Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[Exomag]

Tail call

In computer science, a tail call is a subroutine call that happens inside another procedure as its final action; it may produce a return value which is then immediately returned by the calling procedure. The call site is then said to be in tail position, i.e. at the end of the calling procedure. If any call that a subroutine performs, such that it might eventually lead to this same subroutine being called again down the call chain, is in tail position, such a subroutine is said to be tail-recursive, which is a special case of recursion. Tail calls need not be recursive – the call can be to another function – but tail recursion is particularly useful, and often easier to handle in implementations.

Tail calls are significant because they can be implemented without adding a new stack frame to the call stack. Most of the frame of the current procedure is not needed any more, and it can be replaced by the frame of the tail call, modified as appropriate (similar to overlay for processes, but for function calls). The program can then jump to the called subroutine. Producing such code instead of a standard call sequence is called tail call elimination, or tail call optimization. Tail call elimination allows procedure calls in tail position to be implemented as efficiently as goto statements, thus allowing efficient structured programming. In the words of Guy L. Steele "in general procedure calls may be usefully thought of as GOTO statements which also pass parameters, and can be uniformly coded as [machine code] JUMP instructions" – see history for further discussion.

Traditionally, tail call elimination is optional. However, in functional programming languages, tail call elimination is often guaranteed by the language standard, and this guarantee allows using recursion, in particular tail recursion, in place of loops. In such cases, it is not correct (though it may be customary) to refer to it as an optimization. The special case of tail recursive calls, when a function calls itself, may be more amenable to call elimination than general tail calls, when the function may be different.

Description
When a function is called, the computer must "remember" the place it was called from, the return address, so that it can return to that location with the result once the call is complete. Typically, this information is saved on the call stack, a simple list of return locations in order of the times that the call locations they describe were reached. For tail calls, there is no need to remember the place we are calling from – instead, we can perform tail call elimination by leaving the stack alone (except possibly for function arguments and local variables), and the newly called function will return its result directly to the original caller. Note that the tail call doesn't have to appear lexically after all other statements in the source code; it is only important that the calling function return immediately after the tail call, returning the tail call's result if any, since the calling function will never get a chance to do anything after the call if the optimization is performed.

For non-recursive function calls, this is usually an optimization that saves little time and space, since there are not that many different functions available to call. When dealing with recursive or mutually recursive functions where recursion happens through tail calls, however, the stack space and the number of returns saved can grow to be very significant, since a function can call itself, directly or indirectly, creating new call stacks each iteration. In fact, it often asymptotically reduces stack space requirements from linear, or O(n), to constant, or O(1). Tail call elimination is thus required by the standard definitions of some programming languages, such as Scheme, and languages in the ML family among others. In the case of Scheme, the language definition formalizes the intuitive notion of tail position exactly, by specifying which syntactic forms allow having results in tail context.[4] Implementations allowing an unlimited number of tail calls to be active at the same moment, thanks to tail call elimination, can also be called 'properly tail-recursive'.

Besides space and execution efficiency, tail call elimination is important in the functional programming idiom known as continuation passing style (CPS), which would otherwise quickly run out of stack space.


[...]



Source: Wikipedia




ή μήπως είναι χρήσιμη πληροφορία?!

[Αιμιλία η φτερωτή χελώνα]

http://en.wikipedia.org/wiki/Mammatus_cloud


BYZIAAAAAAAAAAAAAA

[il capitano]

In mathematics, the Weierstrass function is a pathological example of a real-valued function on the real line. The function has the property that it is continuous everywhere but differentiable nowhere. It is named after its discoverer Karl Weierstrass.

Historically, the Weierstrass function is important because it was the first published example (1872) to challenge the notion that every continuous function was differentiable except on a set of isolated points.



https://en.wikipedia.org/wiki/Weierstrass_function

[Mathematica]

http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_federal_government_shutdown_of_2013

[plagakis]

Η σελήνη απομακρύνεται απ τη Γη με ρυθμό περίπου ίσο με αυτόν που μεγαλώνουν τα ανθρώπινα νύχια!

