Φιλοσοφικά Κείμενα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[Karaμazoβ]

Το Μεγαλύτερο Βάρος

 Κι αν μια μέρα ή μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική μοναξιά σου και σου έλεγε: " Αυτή τη ζωή, όπως την έζησες τώρα, θα την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες ακόμα φορές, και δεν θα υπάρχει τίποτα καινούριο σε αυτήν, αλλα κάθε πόνος και κάθε χαρά  και κάθε σκέψη και στεναγμός, και κάθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα ξανάρθει σε σένα, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη και αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, κι αυτή η στιγμή, και εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ζωής γυρίζει ακατάπαυστα πάνω κάτω και μαζί της και συ, κόκκε σκόνης!"

 Δεν θά πεφτες κατάχαμα, δεν θά τριζες τα δόντια σου και δεν θα καταριόσουν που θα σου μιλούσε έτσι; Ή μηπως έχεις ζήσει μια φοβερή στιγμή που θα του απαντούσες: "Είσαι Θεός και ποτέ δεν άκουσα τίποτε πιο θεεικό!" Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη θα σε μεταμόρφωνε κι ίσως να σε μηδένιζε. Και θα αναρωτιοσουν για το καθετί : "Το θέλεις αυτό αλλη μια φορά κι αναρίθμητες φορές ακόμα;" Κι αυτό το ερώτημα θα ήταν το μεγαλύτερο βάρος που θα βάραινε τις πράξεις σου! Ή, αντίθετα, πόσο καλοδιάθετος θα πρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου και απέναντι στη ζωή  ώστε να μην ποθείς τίποτε περισσότερο  απ αυτήν την έσχατη αιώνια επιβεβαίωση και σφραγίδα!


Friedrich Nietzsche - Η Χαρούμενη Επιστήμη (341)

[Karaμazoβ]

Άρθουρ Σοπενάουερ. Ο Ιδεαλισμός στα καλύτερά του.





Όταν μια εξωτερική αιτία ή εσωτερική διαθεση ξαφνικά μας ανασύρει έξω απο την ατελείωτη ροή της Βούλησης (Wille zum Leben) και αντλεί γνώση απο την σκλαβιά της Βουλησης, η προσοχή πλεον δεν κατευθύνεται προς τα κίνητρα της Βουλησης, αλλα κατανοεί τα πράγματα απαλλαγμένα απο τη σχέση τους με την Βουληση. Ως εκ τουτου θεωρεί τα πράγματα αδιάφορα, χωρίς υποκειμενικότητα, απολύτως αντικειμενικα, εγκαταλείπεται σε  αυτά, στον βαθμό που είναι απλώς αναπαραστάσεις και οχι κίνητρα. Τότε, εντελώς ξαφνικά η γαλήση που παντα αναζητούσαμε αλλα πάντα μας διέφευγε σ αυτό το πρώτο μονοπάτι της Βούλησης, ερχεται σε μας με δική της συναίνεση και όλα ειναι παντα καλα για εμάς. Αυτή είναι η ανώδυνη κατασταση την οποία ο Επίκουρος θεωρεί ως το υπέρτατο και θείο αγαθό, γιατι εκείνη τη στιγμή είμαστε απαλλαγμένοι απο την εναγώνια πίεση της Βουλησης. Γιορτάζουμε μια ημέρα αναπαυσης απο τον καταναγκασμό της Βουλησης: ο Τροχός του Ιξίωνα σταματά να γυρίζει.

[...]


Η ενδοσκοπική διαθεση, η υπεροχή της Γνωσης πανω στην Βουληση μπορούν να επηρεάσουν αυτήν την κατάσταση σε οποιοδηποτε περιβάλλον. Τουτο μας παρουσιάζεται απο εκεινουν τους αξιοθαυμαστους Ολλανδούς ζωγράφους που αποτύπωσαν με απόλυτοα αντικειμενική εναίσθηση τα πιο ασήμαντα αντικείμενα και που δημιούργησαν έτσι ενα μνημείο αντικειμενικότητας και πενυματικη΄ς γαλήνης μέσα απο τους πίνακές τους με θέμα τη νεκρή φυση.


Ο Κόσμος ως Βουληση και ως Παρασταση (Die Welt als Wille und Vorstellung)

[Karaμazoβ]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=dZXr5WegQmQ" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=dZXr5WegQmQ</a>

http://en.wikipedia.org/wiki/Absurdism

[Karaμazoβ]

"Όταν ο Ζαρατούστρα έφτασε στην πιο κοντινή πόλη που συνόρευε με το δάσος, βρήκε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους στην αγορά, επειδή είχε ανακοινωθέι οτι ένας σχοινοβάτης θα έκανε επίδειξη. Και ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι στους ανθρώπους: Σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι κάτι που πρόκειται να ξεπεραστεί. Τι έχετε κάνει για να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Όλα τα όντα μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει κάτι πέρα από τον εαυτό τους: κι εσείς θέλετε να είστε η άμπωτη αυτής της μεγάλης παλίρροιας, και θα προτιμούσαμε να ξαναγυρίσετε στο κτήνος παρά να ξεπεράσετε τον άνθρωπο; Τι είναι ο πίθηκος προς τον άνθρωπο; Ένα περιγέλασμα, ένα επόνειδο πράμα. Και το ίδιο ακριβώς θα είναι ο άνθρωπος προς τον Υπεράνθρωπο: ένα περιγέλασμα, ένα πράμα της ντροπής.

Έχετε προχωρήσει από το σκουλήκι στον άνθρωπο, και πολύ ακόμα μέσα σας είναι του σκουληκιού. Κάποτε ήσασταν πίθηκοι, κι όμως ακόμα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από οποιονδήποτε πίθηκο. Ακόμα κι οι πιο σοφοί ανάμεσά σας είναι μόνο μια δυσαρμονία και μείγμα φυτού και φαντάσματος. Σας ζητάω όμως να γίνετα φυτά και φαντάσματα; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο! Ο Υπεράνθρωπος είναι το νόημα της γης. Αφήστε τη βούλησή σας να πει: Ο Υπεράνθρωπος θα είναι το νόημα της γης!

Σας εξορκίζω, αδελφοί μου, μείνετε αληθινοί στη γη, και μην πιστεύετε αυτούς που σας μιλάνε για υπεργήινες ελπίδες! Δηλητηριαστές είναι, είτε το ξέρουνε είτε όχι. Καταφρονητές της ζωής είναι, παρακμάζοντες και δηλητηριασμένοι οι ίδιοι, τους οποίους έχει βαρεθεί η γη: έτσι αφήστε τους να πάνε! Κάποτε βλασφημία ενάντια στο Θεό ήταν η μεγαλύτερη βλασφημία. Αλλά ο Θεός πέθανε, και μαζί και εκείνοι οι βλάσφημοι. Το να βλασφημήσεις τη γη είναι τώρα η πιο τρομερή αμαρτία, και το να επιτιμήσεις την καρδιά του μη γνωστέου υψηλότερο κι απ' το νόημα της γης! Κάποτε η ψυχή κοίταζε με περιφρόνηση το σώμα, και τότε αυτή η περιφρόνηση ήταν το ανώτερο πράγμα:- η ψυχή επιθυμούσε το σώμα να είναι αδύναμο, χλωμό, και πεινασμένο. Έτσι σκέφτηκε να ξεφύγει από το σώμα κι απ' τη γη. Ω, αυτή η ψυχή ήταν η ίδια αδύναμη, χλωμή, και πεινασμένη, και σκληρότητα ήταν η απόλαυση αυτής της ψυχής! Αλλά εσείς, επίσης, αδελφοί μου, μου λέτε: Τι λέει το σώμα σου για την ψυχή σου; Δεν ειναι η ψυχή σου φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια; Αληθινά, ένα μολυσμένο ρέμα είναι ο άνθρωπος. Κάποιος πρέπει να είναι θάλασσα, για να δεχτεί ένα μολυσμένο ρέμα χωρίς να μολυνθεί ο ίδιος.

Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι εκείνη η θάλασσα, σ' αυτόν μπορεί η μεγαλύτερη περιφρόνησή σας να βυθιστεί. Ποιό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μπορείτε να ζήσετε; Είναι η ώρα της μεγάλης περιφρόνησης. Η ώρα στην οποία ακόμα και η ευτυχία σας σας γίνεται μισητή, και το ίδιο η λογική και η αρετή. Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η ευτυχία! Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια. Μα η ευτυχία μου έπρεπε να δικαιολογεί την ίδια την ύπαρξη!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η λογική! Λαχταράει τη γνώση όπως το λιοντάρι την τροφή του; Είναι φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η αρετή! Ακόμα δεν με έχει κάνει παθιασμένο. Πόσο έχω βαρεθεί το καλό και το κακό μου! Είναι όλα φτώχεια και μόλυνση και ελεεινή αυταρέσκεια!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η δικαιοσύνη! Δε βλέπω να είμαι πυρετός και φωτιά! Οι δίκαιοι, όμως, είναι πυρετός και φωτιά!" Η ώρα που λέτε: "Τι καλό μου κάνει η συμπόνοια! Δεν είναι η συμπόνοια ο σταυρός στον οποίο καρφώθηκε αυτός που αγάπησε τον άνθρωπο; Αλλά η συμπόνοια μου δεν είναι σταύρωση." Έχετε μιλήσει ποτέ έτσι; Έχετε φωνάξει ποτέ έτσι; Α! μακάρι να σας είχα ακούσει να φωνάζετε έτσι! Δεν είναι δικό σας αμάρτημα- είναι η αυτοϊκανοποίησή σας που φώναξε στους ουρανούς, αυτή η ίδια σας η αποφυγή της αμαρτίας φώναξε στους ουρανούς! Πού είναι η αστραπή να σας γλύψει με τη γλώσσα της; Πού είναι η φρενίτιδα με την οποία έπρεπε να είστε εμβολιασμένοι; Σταθείτε, σας διδάσκω τον Υπεράνθρωπο: αυτός είναι αυτή η αστραπή, αυτός είναι η φρενίτιδα!-

Όταν ο Ζαρατούστρα μίλησε έτσι, ένας από το πλήθος φώναξε: "Έχουμε ως τώρα ακούσει αρκετά για τον σχοινοβάτη, είναι καιρός να τον δούμε!" Και όλος ο κόσμος γέλασε με τον Ζαρατούστρα. Αλλά ο σχοινοβάτης, που νόμισε οτι τα λόγια ίσχυαν γι' αυτόν, ξεκίνησε την επίδειξή του.

4.

Ο Ζαρατούστρα, όμως, κοίταξε το πλήθος και θαύμασε. Μετά μίλησε έτσι: Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και τον Υπεράνθρωπο- ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο. Ένα επικίνδυνο πέρασμα, ένα επικίνδυνο ταξίδεμα, μια επικίνδυνη ματιά προς τα πίσω, ένα επικίνδυνο τρεμούλιασμα και σταμάτημα. Το σπουδαίο στον άνθρωπο είναι οτι είναι μια γέφυρα και όχι ένας στόχος: το αξιαγάπητο στον άνθρωπο είναι οτι είναι υπερβάτης και καταβάτης.

Αγαπώ αυτούς που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο σαν καταβάτες, επειδή είναι οι υπερβάτες. Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή είναι οι μεγάλοι λάτρες, και βέλη που λαχταρούν την άλλη ακτή. Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ' αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει, και αναζητεί να μαθαίνει ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι' αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας.

Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ' τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο. Αγαπώ αυτόν που δεν επιθυμεί πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο, επειδή είναι περισσότερο κόμβος για να πιαστεί το πεπρωμένο κάποιου. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι πλουσιοπάροχη, που δεν θέλει ευχαριστώ και δεν τα επιστρέφει: αφού πάντα παρέχει, και δεν επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του. Αγαπώ αυτόν που ντρέπεται όταν τα ζάρια πέφτουν ευνοϊκά γι' αυτόν, και που στη συνέχεια ρωτάει: "Είμαι ανέντιμος παίχτης;"- επειδή είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει.

Αγαπώ αυτόν που σκορπάει λόγια χρυσά πριν από τα έργα του, και πάντα κάνει περισσότερα απ' ότι υποσχέθηκε: γιατί αναζητάει τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που δικαιολογεί τους μελλοντικούς, και συγχωρεί τους παρελθόντες: γιατί είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει στους τωρινούς. Αγαπώ αυτόν που δαμάζει το Θεό του, επειδή αγαπάει το Θεό του: γιατί πρέπει να υποχωρήσει δια της οργής του Θεού του. Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα, και μπορεί να υποχωρήσει σε κάτι μικρό: έτσι περνάει εθελουσίως πάνω από τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που οποίου η ψυχή είναι τόσο υπερπλήρης που ξεχνάει τον εαυτό του, και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η κάθοδός του.

Αγαπώ αυτόν που είναι ελεύθερο πνεύμα και ελεύθερη καρδιά: έτσι το κεφάλι του είναι μόνο τα σπλάχνα της καρδιάς του, η καρδιά του, όμως, προκαλεί την κατάβασή του. Αγαπώ όλους όσοι είναι σα βαριές σταγόνες που πέφτουν μια-μια απ' το μαύρο σύννεφο που χαμήλωσε πάνω απ' τον άνθρωπο: προμηνύουν τον ερχομό της αστραπής, και υποχωρούν σαν προάγγελοι.

Να, είμαι ένας προάγγελος της αστραπής, και μια βαριά σταγόνα από το μαύρο σύννεφο: η αστραπή, όμως, είναι ο Υπεράνθρωπος.


Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους; Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"; Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς; Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους; Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για 'περιφρόνηση' των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο Τελευταίος Άνθρωπος!"

[Karaμazoβ]

Αφού ο Ζαρατούστρα είχε πει αυτά τα λόγια, κοίταξε ξανά τον κόσμο, και σιώπησε. "Νάτοι στέκονται," είπε στην καρδιά του, "νάτοι γελάνε: δεν με καταλαβαίνουν, δεν είμαι το στόμα γι' αυτά τα αυτιά. Πρέπει πρώτα κάποιος να κοπανάει στ' αυτιά τους, ώστε να μάθουν να ακούνε με τα μάτια τους; Πρέπει κάποιος να κλαγγίζει όπως οι κατσαρόλες και οι δάσκαλοι των "μετανοείτε!"; Ή μόνο πιστεύουν τους τραυλούς; Έχουν κάτι για το οποίο είναι περήφανοι. Πώς το αποκαλούν, αυτό που τους κάνει περήφανους; Πολιτισμό, το αποκαλούν, τους ξεχωρίσει από τα γιδοκόπαδα. Δεν τους αρέσει, συνεπώς, ν' ακούνε για 'περιφρόνηση' των εαυτών τους. Άρα θα μιλήσω στην περηφάνεια τους. Θα τους μιλήσω για το πιο περιφρονητικό πράμα: αυτό, όμως, είναι ο Τελευταίος Άνθρωπος!"


