσιολογική λειτουργία όπως πχ η μανιοκατάθλιψη, η αγχώδης διαταραχή οι οποίες επίσης είναι επιβλαβής για τον ασθενή)και ακολουθεί
παρόμοια τακτική.

Ο ασθενής που έχει καρδιακή ανεπάρκεια δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνον που έχει διπολική διαταραχή και είναι αίσχος που η κοινωνία τους ξεχωρίζει ή τους στιγματίζει.

Πρέπει να πείσει κανείς το νεφροπαθή οτι είναι ασθενής; Οτι αν δεν ακολουθήσει θεραπεία
η κατάσταση του νεφρού θα επιδεινωθεί?

Ε, γιατί η ρημάδα η κοινωνία μας, φτάνει στο σημείο να πρέπει να πείσουμε κάποιον που έχει
μανιοκατάθληψη ότι δεν έχει,για να αποτανθεί στην ψυχιατρική επιστήμη?

Αυτό είναι κατάλοιπο της εποχής που δεν γνωρίζαμε ότι ο μανιοκαταθλιπτικός δεν μεταβολίζει
πχ τη σεροτονίνη ,όπως ο διαβητικός έχει προβλήματα με τα επίπεδα της ινσουλίνης του.

Και θέλει απίστευτο κόπο για να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας πάνω σε αυτό.
Ακόμα και τους εαυτούς μας.

Πάμε τώρα και στο καταπόσον οι 'υγιείς' πρέπει να αποτανθούν σε ψυχίατρο.
Γιατί να το κάνουν (νομίζω κάτι παρόμοιο ανέφερε και ο ΜW), εφόσον εξειδικευμένοι να αποφανθούν για θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι οι ψυχολόγοι;

Ο ψυχίατρος δεν είναι ο κατάλληλος για να απευθυνθεί πχ ένας ομοφυλόφιλος (αντίστοιχα και η ψυχιατρική επιστήμη ελάχιστα -και μόνο στα πλαίσια μελέτης του υγιούς ψυχής- )μπορεί να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία και άλλες υγιείς συμπεριφοράς σε σχέση με την ψυχολογία που εξειδικεύεται σε αυτές.



 

Σ'αυτό το σημείο απαξιώνεις την ψυχολογία σαν επιστήμη.

Ακριβώς και σύμφωνα με τα όσα αναφερω στο μεγαλο ποστ, εξαγεται το συμπερασμα ότι μεταξυ των δύο ειδικοτήτων των ψυχολογων (Συμβουλετικου / Κλινικου), ειδικος για το θεμα της ομοφυλοφυλίας ειναι ο Συμβουλευτικός ψυχολόγος και οχι ο Κλινικος, αφού ο πρωτος ασχολειται με ατομα "υγιή" δλδ που δεν εχουν καποια σοβαρή ψυχοπαθολογία και εστιάζονται  σε συγκεκριμένα προβλήματα που προσπαθούν να λύσουν σε συνειδητό επίπεδο  και οχι στο ασυνειδητο, οπως κανει ο δευτερος.

SuperNova οι ψυχίατροι μελετούν και περιπτώσεις για τις οποίες δεν υπάρχει όχι απλά "θεραπεία", αλλά ούτε καν οποιαδήποτε "βελτίωση"(*), ασχολούνται και παρακολουθούν τις περιπτώσεις αυτές.



(*) Βάζω τις λέξεις αυτές σε εισαγωγικά, γιατί ορισμένες από αυτές τις καταστάσεις δεν είναι απαραίτητα προβληματικές.

Λοιπον, κανετε ενα τεραστιο λαθος, ΠΑΙΖΕΤΕ με τις λεξεις και με τις εννοιες.

Και θα το αναλυσω συγκεκριμενα:

1) Ενας ψυχιατρος δεν χρειαζεται να εχει κανει 4 χρονια ψυχολογια για να μαθει να χειριζεται καταστασεις που θελουν απλα εναν ψυχολογο ή τελος παντων καποιον που να τους δωσει μερικες συμβουλες. Η εμπειρια και η ενασχοληση με ατομα τα οποια εχουν προβληματα ψυχικης φυσης (ειτε ασθενουν σωματικα ειτε απλα ψυχολογικα), τους δινει την δυνατοτητα(κατα την γνωμη μου) να μπορουν να βοηθησουν τα περσσοτερα ατομα.

2) Ενας γιατρος ασχολειται τοσο με τους υγιεις οσο και με τους ασθενεις. Με τους υγιεις ασχολειται για να κατανοησει το συστημα, που λεγεται ο ανθρωπος, και με τους ασθενεις ασχολειται για να βρει τις διαφορες και να βρει τροπο να τις επιλυσει. Αυτοι που κανουν τις συγκρισεις ειναι κυριως ερευνητες, αυτοι που ερευνουν την ψυχη του ανθρωπου, για να προωθησουν την επιστημη τους. Στην πραξη ενας ψυχιατρος επομενως, σαν γιατρος που εχει σκοπο να γιατρευει τους ανθρωπους, αναλαμβανει συνηθως περιπτωσεις που εχουν αναγκη ιατρικης βοηθειας. Βεβαια μπορει να αναλαβει και αλλες περιπτωσεις - αφου λογω εμπειριας ουτως ή αλλως αλλα και περεταιρω εκπαιδευσης, και δεδομενου οτι ολοι εχουμε ενας ειδος τρελας όπως σωστα ειπε ο Τουραμπαρ - μπορει να βοηθησει. Προφανως σαν γιατρος, όπου δεν δουλευει ερευνητικα, δεν θα πιασει εναν υγιη να τον μελετησει εκτος αν ο υγιης φαινομενικα  νοιωθει οτι χρειαζεται βοηθεια.

3) Η λεξη ψυχικα διαταραγμενος ακουγεται πολυ βαρια σχετικα με αυτο που απλα μπορει να συμβαινει. Το οτι καποιος μπορει να εχει καταθλιψη ή κατι αλλο και να χρειαζεται φαρμακευτικη αγωγη, ισως για να βοηθηθει, δεν σημαινει οτι ειναι διαταργμενος, αλλα οτι απλα νοσει. Αυτο ειναι θεμα της παρερμηνειας της λεξης και της καταστασης, που οφειλεται στην αγνοια και στην ελλειψη παιδειας. Το ιδιο πραγμα π.χ. δεν συμβαινει οταν λεμε οτι καποιος ειναι αρρωστος. Οταν το ακουμε δεν σκεφτομαστε οτι ο αλλος εχει καρκινο (που ειναι π.χ. το χειροτερο), αλλα οτι εχει καμια γριπη(που δεν ειναι κατι σοβαρο). Αντιθετα οταν λεμε διαταραγμενος, οι περισσοτεροι καταλαβαινουμε οτι ο αλλος ειναι σχιζοφρενης (δηλαδη το χειροτερο απο αποψης ασθενειας) και οχι κατι απλο, π.χ. μια ελαφρας μορφης φοβια.

Ολα αυτα τα εχω γνωρισει και πρακτικα, μιας και γνωριζω πολυ καλα εναν οικογενειακο φιλο, που ειναι πολυ καλος ψυχιατρος, και μια χαρα βοηθαει και ψυχολογικα τους ανθρωπους που τον χρειαζονται.

Τα παρακάτω τα λέω ορμώμενη όχι από θεωρητικές γνώσεις, αλλά κρίνοντας από περιπτώσεις που γνωρίζω: Δε νομίζω ότι ο ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά κάποιον που δεν έχει "hardwareικό" πρόβλημα. Δηλαδή αν διαπιστωθεί ότι κάποιος έχει κατάθλιψη επειδή δε μεταβολίζει τη σεροτονίνη ή κάτι τέτοιο τότε ΟΚ, μπορεί να του γράψει ένα φάρμακο και να τον βοηθήσει, αλλά αν κάποιος έχει κατάθλιψη επειδή σκοτώθηκε όλη του η οικογένεια σε αυτοκινητιστικό τότε τι να του κάνει ο ψυχίατρος; Επίσης, για να κάνεις ψυχοθεραπεία σε κάποιον πρέπει να ξέρεις όχι από πού εκπηγάζουν οι διάφορες ψυχικές λειτουργίες ("hardware") αλλά πώς σκέφτεται ο άνθρωπος και δη ο συγκεκριμένος, κάτι που δε μπορεί να ξέρει ο ψυχίατρος. Δηλαδή μπορεί κάποιος που έχασε τον αδελφό του να έχει κατάθλιψη επειδή ήταν τσακωμένοι και νιώθει ένοχος, ενώ ο ψυχίατρος μπορεί να νομίζει (και μάλιστα να επιμένει) ότι απλά στενοχωριέται επειδή δεν τον έχει πια κοντά του... επειδή ακριβώς δε γνωρίζει πώς σκέφτονται οι άνθρωποι.

(Ώρα να πηγαίνω στη συνέλευση μάλλον :P)

Δεν νομιζω οτι ισχυει κατι τετοιο, τουλαχιστον για την πλειονοτητα των οσων ψυχολογικων προβληματων μπορει να εμφανισει ενας ανθρωπος. Δεν νομιζω οτι ο ψυχιατρος ειναι βλακας. Στην ψυχιατρικη δεν δινεις στην τυχη φαρμακα που ταιριαζουν με την ασθενεια αλλα προσπαθεις και να την καταλαβεις, απο που πηγαζει. Αυτο γινεται με τις ερωτησεις. Αν κανει τις σωστες ερωτησεις μπορει να καταλαβει που μπορει να οφειλεται το ψυχολογικο προβλημα του εκαστοτε ατομου. Δεν χρειαζεται να εχεις διαβασει ολα τα πειραματα που εχουν γινει πανω στον ανθρωπο.

Οπως και για να αλλαξεις μια ασφαλεια, για να κανεις ενα φορματ ή να βαλεις εναν δισκο δεν χρειαζεται να εχεις τελειωσει ηλεκτρολογος.

ΜΠΡΑΒΟ!!!
Αυτο ακριβως εχει μπερδεψει ο Τουράμπαρ.
Αυτος λεει οτι ειναι κακο να εισαι αρρωστος! Ή ειναι κακο να ονομαζεις "αρρωστο"εναν που εχει ψυχικη αρρωστεια!