[Karaμazoβ]

Ο Ταρπήιος Βράχος (λατινικά: Rupes Tarpeia) ήταν ένας απόκρημνος βράχος στην νότια κορυφή του Καπιτωλίνου Λόφου, που δέσποζε πάνω από την Αγορά στην Αρχαία Ρώμη. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εκτελέσεων. Δολοφόνοι και προδότες, εφόσον καταδικάζονταν από τους quaestores parricidii, ρίπτονταν από τον γκρεμό. Την ίδια μοίρα είχαν άτομα με πνευματική ή βαριά σωματική αναπηρία, καθώς υπήρχε η αντίληψη πως ήταν καταραμένοι από τους θεούς. Σήμερα η περιοχή εξακολουθεί να θεωρείται επικίνδυνη και είναι περιφραγμένη.





Ιστορικά Στοιχεία

Σύμφωνα με τους θρύλους της πρώιμης ρωμαϊκής ιστορίας, όταν ο Τίτος Τάτιος επιτέθηκε κατά της Ρώμης για να εκδικηθεί για την αρπαγή των Σαβίνων γυναικών (8ος αιώνας π.Χ.), η Ταρπήια, μια εστιάδα παρθένα, κόρη του Σπούριου Ταρπήιου, διοικητή του φρουρίου που έστεκε στον Καπιτωλίνο, δωροδοκήθηκε ώστε να προδώσει τους Ρωμαίους, ανοίγοντας τις πύλες του Καπιτωλίου. Σύμφωνα με την αφήγηση του Τίτου Λίβιου, οι Σαβίνοι φορούσαν στο αριστερό τους χέρι βραχιόλια από χρυσό και δαχτυλίδια με πολύτιμες πέτρες. Η Ταρπήια τους ζήτησε ως αμοιβή να της δώσουν «ό,τι φορούσαν στο χέρι που κρατούσε την ασπίδα». Οι Σαβίνοι τήρησαν το γράμμα της συμφωνίας, όχι όμως και το πνεύμα, καθώς αντί να ανταμείψουν την Ταρπήια με τα κοσμήματά τους, της συνέθλιψαν το κεφάλι με τις ασπίδες τους και την πέταξαν από το βράχο αυτό.

Γύρω στο 500 π.Χ., ο Λεύκιος Ταρκήνιος Σουπέρβος, έβδομος μυθικός βασιλιάς της Ρώμης, έκανε επίπεδη την κορυφή του βράχου και, αφού απομάκρυνε τα ιερά που είχαν τοποθετήσει εκεί οι Σαβίνοι, έχτισε έναν ναό αφιερωμένο στο Δία. Ο βράχος επιβίωσε αυτής της αναμόρφωσης και χρησιμοποιούταν ακόμη για εκτελέσεις την εποχή του Σύλλα.

Η ρίψη από τον Ταρπήιο βράχο ήταν, κατά μια έννοια, μια μοίρα χειρότερη από θάνατο, καθώς έφερε το στίγμα της ατίμωσης. Η συνηθισμένη μέθοδος εκτέλεσης στην Αρχαία Ρώμη ήταν ο στραγγαλισμός στο Tullianum, γνωστό κι ως Φυλακή του Μαμερτίνου. Η εκτέλεση από το βράχο επιφυλασσόταν μοναχά στους χειρότερους προδότες και εγκληματίες.



[...]



Note the Latin phrase, Arx tarpeia Capitoli proxima ("The Tarpeian Rock is close to the Capitol"): one's fall from grace can come swiftly.