Κι έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα στο λαό· "ήρθε η ώρα για τον άνθρωπο να θέσει για τον εαυτό του ένα στόχο. Ήρθε η ώρα για τον άνθρωπο να φυτέψει το σπόρο της υψηλότερής του ελπίδας. Το έδαφός του είναι ακόμα αρκετά γόνιμο. Αλλά μια μέρα, το έδαφος αυτό θα είναι φτωχό και εξημερωμένο, και δεν θα μεγαλώνει ψηλό δέντρο επάνω του. Αλίμονο, έρχεται ο καιρός που ο άνθρωπος δεν θα εκτοξεύει πια το βέλος του πόθου του πέρα από τον άνθρωπο, και που η χορδή του τόξου του θα έχει ξεχάσει πώς να πάλλεται!

"Σας λέω: Πρέπει κάποιος να έχει το χάος μέσα του για να γεννήσει ένα άστρο που χορεύει. Σας λέω: έχετε ακόμα το χάος μέσα σας.

"Αλίμονο, έρχεται ο καιρός που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί πια να γεννήσει ένα άστρο. Αλίμονο, έρχεται ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου, αυτού που δεν μπορεί πια να περιφρονήσει τον εαυτό του. Ιδού, σας δείχνω τον Τελευταίο Ανθρωπο." 'Τι είναι η αγάπη; Τι είναι η δημιουργία; Τι είναι ο πόθος; Τι είναι το άστρο;'· έτσι ρωτά ο τελευταίος άνθρωπος και ανοιγοκλείνει τα μάτια.

"Η γη έγινε μικρή, και πάνω της χοροπηδά ο Τελευταίος Άνθρωπος, που τα κάνει όλα μικρά. Η φάρα του δεν μπορεί να εξαλειφθεί, είναι σαν του ψύλλου. Ο Τελευταίος Άνθρωπος ζει περισσότερο από όλους.

" 'Εφήυραμε την ευτυχία' λέει ο Τελευταίος Άνθρωπος, και ανοιγοκλείνει τα μάτια. Άφησαν τις περιοχές όπου η ζωή είναι δύσκολη, γιατί χρειάζεται ζέστη. Αγαπά κανείς τον γείτονά του και τρίβεται μαζί του, γιατί χρειάζεται ζέστη.

"Η αρρώστια και η καχυποψία είναι αμαρτίες για αυτούς: προχωρά κανείς με προσοχή. Ένας τρελός, οποιοσδήποτε σκοντάφτει στις πέτρες ή στα ανθρώπινα όντα! Λίγο φαρμάκι πότε-πότε: σου δημιουργεί ευχάριστα όνειρα. Και πολύ φαρμάκι στο τέλος, για έναν ευχάριστο θάνατο.

Δουλεύουν ακόμη, γιατι η δουλειά είναι διασκέδαση. Φροντίζουν όμως ωστε η διασκέδαση να μην είναι κουραστική.

Δεν γίνονται πια πλούσιοι ή φτωχοί: και τα δύο είναι πολύ επώδυνα. Ποιος θέλει ακόμη να κυβερνά; Ποιος θέλει ακόμη να υπάκούει; Και τα δύο είναι πολύ επώδυνα.

"Υπάρχει ένα κοπάδι, αλλά κανείς βοσκός! Όλοι θέλουν το ίδιο, όλοι είναι το ίδιο: όποιος νιώθει διαφορετικά, μπαίνει εθελοντικά στο τρελάδικο.

"'Κάποτε όλος ο κόσμος ήταν τρελός' λένε οι πιο εκλεπτυσμένοι και ανοιγοκλείνουν τα μάτια.

"Είναι κανείς έξυπνος και γνωρίζει όλα όσα έγιναν: οπότε δεν υπάρχει τέλος στην περιφρόνηση. Καυγαδίζει ακόμα κανείς, αλλά τα βρίσκει γρήγορα -- αλλιώς μπορεί να χαλάσει η χώνεψη.

"Απολαμβάνει κανείς την μικρή του απόλαυση για τη μέρα και τη μικρή του απόλαυση για τη νύχτα: αλλά παίρνει στα σοβαρά την υγεία.

"'Εφήυραμε την ευτυχία,' λένε οι Τελευταίοι Άνθρωποι, και ανοιγοκλείνουν τα μάτια."

Και εδώ τέλειωσε η πρώτη ομιλία του Ζαρατούστρα, που την έλεγαν επίσης "Πρόλογο." Διότι στο σημείο αυτό διεκόπη από την φασαρία και την αγαλλίαση του πλήθους. "Δώσε μας αυτόν τον Τελευταίο Άνθρωπο, ω Ζαρατούστρα", φώναζαν. "Κάνε μας τους Τελευταίους αυτούς Ανθρώπους! Τότε θα σου δωρήσουμε τον Υπεράνθρωπο!" Και όλοι πανηγύριζαν και σφύριζαν επιδοκιμαστικά.


Ο Ζαρατούστρα όμως καταθλιφτηκε και είπε στην καρδιά του:

"Δεν με καταλαβαίνουν: δεν είμαι το στόμα γι αυτά τα αυτιά. Πολύ καιρό έζησα στο βουνό, πολύ καιρό άκουσα τα ρυάκια και τα δέντρα: και τώρα τους μιλώ σαν σε γιδοβοσκούς.

Ακίνητη είναι η ψυχή μου και φωτεινή σαν το βουνό το πρωί. Αυτοι όμως νομίζουν πως είμαι ψυχρός και με θεωρούν χλευαστή που κανει φριχτά χωρατά.

Και τώρα με κοιτούν και γελούν: και καθώς γελούν, με μισούν κιόλας: υπαρχει πάγος στο γέλιο τους."

[Karaμazoβ]

"Τωρα προχωρώ μόνος, ω μαθητές μου. Και σείς τώρα προχωρείστε μόνοι. Έτσι θέλω να γίνει.

Φύγετε μακριά απο μένα και φυλαχτείτε απο τον Ζαρατούστρα!
Κι ακόμα καλύτερα: να ντρέπεστε γι αυτόν! Ίσως σας ξεγέλασε.

Ο άνθρωπος της γνώσης δεν πρεπει μόνο να αγαπάει τους εχθρούς του, αλλα και να μισεί τους φίλους του.

Ανταμοίβει κανείς άσχημα το δάσκαλο όταν μένει πάντα μαθητής.
Και γιατί δεν θέλετε να αποσπάσετε τον στέφανό μου;

Με σεβεστε, τι γίνεται όμως αν μια μέρα καταρρεύσει ο σεβασμός σας; Προσέξτε μη σας λιώσει ένα άγαλμα.

