Η απατη της "βασης του 10"

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[Ολύμπιος]

Έντελώς υποκειμενικό, και αναξιόπιστο κριτήριο.

Την άποψη μου είπα!
Και το 10 πάντως αυθαίρετο είναι!

Αν και υποτίθεται ότι υπάρχει κλιμάκωση των θεμάτων.

Ο τρόπος διδασκαλίας και η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης δεν φταίει καθόλου για τα κενά;
Να υποθέσω ότι ούτε ενισχυτική διδασκαλία έχεις κάνει (αφού σίγουρα δεν τη χρειαζόσουν), αλλιώς θα έβλεπες τι χάλι επικρατούσε και εκεί.

Δεν φταίει!
Εγώ απορώ γιατί πηγαίναμε σχολείο?
Για τις απουσίες!
Πάντως να χάνω τα πρωινά μου ακούγοντας χαζομάρες επί 45 λεπτά για 6 45λεπτα κάθε μέρα μου ήταν πολύ δυσάρεστο!
Αν και είχε κάποιες καλές στιγμές με πολύ γέλιο!

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω τι κόλλημα έχεις με τα φροντηστήρια, αφού λες για τη λύση της ενισχυτικής. Είναι και αυτή φροντηστήριο απλά δεν πληρώνεις εσύ. Και μη μου πεις ότι θεωρητικά ήταν για να βοηθήσει τους αδύναμους μαθητές να καλύψουν τα κενά τους γιατί θα γελάσω. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άλλον που θέλει να ξοδέψει τα λεφτά του στα φροντηστήρια για να προετοιμαστεί καλύτερα στις Πανελλήνιες, αν και προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας έχει το σύστημά του για να επιτύχει.

Έχω ακούσει για επιχείρημα ότι χωρίς φροντιστήριο έξω από το σχολείο δεν πιάνεις 10 και είναι η αδικία που προκαλεί το μέτρο αυτό!
Μπορείς να γελάσεις γιατί από όσο ξέρω από αυτά που μας έλεγαν, γιατί εγώ δεν πήγα, η ενισχυτική ήταν για αυτους που είχαν κενά!
Ούτε και εγώ έχω πρόβλημα αν ο άλλος πάει φροντιστήριο, αλλά μετά δεν μπορεί να βγαίνει ο ιδιος και να ισχυρίζεται ότι το να δέχεσαι βοήθεια για κάτι που υποτίθεται ήταν να κάνεις τελείως μόνος σου είναι απατεωνιά!
Κι εγώ παραλίγο να πήγαινα φροντιστήριο στη Β λυκείου όταν το Σεπτέμβριο ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι πηγαίναν και έκαναν ήδη για έναν μήνα(Άυγουστο) με αποτέλεσμα να μου φαίνονται έτη φωτός πιο μπροστά από μένα!Αυτά βέβαια μέχρι που άνοιξα τα βιβλία του σχολείου και αντιστράφηκαν οι θέσεις!

[Nessa]

Ούτε και εγώ έχω πρόβλημα αν ο άλλος πάει φροντιστήριο, αλλά μετά δεν μπορεί να βγαίνει ο ιδιος και να ισχυρίζεται ότι το να δέχεσαι βοήθεια για κάτι που υποτίθεται ήταν να κάνεις τελείως μόνος σου είναι απατεωνιά!

Ας του εξηγήσει κάποιος ότι η διαδικασία της μάθησης δεν είναι κάτι που "υποτίθεται ότι ήταν να το κάνεις τελείως μόνος σου"

[dimakis]

Μεταφέρω από τα χθεσινά Νέα ένα άρθρο του Κώστα Γεωργουσόπουλου.
Δεν συμφωνώ με την συνολική του τοποθέτηση, νομίζω ότι αυτοακυρώνεται σαν καλός δάσκαλος και μπερδεύει ένα πρόχειρο 'αξιολογίστικο'  μέτρο εντυπωσιασμού με την ουσιαστική ανίχνευση και εκτίμηση των μαθησιακών δυνατοτήτων των μαθητών του.
Ένα σκέτο 'ποτέ δεν φταίνε οι μαθητές' δεν φτάνει για τον καλό δάσκαλο...

Εκείνο που είναι αξιόλογο είναι το σύνολο των πληροφοριών για τα προηγούμενα συστήματα και  η κριτική των 'εκπτώσεςων'....

http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18635&m=P18&aa=1

................................................. ................................................. ................................................. ..................

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ 
Εποχή εκπτώσεων

Είμαι υποκείμενο εκπαίδευσης και εν συνεχεία λειτουργός της εξήντα τρία ολόκληρα χρόνια. Πέρασαν πάνω από τις πλάτες μου πάνω από είκοσι μεταρρυθμίσεις, «μεταρρυθμίσεις» και αντιμεταρρυθμίσεις
 
Μπήκα στην εκπαίδευση με απόηχους από τη δομή: Δημοτικό - Ελληνικό Σχολείο - Γυμνάσιο. Διδάχτηκα από τα εγχειρίδια της μεταξικής και κατοχικής περιόδου. Από το «Να, ένα μήλο» πέρασα στα «ία» και στα «ωά». Έδωσα εξετάσεις από το Δημοτικό για να εισαχθώ στο Γυμνάσιο (γραπτές και προφορικές σε «Άπασα την ύλην»). Διδάχτηκα Γρυπάρη της ψυχαρικής διαλέκτου και έγραφα αναλύσεις στην καθαρεύουσα. Έμαθα πως η Regina rosas amat σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, αλλά από τα δώδεκα γνώριζα πως ο «Λύκος διώκει αμνόν» και στα δεκατρία πως «Δαρείου και Παρισάτιδος γίγνονται παίδες δύο».

Πήρα απολυτήριο από το Γυμνάσιο και οι περισσότεροι συμμαθητές μου με αυτό το εφόδιο και με εξετάσεις κατά κλάδους δημοσιοϋπαλληλίας, έγιναν τραπεζικοί, εφοριακοί, ταμειακοί, δημοτικοί, νομαρχιακοί κ.λπ. υπάλληλοι. Όσοι απ' αυτούς ως υπάλληλοι απέκτησαν και πτυχίο Ανωτάτης Σχολής κατέλαβαν διευθυντικές θέσεις σε οργανισμούς (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ταχυδρομεία, Υπουργεία). Οι λίγοι που υποστήκαμε εισαγωγικές εξετάσεις για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα εξεταστήκαμε ανά σχολή, βαθμολογηθήκαμε από καθηγητή πανεπιστημίου. Κι αν, από πανικό, επιλέγαμε να εξεταστούμε σε συναφείς σχολές (Φιλοσοφική, Θεολογία, Νομική κ.λπ.), δίναμε ξεχωριστές εξετάσεις ακόμη και σε άλλες πόλεις με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο (Αθήνα - Θεσσαλονίκη, Φιλοσοφική και Νομική!). Ύλη; Άπασα η διδακτέα ύλη, δηλαδή όλα τα σχολικά εγχειρίδια από εξώφυλλο έως κολοφώνα. Τα θέματα; Δύσκολα. Πώς όχι; Οι εξεταστές επέλεγαν ανθρώπους ικανούς να προσλάβουν γνώσεις και μεθόδους επιστημονικές.

Έχω κι άλλες φορές προκαλέσει. Θα το ξαναγράψω κι ας γίνω δυσάρεστος και γραφικός. Βλέποντας π.χ. ότι τα θέματα Αρχαίων Ελληνικών που δόθηκαν σε υποψηφίους φιλολόγους ΑΣΕΠ (αυριανούς ευέλπιδες εκπαιδευτικούς) να είναι σκανδαλωδώς τα ίδια (ένας απλός «Λυσίας») με τα θέματα που είχα μαζί με δημόσιο συνάδελφο επιλέξει σε ιδιωτικό της φωτιάς στην Ηλιούπολη το 1965 στις προβλεπόμενες από τη μεταρρύθμιση Παπανούτσου εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο (!!!), σκέφτηκα πως αφού το 70% των υποψηφίων του ΑΣΕΠ βαθμολογήθηκαν κάτω από τη βάση, αν καλούνταν να εξεταστούν στον Θουκυδίδη και τον Ισαίο που είχαμε διαγωνιστεί το 1955 οι υποψήφιοι Αθηνών - Θεσσαλονίκης, με εξεταστές τον Σταματάκο και τον Καψωμένο, τα αποτελέσματα θα ήταν βαθμολογικά κάτω του μηδενός. Θυμίζω: το 1955 διαγωνιζόμαστε σε Θουκυδίδη καθ' υπαγόρευση και οι σημερινοί διαγωνίζονται με φωτοτυπημένο άγνωστο πρωτότυπο και βαθμολογούνται σε συνάρτηση με κείμενο αρχαίο διδαγμένο στο Λύκειο!

Τώρα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί υπάρχουν τόσες κάθετες αντιδράσεις για αξιολόγηση. Σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο, η προαγωγή ενός υπαλλήλου ή στελέχους γίνεται με εξετάσεις. Στον Καναδά π.χ. κάθε γιατρός για να ξαναποκτήσει άδεια άσκησης του επαγγέλματος κάθε πενταετία εξετάζεται με κριτήρια αυστηρότερα των εισαγωγικών στον κλάδο του. Δοκιμάζουμε, έτσι πιλοτικά, κάτι τέτοιο στον τόπο μας; Και έχω προτείνει οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί τού σήμερα να εξεταστούν σε θέματα των εισαγωγικών του Πολυτεχνείου πριν από 50 χρόνια, στη Φυσική του Σαντορίνη και στη Χημεία του Ασκητόπουλου. Οι φιλόλογοι στα Αρχαία Ελληνικά σε θέματα (καθ' υπαγόρευση, παρακαλώ) του Σταματάκου, του Κακριδή, του Τσοπανάκη, στην Ιστορία του Ζακυθινού και στα Λατινικά (άγνωστο κείμενο, παρακαλώ) του Σκάσση. Οι φυσικοί σε θέματα του Αλεξόπουλου, οι μαθηματικοί σε θέματα του Κάππου. Να δούμε πόσοι θα πάρουν προβιβάσιμο βαθμό.

