Υπερτιμημένες για σας ταινίες

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[The Audacious AI]

Είναι λίγο πιο ήπιο καθώς το τέλος της ταινίας όντως μου έλιωσε το μυαλό όπως το cheddar πάνω στο burger, και ο τεχνικός τομέας είναι ΑΨΟΓΟΣ για την εποχή του, αλλά το 2001: A Space Odyssey στην πρώτη μιάμιση ώρα είναι απ'τα πιο βαρετά πράγματα στο σύμπαν κατ'εμέ, το χτίσιμο της ταινίας είναι πάρα πολύ αργό και από τη στιγμή που μπήκε στο καλό κομμάτι είχα ήδη ξενερώσει, οπότε ναι, για μένα είναι overrated

οποιαδήποτε ταινία έχει να κάνει με κοινωνικά και ταξικά προβλήματα, καλύτερα να διαβάσω ριζοσπάστη  
πχ το "Parasite", δε λέω ότι ήταν κακή ταινία αλλά δε τη λες και ουάου, τη βρήκα κάπως αργή και λίγο βαρετή σε αρκετά σημεία

Θα απαντήσω και στους δυο μαζί. Επειδή πολλοί έχουμε συνηθίσει στον Αμερικανικό κινηματογράφο.. μας ξενίζουν άλλου είδους ταινίες. Οι ταινίες μπορούν να είναι αργές, χωρίς δράση αλλά και πάλι να είναι τρομακτικές καλές.

Πχ στο 2001: A Space Odyssey το ότι το πάει αργά είναι γιατί έχει κάτι να πει. Θέλει να δείξει την τεχνολογία που πρωτοεισάγει, το έχει γράψει ο άρθουρ Κλαρκ, ο άνθρωπος που χωρίς να είναι μηχανικός ή επιστήμονας μίλησε για γεοστατικούς δορυφόρους, ταξίδι στο διάστημα, βαρύτητα, διεθνείς διαστημικούς σταθμούς τις δεκατίες του 40 και του 50. Απίστευτα πρωτοποριακά πράγματα.. που κάποτε γίνανε πραγματικότητα. Είναι ξεκάθαρα ο Ιούλιος Βερν του 20 αιώνα. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας αυτό ακριβώς δείχνει. Μια άλλη πραγματικότητα. Καθετί που δείχνει είναι με λεπτομέρεια που κάνει τι διαφορά. Από το φαγητό, μέχρι τα διαστημόπλοια. Μην ξεχνάς ότι είναι πριν από ταινίες όπως το Alien, το Star Wars, τον E.T. που καθόρισαν το τι πιστεύουμε για το διάστημα κτλ. Είναι αυτός που τις ενέπνευσε. Αυτή η ταινία ήταν η αρχή της επιστημονικής φαντασίας του διαστήματος. Για εμένα τουλάχιστον.

Όσον αφορά το Parasite. Δεν με κούρασε καθόλου, παρότι ποτέ δεν κινήθηκε με τον ρυθμό της σκέψης μου. άλλοτε πιο γρήγορα άλλοτε πιο αργά. Παρ' ότι συμφωνώ για τα ταξικά προβλήματα... δεν είδα κάτι τέτοιο ο ίδιος. Το είδα με άλλη ματιά.

-------------------------------------------------------------------------------------

INTERSTELLAR

Ελπίζω να ήθελες να το γράψεις στο τόπικ "οι καλύτερες ταινίες".

-----------------------------------------

My submission is "The Big Lebowski". https://www.imdb.com/title/tt0118715/?ref_=hm_stp_pvs_piv_tt_12

μου φάνηκε τόσο μέτρια και ανούσια που δεν την θυμάμαι καν.

[billbarrett]

Δηλαδή σου άρεσε η πέτσα το Interstellar και δεν σου άρεσε η ταινιάρα The big Lebowski

Πάω πάσο, με ανώμαλους δεν μιλαω 

[Don]

Disclaimer: Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε απαραίτητα για κακές ταινίες ή ταινίες που μισούμε ΑΛΛΑ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ Ή ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΓΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΚΡΑ.

