Λατινική Αμερική

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[apostolos1986]

Κυρίαρχος της κάλπης

Χωρίς αντίπαλο στο τερέν μοιάζει να κατεβαίνει στις σημερινές προεδρικές εκλογές της Βραζιλίας ο Ινάσιο «Λούλα» Ντα Σίλβα. Αλώβητος από τα σκάνδαλα που έπληξαν το κυβερνών Κόμμα των Εργατών και βασιζόμενος στο διόλου ευκαταφρόνητο κοινωνικό του έργο, αλλά και στη χαρισματική προσωπικότητά του, ο βραζιλιάνος πρόεδρος φαίνεται πως θα είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής από τον πρώτο γύρο.


Εκπλήξεις δεν προβλέπονται, καθώς η απόσταση που χωρίζει τον Λούλα από τον σημαντικότερο αντίπαλό του, τον Ζεράλντο Αλκμίν, κυβερνήτη της πολιτείας του Σάο Πάολο και υποψήφιο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ανέρχεται στις 20 ποσοστιαίες μονάδες.

Αλλά ούτε και η υποψηφιότητα της Ελοΐζα Ελένα, η οποία αποχώρησε από την παράταξη του Λούλα το 2004 και σήμερα αποκαλεί το Κόμμα των Εργατών «εγκληματική οργάνωση που νέμεται την εξουσία», δείχνει να συσπειρώνει γύρω της τους απογοητευμένους της αριστεράς, καθώς τα γκάλοπ δεν της δίνουν πάνω από 8%. Μόνο τα λευκά και τα άκυρα θα μπορούσαν να στερήσουν από τον Λούλα το πολυπόθητο 51% και να τον οδηγήσουν σε δεύτερο γύρο, όπου και πάλι η εκλογή του θεωρείται βέβαιη.

Πολλοί είναι αυτοί, εντός κι εκτός Βραζιλίας, που αναρωτιούνται πώς έγινε αυτό το «θαύμα». Πέρυσι τέτοια εποχή, το κυβερνών κόμμα ταλανιζόταν από το σκάνδαλο παράνομης χρηματοδότησης που οδήγησε στον αποκεφαλισμό πολλών κορυφαίων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών.

Οι κατηγορίες δεν άγγιζαν προσωπικά τον πρόεδρο. Θεωρήθηκε ωστόσο πως μειώνονταν οι πιθανότητες της επανεκλογής του.

Αλλαγή σκηνικού

Η δημοτικότητά του παρουσίαζε σημαντική κάμψη, ώσπου τον περασμένο Φεβρουάριο το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται. Στις αρχές του καλοκαιριού, ήταν πλέον το απόλυτο φαβορί των εκλογών.

Ακόμα και η πολύ πρόσφατη αποκάλυψη ενός σκανδάλου τύπου Γουότεργκεϊτ, σύμφωνα με το οποίο στελέχη του κυβερνώντος κόμματος προσπάθησαν να εξαγοράσουν ενοχοποιητικά στοιχεία για τους αντιπάλους τού προέδρου, γεγονός που ανάγκασε τον Λούλα να απολύσει τον επικεφαλής της προεκλογικής του εκστρατείας, Ρικάρντο Μπερζοΐνι, δεν φάνηκε να πτοεί ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους του. Αραγε ο Λούλα διαθέτει το κοκαλάκι της νυχτερίδας;

Η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν ο Λούλα δεν εκπλήρωσε απόλυτα όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις, η Βραζιλία ύστερα από την πρώτη τετραετία της διακυβέρνησής του είναι μια χώρα με πιο σταθερή οικονομία, λιγότερη φτώχεια και σημαντικότερη παρουσία στη διεθνή σκηνή.

Κοινωνική πολιτική

Η αύξηση του βασικού μισθού και των κατώτερων συντάξεων, τα προγράμματα για την καταπολέμηση της πείνας και του αναλφαβητισμού, τα επιδόματα προς τις φτωχές οικογένειες από τα οποία επωφελούνται περίπου 44 εκατομμύρια άνθρωποι (το 20% του πληθυσμού), η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τέσσερα χρόνια αργότερα «δίνουν την εικόνα μιας χώρας με λιγότερες ανισότητες», διαπιστώνει η «Le Monde».

Κοινωνικό έργο σε συνδυασμό με άμεσο, λαϊκό λόγο, κατανοητό από τα φτωχά στρώματα από τα οποία προέρχεται και ο ίδιος: ένα παιδί αγροτικής οικογένειας, πρώην λούστρος, εργάτης στη σιδηρουργία και συνδικαλιστής, που δεν σπούδασε σε κανένα πανεπιστήμιο, ωστόσο έγινε πρόεδρος.

«Ο Λούλα είναι ο πρώτος πρόεδρος από την εποχή του Ζετούλιο Βάργκας (προέδρου της Βραζιλίας στις αρχές του 20ού αιώνα) που όταν μιλά δεν απευθύνεται στην ελίτ, αλλά στον λαό», σχολιάζει στην ισπανική «El Pais» ο δημοσιογράφος Σεφερίνο Ρεάτο.

Αυτή η σχεδόν «ερωτική» σχέση ανάμεσα στον Λούλα και στους οπαδούς του συνοψίζεται σε ένα μότο που επανέλαβε συχνά κατά την προεκλογική περίοδο κι εξηγεί πάρα πολλά: «Μη φοβάστε τον Λούλα, γιατί όλοι εσείς είστε ο Λούλα και μετά τη δική μου νίκη, μπορείτε πια κι εσείς να λάβετε το ίδιο αξίωμα με μένα».

ΠΗΓΗ:ΕΛΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Περίληψη:Ο νυν πρόεδρος της Βραζιλίας , ο Ινάσιο «Λούλα» Ντα Σίλβα , παρά τα σκάνδαλα που έπληξαν το κόμμα του πριν  ένα χρόνο , τα οποία όμως δεν τον άγγιζαν προσωπικά , είναι το απόλυτο φαβορί των προεδρικών εκλογών της Βραζιλίας.Αυτό οφείλεται στην πολιτική του Λούλα που ανέστησε τη Βραζιλιάνικη οικονομία , βοήθησε αισθητά τα κατώτατα στρώματα κι επίσης οφείλεται στη σχέση που έχει αναπτύξει με τους οπαδούς του εξαιτίας της λαϊκής του καταγωγής...

[abbis]

ΜΕΞΙΚΟ
Εκρηκτική κατάσταση με το λαό να αντιστέκεται
Στην Οαχάκα οι λαϊκές οργανώσεις έχουν εξεγερθεί, με αφετηρία τη μαζική απεργία των χιλιάδων δασκάλων από το φετινό Μάη

Με «ηφαίστειο» έτοιμο να εκραγεί μοιάζει σήμερα το Μεξικό, των 120 εκατομμυρίων, με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Πάντως, η κυβέρνηση του Μεξικού δείχνει να μην πτοείται και έστρωσε το κόκκινο χαλί για να υποδεχτεί και να φιλοξενήσει τους «G-8+5» με θέμα τις κλιματικές αλλαγές...

Από την άλλη πλευρά, ο ανακηρυγμένος Πρόεδρος Φελίπε Καλντερόν απουσιάζει, καθώς έσπευσε για την πρώτη του περιοδεία στη Λατινική Αμερική. Η Κολομβία πρώτος του σταθμός. Οχι τυχαία, αφού είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Ουάσιγκτον στη Νότια Αμερική, ένα τοπίο που ολοένα αλλάζει. Ο Καλντερόν, που ετοιμάζεται να αναλάβει από τον Βινσέντε Φοξ, ήδη ανακήρυξε ότι από τις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησής του θα είναι η ιδιωτικοποίηση της πετρελαϊκής εταιρείας «ΡΕΜΕΧ» και της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού. Η ανακοίνωση έδωσε το έναυσμα για έναν ακόμη κύκλο κινητοποιήσεων, όπου ο ηττημένος των εκλογών και για τους μισούς Μεξικανούς πραγματικός νικητής, πρώην δήμαρχος της πρωτεύουσας, Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, έσπευσε να καρπωθεί, διακηρύσσοντας ότι συντάσσεται απολύτως με το «Μέτωπο κατά των Ιδιωτικοποιήσεων».

Ουδείς θα είχε αντίρρηση για τις «αγαθές» προθέσεις του Ομπραδόρ, ειδικά καθώς κατέβηκε με συνθήματα «για τους φτωχούς» και ενάντια στην προωθούμενη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA/FTAA). Ομως η υποκρισία αποκαλύπτεται καθώς είναι ο ίδιος που αρκετό καιρό πριν τις εκλογές, μαζί με τους υπόλοιπους υποψηφίους της αστικής τάξης (Φοχ, Καλντερόν και λοιπούς), υπέγραψε το λεγόμενο Σύμφωνο του Τσαπουλτεπέκ, δηλαδή τη συμφωνία για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής πολιτικής της οικονομίας της αγοράς και των δήθεν «κοινωνικών προγραμμάτων για τους φτωχούς», δηλαδή την υποταγή της χώρας στον ιμπεριαλισμό και τα προγράμματα ελεημοσύνης για τους πολλούς. Αλλωστε γι' αυτό και οι αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις της λεγόμενης Αλλης Καμπάνιας μαζί και το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τις πρόσφατες εκλογές στη χώρα και να οργανώσουν μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης και συζήτησης με το λαό σε όλα τα διαμερίσματα της χώρας.