Τόση έκπτωση θα πείτε σε πενήντα χρόνια. Και χειρότερη, ισχυρίζομαι. Μια δοκιμή θα δείξει. Και τώρα με ύλη διδαγμένη, μερικές σελιδούλες του εγχειριδίου, με γνωστά κείμενα και συζητούμε σοβαρά και ρητορεύουμε γιατί δεν απορροφώνται στα ΤΕΙ όσοι έγραψαν κάτω από τη βάση. Ε! λοιπόν το 1955-56 η βάση στις Φιλοσοφικές, Νομικές Σχολές κ.λπ. ήταν με άριστα το 40 το 24! Και με περιορισμό στα Νέα Ελληνικά και στα Αρχαία στη Φιλοσοφική, στα Νέα και στην Ιστορία στη Νομική πάνω από 5. Άρα, κι αν ακόμη συγκέντρωνες 28 μονάδες, αν ελάμβανες από 8 στα Αρχαία, τα Λατινικά και την Ιστορία και 4 στα Νέα έμενες εκτός. Και το σημαντικότερο, τη χρονιά εκείνη ο βαθμός του τελευταίου εισαγόμενου ήταν 26! Άρα όσοι ήταν μεταξύ 24-25 ήταν οι περίφημοι επιλαχόντες. Αυτοί τότε διαδήλωναν. Αυτούς αναλάμβαναν οι πολιτικοί! Απορροφώντο, αν έμεναν κενά στις σχολές, αφού μερικοί, λόγω προνοίας, είχαν επιτύχει σε δύο σχολές!

Τόση λοιπόν έκπτωση θα πείτε. Τόση, ισχυρίζομαι. Μ' αυτές όμως τις αυστηρές προδιαγραφές, σε εποχές μιζέριας, κρατικής φτώχειας, διωγμών, μετεμφυλιακού καθεστώτος, χωρίς ούτε ένα φροντιστήριο εκτός Αθηνών και στην Αθήνα τρία θεωρητικά και τρία θετικά, αυτοί που σήμερα κατέχουν πολιτικά, πνευματικά, διοικητικά, δημόσια και ιδιωτικά πόστα, έτσι επελέγησαν. Και οι περισσότεροι σπούδασαν εδώ. Για μεταπτυχιακά πήγαν στο εξωτερικό και η πλειονότητα με υποτροφίες.


Η καθιέρωση της βάσης
Διαβάζω σήμερα σοβαροφανείς αφέλειες από μπόσικους πανεπιστημιακούς που διαλαλούν την εύνοιά τους στους «αβάσιμους» των εισαγωγικών. Λένε: Γιατί θα πρέπει να έχει τη βάση ένας που θέλει να σπουδάσει σε ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας ή Ανθοκομίας. Πού ήταν τότε που τα ΤΕΙ έγιναν ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και κόπτονταν για την ισοτιμία τους με τα ΑΕΙ; Αν δεν απατώμαι, Ανωτάτη Εκπαίδευση σημαίνει επιστήμη, μεθοδολογία, τεκμηρίωση, έρευνα. Δεν βγάζουν ψαράδες και κηπουρούς τα ΤΕΙ, ή κάνω λάθος;

Οι υποψήφιοι, με σύστημα που χρόνια θεωρήθηκε επαρκές και αλώβητο, απαραβίαστο, εξετάζονταν στην ύλη του Λυκείου. Άρα οι εισαγωγικές τους εξετάσεις (κι έτσι συμβαίνει, αφού οι βαθμοί των εισαγωγικών λαμβάνονται υπόψη στο Απολυτήριο) ελέγχουν τις γνώσεις της Μέσης Εκπαίδευσης. Κακώς, πιστεύω εγώ. Καλώς όμως, ισχυρίζονται όλοι σαράντα χρόνια που οι εξεταστές βαθμολογητές ήταν καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και τα θέματα επελέγοντο βάσει προδιαγεγραμμένης διδαγμένης ύλης. Αν εξετάζονταν οι υποψήφιοι Ιχθυοκαλλιέργειας και Ανθοκομίας από τους καθηγητές των ομόλογων ΤΕΙ σε ποια ύλη θα κατέφευγαν; Στη Ζωολογία και τη Φυτολογία των εγχειριδίων; Καλώς. Αλλά οι εξετάσεις, η ύλη και η βαθμολογία να γίνονται από τους οικείους καθηγητές των ιδρυμάτων.

Είχα αρθρογραφήσει για την αυτονόητη για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα καθιέρωση της βάσης σε όποια εξέταση σε ανύποπτο πολιτικό χρόνο. Περνάει υποψήφιος οδηγός Ι.Χ., φοιτητής, μεταπτυχιακός, ανάπηρος που ζητάει σύνταξη χωρίς να συγκεντρώνει προσόντα πάνω από τη βάση;

Παλιότερα, το γνωρίζω ως γιος εκπαιδευτικού και ως εκπαιδευτικός ο ίδιος πως πέρα από τις γνωστές επιθεωρήσεις (από τον γυμνασιάρχη ή λυκειάρχη, τον γενικό επιθεωρητή), ο διδάσκων δεχόταν τον έλεγχο αν οι αποτυχόντες στο μάθημά του ξεπερνούσαν το 30% του συνόλου.

Ε! λοιπόν η καθιέρωση φέτος της βάσης είναι ένα πρώτο πανελλαδικό έμμεσο κριτήριο αξιολόγησης. Αυτοί οι μαθητές που δεν συγκέντρωσαν τη βάση είχαν προαχθεί
στο οικείο Λύκειο. Στην ίδια ύλη! Μερικά Λύκεια μάλιστα καυχώνται πως έπιασαν τα θέματα. Δηλαδή άσκησαν τους μαθητές τους σε ανάλογα ή τα ίδια θέματα. Είναι μάλιστα δεδομένο, ότι οι ερωτήσεις της σχολικής πράξης είναι πρότυπο για τις ερωτήσεις των εξετάσεων.


ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;
Ή το σύστημα πάσχει ή οι διδάσκοντες. Γιατί δεν φταίνε ποτέ οι μαθητές. Απλώς πριμοδοτούνται μεταθέτοντας την όποια αποτυχία τους στις Εισαγωγικές. «Βάλ' του», λένε, «έναν βαθμό να πάει στο καλό και να μην έχω ντράβαλα κι ας κόψει το κεφάλι του να πάρει μια θέση στα ΤΕΙ».

Αλλά απέτυχαν μόνο τα Λύκεια; Τα φροντιστήρια; Υπάρχει σήμερα μαθητής που τουλάχιστον για δύο χρόνια να μην κάνει φανερό ή κρυφό φροντιστήριο;

Η καθιέρωση της βάσης έβγαλε λαγό. Οι μεν τον θέλουν στιφάδο. Οι δε να τον αναστήσουν και να τον ξαναβάλουν στην τρύπα του.

Και μια υπόθεση: Αν η Πολιτεία συνέχιζε την παλιά τακτική χωρίς το σκάνδαλο - τεστ της βάσης και αποφάσιζε να νοικιάσει στις έδρες των ΤΕΙ ξενοδοχεία για τη στέγαση των φοιτητών ή ανήγειρε εστίες και αναλάμβανε δωρεάν τη σίτισή τους, οι ίδιοι πάλι ξενοδόχοι, εστιάτορες και τοπικοί άρχοντες θα αναλάμβαναν να υπερασπιστούν τα «αγαθά της παιδείας»!

ΤΑ ΝΕΑ , 09/09/2006 , Σελ.: P18

[aliakmwn]

Καρπός του μεγαλύτερου τεχνάσματος της προπαγάνδας της κυβέρνησης είναι ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση για τον αποκλεισμό από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ εκείνων που δεν έπιασαν τη βάση. Ακόμα κι αυτοί που διαφωνούν με το μέτρο δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν στην ουσία του.

(...)

Πρόκειται για μια ρύθμιση η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο επιτυγχάνει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλος από τη σημαντική μείωση του αριθμού των εισακτέων, και μάλιστα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων.

(...)

Μέχρι σήμερα και κάτω από την κοινωνική πίεση των μαθητών και των οικογενειών τους (αλλά και των τοπικών κοινωνιών) υπήρχε διαρκής διεύρυνση του αριθμού των εισακτέων. Επί υπουργίας Γερ. Αρσένη εξαγγέλθηκε, μάλιστα, η πρόθεση να εξισωθεί ο αριθμός των προσφερόμενων θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ με τη ζήτηση των τελειοφοίτων του λυκείου για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση.

Η σημερινή κυβέρνηση οδηγείται στην ανατροπή αυτής της πολιτικής, κάτω από την ωμή πρόθεση να μειώσει τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία, αλλά και να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση και παραπαιδεία.

(...)

Το 2000 το τότε υπουργείο Παιδείας επέλεξε μέσω εύκολων θεμάτων να αποσπάσει τη συναίνεση για το νέο εξεταστικό σύστημα. Το 2005 τα δύσκολα θέματα ήταν απαραίτητα για να αποδοθεί στους ίδιους τους υποψηφίους η ειλημμένη απόφαση να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των εισακτέων και να κλείσουν τμήματα και σχολές.


(...)η υπουργός Παιδείας παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα που πρωτοστάτησε στον θόρυβο («Βήμα της Κυριακής», 28/8/05). Η εφημερίδα εκθειάζει τις αλλαγές της κυρίας Γιαννάκου ως «σχέδιο Καποδίστρια» για την παιδεία, αλλά αποφεύγει να αναφερθεί στο επίμαχο ζήτημα των βάσεων.

Στη διπλανή (δεξιά) σελίδα φιλοξενείται ολοσέλιδη καταχώριση ιδιωτικού κολεγίου της Αθήνας. Το μήνυμα προφανές. Την επομένη, η απογευματινή εφημερίδα του ίδιου δημοσιογραφικού συγκροτήματος αφιερώνει το πρωτοσέλιδό της στις συνέπειες που είχε όλος αυτός ο προπαγανδιστικός οχετός: «Πανικό έφερε η "βάση 10" στις Πανελλήνιες. Εκρηξη εγγραφών στα φροντιστήρια» («Τα Νέα», 29/8/05).

Να, λοιπόν, η πραγματική συνέπεια της εξαγγελίας Γιαννάκου.

(...)

Η προπαγάνδα για τις βάσεις δεν περιορίζεται μόνο στα επιχειρήματα που έχουν στόχο να ενοχοποιήσουν τη σχολική κοινότητα (τους μαθητές ως αγράμματους και τους εκπαιδευτικούς ως άχρηστους και ανίκανους), αλλά επεκτείνεται και στις τοπικές κοινωνίες και τους εκπροσώπους τους.


(...)


«Είναι φανερό ότι το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων, δεν μετρίασε τις ανισότητες πρόσβασης για εκείνους τους υποψήφιους οι οποίοι προέρχονται από τα αγροτικά και εργατικά στρώματα. Οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9%! Παράλληλα οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%.

»Οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. Αντίθετα οι φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ».

Κατά συνέπεια, η ρύθμιση Γιαννάκου έχει έναν σαφή ταξικό χαρακτήρα. Η προβολή ορισμένων αριστούχων που κατάγονται από φτωχές οικογένειες ή μετανάστες δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη μάζα των παιδιών που κατάγονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και είναι αυτά που όχι μόνο δεν φτάνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν τελειώνουν καν το -υποτίθεται- υποχρεωτικό σχολείο.


(...)


Αλλά υπάρχουν ακόμα πιο ωμά και κυνικά επιχειρήματα: «Δεν είναι δυνατόν χωρίς να έχεις πιάσει τη βάση να μπαίνεις στην Ιατρική» γράφει ο Δημήτρης Δανίκας στα «Νέα» (28/8/06). Λες και δεν ξέρει ότι στην Ιατρική έμπαιναν και εξακολουθούν να μπαίνουν μόνο αριστούχοι. Και επιμένει:

«Μπορεί ας πούμε να είσαι γεννημένος κομμωτής και να ταλαιπωρείσαι για να μπεις στην Αρχιτεκτονική». Μ' αυτή τη λογική επανερχόμαστε πια σε προκαπιταλιστικές κοινωνικές μορφές οργάνωσης, όπου οι τάξεις και τα επαγγέλματα συνοδεύουν από τη γέννησή τους τα άτομα και είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κινητικότητα.

Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, όσοι βρήκαν φέτος κλειστές τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: είναι «γεννημένοι αγράμματοι». Ας ψέξουν την καταγωγή και τα γονίδιά τους. 

(...)

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι στην πραγματικότητα μια αντιμεταρρύθμιση. Εδώ και πολλές δεκαετίες ο αριθμός των φοιτητών στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα υψηλός σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες, καθώς επίσης ήταν μεγάλος και ο βαθμός της κοινωνικής κινητικότητας που εξασφάλιζε (βλ. το ιστορικό άρθρο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά «Η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα ως μηχανισμός κοινωνικής αναπαραγωγής», «Δευκαλίων», τ. 13, 1975). Η προσπάθεια της κυβέρνησης κατατείνει στη ραγδαία μείωση του φοιτητικού πληθυσμού και την παρεμπόδιση της κοινωνικής ανόδου μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού.




Το παραπανω κειμενο, αποτελει συρραφη μερικων αποσπασματων του σημερινου αρθρου του Ιου, που αναφερεται στο μετρο της "βασης του 10".

Ακολουθει η δημοσιευση ολοκληρου του αρθρου, στο επομενο μηνυμα:

[aliakmwn]

http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060910.htm

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ
 
Η απάτη με το «10»
 
Καρπός του μεγαλύτερου τεχνάσματος της προπαγάνδας της κυβέρνησης είναι ο τρόπος που διεξάγεται η συζήτηση για τον αποκλεισμό από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ εκείνων που δεν έπιασαν τη βάση. Ακόμα κι αυτοί που διαφωνούν με το μέτρο δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν στην ουσία του.

Τα αποτελέσματα των φετινών εισαγωγικών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο αποκλεισμός χιλιάδων υποψηφίων που δεν έπιασαν τη βάση εξακολουθούν να απασχολούν τα μέσα ενημέρωσης, τα κόμματα και τους δημοτικούς άρχοντες. Στο επίκεντρο των συζητήσεων και των αντιπαραθέσεων, οι κοινωνικές συνέπειες της νέας ρύθμισης. Δηλαδή, η επίδρασή της στους διαγωνιζόμενους αποφοίτους του λυκείου ή ακόμα και στις τοπικές κοινωνίες που στήριξαν, τα τελευταία χρόνια, την ανάπτυξή τους στην παρουσία του φοιτητικού πληθυσμού.

Ακόμα και οι πιο σφοδροί επικριτές του μέτρου αυτού της κυρίας Γιαννάκου δεν διανοούνται να αντιταχθούν στην ουσία του, δηλαδή στην καθιέρωση του μέτρου της «βάσης» ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την εισαγωγή κάποιου στην ανώτατη εκπαίδευση.

Η ρύθμιση

Περιορίζονται στην απαρίθμηση των αρνητικών συνεπειών από την εφαρμογή του μέτρου και αρκούνται -στην καλύτερη περίπτωση- να προτείνουν τη σταδιακή εφαρμογή του μέτρου, την απάλυνση του ορίου «10» σε «9» ή «8» και την παράλληλη υιοθέτηση αντισταθμιστικών μέτρων που θα ανακουφίσουν όσους θίγονται άμεσα.

Πρόκειται για μια ρύθμιση η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο επιτυγχάνει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης, που δεν είναι άλλος από τη σημαντική μείωση του αριθμού των εισακτέων, και μάλιστα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Πολιτικό θάρρος για την ευθεία εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου ασφαλώς δεν υπάρχει. Επιρρίπτεται, λοιπόν, η ευθύνη στους «κακούς μαθητές», που δεν έπιασαν τη βάση, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η «τετράγωνη» λογική της ρύθμισης βασίζεται, όμως, σε μια απάτη: παραμερίζει εντελώς την ουσία του συστήματος εξετάσεων που ισχύει μέχρι σήμερα. Αυτό το σύστημα προβλέπει έναν συγκεκριμένο αριθμό εισακτέων ανά σχολή. Ο μοναδικός ρόλος των εξετάσεων είναι να κατατάξουν τους υποψηφίους σε μια σειρά, έτσι ώστε να εισαχθούν όσοι προβλέπονται. Το απολυτήριο του λυκείου εξασφαλίζει αυτό που υποτίθεται ότι απασχολεί την κυρία Γιαννάκου και τους θιασώτες του μέτρου, δηλαδή την ελάχιστη απαραίτητη μαθησιακή επάρκεια του υποψηφίου. Από κει και πέρα, οι εισαγωγικές εξετάσεις ήταν μόνο ο μηχανισμός σύγκρισης των υποψηφίων μεταξύ τους και κατάταξής τους σε σχολές. Γι' αυτό τον λόγο δεν υπήρχε θέμα «βάσης» σ' αυτές τις εξετάσεις.

Μέχρι σήμερα και κάτω από την κοινωνική πίεση των μαθητών και των οικογενειών τους (αλλά και των τοπικών κοινωνιών) υπήρχε διαρκής διεύρυνση του αριθμού των εισακτέων. Επί υπουργίας Γερ. Αρσένη εξαγγέλθηκε, μάλιστα, η πρόθεση να εξισωθεί ο αριθμός των προσφερόμενων θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ με τη ζήτηση των τελειοφοίτων του λυκείου για μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση.

Η σημερινή κυβέρνηση οδηγείται στην ανατροπή αυτής της πολιτικής, κάτω από την ωμή πρόθεση να μειώσει τις κρατικές δαπάνες για την παιδεία, αλλά και να ενισχύσει την ιδιωτική εκπαίδευση και παραπαιδεία.

Το μέτρο αποφασίστηκε πέρυσι, με το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν να εισάγεται στην ανώτατη εκπαίδευση το 43% (δηλαδή 39.000 υποψήφιοι) με βαθμό κάτω από τη βάση. Αλλά ο αριθμός αυτός είναι απλό αποτέλεσμα της δυσκολίας των θεμάτων. Μόλις 5 χρόνια νωρίτερα, το 2000, τη χρονιά που ξεκίνησαν οι πανελλαδικές εξετάσεις, οι υποψήφιοι που έγραψαν κάτω από τη βάση ήταν μόλις 3.000, δηλαδή το 4,6% του συνόλου. Επειδή κανείς δεν μπορεί σοβαρά να ισχυριστεί ότι μέσα σε μια πενταετία κατέρρευσε το σχολικό σύστημα, η μοναδική εξήγηση στο φαινόμενο είναι η προφανής: ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων είναι αυτός που ρυθμίζει και τις βάσεις.

Η μεθόδευση

Το 2000 το τότε υπουργείο Παιδείας επέλεξε μέσω εύκολων θεμάτων να αποσπάσει τη συναίνεση για το νέο εξεταστικό σύστημα. Το 2005 τα δύσκολα θέματα ήταν απαραίτητα για να αποδοθεί στους ίδιους τους υποψηφίους η ειλημμένη απόφαση να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των εισακτέων και να κλείσουν τμήματα και σχολές.

Για τη σημασία και τους πραγματικούς εμπνευστές του μέτρου των βάσεων πρέπει να πάμε δώδεκα μήνες πίσω. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, τις μέρες που δημοσιεύονταν τα αποτελέσματα των περσινών εξετάσεων, ξεκίνησε μια πρωτοφανής καμπάνια -και μάλιστα από τον μη κυβερνητικό τύπο- με στόχο την καταγγελία των εξετάσεων και των εξεταζομένων και την «αποκάλυψη» ότι γίνονται δεκτοί στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ υποψήφιοι με πολύ χαμηλούς βαθμούς.

Με τίτλο «Το σκάνδαλο των βάσεων» και υπότιτλο «Με 1,5 στα 20 μπήκε στο Πανεπιστήμιο» επέλεξε να παρουσιάσει τον κατάλογο των βάσεων το «Βήμα» (26/8/05). Το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ άρχιζε με τις ακόλουθες φράσεις: «Διάπλατες και για τους αδιάβαστους ήταν και εφέτος οι πύλες των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας, στα αμφιθέατρα των οποίων θα κάθονται από τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά φοιτητές και σπουδαστές με βαθμό... 1,5. Περισσότεροι από 15.000 υποψήφιοι, δηλαδή πάνω από το 1/5 των εισακτέων, πέρασαν με βαθμολογίες κάτω από τη βάση, αποκαλύπτοντας το σκάνδαλο του συστήματος εισαγωγής στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση».

Το κύριο άρθρο της εφημερίδας, με τον τίτλο «Ντροπή!» επαναλάμβανε ότι «η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο υποψηφίου που έλαβε βαθμό 1,5 με άριστα το 20 δεν μπορεί φυσικά παρά να προκαλεί ανάμικτα αισθήματα από γέλια ως οργή. Αν έτσι θέλουμε τα πράγματα, ας καταργηθεί εντελώς η βαθμολογία και ας εισέρχεται στις Ανώτατες Σχολές όποιος θέλει ή όποιος προλάβει ανοιχτές τις πόρτες. Είναι προφανώς καιρός το Κράτος να σοβαρευθεί!»

