«ΠΡΑΙΤΟΡΕΣ» ΜΕ... ΣΙΔΗΡΟΓΡΟΘΙΕΣ!!

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Νessa]

με αυτη τη λογικη babysitter,υπαλληλοι παιδικου σταθμου κλπ κλπ ολοι πρεπει να παιρνουν 1500,επειδη ειναι """"""ψυχοφθορα""""""  η δουλεια τους

Κάτσε ρε άσχετε να διδάξεις κάτι σε ένα παιδί, να καταλάβεις ποια είναι η δουλειά του δασκάλου. Άκου baby-sitter.

[Johnny English]

Κάνουμε και δω, λίγο πολύ, το ίδιο λάθος που κάνει και η υπόλοιποι κοινωνία στο πως "βλέπει" τους δασκάλους.

Τους αντιμετωπίζουμε ως ένα επάγγελμα, μετράμε τις δυσκολίες, τον χρόνο εργασίας...

Οι γονείς, τους αντιμετωπίζουν (σε μεγάλο βαθμό) ως ένα μέρος στο οποίο αφήνουν τα παιδιά τους όσο δουλεύουν...

Παδιά-γονείς εκεί έξω: ο Δάσκαλος δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Θεωρώ απίστευτο το γεγονός να συγκρίνουμε τον δάσκαλο με τον μανάβη. Αδιανόητο το γεγονός, το μόνο σχόλιο που κάνουν οι γονείς να αφορά τα τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν...

Κολλάμε ίσως στο πώς εξασκείται αυτό το λειτούργημα. Ναι, πολλοί το κάνουν "επαγγελματικά", ως αγγαρεία δηλαδή. Αν βέβαια συνυπολογίσουμε το ότι κάποιοι δουλεύουν ως ταξιτζήδες τα βράδια, δεν μπορούμε να τους προσάψουμε και τόσο άδικο. Όπως επίσης από τη στιγμή που πολλοί τα βγάζουν με το ζόρι πέρα.

Δάσκαλος λοιπόν δεν είναι αυτός που "ασχολείται" επί 9 μήνες με 30 κακομαθημένα. Είναι ο άνθρωπος που μέσα σε μία εξαετία, συμβάλει στον χαρακτήρα, στη διαμόρφωση αξιών, στην κοινωνικότητα και στην βασική εκπαίδευση (το λιγότερο) όσων παιδιών περάσουν από τα χέρια του. Και αυτά τα παιδιά αύριο θα στελεχώνουν αυτή την κοινωνία.

Αυτός ο άνθρωπος, δεν νοείται να έχει προβλήματα επιβίωσης. Ο ρόλος του είναι πολύ σπουδαίος. Το ότι αυτό στην πράξη δεν συμβαίνει συχνά, είναι πρόβλημα πως διερεύνηση. Είναι κάτι το οποίο θα άξιζε να συζητάμε και να προσπαθούμε να λύσουμε. Όχι να λέμε, επειδή σήμερα οι δάσκαλοι τα ξύνουν, πρέπει να παίρνουν λιγότερα από τους μπακάλιδες.

Υ.Γ:Για λάθη και παραλείψεις, φταίει η θερμοκρασία μου που ανεβαίνει επικίνδυνα και μοιραία...

[bakeneko]

Δεν είναι το ίδιο να έχεις να κάνεις με ενήλικους με το να έχεις να κάνεις με μικρά παιδιά. Φυσικά είναι ψυχοφθόρο. Και φυσικά δεν είναι το ίδιο ψυχοφθόρο να κρατάς μερικά παιδιά στον παιδικό σταθμό με το να προσπαθείς να τα εκπαιδεύσεις. Σε όποιον φαίνεται εύκολη η εκπαίδευση μάλλον δεν το έχει επιχειρήσει. Εδώ με ένα παιδί όταν προσπαθείς σου βγαίνει η πίστη, φαντάσου να έχεις 30. Όλα τα επαγγέλματα αν τα δεις από την κατάλληλη σκοπιά μπορείς να τα πεις "εύκολα" και "ξύσιμο"...

[Johnny English]

Στο θέμα μας:

Είναι απαράδεκτο ο αστυνομικός να φοράει κρίκο στο χέρι του. Δεν δικαιολογείται με τίποτα. Όπως είναι απαράδεκτο που χτυπάνε με ανάποδα γκλομπ κ.α.

Δεν είναι σωστό από την πλευρά μας ωστόσο, να εξισώσουμε τον ένα αστυνομικό ή την ηγεσία της αστυνομίας με όλους τους αστυνομικούς.

Οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν κατατάσσονται πια μόνο όσοι έχουν μανία να καταδιώκουν κομμουνιστές. Πολλά παιδιά προέρχονται από φτωχές οικογένειες και αναζητούσαν ένα σίγουρο μισθό. Πολλά παιδιά, έχουν τις ίδιες αξίες με μας.

Βέβαια γνωρίζω άριστα, την προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου που γίνεται κατά την εκπαίδευση των νεογνών. (Διαδηλωτής = τεμάχιο κτλ.)

Αλλά ξαναλέω, μην τους καταδικάζετε όλους. Είναι γεγονός πως υπάρχει μία εμπάθεια προς τους φέροντες μπλε ρουχισμό, και αυτό τους φοβίζει σε ένα βαθμό. Κυρίως τους πιο αθώους.

Θα επανέλθω όταν ακούσω τη σκοπιά φίλου, άξιου αστυνομικού και προοδευτικού ανθρώπου.

[Johnny English]

Δεν είναι το ίδιο να έχεις να κάνεις με ενήλικους με το να έχεις να κάνεις με μικρά παιδιά. Φυσικά είναι ψυχοφθόρο. Και φυσικά δεν είναι το ίδιο ψυχοφθόρο να κρατάς μερικά παιδιά στον παιδικό σταθμό με το να προσπαθείς να τα εκπαιδεύσεις. Σε όποιον φαίνεται εύκολη η εκπαίδευση μάλλον δεν το έχει επιχειρήσει. Εδώ με ένα παιδί όταν προσπαθείς σου βγαίνει η πίστη, φαντάσου να έχεις 30. Όλα τα επαγγέλματα αν τα δεις από την κατάλληλη σκοπιά μπορείς να τα πεις "εύκολα" και "ξύσιμο"...

Ίσα ίσα, οι σωστοί Δάσκαλοι, αυτοί που επιτελούν το έργο τους στο σύνολο, συνήθως αγαπούν τα παιδιά και ευχαριστιούνται τη δουλειά τους. Άρα δε τους "βγαίνει η πίστη".

Αυτοί πρέπει να πληρώνονται λιγότερο? (Η ερώτηση δεν είναι προς το rattle προφανώς)

[Νessa]

Οι σωστοί Δάσκαλοι κάνουν πολλαπλάσια δουλειά... γιατί μόλις γυρίσουν σπίτι τους σκίζονται να διορθώσουν τετράδια, να ετοιμάσουν φυλλάδια και υλικό για το επόμενο μάθημα, να ετοιμάσουν κανένα τεστάκι, να βρουν παραπάνω πληροφορίες, και όλα αυτά για κάθε μάθημα... και οι εργάσιμες ώρες τους βγαίνουν διπλάσιες από των άλλων...

[dimakis]

Η συζήτση για τους δάσκαλους και εδώ και σε άλλο τόπικ μου προκάλεσε θλίψη.
Επιτρέψτε μου έτσι τον πληθυντικό της γενίκευσης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σας βάζω σ' ένα τσουβάλι όλους.

Μα καλά δεν υπάρχει κανείς που να αγάπησε έστω και έναν δάσκαλό του;
Το ξαναρώτησα και άκουσα την φωνή μου....
Αυτό μόνο, θα έφτανε για να υπερασπιστεί σθεναρά και αποτελεσματικά κάποιος τις προφανείς θέσεις για την δδιδακτική και τους φορείς της, στις οποίες το ανθρώπινο μυαλό έχει φτάσει εδώ και αιώνες.
 
Η παράθεση των κειμένων γίνεται γιατί δεν υπάρχουν θέσεις, και τις περισσότερες φορές τα κείμενα, από όπου κι αν είναι, υπερασπίζονται το αυτονόητο, μπροστά στην απίθανη ανοησία της τρέχουσας παραγματικότητας την οποία αφήνετε δυστυχώς να σας διαφεντεύει. Διαβάζετε ρε παιδιά, διαβάζετε. Ακαδημαϊκοί πολίτες είσαστε. Δεν φτάνει ο λόγος της παρέας, του καφενείου και της εθνικής τηλοψίας.

Μεταφέρω  ένα κείμενο του Παπανούτσου από τα βιβλία σας του Λυκείου.
Μας απασχολούσε πρόσφατα το ζήτημα με κο Παπαγιαννάκη και το ξετρυπώσαμε στα βιβλία της κόρης του.
Το σκανάρισμα και η μετατροπή από εικόνα σε κείμενο είναι δικά του.

