Ο Γκεβάρα, ο Κάστρο και οι ομοφυλόφιλοι στην Κούβα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[gepeltek]

Του Βαγγέλη Σακαντάρη

 

Τον Απρίλιο του 1960 ο Ερνέστο Γκεβάρα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αμέσως παρουσιάζει στο Φιντέλ Κάστρο ένα “Γενικό Σχέδιο Φυλακών”, σχέδιο εγκλεισμού και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Ο Φιντέλ συμφωνεί. Λίγους μήνες αργότερα, ανοίγει στην Κούβα το πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης”, στη χερσόνησο του Guanaha. O Ρεϊνάλντο Αρένας αναφέρει σχετικά με τα πρώτα χρόνια της κουβανικής Επανάστασης: “Μία σεξουαλική επανάσταση άνθιζε ταυτόχρονα με την κοινωνική επανάσταση, τον πρώτο καιρό. Αλλά τα τύμπανα των μιλιταριστών προσπαθούσαν διαρκώς να τσακίσουν το ρυθμό της ποίησης, τη χαρά της ζωής”. Ώσπου τα κατάφεραν. “Το στρίμωγμα άρχισε στα σοβαρά. Η φρίκη και η ασχήμια μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Αλλά η καταπίεση λειτούργησε σαν ερέθισμα και το σεξ έγινε τρόπος αντίστασης, όπλο ενάντια στο καθεστώς”, μαρτυρεί ο Αρένας.

Εν τω μεταξύ, ο “Τσε”, έχει ήδη στείλει τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Ραμίρο Βαλντές να μάθει από τον δήμαρχο της Σανγκάης πώς τα κατάφερε να απαλλάξει την πόλη του από τους ομοφυλόφιλους. “Πολύ εύκολο. Χτυπάτε τους στο κεφάλι και πετάτε τους στο ποτάμι”, απαντά ο Κινέζος. Η λύση θεωρήθηκε λίγο παραπάνω…ριζοσπαστική απ’ όσο θα ’πρεπε (βλέπετε όλα μόλις τότε άρχιζαν, επιπλέον η Κούβα δεν διέθετε ποτάμι…).

“Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί τόση ασέβεια;” -είναι ο Φιντέλ Κάστρο που ρωτά. “Αυτή η συμπεριφορά τους είναι καθαρά υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειές τους. Σας υπόσχομαι πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.

Έτσι ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, αναλαμβάνει να ενημερωθεί από τους Βούλγαρους σχετικά με τις μεθόδους που αυτοί εφαρμόζουν ούτως ώστε “οι δρόμοι της Σόφιας να παραμένουν καθαροί”. “Εμείς έχουμε ανοίξει ένα ειδικό στρατόπεδο για τα αντικοινωνικά στοιχεία, σαν τους ομοφυλόφιλους, που η περίπτωσή τους μας ανησυχεί περισσότερο”, του απαντούν.

Ο Γκεβάρα υιοθετεί τη “βουλγάρικη λύση”. Συλλαμβάνει και φυλακίζει τους “acusados ser afeminados y vagos”, γνωστούς (καλλιτέχνες, συγγραφείς, κλπ) και μη –ακόμη και όσους αγωνίστηκαν στο πλευρό της Επανάστασης. “Περιττό να σας πω, ότι η Επανάσταση δεν έγινε για όλους…”, έγραφε ο Αρένας, πριν τον συλλάβουν.

Στις 23/2/1961 ο Γκεβάρα αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας. Ο Φιντέλ συμφωνεί με την πρότασή του για το άνοιγμα τριών ακόμη στρατοπέδων. Σε ένα από αυτά, το “Nueva Vida”, στο Palos, θα συγκεντρώσουν 500 ανήλικους, έως και μωρά, παιδιά των αντιφρονούντων που είχαν ήδη εκτελεστεί.

Επιζήσαντες μαρτυρούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα: για τα κελιά παραδειγματισμού στο Pinar del Rio, γνωστά ως “tostadoras”, την πτέρυγα “Kilo 7” στο Camaguey, τα “gavetas” στο Tres Racios de Oriente -κελιά φάρδους 1 μέτρου και ύψους 1,80- ή τα 5 επί 5 της Nueva Carceral, όπου σε 22 αιώρες στοιβάζονταν 44 κρατούμενοι (σημ.: στο φιλμ “Before Night Falls”, βιογραφικό του Ρ. Αρένας, γίνεται εκτενή αναφορά στα κρατητήρια).

Θα είναι ο Γκεβάρα αυτός που θα επεξεργαστεί, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τον Κανονισμό των Φυλακών και θα καθορίσει επακριβώς τη “λίστα” βασανιστηρίων. Αυτός και μόνο αυτός που θα αποφασίζει για την τύχη κάθε συλληφθέντος. Αυτός θα υπογράφει τις, χωρίς δίκη, θανατικές ποινές…έως το 1962, οπότε οι ευθύνες περνούν σε χέρια άλλων, των οποίων ηγείται ο Ραούλ Κάστρο. Οι συνεχιστές του εμπνευσμένου Σχεδίου Φυλακών του Τσε συγκροτούν τις Umap, στρατιωτικές φάλαγγες για την προώθηση της παραγωγής.

“Οι Umap επινοήθηκαν επί τούτου για τους ομοφυλόφιλους”, λέει ο σκηνοθέτης Νέστωρ Άλμεντρος. “Ένας διαρκής ομοφοβικός παροξυσμός κατείχε το καθεστώς!..”. Στα κατά τόπους στρατόπεδα των Umap κατανέμονται οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι της Nueva Carceral de la Havana del Est, της πρώτης φυλακής οργανωμένης αποκλειστικά για την “κατηγορία” από τον Ερνέστο Γκεβάρα, την περίοδο 1961-1962.

Όταν ο Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέπτεται την Κούβα το ’65, οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι ανέρχονται σε 45 χιλιάδες.

Οι Ραούλ και Φιντέλ Κάστρο δεν υποπτεύονται κάτι για τον ένθερμο αμερικανό υποστηρικτή τους (…δεν κουνιότανε, μάλλον δεν του φαινότανε…), έτσι θεώρησαν σωστό και επιβεβλημένο να τον ξεναγήσουν στα “αγροκτήματα” των Umap και να τον ενημερώσουν εκτενώς για τη ζωή σε αυτά των “έκφυλων maricones”.

“Ήταν ναζιστικά lager”, θυμάται ο Γκίνσμπεργκ, “όπου κάποιος μπορούσε να καταλήξει ακόμη και μετά από μία ανώνυμη καταγγελία”. Το σύνθημα των Umap ήταν “Η εργασία θα σας κάνει άνδρες” (αντίστοιχα, η επιγραφή στην πύλη του Άουσβιτς προειδοποιούσε: “Η εργασία θα σας κάνει ελεύθερους”…).