Το «Κράτος», λοιπόν, (έτσι, με κεφαλαίο «Κ»), δηλαδή η κυρία Γιαννάκου, εκλήθη από το «Βήμα» να σοβαρευτεί. Αλλά η υπουργός Παιδείας είχε ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού εξαγγείλει την πρόθεσή της να επιβάλει τη βάση 10 από το 2006. Αρα η εφημερίδα απλώς ήρθε να ενισχύσει με δήθεν αντιπολιτευτικό τόνο ένα ανακοινωμένο ήδη κυβερνητικό μέτρο.

Από κοντά και οι περισσότερες φιλοκυβερνητικές εφημερίδες. «Φοιτητές με λευκή κόλλα» ήταν ο τίτλος της «Απογευματινής», που κι αυτή παρουσίαζε ως ρεκόρ το γεγονός ότι «υποψήφιος μπήκε σε ΑΕΙ με 1,53» και ότι «μπήκαν 18.000 με βαθμούς κάτω από τη βάση». Παρόμοια πρωτοσέλιδα και από την «Καθημερινή» («Τελευταία πράξη μιας αποτυχίας»), την «Εστία» («Οι βάσεις της ισοπεδώσεως») και τη «Βραδυνή» («Στα ΑΕΙ με... 1,53»).

Το σκηνικό ολοκληρώθηκε με τηλεοπτικές εκπομπές που έδωσαν ακόμα πιο δραματική εικόνα για την κατάσταση της ελληνικής παιδείας και το «σκάνδαλο των βάσεων».

Δυο μέρες μετά την πρωτοσέλιδη ομοβροντία κατά των εισακτέων που δεν συγκέντρωσαν τη βάση, η υπουργός Παιδείας παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα που πρωτοστάτησε στον θόρυβο («Βήμα της Κυριακής», 28/8/05). Η εφημερίδα εκθειάζει τις αλλαγές της κυρίας Γιαννάκου ως «σχέδιο Καποδίστρια» για την παιδεία, αλλά αποφεύγει να αναφερθεί στο επίμαχο ζήτημα των βάσεων.

Στη διπλανή (δεξιά) σελίδα φιλοξενείται ολοσέλιδη καταχώριση ιδιωτικού κολεγίου της Αθήνας. Το μήνυμα προφανές. Την επομένη, η απογευματινή εφημερίδα του ίδιου δημοσιογραφικού συγκροτήματος αφιερώνει το πρωτοσέλιδό της στις συνέπειες που είχε όλος αυτός ο προπαγανδιστικός οχετός: «Πανικό έφερε η "βάση 10" στις Πανελλήνιες. Εκρηξη εγγραφών στα φροντιστήρια» («Τα Νέα», 29/8/05).

Να, λοιπόν, η πραγματική συνέπεια της εξαγγελίας Γιαννάκου.

Με θαυμαστή ταχύτητα, κατατέθηκε από την κυβέρνηση το σχέδιο νόμου με τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων Ανώτατης Πανεπιστημιακής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις» (1/9/05). Στο άρθρο 13 περιλαμβανόταν η περίφημη ρύθμιση για τη βάση «10». Κατά τη συζήτηση στην ολομέλεια (21 και 22/9) το νομοσχέδιο υποστηρ
ίχθηκε μόνο από την κυβέρνηση, αλλά ελάχιστοι βουλευτές της αντιπολίτευσης τόλμησαν να αντιπαρατεθούν ανοιχτά με το επίμαχο άρθρο 13.

Επηρεασμένοι κι αυτοί από τον προπαγανδιστικό ορυμαγδό, ψέλλισαν κάποιες διαφωνίες, αλλά χωρίς να τολμούν ευθεία αμφισβήτηση.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ακόμα και ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ (και καθηγητής) Γιώργος Χουρμουζιάδης αρκέστηκε να αμφισβητήσει τον τρόπο ορισμού της βάσης «10» (τον «αλγόριθμο», όπως είπε) και παγιδεύθηκε σε μια άχαρη κολοκυθιά με κυβερνητικούς βουλευτές αν έπρεπε η βάση να βρίσκεται στο 9,5 ή το 10.

Εκείνος που είχε εξαρχής σαφή τοποθέτηση για τη ρύθμιση αυτή ήταν ο εισηγητής εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ Μάρκος Μπόλαρης. Ο βουλευτής Σερρών αναφέρθηκε, μάλιστα, στην πίεση των μέσων ενημέρωσης που οδήγησε στην επίμαχη ρύθμιση.

Αλλά κι αυτός θα ένιωσε λίγο παράξενα όταν είδε να τον αδειάζουν οι σύντροφοί του με τα αποκλίνοντα επιχειρήματά τους. Πρώτα πρώτα η ειδικευμένη Συλβάνα Ράπτη, η οποία μπήκε κι αυτή στη λογική της κολοκυθιάς, αναφέροντας το ενδεχόμενο η βάση να είναι υψηλότερη του «10»!

Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε από τον Απόστολο Κακλαμάνη, ο οποίος ζήτησε να μην φτιαχτούν «προς Θεού» νέα πανεπιστημιακά τμήματα, δίνοντας έτσι το καλύτερο επιχείρημα στην κυβέρνηση, που ετοιμάζεται να τα κλείσει.

Τώρα πια, έναν χρόνο αργότερα, όλοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς σήμαινε αυτή η ρύθμιση. Αλλά τώρα είναι πια αργά. Και με το δίκιο της η υπουργός Παιδείας τους ειρωνεύθηκε εμπράκτως πριν από λίγους μήνες, όταν ανακοίνωσε ότι φέτος θα αυξηθούν οι εισακτέοι! Επρόκειτο για δεύτερη απάτη. Στην πραγματικότητα μειώθηκαν οι θέσεις στις σχολές με μεγάλη ζήτηση (Ιατρική, Νομική) και αυξήθηκαν στα τμήματα που από τότε ήταν γνωστό ότι θα μείνουν (ελέω βάσεων) χωρίς φοιτητές και θα κλείσουν.

Ο γεν. γραμματέας του υπουργείου Ανδρέας Καραμάνος δήλωνε στις 2/3/06 ότι «οι εισακτέοι θα είναι φέτος 2.000 περισσότεροι από πέρυσι». Απέφυγε, βέβαια, να πει αυτό που γνώριζαν όλοι: ότι δηλαδή φέτος θα υπήρχαν και 20.000 «εξακτέοι».

Ακόμα και το «Βήμα» διαμαρτυρήθηκε σε πρωτοσέλιδο για το «Τρυκ της Μαριέττας» (3/3/06), αλλά όλοι θυμούνταν ότι απ' αυτό είχε ξεκινήσει η εκστρατεία για την εφαρμογή του «10».

Οι συντεχνίες

Η προπαγάνδα για τις βάσεις δεν περιορίζεται μόνο στα επιχειρήματα που έχουν στόχο να ενοχοποιήσουν τη σχολική κοινότητα (τους μαθητές ως αγράμματους και τους εκπαιδευτικούς ως άχρηστους και ανίκανους), αλλά επεκτείνεται και στις τοπικές κοινωνίες και τους εκπροσώπους τους. Φυσικά πρόκειται για τον εύκολο στόχο.

Αλλά, όσο συντεχνιακές και πολιτικά άκομψες κι αν είναι οι διαμαρτυρίες τοπικών παραγόντων που είδαν το φως της δημοσιότητας, εκφράζουν ένα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα της επαρχίας. Σε πολλά σημεία της χώρας η χωροθέτηση πανεπιστημιακών τμημάτων αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια το μοναδικό στοιχείο πραγματικής οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης.

Από αυτή την άποψη η τόσο λοιδορούμενη διασπορά των σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπήρξε ένα από τα ελάχιστα μέτρα αποκέντρωσης, ανεξάρτητα από τις ενδεχομένως ταπεινές (δηλαδή ψηφοθηρικές) προθέσεις των εμπνευστών του.

Οσοι ειρωνεύονται με τόση ευκολία τις επαρχιακές «καφετέριες» και «γκαρσονιέρες» και τους ιδιοκτήτες τους ασφαλώς δεν έχουν ιδέα για την πραγματική ανανέωση που έφερε στις τοπικές κοινωνίες η ύπαρξη του φοιτητικού πληθυσμού. Ισως αναπολούν τις παλιές καλές μέρες που τον ίδιο ρόλο έπαιζαν για τις επαρχιακές κωμοπόλεις τα πολυπληθή στρατόπεδα.

Το σίγουρο είναι ότι οι τελευταίοι που ευθύνονται για τα συντεχνιακά αιτήματα των τοπικών κοινωνιών είναι οι ίδιοι οι υποψήφιοι φοιτητές που βρίσκουν σήμερα κλειστές τις πόρτες των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, χάρη στον μαγικό αριθμό 10. Και βέβαια, δεν είδαμε όλους αυτούς που σήμερα μιλούν για συντεχνιακά αιτήματα να έχουν ξεσηκωθεί τόσα χρόνια που ελέω ελεύθερης οικονομίας τα νοίκια και το κόστος ζωής σ' αυτές τις περιβόητες επαρχιακές γκαρσονιέρες μετατράπηκαν σε βραχνά για τις οικογένειες των μετακινούμενων φοιτητών.

Μια ταξική ρύθμιση

Στην προπαγανδιστική φαρέτρα του υπουργείου Παιδείας προστίθενται καθημερινά και νέα επιχειρήματα. Ορισμένα, μάλιστα, απ' αυτά εκπλήσσουν, γιατί προέρχονται από μη αναμενόμενα μέσα και σχολιαστές.

Διαβάζουμε, π.χ. στην «Ε» πριν από λίγες μέρες: «Με ποια λογική, υποβολέα, πρέπει να επιβραβεύονται οι μαθητές κάτω του "10"; Μήπως πρόκειται για παιδιά πτωχών οικογενειών που εργάζονται και αδυνατούν να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις του σχολείου; Κατά τεκμήριον οι εργαζόμενοι μαθητές, καθώς και τα παιδιά των μεταναστών, τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο» («Ο τύπος των ήλων», 31/8/06).

Αλλά οι εξαιρέσεις (γιατί περί αυτού πρόκειται) δεν αποτελούν «τεκμήριο». Οπως αποδεικνύει ο Χρήστος Κάτσικας, με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι ανισότητες πρόσβασης στα ΑΕΙ ζουν και βασιλεύουν.

«Είναι φανερό ότι το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων, δεν μετρίασε τις ανισότητες πρόσβασης για εκείνους τους υποψήφιους οι οποίοι προέρχονται από τα αγροτικά και εργατικά στρώματα. Οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9%! Παράλληλα οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%.

»Οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. Αντίθετα οι φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ».

Κατά συνέπεια, η ρύθμιση Γιαννάκου έχει έναν σαφή ταξικό χαρακτήρα. Η προβολή ορισμένων αριστούχων που κατάγονται από φτωχές οικογένειες ή μετανάστες δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη μάζα των παιδιών που κατάγονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και είναι αυτά που όχι μόνο δεν φτάνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν τελειώνουν καν το -υποτίθεται- υποχρεωτικό σχολείο.

Παιδεία και απορύθμιση

Αλλά υπάρχουν ακόμα πιο ωμά και κυνικά επιχειρήματα: «Δεν είναι δυνατόν χωρίς να έχεις πιάσει τη βάση να μπαίνεις στην Ιατρική» γράφει ο Δημήτρης Δανίκας στα «Νέα» (28/8/06). Λες και δεν ξέρει ότι στην Ιατρική έμπαιναν και εξακολουθούν να μπαίνουν μόνο αριστούχοι. Και επιμένει:

«Μπορεί ας πούμε να είσαι γεννημένος κομμωτής και να ταλαιπωρείσαι για να μπεις στην Αρχιτεκτονική». Μ' αυτή τη λογική επανερχόμαστε πια σε προκαπιταλιστικές κοινωνικές μορφές οργάνωσης, όπου οι τάξεις και τα επαγγέλματα συνοδεύουν από τη γέννησή τους τα άτομα και είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κινητικότητα.

Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, όσοι βρήκαν φέτος κλειστές τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: είναι «γεννημένοι αγράμματοι». Ας ψέξουν την καταγωγή και τα γονίδιά τους.

Το μέτρο, λοιπόν, του «10» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εφαρμογή του περίφημου μοντέλου της «απορρύθμισης» στον χώρο της παιδείας. Οσοι εκλιπαρούν, σήμερα, την υπουργό Παιδείας να μετριάσει τις απάνθρωπες συνέπειες της κυβερνητικής αυτής απόφασης αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ο αρχικός στόχος ήταν ακριβώς αυτός. Δηλαδή, η μείωση του αριθμού των εισακτέων, το κλείσιμο σχολών και τμημάτων και η εξοικονόμηση των κονδυλίων που θα απαιτούσε η διατήρηση των «μη δημοφιλών» τμημάτων.

Η φιλελεύθερη ιδεολογία της υπουργού Παιδείας και της κυβέρνησης απεχθάνεται οποιονδήποτε σχεδιασμό. Αναθέτει, λοιπόν, στο μηχανισμό των βάσεων να αποφασίσει ποια τμήματα και ποιες σχολές θα κλείσουν. Αντί να ενισχυθούν τα αδύναμα τμήματα και να αντικατα
σταθούν τα προβληματικά από άλλα, επιλέγεται η μέθοδος του στραγγαλισμού τους.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι στην πραγματικότητα μια αντιμεταρρύθμιση. Εδώ και πολλές δεκαετίες ο αριθμός των φοιτητών στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα υψηλός σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες, καθώς επίσης ήταν μεγάλος και ο βαθμός της κοινωνικής κινητικότητας που εξασφάλιζε (βλ. το ιστορικό άρθρο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά «Η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα ως μηχανισμός κοινωνικής αναπαραγωγής», «Δευκαλίων», τ. 13, 1975). Η προσπάθεια της κυβέρνησης κατατείνει στη ραγδαία μείωση του φοιτητικού πληθυσμού και την παρεμπόδιση της κοινωνικής ανόδου μέσω του εκπαιδευτικού μηχανισμού.

Το κακό είναι ότι η αντιμεταρρύθμιση δεν περιορίζεται στο εξεταστικό. Ενα πνεύμα αντιδραστικής παλινδρόμησης πνέει στο υπουργείο Παιδείας. Αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά ακόμα και τα απλά μέτρα της μεταρρύθμισης Ράλλη, ενώ αποδίδεται στο μονοτονικό σύστημα η -υποτιθέμενη- αδυναμία έκφρασης των μαθητών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η πρώτη σελίδα του δικτυακού κόμβου του υπουργείου καλεί τον επισκέπτη να «κατεβάσει» πολυτονικές γραμματοσειρές!

Οι επιφανείς «αναλυτές» αδυνατούν να διαπιστώσουν αυτά τα φαινόμενα. Ομως τα έχουν ήδη διαγνώσει οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι φοιτητές, οι μαθητές και μεγάλο τμήμα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν, γιατί έχουν πραγματική κοινωνική βάση. Οσο γρηγορότερα το καταλάβουν όσοι φλυαρούν για τις βάσεις και το «10» τόσο το καλύτερο γι' αυτούς.


Αχ αυτό το επίπεδο!

Το έσχατο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων υποψηφίων από τις ανώτατες και τεχνολογικές σχολές είναι ότι μ' αυτό τον τρόπο «ανεβάζουμε το επίπεδο» των σπουδών, το οποίο έχει κατρακυλήσει επικίνδυνα. Δεν υπάρχει ούτε ένα σχετικό δημοσίευμα που να μη διεκτραγωδεί τα χάλια της παιδείας μας και να μην οικτίρει τους σημερινούς μαθητές.

Πρόκειται και πάλι για έναν μύθο. Ολοι οι πραγματικοί δείκτες που μετρούν το μορφωτικό επίπεδο και την ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης είναι αυξητικοί. Από τους πιο απλούς (π.χ. ποσοστό αναλφάβητων, αριθμός πτυχιούχων, μέση διάρκεια σχολικής φοίτησης), έως τους πιο σύνθετους (περιεχόμενο μαθημάτων). Η τελευταία έκθεση της Eurostat επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση. Για παράδειγμα το ποσοστό των νέων (20-24 ετών) που έχει τουλάχιστον γυμνασιακή μόρφωση όχι μόνο αυξάνεται διαρκώς στην Ελλάδα (από 71,4% το 1994 σε 84% το 2005), αλλά είναι αισθητά μεγαλύτερος και από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (76,9% το 2005). Αλλά και στον υπόλοιπο πληθυσμό (25-64 ετών) ο ίδιος δείκτης μπορεί να υπολείπεται του μέσου ευρωπαϊκού (68,9% το 2005) αλλά παρουσιάζει μια σαφή βελτίωση (από 41,4% το 1994 σε 59,7% το 2005).

Ο μοναδικός δείκτης όπου η Ελλάδα υστερεί με σαφήνεια είναι οι δημόσιες δαπάνες για την παιδεία ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Ενώ ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 5,2% η Ελλάδα περιορίζεται στο 3,94%, μικρότερο από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και εφάμιλλο μόνο του ποσοστού της Τουρκίας (3,74%).

Οσο για τη διαφορά «επιπέδου», τη διαπιστώνουν οι σημερινοί γονείς όταν επιχειρούν να «διαβάσουν» τα βλαστάρια τους και τα βρίσκουν μπαστούνια, ακόμα κι αν οι ίδιοι υπήρξαν ξεφτέρια στο σχολείο. Αντιγράφουμε από το σχόλιο μιας απελπισμένης μητέρας (της Ελενας Ακρίτα): «Για δοκιμάστε να αποστηθίσετε τη Βιολογία -για παράδειγμα. Να πάρουμε ένα -ένα και μόνον- κεφάλαιο στην τύχη; Εδώ τα παιδιά-ερείπια πρέπει να μάθουν: το κυτταρικό τοίχωμα, την κυτταρική μεμβράνη, το χυμοτόπιο, το κυτταρόπλασμα, τα μιτοχόνδρια, τον χλωροπλάστη, την πυρηνική μεμβράνη. Σε άλλο ένα και μόνον κεφάλαιο, στην αναπαραγωγή των φυτών, πρέπει να γνωρίζουν τα σπερματικά περιβλήματα, ενδοσπέρμιο, κοτυληδόνα, βλαστίδια, ριζίδια. Και μιλάμε για το εν χιλιοστόν της ύλης, κυρία Υπουργέ» («Τα Νέα», 28/5/05).

Ανεξάρτητα από τη χρησιμότητα αυτών των γνώσεων το μόνο σίγουρο είναι ότι τα σχολικά βιβλία του 2006 μοιάζουν πανεπιστημιακά εγχειρίδια μπροστά στα βιβλία που διδάχτηκε η αμέσως προηγούμενη γενιά στις ίδιες τάξεις.

Παρά τις εμπειρικές αυτές παρατηρήσεις όλοι είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν ότι το «επίπεδο πέφτει». Αυτή η κινδυνολογία συνοδεύει τη σύγχρονη εκπαίδευση από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται δυνατή η πρόσβαση των λαϊκών μαζών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ισως θα εκπλαγούν όσοι είναι σίγουροι γι' αυτή τη διαπίστωση, όταν μάθουν ότι τα ίδια που λέμε σήμερα στην Ελλάδα τα έλεγαν στη χώρα που υποτίθεται ότι διαθέτει την καλύτερη εκπαιδευτική υποδομή, τις ΗΠΑ. Τον Απρίλιο του 1983 δημοσιεύτηκε η έκθεση της αρμόδιας Επιτροπής για την Εκπαίδευση με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ενα Εθνος σε κίνδυνο» (Α Nation at Risk), όπου διαπιστωνόταν ότι «τα εκπαιδευτικά θεμέλια της κοινωνίας μας υπονομεύονται από τη διάβρωση μιας πλημμυρίδας μετριότητας».

Οπως παρατηρούν οι δύο πιο διεισδυτικοί μελετητές της σύγχρονης καπιταλιστικής εκπαίδευσης, αυτό το περιβόητο επίπεδο «δεν είναι μόνο ούτε καν κατ' αρχήν κάποιο ύψος το οποίο ορίζουμε. Το επίπεδο είναι ένας πληθυσμός τον οποίο περιχαρακώνουμε για να του διαφυλάξουμε τα προνόμια. Σ' αυτό οφείλεται η παράδοξη αλλά σημαντική σχέση μεταξύ του επιπέδου και του αριθμού. Η πρώτη αντίδραση που προκαλεί η αριθμητική αύξηση των μαθητών που κατορθώνουν να αποκτήσουν κάποιο συγκεκριμένο σχολικό τίτλο δεν είναι ποτέ η ικανοποίηση. Συνήθως αρχίζουν να υποπτεύονται ότι αυτή η πρόσβαση των μαζών θα συνοδευτεί με κάποια παρακμή και κάποια απάτη» (Baudelot, Establet, «Le niveau monte», σ. 184).


ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Αννας Φραγκουδάκη
«Κοινωνιολογία της εκπαίδευσης» (εκδ. «Παπαζήσης», 1985).
Εισαγωγή στις θεωρίες για την κοινωνική ανισότητα στο σχολείο, η οποία συνοδεύεται από ανθολόγιο κειμένων των Πάρσονς, Μπουρντιέ, Μπερνστίν κ.ά.

Χ. Κάτσικα, Γ. Κ. Καββαδία
«Η ανισότητα στην ελληνική εκπαίδευση. Η εξέλιξη των ευκαιριών πρόσβασης στην ελληνική εκπαίδευση (1960-1994)» (εκδ. «Gutenberg», 1994).

Η ανάλυση των ανισοτήτων που καλύπτονται πίσω από τον ισονομιστικό λόγο της σύγχρονης ελληνικής εκπαίδευσης.

Christian Baudelot, Roger Establet
«Le niveau monte» (εκδ. «Seuil», Παρίσι 1989).
Η κατάρριψη της θεωρίας που αναπτύσσεται εδώ και έναν αιώνα σε όλες τις χώρες της Δύσης ότι το «επίπεδο της εκπαίδευσης πέφτει».

C. Baudelot, R. Benoliel, Η. Cukrovicz, R. Establet
«Les etudiants, l'emploi, la crise» (εκδ. «Maspero», Παρίσι, 1981).
Η κρίση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και ο φόβος των κοινωνικών ελίτ μπροστά στις φοιτητικές μάζες. Χαρακτηριστική φράση του Λε Μπον πριν από έναν αιώνα: «Από τον όχλο των άνεργων διπλωματούχων στρατολογούνται οι πιο επικίνδυνοι οπαδοί του σοσιαλισμού και οι χειρότεροι αναρχικοί. Προσθέστε τη λεγεώνα των αποφοίτων, των δασκάλων και των καθηγητών και θα έχετε τον μεγαλύτερο κίνδυνο απέναντι στον οποίο θα πρέπει να αμυνθούν οι κοινωνίες» (Le Bon, «Psychologie du socialisme», Παρίσι, 1898).


ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

www.alfavita.gr
Διαδικτυακή πύλη για την εκπαίδευση με ενδιαφέρον υλικό για το εξεταστικό.

www.antitetradia.gr
Ο διαδικτυακός τόπος του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης» με συχνές αναφορές στο εξεταστικό και τις συνέπειες εφαρμογής του μέτρου της βάσης «10».

Ελευθεροτυπία, 10/9/2006

www.iospress.gr

http://www.iospress.gr/ios2006/ios20060910.htm

[Zorbas-E-]

 δε θα 'πρεπε να'ναι αυτό το θέμα στα "Πολιτικά";

[NetBuster]

Πέρα από την «βάση του δέκα»


Εντάξει! Να στεναχωρηθούμε για το γεγονός ότι 55.000 υποψήφιοι μένουν εκτός πανεπιστημίων και ΤΕΙ, αλλά μήπως πριν πρέπει να ανησυχήσουμε διότι το 46% των υποψηφίων δεν κατάφεραν να γράψουν πάνω από την βάση; Μήπως πρέπει να προβληματισθούμε διότι οι μισοί απ' όσους εκπαιδεύτηκαν επί δώδεκα έτη δεν μπόρεσαν να γράψουν τα στοιχειώδη που ζητούνται στις εξετάσεις; Διότι οι πανελλήνιες δεν εξετάζουν πλέον ούτε την κρίση, ούτε την ευρύτητα των γνώσεων όσων θέλουν να μπουν στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Την ικανότητα αποστήθισης ενός περιορισμένου αριθμού σελίδων κακογραμμένων σχολικών βιβλίων ελέγχουν.

Η συζήτηση που ξεκίνησε για το «δέκα» είναι περισσότερο περί όνου σκιάς. Δηλαδή, του χρόνου (θυμηθείτε το: λόγω των φετινών αντιδράσεων τα θέματα θα είναι ευκολότερα για να γεμίσουν τα ΤΕΙ της Περιφέρειας), θα έχουμε καλύτερα εκπαιδευμένους νέους;

Δυστυχώς, το πρόβλημα της Παιδείας είναι βαθύτερο και πιο σύνθετο από τον αριθμό όσων εισάγονται σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Και τα συνολικά μέτρα που παίρνει κάθε κυβέρνηση διορθώνουν κάποιες πτυχές, αλλά αποδιοργανώνουν άλλες. Για παράδειγμα: ένα στοιχείο που δεν μπαίνει καθόλου στον δημόσιο διάλογο είναι -όσο και αν φαίνεται παράξενο- η... απορροφητικότητα των κονδυλίων της Ε.Ε. Στη μεγέθυνση της τεχνολογικής εκπαίδευσης συνετέλεσε, εκτός της αποκέντρωσης και των ρουσφετιών, το μόνιμο άγχος να μεγιστοποιηθεί το άρμεγμα των κοινοτικών ταμείων.

Φυσικά δεν είναι λογικό να δημιουργούνται ΤΕΙ ανθοκομικής επειδή η Ε.Ε. χρηματοδοτεί προγράμματα για να προωθήσει και διά της εκπαίδευσης εναλλακτικές καλλιέργειες. Αλλά σάμπως είναι λογικό να υπάρχει το τμήμα Διεθνών Σπουδών του Παντείου, όταν έχουμε περισσότερους διεθνολόγους απ' όσους μπορεί μια φυσιολογική οικονομία να απορροφήσει; Με άλλα λόγια, όταν το πεδίο της εκπαίδευσης είναι τόσο ρευστό, κάθε απόφαση που λαμβάνεται κεντρικά δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί λογικά. Μέχρι να αντιληφθεί η γραφειοκρατία τις ανάγκες και να ανταποκριθεί, οι δράσεις της είναι ήδη παρωχημένες.

Τα προβλήματα λοιπόν της παιδείας δεν προέρχονται από το γεγονός ότι μένουν εκτός πολλοί ή λίγοι υποψήφιοι. Σε όλο τον κόσμο συμβαίνει αυτό. Δεν είναι καν το γεγονός ότι παλιότερα έμπαιναν σχεδόν όλοι. Το πρόβλημα είναι πως οι συνολικές λύσεις που δίνει κάθε υπουργός παιδείας δεν απαντούν στις εξειδικευμένες ανάγκες της εποχής. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση λύνουν λάθος προβλήματα.

Η αξιολόγηση όσων θέλουν να σπουδάσουν είναι αναγκαία. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ δεν μπορούν να είναι ξέφραγα αμπέλια, για να εισέρχονται ακόμη και εκείνοι που δεν γνωρίζουν τις τέσσερις πράξεις. Το ερώτημα είναι ποιος θέτει τα κριτήρια της αξιολόγησης: το υπουργείο ή τα ίδια τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που ξέρουν ποιους φοιτητές χρειάζονται;

Το έχουμε επισημάνει και παλιότερα και αυτό είναι αίτημα και των πρυτάνεων. Πρέπει να μεταφερθεί στα ΑΕΙ και ΤΕΙ η επιλογή των φοιτητών που θα δεχθούν ανά έτος. Το υπουργείο θα πρέπει να περιοριστεί στη διεξαγωγή αδιάβλητων εισαγωγικών εξετάσεων. Οχι σε έξι, αλλά σε όλα τα μαθήματα, συν πιθανώς κάποια τεστ δεξιοτήτων. Κάθε πανεπιστημιακό τμήμα μπορεί να δέχεται φοιτητές οι οποίοι θα έχουν εξετασθεί σε ένα συνδυασμό μαθημάτων, μαθήματα που φυσικά θα έχει προσδιορίσει (και θα σταθμίζει) η σχολή. Κάθε υποψήφιος θα επιλέγει τα μαθήματα που θα δώσει αναλόγως των σχολών που στοχεύει. Το υπουργείο θα κάνει τις εξετάσεις και τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα επιλέγουν από τους εξετασθέντες όποιους τους κάνουν. Ετσι, αν μη τι άλλο, θα γλιτώσουμε και την ετήσια φασαρία για τις βάσεις.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 26.8.2006 - Πασχος Μανδραβελης

[NetBuster]

Το «δημοκρατικό δέκα»


Υπάρχει μια επικίνδυνη παραδοχή πίσω από την επιχειρηματολογία κατά της βάσης εισόδου του «δέκα» στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Η παραδοχή ότι αυτή η χώρα κατοικείται από ανεύθυνους ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να ανατρέψουν τη μοίρα τους, δεν μπορούν να υπερβούν την κατάστασή τους και η Πολιτεία πρέπει απλώς να αφαιρεί από μπροστά τους τα εμπόδια. Προσοχή! Οχι να τους βοηθήσει να τα υπερβούν, αλλά να τα αφαιρεί...

Η αλήθεια είναι πως οι εισαγωγικές εξετάσεις στην Ανώτατη Παιδεία δείχνουν χάσμα μεταξύ των κατά κανόνα υποβαθμισμένων δυτικών συνοικιών της Αθήνας και των βορείων προαστίων. Δυτικά το ποσοστό αποτυχίας είναι 52% και Βόρεια 15%. Αυτό έστρεψε πολλούς, με πρώτους τον κ. Αλαβάνο και τους συνοδοιπόρους του, να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της κατάργησης της βάσης στις εξετάσεις. Εκ πρώτης όψεως η επιχειρηματολογία έχει λογική: αφού το σύστημα των εξετάσεων αναπαράγει ταξικούς διαχωρισμούς της ελληνικής κοινωνίας ας το καταργήσουμε.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι καταργείται η βάση και άπαντες, δυτικοί και βόρειοι, πλούσιοι και πτωχοί, αμελείς και μελετηροί μπαίνουν σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Με την είσοδό τους όμως δεν καταργείται ο ταξικός διαχωρισμός. Οι φοιτητές των βορείων προαστίων εξακολουθούν να είναι κατά κανόνα πιο πλούσιοι από τους φοιτητές των δυτικών συνοικιών. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η «δικαιοσύνη της μη- βάσης» πρέπει να επεκταθεί και ενός των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αυτό παλιότερα ονομαζόταν «δημοκρατικό πέντε». Ολοι πρέπει να περνούν τα μαθήματά τους, είτε έχουν διαβάσει, είτε όχι.

