Καλή φάση τόση ειρωνεία! Επιχειρήματα μήπως υπάρχουν ή να πέσω για ύπνο;

LOL, όλα ισιά κι όμοια έτσι;

Η αλήθεια είναι ότι κινούμαι καιρό στον ιντερνετ και καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς. Σε αρκετές σελίδες έχω δει και τσακωμούς, μικροπρέπειες, χυδαίες επιθέσεις, μπαναρίσματα κτλ. Το θέμα είναι ποιες από αυτές συνεχίζω να επισκέπτομαι, να συμμετέχω και τι τελικά λαμβάνω από όλο αυτό. Για μένα είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι με ανθρώπους που ίσως και να έρχομαι καθημερινά σε επαφή, δε μπορούμε να συνεννοηθούμε έστω στα στοιχειώδη.

Απόλυτα συμφωνώ με την πρακτικότητα των κανονισμών όπως το θέτεις, αλλά συνεχίζει να με προβληματίζει έντονα το ποιος θέτει τους κανονισμούς, πάνω σε ποιον άξονα και με ποια μορφή. Και για να εξηγούμαι, όταν επισκέπτομαι την προσωπική σελίδα κάποιου, δέχομαι να μου πει «ξέρεις αυτό εμείς εδώ το κάνουμε έτσι» αντίστοιχα με το αν κάποιος έρθει στο σπίτι μου θα του πω «βγάλε τα παπούτσια σου σφουγγάρισα», ή «μη βρίζεις τα θεια, προσβάλλομαι» αν κάτι τέτοιο ισχύει. Όμως αναφερόμενοι σε κάτι, που εγώ τουλάχιστον έχω την εντύπωση, φιλοδοξεί να γίνει πιο γενικό από μια προσωπική σελίδα, δεν μπορούν ένας η δυο η τρεις άνθρωποι να το περιορίσουν με κανόνες. Πραγματικά δεν ξέρω τη λύση ή την ασφαλή απάντηση στο θέμα, πάντως σίγουρα προβληματίζομαι...

Salutation

Ezra Pound

Oh GENERATION of the thoroughly smug
and the thoroughly uncomfortable,
I have seen fishermen picknicking in the sun,
I have seen them with untidy families,
I have seen their smiles full of teeth
and heard ungainly laughter.
And I am happier than you are,
And they were happier than I am;
And the fish swim in the lake
and do not even own clothing.

Για μένα το όμορφο και ιδανικό δεν είναι οι κανονισμοί. Το θέμα είναι να μιλάς, να ακούς και να διαμορφώνεις άποψη. Θεωρώ ότι το να πεις σε κάποιον "μην κάνεις αυτό ή μη λες το άλλο" είναι σα να λειτουργείς σαν αυθεντία. Αλλά ποιος είναι αυτός που έχει την απόλυτη ικανότητα να αποφασίζει για τέτοια θέματα. Ποιος θεός η ποια υπόγεια δύναμη (sorry μπέρδεψα τα topics!); Με ποια κριτήρια, με ποια εξουσία και με ποιο σκοπό;

Το να μη βρίζεις η να μη χυδαιολογείς ανούσια είναι θέμα προσωπικής ευθύνης, αυτοσεβασμού και "καλλιέργειας". Δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις και αν ένας άνθρωπος πει κάτι σε κάποια περίσταση μπορεί να το θεωρήσω ενοχλητικό, ή προσβλητικό ή υποτιμητικό ενω η ίδια και απαράλλαχτη φράση σε άλλη περίσταση να είναι αστεία ή ουσιώδης και εξαιρετικά σημαντική. Ποιος θα κρίνει όμως εκ των προτέρων σε ποια κατηγορία αυτό ανήκει. ¨Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι αυτό που "ζούμε" γράφοντας ή διαβάζοντας ένα forum, είναι μια "προσομοίωση" της "πραγματικής" ζωής. Πόσες φορές δεν εξοργιστήκατε με τους φίλους σας και ξεστομίσατε κάτι που δεν έπρεπε, πόσες φορές δεν παραφερθήκατε κι ας το μετανιώσατε μετά. Εδώ είμαστε όμως για να μιλάμε, να ακούμε, να θυμώνουμε, να συγχωρούμε κοκ. Τελικά καταλήγεις ότι τα λόγια και οι ιδέες σε μια "αγορά" είναι για να ρέουν αβίαστα. Αλλά όχι ανεύθυνα.