Επίσης άλλο ένα στοιχείο που δείχνει την υποκρισία της εκλογικής πλατφόρμας του Κόμματος της Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD) «Συμμαχία για το Καλό Ολων», του Ομπραδόρ και των οπαδών του, είναι ότι πριν τις εκλογές και κυρίως καθ' όλη τη διάρκεια της αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος του δεύτερου γύρου, ενώ με τις κινητοποιήσεις φώναζαν ενάντια στη νοθεία των εκλογών, δεν κατήγγειλαν ταυτόχρονα:

Την άγρια καταστολή της απεργίας των ανθρακωρύχων της μεταλλευτικής εταιρείας «SICARTSA», στην παράκτια πόλη Λάσαρο Κάρδενας, της επαρχίας Μιτσοακάν. Ειρωνεία: Ο κυβερνήτης της πολιτείας, Λάσαρο Κάρδενας, που έδωσε την εντολή στις 20 Απρίλη για την άγρια καταστολή της απεργίας, που κόστισε τη ζωή σε δύο ανθρακωρύχους, έστειλε στα νοσοκομεία 73 και στις φυλακές 12, είναι εγγονός του πρώην προέδρου Λάσαρο Κάρδενας που είχε εθνικοποιήσει τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις υπό τον έλεγχο των αγγλοαμερικανικών πολυεθνικών και γιος του ιδρυτή του PRD Κουαουχτεμόκ Κάρδενας.
Το μακελειό στα περίχωρα της πρωτεύουσας Μέξικο Σίτι, στο Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο, που ξεκίνησε στις 3 Μάη, όταν οι δυνάμεις καταστολής προσπάθησαν να απομακρύνουν μικροπωλητές, που διαμαρτύρονταν για την απομάκρυνσή τους, ώστε να ανεγερθεί ένα ακόμη καταναλωτικό μεγαθήριο της «Wal Mart». Ακολούθησε ένας πραγματικός πόλεμος, με τους κατοίκους του Ατένκο, που στην πλειοψηφία τους στηρίζουν και συμμετέχουν ενεργά στο «Λαϊκό Μέτωπο για την Υπεράσπιση της Γης» (FPDT), να πολιορκούν αρχικά και κατόπιν να πολιορκούνται από σύσσωμες τις δυνάμεις της Αστυνομίας και του στρατού μετά από διαταγή του κυβερνήτη Ενρίκε Πένια Νιέτο. Δύο νεκροί, 50 τραυματίες και 212 συλλήψεις. Μόλις την Πέμπτη η Διεθνής Αμνηστία ανακοίνωσε ότι οι συλληφθέντες υπέστησαν βασανιστήρια, ενώ οι γυναίκες βιάστηκαν.
Και φυσικά ουδεμία προσοχή ούτε καν αναφορά έγινε ποτέ για την εξέγερση του λαού της Οαχάκα. Μία εξέγερση που αναμένεται να πνιγεί από στιγμή σε στιγμή στο αίμα, ή η αιματοχυσία να αποφευχθεί προς τα παρόν καθώς ένα απίστευτο πολιτικό παιχνίδι μεταξύ του ΡΑΝ, του PRI και του PRD (των αστικών κομμάτων) παίζεται στην πρωτεύουσα, με επίκεντρο την Οαχάκα, τέτοιο «που η κατάσταση αλλάζει κάθε στιγμή», αναφωνούν σύσσωμα τα μεξικανικά ΜΜΕ.

«Αγριος βρώμικος πόλεμος»

«Προετοιμασίες πολέμου στην Οαχάκα» ήταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Milenio» την περασμένη Κυριακή, ενώ η «Εl Universal» πλειοδοτούσε στις πληροφορίες, αναφέροντας ότι ελικόπτερα και στρατιωτικά αεροσκάφη, καθώς και 15 στρατιωτικά φορτηγά μεταφοράς προσωπικού ήδη έχουν καταφθάσει και σταθμεύουν στη γειτονική πόλη Ουαλτούκο. Την επομένη η «La Jornada» θα αναφέρει ότι το Ναυτικό με στρατιωτικά ελικόπτερα είχε αρχίσει τις αναγνωριστικές πτήσεις πάνω από την πόλη της Οαχάκα.

Την Πέμπτη, πλέον, περίπου 20.000 είχαν φτάσει τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων, περιλαμβανομένων και πεζοναυτών υπό την κάλυψη στρατιωτικών ελικοπτέρων, αλλά και τεθωρακισμένων και ειδικές αστυνομικές μονάδες καταστολής έχουν σπεύσει και είναι έτοιμες να επέμβουν ανά πάσα στιγμή στην Οαχάκα προκειμένου να καταστείλουν την εξέγερση του λαού, που στρέφεται εναντίον των πολιτικών αφεντικών της περιοχής, όπως του κυβερνήτη Ουλίσες Ρουίς, αλλά και την κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Κατά τη «La Jornada» πρόκειται για τη μεγαλύτερη στρατιωτική κινητοποίηση από το 1994 κατά την εξέγερση των Ζαπατίστας...

Ο λαός κινητοποιείται και οργανώνεται

Και όλα αυτά για να καταστείλουν την εξέγερση του λαού της Οαχάκα, την «Κομμούνα της Οαχάκα», που μετρά ήδη 129 ημέρες. Μία «Κομμούνα» που ξεκίνησε στις αρχές Μάη με την απεργία των 80.000 εκπαιδευτικών στο επίκεντρο. Μία «Κομμούνα» που ριζοσπαστικοποιήθηκε εξαιτίας της άγριας καταστολής των δασκάλων στις 14 Ιούνη. Τότε δημιουργήθηκε η «Λαϊκή Συνέλευση της Οαχάκα» (ΑΡΡΟ) και η πόλη καταλήφθηκε από τους εξεγερμένους. Τουλάχιστον 11 κυβερνητικά κτίρια στα χέρια των εξεγερμένων, όλοι οι τοπικοί ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί. Ολο αυτό το διάστημα παραστρατιωτικές ομάδες που εκπαιδεύτηκαν από το PRI και τον κυβερνήτη Ρουίς, δρώντας τη νύχτα και ενάντια στις περιφρουρήσεις, ουκ ολίγες φορές έσπειραν το θάνατο, ενώ προσπάθησαν την προηγούμενη βδομάδα να προκαλέσουν τεχνητή ένταση μεσούντος του λοκάουτ των επιχειρηματιών ώστε να δικαιολογήσουν την επέμβαση. Τελευταίο επεισόδιο η απαγωγή ενός 12χρονου από οδόφραγμα και του Πέδρο Γκαρσία, φοιτητή της Νομικής στο «Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Μπενίτο Χουάρες της Οαχάκα» UABJO, στελέχους του «Επαναστατικού Μετώπου» και του ΑΡΡΟ. Βρέθηκε την Πέμπτη σε φυλακή κοντινής πόλης και κατηγορούμενος για «κατοχή εκρηκτικών»... Το κλίμα τρομοκρατίας είναι ασφυκτικό και τα οδοφράγματα σε όλη την πόλη εμφανίστηκαν ξανά. Για τρεις μέρες όλοι βρίσκονταν στις κινητοποιήσεις για την «αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη» και οι «ανθρώπινες ασπίδες» δίνουν αγωνιστικό «παρών» παντού.

«Δε φοβόμαστε, έχουμε μόνο τα σώματά μας και τα ξύλα και έχουν όπλα. Είμαστε γενναίοι... έχουμε το δίκιο με το μέρος μας... θα υπερασπίσουμε την πατρίδα μας και εάν πεθάνουμε θα πεθάνουμε με τιμή, αλλά αυτοί θα πεθάνουν μέσα στην ντροπή» θα ακουστεί ένας ακροατής να λέει στο «Ράδιο ΑΡΡΟ» και εκείνη τη στιγμή να λυγά. «Κουράγιο σύντροφοι, κουράγιο!» η φωνή του εκφωνητή θα σχίσει τον αέρα και είναι όλοι έτοιμοι για όλα.

«Η Οαχάκα δεν είναι απλώς ένα επείγον ζήτημα, αλλά και ένα παράδειγμα προς μίμηση» θα τονίσει ο υποδιοικητής Μάρκος του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας ενώπιον 2.000 αντιπροσώπων που έλαβαν μέρος στη Σύνοδο της «Αλλης Καμπάνιας» με θέμα «Η κατάσταση σήμ
ερα», που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη στο Παντιτλάν της πρωτεύουσας. «Οι δάσκαλοι απεργούν. Οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν. Οι λαϊκές οργανώσεις αγωνίζονται ενάντια στα πολιτικά αφεντικά και την κυβέρνηση... Η κεντρική εξουσία επιχειρεί να επιβάλει την τάξη διά της βίας, αλλά ο λαός ήδη αντιμετώπισε την αστυνομία και τη νίκησε. Δεν έχουν μπορέσει να διαλύσουν τις καταλήψεις ή τις κινητοποιήσεις. Αυτό είναι το μήνυμα» θα τονίσει από την πλευρά του ο Αλμαγκέρ Κόσιο, ΓΓ του Κόμματος των Κομμουνιστών του Μεξικού.

Και το μήνυμα μάλλον ελήφθη, καθώς την επομένη στην πολιτεία Γκερέρο μία νέα «Λαϊκή Συνέλευση» γεννήθηκε και ο αγώνας συνεχίζεται...


Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/10/2006&id=6885&pageNo=23&direction=1

[abbis]

ΜΕΞΙΚΟ
Ο άνεμος της εξέγερσης έφτασε στην πρωτεύουσα

ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ.-

Χιλιάδες απεργοί δάσκαλοι μετά από 20 ημέρες πορείας από την Οαχάκα, όπου ανέπτυξαν αγωνιστικούς δεσμούς με λαϊκές οργανώσεις, έφτασαν χτες στη μεξικανική πρωτεύουσα και διαδήλωσαν στην κεντρική πλατεία Σόκαλο.

«Η κακή διακυβέρνηση είναι νεκρή» διαδήλωσαν οι απεργοί δάσκαλοι και τα μέλη της «Λαϊκής Συνέλευσης της Οαχάκα» (ΑΡΡΟ) εννοώντας τον κυβερνήτη της πολιτείας Ουλίσες Ρουίς. Εξάλλου, η απομάκρυνση του Ρουίς είναι το προαπαιτούμενο οποιουδήποτε είδους διαπραγμάτευσης, όπως ήδη έχουν δηλώσει οι εξεγερμένοι της Οαχάκα, απορρίπτοντας συνάμα την πρόταση του υπουργού Εσωτερικών Κάρλος Αμπασκάλ για παύση των κινητοποιήσεων, με αντάλλαγμα την αντικατάσταση των τοπικών από τις ομοσπονδιακές δυνάμεις...

Σύμφωνα με την «Πρένσα Λατίνα» και την εφημερίδα «Λα Χορνάδα», η αντιπρόταση που είχαν προαναγγείλει ότι θα καταθέσουν οι απεργοί δάσκαλοι και το ΑΡΡΟ περιλαμβάνει φυσικά την άμεση έναρξη διαδικασίας για την απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς στη Γερουσία. Επίσης περιλαμβάνει τη δημιουργία πολυμερούς λαϊκής επιτροπής επιτήρησης με αντιπροσώπευση όλων των τομέων σε παμμεξικανικό επίπεδο και τη συμμετοχή προσωπικοτήτων, την απομάκρυνση όλων των δυνάμεων ασφάλειας από την Οαχάκα, την ίδρυση επιτροπής με τη συμμετοχή και από το Γραφείο Γενικού Εισαγγελέα για την Παιδεία και του υπουργείου Εσωτερικών, την άμεση και οριστική ανάκληση των 300 περίπου ενταλμάτων σύλληψης εις βάρος στελεχών και μελών του κινήματος, καθώς και την άμεση αποφυλάκιση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Τέλος, την άμεση απομάκρυνση όλων των δυνάμεων του Στρατού Ξηράς και του Ναυτικού. Υπολογίζεται ότι περίπου 20.000 στρατεύματα έχουν συρρεύσει στην Οαχάκα, η μεγαλύτερη στρατιωτική κινητοποίηση από το 1994 από την εξέγερση των Ζαπατίστας.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=11/10/2006&id=6870&pageNo=17&direction=1

[abbis]

ΧΙΛΗ
Στους δρόμους χιλιάδες μαθητές

ΣΑΝΤΙΑΓΟ.--

Την επανεργοποίηση της «επανάστασης των πιγκουίνων», όπως ονομάστηκε η μαθητική «εξέγερση» στα τέλη της προηγούμενης σχολικής χρονιάς, σκέφτονται τα συντονιστικά των σχολείων μετά την άγρια κυβερνητική καταστολή των προειδοποιητικών καταλήψεων λυκείων της πρωτεύουσας.

