Οι συνέπειες των μεταρρυθμίσεων στη μέση εκπαίδευση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[dimakis]

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15367&m=H01&aa=1
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15367&m=H06&aa=1
_________________________________________________ _____________________________


ανόητα μαθηματικά
 
Για τους έλληνες μαθητές τα μαθηματικά έχουν χάσει το νόημα. Ασφυκτικά παγιδευμένοι σε μια μηχανιστική προσέγγιση και υποταγμένοι στην παντοκρατορία των ασκήσεων, οι μελλοντικοί φοιτητές φθάνουν γυμνοί στην πόρτα του Πολυτεχνείου
Πανελλαδικές εξετάσεις και πάλι. Οι υποψήφιοι, έπειτα από κόπους ετών, μέσα σε λίγες ώρες καλούνται να δείξουν πόσο καλά έχουν αφομοιώσει τη δομή του εξεταστικού συστήματος και ότι κατέχουν τους απαραίτητους κώδικες για το άνοιγμα των πυλών και τη διολίσθησή τους στους χώρους των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τι έχουν μάθει, όμως, στην πραγματικότητα και γιατί αυτά που έχουν συγκρατήσει στην ουσία μπορεί και να είναι άχρηστα; «Μου έχει κάνει εντύπωση, και το συζητούσαμε και με άλλους συναδέλφους, ότι παρ' όλο που πρόκειται για παιδιά με υψηλότατες βαθμολογίες και μερικές φορές μεγάλη ευφυΐα, όταν φθάνουν σε εμάς έχεις την εντύπωση ότι στο μυαλό τους, όσον αφορά τα μαθηματικά, υπάρχει κάτι σαν κενό». Λίγο πριν από τις πανελλαδικές, και η συζήτηση ήταν για τα θέματα και τις απαιτήσεις των εξετάσεων αυτών. Την παραπάνω άποψη είχε κάποιος καθηγητής του Πολυτεχνείου. Ο οποίος είναι αναμφισβήτητα σε θέση να γνωρίζει με τι πενιχρές αποσκευές στα μαθηματικά φθάνουν, ακόμη και οι επιτυχόντες, στην είσοδο του Πολυτεχνείου.
________________________________________

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Μαθηματικά του αφρού

Ξεχασμένοι στον 17ο αιώνα, οι έλληνες μαθητές διδάσκονται πώς να λύνουν ασκήσεις, αλλά όχι και σε τι αυτό μπορεί να χρησιμεύει...