Οι ίδιοι κοινωνικοί λόγοι που κατήργησαν τη «βάση του δέκα», υπάρχουν και στο πτυχίο. Με ποια λογική θα απαγορεύσουμε να γίνουν πτυχιούχοι εκείνοι που δεν μπορούν να περάσουν τα μαθήματα αφού τους επιτρέψαμε να γίνουν φοιτητές ασχέτως των επιδόσεών τους; Κι αφού πάρουν το πτυχίο -έστω χωρίς τις γνώσεις που αυτό πιστοποιεί- με ποια λογική θα τους απαγορεύσουμε π.χ. να οδηγούν αεροπλάνα; Τι; Μόνο τα παιδιά των βορείων προαστίων θα γίνονται πιλότοι;

Ετσι λοιπόν τα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα παράγουν πληθωριστικά πτυχία, τα οποία όπως το πληθωριστικό χρήμα δεν αντικατοπτρίζουν καμιά πραγματική αξία. Είναι απλά χαρτιά που δεν πιστοποιούν τίποτε. Ποιος προσλαμβάνει πλέον ένα απόφοιτο ΤΕΙ λογιστικής χωρίς να δοκιμάσει τις γνώσεις του; Δοκιμάζοντας, όμως, την επάρκειά του νομιμοποιείται η «απλήρωτη μαθητεία» που είναι «απλήρωτη εργασία». Κι αν υποθέσουμε ότι έχουμε τέτοιο αυστηρό σύστημα ελέγχων (που δεν έχουμε) που δρακόντεια απαγορεύει την εκμετάλλευση της μαθητείας θα έχουμε ανεργία νέων. Ποιος θα προσλάβει ένα νέο, όταν το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί δύο χρόνια τουλάχιστον πριν παράγει τον μισθό που του δίνει; Τα εμπόδια που για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αφαιρέθηκαν καθ' όλη την εκπαιδευτική διαδικασία εμφανίζονται στο τέλος ως ένα βουνό αδικίας.

Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να μείνουμε ασυγκίνητοι στις διαφορές που εμφανίζονται μεταξύ δυτικών συνοικιών και βορείων προαστίων. Αντί όμως να καταργούμε τη διαδικασία που πιστοποιούν αυτό το χάσμα οφείλουμε να το κλείσουμε. Κι εδώ μπαίνει η ευθύνη της πολιτείας. Ενας, έστω ατελής, μηχανισμός είναι η «πρόσθετη διδακτική στήριξη». Το κρατικό φροντιστήριο δεν είναι το άπαν, αλλά, όπως καταγγέλλει η ΟΛΜΕ, αυτό το ελάχιστο έπεσε θύμα οικονομικών περικοπών του υπουργείου παιδείας. Αντί να βελτιωθεί κατ' ουσία καταργήθηκε, δίνοντας την ευκαιρία στους λαϊκιστές να ψαρεύουν στα θολά νερά των βάσεων.

Το υπουργείο παιδείας πρέπει να κριθεί όχι για το αν έβαλε βάση στις εισαγωγικές εξετάσεις, αλλά για το αν βοήθησε πραγματικά τους μαθητές να περάσουν αυτή τη βάση. Γιατί, όπως είπε και ο Αμερικανός εκπαιδευτικός Γουίλ Μακάρθι «το ιδανικό κράτος προσφέρει στους πολίτες του τα εργαλεία για να πετύχουν και την ελευθερία να αποτύχουν».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.7.2006 - Πασχος Μανδραβελης

[Nessa]

Άλλο να μπεις, άλλο να βγεις...

[Johnny English]

Αν και είμαι κάθετα ενάντια στη βάση του 10 για διάφορους λόγους θέλω να μου εξηγήσει κάποιος έναν προβληματισμό:

Η βάση του 10 πως θίγει τα ασθενέσθερα κοινωνικά στρώματα;

Το μόνο που βρίσκω εγώ, είναι από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρκετά δημόσια ΙΕΚ για να απορροφηθούν σε περίπτωση που δεν περάσουν.

Διότι αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε λιγότερους απόφοιτους ΑΕΙ/ΤΕΙ, άρα θέλουμε να περικόψουμε τις θέσεις, ο δικαιότερος τρόπος είναι μία βάση. Κι αυτό γιατί είναι fix και όχι συγκριτική με άλλους. Εξηγούμαι:

Το "10" σαν βαθμός μπορεί να το πιάσει άνετα κάποιος, χωρίς φροντιστήριο, χωρίς ιδιαίτερα, μόνο με το σχολείο και λίγο διάβασμα. Άρα δεν χρειάζεται δαπάνη γι'αυτό. Ειδικά τώρα που η ύλη είναι πεπερασμένη και διδάσκεται ολόκληρη (όχι όπως στις δέσμες).

Εάν η περικοπή γινόταν σε αριθμό εισακτέων, άρα ανταγωνιστικά με τους υπόλοιπους υποψηφίους, τότε θα ήταν πιο άδικο αφού κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για επιπλέον γνώση και κάποιοι όχι.

Στην πράξη, πολλά παιδιά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων πετυχαίνουν καλύτερα διότι έχουν επιπλέον κίνητρο την κακή οικονομική κατάσταση. Αντίθετα, άλλα εύπορα παιδιά, δε διαβάζουν νοιώθοντας βολεμένα και εξασφαλισμένα και τελικά αποτυγχάνουν. (Βέβαια αυτά τα περιμένει ένα ιδιωτικό ΙΕΚ θα μου πείτε ή ένα ξένο πανεπιστήμιο).

Άρα το "Πρόκειται για μια ρύθμιση η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο επιτυγχάνει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης,[...] και μάλιστα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων", αφορά τη μη ύπαρξη αρκετών δημοσίων ΙΕΚ.. σωστά; Δεν είναι επιχείρημα εναντίον της βάσης του 10...

[marauber]

Αν και είμαι κάθετα ενάντια στη βάση του 10 για διάφορους λόγους θέλω να μου εξηγήσει κάποιος έναν προβληματισμό:

Η βάση του 10 πως θίγει τα ασθενέσθερα κοινωνικά στρώματα;

Το μόνο που βρίσκω εγώ, είναι από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αρκετά δημόσια ΙΕΚ για να απορροφηθούν σε περίπτωση που δεν περάσουν.

Διότι αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε λιγότερους απόφοιτους ΑΕΙ/ΤΕΙ, άρα θέλουμε να περικόψουμε τις θέσεις, ο δικαιότερος τρόπος είναι μία βάση. Κι αυτό γιατί είναι fix και όχι συγκριτική με άλλους. Εξηγούμαι:

Το "10" σαν βαθμός μπορεί να το πιάσει άνετα κάποιος, χωρίς φροντιστήριο, χωρίς ιδιαίτερα, μόνο με το σχολείο και λίγο διάβασμα. Άρα δεν χρειάζεται δαπάνη γι'αυτό. Ειδικά τώρα που η ύλη είναι πεπερασμένη και διδάσκεται ολόκληρη (όχι όπως στις δέσμες).

Εάν η περικοπή γινόταν σε αριθμό εισακτέων, άρα ανταγωνιστικά με τους υπόλοιπους υποψηφίους, τότε θα ήταν πιο άδικο αφού κάποιοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν για επιπλέον γνώση και κάποιοι όχι.

Στην πράξη, πολλά παιδιά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων πετυχαίνουν καλύτερα διότι έχουν επιπλέον κίνητρο την κακή οικονομική κατάσταση. Αντίθετα, άλλα εύπορα παιδιά, δε διαβάζουν νοιώθοντας βολεμένα και εξασφαλισμένα και τελικά αποτυγχάνουν. (Βέβαια αυτά τα περιμένει ένα ιδιωτικό ΙΕΚ θα μου πείτε ή ένα ξένο πανεπιστήμιο).

Άρα το "Πρόκειται για μια ρύθμιση η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο επιτυγχάνει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης,[...] και μάλιστα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων", αφορά τη μη ύπαρξη αρκετών δημοσίων Ι
ΕΚ.. σωστά; Δεν είναι επιχείρημα εναντίον της βάσης του 10...

Μην το ψάχνεις. Στην ουσία πρόφαση για αντιπολίτευση είναι. Σύμφωνα με τη λογική των αριστερών κομμάτων, οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται, θα πρέπει να θίγει τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα. Συμφωνώ ότι τα φτωχότερα παιδιά πετυχαίνουν πολύ συχνά καλύτερα από τους βολεμένους πλούσιους. Και δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι επιστήμονες, η ελληνική οικονομία πολύ απλά δεν μπορεί να τους απορροφήσει.
Κατά τη γνώμη μου στην ουσία η βάση του 10 δεν θίγει κανέναν. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος που δεν μπορεί να το πιάσει αυτό το όριο έχει την ικανότητα ή τη διάθεση να σπουδάσει κάπου. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος στην κοινωνία εργαζόμενος σε μια δουλειά που δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις.
Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να απαλλαγούμε από την λογική της αναγκαστικής φοίτησης. Αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα και οι αποτυχημένοι αυτής της βάσης θα μαζευτούν στα ιδιωτικά. Και εδώ φυσικά τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι γονείς, που τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν ότι το "σπλάχνο" τους απλά δεν πρέπει να σπουδάσει.

[aliakmwn]

Marauber η εννοια "λειτουργικος αναλφαβητισμος" σού λεει κατι?

quoting myself:

«Είναι φανερό ότι το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων, δεν μετρίασε τις ανισότητες πρόσβασης για εκείνους τους υποψήφιους οι οποίοι προέρχονται από τα αγροτικά και εργατικά στρώματα.

Οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9%!  (1)

Παράλληλα οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%. (2)

»Οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. (3)

Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. (4)

Αντίθετα οι φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ». (5)

Κατά συνέπεια, η ρύθμιση Γιαννάκου έχει έναν σαφή ταξικό χαρακτήρα. Η προβολή ορισμένων αριστούχων που κατάγονται από φτωχές οικογένειες ή μετανάστες δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη μάζα των παιδιών που κατάγονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και είναι αυτά που όχι μόνο δεν φτάνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν τελειώνουν καν το -υποτίθεται- υποχρεωτικό σχολείο.

Και αποδελτιωνω:

(1) Γονεις στην κατηγορια: "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ"
 19,4% του πληθυσμου
 4,9% των πρωτοετων στα ΑΕΙ

(2) Γονεις στην κατηγορία: "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ."
 29,2% του πληθυσμου εκπροσωπούνται
 17,9% των πρωτοετων στα ΑΕΙ

(3) Φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου
φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής.

(4) Φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%.

(5) Φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ».