Και απαντω:
"Αρρωστος" θα εισαι αμα αποκτησεις καποια στομαχικη διαταραχη. Τοτε θα παρεις ζαντακ και θα γινεις καλα.
"Αρρωστος" θα εισαι αμα εχεις χρονια στομαχικη διαταραχη πχ ελκος. Τοτε θα πρεπει να παιρνεις για χρονια φαρμακα.
Και ας ερθω στα ψυχικα:

Αρρωστος ειναι ενας που εχει καταθλιψη. Αυτος θα παρει φαρμακα και θα γιατρευτει.
Επίσης Άρρωστος ειναι ενας σχοιζοφρενης. Αυτος θα εχει χρονια το προβλημα και θα παιρνει για χρονια φαρμακα.

Ο πρωτος, δεν αποτελει κινδυνο για την δημοσια υγεια
Ο δευτερος αποτελει κινδυνο για την δημοσια υγεια και για αυτο τον λογο η κοινωνια τον εχει στιγματισει και τον εχει πεταξει στο περιθωριο. Αυτον μαλιστα τον βαζει και την ταμπελα "τρελος"
Αυτη η ρημαδα κοινωνια, στιγματιζει και πεταει στο περιθωριο και εναν ασθενη με AIDS, ακριβως επειδη αυτος αποτελει κινδυνο για την δημοσια υγεια. Τι να κανουμε? Τοσο αγραμματη ειναι αυτη η κοινωνια.

Λεει η κοινωνια λοιπον: Ο τρελος ειναι αρρωστος. Ο αρρωστος δεν ειναι κατ 'αναγκη τρελος.
εγω προσωπικα ουδεποτε ΔΕΝ χρησιμοποιησα την λεξη τρελος για να περιγραψω καποιον που εχει ψυχικη αρρωστεια.

Ο Τουράμπαρ, δειχνει ποσο υποκριτης ειναι με το να λεει στον αρρωστο:
"Δεν εισαι αρρωστος, αλλα πανε στον ψυχιατρο να σε εξετασει, αφου ο γιατρος μελεταει και υγιη ατομα"
Δηλαδη καθησυχαζει τον πραγματικα αρρωστο, με το να του λεει οτι "εισαι καλα, μην φοβασαι"
Αν λεει το ιδιο σε εναν καρδιοπαθη, τοτε αυτος δεν θα πηγαινει στον γιατρο και θα παθει το εμφραγμα.Θα του λεει "Ο καρδιολογος, εξεταζει και υγιη ατομα. Δεν πας να πιεις εναν καφε μαζι του, να σε εξετασει κιολας??? Αφου εισαι υγιης !!"

Αρα αγαπητε Τουράμπαρ, ποιανού οι αποψεις ειναι επικίνδυνες (αφού μπορούν να δράσουν αποτρεπτικά, για έναν άνθρωπο που μπορεί να χρειάζεται βοήθεια), ρατσιστικές και εντελώς απαρχειωμένες ?????

Εδω απαντησες εσυ Αurelius
Και προσθετω:
Οι ψυχικες διαταραχες, χωριζονται σε πολλες κατηγοριες και παρα πολλες απο αυτες ΑΚΟΜΑ μελετώνται και θα μελετωνται.
Ειναι χρεος καθε επιστημονα και αρα και του ψυχιατρου, να πειραματιζεται παρακολουθωντας την εξελιξη στην ιαση αυτων των ασθενειων.

Το καταλαβες!
Απλα διαφωνω στο bold . Τα δυο επαγγελαματα συνεργαζονται.
Τα δύο επαγγέλματα αλληλοσυμπληρώνονται, συνεισφέροντας στη διαμόρφωση μιας, όσο γίνεται, ολοκληρωμένης άποψης για το πιο πολύπλοκο αντικείμενο επιστημονικής έρευνας: τον άνθρωπο και τις ψυχικές του λειτουργίες. Και τα δύο κινούνται με γνώμονα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του θεραπευόμενου και σε αρκετές περιπτώσεις, ο συνδυασμός είναι το κλειδί για την επίτευξη των στόχων του κλινικού έργου.

Αλοίμονο αμα ο ψυχιατρος δεν γνωριζε εστω και στο ελαχιστο στοιχεια απο Ψυχολογια!!!! Εμεις σαν ηλεκτρολογοι, γιατι μαθαινουμε χημεια, οι μηχανολογοι γιατι εχουν ηλεκτροτεχνια κλπ???
ΟΧΙ 6 ΜΗΝΕΣ, αλλά παραπανω θα επρεπε να εκπαιδευται ο ψυχιατρος πανω στην Ψυχοθεραπεια!
Ομως με αυτην την λογικη, δεν θα χρειαζοταν να υπαρχει το επαγγελμα του ψυχολογου.
To απαξιώνεις και εσυ Aurelius
Tις ερωτησεις αυτες που λες εδω:
...πληρωνεται για να τις κανει ο ψυχολογος ::)

Ναι, απλα λεω οτι και ο ψυχιατρος μπορει σε αυτες τις περιπτωσεις να βοηθησει. Αυτο που θελω να πω ειναι οτι δεν ειναι απλα ενας αδαης σε θεματα ψυχολογιας.

Τελείως απίθανο.


Γιατί το λες αυτό;


Μόνο άμα τον πηδάς, και μάλιστα χωρίς προφυλακτικό.


Πού το είπε αυτό ο Turambar;


Μα δε μιλάω μόνο για διαταραχές, μιλάω και για φαινόμενα όπως ο αυτισμός ή η δυσλεξία, όπου ο άνθρωπος μπορεί και αντίληψη μια χαρά να έχει και αρκετές δεξιότητες, απλά έχει κάποια ιδιαιτερότητα.

Εμαθα οτι φορουσες πολύ ωραιο παλτο σημερα.
Απο αυτην την πληροφορια, ΕΓΩ βγαζω το συμπερασμα οτι σε επηρεασα με αυτα που σου ελεγα στις εκφυλες και αποφασισες να βγαλεις προς τα εξω την καταπιεσμενη θηλυκότητά σου.
Αυτο και μονο δειχνει οτι εισαι γυναικα και οχι "εκ-φυλη" κατα βαθος.

Σαρεσει να παιζεις με τις λεξεις.
Ας ειναι. Και μενα μαρεσει. Εχουμε λοιπον:

;D ;D ;D ;D
Εδω εσυ δεν ηξερες τα δυο επαγγελματα ψυχολογου και ψυχιατρου και τωρα αμφισβητεις???
Απο ποτε αποκτησες τοσο γρηγορα την απαραιτητη αυτοπεποιθηση ωστε να αμφισβητεις, οταν λιγο πριν δεν γνωριζες βασικα πραγματα??

Για να γινω κατανοητος στο παραδειγμα μου. Εχω και δικιο κιολας, δεν εχω? Ή μηπως:
Ενας σχοιζοφρενης , που επειδη σε ειδε στον δρομο να περνας με κοκκινο και σε σκοτωσε, δεν αποτελει κινδυνο για την δημοσια υγεια, ε?? Ειναι προβλέψιμες οι πραξεις του, ε?? Ξερεις οτι δεν το εκανε επειδη ετσι του κάπνισε, ε?
Καταλαβες τωρα γιατι το λεω αυτο. Μαλλον δεν ξαταλαβες, αφου δεν ξερεις τι ειναι και τι μπορει να κανει ενας σχοιζοφρενης.
(και μην μου πεις οτι ολοι οι σχιζοφρενεις δεν ειναι δολοφονοι γιατι τοτε θα σου πω οτι υπαρχουν πολλα ειδη σχιζοφρενειας που δεν τα εχω αναφερει αλλα μιλαω γενικα για αυτην.)

Γιατι κβοταρες μονο μεχρι εκει??  ;D ;D Δεν σε συμφερει το τι λεω στην συνεχεια, ε?? Δεν σε συμφερει που λεω μετα γεματος απογοητευση και θυμο: "Τι να κανουμε? Τοσο αγραμματη ειναι αυτη η κοινωνια."
Αρα, λογω της αγραμματοσυνης της δεν ξερει αυτο που λες: "Μόνο άμα τον πηδάς, και μάλιστα χωρίς προφυλακτικό."
Αρα αυτο γιατι μου το λες????  Για να διδαξεις εμενα???  ;D ;D ;D ;D ;D


Βουαλα:
ειρωνευεται κιολας εδω ::)

ΓΙΑΥΤΟ nessa ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ: Δ Ι Α Β Α Ζ Ε τι εχει γραφτει!! Εκτιθεσαι.... Αλλα τι λεω. Εσυ δεν διαβαζεις ουτε αυτα που γραφεις η ιδια:

Ε και εδώ σε απαντησε η SN:


Και αν δεν σε καλυψε αυτη η απαντηση, βουαλα:

Copy-paste κανω απο το τοπικ επειδη η κυρα-Νεσσα μας βαριεται να διαβαζει!!!!!!! Ελεος

Πρωτον ειναι σχιζοφρενης και οχι σχοιζοφρενης.
Και δευτερον, οι σχιζοφρενεις δεν ειναι εν γενει επικινδυνοι. Πολυ σπανια ενας σχιζοφρενης γινεται επικινδυνος για τους γυρω.

Δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω καθόλου καθώς τα πράγματα έχουν μπλεχτεί ιδιαιτέρως στο συγκεκριμένο τόπικ, οπότε θα καταθέσω απλά 2-3 σκέψεις.. (βάσει όσως γνώσεων έχω από αυτά που έχω διαβάσει, από τους ψυχιάτρους κ ψυχολόγους με τους οποίους έχω μιλήσει κ γενικά απ'την όποια προσωπική εμπειρία)

Μπορεί ειδικά στη χώρα μας ο ψυχολόγος να μπερδεύεται με τον ψυχίατρο κ αντίστροφα κ ορισμένες φορές ειδικά ο πρώτος να μπαίνει στα χωράφια του δεύτερου, αλλά τα πράγματα είναι αρκετά απλά.

