Aronofsky, Lynch και κατανόηση της τέχνης

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[Appelsinpiken]

Το θέμα προέκυψε από εδώ

μεγαλος σκηνοθετης με τρομερες παρακαταθηκες
π και ρεκβιεμ
βαζω τους πρωταγωνιστες μου να υποφερουν αλυπητα και βγαινω εγω μαγκας
σα δραματικη "πορνογραφια" μου ακουγεται.
υβρις-νεμεσις-λυτρωση ετσι παει κανονικα.
ο τυπος εστιαζει στον πονο και ο κοσμος λυπαται. λογικο.
τωρα το φαουντεν ειναι κατι αλλο. δε ξερω τι. αμφιβαλλω αν κι ο ιδιος καταλαβε. μαλλον το γυρισε στο βουδισμο.

διαφωνώ ρε συ...

Στη συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε ο διάχυτος λυρισμός...
Μπορεί να μην ήταν η καλύτερη ταινία που έχω δει στη ζωή μου, αλλά παρ' όλο που το θέμα ήταν κάπως κοινό, ο τρόπος με τον οποίο αποδόθηκε -μέσω των τριών παράλληλων ιστοριών- μου φάνηκε ιδιαίτερος. Πρωτότυπος.

Ήταν σα να έλεγε πως δεν του αρκεί μια ιστορία για να περιγράψει αυτό που έχει στο μυαλό του. Πως χρειάζεται τρεις για να μας κάνει να δούμε από πολλές οπτικές γωνίες...

Ο καθένας βρίσκει ένα θέμα που τον ενδιαφέρει -είτε αυτό λέγεται πόνος, είτε έρωτας είτε θάνατος- και εξωτερικεύει αυτό που έχει στο μυαλό του. Αν θέλει να κάνει τέχνη τον πόνο, τότε , ναι είναι μαγκιά του. Αυτός είναι ο καλλιτέχνης, δική του η ταινία, δική του και η μπαγκέτα για να διευθύνει.

Σημασία δεν έχει να καταλάβει ο καλλιτέχνης αυτό που κάνει- όπως λες.
Είχε κάτι στο μυαλό του και ήθελε να το εκφράσει. Ούτε είναι απαραίτητο να τον καταλάβει το κοινό. Μερικές φορές μια ταινία μπορεί να αξίζει μόνο για ένα πλάνο και τίποτα παραπάνω. Προσωπικά όποτε βλέπω ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς τις βλέπω για την αίσθηση που θα μου προκαλέσουν. Ο Λιντς δεν κάνει ταινίες για να τον καταλάβει ο κόσμος. Κάνει ταινίες γιατί έτσι γουστάρει. Και όταν τον ρωτάν για την εξήγηση κάποιας ταινίας λέει πως δεν υπάρχει εξήγηση. Είναι ό,τι βλέπεις.

[Karaμazoβ]

Σημασία δεν έχει να καταλάβει ο καλλιτέχνης αυτό που κάνει- όπως λες.
Είχε κάτι στο μυαλό του και ήθελε να το εκφράσει. Ούτε είναι απαραίτητο να τον καταλάβει το κοινό. Μερικές φορές μια ταινία μπορεί να αξίζει μόνο για ένα πλάνο και τίποτα παραπάνω. Προσωπικά όποτε βλέπω ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς τις βλέπω για την αίσθηση που θα μου προκαλέσουν. Ο Λιντς δεν κάνει ταινίες για να τον καταλάβει ο κόσμος. Κάνει ταινίες γιατί έτσι γουστάρει. Και όταν τον ρωτάν για την εξήγηση κάποιας ταινίας λέει πως δεν υπάρχει εξήγηση. Είναι ό,τι βλέπεις.

Aυτό το "η τεχνη για την τεχνη" με εκνευρίζει απίστευτα...νιωθω οτι χανω το χρόνο μου βλεποντας τετοιες ταινίες...τελειωνει και λες "ε και?".

[pandora]

Aυτό το "η τεχνη για την τεχνη" με εκνευρίζει απίστευτα...νιωθω οτι χανω το χρόνο μου βλεποντας τετοιες ταινίες...τελειωνει και λες "ε και?".

Κι εγω παλια κατι τετοια ελεγα.
Μεχρι που συνειδητοποιησα οτι ακομη και αυτο είναι υποκειμενικό.
Γιατί μπορεί αυτό που δεν έπιασες εσύ να το έπιασε κάποιος άλλος με άλλες εμπειρίες από σένα.