Λέτε πως πιστευετε στον Ζαρατούστρα; Μα τι σημασία έχει ο Ζαρατούστρας;
Είστε πιστοί μου - μα τι σημασία έχουν όλοι οι πιστοί;

Δεν ψαξατε ακόμη να βρείτε τους εαυτούς σας, και βρήκατε εμένα.
'Ετσι κανουν όλοι οι πιστεύοντες, γι αυτό είναι τόσο ασήμαντη καθε πίστη.

Τώρα σας προστάζω να με χάσετε και να βρείτε τους εαυτούς σας, και μονο οταν όλοι μ' αρνηθείτε θα ρθω πάλι κοντα σας..."




"Αληθινά, με άλλα μάτια, αδελφοί μου, θα ψάξω εκείνους που έχασα. Με αλλη αγάπη θα τους αγαπήσω τότε.

Και μια μερα θα ξαναγίνετε φίλοι μου και παιδιά μιας ελπίδας: τότε θα ξανάρθω για τρίτη φορά κοντά σας για να γιορτάσω μαζί σας το μεγάλο μεσημέρι.

Και το μεγάλο μεσημέρι είναι η στιγμή όπου ο άνθρωπος βρίσκεται στη μέση της πορείας του ανάμεσα στο ζώο και στον Υπεράνθρωπο και όπου γιορτάζει τον δρόμο προς το δειλινό ως την ύψιστη ελπίδα του: γιατι είναι ο δρόμος προς ένα καινούριο πρωινό.

Τότε, εκείνος που δύει θα ευλογήσει τον εαυτό του, γιατι θα είναι ένας που περνά απέναντι, και ο ήλιος της γνώσης θα μεσουρανει τότε επάνω του.

"Νεκροί είναι όλοι οι θεοι: τώρα θέλουμε να ζήσει ο Υπεράνθρωπος" - ας είναι αυτό η εσχατη θέληση μας στο μεγάλο μεσημέρι!"




Έτσι μίλησε ο Ζαρατουστρα.

[Karaμazoβ]

και μία κριτική στον Νίτσε ή τουλάχιστον σε ένα συγκεκριμένο τρόπο κατανόησης της σκέψης του Νίτσε:



Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2013

Ο νανοειδής Νίτσε: Ο μικροαστικός αντικομφορμισμός ως φασισμός

Κάποτε, στα τέλη του 19ου αιώνα, έγραφε στην Γερμανία κάποιος με το όνομα Φρίντριχ Νίτσε. Ενσάρκωσε, ανάμεσα σε άλλα, το πρότυπο του διανοουμένου που τα βάζει με όλους ανεξαιρέτως, που απορρίπτει τους πάντες και τα πάντα: τη Γερμανία αλλά και την Ευρώπη ευρύτερα, τον πασιφισμό αλλά και τον παραδοσιακό μιλιταρισμό, την αστική τάξη και τον σοσιαλισμό, τον υλισμό του χρήματος αλλά και την χριστιανική ηθική. Είναι ο άνθρωπος- "αντί", ο άνθρωπος ως αντί: ο αντι-Βάγκνερ, ο αντι-Παύλος, ο αντι-Καντ, ο αντι-Χέγκελ, ο αντί-Χριστος. Αυτή του η εχθρότητα προς κάθε έκφανση της εποχής ανεξαίρετα βασίζεται, στο τέλος, σε μια ατέλειωτη δύναμη κατάφασης του εαυτού, σε ένα διονυσιακό ντελίριο αυτοκατάφασης: σε τελική ανάλυση, στον "υπεράνθρωπο" που προσπάθησε να είναι ο ίδιος ο Νίτσε για τον εαυτό του πληρώνοντας, τελικά, το βαρύ αντίτιμο της τρέλας.

Πάντοτε μου έκανε εντύπωση η τεράστια απήχηση του έργου του Νίτσε στην Ελλάδα· φαντάζομαι ότι κάποιοι θα θεωρούν ότι οφείλεται στην μεγάλη απήχηση του Καζαντζάκη, αλλά αναρωτιέμαι αν τα πράγματα δεν έχουν στην πραγματικότητα την ανάστροφη μορφή, και αν η δημοφιλία του Καζαντζάκη δεν οφείλεται στην πρότερη απήχηση όχι τόσο του Νίτσε ως φιλοσόφου, αλλά του είδους αντίληψης για τον κόσμο και τον εαυτό που αυτός θεμελίωσε για ένα ακροατήριο που ταξικά βρίσκεται στους αντίποδες του φαντασιακού του αριστοκρατισμού: τους μικροαστούς.

Η δημοφιλία αυτή μου φαίνεται αποκαλυπτική όχι για τον Νίτσε, αλλά για την ελληνική κοινωνία των τελευταίων 50 περίπου ετών: υπάρχει μια ενστικτώδης τάση της μικροαστικής ιδεολογίας στην Ελλάδα να "αναγνωρίζει" τον εαυτό της στο έργο του Γερμανού. H καθολική του εχθρότητα σε όλες τις τάξεις και τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής του διαμεσολαβεί την επιθυμία του μικροαστού για μια εξιδανικευμένη ανεξαρτησία από τις σχέσεις παραγωγής και από τις άλλες τάξεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η αντικειμενική εξάρτηση του μικροαστού από το κεφάλαιο και η απειλή που νιώθει από την οργάνωση και τις διεκδικήσεις των "κάτω", τόσο πιο σφοδρή και εμμονική είναι η τάση του να ταμπουρώνεται πίσω από κίβδηλες διακηρύξεις ανεξαρτησίας από το χρήμα και το κέρδος, από τα "οργανωμένα συμφέροντα" και τα "λόμπι."

Η καχυποψία του Νίτσε για τα πάντα, για όλες τις αξίες και αρχές που πηγάζουν από μια κοινωνία που έχει φτάσει να φαίνεται εντελώς εξωγενής και αυθαίρετη, η ευαίσθητή του μύτη για κάθε τι το σάπιο και υποκριτικό στις ιδέες της εποχής του, προσφέρει στον μικροαστό την ψευδαίσθηση ότι είναι η πηγή και έκφραση ενός διαβρωτικού, σχεδόν επαναστατικού κυνισμού· δίνει στην νοητική μιζέρια του και την μικρόνοιά του μια λάμψη ρομφαίας, αν όχι λυτρωτικής, τουλάχιστον αρκούντως εκδικητικής. Η πίστη του Γερμανού στην δύναμη του εαυτού του ως μοναδική πηγή της κατάφασης που απαιτεί η υπέρβαση της εποχής γίνεται για τον μικροαστό μιας πρώτης τάξεως απολογητική για τον αντικοινωνικό αυτισμό του. Και τέλος, η ηρωϊκή πόζα του μοναχικού και παρεξηγημένου εχθρού της εποχής τον εμπνέει με κάθε είδους φαντασιώσεις μοναδικότητας και αντικομφορμιστικού σθένους, επιτρέποντάς του να αναποδογυρίσει τον κόσμο ως είδωλο μέσα στο κεφάλι του, μετατρέποντας έτσι την πραγματικότητα της ταξικής του ανασφάλειας σε θρίαμβο κατά των νεφελωδών και αδιευκρίνιστων εχθρών της επικράτησης και δικαίωσής του.