Ο ψυχολόγος είναι ο "φιλόσοφος" της υπόθεσης, ενώ ο ψυχίατρος ο γιατρός. Κανονικά, φάρμακα που αντιμετωπίζουν κλινικές περιπτώσεις(δλδ όχι light φάρμακα που σου δίνει κ ο φαρμακοποιός) μπορούν να δώσουν οι ψυχίατροι, καθώς έχουν σπουδάσει τί σημαίνει άνθρωπος ΚΑΙ ως οργανισμός.

Ο καθένας μας, από νωρίς, όταν είναι ακόμη υγιής, ή αργότερα για συμβουλευτικά θέματα, είναι καλό να πηγαίνει στον ψυχολόγο ώστε να ψαχτεί κ να βελτιωθεί ως άτομο. Από κει κ πέρα όμως, για οποιοδήποτε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, κατάλληλος είναι ο ψυχίατρος. Ο οποίος όμως, όταν λειτουργεί κ ως ψυχαναλυτής, λέγεται ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής. Μόνο ο ψυχίατρος μπορεί να αντιμετωπίσει καθολικά ένα άτομο, οργανισμός κ ψυχή, όπως αυτά τα δύο αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αν κάποιοι ψυχολόγοι κάνουν περαιτέρω ειδικότητες κ ανακατεύονται σιγά σιγά σε άλλους τομείς, είναι διαφορετική υπόθεση. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα μπερδεύετε..

Επίσης.. αυτό το "ασχολείται με ένα συγκεκριμένο όργανο" μου φαίνεται απίστευτο που το ακούω... ο ψυχίατρος δεν είναι καρδιοχειρούργος !!

Τι περιμενεις τωρα κι εσυ απο ΤΗΜΜΥδες? :D

Καθολου τα πραγματα δεν εχουν μπλεχτει!
Ειναι ξεκαθαρα.
Απλώς, το παιχνιδι των λεξεων αρεσει στους Νεσσα, Τουραμπαρ.
Αυτα που λες, ηδη τα εχω πει απο την αρχη. Λεμε το ιδιο δλδ.

Και επειδη λες:

Θα ερθει ο Τουραμπαρ να σε ρωτησει:

Ή η Νεσσα να σε ρωτησει:


Σε προετοιμαζω για το τι θα ακολουθησει!  ;D ;D ;D
Μπορεις να τους απαντησεις να διαβασουν αυτα που τους απαντησα.  8)

Ο αλιακμων σαπαντησε.
Δλδ, για να γινω κατανοητος μεσα απο παραδειγματα, χρησιμοποιω και εγω (οπως και αυτος απο τον οποιο εκανα copy-paste το σχετικο κειμενο με το οργανο) φρασσεις που στα ματια ενος γιατρου ισως να φανταζουν αστειες ή μη δοκιμες.
Πάντως αυτο που εσυ λες:
εγω το ειπα με την φραση "ασχολείται με ένα συγκεκριμένο όργανο" εννοωντας οτι επικεντρωνεται σε καποια διαταραχη ή αν θες αποκλιση απο την φυσιολογικη λειτουργια ενος οργανου/νευρου/νευροδιαβιβαστη οπως θες πεστο !!!
Εγω παντως δεν ξερω πως να το πω, αφου ειμαι ηλεκτρολογος (εκτος απο μαγειρας  ;D )

Ωραιο το παιχνιδι των λεξεων τελικα  ::) ::) ::) ::)

(Στα παρακάτω ας μου επιτραπεί η τεχνική της παρομοίασης  :D)

 

• Το ζήτημα είναι οτι σε περιπτώσεις όπως η ομοφυλοφιλία (που φαινομενικά πληρεί τις παραπάνω προϋποθέσεις που θέτεις) είναι τελικά θέμα  καθαρά software(==ανθρώπινη ψυχολογία, και θέματα πχ  του στυλ έχω ενοχές που είμαι ομοφυλόφιλος) .Και όχι firmware(== ψυχιατρική).
   
  Περαιτέρω είναι φυσικά θέμα ενδοκρινολογίας-γενετικής κτλ (αυτά όμως αρμόζουν στο τόπικ έκφυλες)
  
• Το "πρόβλημα" της μεγαλοφυΐας, λογικά κι αυτό δεν αποτελεί άμεσο αντικείμενο της ψυχιατρικής
  και πρέπει να μελετηθεί από τις ανάλογες επιστήμες. Πχ επιστήμονες ανέλαβαν τη διατήρηση και μελέτη
  του εγκεφάλου του Αινστάιν.Αδύνατον αυτοί να είναι κάτι πέρα από καθαρά hardwarάδες(== νευροφυσιολογία, μελέτη ανατομικών διαφορών του εγκεφάλου κτλ),εφόσον μελέτη της ψυχοσωματικής υπόστασής του δεν δύναται να γίνει τόσα χρόνια μετά θάνατον !!!
• Για τον αυτισμό και τη δυσλεξία ξεκάθαρη γνώμη δεν έχω,αν έχεις εσύ  ή κάποιος άλλος ας πει.Το θέμα είναι οτι υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα αλλά δεν πρέπει να τα τσουβαλιάζουμε όλα.

Το ποιες επιστήμες πρέπει να μελετούν συγκεκριμένα φαινόμενα  δεν είναι πάντα ακριβώς καθορισμένο, το θέμα είναι ότι η κάθε επιστήμη έχει συγκεκριμένα "εφόδια" για να το κάνει αυτό ,και να προκύψει κάποιο γενικότερο όφελος. Αν ακούγαμε αύριο οτι η γεωλογία σαν επιστήμη ξεκίνησε έρευνα πχ για
νέες τεχνολογίες πυρηνικών αντιδραστήρων θα μας φαινόταν περίεργο νομίζω....

Χτες φορούσα το ίδιο παλτό που φοράω όλο το χειμώνα... και τον προηγούμενο χειμώνα... μπορεί και τον προπροηγούμενο χειμώνα ::)

Δε θα δώσω λογαριασμό σε κανένα για το πόσο θηλυκιά είμαι.


Από πού κι ως πού με κατηγορείς ότι δεν ήξερα τα επαγγέλματα του ψυχολόγου και του ψυχιάτρου; Για μαζέψου!


Σου απάντησε ο aliakmwn (που επιτέλους είπε και ένα πράγμα on-topic).


Αυτά που έγραψα εγώ τα έγραψα για περιπτώσεις που ο άλλος ΔΕΝ έχει κάποιο πρόβλημα, απλά κάποια ιδιαιτερότητα. Αντίθετα, η κατάθλιψη είναι πρόβλημα.

Με τα παρακάτω που γράφεις είχα διαφωνήσει.

Επίσης, δεν παίζω με τις λέξεις!

Στην σελίδα 1 του παρόντος, λες:
Δεν ειναι αναγκη να εισαι αρρωστος, για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρο
Και στην σελιδα 6 λες:
Πρέπει να εισαι αρρωστος, για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρο
Στην πανω κοκκινη φραση, δεν ηξερες την διαφορα τους.
Οι ομοφυλοφιλοι, επρεπε να ερευνηθουν απο καποιους. Ερευνηθηκαν απο τους ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ. Τους ψυχιατρους, τους χρησιμοποιησες στην φραση αυτη, χωρις να ειναι σωστο. Οι ομοφυλοφιλοι κακως ερευνηθηκαν απο τους ψυχιατρους, αφου τελικα οι ομοφυλοφιλοι δεν ειναι αρρωστοι.  Το γεγονος αυτο ΙΣΩΣ και να οδηγησε στην αναγκη δημιουργιας του επαγγελματος του ψυχολογου - λεω ΙΣΩΣ - προκειμενου να αντιμετωπισει περιπτωσεις τετοιων "υγιών" (που δεν εχουν καποια σοβαρή ψυχοπαθολογία) ατομων.
Οπως και ναχει, το σιγουρο ειναι οτι την πανω φραση δεν επρεπε να την πεις!!!!! αφου φανερώνει ολοκαθαρα οτι δεν γνωριζεις το επαγγελμα του ψυχολογου ή αν το γνωριζεις, τοτε το συγχεεις με αυτο του ψυχιατρου οπως κανει και ο Τουραμπαρ.

Και οπως παραδεχεσαι ΚΙΕΣΥ στην κατω φραση, οι ψυχιατροι πρεπει να ασχολουνται μονο με αρρωστους.
Μετα απο 6 σελιδες (6*15 ποστ=90 ποστ) καταλαβες την διαφορα τους και εβγαλες το συμπερασμα που υποδηλωνεται με την κατω κοκκινη φραση.

Αυτο το λαθος σου το δηλωσες και με την φραση:
ΕΙΧΕΣ διαδωνησει. Ισως κακως. Ισως απο αγνοια, παντως τωρα συμφωνησες.

Στο παιχνιδι των λεξεων που θες να παιζουμε, εχασες κατα κρατος επειδη δεν ηξερες να παζζεις με τις λεξεις αφου δεν ηξερες το νοημα τους! Τώρα το έμαθες και αυτο με χαροποιει  ::)

Το παιχνιδι των λεξεων συνεχιζεται: Μαρεσει.

Πριν μου απαντησει ο αλιακμων, ΠΡΟΛΑΒΑ και ειπα:
και μην μου πεις οτι ολοι οι σχιζοφρενεις δεν ειναι δολοφονοι γιατι τοτε θα σου πω οτι υπαρχουν πολλα ειδη σχιζοφρενειας που δεν τα εχω αναφερει αλλα μιλαω γενικα για αυτην

Το ποια ειδη σχιζοφρενειας υπαρχουν και ποια απο αυτα οδηγουν τον ασθενη να σκοτωσει, το αφηνω σαν ασκηση στον αναγνωστη. Δεν θα το ψαξω εγω. Χρησιμοποιησα ομως σαν παραδειγμα την σχιζοφρενεια, για να δηλωσω οτι αυτη η ψυχικη ασθενεια ΜΠΟΡΕΙ να αποτελεσει κινδυνο για την δημοσια υγεια, σε ΑΝΤΙΘΕΣΗ με μια απλη καταθλιψη. Η διαφορα νομιζω γινεται κατανοητή και ειναι παιδιαρισμα το προσπαθω να το εξηγησω περαιτερω. (ξαναδιαβασε ολο το σχετικο χωρίο για να το καταλαβεις)

Άντε παλι!!!