ΑΛΚΗΣ ΓΑΛΔΑΔΑΣ



Αυτή την εποχή των εξετάσεων οι συζητήσεις συνήθως περιορίζονται στο αν τα θέματα ήταν μέσα ή έξω από την ύλη, αν ήθελαν πολύ ή λίγο χρόνο για να λυθούν, αν ήταν εύκολα ή δύσκολα. Προβληματισμός επιφανειακός που πάντα ξεθυμαίνει άμεσα κάτω από την πίεση της ανάγκης για φρέσκια επικαιρότητα. Και το πρόβλημα παραμένει ανοξείδωτο και αποσπέλαστο: Προς τα πού είναι προσανατολισμένη η διδασκαλία των Μαθηματικών; Μαθαίνουμε στο σχολείο να εμβαθύνουμε στο πώς να σκεπτόμαστε με τη βοήθειά τους;
Μαθηματικά ίσον ασκήσεις;
Πολλοί από τους εισαχθέντες στα ΑΕΙ θα έχουν λύσει ακόμη και με άνεση τις ασκήσεις των θεμάτων στις Πανελλαδικές, αλλά είναι ένα ερώτημα κατά πόσον έχουν εξοικειωθεί με έννοιες που υπάρχουν στην εξεταστέα ύλη τους - όπως το όριο, η παράγωγος, ο μιγαδικός αριθμός - και πόσο μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν σαν κοφτερά εργαλεία αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων. Ενώ ταυτόχρονα, όπως έχουν παρατηρήσει άλλοι καθηγητές, τους λείπουν κάποιες απαραίτητες γνώσεις εξαιτίας της κατάργησης της Στερεομετρίας, δηλαδή μιας Γεωμετρίας που δεν περιορίζεται στο επίπεδο αλλά αναφέρεται στα σχήματα με τρεις διαστάσεις.
«Στο Γυμνάσιο κυρίως και στην Α´ τάξη του Λυκείου υπάρχει ακόμη κάποια δυνατότητα και ελευθερία για "εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας", μαθητικές εργασίες, σύνδεση Μαθηματικών με άλλες επιστήμες και τέχνες, ανάγνωση σχετικών βιβλίων κτλ. Αυτά όλα τελειώνουν στη Β´ και Γ´ τάξη του Λυκείου, αφού η διδασκαλία προσανατολίζεται πλήρως προς τις εξετάσεις και την επιτυχία στις ανώτατες σχολές. Αλλωστε ο στόχος της Παιδείας, ο οποίος αναφέρεται στο Σύνταγμα και στους σχετικούς νόμους, έχει ανατραπεί εντελώς και έχει υποκατασταθεί από την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο ή σε κάποια άλλη σχολή. Αυτός είναι ο στόχος που επέβαλε η νεοελληνική κοινωνία στην επίσημη Παιδεία που παρέχει η ελληνική συντεταγμένη πολιτεία, συνεπικουρούμενη από την παρα-παιδεία και οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων το αποδέχτηκαν» λέει στο ΒΗΜΑ-Science ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Γαβαλάς, ο οποίος διδάσκει σε Πρότυπο Σχολείο της Αθήνας, είναι κάτοχος δύο διδακτορικών τίτλων σε σχέση με τα Μαθηματικά και τον τρόπο διδασκαλίας τους και έχει προηγούμενη πολύχρονη θητεία στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Και συνεχίζει, διεκτραγωδώντας τις έμμονες ιδέες που καταλαμβάνουν τους πάντες ενώπιον των εισαγωγικών εξετάσεων:
Πολλή προθέρμανση, καθόλου «μπάλα»
«Οταν ως μαθητής, φοιτητής, δάσκαλος Μαθηματικών και κυρίως φροντιστής το μόνο που έχεις μάθει στη ζωή σου είναι η εξίσωση Μαθηματικά=ασκήσεις, τότε είναι φανερό ότι αυτό θα κάνεις άκαμπτα και εξακολουθητικά. Η επίλυση ασκήσεων είναι αδιέξοδο. Οποιος εξασκείται ή προπονείται πρέπει κάποτε να κάνει κάτι δημιουργικό με αυτά που έμαθε, να επιλύσει δηλαδή κάποια προβλήματα είτε πραγματικά είτε επιστημονικά. Το να λύνουμε μια ζωή ασκήσεις είναι σαν να βρισκόμαστε στη θέση του παίχτη που συνεχώς προθερμαίνεται αλλά ποτέ δεν μπαίνει στο γήπεδο να παίξει και τελικά "καίγεται", κατά το κοινώς λεγόμενο. Χωρίς να φταίει, αφού δεν φρόντισε ιδιαίτερα κάποιος αρμόδιος να τον πληροφορήσει για κάτι διαφορετικό. Οι εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν, αλλά δεν συνιστούν κρίσιμη μάζα για να αλλάξει κάτι δραστικά.
Για παράδειγμα, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο εδώ και δέκα χρόνια έχει επισήμως και εγγράφως προτείνει, μέσω των οδηγιών των Μαθηματικών που αποστέλλονται σε όλους, εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας και διδασκαλία επίλυσης προβλήματος, αλλά φυσικά κανένας δεν δίνει σημασία. Είχε επίσης θεσμοθετήσει τότε ότι στις πανελλαδικές εξετάσεις το ένα από τα τέσσερα θέματα των Μαθηματικών θα ήταν επίλυση προβλήματος. Αφού αυτό παρωδήθηκε 2-3 χρονιές τελικά ξεχάστηκε. Και αυτό ενώ το Εθνικό Συμβούλιο των Δασκάλων των Μαθηματικών στις ΗΠΑ (NCTM) έχει διακηρύξει εδώ και 20 χρόνια ότι "η λύση προβλημάτων πρέπει να είναι στο κέντρο των σχολικών Μαθηματικών".
Είναι αξιοσημείωτο ότι ήδη από τη δεκαετία του '40 έχει ξεκινήσει η έρευνα για το ζήτημα της διαδικασίας επίλυσης προβλήματος, έρευνα που τα τελευταία χρόνια μέσω των Γνωστικών Επιστημών έχει πετύχει σπουδαία πράγματα - δυστυχώς στον τόπο μας η σχετική πληροφόρηση και εφαρμογή στην εκπαίδευση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οι "άνθρωποι των ασκήσεων" αγνοούν την ουσία των Μαθηματικών και δημιουργούν στρεβλές και ψευδείς εντυπώσεις προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως στους μαθητές. Οι ασκήσεις είναι απλώς εξάσκηση, αλλά εξάσκηση σε τι και γιατί;
Λείπει το νόημα...
Προφανώς λείπει το νόημα και γι' αυτό οι μαθητές δεν μαθαίνουν Μαθηματικά μέσω των ασκήσεων, μαθαίνουν μηχανιστικές τεχνικές επιτυχίας στις εξετάσεις. Αυτού του είδους τα Μαθηματικά φαντάζουν α-νόητα, δηλαδή δίχως νόημα, και γι' αυτό απωθητικά. Αποτελούν αντικείμενο απομνημόνευσης και όχι μάθησης η οποία αλλάζει τον μαθητή. Δεν επιτυγχάνεται έτσι η βασική επιδίωξη της Παιδείας, η "εννοιολογική αλλαγή", δηλαδή το πέρασμα για το παιδί από τις συγκεχυμένες ιδέες περί κόσμου σε μια παγιωμένη και πιο τεκμηριωμένη αντίληψη για αυτόν.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει εδώ και μία δεκαετία ένα πολύ καλό βιβλίο Λογικής στο Λύκειο (σ.σ.: "Λογική: Θεωρία και Πράξη" για τη Γ´Λυκείου) το οποίο θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά στην εμβάθυνση στη μαθηματική σκέψη και επιπλέον στη συγγραφή ενός κειμένου (έκθεσης) βασισμένου στη Λογική, αλλά δυστυχώς το βιβλίο αυτό δεν διδάσκεται γιατί το μάθημα είναι επιλογής και όχι υποχρεωτικό. Αυτό δείχνει και την αδιαφορία όλων για μια ουσιαστικότερη και βαθύτερη Παιδεία. Ετσι οι μαθητές δεν κατανοούν τι κρύβεται πίσω από τα Μαθηματικά και τις επιστήμες και δεν ξέρουν να σκεφτούν λογικώς ορθά, με αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή τους. Αλλά το πιο τραγικό είναι η ομολογία τους ότι το απόγευμα της ίδιας ημέρας που δίνουν εξετάσεις έχουν ξεχάσει τα πάντα σχετικά με το μάθημα των Μαθηματικών, δηλαδή τόσα χρόνια δούλευαν με τη βραχυπρόθεσμη μνήμη. Καμιά ουσία και καμιά πραγματική μάθηση». Και είναι η πραγματική μάθηση το φευγαλέο αλλά συνεχώς (ανα)ζητούμενο πολλών ερευνητών, στοχαστών, εκπαιδευτικών. Μόνο που ο καθένας τους μας λέει να πάμε από άλλο δρόμο προς αυτήν.

Οι δύο αντίθετοι πόλοι
Ας δούμε, λοιπόν, δύο τουλάχιστον βασικές και σχετικά νέες τάσεις. Στη μία έχουμε μια γαλλίδα εκπαιδευτικό και δημοσιογράφο, τη Natacha Polony, η οποία δηλώνει αντιδραστική της Αριστεράς και με το βιβλίο της «Τα χαμένα παιδιά μας» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις) βάλλει εναντίον όσων θέλουν τον μαθητή και όχι τον καθηγητή στο κέντρο του μαθήματος. Βάλλει επίσης εναντίον όσων επιμένουν ο δάσκαλος «να μη βρίσκεται πια απέναντι στον μαθητή σε μετωπική σχέση αλλά να κοιτάζουν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση, μια διδασκαλία με το χέρι στον ώμο». Η Polony θέλει τον εκπαιδευτικό να ξεχειλίζει από κύρος όταν αποδεικνύει ένα θεώρημα στον πίνακα ή όταν διδάσκει μια σελίδα αρχαίου κειμένου. Και επιμένει ότι από τις νέες προτεινόμενες μεθόδους, πιο απομακρυσμένες από το παλιό πρότυπο του καθηγητή-παντογνώστη όπου αυτός μοιράζει κλασικές γνώσεις μέσα στην τάξη, χαμένοι βγαίνουν τα παιδιά των πιο αδύνατων οικονομικά τάξεων αφού οι πλούσιοι έχουν πάντα τον τρόπο να εμφανίζονται όσο τους χρειάζεται μελετημένοι και καλλιεργημένοι... «Αντί να τραβήξουμε όλους τους μαθητές προς τις γνώσεις που αυτό δίνει φέρνουμε το σχολείο στον μικρότερο κοινό παρονομαστή».
Ενας κριτικός έχει πει: «Δεν ζητώ από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο να ξέρει λατινικά, μου αρκεί που τα έχει ξεχάσει». Επάνω σε αυτό η Polony παρατηρεί ότι: «Πέρα από ευφυολόγημα, αυτή η φράση εκφράζει ακριβέστατα τη σπουδαιότητα του αχρήστου, τη συμβολή των κλασικών σπουδών με την παλιά μέθοδο».