[Appelsinpiken]

Aυτό το "η τεχνη για την τεχνη" με εκνευρίζει απίστευτα...νιωθω οτι χανω το χρόνο μου βλεποντας τετοιες ταινίες...τελειωνει και λες "ε και?".

δεν εννοώ ακριβώς αυτό.

αλλά αν ο καλλιτέχνης έχει κάτι μέσα του, καλό είναι -κατα τη γνωμη μου παντα- να μην το καταπιέζει και να το βγάζει προς τα εξω. Απο κει και πέρα είναι στο χέρι του θεατή να επιλέξει να μη δει σουρεαλισμό του Λιντς. Γιατί πραγματικά τέτοιου είδους ταινίες το μόνο που σου προσφέρουν είναι η αίσθηση που θα σου δώσει η πρώτη φορά που τις βλέπεις. Οσες φορές και να τις δεις μετά ίσως να μην τις κατανοήσεις, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός τους.

Με το ίδιο σκεπτικό και ένας πίνακας ενός ζωγράφου μπορεί να αποτελεί "τέχνη για την τέχνη", αφού ο πίνακας πρώτα μιλάει στον καλλιτέχνη και μετά στον θεατή.... Ο καλλιτέχνης έχει πράγματα μέσα του που θέλει να εξωτερικεύσει και γι αυτο εκφράζεται μέσω της ζωγραφικής. Ο τρόπος αυτής της έκφρασης ως έχει αφετηρία τον καλλιτέχνη. Απο κει και πέρα, ταξιδεύει. Και ο θεατής καλείται να κρίνει....

[Karaμazoβ]

παλι θα μπλέξουμε σε μια ατέρμονα συζητηση για τον σκοπο της τέχνης μάλλον...

[smo]

Οσον αφορα τη δικη μου αποψη για το π και τον lynch (επειτε απο αμεσες και βιαιες παρεμβασεις ) και το ρεκβιεμ , ειναι οτι δεν θελω να εξεταζω της ταινιες μονοπλευρα αλλα για το λογο και με τον τροπο που φτιαχτηκαν για παραδειγμα με τις δικες μου κεραιες το ρεκβιεμ ειναι μια ταινια καθαρα βασισμενη στο συναισθημα (ισως με καποια παρανοικα στοιχεια αλλα με λογικη συνδεση) δεν ειναι δυνατον να διερωτομαι τι θελει να μου πει ο σκηνοθετης αλλα πως θελει να με κανει να αισθανθω και υπο καποιες προυποθεσεις ισως να μπορεσω να παρω κατι παραπανω απο την ταινια

για το π ειναι μια καθαρα παρανοικη ταινια που αν δεν εχεις τη διαθεση να την αντιμετωπισεις ετσι τοτε το μονο που εχεις να παρεις ειναι καποιες σκηνοθετικες τεχνικες οι οποιειες (αν και αν θυμαμαι καλα δεν ηταν πρωτοπορες επιρεασαν πολυ) τωρα ομως στην περιπτωση που εισαι διαθετιμενος να βιωσεις την παρανοια της ταινιας τοτε ο "πονος" που λεει παραπανω ο καραμαζοφ εξαλειφεται και ο πρωταγωνιστης γινεται ενας ηρωας του δικο του παρανοικου και φετιχιστικου μικροκοσμου (που μπορει να τον εχει επιλεξει μπορει και οχι) η σκηνη με τα χαπια δε ειναι η αποκορυφωση του μαζοχισμου αλλα και οι μοναδικες στιγμες γαληνης σε ολοκληρη την ταινια, η ερμηνεια ηταν πολυ καλη (οσοναφορα την παρανοια αλλα αυτος ηταν και ο στοχος) οποτε δεν μενει κατι αλλο για να μπορεσεις να συστησεις αυτη την ταινια παρα το feeling και τη διαθεση του καθε θεατη

η τεχνη για την τεχνη που λεει ο καραμαζωφ (αφενος εμενα με βρισκει αντιθετο η οποιαδηποτε μορφη της) αλλα εδω εχουμε να κανουμε με εναν ανθρωπο τον λιντς ο οποιος εχει μεσα στο κεφαλι του καποια πραγματα (οπως εχουμε ολοι μας) λιγο τρελα περισσοτερο παρανοικα ισως διεστραμενα και αυτα τα εκφραζει μεσα απο τις ταινιες του η τεχνη για την τεχνη δεν κολλαει εδω  ξαθως αυτη αποτελει απλα το μεσο

οποτε το ζητημα ειναι τι βλεπουμε εμεις σαυτο που ο καλλιτεχνης παραγει, δεν θα θελα να πω κατι επι τουτου.

