Τάσος Λειβαδίτης

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Ποίηση (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Τάσος Λειβαδίτης

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: 1 2 [3]

Author

Topic: Τάσος Λειβαδίτης (Read 11798 times)

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #30 on: November 13, 2009, 15:48:10 pm »

Εις μνήμην

Κάποτε θα πάρουμε ένα γράμμα, θα 'ναι από μιαν άλλη εποχή, θα το ακουμπήσουμε στο τραπέζι αμήχανοι, θα σκεφτούμε πόσο είμαστε ακόμα ξένοι, οι λέξεις θα 'χουν γίνει φαντάσματα, στο δρόμο θα βρίσκεις καμιά φορά ένα επισκεπτήριο, αλλά δε θα 'χουμε μνήμη, τα καφενεία άδεια σαν τοπία του υπερπέραν - και μόνον εγώ, τότε, ο τρελός θα σηκωθώ και θα φωνάξω «σύντροφοι», σαν να απαντάω στην ατέλειωτη αυτή σιωπή ...
Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο - με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις.

Τάσος Λειβαδίτης
από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983


	Logged

Αιμιλία η φτερωτή χελώνα

Διεστραμμένος

Gender:

Posts: 15580

Έξω η μπουχεσαρία απ'το ΤΗΜΜΥ

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #31 on: November 13, 2009, 16:41:17 pm »

Για το Πολυτεχνειο:

Κοιμηθείτε Αδέρφια

(απόσπασμα άπο ‘'το συντροφικό τραγούδι'')

Κοιμηθείτε, αδέρφια.
Σ' όποιο χώμα κι αν πέσατε
θ' ακούτε τώρα τα πλατιά βήματα των συντρόφων σας
που προχωράνε σ' όλη τη γη
θ' ακούτε να τραγουδάνε τα πελώρια τραγούδια που ΄χατε
κάποτε κι εσείς τραγουδήσει
που οι ήχοι τους ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και πηγαίνουν
κι έρχονται
σαν τις μεγάλες αναπνοές του ανέμου πάνω από απέραντα
χωράφια με στάχυα.
Θα τ'ακούτε, σαν καταιγίδα τώρα, να τραγουδιώνται απ'
όλους τους λαούς μαζί.
Και με τα δυνατά σας χέρια μες απ'το χώμα.
Θα υποβαστάζετε τον κόσμο......

_________________________________________________ __

Quote from: promitheas on August 01, 2008, 02:41:05 am

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαιγια την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξειςτα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρεςμα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριάστα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναιγια να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,αύριο οι άνθρωποι θα χάνονταιστη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσειςγια μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειραθα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνειςγια να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαιένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςθα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=1HR0tVN2t4g" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=1HR0tVN2t4g</a>


	Logged

"Όσοι περιμένουν να βρουν πατημένα χνάρια θα απογοητευτούν γρήγορα. Όσοι δεν είναι έτοιμοι να πέσουν και να ξανασηκωθούν, να χάσουν τον δρόμο τους και να τον ξαναβρούν, να αγγίξουν όχι μια και δύο αλλά δέκα και εκατό φορές τον πάτο της έσχατης αμφιβολίας για τα σχέδια τους, για τις ιδέες τους, για τους συντρόφους τους, και για τους ίδιους τους εαυτούς τους, να αναμετρηθούν με τα χίλια δυο πρόσωπα της απόγνωσης και να ξανανέβουν στον αφρό, είναι καλύτερα να περιμένουν την κοινωνική αλλαγή απ' τον Αι Βασίλη ή, πράγμα που δεν διαφέρει πολύ, από κάποια αψεγάδιαστη δικαιωμένη "πρωτοπορία" .Εμείς δεν έχουμε να προσφέρουμε παρά την άχαρη γοητεία της καινούριας προσπάθειας, την ιστορική βεβαιότητα για τον σκοπό, την πάλη για τον ποιοτικό εμπλουτισμό του μαζί με την αδιάκοπη κριτική για τα μέσα, την στράτευση σε μια υπόθεση που χρειάζεται μαχητές αλλά θέλει να καταργήσει τους στρατιώτες"

https://www.facebook.com/arage.eaak Knuppel

abdel razek mahmut favala

Εθισμένος στο ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 775

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #32 on: November 13, 2009, 21:41:16 pm »

ρισπέκτ στο μέλος guest@


	Logged

Δεν μπορούμε να πάμε για κάτι, παρά μόνο για μία ουτοπία, ξέροντας ότι δεν υπάρχει.

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #33 on: January 05, 2010, 19:12:35 pm »

Χρωματίζω πουλιά

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε…
Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο…
Δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε, Κύριε,
κι όσο πάει και σκοτεινιάζει.


« Last Edit: January 05, 2010, 19:16:33 pm by Appelsinpiken »	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #34 on: November 19, 2011, 16:59:15 pm »