Ψηφιακοί ιθαγενείς και μετανάστες
Εντελώς αντίθετη προσέγγιση προτείνει ο Αμερικανός και διάσημος πλέον Marc Prensky, ένας συγγραφέας με διεθνή δραστηριότητα, σύμβουλος επιχειρήσεων, επαγγελματίας ομιλητής, δημιουργός παιχνιδιών για τον υπολογιστή, ιδρυτής της Games2train, μιας εταιρείας για εξ αποστάσεως ηλεκτρονική μάθηση με πελάτες όπως η ΙΒΜ, η Nokia, η Nortel. Ο Prensky έχει γίνει διάσημος κυρίως για την άποψή του ότι οι μαθητές του σχολείου μετά το 2001, επειδή μεγάλωσαν με Internet, κινητά τηλέφωνα και ΜΡ3 ανήκουν στη... φυλή των «Ψηφιακών Ιθαγενών» («Digital Natives») και οι καθηγητές τους ανήκουν στους «Ψηφιακούς Μετανάστες» («Digital Immigrants»), αυτούς που μεγάλωσαν χωρίς να είναι βουτηγμένοι στην ψηφιακή τεχνολογία και τη γνώρισαν κατ' ανάγκην αργότερα. Οι «ιθαγενείς» λένε απλά «η κάμερά μου» για τη φωτογραφική τους μηχανή, ενώ οι μετανάστες διευκρινίζουν πάντα, λέγοντας «η ψηφιακή μου κάμερα» γιατί έχουν γνωρίσει και την άλλη, την παλιά με το φιλμ.
Ο Prensky ζητεί μια διδασκαλία προσαρμοσμένη στις δυνατότητες αυτών των παιδιών που είναι βουτηγμένα όλη την ημέρα στο περιβάλλον των διαφόρων αυτών ηλεκτρονικών συσκευών. Εχουν ασχοληθεί τουλάχιστον διπλάσιο χρόνο με τις συσκευές απ' ό,τι με τα βιβλία τους και επεξεργάζονται τις πληροφορίες με διαφορετική ταχύτητα απ' ό,τι οι δάσκαλοί τους, παράλληλα και από πολλές πηγές ταυτόχρονα, διαβάζουν δίπλα στον ανοικτό υπολογιστή, προτιμούν τα γραφικά του από το να διαβάζουν κείμενο και ικανοποιούνται με στιγμιαίες και συχνές αμοιβές.
Προτιμούν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια γιατί τους εξασφαλίζουν σίγουρη εξέλιξη. Πώς; Μα ο κύκλος είναι πάντα δεδομένος και ασφαλής: μύηση στους κανόνες και στους χειρισμούς, προσήλωση, πρακτική εξάσκηση και μαζί με αυτήν έρχεται σίγουρα η επιτυχία, άρα και η ανταμοιβή. Ξέρεις ότι όσο πιο πολύ παίζεις τόσο καλύτερος γίνεσαι. Κάτι που δεν είναι τόσο σαφές και σίγουρο με τα μαθηματικά προβλήματα και τις άλλες παλιές σχολικές εργασίες. Επιπλέον διδάσκοντες και διδασκόμενοι μιλούν εντελώς διαφορετικές γλώσσες (κάποια βίντεο με διδασκαλία στο πνεύμα του Prensky μπορεί να βρει ο αναγνώστης στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www. teachertube.com/search-result. php? page=1&search-type=&search -id=TICE&sort=rate.
Η αλήθεια είναι ότι και ο Prensky έχει πλέον σφοδρούς επικριτές οι οποίοι επιμένουν ότι δεν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα, υπεραπλουστεύει βάζοντας μάλιστα όλους τους μαθητές σε μία κατηγορία και ότι στην προσπάθειά του να σκοτώσει την πλήξη των συμβατικών μαθημάτων εξιδανικεύει τα βιντεοπαιχνίδια, σκοτώνοντας τη διδασκαλία από ανθρώπους σε ανθρώπους.


