Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[boudou]

Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.

Μ έναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ατάραχα νερά των υδρατμών μου.

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=sAIIbOvrFYM" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=sAIIbOvrFYM</a>

[Karaμazoβ]

                                   XVI

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου — πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να 'ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!


Οδυσσεας Ελύτης - Ήλιος ο Πρώτος

[Karaμazoβ]

Κε καθηγητά.
Χρηστος Ε. Δημακης

Οι πέντε σου
οι έξι σου
οι επτά δημοσιεύσεις σου
στα έγκυρα περιοδικά
της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ
σ’ ανέβασαν, σε πήρανε,
σ’ έφτιαξαν και σε δείρανε.
 
Όλο ίσως και περίπου,
όλο μπορεί και πιθανόν,
μια ζωή βιτρίνα,
τάχα έργο, 
δήθεν ήθος, μα 
μπρος-πίσω κενό.
 
Ύδατα και άνεμοι,
περιθώριο, περιφέρεια.
Τρύπες στον Λόγο, άνευ αξίας,
που οι άλλοι αφήνουν
μετρώντας το κόστος, 
γεμίζεις ασθμαίνοντας
αυτοσυντηρούμενος,
αυτοελεούμενος, 
αυτοϊκανοποιούμενος.
 
Κι έτσι και δεις τα τάλιρα
-ξέρουν δα εκείνοι τι αφήνουν-
τότε,
Θέ μου βόηθα. 
                                      4/5/95

[teslaaaa]

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Κυρίες και κύριοι
Αυτή είναι η τελευταία λέξη μας
- Η πρώτη και τελευταία λέξη μας -
Οι ποιητές κατεβήκανε απ' τον Όλυμπο.

Για τους παλιότερους
Η ποίηση ήταν ένα είδος πολυτέλειας
Για μας ωστόσο
Πρώτης ανάγκης είδος είναι:
Αδύνατο χωρίς αυτή να ζήσουμε.

Σ' αντίθεση με τους παλιότερους
- Κι αυτό το λέω μ' όλο το σέβας -
Εμείς υποστηρίζουμε
Ότι ο ποιητής δεν είναι αλχημιστής
Ο ποιητής είναι ένας άνθρωπος κι αυτός
Ένας χτίστης που χτίζει τον τοίχο του:
Ένας κατασκευαστής θυρών και παραθύρων.

Εμείς κουβεντιάζουμε
Σε γλώσσα καθημερινή
Σύμβολα καβαλιστικά δεν θέλουμε.

Κι ακόμη κάτι:
Ο ποιητής είναι εδώ
Για να μη γενεί στραβό το δέντρο.
Μια κοπέλα ανάμεσα στα στάχυα
Ή να μην είναι απολύτως τίποτε.

Τώρα λοιπόν, σ' επίπεδο πολιτικό
Αυτοί, οι άμεσοι πρόγονοί μας,
Οι καλοί άμεσοι προγονοί μας
Διαθλάστηκαν και διασκορπίστηκαν
Περνώντας μεσ' από πρίσμα κρυστάλλινο.
Κάποιοι απ' αυτούς γίναν κομμουνιστές.
Εγώ δεν ξέρω αν πράγματι ήσαν.
Ας υποθέσουμε όμως ότι ήσαν.
Αυτό που ξέρω εγώ είναι το εξής:
Δεν υπήρξαν λαϊκοί ποιητές.
Υπήρξαν σεβάσμιοι μπουρζουάδες ποιητές.
Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με τ' όνομά τους:
Μονάχα ένας - δυο
Τη λαϊκή αγγίξανε καρδιά.
Όποτε βρίσκαν ευκαιρία
Εκφράζονταν με λόγο και με πράξη
Κατά της στρατευμένης ποίησης
Κατά της ποίησης του σήμερα
Κατά της προλετάριας ποίησης.

