Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[Karaμazoβ]

A quest for Chrissoulidis and Dimakis....







Το χειρόγραφο Βόινιτς (Voynich Manuscript) είναι ένα μυστηριώδες εικονογραφημένο βιβλίο με ακατανόητο περιεχόμενο. Θεωρείται ότι γράφτηκε πριν από αιώνες (400 έως 800 χρόνια περίπου) από κάποιον άγνωστο συγγραφέα, που χρησιμοποίησε ένα άγνωστο σύστημα γραφής και ακατανόητη γλώσσα.

Κατά τη διάρκεια της γνωστής ιστορίας του το χειρόγραφο αποτέλεσε αντικείμενο εντατικής μελέτης από πολλούς επαγγελματίες και ερασιτέχνες κρυπταναλυτές, μεταξύ των οποίων μερικοί από τους κορυφαίους Αμερικανούς και Βρετανούς αποκωδικοποιητές του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, κανείς τους όμως δεν κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει έστω και μια λέξη. Αυτές οι επανειλημμένες αποτυχίες έχουν κάνει το χειρόγραφο Βόινιτς ξακουστό στην ιστορία της κρυπτογραφίας, έδωσαν όμως βάση και στην άποψη ότι το βιβλίο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια περίτεχνη απάτη, μια δίχως νόημα εναλλαγή τυχαίων χαρακτήρων.

Το βιβλίο είναι γνωστό με το όνομα του Πολωνοαμερικανού παλαιοπώλη βιβλίων Βίλφριντ Βόινιτς (Wilfrid Voynich), που το αγόρασε το 1912.[4] Σήμερα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Γέιλ καταλογογραφημένο ως αντικείμενο MS408 της Βιβλιοθήκης Σπανίων και Χειρογράφων «Beinecke». Η πρώτη αναπαραγωγή του κυκλοφόρησε το 2005.


Περιγραφή

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις, το βιβλίο αρχικά αποτελείτο από 272 σελίδες περγαμηνής δεμένες σε 17 16σέλιδα.Σήμερα σώζονται γύρω στις 240 σελίδες, και ορισμένα κενά στην αρίθμησή τους (που έγινε μεταγενέστερα από τη συγγραφή του) δείχνουν ότι αρκετές σελίδες ήδη έλειπαν, όταν το απόκτησε ο Βόινιτς. Υπάρχουν επίσης ισχυρές ενδείξεις ότι σε κάποια στιγμή οι σελίδες του χειρογράφου αναδιευθετήθηκαν. Για τη δημιουργία του κειμένου και των εικόνων χρησιμοποιήθηκε πένα από φτερό και οι εικόνες χρωματίστηκαν με μπογιά (με κάπως άτεχνο τρόπο), πιθανώς αργότερα από τη δημιουργία τους.
Εικόνες

Οι εικόνες του βιβλίου δε βοηθούν ιδιαίτερα στην κατανόηση του περιεχομένου, δείχνουν όμως ότι αποτελείται από έξι «ενότητες» με διαφορετικό αντικείμενο και στυλ. Εκτός από την τελευταία ενότητα, που αποτελείται μόνο από κείμενο, σχεδόν κάθε σελίδα του βιβλίου περιέχει τουλάχιστον μια εικονογράφηση. Οι ενότητες, και τα ονόματα που τους έχουν αποδοθεί, είναι:

    Βοτανική: κάθε σελίδα απεικονίζει ένα φυτό (δύο σε μερικές περιπτώσεις), μαζί με λίγες παραγράφους κειμένου, όπως γινόταν στα ευρωπαϊκά βοτανολόγια της εποχής. Κάποια μέρη των εικόνων της ενότητας είναι μεγαλύτερα και πιο ευκρινή αντίγραφα σχεδίων που υπάρχουν στη "φαρμακευτική" ενότητα (βλ. παρακάτω). Συνολικά υπάρχουν 113 εικόνες φυτών.[8]

    Αστρονομική: περιέχει κυκλικά διαγράμματα, μερικά από τα οποία απεικονίζουν ήλιους, φεγγάρια και αστέρια, που παραπέμπουν στην αστρονομία ή την αστρολογία. Ένα σετ 12 συμβόλων βασίζεται στα γνωστά ζωδιακά σύμβολα για τους αστερισμούς (δυο ψάρια για τους Ιχθείς, ένας στρατιώτης με τόξο για τον Τοξότη κλπ). Κάθε σύμβολο περιστοιχίζεται από ακριβώς τριάντα μικροσκοπικές γυναικείες φιγούρες, οι περισσότερες από τις οποίες γυμνές, που καθεμιά τους κρατάει ένα αστέρι. Οι δυο τελευταίες σελίδες της ενότητας (Υδροχόος και Αιγόκερως) έχουν χαθεί, ενώ ο Κριός και ο Ταύρος αποτελούνται από τέσσερα διαγράμματα με 15 αστέρια το καθένα. Μερικά από αυτά τα διαγράμματα ξετυλίγονται προς τα έξω.

   Βιολογική: πυκνό συνεχές κείμενο περιστοιχιζόμενο από μορφές, που κυρίως απεικονίζουν μικροσκοπικές γυμνές γυναίκες οι οποίες τσαλαβουτούν σε λίμνες ή μπανιέρες. Οι λίμνες συνδέονται μεταξύ τους με ένα περίπλοκο δίκτυο σωλήνων, που θυμίζουν όργανα του σώματος. Μερικές από τις γυναίκες φορούν κορώνες.

   Κοσμολογική: άλλα κυκλικά διαγράμματα, άγνωστης όμως φύσης. Κι αυτή η ενότητα περιλαμβάνει σελίδες που ξετυλίγονται: μια από αυτές έχει μήκος έξι σελίδων και περιέχει κάποιο είδος χάρτη ή διαγράμματος, με εννιά "νησιά" που συνδέονται με γέφυρες, κάστρα και πιθανόν ένα ηφαίστειο.

    Φαρμακευτική: πολλές εικόνες μεμονωμένων μερών φυτών (ρίζες, φύλλα κ.λπ.) με λεζάντες, καθώς και αντικειμένων που θυμίζουν αποθηκευτικά βάζα, και μερικές παράγραφοι κειμένου.

    Συνταγές: πολλές σύντομοι παράγραφοι, που κάθε μια σημαδεύεται από μια κουκκίδα σε σχήμα άνθους ή άστρου.




Το κείμενο


Το κείμενο έχει προφανώς γραφτεί από τα αριστερά προς τα δεξιά, με ένα κάπως ατημέλητο δεξί περιθώριο. Οι μεγάλες ενότητες χωρίζονται σε παραγράφους, που μερικές φορές σημαδεύονται από κουκκίδα στο αριστερό περιθώριο. Δεν υπάρχει εμφανής στίξη. Η σύνθεση ductus (λατ. ρημ. duco + carmen π.χ συνθέτω ποίημα) (η ταχύτητα, επιμέλεια και απόσταση των χαρακτήρων) ρέει στρωτά, όπως συμβαίνει όταν ο συγγραφέας καταλαβαίνει τι γράφει· το χειρόγραφο δίνει την εντύπωση ότι κάθε χαρακτήρας αποτυπώθηκε με τρόπο φυσικό, χωρίς προηγούμενη σκέψη.

Το κείμενο περιέχει πάνω από 170.000 διακριτές γλυφές, που συνήθως διαχωρίζονται από μικρά κενά. Οι περισσότερες γλυφές έχουν γραφεί με μια ή δυο κινήσεις της πένας. Αν και υπάρχει κάποια διαφωνία για το κατά πόσο οι γλυφές είναι διακριτές ή όχι, ένα «αλφάβητο» με 20-30 σύμβολα θα αρκούσε για να γραφεί όλο το κείμενο, με εξαίρεση ορισμένους «περίεργους» χαρακτήρες που εμφανίζονται μόνο μια ή δυο φορές.

Μεγαλύτερα κενά χωρίζουν το κείμενο σε περίπου 35.000 «λέξεις» που ποικίλλουν σε μέγεθος. Οι λέξεις μοιάζουν να ακολουθούν κάποιους φωνητικούς και ορθογραφικούς κανόνες. Για παράδειγμα, κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν σε όλες τις λέξεις (όπως τα φωνήεντα στα ελληνικά), κάποιοι χαρακτήρες ποτέ δεν γράφονται μετά από κάποιους άλλους, μερικοί μπορεί να είναι διπλοί ενώ άλλοι όχι.

