Κατάληψη και ΜΜΕ

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[abbis]

«Προσχέδιο πρότασης προς συζήτηση» για τα ΑΕΙ παρουσίασε η Μ.Γιαννάκου

«Προσχέδιο πρότασης προς συζήτηση» -όπως τόνισε- για την αναβάθμιση των ΑΕΙ παρουσίασε η υπουργός Παιδείας Μ.Γιαννάκου την Τετάρτη.

Η υπουργός Παιδείας απέφυγε να κάνει λόγο για νομοσχέδιο και υπογράμμισε πως πρόκειται για την πρόταση του υπουργείου. Κάλεσε, δε, την εκπαιδευτική κοινότητα, τα κόμματα και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς να συμβάλλουν στο διάλογο, με τις προτάσεις τους. Σημείωσε ότι ο διάλογος θα διαρκέσει όσο χρειαστεί.

Όπως τόνισε, στόχος είναι η συνεννόηση και η μεγαλύτερη δυνατή σύνθεση προτάσεων, ώστε να αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση και να πραγματοποιηθούν αλλαγές που θα διαρκέσουν επί μακρόν και δεν θα αμφισβητούνται.

Η Μ.Γιαννάκου κάλεσε σε διάλογο μέσω κάθε πρόσφορου μέσου, όπως η αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, το Συμβούλιο Πρυτάνεων και το διαδίκτυο.

Μεταξύ των σημείων-προτάσεων στα οποία αναφέρθηκε η υπουργός Παιδείας είναι:

- Το άσυλο. Σημείωσε ότι ο σεβασμός της κυβέρνησης για το πανεπιστημιακό άσυλο είναι απόλυτος και δεδομένος και πρότεινε η απόφαση για την άρση του ασύλου να λαμβάνεται από το πρυτανικό συμβούλιο, ενώ σε περίπτωση επέβασης της αστυνομίας, αυτό θα γίνεται με την παρουσία εισαγγελέα.

- Το όριο σπουδών. Ως ανώτατο όριο σπουδών για τους φοιτητές ορίζεται το ν+2, δηλαδή ο αριθμός των εξαμήνων προσαυξημένος κατά 50%, ενώ μετά από απόφαση του ΑΕΙ υπάρχει η δυνατότητα για παράταση σπουδών κατά επιπλέον ένα χρόνο. Το όριο αυτό θα ισχύσει για τους νέους φοιτητές, ενώ για όσους φοιτούν ήδη, προβλέπεται παράταση πέντε ετών στις σπουδές τους.

- Πρυτανικές εκλογές. Δεν αλλάζει το ποσοστό συμμετοχής των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές.

Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο

Εν τω μεταξύ, φοιτητές και πανεπιστημιακοί καθηγητές έχουν προγραμματίσει πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη, με τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ, που έχει προκηρύξει τρίωρη στάση εργασίας (12:00-15:00) και της ΑΔΕΔΥ, που έχει αποφασίσει 24ωρη απεργία.


news.in.gr
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=717309&lngDtrID=244

[anonymous-root]

Η αστυνομία χαιρετίζει τις κινητοποιήσεις των φοιτητών

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=717300

Τη στήριξή της στις κινητοποιήσεις των φοιτητών εκφράζει με ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων, δύο εβδομάδες μετά τα βίαια επεισόδια στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.

Όπως επισημαίνεται στο κείμενο της ανακοίνωσης, η ΠΟΑΥ «χαιρετίζει τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και των καθηγητών εναντίον του νόμου-πλαισίου για την Παιδεία, διαχωρίζοντας τη θέση της από κάθε προσπάθεια υπονόμευσης και αποδυνάμωσής τους».

Στην ανακοίνωση, τονίζεται, ωστόσο η ευθύνη των φοιτητών «για την προστασία των όποιων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και καταδίκης της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση».

Ερωτηθείς γιατί δεν εκδόθηκε ανακοίνωση συμπαράστασης προς τους φοιτητές που τραυματίστηκαν στα βίαια επεισόδια πριν από δύο εβδομάδες, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Δημήτρης Κυριαζίδης δήλωσε στην Ελευθεροτυπία:

«Ήμασταν λίγο καχύποπτοι [...] Δεν βγάλαμε ανακοίνωση, περιμέναμε να δούμε πώς θα κυλήσει η υπόθεση, ποιος έχει την ευθύνη».

Σύμφωνα με τον κ. Κυριαζίδη, απολύτως υπεύθυνη είναι «η κυβερνητική πολιτική».

[megapixel]

Πραγματικά: Τα «Αριστερά σχήματα», η φοιτητιώσα νεολαία του «Συν» (με ομολογουμένως αρκετό χιούμορ και χωρίς τον στεγνό λόγο της ΚΝΕ) κινητοποίησε μεγαλύτερη από τα συνηθισμένα μερίδα φοιτητών. Την έκανε να φανεί νεολαιίστικη εξέγερση. Τέτοια που κάποιοι αφρόνως τη συνέκριναν με τη Γαλλία.

Επιτέλους, κάποτε εσύ πρέπει να μάθεις ότι δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο νομίζεις, ούτε τόσο παντογνώστης όσο νομίζεις. Τα Αριστερά Σχήματα δεν έχουν καμία σχέση με το Συνασπισμό, πολιτικός τους φορέας είναι η ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας). Άμα είσαι άσχετος, μην το παίζεις γνώστης.

Tι θες να πεις δλδ; οτι ο ΣΥΝ εκφραζει δεξιές απόψεις?

[gpap]

Να και κάτι που θα το χαρεί προπάντων ο φίλος μου ο aliakmwn...


Παιδεία ελεγχόμενη από την κοινωνία

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΟΜΩΝ

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σημερινή φοιτητική εξέγερση όχι μόνο ήταν αναπόφευκτη, αλλά και έρχεται μάλλον καθυστερημένα. Ηδη από το 2001, η Διακήρυξη της Ε.Ε. στην Μπολόνια προδιέγραφε τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης που θα διασφάλιζε:

* Τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής ανώτατης εκπαίδευσης και

* Την αποτελεσματική σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη.

Η απόλυτη αυτή σύνδεση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς (σε αντίθεση με την αντίστοιχη σχετική σύνδεση στην περίοδο της σοσιαλδημοκρατίας) συνοψίζει το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ως προς την εκπαίδευση και την έρευνα και έχει καθοριστικές συνέπειες τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη χρηματοδότησή τους. Ετσι, καθιερώνεται και ρητά ότι το πανεπιστήμιο είναι στην υπηρεσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ενώ με πολλούς άμεσους ή έμμεσους τρόπους εισάγεται η χρηματοδότηση βασικά εκείνων των προγραμμάτων σπουδών και έρευνας που εξυπηρετούν τις «ανάγκες της κοινωνίας» που ταυτίζονται με τις «ανάγκες της αγοράς». Η γνώση αποκτά, επομένως, ένα εντελώς εργαλειακό χαρακτήρα, με στόχο την εξυπηρέτηση της οικονομίας της αγοράς και των ελίτ που την ελέγχουν, ανεξάρτητα από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, τις επιθυμίες των εκπαιδευτών και των εκπαιδευόμενων και φυσικά τις ίδιες τις «καθαρές» γνωστικές ανάγκες του κάθε επιστημονικού κλάδου.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι στη σοσιαλ-φιλελεύθερη Βρετανία, ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, παρατηρείται συνεχής συρρίκνωση των τμημάτων που έχουν γνωστικό αντικείμενο τη Φιλοσοφία, την Ιστορία, τα Θεωρητικά Οικονομικά, τη Μηχανολογία κ.λπ. σε όφελος προγραμμάτων άμεσα συνδεδεμένων με την αγορά (marketing, business studies, management κ.λπ.). Και αυτό δεν αποτελεί αποτέλεσμα κάποιου συνωμοτικού σχεδίου των ελίτ, αλλά απλώς της λειτουργίας της «εσωτερικής» αγοράς που έχει δημιουργηθεί στην εκπαίδευση και έχει οδηγήσει σε έμμεση ιδιωτικοποίηση των σπουδών και της έρευνας «από τα κάτω».

Από τη μεριά της ζήτησης, οι υποψήφιοι φοιτητές, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της διογκούμενης ανεργίας και υποαπασχόλησης, επιλέγουν γνωστικά αντικείμενα που έχουν «πέραση» στην αγορά, αυξάνοντας τις αιτήσεις για τα σχετικά πανεπιστημιακά τμήματα και επομένως τα δημόσια κονδύλια που στρέφονται προς αυτά. Από τη μεριά της προσφοράς, τα τμήματα αυτά εξασφαλίζουν πολύ πιο εύκολα χρηματοδότες, σπόνσορες κ.λπ., που «συμπληρώνουν» τη σχετικά συρρικνούμενη δημόσια χρηματοδότηση, την οποία επιβάλλει, στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η ανάγκη μείωσης των φόρων των προνομιούχων στρωμάτων.

Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η μαζική παραγωγή από το εκπαιδευτικό σύστημα απλών τεχνοκρατών, χωρίς καμία γενικότερη παιδεία (παρά μόνο σε ένα εντελώς επιφανειακό επίπεδο) και χωρίς την ικανότητα αυτονομίας στη σκέψη, πέρα από τα στενά και πολύ εξειδικευμένα όρια της πανεπιστημιακής τους εκπαίδευσης. Σημειωτέον, ότι αυτό δεν σημαίνει καν την τελική επικράτηση του επιστημονικού ορθολογισμού στη σκέψη, όπως δείχνει το γεγονός ότι στις ΗΠΑ, όπου το σύστημα αυτό εκπαίδευσης ήταν πάντα κυρίαρχο, διάσημοι επιστήμονες στον κλάδο τους (ακόμη και στις θετικές επιστήμες!) είναι θρησκευόμενοι ή υιοθετούν διάφορα ανορθολογικά συστήματα των οποίων οι κεντρικές ιδέες δεν πηγάζουν από ορθολογικές μεθόδους (δηλ. τον Λόγο και/ ή την προσφυγή στα εμπειρικά δεδομένα), αλλά από διαίσθηση, ένστικτο, αίσθημα, μυστικιστική εμπειρία, αποκάλυψη κ.λπ.

Η παραγωγή παρόμοιων «επιστημόνων», οι οποίοι καλούνται να επιλύσουν τα τεχνικά προβλήματα που θα παρείχαν μεγαλύτερη οικονομική αποτελεσματικότητα σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις -και έμμεσα στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς γενικότερα- είναι ο βασικός στόχος της νεοφιλελεύθερης εκπαίδευσης. Ο στόχος αυτός εξυπηρετείται φυσικά ακόμη καλύτερα αν τα ίδια τα πανεπιστήμια δεν ελέγχονται από την κοινωνία γενικά, η οποία και μόνη μπορεί να εκφράσει το γενικό συμφέρον, αλλά από τις ελίτ και ομάδες μέσα στην κοινωνία που εκφράζουν ειδικά συμφέροντα, είτε είναι οικονομικά είτε είναι πολιτιστικά (π.χ. Εκκλησία) είτε πολιτικο-στρατιωτικά (π.χ. το Αμερικανικό Πεντάγωνο) κ.λπ. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν ένα πανεπιστήμιο είναι κερδοσκοπικό ή όχι, όπως παραπλανητικά υποστηρίζουν τα κόμματα εξουσίας, αλλά εάν το περιεχόμενο σπουδών και της έρευνας καθορίζεται από την κοινωνία γενικά ή από ομάδες μέσα σε αυτή με επενδυμένα συμφέροντα.

Αυτό όμως γεννά το ερώτημα ποιος και πώς εκπροσωπεί την «κοινωνία». Προφανώς, η απάντηση δεν είναι το κράτος, ιδιαίτερα σε μια αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» που αποτελεί το πολιτικό συμπλήρωμα της οικονομίας της αγοράς. Το κράτος ελέγχεται και αυτό από ελίτ, τους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας, οι οποίοι βρίσκονται σε σχέσεις «συγκοινωνούντων δοχείων» με τις οικονομικές και άλλες ελίτ, οι οποίες και εξασφαλίζουν την παραμονή τους στην εξουσία μέσω της χρηματοδότησης των πολυδάπανων προεκλογικών εκστρατειών τους, της προβολής τους από τα ΜΜΕ που ελέγχουν οι ίδιες κ.λπ.

Είναι επομένως φανερό ότι μια δημοκρατική παιδεία με την κλασική έννοια της πολύπλευρης εκπαίδευσης των πολιτών ως πολιτών, μέσω της ανάπτυξης της αυτενέργειάς τους, και ως μελών της κοινωνίας, μέσω της ανάπτυξης των προσωπικών ικανοτήτων τους και ιδιαίτερα της ικανότητάς τους για αυτοστοχαστική δραστηριότητα (και όχι για αποστήθιση!), είναι αδύνατη χωρίς ένα δημοκρατικό περιβάλλον. Δηλαδή, ένα περιβάλλον, όπου οι πολίτες, μέσα από τις συνελεύσεις τους, θα καθόριζαν το γενικό περιεχόμενο της παιδείας και της έρευνας, το οποίο θα εξειδίκευαν οι συνελεύσεις των εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων. Μεσοπρόθεσμα, τα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να ελέγχονται από μια εθνική συνομοσπονδία νέων, αποκομματικοποιημένων δήμων, όπου οι συνελεύσεις των δημοτών θα καθόριζαν τις γενικές κατευθύνσεις της παιδείας και τη χρηματοδότησή της από ένα άκρως προοδευτικό σύστημα φόρου εισοδήματος που θα εξασφάλιζε πραγματικά δωρεάν παιδεία, η οποία θα κάλυπτε όχι μόνο τα έξοδα σπουδών, αλλά και διαβίωσης των φοιτητών.

Πέρα από τις γενικές αυτές κατευθύνσεις, τα πανεπιστήμια θα έπρεπε να ήταν πλήρως αυτόνομα και σε ευγενή άμιλλα μεταξύ τους για την προώθηση της έρευνας και την προσέλκυση φοιτητών. Το εξετασιοκεντρικό σύστημα θα έπρεπε ν' αντικατασταθεί σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης με ένα σύστημα συνεχούς αξιολόγησης των φοιτητών (που θα συμπλήρωνε ένα δημοκρατικό σύστημα αξιολόγησης των καθηγητών), με βάση τακτικές αλλεπάλληλες γραπτές εργασίες, τις οποίες θα εκαλούντο οι φοιτητές να υπερασπίσουν ενώπιον των διδασκόντων και των συμφοιτητών τους.

Συμπερασματικά, τα σημερινά προβλήματα είναι άμεση απόρροια των αντιφάσεων που δημιουργεί το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και το πολιτικό συμπλήρωμά του. Μια δημοκρατική παιδεία προϋποθέτει επομένως αγώνα για ριζική αλλαγή όχι μόνο των εκπαιδευτικών, αλλά και των κοινωνικο-οικονομικών δομών, ώστε οι φοιτητές να μην αναγκάζονται να επιλέγουν γνωστικά αντικείμενα με «πέραση» στην αγορά, αλλά αυτά που ικανοποιούν πραγματικές ανάγκες των πολιτών.1

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/gr.htm

1. Βλ. άρθρα για μια δημοκρατική παιδεία στο περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, αρ. 10, 11 & 13


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/06/2006

[gpap]

H E ξεκίνησε έναν διάλογο πάνω στο ...πόνημα της κ. Υπουργού με το μεγαλεπίβολο τίτλο
'Προσχέδιο Ν. Πλαίσιου για τα ΑΕΙ'

Ρίξτε μια ματιά στις απόψεις του συναδέλφου. Είναι νομίζω ..καταλυτικές και χαρακτηριστικές..


ΓΠ




Μικρές βελτιώσεις και μεγάλες σιωπές

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ Οικονομολόγος, καθηγητής ΕΜΠ

Αν ο θεσμός του πανεπιστημίου είναι στρατηγικής σημασίας (κάτι καθόλου προφανές βεβαίως) κι αν η κάθε μεταρρύθμισή του προσδιορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού μακροχρόνια (25 χρόνια ο ισχύων νόμος-πλαίσιο), το ζήτημα δεν σηκώνει επιπολαιότητες, όπως αυτές οι οποίες περιέχονται στο «προσχέδιο πρότασης» που (επιτέλους) μας ανακοινώθηκε. Παρά τους κινδύνους της αμεσότητας, θα διακινδυνεύσω ένα «προσχέδιο ενστάσεων».

1. Περί χρηματοδότησης: αναμείνατε!... Ενας τόσο θεμελιώδης νόμος μπορεί και πρέπει να έχει «όραμα». Ο συντάκτης του προσχεδίου προσπαθεί να καινοτομήσει εμπλουτίζοντας τους στόχους του πανεπιστημίου με τη φροντίδα για τη βιώσιμη ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και την ισότητα των φύλων. Αποδεκτοί οι συμβολισμοί. Αλλά δεν τολμά ούτε μια κουβέντα για τη χρηματοδότηση που νομιμοποιεί το όποιο «νέο» εγχείρημα. Ούτε καν συμβολικά. Με διατυπώσεις του τύπου π.χ. ότι η πολιτεία δεσμεύεται να εξασφαλίζει χρηματοδότηση «επαρκή» ή «δίκαιη» ή «κατ' αναλογία της οικονομικής μας δυνατότητάς μας σε σύγκριση με τον μέσο όρο της Ε.Ε.» κ.λπ. Πόσω μάλλον αν η εκπαίδευση αποτελεί «στοίχημα» για το μέλλον -όπως πολλοί δήθεν κόπτονται- γιατί τα στοιχήματα όπου και όταν τέθηκαν σοβαρά, στηρίχτηκαν βεβαίως και οικονομικά. Η απουσία οποιουδήποτε «σήματος» για την οικονομική στήριξη του διευρυμένου πανεπιστημιακού συστήματος είναι μάλλον βέβαιο ότι θα διογκώσει το κλίμα καχυποψίας που ήδη υπάρχει.