Ας επανέλθω , το όμορφο και ιδανικό είναι να λες αυτά που θες, να κρατάς το στοιχειώδες (η και περισσότερο από αυτό) επίπεδο που σου υπαγορεύει η ηθική σου ή έστω η "ηθική" σου. Από εκεί και πέρα μια κοινότητα ακούει, διαβάζει και κρίνει. Και με τη συμπεριφορά της δείχνει αν κάτι της αρέσει η όχι, αν το εγκρίνει και αν συμφωνεί. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να θεσπιστούν αυστηροί κανόνες η κατευθυντήριες γραμμές γιατί αν κάτι είναι σημαντικό για ένα σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν, συζητούν και "ζυμώνονται" μεταξύ τους είναι αυτή η συνδιαμόρφωση. Άνθρωποι ειμαστε όλοι γ@μώτο (και ακόμη έχω σε  μεγάλη υπόληψη την έννοια άνθρωπος) και μπορούμε να συζητήσουμε και να συνεννοηθούμε. Και θεωρώ δεδομένο ότι αν κάτι δεν αρέσει και ενοχλεί γενικά, ένα σύνολο ατόμων που δεν άγονται και φέρονται απλά, αυτοί μπορούν πολύ συγκροτημένα και χωρίς σαφείς κανόνες να δείξουν τη δυσαρέσκεια τους η τον ενθουσιασμό τους και να προβληματιστούν, να επικροτήσουν η να καταβαραθρώσουν τον εκάστοτε γράφοντα. Κάτι το οποίο ίσως βοηθήσει και τη μια και την άλλη πλευρά, μέσω της δυναμικής που μπορεί να αποκτήσει μια υποτιθέμενη αντιπαράθεση.  Δε μου αρέσουν λοιπόν οι κανόνες γιατί δεν είναι αποτέλεσμα μιας άμεσης δημοκρατίας αλλά πάντα προϊόν ενός μεσάζοντα της (και αυτοί οι μεσάζοντες είναι πάντα που χαλάνε την πιάτσα!). Ζούμε, η θα έπρεπε να  ζούμε καταστάσεις δυναμικές, ένα ας πούμε wikipedia πράγμα, ο καθένας προσφέρει κάτι, κάποιος άλλος κάτι εναλλακτικό και όλα (ιδέες, αισθήματα, στεγανά...) είναι έτοιμα να γκρεμιστούν και να καταρρεύσουν μπροστά στα ποδιά μας, ή να μείνουν ακλόνητα αν εμείς το θέλουμε. Ίσως γιατί θεωρώ το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης και του σεβασμού στον άλλο πολύ σημαντικό, τόσο που να θεωρώ κάποιες άξιες και κατευθυντήριες γραμμές της δικής μου ζωής πολύ δεδομένες. Όπως το ότι, ναι δε βρίζουμε τον άλλο επειδή απλά διαφωνεί μαζί μας, δε διακρίνουμε τους ανθρώπους με βάση τα ιδιαίτερα (μερικές φορές μάλιστα όχι και τόσο ιδιαίτερα) χαρακτηριστικά τους, μαύρος, κόκκινος, πουά, ομοφυλόφιλος θεσσαλονικιός αθηναίος κτλ, αλλά με βάση αυτά που έχουν να προσφέρουν στον εαυτό τους και στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο θεωρητικά η και στη πράξη κτλ. Δεν ξέρω αν τελικά δεν είναι αυτονόητα, αλλά στους ανθρώπους που με περιβάλλουν είναι ένα από τα κριτήρια μου αυτός ο ανθρωπισμός και ο σεβασμός σε τέτοιες έννοιες (βλ. διαφορετικότητα) Αν είναι να θεσπιστούν τέτοιας υφής κανόνες, για μένα κινούνται στη σφαίρα του αυτονόητου, αν πάλι οι κανόνες γίνουν πιο συγκεκριμένοι νιώθω ήδη τον περιορισμό να μου σφίγγει το λαιμό, όχι γιατί γράφω τόσο συχνά (άλλωστε τα μισά μου posts στην ποίηση είναι για την ώρα!) οπότε κάποιος με καταπιέζει, αλλά γιατί ίσως μονίμως θα φιλτράρω, αυτά που διαβάζω και ύστερα σκέφτομαι, μέσα από low pass φίλτρα κανονισμών. Θα πρότεινα λοιπόν, με πραγματικό αίσθημα προσωπικής ευθύνης να μείνουν τα πράγματα ως έχουν με ρίσκο το πλοίο να βυθιστεί αύτανδρο αν έτσι του αξίζει ή αν πάρουμε την ευοίωνη προοπτική, να δημιουργήσουμε κάτι ωραίο και ελεύθερο στο οποίο όλοι αποφασίζουν και όλοι υπακούουν. Και όποιος πραγματικά έχει διαμορφωμένους αυτούς τους στοιχειώδεις "κανόνες" στο μυαλό του (και αυτό τελικά είναι η προσωπική ηθική) να προσπαθεί να πείσει η έστω να επηρεάσει για αυτό το συνομιλητή του.

