Τί πρεσβευει σήμερα ο φιλελευθερισμός;

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[gepeltek]

Συμφωνω. Και πρακτικες ερωτησεις τωρα:

1) Στην Ελλαδα του σημερα, αν καποιος σε ακριτικο νησι χτυπησει ασχημα, ερχετεαι C-130 ή καποιο αντιστοιχο αεροπρικο μεσο για να τον παραλαβει και να τον παει κεντρικα. Με τον νεοφιλελευθερισμο, αυτο πιστευεις οτι θα γινοταν? Αν ναι πως? Θα ανγκασεις εταιριες να κανουν κατι? Αν ναι, τοτε δεν εχει φιλελευθερισμο σε καμια περιπτωση. Αν οχι, ποιος θα το κανει? Το "ελαχιστο" κρατος, που θα παιζει μονο ρυθμιστικο ρολο?

Αν δεν πας να τους βοηθησεις, τοτε δεν δημιουργεις πολιτες 2 ταχυτητων? Δεν τους εξαναγκαζεις να φυγουν προς το κεντρο, να εγκαταληψουν τα μερη τους, και μετα να μενουν μονο μεταναστες, οπου στο τελος θα προσαρτησουν, δικαια εν μερει τα εδαφη προς οφελος της πατριδας τους?

2) Στην Αμερικη, το ρευμα παρεχεται απο ιδιωτικες εταιριες. Στα πλαισια αυτα, υπαρχουν μερη τα οποια η πυκνοτητα κατοικων ανα τετραγωνικο χιλιομετρο ειναι πολυ μικρη. Επομενως, σε καμια περιπτωση δεν ειναι προς το συμφερον των εταιριων να κανουν εγκαταστασεις, που θα θελουν και συντηρηση, κτλ κλτ. Ετσι οι ανθρωποι στις περιοχες αυτες δεν εχουν ρευμα. Πως θεωρεις οτι ο καλος φιλελευθερισμος θα επρεπε να αντιμετωπισει τετοια φαινομενα. Και μην το λαβεις αποκλειστικα για φαινομενα του στυλ "ρευμα". Συνολικα. Τι θα κερδισει μια πολυεθνικη που θα παει να κανει εγκαταστασεις καπου που δεν εχει κοσμο ή τελος παντων δεν θα εχει κερδος.

Aurelius θα προσπαθήσω να σου απαντήσω για ακόμα μια φορα, καθώς φαίνεται ότι έχεις παρανοήσει αρκετα τα πράγματα. Ακολούθως θα παραθέσω ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο απο την έκδοση Ιουλίου/Αυγούστου 2006 του Cato Policy Report, αλλά στα αγγλικα.

Λοιπόν αυτό που παρανόησες φίλτατε είναι ο ορισμός του "ελάχιστου κράτους". Ο ορος    ελάχιστος αναφέρεται στην οικονομία φυσικα. Δεν θα καταργήσουμε και το δημόσιο. Δεν μιλησα εγώ για καταλυση κάθε κρατικής εταιρίας, μαζί με αυτες θα υπάρχουν και οι ιδιωτικες. Μα γιατι προσπαθείς να διαστρεβλώσεις αυτο που θέλω να παρουσιασω;
Ελάχιστο κράτος στην οικομια, ελευθερια της οικονομίας, καταργηση της κρατικης παρεμβατικότητας εως κάποιο σημειο μόνο οσον αφορα το κομμάτι της οικονομιας..
Και όπως προείπα ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους στην οικονομία έχει νόημα μόνο εκεί που η αγορά αποτυγχάνει. Ωστόσο, ακόμα και όταν η αγορά δεν αποτυγχάνει, ο ρόλος του κράτους υπάρχει για να διορθώσει τις κοινωνικές αδικίες που προκύπτουν από το μηχανισμό των τιμών. Αγορα, οικονομια, ιδιωτικη πρωτοβουλια, μέχρι εκεί όμως που είδες εσύ να υποστηρίζω οτι πρέπει να περιορισουμε το κρατος και στους υπόλοιπους τομείς.. Φυσικα θα υπαρχουν και οι κρατικες εταιρίες, πλάι σε αυτες και οι ιδιωτικες.. Δεν ειναι ασπρο ή μαυρο.
Μιλάς λοιπόν για κάτι το οποίο εγώ ποτε δεν υποστηρίξα, μου ζητας να αναλύσω ενα και καλα φιλελευθερο μοντελο βγαλμένο αποκλειστικά από το μυαλό σου, και έρχεται μετα και ο Fenix να συμπληρώσει το καρε και να με ειρωνευτει..

Δεν ξερω αν υπαρχει κανενας ακραιος φιλελευθερος, αναρχοκαπιταλιστης που οραματιζεται καταργηση του κρατους σε κάθε επίπεδο.. Πρεπει να είναι ηλίθιος καποιος για να πιστευει αυτο. Προσωπικά δεν πιστευω ότι η ανθρωπότητα θα πρέπει να απαλλαχτει άμεσα από κάθε ειδος κράτους. Αλλά θεωρώ τον συλλογισμό ότι η κοινωνία μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς το (σημερινό τουλαχιστο) κράτος, σαν γερή βάση για την κριτική στο κράτος και την αναζήτηση καλύτερων και πιο ελευθεριακών μορφών κοινωνικοπολιτικής οργανωσης.

Να σε ρωτήσω τέλος και εγώ κατι που θέλω.. Διαφωνείς στο οτι οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι πολίτες εθελοντικά ή επαγγελματικά ειναι συχνά καλύτερες από αυτές της κυβέρνησης;

Και μια δευτερη πιο φιλοσοφική ερώτηση. Γιατι θεωρείς τον φιλελευθερισμο ως ουτοπία και όχι τον σοσιαλισμο (δεδομένου ότι από τα δύο κάποιο πρέπει να χαρακτηρισεις ουτοπικο); Και αυτο το ρωτάω γιατι μια φιλελευθερη κοινωνία έχει ανάγκη μονάχα τον απογαλακτισμό του ανθρώπου από το πολύ κράτος. Και αυτός ο απογαλακτισμός δεν αποτελεί ούτε ιστορικό παράδοξο, ούτε ανεπανάληπτο ιστορικό γεγονός νομίζω.