2. Περί αυτοτέλειας των Ιδρυμάτων: άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Ο κ. συντάκτης κάνει μια μικρή (καλή, αλλά ανεπαρκή) παραχώρηση περιορίζοντας το ρόλο του Ελεγκτικού Συνεδρίου στον έλεγχο νομιμότητας (αλλά όχι σκοπιμότητας). Βελτιώνει επίσης τη διαδικασία εκλογής των συλλογικών οργάνων και διαχείρισης του ασύλου. Κατά τ' άλλα, φαίνεται να υιοθετεί απόψεις του συρμού (χαβούζες τα πανεπιστήμια, άχρηστοι οι πανεπιστημιακοί, τεμπελχανάδες οι φοιτητές) και κρατάει για λογαριασμό του πολύ σοβαρές αλλά και τις πλέον απίθανες αρμοδιότητες. Ετσι π.χ.: (α) ορίζει πώς γίνεται ο προγραμματισμός και τον εγκρίνει (ή μη;) χωρίς δικαίωμα αναθεώρησης για 4 χρόνια, (β) επιβάλλει (αδόκιμα) εξωτερικό «μάνατζερ» με προσόντα και διαδικασίες της επιλογής του, (γ) επιβάλλει ειδική «επιτροπή δεοντολογίας» αγνώστου σκοπιμότητος, όταν όλα τα συλλογικά όργανα -κι είναι πολλά- λειτουργούν εξ ορισμού και ως επιτροπές δεοντολογίας, (δ) προσδιορίζει ενιαίο πρότυπο για τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Ιδρυμάτων, (ε) ορίζει ποιοι και με ποιο τρόπο θα εκπροσωπούν έναν τομέα στη συνέλευση του τμήματος (παραβιάζοντας κατάφωρα κάθε έννοια δημοκρατικής διαδικασίας), (στ) ορίζει -ως μη όφειλε- τον ανώτατο χρόνο σπουδών, καταφεύγοντας σε πλήθος υποπεριπτώσεων για να χρυσώσει το χάπι, (ζ) ρυθμίζει σε πόσα κλιμάκια σπάει ένα μάθημα με μεγάλο ακροατήριο, ποιοι αναλαμβάνουν τα επιμέρους κλιμάκια, πως γίνεται ο συντονισμός τους, ακόμα και ποιος θα είναι ο συντονιστής-αν και ομολογείται αφελώς το προφανές αδιέξοδο, (η) αποφασίζει με πόσους φοιτητές μπορεί να γίνει ένα μάθημα επιλογής (ίδιος και στις σχολές των 50 φοιτητών ή των 1.000) ή ακόμα και (ναι, ναι) μια εργαστηριακή ή κλινική άσκηση, (θ) αποφασίζει πόσες φορές μπορεί να εξεταστεί ένας φοιτητής σε ένα μάθημα και τι γίνεται αν κόβεται συνέχεια, ... και άλλα πολλά. Αλλά δεν του αρκούν. Επιπλέον ο κ. συντάκτης κρατάει στο οπλοστάσιό του καμιά 10ριά Προεδρικά Διατάγματα και Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις, για να ρυθμίσει αργότερα τις λεπτομέρειες των παραπάνω λεπτομερειών. Με προκρούστια λογική ράβει ενιαίο και μοναδικό κοστούμι για όλους και για όλα, αδιαφορεί (ο παντογνώστης) για τον πραγματικό κόσμο της πολυμορφίας, αγνοεί ότι όλα αυτά αποτελούν το σύνηθες έργο των συλλογικών οργάνων (τομέας, τμήμα, σύγκλητος). Τόση αυτοτέλεια ποιος μπορεί να την αντέξει;

3. Για τα μέλη ΔΕΠ: σφυρίζοντας στον αέρα. Ο κ. συντάκτης εισάγει 2 σημαντικές καινοτομίες: (α) για την εκλογή ή εξέλιξη των μελών ΔΕΠ επιβάλλει τη συμμετοχή στα εκλεκτορικά σώματα (κατά το 1/3) μελών ΔΕΠ συναφούς ειδικότητας από άλλα τμήματα ή/και Ιδρύματα, (β) προωθεί -διστακτικά έστω- τη συνεργασία των μελών ΔΕΠ με τους ερευνητές των ερευνητικών κέντρων. Κατά τα άλλα αναλώνεται σε ανούσιες ή περιττές λεπτομέρειες. Απόλυτη σιωπή όμως για μείζονα θέματα που αποτελούν πηγή πλήθους προβλημάτων ηθικής και δεοντολογίας, όπως είναι π.χ. η πλήρης και αποκλειστική απασχόλησή τους στο πανεπιστήμιο, η φυσική τους παρουσία στις αίθουσες και στα εργαστήρια, η αξιολόγησή του διδακτικού τους έργου (εκπαιδευτικό υλικό, μέσα και τρόπος διδασκαλίας, εμψύχωση και μεταδοτικότητα) από τους φοιτητές !... Εύγε για τον τολμηρό κ. συντάκτη τα μέλη ΔΕΠ μπορούν να εξακολουθήσουν να είναι και επαγγελματίες εντός του πανεπιστημίου προς δόξαν της ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Αντιθέτως, δογματικά προσηλωμένος στον τετραετή προγραμματισμό, δυσκολεύει αντί να διευκολύνει την έξοδο σε καθεστώς μερικής απασχόλησης (με περιορισμό δικαιωμάτων και αποδοχών) όσων ενδιαφέρονται να έχουν παράλληλη προσοδοφόρα απασχόληση. Απόλυτη σιωπή ακόμα για το αίσχος των άτυπων και δύστυχων μελών ΔΕΠ που απασχολούνται με ολιγόμηνες συμβάσεις έργου, αλλά στηρίζουν σε μεγάλο βαθμό τα νέα ή/και επαρχιακά τμήματα ή Ιδρύματα (ορίζοντας π.χ. ότι δεν μπορεί να αποτελούν πάνω από το 10% του συνόλου των διδασκόντων). Και άλλα πολλά .....

4. Για τους φοιτητές: τα κεφάλια μέσα. Η αποφασιστικότητα του κ. συντάκτη να «βάλει τάξη» στο σύστημα περιορίζεται τελικά στους φοιτητές. Αναδεικνύει ως μείζον το επουσιώδες θέμα του ανώτατου χρόνου φοίτησης, περιορίζει τις ευκαιρίες εξέτασης και εισάγει κουτοπόνηρα κι από το παράθυρο τους 2 κύκλους σπουδών. Επιχειρεί (σωστά κατ' αρχήν) να ενεργοποιήσει υπάρχουσες διατάξεις για τα προαπαιτούμενα μαθήματα (μηχανισμός απαραίτητος όντως για την εκλογίκευση κάθε εκπαιδευτικής «ροής»), αλλά η «ποινή» για την όποια ολιγωρία (από εδώ και πέρα) δεν αφορά τους κατ' εξοχήν υπεύθυνους (ΔΕΠ, συλλογικά όργανα) αλλά τους φοιτητές! Ο κ. συντάκτης, φαντάζεται συνωμοσίες: αν η συνέλευση δεν υπακούσει ... τότε ο πρύτανης ... κι αν όχι κι αυτός ... τότε εισάγονται οι 2 κύκλοι σπουδών (στο δεύτερο πάει όποιος φοιτητής έχει περάσει τα μαθήματα του πρώτου). Απίστευτη επιπολαιότητα για ένα μείζον θέμα που έχει προκαλέσει ατελείωτες και οδυνηρές συζητήσεις πολλά χρόνια τώρα. Αλλά απόλυτη σιωπή για τη δυνατότητα των νέων παιδιών να έχουν μια «δεύτερη ευκαιρία» -αν (απολύτως αιτιολογημένα) διαπιστώσουν ότι έχουν κάνει λάθος στην αρχική τους επιλογή και επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε άλλο Τμήμα συγγενούς επιστημονικού αντικειμένου ή μια «ευκαιρία διαφοροποίησης», αν επιθυμούν να συνδυάσουν την κύρια ειδικότητά τους με μία δευτερεύουσα που προσφέρεται από άλλο τμήμα. Απόλυτη σιωπή επίσης για τους υποψήφιους διδάκτορες (πηγή ζωής για το πανεπιστήμιο, φυτώριο στελεχών υψηλής εξειδίκευσης για την κοινωνία και την οικονομία) στους οποίους παντού στον αναπτυγμένο κόσμο προβλέπουν καθεστώς μερικής απασχόλησης ως αποζημίωση για το επικουρικό εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο που προσφέρουν σε καθεστώς (σήμερα) «μικρών νέγρων». Και άλλα πολλά ....

5. Και ένας ανατριχιαστικός εκσυγχρονισμός: Σχεδόν όλοι συμφωνούν πια να καταργηθεί το ένα και μοναδικό σύγγραμμα (θεσμός «χουντικής» έμπνευσης και βασικό όπλο του καθηγητή-αφέντη). Με την υπάρχουσα διαδικασία μπορούν να προτείνονται τουλάχιστον δύο έγκυρα (με διεθνή κριτήρια) συγγράμματα για κάθε μάθημα, με δικαίωμα του φοιτητή να προμηθεύεται (δωρεάν) το κατά τη γνώμη του καλύτερο. Αλλά ο κ. συντάκτης αφαιρεί την κρίσιμη αυτή αρμοδιότητα από τα συλλογικά όργανα του πανεπιστημίου και αποφασίζει να «καινοτομήσει», αναθέτον
τας σε εξωτερικό όργανο να συντάξει έναν «εθνικό κατάλογο πανεπιστημιακών συγγραμμάτων» γενικής ισχύος. Πρωτοφανής η ιδέα να εισαχθεί μια «επίσημη κρατική άποψη» για τις βασικές πηγές της γνώσης.

