Έχετε νιώσει ποτέ ότι θέλετε να παρατήσετε τη σχολή?

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[kagi]

Οι άνθρωποι που είναι στην πιάτσα των τεχνικών έργων, των κατασκευών ή στο κλαμπ των προγραμματιστών σίγουρα καταλαβαίνουν περισσότερο την αξία του μηχανικού. Ο μανάβης της γειτονιάς δε θα γνωρίζει τι είναι ΗΜΜΥ. Εδώ εμείς και στα πρώτα έτη δεν ξέραμε καλά καλά τι θα κανουμε βγαίνοντας από εδώ. Ας μην πω άλλα γιατί λίγο ακόμα και θα είμαστε off topic, αν δεν είμαστε ήδη.

Σχετικά με την αρχική ερώτηση για μένα τα ενδεχόμενα ήταν δύο:

Δε μου αρέσει η σχολή και φεύγω, με όποιες συνέπειες συνεπάγεται αυτό, ή

Δε μου αρέσει η σχολή αλλά μένω, με όποιες συνέπειες συνεπάγεται αυτό.

Διάλεξα το δεύτερο. Ό, τι και να διαλέξει κανείς έχει το τίμημά του. Το λάθος μου είναι ότι δε δουλεύω για να πραγματοποιήσω το στόχο που εγώ η ίδια έβαλα. Αντί γι΄αυτό εγκλωβίζομαι στη γκρίνια μου. Συχνά κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα από όσο είναι. Για μένα θα ήταν λυτρωτικό το να είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου     και να απαιτήσω από αυτόν να διαβάσει για να πετύχει το στόχο του. Το έκανα στο 2ο-3ο έτος. Τώρα δεν μπορώ. Ίσως γιατί βαρέθηκα, ίσως γιατί κουράστηκα ψυχικά, ίσως γιατί δεν έχω το άγχος ότι πρέπει να πάρω τομέα, ίσως γιατί ξεψάρωσα λιγάκι... Κι αν κάθομαι και γράφω σ΄αυτό το topic είναι γιατί βοηθάει εμένα την ίδια να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να ανασυγκροτήσω τις δυνάμεις μου μέσα από ένα διάλογο με τους άλλους  και με τον ίδιο μου τον εαυτό . Γιατί όλοι έχουμε δυνάμεις μέσα μας, και το γεγονός ότι είμαστε στο ΤΗΜΜΥ το αποδεικνύει αυτό. Το αν έχουμε τη θέληση να τις χρησιμοποιήσουμε είναι άλλο θέμα.

Κάποιος με αποκαλούσε "φωνή της συνείδησης"    , και, επειδή κινδυνεύω να χαρακτηριστώ "miss manual"  και να με πάρετε με τις ντομάτες  , οφείλω να πω ότι ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να λειτουργεί, τις δικές του αντοχές και τα δικά του όρια. Γι' αυτό και μόνος του θα βρει το δικό του τρόπο να προχωρήσει παραπέρα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι στο χέρι μας τις περισσότερες φορές.

[BOBoMASTORAS]

Για μένα το όλο πρόβλημα της απογοήτευσης από την σχολή οφείλεται στο έντονα φορτισμένο περιβάλλον τη στιγμή της επιλογής. Η βαθμοθηρία δε μας επέτρεπε να δούμε παραπέρα από το λύκειο ώστε να επιλέξουμε συνειδητά. Έτσι όταν έφτασε η ώρα της επιλογής επιλέξαμε με βάση τις προτροπές των άλλων γύρω μας χωρίς να το σκεφτούμε ουσιαστικά. Εμένα προσωπικά μου αρέσει η σχολή. Έχει προφανώς τα προβλήματα της αλλά δε θα επεκταθώ σε αυτά., το επίπεδο γνώσης που προσφέρει και ο τρόπος σκέψης που σου δίνει είναι κάτι το οποίο δε το περίμενα τόσο ανεβασμένο όταν μπήκα. Για μένα ήταν η πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό μου. Πιστεύω ότι η απογοήτευση προέρχεται από το γεγονός ότι σε πολλούς δε δόθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της επιλογής. Αν το είχαμε επιλέξει συνειδητά από μόνοι μας τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε θα τιμούσαμε την επιλογή μας γιατί αυτή θα συμβόλιζε τους αγώνες μας για να μπούμε στη σχολή.