[Nessa NetMonster]

Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω με σένα gepeltek είναι γιατί τόσο μένος ενάντια στην ιδέα αταξικών κοινωνιών. Για το φιλελευθερισμό μιλάμε, από δω το φέρνεις, από κει το φέρνεις, πάλι στο σοσιαλισμό επιτίθεσαι.

[gepeltek]

Παρακάτω παραθέτω ένα ενδιαφέρον άρθρο που δείχνει ότι το σκεπτικο ότι οι μεγάλες εταιρίες και το μεγάλο κράτος είναι και καλα αντίπαλοι, ότι οι μεγάλες εταιρίες θέλουν μικρό κράτος, είναι ένας τεράστιος μύθος ευρέως διαδεδομένος και καλά ριζωμένος. Το άρθρο βασίζεται στην πραγματικότητα της "φιλελευθερης" Αμερικής και ίσως δώσει κάποιες απαντήσεις στις ενστάσεις σας, όταν σας μίλησα για εκφυλισμένο κρατικοδίαιτο καπιταλισμό στην Αμερική. Επιβεβαιώνει πολλά από όσα σας είπα μέχρι τώρα. Το άρθρο είναι στα αγγλικά.

Big Business and Big Government

by Timothy P. Carney

Big business has too much power in Washington, according to 90 percent of Americans in a December 2005 poll.

Every week, headlines reveal some scandal involving politicians, lobbyists, corporate cash, and allegations of bribes. CEOs get face time with senators, cabinet secretaries, and presidents. Lawmakers and bureaucrats take laps through the revolving door between government and corporate lobbying. Whatever goes on behind closed doors between the CEOs and the senators can't be good or the doors would not be closed.

Just what is big business doing with all this influence? There are many assumptions about big business's agenda in Washington. In 2003 one author asserted, "When corporations lobby governments, their usual goal is to avoid regulation."

That statement reflects the conventional wisdom that government action protects ordinary people by restraining big business, which, in turn, wants to be left alone. Historian Arthur Schlesinger articulated a similar point: "Liberalism in America [the progression of the welfare state and government intervention in the economy] has been ordinarily the movement on the part of the other sections of society to restrain the power of the business community." The facts point in an entirely different direction:

    * Enron was a tireless advocate of strict global energy regulations supported by environmentalists. Enron also used its influence in Washington to keep laissez-faire bureaucrats off the federal commissions that regulate the energy industry.
    * Philip Morris has aggressively supported heightened federal regulation of tobacco and tobacco advertising. Meanwhile, the state governments that sued Big Tobacco are now working to protect those same large cigarette companies from competition and lawsuits.
    * A recent tax increase in Virginia passed because of the tireless support of the state's business leaders, and big business has a long history of supporting tax hikes.
    * General Motors provided critical support for new stricter clean air rules that boosted the company's bottom line.

The Big Myth

The myth is widespread and deeply rooted that big business and big government are rivals—that big business wants small government.

A 1935 Chicago Daily Tribune column argued that voting against Franklin D. Roosevelt was voting for big business. "Led by the President," the columnist wrote, "New Dealers have accepted the challenge, confident the people will repudiate organized business and give the Roosevelt program a new lease on life." However, three days earlier, the president of the Chamber of Commerce and a group of other business leaders met with FDR to support expanding the New Deal.

Almost 70 years later New York Times columnist Paul Krugman assailed the George W. Bush administration: "The new guys in town are knee-jerk conservatives; they view too much government as the root of all evil, believe that what's good for big business is always good for America and think that the answer to every problem is to cut taxes and allow more pollution." At the same time, "big business" just across the river in Virginia was ramping up its campaign for a tax increase, and Enron was lobbying Bush's closest advisers to support the Kyoto Protocol on climate change.

Months later, when Enron collapsed, writers attributed the company's corruption and obscene profits to "anarchic capitalism" and asserted that "the Enron scandal makes it clear that the unfettered free market does not work." In fact, Enron thrived in a world of complex regulations and begged for government handouts at every turn.

When commentators do notice business looking for more federal regulation, they mark it up as an aberration.

When a Washington Post reporter noted in 1987 that airlines were asking Congress for help, she commented, "Last month, when the airline industry found itself pursued by state regulators seeking to police airline advertising, it looked for help in an unlikely place—Washington." In truth, airline executives had been behind federal regulation of their industry for decades and had aggressively opposed deregulation.

In fact, for the past century and more big business has often relied on big government for support.

The History of Big Business Is the History of Big Government

As the federal government has progressively become larger over the decades, every significant introduction of government regulation, taxation, and spending has been to the benefit of some big business. Start with perhaps the most misunderstood period of government intervention, the Progressive Era from the late 19th century until the beginning of World War I.

President Theodore Roosevelt is usually depicted as the hero of this episode in American history, and his "trust busting" as the central action of the plot. The history books teach that Teddy empowered the federal government and the White House in a crusade to curb the big business excesses of the "Gilded Age."

A close study of Roosevelt's legacy and that of Progressive legislation and regulation, however, yields a far different understanding and shows that the experience with meat—big business calling in big government for protection—was a recurring theme. Roosevelt expanded Washington's power often with the aim and the effect of helping the fattest of the fat cats.

Today's history books credit muckraking novelist Upton Sinclair with the reforms in meatpacking. Sinclair, however, deflected the praise. "The Federal inspection of meat was, historically, established at the packers' request," he wrote in a 1906 magazine article. "It is maintained and paid for by the people of the United States for the benefit of the packers."

Gabriel Kolko, historian of the era, concurs. "The reality of the matter, of course, is that the big packers were warm friends of regulation, especially when it primarily affected their innumerable small competitors." Sure enough, Thomas E. Wilson, speaking for the same big packers Sinclair had targeted, testified to a congressional committee that summer, "We are now and have always been in favor of the extension of the inspection, also of the adoption of the sanitary regulations that will insure the very best possible conditions." Small packers, it turned out, would feel the regulatory burden more than large packers would.

