|
Title: Τάσος Λειβαδίτης Post by: guest@ on September 17, 2005, 23:47:17 pm O αιώνιος διάλογος
Τάσος Λειβαδίτης Κι ο άντρας είπε: *Πεινώ*. Κι η γυναίκα του' βαλε ψωμί πάνω στο τραπέζι. Κι ο άντρας απόφαγε. Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα. Κι η γυναίκα είπε: Είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω. Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη, και όμως φοβάμαι. Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία. Κι ο άντρας είπε:*διψώ*. Κι εκείνη, σήκωσε σα πηγή τον μαστό της. Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρωθη. Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. Και εκείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά. Κι ο άντρας είπε: θα' θελα να μαι ο Θεός. Κι η γυναίκα είπε:θα γεννήσω σε λίγο. Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε. Και μια καινούργια μέρα ξημέρωσε. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: guest@ on September 17, 2005, 23:51:21 pm Βιογραφία
Τάσος Λειβαδίτης «Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος. Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος. Aν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις-μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές. Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί...» Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε. Κι έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε. Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: guest@ on September 17, 2005, 23:57:57 pm Φ υ σ ά ε ι , στα σταυροδρόμια του κόσμου.
Τάσος Λειβαδίτης --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ 'Έβρεχε εκείνο το βράδυ ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην κάμαρα έτρεμε σε ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα " Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις αγαπώ άλλον " έγραφε Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω Δρόμοι λασπωμένοι κίτρινα φώτα ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω από τις ομπρέλες τους Σε λίγο θ' ανάβουνε το φως θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάνε από πάνω τους όλη τη μοναξιά Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι κι αυτό "Αγαπώ άλλον" με κόκκινα πελώρια γράμματα θάταν υπέροχη διαφήμιση Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ… Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν… γιατί χειμώνιασε… Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ… κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο… Δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου γιατί χειμώνιασε… --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή έστω ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι. Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας. Σκόρπια αποσπάσματα από τη συλλογή "Φυσάει, στα σταυροδρόμια του κόσμου" που έχει μελοποιηθει, τα νοήματα συγκλονιστικά όπως και οι ερμηνείες. Ψάξτε το! Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on December 21, 2006, 10:51:15 am Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Κάθισε εδώ κοντά μου Μου 'λειψες ξαφνικά Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος Χτυπάει η μοναξιά Μείνε λιγάκι ακόμα Κάτι έχω να σου πω Να πάρει ο αέρας χρώμα Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Δεν έχει αρχή και τέλος Δεν έχει μέτρημα θάλασσα που κυλάει αυτό το αίσθημα στο πιο βαθύ σκοτάδι στη δυνατή βροχή γιορτάζει η αγάπη, γιορτάζει η αγάπη της νύχτας το σκοτάδι φωτίζει το φιλί Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on September 28, 2007, 15:13:49 pm αυτό το Αστέρι είναι για όλους μας (απόσπασμα) του Tάσου Λειβαδίτη
Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα. Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια. Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα. Πάντοτε. Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας"; Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο. Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια. Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε. Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα. Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν; Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε. Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα. Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω - πόσο σου πήγαιναν. Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on September 28, 2007, 15:19:39 pm Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο. Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια. Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε. Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα. Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν; Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε. Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα. Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω - πόσο σου πήγαιναν. [....] Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.[/b] :'( :-[ τι μας κάνεις να ξερες..... :) Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on October 02, 2007, 18:23:12 pm Ανώμαλα Πάθη του Τάσου Λειβαδίτη Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, θά 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ― από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών... (http://img84.imageshack.us/img84/5718/150580820l8xa.jpg) Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on October 05, 2007, 16:00:34 pm Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας του Τάσου Λειβαδίτη
Μέρος V(απόσπασμα) 8α 8ελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη. ... Να το φωνάξω τόσο δυνατά που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει. Να τ' ακούσει ο χρόνος και να μη σ' αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ. ... Και ξαφνικά, αγαπημένη μου, είναι σάμπως να μη χωρίσαμε ποτέ. Ποιος 8α μπορούσε εμάς τους δυό να χωρίσει! Εμείς και μ' όλη τούτη τη μεγάλη θάλασσα ανάμεσά μας είμαστε κοντά έτσι λίγο να κάνω και πάνω απ' όλη αυτή τη θάλασσα 8' αγγίξω τα μαλλιά σου. 8α βρω το στόμα σου. Εμείς είναι σα νάμαστε μπροστά σ' έν' ανοιχτό παράθυρο στο σπιτικό μας, ένα φέγγερο πρωινό του Μάη. ... Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε 8α πε8άνουμε. Αφού οι άνθρωποι 8α κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε αφού 8α τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε αφού 8' ανασαίνουν σ' ένα κόσμο που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε ε, τότε, αγαπημένη, 8άμαστε πιο ζωντανοί απο κάθε άλλη φορά. Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι 8α μας βρίσκουν στο ήρεμο ψωμί, στα δίκαια χέρια, στην αιώνια ελπίδα, πώς 8α μπορούσαμε, αγαπημένη μου, νάχουμε πε8άνει... Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on January 18, 2008, 22:14:01 pm Για την pandora :)
;) σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη Κάθισε εδώ κοντά μου Μου 'λειψες ξαφνικά Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος Χτυπάει η μοναξιά Μείνε λιγάκι ακόμα Κάτι έχω να σου πω Να πάρει ο αέρας χρώμα Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Δεν έχει αρχή και τέλος Δεν έχει μέτρημα θάλασσα που κυλάει αυτό το αίσθημα στο πιο βαθύ σκοτάδι στη δυνατή βροχή γιορτάζει η αγάπη, γιορτάζει η αγάπη της νύχτας το σκοτάδι φωτίζει το φιλί Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on January 19, 2008, 00:14:13 am Για την pandora :) ;) σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη Κάθισε εδώ κοντά μου Μου 'λειψες ξαφνικά Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος Χτυπάει η μοναξιά Μείνε λιγάκι ακόμα Κάτι έχω να σου πω Να πάρει ο αέρας χρώμα Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου Γι' αυτό, για να σε συναντήσω Δεν έχει αρχή και τέλος Δεν έχει μέτρημα θάλασσα που κυλάει αυτό το αίσθημα στο πιο βαθύ σκοτάδι στη δυνατή βροχή γιορτάζει η αγάπη, γιορτάζει η αγάπη της νύχτας το σκοτάδι φωτίζει το φιλί ^kissy^ ^kissy^ ^kissy^ ^kissy^ γι'αυτό με εμπνέεις ξωτικούλι ρισπέκτ ps συντονίζομαι πολύ με τηλεπικοινωνιακούς εγκεφάλους τελευταία και αρχίζω να φοβάμαι!!!! :D :P ^boil^ (κάψιμο :D) Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on January 22, 2008, 01:10:39 am Περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων
όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών, απομεινάρια μοναξιάς κάτω από τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες. Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στα χέρια σου χάνονταν μυστηριωδώς: σα να 'σουν κάπου αλλού την ώρα που τα χρησιμοποιούσες. Ίσως γι'αυτό κι οι αποτυχίες σου δεν σε πλήγωσαν ποτέ, αφού βέβαια την ώρα που αποτύχαινες εσύ δεν ήσουν εδώ. Πού ήσουν λοιπόν; Και γιατί γύρισες; Λοιπόν, τί κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας έζησα κι εγω αφηρημένα - βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας αλλά τα πουλιά πετούσαν πιό πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν' ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο) και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραινων για κείνους που άργησαν ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες και στάθηκα για πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί έτσι έμαθα τί θα πεί αιωνιότητα Τάσος Λειβαδίτης αποσπάσματα από το "Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα" (christine ^notworthy^ ^kissy^) ps παίζει έρωτας με αυτόν τον ποιητή..... :) Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on January 29, 2008, 00:40:00 am "Αγαπημένη μου, ακούς;
