Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[aliakmwn]

Εξαιρετικό, κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο έχει γράψει ο Ελύτης (εξαιρούνται αυτά που αγνοώ).

H Alfa Romeo

Θαύμασα τον Παρθενώνα
και σε κάθε του κολώνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα

Ομως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό και ωραίο
σε μια σπορ Αλφα Ρομέο

Καλοκαίρια και χειμώνες
ναʼναι γύρω μου ελαιώνες
πίσω μου όλʼ οι αιώνες

Κι όπου μπρος ο δρόμος βγάζει
και σε πειρασμό με βάζει
δωσʼτου να πατάω το γκάζι

Με την δύναμη του λιόντα
και με του πουλιού τα φόντα
πιάνω τα εκατόν ογδόντα

Γειά σας θάλασσες και όρη
γειά σας κι έχω βάλει πλώρη
για της Αστραπής την Κόρη.

Οδυσσέας Ελύτης

[Daphnekasgr]

Πέρασαν μέρες που χεις φύγει από το σπίτι
μα την καρδιά μου τυραννάω συνεχώς
με πνίγει απόψε αυτή η γνώριμη η λύπη
μα πως φαντάστηκα πως όλα θα ναι αλλιώς;..

Πως κατάφερα κι έφτασα εδώ
μην απορείς και μη ρωτάς το πώς
περνάν οι ώρες,μόνη μου και προσπαθώ
μα χάθηκα και έσβησε το φως..

Μου πήρες την ανάσα μου το ξέρεις;
πνίγομαι στην άβυσσο που αφήνεις
κι όμως πρόλαβα και σε κανα να θέλεις
πριν κιόλας με γνωρίσεις να ξεφύγεις

Μικρή η ζωούλα μου, περνάει
τρέχω στους δρόμους σαν χαμένη, με κατηγοράω
"δε σου μαθαν πως τ' όνειρο κρατάει
λίγες στιγμές, μέχρι να πεις χαμογελάω;"..

Δε ζήτησα για μένα τίποτα να κάνεις
μη φοβηθείς μόνο καρδιά μου,είναι αρκετό
να είμαι δίπλα σου και συ να μην τα χάνεις
πες μου γιατί αυτό δε σου είναι εφικτό;

Με όσα κάνεις και μου λες αιμορραγώ
γίνομαι ράκκος και δεν είναι υπερβολή
μια αγκαλιά σου να' χα μoναχά εγώ
ευτυχισμένη μαθε πως θα ήμουνα πολύ

Και τώρα έφτασα να μένω να παρακαλάω
τον εαυτό μου να σε βγάλει απ' το μυαλό
μου είναι αδύνατο κι εγώ αγκομαχάω
σαν το πουλί που χάνεται...βουβό

Για σένα θα ταξίδευα μακρυά
όμως τον δρόμο παίρνω πίσω και γυρνάω
σπίτι μου είναι η μοναχική καρδιά
μόνο άκου όσα για σένα τραγουδάω...


................................................. ...................

Υ.Γ. Το ποίημα (ο θεός ας ο κάνει) είναι δικό μου (για λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας το αναφέρω)

[meltemi]

 

[Daphnekasgr]

Αθηνούλα με συγκινείς που το βαλες και στην υπογραφή σου....  :'(
 

[meltemi]

 

 

[pmousoul]

Έγυρε ο ήλιος, άγγιξε και χρύσωσε τον κόσμο,
το αεράκι φύσηξε μεταξωτή πνοή,
τι όμορφη που είναι πράγματι η ζωή...
Τέτοιες στιγμές ειν' που χάνονται από τον νου οι ανθρώποι!

Π.Μ.

[Turambar]

Κική Δημουλά - Αυτοσυντήρηση


    Θα πρέπει να ήταν άνοιξη
    γιατί η μνήμη αυτή
    υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.
    Εκτός εάν η νοσταλγία
    από πολύ βιασύνη,
    παραγνώρισ' ενθυμούμενο.
    Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα
    όταν τα πάρει ο χαμός.
    Αλλά μπορεί να'ναι ξένο αυτό το φόντο,
    να'ναι παπαρούνες δανεισμένες
    από μιάν άλλην ιστορία,
    δική μου ή ξένη.
    Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.
    Από φιλοκαλία κι έπαρση.