Ενθύμημα

Μέσ' από έρημους δρόμους βρέθηκα κάποτε στη γκρίζα συνοικία των χαμένων καιρών, στάθηκα σ' ενα καφενείο, ήπια κονιάκ, απ' τη μεριά του ήλιου κάθονταν δυό γέροι, δε με θυμήθηκαν, τα χείλη τους τρεμόπαιζαν σαν να μουρμούριζαν κάποιο μυστικό που μόλις είχαν μάθει και που θα το ξεχνούσαν σε λίγο για πάντα κι αυτό
εδώ γεννήθηκα, ανάμεσα σε πολύτεκνες οικογένειες που κοιμόντουσαν όλοι στο πάτωμα, τα χέρια των αγοριών ψαχούλευαν τα κορίτσια σα να ξεφύλλιζαν το πρώτο τους αναγνωστικό -
συνοικία των μικρών διαβόλων που πέθαιναν αναμάρτητοι στα πέντε ή στα δεκαεφτά τους χρόνια
σκοτεινά μικρομάγαζα όπου οι γυναίκες αγόραζαν φουρκέτες, οι άντρες καπνό και τα παιδιά όνειρο σε χρωματιστά χαρτάκια
στο δρόμο προς το σταθμό ύποπτα ξενοδοχεία, όπου οι καμαριέρες άκουγαν τόσους ερωτικούς στεναγμούς που ξεχνούσαν να γεράσουν
τ' αγόρια τραγουδούσαν στις γωνίες - λαρυγγισμοί παιδιών που δε θα υπήρχαν του χρόνου
οι γυναίκες τ' απογεύματα έβγαιναν στις ξώπορτες κι άκουγαν τη ρομβία ή μιλούσαν για κάποιο ταξίδι τους, νιόνυφες, στην Τήνο
θυμάμαι τα βράδυα που γυρίζοντας από μια σταυροφορία στο άγνωστο προφταίναμε πάντα το τέλος του δείπνου : φακές ή τηγανητά αυγά - σα δυο μικρά ηλιοτρόπια
κι ύστερα ο θόρυβος απ' το πλύσιμο των πιάτων έφτανε σβησμένος μες τον ύπνο μας σαν ένα σύντομο χαίρε της ατελείωτης μέρας
θυμάμαι τα χειμωνιάτικα απογεύματα μ' ένα χιόνι από παλιά παραμύθια
θυμάμαι τ' ανοιξιάτικα πρωϊνά που οι ραπτομηχανές κελάρυζαν σα ρυάκια
κι αργότερα, έφηβος, χορεύαμε στις αυλές, φωνόγραφος με χερούλι, γρατζουνισμένο ταγκό, κι όπως σφίγγαμε πάνω μας τα κορίτσια, εκείνα κοίταζαν σα μαρμαρωμένα το κενό ή μας έσπρωχναν κι έφευγαν πανικόβλητα -
αμέτρητες σελίδες που δε γράφτηκαν ποτέ - ποιός ποιητής θα σε τραγουδήσει, φτωχή λυπημένη συνοικία, ή ποιός θα μιλήσει για κείνα τ' άλλα που συμβαίνουν λίγο πιο κεί από την πραγματική ζωή
ω, αν μπορούσα να ξαναρχίσω απ' την οδό Κεραμέων, τότε που περιδιάβαζα κάτω απ' τις πιπεριές μ' έναν Σοπενάουερ στην τσέπη
σ' εκείνο το ρομαντικό ρόλο που "έπαιζα" τότε, ανακαλύπτω τώρα ότι υπήρξε ο πιο αληθινός εαυτός μου
απ' το λόφο φυσούσε εν' απαλό αεράκι που σου 'φερνε δάκρυα κι ο ουρανός την άνοιξη ήταν τόσο γαλάζιος,
που θα ήθελες να πεθάνεις
γιατί ο θάνατος είναι πάντα η συνέχεια ενός μεγάλου ονείρου -
συνοικία με τις παιδικές ψείρες που δε μας ταπείνωναν γιατί μας θύμιζαν τις ωραίες διηγήσεις του θείου που είχε κάνει αιχμάλωτος στη Μικρά Ασία
με τα "Μικρά Μυστικά" των κοριτσιών, που εξαφανίζονταν μυστηριωδώς μόλις γίνονταν γυναίκες
ή τον Ιούλιο Καίσαρα που διάβαινε καμιά φορά στο βάθος, ξεφεύγοντας το ανιαρό μάθημα της Ιστορίας
και τ' ωραίο κορίτσι της οδού Νηλέως που πλάγιαζα μαζί της σαν έφηβος, όταν έμεινε έγκυος τη χτύπησα, εκείνη απελπισμένη πήγε σ' λενα σκιτζή γιατρό και πέθανε από αιμορραγία. Αλλά τώρα έρχεται κάθε νύχτα φέρνοντας μαζί της μια ολόκληρη χορωδία αγγέλων - ίσως γι' αυτό δε μπορώ τις νύχτες να κοιμηθώ.
Συνοικία, που απ' τ ' ανοιχτά παράθυρα των καπηλειών ερχόταν η μυρουδιά του κρασιού σαν θεία συγχώρεση.

Όμως, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
γιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα.

(Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα)


	Logged

Karaμazoβ

Veteran
Επιβεβαρυμένος

Gender:

Posts: 13335

ad astra, per aspera

Re: Τάσος Λειβαδίτης

« Reply #35 on: September 23, 2012, 11:58:05 am »

Μεγάλη σταλίνα ο Λειβαδίτης Cheesy

Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο ίσκιος απ' το μεγάλο φέρετρο του χαράζει
ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων.
Από το φέρετρο που σήμερα το σηκώνουνε στους ώμους τους οι λαοί.
Ο Στάλιν ζει.
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
Κοιτάχτε τον.
Νάτος
Πελώριος
Σαν ένα βουνό.
Όπου κι' αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει.
Κι' οι εργάτες ανεβασμένοι στην πελώρια σκαλωσιά του ήλιου.
Με τα σφυριά τους σκαλίζουν τη μορφή του στην είσοδο της Ιστορίας.

Ο Στάλιν ζει.
Ακούστε, ακούστε λοιπόν
Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει.
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.