Προτάσεις για ταινίες!

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[smo]

χμμ ναι το γνωριζω απλα οταν ειχα παει να τη δω "διαφημιζοταν" ως τριμπουτε (λολ) στους joy division και μου χε κανει εντυπωση. ΗΡΩΑΣ η γυναικα του παντως.

[pandora]

ΗΡΩΑΣ η γυναικα του παντως.

Χμ... σιγουρα.. περασε δυσκολα...
αλλα τετοιες καταστασεις με τετοιους νευρωτικους, περιεργους και εκκεντρικούς χαρακτήρες που δεν τους γεμίζει τίποτα, δεν μπορείς να τις αντιμετωπίζεις όπως ένα συνηθισμένο κεράτωμα... πχ Πασχάλης/ στιγμιαίο λάθος....

ps ταινια για Καρυωτάκη - Πολυδούρη να δείς τί εισιτήρια θα έκοβε...

[xristoforos_]

πάντως τελικά όσοι καταλαβαίνουν κάτι παραπάνω από τον κόσμο που ζούμε φαίνεται ότι δεν τον αντέχουν για πολύ ....

μπα...απλά φοβήθηκαν...δεν είχαν τα αρχίδια...

ixic_

[smo]

ΗΡΩΑΣ η γυναικα του παντως.

Χμ... σιγουρα.. περασε δυσκολα...
αλλα τετοιες καταστασεις με τετοιους νευρωτικους, περιεργους και εκκεντρικούς χαρακτήρες που δεν τους γεμίζει τίποτα, δεν μπορείς να τις αντιμετωπίζεις όπως ένα συνηθισμένο κεράτωμα... πχ Πασχάλης/ στιγμιαίο λάθος....

Μα ουτε για τον ιδιο ηταν κερατωμα προσωπικα πιστευω οτι το εβλεπε ως τον ιδανικο τροπο να διοχετευσει την ενταση απο ενα κομματι του εαυτου του που ετρεμε (ο ιδιος) χωρις να θελει να επιρεασει την γυναικα του που αναμφιβολλα αγαπουσε με τον τροπο του βεβαια.
Ηρωα την αποκαλεσα οχι γιατι αντεξε το κερατωμα (δεν θυμαμαι για να πω την αληθεια αν το αντεξε γιατι παει καιρος που την ειδα) αλλα επειδη καταφερε να συμβιωσει οσο μπορουσε με εναν τετοιο ανθρωπο.

[aliakmwn]

Δεν μπορω να γραψω τιποτα για την ταινια, παρα μονο το οτι απευθυνεται σε γερα στομαχια. Καντε μια προσπαθεια να την δειτε μεχρι τελους, οι τελευταιες σκηνες ειναι κατα τη γνωμη μου οι πιο σημαντικες τοσο απο αισθητικης οσο και απο νοηματικης πλευρας.

Για οσους παρακολουθουν λιγο την διεθνη επικαιροτητα, τα τελευταια 2-3 χρονια, θα ετυχε να ακουσουν κατι για σκανδαλα βασανιστηριων στο Γκουανταναμο και στις φυλακες του Ιρακ. Θα μπορουσε να πει κανεις οτι η ταινια δειχνει τι ακριβως συμβαινει εκει.

http://www.imdb.com/title/tt0073650/

{περισσοτερες πληροφοριες για την.. προβολη, στη λιστα cin-electroauth}

Ακολουθουν 3 αρθρα που αλιευσα, και ενα (αγγλικο) κειμενο του ιδιου του Pasolini με σχολια για την ταινια.

---

Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα
Πιερ Πάολο Παζολίνι

Θέμα
Το 1944, στο Σαλό της βόρειας Ιταλίας, τέσσερις φασίστες που εκπροσωπούν τις βασικές μορφές εξουσίας κλείνουν διά της βίας σε απομονωμένο παλάτι μια ομάδα παρθένων αγοριών και κοριτσιών. Τρεις πόρνες αφηγούνται τις εμπειρίες τους, ενώ οι ενήλικες εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να συμμετάσχουν σε πράξεις ακραίου και σαδομαζοχιστικού σεξ.

