Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[provataki]

Καρπὸ δὲν ἔκοψα κανένα
ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς ζωῆς,
μονάχα μάζεψα ὅ,τι βρῆκα
νά ῾ναι πεσμένο καταγῆς...

...

Τώρα γυρίζω καὶ κοιτάζω
καὶ τὴ ζωὴ ἀναμετρῶ:
-πόσο μεγάλη ἦταν ἡ φόρα,
-πόσο τὸ πήδημα μικρό!

[provataki]

EMILY DICKINSON

(449)


Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο
Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε
Σε διπλανό Δωμάτιο -
Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»;
«Η Ομορφιά», του απάντησα -
«Σ' εμένα - η Αλήθεια - Ομοια τα Δυό -
Είμαστε, Αδέρφια», είπε -
Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας -
Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας -
Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας -
Και σκέπασαν - τα ονόματά μας -

[ACE]

THE WASTELAND

I. THE BURIAL OF THE DEAD

APRIL is the cruellest month, breeding   
Lilacs out of the dead land, mixing   
Memory and desire, stirring   
Dull roots with spring rain.   
Winter kept us warm, covering            5
Earth in forgetful snow, feeding   
A little life with dried tubers.   
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee   
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,   
And went on in sunlight, into the Hofgarten,     10
And drank coffee, and talked for an hour.   
Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.   
And when we were children, staying at the archduke’s,   
My cousin’s, he took me out on a sled,   
And I was frightened. He said, Marie,     15
Marie, hold on tight. And down we went.   
In the mountains, there you feel free.   
I read, much of the night, and go south in the winter.   
 
What are the roots that clutch, what branches grow   
Out of this stony rubbish? Son of man,     20
You cannot say, or guess, for you know only   
A heap of broken images, where the sun beats,   
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,   
And the dry stone no sound of water. Only   
There is shadow under this red rock,     25
(Come in under the shadow of this red rock),   
And I will show you something different from either   
Your shadow at morning striding behind you   
Or your shadow at evening rising to meet you;   
I will show you fear in a handful of dust.     30
        Frisch weht der Wind   
        Der Heimat zu,   
        Mein Irisch Kind,   
        Wo weilest du?   
“You gave me hyacinths first a year ago;     35
They called me the hyacinth girl.”   
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,   
Your arms full, and your hair wet, I could not   
Speak, and my eyes failed, I was neither   
Living nor dead, and I knew nothing,     40
Looking into the heart of light, the silence.   
Öd’ und leer das Meer.   
 
Madame Sosostris, famous clairvoyante,   
Had a bad cold, nevertheless   
Is known to be the wisest woman in Europe,     45
With a wicked pack of cards. Here, said she,   
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,   
(Those are pearls that were his eyes. Look!)   
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,   
The lady of situations.     50
Here is the man with three staves, and here the Wheel,   
And here is the one-eyed merchant, and this card,   
Which is blank, is something he carries on his back,   
Which I am forbidden to see. I do not find   
The Hanged Man. Fear death by water.     55
I see crowds of people, walking round in a ring.   
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,   
Tell her I bring the horoscope myself:   
One must be so careful these days.   
 
Unreal City,     60
Under the brown fog of a winter dawn,   
A crowd flowed over London Bridge, so many,   
I had not thought death had undone so many.   
Sighs, short and infrequent, were exhaled,   
And each man fixed his eyes before his feet.     65
Flowed up the hill and down King William Street,   
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours   
With a dead sound on the final stroke of nine.   
There I saw one I knew, and stopped him, crying “Stetson!   
You who were with me in the ships at Mylae!     70
That corpse you planted last year in your garden,   
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?   
Or has the sudden frost disturbed its bed?   
Oh keep the Dog far hence, that’s friend to men,   
Or with his nails he’ll dig it up again!     75
You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”   
 