Ο Άλεν Γιανγκ στο βιβλίο του “Gays Under the Cuban Revolution”, μαρτυρεί πως φεύγοντας ο Γκίνσμπεργκ, εκνευρισμένος, σε απ’ ευθείας συνέντευξή του στην κουβανική τηλεόραση, αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε αυτό που ήταν ευρέως γνωστό: τις σεξουαλικές προτιμήσεις δηλαδή του Ραούλ Κάστρο.

Στις 30 Απριλίου 1971, στο πρώτο συνέδριο “Για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό” του κουβανικού Κ.Κ., γίνονται αναφορές στην ομοφυλοφιλία ως “…παθολογία μη συμβατή με τις κοινωνικές αξίες της Επανάστασης (…). Αρκετά ανεχτήκαμε υποτροπιάζοντες διεστραμμένους και ανεπανόρθωτα αντικοινωνικούς διεφθαρμένους, γνωστά στοιχεία που επηρεάζουν αρνητικά τη νεολαία μας...”.

Λέτε τα πράγματα να είχαν κάπως χαλαρώσει; Θα αναλάβει η Κομμουνιστική Νεολαία να επαναφέρει την τάξη. Ακριβώς όπως έπραττε η Χιτλερική Νεολαία καταδίδοντας τους Γερμανούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής, η Κ.Ν.Κούβας επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών. Οι πιθανότητες για τους νέους έγκλειστους να βγουν ζωντανοί από τα lager του Φιντέλ είναι λιγότερες απ’ ότι στο παρελθόν. Η “βουλγάρικη λύση” ολισθαίνει σε “τελική λύση”. Το μαρτυρούν τα ντοκουμέντα που συλλέγει το Movimiento Libertario Cubano en el Exilio και η Διεθνής Αμνηστία.

 

Περισσότεροι από 100 χιλιάδες Κουβανοί κλείσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας από τη δεκαετία του ’60. Ανεξακρίβωτος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων. Υπολογίζεται στις 17 χιλιάδες.

Ο Ποινικός Κώδικας, στο άρθρο “Εγκλήματα ενάντια στη φυσιολογική ανάπτυξη των σεξουαλικών σχέσεων και ενάντια στην οικογένεια, την παιδική ηλικία και την νεότητα” προβλέπει φυλάκιση έως 20 χρόνια για “άτομα τα οποία προβαίνουν σκανδαλωδώς σε ομοφυλόφιλες πρακτικές ή επιδεικνύονται δημοσίως ή παροτρύνουν άλλα άτομα με σκοπό την ικανοποίηση των ομοφυλοφιλικής φύσεως επιθυμιών τους ”. Άλλο άρθρο καθιστά υπεύθυνους τους γονείς για τη διάγνωση, πρόληψη και καταστολή των ομοφυλοφιλικών επιθυμιών των παιδιών τους. Σε περίπτωση ανυπακοής, οι γονείς “υποχρεούνται να τα καταγγείλουν στις Αρχές”. No comment…

Oι “Επιτροπές για την Άμυνα και Προστασία της Επανάστασης” που έχουν συσταθεί σήμερα, έχουν χρέος να εντοπίζουν και να καταγγέλλουν όχι μόνο τους αντιφρονούντες (εάν, βέβαια, κανείς είναι τόσο αφελής ώστε να το δείχνει) αλλά και τους “υπόπτους ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς”… Υπάρχει ένας χαφιές των Επιτροπών στο διπλανό θρανίο, ένας στους δύο συναδέλφους σου στη δουλειά είναι χαφιές, χαφιές αυτός που στέκεται πλάι σου στο μπαρ, στο σινεμά, στην παραλία. Τρεις–τέσσερις, τουλάχιστον, σε παρακολουθούν στην πολυκατοικία…Να προσέχεις, muchacho!…

Ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, πριν φύγει για τη Βολιβία, αρχές Νοεμβρίου του ’66, όπου στις 8/10/1967 συνελήφθη και εκτελέστηκε την επομένη, φωτογραφήθηκε με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους.



 Σ’ αυτά άφησε ένα τελευταίο γράμμα: “Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.

Ο μπαμπάς”.


Πηγή:  http://heteronmag.gr/9331/

[gepeltek]

Ρεϊνάλντο Αρένας

Θέληση για ζωή που εκδηλώνεται

 

Τώρα με τρώνε.

Τώρα νοιώθω πώς ανεβαίνουν και μου τραβάνε τα νύχια.

Ακούω το ροκάνισμα να φτάνει ώς τους όρχεις.

Χώμα, μου ρίχνουν χώμα.

Χορεύουν, χορεύουν πάνω στο σωρό αυτής της γης

και της πέτρας

που με σκεπάζει.

Με συνθλίβουν, με προπηλακίζουν,

αναμασούν μια δήθεν διεστραμμένη απόφαση που μου ανήκει.

Με έχουνε θάψει.

Έχουνε στήσει επάνω μου χορούς.

Πάτησαν καλά το χώμα.

Έφυγαν, έφυγαν αφήνοντάς με τέλεια θαμμένο και νεκρό.

Αυτή είναι η στιγμή μου.

 

 

                                            (Φυλακή του Μόρρο, Αβάνα, 1975)

                      Μετάφραση: Παναγιώτης Ευαγγελίδης

[Ex_Mechanus]

[Ex_Mechanus]

Αν το σκεφτείς διεξοδικά, η ένσταση των περισσοτέρων θα έπρεπε να ήταν ως προς τον τρόπο προσέγγισης του Guevara και του Castro, όχι ως προς το ιδεολογικό κομμάτι της κίνησης.

Η αδιαφορία είναι ένας τρόπος προσέγγισης επίσης, ίσως ακόμα πιο λειτουργικός.

Πάντως είναι λίγο τραγικό δεξιοί να την λένε στους κομμουνιστές για ομοφοβία, συγκρίνοντας την δυναμική κατάσταση των 2 ιδεολογιών στις μέρες μας.

(φοβάμαι ότι θα ανοίξω μεγάλη κουβέντα, που δεν την αξίζει αυτό το thread)

[marauber]

To πόσο κακοί ήταν οι Ναζί το ξέρουμε όλοι, δε χρειαζόμαστε thread για να το μάθουμε. Τα αίσχη του Τσε και των συν αυτώ τα ξέρουμε;;
Ειδικά όλοι όσοι θαυμάζουν τον Τσε και τον θεωρούν πρότυπο επαναστάτη.

Σ’ αυτά άφησε ένα τελευταίο γράμμα: “Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.

Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις...
Άραγε τι έχει να ζηλέψει το κουβανικό καθεστώς από τα κάθε λογής δικτατορικά;

[Johnny English]

Λοιπόν..

άνοιξε ένα θέμα.

Απαντήστε περί αυτού του θέματος.

Αν το θεωρείτε ανακριβές, στείλτε τις πληροφορίες που το αποδεικνύουν.

Αν το θεωρείτε άδικο και μπαίνετε σε συγκρίσεις, τότε στείλτε το μήνυμά σας και αν προκύψει συζήτηση θα μεταφερθεί σε νέο τόπικ για να αναλυθεί περαιτέρω το "άλλο".

Έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικό, τα μισά ποστ που έχω διαβάσει το τελευταίο 20λεπτο, να ζητάνε κάτι από την Ο.Δ. Αυτοοργανωθείτε, και προσπαθήστε να συζητήσετε πολιτισμένα. Θα στείλω τα ποστ που δεν αφορούν το θέμα, και στη συνέχεια ελπίζω να συζητήσετε, όχι να μαλώσετε.. 

[Johnny English]

Επί του θέματος..

Η ομοφυλοφιλία, είναι μία επιλογή (άλλοτε εθελούσια και συνήθως ακούσια) η οποία λόγω του δεδομένου ότι αψηφά τα στερεότυπα της κοινωνίας, τρομάζει κάθε καθεστώς που προσπαθεί να επιβάλλει στους υπηκόους του κάποιες νόρμες που μπαίνουν για να τους ελέγξει.

Προφανώς, το καθεστώς αυτό, είτε είναι δεξιό, είτε αριστερό, δε παίζει ρόλο.

Στον τομέα αυτόν, οι "φιλελεύθεροι" που επιθυμούν πιο light κράτος και οι αναρχοαριστεροί θεωρητικά συγκλίνουν.

[aliakmwn]

Επί του θέματος..

Η ομοφυλοφιλία, είναι μία επιλογή (άλλοτε εθελούσια και συνήθως ακούσια) η οποία λόγω του δεδομένου ότι αψηφά τα στερεότυπα της κοινωνίας, τρομάζει κάθε καθεστώς που προσπαθεί να επιβάλλει στους υπηκόους του κάποιες νόρμες που μπαίνουν για να τους ελέγξει.

Προφανώς, το καθεστώς αυτό, είτε είναι δεξιό, είτε αριστερό, δε παίζει ρόλο.

Στον τομέα αυτόν, οι "φιλελεύθεροι" που επιθυμούν πιο light κράτος και οι αναρχοαριστεροί θεωρητικά συγκλίνουν.

1) Η ομοφυλοφιλια ειναι.. πολλα πραγματα. Εχει πολλα.. "αιτια", ειναι ενα πολυσυνθετο ζητημα, και μια κουβεντα μεταξυ 15 καμενων Ηλεκτρολογων σ' ενα forum σαν κι αυτο, μονο σε "σωστα" συμπερασματα δεν μπορει να καταληξει.

2) Συμφωνω κατα 50% με την αποψη οτι "η ομοφυλοφιλια αψηφα τα στερεοτυπα της κοινωνιας". Το αλλο 50% της αποψης μου ειναι πως η ομοφυλοφιλια επιβαλεται κι αυτη ως στερεοτυπο απο την κοινωνια.
Ναι, ειναι αντιφατικα αυτα τα δυο, αλλα πιστευω πως ισχυουν ταυτοχρονα, το καθενα σε αλλο επιπεδο και προς αλλη κατευθυνση.

3) Ειναι χαζο να καθομαστε και να ασχολουμαστε με το ζητημα αυτο. Αν οι ομοφυλοφιλοι πιστευουν οτι καταπιεζονται (σε καποιο βαθμο συμφωνω μαζι τους) ας διεκδικησουν ο,τι νομιζουν πως εχουν αναγκη. Σε καποια απο αυτα θα με βρουν συμμαχο τους, σε καποια αλλα ισως καπως πιο κουμπωμενο.
Το βασικοτερο στοιχειο ειναι αυτο: Ο αγωνας! Αγωνας για βελτιωση της ζωης! Τα αλλα ολα ερχονται, και η ισορροπια θα βρεθει...

4) Το να προσπαθεις να κριτικαρεις το σοσιαλισμο ως ιδεολογια, και τον Τσε Γκεβαρα ως ιστορικο και πολιτικο προσωπο, με βαση ενα τετοιο ζητημα, ειναι σαν να προσπαθεις να αμφισβητσεις (σε μια θεολογικη βαση, με δεδομενη την πιστη) την ιεροτητα του Ιησου Χριστου επειδη.. ηταν μακρυμαλλης

Οσο περισσοτερο βλεπω τα αστοπαιδα να προσπαθουν να χτυπησουν το σοσιαλισμο και τους ηρωες τους με τετοιες ιστοριουλες, τοσο περισσοτερο ενισχυεται η πιστη μου σ' αυτον.

Ελατε ρε παιδια, μπορειτε και καλυτερα

[gepeltek]

Επί του θέματος..

Η ομοφυλοφιλία, είναι μία επιλογή (άλλοτε εθελούσια και συνήθως ακούσια) η οποία λόγω του δεδομένου ότι αψηφά τα στερεότυπα της κοινωνίας, τρομάζει κάθε καθεστώς που προσπαθεί να επιβάλλει στους υπηκόους του κάποιες νόρμες που μπαίνουν για να τους ελέγξει.

Προφανώς, το καθεστώς αυτό, είτε είναι δεξιό, είτε αριστερό, δε παίζει ρόλο.

Στον τομέα αυτόν, οι "φιλελεύθεροι" που επιθυμούν πιο light κράτος και οι αναρχοαριστεροί θεωρητικά συγκλίνουν.

Αυτό που θα έπρεπε να σε προβληματίζει έιναι πως ( τί έκπληξη; ) τίποτα απο αυτά δεν είναι ευρέως γνωστό, κανείς δεν μιλάει για τα στρατώπεδα συγκέντρωσης στην Κούβα, για την επι χρόνια καταπίεση αυτών των ανθρωπων, για την ομοφοβία που εξακολουθεί να είναι αποδεκτή..

Τελικά βουνό με βουνό δε σμίγει. Να που υπάρχει και κάτι που βρίσκει 'επανάστατες' και 'ναζιστές' τελείως σύμφωνους. Η εμετική απέχθεια προς τους ομοφυλόφιλους.

1) Η ομοφυλοφιλια ειναι.. πολλα πραγματα. Εχει πολλα.. "αιτια", ειναι ενα πολυσυνθετο ζητημα, και μια κουβεντα μεταξυ 15 καμενων Ηλεκτρολογων σ' ενα forum σαν κι αυτο, μονο σε "σωστα" συμπερασματα δεν μπορει να καταληξει.

To θέμα μας δεν είναι η ομοφυλοφιλία αν προς τα εκεί προσπαθείς να το εκτρέψεις..

3) Ειναι χαζο να καθομαστε και να ασχολουμαστε με το ζητημα αυτο. Αν οι ομοφυλοφιλοι πιστευουν οτι καταπιεζονται (σε καποιο βαθμο συμφωνω μαζι τους) ας διεκδικησουν ο,τι νομιζουν πως εχουν αναγκη. Σε καποια απο αυτα θα με βρουν συμμαχο τους, σε καποια αλλα ισως καπως πιο κουμπωμενο.