Σχόλια
Το 1975, ο Pier Paolo Pasolini τόλμησε ένα από τα πλέον ριψοκίνδυνα εγχειρήματα στην κινηματογραφική ιστορία. Μετέφερε στην οθόνη το ανατρεπτικό, βλάσφημο και ακραίο δημιούργημα του Μαρκήσιου de Sade, "120 Μέρες στα Σόδομα". Ενα βιβλίο που παρεξηγήθηκε, συκοφαντήθηκε, απαγορεύτηκε και πέρασε από χίλια βάσανα μέχρι να κατακτήσει τη θέση που του αρμόζει στην ιστορία της λογοτεχνίας. Το έργο του Sade περιγράφει εν είδει ημερολογίου τα έργα και τις ημέρες μιας παρέας φιλήδονων εγκληματιών, που αποφάσισαν να εφαρμόσουν στην πράξη τις πιο ανόσιες διαστροφές, με θύματα νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια τα οποία είχαν απαγάγει.
Ο Pasolini, εικονογραφώντας το σαδικό κείμενο, βρήκε την ευκαιρία να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην πολιτική και την ελευθερία. Τοποθέτησε τη δράση στο Salo, την ιταλική πόλη που συνέδεσε το όνομά της με το φασιστικό κίνημα, και μετέτρεψε τους ήρωες από ελευθέριους ευγενείς, που εγκληματούν και βασανίζουν τα αθώα θύματά τους χάριν απολαύσεως, υμνώντας με αυτό τον τρόπο την ύπαρξη τους, σε φασίστες που λειτουργούν σχολαστικά και εξουσιάζουν μόνο και μόνο για να καταπνίξουν την ελεύθερη σκέψη.
Με αυτό τον τρόπο πέτυχε παρεμφερή αποτελέσματα με αυτά του Sade, ακολουθώντας όμως άλλο δρόμο. Κατ' αρχάς πέτυχε να ενοχλήσει τους πάντες -ακόμα και τους λάτρεις του βιβλίου, που δεν είδαν με καλό μάτι το πάντρεμα της φιλοσοφίας του "Θεϊκού Μαρκήσιου" με τη φασιστική πρακτική. Επειτα, περιγράφοντας αναλυτικά την κάθε διαστροφή και την κάθε ακρότητα, έφερε το κοινό αντιμέτωπο με αυτό που επιθυμεί και ταυτόχρονα φοβάται. Με την πραγματικότητα. Τέλος, χρησιμοποιώντας τα απανωτά σοκ σαν πολιορκητικό κριό, κατάφερε να διαρρήξει τη συμβατική αισθητική και να γκρεμίσει το κοινό γούστο.
Το "Σαλό", μια ταινία που αρνείται να μπει στη διαδικασία του να προσπαθήσει να γίνει αρεστή σε οποιοδήποτε είδος κοινού, ήταν η ύστατη ταινία που γύρισε ο Pasolini. Λίγους μήνες αργότερα, η βία, ένα από τα θέματα που ανέλυσε διεξοδικά μέσα από το έργο του, σφράγισε οριστικά και την ίδια του τη ζωή.

Γιώργος Παναγιωτάκης
IN.GR
http://www.in.gr/homecinema/mdvddsk.asp?mcdi=0008443

---

Eλεύθερη διασκευή του έργου του μαρκησίου Nτε Σαντ, όπου το σεξ χρησιμοποιείται ως σχόλιο για την εξουσία και το φασισμό. H τελευταία, και μια από τις καλύτερες, ταινία του Παζολίνι.

Eυπρόσδεκτη επανέκδοση μιας κλασικής, ιδιαίτερα επίμαχης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Eλεύθερη διασκευή ενός επίμαχου (μέχρι και σήμερα) βιβλίου του μαρκησίου Nτε Σαντ. Bιβλίου γύρω από τον έρωτα και τις διάφορες μορφές του, με στόχο τη (δυστυχώς παρεξηγημένη από πολλούς) απελεύθερωση του ατόμου και που ο Παζολίνι χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει τη δική του θεματική: να χρησιμοποιήσει δηλαδή το σεξ για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην εξουσία και συγκεκριμένα το φασισμό.

Ο Παζολίνι μεταφέρει στην ιστορία του στο Σαλό, τη φασιστική δημοκρατία των 100 ημερών, που ίδρυσαν οι Iταλοί προς το τέλος του τελευταίου Παγκοσμίου Πολέμου. Eκεί, τέσσερις άντρες, ψηλά στην ιεραρχία του φασισμού, και μια ομάδα φασιστών στρατιωτών, μαζεύουν εννιά νέους κι εννιά νέες και τους μεταφέρουν σ' ένα απομονωμένο εξοχικό, όπου επιδίδονται σε όλων των ειδών τις σεξουαλικές απολαύσεις, που καταλήγουν στην ταπείνωση και τελικά την εξόντωση των νέων. Kι αυτά, ενώ δύο πόρνες τούς κρατούν συντροφιά (η μία τους αφηγείται τις ποικίλες σεξουαλικές εμπειρίες της, ενώ η άλλη τη συνοδεύει στο πιάνο).

Ο έρωτας που παρουσιάζει στην ταινία του ο Παζολίνι είναι ένας έρωτας στην πιο εξευτελιστική μορφή του (έρωτας σκατολογικός, βασανιστικός, στις πιο απεχθείς μορφές του), που επιβάλλεται με την πιο απάνθρωπη βία στους νέους. Στις εικόνες του Παζολίνι (εικόνες ψυχρές, φωτογραφημένες με ξεχωριστή φροντίδα από τον Tονίνο Nτέλι Kόλι) δεν υπάρχει κανένας αισθησιασμός. Aντίθετα, υπάρχει μια αίσθηση απόλυτης διαφθοράς, απέχθειας αλλά και οργής. Γιατί το σεξ χρησιμοποείται για την υποδούλωση, την ταπείνωση και την εκμετάλλευση του ατόμου, με άλλα λόγια για την ενίσχυση και τη διαιώνιση της εξουσίας. H σχέση ανάμεσα στους φασίστες και τους νέους δεν είναι τίποτ'άλλο από τη σχέση αφέντη-δούλου. Kι αυτήν αναλύει στην ταινία του, με τρόπο συγκλονιστικό, ο Παζολίνι. Για να δείξει τους τρόπους λειτουργίας της εξουσίας, της υποδούλωσης αλλά και της εξόντωσης της νεολαίας (οι αναφορές στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης είναι ξεκάθαρες), της καταστροφής κάθε μορφής ελεύθερου έρωτα, κάτι που βέβαια δεν περιορίζεται στη φασιστική Iταλία, αλλά επεκτείνεται και στη σημερινή αστική κοινωνία. Γι' αυτό και η ταινία του Παζολίνι παραμένει πάντα επίκαιρη.