Για να δω αν διαβασες ΟΛΟ αυτο το ποστ μου:
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=21553.msg415726#msg415726
θα σου απαντησω με 2 ερωτησεις:

1. Ο αυτισμός ή η δυσλεξία, ειναι χαρακτηριστικα ανθρωπων που εχουν καποια ψυχοπαθολογία?

2. ΠΟΙΟΣ ασχολειται με ατομα "υγιή" δλδ που δεν εχουν καποια σοβαρή ψυχοπαθολογία και εστιάζονται  σε συγκεκριμένα προβλήματα τα οποια προσπαθούν να λύσουν σε συνειδητό επίπεδο??

Η απαντηση στις ερωτησεις αυτες αφηνεται σαν ασκηση στον αναγνωστη.  ::) ::) ::) ::)

Όου μάι γκαντ :o , ακόμη ασχολειστε με το τι ασχολείται ο ψυχιάτρος...; Δεν έχετε τίποτα καλύτερο να γράψετε/κάνετε;

Τι φταίει ο καημένος ο ψυχίατρος που φταρνίζεται συνέχεια από τα κουτσομπολιά σας;

ο ψυχολογος εννοεις! ;D ;D

Η συζήτηση είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και θα ήταν ακόμη περισσότερο εάν μπορούσαμε μία φορά να συζητήσουμε πολιτισμένα. Μάλλον συμφωνώ σε κάποια σημεία με όλους, αν και περισσότερο με τη Supernova.

Το θέμα του ψυχολόγου/ψυχιάτρου είναι μάλλον ήσσονος σημασίας πρακτικά: εάν κάποιος δεν νιώθει καλά και πάει στον "λάθος άνθρωπο", εκείνος σίγουρα θα τον στείλει εκεί που πρέπει. Θεωρητικά, δεν έχει νομίζω κανείς μας το απαραίτητο υπόβαθρο για να απαντήσει στο θέμα (το οποίο έχει ένας ψυχίατρος ή ψυχολόγος).

Η ίδια η ψυχική υγεία, όμως, είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Η ψυχική αναπηρία αντιμετωπίζεται ακόμα χειρότερα από την σωματική, με ό,τι αυτό σημαίνει: στιγματισμό, ελάχιστη βοήθεια του κράτους, εγκλεισμό αυτών των ανθρώπων στο σπίτι με την οικογένειά τους, ιδίως αφού ενηλικιωθούν. Ο αποκλεισμός των ανθρώπων αυτών δεν γίνεται, Megawatt, επειδή είναι δυνητικά επικίνδυνοι - ο aliakmwn σου είπε σωστά ότι οι πιθανότητες άσκησης βίας από ψυχικά νοσούντες είναι κατά κανόνα μικρότερες από ό,τι για τους υγιείς". Το ίδιο θα σου πει και οποιοσδήποτε ψυχίατρος, και είμαι κατηγορηματική σε αυτό. Η εγκληματική συμπεριφορά δεν είναι συστατικό στοιχείο των ασθενειών τους, και μην ξεχνάς ότι σε αντίθεση με τους "υγιείς" παρακολουθούνται. Ο λόγος του αποκλεισμού είναι ο ίδιος για τους σωματικά αναπήρους ή τους πολύ βαριά άρρωστους: ένα μείγμα φόβου, δεισιδαιμονίας και σκληρότητας καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί και στους ίδιους ή στην οικογένειά τους. Αυτό άλλοτε δείχνεται με σκληρότητα και άλλοτε με ένα μείγμα οίκτου και ισοπέδωσης, που καταλήγει στους λαϊκισμούς "άτομα με ειδικές ικανότητες", "αγνά παιδιά", ο ίδιος ο όρος "παιδιά" σε αναφορά σε ενήλικες και άλλα εξοργιστικά. Οι άνθρωποι αδυνατούν να δεχτούν ότι, ναι, μπορεί να είσαι τόσο άτυχος που να έχεις μία σοβαρή αναπηρία και ταυτόχρονα καμία "ειδική ικανότητα" (αντίθετα, μία σοβαρή αναπηρία μπορεί να σε κάνει να νιώθεις και ζήλια, και μειονεξία μπροστά στους "υγιείς", και θέλει πολλή δουλειά για να ισορροπήσεις σε αυτό), και το μόνο που μπορούν να δείξουν τότε είναι οίκτος. "Εντάξει, κάποιοι άνθρωποι είχαν το λαχείο να γεννηθούν έτσι, το λαχείο το τράβηξε και η οικογένειά τους, ας τους κάνουμε πατ πατ την πλάτη και ας τους κάνουμε ήρωες". Το να δείξεις, όμως, σεβασμό σε έναν άνθρωπο ως άνθρωπο, όπως είναι, όχι γιατί έχει κάτι το ειδικά καλό και αγγελικό, αυτό είναι το δύσκολο. Η Supernova είχε απόλυτο δίκιο όταν είπε ότι είναι τρελό να έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ότι κάποιος που δεν είναι καλά, είναι, για να δικαιολογήσουμε το να ζητήσει βοήθεια. Είναι διαφορετικό να πούμε σε έναν άνθρωπο που περνά μία δύσκολη κατάσταση που τον ξεπερνά ότι αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα (και θα συμβεί, με εξαίρεση ελάχιστους τυχερούς), ότι δεν είναι τίποτε που πρέπει να ντρέπεται και ότι καλώς θα κάνει να ζητήσει βοήθεια, εφ'όσον μόνος του δεν τα καταφέρνει. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι καθώς το να παραδεχτεί ένας άνθρωπος ότι δεν είναι καλά είναι μεγάλο βήμα, και το να επιμένουμε (όσο καλές προθέσεις και αν έχουμε) ότι είναι, μόνο κακό του κάνει.

Σχετικά με τον αυτισμό: ο αυτισμός (πλέον ονομάζεται αυτιστικό φάσμα ή διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή) είναι ψυχικό νόσημα. Έχουν εντοπιστεί κάποιες μεταλλάξεις σε γονίδια (μεταξύ άλλων στο Υ χρωμόσωμα) που συνδέονται με τον αυτισμό, αλλά προς το παρόν δεν εντοπίζονται σε όλους τους αυτιστικούς. Οι μεταλλάξεις αυτές θεωρείται ότι συσχετίζονται είτε με το οικογενειακό ιστορικό (όχι απαραιτήτως με αυτισμό, αλλά με άλλα ψυχικά νοσήματα) είτε μει παράγοντες κατά τη διάρκεια της κύησης. Για παράδειγμα, ξέρω ότι στην Κρήτη κοντά στη βάση της Σούδας υπάρχουν μεγαλύτερα ποσοστά αυτισμού από το σύνηθες. Παρουσιάζεται συχνότερα σε αγόρια, αλλά όχι μόνο, και πολύ συχνά σε συνδυασμό με νοητική υστέρηση. Οι αυτιστικοί έχουν πρόβλημα με τα συναισθήματα. Για παράδειγμα, ως μωρά κατά κανόνα δεν θέλουν αγκαλιές και είναι εξαιρετικά ευερέθιστα. Δεν έχουν καθόλου empathy, δηλαδή δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου. Μεγαλώνοντας είναι σε θέση να καταλάβουν κάπως τα συναισθήματα των άλλων, αλλά μόνο εκ του αποτελέσματος (δηλαδή "η μαμά κλαίει όταν το κάνω αυτό, άρα αυτό τη στενοχωρεί - δεν ξέρω όμως γιατί τη στενοχωρεί"). Δεν καταλαβαίνουν λεπτές αποχρώσεις του λόγου, όπως η παρομοίωση, η μεταφορά, η αλληγορία, η ειρωνία, ο σαρκασμός. Έχουν μία ιδιαίτερη σχέση με το σώμα τους, είναι συχνά υπερκινητικοί. Αρκετοί δεν μιλούν, όσοι μιλούν δυσκολεύονται να μάθουν να αναφέρονται στον εαυτό τους με "εγώ", ενώ επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα και μιμούνται φωνές πολύ καλά, επειδή (μάλλον) τους αρέσει ο ήχος. Έχουν συχνά εμμονές τις οποίες ακολουθούν με ψυχαναγκαστική προσήλωση (π.χ. δύο βραχιόλια στο αριστερό χέρι, το ρολόι στο δεξί, ένας επίδεσμος στο πόδι - ακόμη και αν δεν έχουν κάτι στο πόδι- κ.ο.κ.) Τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχτούν οποιαδήποτε αλλαγή στο πρόγραμμά τους, από διαφορετικό φαγητό μέχρι να αρρωστήσει η γιαγιά τους και να μην έρθει να τους δει όπως κάθε Πέμπτη στις 8. Οι δύσκολοι έχουν "κρίσεις", για δύσκολα αποκωδικοποιήσιμους λόγους, κατά τις οποίες κλαίνε γοερά (όπως τα μωρά), χτυπιούνται στο πάτωμα, δαγκώνονται κτλ, οι οποίες μπορούν να διαρκούν για ώρες. Δεν πρόκειται φυσικά για κάτι θεραπεύσιμο, αλλά βελτιώνεται με φαρμακευτική αγωγή για τη μείωση των κρίσεων και εργοθεραπεία, μουσικοθεραπεία κτλ. Η ψυχοθεραπεία δεν έχει αποτέλεσμα στον αυτισμό. Ο συνήθης αυτιστικός δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να ζήσει μόνος του ούτε να συντηρήσει τον εαυτό του. Ο λόγος που ο αυτισμός έχει μία όχι αρνητική αντιμετώπιση από την κοινωνία είναι μία μορφή στην οποία εμφανίζεται: το σύνδρομο Asperger (το οποίο είχε μάλλον στο μυαλό της η Nessa). Αυτό παρουσιάζεται σε πολύ έξυπνους ανθρώπους, οι οποίοι πάντοτε ασχολούνται με θετικές επιστήμες ή τη μουσική. Συχνά τα πηγαίνουν καλά με αυτό (όχι πάντοτε, βέβαια), σε σημείο που σπουδάζουν και δουλεύουν, μερικοί ακόμη και ως καθηγητές σε πανεπιστήμιο. Λόγω του χώρου που δουλεύουν, όπου δεν απαιτείται κοινωνική δεξιότητα, και η όποια περίεργη συμπεριφορά μπορεί να ερμηνευτεί ως σημάδι ιδιοφυίας ή χαριτωμένη εκκεντρικότητα, κάποιοι από αυτούς είναι σε θέση να ζήσουν μία καλή ζωή στον προστατευμένο τους επιστημονικό μικρόκοσμο, ενίοτε και χωρίς να ξέρουν ότι είναι αυτιστικοί, νιώθοντας όμως παρ'όλα αυτά ότι είναι "διαφορετικοί". Έχω γνωρίσει μάλιστα έναν τέτοιο άνθρωπο. Η περίπτωση των ασπεργκεριανών, από τη μία οδηγεί σε εξιδανικευμένες απόψεις για τον αυτισμό (οι οποίες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα), από την άλλη είναι ενδιαφέρουσα για τον ορισμό του "φυσιολογικού" και του αποδεκτού στην κοινωνία.