Δεν είναι καθόλου χαζό το θέμα. Οι φυλακές αυτές υπήρχαν, εκτελέστηκαν πολλοί, και ακόμα περισσότεροι καταπιέζονται στις μέρες μας, σε αυτήν την σύγχρονη και ελευθερη, "ιδανική" κοινωνία της Κούβας.. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι καταδικάσθηκαν άδικα ακόμα και άνθρωποι που πίστεψαν στο καθεστώς και 
αγωνίστηκαν για αυτό και για τον Γκεβάρα..
Και να ποια ήταν η αντιμετώπιση που έλαβαν..

4) Το να προσπαθεις να κριτικαρεις το σοσιαλισμο ως ιδεολογια, και τον Τσε Γκεβαρα ως ιστορικο και πολιτικο προσωπο, με βαση ενα τετοιο ζητημα, ειναι σαν να προσπαθεις να αμφισβητσεις (σε μια θεολογικη βαση, με δεδομενη την πιστη) την ιεροτητα του Ιησου Χριστου επειδη.. ηταν μακρυμαλλης

Οσο περισσοτερο βλεπω τα αστοπαιδα να προσπαθουν να χτυπησουν το σοσιαλισμο και τους ηρωες τους με τετοιες ιστοριουλες, τοσο περισσοτερο ενισχυεται η πιστη μου σ' αυτον.

Ελατε ρε παιδια, μπορειτε και καλυτερα

Παρακάμπτοντας την εντελώς άστοχη παρομοίωση που έκανες (τί έμπνευση είχες να συγκρίνεις τα πάθη του Χριστού με τις διώξεις ομοφυλοφίλων; ) ήθελα να υπενθυμίσω τα λόγια του μεγάλου αυτού ηγέτη σε αντιδιαστολή με τις πράξεις του..

“Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.

Ο μπαμπάς”.

Εγώ πάντως θα είμαι, εσύ;

ΥΓ: Μην κάτσεις να μου μιλήσεις και εσύ για τα εγκλήματα των Αμερικανών...

[Johnny English]

Ο επαναστάτης, όσο είναι επαναστάτης, δεν έχει πρόβλημα. Το πρόβλημα αρχίζει από όταν πετύχει η επανάσταση και μετά... όπου συνήθως αντί να περάσει η εξουσία στο λαό, γίνεται πάλι απολυταρχικό καθεστώς.. με άλλο χρώμα ρούχων

Και ο ομοφυλόφιλος είναι κατά έναν τρόπο επαναστάτης..

[Nessa NetMonster]

Gepeltek, μας λες ότι ο Τσε Γκεβάρα ήταν μαλάκας. Δε θα επιχειρηματολογήσω πάνω σ'αυτό, γιατί δε με ενδιαφέρει να αποδείξω ότι ήταν σωστός. Ήταν ένας άνθρωπος, με αρετές αλλά και ελαττώματα. Πολιτικά, ποια συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε από αυτήν την ιστορία;

Ας βάλω κι εγώ τα δύο μου σεντς:

40 χρόνια από τον θάνατο του Τσε Γκεβάρα        
16.10.07 
Η ζωή και οι ιδέες του μεγάλου επαναστάτη
 

Πριν από 40 χρόνια -στις 9 Οκτώβρη του 1967- ο Τσε Γκεβάρα πιάστηκε αιχμάλωτος στα βουνά της Βολιβίας και εκτελέστηκε επί τόπου από τον στρατό. Από τότε το όνομά του έχει γίνει σύμβολο της επανάστασης σε όλο τον κόσμο. Ο Τσε έχει γίνει ταινία, σημαία, μπλουζάκι, κονκάρδα, αφίσα... Η εικόνα του επιστρέφει δυναμικά τα τελευταία χρόνια στις περισσότερες κινητοποιήσεις ανά τον κόσμο.

Ο Αργεντίνος επαναστάτης αποτελεί ξανά ένα σύμβολο της ριζοσπαστικοποίησης της νέας γενιάς της εποχής μας, της διεκδίκησης ενός διαφορετικού κόσμου από τον καπιταλισμό. Ποιος ήταν όμως ο πραγματικός Τσε Γκεβάρα, ποιες ήταν οι ιδέες του και οι πράξεις του; Ποια στοιχεία του εξακολουθούν να εμπνέουν τη νέα γενιά σήμερα και τι έχει να μας διδάξει στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον;


Ο Τσε γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια του Μπουένος Άιρες, πέρασε μια σχετικά άνετη παιδική ηλικία και σπούδασε γιατρός. Ο Ερνέστο Γκεβάρα ήταν ένας σχετικά «απολίτικος» νέος, όμως ιδιαίτερα «ανήσυχος» και με έντονες ευαισθησίες απέναντι στην αδικία και στη δυστυχία. Το 1952, σε ηλικία 23 ετών ξεκίνησε μαζί με ένα φίλο του να κάνουν το γύρο της Λατινικής Αμερικής με μοτοσικλέτα σε αναζήτηση της περιπέτειας, της διασκέδασης και της αυτογνωσίας. Ήταν ένα ταξίδι που σημάδεψε το νεαρό Γκεβάρα και τον έσπρωξε προς την πολιτικοποίηση. Σε αυτό το ταξίδι είδε την αδικία, τη φτώχεια, την ανισότητα, την απίστευτη δυστυχία που βίωναν εκατομμύρια άνθρωποι.




Επαναστατική βία

Η εμπειρία της Γουατεμάλας το 1954, ήταν ο επόμενος σημαντικός σταθμός στην πορεία διαμόρφωσης του Τσε. Ο Γκεβάρα ταξίδεψε στη Γουατεμάλα, όπου είχε εκλεγεί μια αριστερή κυβέρνηση και προσπαθούσε να εισάγει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις όπως η αναδιανομή της γης. Η μεταρρυθμιστική αυτή προσπάθεια πνίγηκε στο αίμα από ένα πραξικόπημα του στρατού που οργανώθηκε με την άμεση συμμετοχή της CIA και των αμερικάνικων πολυεθνικών. Ο Ερνέστο Γκεβάρα κατέληξε -και σωστά- στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική βία είναι απαραίτητη για να νικηθεί ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός. Όμως τι είδους βία και τι είδους επανάσταση χρειαζόμαστε; Αυτά ήταν τα κρίσιμα ερωτήματα που προσπάθησε να απαντήσει ο Τσε.


Ο νεαρός Γκεβάρα είχε εμπειρίες όπως της Αργεντινής, όπου εκείνη την εποχή ένας λαϊκιστής δικτάτορας -ο Περόν- εκμεταλλευόταν τα πλήθη για δικούς του σκοπούς, διαπίστωση που οδηγούσε τον Γκεβάρα στο να μην έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στη μαζική δράση. Στην ίδια κατεύθυνση τον οδηγούσε η εμπειρία των σταλινικών κομμουνιστικών κομμάτων της Λατινικής Αμερικής που είχαν πάψει προ πολλού να παλεύουν για την επανάσταση.