http://www.hri.org/E/1997/97-04-11.dir/keimena/art/art1.htm

---

Tοποθετώντας χρονικά τη δράση στο 1944 και επιλέγοντας ως τόπο της τη φασιστική "δημοκρατία" του Σαλό, ο Παζολίνι κάνει μια καθοριστική κίνηση: αφαιρεί από το μύθο τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα, το μυθιστόρημα του μαρκήσιου Nτε Σαντ, και του προσδίδει μια άλλη διάσταση. Συνδέοντας το σαδισμό και την απελευθέρωση της επιθυμίας από κάθε είδους περιορισμό (ηθικό ή άλλο) με τον ιταλικό φασισμό μπολιάζει την ιστορία με κάποιες πολιτικές αναφορές. Tαυτόχρονα κάνει ένα σχόλιο για τη φύση της εξουσίας, για τον ολοκληρωτισμό, για τη σχέση του έρωτα(;) και της εξουσίας. Δύο πόλοι είναι ευδιάκριτοι στην αφήγηση: από τη μία τέσσερις άνδρες, υψηλόβαθμα στελέχη του φασιστικού καθεστώτος, και στον αντίποδά τους η ομάδα των νέων που βρίσκεται έγκλειστη στη βίλα. O Παζολίνι στο κύκνειο άσμα του εικονογραφεί την ιστορία βρίσκοντας αναλογίες με τη Δαντική κόλαση: τον "προθάλαμο της κόλασης" ακολουθούν ο κύκλος των Διαστροφών, των Kοπράνων και τέλος του Aίματος. Σεξουαλικά όργια, βασανισμοί, ταπεινώσεις, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Oρισμένες φορές οι εικόνες της ταινίας προκαλούν την αποστροφή του βλέμματος. Όμως όλες αυτές οι εικόνες και τα συμβάντα στην αφήγηση και οι κορυφώσεις της δραματικής πλοκής, δεν φαίνονται σήμερα τόσο εκτός εποχής, όσο τη χρονιά που γυρίστηκε η ταινία. Eίναι τελικά εκφάνσεις των πιο σκοτεινών επιθυμιών του ανθρώπου(;) για κυριαρχία και εξουσία. "Eίναι η πρώτη φορά που κάνω μια ταινία για τον σύγχρονο κόσμο", ήταν η δήλωση των προθέσεων του σκηνοθέτη, που προσδιορίζει και τον τελικό στόχο της ταινίας: Mια αλληγορία για τη βία στη σύγχρονη κοινωνία, ένα σχόλιο για την ηθική κατάπτωση του ανθρώπου, μια ενοχλητική υπενθύμιση των ακροτήτων του ολοκληρωτισμού, μια ελεγεία για τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.

http://www.filmfestival.gr/firstshot/02_2001/page2.html

---

A Mad Dream

Pasolini was trenchant when discussing Salò. Below are two pieces in which he introduces and then annotates his film, paying particular attention to its relationship to Sade's novel and to Italian fascism. The first, a 'Foreword', was written in 1974, a few months before filming began. The date of the second is unclear, but appears to have been written later. Both pieces are reproduced from an English-language press book (in the collection of James Ferman) issued, it seems, in Italy to accompany the release of the film. (Both pieces have been lightly edited.) There is no record of any translator in the press book.

Foreword

This film is a cinematographic transposition of Sade's novel The 120 Days of Sodom. I should like to say that I have been absolutely faithful to the psychology of the characters and their actions, and that I have added nothing of my own. Even the structure of the story line is identical, although obviously it is very synthetised. To make this synthesis I resorted to an idea Sade certainly had in mind - Dante's Inferno. I was thus able to reduce in a Dantesque way certain deeds, certain speeches, certain days from the whole immense catalogue of Sade. There is a kind of 'Anti-Inferno' (the Antechamber of Hell) followed by three infernal 'Circles': 'The Circle of Madness'; 'The Circle of Shit', and 'The Circle of Blood'. Consequently, the Story-Tellers who, in Sade's novel, are four, are three in my film, the fourth having become a virtuoso - she accompanies the tales of the three others on the piano.

Despite my absolute fidelity to Sade's text, I have however introduced an absolutely new element: the action instead of taking place in eighteenth-century France, takes place practically in our own time, in Salò, around 1944, to be exact.


This means that the entire film with its unheard-of atrocities which are almost unmentionable, is presented as an immense sadistic metaphor of what was the Nazi-Fascist 'dissociation' from its 'crimes against humanity'. Curval, Blangis, Durcet, the Bishop - Sade's characters (who are clearly SS men in civilian dress) behave exactly with their victims as the Nazi-Fascists did with theirs. They considered them as objects and destroyed automatically all possibility of human relationship with them.

This does not mean that I make all that explicit in the film. No, I repeat again, I have not added a single word to what the characters in Sade have to say nor have I added a single detail to the acts they commit. The only points of reference to the 20th century are the way they dress, comport themselves, and the houses in which they live.

Naturally there is some disproportion between the four protagonists of Sade turned into Nazi-Fascists and actual Nazi-Fascists who are historically true. There are differences in psychology and ideology. Differences and also some incoherence. But this accentuates the visionary mood, the unreal nightmare quality of the film. This film is a mad dream, which does not explain what happened in the world during the 40s. A dream which is all the more logical in its whole when it's the least in its details.

Salò and Sade

Practical reason says that during the Republic of Salò it would have been particularly easy given the atmosphere to organise, as Sade's protagonists did, a huge orgy in a villa guarded by SS men. Sade says explicitly in a phrase, less famous than so many others, that nothing is more profoundly anarchic than power - any power. To my knowledge there has never been in Europe any power as anarchic as that of the Republic of Salò: it was the most petty excess functioning as government. What applies to all power was especially clear in this one.

In addition to being anarchic what best characterises power - any power - is its natural capacity to turn human bodies into objects. Nazi-Fascist repression excelled in this.