Πριν πολλά χρόνια, ο μεγάλος αυστριακός πεζογράφος Χέρμαν Μπροχ αποκάλυψε πως αυτός ο μπάσταρδος, εκφυλισμένος νιτσεϊσμός αποτελεί στην ουσία το γόνιμο έδαφος της --μετά βαϊων και κλάδων δικής του κοπής-- παράδοσης του μικροαστού στην φασιστική σαγήνη. Ο δάσκαλος γυμνασίου Ζαχαρίας αυτοκολακεύεται πως είναι φορέας μιας φωτισμένης καχυποψίας απέναντι στις δεσπόζουσες αντιλήψεις της εποχής του την στιγμή που στην ουσία είναι ο ίδιος ο απόλυτος κομφορμιστής, ένας άνθρωπος βαθιά διαβρωμένος από το μίσος και την ορμή θανάτου που του εμπνέει η αντικειμενική διάβρωση των πνευματικών έστω προνομίων δια των οποίων θεωρούσε πως εξασφάλιζε την ταξική του θέση.

Σας παρουσιάζω σήμερα έναν σύγχρονο Ζαχαρία, τον δικό μας Ζαχαρία, το δικό μας πορτραίτο νανοειδούς νιτσεϊσμού. Είναι βέβαια "διανοούμενος" και ονομάζεται Γιώργος Διαλεγμένος -- θεατρικός συγγραφέας το επάγγελμα. Η γενιά μου τον ξέρει ως "ρηξικέλευθο" και "ανατρεπτικό". Αλλά αυτά τα μυαλά κουβάλαγε η γενιά μου:

«Γκιλοτίνα! Για όλους αυτούς που φέραν' τη χώρα σε αυτό το χάλι έπρεπε να είχαν στηθεί γκιλοτίνες στο Σύνταγμα. Για όλους όσοι περάσαν' στη Βουλή απ' τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά. Δεν υπάρχει άνθρωπος καλός εκεί μέσα. Αν υπήρχε θα έλεγε «συγγνώμη, έκανα λάθος. Φεύγω». Ολοι είναι στο κόλπο. Και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος. Αν ήταν στην Κίνα, θα τους είχαν εκτελέσει. Θέλουν εκτέλεση. Ούτε καν φυλακή». Ακραίος, προκλητικός, για πολλούς τρελός. Παρ' όλο που περνούν τα χρόνια, ο Γιώργος Διαλεγμένος δεν φαίνεται να ησυχάζει. Κι ας δηλώνει «παραιτημένος», «τουρίστας» στη χώρα του και «συνταξιούχος διαδηλωτής», που θέλει «δυο-τρεις ακόμη διαδηλώσεις για να πάρει και το επικουρικό του».

Η«Ε» τον συνάντησε στο «κελί του Λουδοβίκου», ένα ασφυκτικό δώμα που έφτιαξε ολομόναχος. Η πρόσκληση ήταν δική του. Γιατί χάρηκε που ξανακυκλοφόρησε η «Ελευθεροτυπία» («μπορεί να γίνει η πρώτη εφημερίδα», λέει) και γιατί ολοκλήρωσε αισίως έπειτα από «επτά χρόνια ψυχαναγκασμού» το νέο του θεατρικό έργο. Κυρίως, γιατί θεωρεί επικίνδυνη τη Δημοκρατία μας. «Είναι ασυδοσία. Προσωπικά, αυτή τη Δημοκρατία τη χέζω πατόκορφα. Το λίκνο η Βουλή! Και καμιά φορά λένε και "το μπουρδέλο η Βουλή". Επειδή εγώ έχω μανία με τα μπουρδέλα και πηγαίνω και ρωτάω τις τιμές, κάνουν λάθος που λένε μπουρδέλο τη Βουλή. Αμα μπουν σε μπουρδέλο θα ντραπούν βλέποντας πόσο οργανωμένο και καθαρό είναι. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η χώρα να γίνει κράτος. Είμαστε απ' το DNA μας σκάρτοι. Είμαστε σκάρτοι. Το λέω αυτό και στενοχωριέμαι».

- Είστε στενοχωρημένος; Οχι αγανακτισμένος;

«Οχι. Ξέρω σε τι τόπο ζω. Πηγαίναν' στο Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι πολίτες. Αγάπη μου, αφού εσύ τον ψήφισες, τι αγανακτείς; Τον ψήφισες ξανά και ξανά και ξανά! Και αν θέλει γιαούρτωμα ο βουλευτής και ο υπουργός, το εκλογικό σώμα θέλει σκατά στη μούρη. Διότι αφού βλέπεις ότι σε κοροϊδεύουν, γιατί εσύ τρέχεις και τους ξαναψηφίζεις; Μην πας! Κλείσου σπίτι σου, όπως κλείστηκες όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Αλλά ο Ελληνας δεν μπαίνει σε καλούπια. Στο Αγκίστρι ερχόταν το ΣΔΟΕ και έλεγε «"Παναγιωτάκη, τι μας έχεις σήμερα;". "Σας έχω δυο τσιπούρες παιδιά και δυο αστακουδάκια". Εγώ καθόμουν στο διπλανό τραπέζι και τ' άκουγα. Τρώγανε καλά καλά και μετά πηγαίνανε στο διπλανό εστιατόριο. Υποτίθεται ότι κάνανε έλεγχο και μαζεύαν' φόρους!».

- Καταγγέλλετε τους άλλους. Εσείς δεν έχετε κάνει παρανομία στη ζωή σας;

«Βεβαίως κι έχω κάνει. Καταρχάς, δεν πληρώνω στη συγκοινωνία. Οπου μπορώ την "κάνω" κι εγώ. Αφού έτσι έχω μάθει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο στο χαμό αυτό το ποσοστό που πήρε η Χρυσή Αυγή. Είναι γέννημα αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα κλαδί με αγκάθια που το κρατάς γιατί αν το αφήσεις θα πέσεις. Δεν μπορείς όμως να τη βάλεις στην παρανομία, όπως κάναν' στον κομμουνισμό. Εξακόσιες χιλιάδες άτομα την ψηφίσαν'. Τι ήταν η Χρυσή Αυγή; Κάτι από την παλιά ΕΠΕΝ. Για το οποίο γελάγαμε. Και ξαφνικά φτάνει στο 12%».

- Η εγκληματική βία της εναντίον των μεταναστών δεν σας προκαλεί;

«Εχουμε ανάγκη 500 μετανάστες; Ορίστε, περάστε από γιατρούς και ελάτε. Οπως έκαναν σε εμάς οι Γερμανοί. Οι υπόλοιποι "κόβονται". Δεν είχαμε ανάγκη να φορτώσουμε τη χώρα με δολοφόνους, Καλάσνικοφ, πουτάνες και μαστροπούς».

- Παρουσιάζετε τα πράγματα σαν να μην είχαμε κι εμείς τους δικούς μας.

«Μας φτάνανε οι πουτάνες μας. Πουτάνες, όπλα, κλέφτες είχαμε αρκετούς. Δεν θέλαμε άλλους!».

- Οσα πρεσβεύετε ακούγονται πολύ ρατσιστικά, πολύ φασιστικά...

«Ας ακούγονται. Επειδή αγαπώ τη χώρα μου είμαι φασίστας; Ας οργανωθούμε ως κράτος κι ας είναι κι ο Κουλουβαρδόπουλος αρχηγός - δεν είπα η Χρυσή Αυγή. Δεν αντέχουμε το φασισμό, αλλά έχουμε ασυδοσία στη Δημοκρατία. Βλέπω έναν που σπάει το δέντρο και του λέω "ρε φίλε, το έσπασες". "Γιατί, δικό σου είναι;". Λέω σε έναν άλλο "μην παρκάρεις εκεί πέρα, δεν περνάμε, θα πάρεις 40 ευρώ πρόστιμο". "Αφού και στο γκαράζ 40 δίνω. Εντάξει, μέσα στα 11 εκατομμύρια υπάρχουν και γύρω στις 300 χιλιάδες που σκέφτονται κανονικά».