Πρόκειται για την κορύφωση των μαθητικών κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν την προηγούμενη βδομάδα με «προειδοποιητικές καταλήψεις» λυκείων, ώστε να διαμαρτυρηθούν για τους εξαιρετικά αργούς ρυθμούς προόδου των εργασιών της Επιτροπής που συστάθηκε μετά τις κινητοποιήσεις του Μάη, με κύριο στόχο τη μεταρρύθμιση του Συστήματος Παιδείας και των νόμων, καθώς οι υφιστάμενοι εξακολουθούν να είναι αυτοί που θέσπισε η δικτατορία του Αουγούστο Πινοτσέτ.

Η κυβέρνηση της Μισέλ Μπατσελέτ, αντί διαλόγου, έδωσε εντολή στις ειδικές μονάδες καταστολής της αστυνομίας να «σπάσουν» διά της βίας τις καταλήψεις. Ακολούθησαν συνεχείς διαδηλώσεις τόσο στο Σαντιάγο όσο και σε άλλες πόλεις. Μέχρι την Τρίτη περισσότεροι από 50 μαθητές είχαν συλληφθεί. Ενώ στις διαδηλώσεις της Τρίτης η αστυνομία χρησιμοποίησε κανόνια νερού και δακρυγόνα για να διαλύσει τις μαθητικές διαδηλώσεις, ενώ προχώρησε και σε ακόμη 70 συλλήψεις. Συνολικά, τουλάχιστον, 126 μαθητές έχουν συλληφθεί.

Για χτες ήταν προγραμματισμένο ένα ακόμη συλλαλητήριο στο Σαντιάγο, ενώ η επικεφαλής του συντονιστικού των μαθητών, Μαρία Χεσούς Σανουέσα, έδωσε «τελεσίγραφο» στην κυβέρνηση, τονίζοντας ότι εάν δεν υπάρξει διάλογος και λύση, τότε από Δευτέρα οι μαθητές ξεκινούν επ' αόριστον αποχή, ενώ οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν «μέχρι τέλους».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=19/10/2006&id=6944&pageNo=3&direction=1

[abbis]

ΧΙΛΗ
Συνεχίζουν οι «πιγκουίνοι»
Το μαθητικό κίνημα απαιτεί ριζικές αλλαγές για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία

ΣΑΝΤΙΑΓΟ.--

Το μαθητικό κίνημα ανοίγει νέους δρόμους, καθώς δηλώνει έτοιμο να συνεχίσει τον αγώνα για δημόσια δωρεάν Παιδεία ως κοινωνικό αγαθό, ενάντια στο χουντικό ταξικό νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει και κάνει τη μόρφωση άπιαστο όνειρο για τους νέους από τα λαϊκά στρώματα.

Στην προχτεσινή συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία του συντονιστικού συνδικαλιστικού τους οργάνου με αντιπροσωπεία της Γερουσίας κατήγγειλαν την άγρια καταστολή των καταλήψεων και των πρόσφατων διαδηλώσεων με τις εκατοντάδες συλλήψεις.

Μετά τη χαρακτηριστική κωλυσιεργία που παρατηρείται στις εργασίες της επιτροπής, που συστάθηκε για την αναθεώρηση του χουντικού, λεγόμενου οργανικού νόμου για την Παιδεία, οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν πειστεί πια ότι δεν πρόκειται να γίνουν οι αλλαγές που ζητάνε. Ανάμεσα σε αυτές είναι η κατάργηση της πληρωμής για τις εισαγωγικές εξετάσεις και γενικότερα η οικονομική ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, που ο δικτάτορας Αουγκούστο Πινοτσέτ το 1989 είχε βάλει σε πορεία ιδιωτικοποίησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σχολεία στο σύνολο της λειτουργίας τους ανήκουν στους δήμους και τελικά οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώνουν. Αυτή έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ταξική διαφοροποίηση. (Πρόκειται ουσιαστικά και για τα σχέδια που επιχειρείται σιγά - σιγά να περάσουν και στην Ελλάδα).

Σε όλα αυτά αντιδρούν οι «πιγκουίνοι», όπως λέγονται οι μαθητές και συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις και μάλιστα πιο δυναμωμένοι, δηλώνοντας ότι η αποχή της Τετάρτης ήταν «προειδοποίηση» προς την Μισέλ Μπατσελέτ να επιταχύνει την εφαρμογή των νέων μέτρων. Και πλέον, όπως δηλώνουν, θα προχωρήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα τους.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=21/10/2006&id=6946&pageNo=16&direction=1

[abbis]

Ορτέγκα: Ενας «φίλος» ήρθε απόψε απ' τα παλιά... για τις ΗΠΑ

ΜΑΝΑΓΚΟΥΑ

Η επιστροφή του Ντανιέλ Ορτέγκα στην πολιτική σκηνή της Νικαράγουα, 16 χρόνια μετά την αποχώρησή του από την προεδρία, προκαλεί πρόσθετες ανησυχίες στις ΗΠΑ, που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο άλλη μία χώρα της Λατινικής Αμερικής να αποκτήσει αριστερό πρόεδρο, υποστηριζόμενο μάλιστα από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες.

Ο ηγέτης των Σαντινίστας, το καθεστώς του οποίου είχε χαρακτηριστεί «απολυταρχική μαρξιστική - λενινιστική δημοκρατία» κατά τη δεκαετία του '80 από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, προηγείται στις σφυγμομετρήσεις των αντιπάλων του στις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου, τουλάχιστον δύο από τους οποίους υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ. Αλλος ένας υποψήφιος είναι ο θρυλικός στρατιωτικός ηγέτης των Σαντινίστας, Εντεν Παστόρα, γνωστός ως «Κομαντάντε Ζέρο». Οι σφυγμομετρήσεις δίνουν στον Ορτέγκα ποσοστό γύρω στο 30%, ενώ οι υπόλοιπες ψήφοι μοιράζονται μεταξύ των πέντε αντιπάλων του. Προκειμένου να εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή χρειάζεται ποσοστό 35% και διαφορά πέντε μονάδων από τον δεύτερο.

Μαζί με τον ηλικίας 61 ετών Ντανιέλ Ορτέγκα, υποψήφιος για την αντιπροεδρία είναι ο Χάιμε Μοράλες, ο οποίος ήταν ο εκπρόσωπος των Κόντρας, των ανταρτών που η Ουάσιγκτον χρηματοδοτούσε κατά τη δεκαετία του '80 προκειμένου να ανατρέψει το καθεστώς των Σαντινίστας. Σήμερα ο Μοράλες δηλώνει ότι είχε χρησιμοποιηθεί από την Ουάσιγκτον.

Οι ΗΠΑ προσπαθούν να εμποδίσουν την εκλογή του Ντανιέλ Ορτέγκα στην προεδρία, χωρίς όμως ιδιαίτερα αποτελέσματα. Οπως σχολιάζει ο Εντεν Παστόρα, οι συνεχείς επικρίσεις κατά του Ορτέγκα που διατυπώνει ο Αμερικανός πρεσβευτής Πολ Τριβέλι, στην πραγματικότητα ενισχύουν τον ηγέτη των Σαντινίστας. «Κάποια στιγμή φαινόταν σαν ο Αμερικανός πρεσβευτής να είναι ο επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας του Ορτέγκα», είπε.

Ο Ορτέγκα προσπάθησε, πάντως, να διαβεβαιώσει ότι επιθυμεί καλές σχέσεις με την Ουάσιγκτον και ότι είναι διατεθειμένος να συνομιλήσει με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο κάποτε απέρριπτε ως «άγριο καπιταλισμό».

Αρνητικές μνήμες από το παρελθόν ξυπνά η παρουσία στη Νικαράγουα τού, απόστρατου πλέον, Αμερικανού αντισυνταγματάρχη Ολιβερ Νορθ, του συμβούλου του προέδρου Ρίγκαν που βρισκόταν πίσω από το σκάνδαλο «Ιρανγκέιτ», δηλαδή την πώληση όπλων στο Ιράν προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι αντάρτες «Κόντρας» που πολεμούσαν κατά της κυβέρνησης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.

Αν και ο Νορθ χαρακτηρίζει «ιδιωτική» την επίσκεψή του στη Νικαράγουα, υποστηρίζει «τον αγώνα για την ελευθερία» των αντιπάλων του Ορτέγκα και προειδοποιεί για την απειλή από την αριστερά.

(Ασ. Πρες, Γαλ. Πρακτορείο, ΑΠΕ)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/10/2006
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=14572844

[abbis]

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΟΑΧΑΚΑ
Αγρια καταστολή με νεκρούς
Ο αγώνας των λαϊκών οργανώσεων συνεχίζεται

ΟΑΧΑΚΑ.--

Επεσε η μάσκα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, αφού μετά τις «πλούσιες προσφορές» προς δασκάλους και τη «Λαϊκή Συνέλευση της Οαχάκα» (APPO), κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαπραγματεύσεων τελικά προτίμησε τις «καθαρές» λύσεις αποστέλλοντας τις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις της αστυνομίας (PFP) να πνίξουν στο αίμα την εξέγερση, που κρατά όμως ακόμη! 162 ημέρες...

Τα σχέδια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για εισβολή ήταν γνωστά εδώ και καιρό, παρά τις περί αντιθέτου διακηρύξεις τόσο του απερχόμενου προέδρου Βινσέντε Φοξ όσο και του υπουργού Εσωτερικών Κάρλος Αμπασκάλ, που είχε επιφορτιστεί και για τις διαπραγματεύσεις. «Αφορμή» στάθηκαν τα αιματηρά επεισόδια της Παρασκευής 27 Οκτώβρη, όπου παραστρατιωτικές ομάδες του PRI και του κυβερνήτη Ουλίσες Ρουίς επιτέθηκαν με βαρύ οπλισμό στο οδόφραγμα Σάντα Λουτσία ντελ Καμίνο της Οαχάκα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ένας απεργός δάσκαλος, ένα μέλος της ΑΡΡΟ και ο Αμερικανός κινηματογραφιστής Μπραντ Γουίλ, να τραυματιστούν 11 και να αγνοούνται δύο.

Τελικά, το μεσημέρι της Κυριακής, σύμφωνα με την εφημερίδα «La Jornada», χιλιάδες άνδρες των δυνάμεων καταστολής άρχισαν την επίθεση κατά του λαού της Οαχάκα. Πάνω από 20.000 στρατιώτες παρέμεναν περιμετρικά της πρωτεύουσας της Οαχάκα ενόσω τεθωρακισμένα, ειδικά στρατιωτικά φορτηγά εξοπλισμένα με κανόνια νερού, δακρυγόνα, αλλά και αληθινά πυρά άνοιγαν διαύλους μέσα στην εξεγερμένη πόλη και διέλυαν τα οδοφράγματα. Το ΑΡΡΟ καλούσε όλα τα μέλη και το λαό της Οαχάκα να μην συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής. Παρ' όλα αυτά, το αποτέλεσμα της «μάχης» της Κυριακής ήταν 4 νεκροί, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΑΡΡΟ (ο νοσοκόμος Χόρχε Αλμπέρτο Λόπες Μπερνάλ, ο καθηγητής Φιντέλ Γκαρσία, ένας 12χρονος και μία δασκάλα).