[Thunderlord]

INTERSTELLAR

Μπήκα στο τόπικ ξεκάθαρα για να γράψω αυτό το σχόλιο.

Δεν αντιλέγω είναι ταινιάρα. Αλλά ρε παιδιά όχι και ΤΟΣΟ καλή όσο μας λέτε.

Ναι γουστάρω πολύ διάστημα, μαύρες τρύπες κτλ, αλλά η ταινία απολαμβάνει πολύ περισσότερη δόξα από όσο αξίζει.

[Apostolof]

Συμφωνώ για Interstellar, meh.

Το The big Lebowski είναι γαμάτη ταινία. Ίσως, όταν τη βλέπει κάποιος να περιμένει παραπάνω επειδή η ταινία έχει γίνει το πανμέγιστο cult, σε σημείο που όντως υπάρχει θρησκεία εμπνευσμένη από τον Dude.

Το 2001: A Space Odyssey είναι ωδή στη σκηνοθεσία και ο Kubrick είναι μία από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες του κινηματογράφου.-

Εντάξει, δε νομίζω να ήθελε κανείς να την πει στον άλλο. Αλλά μπορεί να έχει κριτική για την κριτική σου

[The Audacious AI]

Μπήκα στο τόπικ ξεκάθαρα για να γράψω αυτό το σχόλιο.

Δεν αντιλέγω είναι ταινιάρα. Αλλά ρε παιδιά όχι και ΤΟΣΟ καλή όσο μας λέτε.

Ναι γουστάρω πολύ διάστημα, μαύρες τρύπες κτλ, αλλά η ταινία απολαμβάνει πολύ περισσότερη δόξα από όσο αξίζει.

Ε άμα είναι ταινιάρα τότε τι; Δεν είπαμε πως είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Ούτε καν η καλύτερη space movie. Είναι μια πρωτότυπη, ωραία, ευχάριστη ταινία. Για ένα 8 - 8.4 στο imdb. Οκ έχει 8.6.

[Xplicit]

Joker

Ωραία ταινία του 8 αλλα έγινε σχεδόν σύμβολο από μεγάλη μερίδα κόσμου χωρίς λόγο, κατά την άποψη μου. Καλούτσικο σενάριο και κουβάλημα απο τον Phoenix. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούν πολλοί πως ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή. Λίγο δύσκολο να είναι τόσοι πολλοί οι ψυχικά άρρωστοι που τους κόβει τη φαρμακευτική αγωγή το κράτος. Και να ζούνε σε μια σκληρή κοινωνία όπως οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 80. Ίσως το origin ενος ανθρώπινου κακού να ήταν κάτι πολύ διαφορετικό απο τα συνηθισμένα super-heroes σενάρια που βλέπουμε κατά καιρούς.

[ροζ θορυβος]

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρούν πολλοί πως ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή. Λίγο δύσκολο να είναι τόσοι πολλοί οι ψυχικά άρρωστοι που τους κόβει τη φαρμακευτική αγωγή το κράτος. Και να ζούνε σε μια σκληρή κοινωνία όπως οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 80.

Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχικά άρρωστος για να ταυτιστείς, ούτε να ζεις το ίδιο φτωχά. Από τη στιγμή που πρόκειται για ταινία στον ρεαλιστικό κόσμο, αποτελεί μια υπερβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας (μια ταινία με την μέση καθημερινότητα ενός ανθρώπου δε θα είχε μάλλον τόσο ενδιαφέρον). Το συναίσθημα με το οποίο ταυτίζεσαι αρκεί να συνάδει ποιοτικά, χωρίς απαραίτητα να ισχύει το ίδιο και ποσοτικά. Μπορεί να είσαι απλά ήπια-λειτουργικά καταθλιπτικός. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν σε καταλαβαίνουν ή ότι σε παρεξηγούν. Μπορεί να μην έχεις την ίδια απενία, αλλά να σε έχει κουράσει η χρόνια οικονομική καταπίεση σε σχέση με το τι βλέπεις γύρω σου ή τι είχες συνηθίσει σε παλαιότερες εποχές της ζωής σου. Μπορεί να σου λείπει η πατρική φιγούρα ή ακόμα χειρότερα να μην έχεις καθόλου καλές σχέσεις με τους γονείς σου που κατά την άποψη μου, μπορεί να αποβεί επιβλαβές στην εξέλιξη της ζωής σου σχεδόν όσο μια ψυχική ασθένεια. Αυτά τα σημεία εντοπίζει κανείς σε αυτή την ταινία και με έναν τρόπο που τα συναισθήματα μεταφέρονται έντονα στον θεατή.

[DDT]

Ακολουθούν ενδεχόμενα σπόιλερ.

Υπάρχουν αρκετές υπερτιμημένες ταινίες που μου έρχονται στο μυαλό:

Πρώτα απ' όλα το Interstellar. Εντάξει εκπληκτική παραγωγή, απίθανα εφφέ, τρομερή σύλληψη και πολύ τολμηρές ιδέες αλλα η συνολική εκτέλεση είναι ψιλομάπα. Σκηνές που προσπαθούν να εκβιάσουν με το στανιό το συναίσθημα, ανάμειξη επιστήμης και φαντασίας που ξεπερνάει άνετα τα όρια του τι μπορεί να γίνει αποδεκτο ως δυνατό από έναν θεατή που δεν ζαβλακώνεται απλά με τις ωραίες εικόνες του Νόλαν και γενικά διάφορα γεγονότα τα οποία δεν βγάζουν και τόσο νόημα αν σκεφτεί κανείς το πώς και γιατί εξελίσσονται έτσι όπως εξελίσσονται. Νοηματικά αδύναμη και γεμάτη ψευδοφιλοσοφικές αρλούμπες που μπλέκουν μεταφυσική με επιστήμη κάπως αυθαίρετα. Δε θα τη χαρακτήριζα αγνή τέχνη σε καμιά περίπτωση, ειδικά όταν έχει να συγκριθεί με ιερά τέρατα όπως το 2001 που καταθέτει σε φιλμ την άποψη ενός πραγματικού καλλιτέχνη για ολόκληρη την πορεία, προέλευση και μοίρα της ανθρωπότητας υπο την επίδραση μιας σχεδόν μεταφυσικής δύναμης. Εδώ έχουμε μια λίγο μπανάλ προσωπική οικογενειακή ιστορία πατέρα-κόρης με το μανδύα της επιστημονικής φαντασίας. Τέλος πάντων, περι ορέξεως.

Δεύτερον ο Ιρλανδός που βγήκε πρόσφατα. Υποτιθεται τεράστια σε εκταση ταινία αλλά εμένα μου φάνηκε ότι η ώρα πέρασε αρκετά γρήγορα γιατί η πλοκή πολύ απλά δεν στέκεται πουθενά και συνεχώς πηγαίνει παρακάτω. Συνεχώς. Μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπάθησαν να συμπιέσουν μια ολόκληρη σειρά σε μερικές ώρες. Πολυ αδύναμη αφηγηματικά και δίχως καθόλου focus. Επίσης Πατσίνο και ειδικά ντε Νίρο άρχισαν να κουράζουν. Η ίδια και η ίδια μανιέρα να πούμε. Ο Πέσι απίστευτα δυνατός. Σώζει όλη την ταινία. Αυτός και μερικές εξαίρετες σκηνές. Από άποψη ιδεών η ταινία σπέρνει (η σχεδόν μεταφυσική διάσταση της εξουσίας, το απόλυτο υπαρξιακό κενό στη ψυχή του μαφιόζου, η ματαιοτητα της επιδίωξης της δύναμης) αλλά είναι όλα πεταμένα μέσα τόσο άγαρμπα που αναρωτιέσαι για ποιο λόγο έπρεπε η ταινία να είναι τρεισήμισι ώρες. Μάλλον ήθελαν να κάνουν κάποιου είδους grand statement περί τέλους μιας ολόκληρης εποχής του κινηματογράφου, χαραυγή της κυριαρχίας της on demand τηλεόρασης, σταδιακή απόσυρση ιερών τεράτων όπως Πατσίνο και ντε Νίρο κλπ και εν τέλει δε τους βγήκε και τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο όσο το περίμεναν.