_________________________________________________ ____________________________________________


Η φυσιογνωμία του δασκάλου

Το οποιοδήποτε επάγγελμα, όταν ασκείται με επίγνωση, φορτώνει στους ώμους του ανθρώπου ευθύνες, άλλοτε μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες. Ανεύθυνο δεν είναι κανένα. Και αν για τις ευθύνες του ο επαγγελματίας δεν καλείται να δώσει λόγο στις δικαστικές Αρχές ή σε άλλους αντιπροσώπους της εξουσίας, θα υποστεί τον έλεγχο από τον εαυτό του, από τη δική του συνείδηση. Ο υδραυλικός που τοποθετεί ή επιδιορθώνει ένα θερμοσίφωνα στο σπίτι μας, ο κομμωτής που μας καλλωπίζει, ο μηχανικός που σχεδιάζει ένα γεφύρι, δεν είναι λιγότερο υπεύθυνοι από το γιατρό που κάνει μια διάγνωση, το φαρμακοποιό που εκτελεί μια συνταγή, ή το δικαστή που βγάζει μια καταδικαστική (ή μιαν αθωωτική) απόφαση. Γιατί ένας κακός χειρισμός, από άγνοια ή αμέλεια, απροσεξία ή βιασύνη, του υδραυλικού, του κομμωτή ή του μηχανικού μπορεί να προκαλέσει βαρύτατες και κάποτε ανεπανόρθωτες ζημιές στους συνανθρώπους, όπως και μια πλάνη του γιατρού, του φαρμακοποιού ή του δικαστή. Τη μια φορά καίγεται ένα σπίτι, παραμορφώνεται ένα πρόσωπο, πέφτει στο γκρεμό ένα όχημα- την άλλη βασανίζεται ή πεθαίνει ένας άνθρωπος, πληγώνεται το αίσθημα του Δικαίου και υπονομεύεται η κοινωνική ευστάθεια. Όλα λοιπόν τα έργα, τα πιο ευγενή και τα πιο βάναυσα, έχουν τις ευθύνες τους. Δηλαδή μιαν ηθική διάσταση. [...] Κανένα έργο δεν είναι τόσο φορτωμένο με βαριές, βαρύτατες ευθύνες όσο το παιδευτικό, το έργο του δασκάλου. Η έννοια του «δασκάλου» χρειάζεται πολλές διευκρινήσεις.