[...]



http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CF%80%CE%AE%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%82

http://en.wikipedia.org/wiki/Tarpeian_rock

[Ex_Mechanus]

http://en.wikipedia.org/wiki/Semantic_satiation

[Exomag]

Flapper

Flappers were a "new breed" of young Western women in the 1920s who wore short skirts, bobbed their hair, listened to jazz, and flaunted their disdain for what was then considered acceptable behavior. Flappers were seen as brash for wearing excessive makeup, drinking, treating sex in a casual manner, smoking, driving automobiles, and otherwise flouting social and sexual norms. Flappers had their origins in the liberal period of the Roaring Twenties, the social, political turbulence and increased transatlantic cultural exchange that followed the end of World War I, as well as the export of American jazz culture to Europe.

Etymology
The slang word flapper, describing a young woman, is sometimes supposed to refer to a young bird flapping its wings while learning to fly. However, it may derive from an earlier use in northern England to mean teenage girl, referring to one whose hair is not yet put up and whose plaited pigtail flapped on her back; or from an older word meaning prostitute.

The slang word "flap" is known to have been used for a young prostitute as early as 1631. By the 1890s the word "flapper" was emerging in England as popular slang both for a very young prostitute, and in a more general – and less derogatory sense – of any lively mid-teenage girl.

The word appeared in print in the United Kingdom as early as 1903 and United States 1904, when novelist Desmond Coke used it in his college story of Oxford life, Sandford of Merton: "There's a stunning flapper". In 1907 English actor George Graves explained it to Americans as theatrical slang for acrobatic young female stage performers.

By 1908, newspapers as serious as The Times used it, although with careful explanation: "A 'flapper', we may explain, is a young lady who has not yet been promoted to long frocks and the wearing of her hair 'up'". By November 1910, the word was popular enough for AE James to begin a series of stories in the London Magazine featuring the misadventures of a pretty fifteen-year-old girl and titled "Her Majesty the Flapper". By 1911, a newspaper review indicates the mischievous and flirtatious 'flapper' was an established stage-type.

By 1912, the London theatrical impresario John Tiller, defining the word in an interview he gave to the New York Times, described a 'flapper' as belonging to a slightly older age group, a girl who has "just come out". Although the word was still largely understood as referring to high-spirited teenagers gradually in Britain it was being extended to describe any impetuous immature woman. The use of the word increased during World War I, perhaps due to the visible emergence of young women into the workforce to supply the place of absent men; a Times article on the problem of finding jobs for women made unemployed by the return of the male workforce is headed "The Flapper's Future". Under this influence, the meaning of the term changed somewhat, to apply to "independent, pleasure-seeking, khaki-crazy young women."

By 1920, the term had taken on the full meaning of the flapper generation style and attitudes. In his lecture that year on Britain's surplus of young women caused by the loss of young men in war, Dr. R. Murray-Leslie criticized "the social butterfly type… the frivolous, scantily-clad, jazzing flapper, irresponsible and undisciplined, to whom a dance, a new hat, or a man with a car, were of more importance than the fate of nations."

As the adoption of the term in America coincided with a fashion among teenage girls in the early 1920s for wearing unbuckled galoshes a widespread false etymology held that they were called "flappers" because they flapped when they walked, as they wore their overshoes or galoshes unfastened, showing that they defied convention in a manner similar to the 21st century fad for untied shoelaces.

By the mid-thirties in Britain, although still occasionally used, the word ‘flapper’ had become associated with the past. In 1936 a Times journalist grouped it with terms such as ‘blotto’ as out-dated slang: ‘(blotto) evokes a distant echo of glad rags and flappers ... It recalls a past which is not yet ‘period’.’


[...]



Source: Wikipedia

[Karaμazoβ]

In electrical engineering and telecommunications the Chu–Harrington limit or Chu limit sets a lower limit on the Q factor for a small radio antenna. The theorem was developed in several papers between 1948 and 1960 by Lan Jen Chu, Harold Wheeler, and later by Roger Harrington. The definition of a small antenna is one that can fit inside a sphere of diameter λ/2π. For a small antenna the Q is proportional to the reciprocal of the volume of a sphere that encloses it. In practice this means that there is a limit to the bandwidth of data that can be sent to and received from small antennas such as are used in mobile phones.