Πραγματικά πυρά

Οι δυνάμεις καταστολής δηλώνουν «νίκη» αφού κατέλαβαν την κεντρική πλατεία όταν αποχώρησε το ΑΡΡΟ, μερικά κυβερνητικά κτίρια και ένα ραδιοσταθμό. Ακολούθησαν επιδρομές σε σπίτια και τουλάχιστον 60 συλλήψεις στελεχών της εξέγερσης, ενώ τουλάχιστον 30 είναι οι αγνοούμενοι.

«Υπάρχουν μυριάδες από εμάς. Δεν μπορούν να κερδίσουν, εκτός εάν είναι έτοιμοι να φυλακίσουν δεκάδες χιλιάδες. Να μετατρέψουν τα σχολεία σε φυλακές και κρατητήρια. 'Η ίσως να μετατρέψουν τα στάδια σε κέντρα κράτησης, όπως έκανε ο Πινοτσέτ», δηλώνουν οι εξεγερμένοι, που συνεχίζουν τον αγώνα.

Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στο λαό της Οαχάκα έγιναν σε αρκετές αμερικανικές πόλεις με μεγαλύτερη αυτή στη Νέα Υόρκη, έξω από το προξενείο του Μεξικού, καθώς και στη Βαρκελώνη. Στο Μεξικό επίσης ετοιμάζονταν, τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές, μεγάλες διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις και στην πρωτεύουσα.

Επιστολή διαμαρτυρίας από το ΚΚΕ

Επιστολή διαμαρτυρίας επέδωσε το ΚΚΕ στην πρεσβεία του Μεξικού στην Αθήνα. Σε αυτή σημειώνεται: «Το ΚΚΕ αποδοκιμάζει αποφασιστικά τη βίαιη καταστολή του λαϊκού κινήματος στην πόλη Οαχάκα του Μεξικού. Καταδικάζει απερίφραστα τον πρωτοφανή κρατικό αυταρχισμό που επιστράτευσε στρατό, ελικόπτερα και θωρακισμένα οχήματα ενάντια σε δασκάλους που απεργούν εδώ και 5 μήνες. Ο απερχόμενος πρόεδρος της χώρας, αλλά και οι τοπικές αρχές φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη νέα αυτή αιματηρή καταστολή και δολοφονία διαδηλωτών και δημοσιογράφων, που έρχεται σε συνέχεια της ωμής κρατικής βίας που ασκήθηκε ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις στις πόλεις Λάσαρο Κάρδενας, Μιστοακάν και Σαν Σαλβαδόρ Ατένκο. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας με τους αγώνες των εργαζομένων στο Μεξικό και απαιτούμε την άμεση ανάκληση των δυνάμεων καταστολής και την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων για τις καταγγελλόμενες δολοφονίες, βασανιστήρια και κακοποιήσεις διαδηλωτών που έχει προκαλέσει ο κρατικός αυταρχισμός τους τελευταίους μήνες».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=31/10/2006&id=7021&pageNo=15&direction=1

[abbis]

ΟΑΧΑΚΑ - ΜΕΞΙΚΟ
Φτωχός λαός και πολεμά

Πόσους νεκρούς τελικά χρειάζεται η πολιτική εξουσία του Μεξικού ώστε να αποδεχθεί το καθολικό λαϊκό αίτημα για την απομάκρυνση του Ουλίσες Ρουίς, κυβερνήτη της Οαχάκα από τις πλέον φτωχές στο Μεξικό αλλά κομβική για την προώθηση του σχεδίου Πουέμπλα-Πάναμα, ενός κυβερνήτη που έχει βάψει και ο ίδιος τα χέρια του με αίμα και είναι βουτηγμένος στη διαφθορά;

Πολλούς καθώς φαίνεται... Ηδη 17 έχουν χάσει τη ζωή τους από τις 14 Ιούνη όταν ομοσπονδιακές και πολιτειακές κατασταλτικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον των χιλιάδων απεργών δασκάλων που πραγματοποιούσαν στην κεντρική πλατεία καθιστική διαμαρτυρία από τις 22 Μάη όταν ξεκίνησαν την απεργία. Η 14η Ιούνη τελικά είναι ημερομηνία ορόσημο, καθώς σήμανε τη σύσταση της «Λαϊκής Συνέλευσης της Οαχάκα» - ΑΡΡΟ, ουσιαστικά του συντονιστικού οργάνου 350 εργατικών, λαϊκών, φοιτητικών και ιθαγένικων οργανώσεων - συμμετέχουν και οι αγωνιστές της «Αλλης Καμπάνιας», που απαρτίζεται από αριστερές οργανώσεις, τον Εθνικοαπελευθερωτικό Στρατό των Ζαπατίστας, το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού - με αίτημα την απομάκρυνση του Ρουίς και πολιτική υπέρ του λαού σε όλους τους τομείς. Αυτή ήταν η πρώτη μάχη που κερδήθηκε από το λαό της Οαχάκα. Η ίδρυση του ΑΡΡΟ. Η επόμενη μάχη που κερδήθηκε ήταν αυτή του κοινού αγώνα για την απομάκρυνση του Ρουίς, που τελικά έκανε και την πολιτική εξουσία - ομοσπονδιακή κυβέρνηση, Βουλή, Γερουσία πολιτικά κόμματα - να δεχθεί ότι μόνη «διέξοδος από την κρίση είναι η απομάκρυνση του Ρουίς». Φυσικά ο ίδιος απορρίπτει κατηγορηματικά την προοπτική αυτή και μάλιστα στέλνει τις παραστρατιωτικές του ομάδες ενάντια στους εξεγερμένους της Οαχάκα... Από την άλλη η πολιτική εξουσία για λόγους «ισορροπιών» αλλά και εξασφάλισης του αστικού κράτους, επ' ουδενί δεν επιθυμεί να νομιμοποιήσει μία αποπομπή από λαϊκή εξέγερση. Από την άλλη οι συνταγματικές και νομικές μέθοδοι έχουν εξαντληθεί...

Ετσι επέλεξε το δρόμο της καταστολής που σήμανε την απαρχή της πιο κρίσιμης φάσης για το μέλλον της εξέγερσης. Την προηγούμενη Κυριακή, 29 Οκτώβρη, με εντολή του προέδρου Φοξ χιλιάδες μέλη των ομοσπονδιακών κατασταλτικών δυνάμεων-PFP εισέβαλαν στην Οαχάκα για την «επιβολή της τάξης και της ειρήνης». Αφορμή στάθηκε η εν ψυχρώ δολοφονία 3 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του Μπραντ Γουιλ, Αμερικανού ανεξάρτητου δημοσιογράφου και παραγωγού ντοκιμαντέρ, από παραστρατιωτικές ομάδες του Ρουίς. Εντούτοις, οι δυνάμεις της PFP στράφηκαν εναντίον των εξεγερμένων και άλλοι τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν από αληθινά πυρά και κάνιστρα δακρυγόνων... και παρότι το ΑΡΡΟ κήρυξε «ειρηνική αντίσταση» οι δυνάμεις της PFP εισβάλλουν από τότε σε σπίτια και συλλαμβάνουν και στρέφονται εναντίον των εξεγερμένων. Την Πέμπτη δε το Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Οαχάκα, «Μπενίτο Χουάρες», δέχθηκε την ολομέτωπη επίθεση χιλιάδων μελών της PFP παρά τις περί του αντιθέτου επανειλημμένες διακηρύξεις του προέδρου Βινσέντε Φοξ... Ομως η άμεση κινητοποίηση χιλιάδων στο πλευρό των φοιτητών εξανάγκασαν σε υποχώρηση τις κατασταλτικές δυνάμεις. «Κερδίσαμε τη μάχη, σας θυμίζω όμως σύντροφοι, ότι έχουμε ακόμα πόλεμο, έχουμε να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο»... ακούγεται από τη συχνότητα του Ραδιοσταθμού Ουνιβερσδάδ, του Αυτόνομου Πανεπιστημίου και σημαίνει τη συνέχιση του αγώνα. Την ίδια στιγμή, συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις και οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα του λαού της Οαχάκα, τόσο σε όλο το Μεξικό αλλά και στον κόσμο.

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/11/2006&id=7002&pageNo=32&direction=1

[apostolos1986]

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Η Ουκρανία...

... «γιόρτασε» αθόρυβα τη δεύτερη επέτειο της πορτοκαλί επανάστασης. Καμιά επίσημη εκδήλωση δεν είχε προγραμματιστεί σε ανάμνηση των μαζικών διαδηλώσεων που πριν από δύο χρόνια άλλαξαν το πρόσωπο αυτής της πρώην σοβιετικής χώρας. Γιατί ο λαός της ξανάφερε φέτος στην εξουσία τον Γιανουκόβιτς, τον άνθρωπο που είχαν βάλει στόχο εκείνοι οι διαδηλωτές, καταγγέλλοντάς τον τότε για καλπονοθεία.

Τα μέσα...

... ενημέρωσης, πριν από δύο χρόνια, ήταν πλημμυρισμένα από «λαϊκή εξουσία». Από την επανάσταση των ρόδων στη Γεωργία (2003) μέχρι την πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία ένα χρόνο αργότερα, την επανάσταση της τουλίπας στο Κιργιστάν και την επανάσταση των κέδρων στον Λίβανο, τα μέσα ενημέρωσης παρακολουθούσαν καθημερινά τη θριαμβευτική πρόοδο της δημοκρατίας. Όμως, όταν ένα εκατομμύριο Μεξικάνοι ανέβηκαν στο βαγόνι της λαϊκής εξουσίας, καταγγέλλοντας νοθεία στις προεδρικές εκλογές, όταν κάνουν μέχρι σήμερα ολονυκτίες διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή, τα μέσα ενημέρωσης σωπαίνουν. «Δύστυχο Μεξικό!» έλεγαν κάποτε. «Πολύ μακριά από το Ισραήλ, πολύ κοντά στις ΗΠΑ». Οι χρωματιστοί επαναστάτες στις πρώην σοβιετικές χώρες ήταν φιλοδυτικοί, ενώ οι Μεξικάνοι είναι κατά της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ο Ουκρανός Γιουσένκο ήταν «επαναστάτης» όταν ανακήρυσσε εαυτόν πρόεδρο, αλλά ο Μεξικάνος Ομπραντόρ που κατήγγειλε νοθεία στις προεδρικές εκλογές από τον αντίπαλό του Καλντερόν (που τον ξεπέρασε με διαφορά ελάχιστες και αμφισβητούμενες ψήφους) είναι «δημαγωγός». Η Αμερική δεν θέλει να πέσουν στα χέρια του Ομπραντόρ τα πετρέλαια του Μεξικού. Κι ας μην μοιάζει ούτε στο δαχτυλάκι του Τσάβες σε επαναστατικότητα.