II. A GAME OF CHESS

The Chair she sat in, like a burnished throne,   
Glowed on the marble, where the glass   
Held up by standards wrought with fruited vines   
From which a golden Cupidon peeped out     80
(Another hid his eyes behind his wing)   
Doubled the flames of sevenbranched candelabra   
Reflecting light upon the table as   
The glitter of her jewels rose to meet it,   
From satin cases poured in rich profusion;     85
In vials of ivory and coloured glass   
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,   
Unguent, powdered, or liquid—troubled, confused   
And drowned the sense in odours; stirred by the air   
That freshened from the window, these ascended     90
In fattening the prolonged candle-flames,   
Flung their smoke into the laquearia,   
Stirring the pattern on the coffered ceiling.   
Huge sea-wood fed with copper   
Burned green and orange, framed by the coloured stone,     95
In which sad light a carvèd dolphin swam.   
Above the antique mantel was displayed   
As though a window gave upon the sylvan scene   
The change of Philomel, by the barbarous king   
So rudely forced; yet there the nightingale    100
Filled all the desert with inviolable voice   
And still she cried, and still the world pursues,   
“Jug Jug” to dirty ears.   
And other withered stumps of time   
Were told upon the walls; staring forms    105
Leaned out, leaning, hushing the room enclosed.   
Footsteps shuffled on the stair,   
Under the firelight, under the brush, her hair   
Spread out in fiery points   
Glowed into words, then would be savagely still.    110
 
“My nerves are bad to-night. Yes, bad. Stay with me.   
Speak to me. Why do you never speak? Speak.   
What are you thinking of? What thinking? What?   
I never know what you are thinking. Think.”   
 
I think we are in rats’ alley    115
Where the dead men lost their bones.   
 
“What is that noise?”   
                      The wind under the door.   
“What is that noise now? What is the wind doing?”   
                      Nothing again nothing.    120
                                              “Do   
You know nothing? Do you see nothing? Do you remember   
Nothing?”   
        I remember   
                Those are pearls that were his eyes.    125
“Are you alive, or not? Is there nothing in your head?”   
                                                         But   
O O O O that Shakespeherian Rag—   
It’s so elegant   
So intelligent    130
 
“What shall I do now? What shall I do?   
I shall rush out as I am, and walk the street   
With my hair down, so. What shall we do to-morrow?   
What shall we ever do?”   
                          The hot water at ten.    135
And if it rains, a closed car at four.   
And we shall play a game of chess,   
Pressing lidless eyes and waiting for a knock upon the door.   
 
When Lil’s husband got demobbed, I said,   
I didn’t mince my words, I said to her myself,    140
HURRY UP PLEASE ITS TIME   
Now Albert’s coming back, make yourself a bit smart.   
He’ll want to know what you done with that money he gave you   
To get yourself some teeth. He did, I was there.   
You have them all out, Lil, and get a nice set,    145
He said, I swear, I can’t bear to look at you.   
And no more can’t I, I said, and think of poor Albert,   
He’s been in the army four years, he wants a good time,   
And if you don’t give it him, there’s others will, I said.   
Oh is there, she said. Something o’ that, I said.    150
Then I’ll know who to thank, she said, and give me a straight look.   
HURRY UP PLEASE ITS TIME   
If you don’t like it you can get on with it, I said,   
Others can pick and choose if you can’t.   
But if Albert makes off, it won’t be for lack of telling.    155
You ought to be ashamed, I said, to look so antique.   
(And her only thirty-one.)   
I can’t help it, she said, pulling a long face,   
It’s them pills I took, to bring it off, she said.   
(She’s had five already, and nearly died of young George.)    160
The chemist said it would be alright, but I’ve never been the same.   
You are a proper fool, I said.   
Well, if Albert won’t leave you alone, there it is, I said,   
What you get married for if you don’t want children?   
HURRY UP PLEASE ITS TIME    165
Well, that Sunday Albert was home, they had a hot gammon,   
And they asked me in to dinner, to get the beauty of it hot—   
HURRY UP PLEASE ITS TIME   
HURRY UP PLEASE ITS TIME   
Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight May. Goonight.    170
Ta ta. Goonight. Goonight.   
Good night, ladies, good night, sweet ladies, good night, good night.   
 
III. THE FIRE SERMON

The river’s tent is broken: the last fingers of leaf   
Clutch and sink into the wet bank. The wind   
Crosses the brown land, unheard. The nymphs are departed.    175
Sweet Thames, run softly, till I end my song.   
The river bears no empty bottles, sandwich papers,   
Silk handkerchiefs, cardboard boxes, cigarette ends   
Or other testimony of summer nights. The nymphs are departed.   
And their friends, the loitering heirs of city directors;    180
Departed, have left no addresses.   
By the waters of Leman I sat down and wept…   
Sweet Thames, run softly till I end my song,   
Sweet Thames, run softly, for I speak not loud or long.   
But at my back in a cold blast I hear    185
The rattle of the bones, and chuckle spread from ear to ear.   
 