ΕΛΛΑΔΑ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ 17ΟΥ ΑΙΩΝΑ...
Κάπου ενδιάμεσα σε σχέση με τις απόψεις των Natacha Polony και Marc Prensky φαίνεται να βρίσκονται τα όσα διαπιστώνει ο κ. Δημήτρης Γαβαλάς. Εκείνος, απαριθμώντας τα βασικά ελαττώματα μιας διδασκαλίας προσανατολισμένης μόνο στις τεχνικές λύσης μαθηματικών ασκήσεων όπως η σημερινή στα ελληνικά σχολεία, βρίσκει ότι αυτά είναι: «Η μηχανιστική σκέψη, η απουσία νοήματος, η έλλειψη κινήτρου και ενδιαφέροντος, η παθητική στάση, η επιμονή μόνο στο πώς (know how) και όχι στο γιατί (know why), η δασκαλοκεντρική και όχι μαθητοκεντρική διδασκαλία, η απουσία ολιστικής προοπτικής της γνώσης και των γνωστικών αντικειμένων, η απουσία εννοιολογικής αλλαγής και άλλα πολλά. Αν αυτά υπήρχαν θα έδιναν και νόημα και διέξοδο σε όλες τις τεχνικές. Αλλά έτσι όπως εμφανίζονται αυτές σήμερα δεν έχουν κανένα νόημα για τους μαθητές, αλλά και για τους ίδιους τους μαθηματικούς.
Η κατανόηση των Μαθηματικών, βλέπετε, απαιτεί χρόνο, συγκέντρωση, προσοχή, εμπειρία. Οταν πριν από λίγα χρόνια κάναμε μια μικρή αλλαγή και βάλαμε στοιχεία της Θεωρίας Αριθμών στη Β´ τάξη του Λυκείου στη Θετική Κατεύθυνση ξεσηκώθηκαν οι πάντες γιατί δεν είχαν διάθεση να μελετήσουν κάτι διαφορετικό από τα ήδη γνωστά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το σχετικό κεφάλαιο στην ουσία έπαψε να διδάσκεται. Φυσικά και υπάρχουν νέα Μαθηματικά που θα μπορούσαν να διδαχτούν οι μαθητές, αλλά ποιος έχει όρεξη για τέτοια πράγματα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Ετσι παραμένουμε στα Μαθηματικά του 17ου αιώνα τα οποία αποπνέουν και το αντίστοιχο μηχανιστικό πνεύμα της εποχής εκείνης».
Ούτε οι διάφορες Ολυμπιάδες, οι πανελλαδικοί διαγωνισμοί στα Μαθηματικά, στη Φυσική και στη Χημεία και τα δελτία με ασκήσεις κάνουν κάτι για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και η απόπειρα που έγινε με την εισαγωγή της Διαθεματικότητας, δηλαδή να συνδεθεί ένα γνωστικό αντικείμενο, στην ουσία κάποιο μάθημα, με άλλα συγγενικά ή εφαπτόμενα και με τον πραγματικό κόσμο απέτυχε διότι ήταν τόσο κακός ο σχεδιασμός, η τεκμηρίωση και η υποστήριξη ώστε τελικά «κάψαμε» μια αρκετά καλή δυνατότητα.
Πάντως σε σχολεία άλλων χωρών η ενεργητική - ερευνητική μάθηση είναι κεντρικό θέμα σε αντίθεση με το δικό μας σύστημα όπου η παθητικότητα, η δασκαλοκεντρική διδασκαλία, η απομνημόνευση (στην Ιστορία οι υποψήφιοι στις Πανελλαδικές μαθαίνουν την ύλη απ' έξω!), ο λάθος στόχος και η κακή νοοτροπία κυριαρχούν. Στην πράξη και ο καλύτερος δάσκαλος Μαθηματικών, σύμφωνα με τις σύγχρονες απόψεις, δεν μπορεί να κάνει τίποτε κάτω από την πίεση των εξετάσεων και του στόχου της εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Οι νεοέλληνες φαίνεται να μην ενδιαφέρονται για τη γνώση και την ευεργετική της επίδραση ως προς τη βελτίωση του ανθρώπου, αλλά για τη γνώση μόνο ως μέσον κοινωνικής προόδου, επιτυχίας και επαγγελματικής αποκατάστασης.

[Γιώργος]

Είναι επίσης ενδιαφέρον να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει εδώ και μία δεκαετία ένα πολύ καλό βιβλίο Λογικής στο Λύκειο (σ.σ.: "Λογική: Θεωρία και Πράξη" για τη Γ´Λυκείου) το οποίο θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά στην εμβάθυνση στη μαθηματική σκέψη και επιπλέον στη συγγραφή ενός κειμένου (έκθεσης) βασισμένου στη Λογική, αλλά δυστυχώς το βιβλίο αυτό δεν διδάσκεται γιατί το μάθημα είναι επιλογής και όχι υποχρεωτικό.

Ήμουν από τους λίγους (και τυχερούς) που μπορούσα να κάνω αυτό το μάθημα (καθώς το πήρε κάμποσος κόσμος).

Η συμβουλή του (τότε) καθηγητή μου προς εμάς ήταν: να μην χρησιμοποιήσουμε αυτά που θα μάθουμε εδώ στην έκθεση.

Απόδειξη του ότι η "επιχειρηματολογία" που υποτίθεται ότι πρέπει να μας μάθουν στην έκθεση είναι... απαρχαιωμένη. Συν ότι όσες φορές έχω δοκιμάσει να θέσω λογικά επιχειρήματα σε θεωρητικό (φιλόλογο πχ) απέτυχαν.



Μην πω για το πόσο προβοκατόρικο είναι το μάθημα της έκθεσης στη μέση εκπαίδευση. Καλλιεργείται η νοοτροπία του "ανέπτυξε την άποψη που πιστεύουμε". Το φετινό θέμα ήταν "γιατί οι νέοι θα πρέπει να επανασυνδεθούν με τις παραδόσεις" ή κάτι τέτοιο τέλωσπάντων.
Πολύ προβοκατόρικο... κι αν έχει κάποιος άλλος διαφορετική άποψη; Στον καιάδα;







Πού 'ναι οι αθάνατες δέσμες.. 

[Nessa NetMonster]

Τι μου θύμησες τώρα... ο τρόμος των γονιών μου όταν έδινα Πανελλήνιες ήταν μην πέσει θέμα με το οποίο διαφωνώ, και γράψω τα δικά μου!

Την ικανότητα άρθρωσης σωστού και σαφούς λόγου ορθώς την αναπτύσσουμε... την ικανότητα της ρητορείας και της εκλογίκευσης έτοιμων συμπερασμάτων τι τη θέλουμε; Λοβοτομή σ'όσους την έχουν

BTW γενικώς καλά τα λέει το άρθρο, αν και δεν παίρνει αρκετά υπόψη του την εντατικοποίηση στις μικρότερες τάξεις. Λίγο στο τέλος μας το χάλασε:

η ενεργητική - ερευνητική μάθηση

Αυτό το ζήτημα είναι κάπως άσχετο με το θέμα, καθώς στα μαθηματικά η ερευνητική μάθηση έτσι κι αλλιώς ταυτίζεται με την επίλυση θεωρητικών ασκήσεων. Αν βέβαια πάρουμε άλλα αντικείμενα, πάμε σε λεπτές ισορροπίες μεταξύ της φιλοσοφίας της αποστήθισης που καταδικάζουμε και μιας κατάστασης όπου οι μαθητές θα ξοδεύουν υπερβολικό χρόνο σε εργαστηριακές/βιβλιογραφικές αγγαρείες, ή - ακόμα χειρότερα - δε θα έχουν πρόσβαση σε αρκετές πληροφορίες, με αποτέλεσμα κάθε φορά να πρέπει να ξανανακαλύπτουν τον τροχό.

[bjork]

Ναι, ενώ στο πανεπιστήμιο καταλαβαίνουμε πού εφαρμόζονται οι θεωρίες που μαθαίνουμε!!!!!!!!!!!!!

[dimakis]

Ναι, ενώ στο πανεπιστήμιο καταλαβαίνουμε πού εφαρμόζονται οι θεωρίες που μαθαίνουμε!!!!!!!!!!!!!