Consider the story of one of the most famous "trusts" in American folklore: U.S. Steel.

In the 1880s and 1890s, rapid steel mergers created the mammoth U.S. Steel out of what had been 138 steel companies. In the early years of the new century, however, U.S. Steel saw its profits falling. That insecurity brought about a momentous meeting.

On November 21, 1907, in New York's posh Waldorf-Astoria, 49 chiefs of the leading steel companies met for dinner. The host was U.S. Steel chairman Judge Elbert Gary. The gathering, the first of the "Gary Dinners," hoped to yield "gentlemen's agreements" against cutting steel prices. At the second meeting, a few weeks later, "every manufacturer present gave the opinion that no necessity or reason exists for the reduction of prices at the present time," Gary reported.

The big guys were meeting openly— with Teddy Roosevelt's Justice Department officials present, in fact—to set prices.

But it did not work. "By May, 1908," Kolko writes, "breaks again began appearing in the united steel front." Some manufacturers were undercutting the agreement by dropping prices. "After June, 1908, the Gary agreement was nominal rather than real. Smaller steel companies began cutting prices." U.S. Steel lost market share during this time, which Kolko blames on "its technological conservatism and its lack of flexible leadership." In fact, according to Kolko, "U.S. Steel never had any particular technological advantage, as was often true of the largest firm in other industries."

In this way, the free market acts as an equalizer. While economies of scale allow corporate giants more flexible financing and can drive down costs, massive size usually also creates inertia and inflexibility. U.S. Steel saw itself as a vulnerable giant threatened by the boisterous free market, and Gary's failed efforts at rationalizing the industry left only one line of defense. "Having failed in the realm of economics," Kolko writes, "the efforts of the United States Steel group were to be shifted to politics."

Sure enough, on February 15, 1909, steel magnate Andrew Carnegie wrote a letter to the New York Times favoring "government control" of the steel industry. Two years later, Gary echoed this sentiment before a congressional committee: "I believe we must come to enforced publicity and governmental control . . . even as to prices."

When it came to railroad regulation by the Interstate Commerce Commission, the railroads themselves were among the leading advocates. The editors of the Wall Street Journal wondered at this development and editorialized on December 28, 1904:

    Nothing is more noteworthy than the fact that President Roosevelt's recommendation recommendation in favor of government regulation of railroad rates and[Corporation] Commissioner [James R.] Garfield's recommendation in favor of federal control of interstate companies have met with so much favor among managers of railroad and industrial companies.

Once again, big business favored government curbs on business, and once again, journalists were surprised.

To cast it in the analogy of Baptists and Bootleggers, the muckrakers such as Sinclair were the "Baptists," holding up altruistic moral reasons for government control, and the big meatpackers, railroads, and steel companies were the "Bootleggers," trying to get rich from government restrictions on their business. Roosevelt was allied to the "bootleggers," the big meatpackers in this case. To get federal regulation, he found Sinclair a handy temporary ally. Roosevelt had little good to say about Sinclair and his ilk; he called Sinclair a "crackpot."

This preponderance of evidence drove Kolko, no knee-jerk opponent of government intervention, to conclude, "The dominant fact of American political life at the beginning of [the 20th] century was that big business led the struggle for the federal regulation of the economy." With World War I around the corner, this "dominant fact" was not about to change.

The men who gathered at the Department of War on December 6, 1916, struck a startling contrast. Labor leader Samuel Gompers sat at the table with President Woodrow Wilson and five members of his cabinet.

Joining Gompers and those Democratic politicians were Daniel Willard, president of the Baltimore and Ohio Railroad; Howard Coffin, president of Hudson Motor Corporation; Wall Street financier Bernard Baruch; Julius Rosenwald, president of Sears, Roebuck; and a few others. This extraordinary gathering was the first meeting of the Council of National Defense, formed by Congress and President Wilson as a means for organizing "the whole industrial mechanism . . . in the most effective way."

The businessmen at this 1916 meeting had dreams for the CND that went far beyond America's imminent involvement in the Great War, both in breadth and in duration. "It is our hope," Coffin had written in a letter to the DuPonts days before the meeting, "that we may lay the foundation for that closely knit structure, industrial, civil, and military, which every thinking American has come to realize is vital to the future life of this country, in peace and in commerce, no less than in possible war."

The CND, after beginning the project of government control over industry, handed much of its responsibility to the new War Industries Board (WIB) by July of 1917. That coalition of industry and government leaders increasingly took control of all aspects of the economy. War Industries Board member and historian Grosvenor Clarkson stated that the WIB strived for "concentration of commerce, industry, and all the powers of government." Clarkson exulted that "the War Industries Board extended its antennae into the innermost recesses of industry. . . . Never was there such an approach to omniscience in the business affairs of a continent."

Business's aims in the WIB were much higher than government contracts, and certainly business did not lobby for laissez faire. As Clarkson puts it, "Business willed its own domination, forged its bonds, and policed its own subjection." Business, in effect, shouted to Washington, "Regulate me!" Business called on government to control workers' hours and wages as well as the details of production.

A decade later Herbert Hoover practiced more of the same. Hoover's record was one not of leaving big business alone but of making government an active member of the team. As commerce secretary in the 1920s, he helped form cartels in many U.S. industries, including coffee and rubber. In the name of conservation, Hoover "worked in collaboration with a growing majority of the oil industry in behalf of restrictions on oil production," according to economic historian Murray Rothbard.

In the White House (where history books portray him as a callous and clueless practitioner of laissez faire), Hoover reacted to the onset of the Great Depression by pressuring big business to lead the way on a wage freeze, preventing the drop in pay that earlier depressions had brought about. Henry Ford, Pierre DuPont, Julius Rosenwald, General Motors president Alfred Sloan, Standard Oil president Walter Teagle, and General Electric president Owen D. Young all embraced the policy of keeping wages high as the economy went south.

