Βραδιά Ποίησης - Πέμπτη 22/06/2006

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[miss_elec]

Ευχαριστούμε εσένα veridiano για τα ωραία κομμάτια που έπαιξες στην κιθάρα!

Eυχαριστούμε και τα παιδιά που τα κουβάλησαν πάλι κάτω!

[meltemi]

 

[miss_elec]

Oυφ, έτοιμο το αρχειάκι με τα ποιήματα που σας διάβασα!
Το παραθέτω και σαν ποστ (με όχι τόσο καλή μορφοποίηση). Enjoy!!

----------------------------- ----- ----- ----- --------------------------
Διαδικτυακές πηγές

-OΛΟ το Άξιον Εστί του Ελύτη στο ακόλουθο link (τί σας βρήκα πάλι!)
http://www.paremvaseis.org/elitis11.htm
-ΟΛΑ του Καβάφη στο επίσημο site www.kavafis.gr !
-Η σελίδα του Καβάφη ανήκει στο Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού. Εχουν και τη σελίδα Νέα Ελληνική Λογοτεχνία και Πολιτισμός) http://www.snhell.gr/ 
Το ΑΠΟΛΥΤΟ site!
-----------------------------------------------------------------------------------


Οδυσσέας Ελύτης


Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθυούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού ' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
΄Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους και τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου αστερίας

Aκουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή για να πας καβάλα στο μαΐστρο

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.



                                              ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  (1959)

                           Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου
                                     και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι
                                                 ΨΑΛΜΟΣ ΡΚΗ'


                                                    ΤΑ ΠΑΘΗ   
                                                          ιβ'

                       Ανοίγω το στόμα μου * κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
                   Και παίρνει τα λόγια μου * στις σκοτεινές του σπηλιές
                 Και στις φώκιες τις μικρές * τα ψιθυρίζει
                         Τις νύχτες που κλαιν * των ανθρώπων τα βάσανα.

                     Χαράζω τις φλέβες μου * και κοκκινίζουν τα όνειρα
                    Και τσέρκουλα γίνονται * στις γειτονιές των παιδιών
                      Και σεντόνια στις κόπε * λες που αγρυπνούνε
                           Κρυφά για ν' ακούν * των ερώτων τα θαύματα

                          Ζαλίζει τ' αγιόκλημα * και κατεβαίνω στον κήπο μου
                       Και θάβω τα πτώματα * των μυστικών μου νεκρών
                     Και τον λώρο το χρυσό * των προδομένων
                              Αστέρων τους κό * βω να πέσουν στην άβυσσο.
 
                     Σκουριάζουν τα σίδερα * και τιμωρώ τον αιώνα τους
                            Εγώ που δοκίμασα * τις μυριάδες αιχμές
                    Κι από γιούλια και ναρκί * σσους το καινούριο
                                   Μαχαίρι έτοιμα * ζω που αρμόζει στους Ήρωες.


                     Γυμνώθω τα στήθη μου * και ξαπολυούνται οι άνεμοι
                         Κι ερείπια σαρώνουνε * και χαλασμένες ψυχές
                     Κι απ' τα νέφη τα πυκνά * τής καθαρίζουν
                               Τη γη, να φάνουν * τα Λιβάδια τα Πάντερπνα!




Κ. Π. Καβάφης


Ποσειδωνιάται 
 
       Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής
       Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι
       και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι, τά τε πολλά των επιτηδευμάτων,
       άγειν δε μιάν τινα αυτούς των εορτών των Ελλήνων
       έτι και νυν, εν η συνιόντες αναμιμνήσκονται των αρχαίων
       ονομάτων τε και νομίμων, απολοφυράμενοι προς αλλήλους
       και δακρύσαντες απέρχονται.
       AΘΗΝAΙΟΣ

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ι
ταλιώται έναν καιρό κι αυτοί•
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.



Επιτάφιον 
 
Ξένε, παρά τον Γάγγην κείμαι Σάμιος
ανήρ. Επί της τρισβαρβάρου ταύτης γης
έζησα βίον άλγους, μόχθου, κ’ οιμωγής.
Ο τάφος ούτος ο παραποτάμιος
κλείει δεινά πολλά. Πόθος ακήρατος
χρυσού εις εμπορίας μ’ ώθησ’ εναγείς.
Εις ινδικήν ακτήν μ’ έρριψ’ η καταιγίς
και δούλος επωλήθην. Μέχρι γήρατος
κατεκοπίασα, ειργάσθην απνευστί —
φωνής ελλάδος στερηθείς, και των οχθών
μακράν της Σάμου. ΄Οθεν νυν ουδέν φρικτόν
πάσχω, κ’ εις άδην δεν πορεύομαι πενθών.
Εκεί θα είμαι μετά των συμπολιτών.
Και του λοιπού θα ομιλώ ελληνιστί.


Αναγνωστάκης Μανόλης


Νέοι της Σιδώνος 
 
Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου.
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.

(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες;)

[emmanuel]

βασικά το κακό είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ειναι πολύ σκοτεινά,και πρέπει να βγάλεις φλας,κατι που δεν έκανα για ευνόητους λόγους.
ετσι το μόνο που μένει είναι κάποια ηχητικά αποσπάσματα από τα τραγούδια με την κιθάρα που παίχτηκαν κατα τη διαρκεια,καθώς και οι παρακάτω "ασχετες φώτο"που τραβήχτηκαν πριν ξεκινήσει η βραδιά.χαρακτηριστικο στην τελευταία ο "πυρετος της προετοιμασίας"-πρέπει να είναι ο καλισθένης

[Appelsinpiken]

από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Θα πενθώ πάντα-μ'ακούς;-
για σένα, μόνος, στον Παράδεισο

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

[Optima]

Αυτό ήταν απ' τα καλύτερα... :'(   

Καβάφης Καββαδίας Ελύτης the best..