Όχι φυσικά.
Συνεχίζετε να λύνετε απλά α-νόητες ασκήσεις.
Και είμαστε όλοι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.
Σαν μια οικογένεια ... φονιάδων.

[corina]

το θέμα είναι ότι, όπως και στη μέση εκπαίδευση, πολλές φορές έχουμε "διαπιστώσει" ή "διατυπώσει" το πρόβλημα.

Τελικά τι έχουμε κάνει για αυτό? (ρητορική)

[pandora]

Ναι, ενώ στο πανεπιστήμιο καταλαβαίνουμε πού εφαρμόζονται οι θεωρίες που μαθαίνουμε!!!!!!!!!!!!!

Μα, στο Πανεπιστήμιο το χουμε λύσει το πρόβλημα !!

Κάνουμε τα εκπληκτικά μαθηματικά του Γενικού Τμήματος με αυτό τον εκπληκτικό τρόπο που όλοι ξέρουμε !

[smo]

Αναφερθηκε παραπανω για τα μαθηματικα και για το αν καταλαβαινουμε που τα χρησιμοποιουμε μεταβιας τολμω να ρωτησω για το αν μας δινεται η ευκαιρια να μπουμε εστω και λιγο στο βαθυτερο νοημα τους.

Στο σχολειο σιγουρα οχι, οσο ημουν μαθητης εμαθα ενα πραγμα να διαβαζω μονος μου γιατι κανενας δεν ξερει να μου πει αυτο που θελω να μαθω (θυμαμαι χαρακτηριστικα τις ειρωνικες αντιδρασεις των δασκαλων στο δημοτικο οταν επεμενα οτι οι αριθμοι δεν ειναι 1,2,3 αλλα εχει κιαλλους στο γυμνασιο οταν λεγαμε οτι δεν μπορουμε να λυσουμε χ^2=-1 και αλλα αστεια περιστατικα οχι μονο περι μαθηματικων).

Υπαρχει στο σχολειο ενας μυθος για το πανεπιστημιο και τη γνωση εκει ευτυχως εφυγε γρηγορα και αυτη η ψευδαισθηση δεν υπαρχει ουτε εδω καποιος ο οποιος να θελει να σου μαθει κατι (οχι για να περασεις το μαθημα αλλα για να σε εμπνευσει να γινεις επιστημονας καθως υποτιθεται οτι γιαυτο ηρθαμε αλλιως ας πηγαιναμε μπατσοι τουλαχιστον εκει μεσα μας σεβονται ως μελλοντικους συναδελφους και δεν μας αντιμετωπιζουν ως κατωτερους οι φωστηρες )

Σε ενα πραγμα θελω μονο να καταληξω γιατι ολα τα παραπανω δινουν την εντυπωση οτι ειναι πολυ προσωπικα. 

Αυτα που διαβαζουμε γιατι σε καμμια περιπτωση δεν τα μαθαινουμε (προσωπικα το βρισκω αδυνατο να μαθω τοσο πολλα πραγματα σε ενα εξαμηνο ανεξαρτητα απο τις βασεις που εχω) το κανουμε απλα και μονο γιατι το λεει ενα βιβλιαρακι ειτε ειναι εντολες του υπουργειου στα σχολεια ειτε προγραμμα σπουδων*. Για να γινει ομως καποιος επιστημονας θα πρεπει να εχει απολυτη συνειδηση της γνωσης σε ολα τα επιπεδα αλλιως πως θα μπορεσει να παραγει καινουρια προφανως και δεν κατηγορω ουτε τους καθηγητες ουτε και το πανεπιστημιο γιατι δεν μας δινουν μαυτο τον τροπο τη γνωση αλλα γιατι ουτε καν προσανατολιζονται σαυτο τον τομεα.

Το ζητημα ειναι να περασουμε μαθηματα???? 

εγω δεν το βλεπω ουσιαστικο....

υγ* επειδη ειναι αληθεια οτι δεν γνωριζω καλα στα πανεπιστημια με ποιον τροπο γινεται η κατανομη της υλης και ποιοι και πως αποφασιζουν για το τι θα διδαχθει αν εχει καποιος ορεξη ας το ποσταρει να μαθω ευχαριστω

[bjork]

Κι άλλοι πάντως έχουν το ίδιο πρόβλημα, δεν είμαστε μόνο εμείς 

Γι' αυτό και έγινε το μάθημα των Mechatronics!



http://en.wikipedia.org/wiki/Mechatronics

http://www.mechatronicszone.com/index.php

[fantomas]

Ναι, ενώ στο πανεπιστήμιο καταλαβαίνουμε πού εφαρμόζονται οι θεωρίες που μαθαίνουμε!!!!!!!!!!!!!

Μα, στο Πανεπιστήμιο το χουμε λύσει το πρόβλημα !!

Κάνουμε τα εκπληκτικά μαθηματικά του Γενικού Τμήματος με αυτό τον εκπληκτικό τρόπο που όλοι ξέρουμε !

[dimakis]

Θέλει λίγη προσοχή η ανάγνωση των κειμένων που δίνονται στα link στο τέλος του άρθρου.
Πολύ εύκολα μπορείτε να μπερδέψετε τον προοδευτικό με τον συντηρητικό λόγο, την αριστερά με την δεξιά, πολύ περισσότερο σε ξένη γλώσσα.
Είναι όμως μια καλή ευκαιρία για να δείτε πώς αναπτύσσεται ένας γόνιμος επιστημονικός-παιδαγωγικός προβληματισμός με όλες τις πολιτικές του προεκτάσεις.
_________________________________________________ _____________________________________
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_08/06/2008_273190


Πολλαπλό το κόστος από την απαξίωση των Μαθηματικών
 Η αποτροπή ολόκληρης γενιάς από το μάθημα στοίχισε στους Βρετανούς 9 δισ. στερλίνες
The Guardian

Δεινά στοιχεία αποκάλυψε η οργάνωση Reform για τις επιπτώσεις της υποχώρησης της σημασίας των Μαθηματικών στη σύγχρονη εκπαίδευση.

Η χαμένη γενιά μισού εκατομμυρίου μαθηματικών, κόστισε στη βρετανική οικονομία 9 δισ. στερλίνες, αποκαλύπτει η έκθεση. Η μελέτη του Reform υποστηρίζει ότι «ο Γόρδιος δεσμός του πολιτικού ελέγχου» απέτρεψε μία ολόκληρη γενιά από το να γίνουν μαθηματικοί, πλήττοντας το ίδιο το μέλλον της βρετανικής οικονομίας. Οι συστάσεις της έκθεσης αφορούν τρία αίτια του προβλήματος: το έλλειμμα ηγετικών φυσιογνωμιών στον τομέα των Μαθηματικών, τις άστοχες παρεμβάσεις του βρετανικού κράτους και η θεμελιώδης αδυναμία κατανόησης της αξίας των Μαθηματικών στο σύγχρονο πολιτισμό.