Ποιος θα μας προφυλάξει από τους θεσμικούς μας φύλακες; Περιορίζομαι σε αυτά τα λίγα. Αρκούν ώστε ακόμα και ένας εραστής του διαλόγου να συνταχθεί ασμένως με όσους απαιτούν την πλήρη απόσυρση του «προσχεδίου» προκειμένου να πάμε σε ένα πραγματικό σχέδιο, ικανό να στηρίξει με λίγους, απλούς και γενικούς κανόνες την πλήρη και απολύτως διάφανη και αξιοκρατική αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων. Μόνο τότε μπορεί να γίνει σοβαρός και εξαντλητικός διάλογος εφ' όλης της ύλης.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/06/2006

[gpap]

Πραγματικά θέλει ταλέντο απεριόριστο να φτιάξεις ένα ...πόνημα στο οποίο να διαφωνούν όλοι...
Τέτοια ομοφωνία ..στη διαφωνία ακόμη και στις ιστορικές συνδιασκέψεις των κομμουνιστικών κομμάτων της σταλινικής περιόδου
δυσκολεύεται να βρει κανείς...

...αλλά να διαφωνούν και οι συντάκτες του...Έ τότε ...η ..ομοφωνία της διαφωνίας
γίνεται καταλυτική....

Διαβάστε λοιπόν και τις απόψεις...πάνω στο προσχέδιο ενός εκ της επιτροπής των 'σοφών" του καθηγητή του ΕΜΠ του κ. Παπάζογλου...

.ανευ άλλων σχολίων...

ΓΠ


5 στρατηγικοί στόχοι

Του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ* * Καθηγητή στο Τμήμα Ναυπηγών Μηχ/λόγων Μηχανικών στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο και μέλος της Επιτροπής του ΕΣΥΠ για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση (άλλως, της επιτροπής των «σοφών»)

«Το προσχέδιο πρότασης του ΥΠΕΠΘ για τα ΑΕΙ, αν και διαθέτει αρκετά θετικά σημεία που είχαν προταθεί τόσο από την Επιτροπή για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση του ΕΣΥΠ όσο και από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, εισάγει άλλα, που οδηγούν σε μείωση της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας των πανεπιστημίων.

Παραδείγματα τέτοιων παρεμβάσεων αποτελούν ο εθνικός κατάλογος πανεπιστημιακών συγγραμμάτων και οι λεπτομερείς ρυθμίσεις για τα προαπαιτούμενα και επιλεγόμενα μαθήματα.

Ταυτόχρονα, πουθενά δεν αναφέρεται, έστω ως υποχρέωση της Πολιτείας, η αύξηση της χρηματοδότησης του δημόσιου πανεπιστημίου.

Είναι σαφές ότι πρώτη προτεραιότητα για τα δημόσια πανεπιστήμια αποτελεί η αύξηση της χρηματοδότησής τους, έτσι ώστε, φτάνοντας σε δύο-τρία χρόνια στο 5% του ΑΕΠ, να είναι δυνατή η αναβάθμιση και επέκταση των κτιριακών και άλλων υποδομών και υπηρεσιών τους, με ιδιαίτερη έμφαση πάντα σε υπηρεσίες προς τους φοιτητές (αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, φοιτητικές εστίες, υποτροφίες προς φοιτητές κτλ.) και την έρευνα.

Καμία, όμως, αύξηση χρηματοδότησης δεν θα είναι επαρκής για την αναβάθμιση της ποιότητας των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων, αν δεν συνοδεύεται από την αξιολόγησή τους και από άλλα μέτρα, νομοθετικού περιεχομένου.

Πιστεύω ότι για την πραγματική αναβάθμιση της ποιότητας του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου και την εμπέδωση της αξιοκρατίας σε αυτό, πέντε συγκεκριμένοι στρατηγικοί στόχοι, που θα συνοδεύονται από αντίστοιχα μέτρα, είναι:

1. Αποκομματικοποίηση του πανεπιστημίου, μέσω της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών στις εκλογές για την ανάδειξη των πανεπιστημιακών Αρχών (εκλογή πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων τμημάτων).

2. Πραγματική ακαδημαϊκή αυτοτέλεια και αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων, μακριά από την άμεση εποπτεία του υπουργείου Παιδείας, το οποίο θα αρκείται μόνο σε έλεγχο νομιμότητας (οικονομική αυτοτέλεια, δυνατότητα αποφάσεων για νέα προγράμματα σπουδών κτλ.).

Αυτό μπορεί να γίνει μέσω ενός λιτού νόμου-πλαισίου, που θα ορίζει γενικές αρχές και θα αφήνει τις λεπτομέρειες να καθορίζονται από κάθε πανεπιστήμιο ξεχωριστά, με βάση τους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας του.

3. Διαφάνεια και δημοσιότητα για όλες τις ενέργειες των τμημάτων, σχολών και του πανεπιστημίου (διαχείριση πόρων, περιεχόμενο εκπαίδευσης, εκλογές μελών ΔΕΠ κτλ.), με σκοπό τη διαρκή βελτίωση μέσα από μια λογική ανάδειξης και ενδυνάμωσης των νησίδων ποιότητας.

4. Αμεσότητα στην επικοινωνία διδασκόντων και διδασκομένων, με στόχο την αποτελεσματικότερη εκπαιδευτική διαδικασία, μέσω μικρών ακροατηρίων (π.χ. 80 φοιτητές ανά μάθημα και 15 ανά εργαστήριο), με ταυτόχρονη υποχρέωση της Πολιτείας να δημιουργήσει επαρκείς αίθουσες διδασκαλίας και άσκησης.

5. Προαγωγή της έρευνας, και ειδικότερα της βασικής έρευνας, για την οποία δεν είναι δυνατή η άντληση κονδυλίων από άλλες πηγές».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/06/2006

[gpap]

και μέσα στην ...αναμπουμπούλα ..να και ο λύκος που ..χαίρεται..

Μετά λοιπόν τους 'τενεκέδες΄του κ. Μυλωνά (που τελικά γανώθηκαν σύμφωνα με μεταγενέστερες δηλώσεις του ιδίου)
τη σκυτάλη παίρνει ο κ. Δασκαλόπουλος της γνωστής σύμπραξης (Δέλτα-Τσιπίτα) για να οργανώσει εκδήλωση
(μέσω ΣΕΒ) για τη ..σωτηρία των ...αναξιοπαθούντων ΑΕΙ...

Ποιός αλήθεια θα μας προστατέψει από τους αυτόκλητους προστάτες...

ΓΠ

Παρέμβαση ΣΕΒ στην αναθεώρηση για Παιδεία

Παρέμβαση στη συνταγματική αναθεώρηση επιχειρεί ο ΣΕΒ, με τη διοργάνωση ανοικτού φόρουμ συζήτησης στα θέματα παιδείας, λειτουργίας του κράτους και περιβάλλοντος.

Η διοργάνωση αυτή που έχει προγραμματιστεί για τις 11 Ιουλίου, αποτελεί τη δεύτερη απόπειρα του ΣΕΒ, καθώς η πρώτη είχε γίνει τον Δεκέμβριο του 2005, με πρωτοβουλία του τότε αντιπροέδρου και σημερινού προέδρου του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλου.

Φορείς και απλοί πολίτες μπορούν να τοποθετηθούν σε ερωτήματα όπως:

*Η παροχή της γνώσης από το κράτος είναι προνόμιό του, δικαίωμά μας ή παραχώρηση δημόσιας υπηρεσίας;

*Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα;

*Πώς το κράτος διασφαλίζει την ποιότητα των φορέων παροχής γνώσης;

*Πώς υλοποιείται ο ρόλος αυτός στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία;

*Είναι σωστό οι προϋπολογισμοί των δημόσιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να εξαρτώνται αποκλειστικά από το υπουργείο ή θα έπρεπε να μπορούν να αντλούν πόρους και από τρίτες πηγές;


(Σημείωση του Αντιγραφέα.... Η επισήμανση δικιά μου...)

*Πρέπει να αναθεωρηθούν ή να συμπληρωθούν οι διατάξεις περί νομοθετικού έργου της Βουλής, ώστε να διασφαλίζεται ο ποιοτικός έλεγχος;

*Πρέπει να αναμορφωθεί ο θεσμός της νομοθετικής εξουσιοδότησης;

*Οι σημερινές συνταγματικές διατάξεις επιτρέπουν την εφαρμογή σύγχρονων περιβαλλοντικών πολιτικών;

Ο Δημ. Δασκαλόπουλος, που είναι και πρόεδρος του Φόρουμ, σε δήλωσή του σημειώνει μεταξύ άλλων ότι η κίνηση εκφράζει τη συνείδηση της ευθύνης για συνεισφορά στην κοινή προσπάθεια για ανάπτυξη και ευημερία.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/06/2006

[gpap]

Αφησα τελευταίο το ..καλύτερο.
Είναι ένα σχόλιο που με εκφράζει πολύ.