Ακόμη κι αν δεχτούμε κομμουνιστές πως ήσαν
Η ποίησή τους ήταν συμφορά
Σουρεαλισμός δεύτερο χέρι
Τρίτο χέρι παρακμή,
Σάπιες σανίδες ξεβρασμένες απ' τη θάλασσα.
Ποίηση των επιθέτων
Ποίηση ρινική, λαρυγγική
Ποίηση αυθαίρετη
Ποίηση αντιγραμμένη από βιβλία
Ποίηση βασισμένη
Στην επανάσταση των λέξεων
Ενώ θα έπρεπε να βασίζεται
Στην επανάσταση των ιδεών.
Ποίηση φαύλου κύκλου
Για μισή ντουζίνα εκλεκτών:
"Απόλυτη ελευθερία έκφρασης".

Σήμερα σταυροκοπιόμαστε απορώντας
Γιατί γράφανε αυτά τα πράγματα,
Για να τρομάξουν τον μικροαστό;
Άδικα χαμένος χρόνος!
Ο μικροαστός δεν αντιδρά
Παρά μονάχα όταν θίγεται η κοιλιά του.

Σιγά μη τον τρομάξουν με ποιήματα!

Τα πράγματα έχουν ως εξής:
Ενώ εκείνοι ήσαν
Υπέρ μιας ποίησης του δειλινού
Υπέρ μιας ποίησης της νύχτας
Εμείς προτείνουμε
Την ποίηση της αυγής.
Το μήνυμά μας είν' αυτό:
Οι λάμψεις της ποίησης
Πρέπει να φτάνουν όμοια σ' όλους
Η ποίηση επαρκεί για όλους.
Τίποτ' άλλο σύντροφοι
εμείς καταδικάζουμε
- Κι αυτό το λέω σίγουρα με σέβας -
Την ποίηση του μικρού θεού
Την ποίηση της ιερής αγελάδας
Την ποίηση του μαινόμενου ταύρου.

Απέναντι στην ποίηση των νεφών
Εμείς στήνουμε
Την ποίηση της στέρεης γης
- Κρύα κεφαλή, ζεστή καρδιά
Είμαστε αποφασισμένοι στερεογηίτες -
Απέναντι στην ποίηση του καφενείου
Στήνουμε την ποίηση της φύσης
Απέναντι στην ποίηση του σαλονιού
Την ποίηση της δημόσιας πλατείας
Την ποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας,

Οι ποιητές κατέβηκαν απ' τον Όλυμπο.

μετάφραση: Αργύρης Χιόνης
από το βιβλίο "Nicanor Parra - Ποιήματα Επείγουσας Ανάγκης" εκδόσεις Γαβριηλίδης
http://logoskaitexni.blogspot.gr/2012/11/nicanor-parra.html

[boudou]

Τ. Κ. Παπατσώνης

Ο άγγελος εβόα


Η τέρψη σου, ψυχή μου, πολύ λίγο σε τέρπει...
Υπόμεινε, ψυχή μου, την παραφυλακή σου.
αχόρταγη άκρα δίψα ποτέ δεν θα κορέσης,
γιατi πολύ ποικίλες ετάχθηχαν οι έλξεις
από της άγριας μοίρας τις είρωνες διαθέσεις...
Προς τούτο, παραιτήσου - όσο κι αν επιμένη
η πλάνη της ορμής σου να σπρώχνη προς τον κόρο.
Διείσδυσε στης γαλήνης τίς σφαίρες. τούτες μόνες
εικόνα προσεγγίζουν σπουδαία καταπαύσεως.
μη τις μισής. παρ' όλη την τέτοιαν όρμησή σου,
παγίδα είναι και τούτη, όπου να μη πιασθής!
Άφησε τις ορέξεις, που κατ' επιπολή
μονάχα ικανοποιούνται και παρατούν αρμύρα.
Υπόμεινε ως το τέλος, εν γνώσει των πραγμάτων.
Γιατi τούτο μεν φθάνει, εγγίζει οσονούπω.
συ δε, γιατί να μείνης στην πλάνη εκτεθειμένος,
κορόιδο των ρευμάτων που σπείρουν τις ορέξεις;
Η κόπωση όταν έρθη, κ'επικαλήσαι αγκάλη
του ύπνου γλυκυτάτη, δέν σου καταβουΐζει
την μέθη της γαλήνης, πόσον απόλυτη είναι;
Τούτη η βουή ας πείση, σαν νάρχεται απ' αγγέλου,
πως κεχαριτωμένη είναι μονάχα η παύση!..