Another link with Sade's work is the acceptance/non-acceptance of the philosophy and culture of the period. Just as Sade's protagonists accepted the method - at least mental or linguistic - of the philosophy of the Enlightened Age without accepting all the reality which produced it, so do those of the Fascist Republic accept Fascist ideology beyond all reality. Their language is in fact their comportment (exactly like the Sade protagonists) and the language of their comportment obeys rules which are much more complex and profound than those of an ideology. The vocabulary of torture has only a formal relation with the ideological reasons which drive men to torture. Nonetheless with the characters in my film, although what counts is their sub-verbal language, their words also have a great importance. Besides their verbiage is rather wordy. But such wordy verbiage is important in two senses: firstly it is part of the presentation, being a 'text' of Sade's, that is being what the characters think of themselves and what they do; and, secondly, it is part of the ideology of the film, given that the characters who quote anachronistically Klossowsky and Blanchot are also called upon to give the message I have established and organised for this film: anarchy of power, inexistence of history, circularity (non-psychological not even in the psychoanalytic sense) between executioners and victims, an institution anterior to a reality which can only be economic (the rest, that is, the superstructure, being a dream or a nightmare).

Ideology and the meaning of the Film

We should not confuse ideology with message, nor message with meaning. The message belongs in part - that of logic - to ideology, and in the other part - that of irreason - to meaning. The logical message is almost always evil, lying, hypocritical even when very sincere. Who could doubt my sincerity when I say that the message of Salò is the denunciation of the anarchy of power and the inexistence of history? Nonetheless put this way such a message is evil, lying, hypocritical, that is logical in the sense of that same logic which finds that power is not at all anarchic and which believes that history does exist. The part of the message which belongs to the meaning of the film is immensely more real because it also includes all that the author does not know, that is, the boundlessness of his own social, historical restrictions. But such a message can't be delivered. It can only be left to silence and to the text. What finally now is the meaning of a work? It is its form. The message therefore is formalistic; and precisely for that reason, loaded infinitely with all possible content provided it is coherent - in the structural sense.

Stylistic elements in the film

1) Accumulation of daily characteristics of wealthy bourgeois life, all very proper and correct (double-breasted suits, sequinned, deep cut gowns with dignified white fox furs, polished floors, sedately set tables, collections of paintings, in part those of 'degenerate' artists (some futuristic, some formalistic); ordinary speech, bureaucratic, precise to the point of self caricature.
2) 'Veiled' reconstruction of Nazi ceremonial ways (its nudity, its military simplicity at the same time decadent, its ostentations and icy vitality, its discipline functioning like an artificial harmony between authority and obedience, etc.
3) Obsessive accumulation to the point of excess of sadistic ritualistic and organised deeds; sometimes also given a brutal, spontaneous character.
4) Ironic corrective to all this through a humour which may explode suddenly in details of a sinister and admitted comic nature. Thanks to which suddenly everything vacillates and is presented as not true and not crude, exactly because of the theatrical satanism of self-awareness itself. It is in this sense that the direction will be expressed in the editing. It is there that will be produced the mix between the serious and the impossibility of being serious, between a sinister, bloody Thanatos and curate Bauba (Bauba was a Greek divinity of liberating laughter or better: obscene and liberating laughter).

In every shot it can be said I set myself the problem of driving the spectator to feeling intolerant and immediately afterwards relieving him of that feeling.

http://www.bfi.org.uk/features/salo/foreword.html

[pandora]

Nomiza oti tha mou thn afierwseis k apogohteutika 

[Guybrush]

ps μπλουζάκι με Ιαν το επόμενο βημα   

ps θα υπενθυμισω στην κινηματογραφικη ομαδα( για τελευταια φορα οταν το δει  ) οτι μου την εχει ταξει αυτη την ταινια

Κάθε φορά η τελευταία είναι
Άλλη είναι η ταγμένη...

[λήθη]

Δεν μπορω να γραψω τιποτα για την ταινια, παρα μονο το οτι απευθυνεται σε γερα στομαχια. Καντε μια προσπαθεια να την δειτε μεχρι τελους, οι τελευταιες σκηνες ειναι κατα τη γνωμη μου οι πιο σημαντικες τοσο απο αισθητικης οσο και απο νοηματικης πλευρας.

Για οσους παρακολουθουν λιγο την διεθνη επικαιροτητα, τα τελευταια 2-3 χρονια, θα ετυχε να ακουσουν κατι για σκανδαλα βασανιστηριων στο Γκουανταναμο και στις φυλακες του Ιρακ. Θα μπορουσε να πει κανεις οτι η ταινια δειχνει τι ακριβως συμβαινει εκει.

http://www.imdb.com/title/tt0073650/

{περισσοτερες πληροφοριες για την.. προβολη, στη λιστα cin-electroauth}

Ακολουθουν 3 αρθρα που αλιευσα, και ενα (αγγλικο) κειμενο του ιδιου του Pasolini με σχολια για την ταινια.

---

Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα
Πιερ Πάολο Παζολίνι

Θέμα
Το 1944, στο Σαλό της βόρειας Ιταλίας, τέσσερις φασίστες που εκπροσωπούν τις βασικές μορφές εξουσίας κλείνουν διά της βίας σε απομονωμένο παλάτι μια ομάδα παρθένων αγοριών και κοριτσιών. Τρεις πόρνες αφηγούνται τις εμπειρίες τους, ενώ οι ενήλικες εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να συμμετάσχουν σε πράξεις ακραίου και σαδομαζοχιστικού σεξ.