Διαβάστε το ..και απολαύστε το ..για σας εξάλλου γράφτηκε..
Ελπίζω να εκφράζει και εσάς...

ΓΠ


Νόμοι και πλαίσια

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Εχουμε βαρεθεί να το ακούμε, είναι όμως αληθινό: ο χώρος της τριτοβάθμιας παιδείας είναι ευαίσθητος. Η ευαισθησία του είναι ψυχολογικής τάξεως και έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεση των φοιτητών. (Η ψυχοσύνθεση των καθηγητών ακόμη αναζητείται).

Από τη γονική φροντίδα και τη λυκειακή παπαγαλία ο φοιτητές μεταπηδούν στο αυτοδύναμο και αυτοπροσδιοριζόμενο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Η γνωστική μεταλλαγή συμβαδίζει με τη φυσιολογική μετάλλαξη. Την κρίσιμη ώρα που ο μετέφηβος ενηλικιώνεται, ανοίγει τα πνευμόνια του και ρουφά αέρα ελευθερίας, γεύεται μυρωδιά ασύλου και καλείται να πάρει αποφάσεις, ο έως τότε βασισμένος στις αποφάσεις και τα καπρίτσια αλλωνών. Στον προθάλαμο της παραγωγής, οι φοιτητές εκπαιδεύονται στα «όπλα», προκειμένου να ενταχθούν, ενώ παράλληλα σκέφτονται την ανατροπή, προκειμένου να το αποφύγουν. Προετοιμάζονται και αγωνιούν για εκείνο, το οποίο ενδόμυχα ζητούν να αποποιηθούν.

Οι φοιτητές είναι πνεύματα αντιλογίας όχι εκ της φύσεώς τους, αλλά εκ του ρόλου τους. Η ενηλικίωση είναι η στιγμή που η σωματική ολοκλήρωση θα πρέπει να χαλιναγωγηθεί ξανά, όπως ακριβώς και η παιδική ηλικία υπέστη τη σχολική της ποδηγέτηση. Η ακαδημαϊκή θητεία είναι η απαραίτητη ανάσα ελευθερίας, η περίοδος προσαρμογής. Οι φοιτητές διαισθάνονται ότι για να γίνουν οικονομικά ενεργοί θα πρέπει πρώτα να ενσωματωθούν κοινωνικά. Δεν είναι η κοινωνία που δεν αποδέχονται, αλλά η ιδέα ότι ίδιοι θα πρέπει να γίνουν αποδεχτοί από αυτήν. Και αντιδρούν. Γενικώς, σπασμωδικώς, αλλά όχι αορίστως...

Και η μεν κοινωνία δύσκολα αλλάζει, όχι τόσο επειδή αστυνομεύεται όσο επειδή αποτελεί κομμάτι του μέλλοντός τους. Το πανεπιστήμιο όμως εύκολα διαλύεται, όχι τόσο λόγω του ασύλου όσο επειδή είναι κομμάτι από το εφήμερο παρόν τους.

Το «σύστημα» τους την έχει στημένη στη γωνία. Ετοιμο να υποδεχτεί χαρούμενους και δυναμικούς απόφοιτους. Αλλά οι «ήρωες» των πανελληνίων εξετάσεων γρήγορα αποθαρρύνονται και στενάχωρα αποφοιτούν. Η ξεκούραση του πολεμιστή αντικαθίσταται από νέες αγωνίες για επαγγελματική αποκατάσταση, η ακαδημαϊκή παροικία προσφέρει υψηλό βαθμό ελευθερίας, αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Το πολυπόθητο πνευματικό ταξίδι καταντά πεζός και κοντινός περίπατος, η ζηλευτή ακαδημαϊκή ιδιότητα πνίγεται στις «ενταξιακές» διαπραγματεύσεις και η γνώση, σημείο νοητικής υπεροχής, γίνεται σκέτο διάβασμα, σημάδι κοινωνικής υποδούλωσης και ψυχικού συμβιβασμού.

Οι φοιτητές δεν εξεγείρονται επειδή είναι συντηρητικοί, αλλά από τον φόβο ότι κάποτε θα γίνουν. Ούτε επαναστατούν επειδή διαφωνούν με προτάσεις ή έχουν αντιπροτάσεις κατά νου, αλλά επειδή αυτά που νιώθουν και τραβούν απλώς δεν παζαρεύονται. Οταν τα σπάνε δεν το κάνουν για να βελτιώσουν τις σπουδές τους, αλλά για να εξορκίσουν το μέλλον τους και συμβολικά να προστατεύσουν τα παιδιά τους, που μοιραία θα περάσουν μία από τα ίδια. Οταν τα κάνουν ρημαδιό δεν είναι από επαναστατική συνείδηση ούτε λόγω οργανωμένου ανατρεπτικού σχεδίου, αλλά από σκέτη αγανάκτηση. Πλην, απολύτως δικαιολογημένη.

Αυτόν τον ευαίσθητο τόπο η κυβέρνηση θεώρησε καλό να βαλθεί να τον πατήσει με την ευαισθησία οδοστρωτήρα. Και πολιορκητικό κριό μία υπουργό γνωστή για τις παλαιομοδίτικες απόψεις της. Οι αλλαγές θα έπρεπε να επιχειρηθούν μία κάθε φορά, και όχι σε εκρηκτικά πακέτα και μεγαλεπήβολους νόμους-πλαίσια.

Απλό παράδειγμα: η σωστότατη και αδικαιολόγητα καθυστερημένη κατάργηση του μοναδικού συγγράμματος -αίσχος αυθαιρεσίας και γνωσιολογικής παρακμής- γιατί να συνοδεύεται με τον περιορισμό των χρόνων φοίτησης; Ενα καλό μέτρο σκέφτηκαν και μόνοι τους το ναρκοθετούν;

Πρωθυπουργός και υπουργός πρέπει να καταλάβουν ότι τα πανεπιστήμια δεν προσφέρονται για επίδειξη δύναμης. Δεν γίνεται να «τα περάσουν όλα μαζί», και ας το πάρουν απόφαση. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά. Τους φοιτητές δεν τους εξερεθίζουν τόσο οι νόμοι όσο τα πλαίσια!

[apostolos1986]

Ανοιχτά μέτωπα, κλειστά ΑΕΙ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΑΝΟΥΡΗ

Ανοιχτά όλα τα μέτωπα με την πανεπιστημιακή κοινότητα αφήνει το προσχέδιο νόμου για τη λειτουργία των ΑΕΙ, που έδωσε προς δημόσια διαβούλευση η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου, στα μέσα της εβδομάδας.

Παρά το «στρογγύλεμα» στις επίμαχες διατάξεις, η πρόταση του υπουργείου επιβεβαιώνει ότι οι κινητοποιήσεις φοιτητών και ακαδημαϊκών δασκάλων δεν οφείλονται σε «παραπληροφόρηση». Η πανεπιστημιακή κοινότητα επιστρέφει το κείμενο ως απαράδεκτο και ζητάει διάλογο από μηδενική βάση.

Γενική είναι η αίσθηση, ακόμη και σε κύκλους των πρυτανικών αρχών, ότι τελικώς η Μ. Γιαννάκου κατέθεσε ένα κείμενο με ρυθμίσεις που δεν έρχονται να αντιμετωπίσουν τα υπαρκτά προβλήματα και προσπαθεί να θεραπεύσει με συντηρητικά μέτρα υποτιθέμενες «παθογένειες» οι οποίες όμως οφείλονται σε άλλα, δομικά, αίτια. Ετσι, η όλη «φιλοσοφία» του προτεινόμενου νόμου-πλαισίου, όπως και τα επιμέρους σημεία του, διευρύνουν τα ήδη ανοιχτά μέτωπα στην εκπαίδευση:

*Πρώτο σημείο αιχμής αναδεικνύεται το πανεπιστημιακό άσυλο. Η μεταφορά της αρμοδιότητας για την άρση του από την Επιτροπή Ασύλου στο Πρυτανικό Συμβούλιο διευκολύνει την «πρόσβαση» της αστυνομίας στους ακαδημαϊκούς χώρους. Η τριμελής Επιτροπή Ασύλου, σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, απαρτίζεται από έναν εκπρόσωπο καθηγητών, διοικητικών υπαλλήλων και φοιτητών και αποφασίζει με ομοφωνία. Το Πρυτανικό Συμβούλιο όμως αποτελείται από τον πρύτανη, τους αντιπρυτάνεις, τον διορισμένο γραμματέα κάθε ΑΕΙ και έναν εκπρόσωπο των φοιτητών και θα αποφασίζει για την άρση με απλή, ούτε καν διευρυμένη, πλειοψηφία.

Ασαφείς διατυπώσεις του τύπου «το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει», άρα και φοιτητών και πανεπιστημιακών, κάνουν τους τελευταίους να θεωρούν ότι μπορεί να ζητηθεί η επέμβαση της αστυνομίας ακόμη και σε περιπτώσεις απεργιών ή καταλήψεων δυναμιτίζοντας εκ βάθρων τον επιδιωκόμενο διάλογο.