Η Νεσσα ειπε:

Άρα, συμφωνα με τα λεγομενα σου Kat, ο αυτισμος ειναι ψυχικη διαταραχή.
Εγώ αυτο καταλαβα.
Άρα πλαναται η Νεσσα νομιζωντας οτι ο αυτισμος δεν ειναι τετοια.

Για την σχιζοφρενεια εξηγησα τι εννοούσα, δεν επαναλαμβανομαι.

Για την ομοφυλοφυλια  εδώ (http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=53294) διαβαζουμε οτι:

Έρευνες καταδεικνύουν ότι τα γονίδια μπορεί να ευθύνονται για την ομοφυλοφιλία. Ο Ραλφ Γκρίνσπαν, γενετιστής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, δημιούργησε στο εργαστήριο ένα αμφισεξουαλικό μυγάκι εισάγοντας θηλυκά γονίδια σε κάποια κέντρα του εγκεφάλου που ελέγχουν την όσφρηση.

Οι μονοζυγωτικοί δίδυμοι, που έχουν το ίδιο γενετικό υλικό, προσφέρονται ιδιαίτερα για έρευνα σχετικά με το ρόλο της κληρονομικότητας στην ομοφυλοφιλία. Δύο πρόσφατες μελέτες, η μία στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν και η άλλη στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, κατέδειξαν ότι αν ο ένας από τους δύο μονοζυγωτικούς διδύμους είναι γκέι οι πιθανότητες να είναι και ο άλλος ανέρχονται στο 50-60%, ενώ στους ετεροζυγωτικούς το ποσοστό είναι 25-30%.

Στις μονοζυγωτικές δίδυμες οι πιθανότητες να είναι και οι δύο λεσβίες είναι 48%, ενώ στις ετεροζυγωτικές 16%, το ίδιο ποσοστό που υπάρχει ανάμεσα σε μη δίδυμες αδερφές. Από άλλες έρευνες που έκαναν ο βιοχημικός Ντιν Χάμερ και ο ψυχολόγος Μάικ Μπέλεϊ στο γενεαλογικό δέντρο μονοζυγωτικών διδύμων, φαίνεται ότι η αντρική ομοφυλοφιλία κληρονομείται από την πλευρά της μητέρας (φυλοσύνδετο πρότυπο κληρονόμησης).

Σε μια περιοχή του Χ χρωμοσώματος που ονομάζεται Hq28 υπάρχουν γονίδια που αυξάνουν τις πιθανότητες γέννησης ομοφυλόφιλων γιων από 2-4%, που είναι ο μέσος όρος, σε 13,5%. Τέτοια γονίδια είναι πιθανό να υπάρχουν στην οικογένεια της μητέρας, αν εμφανίζεται σ' αυτή μεγάλο ποσοστό ομοφυλοφιλίας.

Βλεπουμε τελικα ποιες ειδικοτητες επαγγελματων ερευνούν την ομοφυλοφυλια.

Προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι το ποστ που θα ακολουθήσει θα είναι μακρύ και εριστικό.
Όχι, ποτέ δεν το είπα αυτό.


Αυτό είναι ένα σχόλιο πάνω στο ποιου είδους πρόβλημα μπορεί να λύσει ο ψυχίατρος. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είπα παραπάνω, που αναφερόταν σε μη προβληματικές καταστάσεις.


Φυσικά και την ήξερα! Για να το πω με τα δικά σου λόγια, ο ψυχολόγος ασχολείται με το software και ο ψυχίατρος με το hardware. Επίσης, και οι δύο ασχολούνται και με προβληματικές καταστάσεις και με μη προβληματικές (κάτι που εσύ αρνείσαι). Επομένως και οι δύο μαύρες φράσεις που είπα είναι σωστές και δεν υπάρχει αντίφαση.


Οι ψυχίατροι δεν ασχολούνται μόνο με άρρωστους ανθρώπους.


Ξέρω το επάγγελμα του ψυχιάτρου, ουδέποτε το έμπλεξα με αυτό του ψυχολόγου και επιμένω ότι η φράση αυτή είναι σωστή.


Όχι δεν το παραδέχτηκα και δε συμφωνώ με αυτό που μόλις είπες.


Τη διαφορά την ήξερα από την αρχή και ποτέ δεν έβγαλα το συμπέρασμα που υποδηλώνεται με την κάτω κόκκινη φράση. Η κάτω κόκκινη φράση είναι λάθος, η κάτω μαύρη φράση είναι σωστή.


Δεν έκανα λάθος και ποτέ δε συμφώνησα.


Ποτέ δεν έπαιξα με τις λέξεις.


Δεν έχασα τίποτα και δεν υπήρχε καμία λέξη στη συζήτηση που να μην ήξερα το νόημά της.


Γιατί; Μπορεί κάποιος από τη στεναχώρια του να αρχίσει να σκοτώνει κόσμο. Το κορίτσι που γάζωσε ένα σχολείο γιατί βαριόταν τις Δευτέρες δεν το έχεις ακούσει;


Ομολογώ πως όχι...


Όχι απαραίτητα.


Μιλάς για ανθρώπους που έχουν προβλήματα, εγώ δε σου μιλούσα γι'αυτό.

Θεωρώ τον όρο software παράλογο για τη λειτουργία του εγκεφάλου.

Είτε δεν κατάλαβα πώς το εννοείται ή δεν καταλαβαίνεται πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος.

Ο εγκέφαλος είναι hardware.
Ακόμα και η διαδικασία μάθησης, είναι επέμβαση στο hardware.

Τι στο καλό εννοείται software?

Γενικότερα συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση της cecillia στο ζήτημα της διάκρισης.


@Megawatt. Προφανώς δεν κατάλαβες τίποτα από όσα έγραψα, οπότε σταμάτα να τα επαναλαμβάνεις. Το γεγονός ότι κατάλαβες ότι έλεγα αυτό που έλεγε και η cecillia το κάνει ξεκάθαρο.

Για την αγωνία σου για το ποιος "κέρδισε την συζήτηση"... talk to the hand: ^mountza^

Και για να το παίξω megawatt





εδώ ο MW δεν καταλαβαίνει ότι στην πρώτη περίπτωση η νέσσα λέει ότι ο ψυχίατρος μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για τον ασθενή του, και ότι στη δεύτερη λέει για το ποιες περιπτώσεις ο ψυχίατρος μπορεί όντως να τον βοηθήσει.

Είναι έξω από το φαντασιακό πεδίο του (σόρρυ, δε μπορεί να φανταστεί ο) MW το να εξετάσει ένας ψυχίατρος έναν άνθρωπο και να του πει:
Είσαι μια χαρά. Δε χρειάζεται να κάνω, και ούτε μπορώ, κάτι για να σε βοηθήσω.


Πόσο μάλλον να του πει: Πήγαινε να δεις ένα ψυχολόγο έχεις πρόβλημα στο σοφτγουερ, όχι στο χαρντγουερ.


Δεν ξαφνιάζομαι για το γεγονός.

----------------
Οι guest που μας βλέπουν έχουν βγάλει τα συμπεράσματα τους και δείχνουν τους γελοίους του τόπικ σκάζοντας στα γέλια...

Είναι διαφορετικό να μιλήσεις σε κάποιον και να του λύσεις το πρόβλημα με το να βγάλει τον πόνο που έχει μέσα του, και άλλο να του δώσεις φάρμακα για να αναπληρώσει τον τάδε νευροδιαβιβαστή.

Βέβαια ακόμα και το ότι διάβασα το ποστ σου άλλαξε κάποιες συνάψεις στον εγκέφαλό μου... με αυτήν την έννοια, αν το πάρεις δηλαδή τόσο στενά, ναι είναι hardware.

Αν αυτό εννοείται ως software & hardware, δηλαδή το να σου λύσει το πρόβλημα με ψυχοθεραπεία μόνο (software) και με την φαρμακευτική αγωγή προσθετικά (hardware) πάω πάσο ως προς τον ορισμό.


Και λέω ότι προφανώς ο ψυχίατρος είναι φτιαγμένος και για software & για hardware, οπότε είναι πιο ενδεδειγμένος για κάποιον που δε νοιώθει καλά ψυχολογικά.

Ο ψυχίατρος όμως δεν έχει μελετήσει τους μηχανισμούς του software τόσο καλά... δεν ξέρει πώς σκέφτονται οι άνθρωποι, τι είναι αυτό που τους πειράζει, τι είναι αυτό που τους αρέσει κλπ. Άρα δε μπορούν να κάνουν ψυχοθεραπεία. Πχ μπορεί μια πελάτισσα να του λέει ότι τη φλερτάρει κάποιος κι αυτό την ενοχλεί και την κάνει να αισθάνεται άσχημα, αλλά αυτός να επιμένει ότι κατά βάθος την κολακεύει και της αρέσει, γιατί έτσι νομίζει ότι είναι οι άνθρωποι. Απλά δεν ξέρει από αυτά!

Τώρα βέβαια κι ο ψυχολόγος δεν ξέρω τι κάνει... μάλλον τους μπουκώνουν στερεότυπα σ'αυτές τις σχολές :(

Ψιλοάσχετο: Παρά τις ενστάσεις φίλης μου ψυχολόγου, έχω την εντύπωση ότι πάσχω από Asperger's... :(

Η φίλη μου επιμένει ότι η ασθένειά μου ονομάζεται "σύνδρομο του ψυχολόγου" και συνίσταται στο να φαντάζομαι συνεχώς ότι πάσχω από κάτι :P

Περαστικά σου....:) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :) :)

Νεσσα, με σενα θα ασχοληθω αργοτερα.