Σχόλια
Το 1975, ο Pier Paolo Pasolini τόλμησε ένα από τα πλέον ριψοκίνδυνα εγχειρήματα στην κινηματογραφική ιστορία. Μετέφερε στην οθόνη το ανατρεπτικό, βλάσφημο και ακραίο δημιούργημα του Μαρκήσιου de Sade, "120 Μέρες στα Σόδομα". Ενα βιβλίο που παρεξηγήθηκε, συκοφαντήθηκε, απαγορεύτηκε και πέρασε από χίλια βάσανα μέχρι να κατακτήσει τη θέση που του αρμόζει στην ιστορία της λογοτεχνίας. Το έργο του Sade περιγράφει εν είδει ημερολογίου τα έργα και τις ημέρες μιας παρέας φιλήδονων εγκληματιών, που αποφάσισαν να εφαρμόσουν στην πράξη τις πιο ανόσιες διαστροφές, με θύματα νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια τα οποία είχαν απαγάγει.
Ο Pasolini, εικονογραφώντας το σαδικό κείμενο, βρήκε την ευκαιρία να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην πολιτική και την ελευθερία. Τοποθέτησε τη δράση στο Salo, την ιταλική πόλη που συνέδεσε το όνομά της με το φασιστικό κίνημα, και μετέτρεψε τους ήρωες από ελευθέριους ευγενείς, που εγκληματούν και βασανίζουν τα αθώα θύματά τους χάριν απολαύσεως, υμνώντας με αυτό τον τρόπο την ύπαρξη τους, σε φασίστες που λειτουργούν σχολαστικά και εξουσιάζουν μόνο και μόνο για να καταπνίξουν την ελεύθερη σκέψη.
Με αυτό τον τρόπο πέτυχε παρεμφερή αποτελέσματα με αυτά του Sade, ακολουθώντας όμως άλλο δρόμο. Κατ' αρχάς πέτυχε να ενοχλήσει τους πάντες -ακόμα και τους λάτρεις του βιβλίου, που δεν είδαν με καλό μάτι το πάντρεμα της φιλοσοφίας του "Θεϊκού Μαρκήσιου" με τη φασιστική πρακτική. Επειτα, περιγράφοντας αναλυτικά την κάθε διαστροφή και την κάθε ακρότητα, έφερε το κοινό αντιμέτωπο με αυτό που επιθυμεί και ταυτόχρονα φοβάται. Με την πραγματικότητα. Τέλος, χρησιμοποιώντας τα απανωτά σοκ σαν πολιορκητικό κριό, κατάφερε να διαρρήξει τη συμβατική αισθητική και να γκρεμίσει το κοινό γούστο.
Το "Σαλό", μια ταινία που αρνείται να μπει στη διαδικασία του να προσπαθήσει να γίνει αρεστή σε οποιοδήποτε είδος κοινού, ήταν η ύστατη ταινία που γύρισε ο Pasolini. Λίγους μήνες αργότερα, η βία, ένα από τα θέματα που ανέλυσε διεξοδικά μέσα από το έργο του, σφράγισε οριστικά και την ίδια του τη ζωή.

Γιώργος Παναγιωτάκης
IN.GR
http://www.in.gr/homecinema/mdvddsk.asp?mcdi=0008443

---

Eλεύθερη διασκευή του έργου του μαρκησίου Nτε Σαντ, όπου το σεξ χρησιμοποιείται ως σχόλιο για την εξουσία και το φασισμό. H τελευταία, και μια από τις καλύτερες, ταινία του Παζολίνι.

Eυπρόσδεκτη επανέκδοση μιας κλασικής, ιδιαίτερα επίμαχης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Eλεύθερη διασκευή ενός επίμαχου (μέχρι και σήμερα) βιβλίου του μαρκησίου Nτε Σαντ. Bιβλίου γύρω από τον έρωτα και τις διάφορες μορφές του, με στόχο τη (δυστυχώς παρεξηγημένη από πολλούς) απελεύθερωση του ατόμου και που ο Παζολίνι χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει τη δική του θεματική: να χρησιμοποιήσει δηλαδή το σεξ για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην εξουσία και συγκεκριμένα το φασισμό.

Ο Παζολίνι μεταφέρει στην ιστορία του στο Σαλό, τη φασιστική δημοκρατία των 100 ημερών, που ίδρυσαν οι Iταλοί προς το τέλος του τελευταίου Παγκοσμίου Πολέμου. Eκεί, τέσσερις άντρες, ψηλά στην ιεραρχία του φασισμού, και μια ομάδα φασιστών στρατιωτών, μαζεύουν εννιά νέους κι εννιά νέες και τους μεταφέρουν σ' ένα απομονωμένο εξοχικό, όπου επιδίδονται σε όλων των ειδών τις σεξουαλικές απολαύσεις, που καταλήγουν στην ταπείνωση και τελικά την εξόντωση των νέων. Kι αυτά, ενώ δύο πόρνες τούς κρατούν συντροφιά (η μία τους αφηγείται τις ποικίλες σεξουαλικές εμπειρίες της, ενώ η άλλη τη συνοδεύει στο πιάνο).