«Η λειτουργία των καλών ξένων πανεπιστημίων δεν ρυθμίζεται με νόμους, αλλά με την παράδοση του καθενός απ' αυτά. Το επίμαχο νομοσχέδιο προσπαθεί να σπάσει τις δημοκρατικές παραδόσεις του ελληνικού πανεπιστημίου στρέφοντάς το σε αυταρχικές και συντηρητικές κατευθύνσεις», υπογραμμίζει με τρόπο χαρακτηριστικό ο εκπρόσωπος της ΠΟΣΔΕΠ, Γιάννης Πρωτονοτάριος.

*Δεύτερο σημείο που συναντά την αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι τα μέτρα εντατικοποίησης των σπουδών και οι «ποινές» που επαπειλούνται ως δαμόκλειος σπάθη επί των φοιτητών.

Η πολυσυζητημένη διαγραφή των «αιωνίων», έστω και με πενταετή παράταση, το ανώτατο όριο φοίτησης που καθορίζεται στον αριθμό των εξαμήνων προσαυξημένο κατά 50%, τα προαπαιτούμενα μαθήματα και ο περιορισμός των μεταφορών δημιουργούν συνθήκες «κολεγίου», ξένες με τα ελληνικά ΑΕΙ.

Από την άλλη πλευρά, οι εισηγητές του νομοσχεδίου επιθυμούν να προκαταλάβουν μελλοντικές κινητοποιήσεις με τη ρητή απαγόρευση της διπλής εξεταστικής περιόδου και την αμετάκλητη απώλεια του εξαμήνου εάν δεν ολοκληρωθούν και οι 13 εβδομάδες διδασκαλίας.

*Η κατάρτιση εθνικού καταλόγου πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, από τον οποίο οι φοιτητές θα προμηθεύονται δωρεάν μόνον ένα για κάθε μάθημα, σε συνδυασμό με τις υποτυπώδεις βιβλιοθήκες των ΑΕΙ, πιστεύεται ότι οδηγεί στην κατάργηση των δωρεάν βιβλίων.

«Εάν υπάρχουν 5 ή 6 συγγράμματα από τα οποία θα διανέμεται δωρεάν μόνο ένα, τότε θα εξαναγκαζόμαστε να αγοράζουμε και τα υπόλοιπα», φοβούνται οι φοιτητές.

*Ο θεσμός του «μάνατζερ» ή εκτελεστικού διευθυντή οικονομικών και διοικητικών υποθέσεων επί το ελληνικότερον, σοκάρει τους πανεπιστημιακούς, καθώς ψιθυρίζονται κριτήρια πρόσληψης με όρους της «αγοράς» που θα συνοδεύονται από παχυλούς μισθούς.

*Κριτική επίσης ασκείται στα της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από τα επιχειρησιακά προγράμματα μέσω των οποίων η κυβέρνηση θα ανοίγει τη στρόφιγγα σύμφωνα με τις δικές της προτεραιότητες και όχι τις ανάγκες των ΑΕΙ.

*Στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της Πέμπτης οι καταληψίες διατράνωσαν την απόφασή τους να φτάσουν μέχρι το τέλος. Η πολύωρη πολιορκία του Πολυτεχνείου από τα ΕΚΑΜ τους έδωσε μια πρώτη γεύση τού πώς εννοεί το πανεπιστημιακό άσυλο η κυβέρνηση...


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

[apostolos1986]

Συζητήσεις στα πανεπιστήμια για να σωθεί η εξεταστική των τελειοφοίτων

Pαντεβού την Tρίτη στο νέο συλλαλητήριο

ΝΙΚΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ


Την Τρίτη στην Αθήνα, θα γίνει το τελευταίο - πριν από τις διακοπές - συλλαλητήριο. Οι φοιτητές δίνουν ραντεβού τον Οκτώβριο

Κορυφώνονται την εβδομάδα που έρχεται οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, ενώ στα περισσότερα πανεπιστήμια μελετώνται πλέον φόρμουλες για παράταση της εξεταστικής περιόδου τον Ιούλιο, ειδικά για τους τελειόφοιτους που αγωνιούν για το πτυχίο τους.

Οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί προετοιμάζονται για το επόμενο συλλαλητήριο που θα γίνει την ερχόμενη Τρίτη στην Αθήνα, καθώς την ίδια ημέρα αρχίζει στην πρωτεύουσα διήμερη Σύνοδος των υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ, που για λόγους ασφαλείας θα γίνει στο Λαγονήσι. Οι διαδηλωτές προσδοκούν μεγάλη συμμετοχή στο νέο αυτό συλλαλητήριο, το οποίο - πιθανώς - θα είναι και το τελευταίο γι' αυτή την περίοδο, καθώς οποιαδήποτε εξέλιξη στο ζήτημα του νέου νόμου - πλαισίου θα συμβεί πλέον από τον Οκτώβριο, οπότε δεν έχει ιδιαίτερο νόημα η διατήρηση της κινητικότητας μέσα στο καλοκαίρι.

Φυλάνε δυνάμεις. Εξάλλου, έπειτα από έναν μήνα διαρκούς κινητοποίησης και έχοντας επιτύχει τη μη κατάθεση του νομοσχεδίου στο Θερινό Τμήμα της Βουλής, οι φοιτητές και οι καθηγητές αισθάνονται ότι νίκησαν στην πρώτη μάχη και θέλουν να φυλάξουν δυνάμεις για να επιστρέψουν στις κινητοποιήσεις, όταν το νομοσχέδιο κατατεθεί στη Βουλή. H συνδικαλιστική ηγεσία των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) συνεδριάζει σήμερα για το ζήτημα αυτό, ενώ τα συντονιστικά των καταληψιών (σ.σ.: οι καταλήψεις ήταν χθες 429 σε όλη τη χώρα) αποφασίζουν επίσης τις επόμενες ημέρες.

H εξεταστική. Στο μεταξύ, στα πανεπιστήμια γίνονται συζητήσεις τις τελευταίες ημέρες για τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να διασώσουν την εξεταστική περίοδο, τουλάχιστον για τους τελειόφοιτους φοιτητές που χρωστάνε έως 2-3 μαθήματα και αν περιμένουν τον Σεπτέμβριο, θα χάσουν μεταπτυχιακά, κ.ά. Στο Πάντειο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και αλλού, έχουν ήδη ληφθεί αποφάσεις για συνέχιση των μαθημάτων για 1 έως 2 εβδομάδες, αμέσως μετά τη λήξη των κινητοποιήσεων και για παράταση της εξεταστικής για τους τελειόφοιτους, ενώ αντίστοιχες αποφάσεις αναμένονται την ερχόμενη εβδομάδα στο Πολυτεχνείο και σε άλλα ιδρύματα.


ΤΑ ΝΕΑ

[apostolos1986]

ΛΟΥΚΑΣ ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ

Zήσε και συ τον δικό σου μύθο... στο ελληνικό Πανεπιστήμιο

Τα Πανεπιστήμια βρέθηκαν και πάλι στο προσκήνιο: υποσχέσεις και απειλές μεταρρύθμισης, διάλογος κωφών, συλλαλητήρια και καταλήψεις. Και όλα αυτά δεν είναι παρά ένα ακόμη σύμπτωμα της παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και μιας κοινωνίας που αντιστέκεται, χωρίς να είναι πάντοτε ξεκάθαρο σε τι. Μερικοί θα το έλεγαν απλώς αδράνεια.

H γενικότερη κατάσταση στα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι θλιβερή. Το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι δεν φοράνε παρωπίδες και όσοι περνούν τα σύνορα και συγκρίνουν. Έλλειψη χρημάτων και κακοπληρωμένο προσωπικό (τουλάχιστον όσοι δουλεύουν σοβαρά, γιατί οι υπόλοιποι καλά πληρώνονται για τα λίγα που προσφέρουν), κακές υποδομές, τριτοκοσμική οργάνωση, απουσία κινήτρων καθώς και κυρώσεων. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του ελληνικού κράτους είναι δηλαδή τα Πανεπιστήμια της χώρας. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;

H ποιότητα θυσιάζεται συστηματικά στον βωμό της ποσότητας. Μερικοί το ονομάζουν αυτό δημοκρατία. Καινούργια Τμήματα και Πανεπιστήμια δημιουργούνται συνεχώς, χωρίς να γνωρίζει κανένας σε τι αποσκοπούν εκτός από το να ικανοποιούν τις άμεσες ψηφοθηρικές ανάγκες των πολιτικών μας που έτσι δημιουργούν νέα κέντρα παραγωγής πτυχιούχων (και συχνά αμόρφωτων) ανέργων.

Το σύστημα λειτουργίας των Πανεπιστημίων δεν είναι μόνον ανορθολογικό, είναι και φαύλο. Σε μερικές από τις Σχολές πρώτης προτίμησης, αυτοί που μπαίνουν κανονικά από την πόρτα είναι συχνά λιγότεροι από τους άλλους που πηδάνε από τα παράθυρα - και είναι πολλά αυτά, αρκεί να έχεις το μέσον για να τα βρεις ανοικτά. Ο τρόπος που εκλέγονται οι διοικητικές αρχές των Πανεπιστημίων - ελληνική ευρεσιτεχνία και αυτή - προσφέρει έδαφος πρόσφορο για συναλλαγή μεταξύ των διδασκόντων που επιζητούν αξιώματα και των συνδικαλιστών φοιτητών. Και αυτή η συναλλαγή έχει πολλά παρεπόμενα.

Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι φοιτητές αγωνιούν για το μέλλον και τη δυνατότητά τους να εξαργυρώσουν το πτυχίο με μια αξιοπρεπή θέση εργασίας. Γι' αυτό, ολοένα και περισσότεροι στρέφονται και πάλι προς το Δημόσιο. Και ταυτόχρονα μαθαίνουν στην πράξη ότι η κομματική εύνοια προσφέρει συνήθως ισχυρότερα εφόδια για την οικονομική και επαγγελματική καταξίωση από την ουσιαστική μάθηση, εκτός για τους λίγους πολύ καλούς που δύσκολα χάνονται, ακόμη και στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, αυτοί συνήθως φεύγουν έξω.

Οι κανόνες, όταν υπάρχουν, είναι χαλαροί και εύκαμπτοι. Οι θεσμοί αδύναμοι, ενώ λίγοι εμπιστεύονται ακόμη λιγότερους. Ο πανεπιστημιακός χώρος κυριαρχείται και εκφράζεται θεσμικά από οργανωμένες μειοψηφίες. Αυτές εννοούν τα κανάλια και οι εφημερίδες όταν αναφέρονται σε φοιτητές και καθηγητές. Σε αυτές τις μειοψηφίες, που λειτουργούν ως παραδοσιακές συντεχνίες, ένα σημαντικό ποσοστό αυτών που τις απαρτίζει δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση με το Πανεπιστήμιο: οι λεγόμενοι φοιτητές δεν σπουδάζουν και οι καθηγητές δεν θεραπεύουν την επιστήμη τους. Αυτό εξηγεί και τις απίθανες θέσεις ή αιτήματα που συχνά προβάλλουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των μεν και των δε. Άκρα συντήρηση με αριστερό περίβλημα. Κάπως έτσι δεν λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος τής πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς; Αν μεταφράζαμε μερικές από τις πρόσφατες δηλώσεις των συνδικαλιστών φοιτητών και καθηγητών, θα απορούσαν οι εταίροι μας (άραγε μόνον αυτοί;) τι κάνουμε εμείς στην Ευρώπη. Και όλα αυτά αναπαράγονται με στόμφο και μεγεθύνονται από ένα μεγάλο μέρος των μέσων μαζικής ενημέρωσης που αναζητούν ηχηρά επεισόδια για να διανθίσουν μια πεζή καθημερινότητα.

Υπάρχουν βεβαίως και οι άλλες, πολύ μικρότερες μειοψηφίες, που προσπαθούν απλώς να επιβάλουν την άποψή τους και συχνά το πετυχαίνουν, εφαρμόζοντας τον λεγόμενο τσαμπουκά στην ελληνική του εκδοχή. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν συνήθως ανήμποροι παίρνοντας στην πράξη μαθήματα νεοελληνικής δημοκρατίας. Αυτά τα μαθήματα δύσκολα τα ξεχνούν στην πορεία. Τους τα υπενθυμίζει, άλλωστε, με τρόπο ανελέητο η καθημερινή πραγματικότητα.

Και όμως, παρ' όλα αυτά, υπάρχουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια νησίδες ποιότητας με διεθνή αναγνώριση, ολόκληρα Τμήματα ή άτομα, που παράγουν αξιόλογο έργο. Το σύστημα δεν τους ενθαρρύνει, το αντίθετο μάλιστα. Τουλάχιστον, τα σύνορα δεν είναι πλέον κλειστά και οι τρόποι επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο πολύ πιο εύκολοι.

H κατάσταση στα ελληνικά Πανεπιστήμια έχει φτάσει στο απροχώρητο και δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για λαϊκισμούς. Αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουν επιτέλους τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας. Και να σκεφθούν επίσης σοβαρά αν θα μπορέσουν να κυβερνήσουν αύριο με τα στελέχη που διαμορφώνουν τα ίδια σήμερα στον πανεπιστημιακό χώρο. Αν η εξουσία πολλές φορές διαφθείρει, η μεγάλη απόσταση από αυτήν μπορεί να οδηγεί σε πλήρη ανευθυνότητα. Μήπως αυτό ισχύει για τους υπόλοιπους;

Ο μύθος εξελίσσεται σε τραγωδία. Με τέτοια Πανεπιστήμια δεν έχει μέλλον η χώρα. H απαξίωσή τους πλήττει άμεσα τους πολλούς. Οι λίγοι - αλλά ολοένα και περισσότεροι - θα συνεχίσουν να στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Το βασικό ερώτημα δεν είναι αν θα δημιουργηθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια στο μέλλον. Είναι αν θα αλλάξουν τα υφιστάμενα δημόσια Πανεπιστήμια ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν κάποτε παιδεία ποιότητας. Και με αυτόν τον στόχο θα πρέπει να κινητοποιηθεί η πανεπιστημιακή κοινότητα στο σύνολό της και όχι απλώς οι οργανωμένες συντεχνίες. Δεν είναι όλα ευθύνη του κράτους και των πολιτικών.

Ο Λουκάς Τσούκαλης είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ


ΤΑ ΝΕΑ

[Starr]

Από τον "Καιρό" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

«Και μπαμ, του φυτεύουμε τη γνώση στο κεφάλι»

[apostolos1986]

Κορύφωση της διαμαρτυρίας

Νέες κινητοποιήσεις φοιτητών στη Σύνοδο των υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ

Νέες δυναμικές κινητοποιήσεις σχεδιάζουν οι φοιτητές για το διήμερο Τρίτης - Τετάρτης, κατά τη Σύνοδο των υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ, στο Λαγονήσι. Σε αναστολή των κινητοποιήσεων από την επόμενη εβδομάδα προσανατολίζονται οι πανεπιστημιακοί καθηγητές. «Φωτιές» και στα σχολεία από Σεπτέμβριο...

Υπό το θερμό κλίμα των τελευταίων εβδομάδων στην εκπαιδευτική κοινότητα, αποφασίστηκε η Σύνοδος των υπουργών Παιδείας του ΟΟΣΑ να πραγματοποιηθεί στο Λαγονήσι, για λόγους ασφαλείας. Ωστόσο, οι φοιτητές σχεδιάζουν δυναμικές μορφές δράσεις για το διήμερο της Συνόδου.

Την πρώτη ημέρα της Συνόδου θα πραγματοποιηθεί το πανεκπαιδευτικό πανελλαδικό συλλαλητήριο, ενώ τη δεύτερη ημέρα προγραμματίζεται διαδήλωση έξω από το ξενοδοχείο, όπου θα διεξάγεται η Σύνοδος.

Επίσης, σχεδιάζονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στο τέλος της ερχόμενης εβδομάδας έξω από τη Βουλή, όπου αναμένεται να συζητηθεί το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 13 που σχετίζεται με τα ιδιωτικά ΑΕΙ.

Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές προσανατολίζονται πάντως σε αναστολή των κινητοποιήσεων από την επόμενη εβδομάδα για να δοθούν εξετάσεις στις περισσότερες σχολές το καλοκαίρι. Το Σάββατο συνεδρίασε η Διοικούσα Επιτροπή της ΠΟΣΔΕΠ για να εκτιμήσει την κατάσταση.

Η εφημερίδα Το Βήμα παρατηρεί πως με τις κινητοποιήσεις αυτές κλείνει ο κύκλος της αγωνιστικής δράσης και η εκπαιδευτική κοινότητα θα δώσει ραντεβού το Σεπτέμβριο, εν όψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου στη Βουλή.

«Εγώ προτιμάω κάποιες προσαρμογές, οι οποίες όμως θα εφαρμοστούν μέχρι κεραίας και θα έχουν αποτέλεσμα, παρά ορισμένες δήθεν επαναστατικές αλλαγές οι οποίες τελικά δεν θα εφαρμοστούν καθόλου» δήλωσε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία η Μαριέττα Γιαννάκου.

Την ίδια ώρα, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Έθνος, ο πρώην υπουργός Παιδείας Βασίλης Κοντογιαννόπουλος επιρρίπτει την ευθύνη για το εκρηκτικό κλίμα στην εκπαιδευτική κοινότητα στον πρωθυπουργό.

Ο κ. Κοντογιαννόπουλος επισημαίνει ότι μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποτελεί κορυφαίο κυβερνητικό ζήτημα, ο χειρισμός του οποίου υπερβαίνει την ευθύνη του αρμόδιου υπουργού. Η μεγαλύτερη ευθύνη ανήκει στον πρωθυπουργό, λέει και τονίζει πως είναι απόφαση του πρωθυπουργού η υποχρηματοδότηση της παιδείας.

news.in.gr

[apostolos1986]

Λάκης Λαζόπουλος σχολιάζει αποσπάσματα Τράγκα(απλυσιά-τεμπελαρία)-Γιακουμάτου(Θέλω Χάρβαρντ στην Ελλάδα!!!!!)