Η μελέτη διαπίστωσε ότι το επίπεδο των διαγωνισμάτων στα Μαθηματικά έχει σημειώσει σαφή υποχώρηση τα τελευταία 50 χρόνια, με γενιές μαθητών να καλούνται να απαντήσουν σε απλά προβλήματα, που δεν εξετάζουν την ικανότητά τους για ανεξάρτητη, δημιουργική σκέψη. Την ίδια ώρα, τα Μαθηματικά αντιμετωπίζουν πρόβλημα εικόνας, καθώς οι μαθητές που επιδεικνύουν ικανότητες σε αυτά θεωρούνται «φυτά».

«Στη σύγχρονη Βρετανία, είναι απόλυτα θεμιτό να δηλώνεις άσχετος στα Μαθηματικά, ενώ όλοι θα ντρέπονταν να ομολογήσουν ότι δεν ξέρουν να διαβάζουν. Χρειαζόμαστε μία πολιτιστική επανάσταση, που θα μεταμορφώσει τα Μαθηματικά από ενασχόληση “φυτών” σε δραστηριότητα δημοφιλών μαθητών», λέει η Ελίζαμπεθ Τρας, υποδιευθύντρια της Reform και μία από τους συντάκτες της έκθεσης. Η έκθεση, με τίτλο «Η Αξία των Μαθηματικών», συντάχθηκε από ομάδα μαθηματικών, με επικεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπάκιγχαμ, Τζον Μαρκς, που συγκέντρωσε στοιχεία για τις επιδόσεις μαθητών στα Μαθηματικά από το 1951 έως και το 2006. Η έρευνα του δρος Μαρκς έδειξε ότι το περιεχόμενο των διδασκόμενων Μαθηματικών έγινε πιο ευρύ και ρηχό, με ιδιαίτερη έμφαση στην Αριθμητική, ενώ Αλγεβρα και Γεωμετρία αντικαταστάθηκαν σταδιακά από ύλη, που οδηγεί τους μαθητές σε ασαφή και ατελή αντίληψη των αρχών των Μαθηματικών. Την ίδια ώρα, οι ερωτήσεις έγιναν πιο απλές, ενώ οι μαθητές δεν καλούνται πια να χρησιμοποιήσουν την κρίση τους. Η έκθεση καταλήγει αναφέροντας: «Η συνάφεια της ύλης με την καθημερινή ζωή αντικατέστησε τη δυσκολία, σύμφωνα με εσφαλμένη αντίληψη ότι κάτι τέτοιο θα καθιστούσε τα Μαθηματικά πιο προσιτά. Η μεγάλη σημασία που αποδίδεται στη βαθμολόγηση έκανε τα διαγωνίσματα Μαθηματικών να στηρίζονται σε ερωτήσεις, των οποίων η απάντηση δεν απαιτεί κρίση».

Από το εξωτερικό

Για τους παραπάνω λόγους, μεγάλη έλλειψη εργαζομένων με ειδίκευση στα Μαθηματικά παρατηρείται επ’ εσχάτων στη βρετανική αγορά εργασίας, που αναγκάζεται έτσι να στρατολογεί ταλέντα από το εξωτερικό. Κυβερνητικές πρωτοβουλίες, με στόχο την προσέλκυση εκπαιδευτικών μεγάλου βεληνεκούς σε προβληματικά σχολεία, τη χρηματοδότηση κρατικών ακαδημιών από ιδιωτικά σχολεία και την οικονομική στήριξη ταλαντούχων μαθητών, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να «ξύνουν την επιφάνεια», σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης.

Ο δρ Μαρκς, επίμονος επικριτής των προτύπων εξέτασης και εισαγωγής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μαθητών λυκείου, κάνει λόγο για κρίσιμη καμπή στην ιστορία της βρετανικής παιδείας. Ο σκιώδης υπουργός Παιδείας των Συντηρητικών, Μάικλ Γκόουβ, είπε ότι η έκθεση αποτελεί «σήμα συναγερμού και αποκαλύπτει την κυβερνητική ολιγωρία».

Η Μάργκαρετ Τζόουνς, όμως, γραμματέας της Ενωσης Καθηγητών Μαθηματικών, εκτιμά ότι η έκθεση προωθεί αναχρονιστικές εκπαιδευτικές θέσεις. «Η τάση για διδαχή θεμάτων, που έχουν πρακτικές εφαρμογές, δεν υπήρξε βλαβερή, παρά μόνο όταν συνοδευόταν από περιορισμό των ωρών των Μαθηματικών», λέει η κ. Τζόουνς.

«Τα Μαθηματικά δεν είναι απομονωμένα στην κοινωνία μας. Ακόμη και το Χόλιγουντ γύρισε ταινία με πρωταγωνιστή σπουδαίο μαθηματικό. Ισως ήλθε η στιγμή να ανακαλύψουμε καινοτόμες μεθόδους, ώστε αυτή η πραγματική δίψα για μαθηματικές ιστορίες και παιχνίδια να φθάσει μέχρι τη σχολική αίθουσα», έγραφε σε άρθρο του ο καθηγητής Μαθηματικών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Μάρκους ντι Σοτουά.
_________________________________________________ _____________________

http://education.guardian.co.uk/schools/story/0,,2283459,00.html
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2008/jun/03/maths.education
http://www.reform.co.uk/thevalueofmathematics_214.php
http://www.reform.co.uk/documents/The%20value%20of%20mathematics.pdf
 

[smo]

Το μονο που εχω να πω ειναι δεν νοειται θετικος επιστημονας που να μην εχει ουσιαστικη γνωση μαθηματικων ΙΣΩΣ οχι γιατι θα τον βοηθησει αυτη καθ αυτη αλλα γιατι θα βοηθησει το μυαλο του να προχωρησει και να γειωσει στην πραγματικοτητα καινοτομιες που βρισκονται περα απο τις αισθησεις του. Ειναι απαραδεκτο στον 21αι στα πανεπιστημια να διαβαζουμε μαθηματικα και να εξεταζομαστε σε αυτα με λυμενα παραδειγματα.