Οι Δυτικοί...

... παρατηρητές, που είχαν καταγγείλει τις ουκρανικές εκλογές, έβγαλαν τίμιες τις μεξικανικές εκλογές. Για να παραφράσουμε τον Στάλιν, «δεν έχει σημασία ποιος ψηφίζει, αλλά ποιος ελέγχει την ψηφοφορία». Στις εκλογές του Λιβάνου, πέρυσι, οι παρατηρητές δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το φιλοδυτικό κόμμα που κέρδισε περιοχές της Βηρυτού μολονότι είχαν ψηφίσει λιγότεροι από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων. «Είναι μια γιορτή της δημοκρατίας», είπαν. Οι διαθέσεις τους άλλαξαν όταν αυτή η «δημοκρατική γιορτή» επαναλήφθηκε στις περιοχές της Χεζμπολάχ και του φαλαγγίτη στρατηγού Αούν. Ξαφνικά, οι ίδιοι παρατηρητές άρχισαν να μιλούν για νοθεία. Η επανάσταση των κέδρων δεν έκανε τίποτα για να προωθήσει τη δημοκρατία. Ούτε για να αποτρέψει τον πόλεμο που ήρθε λίγο αργότερα. Ούτε για να ανακόψει τις δολοφονίες πολιτικών.

Γιατί...

... σωπαίνουν για το Μεξικό; Η αλήθεια είναι, λέει ο Μαρκ ʼλμοντ, ιστορικός της Οξφόρδης, πως η «λαϊκή εξουσία» έχει γίνει κι αυτή μια παγκοσμιοποιημένη μάρκα. Όπως τόσες άλλες μάρκες, είναι ιδιοκτησία των Αμερικανών. Οι Μεξικάνοι και οι άλλοι «λαϊκιστές» που προσπαθούν να την αντιγράψουν, παραβιάζουν το κοπιράιτ. Όσοι διαδηλωτές κι αν πλημμυρίσουν την Πόλη του Μεξικού, όσο κι αν διαδηλώσουν, ο Τζορτζ Μπους είναι εκείνος που θα αποφασίσει ποιοι εκπροσωπούν πραγματικά τον λαό. Η λαϊκή εξουσία δεν έχει σχέση με την αριθμητική, αλλά με την πολιτική.


ΤΑ ΝΕΑ

[Karaμazoβ]

ΤΣΑΒΕΣ Η νίκη του υποχρεώνει την Ουάσιγκτον σε αναδίπλωση... συνεργασίας

Ούγκο, ο «εταίρος» των ΗΠΑ

ΚΑΡΑΚΑΣ

Με τον πρόεδρο της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, να τον συγχαίρει για τη «συντριπτική» νίκη του και τις ΗΠΑ να αναζητούν τρόπο βελτίωσης των σχέσεων μαζί του, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, ανακηρύχθηκε χθες και επισήμως νικητής των προεδρικών εκλογών της περασμένης Κυριακής με ποσοστό 62,89%.

Μιλώντας μετά την επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων που τον διατηρούν στην προεδρία για άλλα έξι χρόνια, μέχρι το 2012, ο Τσάβες δήλωσε ότι «αυτοί που με ψήφισαν, δεν ψήφισαν για μένα. Ψήφισαν για το σοσιαλιστικό σχέδιο, για την οικοδόμηση μιας βαθιά διαφορετικής Βενεζουέλας. Θέλω να χαιρετίσω την υπεύθυνη αντιπολίτευση... ήταν καιρός να αποκτήσουν τη στάση πραγματικών δημοκρατών».

«Εμείς οι ίδιοι θα αναζητήσουμε ευκαιρίες να συνεργαστούμε στενά με την κυβέρνηση της Βενεζουέλας», δήλωσε με αφορμή τη νίκη του Ούγκο Τσάβες ο εκπρόσωπος του υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ
Οι ΗΠΑ απέφυγαν να συγχαρούν τον Ούγκο Τσάβες για την εκλογή του και σε μια επίδειξη διπλωματικού ακροβατισμού, ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Καράκας, Ουίλιαμ Μπράουνφιλντ, έδωσε συγχαρητήρια στο λαό της Βενεζουέλας για την ειρηνική διεξαγωγή των εκλογών και τη μεγάλη συμμετοχή.

Αναγνώρισε ότι «ο πρόεδρος επανεξελέγη με απόφαση του λαού της Βενεζουέλας... Το αναγνωρίζουμε και είμαστε έτοιμοι, διατεθειμένοι και πρόθυμοι να αναζητήσουμε και να δούμε αν μπορούμε να σημειώσουμε πρόοδο σε διμερή θέματα». Παρατήρησε ακόμα ότι «η Βενεζουέλα είναι εταίρος των ΗΠΑ για γεωγραφικούς λόγους, για ιστορικούς λόγους».

Στενή συνεργασία...

Λίγο αργότερα, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Σον Μακ Κόρμακ, παραδέχτηκε ότι έχουν υπάρξει τριβές ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Καράκας κατά τα 8 χρόνια της προεδρίας Τσάβες, αλλά τόνισε ότι «από τη δική μας οπτική δεν χρειάζεται να υπάρχουν τριβές». «Εμείς οι ίδιοι θα αναζητήσουμε ευκαιρίες να συνεργαστούμε στενά με τη κυβέρνηση της Βενεζουέλας», πρόσθεσε, επισημαίνοντας την πιθανότητα συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες για την προώθηση της δημοκρατίας και του ελεύθερου εμπορίου σε ολόκληρη την περιοχή. Πρέπει να επισημανθεί ότι ο Τσάβες είναι ο σημαντικότερος αντίπαλος των αμερικανικών πρωτοβουλιών στους δύο αυτούς τομείς.

Ο τόνος των δηλώσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν διαφορετικός από αυτές που έκανε την περασμένη Παρασκευή ο επικεφαλής των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, Τζον Νεγροπόντε, ο οποίος δήλωσε ότι οι αναπτυσσόμενες σχέσεις της Βενεζουέλας με το Ιράν και άλλες χώρες, όπως η Βόρεια Κορέα, η Συρία και η Λευκορωσία, «δείχνουν ξεκάθαρα μια επιθυμία οικοδόμησης ενός συνασπισμού εναντίον των ΗΠΑ που εκτείνεται πολύ πέραν της Λατινικής Αμερικής».


(Ασ. Πρες, Γαλλ. Πρακτορείο, ΑΠΕ)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/12/2006

[Karaμazoβ]

Αριστερή στροφή για αξιοπρεπή διαβίωση

Η αριστερή στροφή της Λατινικής Αμερικής, που εδραιώθηκε περαιτέρω το τελευταίο διάστημα με την επιστροφή του Ντανιέλ Ορτέγκα στη Νικαράγουα, την εντυπωσιακή νίκη του Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό και τη θριαμβευτική επανεκλογή του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, δεν αντανακλά κατ' ανάγκη την επιθυμία για ένα κομμουνιστικό σύστημα κουβανικού τύπου. Μιλώντας κανείς με τους απλούς ανθρώπους, διαπιστώνει ότι βασική τους επιδίωξη είναι μια αξιοπρεπής διαβίωση.

Κινητήριος δύναμη του αριστερού προσανατολισμού φαίνεται να είναι η εξασφάλιση των βασικών αγαθών της ζωής -τροφή, στέγη, περίθαλψη- για ανθρώπους αποκλεισμένους από τα οφέλη της ελεύθερης αγοράς που υπερασπίστηκε η Ουάσιγκτον στην περιοχή για πάνω από δύο δεκαετίες. «Λένε ότι έχουμε κομμουνισμό τύπου Κάστρο, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει πάρει τίποτα από κανέναν. Αντιθέτως, δίνει στον κόσμο σπίτια, πιστώσεις, αυτοκίνητα. Υπάρχει περισσότερη ελευθερία και ισότητα από ποτέ», λέει ένας 61χρονος κάτοικος της Βενεζουέλας στον ανταποκριτή τού «Ασοσιέιτεντ Πρες» Φραν Μπάτζακ. Είναι εύκολο να βρει κανείς ανθρώπους σαν αυτόν, που ωφελήθηκαν από τις προσπάθειες του Τσάβες για πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου. Αν και οι αντίπαλοι του Τσάβες διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν πρόσβαση σε συμβόλαια δημοσίων έργων, εκατομμύρια πολίτες απολαμβάνουν τώρα δωρεάν περίθαλψη και παιδεία και δάνεια με ευνοϊκούς όρους για την έναρξη επιχειρήσεων. Είναι επίσης εύκολο να βρει κανείς υποσιτισμένους, άκληρους Ινδιάνους που διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από τον πλούτο των φυσικών πόρων του Ισημερινού και της Βολιβίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που ανέδειξαν προσφάτως στην εξουσία τον Ρ. Κορέα στον Ισημερινό και πριν από έναν χρόνο τον υπερασπιστή των αποκλεισμένων, Εβο Μοράλες, στη Βολιβία.

Ενας στους τέσσερις Λατινοαμερικανούς ζει με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα. Κι αυτό μας βοηθά να εξηγήσουμε τη νέα άνοδο της πολιτικής Αριστεράς στην περιοχή. Οχι μόνο στην Αργεντινή, στη Χιλή ή στη Βραζιλία, όπου οι σοσιαλδημοκράτες έχουν την προεδρία, αλλά και στο Περού, στο Μεξικό και στην Κολομβία, όπου η Αριστερά έχασε στις προεδρικές αναμετρήσεις, αλλά αναδείχθηκε σε σημαντική δύναμη. Μετά την υποσαχάρια Αφρική, η Λατινική Αμερική έχει την πιο άνιση κατανομή πλούτου. Κατά την Παγκόσμια Τράπεζα, το πλουσιότερο 10% αντιπροσωπεύει το 48% του συνολικού εισοδήματος, ενώ στους πιο φτωχούς αντιστοιχεί μόλις το 1,6%. Στη δεκαετία του '80 και του '90, οι περισσότεροι Λατινοαμερικανοί ηγέτες ασπάστηκαν τις προωθούμενες από τις ΗΠΑ ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών βιομηχανιών και την απελευθέρωση του εμπορίου. Δεν υπήρξε όμως καμία σημαντική μείωση στα επίπεδα της φτώχειας. Οι λίγοι επωφελήθηκαν, οι πολλοί υπέφεραν και τώρα οι πολλοί εξέφρασαν την αγανάκτησή τους, εκλέγοντας ηγέτες όπως ο Τσάβες και ο Μοράλες. Ο Περουβιανός οικονομολόγος Χερνάντο ντε Σότο αποκαλεί τους δύο αυτούς άνδρες «αντικαπιταλιστές», χαρισματικούς ηγέτες που απλώς γεμίζουν το κενό εξουσίας, ελλείψει κάποιου με μεγαλύτερο όραμα, οι οποίοι επωφελούνται με την αντιαμερικανική τους ρητορική από το λαϊκό μένος εναντίον της κυβέρνησης Μπους. Ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς επαινεί τον Τσάβες και τον Μοράλες για την κίνησή τους να επαναδιαπραγματευτούν τα συμβόλαια των ξένων πετρελαϊκών εταιρειών για τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, κάτι που υπόσχεται να κάνει και ο Κορέα. «Το εάν θα καταφέρουν να διατηρήσουν την οικονομική ανάπτυξη», λέει ο Στίγκλιτς, «είναι κάτι που μόνο το μέλλον μπορεί να καθορίσει».


