Τάσος Λειβαδίτης

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[guest@]

O αιώνιος διάλογος

Τάσος Λειβαδίτης

Κι ο άντρας είπε: *Πεινώ*. Κι η γυναίκα του' βαλε ψωμί πάνω στο τραπέζι.
Κι ο άντρας απόφαγε. Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.
Κι η γυναίκα είπε: Είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω.
Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη, και όμως φοβάμαι.
Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.
Κι ο άντρας είπε:*διψώ*. Κι εκείνη, σήκωσε σα πηγή τον μαστό της.
Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρωθη.
Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. Και εκείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.
Κι ο άντρας είπε: θα' θελα να μαι ο Θεός. Κι η γυναίκα είπε:θα γεννήσω σε λίγο.
Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.
Και μια καινούργια μέρα ξημέρωσε.

[guest@]

Βιογραφία

Τάσος Λειβαδίτης

«Πρέπει, οπωσδήποτε, ν' αλλάξω ζωή, αλλιώς είμαι χαμένος.

Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος.

Aν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα, υποχρεώσεις και συνήθειες και συμβιβασμοί, αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις-μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.

Τότε, αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι, ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο όπως ονειρευόμουν από παιδί...»

Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.

Κι έκλαιγε.

Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.

Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα.

Και σε μερικά χρόνια πέθανε.

[guest@]

Φ υ σ ά ε ι , στα σταυροδρόμια του κόσμου.

Τάσος Λειβαδίτης

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

'Έβρεχε εκείνο το βράδυ
ανέβηκα τα σκαλιά
κανείς στην κάμαρα
έτρεμε σε ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα

" Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις
αγαπώ άλλον " έγραφε
 
Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω

Δρόμοι λασπωμένοι
κίτρινα φώτα
ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω από τις ομπρέλες τους

Σε λίγο θ' ανάβουνε το φως
θα κοιτάζονται στα μάτια
και θα πετάνε από πάνω τους
όλη τη μοναξιά

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι κι αυτό

"Αγαπώ άλλον" με κόκκινα πελώρια γράμματα
θάταν υπέροχη διαφήμιση
 
Που είσαι, που να πάω, φυσάει, κρυώνω

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
Χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν, και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε…
Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ…
κάνε λοιπόν Κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο…
Δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου, δος του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε…

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ως τη λαιμητόμο ή έστω ως το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.
Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας.

 


Σκόρπια αποσπάσματα από τη συλλογή "Φυσάει, στα σταυροδρόμια του κόσμου" που έχει μελοποιηθει, τα νοήματα συγκλονιστικά όπως και οι ερμηνείες. Ψάξτε το!

[Appelsinpiken]

   
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

[Appelsinpiken]

αυτό το Αστέρι είναι για όλους μας (απόσπασμα) του Tάσου Λειβαδίτη

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν είμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε.
Τι έχεις αγόρι; Δε μίλαγα.
Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα. Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια. Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου. Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο. Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια. Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα. Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.
Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα. Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω - πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γεννήσανε για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

[pandora]

Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα είταν τόσο όμορφα κίτρινο. Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια. Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα. Βαδίζαμε δίχως λέξη. Μα και τι να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου τόσο μεγάλα.
Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο είταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα. Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω - πόσο σου πήγαιναν.

[....]
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.[/b]

 :'(

τι μας κάνεις να ξερες.....

[Appelsinpiken]

Ανώμαλα Πάθη του Τάσου Λειβαδίτη

Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο,
θά 'ναι φθινόπωρο
σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία,
εκεί που, όταν ξεπέσαμε,
ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ―
από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα,
αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου:
τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί,
ας είμαστε ειλικρινείς,
εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα
κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου
ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση σαν την αθανασία των ποιητών...

[Appelsinpiken]

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας του Τάσου Λειβαδίτη

Μέρος V(απόσπασμα)

8α 8ελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.

...

Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ' ακούσει ο χρόνος και να μη σ' αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

...

Και ξαφνικά, αγαπημένη μου,
είναι σάμπως να μη χωρίσαμε ποτέ.
Ποιος 8α μπορούσε εμάς τους δυό να χωρίσει!
Εμείς και μ' όλη τούτη τη μεγάλη θάλασσα ανάμεσά μας
είμαστε κοντά
έτσι λίγο να κάνω και πάνω απ' όλη αυτή τη θάλασσα
8' αγγίξω τα μαλλιά σου. 8α βρω το στόμα σου.
Εμείς είναι σα νάμαστε μπροστά σ' έν' ανοιχτό παράθυρο
στο σπιτικό μας, ένα φέγγερο πρωινό του Μάη.

...

Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε 8α πε8άνουμε.
Αφού οι άνθρωποι 8α κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε
αφού 8α τραγουδάνε το τραγούδι που αγαπήσαμε
αφού 8' ανασαίνουν σ' ένα κόσμο που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε
ε, τότε, αγαπημένη, 8άμαστε πιο ζωντανοί απο κάθε άλλη
φορά.

Αφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι 8α μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πώς 8α μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
νάχουμε πε8άνει...

[Appelsinpiken]

Για την pandora 

 

   

σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

[pandora]

Για την pandora 

 

   

σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

 

γι'αυτό με εμπνέεις ξωτικούλι

ρισπέκτ

ps συντονίζομαι πολύ με τηλεπικοινωνιακούς εγκεφάλους τελευταία και αρχίζω να φοβάμαι!!!!  (κάψιμο  )

[pandora]

Περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων
όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών, απομεινάρια μοναξιάς κάτω από τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες.

Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στα χέρια σου
χάνονταν μυστηριωδώς: σα να 'σουν κάπου αλλού την ώρα που τα χρησιμοποιούσες.

Ίσως γι'αυτό κι οι αποτυχίες σου δεν σε πλήγωσαν ποτέ,
αφού βέβαια την ώρα που αποτύχαινες
εσύ δεν ήσουν εδώ. Πού ήσουν λοιπόν;
                   Και γιατί γύρισες;

Λοιπόν, τί κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος,
  γιατί όπως όλοι μας
έζησα κι εγω αφηρημένα - βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιό πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν' ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)

και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραινων για κείνους που άργησαν
ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες
και στάθηκα για πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι νεκροί
έτσι έμαθα τί θα πεί αιωνιότητα

Τάσος Λειβαδίτης

αποσπάσματα από το "Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα" (christine  )

ps παίζει έρωτας με αυτόν τον ποιητή.....

[pandora]

"Αγαπημένη μου, ακούς;
Πώς θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου, αγαπημένη μου,
πώς θ' άναβα μια λάμπα αφού δεν θατανε να σε δώ
πώς να κοιτάξω ένα τοίχο που δεν θα περνοδιαβαίνει ο ίσκιος σου
πώς ν' ακουμπήσω ένα τραπέζι που δεν θ' ακουμπάς τα χέρια σου
μια φέτα ψωμί που δεν θα τη μοιραζόμαστε, πώς να την αγγίξω;

Μα όσο πάει και μεγαλώνει αυτός ο θόρυβος.
Δεν έχει τόπο να κοιμηθείς. Γωνιά δεν είναι να καθίσεις.
Όχι,δεν είναι ο άνεμος, φτάνει από πιό βαθιά
Κόψε λοιπόν, αγαπημένη, το σεντόνι μας
σκίσε το φόρεμά σου και βούλωσε τις χαραμάδες.

Οι άνθρωποι ρίχνουν βιαστικά στο μπόγο τους όλο το σπιτικό τους
γιατί όλο τους το σπιτικό δεν είναι
παρά λιγο ψωμί, ένα ενθύμιο κ η αγάπη τους στη ζωή.
Ύστερα φιλιούνται και χάνονται μέσα στη νύχτα.

Ύστερα μένουμε εμείς. Πού μένουμε; Γιατί μένουμε;
Πώς θ' άνοιγα μιά πόρτα όταν δεν θα τανε για να σε συναντήσω
πώς να διαβώ ένα κατώφλι, αφού δε θαναι για να σε βρώ.
Όχι, δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου, αγαπημένη μου.

Τάσος Λειβαδίτης

[pandora]

ΕΡΩΤΑΣ


'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.

Τάσος Λειβαδίτης

ps  - βιωματικό.....

[pandora]

Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πρίν σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τί έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λειπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μεσ' τον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

[...]

Ύστερα ερχόταν η βροχη. Μα έγραφα σ όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομά σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρά μας. Κράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωη ουρανό κι εμπιστοσύνη.
Θυμάσαι που γονάτιζα τα βράδυα και σου 'βγαζα τα παπούτσια
πόσο με πίκραιναν τα παπούτσια σου, πάντοτε λυπημένα,
φαγωμένα στις άκρες
ίσως κιόλας να μπάζανε νερά, αγάπη μου
μα δεν το' λεγες. Μόνο χαμογελούσες.
Ύστερα έσκυβες σιωπηλή και μπάλωνες το παλιό σακάκι μου.
Εν' ανθισμένο κλωνάρι μυγδαλιάς ο γερτός λαιμός σου.