- Οταν λέτε σκέφτονται κανονικά, τι εννοείτε;

«Εννοώ αγαπάνε τη φύση, αγαπάνε τη χώρα. Εδώ πέρα κανένας δεν αγαπά τη χώρα του. Κοιτάζει μόνο πώς θα βολευτεί. Ετσι έμαθε. Γι' αυτό και θα έπρεπε όταν μεγαλώνει το παιδί να το παίρνει το κράτος και να το απομονώνει από την οικογένεια. Διαφορετικά, διαιωνίζεται ο Ελληνας κομπιναδόρος και λαμόγιο».

- Εχετε δηλώσει υπέρμαχος της θανατικής ποινής. Η φυλακή είναι ημίμετρο;

«Στη φυλακή θα τρώει, θα παίζει μπάσκετ, θα περνά καλά μέχρι να περάσουν 20 χρονάκια και να βγει πάλι έξω. Ενώ σου έχει σκοτώσει δυο παιδιά. Δεν είναι άδικο; Μιλώντας για αδικία, θυμήθηκα τη Λιάνη. Γιατί να παίρνει σύνταξη αυτή; Γιατί να έχει όλα αυτά τα σπίτια που της άφησε ο Παπανδρέου; Πού είναι το κράτος να της πει: Ελα εδώ, κυρία μου, στο δρόμο! Ολοι όσοι τα φάγανε, στο δρόμο, όπως αυτοί που ζητιανεύουνε στους τεκενέδες. Κι ο Τσοχατζόπουλος! Ούτε κρεβάτι να μην έχουν... Δεν σηκώνουν αυτά δίκες. Οι δίκες γίνονται για να την κοπανήσουν. Νόμος περί ευθύνης των υπουργών! Ούτε στην Ουγκάντα δεν έχουν τέτοιους νόμους. Αλλά για ποιο κράτος μιλάμε όταν ο άλλος έκανε τη χώρα μπάχαλο και πάει να κάνει τον καθηγητή στο Χάρβαρντ...».

- Υπάρχει κράτος όταν σας έρχεται το μπιλιετάκι με το νέο χαράτσι.

«Αυτό είναι ληστεία. Κανονικά, ο κόσμος έπρεπε να είχε ένα περίστροφο και να λέει "τι είναι αυτό; Δεν έχω να το πληρώσω". Μπαπ, ρίχτου. Εκδίκηση, ρε παιδί μου. Για να μπορείς να πεις "κι εγώ, ρε κερατά, σε έφαγα". Τα Καλάσνικοφ τα έχουν και κάνουνε ληστείες αντί να μπουκάρουν στη Βουλή και να τους καθαρίσουν όλους. Και τους 300. Θα μου πεις, μετά τι θα γίνει; Ασε το μετά. Για να χτίσεις ένα γερό σπίτι πρέπει να γκρεμίσεις πρώτα το παλιό. Κάποιοι αυτοκτονούν! Αφού, βρε ηλίθιε, θέλεις να αυτοκτονήσεις πάρε και κανά δυο υπουργούς μαζί σου. Είμαστε σάπιοι -κι εγώ έχω κάνει τις σαπίλες μου. Αλλά πλέον ούτε αγανακτώ. Ούτε με νοιάζει. Εγώ σε 10 χρόνια, πλούσια πλούσια, "φεύγω". Εχω και τον τάφο μου έτοιμο. Και λέω στη Σοφία "τζάμπα τα έξοδα". Πήγα στο γιατρό και δεν έχω τίποτα!».

- Είναι πραγματικά τόσο καλή η σχέση σας με το θάνατο ή μας κοροϊδεύετε;

«Από 7 ετών. Αυτό το οφείλω στην κυρά Κατίνα, τη Διαλεγμένου. Της είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί το παιδί και πήγε και πήρε ένα άλλο παιδί που το λέγαν' Γιώργο. Εμένα. Γιατί αν με λέγαν' Νίκο, θα ήμουν ακόμα μέσα. Και με πήγαινε κάθε μέρα στο νεκροταφείο. Οι πρώτες μου εντυπώσεις απ' το βρεφοκομείο ήταν στο νεκροταφείο».

- Βλέπατε και κηδείες;

«Κηδείες; Τα πάντα! Εβλεπα να ξεθάβουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν μπάλα. Γι' αυτό και σε όλα μου τα έργα υπάρχει ο θάνατος με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο. Η κορύφωση, βέβαια, ήταν η "Νύχτα της Κουκουβάγιας". Εχω απόλυτη επαφή με το θάνατο».

- Με τον Θεό συνομιλείτε;

«Μόνο με τον Χριστό και την Παναγία. Συγκεκριμένα πράγματα.Τι είναι Θεός; Οποιος ξέρει ας έρθει και να μου πει. Κάθε βράδυ κάνω την προσευχή μου βάζοντας σφήνα και πρόσωπα που αγαπάω. Και πάντα σταυρώνω τη Σοφία».

- Ησασταν πάντα χριστιανός;

«Πίστευα στον Χριστό και στην Παναγία. Δεν ήμουν φανατικός με την Εκκλησία».

- Πιστεύετε στην άλλη ζωή;

«Οχι. Θα πάμε πιστεύω εκεί που ήμασταν πριν. Στο πουθενά. Στο τίποτα».

http://leninreloaded.blogspot.gr/2013/01/blog-post_5594.html

[g]

Ωραία η ενημέρωση για την ύπαρξη ενός γεροξεκούτη αλλά ο Νίτσες τι φταίει  και που ακριβώς κολλάει δεν το κατάλαβα...
Ο γραφών. μου έδωσε την εντύπωση .ότι είχε 2 σχεδόν ανεξάρτητα θέματα στο μυαλό του .Τον νίτσε και τα μπλεξίματα του με τους εθνικοσοσιαλισμούς κτλπ και την αντιπάθεια του για τον εν λόγο "διανοούμενο" (διανόηση και κακό) και κάπως με το ζόρι απλά τα παρέθεσε μαζί ...

Αυτά , γνωρίζοντας ελάχιστα τα γραπτά του Νίτσε και καθόλου τον άλλον τον θεατροσυγγραφέα .


εδιτ:Το ξανασκέφτομαι λίγο και πιστεύω ότι είναι τραβηγμένο άπειρα και μόνο κάτι λίγο παραπάνω απο τύχη ,εξασφαλίζει μια επιφανειακή ομοιογένεια στην ανάπτυξη του θέματος.

εδιτ2:Μετά απο μια συνέντευξη του στο youtube που μόλις είδα, αποφασίζω ότι κερδίζει άξια μια θέση στο τοπ5 τηςπροσωπικής μου κατάταξης εμετών.