Πώς θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου, αγαπημένη μου, πώς θ' άναβα μια λάμπα αφού δεν θατανε να σε δώ πώς να κοιτάξω ένα τοίχο που δεν θα περνοδιαβαίνει ο ίσκιος σου πώς ν' ακουμπήσω ένα τραπέζι που δεν θ' ακουμπάς τα χέρια σου μια φέτα ψωμί που δεν θα τη μοιραζόμαστε, πώς να την αγγίξω; Μα όσο πάει και μεγαλώνει αυτός ο θόρυβος. Δεν έχει τόπο να κοιμηθείς. Γωνιά δεν είναι να καθίσεις. Όχι,δεν είναι ο άνεμος, φτάνει από πιό βαθιά Κόψε λοιπόν, αγαπημένη, το σεντόνι μας σκίσε το φόρεμά σου και βούλωσε τις χαραμάδες. Οι άνθρωποι ρίχνουν βιαστικά στο μπόγο τους όλο το σπιτικό τους γιατί όλο τους το σπιτικό δεν είναι παρά λιγο ψωμί, ένα ενθύμιο κ η αγάπη τους στη ζωή. Ύστερα φιλιούνται και χάνονται μέσα στη νύχτα. Ύστερα μένουμε εμείς. Πού μένουμε; Γιατί μένουμε; Πώς θ' άνοιγα μιά πόρτα όταν δεν θα τανε για να σε συναντήσω πώς να διαβώ ένα κατώφλι, αφού δε θαναι για να σε βρώ. Όχι, δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου, αγαπημένη μου. Τάσος Λειβαδίτης Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on February 02, 2008, 01:26:27 am ΕΡΩΤΑΣ 'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους, δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι, βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα, κάπου μακριά. Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού. Τάσος Λειβαδίτης (http://image.dek-d.com/8/720002/t_8538359.jpg) ps ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ - βιωματικό..... Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on February 16, 2008, 01:12:58 am Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πρίν σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε. Τί έχεις αγόρι; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα. Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια. Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λειπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μεσ' τον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. [...] Ύστερα ερχόταν η βροχη. Μα έγραφα σ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομά σου κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου κι έτσι είχε πάντοτε η ζωη ουρανό κι εμπιστοσύνη. Θυμάσαι που γονάτιζα τα βράδυα και σου 'βγαζα τα παπούτσια πόσο με πίκραιναν τα παπούτσια σου, πάντοτε λυπημένα, φαγωμένα στις άκρες ίσως κιόλας να μπάζανε νερά, αγάπη μου μα δεν το' λεγες. Μόνο χαμογελούσες. Ύστερα έσκυβες σιωπηλή και μπάλωνες το παλιό σακάκι μου. Εν' ανθισμένο κλωνάρι μυγδαλιάς ο γερτός λαιμός σου. Όχι λοιπόν, δε θα σε πάρει από τα χέρια μου ο άνεμος μήτε η νύχτα κανείς δε θα σε πάρει. Ακούς; Ακούς; Ήταν τότε που οι μέρες δεν ξέρανε την καταχνιά τότε που άδειαζε η δύση στην αυλή μας μια ποδιά γεμάτη ροδοδάφνες. Θυμάσαι ένα βράδυ που χτένιζα τα μαλλιά σου και συ με κοίταζες από τον καθρέφτη και κάτι σιγοτραγουδούσες; Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη Τάσος Λειβαδίτης - "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- "Μ' αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά εγώ κι εκείνη, όνειρα, φιλιά.... Το 'δερνε ο αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι, κι αγκαλιά και γλυκαπαντοχή αχ, το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή Παρ' το στεφάνι μας Παρ' το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πιά δεν έχουμε ζωή κράτα το χέρι μου και πάμε, αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε, κι ας είμαστε φτωχοί. Τάσος Λειβαδίτης Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on February 20, 2008, 23:00:37 pm Λειβαδίτης Τάσος (1922-1988) Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 και «έφυγε» ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988, στα 66 χρόνια του. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία.Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες. Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ. Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του. Το 1946 παντρεύεται τη Μαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη, Του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας – άγγελος σε όλη του τη ζωή. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται στο λογοτεχνικό στερέωμα με το ποίημα "Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη", που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη. Το 1947 δημοσιεύεται στη "Νέα Εστία", το εκτενές ποίημα του "Η κυρά της Οστριας". Εκδίδει μαζί με άλλους νέους, το λογοτεχνικό περιοδικό "Θεμέλιο". Την τετραετία 1948 -1952, εξόριστος για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, τον Αη-Στράτη και την Μακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς (Κατράκης, Ρίτσος, Δεσποτόπουλος, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Καρούσος, κ.