Όχι λοιπόν, δε θα σε πάρει από τα χέρια μου ο άνεμος
μήτε η νύχτα
κανείς δε θα σε πάρει. Ακούς; Ακούς;

Ήταν τότε που οι μέρες δεν ξέρανε την καταχνιά
τότε που άδειαζε η δύση στην αυλή μας μια ποδιά γεμάτη ροδοδάφνες.

Θυμάσαι ένα βράδυ που χτένιζα τα μαλλιά σου
και συ με κοίταζες από τον καθρέφτη και κάτι σιγοτραγουδούσες;
Τα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα, στο στόμα σου
ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη

Τάσος Λειβαδίτης - "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Μ' αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ κι εκείνη, όνειρα, φιλιά....

Το 'δερνε ο αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι, κι αγκαλιά
και γλυκαπαντοχή
αχ, το σπιτάκι μας κι αυτό είχε ψυχή

Παρ' το στεφάνι μας
Παρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πιά δεν έχουμε ζωή
κράτα το χέρι μου
και πάμε, αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε, κι ας είμαστε φτωχοί.

Τάσος Λειβαδίτης

[Appelsinpiken]

Λειβαδίτης Τάσος (1922-1988)

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 και «έφυγε»  ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988, στα  66 χρόνια του.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία.Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες.

Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου.

Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει  όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται  στην  Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ.

Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος  στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του.

Το 1946 παντρεύεται τη Μαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη, Του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας – άγγελος σε όλη του τη ζωή. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα  του στο "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει.

Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται στο λογοτεχνικό στερέωμα με  το ποίημα "Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη", που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.

Το 1947 δημοσιεύεται στη "Νέα Εστία", το εκτενές ποίημα του "Η κυρά της Οστριας". Εκδίδει μαζί με άλλους νέους, το λογοτεχνικό περιοδικό "Θεμέλιο".

Την τετραετία 1948 -1952, εξόριστος για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, τον Αη-Στράτη και την Μακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς (Κατράκης, Ρίτσος, Δεσποτόπουλος, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Καρούσος, κ.α.).

Το 1952 - Εκδίδει τα πρώτα του βιβλία "Μάχη στην άκρη της νύχτας" και "Αυτό το αστέρι  είναι για όλους μας" και το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο  του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία.

Το βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα  κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου.

1955 -στις 10 Φεβρουαρίου, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά. 1956 - Δημοσιεύει τον "Ανθρωπο με το ταμπούρλο" και το 1957 - Εκδίδει την ποιητική συλλογή "Συμφωνία αρ. 1",  για το οποίο ο Δήμος Αθηναίων τον βραβεύει με το Πρώτο βραβείο Ποίησης.

Ηδη απο  το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η  εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας. Σε αυτό το διάστημα αλλά και αργότερα ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης  με το ψευδώνυμο Ρόκκος.

Ακολουθούν τα βιβλία, το 1958  "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια" , το 1960 -  η -"Καντάτα". Το 1961 τον Οκτώβριο, περιοδεύει με τον Μίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Νάουσα, Βέροια, όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών απαγγέλει ή συνομιλεί με το κοινό.

Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο της ταινίας "Συνοικία το ΄Ονειρο" με τους Κατράκη, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, κ.α.  όπου ακούγονται τα τραγούδια "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Σαββατόβραδο" κ.λ.π. όλα σε στίχους Λειβαδίτη και που με άλλα τραγούδια επίσης σε στίχους Λειβαδίτη θα συμπεριλάβει αργότερα ο Θεοδωράκης στο δίσκο του "Πολιτεία".

Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές.

1967 - 72 - Ο ποιητής βυθίζεται  στην σιωπή. Μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει  ή μεταφράζει με το  ψευδώνυμο Ρόκκος, έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της  β φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή ενδοσκόπησης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό  βάθος του έργο του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη.

1976 και 1979  - Του απονέμεται το Β' και Α1 Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Βιολί για μονόχειρα" και "Εγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα. Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική Μ. Θεοδωράκη.

1978 - Γράφει τους στίχους των δίσκων "Τα λυρικά", "Οκτώβρης 78" και

"Λειτουργία  για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο", όλα σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Τραγούδια με στίχους του έχει μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος.

1982 - Αύγουστος: Αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα υγείας. Νοσηλεύεται με καρδιακό έμφραγμα σε νοσοκομείο. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

1985 - Εκδίδονται η συλλογή "Βιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση  Β.

1988 - Οκτώβρης: Ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.

Το 1990 ολοκληρώνεται και ο τρίτος τόμος των Απάντων του, με τίτλο Ποίηση Γ. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το έργο που άφησε στο συρτάρι του πριν πεθάνει, "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου". 1989