[meltemi]

Πραγματικά.


Και το συγκεκριμένο είναι και από τα δικά μου αγαπημένα. 

[miss_elec]

Μην ξεχνάτε να δημοσιεύετε τα κείμενα που μας διαβάσατε!!

[Prof. Tournesol]

Και ο "δικός μου" Ελύτης...

Από τη συλλογή "Ήλιος ο Πρώτος" (1943)

XIV

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας
Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες.

Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθήσαμε
Και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.
Μια πεταλούδα πέταξε απ'τα στήθια μας
Ήτανε πιο λευκή
Απ'το μικρό λευκό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές
Πως δεν θυμότανε καθόλου τί σκουλήκια έσερνε.

Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
Και τραγουδούσαμε γύρω-τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μή λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
λέγε μας τη ζωή.

Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ'τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό το 'χουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.

Είμαστε από καλή γενιά.




XVI

Με τί πέτρες τί αίμα και τί σίδερο
Και τί φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο προκαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου - πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τί
Σίδερο με τί πέτρες τί αίμα τί φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

[civilos]

Αν και δεν διάβασα κανένα ποίημα στη βραδιά ποίησης, θα ήθελα να δημοσιεύσω το ποίημα που διάβασε κάποιος καθηγητής του τμήματος σας(??), το οποίο είναι ένα από τα αγαπημένα μου.

Robert Frost (1874–1963).  Mountain Interval.  1920.
 
1. The Road Not Taken
 
 
TWO roads diverged in a yellow wood,   
And sorry I could not travel both   
And be one traveler, long I stood   
And looked down one as far as I could   
To where it bent in the undergrowth;           5
 
Then took the other, as just as fair,   
And having perhaps the better claim,   
Because it was grassy and wanted wear;   
Though as for that the passing there   
Had worn them really about the same,           10
 
And both that morning equally lay   
In leaves no step had trodden black.   
Oh, I kept the first for another day!   
Yet knowing how way leads on to way,   
I doubted if I should ever come back.           15
 
I shall be telling this with a sigh   
Somewhere ages and ages hence:   
Two roads diverged in a wood, and I—   
I took the one less traveled by,   
And that has made all the difference.           20

[thanasiskehagias]

Όταν είδα την Πέμπτη ότι η Κατερίνα θα διαβάσει την "Μαρίνα των Βράχων", ήθελα να διαβάσω κι εγώ ένα ποίημα του Ελύτη που αγαπώ πολύ, την "Τρελλή Ροδιά". Δεν το είχα μαζί μου εκείνη την βραδιά, το ποστάρω τώρα.

Καλό καλοκαίρι!

Θανάσης

================= Η ΤΡΕΛΛΗ ΡΟΔΙΑ, Οδ. Ελύτη ==============

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελλή
  ροδιά
Που σκιρτάει στο  φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο
 της
Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η
  τρελλή ροδιά
Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου ;

Οταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια
Θερίζουνε με τα ξανθά τους  χέρια τα τριφύλλια
Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η
  τρελλή ροδιά
Που  βάζει ανύποπτη μέσ' στα χλωρά πανέρια τους  τα
  φώτα
Πού ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε
  μου
Είναι η τρελλή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ
  φτερά
Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά
Που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της
Ποτέ  θλιμμένη  και  ποτέ  γρινιάρα, πέστε μου  είναι  η
  τρελλή ροδιά
Πού ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα πού ανατέλλει;

Πέστε μου, είναι η τρελλή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά
Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια
Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
Σ' αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά
Που τρίζει τ' άρμενα ψηλά στο διάφανον αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει
Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελλή ροδιά
Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές
  του δαίμονα
Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της
  μέρας
Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου εί-
    ναι η τρελλή ροδιά
Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα  πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπεν-
   ταυγούστου
Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή
   που ξελογιάζει
Τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της
Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά
Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα  φτερά στο στήθος των
   πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελλή ροδιά;

[meltemi]

Όταν είδα την Πέμπτη ότι η Κατερίνα θα διαβάσει την "Μαρίνα των Βράχων", ήθελα να διαβάσω κι εγώ ένα ποίημα του Ελύτη που αγαπώ πολύ, την "Τρελλή Ροδιά". Δεν το είχα μαζί μου εκείνη την βραδιά, το ποστάρω τώρα.

Καλό καλοκαίρι!

Θανάσης

Kαλό καλοκαίρι και σε εσάς κι ευχαριστούμε για όλα.   

[miss_elec]

Eυχαριστούμε πολύ κ. Κεχαγιά

@Civile μήπως υπάρχει περίπτωση να βρούμε αυτό το ποίημα του Robert Frost και στα ελληνικά? (δε φτάνει που μας το έστειλες, το θέλουμε και στα ελληνικά...)

[civilos]

Το έψαξα και στα ελληνικά, αλλά απέτυχα παταγωδώς. Φαίνεται ότι δεν μπήκε κανείς στον κόπο να το μεταφράσει. Θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε εμείς βέβαια, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι και τόσο ποιητικό! 

[Λοξίας]

Και του Προέδρου το πόνημα:

Μας λένε Έλληνες ή Γραικούς;

Αδιάφορο.

Όπως και να μας λένε,

εκτός από τέκνα της οργής,

είμαστε παιδιά της Πύρρας και του Δευκαλίωνα,

της φωτιάς και του κρασιού δηλαδή.