Chu established the limit on Q as: Q= 1/(k^3 a^3) + 1/ka for a linear polarized antenna, k = 2π/λ. A circular polarized antenna can be half the size. Harrington extended the theory of Chu to the circularly polarized case. As antennas are made smaller, the bandwidth shrinks, the radiation resistance is smaller, and efficiency reduces. For users this decreases the bitrate, limits range, and shortens battery life.





http://en.wikipedia.org/wiki/Chu%E2%80%93Harrington_limit

[^^DaRk_HunTeR]

«Δημιουργία κοινού πολιτικού φορέα» - Τι αναφέρει το κείμενο των 58, ποιοι υπογράφουν

Στο κείμενό τους για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς που υπογράφουν 58 προσωπικότητες, προτείνουν «τη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων».

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Ποιοι υπογράφουν την ιδρυτική διακήρυξη της Κεντροαριστεράς
[...]
"Με αυτή την αγωνία απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τις δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης, τις πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες και προσωπικότητες, να συνεργαστούν για την ανασυγκρότηση του χώρου."

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_14/10/2013_522979

Π.χ.
Αλιβιζάτος Νίκος
Γραμματικάκης Γιώργος(σε κάποιες τον βγάζουν σε κάποιες όχι;p)
Νιόβη Παυλίδου
Μπέζος Γιάννης,
Πορτοκάλογλου Νίκος...

Ο δάκτυλος του Μπένι...

[Karaμazoβ]

The Marian reforms of 107 BC were a group of military reforms initiated by Gaius Marius, a statesman and general of the Roman Republic.


Roman army before the Marian reforms

Up until the last decade of the 2nd century BC, the eligibility requirements to become a Roman soldier in the service of the Republic were very strict.

    He had to be a member of the fifth census class or higher.
    He had to own property worth 3,500 sesterces in value.
    He had to supply his own armaments.

[...]


Marian reforms

The foremost of the Marian reforms was the inclusion of the Roman landless masses, the capite censi, men who had no property to be assessed in the census. Instead they were "counted by the head". These men were now among the ranks of those who could be recruited even though they owned no significant property. Because these poor citizens could not afford to purchase their own weapons and armor, Marius arranged for the state to supply them with arms. He thus offered the disenfranchised masses permanent employment for pay as professional soldiers, and the opportunity to gain spoils on campaign. With little hope of gaining status in other ways, the masses flocked to join Marius in his new army. These professional soldiers were recruited for an enlistment term of 16 years, later to rise to 20 years full service and 5 years as evocati under the reforms of Augustus.

The second important reform implemented by Marius was the formation of a standing army. Marius was able to standardize training and equipment throughout the Roman legions. Drilling and training took place all year round, even in times of peace, not just when war threatened.


Impact of Marian reforms

The first, and most obvious result, was the improvement in the military capability of the army. No longer, when war threatened the Republic, did a general have to hastily recruit a citizen army, train it to fight and obey military commands and discipline, then march it off to do battle, raw and un-blooded. This fact alone was instrumental in the growth and success of the Roman military machine and resulted in the continued success of the Romans on the battlefield.

Another benefit of the reforms was the settlement of retired legionaries in conquered land. This helped to integrate the region into a Roman province and "Romanise" its citizens, reducing unrest and revolt against Roman rule.

However, loyalty of the legions shifted away from the Roman state, i.e. the Senate and People of Rome, and towards the generals who led the army. It became alarmingly common for a general to prolong his Imperium by using the army to influence the senate and consolidate his power. Some even went as far as to declare war on their enemies (see Roman civil wars).

This led ultimately to the destruction of the Republic and its transformation into an Empire under the rule of an Emperor in all but name.


