Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[Appelsinpiken]

Ενός λεπτού σιγή
του Ντίνου Χριτιανόπουλου

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

[aliakmwn]

GUEVARA - Νικος Καββαδιας

Στο Θανάση Καραβία

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου, κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
τότε που η ώρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Λεφούσι ο άσπρος μέρμηγκας, σύννεφο η μαύρη ακρίδα.
Όμοια με τις Μανιάτισσες μοιρολογούν οι Σχόλες.
Λάκισε ο φίλος, ο αδερφός. Πού μ' είδες και πού σ' είδα;
Φυλάει το αλώνι ο Σφακιανός κι ο Αρίδα την κορίδα.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει.
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι
νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται, θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαρεί με δύναμη, μένει βουβό το αμόνι.

Πυγολαμπίδες παίζουνε στα μάτια τ' ανοιχτά.
Στ' όμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ένας γρύλος.
Πέφτει απ' τα χείλη σου, που ακόμα είναι ζεστά,
ένα σβησμένο cigarillos.

T' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί (Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ΄ ένα αλώνι).
απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Φτάνει ο Μπολίβαρ καβαλώντας το σαϊτάρι.
Παραμονεύει ορθή κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει η Περουβάνα σε μορτάρι
και μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του.
Μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει.

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια.
Έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα.
Κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια.


Και εδω μελοποιημενο απ' τον Χαρη Παπαδοπουλο με τη φωνη του Βασιλη Λεκκα:

Code:

http://www.dokimio.com/audio/download/188/Βασίλης+Λέκκας+-+Γκεβάρα.mp3

[Zarathoustra]

Η ζωή μας είναι σουγιάδες

σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσες.
Πάνω-κάτω. Πάνω-κάτω, η Πατισίων.
Η ζωή μας είναι η Πατισίων.
Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα-μοναξιά-απελπισία.Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.......


(Μη. Βρέχει. Δως μου τσιγάρο.)

---Κατερίνα Γώγου

[meltemi]

NO TE SALVES

No te quedes inmóvil
al borde del camino
no congeles el júbilo
no quieras con desgana
no te salves ahora
ni nunca
no te salves
no te llenes de calma

no reserves del mundo
sólo un rincón tranquilo
no dejes caer los párpados
pesados como juicios

no te quedes sin labios
no te duermas sin sueño
no te pienses sin sangre
no te juzgues sin tiempo

pero si
pese a todo
no puedes evitarlo
y congelas el júbilo
y quieres con desgana

y te salvas ahora
y te llenas de calma
y reservas del mundo
sólo un rincón tranquilo
y dejas caer los párpados
pesados como juicios
y te secas sin labios
y te duermes sin sueño
y te piensas sin sangre
y te juzgas sin tiempo
y te quedas inmóvil
al borde del camino
y te salvas
entonces
no te quedes conmigo.

Mario Benedetti.

ALBA

Mi corazón oprimido
Siente junto a la alborada
El dolor de sus amores
Y el sueño de las distancias.
La luz de la aurora lleva
Semilleros de nostalgias
Y la tristeza sin ojos
De la médula del alma.
La gran tumba de la noche
Su negro velo levanta
Para ocultar con el día
La inmensa cumbre estrellada.

¡Qué haré yo sobre estos campos
Cogiendo nidos y ramas
Rodeado de la aurora
Y llena de noche el alma!
¡Qué haré si tienes tus ojos
Muertos a las luces claras
Y no ha de sentir mi carne
El calor de tus miradas!
¿Por qué te perdí por siempre
En aquella tarde clara?
Hoy mi pecho está reseco
Como una estrella apagada.

Federico García Lorca.

[meltemi]

Άφησα να μην ξέρω


Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Κ. Δημουλά.

[meltemi]

Μία μετέωρη κυρία


Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ’χει σταθεί
μπροστά σ’ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απ’ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

Κ. Δ.

[Zarathoustra]

We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw.  Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats' feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death's other Kingdom
Remember us--if at all--not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.

T.S Eliot

[gtpp]

ΠΟΡΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Τώρα πια, όλη θα χωθώ στην αμαρτία,
εγώ, που αγάπησες εσύ κι ήμουν κυρία.
Εγώ που πίστεψες και που δεν ήμουν πλάνη –
ήμουν λουλούδι, της πρωτομαγιάς στεφάνι.

Ήμουν αγνή, ανέγγιχτη απ’ τα μίση·
να μπει η κακία στην καρδιά δεν είχ’ αφήσει.
Δεν κατηφόριζα σ’ απότομα δρομάκια,
δεν πότιζα φτωχές καρδιές ποτέ φαρμάκια.