Καθοριστική ήταν η συνάντηση του Γκεβάρα με τον Φιντέλ Κάστρο στο Μεξικό. Ο Κάστρο δεν δήλωνε τότε σοσιαλιστής, αλλά επηρέασε τον Τσε κυρίως γιατί υποστήριζε την ένοπλη πάλη και το αντάρτικο. Μπροστά στην απίστευτη δυστυχία που έβλεπε στις αποικίες και στις καθυστερημένες οικονομικά χώρες του «Τρίτου Κόσμου», η ιδέα της άμεσης ένοπλης δράσης των αποφασισμένων επαναστατών που θα συγκρούονταν με την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και τα διεφθαρμένα καθεστώτα αυτών των χωρών, έμοιαζε η μόνη διέξοδος. Στην αντίληψη του Γκεβάρα η πολιτική εκτίμηση της συγκυρίας και η μαζική δράση μπορούσαν να αντικατασταθούν από την επαναστατική αποφασιστικότητα και την στρατιωτική ικανότητα. Σε αντίθεση με τον Κάστρο που δήλωνε πατριώτης και δημοκράτης, ο Τσε υποστήριζε το μαρξισμό. Ο στόχος του δεν ήταν απλά η εθνική απελευθέρωση κάποιας χώρας, αλλά ο σοσιαλισμός.


Ο Τσε επιχείρησε να εφαρμόσει αυτές τις ιδέες στην Κούβα το 1956. Οι ολιγάριθμοι αντάρτες του Κάστρο και του Τσε, παρά τις απίστευτες δυσκολίες τον πρώτο καιρό, στη συνέχεια πέρασαν στην αντεπίθεση. Οι μάχες που έδωσαν ήταν ηρωικές, αλλά δεν ήταν αυτό το καθοριστικό στοιχείο της νίκης. Η ευνοϊκή πολιτική συγκυρία έπαιξε τον κύριο ρόλο. Το καθεστώς ήταν διεφθαρμένο και λαομίσητο, ενώ οι ΗΠΑ θεωρούσαν τον Μπατίστα τελειωμένη υπόθεση και έψαχναν τις δικές τους «εναλλακτικές λύσεις». Στο τέλος του 1958, η στρατιωτική δύναμη του καθεστώτος κατέρρευσε και οι αντάρτες νίκησαν. Ο λαός της Κούβας τους υποδέχτηκε σαν απελευθερωτές, αλλά ο ίδιος ο λαός δεν είχε καθοριστική συμμετοχή στην επανάσταση. Μετά την επανάσταση, ο λαός κλήθηκε να χειροκροτεί και πάλι τους επικεφαλής. Η κυρίαρχη ελίτ ήταν πια οι πρώην αντάρτες. Όμως όσες «σοσιαλιστικές» και εξισωτικές προθέσεις και αν έχει ένα τέτοιο καθεστώς, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι παρά ένα ιεραρχικό σύστημα και όχι ο σοσιαλισμός.


Το ΚΚ Κούβας, που προϋπήρχε, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην επανάσταση. Όμως το εμπάργκο που επέβαλαν οι ΗΠΑ οδήγησε την Κούβα στην «αγκαλιά» της Ρωσίας. Ο Κάστρο ένα χρόνο περίπου μετά την επανάσταση ανακήρυξε το καθεστώς «σοσιαλιστικό». Όμως ο ενθουσιασμός που επικρατούσε στην αρχή της επανάστασης, άρχισε να καταλαγιάζει. Ο Τσε προσπάθησε να εφαρμόσει τις σοσιαλιστικές του ιδέες στην οικονομία. Σκόπευε σε μια γρήγορη εκβιομηχάνιση και στον τερματισμό της εξάρτησης της Κούβας από την μονοκαλλιέργεια της ζάχαρης. Όμως τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Η ζάχαρη εξακολουθούσε να είναι το κύριο προϊόν της Κούβας, με αγοραστή πλέον τη Ρωσία. Το καθεστώς άρχισε να παίρνει τα γνωστά χαρακτηριστικά των χωρών του κρατικού καπιταλισμού: μονοκομματικό αυταρχικό κράτος και έλεγχος της οικονομίας από μια γραφειοκρατική ελίτ. Ο Τσε ενοχλούνταν από την εντεινόμενη εξάρτηση από τη Ρωσία και άρχισε να βλέπει με συμπάθεια την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση, έβλεπε ότι χωρίς το σπάσιμο της απομόνωσης που επέβαλλαν οι ΗΠΑ η υπόθεση δεν έβγαζε πουθενά.


Η απόφαση του Τσε ήταν να μην «βολευτεί» με αυτή την κατάσταση. Το 1965, ο Τσε εγκατέλειψε την Κούβα, παραιτήθηκε από όλα τα αξιώματα στην κυβέρνηση του Κάστρο και αποποιήθηκε την κουβανική υπηκοότητα (που είχε πάρει τιμής ένεκεν). Στήριξε δημόσια την ηγεσία του Κάστρο αλλά δήλωσε ταυτόχρονα ότι η Κούβα δεν έχει καμιά ευθύνη για τις πράξεις του από δω και πέρα. Η απόφασή του ήταν να επιστρέψει στον σκοπό της εξάπλωσης της επανάστασης. Τότε εξαπέλυσε το σύνθημα που συγκλόνισε χιλιάδες νεολαίους: «Ένα, δυο, τρία, πολλά Βιετνάμ»!

Αντάρτικα


Αυτή τη φορά η στρατηγική του αντάρτικου έδειξε όλα τα αδιέξοδά της από την αρχή. Τον Απρίλη του 1965, ο Τσε μπήκε στο Κονγκό επικεφαλής μιας μικρής ομάδας Κουβανών ανταρτών. Λίγους μήνες αργότερα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν και ο Τσε έγραφε στο ημερολόγιο του: «Όλοι οι Κονγκολέζοι ηγέτες (του αντάρτικου) βρίσκονται σε πλήρη υποχώρηση, οι αγρότες έχουν γίνει όλο και πιο εχθρικοί. Και όμως, η ιδέα ότι τελικά θα εγκαταλείψουμε την περιοχή, αφήνοντας τους χωρικούς ανυπεράσπιστους (και μαζί τους όσους ένοπλους είχαν μείνει, ανθρώπους ηττημένους που ένιωθαν προδομένοι)- όλα αυτά με έκαναν να νιώθω πολύ άσχημα».


Για μια ακόμα φορά ο Τσε προσπάθησε να κόψει το γόρδιο δεσμό της επανάστασης με το σπαθί μιας μικρής αντάρτικης πρωτοπορίας, μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία ούτε στην πολιτική συγκυρία, ούτε στην πολυπλοκότητα της κατάστασης στο Κονγκό. Σε αντίθεση με την εύκολη νίκη της Κούβας, το σπαθί αυτή τη φορά έσπασε.


Σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα επαναλήφθηκαν τα ίδια αδιέξοδα στη Βολιβία, όπου ήταν η επόμενη απόπειρα του Τσε για επανάσταση. Στα «ημερολόγια της Βολιβίας» μπορούμε να δούμε την αυτοθυσία και την αφοσίωσή του στην υπόθεση της επανάστασης, αλλά ταυτόχρονα και το τραγικό αδιέξοδο των αντιλήψεών του για μια επανάσταση χωρίς τη μαζική δράση των εργατών. Σε κάποιο σημείο γράφει: «Είμαστε απομονωμένοι στα βουνά και γίνεται μια γιγάντια απεργία εργατών κασσίτερου στην άλλη άκρη της χώρας. Κρίμα που δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτή».


Απομονωμένος ακόμα και από το Κ.Κ. Βολιβίας που τον κατηγορούσε για τυχοδιωκτισμό, περικυκλώθηκε από το στρατό και από πράκτορες της CIA. Ο ίδιος εκτελέστηκε ενώ ελάχιστοι αντάρτες επέζησαν, αφού πολέμησαν ηρωικά σε μια άνιση μάχη. Αυτό το τραγικό τέλος δεν αφορούσε μόνο τον ίδιο. Γενιές επαναστατών, κυρίως στη Λατινική Αμερική, επιχείρησαν για δεκαετίες να κάνουν την επανάσταση με παρόμοιο τρόπο, γνωρίζοντας μια σειρά από σκληρές ήττες και απογοητεύσεις.

Σύμβολο


Η εικόνα του Τσε, έγινε σύμβολο της επανάστασης σε κάθε μεγάλο κίνημα, από το'68 μέχρι σήμερα. Η σύντομη σκιαγράφηση της ζωής του Γκεβάρα, δείχνει τι είναι αυτό που εμπνέει τις νέες γενιές. Η ασίγαστη πάλη του για την επανάσταση μέχρι τη νίκη ή το θάνατο, το ότι δεν βολεύτηκε στη θέση του για να γίνει ένας προνομιούχος γραφειοκράτης στην Κούβα αλλά επιχείρησε να εξαπλώσει την επανάσταση, ο διεθνισμός του και η αγωνία του για τους καταπιεσμένους όλου του πλανήτη. Ο Τσε ήταν σίγουρα μια από τις ηρωικές μορφές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος που εννοούσε να κάνει πράξη αυτά που έλεγε και πίστευε. Πρέπει να διδαχτούμε από την αφοσίωση του αλλά πρέπει ταυτόχρονα να διδαχτούμε και από την κριτική του στάση απέναντι στα ΚΚ και στη Ρωσία. Ο Τσε δεν έχει ανάγκη από εικονίσματα και αγιοποιήσεις, όπως έκαναν μετά το θάνατό του –και συνεχίζουν μέχρι σήμερα- τα σταλινικά ΚΚ για να δώσουν «επαναστατικό» άλλοθι στη ρεφορμιστική πολιτική τους. Η νίκη του σοσιαλισμού που τόσο επιθυμούσε ο Τσε, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κριτική στις ηρωική αλλά αδιέξοδη πολιτική του σοσιαλισμού από τα πάνω. Για να νικήσουμε χρειαζόμαστε την επαναστατική αδιαλλαξία του Τσε, αλλά ταυτόχρονα χρειαζόμαστε την επαναστατική υπομονή και επιμονή στην δράση της εργατικής τάξης, στον μαρξισμό και στη στρατηγική του Λένιν και του Τρότσκι που, πριν από 90 χρόνια στη Ρωσία, οδήγησε στην πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση στην ιστορία.


Μήτσος Γκορίτσας

Πηγή: Εργατική Αριστερά

Κρατάμε: "Η νίκη του σοσιαλισμού που τόσο επιθυμούσε ο Τσε, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κριτική στις ηρωική αλλά αδιέξοδη πολιτική του σοσιαλισμού από τα πάνω." Τότε γίνονται λάθη (ή "λάθη"), εγκλήματα, κατάχρηση εξουσίας...

Και δεν έχει νόημα να δαιμονοποιούμε τα πρόσωπα.

[gepeltek]

Κρατάμε: "Η νίκη του σοσιαλισμού που τόσο επιθυμούσε ο Τσε, δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κριτική στις ηρωική αλλά αδιέξοδη πολιτική του σοσιαλισμού από τα πάνω." Τότε γίνονται λάθη (ή "λάθη"), εγκλήματα, κατάχρηση εξουσίας...

Και δεν έχει νόημα να δαιμονοποιούμε τα πρόσωπα.

Kαταρχάς δεν σου είπα ότι ο Γκεβάρα ήταν μαλάκας, άλλο ήταν αυτό που ήθελα ακόμα μία φορά να δείξω και το συνέλαβε αρκετά καλά ο Juan. Στο κείμενο παράθεσα στοιχεία που αφορούσαν τις επιδόσεις της αριστερής κυβέρνησης του Κάστρο αφού επεβλήθει η επανασταση του.
Αρα τα επιχειρηματα περί μη αναιμάκτων επαναστάσεων και ότι ήταν αναπόφευκτο να γίνουν εγκλήματα στη δύσκολη προσπάθεια να νικήσει ο σοσιαλισμός δεν ευσταθούν...

Επίσης έχει μεγάλη διαφορά το να κάνεις "λάθη" από το να διαπράττεις συνηδειτά εγκλήματα κατά του λαού, και δη αυτού που σε στήριξε..

Το να κάνεις λάθη όταν κυβερνάς είναι μια συγχωρητέα πιθανότητα. Το να εξορίζεις, να βασανιζείς και να εκτελείς με διεξαγωγή στημμένων δικών αθώους ανθρώπους είναι κάτι διαφορετικό...

Για μένα προσωπικά, και παρόλο που ιδεολογικά είμαι αντίθετος με αυτό που πρεσβευει ο Γκεβάρα, το άρθρο που παρέθεσα ήταν μία γροθιά στο στομάχι, γιατι εκτος των άλλων, κατά κάποιον τρόπο αποκαθηλώνει ένα "επαναστατικό σύμβολο" όπως ο Τσε, ενώ όπως είπα και πριν τίποτα απο αυτά δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό.. Έγινε, γίνεται και πιστευω θα γίνεται εσκεμμένα μία προσπάθεια αποσιώπησης κάποιων γεγονότων.
 Γιατί να γίνεται λοιπόν αυτό;

[Nessa NetMonster]

η ομοφυλοφιλια επιβαλεται κι αυτη ως στερεοτυπο απο την κοινωνια.

Τι άλλο θα διαβάσω εδώ μέσα.

Ειναι χαζο να καθομαστε και να ασχολουμαστε με το ζητημα αυτο.