[(Stalin)^2]

Lynch re!!!

[vag]

χμμ
μιας και πηγε απο αρονοφσκι σε λιντς.. καμμια σχεση ρε παιδια. ακομα κι αν πεις οτι το φαουνταιν προσεγγιζει καποιες ταινιες του λιντς στην τεχνοτροπια ακομα κι ετσι υπαρχει διαφορα ποιοτητας, πειρεχομενου και στη τελικη και στιλ.
Το μαλχολαντ ειναι ισως και η μονη ταινια που εχω δει σε διψηφιο αριθμο. Εκει ομως πραγματικα σου μεταδιδονται συναισθηματα, ερωτισμος, παθος, απογνωση, ζηλεια. Ο Λιντς σου μεταφερει, μεσω μιας απλης ερωτικης ιστοριας στην ουσια, πολυ βαθυτερες ανησυχιες.
Ισως να υπηρχε και στον αρανοφσκι αυτο δε λεω. και απλα εγω δε το πιασα. (παντα αυτη πρεπει να ναι η comme il faut καταληξη σε συζητησεις περι τεχνης )

[(Stalin)^2]

Mulholland Drive, Lost Highway, Inland Empire, Blue Velvet, Eraserhead
Αυτό είναι τέχνη. Όλα τα άλλα είναι μαλακίες (για να κάνω λίγο τον Boris Vian...)

[Appelsinpiken]

χμμ
μιας και πηγε απο αρονοφσκι σε λιντς.. καμμια σχεση ρε παιδια. ακομα κι αν πεις οτι το φαουνταιν προσεγγιζει καποιες ταινιες του λιντς στην τεχνοτροπια ακομα κι ετσι υπαρχει διαφορα ποιοτητας, πειρεχομενου και στη τελικη και στιλ.
Το μαλχολαντ ειναι ισως και η μονη ταινια που εχω δει σε διψηφιο αριθμο. Εκει ομως πραγματικα σου μεταδιδονται συναισθηματα, ερωτισμος, παθος, απογνωση, ζηλεια. Ο Λιντς σου μεταφερει, μεσω μιας απλης ερωτικης ιστοριας στην ουσια, πολυ βαθυτερες ανησυχιες.

τον Λιντς τον ανέφερα ως μη κατανοητό σε γενικότερα πλαίσια.

αντίθετα στο Fountain (γιατί το π δεν το έχω δει) μου φάνηκε πως ήταν σαφής σ' αυτό που ήθελε να πει ο ποιητής.

Ισως να υπηρχε και στον αρανοφσκι αυτο δε λεω. και απλα εγω δε το πιασα. (παντα αυτη πρεπει να ναι η comme il faut καταληξη σε συζητησεις περι τεχνης )

το πιο πιθανό είναι να δημιούργησε κάποιο "blur"  ο λυρισμός της ταινίας. Ο οποίος λυρισμός - στις σκηνές που υλοποιούνταν με τη χρήση των εφέ - προσωπικά μου φάνηκε κάπως υπερβολικός, ειδικά για το μάτι κάποιου που δε συνηθίζει να παντρεύει το ρεαλισμό με ένα φιλμάρισμα τέτοιου είδους...

[Ex_Mechanus]

Κι εγω παλια κατι τετοια ελεγα.
Μεχρι που συνειδητοποιησα οτι ακομη και αυτο είναι υποκειμενικό.
Γιατί μπορεί αυτό που δεν έπιασες εσύ να το έπιασε κάποιος άλλος με άλλες εμπειρίες από σένα.

Θα αρκεστώ σε αυτό:

Σε κάτι συζητήσεις που είχα ξεθάψει για το Space Odyssey, καθώς σε αυτό ακριβώς που αναφέρεις ήθελα να εμπλεκώ, είχα "πιάσει" κάποια νοηματικά νήματα από την κατα γενική ομολογία χαώδη ταινία, και έψαχνα να βρω που περίπου συγκλίνανε  με αυτά που "έπιασαν" και οι άλλοι, η συζήτηση μεταξύ άλλων οδηγήθηκε αναπόφευκτα και στο περίφημο τέλος και την αδυναμία κατανόησης (?) του.