[Ex_Mechanus]

"σε μια ατέλειωτη δύναμη κατάφασης του εαυτού, σε ένα διονυσιακό ντελίριο αυτοκατάφασης"

"η καθολική του εχθρότητα σε όλες τις τάξεις και τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής του διαμεσολαβεί την επιθυμία του μικροαστού για μια εξιδανικευμένη ανεξαρτησία από τις σχέσεις παραγωγής και από τις άλλες τάξεις"

" η πίστη του στην δύναμη του εαυτού του ως μοναδική πηγή της κατάφασης που απαιτεί η υπέρβαση της εποχής γίνεται για τον μικροαστό μιας πρώτης τάξεως απολογητική για τον αντικοινωνικό αυτισμό του"

και για να δούμε τον δρόμο επιστροφής του στον Νίτσε, τελικά τι περισσότερο χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεση του μικροαστού πέρα από την κληρονομημένη αδυναμία του να εμπιστευτεί έμπρακτα, και την στιγμή της συνολικής κατάρρευσης να εξακολουθεί να δρα εξατομικευμένα, χωρίς καν υπόννοια επιθυμίας για συλλογική επιβολή στα συντελλούμενα

[Karaμazoβ]

Ωραία η ενημέρωση για την ύπαρξη ενός γεροξεκούτη αλλά ο Νίτσες τι φταίει  και που ακριβώς κολλάει δεν το κατάλαβα...
Ο γραφών. μου έδωσε την εντύπωση .ότι είχε 2 σχεδόν ανεξάρτητα θέματα στο μυαλό του .Τον νίτσε και τα μπλεξίματα του με τους εθνικοσοσιαλισμούς κτλπ και την αντιπάθεια του για τον εν λόγο "διανοούμενο" (διανόηση και κακό) και κάπως με το ζόρι απλά τα παρέθεσε μαζί ...

οκ δε διαφωνώ πως ο γράφων θέτει δύο ζητήματα. Κυρίως δημοσίευσα το κείμενο για το πρώτο: κατα πόσο μια ερμηνεία της φιλοσοφίας του Νίτσε μπορεί να οδηγήσει στο "κοινωνικό αυτισμό", με συνέπεια την διαλυση καθε συλλογικού κοινωνικού κινηματος ή την διαδοση μιας "εθνικοσοσιαλιστικης" νοοτροπίας.


Οι υπόνοιες σύνδεσης του Νιτσε με το ναζισμό δεν είναι καινούριες, νομίζω οτι κυρίως η κομμουνιστική αριστερά το επιχειρεί συνηθως κατι τέτοιο. Απο όσα βιβλια του Νιτσε έχω διαβάσει απορρίπτει ρητά τον εθνικισμό και το νεωτερικό κρατος. Το πρόβλημα του όμως είναι και αυτό που αναφέρει ο γράφων: όντως ο Νίτσε απορρίπτει καθε "ηθική", σχημα συμπεριφοράς, "ειδωλο" που έχει προέλθει απο την διάθρωση της κοινωνίας. Αυτό που έχω καταλάβει οτι προτείνει τελικά είναι το άτομο να θέτει το ίδιο τους κανόνες και την ηθική του, απορρίπτοντας όμως ρητά καθε τάση προς σοσιαλισμό ή ακόμα και καποιο αναρχισμό, γιατι βασίζεται στην "ισότητα", "στη δύναμη της μάζας", που θα οδηγήσει στον Τελευταίο Άνθρωπο. Επομένως, το μόνο που μένει είναι οι νεοι αριστοκράτες οι Υπεράνθρωποι που θα χουν "την ηθική του αφέντη" οι οποιοι όμως δεν μπορούν να υπαρξουν χωρίς εκείνους που έχουν "την ηθική του σκλαβου".


Παντως καθε προσπάθεια ερμηνείας του εργου του Νίτσε είναι παρακινδυνευμένη γιατι είναι "αντι- όλα" και πολλές φορές αναιρεί και τον εαυτό του. Δηλαδή απορρίπτει τον εθνικισμό απο τη μία, απο την αλλη αποδίδει στο Ecce Homo εγγενή χαρακτηριστικά στους λαούς απο το περιβάλλον και την τοπική κουζίνα (!) .






ΥΓ

η φωτό γαμάει

[g]

Βλέπετε Νιτσεισμό και ερμηνεία στα παραπάνω ??? Οχι μάλλον.(Εστω ότι) Βλέπετε όμως "νανοειδή Νιτσεισμό" και ερμηνείες .... Εγώ (θέλω να) βλέπω καπιταλισμό σκέτο πάντως και αν γίνεται ψυχολογία ,κοινωνιολογία και γενικά επιστήμη ως προσέγγιση του θέματος.

Θυμάμαι Καραμαζοβ, ότι είχες πει πως ο κόσμος δεν μπορεί να βλέπει εχθρικά τον διαλεκτικό υλισμό καθώς δεν τον γνωρίζει.Με την ίδια λογική ο κόσμος δεν μπορεί να βλέπει φιλικά τον Νίτσε καθώς επίσης δεν τον γνωρίζει.Και δεν μας νοιάζουν καθόλου οι υποτιθέμενες διανοούμενες εξαιρέσεις που συσσωρεύουν γνώση,λες και είναι μικρά πολύτιμα όμορφα αντικειμενάκια .Οι εξαιρέσεις αυτές  διαβάζουν τον εαυτό τους εκεί μέσα...Τι πιο σιχαμερό απο το να διαβάζεις την σκέψη του Νίτσε για να τονώνεσαι ,ενώ δίπλα σου ο Μαρξ μπορεί να σου λέει με απλά λόγια το πόσο σκουλίκι είσαι ...
Πόσο νιτσεικό είναι αυτό ? Εγώ υποστηρίζω καθόλου, γιατί δεν θέλω να είναι καθόλου.Ο "νανοειδής Νιτσεισμός" δεν μπορεί να είναι καθόλου νιτσεισμός αλλά επιλογή θέσης  απέναντι στον νιτσεισμό και μόνο τέτοια για μένα.
Εχει νόημα να δεχτείς οτι ο διαλεκτικός υλισμός έχει εχθρούς ακόμα και αν οι εχθροί του δεν τον γνωρίζουν καλά η και καθόλου .Το ίδιο νόημα έχει όμως να παραδεχτείς φίλους του Νίτσε με α πριόρι  επηρέπεια στην σκέψη του ?
Το αν θα αναφέρεις ότι ο μικροαστός είναι εχθρικός η φιλικός σε κάτι.Και τελικά πως αυτό το κάτι ,στην συνέχεια τον μεταβάλει, φυσικά επειδή απο την αρχή ήταν φιλικός η εχθρικός σε αυτό, με αποτέλεσμα αυτό να μπορεί να τον μεταβάλει , είναι θέμα καθαρά δικό σου και του ΘΕΛΩ σου.Η ψυχολόγηση, στην συγκεκριμένη του Νίτσε, είναι σαν την αναφορά του, σαν ιδεαλιστή ή του Μαρξ σαν πλούσιου εβραίου * (το πρώτο δεν έχει καν νόημα στο μυαλό μου ..είναι κενό) .Δεν λέει σχεδόν τίποτα για το έργο του που να αξίζει να ειπωθεί ,για να ενισχύσει την κριτική του υπάρχοντως ,σχεδόν δεν λέει και τίποτα για τον ίδιο.