[apostolos1986]

Τι συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο;

Αντίλογος σε εφτά μύθους

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΑΥΡΙΔΗ*

Ευτυχώς η κοινωνία, με όλες τις εντάσεις και τις αντιθέσεις που την αυλακώνουν, δεν σχηματίζει εικόνα για τον εαυτό της μόνο χαζεύοντας στο γυαλί της τηλεόρασης. Ευτυχώς, οι γνώμες δεν στοιχίζονται σε μια γνώμη κοινή που επιχειρούν να μας την παρουσιάζουν ως ομοιογενή, μετρήσιμη και άβουλη. Και αν οι κρατούντες μυθολογούν, είναι γιατί θέλουν να εμποδίσουν τον σχηματισμό γνώμης, γιατί θέλουν να υπάρχουν μόνο ρεύματα προτίμησης. Γιατί θέλουν σε εικόνες να συμπυκνώνεται μια εντύπωση που να γενικεύεται άκριτα, έτσι που να γεννά συν-μόρφωση.

Οι μυθολογίες της περιόδου επιχειρούν να δαιμονοποιήσουν τους αγωνιζόμενους πανεπιστημιακούς κατασκευάζοντας ακριβώς τέτοιες δόλιες εικόνες. Μπορεί, στ' αλήθεια, ένας αντίλογος να λειτουργήσει απομυθοποιητικά; Ισως αν δοκιμάσει να προσφέρει, σ' όποιον και όποια στ' αλήθεια το θέλει, τα στοιχεία να σχηματίσει τη δική του γνώμη.

Μύθος πρώτος: οι πανεπιστημιακοί, βολεμένοι καθώς είναι, δεν θέλουν να αξιολογούνται. Μα, αν υπάρχει ένας κλάδος δημοσίων υπαλλήλων που αξιολογείται διαρκώς και μάλιστα από μηδενική βάση με αντιπάλους συνυποψήφιους για να εξελιχθεί, είναι ο πανεπιστημιακός. Εκείνο που λείπει είναι η αξιολόγηση εκείνου που καθοριστικά ρυθμίζει τις δυνατότητες των πανεπιστημίων, εκείνου που τους ορίζει τις χρηματοδοτήσεις, εκείνου που διαμορφώνει το επίπεδο των υποψήφιων φοιτητών, εκείνου που προωθεί ή όχι την έρευνα κ.λπ., που δεν είναι βέβαια άλλος από το ίδιο το κράτος.

Μύθος δεύτερος: οι πανεπιστημιακοί απεργούν χωρίς κόστος (τζάμπα μάγκες, κατά την τρέχουσα έκφραση). Μήπως ξεχνάμε ότι πάντα όλοι οι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν να μην τους περικόπτονται οι αποδοχές τις μέρες των απεργιών τους γιατί με μέσο τις περικοπές ουσιαστικά εκβιάζονται να μην απεργήσουν; Και βέβαια, οι απεργοί δεν έχουν στα χέρια τους τα ίδια μέσα όπως έχουν οι εργοδότες τους, κρατικοί ή ιδιωτικοί. Αν οι πανεπιστημιακοί μπορούν να αποτρέπουν τις περικοπές, είναι γιατί το πανεπιστήμιο αυτοδιοικείται και τα όργανα διοίκησης αντιδρούν στην υλοποίηση των περικοπών υπό την πίεση των απεργών. Αλλωστε, πάντα οι αγωνιζόμενοι πανεπιστημιακοί φορτώνονται το κόστος της επιπλέον απασχόλησης για να αναπληρωθούν τα κενά που γεννά ο αγώνας. Αντίθετα, όσοι υπερασπίζονται τον ρόλο τους σε ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση σπάζοντας την απεργία, σίγουρα δεν έχουν, ούτε θέλουν να έχουν κανένα κόστος, μόνο κέρδη.

Μύθος τρίτος: οι πανεπιστημιακοί τρώνε από πολλές μεριές, είναι διαπλεκόμενοι και πολυθεσίτες. Βέβαια, υπάρχουν τέτοιοι πανεπιστημιακοί και σε αρκετές περιπτώσεις έχει έρθει στη δημοσιότητα η σκανδαλώδης πολιτεία τους. Μόνο που αυτοί οι διδάσκοντες γέννημα θρέμμα των σχέσεων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας είναι. Με τι ηθικό ανάστημα η σημερινή πολιτική ηγεσία αναφέρεται σε φαινόμενα που πάντα οι κυβερνήσεις εξέθρεψαν και εκτρέφουν; Αντίθετα, οι αγωνιζόμενοι πανεπιστημιακοί αγωνίζονται σθεναρά και εναντίον των επίορκων. Και είναι η πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση και η συνδικαλιστική τους οργάνωση που τους δίνουν τα όπλα.

Μύθος τέταρτος: οι πανεπιστημιακοί φοβούνται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια γιατί θα τους εκθέσουν στη γύμνια τους και θα αναταράξουν τη βόλεψή τους. Εκείνο που οι πανεπιστημιακοί αγωνίζονται να αποτρέψουν είναι η εμπορευματοποίηση της επιστημονικής γνώσης, της έρευνας και των πτυχίων. Δεν φοβούνται τον ανταγωνισμό αλλά, ίσα ίσα, τον ευτελισμό της πανεπιστημιακής παιδείας.

Μύθος πέμπτος: τα πανεπιστήμια είναι προβληματικές επιχειρήσεις που χρειάζονται εξυγίανση. Οχι, τα πανεπιστήμια δεν είναι επιχειρήσεις, είναι κέντρα ανάπτυξης της γνώσης και του διαλόγου και αυτά δεν μπορούν να μετρηθούν σε κέρδη, ούτε να βελτιστοποιηθούν με τον τρόπο που βελτιστοποιείται μια παραγωγική διαδικασία. Τα ποιοτικά κριτήρια που πρέπει να επιστρατεύονται στη διαρκή αυτοκριτική και κριτική της διδακτικής και ερευνητικής διαδικασίας δεν είναι κριτήρια αυθαίρετα. Είναι και τα ίδια αντικείμενο της επιστήμης, όσο και του διαλόγου που οφείλει να αναπτύσσεται στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Τέτοιο λόγο δεν θα γεννήσουν ούτε οι μάνατζερ - διοικητές, ούτε συμφωνίες ανταποδοτικές με το κράτος ή τις εταιρείες.

Μύθος έκτος: στα πανεπιστήμια βασιλεύει η αυθαιρεσία, κάποιος χρειάζεται να επέμβει για να μπει τάξη. Οι διδάσκοντες οφείλουν να στοιχισθούν σε πυραμιδοειδείς σχέσεις εξουσίας, αυτές που χαλάρωσε χωρίς όμως να καταργήσει ο Ενιαίος Φορέας Διδασκόντων, ενώ οι φοιτητές οφείλουν να στρωθούν στη δουλειά (από εδώ και τα εξαγγελλόμενα μέτρα για τους αιώνιους φοιτητές, τα προαπαιτούμενα, την κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, αλλά και η αστυνόμευση του ασύλου). Το μοντέλο του πειθαρχημένου πανεπιστημίου είναι πίσω από όλα αυτά. Ενα μοντέλο που θέλει διδάσκοντες πειθήνιους και εξαρτημένους από τους ανωτέρους τους και φοιτητές χωρίς χρόνο και βούληση για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και της ευθύνης τους ως πολιτών.

Μύθος έβδομος: όσα γίνονται σήμερα στο πανεπιστήμιο κάποιοι τα υποκινούν. Αλήθεια, ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί; Η λογική της υποκίνησης μας εμποδίζει να σκεφτούμε τις αιτίες ενός αγώνα. Αν οι φοιτητές ξεχειλίζουν τα αμφιθέατρα στις συνελεύσεις τους και οι καθηγητές στηρίζουν εδώ και καιρό τις προτάσεις για κλιμάκωση του αγώνα τους έχοντας έγκαιρα προειδοποιήσει για την κρισιμότητα της κατάστασης, είναι γιατί στα χείλη όλων φτάνει αβίαστα ένα «φτάνει πια, δεν πάει άλλο». Η ανώτατη παιδεία ως δημόσιο αγαθό και όχι ως εμπόρευμα, τα πτυχία ως αποτέλεσμα μόχθου και γνώσης κριτικής, τα δικαιώματα στη δουλειά και σε μια αξιοπρεπή ζωή ως κοινωνικές εγγυήσεις και όχι στο έλεος της αγοράς, να τι ενώνει διδάσκοντες και διδασκόμενους στην υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου.

Τούτες τις μέρες γεννιέται κάτι πολύ σημαντικό. Ενας αγώνας για την αυτοπροστασία της κοινωνίας από την επέλαση ενός κυνικού ατομικισμού, που και την Παιδεία την μετράει σαν όπλο σε έναν ανηλεή πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η επαναβεβαίωση της συλλογικής δράσης και της κριτικής σκέψης που γεννά ο διάλογος είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο μπορεί να γεννηθεί στο πανεπιστήμιο τούτες τις μέρες του αγώνα. Αν σήμερα μπορεί το πανεπιστήμιο να στεγάζει τόπους ελευθερίας και ανάπτυξης μιας κριτικής συνείδησης της κοινωνίας, το χρωστάμε σε πανεπιστημιακούς και φοιτητές που, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους κόντρα στον αυταρχισμό και την εκποίηση του δημόσιου τομέα, διεκδικούν πάνω απ' όλα την αξιοπρέπειά τους. Σήμερα στα πανεπιστήμια παίζεται η ελπίδα για ένα άλλο μέλλον.

* Επίκουρος καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