ps: Προτροπές του στυλ «Όχι greeklish» προφανώς δεν εμπίπτουν στα παραπάνω, γιατί απλά κάνουν την προσπάθεια επικοινωνίας πιο εύκολη.

ps**2: Αμφιβάλλω λιγάκι για τη συνοχή και τη συγκρότηση όλων όσων γράφω, αλλά διαβάστε τα με επιείκεια γιατί είναι 6.30 η ώρα ξημερώματα Σαββάτου και εγώ ακόμη διαβάζω πεδία!

Εγώ όμως μπόρεσα να αντισταθώ και σταματάω το μαλαμολατρικό σερί με το κορυφαίο....

Η Σουλτάνα η Φωφώ

Στίχοι: Λίνα Νικολάκοπούλου (?)
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Ερμηνευτές: Τάνια Τσανακλίδου


Και σιγά που θα ... που θα ... που θα ...
και ποιος θα ... μετά ... μετά ... μετά ...
Κι άμα δεν ... ποτέ του και μη σω ...
βάζω το καπέλο μου, το έτσι και το θέλω μου
ρεζέρβα στο καπό ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Και σιγά τ’ αβγά κι οι συγγενείς
π’ ούτε να ... τους έφτυνε κανείς
Κι οι μετά, κι οι τέως, και οι νυν
αρχηγοί και ράσα πλακωθήκανε στη μάσα
κι έχω έρθει στο Αμήν ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Και δεν πα να ... η κοινωνία, η ξεφτίλα
κι ούτε που να ... εγώ ... μεγάλη μου σκασίλα
σιγά που θα ... ξανά ... την ίδια την πιπίλα,
σιγά τα μούτρα, που θα βάλω χαβαλέ

Σιγά καλέ την κοινωνία, μάμα μία,
εσύ κι αυτή, με καταντήσατε Καμία
με μια κλωτσιά από τ’ αφτί και στα θρανία
παλιορεζίλω, και ομάδα κουρελέ ...

Και σιγά ... που θα ... που θα ... που θα ...
με το "Θα" ... του κάθε κερατά
Κι άμα δεν ... μη σώσω και σωθώ
κάποιον θα πλακώσω και μετά θα τον πληρώσω
και σιγά μην εκτεθώ ...
κι ας λένε:

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

Κοίτα ρε, που μου ’σκασε γαμπρός
σκανταλιάρης και πρωθυπουργός
κι άντε ρε που θα ... και θα ... και θα ...
μάζευ’ τη μαγκιά σου, τα μισά-μισά δικά σου
και τα ρέστα παγωτά ...
κι ας λένε:   

"Να κι η Φωφώ
πού ’χει ένα ...
πω, πω, πω, πω
κι ούτε σπίτι, ούτε Θεό
Κανένα δε φοβάται
η Σουλτάνα η Φωφώ"

ΥΓ. Τελέιως άσχετο αλλα εδώ και καμιά ώρα καίγεται η ΧΑΝΘ ή καποιό κτήριο δίπλα της.

"Δεκέμβρης του 1903"

στίχοι: Κωνσταντίνος Καβάφης
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Κι αν για τον έρωτα μου δε μπορώ να πω
αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες τη ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου,
ημέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω.

Ένα υπερβολικά αγαπημένο, ο ρυθμός του... σαν νερό που κυλάει:

She Walks in Beauty

Lord Byron

She walks in beauty like the night
Of cloudless climes and starry skies,
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes;
Thus mellowed to the tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One ray the more, one shade the less
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress
Or softly lightens o'er her face,
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.

And on that cheek and o'er that brow
So soft, so calm yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow
But tell of days in goodness spent
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent.

Εγώ πάλι αν εβλέπα αυτή την αφίσα θα ένιωθα πολύ δυστυχισμένη που πέρασα σε αυτή τη σχολή! Καλύτερα άντρες "φουσκωμένοι" απ' τη γνώση, παρά φουσκώτοι που ψάχνουν με ποιο λάδι θα γυαλίζουν πιο εντυπωσιακά!