Hoover praised their cooperation as an "advance in the whole conception of the relationship of business to public welfare . . . a far cry from the arbitrary and dog-eat-dog attitude of . . . the business world of some thirty or forty years ago."

Before FDR, Hoover got the ball rolling for the New Deal with his Reconstruction Finance Corporation. The RFC extended government loans to banks and railroads. The RFC's chairman was Eugene Meyer, also chairman of the Federal Reserve. Meyer's brother-in-law was George Blumenthal, an officer of J.P. Morgan & Co., which had heavy railroad holdings.

The New Deal and Beyond

After the groundwork laid by the Progressives, Wilson, and Hoover, the alliance of big business and big government continued throughout the 20th century.

    * Franklin D. Roosevelt implemented the same sort of government controls on the economy during World War II that Wilson had put in place during World War I, complete with rationing and price controls. Big business profited from the controlled economy in much the same ways that it had under Wilson.
    * President Harry Truman wanted his secretary of state's June 5, 1947, speech to Harvard's commencement to be a quiet one about the rebuilding of Europe. He didn't get his wish. The New York Times and the Washington Post both reported the story on the front pages. Within a day, the whole world knew about the Marshall Plan. But very few knew that a clique of mostly business leaders, called "The President's Committee on Foreign Aid," drafted the idea. Secretary of Commerce W. Averell Harriman, son of railroad magnate E. H. Harriman and former chairman of both Union Pacific Railroad and Illinois Central Railroad, ran the committee. Nine other businessmen joined him. "Throughout, business members—particularly Harriman— set the agenda and the tone for the group's work," historian Kim McQuaid writes. "Without the corporate politicians, Truman's effort would have failed. Men like [cotton baron Will] Clayton and Harriman arrayed foreign aid in procapitalist, anticommunist attire."
    * On Sunday night, August 15, 1971, millions of Americans watched President Richard Nixon lay out his New Economic Policy. Nixon had a reputation as a staunch conservative, but his New Economic Policy (a phrase borrowed, bizarrely, from Vladimir Lenin) showed Nixon to be a changed man. The federal government would prohibit any increase in wages, prices, or rents for 90 days. After that a "wage and price council" would dictate to businesses when and how much they could increase wages, salaries, and prices. The next day W. P. Gullander, president of the National Association of Manufacturers, declared that "the bold move taken by the President to strengthen the American economy deserves the support and cooperation of all groups." That reaction was typical among big businesspeople. The New York Times reported on August 17, 1971, "Business leaders applauded yesterday, with varying degrees of enthusiasm, the sweeping proposals announced by President Nixon Sunday night."
    * George W. Bush, in the name of "compassionate conservatism," has handed big business big favors in the form of a prescription drug benefit from Medicare, an energy bill full of brand new special tax credits and subsidies to energy companies, and a record loan guarantee to facilitate business with known nuclear proliferators in China. A report by the directors of the Health Reform Program at Boston University's School of Public Health found, "An estimated 61.1 percent of the Medicare dollars that will be spent to buy more prescriptions will remain in the hands of drug makers as added profits. This windfall means an estimated $139 billion in increased profits over eight years for the world's most profitable industry."

"The greatest trick the devil ever pulled," said Kaiser Soze in the film The Usual Suspects, "was convincing the world he didn't exist." In a similar way, big business and big government prosper from the perception that they are rivals instead of partners (in plunder). The history of big business is one of cooperation with big government. Most noteworthy expansions of government power are to the liking of, and at the request of, big business.

If this sounds like an attack on big business, it is not intended to be. It is an attack on certain practices of big business. When business plays by the crooked rules of politics, average citizens get ripped off. The blame lies with those who wrote the rules. In the parlance of hip-hop, "don't hate the player, hate the game."

This article originally appeared in the July/August 2006 edition of Cato Policy Report


Πηγη: http://www.cato.org/

[Nessa NetMonster]

Αυτό προφανώς απαντά στον aliakmwn. Δεν έκατσα να το διαβάσω, δε σε αμφισβητώ άλλωστε, γνωρίζω ότι ο ρόλος του κράτους στον καπιταλισμό είναι να στηρίζει το μεγάλο κεφάλαιο. Σωστό είναι αυτό που λες. Αυτό που σε ρωτάω στα τελευταία ποστ μου και δεν πήρα ακόμα ικανοποιητική απάντηση είναι πώς εσύ θα διασφαλίσεις ότι το κράτος θα παίζει το "σωστό" ρόλο, δηλαδή να μειώνει τις ανισότητες και να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους.

Πραγματικά αν μπορούσε κάποιος να το διασφαλίσει αυτό, τότε ο καπιταλισμός δε θα ήταν τόσο κτηνώδης - όμως η ιστορία έχει αποδείξει αυτό που η λογική έχει συμπεράνει εδώ και πολλά χρόνια: ότι κάτι τέτοιο είναι - για εντελώς υλιστικούς λόγους - ανέφικτο. Η οικονομία λειτουργεί με χαοτικό τρόπο... βραχυπρόθεσμα προχωρά τυχαία, αλλά μακροπρόθεσμα δείχνει σαφείς τάσεις προς ολιγοπώλια. Δε μπορείς να φτιάξεις από την αρχή ένα "τέλειο" σύστημα με καπιταλιστικούς όρους και να περιμένεις να παραμείνει η λειτουργία του όπως θέλεις. Η ιδιοκτησία (και μαζί της η δύναμη επιρροής) σε ένα τέτοιο σύστημα τείνει να συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια, με όλα τα επακόλουθα.