Ας ασχολυθω τωρα με τον παιχταρα μου.

Παιχταρα Τουραμπαρ, σου εχω θεσει πρωτος ερωτημα κα ιπεριμενω απαντηση:


Ε, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟΥΛΙΚΕ ΤΟΥΡΑΜΠΑΡΑΚΟ?????  :-* :-* :-*

Ο guest που μας βλεπει δεν γελαει με μενα , αλλα με σενα επειδη σε εχουν καταλαβει:


ΓΙΑ ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ ΑΓΟΡΙΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΕ ΔΩ  ::) 8)

Αγαπητέ MW και λοιποί, αντιλαμβάνεστε υποθέτω ότι η κουβέντα έχει εκτροχιαστεί πλήρως.  :-\ Εγώ λέω καλύτερα να μάθετε να συζητάτε σαν άνθρωποι χωρίς να θέλετε συνεχώς να αποδείξετε ότι έχετε δίκιο (άλλωστε δεν πρόκειται να ληφθεί καμία απόφαση από το τόπικ, για να έχει καμία σημασία). Επίσης, σε ό,τι με αφορά, δεν μου αρέσει να χρησιμοποιούνται ποστ μου για να τσακώνεστε μεταξύ σας.

Ο τουλαμπαλ αλχισε πλωτος, κυλια ::)

οι guest...
οι guest...
έρχονται
στο
τημμυ

@mw ^tomato^

Τώρα αν πω οτι βάσει ορισμού η απλή κατάθλιψη (εξωγενής) έχει τα χαρακτηριστικά της ενδογενούς κατάθλιψης και είναι εσωστρεφής δλδ στρέφεται κατά του ίδιου του εαυτού και αποκλείεται βάσει ορισμού να οδηγήσει σε δολοφονίες(εκτός αν μιλάμε για άλλη διαταραχή πέρα από αυτή που λέει ο ΜW) αυτό προάγει την κουβέντα????

Όταν σταματήσετε τους πνευματικούς αυνανισμούς ,ρίξτε μια πιο καλή ματιά στο ποστ της Κατ ή του Αουρέλιους περί ψυχικής διαταραχής για να συνεχιστεί γόνιμα η κουβέντα.

Τι αλλο θα κανουν οι αδερφαρες γαμω την διαστροφη τους μεσα.

To φαντάστηκα, αφού αν διαβαζες δεν θα αντιδρουσες παλι. Θα καταλαβαινες τι λεω. Ας ειναι .
Εχουμε λοιπον:

ο ψυχιατρος ασχολειται ΜΟΝΟ με προβληματικες καταστασεις. Δεν θα κατσει να ερευνησει μη προβληματικες! Όταν κάποιος επισκέπτεται έναν γιατρό, ο τελευταίος θα τον εξετάσει, θα αναλύσει τα συμπτώματα, θα κάνει τη διάγνωση και θα χορηγήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή. Κατά τη διάγνωση, η προσοχή του ιατρού στρέφεται στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ  και στο σύμπτωμα που παρουσιάζεται. Ο τρόπος που ο ψυχίατρος γνωρίζει-έχει-μάθει-να-χρησιμοποιεί, βάση της ιατρικής του ιδιότητας, για να αντιμετωπιστεί η δυσλειτουργία του οργάνου (στη περίπτωση της ψυχικής υγείας μιλάμε για το κεντρικό νευρικό σύστημα) είναι η χορήγηση κάποιας χημικής ουσίας που ή θα επαναφέρει το όργανο στην αρχική του κατάσταση  ή θα μπορέσει να ισορροπήσει τα αποτελέσματα της μόνιμης βλάβης του.
 Στη περίπτωση της ψυχικής υγείας μιλάμε για το κεντρικό νευρικό σύστημα. ΑΥΤΟ ΟΝΟΜΑΖΩ ΟΡΓΑΝΟ! Αν δεν εχει βλαβη το κεντρικο νευρικο συστημα, οπως συμβαινει στην περιπτωση του ομοφυλοφυλου, τότε οι ομοφυλοφιλοι κατα την γνωμη σου, ειναι σωστο να αποτελουν αντικειμενο μελετης της ψυχιατρικής ή όχι?
Πώς γινεται οι ψυχιατροι να ασχολούνται με μη προβληματικες καταστασεις, οταν ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ,  η προσοχη του ψυχιατρου στρεφεται ΣΕ ΒΛΑΒΗ του κεντρικου νευρικου συστηματος??
Για απαντησε πρώτα αυτο και μετα κανε μια παυση για να προβληματιστεις. Μην βιαζεσαι να μου απαντησεις!!

Πως φαινεται οτι παιζεις με τις λεξεις!!
Και αυτο τι ειναι:
"Δε νομίζω ότι ο ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά κάποιον που δεν έχει "hardwareικό" πρόβλημα."
Δεν σημαινει: Νομιζω οτι  ο ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά κάποιον που  έχει  πρόβλημα
Δεν σημαινει: Νομιζω οτι  ο ψυχίατρος μπορεί να βοηθήσει ψυχολογικά τον άρρωστο
Δεν σημαινει: Νομιζω οτι  πρέπει να εισαι αρρωστος, για να ασχοληθει μαζι σου ο ψυχιατρος???

Ήδη σου εχω θεσει το πρωτο ερωτημα στο οποιο πρεπει να απαντησεις, ωστε να δωσεις και σε μενα να καταλαβω πως ο ψυχιατρος ασχολειται με μη προβληματικες καταστασεις! Εφοσον εξ'ορισμου ασχολειται μονο με προβληματικες καταστασεις!
Αν κλειθει να ασχοληθει με μη προβληματικες καταστασεις, μηπως τοτε δεν λεγεται ψυχιατρος αλλα ψυχολογος? Μηπως? Για σκεψου το.


Δεν ξερεις ποιος ειναι ο ορισμος του ψυχιατρου και ποιος του ψυχολογου! Επιμενω να διαβασεις το λινκ!!! Όσο δεν το διαβαζεις, τοσο θα αντιδρας και αυτο υποδηλωνει χαζομαρα απο την πλευρα σου.

Δεν ξερεις λεξεις οπως ψυχολογος και ψυχιατρος! Μεγα λαθος!

Αυτο το κοριτσι που περιγραφεις, δεν εχει μια απλη καταθλιψη! Περασε στο επιπεδο της ψυχιατρικής νοσου. Εγω μιλαω για μια απλη καταθλιψη οπως θα ειχες εσυ αμα  θα χωριζες με το αγορι σου.
Εσυ τοτε θα εισαι αρρωστη. Θα πας στον ψυχολογο. Μια φιλη σου που αρχισε να σκοτωνει οπως αυτην που περιγραφεις, χαρακτηριζεται αρρωστη  και αυτη αλλά επειδη αυτη αποτελει κινδυνο για την δημοσια υγεια,
ε σε αυτην η κοινωνια κρεμαει την ταμπελα "τρελή". Αυτην την κανει καλά ΜΟΝΟ ο ψυχιατρος.
Την ταμπελα αυτη, την κρεμαει η κοινωνια και οχι εγω. Διαφωνω με αυτον τον ορισμο, αλλα πρεπει να τον αναφερω αφου τον χρησιμοποιει η κοινωνια μας για να περιγραψει ατομα με βαριας μορφης ψυχικες παθησεις,
ατομα των οποιων οι πραξεις δεν προβλέπονται και μπορουν ευκολα κατω απο "εν βραζω ψυχης" καταστασεις να οδηγηθουν (οπως ειπε ο αλιακμων) στην δολοφονια

Ελπιζω τωρα να εγινα κατανοητος και χαιρομαι που με ρωτας ::)

Δηλαδη τι? Τα αυτιστικα ατομα ειναι υγιή? Αυτο λες? Συγκαταλεγονται στις "μη προβληματικες " καταστασεις??
Όπως και οι ομοφυλοφυλοι δλδ.
Σαν να λες ομοφυλοφυλοι και αυτιστικοι ειναι το ιδιο! ^jerk^

ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΣΧΕΤΗ ΕΙΣΑΙ ΑΠΟΔΥΧΘΗΚΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ!!!
Μου μιλουσες για τα αυτιστικα ατομα. Και λες οτι δεν μιλουσες για ανθρωπους που εχουν προβληματα.
Άρα τα αυτιστικα ατομα ειναι υγιή. ΑΥΤΟ ΛΕΣ πάλι, κατι που η αναλυση της Kat απέδειξε το αντίθετο. ::)

Εδω συμφωνουμε.


Το λινκ που σου ειπα να δεις, εξηγει ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΑ τι κανει. Αν το διαβαζες δεν θα ειχες την απορια.

Δηλαδη εισαι αυτιστικη???
Γιαυτο λες συνεχως οτι τα αυτιστικα ατομα ειναι υγιή??

Εδω δεν καταλαβαν οι ιδιοι επιστημονες πως λειτουργει ο εγκεφαλος και τον εχει καταλαβει ο Τουράμπαρ! ;D ;D
Ο εγκεφαλος ειμαι μια μαζα απο λοιπος και καποια νευρα, τα εγκεφαλικα.
Αυτη η μαζα, η ύλη δλδ, παραγει κατι που δεν ειναι υλη. Την σκεψη.
Η σκεψη παραγεται απο κατι υλικο, αν και η ιδια ειναι αυλη.
Η σκεψη αποτελει το software . Το κεντρικο νευρικο συστημα αποτελει το hardware.

Κατι το άυλο, οπως ειναι η σκεψη, δεν φτιαχνεται καλα με φαρμακα, αλλα με θεραπευτικες συμβουλες.
Εκει ερχεται ο ψυχολογος.
Σκεψη εχουμε ολοι μας. Και θελουμε να την "συντηρουμε" παντα. Γιαυτο οταν μας απολυσει το αφεντικο μας, ή οταν θελουμε να παντρευτουμε κλπ, θα παμε στον ψυχολογο και θα τον ρωτησουμε να μας κανει ρεκτιφιε της σκεψη.
Δεν ειναι κακο να παμε στον ψυχολογο. Ολοι παμε  - υγιεις και μή.