Δάσκαλος δεν είναι εκείνος που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά «γράμματα», καλούς τρόπους ή μουσική, κολύμπι, ξιφασκία και άλλα αθλητικά ή ψυχαγωγικά παιγνίδια. Αυτά τα «μαθήματα» είναι εξωτερικά, μένουν στην επιφάνεια, σαν τα ρούχα που φορούμε (και τ' αλλάζουμε ή τα πετούμε). Δεν εισχωρούν παραμέσα, στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουμε προσωπικότητά μας: το πνεύμα, το ήθος, το χαρακτήρα μας. (Πόσο εύκολα λέγονται αλλά δύσκολα εννοούνται αυτές οι κομψές λέξεις...). Εκτός εάν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση εξωτερικών, επιδερμικών γνώσεων, αλλά αποβλέπουν σ' αυτό το σκοπό και μεταχειρίζονται τα μαθήματα που διδάσκουν ως μέσα για να τον επιτύχουν. Τότε πραγματικά ο φιλόλογος ή ο μαθηματικός, ο μουσικός ή ο γυμναστής είναι δάσκαλος και το έργο του αξίζει να λέγεται παιδευτικό. Διαφορετικά μοιάζουν με τους ανύποπτους «βοηθούς» που τους παίρνει μαζί του ο «τεχνίτης», για να του κουβαλούν τα υλικά, να του δίνουν στο χέρι τα εργαλεία, ή και να εκτελούν μικροδουλειές, χωρίς πρωτοβουλία και ευθύνη, αφού άλλωστε δεν έχουν σαφή και πλήρη γνώση ούτε του τελικού σκοπού ούτε της μεθόδου που οδηγεί στην πραγμάτωση του. Τέτοια έργα, δευτερεύοντα και χωρίς βαθύτερη σημασία για την αγωγή των νέων ανθρώπων, οι αρχαίοι Αθηναίοι τα ανάθεταν σε δούλους -όπως και τα οικιακά, τα έργα του νοικοκυριού... Από το «δάσκαλο» περιμένουμε κάτι άλλο: ώριμος αυτός, γεμάτος από την πείρα της ζωής που αποκτάται με κόπο και με πόνο, να σταθεί κοντά στον νέο, τον άπλερο*  άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ωριμάσει, να ενηλικιωθεί πνευματικά, να γίνει ένας αυθύπαρκτος άνθρωπος. Υπάρχει όμως και μια άλλη, πολύ σημαντική διαφορά που χωρίζει το Δάσκαλο από τους άλλους επαγγελματίες, και τον πλησιάζει προς όσους ασκούν μέσα στην κοινωνία ευγενή, σοβαρά και για τούτο ευαίσθητα λειτουργήματα, όπως π.χ. ο ιερέας, ο δικαστής, ο πολιτικός. Όταν καλούμε ένα αρχιτέκτονα να μας σχεδιάσει το σπίτι που θα χτίσουμε, ή πηγαίνουμε σ' ένα γιατρό να μας χειρουργήσει ή διαπραγματευόμαστε ένα ζωγραφικό πίνακα που μας αρέσει, δεν ρωτούμε (θα ήταν ανόητο να ρωτήσουμε) για το ήθος του αρχιτέκτονα, του γιατρού, του ζωγράφου, τι είδος άνθρωπος είναι, τι χαρακτήρα έχει, αν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στην ευσυνειδησία, στην ευγένεια των αισθημάτων, στην αρετή του. Όλα αυτά -πιστεύουμε- αφορούν την ιδιωτική ζωή, είναι άσχετα με το έργο που ζητούμε, και επομένως δεν μας ενδιαφέρουν. Κι ένας ακόλαστος αρχιτέκτων, κι ένας υποκριτής ή αναξιόπιστος χειρουργός, κι ένας άτακτος στη ζωή του καλλιτέχνης μπορεί να κάνει άριστα τη δουλειά του. Στο δάσκαλο όμως που έχει αμφίβολο ήθος, εμπαθή και διαστραμμένο χαρακτήρα, πως να παραδώσουμε το παιδί μας να το μορφώσει; Σ' αυτόν (καθώς λέγει ο Πλάτων στο περίφημο προοίμιο του «Πρωταγόρα» με το στόμα του Σωκράτη) πάμε και δίνουμε όχι το σώμα αλλά την ψυχή μας• είναι λοιπόν δυνατόν να αδιαφορήσουμε για τον ψυχικό του κόσμο, για το ποιόν της προσωπικότητάς του; - Μα είναι λαμπρός μαθηματικός, εξαίρετος φιλόλογος, θαυμάσιος γυμναστής... - Παρ' όλες όμως αυτές τις ιδιότητές του μπορεί να μην είναι «άνθρωπος» στις ηθικές διαστάσεις του, οπότε κάνει για ερευνητής, για συγγραφέας, για συνδικαλιστής, αλλά δεν κάνει για δάσκαλος. Κάτι περισσότερο, κάτι πιο πέρα από τα προσόντα αυτά χρειάζεται ο δάσκαλος: μέταλλο ψυχής γνήσιο και υψηλής ποιότητας. (Ο αναγνώστης θα έχει, πιστεύω, καταλάβει ότι στη σειρά τούτων των σκέψεων η «αρετή» δεν εννοείται με στενή έννοια, ούτε προσδιορίζεται με τα κοινά μέτρα).