Η στατιστική ανάλυση των λέξεων του κειμένου έδειξε ότι ακολουθούν την κατανομή μιας φυσικής γλώσσας.Για παράδειγμα, η συχνότητα των λέξεων ακολουθεί το νόμο του Ζιπφ και η εντροπία (περίπου 10 bits ανά λέξη) είναι παρόμοια με αυτή της αγγλικής ή της λατινικής γλώσσας. Μερικές λέξεις απαντώνται μόνο σε συγκεκριμένες ενότητες, ενώ άλλες σε ολόκληρο το χειρόγραφο. Υπάρχουν ελάχιστες επαναλήψεις στις «λεζάντες» που συνοδεύουν τις εικόνες. Στη "βοτανική" ενότητα, η πρώτη λέξη κάθε σελίδας συναντάται μόνο στη συγκεκριμένη σελίδα και μπορεί να είναι το όνομα του φυτού.

Από την άλλη, η «γλώσσα» του χειρόγραφου έχει αρκετές διαφορές με τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν λέξεις με περισσότερα από δέκα «γράμματα», ενώ υπάρχουν λίγες λέξεις με ένα ή δυο γράμματα. Η κατανομή των γραμμάτων μέσα στις λέξεις είναι επίσης κάπως περίεργη: κάποιοι χαρακτήρες υπάρχουν μόνο στην αρχή των λέξεων, κάποιοι μόνο στο τέλος, και άλλοι μόνο στη μέση-μια κατανομή που απαντάται στα αραβικά, αλλά όχι στο Ρωμαϊκό, Ελληνικό ή Κυριλλικό αλφάβητο (πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι το (τελικό) σίγμα γράφεται στα ελληνικά με διαφορετική μορφή όταν είναι στο τέλος μιας λέξης. Όμοια, ακόμα και στα αγγλικά τα κεφαλαία γράμματα, που συνήθως βρίσκονται μόνο στην αρχή των λέξεων, μπορεί να διαφέρουν δραματικά από τα αντίστοιχα μικρά).

Οι επαναλήψεις των λέξεων φαίνονται πιο συχνές απ' ό,τι στις ευρωπαϊκές γλώσσες: υπάρχουν περιπτώσεις όπου μια λέξη εμφανίζεται μέχρι και τρεις φορές στη σειρά. Λέξεις που διαφέρουν μόνο κατά ένα γράμμα, επίσης, επαναλαμβάνονται με ασυνήθιστη συχνότητα.

Υπάρχουν μόνο λίγες λέξεις στο χειρόγραφο γραμμένες σε κάτι που μοιάζει με Λατινική γραφή. Στην τελευταία σελίδα υπάρχουν τέσσερις γραμμές κειμένου, γραμμένες με (κάπως παραμορφωμένα) λατινικά γράμματα, εκτός από δυο λέξεις που είναι στην γραφή του υπόλοιπου κειμένου. Το κείμενο των γραμμών αυτών μοιάζει με τα Ευρωπαϊκά αλφάβητα του 15ου αιώνα, αλλά οι λέξεις δε βγάζουν νόημα σε καμία γλώσσα. Επίσης, σε μια σειρά διαγραμμάτων στην «αστρονομική» ενότητα τα ονόματα δέκα μηνών (Μάρτη έως Δεκέμβρη) είναι γραμμένα στο Λατινικό σύστημα, με ορθογραφία που παραπέμπει στις μεσαιωνικές γλώσσες της Γαλλίας ή της Ιβηρικής χερσονήσου. Όμως δεν είναι γνωστό αν αυτά τα ψήγματα λατινικής γραφής ήταν μέρος του αρχικού κειμένου ή προστέθηκαν αργότερα.

[Karaμazoβ]

(συνεχεια...)




Θεωρίες για τη γλώσσα

Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί όσον αφορά τη "γλώσσα" στην οποία είναι γραμμένη το χειρόγραφο. Αυτός είναι μόνο ένας ενδεικτικός κατάλογος.

Κώδικας αντικατάστασης

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, το χειρόγραφο περιέχει κείμενο κατανοητό σε κάποια Ευρωπαϊκή γλώσσα, που σκόπιμα παραποιήθηκε και έγινε ακατανόητο με τη μετατροπή του στο "αλφάβητο" Βόινιτς δια μέσω κάποιου είδους κρυπτοσυστήματος, ενός αλγόριθμου που δρούσε σε μεμονωμένα γράμματα.

Αυτή ήταν και η υπόθεση εργασίας για τις περισσότερες προσπάθειες αποκρυπτογράφησης που έγιναν κατά τον εικοστό αιώνα, μια από τις οποίες από (ανεπίσημη) ομάδα μελών του NSA υπό την ηγεσία του Γουίλιαμ Φρίντμαν στις αρχές της δεκαετίας του '50. Οι απλοί κώδικες αντικατάστασης μπορούν να αποκλειστούν, επειδή είναι πολύ εύκολο να σπάσουν. Έτσι οι προσπάθειες κρυπτανάλυσης επικεντρώθηκαν στους πολυαλφαβητικούς κώδικες, που επινοήθηκαν από τον Λεόνε Μπατίστα Αλμπέρτι στα 1460. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται ο περίφημος κώδικας Vigenère, που θα μπορούσε να είχε ενισχυθεί με τη χρήση τυφλών ή/και ισοδύναμων συμβόλων, αναγραμματισμών, παραπειστικών διαστημάτων ανάμεσα στις λέξεις κ.α. Κάποιοι υπέθεσαν ότι τα φωνήεντα σβήστηκαν πριν κρυπτογραφηθεί το κείμενο. Πολλές παρόμοιες υποθέσεις έχουν γίνει, αλλά καμία δεν έγινε πλατιά δεκτή, κυρίως επειδή οι προτεινόμενοι αλγόριθμοι κρυπτογράφησης εξαρτώνται από τόσες πολλές υποθέσεις από την πλευρά του χρήστη, που θα μπορούσε να εξαχθεί κατανοητό κείμενο από οποιαδήποτε τυχαία σειρά χαρακτήρων.

Το κύριο επιχείρημα αυτής της θεωρίας είναι ότι η χρήση ενός περίεργου αλφάβητου από έναν Ευρωπαίο συγγραφέα δεν εξηγείται παρά μόνο ως προσπάθεια να αποκρυφτούν οι πληροφορίες. Πράγματι, ο Ρογήρος Βάκων είχε κρυπτογραφικές γνώσεις, και η εκτιμώμενη ημερομηνία δημιουργίας του εγγράφου συμπίπτει χοντρικά με την γέννηση της κρυπτογραφίας ως συστηματική επιστήμη. Εναντίον αυτής της θεωρίας υπάρχει το επιχείρημα ότι η χρήση ενός πολυαλφαβητικού κώδικα θα κατέστρεφε τα "φυσιολογικά" στατιστικά χαρακτηριστικά του χειρογράφου, όπως το ότι ακολουθεί το Νόμο του Ζιπφ. Επίσης, αν και οι πολυαλφαβητικοί κώδικες αντικατάστασης εφευρέθηκαν γύρω στο 1467, οι παραλλαγές τους έγιναν δημοφιλείς τον 16ο αιώνα, κάπως αργά σε σχέση με την εκτιμώμενη χρονολογία δημιουργίας του βιβλίου.