[Larry_Flynt]

Για μένα το όλο πρόβλημα της απογοήτευσης από την σχολή οφείλεται στο έντονα φορτισμένο περιβάλλον τη στιγμή της επιλογής. Η βαθμοθηρία δε μας επέτρεπε να δούμε παραπέρα από το λύκειο ώστε να επιλέξουμε συνειδητά. Έτσι όταν έφτασε η ώρα της επιλογής επιλέξαμε με βάση τις προτροπές των άλλων γύρω μας χωρίς να το σκεφτούμε ουσιαστικά. Εμένα προσωπικά μου αρέσει η σχολή. Έχει προφανώς τα προβλήματα της αλλά δε θα επεκταθώ σε αυτά., το επίπεδο γνώσης που προσφέρει και ο τρόπος σκέψης που σου δίνει είναι κάτι το οποίο δε το περίμενα τόσο ανεβασμένο όταν μπήκα. Για μένα ήταν η πρώτη επιλογή στο μηχανογραφικό μου. Πιστεύω ότι η απογοήτευση προέρχεται από το γεγονός ότι σε πολλούς δε δόθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της επιλογής. Αν το είχαμε επιλέξει συνειδητά από μόνοι μας τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε θα τιμούσαμε την επιλογή μας γιατί αυτή θα συμβόλιζε τους αγώνες μας για να μπούμε στη σχολή.

Και νομίζω οτι η λάθος επιλογή της σχολής μας απασχολεί περισσότερο τις κοπέλες του τμήματος. Επειδή αν δεν τους αρέσει έχουν σοβαρό πρόβλημα. Ένα αγόρι και να μην του αρέσει, εντάξει, το δέχεται πιο εύκολα.

[anonymous-root]

Τα οφφ τόπικ σχετικά με το "Τι πέρασες;" "Ηλεκτρολόγος"

είναι εδώ:

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=6728.0

[Cyberkat]

Πιστεύω ότι η απογοήτευση προέρχεται από το γεγονός ότι σε πολλούς δε δόθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της επιλογής. Αν το είχαμε επιλέξει συνειδητά από μόνοι μας τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε θα τιμούσαμε την επιλογή μας γιατί αυτή θα συμβόλιζε τους αγώνες μας για να μπούμε στη σχολή.

Bob, πολύ ρομαντικά το βλέπεις το θέμα. Η σχολή είναι σκ@τ@, τελεία και παύλα. Δεν θέλει και πολλή ανάλυση. Προσωπικά σιχαίνομαι την σχολή κάθε μέρα επί 5 (και βάλε... ) χρόνια με αυξανόμενη ένταση (τι κερδίζω? ). Όταν είσαι σε αυτήν τη θέση, υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσεις την κατάσταση:
1) "Όσο πιο γρήγορα τελειώσω, τόσο πιο γρήγορα θα φύγω"
2) "Και οι άλλες σχολές είναι στα ίδια χάλια, οπότε δεν τίθεται θέμα λανθασμένης επιλογής."
Η απέχθεια που προκαλεί η σχολή δεν έχει να κάνει με το επιστημονικό αντικείμενο, αλλά με την κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου.
Σε όλη την διάρκεια των σπουδών μας ακούμε "Δεν αρκεί η σχολή, πρέπει να το ψάχνετε μόνοι σας το θέμα κλπ", πράγμα που μάλλον είναι σωστό γιατί αποδεικνύεται ότι τα μόνα πράγματα που έχουμε μάθει στο τέλος, είναι αυτά με τα οποία ασχοληθήκαμε εκτός σχολής επειδή μας άρεσαν. Αυτόματα αυτό το γεγονός καθιστά όλα τα υπόλοιπα, τα οποία ποτέ δεν μάθαμε, περιττά και μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μια χαρά θα μπορούσαμε να σπουδάσουμε και μόνοι μας στο σπίτι, παρά στο ΑΠΘ, όπου μας πρήζουνε και το συκώτι με χίλιες δυο μπαρούφες. Μετά από όλα αυτά καταλήγουμε στην λύτρωση "Είμαστε εδώ για το χαρτί!". Η παραδοχή της προηγούμενης πρότασης, πραγματικά σου λύνει τα χέρια.
Κι έτσι καταλήγουμε στο παλιό καλό σύνθημα "ΜΕ ΣΤΟΥΠΙ ΚΑΙ ΜΕ ΒΕΝΖΙΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΜΜΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΝΕΙ!".
Το πιο διασκεδαστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι πραγματικά αξίζει να πάτε στους Συμβούλους Φοιτητών και να δείτε πόσο μάταιη είναι η προσπάθειά τους να σας πείσουν ότι τα πρώτα 3 χρόνια της σχολής δεν είναι για τα μπάζα. (Προβλέπω να τρώω απόλυση μετ' αφορισμού αλλά τι να κάνουμε? )