A rat crept softly through the vegetation   
Dragging its slimy belly on the bank   
While I was fishing in the dull canal   
On a winter evening round behind the gashouse.    190
Musing upon the king my brother’s wreck   
And on the king my father’s death before him.   
White bodies naked on the low damp ground   
And bones cast in a little low dry garret,   
Rattled by the rat’s foot only, year to year.    195
But at my back from time to time I hear   
The sound of horns and motors, which shall bring   
Sweeney to Mrs. Porter in the spring.   
O the moon shone bright on Mrs. Porter   
And on her daughter    200
They wash their feet in soda water   
Et, O ces voix d’enfants, chantant dans la coupole!   
 
Twit twit twit   
Jug jug jug jug jug jug   
So rudely forc’d.    205
Tereu   
 
Unreal City   
Under the brown fog of a winter noon   
Mr Eugenides, the Smyrna merchant   
Unshaven, with a pocket full of currants    210
C. i. f. London: documents at sight,   
Asked me in demotic French   
To luncheon at the Cannon Street Hotel   
Followed by a week-end at the Metropole.   
 
At the violet hour, when the eyes and back    215
Turn upward from the desk, when the human engine waits   
Like a taxi throbbing waiting,   
I Tiresias, though blind, throbbing between two lives,   
Old man with wrinkled female breasts, can see   
At the violet hour, the evening hour that strives    220
Homeward, and brings the sailor home from sea,   
The typist home at tea-time, clears her breakfast, lights   
Her stove, and lays out food in tins.   
Out of the window perilously spread   
Her drying combinations touched by the sun’s last rays,    225
On the divan are piled (at night her bed)   
Stockings, slippers, camisoles, and stays.   
I Tiresias, old man with wrinkled dugs   
Perceived the scene, and foretold the rest—   
I too awaited the expected guest.    230
He, the young man carbuncular, arrives,   
A small house-agent’s clerk, with one bold stare,   
One of the low on whom assurance sits   
As a silk hat on a Bradford millionaire.   
The time is now propitious, as he guesses,    235
The meal is ended, she is bored and tired,   
Endeavours to engage her in caresses   
Which still are unreproved, if undesired.   
Flushed and decided, he assaults at once;   
Exploring hands encounter no defence;    240
His vanity requires no response,   
And makes a welcome of indifference.   
(And I Tiresias have foresuffered all   
Enacted on this same divan or bed;   
I who have sat by Thebes below the wall    245
And walked among the lowest of the dead.)   
Bestows one final patronizing kiss,   
And gropes his way, finding the stairs unlit…   
 
She turns and looks a moment in the glass,   
Hardly aware of her departed lover;    250
Her brain allows one half-formed thought to pass:   
“Well now that’s done: and I’m glad it’s over.”   
When lovely woman stoops to folly and   
Paces about her room again, alone,   
She smoothes her hair with automatic hand,    255
And puts a record on the gramophone.   
 
“This music crept by me upon the waters”   
And along the Strand, up Queen Victoria Street.   
O City City, I can sometimes hear   
Beside a public bar in Lower Thames Street,    260
The pleasant whining of a mandoline   
And a clatter and a chatter from within   
Where fishmen lounge at noon: where the walls   
Of Magnus Martyr hold   
Inexplicable splendour of Ionian white and gold.    265
 
The river sweats   
Oil and tar   
The barges drift   
With the turning tide   
Red sails    270
Wide   
To leeward, swing on the heavy spar.   
The barges wash   
Drifting logs   
Down Greenwich reach    275
Past the Isle of Dogs.   
            Weialala leia   
            Wallala leialala   
Elizabeth and Leicester   
Beating oars    280
The stern was formed   
A gilded shell   
Red and gold   
The brisk swell   
Rippled both shores    285
South-west wind   
Carried down stream   
The peal of bells   
White towers   
            Weialala leia    290
            Wallala leialala   
 
“Trams and dusty trees.   
Highbury bore me. Richmond and Kew   
Undid me. By Richmond I raised my knees   
Supine on the floor of a narrow canoe.“    295
 
“My feet are at Moorgate, and my heart   
Under my feet. After the event   
He wept. He promised ‘a new start.’   
I made no comment. What should I resent?”   
 