Δεν έβαζα την ηδονή της σάρκας πρώτη,
δεν πλάγιαζα μ’ ένα τυχόντα ψευτοϊππότη.
Δε με πλανούσανε τα λόγια τα ωραία·
πίστευα σε ιδανικά, ήμουν μοιραία!

Εγώ, η αγάπη με τ’ αθώα μηνύματά μου,
θα γίνω πόρνη με τα μύρια κρίματά μου.
Νύχτα στο δρόμο θα ζητάω ένα τσιγάρο,
μήπως τυχαία τα φιλιά σου πάρω...

Κι όταν ξανά κάποια βραδιά σε φέρει
το παιχνιδιάρικο της μοίρας μου τ’ αγέρι,
αλίμονο! τα παιδικά μου χείλη
θα ‘χουν μαράνει της βραδιάς οι φίλοι.
Αλίμονο! το παιδικό μου σώμα
θα ‘χει γεράσει σ’ ένα ξένο στρώμα.
Και τα σημάδια του κορμιού μου από σένα,
θα ‘χουν σκεπάσει νέα σημάδια μολυσμένα.
Θα ‘μαι για σένα μιας βραδιάς η φίλη:
ψυχρά και ψεύτικα θα με φιλάς στα χείλη.
Ψυχρά και ψεύτικα θ’ αγγίζεις την καρδιά μου –
εκεί που κάποτε σ’ απίθωσε η ματιά μου.

Ψυχρά και ψεύτικα θα με φιλάς, ψυχή μου.
Ψυχρά και άπονα θα παίρνεις τη ζωή μου.
Ψυχρή η ανάμνηση κάποιας βραδιάς θα μένει,
γι’ αυτή που κάποτε την είχες ερωμένη.

Θα ‘χω χορτάσει όμως τα φιλιά σου,
θα ‘χω ξαναχωθεί στην αγκαλιά σου.
Στο σώμα μου θα μένουν τα σημάδια
απ’ της αγάπης τη βραδιά την άδεια.

Τότε, ας πεθάνω! γι’ άλλον δε θ’ ανοίξω,
την περασμένη μου ζωή θα πνίξω.
Δε θα με νοιάζει· τα σημάδια απ’ τα φιλιά σου
θα αναπληρώνουν τη χαμένη αγκαλιά σου…

ΖΩΗ

[4Dcube]

Καταπληκτικό, Νεκτάριε!

Εδώ λέει για το ποίημα:
"Το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από κάποια κυρία, πριν πολλά χρόνια...
Πρόσφατα, μου το εμπιστεύτηκε για να το δημοσιεύσω. Το υπογράφει με το μικρό της όνομα.
Ο τίτλος προστέθηκε από μένα, «ποιητική αδεία»."

[pandora]

Αμηχανία Ρακοσυλλέκτη Δράκουλα

Με το σταυρό τρυπώντας μές το στήθος
τέλος ρουφήχτηκα στο οικείο μου μαύρο
και ησύχως διαλυθήκατε στην έξοδο.
Κρέμασαν τις ποδιές εκείνες
μοίρασαν μεταξύ τους τα πουρμπουάρ
τα ρολά κατέβασαν και τράβηξαν
για Λιόσια Μεταμόρφωση κι αλλού.
Το πανί με το δόντι μου σκίζοντας
στην πλατεία ο έρμος κατέβηκα
κάνα πρόγραμμα ψάχνοντας
της ζωής μου.

Και το βρήκα να κλαίει κυρία
άγνωστή μου κυρία
να σπαράζει στο κλάμα
και το πήρα στις μαύρες φτερούγες μου
και υπερίπταμαι τώρα της πόλης
τώρα αδειάζουν οι δρόμοι παντού
με στραβώνουν τα φλάς
οι αρχές κι ο στρατός σ'ετοιμότητα
κι οργίλοι πάπαρδοι ξορκίζουν τους αιθέρες
μα πού να στε, πού να στε κυρία
το παιδί σας κυρία μου κλαίει
το παιδί σας στα νύχια του δράκουλα
δε φοβάστε λοιπόν ένα Δράκουλα
επιτέλους σκεφτείτε τη θέση μου
τί θα γίνει κυρία, τί θα γίνει
φανταστείτε με
αν το αγαπήσω

Βαρβέρης Γιάννης

[pandora]

Και μετά τα οφφ-τόπικ, στολίδια του φόρουμ  , ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας... 8)

Στην Christine με όλη μου την αγάπη για να ενωθούν για ακομη μία φορά οι καμμένοι εγκέφαλοί μας  μουχαχαχαχαχαχα :

Παρίσι

Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου
στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω
και να σ'αφήσω παίρνοντας κοντά μου
τη θλιβερή χαρά να σ' αγαπήσω

Τώρα η Μεσόγειος λυγερή σειρήνα
που στο πλοίο γύρω μας αφρικοπάει
κι όλα του αφρού της τα κάτασπρα κρίνα
ένα σκοπός : μακρυά σου να με πάη.