Ο έρωτας που παρουσιάζει στην ταινία του ο Παζολίνι είναι ένας έρωτας στην πιο εξευτελιστική μορφή του (έρωτας σκατολογικός, βασανιστικός, στις πιο απεχθείς μορφές του), που επιβάλλεται με την πιο απάνθρωπη βία στους νέους. Στις εικόνες του Παζολίνι (εικόνες ψυχρές, φωτογραφημένες με ξεχωριστή φροντίδα από τον Tονίνο Nτέλι Kόλι) δεν υπάρχει κανένας αισθησιασμός. Aντίθετα, υπάρχει μια αίσθηση απόλυτης διαφθοράς, απέχθειας αλλά και οργής. Γιατί το σεξ χρησιμοποείται για την υποδούλωση, την ταπείνωση και την εκμετάλλευση του ατόμου, με άλλα λόγια για την ενίσχυση και τη διαιώνιση της εξουσίας. H σχέση ανάμεσα στους φασίστες και τους νέους δεν είναι τίποτ'άλλο από τη σχέση αφέντη-δούλου. Kι αυτήν αναλύει στην ταινία του, με τρόπο συγκλονιστικό, ο Παζολίνι. Για να δείξει τους τρόπους λειτουργίας της εξουσίας, της υποδούλωσης αλλά και της εξόντωσης της νεολαίας (οι αναφορές στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης είναι ξεκάθαρες), της καταστροφής κάθε μορφής ελεύθερου έρωτα, κάτι που βέβαια δεν περιορίζεται στη φασιστική Iταλία, αλλά επεκτείνεται και στη σημερινή αστική κοινωνία. Γι' αυτό και η ταινία του Παζολίνι παραμένει πάντα επίκαιρη.

http://www.hri.org/E/1997/97-04-11.dir/keimena/art/art1.htm

---

Tοποθετώντας χρονικά τη δράση στο 1944 και επιλέγοντας ως τόπο της τη φασιστική "δημοκρατία" του Σαλό, ο Παζολίνι κάνει μια καθοριστική κίνηση: αφαιρεί από το μύθο τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα, το μυθιστόρημα του μαρκήσιου Nτε Σαντ, και του προσδίδει μια άλλη διάσταση. Συνδέοντας το σαδισμό και την απελευθέρωση της επιθυμίας από κάθε είδους περιορισμό (ηθικό ή άλλο) με τον ιταλικό φασισμό μπολιάζει την ιστορία με κάποιες πολιτικές αναφορές. Tαυτόχρονα κάνει ένα σχόλιο για τη φύση της εξουσίας, για τον ολοκληρωτισμό, για τη σχέση του έρωτα( και της εξουσίας. Δύο πόλοι είναι ευδιάκριτοι στην αφήγηση: από τη μία τέσσερις άνδρες, υψηλόβαθμα στελέχη του φασιστικού καθεστώτος, και στον αντίποδά τους η ομάδα των νέων που βρίσκεται έγκλειστη στη βίλα. O Παζολίνι στο κύκνειο άσμα του εικονογραφεί την ιστορία βρίσκοντας αναλογίες με τη Δαντική κόλαση: τον "προθάλαμο της κόλασης" ακολουθούν ο κύκλος των Διαστροφών, των Kοπράνων και τέλος του Aίματος. Σεξουαλικά όργια, βασανισμοί, ταπεινώσεις, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Oρισμένες φορές οι εικόνες της ταινίας προκαλούν την αποστροφή του βλέμματος. Όμως όλες αυτές οι εικόνες και τα συμβάντα στην αφήγηση και οι κορυφώσεις της δραματικής πλοκής, δεν φαίνονται σήμερα τόσο εκτός εποχής, όσο τη χρονιά που γυρίστηκε η ταινία. Eίναι τελικά εκφάνσεις των πιο σκοτεινών επιθυμιών του ανθρώπου( για κυριαρχία και εξουσία. "Eίναι η πρώτη φορά που κάνω μια ταινία για τον σύγχρονο κόσμο", ήταν η δήλωση των προθέσεων του σκηνοθέτη, που προσδιορίζει και τον τελικό στόχο της ταινίας: Mια αλληγορία για τη βία στη σύγχρονη κοινωνία, ένα σχόλιο για την ηθική κατάπτωση του ανθρώπου, μια ενοχλητική υπενθύμιση των ακροτήτων του ολοκληρωτισμού, μια ελεγεία για τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης.

http://www.filmfestival.gr/firstshot/02_2001/page2.html

---

A Mad Dream

Pasolini was trenchant when discussing Salò. Below are two pieces in which he introduces and then annotates his film, paying particular attention to its relationship to Sade's novel and to Italian fascism. The first, a 'Foreword', was written in 1974, a few months before filming began. The date of the second is unclear, but appears to have been written later. Both pieces are reproduced from an English-language press book (in the collection of James Ferman) issued, it seems, in Italy to accompany the release of the film. (Both pieces have been lightly edited.) There is no record of any translator in the press book.

Foreword

This film is a cinematographic transposition of Sade's novel The 120 Days of Sodom. I should like to say that I have been absolutely faithful to the psychology of the characters and their actions, and that I have added nothing of my own. Even the structure of the story line is identical, although obviously it is very synthetised. To make this synthesis I resorted to an idea Sade certainly had in mind - Dante's Inferno. I was thus able to reduce in a Dantesque way certain deeds, certain speeches, certain days from the whole immense catalogue of Sade. There is a kind of 'Anti-Inferno' (the Antechamber of Hell) followed by three infernal 'Circles': 'The Circle of Madness'; 'The Circle of Shit', and 'The Circle of Blood'. Consequently, the Story-Tellers who, in Sade's novel, are four, are three in my film, the fourth having become a virtuoso - she accompanies the tales of the three others on the piano.

Despite my absolute fidelity to Sade's text, I have however introduced an absolutely new element: the action instead of taking place in eighteenth-century France, takes place practically in our own time, in Salò, around 1944, to be exact.