Κατερίνα Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Μεθύστε

Charles Baudelaire

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε!
 Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, 
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή! 
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει".

Τέλος το spamming ποίησης με ένα ποίημα με το οποίο θα χαρεί ένα μέλος του forum.

I'll be back με περισσοτέρη ποίηση, μιας και ενθουσιάστηκα με αυτό το topic


Γεννήθηκα την Εποχή του Χαλκού

Μοσκώφ Κωστής

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
- οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ

Τομεάρχης

Guillaume Apollinaire

Το στόμα μου θα είναι βάραθρο με θειάφι καυτό
Θα βρεις το στόμα μου κόλαση αποπλάνησης κι απόλαυσης
Οι άγγελοι του στόματός μου θα θρονιαστούν στην καρδιά σου
Οι στρατιώτες του στόματός μου θα σου επιτεθούν αιφνιδιαστικά
Οι παπάδες του στόματός μου θα λιβανίζουν την ομορφιά σου
Η ψυχή σου θα πάλλεται σαν μια περιοχή σεισμού
Τα μάτια σου θα έχουν τότε φορτωθεί όλον τον έρωτα
Της ανθρωπότητας συσσωρευμένον από πρωτόγωνα χρόνια
Το στόμα μου θα είναι μια στρατιά αντίπαλή σου
Μια απειθάρχητη στρατιά αλλάζοντας καθώς ένας
Ταχυδακτυλουργός το σχήμα και τον αριθμό της
Η ορχήστρα κι η χορωδία του στόματός μου θα ψάλλει
Την αγάπη μου θα σου τη μουρμουρίζει από μακριά

Κι εγώ όρθιος με μάτια καρφωμένα στο χρονόμετρο
Θα ορμήσω για έφοδο

Ράγκα - Παράγκα
                 ή
Όταν  τα συνήθη λόγια δεν αρκούν

Ανδρέας    Εμπειρίκος


Οι τρόποι κάθε πραγματικής ανανεώσεως
Μοιάζουν με διαρκές ξεχείλισμα
Ενός μεγάλου κανατιού μέσα από χέρια οινοχόων
Ή λουλουδιών μέσα από κάνιστρα γιομάτα
Που τα κρατούν  νεάνιδες με γυμνωμένα στήθη .


Το κάθε ξεχείλισμα
Η κάθε ανανέωσις
Είναι παιδί που έρχεται
Μπροστά σε μάτια έκθαμβα γερόντων
Που έτσι και μόνον έτσι
Βλέποντας γυμνά τα μέλη της νεότητας
Και ακούγοντας τα πτερουγίσματα των νεοσσών
Ή τα τραγούδια των κοριτσιών και των εφήβων
Έτσι και μόνον έτσι μπορούν να ξανανιώσουν
Δεχόμενοι το σφρίγος της νεότητας
Έστω και αν δεν καταλαβαίνουν οι γερόντοι
Μια - μια τις λέξεις των ωδών και των θουρίων
Έστω και αν ονομάζουν
Τα θούρια αυτά ακατανόητα
Ακατανόητα
Διότι ποτέ δεν γνώρισαν οι νεοσσοί
Τους διδασκάλους παλαιοτέρων εποχών
Και την φαρέτραν της διαλεκτικής
Πολλών πτωχοπροδρόμων διδασκάλων
Διαφόρων αντιμαχομένων διδασκαλιών του παρελθόντος .


Ράγκα - Παράγκα λοιπόν το θούριον
Με την λαλιάν αυτών που ομιλούν στην οικουμένη
Ράγκα - Παράγκα με φωνήν ασκίαστη
Σε τόπους αναχωρητών και κοσμοπόλεις
Ράγκα - Παράγκα τώρα και αύριον
Ράγκα - Παράγκα σαν βήμα ελεφάντων
Που υπερβέβαιοι διαβαίνουν
Κάποτε - κάποτε λουόμενοι
Τον μέγαν ποταμόν Ζαμβέζην
Ράγκα - Παράγκα σαν τα σκιρτήματα των ιαγουάρων
Μέσα στα φυλλώματα και υπό τα όμματα ειρηνικών σκιούρων
Ράγκα - Παράγκα σαν πλατάγισμα ουράς μιάς φάλαινας
Όταν ανέρχεται απο τους βυθούς ως Αναδυομένη
Ή Μεγαλόχαρη μέσα σε αφρούς φανερωμένη
Ηλιοχαρή παιγνίδια στις επιφάνειες παίζει
Συντρίβουσα εν ανάγκη τα φαλαινοθηρικά
Αν τούτοι οι κυνηγοί του λίπους της
Υπέρ το δέον επιμένουν
Εις την αισχράν επίθεσίν των .