Φυσικά, τι μας νοιάζει

Αν οι ομοφυλοφιλοι πιστευουν οτι καταπιεζονται (σε καποιο βαθμο συμφωνω μαζι τους) ας διεκδικησουν ο,τι νομιζουν πως εχουν αναγκη. Σε καποια απο αυτα θα με βρουν συμμαχο τους, σε καποια αλλα ισως καπως πιο κουμπωμενο.
Το βασικοτερο στοιχειο ειναι αυτο: Ο αγωνας! Αγωνας για βελτιωση της ζωης! Τα αλλα ολα ερχονται, και η ισορροπια θα βρεθει...

Διάβασα καλά; Προτείνεις στους Κουβανούς να αγωνιστούν εναντίον του καθεστώτος τους; Τι εκλάμψεις είναι αυτές

Το να προσπαθεις να κριτικαρεις το σοσιαλισμο ως ιδεολογια, και τον Τσε Γκεβαρα ως ιστορικο και πολιτικο προσωπο, με βαση ενα τετοιο ζητημα, ειναι σαν να προσπαθεις να αμφισβητσεις (σε μια θεολογικη βαση, με δεδομενη την πιστη) την ιεροτητα του Ιησου Χριστου επειδη.. ηταν μακρυμαλλης

Αν και για μένα (που επιδιώκω εργατική επανάσταση) δεν τίθεται σε καμία περίπτωση δίλημμα επιλογής μεταξύ καθεστώτων τύπου Κούβας και των καθεστώτων καπιταλιστικής "δημοκρατίας", αφού καμία απο τις δύο επιλογές δεν είναι σοσιαλισμός, θα πω το εξής: Με τη δική μου ηθική, είναι χίλιες φορές καλύτερα να υπάρχει κοινωνική ανισότητα του στιλ "ο ένας μορφώνεται περισσότερο κι ο άλλος λιγότερο ή καθόλου", "ο ένας τα βγάζει πέρα δύσκολα και σκοτώνεται όλη μέρα στη δουλειά ή ακόμα και λιμοκτονεί ενώ ο άλλος αράζει όλη μέρα μέσα στα πλούτη" (όπως γίνεται στον καπιταλισμό) παρά κοινωνική ανισότητα όπου οι περισσότεροι ζουν καλά ενώ κάποιοι φυλακίζονται, βασανίζονται και δολοφονούνται μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν διαφορετικοί (όπως γίνεται στην κρατικοκαπιταλιστική Κούβα). Προτιμώ να πεθάνω από την πείνα παρά σε κάποιο φρικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Αν για σένα το ζήτημα είναι τόσο ασήμαντο όσο το μήκος των μαλλιών, τι να πω. Ο καθένας κρίνεται για την ηθική του.

[Nessa NetMonster]

Αρα τα επιχειρηματα περί μη αναιμάκτων επαναστάσεων και ότι ήταν αναπόφευκτο να γίνουν εγκλήματα στη δύσκολη προσπάθεια να νικήσει ο σοσιαλισμός δεν ευσταθούν...

Γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν έριξες ούτε μια ματιά στο κείμενο που παρέθεσα;

[spartacos]

Του Βαγγέλη Σακαντάρη

 

Τον Απρίλιο του 1960 ο Ερνέστο Γκεβάρα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αμέσως παρουσιάζει στο Φιντέλ Κάστρο ένα “Γενικό Σχέδιο Φυλακών”, σχέδιο εγκλεισμού και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Ο Φιντέλ συμφωνεί. Λίγους μήνες αργότερα, ανοίγει στην Κούβα το πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης”, στη χερσόνησο του Guanaha. O Ρεϊνάλντο Αρένας αναφέρει σχετικά με τα πρώτα χρόνια της κουβανικής Επανάστασης: “Μία σεξουαλική επανάσταση άνθιζε ταυτόχρονα με την κοινωνική επανάσταση, τον πρώτο καιρό. Αλλά τα τύμπανα των μιλιταριστών προσπαθούσαν διαρκώς να τσακίσουν το ρυθμό της ποίησης, τη χαρά της ζωής”. Ώσπου τα κατάφεραν. “Το στρίμωγμα άρχισε στα σοβαρά. Η φρίκη και η ασχήμια μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Αλλά η καταπίεση λειτούργησε σαν ερέθισμα και το σεξ έγινε τρόπος αντίστασης, όπλο ενάντια στο καθεστώς”, μαρτυρεί ο Αρένας.

Εν τω μεταξύ, ο “Τσε”, έχει ήδη στείλει τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Ραμίρο Βαλντές να μάθει από τον δήμαρχο της Σανγκάης πώς τα κατάφερε να απαλλάξει την πόλη του από τους ομοφυλόφιλους. “Πολύ εύκολο. Χτυπάτε τους στο κεφάλι και πετάτε τους στο ποτάμι”, απαντά ο Κινέζος. Η λύση θεωρήθηκε λίγο παραπάνω…ριζοσπαστική απ’ όσο θα ’πρεπε (βλέπετε όλα μόλις τότε άρχιζαν, επιπλέον η Κούβα δεν διέθετε ποτάμι…).

“Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί τόση ασέβεια;” -είναι ο Φιντέλ Κάστρο που ρωτά. “Αυτή η συμπεριφορά τους είναι καθαρά υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειές τους. Σας υπόσχομαι πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.

Έτσι ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, αναλαμβάνει να ενημερωθεί από τους Βούλγαρους σχετικά με τις μεθόδους που αυτοί εφαρμόζουν ούτως ώστε “οι δρόμοι της Σόφιας να παραμένουν καθαροί”. “Εμείς έχουμε ανοίξει ένα ειδικό στρατόπεδο για τα αντικοινωνικά στοιχεία, σαν τους ομοφυλόφιλους, που η περίπτωσή τους μας ανησυχεί περισσότερο”, του απαντούν.

Ο Γκεβάρα υιοθετεί τη “βουλγάρικη λύση”. Συλλαμβάνει και φυλακίζει τους “acusados ser afeminados y vagos”, γνωστούς (καλλιτέχνες, συγγραφείς, κλπ) και μη –ακόμη και όσους αγωνίστηκαν στο πλευρό της Επανάστασης. “Περιττό να σας πω, ότι η Επανάσταση δεν έγινε για όλους…”, έγραφε ο Αρένας, πριν τον συλλάβουν.

Στις 23/2/1961 ο Γκεβάρα αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας. Ο Φιντέλ συμφωνεί με την πρότασή του για το άνοιγμα τριών ακόμη στρατοπέδων. Σε ένα από αυτά, το “Nueva Vida”, στο Palos, θα συγκεντρώσουν 500 ανήλικους, έως και μωρά, παιδιά των αντιφρονούντων που είχαν ήδη εκτελεστεί.

Επιζήσαντες μαρτυρούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα: για τα κελιά παραδειγματισμού στο Pinar del Rio, γνωστά ως “tostadoras”, την πτέρυγα “Kilo 7” στο Camaguey, τα “gavetas” στο Tres Racios de Oriente -κελιά φάρδους 1 μέτρου και ύψους 1,80- ή τα 5 επί 5 της Nueva Carceral, όπου σε 22 αιώρες στοιβάζονταν 44 κρατούμενοι (σημ.: στο φιλμ “Before Night Falls”, βιογραφικό του Ρ. Αρένας, γίνεται εκτενή αναφορά στα κρατητήρια).