(Ασ. Πρες)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/12/2006

[Karaμazoβ]

Λ. ΑΜΕΡΙΚΗ: Στη σύνοδο της Κοινοπολιτείας ζητούμενο η ενιαία αγορά και η απεξάρτηση από την Παγκόσμια Τράπεζα

Νέα αγορά, αριστερά των ΗΠΑ

ΚΟΤΣΑΚΑΜΠΑ

Τη συνισταμένη των αριστερών κινημάτων, που σταδιακά βρέθηκαν στην εξουσία σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, αναζητούν οι κορυφαίοι εκπρόσωποί τους, στη διήμερη σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας Νοτιοαμερικανικών Εθνών, που άρχισε χθες στη Βολιβία, υπό την αιγίδα του προέδρου της χώρας, Εβο Μοράλες.

Υπό την «προεδρία» του Εβο Μοράλες βρίσκονται στην Κοτσακάμπα ο Ούγκο Τσάβες και ο Λουίζ Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, που δείχνει τον δρόμο της ...εναλλακτικής μορφής αναπτυξιακής χρηματοδότησης των χωρών της Λατινικής Αμερικής
Πέραν του Μοράλες, στη σύνοδο παίρνουν μέρος ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβεζ, ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Λουίζ Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα. Ο πιο συντηρητικός και με στενότερους δεσμούς με τις ΗΠΑ πρόεδρος της Κολομβίας, Αλβάρο Ουρίμπε, έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχει όπως και ο κεντρο-αριστερός πρόεδρος της Αργεντινής, Νέστορ Κίρχνερ. Ο κεντροαριστερός πρόεδρος του Περού, Αλαν Γκαρσία, είναι έτσι ο πλέον συντηρητικός από τους συμμετέχοντες.

Κεντρικό αντικείμενο των συζητήσεων αποτελεί η προώθηση μιας ενιαίας αγοράς στη Νότιο Αμερική, αλλά και η δημιουργία μιας εναλλακτικής μορφής αναπτυξιακής χρηματοδότησης, που θα επιτρέπει απεξάρτηση από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μοράλες: Διάσκεψη κοινωνικών κινημάτων

Οπως δήλωσε ο Εβο Μοράλες, παράλληλα με τη σύνοδο κορυφής, διεξάγεται μια «συμπληρωματική» διάσκεψη ηγετών κοινωνικών κινημάτων, ανάμεσα στα οποία Ινδιάνων, συνδικαλιστικά και κινήματα ακτημόνων αγροτών και καλλιεργητών κόκας. «Θα έχουμε συναντήσεις ανάμεσα στους αρχηγούς κρατών και τους επικεφαλής των κοινωνικών κινημάτων για να δημιουργήσουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της νοτιοαμερικανικής κοινότητας», είπε ο πρόεδρος της Βολιβίας. «Μόνο μαζί με τα κοινωνικά κινήματα μπορούμε να εγγυηθούμε μια πραγματική νοτιοαμερικανική κοινότητα, όχι μόνο ανάμεσα στα κράτη αλλά και ανάμεσα στους λαούς», πρόσθεσε.


(Ασ. Πρες, Γαλ. Πρακτορείο)


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2006

[apostolos1986]

Το πραξικόπημα νέου τύπου απέτυχε

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Η «μπλε επανάσταση» που οι ΗΠΑ επιχείρησαν να επιβάλουν στη Βενεζουέλα απέτυχε και το κόκκινο του «τσαβικού νεοσοσιαλισμού» έβαψε τη χώρα: Η νίκη του Τσάβες, με 63%, υπήρξε τόσο συντριπτική, ώστε και ο αντίπαλός του, Μανουέλ Ροσάλες, αναγκάστηκε να την αναγνωρίσει.

Ετσι, διαψεύστηκαν και οι ελπίδες της Ουάσιγκτον για μια εξέγερση της κοινωνίας των πολιτών, πολιτικώς ορθός όρος της νέας αμερικανικής στρατηγικής ανατροπής εχθρικών κυβερνήσεων.

*Η νέα στρατηγική πρωτοεφαρμόστηκε στη Σερβία όταν οι βομβαρδισμοί του 1999 δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τον Μιλόσεβιτς. Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, μέσω της NED (Εθνικό Ταμείο Δημοκρατίας) και της Usaid (αναπτυξιακή οργάνωση των ΗΠΑ) επένδυσαν 77 εκατ. δολ. για τη δημιουργία οργανώσεων πολιτών και την οργάνωση κινήματος διαμαρτυρίας κατά των «εκλογών νοθείας».

Το μάρκετινγκ των καλύτερων διαφημιστών του Πενταγώνου τέθηκε στην υπηρεσία των αντιπολιτευόμενων μαζί με χαλκευμένες δημοσκοπήσεις της αμερικανικής εταιρείας Penn, Schoen & Berland, PSB, καταφέρνοντας τελικά να ανατρέψουν τον Μιλόσεβιτς το 2000.

«Επαναστάσεις» καρμπόν

*Ετσι, εγκαινιάστηκε αυτό που ο Τζόναθαν Μόουατ του Κέντρου Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση αποκαλεί μεταμοντέρνο πραξικόπημα και επαναλήφθηκε με την «επανάσταση των ρόδων» στη Γεωργία, την «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία ή την «επανάσταση της τουλίπας» στο Κιργιστάν.

Βασικός αρωγός στη νέα στρατηγική, οι δημοσκοπήσεις της PSB, όπως γράφει ο Μόουατ: «Η PSB χρησιμοποιεί δημοσκοπήσεις και exit polls που υποτίθεται ότι δείχνουν προβάδισμα της αντιπολίτευσης και μεταδίδονται στα εθνικά και διεθνή μέσα για να δημιουργήσουν την εντύπωση μιας εκλογικής νοθείας».

Τόσο καθοριστική έχει υπάρξει η συμβολή της PSB ώστε η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, έφτασε να δηλώσει: «Είναι ένας από τους φορείς που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξασφάλιση και εδραίωση των στόχων της εξωτερικής μας πολιτικής».

*Το σκηνικό επαναλήφθηκε στη Βενεζουέλα. Η καμπάνια του Ροσάλες έφερε τη σφραγίδα όλων των υποκινούμενων από τις ΗΠΑ «επαναστάσεων» με ένα χρώμα, το μπλε, αλλά και ένα μονολεκτικό σύνθημα (και όνομα οργάνωσης): Otpor (αντίσταση) στη Σερβία, Kmara (φτάνει) στη Γεωργία, Pora (τώρα) στην Ουκρανία και Atrevete (τόλμα) στη Βενεζουέλα.

Επειτα, ήρθε η σειρά των «οργανώσεων πολιτών», όπως η χρηματοδοτούμενη από τη NED «Sumate» (έλα κι εσύ), που ανέλαβε να διαδώσει τις φήμες για επικείμενη νοθεία. Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό σταθμό της αντιπολίτευσης, ένας από τους ηγέτες της, ο Ραφαέλ Πολέο, κάλεσε τους πολίτες της Βενεζουέλας να μιμηθούν τους Ουκρανούς την επομένη των εκλογών και ζήτησε από το στρατό να συστρατευτεί στο «κίνημα διαμαρτυρίας».

Χαλκευμένο γκάλοπ

Μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, ο κύριος Σκοέν, της PSB, παρουσίασε δημοσκόπηση που έδειχνε ότι οι δύο αντίπαλοι ισοψηφούσαν και δήλωσε: «Η στιγμή είναι προφανώς υπέρ του Ροσάλες».

Το λαϊκό κίνημα κατά της νοθείας δεν ήρθε. Η κοινωνία των πολιτών στήριξε τον Τσάβες και η νίκη του επιβεβαιώθηκε ακόμη και από τον αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών για το Δυτικό Ημισφαίριο, Τόμας Σάνον.

Το σχέδιο μπορεί να απέτυχε, αλλά δεν ματαιώθηκε. Ο Τσάβες είναι σήμερα ο πιο δυναμικός ηγέτης του νέου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου της Λατινικής Αμερικής και η μεγάλη σφήνα κατά του οικονομικού ελέγχου της ηπείρου.

Την επομένη των εκλογών ο Τσάβες ανακοίνωσε ότι θα προσφέρει ευνοϊκό δάνειο 80 εκατ. δολ. στη Sancor, το μεγαλύτερο συνεταιρισμό γαλακτοπαραγωγών της Αργεντινής, ώστε να αποτραπεί η εξαγορά της από τον δισεκατομμυριούχο Τζορτζ Σόρος.

Τα πραξικοπήματα που οι ΗΠΑ σκόρπισαν στη Λ. Αμερική τη δεκαετία του '70 ήταν που τις βοήθησαν να δοκιμάσουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Σχολής του Σικάγου, που έκτοτε μέσα από τους υπό τον έλεγχό της διεθνείς οικονομικούς θεσμούς επιβάλλουν στον κόσμο.

Είτε στρατιωτικά είτε μεταμοντέρνα επικοινωνιακά, τα πραξικοπήματα παραμένουν στην ημερήσια διάταξη για την εξασφάλιση του ίδιου ακριβώς σκοπού, την επίτευξη του οποίου δυσχεραίνει ο Τσάβες.

Τόσο, ώστε, προ τριμήνου δημιουργήθηκε ειδικό τμήμα της CIA που με επικεφαλής τον Πάτρικ Μάχερ θα έχει αποκλειστικό αντικείμενο δράσης την Κούβα και τη Βενεζουέλα.

ΠΗΓΗ:ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[pmousoul]

Τσάβεζ... rules !!!

Kαι κυριολεκτικά, και αναγνωρισμένα.