[Turambar]

Σε όλη την διάρκεια των σπουδών μας ακούμε "Δεν αρκεί η σχολή, πρέπει να το ψάχνετε μόνοι σας το θέμα κλπ", πράγμα που μάλλον είναι σωστό γιατί αποδεικνύεται ότι τα μόνα πράγματα που έχουμε μάθει στο τέλος, είναι αυτά με τα οποία ασχοληθήκαμε εκτός σχολής επειδή μας άρεσαν.

Eδώ υπερβάλλεις μάλλον και το ξέρεις οπότε ίσως είναι κάπως να πω:

Υποχρεονόμαστε να μάθουμε κάποια πράγματα αδιάφορα τα οποία ομως αφήνουν κάποιες κεντρικές ιδέες που θα μας βοηθήσουν αργότερα σε αυτά που θα  ψάξουμε μόνοι μας ή όταν θα φτάσουμε στο σημείο (ω θεέ μου, τρομάζω στην ιδέα) να δουλέψουμε.
Τόσος κόπος για μερικές κεντρικές ιδέες.

Όταν μέχρι ένα σημείο αυτές οι κεντρικές ιδέες είναι να σκεφτόμαστε με κάποιον τρόπο, ναι είναι.

Το πιο διασκεδαστικό στην όλη υπόθεση είναι ότι πραγματικά αξίζει να πάτε στους Συμβούλους Φοιτητών και να δείτε πόσο μάταιη είναι η προσπάθειά τους να σας πείσουν ότι τα πρώτα 3 χρόνια της σχολής δεν είναι για τα μπάζα. (Προβλέπω να τρώω απόλυση μετ' αφορισμού αλλά τι να κάνουμε? )

[Dr. Gonzo]

δεν είναι τόσο το δικαίωμα επιλογής.
κι έχω την εντύπωση ότι τα περισσότερα παιδιά που ήρθαν στη σχολή
παρακινημένοι από φίλους/γονείς/γνωστούς/καθηγητές
είτε γιατί δεν ήταν σίγουροι για το τι θα κάνουν, είτε γιατί εμπιστεύοντουσαν την κρίση των ανωτέρω,
από κεκτημένη ταχύτητα, ικανοποιητική πίεση από το περιβάλλον και αποφυγή του ερωτήματος "πού είμαι και τί κάνω εδώ?"
έβγαλαν σχετικά γρήγορα και εύκολα τη σχολή.

όταν κάθε μέρα που πηγαίνεις στη σχολή,
το περιβάλλον είναι αποκαρδιωτικό (δεν λέω απαξιωτικό, αν και μερικές φορές ήταν),
όταν βλέπεις συμφοιτητές να κλαίνε (όχι από χαρά) για ένα 6άρι στο Πεδίο ΙΙ,
ενώ εσύ πάλι δεν κατάλαβες τι έλεγε η εκφώνηση,
όταν η παρακολούθηση για ΄σένα σημαίνει απορίες και μόνο,
ψάχνεις να βρεις μια πιο εύκολη λύση, λες "δεν μπορεί, το περάσαν κι άλλοι",
κάτι που έρχεται συνήθως με το "εγώ διάβασα 3 μέρες και το πέρασα".
Επαναπαύεσαι.
Υπάρχουν άπειρα τριήμερα, σκέφτεσαι.
Χαλαρώνεις. Let go the fucking wheel.