Τρίτον το Once Upon a Time in Hollywood του κάγκουρα του Ταραντίνο. Εντάξει, δε βλέπουμε Ταραντίνο για να ανοίξει το κεφάλι μπας και γίνουμε σοφότεροι και γενικά με αρέσουν αρκετες ταινίες του αλλά εδώ ο τύπος το γάμησε και ψόφησε. Πλήρη απουσία πλοκής και δομής, παρά μόνο συνεχής κινηματογραφικός αυνανισμός με τον Ταραντίνο να μας πετάει στα μούτρα ξανά και ξανά μια εντελώς εξιδανικευμένη εικόνα των τελών του '60, προσφέροντας προς το τέλος κυρίως το υποχρεωτικό eye candy για τα παιδάκια, και ξεπλένοντας ύπουλα παράλληλα τη βρώμα και τη δυσωδία που καλύπτει το Χόλιγουντ από την αρχή της ύπαρξής του. Χάλια μαύρα αν εξαιρέσει κανείς ότι Ντι Κάπριο και ειδικά ο Πιτ παίζουν ωραία και γενικά η ώρα περνάει ευχάριστα με τις σαχλαμαρίτσες του Ταραντίνο. Παρ' όλα αυτά 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ. Αναμενόμενο.

Τέταρτον, το Blade Runner 2049 του '17. Το πρώτο Blade Runner είναι σχεδόν αριστούργημα. Το συγκεκριμένο ειναι μια καλή ταινία με εξαιρετική παραγωγή, φωτογραφία να σου πέφτει το σαγόνι αλλά με επιτηδευμένα αργούς ρυθμούς, σπαστικές και εκβιαστικές απόπειρες νοσταλγίας, σπαστικούς χαρακτήρες και με μια περιεργη υπόνοια για ενδεχόμενο σίκουελ που προσωπικά δεν θα ήθελα να δω να πραγματοποιείται. Επίσης σε αντίθεση με το πρώτο Blade Runner σε αυτό ο κόσμος είναι τόσο καλογυαλισμένος και τακτοποιημένος που χτυπάει άσχημα στο μάτι εφόσον έχουμε να κάνουμε υποτίθεται με εναν πλανήτη στα όρια της κατάρρευσης. Στο πρώτο υπήρχε ζωή, χρωμα και φασαρία. Σε αυτό εδώ όλα είναι κλινικά αποστειρωμένα και μονόχρωμα. Πάντως ο πρωταγωνιστής έχει ωραίο arc - αν και παρόμοιο με αυτό του Deckard στην πρώτη ταινία - και πιστεύω ότι μπορεί να ταυτιστεί αρκετά ο μέσος 25αρης - 35αρης σε συναισθηματικό κυρίως επίπεδο (αποξένωση, κομφορμισμός, έλλειψη ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων, αναζήτηση νοήματος κλπ). Γενικά ξαναζεσταμένο φαγητό σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα. Καλή ταινία, αρκετά μπροστά από τις περισσότερες νέες ταινίες, αλλά το καλύπτει βαριά σκιά δυστυχώς. Παρ' όλα αυτά έσπευσαν πολλοι να το εξυψώσουν στα ουράνια.