“On Margate Sands.    300
I can connect   
Nothing with nothing.   
The broken finger-nails of dirty hands.   
My people humble people who expect   
Nothing.”    305
 
      la la   
 
To Carthage then I came   
 
Burning burning burning burning   
O Lord Thou pluckest me out   
O Lord Thou pluckest    310
 
burning   
 
IV. DEATH BY WATER

Phlebas the Phoenician, a fortnight dead,   
Forgot the cry of gulls, and the deep seas swell   
And the profit and loss.   
                          A current under sea    315
Picked his bones in whispers. As he rose and fell   
He passed the stages of his age and youth   
Entering the whirlpool.   
                          Gentile or Jew   
O you who turn the wheel and look to windward,    320
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.   
 
V. WHAT THE THUNDER SAID

After the torch-light red on sweaty faces   
After the frosty silence in the gardens   
After the agony in stony places   
The shouting and the crying    325
Prison and place and reverberation   
Of thunder of spring over distant mountains   
He who was living is now dead   
We who were living are now dying   
With a little patience    330
 
Here is no water but only rock   
Rock and no water and the sandy road   
The road winding above among the mountains   
Which are mountains of rock without water   
If there were water we should stop and drink    335
Amongst the rock one cannot stop or think   
Sweat is dry and feet are in the sand   
If there were only water amongst the rock   
Dead mountain mouth of carious teeth that cannot spit   
Here one can neither stand nor lie nor sit    340
There is not even silence in the mountains   
But dry sterile thunder without rain   
There is not even solitude in the mountains   
But red sullen faces sneer and snarl   
From doors of mud-cracked houses
                                If there were water    345
And no rock   
If there were rock   
And also water   
And water   
A spring    350
A pool among the rock   
If there were the sound of water only   
Not the cicada   
And dry grass singing   
But sound of water over a rock    355
Where the hermit-thrush sings in the pine trees   
Drip drop drip drop drop drop drop   
But there is no water   
 
Who is the third who walks always beside you?   
When I count, there are only you and I together    360
But when I look ahead up the white road   
There is always another one walking beside you   
Gliding wrapt in a brown mantle, hooded   
I do not know whether a man or a woman   
—But who is that on the other side of you?    365
 
What is that sound high in the air   
Murmur of maternal lamentation   
Who are those hooded hordes swarming   
Over endless plains, stumbling in cracked earth   
Ringed by the flat horizon only    370
What is the city over the mountains   
Cracks and reforms and bursts in the violet air   
Falling towers   
Jerusalem Athens Alexandria   
Vienna London    375
Unreal   
 
A woman drew her long black hair out tight   
And fiddled whisper music on those strings   
And bats with baby faces in the violet light   
Whistled, and beat their wings    380
And crawled head downward down a blackened wall   
And upside down in air were towers   
Tolling reminiscent bells, that kept the hours   
And voices singing out of empty cisterns and exhausted wells.   
 
In this decayed hole among the mountains    385
In the faint moonlight, the grass is singing   
Over the tumbled graves, about the chapel   
There is the empty chapel, only the wind’s home.   
It has no windows, and the door swings,   
Dry bones can harm no one.    390
Only a cock stood on the roof-tree   
Co co rico co co rico   
In a flash of lightning. Then a damp gust   
Bringing rain   
Ganga was sunken, and the limp leaves    395
Waited for rain, while the black clouds   
Gathered far distant, over Himavant.   
The jungle crouched, humped in silence.   
Then spoke the thunder   
DA    400
Datta: what have we given?   
My friend, blood shaking my heart   
The awful daring of a moment’s surrender   
Which an age of prudence can never retract   
By this, and this only, we have existed    405
Which is not to be found in our obituaries   
Or in memories draped by the beneficent spider   
Or under seals broken by the lean solicitor   
In our empty rooms   
DA    410
Dayadhvam: I have heard the key   
Turn in the door once and turn once only   
We think of the key, each in his prison   
Thinking of the key, each confirms a prison   
Only at nightfall, aetherial rumours    415
Revive for a moment a broken Coriolanus   
DA   
Damyata: The boat responded   
Gaily, to the hand expert with sail and oar   
The sea was calm, your heart would have responded    420
Gaily, when invited, beating obedient   
To controlling hands   
 
                      I sat upon the shore   
Fishing, with the arid plain behind me   
Shall I at least set my lands in order?    425
 
London Bridge is falling down falling down falling down   
 
Poi s’ascose nel foco che gli affina   
Quando fiam ceu chelidon—O swallow swallow   
Le Prince d’Aquitaine à la tour abolie   
These fragments I have shored against my ruins    430
Why then Ile fit you. Hieronymo’s mad againe.   
Datta. Dayadhvam. Damyata.   
 