Κι έτσι, τα τριήμερα έρχονται και φεύγουν
φτάνεις στο 3ο έτος οι απορίες σου είναι πολύ περισσότερες από τις γνώσεις που πήρες,
κοιτάς με δέος τους συμφοιτητές σου να μιλάνε για σειρές Taylor και McLaurin,
(ενώ ο μόνος Taylor που ήξερες εσύ, ήταν ο ντράμερ των Queen  )
και καταλαβαίνεις πια σίγουρα ότι τα 'χεις σκατώσει στο μόνο πράγμα που μετράει (για τους άλλους)
στο πρώτο βήμα για την οικονομική και κοινωνική σου αποκατάσταση.

δεν έχει πια σημασία ότι εσύ δεν φανταζόσουν έτσι τη ζωή σου (δεν σε ρώτησε κανείς),
ότι αυτά τα 3 χρόνια που φαινομενικά κωλοβαρούσες, σίγουρα δεν πήγαν χαμένα, ούτε πέρασαν εύκολα,
ότι το σαράκι "τι θα κάνω τελικά με τη σχολή?" σε τυραννούσε κάθε μέρα,
ενώ υπολόγιζες πόσες εξεταστικές θα περνάσεις από 10 μαθήματα για να πάρεις πτυχίο στην ώρα σου.



Δεν μπορεί κανείς να μιλάει για φοιτητές που αξίζουν και δεν αξίζουν,
ούτε να το παίζει ΛΟΚατζής και να λέει ότι εδώ η εκπαίδευση είναι μόνο για σκληρά αντράκια.
χρειάζεσαι κάποιον να σε στηρίξει, να σε βοηθήσει να πάρεις μια απόφαση για το τι θα κάνεις.

Ίσως τελικά, αν δεν έχεις περάσει από αυτή τη φάση, δεν μπορείς να κρίνεις.
Αν δεν καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσεις να πας μπροστά ή πίσω, στη ζωή σου τελικά
και κατά το πόσο μπορείς πια να κάνεις κάτι τετοιο με μια γαμημένη ψυχολογία.


@ Turambar
με τιμάει ιδιαίτερα ο χαρακτηρισμός σου 
αδερφός συμφοιτητής κι αδερφος ταινιόφιλος!

[BOBoMASTORAS]

Bob, πολύ ρομαντικά το βλέπεις το θέμα. Η σχολή είναι σκ@τ@, τελεία και παύλα. Δεν θέλει και πολλή ανάλυση. Προσωπικά σιχαίνομαι την σχολή κάθε μέρα επί 5 (και βάλε... ) χρόνια με αυξανόμενη ένταση (τι κερδίζω? ). Όταν είσαι σε αυτήν τη θέση, υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσεις την κατάσταση:
1) "Όσο πιο γρήγορα τελειώσω, τόσο πιο γρήγορα θα φύγω"
2) "Και οι άλλες σχολές είναι στα ίδια χάλια, οπότε δεν τίθεται θέμα λανθασμένης επιλογής."
Η απέχθεια που προκαλεί η σχολή δεν έχει να κάνει με το επιστημονικό αντικείμενο, αλλά με την κατάσταση του ελληνικού πανεπιστημίου.

δεν είναι τόσο το δικαίωμα επιλογής.
κι έχω την εντύπωση ότι τα περισσότερα παιδιά που ήρθαν στη σχολή
παρακινημένοι από φίλους/γονείς/γνωστούς/καθηγητές
είτε γιατί δεν ήταν σίγουροι για το τι θα κάνουν, είτε γιατί εμπιστεύοντουσαν την κρίση των ανωτέρω,
από κεκτημένη ταχύτητα, ικανοποιητική πίεση από το περιβάλλον και αποφυγή του ερωτήματος "πού είμαι και τί κάνω εδώ?"
έβγαλαν σχετικά γρήγορα και εύκολα τη σχολή.