Πέμπτον, η ταινία Ψυχρός Πόλεμος που βγήκε το '18 και είναι ταινία τέχνης για φεστιβάλ των Καννών και έτσι. Τρομερή ασπρόμαυρη φωτογραφία, γαμάτη μουσική, ατμόσφαιρα ψυχροπολεμικού νουάρ σε κάποια σημεία αλλά έχει το ίδιο μειονέκτημα με τον Ιρλανδό για τον ακριβώς αντίστροφο λογο. Είναι πολύ σύντομη αλλά η πλοκή εκτείνεται σε 30 περίπου χρόνια ιστορίας και όπως αναμένεται χωρίς να προλάβεις να χωνέψεις τι προηγήθηκε ο σκηνοθέτης σε πετάει 10 χρόνια στο μέλλον μέσα σε λίγα λεπτά. Προς το τέλος της ταινίας ο πρωταγωνιστής γυρνάει στην Πολωνία για να βρει το ταίρι του που νιώθει νοσταλγία για την πατρίδα. Επειδή αυτομόλησε στη Δύση προηγουμένως τον τσακωνουν και τον κλείνουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκεντρωσης. Άσχημα τα πράγματα. Ε, στην επόμενη σκηνή κάτι χρόνια μετά είναι έξω. Αποτέλεσμα: πλήρης συναισθηματική αποστασιοποίηση από τον θεατή. Σινεμά πιο ψυχρό και από τον Ψυχρό Πολεμο. Παρ' όλα αυτά ήταν από τις ταινίες με τις περισσότερες υποψηφιότητες για διεθνή βραβεία το 2018.  

Έκτον και τελευταίο η περίφημη τριλογία - Τρία Χρώματα - του Κισλόφσκι των αρχών των 90ς. Κατάρρευση ανατολικού μπλοκ, ευρωπαϊκή ενοποίηση, κυριαρχία - υποτίθεται - των φιλελεύθερων αξιών (ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα). Η πρώτη ταινία (Μπλε) καλή έως πολύ καλή. Καλλιτεχνική τάπα προς όλους τους ατομιστές της υφηλίου. Η δεύτερη (Άσπρο) έτσι κι έτσι. Ωραίο πολιτικό σχόλιο για το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Η τρίτη (Κόκκινο) μια μπούρδα και μισή. Υποτίθεται ότι συνενώνει το περιεχόμενο και των τριών ταινιών σε ένα ολοκληρωμένο σύνολο αλλά το κάνει με τρόπο τόσο επιτηδευμένο και άγαρμπο που κριντζάρεις τη ζωή σου. Για όνομα, υπάρχει σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια λέει κατά λέξη: "Αισθάνομαι ότι κάτι εκπληκτικό μου συμβαίνει" με το πιο ψευτοδιανοουμενίστικο και επιτηδευμένο ύφος του κόσμου. Αποτυχία.  

Α, και αν μιλάμε για σκηνοθέτες ένα είναι το απόλυτο υπερτιμημένο όνομα: Θόδωρας Αγγελόπουλος. Υπερφίαλος και πολύ ρηχότερος απ' όσο ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, ιδιαίτερα προς τις τελευταίες ταινίες του. Τις ταινίες του πάντως αξίζει να τις δει κανείς γιατί αποτελούν ματιές στην Ελλάδα και στη σύγχρονη ιστορία της.

[Xplicit]

Δεν χρειάζεται να είσαι ψυχικά άρρωστος για να ταυτιστείς, ούτε να ζεις το ίδιο φτωχά. Από τη στιγμή που πρόκειται για ταινία στον ρεαλιστικό κόσμο, αποτελεί μια υπερβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας (μια ταινία με την μέση καθημερινότητα ενός ανθρώπου δε θα είχε μάλλον τόσο ενδιαφέρον). Το συναίσθημα με το οποίο ταυτίζεσαι αρκεί να συνάδει ποιοτικά, χωρίς απαραίτητα να ισχύει το ίδιο και ποσοτικά. Μπορεί να είσαι απλά ήπια-λειτουργικά καταθλιπτικός. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν σε καταλαβαίνουν ή ότι σε παρεξηγούν. Μπορεί να μην έχεις την ίδια απενία, αλλά να σε έχει κουράσει η χρόνια οικονομική καταπίεση σε σχέση με το τι βλέπεις γύρω σου ή τι είχες συνηθίσει σε παλαιότερες εποχές της ζωής σου. Μπορεί να σου λείπει η πατρική φιγούρα ή ακόμα χειρότερα να μην έχεις καθόλου καλές σχέσεις με τους γονείς σου που κατά την άποψη μου, μπορεί να αποβεί επιβλαβές στην εξέλιξη της ζωής σου σχεδόν όσο μια ψυχική ασθένεια. Αυτά τα σημεία εντοπίζει κανείς σε αυτή την ταινία και με έναν τρόπο που τα συναισθήματα μεταφέρονται έντονα στον θεατή.