      Shantih    shantih    shantih   

T.S. Elliot

Ενα απο τα δυσκολοτερα ποιηματα και νομιζω το πρωτο με διακειμενικες αναφορες..
In the mountains, there you will free

[Appelsinpiken]

ναι ρε φιλε, respect

[princess_of_the_dawn]

Φάση μιας μάχης

Είμαστε φάτσα με φάτσα
με τον εχθρό μου.
‘Ενα γραφείο μονάχα μας χωρίζει
σα χαράκωμα ή σαν τάφος.
Πίσω απ’ τις αξιοπρεπείς μας μάσκες
από πολύ βαθιά ανεβαίνει και μας καίει το μίσος.
Και να που τούτη τη στιγμή,
τώρα που παίζεται η ζωή μου,
ανακαλύπτω στη μορφή του πως
θα μπορούσα να τον είχα αγαπήσει.
Να που τούτη τη στιγμή ανακαλύπτει
στη μορφή μου
πως θα μπορούσε να με είχε αγαπήσει.
 


Οφειλή

Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
αρρώστεια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κ' έτοιμες νεκρολογίες
είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που της γλύτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμίπου βρέθηκε στη θέση μου.
'Ετσι σα δώρο που δεν άξιζα μου δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μου μένει
σαν οι νεκροί να μου τον χάρισαν
για να τους ιστορήσω



Μόνο σε μένα

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις
Δεν είμαι μόνο αυτός που θα ‘πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω
Αν σ’ αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου
Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι
Αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ’ αναγνωρίσεις άραγε τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει
Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι
Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,
οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου
Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα
Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος
Είμαι ότι πρέπει να γίνω
Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις
Μόνο σε μένα


Τίτος Πατρίκιος

[provataki]

THE WASTELAND

Ενα απο τα δυσκολοτερα ποιηματα και νομιζω το πρωτο με διακειμενικες αναφορες..
In the mountains, there you will free

εξω η σημειωτική από την ποίηση και από παντου.... 

όλα τα ποιήματα έχουν διακειμενικές αναφορές.
είμαι βέβαιος φυσικά ότι ο Ελιοτ ήταν ενήμερος για τις στρουκτουραλιστικες προοδους/μεθόδους σύνθεσης(μπλιαχ)
περισσότερο απο άλλους που το κάνουν ασυνείδητα.

[ACE]

....I saw the best minds of my generation destroyed by
madness, starving hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn
looking for an angry fix...

[pandora]

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

Ἀκούω τὴ γλώσσα ποὺ λαλοῦν τὰ δυό σου χέρια-ὦ χέρια!
καθὼς σιγοσαλεύουνε λευκά,
στὸν Πύργο τῆς ἀπελπισιᾶς κρυμμένα περιστέρια
ἀπὸ μακριὰ τὰ ξαγναντῶ, σύμβολα εἰρηνικά.

Μιλοῦνε, δὲ μιλοῦν; Ἀχεῖ βαθιὰ μέσ᾿ στὴν καρδιά μου
χαιρέτισμα ἑνὸς ρόδου στοὺς γκρεμούς.
Λάμπουν, δὲ λάμπουνε; Τραβάει μαγνήτης τὴ ματιά μου,
ἀνατολὴ τοῦ αὐγερινοῦ στοὺς σκοτεινοὺς χαμούς.

Ξανοίγω τὴν ἀγνώριστην ἀγάπη μου κλεισμένη
στὸ κρίνο τῶν μπλεγμένων σου χεριῶν
καὶ πλέκω τὄνειρο γλυκό. Μὴ μὲ κοιτᾶς, πληθαίνει
στὴ σκοτεινιὰ τὸ χρυσὸ φῶς τῶν πλάνων ἀστεριῶν.