    Όμως θα πρέπει να 'ταν άνοιξη
    γιατί και μέλισσες βλέπω
    να πετουν γύρω απ΄αυτή τη μνήμη,
    με περιπάθεια και πίστη
    να συνωστίζονται στον καλύκά της.
    Εκτός αν είναι ο οργασμός
    νόμος του παρελθόντος,
    μηχανισμός του ανεπανάληπτου.
    Αν μένει πάντα κάποια γύρις
    στα τελειωμένα πράγματα
    για την επικονίαση
    της εμπειρίας, της λύπης
    και της ποιήσης.

       
       

[Daphnekasgr]

Απ' τη μισάνοιχτη πόρτα
μπήκε η νύχτα
αφήνοντας έξω τον ήλιο
να καίει ακόμα..

Απομένω να κοιτώ
με τη σοβαρότητα ενός ενδοιασμού
το χρόνο να μεταμφιέζεται..

Μετά από σένα
αποθάρρυνα όλα τα σύμβολα
του χώρου
του χρόνου..
έτσι, κοιτώ τον δρόμο
τα βράδια
θα ξαναπερπατήσω στα χνάρια μου..

Απ' τη μισάνοιχτη πόρτα
μπήκε η θάλασσα
αφήνοντας πίσω την άμμο
να διψάει ακόμα..

Δεμένη πισθάγκωνα
ταράζομαι
από υπόγειες δονήσεις

Μετά από σένα
δεν έχω ανάγκη από επιείκεια
του πόνου
του φόβου
από καλή πίστη, διεκδικώ
το ανέφικτο
αφού μπορώ να κλάψω κι από μέσα μου..

Μετά από σένα
έκλεισα καλά την πόρτα πίσω μου...

[Karaμazoβ]

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

ʼρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Karaμazoβ]

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Α. - Ήμουν άρρωστος; Έγινα καλά;
      Ποιός ήταν ο γιατρός μου;
      Πώς τα ξέχασα όλα τούτα!

Β. - Μονάχα τώρα είναι πράγματι καλά:
      Γιατί υγιής είναι όποιος έχει ξεχάσει.


Friedrich Nietzsche

[aliakmwn]

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Α. - Ήμουν άρρωστος; Έγινα καλά;
      Ποιός ήταν ο γιατρός μου;
      Πώς τα ξέχασα όλα τούτα!

Β. - Μονάχα τώρα είναι πράγματι καλά:
      Γιατί υγιής είναι όποιος έχει ξεχάσει.


Friedrich Nietzsche

Μεγαλεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Karaμazoβ]

Αντε γιατι με έπιασε "οιστρος της δύναμης" μεσημεριάτικα...

Νέοι  της  Σιδώνος  400 μ. Χ.

Αισχύλον  Ευφορίωνος  Αθηναίον  τόδε  κευθει
μνήμα  καταφθίμενον  πυροφόροιο  Γέλα`
αλκήν  δ'  ευδόκιμον  Μαραθώνιον  άλσος  αν  είποι
και  βαθυχαιτήεις  Μήδος  επιστάμενος.

(Αυτό  το  μνήμα  σκεπάζει  τον  Αισχύλο,  το  γιο  του  Ευφορίωνα,  Αθηναίο  που  πέθανε  στη  σιτοφόρα  Γέλα,  για  την  ευδόκιμη  ανδρεία  του  μπορεί  να  μιλήσει  το  άλσος  του  Μαραθώνα  και  ο  Πέρσης  με  την  πυκνή  χαίτη,  που  τη  γνώρισε  καλά)

 
Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει
απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.

Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω·
κ? είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων
που ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.

Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Pιανός.
Μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,
«Aισχύλον Ευφορίωνος Aθηναίον τόδε κεύθει -»
(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον
το «αλκήν δ? ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),
πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,
φανατικό για γράμματα, και φώναξε·

«A δεν μ? αρέσει το τετράστιχον αυτό.
Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
Δώσε ? κηρύττω ? στο έργον σου όλην την δύναμί σου,
όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.
Κι όχι απ? τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό ?
τι Aγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,
τι Ορέστου, τι Κασσάνδρας παρουσίες,
τι Επτά επί Θήβας? και για μνήμη σου να βάλεις
μ ό ν ο  που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Aρταφέρνη.»


Κ.Π. Καβάφης

[meltemi]

 

[Appelsinpiken]

Λία Χατζοπούλου- Σ'εχω δε σ'εχω

Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σε ονειρεύομαι

Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρα, νερό κι αέρας, φωτιά
Μες τα χέρια μου κοιμάσαι χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω, πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω στ' αδειανό μιας φυλακής

Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω
Σε ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω
Σ' ονειρεύομαι

[meltemi]

Υπέροχο.