Κώδικας σημειωματάριου

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι "λέξεις" του χειρόγραφου Βόινιτς στην πραγματικότητα είναι κώδικες που αντιστοιχούν σε άλλες λέξεις ενός "λεξικού" ή "σημειωματάριου" όπου βρίσκονται οι αντίστοιχες κανονικές λέξεις. Η κυριότερη απόδειξη για αυτή τη θεωρία είναι ότι η εσωτερική δομή και η κατανομή μηκών των λέξεων είναι παρόμοιες με αυτές των ρωμαϊκών αριθμών που, εκείνη την εποχή, θα ήταν φυσική επιλογή για τους κώδικες. Όμως, οι κώδικες που βασίζονται σε βιβλία είναι κατάλληλοι μόνο για σύντομα μηνύματα, επειδή είναι δύσκολο να γραφούν και να διαβαστούν.
Οπτικός κώδικας

Ο Τζέιμς Φιν, στο βιβλίο του "Η ελπίδα της Πανδώρας" του 2004 προτείνει ότι το χειρόγραφο είναι στην πραγματικότητα κωδικοποιημένα Εβραϊκά. Αν τα γράμματα του βιβλίου μεταγραφούν σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Αλφάβητο Βόινιτς, πολλές από τις λέξεις του μπορούν να θεωρηθούν εβραϊκές, που επαναλαμβάνονται με διάφορες παραμορφώσεις για να μπερδέψουν τον αναγνώστη. Για παράδειγμα, η λέξη ΑΙΝ από το χειρόγραφο είναι η εβραϊκή λέξη για το "μάτι", και εμφανίζεται σε διάφορες παραλλαγές όπως "aiin" ή "aiiin", έτσι ώστε να φανεί ότι πρόκειται για διαφορετικές λέξεις. Χρησιμοποιούνται επίσης κι άλλες μέθοδοι οπτικής κρυπτογράφησης. Το κύριο επιχείρημα υπέρ αυτής της θεωρίας είναι το ότι θα εξηγούσε την αποτυχία των περισσότερων ερευνητών στην αποκρυπτογράφηση του χειρόγραφου, καθώς βασίζονται σε πιο μαθηματικοποιημένες μεθόδους. Το κύριο επιχείρημα εναντίον της είναι ότι μια τέτοια ποιοτική κρυπτογράφηση θα δυσκόλευε πάρα πολύ έναν αποκωδικοποιητή, με δεδομένες τις πολλές διαφορετικές οπτικές ερμηνείες ενός συγκεκριμένου κειμένου. Θα ήταν δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τι ποσοστό της ερμηνείας θα βασιζόταν στο αυθεντικό κείμενο, και τι ποσοστό θα ήταν απλή αντανάκλαση της υποκειμενικής προδιάθεσης του αποκωδικοποιητή.

Μικρογραφία

Μετά την επανεμφάνιση του χειρόγραφου το 1912, μια από τις πρώτες προσπάθειες να αποκαλυφθεί το μυστικό του βιβλίου (και μια από τις πρώτες διαβεβαιώσεις για την αποκρυπτογράφησή του) έγινε το 1921 από τον Ουίλιαμ Νιούμπολντ του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια. Η υπόθεσή του ήταν ότι το κείμενο δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο νόημα, αλλά το κάθε "γράμμα" στην πραγματικότητα αποτελούνταν από μια σειρά μικροσκοπικών χαρακτήρων, ορατών μόνο με μεγέθυνση. Αυτά τα σύμβολα, που βασίζονταν στην αρχαία ελληνική στενογραφία, υποτίθεται ότι συγκροτούσαν ένα δεύτερο επίπεδο κειμένου που περιείχε το πραγματικό περιεχόμενο των γραφομένων. Με βάση αυτά, ο Νιούμπολντ ισχυρίστηκε ότι αποκρυπτογράφησε ολόκληρες παραγράφους, που αποδείκνυαν όχι μόνο ότι ο Βάκων έγραψε το βιβλίο, αλλά και ότι είχε χρησιμοποιήσει μικροσκόπιο τετρακόσια χρόνια πριν απ' τον Λέβενχουκ.

Παρόλα αυτά, ο Τζον Μάνλυ του Πανεπιστημίου του Σικάγο επεσήμανε σημαντικές αδυναμίες σε αυτή τη θεωρία. Κάθε στενογραφικός χαρακτήρας μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες, χωρίς να υπάρχει αξιόπιστος τρόπος να καθοριστεί ποια από αυτές ίσχυε κάθε φορά. Επίσης, η μέθοδος του Νιούμπολντ απαιτούσε την αναδιάταξη των γραμμάτων κατά βούληση μέχρις ότου παράγονταν κατανοητά Λατινικά. Αυτοί και μόνο οι παράγοντες έδιναν στο σύστημα τόση ελαστικότητα, ώστε σχεδόν οτιδήποτε θα μπορούσε να "διαβαστεί" στα μικροσκοπικά σύμβολα, που έτσι κι αλλιώς ήταν από μόνα τους παραπλανητικά. Αν και υπάρχει μια εβραϊκή παράδοση στη μικρογραφία, δεν είναι ούτε στο ελάχιστο τόσο πολύπλοκη και συμπυκνωμένη όσο υποστήριξε ο Νιούμπολντ. Με μια κοντινότερη ματιά, οι "χαρακτήρες" φαίνονται να είναι απλό αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο το μελάνι ραγίζει καθώς στεγνώνει πάνω στην περγαμηνή. Χάρη στην πλήρη κατάρριψη της θεωρίας από τον Μάνλυ, το ενδεχόμενο της μικρογραφίας σήμερα θεωρείται εκτός συζήτησης.

Στεγανογραφία

Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι το κείμενο του χειρόγραφου είναι ως επί το πλείστον χωρίς νόημα, αλλά περιέχει χρήσιμη πληροφορία κρυμμένη σε δευτερεύουσες λεπτομέρειες-για παράδειγμα, στο δεύτερο γράμμα κάθε λέξης, ή τον αριθμό των γραμμάτων κάθε γραμμής. Αυτή η πρακτική, που λέγεται στεγανογραφία, είναι πολύ παλιά και περιγράφεται από τον Γιοχάννες Τριθέμιους (Johannes Trithemius) στα 1499. Κάποιοι υποστήριξαν ότι το κείμενο εξάγεται με κάποιου είδους πλέγμα Κάρνταν. Αυτή η θεωρία είναι δύσκολο είτε να αποδειχθεί είτε να διαψευσθεί, καθώς οι στεγανογραφίες ποικίλλουν ως προς το βαθμό δυσκολίας της αποκρυπτογράφησης. Ένα επιχείρημα εναντίον της είναι ότι η χρήση ενός φαινομενικά κρυπτογραφημένου κειμένου ως κάλυψη αντίκειται στο βασικό σκοπό της στεγανογραφίας, που είναι να κρύψει την ίδια την ύπαρξη κρυφού μηνύματος.

Κάποιοι πρότειναν ότι το κατανοητό κείμενο θα μπορούσε να κρύβεται στο μήκος ή το σχήμα ορισμένων σημαδιών της πένας. Υπάρχουν πράγματι παραδείγματα στεγανογραφίας από εκείνη την εποχή που χρησιμοποιούν το σχήμα των γραμμάτων (πλάγια γραφή αντί για κανονική) για να κρύψουν πληροφορία. Όμως, όταν εξεταστούν σε μεγάλη μεγέθυνση, οι χαρακτήρες του χειρόγραφου φαίνονται σχετικά φυσικοί, απλά κάπως επηρεασμένοι από την ανώμαλη επιφάνεια της περγαμηνής.

Εξωτική φυσική γλώσσα

Ο γλωσσολόγος Ζακ Γκέϊ κάποτε πρότεινε ότι το κείμενο του βιβλίου μπορεί να είναι κάποια εξωτική φυσική γλώσσα, γραμμένη ως κείμενο με ένα τεχνητό αλφάβητο. Η λεξική δομή είναι πράγματι παρόμοια με αυτή πολλών γλωσσών που ανήκουν στις οικογένειες της Ανατολικής και Κεντρικής Ασίας, κυρίως των Σινοθιβετικών γλωσσών (Κινέζικα, Θιβετιανά και Βιρμανικά), των Αυστροασιατικών γλωσσών, (Βιετναμέζικα, Χμερ κλπ) και πιθανά των Ταϊλανδικών γλωσσών (Ταϊλανδική γλώσσα, Λαοτινή γλώσσα). Σε πολλές από αυτές τις γλώσσες, οι λέξεις έχουν μόνο μια συλλαβή, και οι συλλαβές έχουν μια μάλλον πλούσια δομή, που περιλαμβάνει τονικά πρότυπα.