[apostolos1986]

Η «γειτονιά» των ΗΠΑ γέμισε αριστερούς

Η πολιτική ομοιογένεια που διαμορφώνεται επιτρέπει σκέψεις για λατινοαμερικανική συνεργασία στο πρότυπο της ΕΕ

Δεν υπάρχει αμφιβολία, η μέχρι πρότινος «γειτονιά» (backyard) των ΗΠΑ μήνα με τον μήνα «κοκκινίζει» - έστω και με... ροζ, ενίοτε, αποχρώσεις. Η Λατινική Αμερική βαδίζει οριστικά στον δρόμο της Αριστεράς, όχι βέβαια της επαναστατικής που είχε οραματισθεί ο Τσε Γκεβάρα αλλά στον δρόμο που ορίζει η έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας στις περισσότερες χώρες. Η Νικαράγουα γιορτάζει την επιστροφή του Ντανιέλ Ορτέγα και των Σαντινίστας στην εξουσία, ύστερα από 16 χρόνια, ο Ισημερινός πανηγυρίζει την εκλογή τού μόλις 43χρονου Ραφαέλ Κορέα, στη Βολιβία ο Ινδιάνος πρώην «κοκαλέρο» Εβο Μοράλες - που εξελέγη τον Απρίλιο - εθνικοποιεί με επιτυχία τη βιομηχανία φυσικού αερίου, και στη Βραζιλία ο πρώην «κόκκινος» μεταλλωρύχος Λουίς Ινάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα επανεξελέγη άνετα, υποσχόμενος πολύ πιο «αριστερές» κοινωνικές πολιτικές για τη δεύτερη τετραετία του. Προσθέστε δίπλα σε αυτούς και τους «ομοϊδεάτες» Νέστορ Κίρχνερ, τον πρώην «περονιστή» που έβγαλε την Αργεντινή από τη βαθύτατη οικονομική κρίση, και Μισέλ Μπατσελέτ, την πρώτη γυναίκα - και θύμα της δικτατορίας του Πινοσέτ - πρόεδρο στη Χιλή, και θα συνειδητοποιήσετε καλύτερα το μέγεθος της συντελουμένης πολιτικής μεταβολής.

Αν λοιπόν σήμερα τα προγνωστικά επαληθευτούν και ο μιγάς πρώην συνταγματάρχης των αλεξιπτωτιστών Τσάβες επανεκλεγεί, για τρίτη σερί τετραετία, στην προεδρία της Βενεζουέλας, τότε η χρονιά που φεύγει θα μείνει για πάντα ως το έτος της δημοκρατικής εκδίκησης της πολύπαθης λατινοαμερικανικής Αριστεράς, μετά τα κατά Μάρκες «Εκατό χρόνια μοναξιάς», της σκληρής βορειοαμερικανικής ηγεμονίας και του Δόγματος Μονρόε. Αυτό τουλάχιστον έδειξε να εύχεται και ο ίδιος ο Τσάβες πριν από περίπου είκοσι ημέρες, όταν φορώντας το χαρακτηριστικό του κόκκινο μπερέ εγκαινίασε μια τεράστια γέφυρα στον Ορενόκο, παρέα με τον «Λούλα» - με τον οποίο μάλιστα συμφώνησε σε σειρά σημαντικών διμερών συνεργασιών στην ενέργεια, στο εμπόριο και στις μεταφορές.

Αν εξαιρέσει κανείς τη σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο Κολομβία, όπου τον Απρίλιο νίκησε ο «προστατευόμενος» της Ουάσιγκτον Αλβάρο Ουρίμπε, και το Περού, όπου ο ινδιάνικης καταγωγής Ολάντα Ουμάλα έχασε στο νήμα από τον φιλοαμερικανό Αλαν Γκαρσία, η υπόλοιπη ήπειρος μοιάζει να «στρίβει το τιμόνι όλο αριστερά» για να χρησιμοποιήσουμε ένα (εκ του αποτελέσματος) επιτυχημένο προεκλογικό σύνθημα του «Λούλα».

Ακόμη και οι λιγοστές ήττες των αριστερών υποψηφίων, όπως αυτή του Λόπες Ομπραδόρ στο Μεξικό και του «Περουβιανού Τσάβες» Ουμάλα, ήταν... επιεικώς οριακές. Ιδίως η αμφιλεγόμενη επικράτηση στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου του φιλοαμερικανού Φελίπε Καλντερόν επί του πρώην κομμουνιστή και δημάρχου του Μέξικο Σίτι Λόπες Ομπραδόρ έχει διχάσει βαθιά τη χώρα. Η καταγγελλόμενη «κλοπή» της λαϊκής ψήφου συσπείρωσε τις δυνάμεις της Αριστεράς και οι διαδηλώσεις στο Μεξικό είναι συνεχείς, με αποκορύφωμα τα επεισόδια στην εξεγερμένη πόλη Οαξάκα: ακόμη και η ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Καλντερόν είναι κυριολεκτικά «στον αέρα» λόγω των κινητοποιήσεων του Κόμματος Δημοκρατικής Επανάστασης υπέρ του Ομπραδόρ, το όνομα του οποίου εντελώς συμβολικά σημαίνει «εργάτης»...

Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από τα σκληρά αντιμεταναστευτικά νομοθετήματα της κυβέρνησης Μπους τα οποία στην πράξη διώκουν ποινικά εκατομμύρια Μεξικανούς και εκθέτουν έτσι ανεπανόρθωτα τους πολιτικούς «προστατευομένους» των ΗΠΑ, όπως ο απερχόμενος πρόεδρος (και πρώην διευθυντής της Coca- Cola Μεξικού) Βισέντε Φοξ και ο πανταχόθεν βαλλόμενος «διάδοχός» του Καλντερόν. Ο Ομπραδόρ μάλιστα εκμεταλλεύτηκε πριν από λίγες ημέρες τη λαϊκή οργή για να ...αυτο-ορκιστεί πρόεδρος της χώρας «προλαβαίνοντας» τον Καλντερόν και ρίχνοντας ακόμη περισσότερο λάδι στην πολιτική πυρκαϊά σε αυτή τη χώρα-κλειδί για τη βορειοαμερικανική οικονομία. Πολλοί πιστεύουν, μετά και τα γεγονότα της Οαξάκα, πως ο Καλντερόν μετά δυσκολίας θα ορκιστεί, πόσο μάλλον θα κυβερνήσει...

Πώς αλλάζουν οι καιροί! Μόλις πριν από μία δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πολύ υπερήφανες για τη λατινοαμερικανική πολιτική τους. Υστερα από πάνω από έναν αιώνα αιματηρής καταστολής, στρατιωτικών και πολιτικών πραξικοπημάτων, παρεμβάσεων και αποβάσεων, και πάνω απ' όλα άγριας απομύζησης των φυσικών πόρων και του εργατικού δυναμικού των νοτίων γειτόνων της, εκμεταλλευόμενη το σοκ από την αιφνίδια κατάρρευση της ΕΣΣΔ η Ουάσιγκτον αποφάσισε να εγκαταστήσει «δημοκρατικά» αλλά υπάκουα σε αυτήν καθεστώτα, που θα επιδίδονταν σε ραγδαία εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών της «οικονομικής σχολής του Σικάγου» με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις. Είχε ήδη απαλλαγεί, με τον βρώμικο πόλεμο κατά της Νικαράγουα, από τη μοναδική ουσιαστική «απειλή» στην ήπειρο, πέραν της Κούβας, για την οποία ήταν πεπεισμένη πως θα «έπεφτε» σαν ώριμο φρούτο μετά την αποκοπή του σοβιετικού ομφάλιου λώρου.

Ετσι οι δικτάτορες παραμερίστηκαν, μαζί με τα αναρίθμητα εγκλήματά τους, και οι νέοι πρόεδροι (όπως ο Κάρλος Μένεμ στην Αργεντινή και ο Ενρίκε Καρντόζο στη Βραζιλία) άρχισαν αμέσως την «απελευθέρωση» της δημόσιας περιουσίας από τα κρατικά «δεσμά» της. Νέα τεράστια συμβόλαια υποτέλειας, επιχειρηματικής αυτή τη φορά, υπογράφηκαν ανάμεσα σε αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς κολοσσούς και στις «φιλελεύθερες» κυβερνήσεις - με τη συνεργασία πάντοτε των «διαπλεκόμενων» με τους ξένους τοπικών ελίτ, που είχαν ήδη γίνει ζάπλουτες από τη συνεργασία με τους χουντικούς. Το... θατσερικό αυτό πάρτι όμως δεν κράτησε πολύ: το χρηματοπιστωτικό κραχ της καταχρεωμένης Βραζιλίας, το 1998, και ακόμη περισσότερο η οικονομική καταστροφή της πλούσιας άλλοτε Αργεντινής, δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησαν τις συνθήκες που αλλάζουν σήμερα τον πολιτικό χάρτη - και ίσως το μέλλον - ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου.

Μέσα στην αναμπουμπούλα των διαδοχικών πιστωτικών κανονιών, που απέδειξαν σε όλο τον κόσμο τις συνέπειες του λατινοαμερικανικού «οικονομικού θαύματος»-φούσκας των προηγούμενων χρόνων, φύτρωσε η νέα αυτή Αριστερά, που τόσο τρομάζει πια τους πρώην επικυρίαρχους του Βορρά. Αν ψάχνει κανείς την αρχή του μίτου, μάλλον θα πρέπει να την αναζητήσει στη «μικρή Βενετία» - τη Βενεζουέλα - και στο 1998, χρονιά της πρώτης εκλογής του Τσάβες.

Οι επικριτές του λένε πολλά για αυτόν, όπως άλλωστε και για τον Ορτέγα, τον Μοράλες και όποιον άλλον τους «χαλάει την πιάτσα». Λένε ότι ο Τσάβες είναι ένας αυταρχικός δικτάτορας, που θέλει να επιβάλει το «κουβανέζικο μοντέλο κομμουνισμού» σε ολόκληρη την Κεντρική Αμερική, και πρέπει να ανατραπεί πάση θυσία - παρακάμπτοντας το γεγονός ότι πρόκειται για εκλεγμένους ηγέτες, και μάλιστα με ποσοστά που θα ζήλευαν πολλοί αμερικανοί και ευρωπαίοι πολιτικοί. Ιδεολογικό παιδί του Φιντέλ Κάστρο, αλλά και λαϊκιστής όσο λίγοι, ο Τσάβες πέτυχε εκεί που απέτυχαν τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν, μερικοί πληρώνοντάς το - σαν τον σπουδαίο Σαλβαδόρ Αλιέντε - με τη ζωή τους: να εγκαθιδρύσει ένα αριστερό, σφόδρα αντιαμερικανικό καθεστώς «en los narices del imperio» («στα ρουθούνια της αυτοκρατορίας») - και μάλιστα με ξεκάθαρη λαϊκή εντολή.

Το μεγάλο στοίχημα άλλωστε ο Τσάβες - και μαζί όλοι οι...πολιτικοί κλώνοι του ανά την Αμερική - δεν το κέρδισε με τις διαδοχικές εκλογές του με ποσοστά που θα ζήλευαν πολλοί ηγέτες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ, αλλά με την αποτυχία του αμερικανοκίνητου στρατιωτικού πραξικοπήματος εναντίον του τον Απρίλιο του 2002, όταν κρατήθηκε για 47 ώρες όμηρος, για να απελευθερωθεί τελικά από έμπιστες σε αυτόν μονάδες, αλλά και από μαζικές διαδηλώσεις οπλισμένων υποστηρικτών του. Ετσι έγινε ήρωας και ηγέτης παναμερικανικών διαστάσεων ο Τσάβες, λόγω της αποτυχίας του πραξικοπήματος εναντίον του, με τον ίδιο τρόπο που η αποτυχημένη εισβολή στον «Κόλπο των Χοίρων» στην Κούβα, το 1961, παγίωσε το καθεστώς του
Φιντέλ.