Ο ψυχιατρος ασχολειται μαζι σου μονον εφοσον εχεις προβλημα στο κεντρικο νευρικο συστημα.
Οπως και ο ηλεκτρολογος ασχολειται με ηλεκρολογικεες εγκαταστασεις. ΤΕΛΟΣ! Δεν περιγραφω άλλο!


Ειπαμε, ο ψυχιατρος ειναι για το hardware, ομως συνεργαζεται και στην επιλυση του software ειτε με εναν ψυχολογο, ειτε με τις ιδιες του τις γνωσεις περι ψυχολογιας  απο την 6μηνη εκπαιδευση του ή την πολυετή πείρα του, οπως διορθωσε ο Aurelius ::)

Η σκέψη δεν είναι άυλη. Μια χαρά υλική είναι.
Χημεία και ηλεκτρισμός.

Οι ιδέες είναι άυλες.
Αν αυτές εννοείς λέγοντας σκέψη.



Εσύ τι εννοείς με τις λέξεις software και hardware?

Στο θέμα.


Εμένα αυτό που με ενόχλησε, ήταν η χρήση της λέξης διαταραγμένος.




Ενδεχομένως, αν το πάρεις ετυμολογικά, διαταραγμένος σημαίνει "ο έχων διαταραχή". Ξέρουμε όμως όλοι αρκετά καλά πώς χρησιμοποιείται η λέξη αυτή.



Από εκεί και πέρα η διαφωνία κυμάνθηκε στην αξιολόγηση ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ/ΨΥΧΟΛΟΓΟΥ. Αυτό είναι ένα θέμα που αξίζει να το μελετήσουμε παραπέρα.


Δεν έχω καταλάβει εν τέλη αυτό το
ψυχολόγος ---> software
ψυχίατρος ---> hardware

Ακούγεται ωραίο ως παρομοίωση, αλλά δε νομίζω πως μπορώ να δω καθαρά το σκηνικό που περιγράφεται.


Η απαξίωση που δείχνω στους ψυχολόγους, ίσως έγκειται στο εξής.

Ο ψυχολόγος έχει λιγότερα μέσα να σε κατανοήσει και λιγότερα μέσα να σε βοηθήσει.
Ο ψυχολόγος μπορεί να σε παραπέμψει σε ψυχίατρο. Το αντίστροφο δεν γίνεται.

Θεωρώ, πώς ότι πρόβλημα και αν σε ταλανίζει, είναι καλό και χρήσιμο, όσο σοβαρό και αν είναι, να συμβουλευτείς (εφόσον υπάρχει η δυνατότητα) έναν ψυχίατρο.
Θεωρώ άστοχο, για θέματα υγείας, να απευθυνθείς σε κάτι λιγότερο από τον καλύτερο δυνατό.


(όπως έλεγε και ένα διαφημιστικό ενός γιατρού σε ένα επεισόδιο των σίμπσονς: you tried the best, now try the rest!)


@νεσσα
Η συμμετοχή του ψυχοθεραπευτή, στην ψυχοθεραπεία, είναι καθοδηγητική, σε βοηθάει να βρεις εσύ τον δρόμο σου. Σου κάνει τις ερωτήσεις, και από τις απαντήσεις, βρίσκεις μόνος σου τις απαντήσεις σου. Το να σου πει "σκέφτεσαι αυτό, και νιώθεις αυτό και αυτό" ακυρώνει την ίδια την ψυχοθεραπεία. Αν ο ψυχοθεραπευτής το κάνει, τότε κάνει άσχημα τη δουλειά του.

Μα, το είπες και μόνος σου: Σου κάνει τέτοιες ερωτήσεις ώστε να σε καθοδηγήσει εκεί που θέλει αυτός, ανάλογα με το τι φαντάζεται ότι έχεις. Δηλαδή έχει κάποιες ιδέες κολλημένες στο μυαλό του για το πώς σκέφτεσαι εσύ, και αναλόγως σε ρωτάει. Οι ιδέες όμως αυτές κατά πάσα πιθανότητα είναι λάθος. Η γενική διάγνωση μπορεί να είναι σωστή (πχ κατάθλιψη) αλλά συγκεκριμένα για τις αιτίες που την προκάλεσαν δε μπορεί να αποφανθεί ο ψυχίατρος.

Και που το ξερεις? Κανεις μεγαλο λαθος στην προσεγγιση σου, τουλαχιστον σε σχεση με το δειγμα γραφης σου. Και πιο συγκεκριμενα:

1) Εχεις γινει ψυχιατρος ?

2) Γενικευεις μια αποψη που εχεις για το συνολο των ψυχιατρων ?

Όχι.


Ναι.


Όχι.


Όχι.


Το 1 δε συνεπάγεται το 2. Παρ'όλ'αυτά δέχομαι το 2 σαν αληθές (άρα και το 3, που είναι ταυτόσημο). Το 4 όμως δεν ισχύει.


Όχι, αφού έχουν διαφορετικές ειδικότητες και ασχολούνται με διαφορετικά πράγματα. BTW νομίζω ότι μπερδεύεις τον ψυχίατρο με το νευρολόγο, αφού ο δεύτερος είναι αυτός που ασχολείται με το νευρικό σύστημα σαν όργανο.


Όχι, ξέρω.


Όχι, ξέρω.


Γιατί, δε θα μπορούσε ο συμβουλευτικός ψυχολόγος με κάποιες συνεδρίες να την κάνει καλά; (BTW όταν έχεις κατάθλιψη μπορεί κάλλιστα να σου βγει σε επιθετικότητα)


Τα άτομα με βαριάς μορφής ψυχικές παθήσεις, τα άτομα των οποίων οι πράξεις δεν προβλέπονται και τα άτομα που είναι ικανά για φόνο είναι τρεις διακριτές κατηγορίες ανθρώπων και όχι μία και η αυτή. Το να τις ταυτίζεις είναι ρατσιστικό.


Αν ο αυτισμός συνοδεύεται από διανοητική καθυστέρηση, τότε έχουν πρόβλημα. Σε άλλες περιπτώσεις όπως ανέφερε η Kat δεν έχουν πρόβλημα.
 

Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις.


Η Kat δεν "απέδειξε" κάτι. Έδωσε κάποιες πληροφορίες για διάφορες κατηγορίες αυτισμού.


Όχι.


Ο ηλεκτρολόγος ασχολείται μόνο με προβληματικές ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις; Δηλαδή αποκλείεται να ασχοληθεί μαζί τους για έλεγχο/συντήρηση/μελέτη/κλπ αλλά μόνο για επιδιόρθωση;

Μα ο ψυχίατρος δε μπορεί να ξέρει πώς σκέφτεσαι, δεν είναι αυτές οι σπουδές του. Για τον ψυχολόγο δεν ξέρω.

Και ο πατερας μου δεν σπουδασε ηλεκτρολογος, αλλα λαμπες και ασφαλειες μπορει να αλλαζει.

Ποσοι καθηγητες σπουδασαν Βιολογια και διδασκουν Χημεια ή Φυσικη. Δεν λεω οτι ειναι παντα οι καλυτεροι, αλλα αυτο ουτως η αλλως και για καποιον που εχει σπουδασει δεν εισχυει.

@νέσσα
Η κατάθλιψη εξ'ορισμού δεν ενέχει επιθετικότητα.Η τελευταία προκύπτει από τη μανία που είναι διακριτή ως προς την κατάθλιψη.

 

Όπως ο καταθλιπτικός είναι πιθανό να αυτοκτονήσει δεν είναι πιθανό να σκοτώσει και κάποιον άλλο;

Μην το πας μακριά, σκέψου τις καταθλιπτικές μητέρες που αυτοκτονούν παίρνοντας και τα παιδιά τους μαζί στον τάφο. Πολλές έχουν πέσει να σκοτωθούν με τα μωρά στην αγκαλιά τους.

Aurelius, αν νομίζεις ότι το να καταλάβεις έναν άνθρωπο συγκρίνεται σε δυσκολία και πολυπλοκότητα με το να αλλάξεις μια λάμπα ή μια ασφάλεις, τι να πω...

Αν είναι μόνο καταθλιπτικές αποκλείεται εξ ορισμού να στρέψουν την επιθετικότητά τους προς τα έξω.
Τη στιγμή της δολοφονίας η μανία(ή άλλη εξωστρεφής διαταραχή) της οδηγεί να το κάνουν αυτό.
. 

Δε νομίζω ότι ισχύουν αυτά που λες. Έχεις κάποια πηγή;

Σκοπεύω να ανεβάσω πληροφορίες σχετικά με τις διαταραχές στο παρόν τόπικ,όταν βρω καιρό.
Τους ορισμούς μπορείς να τους βρεις σε οποιοδήποτε βιβλίο ψυχιατρικής.

Τα παραδειγματα ειναι κατ αναλογια. Και αν νομιζεις οτι ενας ψυχιατρος δεν εχει τις γνωσεις και την εμπειρια κανεις λαθος.

Όχι, εσύ κάνεις λάθος.

νεσσαα εχεις ποτε λάθος;;  :-\

Και ο ψυχιατρος ειναι ανθρωπος και ο ασθενης μπορει να τον κοροιδεψει πολλες φορες.

Κοίτα cat, ακόμα και αν κάνω λάθος δε μπορείς να περιμένεις να πειστώ απλά λέγοντάς μου "κάνεις λάθος"! Πρέπει να έχεις επιχειρήματα.

Περί κατάθλιψης, γνωρίζω βέβαια ότι η wikipedia δεν είναι επιστημονικό εγχειρίδιο, αλλά νομίζω ότι ο ορισμός που δίνεται εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Atypical_depression είναι δόκιμος. Ωστόσο περιμένω με ενδιαφέρον σχετικό ποστ της SuperNova, γιατί μάλλον έχει ψαχτεί αρκετά στο ζήτημα.

BTW εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Psychotic_depression έχει την επιθετικότητα ως σύμπτωμα της κατάθλιψης.

Και εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Melancholic_depression είναι ένα σχετικά σπάνιο είδος κατάθλιψης (αυτό είναι που μου περιέγραφες Turambar, ότι δε χαίρεσαι ούτε όταν γίνεται κάτι καλό, όχι γενικά στην κατάθλιψη).