Ίσως να τα βλέπω ρομαντικά, ίσως αυτό να είναι ο δικός μου τρόπος να κρατηθώ στη σχολή. Ίσως η σχολή να είναι σκατά, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι τι σημαίνει για το καθένα. Γιατί αν σημαίνει κάτι θα κάτσεις και θα βρεις τρόπους να το αντιμετωπίσεις, αλλιώς όπως είπε και ο Dr Gonzo Let go the fucking wheel. Σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που δεν έκαναν συνειδητή επιλογή να έρθουν σε αυτή τη σχολή και τελικά την έβγαλαν και με καλό βαθμό. Δε νομίζω όμως να διαφωνεί κανείς ότι η επιλογή θα έπρεπε να είναι συνειδητή και αν συνέβαινε αυτό τότε στις πρώτες απογοητεύσεις και τα 5αρια των πρώτων εξαμήνων θα πείσμωνες. Οπότε τελικά δε θα σε έπαιρνε από κάτω και κάποια στιγμή θα έρχονταν και καλοί βαθμοί σε δύσκολα μαθήματα που θα σε ικανοποιούσαν ακόμη περισσότερο. Το αίσθημα ικανοποίησης στον άνθρωπο είναι πολύ περίεργο και το σημαντικότερο είναι να μη σε πάρει από κάτω. Αυτό σημαίνει τη κατάλληλη στιγμή θα καταφέρεις να βρεις ερείσματα για να συνεχίσεις.

Επιπλέον η σχολή μας πιστεύω ότι έχει ένα σοβαρό πλεονέκτημα από τη πλευρά της μηχανικής. Είναι η μόνη σχολή που μπορείς να σχεδιάσεις και να υλοποιήσεις συστήματα ακόμη και στο σπίτι σου. Σε κανένα άλλο τμήμα του πολυτεχνείου δε μπορείς να το κάνεις αυτό. Ο αρχιτέκτονας και ο πολιτικός δε μπορεί να χτίσει σπίτι μέσα στο σπίτι του, ο μηχανολόγος δε μπορεί να έχει τόσο εύκολα κινητήρες και γρανάζια. Αντίθετα ο ηλεκτρολόγος και ο μηχανικός υπολογιστών μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικά συστήματα στο ίδιο τους το σπίτι πολύ πιο εύκολα και να πειραματιστούν.

[Larry_Flynt]

Όταν λέτε σκατα εννοείτε δε σας αρέσει ή οτι είναι μάπα η οργάνωση κτλ. ?

[BOBoMASTORAS]

Όταν λέτε σκατα εννοείτε δε σας αρέσει ή οτι είναι μάπα η οργάνωση κτλ. ?

Εγώ προσωπικά αναφέρομαι στην οργάνωση

[Larry_Flynt]

Και γώ στην οργάνωση. Το ρώτησα γιατι μπερδεύτηκα και πιστεύω και άλλοι.

[Aurelius]

Ενταξει, η οργανωση ειναι ενας τομεας που με τις σωστες κινησεις και χωρις απαραιτητα τα πολλα λεφτα, μπορουν να γινουν θαυματα.

Εγω στην αρχη(πρωτο ετος ας πουμε) αναρωτιωμουν, αν ηταν αυτο που ηθελα πραγματικα(και αυτο πιστευω το σκεφτομουν γιατι στην αρχη ειχαμε πολλα μαθηματικα κτλ κτλ που ηταν λιγο ασχετα με αυτα που περιμενα). Μετα σκεφτομουνα τι αλλο ειχα επιλεξει στο μηχανογραφικο και ελεγα, ΝΑΙ αυτο θελω. Και τωρα το λεω χιλιες φορες.

Το προβλημα το βλεπω κυριως στον χρονο και στους καταραμενους κολοβαθμους. Γιατι, οταν εχεις φτασεις στο 3 η 4 ετος και εχεις μετριους βαθμους, επειδη στην αρχη ηθελες να ξεκουραστεις λιγο απο τις εξετασεις του λυκειου, μετα σκεφτεσαι οτι για να συνεχισεις θα πρεπει να βγαλεις τους λεγομενους καλους βαθμους. Και σκεφτεσαι, οτι γαμωτο, κατεστρεψα τον εαυτο μου. Δεν θα μπορεσω να κανω αυτο που θελω, γιατι  Γρ. Αλγεβρα στο πρωτο εξαμηνο(παραδειγμα τωρα) εγραψα 5.