α.). Το 1952 - Εκδίδει τα πρώτα του βιβλία "Μάχη στην άκρη της νύχτας" και "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" και το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία. Το βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου. 1955 -στις 10 Φεβρουαρίου, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά. 1956 - Δημοσιεύει τον "Ανθρωπο με το ταμπούρλο" και το 1957 - Εκδίδει την ποιητική συλλογή "Συμφωνία αρ. 1", για το οποίο ο Δήμος Αθηναίων τον βραβεύει με το Πρώτο βραβείο Ποίησης. Ηδη απο το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας. Σε αυτό το διάστημα αλλά και αργότερα ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ακολουθούν τα βιβλία, το 1958 "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια" , το 1960 - η -"Καντάτα". Το 1961 τον Οκτώβριο, περιοδεύει με τον Μίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Νάουσα, Βέροια, όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών απαγγέλει ή συνομιλεί με το κοινό. Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο της ταινίας "Συνοικία το ΄Ονειρο" με τους Κατράκη, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, κ.α. όπου ακούγονται τα τραγούδια "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Σαββατόβραδο" κ.λ.π. όλα σε στίχους Λειβαδίτη και που με άλλα τραγούδια επίσης σε στίχους Λειβαδίτη θα συμπεριλάβει αργότερα ο Θεοδωράκης στο δίσκο του "Πολιτεία". Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές. 1967 - 72 - Ο ποιητής βυθίζεται στην σιωπή. Μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει ή μεταφράζει με το ψευδώνυμο Ρόκκος, έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της β φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή ενδοσκόπησης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη. 1976 και 1979 - Του απονέμεται το Β' και Α1 Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Βιολί για μονόχειρα" και "Εγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα. Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. 1978 - Γράφει τους στίχους των δίσκων "Τα λυρικά", "Οκτώβρης 78" και "Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο", όλα σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Τραγούδια με στίχους του έχει μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος. 1982 - Αύγουστος: Αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα υγείας. Νοσηλεύεται με καρδιακό έμφραγμα σε νοσοκομείο. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. 1985 - Εκδίδονται η συλλογή "Βιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση Β. 1988 - Οκτώβρης: Ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο. Το 1990 ολοκληρώνεται και ο τρίτος τόμος των Απάντων του, με τίτλο Ποίηση Γ. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το έργο που άφησε στο συρτάρι του πριν πεθάνει, "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου". 1989 Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on February 20, 2008, 23:20:39 pm Αυτό είναι τόπικ.... ;)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: aliakmwn on February 20, 2008, 23:22:29 pm http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/12.html
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/Mand37.htm και http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/6.html http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/NeaAriadn13-14.htm Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on February 20, 2008, 23:30:53 pm http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/12.html http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/37/Mand37.htm και http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/6.html http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/13-14/NeaAriadn13-14.htm ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ respect θεός ειδικά η "επιστροφή"..... ποπώ....λειβαδίτης... ο δεύτερος λατρεμένος μου ποιητής μετά τον Ελύτη, με το Μονόγραμμα και τη Μαρίνα των βράχων...... ps πολύ κόκκινο έπεσε αλιάκμων στα ποιήματα που διάλεξες :D ;D Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on February 20, 2008, 23:51:49 pm Η δίκη του αιώνος
Σάς παρακαλώ αφήστε με να περάσω, είμαι ο μοναδικός μάρτυς σ' αύτη τη δίκη, πρόκειται για το έγκλημα του αιώνος. Βέβαια, όλα αυτά είναι υπερβολές της φαντασίας μου- πως αλλιώς να δικαιώσω την ύπαρξη μου σ' έναν ακατανόητο κόσμο; Συνήθως τις περισσότερες ώρες μου τις περνώ στο ζωολογικό κήπο και σκέφτομαι πράγματα τόσο θλιβερά, που τα ζώα γρυλίζουν φοβισμένα - τέλος, βγάζω το περίστροφο μου, το ακουμπώ στο μέτωπο μου και πυροβολώ αλλά μ' έχουν ξεχάσει κι οι σφαίρες μου φεύγουν προς τον ουρανό — όπως θα φύγω κάποτε κι εγώ λυπημένος, χωρίς να μάθω ποτέ ποιος είμαι. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on February 20, 2008, 23:59:21 pm Πολύτιμος στίχος