Θεωρώ πως είναι μεγάλο το κενό μεταξύ των πιέσεων που μπορεί να νιώθει κάποιος λόγω οικονομικών/οικογενειακών προβλημάτων και της κατάστασης ενός ανθρώπου όπως ο Άρθουρ.

Έχει τόσο σοβαρή ψυχική πάθηση που βλέπει παραισθήσεις και νομίζει πως συμβαίνουν φανταστικά πράγματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, έχει και το πρόβλημα με το γέλιο που δεν του επιτρέπει ουσιαστικά να έχει κάπως φυσιολογικοτερες συναναστροφές με τους γύρω του. Απεναντίας, συχνά φαίνεται πως αποτελεί και λόγο για να φάει άσχημο ξύλο. Πατέρας δεν υπάρχει και η μητέρα του τα έχει επίσης χαμένα. Είναι πολύ εξτριμ κατάσταση αυτή για να μπορεί να ταυτιστεί τόσος κόσμος. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις. Το πρόβλημα μου μάλλον είναι με τα άτομα που γνωρίζω προσωπικά και θεωρούν πως μπορούν να ταυτιστούν με τον Άρθουρ. Δεν γίνεται να θεωρείς πως είσαι στη θέση του επειδή δεν πέρασες τα μαθήματα που ήθελες ή επειδή χώρισες. Έτσι υποβαθμίζεις τη σοβαρότητα των ψυχικών παθήσεων κατά την άποψη μου.

sent from mTHMMY 

[Katarameno]

Όλα τα Fast and Furious. Για το εμετικό μήνυμα - νόημα - επιδίωξη - στόχους ζωής  που περνάνε σε εφήβους που ήταν και το target group τους.

sent from mTHMMY 

[4Dcube]

Πόσο ελληνικό τόπικ.

Για μένα, να πω το "Roma" του Cuaron. Πολύ καλή φωτογραφία, σκηνικά, δε λέω... Αλλά η πλοκή και οι ερμηνείες είναι τόσο... ρεαλιστικά βαρετές... Ε όχι και 3 όσκαρ να πάρει.

Επίσης, στο πνεύμα του τόπικ αλλά και όχι  , και λίγο επειδή θέλω να το ξαναδώ, η τριλογία Human Condition του Κομπαγιάσι.
Ιαπωνικός κινηματογράφος
Ασπρόμαυρο
Ιδανικό για ηθικά ψαχνόμενους φοιτητές
Κάθε ταινία για μένα παίρνει 99 στα 100 και οι 3 μαζί 3*99=297 στα εκατό.

Καλημέρα μας.

[ultraviolet]

Το  fight club

[ροζ θορυβος]

@ultraviolet ήταν το πρωτο που σκέφτηκα 

sent from mTHMMY 

[The Audacious AI]

@ultraviolet ήταν το πρωτο που σκέφτηκα 

sent from mTHMMY 

Την πρώτη φορά αυτό είπα και εγώ. Την δεύτερη φορά έγινε η αγαπημένη μου ταινία. Ένα απ΄οτα καλύτερα plot twist του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το πιο υποτιμημένο σενάριο του παγκόσμιου κινηματογράφου.