Η θεωρία έχει κάποια ιστορική βάση. Αν και αυτές οι γλώσσες κατά κύριο λόγο είχαν δικά τους συστήματα γραφής, αυτά ήταν πολύ δύσκολα για τους Δυτικούς επισκέπτες. Αυτό οδήγησε στην επινόηση πολλών φωνητικών αλφαβήτων, κυρίως με Λατινικά γράμματα, μερικές όμως φορές και με τεχνητά. Αν και τα γνωστά παραδείγματα χρονολογούνται πολύ αργότερα από το χειρόγραφο Βόινιτς, υπάρχουν αναφορές για εκατοντάδες εξερευνητές και ιεραπόστολους που θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι τέτοιο-ακόμα και πριν το ταξίδι του Μάρκο Πόλο τον 13ο αιώνα, αλλά ειδικά μετά την ανακάλυψη του δρόμου προς την Ανατολή από τον Βάσκο ντα Γκάμα το 1499. Ο συγγραφέας του χειρόγραφου θα μπορούσε επίσης να είναι κάποιος ιθαγενής από την ανατολική Ασία που ζούσε στην Ευρώπη, ή που μορφώθηκε σε κάποια Ευρωπαϊκή αποστολή.

Το κύριο επιχείρημα υπέρ της θεωρίας είναι ότι συνάδει με όλα τα στατιστικά χαρακτηριστικά του χειρόγραφου που έχουν ελεγχθεί μέχρι τώρα, συμπεριλαμβανομένων και των διπλών και τριπλών λέξεων (που σε Κινεζικά και Βιετναμέζικα κείμενα απαντώνται με περίπου την ίδια συχνότητα που υπάρχουν και στο χειρόγραφο Βόινιτς). Εξηγεί επίσης την έλλειψη αριθμών και Δυτικών συντακτικών χαρακτηριστικών (όπως τα άρθρα και τα επιρρήματα) και το ακατανόητο των εικονογραφήσεων. Ένα άλλο πιθανό στοιχείο είναι δύο μεγάλα κόκκινα σύμβολα στην πρώτη σελίδα, που έχουν παρομοιαστεί με τίτλο βιβλίου σε Κινέζικο στυλ, ανάποδα και κακογραμμένα. Επίσης, η φαινομενική διαίρεση του χρόνου σε 360 υποδιαιρέσεις (αντί για 365), σε ομάδες των 15 που ξεκινούν από τους Ιχθύες, είναι χαρακτηριστικό του Κινέζικου αγροτικού ημερολογίου (jie q`i). Το κύριο επιχείρημα κατά της θεωρίας είναι ότι κανείς (συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών του Πεκίνου) δεν μπόρεσε να διακρίνει κάποια ξεκάθαρα δείγματα Ασιατικού συμβολισμού ή Ασιατικής επιστήμης στις εικονογραφήσεις.

Στα τέλη του 2003, ο Πολωνός Ζμπίγκνιου Μπάνασικ υποστήριξε ότι το χειρόγραφο είναι κείμενο στη γλώσσα Μαντσού και κυκλοφόρησε μια ημιτελή μετάφραση της πρώτης σελίδας του χειρόγραφου.

Τεχνητή γλώσσα

Η περίεργη εσωτερική δομή των "λέξεων" του χειρόγραφου οδήγησε τους Γουίλιαμ Φρίντμαν και Τζον Τίλτμαν στο συμπέρασμα ότι το κείμενο είναι μια τεχνητή γλώσσα-ειδικότερα, μια "φιλοσοφική" τεχνητή γλώσσα. Σε γλώσσες αυτής της κατηγορίας, το λεξιλόγιο οργανώνεται σύμφωνα με ένα σύστημα κατηγοριοποίησης, έτσι ώστε το γενικότερο νόημα μιας λέξης να μπορεί να εξαχθεί από την ακολουθία των γραμμάτων. Για παράδειγμα, στη σύγχρονη τεχνητή γλώσσα Ρο, το πρόθεμα bofo- χαρακτηρίζει την κατηγορία των χρωμάτων, και κάθε λέξη που ξεκινά με αυτά τα γράμματα αναφέρεται σε ένα χρώμα: το"κόκκινο" είναι bofoc, και το "κίτρινο" bofof. (Αυτή είναι μια ακραία παραλλαγή του Συστήματος κατηγοριοποίησης της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου που χρησιμοποιείται από πολλές βιβλιοθήκες. Σ' αυτό το σύστημα, το "Ρ" αντιπροσωπεύει την κατηγορία "γλώσσα και λογοτεχνία", το "ΡΑ" την Ελληνική γλώσσα και τα Λατινικά, κλπ).

Η ιδέα αυτή είναι αρκετά παλιά και ανήκει στον Τζον Ουίλκινς (John Wilkins) από τα 1668, μεταγενέστερα βέβαια της δημιουργίας του χειρόγραφου κατά δύο αιώνες. Στα περισσότερα γνωστά παραδείγματα, οι κατηγορίες υποδιαιρούνται βάσει των καταλήξεων των λέξεων. Έτσι, ένα κείμενο που πραγματεύεται ένα συγκεκριμένο θέμα θα περιείχε πολλές λέξεις με το ίδιο πρόθεμα: για παράδειγμα, όλα τα ονόματα φυτών θα ξεκινούσαν με τα ίδια γράμματα, το ίδιο και οι αρρώστιες κλπ. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την επαναληπτική φύση του κειμένου Βόινιτς. Πάντως, κανείς δεν μπόρεσε ακόμα να αποδώσει ένα συγκεκριμένο νόημα σε κάποια πρόθεση ή κατάληξη λέξεων του χειρογράφου.

Γλωσσολαλιά

Στο βιβλίο τους, οι Κέννεντυ και Τσώρτσιλ επισημαίνουν την πιθανότητα το χειρόγραφο να είναι προϊόν μιας περίπτωσης γλωσσολαλιάς, επικοινωνίας με το υπερπέραν ή τέχνης του περιθωρίου.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ο συγγραφέας του βιβλίου αναγκάστηκε να γράψει μεγάλα κομμάτια κειμένου κατά ένα τρόπο που θυμίζει την αυτόματη γραφή, είτε υπακούοντας σε κάποιες "φωνές" είτε λόγω εσωτερικής παρόρμησης. Αν και στη γλωσσολαλιά το κείμενο συχνά γράφεται σε μια επινοημένη γλώσσα (που συνήθως είναι φτιαγμένη από κομμάτια της γλώσσας που μιλάει ο συγγραφέας), παρόλα αυτά η επινόηση ενός συστήματος γραφής γι' αυτό το σκοπό είναι σπάνιο φαινόμενο. Οι Κέννεντυ και Τσώρτσιλ φέρνουν ως παράδειγμα τα έργα της Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν και παραλληλίζουν τις εικόνες που έφτιαχνε όταν υπέφερε από σοβαρή ημικρανία με ορισμένες εικονογραφήσεις του χειρόγραφου, ειδικά με τους "ποταμούς αστεριών" που απαντώνται συχνά και την επαναλαμβανόμενη εμφάνιση των "νυμφών" στη βιολογική ενότητα.

Η θεωρία είναι ουσιαστικά αδύνατο να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί, από τη στιγμή που δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί το κείμενο· οι ίδιοι οι Κέννεντυ και Τσώρτσιλ δεν έχουν πειστεί για την ορθότητά της, αλλά την εξετάζουν ως σοβαρή πιθανότητα. Ένα από τα προβλήματα αυτής της θεωρίας είναι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει την σκόπιμη διάρθρωση του βιβλίου και τις προσεκτικά κατασκευασμένες ενότητες της βοτανικής και της κοσμολογίας.

Απάτη

Τα περίεργα χαρακτηριστικά του κειμένου (όπως οι διπλές και τριπλές λέξεις), το ύποπτο περιεχόμενο των εικονογραφήσεων (όπως τα "συγκολλημένα" φυτά), η απουσία ιστορικών αναφορών και σθεναρή αντίστασή του στις προσπάθειες αποκωδικοποίησης έχουν οδηγήσει πολλούς στο συμπέρασμα ότι το χειρόγραφο μπορεί να είναι απάτη.