[gepeltek]

Η παραβολή της διαφθοράς

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Tι μας διδάσκουν τα ευαγγέλια για τη διαφθορά; Πρώτον ότι φύεται και στις καλύτερες οικογένειες. Ας αναλογιστούμε λίγο τι διημείφθη στο Ορος των Ελαιών. Αν στην πιο αγία συντροφιά της ανθρώπινης ιστορίας ο ένας στους δώδεκα αποδείχθηκε διεφθαρμένος, πρέπει να ελπίζουμε σε καλύτερα ποσοστά ηθικής στο αχανές Δημόσιο των 500.000 υπαλλήλων; Και αν ένας μαθητής μπορεί να προδώσει τον Υιό του Θεού έναντι 30 αργυρίων, τότε περιμένουμε να μην υπάρχει ένας στους δέκα από τους πολιτικούς ή τους δημόσιους λειτουργούς που δεν θα προδώσει (έναντι μάλιστα μεγαλύτερων ποσών) τον γιο του μπαρμπα-Μήτσου; Τέλος, αν η σίγουρη προοπτική της αιώνιας τιμωρίας δεν εμπόδισε τον Ιούδα να κάνει την αποτρόπαια πράξη του, θα εμποδίσει κανένα να διαφθαρεί η μετατροπή της «απιστίας περί την υπηρεσία» από πλημμέλημα σε κακούργημα; Εξάλλου, με 2,5 εκατομμύρια ευρώ αγοράζει κάποιος τις καλύτερες νομικές υπηρεσίες και μετατρέπει (σε ό,τι αφορά τις ποινές) το κακούργημα σε πλημμέλημα.

Να μην παρεξηγηθούμε: Καλή κι άγια είναι η ηθική διαπαιδαγώγηση, αλλά την είχε ο Ιούδας και μάλιστα από τον καλύτερο δάσκαλο της οικουμένης. Χρήσιμες είναι και οι ποινές, αλλά πολλές φορές δεν μειώνουν τη διαφθορά, απλώς αυξάνουν το αντίτιμό της. Εξάλλου, στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, οι ποινές ήταν εξαιρετικά αυστηρές. Εφταναν μέχρι τη θανάτωση των διεφθαρμένων, για να αποδειχθεί τελικά ότι το δέλεαρ του παράνομου πλουτισμού ήταν ισχυρότερο από τον φόβο της τιμωρίας.

Στην Ελλάδα παραδοσιακά βλέπουμε μόνον αυτούς τους δύο τρόπους για την αντιμετώπιση της διαφθοράς: Ηθική και τιμωρία. Μπορεί να απέτυχαν και οι δύο, αλλά διαρκώς επιζητούμε περισσότερη ηθική και περισσότερη τιμωρία. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε περισσότερη ανηθικότητα και λιγότερη τιμωρία. Το σύστημα φτάνει σε νέες ισορροπίες και δεν τρομάζει από απειλές για «κρέμασμα στο Σύνταγμα».

Ας το καταλάβουμε: Από νόμους και μέτρα πλημμυρίσαμε. Διαφορά δεν είδαμε. Ωρες ώρες τείνει να πιστέψει κανείς ότι αναλαμβάνονται νομοθετικές πρωτοβουλίες για να έχει να πει κάτι ο εκάστοτε υπουργός («Με τον νόμο αυτό δίδεται ένα συντριπτικό πλήγμα στη διαφθορά…») και για να έχει κάτι να γκρινιάξει η εκάστοτε αντιπολίτευση («Ο νόμος αυτός έχει παράθυρα και κενά…»).

Οπως και να έχει το πράγμα όμως, ένα είναι σίγουρο: Η αποκλειστικά κανονιστική προσέγγιση της διαφθοράς μειώνει την οριακή αποτελεσματικότητα των νόμων. Οσα περισσότερα μέτρα λαμβάνουμε, τόσο λιγότερο αποτελεσματικό είναι κάθε νέο μέτρο. Αν θέλαμε να απεικονίσουμε γεωμετρικά το φαινόμενο, θα βλέπαμε ότι η καμπύλη μεταξύ των μέτρων και της αποτελεσματικότητάς τους έχει σχήμα καμπάνας (παραβολική καμπύλη). Μέχρι ενός σημείου τα μέτρα αποδίδουν. Από ένα σημείο και μετά αφαιρούν αποτελεσματικότητα. Για παράδειγμα: στην αρχή υπήρχε το «πόθεν έσχες» των πολιτικών και κάπως λειτουργούσε. Σήμερα η μισή Ελλάδα καταθέτει δηλώσεις «πόθεν έσχες» με αποτέλεσμα να μην ελέγχονται ούτε καν οι πολιτικοί.

Χρειάζεται πλέον νέα προσέγγιση του προβλήματος. Εμείς βλέπουμε τον λύκο κι εξακολουθούμε να ψάχνουμε τον τορό. Και ο λύκος είναι το μεγάλο κράτος. Αυτό έχει μεγεθυνθεί τόσο, που δεν μας φτάνουν οι αδέκαστοι όλης της χώρας να το στελεχώσουμε.

Οχι πως σ’ ένα μικρό κράτος δεν θα υπάρχουν κρούσματα διαφθοράς. Απλώς θα είναι λιγότερα και ως εκ τούτου η κανονιστική αντιμετώπισή τους θα είναι πιο αποτελεσματική. Είναι δυσκολότερο να ελέγχεις την πιθανότητα διαφθοράς σε εκατό ΔΕΚΟ και ευκολότερο σε δέκα. Είναι σύνθετο να ψάχνεις τα «πόθεν έσχες» 500.000 δημοσίων υπαλλήλων κι απλούστερο των 100.000.


δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή στις 13.09.2006
Αλλες δημοσιευσεις του αρθρογράφου στη σελίδα www.medium.gr

[Turambar]

Κοντόφθαλμο θα χαρακτήριζα τον συγγραφέα.


Εγώ θα έλεγα κατάργηση του κεφαλαίου, της κρατικής υπόστασης και των σχέσεων εξουσίας.

Έτσι χτυπάτε η διαφθορά. Όχι με ημίμετρα και λογιστική της φαντασίας.

[gepeltek]

Κοντόφθαλμο θα χαρακτήριζα τον συγγραφέα.


Εγώ θα έλεγα κατάργηση του κεφαλαίου, της κρατικής υπόστασης και των σχέσεων εξουσίας.