Βυθισμένοι στα σχέδια για την «πετροναυτική εκστρατεία» του Ιράκ, οι Αμερικανοί αρχικά δεν συνειδητοποίησαν τη συμβολική και πρακτική σημασία του αποτυχημένου αυτού πραξικοπήματος στο μεγαλύτερο «βενζινάδικο» της ηπείρου, την τέταρτη μεγαλύτερη προμηθεύτρια των ΗΠΑ σε πετρελαιοειδή. Η Κοντολίζα Ράις είχε δηλώσει τότε πως «ελπίζω ο Τσάβες να έμαθε το μάθημά του» ενώ ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας για θέματα του αμερικανικού ημισφαιρίου Πολ Μπιουκάναν κατέληξε στο ότι την επόμενη φορά οι πραξικοπηματίες δεν θα πρέπει να αφήσουν τον Τσάβες ζωντανό...

Επόμενη φορά όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν υπήρξε. Και ο Τσάβες, με την βοήθεια των πολύ υψηλών τιμών του πετρελαίου, έμεινε ελεύθερος να επαναφέρει ουσιαστικά υπό κρατικό έλεγχο την πετρελαϊκή εταιρεία PDVSA και να προχωρήσει σε σειρά ανατρεπτικών μέτρων στο εσωτερικό της χώρας, όπως η φιντελικής εμπνεύσεως reforma agraria («η επαναδιανομή σε ακτήμονες ορισμένων μεγάλων αγροτικών ιδιοκτησιών- latifundia») και η αθρόα εισαγωγή χιλιάδων κουβανών γιατρών και δασκάλων στα πιο υποβαθμισμένα barrios.

ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ
Ο επαναστάτης και ο «βασιλιάς της μπανάνας»

Ραφαέλ Κορέα

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά και πολιτικό συμβολισμό κρύβει πάντως και η άνετη επικράτηση του 43χρονου Ραφαέλ Κορέα, του νέου προέδρου του Ισημερινού, ο οποίος διέψευσε τις στατιστικές και επικράτησε με μεγάλη πλειοψηφία του συντηρητικού αντιπάλου του (και δισεκατομμυριούχου «βασιλιά της μπανάνας») Αλβάρο Νομπόα. Ο βαθιά θρησκευόμενος( κ. Νομπόα έχασε τις εκλογές παρά τη στήριξη ΗΠΑ και Βατικανού και το γεγονός ότι είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον Ισημερινό, διαθέτοντας πάνω από 120 επιχειρήσεις και πραγματικά latifundia καλλιεργειών καφέ και μπανάνας.

Ο ίδιος ο Κορέα σε ομιλία του στην πρωτεύουσα Κίτο κάλεσε τους συμπατριώτες του σε μια «επανάσταση των πολιτών»: «Αρχίζουμε να ανακτούμε τον Ισημερινό και να βγαίνουμε από τη νεοφιλελεύθερη νύχτα που κράτησε 20 χρόνια» είπε. Ως γνωστόν, ο Ισημερινός υπήρξε ένα από τα αγαπημένα «εργαστήρια» νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής τη δεκαετία του 1990, αλλά τα αποτελέσματα ήταν τραγικά, αφού η χώρα κήρυξε στάση πληρωμών (διάβαζε: χρεοκόπησε) το 1999. Περίπου ενάμιση εκατομμύριο κάτοικοι της χώρας ζουν κάτω από κάθε όριο φτώχειας, και ο νικητής των εκλογών υποσχέθηκε να διπλασιάσει τα οικονομικά βοηθήματα προς τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και να εξασφαλίσει φθηνές κατοικίες για όλους.

Οσο για τον πολιτικό συμβολισμό, να σημειώσουμε πως ο Κορέα είναι ένας οικονομολόγος με εξαιρετικές σπουδές στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ο οποίος εδώ και χρόνια προοριζόταν για υψηλές θέσεις στον (πλήρως ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ) μηχανισμό εξουσίας του Εκουαδόρ. Πολλοί πιστεύουν μάλιστα πως απέκτησε πέρυσι το χαρτοφυλάκιο των οικονομικών στην απερχόμενη κυβέρνηση του Αλφρέδο Παλάθιο αποκλειστικά χάρη στο διδακτορικό οικονομικών που είχε πάρει τέσσερα χρόνια νωρίτερα από το Πανεπιστήμιο του Ιλινόι, δηλαδή... απευθείας από τη νεοφιλελεύθερη «Σχολή του Σικάγου»!

Πολύ σύντομα όμως φάνηκε πως ο Κορέα δεν ήταν ένας απλός οικονομικός «τοποτηρητής» των ξένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών, όπως οι προκάτοχοί του: μόλις 106 ημέρες μετά την ορκωμοσία του παραιτήθηκε, έπειτα από άγριες συγκρούσεις με τον Παλάθιο και τους εκπροσώπους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Γι' αυτό άλλωστε και τον «φοβούνται» τόσο οι άνθρωποι της Wall Street: ο Κορέα δεν είναι στρατιωτικός όπως ο Τσάβες ή, πολύ περισσότερο, πρώην καλλιεργητής κόκας όπως ο Μοράλες, αλλά ένας διαπρεπής οικονομολόγος που ξέρει «από μέσα» πώς παίζεται το παρασκηνιακό παιχνίδι του ελέγχου διά του χρέους και των ξένων κερδοσκόπων - «θεσμικών επενδυτών» - και άρα η εκλογή του μπορεί να θεωρηθεί, τρόπον τινά, ...αληθινό αυτογκόλ του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της «Σχολής» του μακαρίτη Μίλτον Φρίντμαν.


Οι πολιτικές ανατροπές και η πικρή αλήθεια των barrios

Ντανιέλ Ορτέγα

Ωστόσο η «μπολιβαριανή επανάσταση» του Τσάβες, όπως και πολλές αντίστοιχες πολιτικές «ανατροπές» του «Λούλα» ή του Μοράλες, είναι στην καλύτερη περίπτωση διστακτική και ημιτελής. Η κοινωνική ανισότητα και οι πάσης φύσεως διακρίσεις παραμένουν σχεδόν άθικτες, με τις ελίτ να αδιαφορούν για την αυξανόμενη φτώχεια και υποβάθμιση. Ακόμη και μέσα στο δήθεν... κόκκινο Καράκας, μια καλοθρεμμένη αστική τάξη γίνεται μέρα με τη μέρα πλουσιότερη, ενώ τα υποβαθμισμένα barrios δεν σώζονται βέβαια με έναν γιατρό ή ένα βιβλίο του Χοσέ Μαρτί. Παρομοίως ο «Λούλα» ως τώρα απέχει πολύ από τα υπεσχημένα, τον καιρό των κόκκινων μπερέ και των απεργιών στα ορυχεία και στις χαλυβουργίες - και ας ορκιζόταν στην πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία του πως «θα στρίψει το τιμόνι όλο αριστερά» και θα αποδώσει δικαιοσύνη στην αμέτρητη βραζιλιάνικη φτωχολογιά.

Είναι παράδοξο, ίσως, ότι ο πιο επιτυχημένος και πιο δημοφιλής «αριστερός» της Λατινικής Αμερικής, με ποσοστά δημοφιλίας άνω του 70%, είναι ο πρώην «περονιστής» Νέστωρ Κίρχνερ ο οποίος μέχρι στιγμής... τιμά το ελληνικό μικρό του όνομα: ένας πολιτικός που ξεπρόβαλε μέσα από τη χειρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της χώρας με μια τολμηρή ατζέντα για αναδιαπραγμάτευση των χρεών και άφθονες κοινωνικές δαπάνες για τους descamisados, τα φτωχότερα στρώματα (και στόματα) της χώρας, που σιγά σιγά αναρρώνει από το κραχ.

Το αντιαμερικανικό προφίλ του Κίρχνερ και οι καλές (πολιτικές και οικονομικές) σχέσεις του με τον Τσάβες και άλλους ηγέτες της περιοχής βοηθούν στην αναβάθμιση ολόκληρης της λατινοαμερικανικής συνεργασίας, που πολλοί στην περιοχή θέλουν να ακολουθήσει τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ενωσης - και κυρίως χωρίς τη συμμετοχή των ΗΠΑ. Παρά τα επιμέρους μεταξύ τους προβλήματα (όπως η «κόντρα» της Βραζιλίας με τη Βολιβία, μετά την ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας φυσικού αερίου από τον Μοράλες), οι αριστεροί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής δείχνουν να έχουν πλέον συμπήξει έναν κοινό πολιτικό άξονα, με σαφείς «κεϊνσιανούς» προσανατολισμούς ως προς την κοινωνική πολιτική.

Η (έστω και μερική) αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενεστέρων τάξεων και η ραγδαία αύξηση των κοινωνικών δαπανών είναι άλλωστε η μόνη πολιτική που αξίζει τον τίτλο της «σοσιαλιστικής» Αριστεράς, σε μια εποχή που οι παλιές πολιτικές κατηγοριοποιήσεις και ταμπέλες, όπως δείχνει καθαρά και το φαινόμενο Κίρχνερ, δεν σημαίνουν πια τίποτε.

Σε αυτή τη συγκυρία, η μεγάλη επιστροφή του Ντανιέλ Ορτέγα στο προεδρικό μέγαρο της Μανάγκουα έχει το δικό της ειδικό συμβολικό βάρος. Το πόσο άλλαξε ή όχι με τα χρόνια ο ηγέτης των Σαντινίστας, μένει να φανεί. Ο Ορτέγα υπήρξε πρόεδρος της χώρας την περίοδο 1985-1990, όταν στη χώρα μαινόταν ο πόλεμος των Σαντινίστας εναντίον των υποστηριζομένων από τις ΗΠΑ ανταρτών «Κόντρας» που κόστισε πάνω από 50.000 ανθρώπινες ζωές και κατέστρεψε την οικονομία της. Τελικά οι Σαντινίστας έχασαν τις εκλογές το 1990 από τη Βιολέτα Τσαμόρο, αλλά επέμειναν και τώρα δικαιώνονται.

Η Νικαράγουα είναι η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Ωστόσο με ΑΕΠ μόλις 5 δισ. δολάρια, το 70% των 5,5 εκατομμυρίων πολιτών της φυτοζωούν με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Η ειδική αποστολή στη Νικαράγουα του αλήστου μνήμης πεζοναύτη του σκανδάλου «Ιράν - Κόντρας» Ολιβερ Νορθ προς υποστήριξη του φιλοαμερικανού αντιπάλου του Ορτέγα, έδειξε από μόνη της τον πανικό που νιώθουν ορισμένοι βορειοαμερικανοί αξιωματούχοι, όταν βλέπουν τον χάρτη της Λατινικής Αμερικής να... κοκκινίζει τόσο ραγδαία και επικίνδυνα.

ΠΗΓΗ:ΤΟ ΒΗΜΑ