Το 2003, ο επιστήμονας της πληροφορικής Γκόρντον Ραγκ (Gordon Rugg) έδειξε ότι μπορούσε να κατασκευάσει κείμενο παρόμοιο με αυτό του χειρόγραφου, χρησιμοποιώντας πίνακες με προθέματα, θέματα και καταλήξεις λέξεων που επιλέγονταν και συνδυάζονταν με ένα διάτρητο χάρτινο πλαίσιο. Ο μηχανισμός αυτός, γνωστός σαν πλέγμα Κάρνταν (Cardan grille), εφευρέθηκε γύρω στα 1550 ως εργαλείο κρυπτογράφησης, λίγο μεταγενέστερα αλλά πάντως την ίδια εποχή με την εκτιμώμενη χρονολογία δημιουργίας του χειρόγραφου. Μερικοί όμως ισχυρίζονται ότι από τη στιγμή που τα ψευδοκείμενα που δημιούργησε στα πειράματά του ο Ραγκ δεν έχουν τις ίδιες λέξεις και την ίδια στατιστική με το χειρόγραφο Βόινιτς, η ομοιότητά τους με τα "Βοϊνιτσιανά" είναι επιφανειακή.

Το κύριο επιχείρημα για την αυθεντικότητα του κειμένου είναι γενικά ότι το χειρόγραφο είναι πολύ περίπλοκο για να κατασκευάστηκε με σκοπό την εξαπάτηση. Όπως αναφέρθηκε, πολλοί σοβαροί γλωσσολόγοι και ιστορικοί έχουν διαπιστώσει ότι το χειρόγραφο είναι πολύ περίπλοκο και ενδιαφέρον. Οι απάτες, ειδικά εκείνης της εποχής, τείνουν να είναι άτεχνες και χοντροκομμένες. Αν το χειρόγραφο είναι όντως απάτη, είναι παρόλα αυτά μια πολύ περίτεχνη απάτη, και το ερώτημα του γιατί δημιουργήθηκε παραμένει σε κάθε περίπτωση αναπάντητο. Οι μελετητές γλωσσών έχουν επισημάνει ότι το χειρόγραφο διαθέτει ορισμένες στατιστικές λέξεων που απαντώνται στις φυσικές γλώσσες, και τις οποίες δεν έχει, γενικά, το τυχαία δημιουργημένο κείμενο. Από την άλλη, κάποιες έρευνες δείχνουν ότι το τυχαίο κείμενο μπορεί να παρουσιάσει τέτοια χαρακτηριστικά. Όπως κι ο ίδιος ο Ραγκ παραδέχεται, η δυνατότητα κατασκευής ενός τέτοιου χειρογράφου με τεχνικές εκείνης της εποχής δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το ίδιο το χειρόγραφο Βόινιτς είναι απάτη. Ούτε είναι αδύνατο, αν και όχι πολύ πιθανό, το τυχαίο κείμενο να παρουσιάζει κάποια στατιστική ομοιότητα με τις φυσικές γλώσσες. Έτσι, καμία από αυτές τις δυο θέσεις δεν μπορούμε να πούμε ότι κλείνει το θέμα.


Το Απρίλιο του 2007, μια μελέτη του αυστριακού ερευνητή Αντρέας Τσίνερ (Andreas Schinner) που εκδόθηκε στο Cryptologia υποστήριξε την υπόθεση της απάτης. Ο Τσίνερ θεώρησε πως απέδειξε ότι οι στατιστικές ιδιότητες του κειμένου του χειρογράφου ήταν ασυνάρτητες φράσεις που παρήχθησαν από μία ημιστοχαστική μέθοδο σαν και αυτή που περιέγραψε ο Ραγκ. Ωστόσο, η σύγκρισή του είναι έγκυρη μόνο για κείμενα γραμμένα σε ευρωπαϊκές γλώσσες ή κείμενα κρυπτογραφημένα δι' απλής αντικατάστασης και όχι για την ιδιαίτερα σύνθετη κρυπτογραφική μέθοδο του χειρογράφου, αν υφίσταται βεβαίως κάτι τέτοιο.

Στα τέλη του 2007 ο Κλωντ Μαρτέν (Claude Martin) ισχυρίστηκε επίσης ότι το χειρόγραφο είναι απάτη στηριγμένη σε αλγόριθμο για αναγραμματισμό. Παρόλο που μια τέτοια μέθοδος θα μπορούσε να παράγει κείμενο παρόμοιο με αυτό του χειρογράφου, δεν εξηγεί ικανοποιητικά γιατί θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί μια τόσο δύσκολη και χρονοβόρα μέθοδος για μια απάτη, συν το γεγονός ότι τέτοια μέθοδος δε χρησιμοποιείτο κατά τον μεσαίωνα.Σε αυτή την περίπτωση το σημαντικότερο πιθανώς είναι ότι ο Μαρτέν αποφεύγει να εκθέσει τη λογική επαγωγή που τον οδήγησε σε αυτό το συμπέρασμα.



http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%BF_%CE%92%CF%8C%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%84%CF%82


















Site αφιερωμένο στο Χειρόγραφο Βοινιτς. Εχει πολύ πληροφορία:


All you ever wanted to know, and more. There is no solution yet and I don't have any either.

http://www.voynich.nu/index.html

[BOBoMASTORAS]

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=541190

αλλά και στη μαλακάσα το ίδιο έγινε!

[Exomag]

Savant syndrome

Savant syndrome is a condition in which a person with a serious mental disability, such as an autism spectrum disorder, demonstrates profound and prodigious capacities or abilities far in excess of what would be considered normal. People with savant syndrome may have neurodevelopmental disorders, notably autism spectrum disorders, or brain injuries. The most dramatic examples of savant syndrome occur in individuals who score very low on IQ tests, while demonstrating exceptional skills or brilliance in specific areas, such as rapid calculation, art, memory, or musical ability. In spite of the name "syndrome", it is not recognized as a mental disorder nor as part of mental disorder in medical manuals such as the ICD-10 or the DSM-IV.


Characteristics
According to psychiatrist Darold Treffert, almost all savants have prodigious memory which he describes as "very deep, but exceedingly narrow." It is narrow in the sense that savants may exhibit exceptional memory but have difficulty putting it to use. Some individuals with savant syndrome also have a keen sense of priority, which can involve a broad understanding of politics, law, and a conceivably heightened vocabulary. Savant skills are usually found in one or more of five major areas: art, musical abilities, calendar calculation, mathematics and spatial skills. 50% of savants have autism; the other 50% often have some other forms of central nervous system injury or disease.


Mechanism
Savant syndrome is poorly understood. No widely accepted cognitive theory explains savants' combination of talent and deficit. It has been suggested that individuals with autism are biased towards detail-focused processing and that this cognitive style predisposes individuals either with or without autism to savant talents. Another hypothesis is that savants hyper-systemize, thereby giving an impression of talent. Hyper-systemizing is an extreme state in the empathizing–systemizing theory that classifies people based on their skills in empathizing with others versus systemizing facts about the external world. Also, the attention to detail savants is a consequence of enhanced perception or sensory hypersensitivity in these unique individuals. It has also been confirmed that some savants operate by directly accessing low-level, less-processed information that exists in all human brains but is normally unavailable to conscious awareness.


Epidemiology
There is no agreement about how many people have savant skills. The estimates range from "exceedingly rare" to one in ten people with autism having savant skills in varying degrees. A 2009 British study of 137 parents of autistic children found that 28% believe their offspring met the criteria for a savant skill, defined as a skill or power "at a level that would be unusual even for normal people". As many as 50 cases of sudden or acquired savant syndrome have been reported.


History
The term idiot savant (French for "learned idiot" or "knowledgeable idiot") was first used to describe the condition in 1887 by John Langdon Down, who is known for his description of Down syndrome. The term "idiot savant" was later described as a misnomer because not all reported cases fit the definition of idiot, originally used for a person with a very severe mental retardation. The term autistic savant was also used as a diagnosis for this disorder. Like idiot savant, the term autistic savant also became looked at as a misnomer because only one-half of those who were diagnosed at the time with savant syndrome were autistic. Upon realization of the need for accuracy of diagnosis and dignity towards the individual, the term savant syndrome became widely accepted terminology.


[...]



Source: Wikipedia

[Karaμazoβ]

Cherenkov radiation, also known as Vavilov-Cherenkov radiation, (also spelled Čerenkov) is electromagnetic radiation emitted when a charged particle (such as an electron) passes through a dielectric medium at a speed greater than the phase velocity of light in that medium. The charged particles polarize the molecules of that medium, which then turn back rapidly to their ground state, emitting radiation in the process. The characteristic blue glow of nuclear reactors is due to Cherenkov radiation. It is named after Russian scientist Pavel Alekseyevich Cherenkov, the 1958 Nobel Prize winner who was the first to detect it experimentally. A theory of this effect was later developed within the framework of Einstein's special relativity theory by Igor Tamm and Ilya Frank, who also shared the Nobel Prize. Cherenkov radiation had been theoretically predicted by the English polymath Oliver Heaviside in papers published in 1888–1889.