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

Πως να συνεχισω την συζήτηση μαζί σου πλεον , οταν βλεπω οτι ακομα δεν εχεις καταλαβει την διαφορα τους και δεν ξερεις τι κανει ο ενας και ο αλλος!!!!
Ο Τουραμπαρ, σου μιλαει για ψυχολογο! Ο ψυχοθεραπευτης ειναι ο ψυχολογος. Στο τελος εσυ μπερδευεις τον ψυχοθεραπευτη με τον ψυχιατρο

Πανε διαβασε καταρχην ποια ειναι η διαφορα τους και υστερα ελα να ποσταρεις εδω μεσα!

Α, και σε αυτο που λες:



ο καθενας που μας βλεπει, βλεπει τα επιχειρηματα σου στις μονολεκτρικες σου απαντησεις του στυλ, "οχι", "δεν παει ετσι", "κανεις λαθος"
Δες τι μου εγραψες:



Πως να συνεχισω να σου μιλαω, οταν αποδυκνειεται περιτρανα πως εισαι ανημερωτη ακομα και στην διαφορα των δυο επαγγελματων? Πως εσυ τολμας και μπαινεις πιο βαθεια να αναλυσεις  τις ψυχιατρικες παθησεις οταν δεν ξερεις τα βασικα? Μαθε πρωτα και ελα μετα. Σε περιμενω
Τελος, σε ρωτησα αν εισαι αυτιστικη και δεν μαπαντησες ;)

-------------------------------------------------
Τουραμπαρ, κοιτα:
Εχουμε εναν Η/Υ. Αυτος εχει προβλημα. Το πρωτο που θα σκεφτεις δεν ειναι οτι καηκε η μητρικη, ή καηκε ενα πυκνωτακι πανω στην μητρική ή καηκε ο διαυλος κλπ. Θα σκεφτεις "μηπως εχει ιο?" Μηπως εχει bug καποιο προγραμμα??
Τωρα εχουμε τον ηλεκτρολογο μηχανικο που ασχολειται με ψηφιακα, ηλεκτρονικα, μικρο και αρχιτεκτονικη υπολογιστων (hardware) και εχουμε και τον πτυχιουχο της πληροφορικης.
Τον χαλασμενο H/Y θα τον "κοιταξεις" πρωτα software-ικα και μετα hardware-ικα!!
Ή να το πω αλλιως: Η τηλεοραση δεν αναβει. Δεν θα σκεφτεις "καηκε η πλακετα υψηλης τασης" αλλα θα σκεφτεις "εχει ρευμα" ?
Αν ο ηλεκτρολογος μηχανικος ο οποιος ασχολειται και με software (ποσα ξενυχτια ριξαμε προγραμματιζοντας C++ !! ) κοιταξει τον Η/Υ software-ικα τοτε ο πτυχιουχος πληροφορικης τι θα κανει? δεν απαξιωνεται??? Γιατι υπαρχει τοτε?
Στο παραδειγμα μας ο πτυχιουχοε πληροφορικης ειναι ο ψυχολογος και ο ψυχιατρος ειναι ο ηλ μηχ
 

Ρε πανάσχετε, υπάρχουν και ψυχολόγοι-ψυχοθεραπευτές και ψυχίατροι-ψυχοθεραπευτές! Εγώ απλά λέω ότι οι δεύτεροι είναι άχρηστοι, με ισχυρές αμφιβολίες για τους πρώτους.


Εγώ απλά απαντάω όπως μου μιλάνε. Με επιχειρήματα απαντάω μόνο στα επιχειρήματα, όχι στους αστήρικτους ισχυρισμούς.


Όχι δεν είμαι. Και λέγεται "ανενημέρωτη".


Όχι τα ξέρω (αυτό το στιλάκι απαντήσεων θα συνεχιστεί μέχρι να αρχίσεις να μιλάς σοβαρά).

Εμεινε αναπαντητη η ερωτηση μου για το αν εισαι αυτιστικη ;)

Πώς ακριβώς θα μάθω αν είμαι αυτιστική; Αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά σου για να πάω σε ψυχίατρο πρέπει να αντιμετωπίζω πρόβλημα!

Θα πας πρωτα σε ψυχολογο!
Δεν ειναι κακο να σε πουνε "χρειαζεσαι ψυχολογο"


» Ποιά είναι η κατάλληλη στιγμή να πάω σε ψυχολόγο;

Αν έχετε παραπεμφθεί από τον/την θεράποντα ιατρό σας, τότε εκείνος/η έχει κρίνει ότι θα επωφεληθείτε από τις κλινικές υπηρεσίες που προσφέρονται. Αν ωστόσο διαβάζοντας αυτές τις πληροφορίες αναρωτιέστε μήπως χρειάζεστε βοήθεια ή σας το έχουν προτείνει άλλοι, τότε ίσως είναι μια καλή στιγμή να επικοινωνήσετε με το γραφείο για περισσότερες πληροφορίες. Είναι πιο πιθανό να διστάζει να ζητήσει βοήθεια ένα άτομο που τη χρειάζεται παρά το αντίθετο. Συχνά αναζητούν τις υπηρεσίες του ψυχολόγου άτομα τα οποία
(α) έχουν συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές, ή αναμνήσεις που τα εμποδίζουν να ζήσουν με πληρότητα και ικανοποίηση τη ζωή τους,
(β) περνούν κάποια κρίσιμη περίοδο στη ζωή τους (π.χ. διαζύγιο/χωρισμός, πένθος, απώλεια εργασίας),
(γ) βρίσκονται σε κάποιο σταυροδρόμι της ζωής τους και δυσκολεύονται να πάρουν μια απόφαση ή να λύσουν ένα πρόβλημα.

Ολοι μας ανηκουμε σίγουρα στην κατηγορια γ

http://www.neuropsychologia.gr/gr/faq.asp

Εδώ πέρα εννοεί μάλλον επιθετικότητα ως προς εαυτόν ,δλδ καλύπτεται ο ορισμός ότι
η κατάθλιψη είναι εσωστρεφής διαταραχή.

* * Περαιτέρω αναλύσεις δεν είμαι σε θέση να κάνω έτσι απλά **

Πάντως  το να ανεβάσω εγώ ή άλλος (από σχετικά έγκυρη πηγή) λίστα διαταραχών με τα βασικά τουλάχιστον είναι πολύ καλή ιδέα. 

Τέλος τα προσωπικά σχόλια.

Σας συστήνω να διορθώσετε και τα προηγούμενα.

Έρχονται ψαλίδια

μίλησε ο κοπτοράπτης....

Να το εκλάβω ως προσωπικό σχόλιο αυτό?

Ελλλλαααα θα σας κόψω  :D

Ρε μην γαματε το τοπικ.
Χανω τον ειρμο μου.

οχι ,απλα σαν ευστοχο

@νέσσα
 
Η κατάθλιψη ως διαταραχή είναι εσωστρεφής δλδ ο ασθενής στρέφει την επιθετικότητά του στον εαυτό του(τύψεις,τάσεις αυτοτιμωρίας, αυτοκαταστροφής,αυτοκτονίας κτλ) το παράδειγμά σου με τις μητέρες πρέπει να αναφέρεται
στην επιλλόχεια κατάθλιψη κατά την οποία η μητέρα δεν νιώθει την αναμενόμενη ικανοποίηση από την έλευση του μωρού της ,κατηγορεί τον εαυτό της γι'αυτό, κι έχει αυτοτιμωρητικές τάσεις(στροφή επιθετικότητας προς εαυτόν) για να αποκτήσει κάθαρση αυτοκτονεί ή πολλές φορές αυτοκτονεί μαζί με το μωρό της.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για το πώς μπορεί να συνυπάρχουν συμπτώματα κατάθλιψης με αυτά της μανίας ή/και της παράνοιας είναι το παρακάτω:
http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/content/abstract/160/12/2134



 
 

Θα βάλουν γονίδια φοράδας σε αρσενική μύγα...

Βέβαια για κάποιους αυτή η μύγα θα θεωρείται φυσιολογική καθώς θα κάνει αυτό που γουστάρει...αυτό που της λέει το DNA της...
Όπως θα μας πουν ότι είναι και φυσιολογικοί (και άρα δε χρειάζονται θεραπεία) όσοι έχουν προδιάθεση για καρκίνο καθώς αυτό προβλέπει το DNA τους...

Ο καρκίνος είναι ασθένεια και μάλιστα θανατηφόρα. Κάτι που δεν προξενεί προβλήματα στη ζωή σου δε μπορεί να θεωρηθεί ασθένεια.

Και στο κάτω κάτω, και άρρωστος να είναι ο άλλος, άμα δε θέλει να θεραπευτεί τελείωσε. Με το ζόρι να τον γίνει "καλά"; Τι φιλελεύθερος είσαι υποτίθεται ;D

Προφανώς το τέλος της ζωής σου δεν αποτελεί πρόβλημα.
Πέρα από αυτό υπάρχουν πολλά είδη καρκίνου και συνήθως συνοδεύονται από πόνους και γενικά επηρεάζουν τη λειτουργία του σώματος στην περιοχή που εμφανίζονται



Ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ότι θέλει μωρό μου.
Κι εσύ ελεύθερη είσαι να μας πεις ότι 1+1=3...αυτό δε σημαίνει όμως ότι είναι και σωστό ::)
Το προηγούμενο παράδειγμα είναι σχετικά αθώο. Για πιο βαριές και επικίνδυνες περιπτωσεις υπάρχουν και τα φρενοκομεία

Αποτελεί, αν θέλεις να ζήσεις... εκτός αν εννοείς αφού πεθάνεις, οπότε φυσικά και δεν είναι πρόβλημά σου, έχει γίνει πρόβλημα των οικείων σου.


Μα εδώ δεν είναι πραγματολογικό ζήτημα, είναι ηθικό.


Τώρα αυτό πάει για μένα ή για τους ομοφυλόφιλους; Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, δεν παθαίνει κακό κανένας, οπότε τι σχέση έχουν οι επικίνδυνες περιπτώσεις;

Για άτομο που πήγε στη μαθηματική ολυμπιάδα η λογική σου φαίνεται να πάσχει... "μωρό μου" 8)

έλα...σαλιάρηδες  8)