Ποια ακριβώς είναι, μέσα στο χαρακτηρολογικό πίνακα, η ιδιομορφία του δασκάλου; Πολλά γνωρίσματά της έχουν επισημάνει όσοι έχουν συστηματικά μελετήσει το θέμα. Θα περιοριστώ σε τρία, τα κατά τη γνώμη μου σπουδαιότερα. 1. Στόφα δασκάλου έχει εκείνος που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί -και κάθε χρόνο, με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του, να γίνεται ένα νέο παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς: ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή -άνθρωπος δηλαδή αγνός, δροσερός, εύπλαστος. -Αδύνατο να φαντασθεί κανείς πόσο δύσκολο, υπεράνθρωπο σχεδόν, είναι αυτό που του ζητούμε: να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή, για να μπορεί να έχει εύκολη την πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον «καταλαβαίνει», να χαίρεται και να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του. Να κατορθώνει δηλαδή εκείνο που δεν μπορούν να επιτύχουν οι γονιοί (πιο πολύ ο πατέρας παρά η μητέρα), όταν η ηλικία έχει υπέρμετρα μεγαλώσει την απόσταση που τους χωρίζει από τα παιδιά τους. «Μιλούν» παραπονούνται «μιαν άλλη γλώσσα, ακατανόητη για μας». Ο δάσκαλος λοιπόν πρέπει ακριβώς να καταλαβαίνει, να μιλεί αυτή τη γλώσσα, για να συνεννοείται με τους νέους, για να μπορεί να έρχεται πολύ κοντά τους και να τους παραστέκεται στις δυσκολίες που θα βρουν πορευόμενοι την (ανώμαλη και επικίνδυνη) οδό της ζωής. Όσοι βλέπουν με σκεπτικισμό τούτο το «πλησίασμα» και κάποτε ανησυχούν για τις συνέπειές του, θα αναθεωρήσουν τη στάση τους άμα σκεφτούν ότι, εάν δεν πάμε κοντά στ
ο παιδί, δεν θα το φέρουμε ποτέ κοντά μας, και όσο μακριά του στεκόμαστε, τόσο κι εκείνο θα σταθεί ακόμα πιο μακριά από μας. Με αυτό το πρίσμα θεωρούμενο το έργο του δασκάλου είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολο από όσο ήταν στις άλλες εποχές. Γιατί με τον ιλιγγιώδη ρυθμό που εξελίσσονται σήμερα οι κοινωνίες μας, η απόσταση (όχι χρόνου, αλλά αντιλήψεων και διαθέσεων «νοοτροπίας») που χωρίζει τη μια γενεά από την άλλη έχει γίνει εκπληκτικά μεγάλη. Ο κόσμος μας δεν είναι πια ο δικός τους και για να μετατεθεί κανείς στη δική τους «πραγματικότητα», όπως μόνο ο αληθινός δάσκαλος μπορεί να το κάνει, είναι σωστός άθλος. Ποτέ δεν ήταν το παιδευτικό λειτούργημα τόσο δύσκολο όσο σήμερα.

2. Το δεύτερο που ζητούμε από το δάσκαλο είναι: στις σχέσεις του με το μαθητή σ' ένα στόχο να βλέπει πάντοτε σταθερά -πώς να αχρηστέψει τον εαυτό του. Ξέρετε άλλο επάγγελμα που αποκλειστική επιδίωξή του έχει να αχρηστεύει τις υπηρεσίες του; Ο νους μας πηγαίνει στο ιατρικό- όταν μας θεραπεύσει, ο γιατρός παύει να μας είναι χρήσιμος. Αν όμως καλοεξετάσουμε τα πράγματα, δεν θα εξαιρέσουμε ούτε το γιατρό, γιατί και το σώμα που υπερνίκησε μια νόσο, φθείρεται διαρκώς με την ηλικία και έχει πάντοτε την ανάγκη του γιατρού. Με το δάσκαλο συμβαίνει το αντίθετο. Επιτυχημένος είναι εκείνος ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του, ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δάσκαλου: να κάνει το νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή- ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά του δασκάλου του. Πώς γίνεται όμως αυτός ο διανοητικός και ηθικός απογαλακτισμός; Πρώτα πρέπει να τον θελήσει και να τον επιδιώξει ο δάσκαλος, πράγμα πολύ σπάνιο, άμα συλλογιστεί κανείς πόσο εγωιστής και ματαιόδοξος, δεσποτικός και αδιάλλακτος γίνεται ο άνθρωπος, όταν συμπεριφέρεται προς τους άλλους από «θέσιν ισχύος». Και έπειτα πρέπει να μπορεί να τον επιτύχει, γιατί πολύ λίγοι είναι ικανοί για ένα τέτοιο λεπτό και δύσκολο έργο. Κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα δασκάλου απ' αυτή την άποψη θα παραμείνει ο αρχαίος Σωκράτης (όπως μας τον παρουσιάζουν τα κείμενα των μαθητών του, του Πλάτωνα και του Ξενοφώντα). Αυτός -έλεγε στους νέους που ζητούσαν τα φώτα του- δεν ξέρει τίποτα και όπως η μητέρα του, η Φαιναρέτη η μαμή, ξεγεννούσε τις επίτοκες μητέρες, δεν γεννούσε τα παιδιά που έφερνε στον κόσμο, το μόνο που μπορούσε κι εκείνος να τους προσφέρει, είναι να τους παρασταθεί στον πνευματικό τοκετό, για να γεννήσουν υγιείς ιδέες, όχι ανάπηρα πλάσματα. Η «μαιευτική» είναι λοιπόν η μέθοδος και η τέχνη του αληθινού δασκάλου• με αυτήν ό,τι μαθαίνει ο νέος είναι δική του κατάκτηση, όχι ξένη εισφορά. Κάτι περισσότερο: με αυτήν μαθαίνει το «πώς να μαθαίνει», μόνος και αυτοδύναμος. Το πώς επομένως θα πάψει να χρειάζεται το δάσκαλο.

3. Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα: την πρώτη αρετή) του δασκάλου: την αγάπη του στο παιδί. Στο παιδί που δεν είναι δικό του, αλλά γίνεται δικό του, όταν συνδεθεί μαζί του με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί, ως ένα δηλαδή νέο και τρυφερό βλαστάρι, που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του, αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας, δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για ν' ανθοβολήσει, ν' αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει, γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει το περιεχόμενο και το νόημά της. Έχουμε και στο κεφάλαιο τούτο της ψυχολογίας του δασκάλου ένα κλασικό και απαράμιλλο υπόδειγμα: την άγια μορφή του Pestalozzi.**   Σ' ένα ατελείωτο έργο του («ο άρρωστος Pestalozzi προς το υγιές Κοινόν», 1812) εξομολογείται: «Όταν μέσα στη συναίσθηση της μεγάλης καταστροφής, μέσα στην πιο μεγάλη αγανάκτησή μου για όσα με περιτριγύριζαν, έβρισκα ένα παιδί στο δρόμο και τόβαζα κοντά στο στήθος μου και το μάτι του εσωτερικού του ουρανού μόλις έστω άγγιζε το σκληρό μου βλέμμα, τότε χαμογελούσε αμέσως το μάτι μου όπως το μάτι του παιδιού και ξεχνούσα ουρανό και γη, ξεχνούσα ακόμη -θάλεγα- και του Θεού και των ανθρώπων τη δικαιοσύνη και ζούσα μέσα στη μακαριότητα της ανθρώπινης φύσης και της άγιας αθωότητάς της, έτσι καθώς χανόμουν κυριολεκτικά, ή μάλλον ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί που κρατούσα πάνω στο στήθος μου• ξαναχαιρόμουν τότε πάλι με βαθιά συγκίνηση για την ύπαρξή μου με την άγια χαρά που έβαζε μέσα στην ερημωμένη μου ψυχή η ύπαρξη του παιδιού που καθόταν απάνω μου». Ας προσέξουμε σ' αυτή τη θαυμάσια σελίδα τη φράση του μεγάλου Ελβετού: «Ξανάβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο παιδί». Με την αγάπη που διεγείρει ανεξάντλητα την παιδαγωγική ακτινοβολία, ο αληθινός δάσκαλος ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα στο παιδί.

Ε. Π. Παπανούτσος
«Οι δρόμοι της ζωής»



*    άπλερος: όχι τέλεια διαπλασμένος, ασχημάτιστος


**    Ιωάννης Ερρίκος Πεοταλότσι (Jean Henri Pestalozzi , 1746 - 1827): Ελβετός παιδαγωγός, από τους διαμορφωτές της σύγχρονης παιδαγωγικής

[Turambar]

Είναι αρκετά επαγγέλματα, τα οποία ακόμα και αν πληρώνονται καλά, ο μισθός τους είναι μικρός. Και καλά πώς αμοίβονται καλά? Πέρνουν επιδόματα. Και τότε καλά το ίδιο δεν είναι; Όχι, γιατί σύνταξη θα πάρεις σύμφωνα με τον μισθό και όχι με το πόσα πληρώνεσαι.
Το επάγγελμα του δασκάλου είναι σε αυτά.
Ένα το κρατούμενο.

Ο Χουάν εξέφρασε το ζήτημα των εκπαιδευτικών πολύ καλά. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν στην ευθύνη τους την διαπαιδαγώγιση των παιδιών ενός ολόκληρου λαού. Καμιά δουλειά δεν είναι σημαντικότερη από αυτή, με μία εξαίρεση ίσως του γιατρού, αν και κατά την άποψη μου είναι σχετικά ισοδύναμα σε σημασία.


Μετά σκεφτείτε ακόμα ότι οι άνθρωποι αυτοί ζητούν κάτι το οποίο τους το έχουν υποσχεθεί εδώ και μια δεκαετία, ενώ η αγαπητή σε όλους Μαριέττα δεν σταματάει να προκαλεί τους δασκάλους με πολλούς χαρακτηρισμούς, ανυπόστατους, που στην ουσία προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου με το κλασσικό κόλπο του κοινωνικού διχασμού.