 

Cherenkov radiation glowing in the core of the Advanced Test Reactor

NRC photo of Cherenkov effect in the Reed Research Reactor



http://en.wikipedia.org/wiki/Vavilov-Cherenkov_effect






Pavel Alekseyevich Cherenkov (Russian: Павел Алексеевич Черенков, 1904–1990) was a Soviet physicist who shared the Nobel Prize in physics in 1958 with Ilya Frank and Igor Tamm for the discovery of Cherenkov radiation, made in 1934.


[...]


Discoveries in physics

In 1934, while working under S.I. Vavilov, Cherenkov observed the emission of blue light from a bottle of water subjected to radioactive bombardment. This phenomenon, associated with charged atomic particles moving at velocities greater than the speed of light in the local medium, proved to be of great importance in subsequent experimental work in nuclear physics, and for the study of cosmic rays. Eponymously, it was dubbed the Cherenkov effect, as was the Cherenkov detector, which has become a standard piece of equipment in atomic research for observing the existence and velocity of high-speed particles. The device was installed in Sputnik 3.

Pavel Cherenkov also shared in the development and construction of electron accelerators and in the investigation of photo-nuclear and photo-meson reactions.

Awards and honours

Cherenkov was awarded two Stalin Prizes, the first in 1946, sharing the honor with Vavilov, Frank and Tamm, and another in 1952. He was also awarded the USSR State Prize in 1977. In 1958 he was awarded the Nobel Prize in Physics for the discovery of the Cherenkov effect.He was also awarded the Soviet Union's Hero of Socialist Labour title in 1984. Cherenkov was a member of the Communist Party of the Soviet Union.


[...]

http://en.wikipedia.org/wiki/Pavel_Cherenkov

[Exomag]

Nimesulide

Nimesulide is a relatively COX-2 selective, non-steroidal anti-inflammatory drug (NSAID) with analgesic and antipyretic properties. Its approved indications are the treatment of acute pain, the symptomatic treatment of osteoarthritis and primary dysmenorrhoea in adolescents and adults above 12 years old. It has a multifactorial mode of action and is characterized by a fast onset of action.

History
It was launched in Italy for the first time as Aulin and Mesulid in 1985 and is presently available in more than 50 countries worldwide, among others France, Portugal, Greece, Switzerland, Belgium and Brazil. Nimesulide has never been filed for Food and Drug Administration (FDA) evaluation in the United States, where it is not marketed. Due to concerns about the risk of hepatotoxicity, Nimesulide has been withdrawn from market in many countries.


Advantages

• Nimesulide has superior gastrointestinal safety as compared to other NSAIDs.
• Its multifactorial mode of action gives it a unique and broad action on inflammatory processes.
• It has proven benefits in the treatment of Acute (short term) pain, Painful osteoarthritis (Swelling in the joints) and Primary dysmennorhea ( Period Pains)

Availability
It is available in a variety of forms: tablets, powder for dissolution in water, suppositories, mouth dissolving tablets and topical gel (Sulidin Gel).

A recent evaluation from EMEA (the European Medicines Agency) concluded that the overall benefit/risk profile of nimesulide is favourable and in line with that of the other NSAIDs (such as for example, diclofenac, ibuprofen, naproxen).

Trade names
Nimesulide is available through the world as original product with the following trademarks: Sulide, Nimalox, Mesulid (Novartis, Brazil, Boehringer Ingelheim, Greece), Coxtal (Sanofi, China, Czech, Bulgaria),Sintalgin (Abbott, Brazil), Eskaflam (GSK, Brazil, Mexico), Octaprin, Nimside(Teva,Pakistan), Nise(Dr. Reddy’s Laboratories, India, Russia, Venezuela, Vietnam, Ukraine), Nilsid (Egypt); Aulin, Ainex, Drexel, Donulide, Edrigyl, Enetra, Heugan, Mesulid, Minapon, NeRelid, Nexen, Nidolon, Nilden (Mexico); Nimed, Nimedex, Nimesil, Nimulid, Nimutab, Nimdase, Nimopen-MP (India), Nisulid, Nodard Plus, Nicip, Nimcap, Nic-P, Nic-Spas (India); Novolid, Relmex (Ecuador); Remisid (Ukraine); Scaflam, Scaflan, Sulidin (Turkey); Modact-IR (Pakistan); Sulidene and Zolan for veterinary use. Many generic and copy-products also exist (Lusemin, Medicox, Nidol, Nimalox, Nimesil, Nimotas, Nimulid, Nizer, Sorini, Ventor, Vionim, Neolide, Willgo among others), new-aid (S.A.R.), Nims (Nepal).


Pharmacokinetics
Nimesulide is rapidly absorbed following oral administration.

Nimesulide undergoes extensive biotransformation, mainly to 4-hydroxynimesulide (which also appears to be biologically active).

Food, gender and advanced age have negligible effects on nimesulide pharmacokinetics.

Moderate renal impairment does not necessitate dosage adjustment while patients with severe renal impairment or hepatic impairment are contraindicated.

Nimesulide has a relatively rapid onset of action, with meaningful reductions in pain and inflammation observed within 15 minutes from drug intake.

The therapeutic effects of Nimesulide are the result of its complete mode of action which targets a number of key mediators of the inflammatory process such as: COX-2 mediated prostaglandins, free radicals, proteolytic enzymes and histamine. Clinical evidence is available to support a particularly good profile in terms of gastrointestinal tolerability.


[...]


Side effects
Nimesulide is known to be hepatotoxic (damaging to the liver). The use of nimesulide in children under the age of 12 is contraindicated.

The drug has certain side effects, that can affect individuals in different ways. The following are some of the side effects, that are often associated with the drug:

• Diarrhea
• Vomiting
• Skin rash
• Pruritis
• Dizziness
• Bitterness in mouth

Women should use the drug with caution during lactation and it is contraindicated during pregnancy.



Source: Wikipedia

[Karaμazoβ]

In left-wing discourse, Blanquism refers to a conception of revolution generally attributed to Louis Auguste Blanqui which holds that socialist revolution should be carried out by a relatively small group of highly organised and secretive conspirators. Having seized power, the revolutionaries would then use the power of the state to introduce socialism. It is considered a particular sort of 'putschism' – that is, the view that political revolution should take the form of a putsch or coup d'état.  Blanquism is distinguished from other socialist currents (especially Marxist ones) in various ways; on the one hand, contrary to Marx, Blanqui did not believe in the predominant role of the working class, nor did he believe in popular movements. Instead he believed that revolution should be carried out by a small group of professional, dedicated revolutionaries, who would establish a temporary dictatorship by force. This dictatorship would permit the implementation of the basis of a new order, after which power would then be handed to the people. In another respect, Blanqui was more concerned with the revolution itself rather than the future society that would result from it; if his thought was based on precise socialist principles, it rarely goes so far as to imagine a purely socialist society. For Blanquists, the overturning of the bourgeois social order and the revolution are ends sufficient in themselves, at least for their immediate purposes. He was one of the non-Marxist socialists of his day.



Use of the term 'Blanquism'

The term 'Blanquism' has often been used polemically to accuse some revolutionaries of failing to sufficiently meld their praxis with the mass working class. Karl Marx and Friedrich Engels were keen to distinguish their conception of revolution from Blanquism. As Engels put it in a short fragment, The Program of the Blanquist Fugitives from the Paris Commune:

    Blanqui is essentially a political revolutionist. He is a socialist only through sentiment, through his sympathy with the sufferings of the people, but he has neither a socialist theory nor any definite practical suggestions for social remedies. In his political activity he was mainly a "man of action", believing that a small and well organized minority, who would attempt a political stroke of force at the opportune moment, could carry the mass of the people with them by a few successes at the start and thus make a victorious revolution.

However, it is a contentious issue as to whether Marx and Engels' conception was superior to Blanqui's or not.