Έτσι χτυπάτε η διαφθορά. Όχι με ημίμετρα και λογιστική της φαντασίας.

Oταν λες "καταργηση του κεφαλαίου" δεν καταλαβαίνω ακριβώς πως το αντιλαμβάνεσαι, αν εννοείς καταργηση των καρτελ, των μονοπωλίων και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων ε τοτε εν μέρει συμφωνω. Βασικά η λέξη "καταργηση" από μόνη της δεν μου φαίνεται εν προκειμένω τόσο ρεαλιστικη, εγώ θα έλεγα καλύτερα χαλιναγώγηση.

"Καταργηση της κρατικής υπόστασης" πάλι μου ακούγεται πολύ αόριστο. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς έστω καποιο ελάχιστο κρατος. Εσυ πιστευεις ότι μπορούμε να επιβιώσουμε καταργώντας ολότελα το κράτος; Να πεις "πληρης αποκρατικοποίηση" το αντιλαμβάνομαι, αν και πάλι το βρίσκω τολμηρο..

Από την άλλη πλευρα δεν πιστέυω ότι η μείωση του κρατικού παρεμβατισμού από μόνη της αρκεί για την καταπολέμηση της διαφθοράς. Δεν πρέπει η μόνη απάντηση στη διαφθορά να είναι το μικρότερο κράτος. Ανεξάρτητα του κρατικού μεγέθους, αν δεν καταφέρουμε να βελτιώσουμε την ποιότητα των εξουσιών, δεν βλεπω φως στο τούνελ.

[ASDF_]

Βασικά μιλάει για ένα διαφορετικό οικονομικοπολιτικοκοινωνικό σ'υστημα με βάση τον αναρχοκομμουνισμό
αν κατάλβα καλά

[Zarathoustra]

Με αφορμή την έκδοση του τελευταίου βιβλίου του, που εξετάζει τη στάση των διανοουμένων απέναντι στις σκληρές «δοκιμασίες» του εικοστού αιώνα, ο γερμανός κοινωνιολόγος Ραλφ Ντάρεντορφ έδωσε στο περιοδικό «L' Espresso» τη συνέντευξη που ακολουθεί.

 - Καθηγητή Ντάρεντορφ, δεν σας φαίνεται παράξενο να ερμηνεύετε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα με βάση ένα και μοναδικό κριτήριο, εκείνο της ελευθερίας;

 «Οχι. Γιατί τα δικά μου κριτήρια φιλελεύθερης κουλτούρας μπορούν να εμπνέουν όχι μόνο τη γνώση μας για το παρελθόν αλλά και την τωρινή ηθική και πολιτική μας συμπεριφορά. Μετά από αυτή την προκαταρκτική διευκρίνιση θέλω να συμπληρώσω ότι τον κώδικα μιας φιλελεύθερης ηθικής τον βρίσκουμε σε καθαρή μορφή μόνο σε αυτόν που επινόησε το νεότερο πνεύμα, δηλαδή στον Ερασμο από το Ρότερνταμ. Για τους διανοούμενους του εικοστού αιώνα, όμως, το ζητούμενο είναι να εφαρμόσουμε τις εράσμειες αρετές με περισσότερη επιείκεια. Γνήσιοι κληρονόμοι του Ερασμου είναι ο Ραϊμόν Αρόν, ο Αϊζάια Μπερλίν και ο Καρλ Πόπερ. Και έπειτα, με κάποια ανεκτικότητα και με μια δόση ειρωνείας, εκείνοι όπως ο Μπόμπιο ή ο Αντόρνο, οι οποίοι δεν αντιστάθηκαν πάντα στους πειρασμούς της ανελευθερίας».

 - Το βιβλίο σας έχει τίτλο: «Πειρασμοί της ανελευθερίας». Τι το ελκυστικό υπάρχει για τους διανοούμενους στις σειρήνες του ολοκληρωτισμού;

 «Το πιο συναρπαστικό ερώτημα του προηγούμενου αιώνα παραμένει το εξής: το καλοκαίρι του 1933, τι το ελκυστικό έβρισκαν οι Γερμανοί στον Χίτλερ; Για να κατανοήσουμε την παρέκκλιση μιας ολόκληρης κοινωνίας προς την καταστροφή, δεν υπάρχουν άλλες έννοιες εκτός από τη "σαγήνη", τόσο με την ερωτική και αισθητική έννοια όσο, και κυρίως, με τη θρησκευτική».

 
   - Ο ναζισμός ως πολιτικό υποκατάστατο θρησκευτικών και αισθητικών αναγκών του σύγχρονου ανθρώπου;

 «Ακριβώς. Ο ναζισμός έγινε μαζικό κίνημα επειδή σε εκείνη την ιστορική στιγμή ο Χίτλερ κατόρθωσε να στηριχτεί στο θρησκευτικό συναίσθημα των Γερμανών».

 - Και ποια είναι η διαφορά μεταξύ ναζισμού και φασισμού από τη μια μεριά και κομμουνισμού από την άλλη;

 «Ο ναζισμός και ο φασισμός είχαν μια αποκαλυψιακή θεώρηση της Ιστορίας και κατέληξαν να συμπαρασύρουν τις μάζες ακριβώς προς την αποκάλυψη. Ο κομμουνισμός, αντίθετα, είχε μια μεσσιανική ώθηση: το όνειρο ενός επίγειου παραδείσου. Και αυτή η ουτοπία επέτρεψε σε πολλούς κομμουνιστές να παραμείνουν κομμουνιστές ακόμη και μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων του Στάλιν».