[Karaμazoβ]

Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!


Μανόλης Αναγνωστακης

[Karaμazoβ]

ένα καλοκαιρινο, εχοντας στο νου το τέλος του




Άξιον Εστί - ΙΔ'
 

        Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
        με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
        και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
        ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
        Φύγανε
και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
        και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
        Τείχισε τις πλευρές του κόσμου
και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις
        και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα
τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.
        Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
        και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
        Πουλιά το βάρος της καρδίας μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
        Φύγανε φύγανε
ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο
        και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.
Φύγανε
        και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
        και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
        εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!


Οδυσσέας Ελύτης

[Karaμazoβ]

Άνθη

μάτια που πλέον δεν βλέπετε
βλέμματα όπου δεν
σας ελκύει πιά η μορφη του κόσμου

είσαστε αστέρια

φωτίζετε



Νίκος Εγγονόπουλος

[g]

Ὁ δεύτερος θάνατος

Homo erectus ἀπόμακρη ἀφετηρία τῆς Ἰλιάδας
δὲν ἤτανε καλύτερα νὰ ῥεμβάσεις μὲ τὰ τέσσερα;
Δὲ σοῦ ῾φτανε τὸ ἀηδόνι νὰ ἐκκλησιάζεται
στοὺς ἀφροδίσιους κλάδους τῶν δέντρων;
Τί διάολο τὴν ἤθελες τὴν ἔκλυτη ᾨδὴ τοῦ ποιητῆ
στὰ σωθικά του τὰ πικρὰ τὰ αἱματοτσακισμένα;
Τώρα τὴ χάνεις δυὸ φορὲς τὴν ὀμορφιὰ
σ᾿ ἕνα φριχτὸ ξερίζωμα οὐρλιάζοντας ζωὴ καὶ τέχνη
Ἂχ μάνα μου τί κατρακύλισμα στὸ μεγαλεῖο...
Θά ῾τανε ἡ ἄγρια στύση στοχάζομαι
ποὺ σοῦ ῾δωσε ὦ homo erectus τὴν αἴσθηση
νὰ σηκωθεῖς ὁλόρθιος σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Νίκος Καροῦζος

[g]

ΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ



Ποιος τα μεσάνυχτα καβαλικεύει;
Είν' ο πατέρας με το παιδί
το 'χει στα στήθια του και το χαϊδεύει
και κάπου σκύβει και το φιλεί.

-Παιδί μου, τι έκρυψες το πρόσωπό σου;
-Δε βλέπεις τ' άγριο το ξωτικό,
πατέρα; πέρασε απ' το πλευρό σου
-Τα νέφια απλώνονται εις το νερό.

-Παιδί μου, έλα στη συντροφιά μου,
μ' αρέσ' η όψις σου η δροσερή,
περίσσια λούλουδα έχ' η οχθιά μου,
κι έχ' η μητέρα μου στολή χρυσή.

-Ακούς, πατέρα μου, ακούς τι λέει;
Με θέλει σύντροφο το ξωτικό
-Παιδί μου, ησύχασε, τ' αέρι κλαίει
σ' άγριο χαμόδενδρο, θάμνο ξερό.

-Παιδί μου, έλα τι σε τρομάζει;
θα 'χεις τις κόρες μου για συντροφιά,
που όταν τη λίμνη μας νύχτα σκεπάζει,
χορεύουν εύθυμες στην αμμουδιά.

-Πατέρα, κοίταξε δε βλέπεις πέρα,
σαν να χορεύουνε οι κορασιές;
-Παιδί μου, βλέπω απ' τον αέρα,
κουνιούνται πένθιμα γριές ιτιές.

-Μ' αρέσει η όψη σου, χρυσό μου αστέρι,
μα συ δεν έρχεσαι σε παίρνω εγώ ...
-Πατέρα, άπλωσε το άγριο χέρι,
πατέρα, μ' έπνιξε το ξωτικό.