[...]


http://en.wikipedia.org/wiki/Marian_reforms

[Karaμazoβ]

Η Υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν πολιτικοστρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν η αφορμή για την αποστασία του 1965. Ο ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») ήταν υποτίθεται μυστική οργάνωση αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γιου του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ουδέποτε προέκυψαν ιδιαίτερα επιβαρυντικά στοιχεία για την υποτιθέμενη ομάδα αυτήν, η αποκάλυψη όμως αυτή τροφοδότησε τις εφημερίδες και τους εχθρούς του Γ. Παπανδρέου και οδήγησε τελικά σε πολιτειακή κρίση.

Στις 12 Μαΐου 1965 ο στρατιωτικός διοικητής των ελληνικών δυνάμεων Κύπρου στρατηγός Γρίβας έστειλε έκθεση στον Έλληνα υπουργό άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά, στην οποία ανέφερε ότι έγινε κίνηση ίδρυσης οργάνωσης με την επωνυμία «ΑΣΠΙΔΑ» από ομάδα αξιωματικών και ότι υπήρχε κίνδυνος ανατροπής του τότε καθεστώτος. Είχε μάλιστα αναφερθεί τότε, ότι αρχηγός και υποκινητής την κίνησης αυτής ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το υπουργείο ανέθεσε στον αντιστράτηγο Σίμο να μεταβεί στην Κύπρο και να διεξαγάγει ανακρίσεις για το ζήτημα. Ο αντιστράτηγος ερευνά τα στοιχεία, εξετάζει 93 μάρτυρες και αποφαίνεται:

«Απεδείχθη πράγματι ότι εγένετο κίνησις ιδρύσεως οργανώσεως υπό την επωνυμίαν «ΑΣΠΙΔΑ» υπό ομάδος αξιωματικών, με τον ιδιοτελή σκοπόν την εξυπηρέτησιν ατομικών συμφερόντων αυτών και των μελών της οργανώσεως, δια της προωθήσεως μεμυημένων αξιωματικών εις επικαίρους και σημαινούσας θέσεις ή και τινα άλλον απώτερον, όστις ούτε απεδείχθη εκ της εξετάσεως ούτε διεφάνη... Δεν απεδείχθη ότι η κίνησις αύτη είχε πολιτικάς επιδιώξεις ή σύνδεσμον τινά με πολιτικά πρόσωπα».

Προτείνει την απόταξη τεσσάρων Λοχαγών και τον πειθαρχικό έλεγχο άλλων έξι Λοχαγών και Υπολοχαγών.

Ο βασιλιάς μη αποδεχόμενος το πόρισμα Σίμου και μετά από παρέμβαση του τότε υπουργού Εθνικής άμυνας Γαρουφαλιά, ζητά από τον πρωθυπουργό της χώρας Γ. Παπανδρέου να παραπέμψει την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» στο Στρατοδικείο. Υπακούει στη βασιλική εντολή και για λόγους ισορροπίας παραπέμπει και την υπόθεση «Περικλής» που αφορούσε την ανάμειξη του στρατού στις εκλογές του 1961. Ταυτοχρόνως σχεδόν, προτείνει τον Ανδρέα Παπανδρέου ως υπουργό άμυνας, και προκαλεί σύγκρουση με το βασιλιά που οδηγεί στα Ιουλιανά. Δεν προέκυψαν ποτέ στοιχεία εναντίον πολιτικών προσώπων από την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» και ο αριθμός των αξιωματικών που φέρεται να συμμετείχαν ήταν περιορισμένος. Φαίνεται ότι όντως υπήρξε η οργάνωση αυτή, αποτελούνταν όμως μάλλον από χαμηλόβαθμους αξιωματικούς και δεν ήταν επικίνδυνη ούτε για το στράτευμα ούτε για το πολίτευμα. Ενδέχεται να ήταν απάντηση στις οργανώσεις ακροδεξιών που υπήρχαν τότε και δρούσαν ανενόχλητες και οι οποίες αποδείχτηκαν πολύ πιο επικίνδυνες για τη δημοκρατία.

Από τις 30 Ιανουαρίου η δίκη διεξαγόταν κεκλεισμένων των θυρών. Συνήγορος υπεράσπισης ήταν ο Νικηφόρος Μανδηλαράς.