Ράγκα - Παράγκα λοιπόν το θούριον
Εις τα χωράφια και τας πόλεις
Στις πεδιάδες και στα όρη
Εις τας οδούς και τα σοκκάκια
Όταν στον κόσμον συντελείται πάκτωσις
Ως εις στιγμάς μιας πλήρους συνουσίας
Που ισοδυναμεί με μιαν κατάφασιν κεραυνοβόλον
Με "ναι" και "ναι" και πάλιν "ναι "
Και εν ανάγκη και όταν το "όχι "
Παρουσιάζεται ως φράγμα
Υπό το προσωπείον παρθενίας
Που πρέπει οπωσδήποτε να διατρηθή
Αν πρόκειται κάποια συνέχεια να υπάρξη
Αν πρόκειται ο θάνατος να υπερνικηθή
Ράγκα - Παράγκα ακόμη τότε
Τουτέστιν κάθε φορά που ο μέγας πασίχαρος κριός
Ευλογητός και ευλογών σπαργών εισδύει
Τείχη και πύλας καταρρίπτων
Κομίζων των θεών τα νικητήρια
Εις τους ανθρώπους δώρον .


Ράγκα - Παράγκα λοιπόν το θούριον
Με μια κραυγή γιομάτη
Κατά των υπερβολικά λεπτών και εξα-υλωμένων
Ράγκα - Παράγκα ρίγος βαθύ της γης
Και παφλασμός κυμάτων επαλλήλων
Που εκσπούν εις τους αιγιαλούς αισίως
Ή σπάζοντας εν μέσω αφρών
Βροντούν στα σπήλαια και τους βράχους
Όπως ξεσπούν τα κύμβαλα
Επάνω από τον ήχον των εγχόρδων
Ράγκα - Παράγκα σάλπιγγες πιο δυνατές
Και απο τις σάλπιγγες της Ιεριχούς
Κι απο τα σχοινιά πάσης αγχόνης
Ράγκα - Παράγκα κατά των σοφιστών
Κατά των εγωπαθών και των στεγνών ανθρώπων
Ράγκα - Παράγκα πίδακες του πνεύματος αειθαλείς και
        άσπρες χαρές της ύλης
Ράγκα - Παράγκα υπέρ αθλήσεως της ηδονής
Ράγκα - Παράγκα υπέρ ποιήσεως σπερματικής και θείας καλωσύνης
Χριστού - Αδώνιδος ερωτικού και ανθρώπου
Σφρίγος της γης Ράγκα - Παράγκα
Αντίδοτον πάσης μελαγχολίας
Γδούπος λευκός βελούδινος αγγέλων
Που προσγειούμενοι μπροστά μας φέρνουν
Αντί ρομφαίας εδεμικήν τροφήν στους πειναλέους
Γάλα κουτιού γλυκό Νεστλέ και του ουρανού το μάννα
Ράγκα - Παράγκα - Ράγκα  !

1Χ1 [μία φορές το ένα]

e.e. cummings
 

το ένα δεν είναι μισό δυο. είναι τα δυο μισό του ένα:
κι αν ξανά ολοκληρωθούν αυτά τα μισά, δε θα τύχει
θάνατος κι οποία ποσότητα μα από
όλα τ αριθμητά πλείστα το αληθινά περσότερο

πειράζει αυτούς που αγνοούν την αυστηρή θαυμάσια
αυτή την κάθε αλήθεια - να φυλάγεσαι απ ' αυτούς τους άκαρδους
(όταν το νυστέρι τους δοθεί, ανατέμνουν το φιλί
η , ξεπουλάνε τη λογική και ξονειρευουν τ Όνειρο )

το ένα είναι το τραγούδι που δαιμονικά κι άγγελοι τραγουδάνε
όλα τα δολοφόνο ψέματα που λέγονται από τους θνητούς κάνουνε δυο.
Οι ψεύτες ας μαραίνονται, ξεπληρώνοντας τη ζωή που τους δανείστηκε
εμείς (με κάποιο Δώρο που το λεν γέννηση με τον πεθαμό) πρέπει ν αναπτύξουμε

βαθιά στο σκοτεινό ελάχιστο τους εαυτούς μας να θυμούνται
πως η αγάπη μόνο ιππεύει τη χρόνια του.

Όλα χασ τα, τ όλο βρες
[XVI]