Τρέμει ο πατέρας του και τ' άλογό του
κεντά και χάνεται σαν αστραπή
φθάνει στη θύρα του ... ωιμέ το γιο του
κρύο στον κόρφο του, νεκρό κρατεί.

---

Μετάφραση: Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος




<a href="https://www.youtube.com/watch?v=JuG7Y6wiPL8" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=JuG7Y6wiPL8</a>

http://en.wikipedia.org/wiki/Der_Erlk%C3%B6nig

[απλυτος]

ΤΟ ΕΞΩΤΙΚΟ



Ποιος τα μεσάνυχτα καβαλικεύει;
Είν' ο πατέρας με το παιδί
το 'χει στα στήθια του και το χαϊδεύει
και κάπου σκύβει και το φιλεί.

-Παιδί μου, τι έκρυψες το πρόσωπό σου;
-Δε βλέπεις τ' άγριο το ξωτικό,
πατέρα; πέρασε απ' το πλευρό σου
-Τα νέφια απλώνονται εις το νερό.

-Παιδί μου, έλα στη συντροφιά μου,
μ' αρέσ' η όψις σου η δροσερή,
περίσσια λούλουδα έχ' η οχθιά μου,
κι έχ' η μητέρα μου στολή χρυσή.

-Ακούς, πατέρα μου, ακούς τι λέει;
Με θέλει σύντροφο το ξωτικό
-Παιδί μου, ησύχασε, τ' αέρι κλαίει
σ' άγριο χαμόδενδρο, θάμνο ξερό.

-Παιδί μου, έλα τι σε τρομάζει;
θα 'χεις τις κόρες μου για συντροφιά,
που όταν τη λίμνη μας νύχτα σκεπάζει,
χορεύουν εύθυμες στην αμμουδιά.

-Πατέρα, κοίταξε δε βλέπεις πέρα,
σαν να χορεύουνε οι κορασιές;
-Παιδί μου, βλέπω απ' τον αέρα,
κουνιούνται πένθιμα γριές ιτιές.

-Μ' αρέσει η όψη σου, χρυσό μου αστέρι,
μα συ δεν έρχεσαι σε παίρνω εγώ ...
-Πατέρα, άπλωσε το άγριο χέρι,
πατέρα, μ' έπνιξε το ξωτικό.

Τρέμει ο πατέρας του και τ' άλογό του
κεντά και χάνεται σαν αστραπή
φθάνει στη θύρα του ... ωιμέ το γιο του
κρύο στον κόρφο του, νεκρό κρατεί.

---

Μετάφραση: Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος




<a href="https://www.youtube.com/watch?v=JuG7Y6wiPL8" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=JuG7Y6wiPL8</a>

http://en.wikipedia.org/wiki/Der_Erlk%C3%B6nig

δηλαδή τώρα θες να μου πεις οτι αυτό είναι το πρώτο σου πρωινό σχόλιο;

- επειδή λες οτι κοιμάσαι 10 και ξυπνάς στις 7 -

[deadparrot]

Στην Ελλάδα δεν δουλεύουν
δεν γεμίζει ο κουμπαράς
ζούνε απο τις συντάξεις
του παππού και της γιαγιάς.

Τα παιδιά λιποθυμάνε
τα πρωινά στις τάξεις τους
ο μπαμπάς τους έχει κάνει
σάλτο απ'την ταράτσα τους.

Την βαλίτσα μου μαζεύω
θα την κάνω απο δώ
την καινούργια αυτή Ελλάδα
δεν αντέχω να κοιτώ.

{σε μουσική δυο πόρτες έχει η ζωή}

[Karaμazoβ]

Ο Τρελός

Μπροστά πολύ πολύ από το τρομαγμένο πλήθος προχωρεί
χορεύοντας και τραγουδώντας ένας που τρελάθηκε.