[Johnny English]

Πιστεύεις ότι αυτά είναι αποτελέσματα οικονομικής κατάστασης ή νοοτροπίας*;

Επίσης δεν είναι στατιστικά που αφορούν μία συγκεκριμένη στάθμη αλλά συγκριτικά.

Ελπίζω αυτό να μην ήταν απάντηση στον προβληματισμό μου, γιατί δεν απάντησε σε τίποτα.

Edit:

*-> Σε μία αταξική κοινωνία που δεν θα υπήρχε οικονομικό χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους και η παιδεία θα ήταν παντελώς δωρεάν, πάλι τα παιδιά των επιστημόνων και γενικώς των ευρύτερα μορφωμένων δεν θα ήταν η πλειοψηφία των σπουδαστών/φοιτητών των "περιζήτητων" σχολών;
Γιατί το σπρώξιμο από το σπίτι, είναι σπρώξιμο. Ανεξάρτητα από λεφτά ή κοινωνικά συστήματα.

[Daphnekasgr]

Και δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι επιστήμονες, η ελληνική οικονομία πολύ απλά δεν μπορεί να τους απορροφήσει.
Κατά τη γνώμη μου στην ουσία η βάση του 10 δεν θίγει κανέναν. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος που δεν μπορεί να το πιάσει αυτό το όριο έχει την ικανότητα ή τη διάθεση να σπουδάσει κάπου. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος στην κοινωνία εργαζόμενος σε μια δουλειά που δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις.
Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να απαλλαγούμε από την λογική της αναγκαστικής φοίτησης. Αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα και οι αποτυχημένοι αυτής της βάσης θα μαζετούν στα ιδιωτικά. Και εδώ φυσικά τη μεγαλύτερα ζημιά την κάνουν οι γονείς, που τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν ότι το "σπλάχνο" τους απλά δεν πρέπει να σπουδάσει.

Ωραία αυτά που λες...και ας μη γίνουμε όλοι επιστήμονες... Αντιλλαμβάνεσαι όμως ότι σήμερα ακόμα και για να πας γνα ασκήσεις κάποιο τεχνικό επάγγελμα (υδραυλικός για παράδειγμα ή οτιδήποτε " μη επιστημονικό") πρέπει πλέον να έχει και ένα πτυχίο στο χέρι...Να ξ'ερει λίγο λίγο αυτά τα τεχνικά πράγματα..Δεν μπορείς πλέον να πας να χτυπήσεις την πόρτα του υδραυλικού και να του πεις "ναι γεια σας...θέλω να μαθητέψω δίπλα σας να μάθω τη δουλεια"...δε σε παίρνει.. Θα σου πει πήγαινε παιδί μου στο ΤΕΕ στο ΤΕΙ μάθε, πάρε το πτυχίο σου και έλα...Άρα...αυτό που πρέπει να γίνει είναι να καθορίσει ο καθένας με τι θέλει να ασχοληθει και ανάλογα να υπάρχουν άλλες εξετάσεις για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΤΕΙ..Δε μπορεί να απαιτούμενα διαγωνίζονται με τα ίδια θέματαόσοι θέλουν να γίνουν ηλεκτρολόγοι μηχανικοί και όσοι ηλεκτρολόγοι τεχνικοι! Ούτε να αποκλείονται από κάποια σχολή όσοι δε πιάνουν τη βάση..

[marauber]

Marauber η εννοια "λειτουργικος αναλφαβητισμος" σού λεει κατι?

quoting myself:

«Είναι φανερό ότι το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων, δεν μετρίασε τις ανισότητες πρόσβασης για εκείνους τους υποψήφιους οι οποίοι προέρχονται από τα αγροτικά και εργατικά στρώματα.

Οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην κατηγορία "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ" με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9%!  (1)

Παράλληλα οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ." με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%. (2)

»Οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. (3)

Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. (4)

Αντίθετα οι φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ». (5)

Κατά συνέπεια, η ρύθμιση Γιαννάκου έχει έναν σαφή ταξικό χαρακτήρα. Η προβολή ορισμένων αριστούχων που κατάγονται από φτωχές οικογένειες ή μετανάστες δεν μπορεί να κρύψει τη μεγάλη μάζα των παιδιών που κατάγονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και είναι αυτά που όχι μόνο δεν φτάνουν στο πανεπισ`
4;ήμιο, αλλά δεν τελειώνουν καν το -υποτίθεται- υποχρεωτικό σχολείο.

Και αποδελτιωνω:

(1) Γονεις στην κατηγορια: "Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ"
 19,4% του πληθυσμου
 4,9% των πρωτοετων στα ΑΕΙ

(2) Γονεις στην κατηγορία: "Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ."
 29,2% του πληθυσμου εκπροσωπούνται
 17,9% των πρωτοετων στα ΑΕΙ

(3) Φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου
φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής.

(4) Φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%.

(5) Φοιτητές με πατέρα στα "επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα" αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ».

Αλιάκμονα τα νούμερα που παραθέτεις ειλικρινά δε μου λένε απολύτως τίποτα σε σχέση με αυτά που υποστηρίζεις. Εκτός από τα λεγόμενα του Juan (με τα οποία συμφωνώ απόλυτα) έχω να πω τα εξής:
Τι σε κάνει να νομίζεις ότι όλα αυτά τα "ευτελή" κατά τη γνώμη σου επαγγέλματα δεν είναι αποδοτικά; Και έχω πολλά παραδείγματα για να το υποστηρίξω. Στην Καρδίτσα από όπου κατάγομαι (ως γνωστόν αγροτική περιοχή) οι αγρότες είναι αρκετά ευκατάσταστοι, τουλάχιστον μέχρι να περικοπούν οι επιδοτήσεις. Οι τεχνίτες ελευθεροεπαγγελματίες επίσης παίρνουν αρκετά καλό μεροκάματα. Το ότι τα παδιά τους δεν αποτελούν την πλειοψηφία των αριστούχων μαθητών εμένα μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό. Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει! Θα έπρεπε να ξέρεις ότι η πλειοψηφία των αριστούχων
; προέρχεται από παιδιά μορφωμένων γονέων και όχι από τους πλούσιους όπως κακώς θες να διαδώσεις. Αν όχι, κάνε μια έρευνα σχετικά με το πόσοι ΤΗΜΜΗδες είναι παιδιά καθηγητών και θα καταλάβεις.
Και τα νούμερα σου επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτό που υποστηρίζω.

Και δεν είναι ανάγκη να γίνουμε όλοι επιστήμονες, η ελληνική οικονομία πολύ απλά δεν μπορεί να τους απορροφήσει.
Κατά τη γνώμη μου στην ουσία η βάση του 10 δεν θίγει κανέναν. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος που δεν μπορεί να το πιάσει αυτό το όριο έχει την ικανότητα ή τη διάθεση να σπουδάσει κάπου. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος στην κοινωνία εργαζόμενος σε μια δουλειά που δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις.
Όλα αυτά βέβαια με την προϋπόθεση να απαλλαγούμε από την λογική της αναγκαστικής φοίτησης. Αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα και οι αποτυχημένοι αυτής της βάσης θα μαζετούν στα ιδιωτικά. Και εδώ φυσικά τη μεγαλύτερα ζημιά την κάνουν οι γονείς, που τους είναι δύσκολο να κατανοήσουν ότι το "σπλάχνο" τους απλά δεν πρέπει να σπουδάσει.

Ωραία αυτά που λες...και ας μη γίνουμε όλοι επιστήμονες... Αντιλλαμβάνεσαι όμως ότι σήμερα ακόμα και για να πας γνα ασκήσεις κάποιο τεχνικό επάγγελμα (υδραυλικός για παράδειγμα ή οτιδήποτε " μη επιστημονικό") πρέπει πλέον να έχει και ένα πτυχίο στο χέρι...Να ξ'ερει λίγο λίγο αυτά τα τεχνικά πράγματα..Δεν μπορείς πλέον να πας να χτυπήσεις την πόρτα του υδραυλικού και να του πεις "ναι γεια σας...θέλω να μαθητέψω δίπλα σας να μάθω τη δουλεια"...δε σε παίρνει.. Θα σου πει πήγαινε παιδί μου στο ΤΕΕ στο ΤΕΙ μάθε, πάρε το πτυχίο σου και έλα...Άρα...αυτό που πρέπει να γίνει είναι να καθορίσει ο κα
;θένας με τι θέλει να ασχοληθει και ανάλογα να υπάρχουν άλλες εξετάσεις για τα ΑΕΙ και άλλες για τα ΤΕΙ..Δε μπορεί να απαιτούμενα διαγωνίζονται με τα ίδια θέματαόσοι θέλουν να γίνουν ηλεκτρολόγοι μηχανικοί και όσοι ηλεκτρολόγοι τεχνικοι! Ούτε να αποκλείονται από κάποια σχολή όσοι δε πιάνουν τη βάση..

Πλάκα πλάκα οι υδραυλικοί ξέρεις τι λεφτά βγάζουν; Στο θέμα μας, ειδικά τώρα με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ εξακολουθώ να πιστεύω ότι όποιος θέλει να σπουδάσει πρέπει να έχει ένα στοιχειώδες υπόβαθρο και μια στοιχειώδη θέληση για μάθηση (και προφανώς αν τα έχει αυτά, θα πιάσει σίγουρα και τη βάση). Για τους υπόλοιπους, υπάρχουν ανοιχτοί δρόμοι, όπως τα ΤΕΕ και τα δημόσια ΙΕΚ. Δεν νομίζω να υποστηρίζεις ότι κάποιος πρέπει να σπουδάσει 4 χρόνια σε ΤΕΙ για να μπορεί να γίνει μαθητευόμενος υδραυλικός!
Όσον αφορά τα θέματα, μπορεί να είναι τα ίδια για όλους αλλά όπως θα ξέρεις είναι κλιμακούμενης δυσκολίας. Και ειλικρινά δηλαδή, πόσο πιο εύκολα μπορούν τα γίνουν τα 2 πρώτα θέματα; Άσε που υπάρχουν πολλοί που απλώς δε θέλουν να μάθουν! Αυτούς ότι θέματα και να τους βάλεις πάλι τίποτα δε θα γράψουν. Και αν τύχει και περάσουν σε ΤΕΙ πάλι τίποτα δε θα μάθουν. Απλώς θα περάσουν 4,5 ή και παραπάνω χρόνια διακοπών. Ακόμα και αν καταφέρουν να τελειώσουν, τι αξία θα έχει το πτυχίο τους;
Γιαυτό λοιπόν είναι καλύτερα και για αυτούς και την κοινωνία να πάρουν το δρόμο που πρέπει από νωρίς.