 - Η ερωτική και θρησκευτική σαγήνη είναι, επομένως, πολύ πιο ισχυρή στην ιδέα του κομμουνισμού;

 «Προφανώς. Επειδή στον φασισμό υπάρχει υπερβολική προσωποποίηση της μορφής του ηγέτη, που καθιστά δύσκολη την υπέρβαση. Η λατρεία του Φίρερ ή του Ντούτσε (καθώς οι ηγέτες είναι θνητοί) αποκλείει τη μακροβιότητα του φασιστικού συστήματος. Η λατρεία του κόμματος, που δημιουργήθηκε από τον Λένιν, εξασφαλίζει τόσο τη διάρκεια του καθεστώτος όσο και την ολική αφοσίωση του αγωνιστή στην υπόθεση. Ο κομμουνιστής προσφέρεται για κάθε θυσία».

 - Στην Ευρώπη, με αφετηρία την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία, πολλοί άνθρωποι προσφέρονταν για κάθε θυσία, ακόμα και για τη θυσία της ελευθερίας τους. Γιατί;

 «Χωρίς αυτή την ηθική και πολιτική εκατόμβη που υπήρξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ανταπόκριση των ευρωπαϊκών κοινωνιών στους πειρασμούς της ανελευθερίας. Και αντίστροφα, από την ικανότητα διανοουμένων όπως ο Αρόν, ο Μπερλίν ή ο Πόπερ, οι οποίοι κατόρθωσαν να αντισταθούν στους πειρασμούς, βλέπουμε όλη τη σημασία και την επικαιρότητα του εράσμειου πνεύματος και της φιλελεύθερης ηθικής».

 - Βλέπουμε όμως και το αντίθετο: βλέπουμε πόσο εύθραυστες είναι οι δημοκρατικές κοινωνίες.

 «Είναι αλήθεια ότι μετά την καταστροφή του Α' Παγκόσμιου Πολέμου οι φιλελεύθερες αρχές έβρισκαν λίγο έδαφος και λίγη συναίνεση στην Ευρώπη. Οι αρχές της ελευθερίας δεν έχουν τη σαγήνη των αντιδραστικών ή των αριστερών ιδεολογιών. Οι αξίες του φιλελευθερισμού, μιας πραγματιστικής και ορθολογικής πολιτικής τέχνης, δεν στηρίζονται πάνω σε εκείνα τα πάθη που αφυπνίζονται στον άνθρωπο από τις μεγάλες ιδεολογικές και θρησκευτικές συνθέσεις. Το βιβλίο μου καταδεικνύει πόσο λίγοι διανοούμενοι στον εικοστό αιώνα ακολούθησαν τον Ερασμο. Ο φιλελευθερισμός, δυστυχώς, είναι μια κουλτούρα της μειοψηφίας. Και όμως, η αρχή της ατομικής ελευθερίας είναι η κινητήρια δύναμη του πολιτισμού και της προόδου».

 - Τότε, λοιπόν, γιατί κυριαρχεί η προτίμηση για την ισότητα;

 «Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται την ικανοποίηση των αναγκών τους και την ασφάλειά τους, δεδομένου ότι η ζωή είναι μια διαδρομή που κρύβει πολλούς κινδύνους. Πρόσφατα, ωστόσο, ο Αμάρτια Σεν προσπάθησε να εξηγήσει ότι δεν υπάρχει ισότητα χωρίς ελευθερία. Σύμφωνα με τον Σεν, πράγματι, η σφαίρα της αναδιανομής του πλούτου, επομένως της ισότητας, μειώνεται χωρίς το σεβασμό των ελευθεριών. Γεγονός είναι, όμως, ότι η επιλογή της ελευθερίας δεν μπορεί να θεμελιωθεί μια για πάντα με μιαν ορθολογική απόδειξη. Και καθώς δεν μπορούμε να βασιστούμε σε μια μεταφυσική που να επιλύει το αίνιγμα της ελευθερίας, δεν μας απομένει παρά το να ανοιγόμαστε στο διάλογο και στον πλουραλισμό των αξιών».

 - Η φιλελεύθερη, δημοκρατική και πλουραλιστική τάξη της ανοιχτής κοινωνίας είναι μια υποκειμενική επιλογή;

 «Θα έλεγα ότι είναι ζήτημα απόφασης ή ηθικού χαρακτήρα: είναι πιο σωστό να ζούμε σε μια κοινωνία ικανή να ανέχεται και να προωθεί τη σύγκρουση των αξιών, ή σε μιαν ολοκληρωτική κοινωνία που θυσιάζει ελευθερία και πλουραλισμό στο βωμό μιας φανατικής αντίληψης του απόλυτου Καλού; Σε μας ανήκει η επιλογή.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=21.05.2006,id=75450316

[gepeltek]

Τα παράδοξα του φιλελευθερισμού

Του Γιωργου Παγουλατου*

«Ευτυχώς που η εκπομπή είναι μεταμεσονύκτια κι έτσι μπορούμε να χρησιμοποιούμε κακές λέξεις, όπως φιλελευθερισμός!», αστειεύτηκε ένας προσκεκλημένος σε πρόσφατη συζήτηση για το θέμα αυτό στην ελληνική τηλεόραση.

Ο φιλελευθερισμός έχει περίεργη θέση στον ελληνικό δημόσιο διάλογο. Σε αντίθεση με άλλους όρους (δεξιός, κεντροδεξιός, κεντροαριστερός, αριστερός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής) ελάχιστοι πολιτικοί πρώτης γραμμής αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι. Μια μοναχική μειοψηφία πολιτικών της κεντροδεξιάς και κανείς αριστερότερα του κέντρου. Βοηθάει βέβαια το ότι η κυβερνώσα παράταξη δεν υπήρξε ακριβώς φιλόστοργος μητέρα προς τα λίγα διακεκριμένα φιλελεύθερα στελέχη της, όπως ο Στέφανος Μάνος.

Αυτό εξηγείται από τον εμπειρισμό της σημερινής κεντροδεξιάς. Οπως αρκετές αδελφές παρατάξεις της ευρωπαϊκής οικογένειας, προτιμάει και εκείνη τον ασφαλή πραγματισμό της πολιτικής κοινοτοπίας («πολιτικές που εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας») αποφεύγοντας ιδεολογικές αναφορές.

