Θαμμένοι ζωντανοί στη Βαγδάτη

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[apostolos1986]

ΙΡΑΚΙΝΗ ΝΕΥΡΩΤΙΚΗ ΣΥΖΥΓΟΣ

Θαμμένοι ζωντανοί στη Βαγδάτη

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

«Στη Βαγδάτη ζεις σαν να είσαι θαμμένος ζωντανός. Γιατί η ελπίδα έχει πια πετάξει», γράφει στο ιστολόγιό της η Ιρακινή μπλόγκερ που διάλεξε το ψευδώνυμο Νευρωτική Σύζυγος.

«Όταν επέστρεψα στην πρωτεύουσα έπειτα από παραμονή μου στο εξωτερικό, αισθάνθηκα αμέσως τη διαφορά. Αυτό το νεκρό βλέμμα στα μάτια τους. Και όταν λέω νεκρό, εννοώ νεκρό. Είναι ακόμη πιο ευδιάκριτο σήμερα. Η δίψα τους για δουλειά έχει εξαφανιστεί. Η δίψα τους για επιτυχία επίσης. Είναι κουρασμένοι. Εξαντλημένοι. Έχουν παραιτηθεί. Ξέρω πως θα πείτε ότι έτσι ήταν και πριν. Αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικό. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Το διαβάζει κανείς στο άδειο βλέμμα τους, απ' όπου η ελπίδα έχει από καιρό πετάξει.

Ακόμη και η επιθυμία τους να κάνουν οικονομίες για να φύγουν μακριά για μια άλλη, καλύτερη ζωή εξαφανίστηκε. Απλώς εξαφανίστηκε. Δεν μας θέλει κανένας, μου λένε με θλιμμένη φωνή. Δεν μας θέλει κανένας. Πού να πάμε; Πού μπορούμε να πάμε; Ρωτούν. Πουθενά. Είμαστε στριμωγμένοι εδώ, είναι η μοίρα μας. Η μοίρα μας είναι να θαφτούμε ζωντανοί εδώ, να ζούμε για να πεθάνουμε.

Σε μια στιγμή θυμού, ο Α. άρχισε να καταριέται το Ιράκ και το γεγονός ότι είναι Ιρακινός. Μισώ τον εαυτό μου, λέει. Μισώ την κατάστασή μου. Μισώ ό,τι υπάρχει γύρω μου. Μισώ αυτή τη χώρα. Τι μου προσέφερε το Ιράκ; Ρωτάει ρουφώντας το τσιγάρο του. Μόνο δυστυχία. Μου πήρε τους θείους μου, τα ξαδέλφια μου. Ό,τι αγάπησα ποτέ, μου το πήρε. Όχι, δεν μου το πήρε, μου το άρπαξε. Τι θέλετε να σας πω; με ρωτάει. Τι μπορώ να σας πω παραπάνω; Τι μπορούν να μας πουν παραπάνω; Ακόμη και οι κραυγές τους έγιναν κούφιες. Κούφιοι ήχοι πνιγμένοι από τον πόνο τους. Όπως το είπα, το να είσαι Ιρακινός είναι σαν να είσαι φορέας κάποιου μεταδοτικού ιού. Δεν μας θέλει κανείς».

Ούτε καν οι Αμερικανοί που υποτίθεται πως βρίσκονται στο Ιράκ για να τους απελευθερώσουν. «Μισούν τους Ιρακινούς, δεν τους έχουν καμιά εμπιστοσύνη, αυτό είναι για μένα το πιο προσβλητικό», γράφει στο μπλογκ της (http: //neurotic-iraqi-wife. blogspot. com). Και παράλληλα τους διαφθείρουν. «Στο εστιατόριο, οι περισσότεροι πελάτες ήταν πρώην εξόριστοι Ιρακινοί που επέστρεψαν στη Βαγδάτη για να δουλέψουν στην πρεσβεία των ΗΠΑ. Δύο κορίτσια 16 ή 17 ετών έφτασαν μαζί με δύο άνδρες, έναν Λιβανέζο που πρέπει να ήταν μαστροπός κι έναν Άγγλο που, υποθέτω, κοιμόταν με τη μια τους. Η σκηνή ήταν αηδιαστική. Παρά τη νεαρή ηλικία τους, έπιναν μεγάλα κουτιά μπίρα και κάπνιζαν ξεδιάντροπα. Ήταν ένα θέαμα που δεν είχα δει ποτέ πριν στο Ιράκ. Ήθελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί».


ΤΑ ΝΕΑ

[Finrond]

Καταλαβαινω απολυτα την κατασταση. Χωρις να τα εχω ζησει απο πρωτο χερι, ξερω ομως οτι αν αφαιρεσεις απο ενα ανθρωπινο ον την ελπιδα, τοτε εχεις ενα αβουλο πλασμα που φυτοζωει-παρασιτει εις βαρος τις κοινωνιας. Πολλαπλασιασε τον αριθμο των ανθρωπων με αυτα τα συμπτωματα, και εχεις μια νεκρη χωρα.