Υποτιθέμενα μέλη

Υποτίθεται ότι ο ΑΣΠΙΔΑ είχε 40-50 μέλη, μεσαίων και χαμηλών βαθμών οι περισσότεροι. Αρχικά την προσοχή τράβηξε ο Λοχαγός Αριστείδης Μπουλούκος, που κατηγορήθηκε ότι στρατολογούσε νέα μέλη. Η υπόθεση έγινε πιο σοβαρή όταν δεξιές εφημερίδες (αλλά και η Κεντρώα «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα) προσπάθησαν να εμπλέξουν στην υπόθεση τον Συνταγματάρχη Αλέξανδρο Παπατέρπο Υπαρχηγό της ΚΥΠ και φίλο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπατέρπος εκείνη την εποχή κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες να διαλύσει το παρακράτος



http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%91%CE%A3%CE%A0%CE%99%CE%94%CE%91

[Karaμazoβ]

Οι βουλευτικές εκλογές του 1961 στην πραγματικότητα ήταν πρόωρες, δεδομένου ότι η θητεία της Βουλής έληγε τον Σεπτέμβριο του 1962. Δεν υπήρξε ιδιαίτερος λόγος επίσπευσης παρά μόνο καθαρά κομματικός, όπως δήλωσε αργότερα ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στο βιογράφο του, Ροζέ Μασίπ.

    «Παρακάλεσα τον βασιλέα (Παύλο) να επισπεύσουμε τις εκλογές για να μην έχουμε μακρά προεκλογική περίοδο. Αλλά και επειδή την εποχή εκείνη το πολιτικό κλίμα ήταν πολύ ευνοϊκό για το κόμμα μου. Είχα λύσει το Κυπριακό, η οικονομία της χώρας βρισκόταν σε ανοδική πορεία, είχα κάνει επιτυχή ταξίδια στο εξωτερικό, ενώ η αντιπολίτευση βρισκόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης...»

    Σημειώνεται ότι το σημαντικότερο γεγονός που είχε σημειωθεί τον ίδιο χρόνο ήταν ότι στις 30 Μαρτίου 1961 ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, επικεφαλής ελληνικής αντιπροσωπείας, είχε μονογράψει τη συμφωνία σύνδεσης Ελλάδας-(τότε) ΕΟΚ.

Εκλογικό σύστημα

Το εκλογικό σύστημα με το οποίο ορίσθηκε η διενέργεια των βουλευτικών εκλογών του 1961 ήταν ένα πρωτότυπο σύστημα ενισχυμένης αναλογικής, σύμφωνα με το οποίο, στη δεύτερη κατανομή θα μετείχαν μόνο όσα αυτοτελή κόμματα θα συγκέντρωναν τουλάχιστον το 15% του συνόλου των ψήφων, ενώ το ποσοστό αυτό αυξανόταν στο 25% για συνασπισμό δύο κομμάτων και στο 30% για μεγαλύτερους συνασπισμούς.

Σκοπός των μεγάλων αυτών ποσοστών ήταν, όπως δηλώθηκε, η καθολική επιδίωξη των άλλων πολιτικών παρατάξεων να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη το 1958 με την ανάδειξη της ΕΔΑ ως δεύτερο, σε αριθμό εδρών, κόμμα στη Βουλή.

Εμπνευστής του συστήματος αυτού θεωρήθηκε ο Γεώργιος Ράλλης, το οποίο και αποδέχτηκαν εκτός από την ΕΡΕ και τα άλλα κόμματα που τα ευνοούσε σε συνένωσή τους με συνέπεια τον τερματισμό της παρατηρούμενης μέχρι τότε πολυδιάσπασής τους.

Έτσι, με αυτή τη ρύθμιση συμμετείχαν τρεις παρατάξεις: η ΕΡΕ, η Ένωση Κέντρου και το Πανδημοκρατικό Μέτωπο Ελλάδας (ΠΑ.Μ.Ε.).