Γενικά θέλω να πω ρε παιδί μου ότι ο τύπος είναι απλά χαμένος,μπεδεμένος,τραυματισμένος ... αρνείται να πάρει θέση και είναι αντι όλων και βγαίνει στην κάμερα και πέρνει την πιο φωτισμένη ,πραγματικά με φώτα όμως ,θέση που μπορεί ,κάνει περφόρμανς,χαίρεται διαστροφικά με το ότι το κάνει αυτό και τον προσέχουν ... δεν μπορώ να καταλάβω που υπάρχει κάν ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑ του Νιτσε δηλαδή.Είναι απλά ενας μαλάκας .Μπορείς να τον αναλύσεις με τον τρόπο που ήδη αναλύεις το γιατί κάποια κάθονται στα σπίτια τους και κάποιοι προσπαθούν να συμμετέχουν και να πράττουν για την αλλαγή ( έτσι γενικά).. Γιατί να βάλεις μια παραπάνω υπόθεση που στην συγκεκριμένη δυσκολέυει αναίτια το θέμα ,του δίνει αξία ,το αντιστρέφει ίσως ? Ξυράφι του Οκαμ φάση ..Ενδέχεται να λεω και μαλακίες πάντα καθώς γράφω σχεδόν συνειρμικά.


Στα σχόλια απ'ότι βλέπω έχει εκφραστεί βέβαια αυτό που λέω  καθαρότερα.

τελείως οφφ τόπικ :
*Τις προάλλες ήμουν στην πρωτοπορία ... στον ήσυχο πάνω όροφο εγώ, μια παχουλή κυρία (μάλλον δασκάλα η τελοσπάντων κάτι δασκαλοειδές) και ο υπάλληλος. Πηγαίνω εκεί προς τα πολιτικά όπως πάντα για να ηδονιστώ με τα ονόματα τα εξώφυλλα και τους τίτλους και κοιτάω λίγο τους τόμους του κεφαλαίου όπως κάθε φορά (χωρίς ποτέ να αγοράσω έστω και έναν και να ξεκινήσω την σοβαρή ανάγνωση του  και όχι μάλλον λόγω τιμής ) .Είναι σαν μια προσευχή ,ένα είδος ιεροτελεστίας...(πως θα προσευχηθέις εξάλλου σε κάτι που γνωρίζεις ?) , γυρνάω στο ταμείο να ρωτήσω κάτι και εκείνη την στιγμή η παχουλή δασκάλα ρωτάει τον υπάλληλο αν υπάρχει πουθενά φθηνός πλούταρχος η κάποιον αρχαίο τέτοιο βαρετό τελοσπάντων...Μετά απο μια σύντομη γκρίνια του στύλ " Τι 22 ευρώ πλούταρχος λέει εδώ ? ...Α αυτό με τα 2 μάλιστα,μπορούμε να το αγοράσουμε !!!  "  πηγαίνει προς τα πολιτικά ,βλέπει το κεφάλαιο ,κοιτάει την τιμή ( αφου ρωτάει αν το ολοκλήρωσαν ?!?? ) ,γυρίζει και κοιτόντας με,λέει : " A είναι αυτό το βιβλίο που έγραψε αυτός ο πλούσιος εβραίος για τον καπιταλισμό .."  με ένα έτσι κάπως  συνωμοτικό χαμόγελο  αλλά καθόλου κρυφό, καθώς απευθυνόταν και στον υπάλληλο ...Μετά απο λίγη ώρα που ηρέμησα και δεν σκεφτόμουν τι άσχημο θα μπορούσα να της πώ  ,σκέφτηκα πως η όλη κατάσταση ήταν τραγικά ειρωνική...τελικά έφυγα με ένα Βίτγκενσταϊν γιατί είναι γοητευτικότερος (φαίνεται  ) και πιο εξωτικός στο μυαλό μου ,κάτι που χρειάζεται κανείς εν μέσω εξεταστικής και εξάλλου δεν πολυκαταλαβαίνω και τι λέει.

[Karaμazoβ]

ο "νανοειδής νιτσεισμός" ξαναχτυπά:



http://www.cosmo.gr/Lifestyle/Celebrities/synenteyxeis-celebrities/noths-sfakianakhs-to-paroligon-thanathforo-atuxhma-kai-h-xrysh-aygh.2131228.html

[Karaμazoβ]

g , έτσι πολεμάς τον Wittgenstein, με έναν άλλο τρελό


<a href="https://www.youtube.com/watch?v=7CvBhbvou4c" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=7CvBhbvou4c</a>




Ηράκλειτος - Τα Αποσπάσματα

http://www.mikrosapoplous.gr/heracletus/heracletus0.html


http://nebula.lib.auth.gr/ipac20/ipac.jsp?session=V36R8686C3671.64145&menu=search&aspect=subtab24&npp=10&ipp=20&spp=20&profile=ipac_gr&ri=1&source=~!auth_library&index=.GW&term=%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82+%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1&x=0&y=0&aspect=subtab24

[Karaμazoβ]

Ο Σωκράτης, ο Πλάτων ή ο Νίτσε είναι μερικοί μόνο από τους φιλοσόφους που «αυτοσυστήνονται» μέσα από τη νέα ψυχαγωγική, αλλά και επιμορφωτική σειρά ντοκιμαντέρ «Animated...Φιλόσοφοι».
Για πρώτη φορά η ιστορία της Φιλοσοφίας αποτυπώνεται τηλεοπτικά μέσα από μία πρωτότυπη παραγωγή που θα συνδυάζει το animation με συνεντεύξεις καθηγητών Φιλοσοφίας.



Κάθε επεισόδιο της σειράς, το σενάριο και τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει ο Γιώργος Χατζηβασιλείου, παρουσιάζει με τρόπο απλουστευμένο, προσιτό αλλά και… χιουμοριστικό τις βασικές γραμμές από τη σκέψη ενός φιλοσόφου - σταθμού για την ιστορία της δυτικής σκέψης.
Ποια ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον φιλόσοφο; Ποιες οπτικές άνοιξε η σκέψη του; Σε ποια περίοδο έζησε; Πώς επηρεάζει πρακτικά τον σημερινό κόσμο ένας άνθρωπος που έζησε ίσως πριν από 2.000 χρόνια; Είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που η εκπομπή αναδεικνύει.
Το animation, κατέχοντας τον μισό χρόνο του προγράμματος, βρίσκεται σε ένα διαρκή «διάλογο» με τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων. Όσον αφορά τις συνεντεύξεις, η εκπομπή φιλοξενεί ορισμένους από τους κορυφαίους Έλληνες ειδήμονες (καθηγητές & διδάκτορες Φιλοσοφίας) πάνω στον εκάστοτε φιλόσοφο.

Στον α' κύκλο εκπομπών παρουσιάζονται οι κυριότεροι Φιλόσοφοι που έζησαν από την αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα.
Η ΕΤ3 φέρνει στη μικρή οθόνη μια δυναμική τηλεοπτική παραγωγή για τη Φιλοσοφία, που χαρακτηριστικά της είναι η σύγχρονη αισθητική, ο απλός λόγος αλλά και το χιούμορ. Στόχος είναι «παλιά», ή καλύτερα διαχρονικά, πράγματα να ειπωθούν με ένα ελκυστικό και κατανοητό τρόπο!




Τα επεισόδια On-Demand

http://www.ert.gr/webtv/et3/itemlist/category/414-Animated-Filosofoi

[λήθη]

Ατσα η ΕΡΤ