Κι ύστερα, σαν σιμώσουμε κει πέρα
θα ρθη προσταχικό το φώς ν' ανοίξη
τα μάτια μου στην τρισγαλάζια μέρα
και την ενθύμησή σου να μου πνίξη

Κι ύστερα τα νησία της θα χυμήσουν
Κι η Αθήνα, ξέρω, δεν θ'αργοπορήση
Θε να στηθούνε να μου πολεμήσουν
της αμαρτίας τον έρωτα, Παρίσι!

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόσο
σου δόθηκεν αμέσως η ψυχή μου
Καθώς χωρίς την έγνοια ν' ανταμώσω
γύριζα μεσ' τους δρόμους μοναχή μου.

Όμως παντού έπιανα εύκολα φιλίες
γιατί σα να με ξέραν μου γελούσαν
παντού, σπίτια και πάρκα κι εκκλησιές
κι όταν ξαναπερνούσα μου μιλούσαν.

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόση
καινούρια νιότη μου'χες χαρίσει
πώς τη μοίρα μου ακόμα έχω ανταμώσει
γυρίζοντας στους δρόμους σου, Παρίσι.

Μαρία Πολυδούρη 

[Appelsinpiken]

Γυναίκα
του Νίκου Καββαδία

                           Στον Αντώνη Μωραΐτη


Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ'' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες του Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

τι να πω...
Καββαδίαςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς ςςςςςςςςςςςςςςς

[aliakmwn]

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Εγω εδω μενω, απ' ολο το ποιημα!

[Appelsinpiken]

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Εγω εδω μενω, απ' ολο το ποιημα!

εμεις οι δυο ποτε δε συμφωνουμε..

...το ποίημα είναι ολόκληρο κορυφαίο, λεπτοδουλεμενο στιχο στιχο.......

κ η ερμηνεία από Κούτρα είναι απίστευτη.....

Πάρε, ψάξε, μέτρα.......

[pandora]

Με παρασύρετε ! 

Gabrielle Didot

Το βράδυ ετούτο κάρφωσε μ' επιμονή το νού μου
κάποια γυναίκα που άλλοτες εγνώρισα, κοινή,
που ωστόσο αυτή ξεχώριζεν από τις αδελφές της,
γιατί ήταν πάντα σοβαρή, θλιμμένη και στυγνή.

Θυμάμαι που την πείραζαν συχνά τ' άλλα κορίτσια,
γελώντας την για το ύφος της το τόσο σοβαρό,
και μεταξύ τους έλεγαν, αισχρό κάνοντας σχήμα,
πώς θα συνήθιζε κι αυτή σιγά - σιγά με τον καιρό.

Κι αυτή, ψυχρή και σιωπηλή, καθόταν στη γωνία της,
ενώ μια γάτα χάιδευε με αυτάκια μυτερά
κι ένα σκυλί που δίπλα της στεκόταν λυπημένο -
ένα σκυλί όπου ποτέ δεν κούναε την ουρά.

Κι έμοιαζ' η γάτα, που αυστηρή την κοίταζε στα μάτια,
η πλήξη ως να' ταν, που με μάτια κοίταε ζοφερά,
και το σκυλί που εδάγκωνε το κάτασπρο της χέρι,
η τύψη ως να 'ταν έμοιαζε, που εδάγκωνε σκληρά.

Πολλές φορές περίεργες την εκυκλώναν σκέψεις
και προσπαθούσε - μου λεγε - συχνά να θυμηθεί,
το νού της βασανίζοντας τις ώρες της ανίας,
όσους μαζί της είχανε μια νύχτα κοιμηθεί.

Ώρες πολλές εκοίταζα τα σκοτεινά της μάτια
κι ενόμιζα πως έβλεπα βαθιά μέσα σ'αυτά
τρικυμισμένες θάλασσες, νησιά του αρχιπελάγους
και καραβάκια που έφευγαν με τα πανιά ανοιχτά.

Απόψε αναθυμήθηκα κάποια κοινή γυναίκα
κι ένα τραγούδι εσκάρωσα σε στύλ μπωντλαιρικό
που ως το διαβάζεις, σιωπηλέ, παράξενε αναγνώστη,
γελάς γι'αυτόν που το 'γραψε, με γέλιο ειρωνικό.

Νίκος Καββαδίας