This means that the entire film with its unheard-of atrocities which are almost unmentionable, is presented as an immense sadistic metaphor of what was the Nazi-Fascist 'dissociation' from its 'crimes against humanity'. Curval, Blangis, Durcet, the Bishop - Sade's characters (who are clearly SS men in civilian dress) behave exactly with their victims as the Nazi-Fascists did with theirs. They considered them as objects and destroyed automatically all possibility of human relationship with them.

This does not mean that I make all that explicit in the film. No, I repeat again, I have not added a single word to what the characters in Sade have to say nor have I added a single detail to the acts they commit. The only points of reference to the 20th century are the way they dress, comport themselves, and the houses in which they live.

Naturally there is some disproportion between the four protagonists of Sade turned into Nazi-Fascists and actual Nazi-Fascists who are historically true. There are differences in psychology and ideology. Differences and also some incoherence. But this accentuates the visionary mood, the unreal nightmare quality of the film. This film is a mad dream, which does not explain what happened in the world during the 40s. A dream which is all the more logical in its whole when it's the least in its details.

Salò and Sade

Practical reason says that during the Republic of Salò it would have been particularly easy given the atmosphere to organise, as Sade's protagonists did, a huge orgy in a villa guarded by SS men. Sade says explicitly in a phrase, less famous than so many others, that nothing is more profoundly anarchic than power - any power. To my knowledge there has never been in Europe any power as anarchic as that of the Republic of Salò: it was the most petty excess functioning as government. What applies to all power was especially clear in this one.

In addition to being anarchic what best characterises power - any power - is its natural capacity to turn human bodies into objects. Nazi-Fascist repression excelled in this.

Another link with Sade's work is the acceptance/non-acceptance of the philosophy and culture of the period. Just as Sade's protagonists accepted the method - at least mental or linguistic - of the philosophy of the Enlightened Age without accepting all the reality which produced it, so do those of the Fascist Republic accept Fascist ideology beyond all reality. Their language is in fact their comportment (exactly like the Sade protagonists) and the language of their comportment obeys rules which are much more complex and profound than those of an ideology. The vocabulary of torture has only a formal relation with the ideological reasons which drive men to torture. Nonetheless with the characters in my film, although what counts is their sub-verbal language, their words also have a great importance. Besides their verbiage is rather wordy. But such wordy verbiage is important in two senses: firstly it is part of the presentation, being a 'text' of Sade's, that is being what the characters think of themselves and what they do; and, secondly, it is part of the ideology of the film, given that the characters who quote anachronistically Klossowsky and Blanchot are also called upon to give the message I have established and organised for this film: anarchy of power, inexistence of history, circularity (non-psychological not even in the psychoanalytic sense) between executioners and victims, an institution anterior to a reality which can only be economic (the rest, that is, the superstructure, being a dream or a nightmare).

Ideology and the meaning of the Film

We should not confuse ideology with message, nor message with meaning. The message belongs in part - that of logic - to ideology, and in the other part - that of irreason - to meaning. The logical message is almost always evil, lying, hypocritical even when very sincere. Who could doubt my sincerity when I say that the message of Salò is the denunciation of the anarchy of power and the inexistence of history? Nonetheless put this way such a message is evil, lying, hypocritical, that is logical in the sense of that same logic which finds that power is not at all anarchic and which believes that history does exist. The part of the message which belongs to the meaning of the film is immensely more real because it also includes all that the author does not know, that is, the boundlessness of his own social, historical restrictions. But such a message can't be delivered. It can only be left to silence and to the text. What finally now is the meaning of a work? It is its form. The message therefore is formalistic; and precisely for that reason, loaded infinitely with all possible content provided it is coherent - in the structural sense.

Stylistic elements in the film

1) Accumulation of daily characteristics of wealthy bourgeois life, all very proper and correct (double-breasted suits, sequinned, deep cut gowns with dignified white fox furs, polished floors, sedately set tables, collections of paintings, in part those of 'degenerate' artists (some futuristic, some formalistic); ordinary speech, bureaucratic, precise to the point of self caricature.
2) 'Veiled' reconstruction of Nazi ceremonial ways (its nudity, its military simplicity at the same time decadent, its ostentations and icy vitality, its discipline functioning like an artificial harmony between authority and obedience, etc.
3) Obsessive accumulation to the point of excess of sadistic ritualistic and organised deeds; sometimes also given a brutal, spontaneous character.
4) Ironic corrective to all this through a humour which may explode suddenly in details of a sinister and admitted comic nature. Thanks to which suddenly everything vacillates and is presented as not true and not crude, exactly because of the theatrical satanism of self-awareness itself. It is in this sense that the direction will be expressed in the editing. It is there that will be produced the mix between the serious and the impossibility of being serious, between a sinister, bloody Thanatos and curate Bauba (Bauba was a Greek divinity of liberating laughter or better: obscene and liberating laughter).

In every shot it can be said I set myself the problem of driving the spectator to feeling intolerant and immediately afterwards relieving him of that feeling.

http://www.bfi.org.uk/features/salo/foreword.html

Ω ναι και μονο που βλεπω τοσο μεγαλο κειμενο με προκαλει
να κανω το σκρολαρισμα πιο γρηγορα

[Finrond]

ΚΥΡΙΑΚΗ  30/03/2008  21:10

ET1
ΤΑΙΝΙΕΣ / Κωμική

ΟΙ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ  (1975)
AMICI MIEI



Φλωρεντία. Ο δημοσιογράφος Περότσι, ο αρχιτέκτονας Mελάντρι, ο μπάρμαν Nέκι, ο χειρούργος Σασαρόλι και ο κόμης Mασέτι, πενηντάρηδες στην ηλικία αλλά σκανταλιάρικα παιδιά στην ψυχή και το πνεύμα, σκαρώνουν φάρσες και κάνουν πλάκες, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να ξορκίσουν τα γηρατειά και τον θάνατο. Από τη μια πλάκα στην άλλη, φτάνουν στο σημείο να υποδυθούν τους εμπόρους ναρκωτικών για να τιμωρήσουν κάποιον άπληστο συνταξιούχο. Ακόμα και όταν ο Περότσι, μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο πεθαίνει, οι υπόλοιποι δεν πτοούνται και, τιμώντας το φίλο τους με το δικό τους τρόπο, διακωμωδούν την κηδεία του και βρίσκουν αφορμή για μια ακόμη φάρσα ..