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί. Δειλινό Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα - αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα κι έτρεχα να τη σώσω. Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον. Τερέζα Εκείνο το βράδυ γύρισα ανήσυχος «Τερέζα», φώναξα, τίποτα, έψαξα τα δωμάτια, κατέβηκα στο υπόγειο «που είναι η Τερέζα;» ρώτησα, «πέθανε, είπε κάποιος – την κηδέψαμε χθες», «ηλίθιοι, φώναξα, σας ξεγέλασε, δεν ξέρετε τι μεγάλη πουτάνα ήταν » κανείς δε μίλησε «μα πως μπορεί ένας άγγελος να πεθάνει » είπα κλαίγοντας. Άνοιξα το παράθυρο και πράγματι εκεί στο βάθος τ’ ουρανού έλαμπε η Τερέζα σαν άστρο. Title: Re: Ποίηση Post by: Appelsinpiken on June 22, 2008, 23:16:24 pm Ο τυφλός με τον λύχνο του Τάσου Λειβαδίτη Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα, και μάλιστα χωρίς νά' ναι κανείς στην άλλη μεριά του τραπεζιού - κανείς; αστείοι που είμαστε - αντίκρυ μου εκεί κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δε μπορώ να βρώ μια υπεκφυγή, μια διέξοδο... Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει. Ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ. Ο Θεός, για μια ακόμα φορά, με κέρδιζε με την καινούργια μέρα του. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on June 24, 2008, 15:36:17 pm Ανταμοιβή
Ένα παιδί κοιμάται. Όλη τη μέρα έκλαψε. Αλλά τώρα χαμογελάει καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα το ξεσκέπαστο πόδι του Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: promitheas on August 01, 2008, 02:41:05 am ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαιγια την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξειςτα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρεςμα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριάστα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναιγια να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς,αύριο οι άνθρωποι θα χάνονταιστη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσειςγια μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειραθα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνειςγια να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαιένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςθα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια! Title: Re: Ποίηση Post by: Appelsinpiken on December 19, 2008, 12:46:23 pm Κι ύστερα,κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου, είναι σα να σου παίρνει μια ακόμα βελόνα γραμμοφώνου,ωσπου τελικά πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου... Τάσος Λειβαδίτης Title: Re: Ποίηση Post by: Appelsinpiken on December 19, 2008, 12:59:46 pm Mικρά γυμνάσματα λησμονιάς
μου είναι απαγορευμένο να πώ το τέλος μιάς ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ. Mικρή πραγματεία ...κρύβω τα λίγα χρήματά μου, για να μπαίνει πιό άφοβα απ' το παράθυρο το φώς του φεγγαριού. Eφαρμοσμένος μαρξισμός ...δεν είχε πού να πάει, ώσπου σηκώθηκε και με αργά, αβέβαια βήματα ανέβηκε στον ουρανό. Παράδοξα απογεύματα Iσως να το 'βρα. Aλλά δεν θα σας το πώ. Γιατί τότε εσείς τί θα ψάχνετε; Διαθήκη "Mα πως περπατάς επί των κυμάτων;" ρώτησα. "Eχασα τον δρόμο" μου λέει. Aπάντηση Oι μεγάλες φτερούγες του δεν χωράνε μέσα στον ύπνο. O ποιητής I Λένε μάλιστα πως όταν πέθανε ακολούθησαν τη νεκρική πομπή όλες οι λάμπες πετρελαίου των θλιμμένων προαστίων, χαμηλωμένες βέβαια για την περίσταση. Kι έτσι εξηγήθηκαν πολλές απ' τις παλιές υπερβολές του. O ποιητής II Oι άνθρωποι βιάζονται: έγνοιες, βιοτικές συνθήκες, όνειρα συμβιβασμοί - πού καιρός να γνωρίσουν τη ζωή τους. Kαθ' ημέραν βίος Kι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα, για να σκεπάζει ίσως και εκείνον που δε γίναμε. Mητρικές προβλέψεις Tόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του. Aυτοπροσωπογραφία Kι άξαφνα ανακαλύπτεις σ' ένα άγαλμα όλη τη λησμονιά ή σ' ένα λόγο αστόχαστο την πιό αληθινή μαρτυρία. Nύχτα Yποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις - και γίνονται πουλιά. Ποιητές Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Mην ξυπνάς: θα μετανοιώσεις. Πείρα αιώνων Aς γράψουμε, λοιπόν, ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο, κι όπως περπατάμε ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη στο δρόμο. Aυριο, μεθαύριο θα το βρούν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του. Παρελθόν Kι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε. Eρωτας ...ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν εν' άστρο σαν τη μόνη ανταπόδοση. Eυλογία ...πάντα γίνεται ένα έγκλημα εκεί που δε συμβαίνει τίποτα. Tο τέλειο έγκλημα Tο παντελόνι του το άφησε στα δόντια των σκυλιών. Mε το σακκάκι του σκέπασε ένα άγαλμα. Δραπέτης Oταν πεθάνουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε έρχονται και στέκουν κάπου εκεί στη κάμαρα. Kι άξαφνα όλοι σέβονται νεκρό το χτεσινό "παλιόσκυλο". Yστεροφημία Tότε χτύπησαν την πόρτα. Eγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Kι έτσι μια καινούργια θλίψη μπήκε στον κόσμο. Eπιμύθιο ...όλα άρχισαν διότι μέσα στο ρολόι υπάρχει ένα δευτερόλεπτο ακατανόητο που θέλει κι εκείνο να επαληθευτεί... ...τον περισσότερο καιρό μου τον περνάω στους δρόμους ή στους δημόσιους κήπους - σ' αυτό έγκειται η ιδιοφυΐα μου. ...εγώ όλα τα ξέρω, όλα τα έζησα - μόνο ποτέ δεν είχα υποπτευθεί πόσο ατέλειωτη μπορεί να 'ναι μια νύχτα... ...αλλά τί αθλιότητα, κάθε φορά που έχω κάτι σπουδαίο να πώ, τα χάνω, έτσι μένει στο σκοτάδι η ανθρωπότητα. ...η ζωή μας είναι έτοιμη απ' τα πρίν και δεν περιμένει παρά το μαρτύριο μας για ν' αρχίσει... Kι, ώ αναμνήσεις, που συγκρατείτε κάτι πιό πολύ απ' αυτό που ζήσαμε... ...ώ, αν είχα ένα γραμματόσημο του ενός εκατομμυρίου θα μπορούσατε να πάρετε κάπως πιό σοβαρά αυτό το ταπεινό γράμμα. ...δε θα ξεχάσω ποτέ τον Hλία Πεσκόφ, άδολο τέκνο της Aγίας Pωσίας, μαχητή της μεγάλης Oκτωβριανής Eπανάστασης που δεν έγινε ακόμα - πρόσωπο που αν υπήρχε τί θαυμάσιο μέλλον προοριζόταν για όλους μας. Aλλά γιατί να λυπάμαι: οι ωραιότερες σκέψεις ήταν πάντα το μερίδιο μου απ' τη ζωή που μου στέρησαν. ...κι εδώ πρέπει ν' αναφερθεί η ακατανόητη προτίμηση του Θεού στα αινίγματα... ...όπως κι οι πιό ωραίες επιθυμίες μου που μ' εμπόδισαν πάντα να ζήσω. ...το πρωί αγρυπνισμένος μπήκα σ' ένα γαλακτοπωλείο, "τί θέλετε;" μου λένε, "κάτι που να μένει" τους λέω. ...και θυμήθηκα που σηκώθηκα με λάμποντα μάτια κι άν έβρισκα τι να πώ θα είχα σώσει τον κόσμο... Γι' αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια μιάς και δεν ήταν ποτέ πραγματική... Τάσος Λειβαδίτης Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on March 19, 2009, 01:57:03 am Δημοτικό α
Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους, γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε. Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί, σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της. Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε, γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν. Χώμα που γείραμε, άρπαξε την, φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την. Κι εσύ,ήλιε μου, που απ'το ανοιχτό παράθυρο την έβλεπες στο κρεβάτι μας γυμνή, πάρε,α,πάρε και τα δικά μου μάτια να της φέγγεις πιο πολύ. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on March 24, 2009, 18:16:42 pm Ο Ζογκλέρ με τα πορτοκάλια
Σα να μην ακουμπάς στο χώμα, μα σα νάσαι σε μια μεγάλη σκάλα πάνω, που κι αυτή σε μια άλλη σκάλα στηρίζεται, κι εκείνη το ίδιο σ άλλη, αναρίθμητες σκάλες, που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις, πες τες: φιλοδοξία,οίχτο, αλαζονεία, ονόμασέ τες φόβο θανάτου, κι άλλον φόβο ετούτον, πιο μεγάλο, της ζωής, πες τες: οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες εκείνων που δώσαν το αίμα και δεν γνώρισες ποτέ σου, ονόμασέ τες: μέρες, πες τες νύχτες και πες τες και Θεό και Τίποτα και χρόνο και δικαιοσύνη όλα τα ονόματα, η κάθε λέξη μια επικίνδυνη, μεγάλη σκάλα είναι, κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα ετούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on May 07, 2009, 21:24:07 pm Αλλά τα βράδια Και να που φτάσαμε εδώ Χωρίς αποσκευές Μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος? Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας, αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα Σκληρός, άκαρδος κόσμος, που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ το δέντρο που βρέχεται? Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα Αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Καθώς μένω στο δωμάτιο μου, μου ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες? Φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο, κι αν κάποτε μ άκουσαν να γαβγίζω ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη μ ένα άστρο ή μ ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών? Αλλά τα βράδια τι όμορφα που μυρίζει η γη! Δως μου το χέρι σου.. Δως μου το χέρι σου.. https://www.youtube.com/watch?v=E3wOncrlGp4 Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on May 24, 2009, 21:58:51 pm "...και να,που ενα καινουργιο ζευγαρι ανεβαινει κιολας την σκαλα, ετοιμο να ριψοκινδυνευσει την ψυχη του στην μεγαλη αβεβαιοτητα του ερωτα..."