Επισης ,πιστευω οτι μεγαλο κακο, τουλαχιστον προσωπικα, πιστευω ειναι οτι δεν μας προτρεπουν να πιστεψουμε στους εαυτους μας. Εγω μεχρι το τριτο ετος νομιζα οτι αυτα που μαθαινουμε δεν μπορουν να εφαρμοστουν στην πραξη, επειδη τα μαθαινουμε απλοποιημενα(καταλοιπο και του σχολειου). Ετσι μαθαινοντας κατι, πολλες φορες δεν το μαθαινα επειδη μπορω οπως ειπε και ο Bob να το κανω στο σπιτι μου, αλλα εγκυκλοπαιδικα. Πιστευω οτι εχω χασει σε εμπερια και βαθος γνωσης εξαιτιας αυτου. Το καλο ειναι οτι εχω παψει να το πιστευω αυτο.

Ελπιζω οι καινουριοι να μην υποπεσουν στις ιδιες παγιδες...

[jimi]

Ελπιζω οι καινουριοι να μην υποπεσουν στις ιδιες παγιδες...

Στο χέρι μας είναι να τους ενημερώσουμε...

[sakaflias7]

τωρα το ειδα αυτο το τοπικ κ προσωπικα τον πρωτο χρονο κ κυριως το πρωτο εξαμηνο με το που εβγαιναν κπ μαθηματα που δεν περνουσα μ περασε πολλες φορες απο το μυαλο.

[bouzias]

Μόλις είδα αυτό το τόπικ!

Προσωπικά όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω τι θέλω να σπουδάσω σκέφτηκα ότι το καλύτερο θα ήταν να σπουδάσω κάποιο απ' τα χόμπι μου. Έτσι θα έκανα τη δουλειά... παιχνίδι (όπως νόμιζα στα 18 μου). Επομένως σκέφτηκα: α) τι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου (ποια είναι τα χόμπι μου); β) ποια είναι τα αγαπημένα μου μαθήματα στο σχολείο (ναι είχα και τέτοια ). Η απάντηση στο πρώτο ήταν τα βιντεοπαιχνίδια (και γενικά ό,τι είχε σχέση με υπολογιστές), τα lego (γενικά ήμουν και είμαι λίγο μαστροχαλαστής) και το παδόσφαιρο (γενικά ο αθλητισμός). Η απάντηση στο δεύτερο ήταν τα μαθηματικά κατά κύριο λόγο αλλά και η φυσική (εκτός από τη γυμναστική φυσικά). Έτσι (αφού απέκλεισα τα ΤΕΦΑΑ) αποφάσισα να δηλώσω κάτι ανάμεσα σε πληροφορική, μαθηματικό, φυσικό ή ηλεκτρολόγους που λίγο πολύ τα συνδύαζε όλα. Τελικά κατάφερα να βγάλω μεγάλο βαθμό και πέρασα στην πρώτη μου επιλογή στους ηλεκτρολόγους. Σ' αυτό με βοήθησαν και δύο φίλοι μου οι οποίοι ήταν ένα χρόνο μεγαλύτεροι και είχαν περάσει και οι δύο ηλεκτρολόγοι και μου είπαν αρκετά πράγματα σχετικά με το πώς είναι η σχολή.

Τελικά κάθε άλλο παρά απογοητεύτηκα με το αντικείμενο της σχολής. Μου άρεσε από το 1ο εξάμηνο μέχρι και το 10ο (ορκίστηκα φέτος τον Ιούλιο). Καταρχάς στο 1ο εξάμηνο παντού έβλεπα μαθηματικά! Η χαρά μου! Αυτό που ήθελα! Βάλε και τη φυσική (η οποία με ζόρισε αρκετά) και τον λίγο προγραμματισμό (που μου φάνηκε παιχνιδάκι) και το σχέδιο (που μου άρεσε πάρα πολύ αν και έτρωγε ατέλειωτες ώρες - για ένα διάστημα σκεφτόμουν και την αρχιτεκτονική). Αισθανόμουν στο στοιχείο μου! Αυτό με βοήθησε στο να διαβάζω και μέσα στο εξάμηνο (είχα αποφασίσει να τιμήσω τον κόπο που κατέβαλα για να περάσω και να κάνω όσο το δυνατόν καλές σπουδές) οπότε πέρασα σχεδόν όλα τα μαθήματα. Κάπως έτσι έζησα και το δεύτερο αλλά και τα επόμενα εξάμηνα. Το μόνο μου πρόβλημα στα επόμενα εξάμηνα ήταν πώς θα γινόταν να πάρω κανένα μάθημα παραπάνω από αυτά που μου άρεσαν αλλά δε χωρούσαν στη δήλωση μαθημάτων (και ήταν και πρακτικά αδύνατο να παρακολουθήσω).