Lenin

Rosa Luxemburg and Eduard Bernstein have criticised Lenin that his conception of revolution was elitist and essentially 'Blanquist'. Rosa Luxemburg, for instance, as part of a longer section on Blanquism in her "Leninism or Marxism?", writes:

    For Lenin, the difference between the Social Democracy and Blanquism is reduced to the observation that in place of a handful of conspirators we have a class-conscious proletariat. He forgets that this difference implies a complete revision of our ideas on organization and, therefore, an entirely different conception of centralism and the relations existing between the party and the struggle itself. Blanquism did not count on the direct action of the working class. It, therefore, did not need to organize the people for the revolution. The people were expected to play their part only at the moment of revolution. Preparation for the revolution concerned only the little group of revolutionists armed for the coup. Indeed, to assure the success of the revolutionary conspiracy, it was considered wiser to keep the mass at some distance from the conspirators.

It is worth noting that by 'social democracy' Luxemburg has in mind the original use of the term derived from Marx and synonymous with 'socialism'. The influence of revisionism notwithstanding, she conceived of the social democratic party as a mass based organisation of working class struggle. Lenin, however, dismissed as meaningless rhetoric the conflation of Blanquism with Bolshevism:

   The bourgeoisie wants, by using the bogy of “Blanquism”, to belittle, discredit and slander the people’s struggle for power. The bourgeoisie stands to gain if the proletarians and peasants fight only for concessions from the old regime. The Right Social-Democrats use the word “Blanquism” merely as a rhetorical device in their polemics. The bourgeoisie converts this word into a weapon against the proletariat: “Workers, be reasonable! Fight for the extension of the powers of the Cadet Duma! Pull the chestnuts out of the fire for the bourgeoisie, but don’t dare to think of such madness, anarchism, Blanquism, as fighting for complete power for the people!

Lenin has himself denied any accusations of "blanquism" in The State and Revolution (1917) and accused Bernstein of "opportunism".



http://en.wikipedia.org/wiki/Blanquism

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

εγω τον Μπλανκι τον εμαθα απο τον Καπνια, οταν χρησιμοποιουσε τσιτατο Λενιν που εκραζε Μπλανκι, σε κουβεντα για εξεγερση Δεκεμβρη 08.

[Jim D. Ace]

Woodland Patchwork, also known as The Patch is a micronation on the Japanese archipelago. The Patch declared independence from Japan on October 23rd, 2013. This occurred after the founder, Hideyuki Yoshida (a.k.a. Ken Elwood), had for 20 years laid legal claim to 2.5 million acres of abandoned woodlands via Acquisitive prescription, which is the Japanese equivalent of common law adverse possession. "It is completed when a person openly possesses the real properly of another for a period of twenty years (Article 162). At the end of this period, such person acquires ownership by prescription."

At present Woodland Patchwork claims a total area of 2,500,000 acres, of 10,117km2, in non-contiguous patches stretching the length of the Japanese archipelago.

http://mw.micronation.org/wiki/Woodland_Patchwork

[Jim D. Ace]

During World War II, there was a Spaniard named Joan Pujol Garcia who approached the Allies to spy for them. When they refused, he approached the Nazis, and they accepted him and gave him the codename Arabel.

Once he earned credentials working as a Nazi spy, he approached the Allies again, this time getting a job as a double agent, codenamed Garbo.

This is where the awesomeness begins: he fed the Germans a combination of mis-information, true but useless information, and high-value information that always got to the Germans just a little too late. He even started a spy network consisting of 27 sub-agents of his own. Keep in mind that not a single one of these sub-agents existed. They were completely imaginary, but regardless, he submitted expense reports for them and had the Nazis giving him money to pay their salaries.

At one point, when he had to explain why some high-value information got to the Germans late, he told them that one of his spies had died. He actually got the Germans to pay the imaginary spy's imaginary wife a very real pension for her loss. Not only did his false information get the Nazis to waste millions of dollars, but he was also instrumental in convincing the Nazis that the attacks on D-Day were just a diversion, and the real attack was yet to come, keeping vital German resources away from the front lines.

He is one of the only people to ever get an Iron Cross from the Germans, which required Hitler's personal authorization since he wasn't a soldier, AND an MBE from King George VI.

http://en.wikipedia.org/wiki/Joan_Pujol_Garcia

[Karaμazoβ]

Γαμβέτας Λέων

Γάλλος πολιτικός (1838 - 1882). Γεννήθηκε στο Κοάρ της Γαλλίας στις 2 Απριλίουκαι σπούδασε στο Παρίσι δικηγόρος. Η μεγάλη μόρφωσή του, η ευγλωττία του και η θέλησή του τον ανέβασαν στην κορυφή των δικηγόρων της εποχής του. Το 1869 εκλέγεται βουλευτής του δημοκρατικού κόμματος.

Στο γαλλογερμανικό πόλεμο θεώρησε υπεύθυνη της αποτυχίας την κυβέρνηση και με τη σπάνια ρητορική του ικανότητα διαφώτισε τον κόσμο και κατόρθωσε να μεταβάλει το καθεστώς της χώρας σε δημοκρατία και στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε ανάλαβε ο ίδιος το Υπουργείο των Εσωτερικών και Στρατιωτικών.
Αρνήθηκε να υπογράψει τη συνθήκη ειρήνης και εγκατέλειψε τη βουλή. Επανεκλέγηκε, υποστήριξε το Θιέρσο εναντίον των μοναρχικών και ίδρυσε την εφημερίδα "Γαλλική Δημοκρατία".

Το 1881 σχημάτισε καινούρια κυβέρνηση, αλλά κατηγορήθηκε ως φιλοπόλεμος και ανατράπηκε το 1882. Ήταν μεγάλος φιλέλληνας, τάχθηκε πάντα υπέρ των ελληνικών δικαίων και συνέλαβε στην παραχώρηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα κατά τη διάσκεψη του Βερολίνου.

Στις 31 Δεκεμβρίου του 1882 πέθανε από μόλυνση του χεριού του και εντερικά στην πόλη των Σεβρών.

http://lefobserver.blogspot.gr/2010/12/leon-gambetta.html







[...]


In May 1869, he was elected to the Assembly, both by a district in Paris and another in Marseille, defeating Hippolyte Carnot for the former constituency and Adolphe Thiers and Ferdinand de Lesseps for the latter. He chose to sit for Marseille, and lost no opportunity of attacking the Empire in the Assembly. At first opposed to the war with Germany, he did not, like some of his colleagues, refuse to vote for funds for the army, but took a patriotic line and accepted that the war had been forced on France. When the news of the disaster at Sedan reached Paris, Gambetta called for strong measures. He proclaimed the deposition of the emperor at the corps législatif, and the establishment of a republic at the Hôtel de Ville.

[...]


Self-exile to San Sebastián

Gambetta had hoped for a republican majority in the general elections on 8 February 1871. These hopes vanished when the conservatives and Monarchists won nearly 2/3 of the six hundred Assembly seats. He had won elections in eight different départements, but the ultimate victor was the Orléanist Adolphe Thiers, winner of twenty-three elections. Thiers's conservative and bourgeois intentions clashed with the growing expectations of political power by the lower classes. Hoping to continue his policy of "guerre à outrance" against the Prussian invaders, he tried in vain to rally the Assembly to the war cause. However, Thiers' peace treaty on 1 March 1871 ended the conflict. Gambetta, disgusted with the Assembly's unwillingness to fight resigned and quit France for San Sebastián in Spain.

While in San Sebastián, Gambetta walked the beaches daily, the warm sea winds of early spring doing little to refresh his mind. Meanwhile the Paris Commune had taken control of the city. Despite his earlier career, Gambetta voiced his opposition to the Commune in a letter to Antonin Proust, his former secretary while Minister of the Interior, in which he referred to the Commune as "les horribles aventures dans lesquelles s’engage ce qui reste de cette malheureuse France".

Gambetta's stance has been explained by reference to his status as a republican lawyer, who fought from the bar instead of the barricade and also to his father having been a grocer in Marseille. As a small-scale producer during the decades of the Second Industrial Revolution in France, Joseph Gambetta had chain groceries taking business away from his establishment. This added a measure of resentment to the "petit bourgeois" identity. This resentment was not only directed at bourgeois industrial capitalism, but also at the worker, who was now proclaimed as the backbone of the French economy, stripping the title from the small, independent shopkeeper. This resentment may have been passed down from father to son, and manifested itself in an unwillingness to support the lower-class Communards usurpation of what rightfully belonged to the "petit bourgeoisie."