Τάσος Λειβαδίτης Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on November 13, 2009, 15:45:27 pm Ασφαλής Κατεύθυνση
Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός : κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα – κι ας είναι ευλογημένο τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ’ τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ’ τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου … Τάσος Λειβαδίτης από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983 Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on November 13, 2009, 15:48:10 pm Εις μνήμην
Κάποτε θα πάρουμε ένα γράμμα, θα 'ναι από μιαν άλλη εποχή, θα το ακουμπήσουμε στο τραπέζι αμήχανοι, θα σκεφτούμε πόσο είμαστε ακόμα ξένοι, οι λέξεις θα 'χουν γίνει φαντάσματα, στο δρόμο θα βρίσκεις καμιά φορά ένα επισκεπτήριο, αλλά δε θα 'χουμε μνήμη, τα καφενεία άδεια σαν τοπία του υπερπέραν - και μόνον εγώ, τότε, ο τρελός θα σηκωθώ και θα φωνάξω «σύντροφοι», σαν να απαντάω στην ατέλειωτη αυτή σιωπή ... Το ημερολόγιο θα δείχνει Οκτώβριο - με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις. Τάσος Λειβαδίτης από τη συλλογή Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983 Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Αιμιλία η φτερωτή χελώνα on November 13, 2009, 16:41:17 pm Για το Πολυτεχνειο:
Κοιμηθείτε Αδέρφια (απόσπασμα άπο ‘'το συντροφικό τραγούδι'') Κοιμηθείτε, αδέρφια. Σ' όποιο χώμα κι αν πέσατε θ' ακούτε τώρα τα πλατιά βήματα των συντρόφων σας που προχωράνε σ' όλη τη γη θ' ακούτε να τραγουδάνε τα πελώρια τραγούδια που ΄χατε κάποτε κι εσείς τραγουδήσει που οι ήχοι τους ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και πηγαίνουν κι έρχονται σαν τις μεγάλες αναπνοές του ανέμου πάνω από απέραντα χωράφια με στάχυα. Θα τ'ακούτε, σαν καταιγίδα τώρα, να τραγουδιώνται απ' όλους τους λαούς μαζί. Και με τα δυνατά σας χέρια μες απ'το χώμα. Θα υποβαστάζετε τον κόσμο...... _________________________________________________ __ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαιγια την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξειςτα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρεςμα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριάστα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναιγια να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς,αύριο οι άνθρωποι θα χάνονταιστη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσειςγια μια στιγμή να ονειρευτείςεκατομμύρια ανθρώπινα όνειραθα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σουαν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνειςγια να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαιένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςθα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια! https://www.youtube.com/watch?v=1HR0tVN2t4g Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: abdel razek mahmut favala on November 13, 2009, 21:41:16 pm ρισπέκτ στο μέλος guest@ (http://www.thmmy.gr/smf/index.php?action=profile;u=480)
Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Appelsinpiken on January 05, 2010, 19:12:35 pm Χρωματίζω πουλιά
Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ… Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν… γιατί χειμώνιασε… Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ… κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο… Δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου γιατί χειμώνιασε, Κύριε, κι όσο πάει και σκοτεινιάζει. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on November 19, 2011, 16:59:15 pm Ενθύμημα