Όποτε σαν deus ex machina, μπαίνει ένας user και δίνει link από quote του Kubrick, όπου κατά κάποιο τρόπο απαντούσε σε όσους ασχολούνταν ένθερμα με αυτό το θέμα τόσα χρόνια μετά, και λέει το εξής:

"If you did understand what the ending was about, then I have failed"



PS. Περιττό να σας πω ότι το Kubrick appreciation level εκτινάχθηκε μετά από το παραπάνω 

[zouzou]

Διαβάζοντας τα τελευταία ποστς....νομίζω ότι χάθηκα...


Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ό,τι ταινία του Κιούμπρικ είδα..μετά χτυπούσα ενέσεις ανίας....νομίζω ότι ή τον πληρώνουν για να παράγει μπούρδες...ή νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι τέχνη..

που μπορεί να έιναι αν ορίζεται μέσα από την ακατανοησία και την ανεξαρτησία των σκηνών...κια το αίσθημα ότι τζάμπα έφαγες τον χρόνο σου να δεις μια ταινία που ούτε ο σκηνοθέτης ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει...

[Social_waste]

....νομίζω ότι ή τον πληρώνουν για να παράγει μπούρδες...ή νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι τέχνη..

πεθανε. το 99.

[zouzou]

Διόρθωση.....


Διαβάζοντας τα τελευταία ποστς....νομίζω ότι χάθηκα...


Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ό,τι ταινία του Κιούμπρικ είδα..μετά χτυπούσα ενέσεις ανίας....νομίζω ότι ή τον πλήρωναν για να παράγει μπούρδες...ή νομίζε ότι αυτό που έκάνε ήταν τέχνη..

που μπορεί να ήταν αν ορίζεται μέσα από την ακατανοησία και την ανεξαρτησία των σκηνών...κια το αίσθημα ότι τζάμπα έφαγες τον χρόνο σου να δεις μια ταινία που ούτε ο σκηνοθέτης ο ίδιος δεν  θα μπορούσε να καταλάβει...


ίσως θα έπρεπε να τον δω με άλλη αποψη τώρα από σεβασμό στην απώλειά του..αλλά δεν μπορώ.. μου είναι αδύνατον να τον κατανοήσω..

[Guybrush]

Διαβάζοντας τα τελευταία ποστς....νομίζω ότι χάθηκα...


Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ό,τι ταινία του Κιούμπρικ είδα..μετά χτυπούσα ενέσεις ανίας....νομίζω ότι ή τον πληρώνουν για να παράγει μπούρδες...ή νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι τέχνη..

που μπορεί να έιναι αν ορίζεται μέσα από την ακατανοησία και την ανεξαρτησία των σκηνών...κια το αίσθημα ότι τζάμπα έφαγες τον χρόνο σου να δεις μια ταινία που ούτε ο σκηνοθέτης ο ίδιος δεν μπορεί να καταλάβει...

Ακόμη κι αν δεχτώ ότι αυτό μπορεί να ισχύει για το 2001 πχ (διαφωνώ αλλά λέμε) ως αίσθηση ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός, με αφήνει λίγο άναυδο το πως συμπεριφερόμαστε μπροστά στο πανί και απέναντι στο δυσνόητο.
Τι αναμένουμε να δούμε; Κάτι πάντα κατανοητό και κάτι ολοκληρωτικά κατασταλαγμένο; Είναι η τέχνη πάντα μπροστά στα μάτια μας;

Μπροστά σε ένα "δύσκολο" πίνακα, θα καθόμαστε και θα αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε το τι λέει ο καλλιτέχνης. Μπροστά σε ένα φιλμ γιατί απαιτούμε πάντα να καταλαβαίνουμε; Είναι το ότι πρέπει αναγκαστικά να αναπαριστά κάτι οικείο μας; Γιατί ο σκηνοθέτης θα πρέπει να ΜΑΣ λέει κάτι και όχι απλά να ΤΟ λέει; Γιατί το μυαλό του δυσνόητου ζωγράφου να διαφέρει από αυτό του δυσνόητου σκηνοθέτη; Γιατί εκεί η ασάφεια δικαιολογείται; Γιατί ψάχνουμε πάντα μία ιστορία ή, εκφυλιστικά έναν συμβολισμό, σε μία ιδέα;

Όποιος εκλαμβάνει την αδυναμία του να εξερευνήσει κάθε σύναψη στον εγκέφαλο του δημιουργού ως δική του νοητική ανεπάρκεια, ας χαλαρώσει και ας απολάυσει τη διαδρομή, μαζί με εμάς