Παρατάξεις

Από τις τρεις πολιτικές παρατάξεις που συγκροτήθηκαν

    η μεν ΕΡΕ ήταν αυτοτελές κόμμα υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

    Η Ένωση Κέντρου, που αναγγέλθηκε η ίδρυσή της ανήμερα της ορκωμοσίας της υπό τον Κ. Δόβα υπηρεσιακής κυβέρνησης, στις 19 Σεπτεμβρίου 1961, συγκροτήθηκε από τα πρώην κόμματα: Κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου, Λαϊκό Κοινωνικό του Στ. Στεφανόπουλου, Κόμμα Προοδευτικών του Σπ. Μαρκεζίνη, Προοδευτικό Εργατοτεχνικό του Παυσ. Κατσώτα, ΕΠΕΚ του Σάββα Παπαπολίτη, Δημοκρατικό Κέντρο-Αγροτική Φιλελευθέρα Ένωσις του Ηλία Τσιριμώκου και ένα μικρό δεξιό κόμμα του Θ. Τουρκοβασίλη. Η Ένωση Κέντρου διοικούνταν από οκταμελή επιτροπή της οποίας πρόεδρος ανέλαβε ο Γεώργιος Παπανδρέου.

    Και τέλος, το ΠΑ.Μ.Ε. που συγκροτήθηκε από την ΕΔΑ και το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα.

Εκλογές

Οι εκλογές του έτους αυτού έγιναν στις 29 Οκτωβρίου 1961 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα και έγιναν σε κλίμα μεγάλης έντασης και εν μέσω επεισοδίων. Έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός κατηγορήθηκαν ότι προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος.

Σημειώθηκαν βίαια επεισόδια κατά την προεκλογική εκστρατεία κατά των οπαδών της ΕΔΑ (η οποία συμμετείχε με την ονομασία «ΠΑΜΕ»), ακόμη και κατά υποψηφίων βουλευτών της. Στις συμπλοκές υπήρξαν και νεκροί από πυρά του στρατού και της χωροφυλακής. Ιδιαίτερα στην επαρχία στρατός, χωροφυλακή και παρακρατικοί ("μαγκουροφόροι") άσκησαν ψυχολογική πίεση στους πολίτες να μη συμμετάσχουν στις προεκλογικές εκδηλώσεις της ΕΔΑ και να μην την ψηφίσουν. Προεκλογικό υλικό της ΕΔΑ κατασχέθηκε κατ' επανάληψη, ενώ πολλές συγκεντρώσεις της παρεμποδίστηκαν είτε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας είτε με τη δημιουργία επεισοδίων από πολίτες που εκτελούσαν διαταγές των τελευταίων.

Επεισόδια βίας ή τρομοκρατίας σημειώθηκαν και σε βάρος υποψηφίων της Ένωσης Κέντρου. Η νοθεία είχε να κάνει με ψευδείς εγγραφές στους εκλογικούς καταλόγους και διπλοψηφίες. Χαρακτηριστικό είναι ότι βρέθηκαν εγγεγραμμένοι 218 χωροφύλακες να δηλώνουν διεύθυνση κατοικίας την ίδια διώροφη μονοκατοικία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αρνήθηκε πάντοτε σθεναρά την οποιαδήποτε υποκίνηση της βίας ή της νοθείας από το κόμμα του και κατήγγειλε ότι η όποια βία ή νοθεία ενορχηστρώθηκε από τα ανάκτορα χωρίς συμμετοχή του και εν γνώσει του Γεωργίου Παπανδρέου, στον οποίο ο βασιλιάς υποσχέθηκε ισοκαταμερισμό των ψήφων που είχαν υπεξαιρεθεί. Ως αίτιο για τη βία κατά της ΕΔΑ θεωρείται η μεγάλη επιτυχία που αυτή είχε σημειώσει κατά τις προηγούμενες εκλογές, η οποία είχε ανησυχήσει έντονα τους ακραιφνείς «εθνικόφρονες».