Return

Gambetta returned to the political stage and won on three separate ballots. On 5 November 1871 he established a journal, La Republique française, which soon became the most influential in France. [...]  On 26 September 1872, he proclaimed the future of the Republic to be in the hands of "a new social level" (une couche sociale nouvelle) (Discours, III.101), ostensibly the petite bourgeoisie to whom his father belonged.


[...]


Gambetta rendered France three inestimable services: by preserving her self-respect through the gallantry of the resistance he organized during the Franco-Prussian War, by his tact in persuading extreme partisans to accept a moderate Republic, and by his energy in overcoming the usurpation attempted by the advisers of Marshal MacMahon. His death at forty-four cut short a career which had given promise of still greater things, for he had real statesmanship in his conceptions of the future of his country, and he had an eloquence which would have been potent in the education of his supporters.


http://en.wikipedia.org/wiki/L%C3%A9on_Gambetta

[il capitano]

http://io9.com/the-mysterious-law-that-governs-the-size-of-your-city-1479244159

[c0ndemn3d]

Iron Maiden Tracks Down Pirates…. And Gives Them Concerts


For more than a decade piracy has been a hot topic in the music industry. While some of the major labels have tried to eliminate the problem by taking pirates to court, English heavy metal band Iron Maiden has taken a more positive approach to the phenomenon. Instead of hunting down pirates for lawsuits, the band is using file-sharing data to plan their tour locations, and not without success.

Over the past several years numerous studies have shown that on average file-sharers spend more money on legal purchases, including concert tickets and merchandise.

The most logical explanation for this finding is that “pirates” are more engaged than those who don’t share, and that they complement their legal purchases with unauthorized downloads.

This means that unauthorized file-sharers are in fact the music industry’s best customers. So, instead of hunting down these pirates for lawsuits, it may be more rewarding to play for them.

The English heavy metal band Iron Maiden is doing just that. The veteran musicians use the services of music analytics company Musicmetric which allows them to see where their albums are most pirated.

“If you know what drives engagement you can maximize the value of your fan base. Artists could say ‘we’re getting pirated here, let’s do something about it’, or ‘we’re popular here, let’s play a show’,” Gregory Mead, CEO and co-founder of Musicmetric told Cite.

Instead of suing these unauthorized file-sharers, the band used the information as input for its tours, and not without success.

The overview below, for example, shows that Iron Maiden is most popular among Brazilian pirates with 463,467 downloads in recent years. The band is also relatively popular in Chile with 1,300 downloads per 100,000 Internet users, which totals 70,932 downloads.

[Karaμazoβ]

Η Ναζιστική Γερμανία έχει υλικό για πολλές ταινίες ακόμα...






Werwolf (German for "werewolf") was the name given to a Nazi plan, which began development in 1944, to create a commando force which would operate behind enemy lines as the Allies advanced through Germany itself. Werwolf remained entirely ineffectual as a combat force, however, and in practical terms, its value as propaganda far outweighed its actual achievements.




[...]


Plans

In late summer/early autumn 1944, Heinrich Himmler initiated Unternehmen Werwolf (Operation Werwolf), ordering SS Obergruppenführer Hans-Adolf Prützmann to begin organising an elite troop of volunteer forces to operate secretly behind enemy lines. As originally conceived, these Werwolf units were intended to be legitimate uniformed military formations trained to engage in clandestine operations behind enemy lines in the same manner as Allied Special Forces such as Commandos. Prützmann was named Generalinspekteur für Spezialabwehr (General Inspector of Special Defence) and assigned the task of setting up the force's headquarters in Berlin and organising and instructing the force. Prutzmann had studied the guerrilla tactics used by Soviet partisans while stationed in the occupied territories of Ukraine and the idea was to teach these tactics to the members of Operation Werwolf.

Gauleiters were to suggest suitable recruits, who would then be trained at secret locations in the Rhineland and Berlin. The chief training centre in the West was at Hülchrath Castle near Erkelenz, which by early 1945 was training around 200 recruits mostly drawn from the Hitler Youth.

[...]

Werwolf originally had about five thousand members recruited from the SS and the Hitler Youth. These recruits were specially trained in guerrilla tactics. Operation Werwolf went so far as to establish front companies to ensure continued fighting in those areas of Germany which were occupied (all of the "front companies" were discovered and shut down within eight months). However, as it became increasingly clear that the reputedly impregnable Alpine Redoubt, from which their operations were to be directed by the Nazi leadership in the event that the rest of Germany had been occupied, was yet another grandiose delusion, Werwolf was converted into a terrorist organisation and in the last few weeks of the war, Operation Werwolf was largely dismantled by Heinrich Himmler and Wilhelm Keitel.

[...]

On March 23, 1945, Joseph Goebbels gave a speech, known as the "Werwolf speech", in which he urged every German to fight to the death. The partial dismantling of the organised Werwolf, combined with the effects of the "Werwolf" speech, caused considerable confusion about which subsequent attacks were actually carried out by Werwolf members, as opposed to solo acts by fanatical Nazis or small groups of SS.


Assessment by historians

[...]

Perry Biddiscombe has offered a somewhat different view. In his books Werwolf!: The History of the National Socialist Guerrilla Movement, 1944–1946 (1998) and The Last Nazis: SS Werwolf Guerrilla Resistance in Europe, 1944-1947 (2000), Biddiscombe asserts that after retreating to the Black Forest and the Harz mountains, the Werwolf continued resisting the occupation until at least 1947, possibly until 1949–50. However, he characterizes German post-surrender resistance as "minor", and calls the post-war Werwolfs "desperadoes"and "fanatics living in forest huts".He further cites U.S. Army intelligence reports that characterized Nazi partisans as "nomad bands" and judged them as less serious threats than attacks by foreign slave laborers and considered their sabotage and subversive activities to be insignificant.He also notes that: "The Americans and British concluded, even in the summer of 1945, that, as a nationwide network, the original Werwolf was irrevocably destroyed, and that it no longer posed a threat to the occupation."

Biddiscombe also says that Werwolf violence failed to mobilize a spirit of popular national resistance, that the group was poorly led, armed, and organized, and that it was doomed to failure given the war-weariness of the populace and the hesitancy of young Germans to sacrifice themselves on the funeral pyre of the former Nazi regime. He concludes that the only significant achievement of the Werwolves was to spark distrust of the German populace in the Allies as they occupied Germany, which caused them in some cases to act more repressively than they might have done otherwise, which in turn fostered resentments that helped to enable far right ideas to survive in Germany, at least in pockets, into the post-war era.


Alleged Werwolf actions

A number of instances of post-war violence have been attributed to Werwolf activity, but none have been proven.

    It has been claimed that the destruction of the United States Military Government police headquarters in Bremen on June 5, 1945 by two explosions which resulted in 44 deaths was a Werwolf-related attack. There is, however, no proof that it was due to Werwolf actions rather than to unexploded bombs or delayed-action ordnance.

    Dr. Franz Oppenhoff, the newly appointed mayor of Aachen, was murdered outside his home in March 1945 by an SS unit which was composed of Werwolf trainees from Hülchrath Castle. They were flown in at the order of Heinrich Himmler.

    Major John Poston, Field Marshal Sir Bernard Law Montgomery's liaison officer was ambushed and killed a few days before Germany's surrender by unidentified assailants; in reality Poston died in an ambush by regular troops

    Colonel-General Nikolai Berzarin, Soviet commandant of Berlin is often claimed to have been assassinated by Werwolfs, but actually died in a motorcycle accident on June 16, 1945.

    The Werwolf propaganda station "Radio Werwolf" (which broadcast from Nauen near Berlin during April 1945), also claimed responsibility for the assassination of Major General Maurice Rose, commander of the US 3rd Armored Division on 30 March 1945,[28] who was in reality killed in action by regular troops on 31 March.

    On 31 July 1945 an ammunition dump in Ústí nad Labem (Aussig an der Elbe), a largely ethnic German city in northern Bohemia ("Sudetenland") exploded, killing 26 or 27 people and injuring dozens. The explosion resulted in the "Ústí massacre" of ethnic Germans and was blamed on the Werwolf organization.


[...]

http://en.wikipedia.org/wiki/Werwolf

[Exomag]

Η Ναζιστική Γερμανία έχει υλικό για πολλές ταινίες ακόμα...

 

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=mz9rFZ4ips8" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=mz9rFZ4ips8</a>