Τους έχει αποκαλέσει με τόσους χαρακτηρισμούς, που ένα χέρι ξύλο το χρειάζεται η τύπισα, χαλαρά. Προσπαθεί να ξυπνήσει στον κόσμο, που αντιμετωπίζει προβλήματα από αυτήν την ιστορία, την αντίδραση, ώστε να απορρίψουν τους δασκάλους και να επικροτήσουν την κυβέρνηση.

Η πολιτική της ΝΔ είναι στείρα. Προσπαθεί μόνο να κερδίσει εντυπώσεις.


Για τους αστυνομικούς δεν έχω να πω τίποτα. Τα ξέρουμε. Μη πέσεις στα χέρια τους. (όταν είναι αρκετοί και έτσι οπλισμένοι)


@ Nosferatou: είσαι τελείως μα τελείως άκυρος. Ο καθένας μπορεί να εκφράσει και να γράψει ότι θέλει. Τουλάχιστον έχει κάτι να πει (και ας μη το έγραψε ποτέ ο ίδιος), κάτι που τον εκφράζει. Όμως από τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους "τεμπέληδες" κουμουνιστές δασκάλους, και τους πραίτωρες αστυνομικούς, καταλαβαίνω ότι δεν είναι προπαγάνδα που σε ενοχλεί, αλλή η κουμουνιστική.
Αν αντί για μεταφορά άρθρων, έγραφε τεράστια κατεβατά δικά του, θα ήταν λιγότερο προπαγάνδα? Ή θα έπρεπε να τον φιμώσουμε?
Τουλάχιστον, βλέποντας ότι το άρθρο είναι του ριζοσπάστη μπορούμε να κρίνουμε κάπως καλύτερα αυτά που γράφονται.
Για συμμαζέψου λοιπόν.

[Turambar]

Η φυσιογνωμία του δασκάλου

πολύ καλό κύριε δημάκη. Ευχαριστούμε

3. Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα: την πρώτη αρετή) του δασκάλου: την αγάπη του στο παιδί. Στο παιδί που δεν είναι δικό του, αλλά γίνεται δικό του, όταν συνδεθεί μαζί του με την παιδευτική σχέση.[...] Με την αγάπη που διεγείρει ανεξάντλητα την παιδαγωγική ακτινοβολία, ο αληθινός δάσκαλος ξαναβρίσκει τον εαυτό του μέσα στο παιδί.

:'(

[Sanctifier]

Απλα λιγοι δασκαλοι πολλοι εκπαιδευτικοι....
Tους πραγματικους δασκαλους δεν τους αγαπας, τους ερωτευεσαι.

Θα μεινω λιγο στο παρακατω και να ρωτησω (η αφελης ερωτηση του μηνα  ) μα καλα αυτο πως ελεγχεται; Εκ του αποτελέσματος;

Υπάρχει όμως και μια άλλη, πολύ σημαντική διαφορά που χωρίζει το Δάσκαλο από τους άλλους επαγγελματίες, [...] Στο δάσκαλο όμως που έχει αμφίβολο ήθος, εμπαθή και διαστραμμένο χαρακτήρα, πως να παραδώσουμε το παιδί μας να το μορφώσει; Σ' αυτόν (καθώς λέγει ο Πλάτων στο περίφημο προοίμιο του «Πρωταγόρα» με το στόμα του Σωκράτη) πάμε και δίνουμε όχι το σώμα αλλά την ψυχή μας• είναι λοιπόν δυνατόν να αδιαφορήσουμε για τον ψυχικό του κόσμο, για το ποιόν της προσωπικότητάς του; [...]

Ε. Π. Παπανούτσος
«Οι δρόμοι της ζωής»

[Νessa]

Εμένα πάλι, επειδή δεν είχα ποτέ μου πρότυπα κι επειδή ανέκαθεν μισούσα τις μορφές εξουσίας, αυτά περί ήθους και διάπλασης χαρακτήρα δε μου άρεσαν και πολύ. Απεναντίας, εκτίμησα το εξής κομμάτι:

Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα, ο θρίαμβος του δάσκαλου: να κάνει το νέο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που βλέπει και σημασιολογεί τον κόσμο και τη ζωή- ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από τη χειραγώγηση κανενός άλλου, ούτε φυσικά του δασκάλου του.
[...]
Η «μαιευτική» είναι λοιπόν η μέθοδος και η τέχνη του αληθινού δασκάλου• με αυτήν ό,τι μαθαίνει ο νέος είναι δική του κατάκτηση, όχι ξένη εισφορά. Κάτι περισσότερο: με αυτήν μαθαίνει το «πώς να μαθαίνει», μόνος και αυτοδύναμος. Το πώς επομένως θα πάψει να χρειάζεται το δάσκαλο.