Αυτα δεν ειναι μαθηματικα ειναι αριθμητικη οποτε καλυτερα να διαλυσουμε καποιες προκαταληψεις ετσι ωστε να μην πιστευουν καποιοι οτι διδασκουν μαθηματικα και καποιοι αλλοι οτι τα μαθαινουν.
Και επιτελους ας αλλαξουμε ονομα σαυτο το οποιο βγαινουμε και καλα επιστημονες ας μας πουνε μπακαλιδες πολυτελειας οχι τπτ αλλο να μην μας δινουν και ακαλυπτες ελπιδες

Αυτα τα οφ τοπικ απο καποιον που δεν ξερει τπτ απο μαθηματικα (ισως καποιους αριθμους μονο) αλλα τα ποναει πολυ.

[gpap]

Να .... spamάρω λίγο?? (έ καιρός εξεταστικής, δεν είναι και για σοβαρή συζήτηση).

Το παραακάτω κείμενο το βρήκα τυχαία σε ένα δικτυακό τόπο. Ισως μια παραγνωρισμένη πλευρά του internet είναι τα διάφορα ..διαμαντάκια που πετυχαίνεις όταν ψάχνεις κάτι άσχετο....

Ο συγγραφέας του άρθρου είναι δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης. Είναι παράλληλα και συγγραφέας. Εχει γράψει 5 βιβλία, εγώ προσωπικά διάβασα τ 2 τελευταία του και τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Παράλληλα είναι και φίλος. Τώρα, πια από όλες αυτές τις ιδιότητες θεωρώ σημαντικότερη, θα σας γελάσω! Το κείμενο γράφτηκε το 2002. Ο Ισίδωρος είναι 'παιδί' των Πανελλήνιων.




"Εξετάσεις ή Scripta manent"[1]

Του Ισίδωρου Ζουργού, δασκάλου του 36ου Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης

Έτσι άρχισαν όλα:
        Το χέρι μου, τόσο δα, χανόταν μέσα στην παλάμη του πατέρα μου (είχε μεγάλα χέρια). Μπροστά μας στο γραφείο καθόταν ο κύριος διευθυντής. Ένα χειροκίνητο κουδούνι αναπαυόταν δίπλα στη μολυβοθήκη και τα καρμπόν, στη φαλάκρα του φούσκωνε μια φλέβα και κάτι φρύδια παχιά και κυρτά σαν περισπωμένες ζάρωναν ενοχλημένα. "Θέλετε να γράψετε το μικρό στο Νηπιαγωγείο;" ρώτησε. "Να εξετάσω τα πιστοποιητικά σας", είπε και άπλωσε το χέρι του για να πιάσει τα χαρτιά που βεβαίωναν το γεγονός πως υπάρχω και από πότε.

        Ύστερα, όπως γίνεται συνήθως, τα χρόνια άρχισαν να περνούν. Κολυμπούσα μέσα στο Δημοτικό Σχολείο και έπαιζα κυνηγητό γύρω από την προτομή του Μ. Αλέξανδρου στο διάδρομο. Όταν καλοκαίριαζε και τα σχολεία έκλειναν, συνέχιζα το κυνηγητό πάνω κάτω στο μπαλκόνι μας. Όταν σταματούσα να πάρω καμιά ανάσα, κοιτούσα τους φοιτητές στα άλλα μπαλκόνια, με σορτσάκια και σαγιονάρες να ιδρώνουν πάνω σε κάτι τεράστια βιβλία. "Σουτ!", φώναζε η μάνα μου. "Τα παιδιά έχουν εξετάσεις, παίξε πιο ήσυχα."

        Έπειτα υπάρχει και η ιστορία του αδερφού μου, που ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερος. Κάθε Ιούνιο σοβάρευε απότομα και κάποια πρωινά ξεκινούσε για το σχολείο χωρίς βιβλία, μόνο με δύο στυλό (το ένα αναπληρωματικό, κατά τη ρήση της μαμάς).

        Την εποχή που τελείωνα την Ε΄ Δημοτικού, κάποια ώρα ο μπαμπάς με ξεμονάχιασε και μιλώντας με ύφος σοβαρό κατέληξε πως "τα πράγματα τώρα είναι διαφορετικά", με φόρτωσε με δυο στυλό (το ένα αναπληρωματικό) και με έστειλε στο σχολείο. Εγώ εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τίποτα.

        Το επόμενο καλοκαίρι που τελείωσα το Δημοτικό, καρφίτσωσα τρία στυλό στο τσεπάκι της μπλούζας μου και πήγα σ΄ ένα μεγαλύτερο κτίριο. Επάνω από την είσοδο κρεμόταν η επιγραφή Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ.

        Τα χρόνια που κολύμπησα στο Γυμνάσιο σταμάτησα να παίζω κυνηγητό, πάντα θυμάμαι όμως τους μεγαλύτερους να μας λένε: "Α, ρε κωλόφαρδοι, εμείς δίναμε εξετάσεις και το Φλεβάρη". Έτσι ο Ιούνης έγινε για μας ο μήνας των εξετάσεων, συμπλήρωσε τα τυπικά χαρακτηριστικά του και έγινε ολοστρόγγυλος Ιούνης ο θεριστής και οι εικόνες του ήταν κλασικές. Σε κάποια γωνιά της αυλής καίγονταν τα βιβλία του εξεταζόμενου μαθήματος, παρέες σε πηγαδάκια έγλειφαν γρανίτα ξυλάκι παγωτό και κάποιοι κακομοίρηδες παράμερα μετρούσαν τις μονάδες από κάθε ζήτημα, αφαιρούσαν, πρόσθεταν πάλι τους βαθμούς από τα προφορικά, διαιρούσαν πάλι για το μέσο όρο και σκουπίζοντας τον ιδρώτα μουρμούριζαν το ανεπανάληπτο "πρέπει να με περάσει, πρέπει".

        Ύστερα μάθαμε πως για να πάμε σ' ένα μεγαλύτερο κτίριο, κατά κόσμον "λύκειο", έπρεπε να δώσουμε πάλι εξετάσεις. Μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, έλεγαν τα ραδιόφωνα. Οι κυβερνητικές διακηρύξεις έλεγαν για αυστηρές εξετάσεις, ενώ οι φροντιστές, επαγγελματίες σπορείς πανικού "θα σας κοσκινίσουν", φώναζαν.