Στις 4 Νοεμβρίου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση Κ. Καραμανλή.

Την 1η Δεκεμβρίου ο Γεώργιος Παπανδρέου ξεκίνησε τον "Ανένδοτο Αγώνα", ο οποίος κορυφώθηκε με μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ο "Ανένδοτος Αγώνας" συνεχίστηκε μέχρι το 1963 δημιουργώντας μεγάλη πολιτική ένταση. Και η ΕΔΑ, που ήταν ο μεγάλος ηττημένος αυτής της εκλογικής αναμέτρησης, υποστήριξε τον ανένδοτο αγώνα, οργανώνοντας μάλιστα πολλές διαδηλώσεις. Στις 4 Δεκεμβρίου συνήλθε η νέα Βουλή χωρίς την παρουσία των βουλευτών του κέντρου και της αριστεράς.

Αποτελέσματα

[...]

Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση    Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής        50,81 %    
Συνασπισμός Ενώσεως Κέντρου                                                      33,66 %
Πανδημοκρατικόν Αγροτικόν Μέτωπον                                            14,63 %   


[...]


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1961

[Exomag]

Nyotaimori

Nyotaimori (女体盛り, "serve (foods) on the female body"), often referred to as "body sushi", is the Japanese practice of serving sashimi or sushi from the naked body of a woman. Nantaimori (男体盛り) refers to the same practice using a male model.

Procedures
Before becoming a living sushi platter, the person (usually a woman) is trained to lie down for hours without moving. She or he must also be able to withstand the prolonged exposure to the cold food. Before service, the individual is supposed to have taken a bath using a special fragrance-free soap and then finished off with a splash of cold water to chill the body down somewhat for the sushi. In some parts of the world, in order to comply with sanitation laws, there must be a layer of plastic or other material between the sushi and the body of the woman or man.
    —Jack Herbert, Nyotaimori (Body sushi), Japan for the Uninvited

In the experience of The Guardian columnist Julie Bindel, the models in London were hired through an agency, and had no prior training.


Reception
Some feminists argue that it objectifies the woman doing the serving. Guardian columnist Julie Bindel notes that the woman being used to serve the food, on at least one occasion in London, looked "as if in a morgue, ­awaiting a postmortem." It has been described as decadent, humiliating, cruel, and objectifying.

The practice has received popularity in Japanese organized crime.

Worldwide reception varies as several countries has banned the practice. In 2005, China has outlawed nyotaimori due to public health reasons and moral issues.

South African entrepreneur Kenny Kunene's birthday party on 21 October 2010 that hosted ANCYL president Julius Malema and featured nyotaimori was criticised by COSATU secretary general Zwelinzima Vavi, leading to a political row. Also, the ANCWL condemned nyotaimori at Kunene's party as an attack on the bodily integrity and dignity of women in South Africa.



Source: Wikipedia

[charis09]

Dubstep
Η Ντάμπστεπ (Dubstep) είναι είδος ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε στις αρχές του 21ου αιώνα στο Νότιο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας. Αποτελεί επέκταση της μουσικής γκαράζ. Συνολικά ο ήχος του περιγράφεται ως σφικτά ενωμένες παραγωγές με υπερβολικά μπάσα και μοτίβα αντήχησης τυμπάνων, κομμένα δείγματα, και περιστασιακά φωνητικά. Οι πρώτες κυκλοφορίες έγιναν το 1998 και άρχισε να εξαπλώνεται από μικρές τοπικές σκηνές του Λονδίνου στα τέλη του 2005 και αρχές του 2006.
Μερικά ονόματα Ελλήνων καλλιτεχνών που θεωρούνται Dubstep είναι Lock N Bounce, Camelorg.
Μερικά ονόματα ξένων καλλιτεχνών Dubstep είναι Skrillex, Benga, Nero.