Φυσικά και υπήρξαν μαθήματα με τα οποία πραγματικά ζορίστηκα. Μαθήματα τα οποία με έκαναν να τρυπήσω παντελόνια απ'το πολύ διάβασμα (τρόπος του λέγειν). Μαθήματα τα οποία δεν άντεχα να διαβάσω γιατί τα βαριόμουν μέχρι αηδίας (αν και αυτά ήταν πολύ λίγα - 2-3). Γενικά όμως αν και δυσκολευόμουν μου άρεσε γιατί πάντα ασχολιόμουν με μαθηματικά, φυσική, υπολογιστές. Γιατί καταλάβαινα ότι όλα αυτά χρειάζονται για να μάθεις να λύνεις προβλήματα που αύριο θα συναντήσεις ως μηχανικός.

Φυσικά και υπάρχουν προβλήματα στη σχολή. Από πεπαλαιωμένα βιβλία μέχρι προβλήματα στο πρόγραμμα σπουδών (και πολλά άλλα). Εγώ πάντως δεν έμεινα σ'αυτά. Κάνω κάτι που μου γουστάρω και αυτό μετράει για μένα. Πραγματικά αδιαφορώ (όχι τελείως είναι αλήθεια - λίγη ματαιοδοξία πάντα θα υπάρχει) για τα σχόλια των άλλων (είτε είναι θετικά είτε αρνητικά) όσον αφορά τη σχολή μου και δε σκέπτομαι το αν θα βγάλω πολλά χρήματα στο μέλλον. Πιστεύω ότι θα έρθουν μόνα τους με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν και οι βαθμοί.

Ορισμένα από τα προηγούμενα ποστςμε κάνουν να αισθάνομαι ότι έρχομαι από άλλο πλανήτη. Ρε παιδιά πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας! Κανείς δε σας εμποδίζει! Μην απογοητεύεστε! Νέοι άνθρωποι είμαστε. Καταρχάς η σχολή μας μας δίνει πάρα μα πάρα πολλές διεξόδους. Μπορείς να ασχοληθείς από ηλεκτρογεννήτριες μέχρι multimedia και από ρομποτική μέχρι τηλεπικοινωνιακά συστήματα (για να είμαστε προσγειωμένοι τα περισσότερα από αυτά στο εξωτερικό δυστυχώς). Και ναι μπορείτε να αλλάξετε σχολή ακόμη και σε μεγάλα έτη (ένας φίλος μου πήρε τομέα στο 4ο έτος και το επόμενο έτος ξεγράφτηκε και πήγε οδοντιατρική!). Φυσικά αυτό εξαρτάται από τον καθένα (προσωπικά βρίσκω πιο συνετό το να καθίσεις και να τελειώσεις μια σχολή ακόμα κι αν δε σου αρέσει ιδιαίτερα δε αν έχεις φτάσει σε μεγάλο έτος).

Όντας διπλωματούχος πλέον (τρομάρα μου) δηλώνω ότι από τη σχολή έχω κατά βάση ευχάριστες αναμνήσεις γιατί μου άρεσε πολύ το αντικείμενο του ηλεκτρολόγου μηχανικού. Και στενοχωριέμαι λίγο που τέλειωσε... κι όλας. Απʼ την άλλη χαίρομαι γιατί ξέρω ότι είναι δυνατό να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου στο μέλλον (μετά το φανταρικό) και να εμβαθύνω σε κάποια περιοχή από τις τόσες που μου άρεσαν. Βέβαια προσπαθώ να είμαι προσγειωμένος. Ξέρω ότι όσο περνάν τα χρόνια ο άνθρωπος βαραίνει (κυρίως μετά το στρατό) και ότι μπορεί να χρειαστεί να πάω στο εξωτερικό αν δε θέλω να με συντηρούν οι γονείς.

Αυτά για την ώρα. Το ξέρω ότι τα έγραψα λίγο σκόρπια...