Θα είναι ο Γκεβάρα αυτός που θα επεξεργαστεί, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τον Κανονισμό των Φυλακών και θα καθορίσει επακριβώς τη “λίστα” βασανιστηρίων. Αυτός και μόνο αυτός που θα αποφασίζει για την τύχη κάθε συλληφθέντος. Αυτός θα υπογράφει τις, χωρίς δίκη, θανατικές ποινές…έως το 1962, οπότε οι ευθύνες περνούν σε χέρια άλλων, των οποίων ηγείται ο Ραούλ Κάστρο. Οι συνεχιστές του εμπνευσμένου Σχεδίου Φυλακών του Τσε συγκροτούν τις Umap, στρατιωτικές φάλαγγες για την προώθηση της παραγωγής.

“Οι Umap επινοήθηκαν επί τούτου για τους ομοφυλόφιλους”, λέει ο σκηνοθέτης Νέστωρ Άλμεντρος. “Ένας διαρκής ομοφοβικός παροξυσμός κατείχε το καθεστώς!..”. Στα κατά τόπους στρατόπεδα των Umap κατανέμονται οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι της Nueva Carceral de la Havana del Est, της πρώτης φυλακής οργανωμένης αποκλειστικά για την “κατηγορία” από τον Ερνέστο Γκεβάρα, την περίοδο 1961-1962.

Όταν ο Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέπτεται την Κούβα το ’65, οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι ανέρχονται σε 45 χιλιάδες.

Οι Ραούλ και Φιντέλ Κάστρο δεν υποπτεύονται κάτι για τον ένθερμο αμερικανό υποστηρικτή τους (…δεν κουνιότανε, μάλλον δεν του φαινότανε…), έτσι θεώρησαν σωστό και επιβεβλημένο να τον ξεναγήσουν στα “αγροκτήματα” των Umap και να τον ενημερώσουν εκτενώς για τη ζωή σε αυτά των “έκφυλων maricones”.

“Ήταν ναζιστικά lager”, θυμάται ο Γκίνσμπεργκ, “όπου κάποιος μπορούσε να καταλήξει ακόμη και μετά από μία ανώνυμη καταγγελία”. Το σύνθημα των Umap ήταν “Η εργασία θα σας κάνει άνδρες” (αντίστοιχα, η επιγραφή στην πύλη του Άουσβιτς προειδοποιούσε: “Η εργασία θα σας κάνει ελεύθερους”…).

Ο Άλεν Γιανγκ στο βιβλίο του “Gays Under the Cuban Revolution”, μαρτυρεί πως φεύγοντας ο Γκίνσμπεργκ, εκνευρισμένος, σε απ’ ευθείας συνέντευξή του στην κουβανική τηλεόραση, αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε αυτό που ήταν ευρέως γνωστό: τις σεξουαλικές προτιμήσεις δηλαδή του Ραούλ Κάστρο.

Στις 30 Απριλίου 1971, στο πρώτο συνέδριο “Για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό” του κουβανικού Κ.Κ., γίνονται αναφορές στην ομοφυλοφιλία ως “…παθολογία μη συμβατή με τις κοινωνικές αξίες της Επανάστασης (…). Αρκετά ανεχτήκαμε υποτροπιάζοντες διεστραμμένους και ανεπανόρθωτα αντικοινωνικούς διεφθαρμένους, γνωστά στοιχεία που επηρεάζουν αρνητικά τη νεολαία μας...”.

Λέτε τα πράγματα να είχαν κάπως χαλαρώσει; Θα αναλάβει η Κομμουνιστική Νεολαία να επαναφέρει την τάξη. Ακριβώς όπως έπραττε η Χιτλερική Νεολαία καταδίδοντας τους Γερμανούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής, η Κ.Ν.Κούβας επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών. Οι πιθανότητες για τους νέους έγκλειστους να βγουν ζωντανοί από τα lager του Φιντέλ είναι λιγότερες απ’ ότι στο παρελθόν. Η “βουλγάρικη λύση” ολισθαίνει σε “τελική λύση”. Το μαρτυρούν τα ντοκουμέντα που συλλέγει το Movimiento Libertario Cubano en el Exilio και η Διεθνής Αμνηστία.

 

Περισσότεροι από 100 χιλιάδες Κουβανοί κλείσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας από τη δεκαετία του ’60. Ανεξακρίβωτος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων. Υπολογίζεται στις 17 χιλιάδες.

Ο Ποινικός Κώδικας, στο άρθρο “Εγκλήματα ενάντια στη φυσιολογική ανάπτυξη των σεξουαλικών σχέσεων και ενάντια στην οικογένεια, την παιδική ηλικία και την νεότητα” προβλέπει φυλάκιση έως 20 χρόνια για “άτομα τα οποία προβαίνουν σκανδαλωδώς σε ομοφυλόφιλες πρακτικές ή επιδεικνύονται δημοσίως ή παροτρύνουν άλλα άτομα με σκοπό την ικανοποίηση των ομοφυλοφιλικής φύσεως επιθυμιών τους ”. Άλλο άρθρο καθιστά υπεύθυνους τους γονείς για τη διάγνωση, πρόληψη και καταστολή των ομοφυλοφιλικών επιθυμιών των παιδιών τους. Σε περίπτωση ανυπακοής, οι γονείς “υποχρεούνται να τα καταγγείλουν στις Αρχές”. No comment…

Oι “Επιτροπές για την Άμυνα και Προστασία της Επανάστασης” που έχουν συσταθεί σήμερα, έχουν χρέος να εντοπίζουν και να καταγγέλλουν όχι μόνο τους αντιφρονούντες (εάν, βέβαια, κανείς είναι τόσο αφελής ώστε να το δείχνει) αλλά και τους “υπόπτους ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς”… Υπάρχει ένας χαφιές των Επιτροπών στο διπλανό θρανίο, ένας στους δύο συναδέλφους σου στη δουλειά είναι χαφιές, χαφιές αυτός που στέκεται πλάι σου στο μπαρ, στο σινεμά, στην παραλία. Τρεις–τέσσερις, τουλάχιστον, σε παρακολουθούν στην πολυκατοικία…Να προσέχεις, muchacho!…

Ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, πριν φύγει για τη Βολιβία, αρχές Νοεμβρίου του ’66, όπου στις 8/10/1967 συνελήφθη και εκτελέστηκε την επομένη, φωτογραφήθηκε με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους.



 Σ’ αυτά άφησε ένα τελευταίο γράμμα: “Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.

Ο μπαμπάς”.


Πηγή:  http://heteronmag.gr/9331/

δηλαδη ο συντροφος κλαρας θα ειχε προβλημα στην 'ελευθερη' κουβα?