        Πήρα τέσσερα στυλό και πήγα. Έδωσα και στο Γενικό Λύκειο και στο Τεχνικό, όχι γιατί ήμουν πολυπράγμων νους αλλά γιατί ήμουν παιδί με ανασφάλειες και φοβόμουν μήπως και μείνω απ' έξω. Όταν ακούσαμε τα θέματα κοιταζόμαστε σα χαμένοι. Ποιος κορόιδευε ποιον; Τα θέματα ήταν του στυλ "πώς σε λένε; πού γεννήθηκες; ποιο χρώμα συμπαθείς; Εντάξει, πέρασες". Περάσαμε όλοι. Πού ήταν το κόσκινο, πού τα τσεκούρια και πού οι διακηρύξεις; Το μέτρο των αυστηρών εξετάσεων χαρακτηρίστηκε αντιλαϊκό και ο θεσμός αυτών των συγκεκριμένων εξετάσεων αυτοαναιρέθηκε και έσβησε εντελώς μετά από λίγο. Αφήστε που μπήκε στο παιχνίδι και μια χοντρή διαρροή θεμάτων, πλάκωσε η αστυνομία, εφημερίδες, ακυρώσεις και επανάληψη των εξετάσεων σε κάποια μαθήματα.

        Μετά από όλο αυτό το κομφούζιο κατέληξα στη Χαλκιδική με ένα ζευγάρι καινούρια βατραχοπέδιλα. Όλο το καλοκαίρι σκεφτόμουν το καινούριο σκαλοπάτι, την "άλλη κατάσταση" όπως έλεγαν κάποιοι, το Λύκειο.

        Α, όλα κι όλα! Τα πράγματα εκεί ήταν όντως πολύ διαφορετικά. Ήταν πραγματικά ένα ευρωπαϊκό σχολείο, Εκπαιδευτήριο εξετάσεων. Καμιά σχέση μ' ό,τι είχα γνωρίσει. Όλοι μιλούσαν για εκείνες τις φοβερές πανελλήνιες εξετάσεις, όταν ο κόσμος θα γύριζε ανάποδα σαν ταψί, θα άνοιγε ο ουρανός και θα έβρεχε μαρμάρινες πλάκες με τέσσερα ζητήματα για κάθε μάθημα.

        Πανελλήνιες λοιπόν (σκέτο Πανελλήνιες χωρίς το εξετάσεις, έτσι ήταν το χαϊδευτικό τους). Πήγαινα στο σχολείο για τις Πανελλήνιες, διάβαζα μόνο για τις Πανελλήνιες, πήγαινα φροντιστήριο κι έκανα ιδιαίτερα μόνο για τις Πανελλήνιες. Διαμόρφωσα το δωμάτιο που έμενα κατάλληλο για διάβασμα εξετάσεων και κρέμασα στους τοίχους διάφορες επιγραφές, όπως: Όποιος δε σπέρνει δε θερίζει, Ξέχνα τη Λίτσα κι αγάπησε τη Κβαντομηχανική κι άλλα τέτοια ευτράπελα. Οι καθηγητές στα φροντιστήρια αγόρευαν μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα του Πρωταθλητισμού για θέματα  όπως πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του χτίστη στην οικοδομή ή πόσα λίγα λεφτά παίρνουν οι πωλήτριες στον Κλαουδάτο. "Δεν είναι η ώρα για αγάπες", έλεγαν επίσης. "Τις γκόμενες να τις ξεπετάτε γρήγορα και να γυρνάτε σπίτι για διάβασμα".

        Οι μέρες πλησίαζαν. Έσβησα άλλη μια φορά βιαστικά τα κεράκια της τούρτας μου στις 6 Ιουνίου και ξαναχώθηκα στο μπουντρούμι.

        Πήγα τελικά! Πήρα τέσσερα στυλό, τρίγωνα και διαβήτη και πήγα. Εκείνη η νεκροθαφτική φωνή από το ραδιόφωνο έλεγε επί τέσσερις μέρες τα θέματα. Πήγα και την άλλη χρονιά, η ίδια φωνή στο ραδιόφωνο.

        Και ναι! Έκοψα το νήμα, πέρασα. Και ύστερα πάλι καινούριες βαθμίδες και σκαλοπάτια, εξετάσεις, μεταφορές, περίοδοι, πτυχιακή και πάει λέγοντας. Και όταν όλα πια τελείωσαν, δεν άνοιξα ποτέ πια κανένα βιβλίο.

        Ποιος ο λόγος; Δε μου ζητάει κανείς πια να γράψω κάτι σ' ένα κομμάτι χαρτί. Μόνο αιτήσεις (με ένα στυλό). Ξεχώρισα όμως τέσσερα καλά στυλό για την κόρη μου, όταν έρθει η ώρα ...

Ισίδωρος Ζουργός




...για την αντιγραφή

Γρηγόρης Παπαγιάννης

[pandora]

        Ξέχνα τη Λίτσα κι αγάπησε τη Κβαντομηχανική

 

κατι μου θυμίζουν ολα αυτά....

Μόνο που στα δικά μας δωμάτια έλεγε "Ξέχνα το Νίκο και αγάπησε την κβαντομηχανική"

[Γιώργος]

Από την άλλη για μένα είναι εξίσου περιττό να μπαίνουμε σε τόσο θεωρητικό βάθος στα μαθηματικά και να μην κάνουμε μαθηματικά για μηχανικούς.

Έχω κουραστεί πχ με τα πρώτα εξάμηνα που 'ναι γεμάτα φυσικομαθηματικά στα οποία γίνονται πράγματα που ο μηχανικός δεν θα τα χρειαστεί!! Τι νόημα έχει πχ να εξετάζομαι σε 10 αποδείξεις στην Αρ. Ανάλυση ή πώς αποδεικνύεται το τάδε θεώρημα του μακαρίτη του Cauchy;

Συν ότι αλλιώς διδάσκει ένας μηχανικός κι αλλιώς ένας μαθηματικός. Εγώ πχ μπορώ να πω ότι στα Πεδία Α έμαθα απ' την αρχή όλη τη Φυσική ΙΙ μιας και η διδασκαλία της Φυσικής ΙΙ δεν μου προσέφερε τίποτα.. ήταν χαοτική, μες στη θεωρία και όχι εστίαση στα σημεία που ενδιαφέρουν ένα μηχανικό (ή η διδασκαλία προβλημάτων συνοριακών τιμών στα Πεδία Β και στις μερικές διαφορικές).

Χωρίς να απαξιώ την χρησιμότητα του κλάδου... αλλά εάν ήθελα να μάθω τις 512 διαφορετικές τεχνικές υπολογισμού ολοκληρωμάτων θα πήγαινα στο μαθηματικό. Ενώ τώρα με μία Matlab.