«Οι εντιμότατοι φίλοι μου» είναι μια ταινία που ήθελε να γυρίσει αρχικά ο σπουδαίος σκηνοθέτης Πιέτρο Τζέρμι (Διαζύγιο αλά Ιταλικά) αλλά, επειδή ήταν βαριά άρρωστος, χάρισε το σενάριο στον Μονιτσέλι. ‘Όμως ο Μονιτσέλι δεν περιορίστηκε σε μια απλή εκτέλεση, δούλεψε με μεγάλο κέφι και το αποτέλεσμά του γνώρισε παντού μεγάλη επιτυχία. Πίσω από την ιστορία αυτή των κατεργάρηδων μεσήλικων φίλων που αρνούνται να μεγαλώσουν και για τους οποίους η ζωή είναι ένα παιχνίδι που δεν αξίζει να την παίρνει κανείς στα σοβαρά, ο Μονιτσέλι κρύβει μια τραγική αντίληψη για τη ζωή, ποτισμένη σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ χοντρής φάρσας, πικρού χιούμορ και κυνικού αυτοσαρκασμού. Η σκηνή με τα χαστούκια στο σταματημένο τρένο έχει καταγραφεί ως «γκαγκ» ανθολογίας. Απολαυστικοί στους ρόλους τους οι Ούγκο Τονιάτσι, Γκαστόνε Μοσκίν και Αντόλφο Τσέλι ενώ ο πρόσφατα χαμένος μεγάλος Γάλλος ηθοποιός, ο Φιλίπ Νουαρέ (πέθανε στις 22 Νοεμβρίου) δημιουργεί έναν έξοχα σαρκαστικό Περότσι.

δικο μου σχολιο : Μη το χασετε. Αυθεντικη κωμωδια , απ αυτες που δεν γυριζονται πια.

[crystal]

ps μπλουζάκι με Ιαν το επόμενο βημα   

ps θα υπενθυμισω στην κινηματογραφικη ομαδα( για τελευταια φορα οταν το δει  ) οτι μου την εχει ταξει αυτη την ταινια

Κάθε φορά η τελευταία είναι
Άλλη είναι η ταγμένη...

Εστω.. Ας ειναι ο Ιαν μεσα, οποια αγαπατε..

[pandora]

Nomiza oti tha mou thn afierwseis k apogohteutika 

χμ...μάλλον τελικά... καλά έκανες....


δεν ξερω αν μπορώ να το δώ αυτό το πράγμα ολόκληρο... από χθές όταν τρώω προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτά που είδα.....

ps  jesus christ 

[Nessa NetMonster]

Nomiza oti tha mou thn afierwseis k apogohteutika 

χμ...μάλλον τελικά... καλά έκανες....


δεν ξερω αν μπορώ να το δώ αυτό το πράγμα ολόκληρο... από χθές όταν τρώω προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτά που είδα.....

ps  jesus christ 

Καλά πήγες και νοίκιασες ταινία με αυτήν την περιγραφή; Εδώ εγώ και μόνο που διάβασα την περιγραφή ανακατεύτηκα!

[aliakmwn]

Nomiza oti tha mou thn afierwseis k apogohteutika 

χμ...μάλλον τελικά... καλά έκανες....


δεν ξερω αν μπορώ να το δώ αυτό το πράγμα ολόκληρο... από χθές όταν τρώω προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτά που είδα.....

ps  jesus christ 

Τι εγινε, κωλωσαμε?

[pandora]

Τι εγινε, κωλωσαμε?

 

αντε από κει, δεν κωλώνω ρεεεε!!

(το πολύ πολύ να μη φάω για 3 μέρες, θα κάνω και δίαιτα  )

Πάντως ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να πήγαινε και πολύ καλα...όπως και οι περισσότεροι καλλιτέχνες....

υς Νέσσα δεν την νοίκιασα, την πρόβαλλε η cinelauth 

[Zarathoustra]

ίσως στην εποχή του το φίλμ να προκαλούσε αίσθηση και σόκ στον μέσο πουριτανό μικροαστό, αλλά σήμερα με τέτοιο κατακλυσμό σεξουαλικών εικόνων, ετερόφυλων, ομόφυλων, και έκφυλων (στην τηλεόραση, τη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία, και το ίντερνετ) κάθε άλλο παρά καταφέρνει να αγγίξει το στόχο,

Δεν με έχει σοκάρει ακόμα, για να δούμε. Άσε που αρκετά πράγματα ντεμέκ ριζοσπαστικά και σοκαριστικά είναι πλέον προβλέψιμα

Καλά να πάθεις πανδώρα γιατί την είχες υποτιμήσει λίγα πόστ πριν!Επιτέλους,η οίηση και και η αλαζονική αυτοπεποίθηση πρέπει να τιμωρούνται :p
Και φυσικά επιβάλλεται να την δεις ολόκληρη.Η ένταση κλιμακώνεται.

Εγώ την αφιερώνω με πολύ "αγάπη" σε μια παλιά μου φίλη