Μέσ' από έρημους δρόμους βρέθηκα κάποτε στη γκρίζα συνοικία των χαμένων καιρών, στάθηκα σ' ενα καφενείο, ήπια κονιάκ, απ' τη μεριά του ήλιου κάθονταν δυό γέροι, δε με θυμήθηκαν, τα χείλη τους τρεμόπαιζαν σαν να μουρμούριζαν κάποιο μυστικό που μόλις είχαν μάθει και που θα το ξεχνούσαν σε λίγο για πάντα κι αυτό εδώ γεννήθηκα, ανάμεσα σε πολύτεκνες οικογένειες που κοιμόντουσαν όλοι στο πάτωμα, τα χέρια των αγοριών ψαχούλευαν τα κορίτσια σα να ξεφύλλιζαν το πρώτο τους αναγνωστικό - συνοικία των μικρών διαβόλων που πέθαιναν αναμάρτητοι στα πέντε ή στα δεκαεφτά τους χρόνια σκοτεινά μικρομάγαζα όπου οι γυναίκες αγόραζαν φουρκέτες, οι άντρες καπνό και τα παιδιά όνειρο σε χρωματιστά χαρτάκια στο δρόμο προς το σταθμό ύποπτα ξενοδοχεία, όπου οι καμαριέρες άκουγαν τόσους ερωτικούς στεναγμούς που ξεχνούσαν να γεράσουν τ' αγόρια τραγουδούσαν στις γωνίες - λαρυγγισμοί παιδιών που δε θα υπήρχαν του χρόνου οι γυναίκες τ' απογεύματα έβγαιναν στις ξώπορτες κι άκουγαν τη ρομβία ή μιλούσαν για κάποιο ταξίδι τους, νιόνυφες, στην Τήνο θυμάμαι τα βράδυα που γυρίζοντας από μια σταυροφορία στο άγνωστο προφταίναμε πάντα το τέλος του δείπνου : φακές ή τηγανητά αυγά - σα δυο μικρά ηλιοτρόπια κι ύστερα ο θόρυβος απ' το πλύσιμο των πιάτων έφτανε σβησμένος μες τον ύπνο μας σαν ένα σύντομο χαίρε της ατελείωτης μέρας θυμάμαι τα χειμωνιάτικα απογεύματα μ' ένα χιόνι από παλιά παραμύθια θυμάμαι τ' ανοιξιάτικα πρωϊνά που οι ραπτομηχανές κελάρυζαν σα ρυάκια κι αργότερα, έφηβος, χορεύαμε στις αυλές, φωνόγραφος με χερούλι, γρατζουνισμένο ταγκό, κι όπως σφίγγαμε πάνω μας τα κορίτσια, εκείνα κοίταζαν σα μαρμαρωμένα το κενό ή μας έσπρωχναν κι έφευγαν πανικόβλητα - αμέτρητες σελίδες που δε γράφτηκαν ποτέ - ποιός ποιητής θα σε τραγουδήσει, φτωχή λυπημένη συνοικία, ή ποιός θα μιλήσει για κείνα τ' άλλα που συμβαίνουν λίγο πιο κεί από την πραγματική ζωή ω, αν μπορούσα να ξαναρχίσω απ' την οδό Κεραμέων, τότε που περιδιάβαζα κάτω απ' τις πιπεριές μ' έναν Σοπενάουερ στην τσέπη σ' εκείνο το ρομαντικό ρόλο που "έπαιζα" τότε, ανακαλύπτω τώρα ότι υπήρξε ο πιο αληθινός εαυτός μου απ' το λόφο φυσούσε εν' απαλό αεράκι που σου 'φερνε δάκρυα κι ο ουρανός την άνοιξη ήταν τόσο γαλάζιος, που θα ήθελες να πεθάνεις γιατί ο θάνατος είναι πάντα η συνέχεια ενός μεγάλου ονείρου - συνοικία με τις παιδικές ψείρες που δε μας ταπείνωναν γιατί μας θύμιζαν τις ωραίες διηγήσεις του θείου που είχε κάνει αιχμάλωτος στη Μικρά Ασία με τα "Μικρά Μυστικά" των κοριτσιών, που εξαφανίζονταν μυστηριωδώς μόλις γίνονταν γυναίκες ή τον Ιούλιο Καίσαρα που διάβαινε καμιά φορά στο βάθος, ξεφεύγοντας το ανιαρό μάθημα της Ιστορίας και τ' ωραίο κορίτσι της οδού Νηλέως που πλάγιαζα μαζί της σαν έφηβος, όταν έμεινε έγκυος τη χτύπησα, εκείνη απελπισμένη πήγε σ' λενα σκιτζή γιατρό και πέθανε από αιμορραγία. Αλλά τώρα έρχεται κάθε νύχτα φέρνοντας μαζί της μια ολόκληρη χορωδία αγγέλων - ίσως γι' αυτό δε μπορώ τις νύχτες να κοιμηθώ. Συνοικία, που απ' τ ' ανοιχτά παράθυρα των καπηλειών ερχόταν η μυρουδιά του κρασιού σαν θεία συγχώρεση. Όμως, ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί δεν πραγματοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα. (Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα) Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Karaμazoβ on September 23, 2012, 11:58:05 am Μεγάλη σταλίνα ο Λειβαδίτης :D
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος. Ο Στάλιν πέθανε. Ο ίσκιος απ' το μεγάλο φέρετρο του χαράζει ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων. Από το φέρετρο που σήμερα το σηκώνουνε στους ώμους τους οι λαοί. Ο Στάλιν ζει. Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη. Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία. Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος. Κοιτάχτε τον. Νάτος Πελώριος Σαν ένα βουνό. Όπου κι' αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει. Κι' οι εργάτες ανεβασμένοι στην πελώρια σκαλωσιά του ήλιου. Με τα σφυριά τους σκαλίζουν τη μορφή του στην είσοδο της Ιστορίας. Ο Στάλιν ζει. Ακούστε, ακούστε λοιπόν Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει. Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος. Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: pandora on September 23, 2012, 15:54:20 pm με προκαλείς να σου κάψω τον εγκέφαλο :D
http://www.youtube.com/watch?v=J3uj2mF2eFM&feature=related Title: Re: Τάσος Λειβαδίτης Post by: Maylo on January 11, 2013, 01:52:57 am Έχω κλάψει με Λειβαδίτη...
<<Και όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον , είμαστε ήδη νεκροί...>> |