Μαρία Πολυδούρη

[provataki]

Περιμένοντας το βράδυ (Τάσος Λειβαδίτης)

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά
κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές
τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

[insanegr]

καυγάς
(Reagan Butcher μτφρ. Ζάφοντ Ρέπλικαντ)

ο μικροκαμωμένος βιετναμέζος
πήγε στον
μεγαλόσωμο μαύρο
που καθόταν στο
τραπέζι του εστιατόριου
και του ριξε
στο πρόσωπο
ένα κύπελο
με βραστό νερό.
ο μαύρος
μούγκρισε σαν
πληγωμένος τάρανδος
και πετάχτηκε όρθιος.
ο βιετναμέζος έριξε πολλές
μπουνιές
στο κεφάλι του μαύρου
ο μαύρος άρπαξε
τον βιετναμέζο
από το πουκάμισο
και του κοπάνησε στα γεμάτα
την τεράστια γροθιά του
στο πρόσωπο.
είδα τα δόντια
του βιετναμέζου
να σπάνε
μέσα σε μια πλημμύρα αίμα,
και μετά επενέβησαν
οι μπάτσοι.
χώρισαν
τους καβγατζήδες
και τους πήραν σέρνοντας
μετά
είπαν σε
μας τους υπόλοιπους
να καθαρίσουμε
την ακαταστασία και να γυρίσουμε
στα κελιά μας.
όπως φαινόταν
το γεύμα
είχε τελειώσει.

[insanegr]

του καιρού


Αίμα μυρίζουν τα δικόγραφα
τα ανθρώπινα δικαιώματα
και τα σχολικά εγχειρίδια
τα υπουργικά συμβούλια και οι δείκτες των χρηματιστηρίων
οι ειρηνευτικές συμφωνίες και οι ανθρωπιστικές βοήθειες

Αίμα μυρίζει πίσω από τις γρίλιες των κλειστών παραθύρων
πίσω από τα κομματικά γραφεία και τις οθόνες που αντανακλούν μάτια

Αίμα μυρίζουν οι συνήθειες και οι αφηγήσεις
τα εμβατήρια και οι πατρικές συμβουλές

Αίμα μυρίζουν η σιωπή και η ανείπωτη μοναξιά
οι εντολές και η υπακοή…

κι όμως,ακόμη στα κρεματόρια
ανθίζουν γιασεμιά…

[pandora]

Τρείς εραστές

Στις βραδινές βρεγμένες στράτες
Αχνίζει ένα φως θαλασσί
Πλατύ χέρι στην καρδιά
Βήματα ερειπωμένα
Τρεις εραστές διαβαίνουν απ΄ τα χέρια πιασμένοι.

Ο πρώτος…
Κρέμασε σ’ ένα δέντρο την αγάπη του
Τα μεσάνυχτα προσεύχεται κάτω απ’ το δέντρο
Να κατέβει η αγάπη πιασμένη απ’ τα φύλλα
Να κοπάσει η πλημμύρα των φύλλων …που λιώνουν
Τα δάκρυα του στο χώμα τα πίνει ένας σκύλος
Η αγάπη στα κλαδιά τον πετροβολάει
Το δέντρο ουρλιάζει ο αγέρας

Ο δεύτερος…
Χάρισε την αγάπη του σ’ έναν τρελό βιολιστή
Ο τρελός την επήρε τραγούδι
Βρέχει ο ουρανός λουλούδια νομίσματα
Αντηχούνε οι δρόμοι τ’ ολέθριο βιολί
Της αγάπης το τραγούδι το ‘χουν μάθει τώρα όλοι
Με χείλια σμιχτά μελανά το σφυρίζουν
Μόνο αυτός δεν το ξέρει

Ο τρίτος…

Έκανε την αγάπη του καράβι
Την κατευόδωσε στις τρεις θάλασσες
Τώρα έγινε πάλι παιδί
Σιάχνει πύργους με άμμο
Και μαζεύει χαλίκια κοχύλια
Και προσμένει να γυρίσει ξανά
Το καράβι η αγάπη
Στην καρδιά τους έχουν κι οι τρεις χαράξει ένα δέντρο
Ένα βιολί σιμά στ’ αυτί θα τους τρελάνει
Κι ο καπετάνιος παίζει στο βυθό με τα κοράλλια.

Μίλτος Σαχτούρης

[Appelsinpiken]

άρεσε

[pandora]

άρεσε

 

[Appelsinpiken]

έχω φάει κόλλημα (ξανά) τις τελευταίες μέρες


somewhere i have never travelled,gladly beyond   
by E. E. Cummings

somewhere i have never travelled,gladly beyond
any experience,your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously)her first rose

or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully ,suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility:whose texture
compels me with the color of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody,not even the rain,has such small hands