Η αλήθεια είναι ότι ο φιλελευθερισμός ενοχλεί πολλαπλά τη λαϊκή δεξιά - μείζονα συνιστώσα της κεντροδεξιάς παράταξης: την ενοχλεί με τον κοσμοπολιτισμό του, με την εμμονή στον διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους και στα ατομικά δικαιώματα.

Και ενοχλεί τόσο τη λαϊκή δεξιά όσο και την αριστερά με την υποτιθέμενη κοινωνική αναλγησία που απορρέει από τη φιλελεύθερη υπεράσπιση της αγοράς.

Ομως, το παράδοξο παραμένει: πώς γίνεται μια ιδεολογία, που η αριστερά την αποτάσσεται για την οικονομική παγκοσμιοποίηση και η δεξιά την αποκηρύσσει για την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, να μην έχει ανοιχτούς υπερασπιστές στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος; Αν ο φιλελευθερισμός της παγκοσμιοποίησης είναι τόσο κυρίαρχος όσο όλοι ισχυρίζονται, τότε πού βρίσκονται οι εγχώριοι εκπρόσωποί του;

Μια εξήγηση του φαινομένου παραπέμπει στο γεγονός ότι η σύγχρονη Ελλάδα τελεί ακόμα υπό την ιδεολογική ηγεμονία μιας εγχώριας αριστεράς που έλκει την καταγωγή της κυρίως από τα γαλλικά αμφιθέατρα των δεκαετιών ’60-’70. Ετσι, η πρόσληψη του όρου φιλελευθερισμός στον ελληνικό δημόσιο διάλογο διαμεσολαβείται από το γαλλικό πολιτικό λεξιλόγιο. Στα σύγχρονα γαλλικά συμφραζόμενα ο όρος lib�ralisme εκφέρεται ως συνώνυμο του νεοφιλελευθερισμού. Συγκεντρώνει την μήνιν της αριστεράς ως υπεύθυνος για τις ανισότητες που παράγει η παγκοσμιοποίηση. Και παραμένοντας αντιδημοφιλής και στη δεξιά, όπως είδαμε παραπάνω, εξωθεί τους λίγους ενοχλητικούς φιλελεύθερους στα αζήτητα του κομματικού συστήματος.

Σκεφτείτε λοιπόν τώρα το δεύτερο παράδοξο: αυτός ο κυρίαρχος υποτίθεται φιλελευθερισμός, που αποτελεί την ιδεολογία των παγκοσμιοποιημένων αγορών, μιλάει αγγλικά και έχει ως κύριο μοχλό τον αμερικανικό καπιταλισμό, δεν προσδιορίζεται στην εγχώρια δημόσια συζήτηση από τα αγγλοσαξονικά συμφραζόμενα αλλά από τα γαλλικά!

Διότι στο αμερικανικό και εν μέρει στο βρετανικό πλαίσιο, ο φιλελεύθερος (liberal) είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι συνώνυμο του προοδευτικού, που αντιτίθεται στο αχαλίνωτο laissez-faire των συντηρητικών, υπερασπίζεται την προοδευτική φορολογία, τα κοινωνικά προγράμματα και βέβαια τα απαράγραπτα ατομικά δικαιώματα. Οι φιλελεύθεροι σε ΗΠΑ και Βρετανία είναι αντίπαλοι του Ρέιγκαν και της Θάτσερ, ήρωές τους είναι ο Ρούσβελτ και ο Κέινς! Ο φιλελευθερισμός εξέφραζε και εκφράζει την πραγματιστική δύναμη της ορθολογικής ανθρώπινης παρέμβασης στον συλλογικό βίο. Που ρυθμίζει τις αγορές εκεί όπου αποτυγχάνουν, αναδιανέμει τον πλούτο για να μην καταρρεύσουν οι κοινωνίες, στηρίζεται στο διεθνές κράτος δικαίου και όχι στο κράτος του ισχυρού, δαμάζει την παγκοσμιοποίηση προκειμένου να προστατεύσει οικουμενικά δημόσια αγαθά, όπως το περιβάλλον.

Επομένως, στην καθ’ ημάς χρήση ο φιλελευθερισμός παραποιείται διπλά. Ταυτίζεται σχεδόν αποκλειστικά με τον οικονομικό σε βάρος του πολιτικού φιλελευθερισμού. Και ταυτίζεται επίσης με τον φονταμενταλισμό της αγοράς, παρότι αρδεύεται από μια πλούσια παράδοση έλλογης παρέμβασης και ρύθμισης των αγορών.

Γιατί ο φιλελευθερισμός έχει κακοποιηθεί κατά τέτοιο τρόπο; Η απάντηση παραπέμπει σε ένα τρίτο παράδοξο: ο φιλελευθερισμός είναι πολιτικό θύμα της ευρύτατης ιδεολογικής ιστορικής του απήχησης. Τις σημαντικότερες συμβολές του (φιλελεύθερες πολιτικές αξίες, επιχειρηματικότητα, έλλογη λειτουργία της αγοράς) έχουν οικειοποιηθεί και ενσωματώσει τόσο η κεντροδεξιά όσο και η κεντροαριστερά. Η παράδοση του ρολσιανού (κατά Τζον Ρολς) φιλελευθερισμού, για παράδειγμα, είναι κτήμα της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας. Ετσι, ο φιλελευθερισμός κατέληξε να ταυτίζεται συσταλτικά με το μοναδικό εκείνο ρεύμα που κανείς δεν θέλησε να διεκδικήσει από αυτόν - δηλαδή την ακραία οικονομίστικη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του.

Τρία παράδοξα, λοιπόν, να συνοψίσω. Δεξιά και αριστερά διαλαλούν την κυριαρχία της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά φιλελεύθερους δεν βλέπουμε, η παγκοσμιοποίηση μιλάει αγγλικά, αλλά ο φιλελευθερισμός μας ορίζεται γαλλικά, και η κακοποίησή του είναι αποτέλεσμα της επιτυχίας του...

Αυτή και αν είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία!

* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, gpag@aueb.gr

*Πηγη kathimerini.gr