Είχα γυναίκα, είχα και ζα, είχα μια Βάσω με βυζά, μα προκοπή δεν είχα. Σε ποιό χαρέμι να παχαίνει   στα μαξιλάρια ξαπλωμένη 5 μασώντας τη μαστίχα. Μ’ αν κυλίσει μια ο τροχός και στην Πόλη μπούμε, σκλάβες χανουμόπουλα πὄχει να τραβούμε.     10 Άι! με το γύφτικο ζουρνά, με νταγερέ, που κουδουνά, σύρε σκοπόν αντάμικο. Εστράβωσα τη φέσα μου, έρωτας που ’ναι μέσα μου για να χορέψω τσάμικο.   15 Κάνε θάμα, πλόσκα μου, ξύλο τσιμισίρι, γίνε βρύση γάργαρη με χιλιάδες πείροι.   20 Να ’στε γεροί, να ’στε καλά με τα τσαπράζια τα πολλά και τα μεγάλα ονόματα, κοτζαμπάσηδες όλοι πρώτης   και με τους διάκους ο δεσπότης 25 — τζιλβέδες και καμώματα! Χίλια χέρια κι άρματα να ’χα να σας φράξω, να ’χα και δυο κέρατα τον οχτρό να σκιάξω!  30 Για να βαστάξει, όσο μπορεί, το μακελειό, να ’στε γεροί, της Πένας αντρειωμένοι! Κανοναρχάτε τ’ όνομά μας, σίντας η Δόξα μελετά μας   35 τα σκελετά γερμένη. Να ’χαμ’ ένα βασιλιά, για να μας θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο, με φωνή τρομπόνι!   40 Σου φτάνουν σένα τα χωριά της Ρούμελης και του Μοριά και να ’ν’ πολλά σου τα έτη! Μα η Έγριπο με το μπουγάζι, που πλήθιο ψάρι κατεβάζει,  45 δικό μου βιλαέτι!

Έχω τρύπα στο βρακί, λίγδα στην καπότα μου, έχω ψείρα σαν κουκί και βρομούν τα χνότα μου.  50 Έχω νοήματα σοφά! Σ’ αγιονορίτικο σοφά στα λάδια και στα πάχη κολύμπησα, μα πάντα μένει άδεια η κοιλιά και τουρλωμένη  55 — ανεμογκάστρι θα ’χει! Τί λαμπρός που ’ν’ ο καιρός, πόσο εγώ ’μαι ωραίος! Έφαγα έναν πόντικα, δόξα να ’χει ο θέος!   60 Η σάρκα και τα κόκαλα, λάσπη πολλή και φρόκαλα, Πατρίδα μου, χαλάλι σου! Σαν είν’ οι αφέντες σου δικοί, θα ’ναι κι η ζήση σου γλυκή  65 κι ανέγνιο τα κεφάλι σου! Το χαράτσι, τα παιδιά, μοναχός να κρίνεις, άλλο να σ’ τα παίρνουνε κι άλλο ναν τα δίνεις.  70 Όλα εδώ χάμου ψεύτικα. Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα, μαύρη ζωή, όλη πίκρα. Μα θα χαρώ σε, Λευτεριά, αιώνια Αλήθεια κι Ομορφιά,  75 σαν θα περάσω Αντίκρα. Να ’χαμ’ ένα βασιλιά, δράκο με χοντρόλαιμο, σέρτικο κι αράθυμο, για να κάνει πόλεμο!  80 Άμποτε λίγο να δυνόμουν για μια στιγμή να τρελαινόμουν, ο σαλεμένος νους και τα κλεισμένα τσίνορα να μην ξαμώνουν σύνορα  85 και χώριους ουρανούς! Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα τον αδερφό μου ξένο και τον οχτρόν αδέρφι μου αδικοσκοτωμένο.    90

Μια μπάλα στο κούτελο τον πάει ίσα Αντίκρα, στο βασίλειο
της Λευτεριάς, της Αλήθειας και της Ομορφιάς! Δεν
πρόφταξε να ιδεί τον κόσμο ανάποδα.

Κώστας Βαρναλης

[boudou]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=NanKOn3dK5M" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=NanKOn3dK5M</a>

[Karaμazoβ]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=NanKOn3dK5M" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=NanKOn3dK5M</a>

και εδω


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=BB77NOxNXZo" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=BB77NOxNXZo</a>