Το μπολνταρισμένο είναι για μένα η πεμπτουσία της διδασκαλίας. Η αγάπη και η κατανόηση που αναφέρονται σαν αρετές στο κείμενο εκφράζονται μέσα από τη νοοτροπία αυτή. Κατανοείς τον άλλο όταν μπορείς να εμπιστεύεσαι τη σκέψη και την κρίση του. Αγαπάς τον άλλο όταν τον αφήνεις να αναπτυχθεί ελεύθερα.

[Nosferatu]

βρισκω τον κ.dimakis αθεραπευτα ρομαντικο,ισως το κειμενο να ειχε αξια στην αρχαια ελλαδα που ο καθε ματσο πληρωνε τον Πλατωνα(οχι αυτον που μοιραζει τα χαρτακια)να του κανει μαθημα και να του διδαξει την αρετη την σοφια κλπ κλπ,ισως να αντιπροσωπευει και την Ελαδα του 20,παντως οχι του 2006.
Για να ερθουμε στη σημερινη πραγματικοτητα παιδαγωγικο δηλωνουν συνηθως(επειδη θα πεσετε να με φατε τονιζω το συνηθως) οι τυποι-τυπησες που θελουν ενα σταθερο μισθο και γρηγορο διορισμο,ευκολη του θανατα η σχολη,ξερετε μαθηματα οπως μεταλλοφωνο κλπ(μπορεις αν διαβασεις πολυ να την τελειωσεις σε 2,5-3 χρονια)σχετικα καλα και σιγουρα λεφτα για να ξινεσαι και ολοι ειμαστε μια χαρα.Ο σημερινος δασκαλος δεν εχει δυνατοτητα να διαμορφωσει τοσο πολυ την προσωπικοτητα των παιδιων,με αλλα λογια δεν εχει τρομερη επιδραση πανω του,την δουλεια αυτη συνηθως την κανει η οικογενεια-συγγενεις-φιλοι.Ο σημερινος δασκαλος βλεπει το προγραμμα,λεει γλωσσα,παμε τα-τα-τα,λα-λα-λα ωραια τελειωσε και αυτη παμε στην αριθμητικη και παει λεγοντας.
και +1 στον Sanctifier για το "Απλα λιγοι δασκαλοι πολλοι εκπαιδευτικοι...."

[fugiFOX]

1) Σκέψου έναν υπάλληλο σε μια εφορία
που έχει να κάνει με 50+ "πελάτες" τη φορά

ΤΗ ΦΟΡΑ! Όχι ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ!

πολλοί από αυτούς να δυσανασχετούσαν που βρίσκονταν εκεί και να έκαναν φασαρία,

Δεν έχει σημασία αυτό! Αφενός η φασαρία που κάνει ο από πίσω ή ο από δίπλα δεν επηρεάζει τη δουλειά που κάνεις εσύ με τον πελάτη σου, αφετέρου για να κάνεις τη δουλειά σου δεν απαιτείται η απόλυτη προσοχή και συνεργασία του πελάτη.

μάλλον έχεις αρκετό καιρό να πας σε εφορία...
(και σου εύχομαι να μην πας και ποτε )

[Turambar]

οι εφοριακοί πληρώνονται πολύ καλύτερα από τους δασκάλους.

[Nosferatu]

Οι σωστοί Δάσκαλοι κάνουν πολλαπλάσια δουλειά... γιατί μόλις γυρίσουν σπίτι τους σκίζονται να διορθώσουν τετράδια, να ετοιμάσουν φυλλάδια και υλικό για το επόμενο μάθημα, να ετοιμάσουν κανένα τεστάκι, να βρουν παραπάνω πληροφορίες, και όλα αυτά για κάθε μάθημα... και οι εργάσιμες ώρες τους βγαίνουν διπλάσιες από των άλλων...

και η βλακεια της ημερας απο τη Nessa,αμφιβαλλεις οτι ολα αυτα που ειπες θελουν το πολυ 1 ωρα "δουλεια" και οτι μπορεις να το κανεις και εσυ και εγω αυτη τη στιγμη?σε παρακαλω σκεψου πριν γραψεις